Νίκος Φωτόπουλος Μέλος Δ.Σ. ΔΕΗ Α.Ε.:

Ιδιαιτέρως δε, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους, όλους τους συντρόφους και συναγωνιστές του ψηφοδελτίου «Συνεργασία για τη ΔΕΗ».

Συνάδελφοι σας ευχαριστώ για τον αγώνα που δώσατε.

Σε όλους εσάς αγαπητοί φίλοι, αλλά και προς όλους τους συναδέλφους όλων των άλλων παρατάξεων με ΑΠΟΛΥΤΟ σεβασμό και εκτίμηση, δεσμεύομαι ότι προκειμένου να προασπίσω τα συμφέροντα της Επιχείρησης, χωρίς να υπολογίσω κόστος, χωρίς ίχνος δισταγμού, θα συνεχίσω να δίνω τον αγώνα, όσο άνισος και αν είναι.

Από όλους εσάς παίρνω δύναμη.

Με τιμή

Νίκος Φωτόπουλος

Ο Κώστας Ήσυχος και ο Νίκος Ρωμανιάς σχολιάζουν εφ' όλης της ύλης στην ΕΡΤopen την επικαιρότητα με τον Χρήστο Κασίμη.

Σήμερα Παρασκευή 20 Μαΐου 2016,  στην εκπομπή "Μια σπίθα αρκεί" της ΕΡΤopen, 20:00 - 22:00, με τον Χρήστο Κασίμη, καλεσμένοι θα είναι ο πρώην Αναπλ. Υπουργός Εθνικής Άμυνας Κώστας Ήσυχος και ο πρώην Γενικός Γραμματέας Κοινωνικής Ασφάλισης Νίκος Ρωμανιάς .

Συντονιστείτε στους 106.7 στα fm στην Αττική στην ΕΡΤopen. 
Επίσης εναλλακτικά όσοι είστε εκτός Αττικής, μπορείτε να μας ακούσετε από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3 με έδρα τη Βοιωτία ή από τον ραδιοσταθμό του εργατικού κέντρου Εύβοιας στους 96,5 και διαδικτυακά στην www.ertopen.com σε ολόκληρο τον κόσμο.

Για τη συμμετοχή σας ! Μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10 ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας: 1Π (κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045

ΚΕΕΡΦΑ-ΚΙΝΗΣΗ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΙΛΗ

Συγκέντρωση-διαμαρτυρία, Παρασκευή 20 Μάη, 11.30πμ στα Δικαστήρια Ευελπίδων για την σύλληψη της Κατερίνας Πατρικίου 

Διαμαρτυρήθηκε για υπερβολική βία αστυνομικών  στη διάρκεια σύλληψης από την ομάδα ΔΙΑΣ

Παραπέμπεται για να δικαστεί στο αυτόφωρο η Κατερίνα Πατρικίου, πρώην δημοτική σύμβουλος Πετρούπολης ,μέλος του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ,  την οποία συνέλαβαν  Αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ σήμερα το μεσημέρι.

Η Κατερίνα Πατρικίου διαμαρτυρήθηκε στη θέα αστυνομικών  οι οποίοι ασκούσαν υπερβολική βία σε συλληφθέντα σε δρόμο μπροστά από το σπίτι της και συνέχισαν να την ασκούν ενώ του είχαν περάσει χειροπέδες.

Η Κατερίνα Πατρικίου και ως δημοτική σύμβουλος και ως αγωνίστρια του κινήματος έχει δώσει μάχες για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζει την αστυνομική αυθαιρεσία. Μόλις τελευταία το ΑΤ Πετρούπολης ξεκίνησε ανάκριση  μετά από καταγγελία χρυσαυγίτη υποψήφιου στις βουλευτικές εκλογές . Εστάλη μάλιστα στις 25/1/2015 υπηρεσιακό σημείωμα προς το εγκληματολογικό το οποίο ζητούσε «επίδειξη φωτογραφιών σεσημασμένων ατόμων, μελών του κόμματος ΑΝΤΑΡΣΥΑ»!

Είναι απαράδεκτο να ποινικοποιείται η διαμαρτυρία για την αστυνομική αυθαιρεσία.

Μόνο μετά την αυτοπρόσωπη παρέμβαση του δημοτικού συμβούλου Αθήνας Π.Κωνσταντίνου της έδωσαν την δυνατότητα να μιλήσει τηλεφωνικά με το δικηγόρο της ενώ η ίδια το ζητούσε επίμονα και της το αρνήθηκαν για αρκετή ωρα. Όπως μάλιστα  του ανέφερε της έκαναν σωματική έρευνα ενώ διαρκώς της ανέφεραν αστυνομικοί «θα σου φορτώσουμε όλο τον ποινικό κώδικα»!

Ακολούθως χρειάστηκαν τουλάχιστον πέντε ώρες μέχρι να βρεθεί όχημα της ΕΛΑΣ για να μεταφερθεί σε νοσοκομείο εξ αιτίας του σοβαρού και χρόνιου προβλήματος που έχει στη σπονδυλική στήλη.

Το τελευταίο διάστημα τα κρούσματα αστυνομικής αυθαιρεσίας από το συλλαλητήριο κατά της ψήφισης του ασφαλιστικού μέχρι την κάλυψη των επιθέσεων των χρυσαυγιτών στο Πειραιά στις 8 Απρίλη δείχνουν ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει το ίδιο τροπάρι με τους προκατόχους τους.

Απαιτούμε την άμεση απελευθέρωση της Κατερίνας Πατρικίου και την παύση της δίωξης της.

Στις 19 Μαΐου, 1919 με την αποβίβαση του Κεμάλ Ατατούρκ στη Σαμψούντα, άρχισε η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Περίπου 353.000 Έλληνες από τον μικρασιατικό Πόντο εξοντώθηκαν την περίοδο 1916-1923. Οι Τούρκοι με τη γενοκτονία των Ποντίων, τις λεηλασίες, τις πυρπολήσεις των χωριών, τους απαγχονισμούς και τους εκτοπισμούς που ακολούθησαν, κατάφεραν να αλλοιώσουν τον εθνολογικό χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών.

Περισσότεροι από 400.000 ξεριζωμένοι έφθασαν με καραβάνια στα μεγάλα αστικά της Ελλάδος αφήνοντας πίσω τους έναν πολιτισμό 3 χιλιετιών, προγονικά εδάφη, εκκλησίες, τάφους και σχολεία. Άρχισαν έναν αγώνα επιβίωσης προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσουν τον ποντιακό πολιτισμό, την μουσική, τη γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμά τους .

Επί δεκαετίες οι Πόντιοι αγωνίζονται για την αποκατάσταση της μνήμης των θυμάτων, με την αναγνώριση της γενοκτονίας από την Τουρκία . Η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη γενοκτονία το 1994 και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο». 

Σε εξέλιξη βρίσκονται οι προσπάθειες εντοπισμού της πτήσης MS804 των αιγυπτιακών αερογραμμών που εξαφανίστηκε από τα ραντάρ ενώ πετούσε από το Παρίσι προς το Κάιρο.

Αεροπλάνο της Egypt Air με 56 επιβάτες, μεταξύ των οποίων ένα παιδί και δύο βρέφη, και δεκαμελές πλήρωμα που απογειώθηκε από το Παρίσι με προορισμό το Κάιρο εξαφανίστηκε στις 2:45 τα ξημερώματα (ώρα Αιγύπτου)  από τα ραντάρ, λίγο μετά την είσοδό του στον αιγυπτιακό εναέριο χώρο.

Ο εθνικός αερομεταφορέας της Αιγύπτου EgyptAir ανακοίνωσε ότι στο αεροσκάφος που εξαφανίστηκε επέβαιναν 69 επιβάτες και πλήρωμα, ενώ αυτό πετούσε από το Παρίσι προς το Κάιρο. Το στίγμα του αεροσκάφους εξαφανίστηκε από τα ραντάρ, ενώ αυτό πετούσε πάνω από τη Μεσόγειο.

“Επίσημη πηγή της EgyptAir δήλωσε ότι η πτήση MS804 που αναχώρησε από το Παρίσι χθες το βράδυ λίγο μετά τις 23:00 τοπική ώρα με προορισμό το Κάιρο, εξαφανίστηκε από τα ραντάρ,”.

Σε άλλες αναρτήσεις στο Twitter, η εταιρία γνωστοποίησε ότι το αεροσκάφος πετούσε στα 37.000, πόδια ενώ εξαφανίστηκε αμέσως μετά την είσοδο του στον εθνικό εναέριο χώρο της Αιγύπτου.  

Η πτήση των αιγυπτιακών αερογραμμών MS804 απογειώθηκε από το Παρίσι στις 23:09 χθες το βράδυ, ενώ έχασε την επαφή με τα ραντάρ περίπου 40 λεπτά μετά την πτήση της, πάνω από την Αθήνα, σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα “Le Figaro,” που επικαλείται πηγή των αιγυπτιακών αερογραμμών.

Δύο ελληνικά C-130 στις έρευνες

Στο πλαίσιο επιχείρησης έρευνας-διάσωσης που βρίσκεται σε εξέλιξη στη θαλάσσια περιοχή, 130 ναυτικά μίλια νοτιοανατολικά Καρπάθου, στην οποία αναφέρθηκε απώλεια ίχνους του αεροσκάφους αιγυπτιακών αερογραμμών MS 804 που εκτελούσε την πτήση Παρίσι-Κάιρο, από πλευράς ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, έχουν διατεθεί τα ακόλουθα μέσα:

-Στην περιοχή επιχειρούν ήδη ένα αεροσκάφος C-130 και το αεροσκάφος εγκαίρου προειδοποιήσεως EMB-145 H. Επίσης, ένα C-130 βορείως της Κρήτης κινείται προς την περιοχή του συμβάντος.

-Η Φρεγάτα «Νικηφόρος Φωκάς» βρίσκεται εν πλω κινούμενη προς τον χώρο του συμβάντος.

-Έχει μετασταθμεύσει ένα ελικόπτερο (1 Super Puma) και κινείται για μεταστάθμευση ακόμη ένα (1 S-70) στην Κάρπαθο σε ετοιμότητα.

Αξιωματούχοι των υπηρεσιών Πολιτικής Αεροπορίας στην Αίγυπτο, εκτιμούν ότι το αεροσκάφος Α320 της EgyptAir που εξαφανίστηκε από τα ραντάρ εντός του εθνικού εναέριου χώρου της Αιγύπτου, έχει συντριβεί στη θάλασσα.

πληροφορίες  από απε 

Η εξαπλούμενη επιδημία της παχυσαρκίας, η οποία αναμένεται να προσβάλει περισσότερο από τους μισούς Ευρωπαίους πολίτες μέχρι το 2030, θα είναι το επίκεντρο της “Ευρωπαϊκής Ημέρας Παχυσαρκίας” που θα πραγματοποιηθεί στις 21 Μαΐου 2016.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η παχυσαρκία είναι μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της δημόσιας υγείας του 21ου αιώνα. Ο επιπολασμός της (δηλαδή το ποσοστό εμφάνισής της σε δεδομένη χρονική στιγμή) έχει τριπλασιαστεί σε πολλές χώρες της Ευρώπης από τη δεκαετία του 1980, και ο αριθμός των ατόμων που πλήττονται συνεχίζει να αυξάνεται με ανησυχητικό ρυθμό.

Διαβάστε εδώ το Δελτίο Τύπου της Ευρωπαϊκής Εταιρείας για τη Μελέτη της Παχυσαρκίας (European Association for the Study of Obesity-EASO) στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ημέρας Παχυσαρκίας.

Να μην περάσει το νέο βάρβαρο πακέτο μνημονιακών μέτρων

ΟΧΙ στον αυτόματο «κόφτη» μισθών, συντάξεων, κοινωνικών και αναπτυξιακών δαπανών.

ΟΧΙ στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.

ΟΧΙ στην αρπαγή «κόκκινων» δανείων και κατοικιών

από τα «κοράκια» των αγορών.

ΟΧΙ στη νέα φοροεπιδρομή.

Η Κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-ΑΝ.ΕΛ., μετά τον σφαγιασμό των συντάξεων και των λαϊκών εισοδημάτων με τον, πρόσφατα, ψηφισμένο αντιασφαλιστικό - φορομπηχτικό νόμο, προωθεί για ψήφιση ένα νέο μνημονιακό Πολυνομοσχέδιο. Πρόκειται για ένα αντιλαϊκό νομοσχέδιο που θεσμοθετεί «αυτόματο μηχανισμό - κόφτη» περικοπής μισθών, συντάξεων, κοινωνικών και αναπτυξιακών δαπανών στο όνομα της επίτευξης «πλεονασμάτων» στον κρατικό προϋπολογισμό για την πληρωμή τόκων και χρεολυσίων στους δανειστές και μάλιστα με τρόπο που παρακάμπτει τη Βουλή καιακυρώνει τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία στη χώρα μας. Στην ουσία τίθεται σε λειτουργία μια μηχανή φτωχοποίησης που θα δουλεύει ακατάπαυστα παράγοντας εξαθλίωση από τη μία και πλεονάσματα από την άλλη.

Με το νέο νομοσχέδιο επιβάλλονται πρόσθετοι έμμεσοι φόροι ύψους 1,8 διςευρώ από την αύξηση του ΦΠΑ σε βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, παράλληλα με τους νέους άμεσους φόρους στο εισόδημα ύψους 1,8 δις, που επιβλήθηκαν πρόσφατα, σε μισθωτούς, συνταξιούχους και άλλα λαϊκά στρώματα.

Με το πολυνομοσχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο πώλησης 19 ΔΕΚΟ και μεγάλης αξίας περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου (ΔΕΗ, ΔΕΠΑ, ΕΛΠΕ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΔΑΘ, ΤΡΕΝΟΣΕ, «Ελληνικό» κλπ). Με τη συγκρότηση του «νέου Ταμείου» ιδιωτικοποιήσεων, θα συγκεντρώνονται όλα τα έσοδα του ξεπουλήματος των «ασημικών» του λαού και της χώρας, για να παραδίδονται στους δανειστές. Στο διάστημα 2016-18 προβλέπεται να δοθούν τουλάχιστον 5,8 δις €.

Προωθείται επίσης η πώληση σε ξένα αρπακτικά κερδοσκοπικά κεφάλαια όχι μόνο «κόκκινων» αλλά και ενήμερων δανείων, χωρίς να διασφαλίζεται ούτε η αποτροπή πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων.

Τέλος, με το νέο πολυνομοσχέδιο προωθείται η επίσημη μετατροπή της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων σε «Ανεξάρτητη Αρχή», που δεν θα δίνει λογαριασμό ούτε στον υπουργό Οικονομικών ούτε στην εκάστοτε κυβέρνηση. Η παράδοση των δημοσίων εσόδων σε «Ανεξάρτητη Αρχή» είναι άκρως αντισυνταγματική και η επίκληση της «αποτελεσματικότητας» στον έλεγχο της φοροδιαφυγής είναι απολύτως προσχηματική, ενώ ουσιαστικά αποτελεί βήμα αναίρεσης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Για το προσωπικό της Αρχής προβλέπεται περιορισμένη εφαρμογή (αν όχι κατάργηση) του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα αν και πλήρης ευελιξία στη διαχείριση του και τις υπηρεσιακές του μεταβολές.

Η Α.Δ.Ε.Δ.Υ. καταγγέλλει την πολιτική λεηλασίας των λαϊκών εισοδημάτων και της δημόσιας περιουσίας, την πολιτική φτωχοποίησης του λαού.Αγωνίζεται για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών της Κυβέρνησης, Ευρωπαϊκής Ένωσης, ΔΝΤ και κεφαλαίου.

Όλα τα μέτρα και οι ρυθμίσεις του νέου Πολυνομοσχεδίου, αποτελούν μέρος των «προαπαιτούμενων», ώστε να γίνει «αξιολόγηση» και να δοθεί «πιστοποίηση» ορθής εφαρμογής του Μνημονίου από το Eurogroup ως τις 24.5.16, έτσι ώστε:πρώτον, να αποδοθούν οι παρακρατηθείσες και νέες προβλεπόμενες δόσεις από τα δάνεια και δεύτερον, να ανοίξουν οι διαδικασίες ρύθμισης του χρέους ώστε να καταστεί …«βιώσιμο».!! Είναι φανερό ότι καλλιεργείται το γνωστό «στερεότυπο» …πρέπει να πάρουμε τις δόσεις για να επιβιώσουμε και να ….κινηθεί η οικονομία, αποσιωπώντας ότι οι δόσεις πάνε κυρίως στην εξόφληση τόκων και χρεολυσίων. Το 2016 θα καταβληθούν κατά μέσο όρο 1,1 δις το μήνα (στο τρίμηνο Μάϊος-Ιούλιος φθάνουν 5 δις).! Άλλωστε είναι γνωστό, σύμφωνα με ομολογίες Γερμανών αξιωματούχων ότι από τα 220 δις δάνεια που πήρε η Ελλάδα από τους «θεσμούς», μόλις 5% πήγαν για τη …«σωτηρία» της χώρας και τα υπόλοιπα κυρίως για τη διάσωση των ευρωπαϊκών και ελληνικών τραπεζών!

Όσον αφορά τη φιλολογία περί ρύθμισης χρέους μετά την «αξιολόγηση» από τη στιγμή που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εγκατέλειψε το κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας για την αναδιάρθρωση του και το στόχο της βαθιάς διαγραφής του χρέος, έχοντας ως μοχλό πίεσης την αναστολή πληρωμής τοκοχρεολυσίων, πρακτικά δεν κάνει τίποτα περισσότερο από ότι έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Εκλιπαρεί, τώρα, τους δανειστές για κάποια «ρύθμιση», προκειμένου να δικαιολογήσει στον ελληνικό λαό την υποταγή της στις εντολές τους και την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών της. Το χρέος δεν μπορεί να εξοφληθεί παρά με τεράστιες θυσίες και εξαθλίωση του ελληνικού λαού, με αρπαγή όποιου πολύτιμου στοιχείου έχει η χώρα και με πλήρη απώλεια της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.

Η Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ. καλεί τους εργαζόμενους στο Δημόσιο σε κινητοποιήσεις για να μην περάσει το Πολυνομοσχέδιο – λαιμητόμος στη Βουλή.

ΟΛΟΙ και ΟΛΕΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 22 ΜΑΙΟΥ 2016

Πλατεία Συντάγματος, ώρα 5:30μμ

την ώρα που θα συζητιέται και θα ψηφίζεται στη Βουλή

το νέο αντιλαϊκό Πολυνομοσχέδιο.

Από την Εκτελεστική Επιτροπή της Α.Δ.Ε.Δ.Υ.

Δελτίο Τύπου - PDF

Σπύρος Στάλιας, Οικονομολόγος Ph.D

H κατάλυση των κρατών στην ΕΕ γίνεται ''από απληστία για αυτό που προβάλλεται ως κυρίαρχο αγαθό. Από την ανάγκη δηλαδή, να γίνει κάνεις όσο το δυνατόν πιο πλούσιος" (Πλάτωνος Πολιτεία 555β).

Με άλλα λόγια, η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση στηρίζεται όχι στον Δυτικό Ανθρωπισμό, που έχει την παραγωγή του  πλούτο ως όργανο της, αλλά στην αυταξία του πλούτου, που η ιστορία έχει αποδείξει ότι η φιλοδοξία και η αρπακτικότητα, πάνω στην οποία στηρίζεται η παραγωγή του πλούτου, στο τέλος φέρνει αίμα. Ιστορικός αναντίρρητος νόμος.



Λέει ο Θείος Πλάτων επίσης, στην 556α, ότι ΄΄οι κερδοσκόποι, κάνοντας πως δεν βλέπουν καν, και ρίχνοντας κάθε φορά το δηλητήριο του χρήματος σε όποιον πέσει στα νύχια τους, τον πληγώνουν, του παίρνουν τόκους πολλαπλάσιους, που τους γεννά το κεφάλαιο...και μετά φτιάχνουν κηφήνες και φτωχούς στην πόλη΄΄.

Με άλλα λόγια γίνεται τέτοια αναδιανομή του πλούτου εις βάρος του Λαού που στο τέλος ένα προδοτικό οικονομικό-πολιτικό κατεστημένο κυβερνά έναν ανήμπορο και φοβισμένο Λαό.

Αλλά λέει και ένα τρίτο ωραίο και τρομακτικό στη 555ε, ΄΄οι άνθρωποι οπλισμένοι πια με πολύ φαρμάκι μέσα τους, άλλοι πνιγμένοι στα χρέη, άλλοι έχοντας χάσει τα πολιτικά τους δικαιώματα (είναι στην ξέφτια της ανημποριάς) και άλλοι έχοντας πάθει και τα δυο αυτά, με το μίσος να βράζει μέσα τους, σχεδιάζουν άσχημα πράγματα για εκείνους που τους πήραν την περιουσία, ..με την λαχταρά του ξεσηκωμού στην ψυχή΄΄.

Δηλαδή οι εξουσιαστές ας μην εφησυχάζουν το αίμα έρχεται. Αυτό ας το βάλει καλά στο νου το κατεστημένο και η πρώτη φορά αριστερά το πού οδηγεί τα πράγματα.

Και καταλήγει με την αιωνία αλήθεια, που συνεχώς την ξεχνάμε, Πολιτεία 556β, ότι ΄΄αν επιβαλλόταν δια νόμου οι ιδιωτικές συναλλαγές να γίνονται ως επί το πλείστον επί ιδίω κινδύνω του δανειστή (της Τράπεζας), η οικονομική ζωή στην πόλη θα ήταν λιγότερο ξεδιάντροπη και αθλιότητες σαν αυτές που τώρα δα περιγράψαμε θα εμφανίζονταν σ' αυτήν σπανιότερα΄΄.

Με άλλα λόγια, το χρήμα πρέπει να είναι υπό  κοινωνικό έλεγχο. Αυτή είναι η πρωταρχική επιλογή σωτηρίας της Χώρας.

Εθνικό Νόμισμα να μπει η Χώρα στη δουλειά, ανατροπή του νυν κατεστημένου, και τα καλύτερα θα έλθουν.

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

New York 17/5/2016

sxedio-b

του Αλβάρο Γκαρθία Λινέρα από το Monde Diplomatique του Ιανουαρίου 2016 

            Οι επαναστάσεις δεν μοιάζουν τόσο σε ατελείωτες κυλιόμενες σκάλες όσο σε κύματα που σπάνε στη ακτή. Ορθώνονται, προχωρούν, φαίνονται να αιωρούνται καθώς κινούνται, κι ύστερα πέφτουν, πριν σηκωθούν και πάλι.Τα βήματα αυτής της συνεχούς κίνησης εξαρτώνται από το σφρίγος των λαϊκών κινητοποιήσεων, που θα καθορίσουν το μέλλον της ηπείρου μας. Όμως οι προοδευτικές δυνάμεις βρίσκονται αντιμέτωπες με διάφορες δυσκολίες που θα πρέπει να ξεπεραστούν. Θα εντοπίσω εδώ επτά.

            Η πρώτη αφορά τη δημοκρατία, που για μεγάλο χρονικό διάστημα η πολιτική μας οικογένεια την  θεώρησε ως μια ακατάλληλη γέφυρα μεταξύ της σύγχρονης κοινωνίας και του σοσιαλισμού. Η λατινοαμερικάνικη αριστερά έχει αποδείξει ότι αυτή η άποψη ήταν λανθασμένη: η δημοκρατία δεν μας προικίζει μόνο με μια μέθοδο, αλλά μας παρέχει επίσης και το απαραίτητο πλαίσιο για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Οι επαναστατικές διαδικασίες των τελευταίων χρόνων στην περιοχή μας, επιταχύνθηκαν μέσα από την ενίσχυση των δυνατοτήτων αυτόνομης οργάνωσης της κοινωνίας, μέσα από τη προαγωγή της συμμετοχής της και την επένδυση  της κοινωνίας στις συλλογικές υποθέσεις. Δεν είναι κάτι το τυχαίο.

            Αυτή η αντίληψη της δημοκρατίας ως ο καθαυτόν χώρος της επανάστασης, απαιτεί ωστόσο την επανεφεύρεση της δημοκρατίας. Δεν πρέπει να αρκεστούμε σε μια μηχανιστική αντιγραφή μιας απολιθωμένης αντίληψης που μας έρχεται από τις χώρες του Βορρά. Όχι: η δημοκρατία που τώρα επανεφευρίσκουμε  στη Λατινική Αμερική θέλει να είναι πληβειακή , μια δημοκρατία του δρόμου. Σε τελική ανάλυση, ο πραγματικός σοσιαλισμός χαρακτηρίζεται από την απόλυτη ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας: στους εργασιακούς χώρους, στους κόλπους της εκτελεστικής εξουσίας και του Κοινοβουλίου, στην καθημερινή ζωή. Ελλείψει μιας τέτοιας διαδικασίας, κάθε αγώνας που σκοπεύει να αλλάξει τον κόσμο, είτε αυτός περνά μέσα από την κάλπη ή είτε από τα όπλα, θα ταλαντεύεται ανάμεσα στο ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό.

            Άλλο ερώτημα, τόσο παλιό όσο και η αριστερά: πρέπει να πάρουμε την εξουσία ή να οικοδομήσουμε μια νέα, αντί της πρώτης; Εμείς όλοι, τής παλιάς σχολής, ανέκαθεν θεωρούσαμε ότι στόχος μας ήταν η κατάληψη της εξουσίας, ξεχνώντας μερικές φορές ότι κάθε Κράτος, όσο δημοκρατικό κι αν είναι, συγκροτείται ως μονοπώλιο του κοινού, του καθολικού. Όμως η κατάληψη αυτού του μονοπωλίου, έτσι όπως αυτό οικοδομήθηκε, ισοδυναμεί με την αντικατάσταση μιας γραφειοκρατίας από μίαν άλλη.

            Θα πρέπει τότε να παραιτηθούμε από το να πάρουμε στα χέρια μας την εξουσία; Κάποιοι υπερασπίστηκαν αυτήν την ιδέα. Αναδιπλώθηκαν σε μικρές κοινότητες, στοχεύοντας το χτίσιμο ενός σοσιαλισμού μικρής κλίμακας, επιδόθηκαν στην καταπολέμηση της κακής διατροφής, ίδρυσαν κυκλώματα μη εμπορικά που βασίζονται στην ανταλλαγή, κ.λπ. Αλλά ξέχασαν ένα πράγμα: το να στέκεσαι μακριά από τη εξουσία, δεν θα την κάνει να εξαφανισθεί. Θα συνεχίζει να υπάρχει και θα μονοπωλείται από τις παγιωμένες ολιγαρχίες. Το πρόβλημα, στο θεωρητικό πεδίο, είναι ότι το Κράτος δεν υπάρχει μόνο στο υλικό επίπεδο. Η ύπαρξή του φυσικά παίρνει οντότητα γύρω από μια σειρά θεσμών, κανόνων, διαδικασιών. Όμως δομεί επίσης τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Ενορχηστρώνει τον τρόπο που συλλογικά συλλαμβάνουμε όλα αυτά που μας φέρνουν σε επαφή τον έναν με τον άλλο: τους δρόμους, την εκπαίδευση, το εμπόριο, τα θέματα υγείας, όπως και τη λογική και την ηθική συλλογιστική. Αν το Κράτος παράγει κατ' αυτόν τον τρόπο τις αρχές με τις οποίες διάγουμε τις ζωές μας, αισθανόμενοι ως μέλη μιας ιστορικής κοινότητας ενώ ζούμε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, φυσικά και πρέπει τότε να το καταλάβουμε! Πώς θα μπορούσε η επαναστατική αριστερά να δράσει χωρίς ένα τέτοιο εργαλείο; Από την άλλη, αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί απλά να αρκεστεί στο να καταλάβει την εξουσία. Πρέπει να την μετασχηματίσει και να εκδημοκρατίσει τις διαδικασίες λήψης των αποφάσεων. Διαφορετικά, η αριστερά θα φέρει στο προσκήνιο μια νέα ελίτ που θα αναπαράγει τη συμπεριφορά της προηγούμενης.

            Τρίτο ζήτημα: αυτό της κατάκτησης της ηγεμονίας – η οποία νοείται ως καθοδήγηση πνευματική, ηθική, δεοντολογική, λογική και οργανωτική - ενός συγκεκριμένου κοινωνικού μπλοκ πάνω στην υπόλοιπη κοινωνία. Οποιαδήποτε μετατροπή του συσχετισμού δύναμης στο εσωτερικό του Κράτους απαιτεί μια προγενέστερη τροποποίηση των παραμέτρων της λογικής αντίληψης της κοινωνίας, του τρόπου με τον οποίο ο καθένας αξιολογεί τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της ηθικής.

            Πριν από τη δεκαετία του 2000, όλα πήγαιναν καλά μέσα στον καλύτερο των κόσμων. Η ιδιωτικοποίηση των φυσικών πόρων δεν θα παρέλειπε να διασφαλίσει την ευημερία όλων, μας υπόσχονταν κάποιοι. Αυτή η πεποίθηση όριζε την καθημερινή ζωή, οριοθετούσε τον ορίζοντα των φιλοδοξιών του καθενός.

            Σταδιακά, αυτή η διανοητική κατασκευή έγινε ανυπόφορη. Δεν ήταν πια αξιόπιστη, διότι δεν ανταποκρινόταν στον κόσμο, έτσι όπως οι άνθρωποι τον αντιλαμβανόντουσαν. Όλες αυτές οι κατευθυντήριες ιδέες που οργάνωναν την καθημερινότητα αμφισβητήθηκαν. Αυτή η στιγμή της συμβολικής τομής όπου αλλάζει η κοινή λογική, έκανε τους ανθρώπους δεκτικούς σε νέα σχέδια. Τότε ξεπρόβαλαν ο Ούγκο Τσάβες (Βενεζουέλα), οι Ραφαέλ Κορέα (Εκουαδόρ), Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα (Βραζιλία) και Έβο Μοράλες (Βολιβία). Δεν έπεσαν από τον ουρανό, αλλά εμφανίστηκαν μέσα σ' αυτό το ανατρεπτικό ρεύμα. Ωστόσο, η μετατροπή των πολιτισμικών παραμέτρων δεν αρκεί: αργά ή γρήγορα, η διαδικασία αυτή πρέπει να οδηγήσει και στην γενικευμένη σύγκρουση, στην καθυπόταξη του εχθρού για να μπορέσει η νέα ηγεμονία να ακτινοβολήσει και να εδραιωθεί.

            Πού βρισκόμαστε σήμερα; Τα τελευταία χρόνια, μια έντονη συλλογική συζήτηση έχει μετατρέψει ένα σύνολο επαναστατικών ιδεών σε πραγματική δύναμη. Αλλά έχουμε εισέλθει πλέον σε μια πολύ επικίνδυνη φάση στασιμότητας. Πρέπει να ξαναβάλουμε μπροστά την πάλη των ιδεών, δεν έχουμε την πολυτέλεια να ξεφύγει από μας η σημαία της ελπίδας. Μια επανάσταση είναι η ελπίδα εν κινήση. Καταφέραμε πολλά. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Η μάχη για την ηγεμονία έγινε και πάλι καθοριστικής σημασίας.

            Σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, εμείς που αγωνιζόμασταν στα πανεπιστήμια, στα συνδικάτα, στις ενώσεις, χρειάστηκε να αφιερωθούμε στη διαχείριση των κυβερνήσεων. Ήταν απαραίτητο, αλλά μας οδήγησε στην εγκατάλειψη της οπισθοφυλακής μας. Πρέπει να ξανααφοσιωθούμε σ' αυτήν. Να ξαναθυμηθούμε ότι ένας συνδικαλιστικός ηγέτης επικεφαλής της συνομοσπονδίας μετράει εξίσου μ' έναν υπουργό. Ας μην εγκαταλείψουμε το κοινωνικό μέτωπο. Διαπράξαμε αυτό το λάθος στη Βολιβία. Κι είναι ακριβώς σ' αυτό το σημείο που η δεξιά προσπαθεί να αναδιοργανωθεί.

            Άλλη δυσκολία: όταν είμαστε στην αντιπολίτευση, το κύριο μέλημα είναι να παράγουμε ιδέες που δημιουργούν ελπίδα και να τις ενσαρκώσουμε. Αφού πάρουμε την εξουσία, όλα αυτά είναι αναγκαία, αλλά πρέπει επίσης να φανούμε ικανοί να διαχειριστούμε την οικονομία. Η απάντηση των Λατινοαμερικάνων επαναστατών σ' αυτή την πρόκληση θα καθορίσει τη μοίρα τους.

            Ένας πέμπτος παράγοντας διαταράσσει τις επαναστατικές διαδικασίες μας: η αντίθεση ανάμεσα στην οικονομική και κοινωνική ευημερία και την διατήρηση της Μητέρας Γης. Εν ολίγοις, η περίφημη, της μόδας στη Λατινική Αμερική, συζήτηση γύρω από το “extractivism” (την άντληση φυσικών πόρων). Το Εκουαδόρ, η Βενεζουέλα και η Βολιβία πάσχουν από μια βαριά κληρονομιά σ' αυτόν τον τομέα. Στην περίπτωση της Βολιβίας, πρέπει να γυρίσουμε πίσω στο 1570, όταν ο αντιβασιλέας Francisco de Toledo επιβάλει την υποχρεωτική εργασία στο Cerro Rico, το βουνό που δεσπόζει πάνω από την πόλη του Ποτοσί. Μετατρέπει τότε την Βολιβία σε παραγωγό πρώτων υλών για τη μητρόπολη. Για τετρακόσια πενήντα χρόνια, ο διεθνής καταμερισμός της εργασίας επέβαλε τον ίδιο ρόλο στη χώρα, όπως και στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική. Αλλά οι κοινωνίες μας χαρακτηρίζονται επίσης από επίπεδα φτώχειας και ανισότητας ρεκόρ, και από τις υλικές ανάγκες των λαών μας, που είχαν εγκαταλειφθεί στην μοίρα τους.

            Οπότε τι θα 'πρεπε να κάνουμε; Θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε μόνο με την ικανοποίηση των υλικών αναγκών μας, χωρίς να λάβουμε υπόψιν μας το περιβάλλον και τον πολιτισμό. Θα καταγράφαμε τότε καλά αποτελέσματα, αλλά θα προδίδαμε την γηγενή κληρονομιά που τροφοδοτεί το όραμά μας για το μέλλον. Δεν μπορούμε απ' την άλλη να επικεντρωθούμε στην προστασία των δέντρων, αφήνοντας το λαό μας στη δυστυχία - αφού οι συνθήκες διαβίωσης των αυτοχθόνων λαών δεν έχουν τίποτα το ειδυλλιακό: πρόκειται για μια αποικιακή ανέχεια που παγιώθηκε κατά τη διάρκεια των πέντε τελευταίων αιώνων. Ωστόσο, σ' αυτό είναι που μας παροτρύνει, αυτό που εγώ αποκαλώ, ο αποικιακός οικολογισμός: “Αγαπητοί Λατινοαμερικάνοι, πάψτε να ονειρεύεστε την πρόοδο, μας λέει, αν θέλετε να κάνετε κάτι για την ανθρωπότητα, αφοσιωθείτε στην προστασία των δέντρων. Εμείς, στον Βορρά, θα αναλάβουμε να τα καταστρέφουμε παράγοντας-και εξαπλώνοντας το διοξείδιο του άνθρακα σ' όλο τον πλανήτη.” Με λίγα λόγια, οι χώρες του Νότου να χρηματοδοτήσουν την περιβαλλοντική υπεραξία διακόπτοντας την ανάπτυξή τους και απαρνούμενες το μέλλον τους.

            Μερικοί από τους συντρόφους μας από τα Αλτιπλάνος (οροπέδια των Άνδεων) ζουν σε πέτρινα σπίτια, πρέπει να περπατάνε πέντε ώρες για να φτάσουν στο κοντινότερο σχολείο, κοιμούνται όλη την μέρα επειδή δεν μπορούν να φάνε και να καταλαγιάσουν την πείνα τους. Αν μπορεί ας με διαφωτίσει κάποιος: ποια οικονομία της πληροφορίας και της γνώσης θα οικοδομηθεί κάτω από σ' αυτές τις συνθήκες; Να ξεφύγουμε από το "extractivism" (την άντληση φυσικών πόρων); Ναι, σίγουρα. Αλλά όχι επιστρέφοντας στη Λίθινη Εποχή. Η μετάβαση επιβάλει τη χρήση των φυσικών πόρων μας για να δημιουργήσουμε τις συνθήκες – πολιτιστικές, πολιτικές και υλικές – που θα επιτρέψουν στον λαό να περάσει σε ένα διαφορετικό οικονομικό μοντέλο.

            Έκτη δυσκολία: αυτού του τύπου η λογική διαφεύγει από μια αριστερά, η οποία είναι κριτική απέναντι στις προοδευτικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, που τις κατηγορεί ότι δεν έχουν οικοδομήσει τον κομμουνισμό μέσα σε μερικές εβδομάδες. Καθώς αυτή η αριστερά ασχολείται με το πρωινό της τζόγκινγκ ή κατά την διάρκεια γενναιόδωρα χρηματοδοτούμενων σεμιναρίων από το εξωτερικό, χλευάζει την αδυναμία μας να υποτάξουμε την παγκόσμια αγορά ή να εγκαθιδρύσουμε εν μια νυκτί (και με διάταγμα!) το “ευ-ζειν”. Αυτοί οι ριζοσπάστες του σαλονιού παίζουν τους εξ-υπηρετικούς ηλίθιους του νεοφιλελευθερισμού που σιγοντάρουν το μοτίβο του περί της αναπόφευκτης αποτυχίας των επαναστάσεων. Δεν προτείνουν συγκεκριμένα μέτρα, δεν κάνουν καμία πρόταση ριζωμένη στα κοινωνικά κινήματα ή δυνάμει να προωθήσει τις επαναστατικές διαδικασίες. Μετριότατα φερέφωνα της νέας ιμπεριαλιστικής επίθεσης, θέτουν τον ψευδο-ριζοσπαστισμό τους στην υπηρεσία της ελίτ, της οποίας ο μοναδικός στόχος είναι να μας δει να αποτυχαίνουμε.

            Τελευταίο διακύβευμα: το Κράτος. Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο νεοφιλελευθερισμός γνώρισε δύο μεγάλες φάσεις. Η πρώτη ξεκίνησε στη δεκαετία του 1980 με τον άνοδο στην εξουσία του Ρόναλντ Ρέιγκαν στις ΗΠΑ και της Μάργκαρετ Θάτσερ στο Ηνωμένο Βασίλειο. Εκτείνεται μέχρι περίπου το 2005. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο νεοφιλελευθερισμός χρησιμοποιεί το Κράτος για να ιδιωτικοποιήσει την δημόσια περιουσία και για να του παρέχει μια ιδεολογική νομιμοποίηση.

            Βρισκόμαστε τώρα σε μια δεύτερη φάση. Τα κράτη-έθνη έχουν χάσει τη χρησιμότητά τους στα μάτια των νεοφιλελεύθερων, οι οποίοι σπεύδουν να τα διαμελίσουν. Κατ' αρχήν διευκολύνοντας την δημιουργία και την κινητοποίηση αντιπολιτευτικών σχηματισμών, και ορίζοντας ζώνες όπου τα κράτη δεν είναι πλέον κυρίαρχα (αυτόνομες περιοχές, κατεχόμενα εδάφη, κλπ). Στη συνέχεια, αποδυναμώνοντας την δημοσιονομική και νομισματική κυριαρχία τους, για παράδειγμα, μέσω των μηχανισμών του χρέους, όπως παρατηρείται στην Ελλάδα. Η υπεράσπιση του Κράτους – αφού τεθεί στην υπηρεσία ενός νέου κοινωνικού συνασπισμού – πρέπει να καταστεί μία από τις προτεραιότητες της αριστεράς.

Alvaro García Linera, Αντιπρόεδρος της Βολιβίας

Αυτό το κείμενο είναι μια τροποποιημένη έκδοση μιας διάλεξης που δόθηκε στις 29 Σεπτέμβρη 2015 στο Κίτο (Εκουαδόρ) 

Μετάφραση: Γιάννης Χαρίτος


αναδημοσίευση από το yabasta

Δήλωση Δημήτρη Στρατούλη, μέλους Π.Γ. της ΛΑΕ, πρώην Αν. Υπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης, για την αναζήτηση αναδρομικών ποσών ΕΚΑΣ.

Η, επιβεβαιωμένη και από την κυβέρνηση σήμερα, αναζήτηση αναδρομικών ποσών ΕΚΑΣ, έξι μηνών, οδηγεί δεκάδες χιλιάδες χαμηλοσυνταξιούχους στον οικονομικό αφανισμό.

Η κυβέρνηση σήμερα επιβεβαίωσε ότι, στα πλαίσια σταδιακής κατάργησης του ΕΚΑΣ, θα το περικόψει ή θα το καταργήσει φέτος για 70.000 έως 100.000 χαμηλοσυνταξιούχους, από τους 370.000 που το έπαιρναν, καθώς και ότι θα αναζητήσει από αυτούς την αναδρομική επιστροφή του, για το πρώτο εξάμηνο του 2016.

Ένα τέτοιο μέτρο, που οδηγεί αυτούς τους φτωχούς συνταξιούχους στον οικονομικό και κοινωνικό αφανισμό, είναι απάνθρωπο. Η εξαγγελία της κυβέρνησης, ότι τα αναδρομικά επιστραφέντα ποσά θα κρατηθούν σε 9 με 12 δόσεις, είναι πρόκληση, κοροϊδία, υποδηλώνει την άγνοιά της για την πραγματική οικονομική αδυναμία των συνταξιούχων και αποτελεί επίδειξη κοινωνικής αναλγησίας.