Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1857 που χειροτέρευσε πολύ τη θέση του προλεταριάτου και των αγροτών, ήταν η αρχή μιας καινούριας ανάπτυξης του διεθνούς εργατικού κινήματος. Η αναζωογόνηση και η καινούρια ανάπτυξη του διεθνούς εργατικού κινήματος προβάλλουν το φλέγον θέμα της συσπείρωσης των δυνάμεων του παγκόσμιου προλεταριάτου για τον επαναστατικό αγώνα που πλησίαζε.


Αντιπρόσωποι του Συνεδρίου της 1ης Διεθνούς



Οι προσπάθειες να ιδρυθεί μια παγκόσμια προλεταριακή οργάνωση που έγιναν στην αρχή της 6ης δεκαετίας, καθρέφτιζαν την έντονη επιθυμία των πρωτοπόρων εργατών της Ευρώπης και της Αμερικής να ενωθούν σε παγκόσμια κλίμακα. Η επιθυμία αυτή φαίνεται πιο καθαρά στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης που έδειξαν οι εργάτες στις διάφορες χώρες για την πολωνική εξέγερση, στα συλλαλητήρια των Αγγλων εργατών για να υποστηρίξουν τον αγώνα του αμερικανικού λαού εναντίον της δουλείας κλπ.

Στις 28 Σεπτέμβρη του 1864 στο Λονδίνο, στο Σεντ Μάρτινς Χολ, έγινε μια διεθνής συγκέντρωση για να διαβαστεί η απάντηση των Γάλλων εργατών. Στη συγκέντρωση αυτή πήραν μέρος αντιπρόσωποι του προλεταριάτου της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Πολωνίας και της Ιρλανδίας. Ο Μαρξ εκλέχτηκε στο προεδρείο της συγκέντρωσης σαν αντιπρόσωπος των Γερμανών εργατών. Η συγκέντρωση αποφάσισε να ιδρυθεί η Διεθνής ένωση των εργατών.

Σκοπός της Διεθνούς (International) ένωσης των εργατών ήταν να εκπληρώσει το ιστορικό καθήκον της συσπείρωσης των δυνάμεων του παγκόσμιου προλεταριάτου. Είχε και έναν άλλο σκοπό που ο Μαρξ τον διατύπωσε αργότερα στο γράμμα που έστειλε στο Γερμανό σοσιαλιστή Φρ. Μπόλτε. «Η διεθνής, έγραφε ο Μαρξ, ιδρύθηκε για να αντικαταστήσει τα διάφορα σοσιαλιστικά και μισοσοσιαλιστικά τμήματα με μια πραγματικά αγωνιστική οργάνωση της εργατικής τάξης».


Το πολιτικό πρόγραμμα και το καταστατικό της 1ης Διεθνούς φέρουν τη σφραγίδα του Μαρξ



Τα καθήκοντα αυτά προσδιόρισαν το περιεχόμενο του ιδρυτικού μανιφέστου και του καταστατικού της Διεθνούς ένωσης των εργατών. Και τα δυο κείμενα γράφτηκαν από τον Μαρξ και εγκρίθηκαν ομόφωνα την 1η Νοέμβρη 1864 από την επιτροπή που εκλέχτηκε από τη συγκέντρωση του Σεντ Μάρτινς Χολ για να καταρτίσει το πρόγραμμα της Διεθνούς ένωσης της εργατικής τάξης.

Η Διεθνής ένωση των εργατών βασίστηκε στην αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Ανώτατο όργανο ήταν το ετήσιο συνέδριο. Το συνέδριο εξέλεγε από τα μέλη του για ένα χρόνο το κεντρικό, ή όπως ονομάστηκε αργότερα, το γενικό συμβούλιο, που ήταν το ανώτερο όργανο της Διεθνούς στο χρονικό διάστημα που μεσολαβούσε ως το επόμενο συνέδριο.

Η Ιδρυτική Διακήρυξη 

Η «Ιδρυτική Διακήρυξη» της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών, την οποία διατύπωσε ο Μαρξ (ολόκληρο το κείμενο στα «Διαλεχτά Εργα», τ.1ος, σελ. 440 – 451), που είναι το πρόγραμμά της, είναι ένα από τα πιο σημαντικά ντοκουμέντα στην ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος.

Στην «Ιδρυτική Διακήρυξη» χαιρετιζόταν η μεγάλη νίκη των Αγγλων εργατών για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου στα 1847, ύστερα από τριαντάχρονο αγώνα, με την κατάχτηση με νόμο της δεκάωρης εργάσιμης μέρας. Πιο συγκεκριμένα αναφέρεται: «Το νομοσχέδιο για το δεκάωρο δεν ήταν μόνο μια μεγάλη πραχτική επιτυχία, ήταν η νίκη μιας αρχής. Για πρώτη φορά η πολιτική οικονομία της αστικής τάξης νικήθηκε μπροστά στα μάτια όλων από την πολιτική οικονομία της εργατικής τάξης». Μετά απ’ αυτή τη νίκη των Αγγλων εργατών, σ’ όλη τη Δυτική Ευρώπη οι κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν παρόμοιους νόμους μείωσης του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου.

Η «Ιδρυτική Διακήρυξη» ανέφερε επίσης: «Το μεγάλο καθήκον της εργατικής τάξης είναι σήμερα η κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας». Ενώ υπογράμμιζε την ανάγκη να έχουν οι εργάτες δική τους εξωτερική πολιτική. Πιο συγκεκριμένα, σχετικά μ’ αυτό αναφέρει: «Αν η χειραφέτηση της εργατικής τάξης απαιτεί την αδελφική συνεργασία των εργατών διαφόρων εθνών, πώς θα μπορέσουν να εκπληρώσουν αυτή τη μεγάλη αποστολή με μια εξωτερική πολιτική που επιδιώκει εγκληματικά σχέδια, που εκμεταλλεύεται τις εθνικές προκαταλήψεις και που κατασπαταλά σε ληστρικούς πολέμους το αίμα και τον πλούτο του λαού;».

Το ντοκουμέντο κατέληγε με το σύνθημα του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου»: «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!».

Το σχέδιο Καταστατικού

Οι αντιπρόσωποι της Α΄ Διεθνούς



Το προσωρινό καταστατικό της Ενωσης αρχίζει μ’ ένα προοίμιο που θέτει στην οργάνωση το καθήκον να καθοδηγήσει την εργατική τάξη για την κοινωνική της απελευθέρωση ως εξής: «Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης πρέπει να καταχτηθεί από την ίδια την εργατική τάξη.

Ο αγώνας για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης δεν είναι αγώνας για ταξικά προνόμια και μονοπώλια, αλλά για ίσα δικαιώματα και καθήκοντα και για την κατάργηση κάθε ταξικής κυριαρχίας.

Η οικονομική υποδούλωση του εργάτη στο μονοπωλητή των μέσων εργασίας, δηλαδή των πηγών της ζωής, αποτελεί τη βάση όλων των μορφών της δουλείας, τη βάση της κοινωνικής αθλιότητας, του διανοητικού μαρασμού και της πολιτικής εξάρτησης.


Η πρώτη έκδοση της Διακήρυξης και του Καταστατικού της 1ης Διεθνούς



Η οικονομική απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι, επομένως, ο μεγάλος τελικός σκοπός, στον οποίο πρέπει να υποταχθεί σαν μέσο κάθε πολιτικό κίνημα.

Ολες οι προσπάθειες που τείνουν σ’ αυτό το μεγάλο σκοπό απέτυχαν ως τώρα από έλλειψη αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργατικούς κλάδους κάθε χώρας και από την απουσία ενός αδελφικού δεσμού ανάμεσα στους εργάτες των διαφόρων χωρών.

Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης δεν είναι ούτε τοπικό, ούτε εθνικό, αλλά ένα κοινωνικό καθήκον που αγκαλιάζει όλες τις χώρες, στις οποίες υπάρχει η σύγχρονη κοινωνία και που η λύση του εξαρτάται από την πραχτική και θεωρητική συνεργασία των πιο προχωρημένων χωρών.

Το σημερινό ξαναζωντάνεμα του κινήματος της εργατικής τάξης στις πιο προχωρημένες βιομηχανικές χώρες της Ευρώπης, ενώ γεννά νέες ελπίδες, απευθύνει, ταυτόχρονα, μια πανηγυρική προειδοποίηση να μην επαναληφθούν τα παλιά λάθη και απαιτεί την άμεση συνένωση των ασύνδετων ακόμα κινημάτων».



πηγή imerodromos

Τα αθώα θύματα ενός άδικου Πολέμου- Δυο φορές ξένοι: Μια στην Μικρά  Ασία και μια στην «μητέρα Ελλάδα»- Ιστορίες της προσφυγιάς τόσο επίκαιρες σήμερα με τα χιλιάδες θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων που κατέφυγαν στη χώρα μας

ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΤΗΣ
αναδημοσίευση από imerodromos

Τα κρούσματα της ξενοφοβίας και του ρατσισμού κατά των προσφύγων από τη Συρία πολλαπλασιάζονται. Στο Ωραιόκαστρο, στη Φιλιππιάδα, στην Αλεξάνδρεια, σύλλογοι γονέων απειλούν ότι θα καταλάβουν τα σχολεία, αν φιλοξενηθούν σ΄ αυτά προσφυγόπουλα.

Δεν είναι μόνο ζήτημα ανθρωπισμού, ή αλληλεγγύης. Τα περισσότερα από τα χωριά όπου εμφανίστηκαν αυτά τα κρούσματα είναι χωριά προσφύγων από τον Πόντο και τη Μικρασία.

Οι σημερινοί γονείς, που αποκλείουν από τα σχολεία τα παιδιά των προσφύγων, είναι εγγόνια και δισέγγονα ανθρώπων που ήρθαν σ΄ αυτά τα μέρη, ξεριζωμένοι από τις πατρίδες και τα σπίτια τους.

Και για ένα λόγο παραπάνω θα έπρεπε αυτοί οι γονείς να συμπονούν και να συντρέχουν τους σημερινούς πρόσφυγες. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνούν ότι οι ξεριζωμένοι πρόγονοι τους, όταν εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, αντιμετώπισαν παρόμοιες συμπεριφορές, αποκλεισμού και απόρριψης από τους ντόπιους.

Το αντίδοτο

Επειδή, λοιπόν, πιστεύουμε ότι το καλύτερο αντίδοτο στο δηλητήριο της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και του φασισμού, είναι η ιστορική γνώση, θα προσπαθήσουμε να αναπαραστήσουμε το περιβάλλον και το κλίμα που αντιμετώπισαν οι δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τη Μικρασία και τον Πόντο, όταν μετά από την τραγική εμπειρία του ξεριζωμού, έφθασαν στην Ελλάδα. Σ΄ αυτή την προσπάθεια θα χρησιμοποιήσουμε μόνο τις δικές τους μαρτυρίες, από τα αρχεία του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών και της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες.



Πριν απ΄ αυτό, όμως, αξίζει να σημειώσουμε τη στάση του επίσημου ελληνικού κράτος, το οποίο ευθυνόταν εξ ολοκλήρου για το δράμα αυτών των ανθρώπων.

Να θυμίσουμε δηλαδή ότι ο πρώτος τόπος «φιλοξενίας» των προσφύγων από την Μικρασία, ήταν η Μακρόνησος! Εκεί, όπου είχε στηθεί υγειονομικός σταθμός (καραντίνα), όπου εξετάζονταν για μολυσματικές ασθένειες όσοι έρχονταν με τα καράβια από τα μικρασιατικά παράλια.

«Αγέλη προσφύγων» 

Αξίζει όμως να σταθούμε και στο πως αντιμετωπίστηκαν αυτοί οι πρόσφυγες, στην ίδια τους την πατρίδα, από τον πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο της εποχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο εκδότης της «Καθημερινής», Γεώργιος Βλάχος, αυτός που στις 14 Αυγούστου 1922 μία μέρα μετά την έναρξη της επίθεσης του Κεμάλ Ατατούρκ, που σήμανε την αρχή του τέλους του μικρασιατικού ελληνισμού, έγραψε το πασίγνωστο άρθρο με τίτλο «Οίκαδε», με το οποίο καλούσε την ελληνική κυβέρνηση και το στρατό να εγκαταλείψουν στην τύχη τους τους Έλληνες της Ιωνίας και του Πόντου. Ο Βλάχος λοιπόν ακόμη και το 1928 όταν έγραφε, ή μιλούσε για τους πρόσφυγες, χρησιμοποιούσε δύο λέξεις : «Αγέλη προσφύγων». Ακόμη, ο Νίκος Κρανιωτάκης, ο φιλομοναρχικός εκδότης της εφημερίδας «Πρωινός Τύπος», το 1933 ζητούσε επιτακτικά να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορέσουν κίτρινα περιβραχιόνια για να τους διακρίνουν και να τους αποφεύγουν οι Έλληνες!

Οι πρόσφυγες ήρθαν σε μια χώρα, μικρή και  φτωχή. Οι συνθήκες ζωής τον πρώτο καιρό ήταν τραγικές. Η Αθήνα , η Θεσσαλονίκη και οι άλλες πόλεις περιτριγυρίζονταν από ατέλειωτα στρατόπεδα με σκηνές και ένα άθλιο δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης. Και το ψωμί λιγοστό που μοιράζονταν σε συσσίτια. Και από πάνω οι αρρώστιες ο τύφος και η ευλογιά που θέριζαν τους δυστυχισμένους πρόσφυγες. Για να αποσοβηθεί ο κίνδυνος επιδημιών, αμερικανικές φιλανθρωπικές οργανώσεις δημιούργησαν υγειονομικό σταθμό ( καραντίνα) στη Μακρόνησο, όπου γινόταν έλεγχος σε όσους επέβαιναν στα πλοία που μετέφεραν τους πρόσφυγες. Άλλες οργανώσεις μοίραζαν φάρμακα και παρείχαν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους πρόσφυγες.

 Ανθρώπινα ράκη

Οι Έλληνες που ζούσαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας ήταν τα πρώτα θύματα της ανταλλαγής. Υποχρεώθηκαν σε μια μαρτυρική πορεία οκτακοσίων χιλιομέτρων κάτω από τραγικές συνθήκες. Ανθρώπινα ράκη έπρεπε να πορευτούν μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον, και με κίνδυνο ζωής από τις συμμορίες των Τούρκων εθνικιστών.




Πολλοί πέθαναν από κακουχίες και ασιτία. Συνολικά, το φθινόπωρο του 1922 έφθασαν στην Ελλάδα περίπου 900.000 πρόσφυγες (ανάμεσά τους και 50.000 Αρμένιοι). Περίπου 200.000 Έλληνες παρέμεναν στην Καππαδοκία και γενικότερα στην Κεντρική και Νότια Μικρά Ασία. Αυτοί μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα το 1924 και το 1925 με τη φροντίδα της Μικτής Επιτροπής. Ένα τμήμα των Ελλήνων του Πόντου κατέφυγε στη σοβιετική Ρωσία. 

Τους θέριζαν ο τύφος, η ελονοσία και η φυματίωση

Ο αριθμός πρέπει να ήταν πολύ μεγαλύτερος, αν υπολογίσουμε την υψηλή θνησιμότητα των πρώτων χρόνων λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης και των επιδημιών, το μειωμένο αριθμό των γεννήσεων και τη μετανάστευση πολλών προσφύγων σε άλλες χώρες. Στην απογραφή του 1928 καταγράφηκαν 1.220.000 πρόσφυγες. Οι αρρώστιες κατέβαλλαν τους πρόσφυγες που ήταν ταλαιπωρημένοι, πρόχειρα στεγασμένοι και υποσιτίζονταν. Ο τύφος, η γρίπη, η φυματίωση (κυρίως στις πόλεις) και η ελονοσία (κυρίως στην ύπαιθρο) τους θέριζαν. Σύμφωνα με στοιχεία της Κοινωνίας των Εθνών, ένας σημαντικός αριθμός προσφύγων πέθαναν μέσα σ’ ένα χρόνο από την άφιξή τους στην Ελλάδα.

Χαρακτηριστικές για τις τραγικές ώρες που έζησαν οι πρόσφυγες είναι μερικές μαρτυρίες τους που παρουσιάζουμε  από τα αρχεία του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών και της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες.

«Και ποιος δεν έκλαψε νεκρούς;»

  Απόστολος Μυκονιάτης ( από το παραθαλάσσιο χωριό Ατζανός, κοντά στην Πέργαμο, απέναντι από τη Λέσβο):

«…Εμείς οι άλλοι περιμέναμε τρεις μέρες, ώσπου μπήκαμε σε καΐκια και μπαρκάραμε για τη Μυτιλήνη. Ώσπου να πατήσει το ποδάρι του ο τούρκικος στρατός στο χωριό, άραζαν καΐκια και μας παίρναν, Πίσω-πίσω στη Μυτιλήνη δεν μας δέχουνταν. Δεν είναι και πλούσιος τόπος- από ένα μαξούλι (σοδειά] περιμένει. Βασανιστήκαμε, κακοκοιμηθήκαμε, κακοφάγαμε, μεγάλη συμφορά πάθαμε. Και ποιος δεν έκλαψε νεκρούς; Και ποιος δεν κακοπάθησε και ποιος δεν κλαίει ακόμα; Μονάχα τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ, τ’ ακούνε σαν ψεύτικα παραμύθια…».



Αβραάμ Ελβανίδης ( ήρθε στην Ελλάδα από τον Πόντο):

«Από το χωριό το Kαράτζορεν του Πόντου βγήκαμε με την ανταλλαγή εκατόν δεκατέσσερις οικογένειες. Aπό τη Mερσίνα φύγαμε δυο αποστολές. H πρώτη αποστολή πήγε στη Θεσσαλονίκη κι από εκεί στην Άνω Bροντού Σερρών.
 H δεύτερη αποστολή, από τον Aϊ-Γιώργη του Πειραιά, πήγε με το πλοίο στο Bόλο. Tα Φάρσαλα είπαν ότι στην περιοχή τους δεν υπάρχουν πρόσφυγες και να έρθουν να εγκατασταθούν. Έτσι ήρθαμε στα Φάρσαλα. Tο 1924 έγινε αυτό, τέλη Oκτωβρίου (…) Eίχαμε αρρώστιες, δεν μας σήκωσε το κλίμα. O τόπος όπου χτίσαμε το συνοικισμό μας ήταν τσιφλίκι της Nομικίνας. Δεν ξέρω ποια ήταν. Aσχολούμαστε με τη γεωργία, δημητριακά, επίσης και βαμβακοκαλλιέργεια.
 Όταν πρωτοήρθαμε, δεν ήξερε ο κόσμος ελληνικά. Oι ντόπιοι μας κορόιδευαν, μας έλεγαν τουρκόσπορους. Έλεγαν ότι ήρθαμε και στένεψε ο τόπος τους. Αυτοί ήταν κακομοίρηδες. Εμείς καθόμασταν στο καφενείο παρέα δέκα άντρες. Βάζαμε και οι δέκα τα πακέτα μας με τα τσιγάρα που ανοίγαμε πάνω στο τραπέζι. Οι ντόπιοι απορούσαν: «Βρε, δέκα πακέτα τσιγάρα. Μήπως τα πουλάτε;…».

Κατίνα Εμφιετζή-Μητσάκου ( Ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία τριών ετών. Η μαρτυρία της στηρίζεται σ’ αυτά που της περιέγραψε η μητέρα της Αναστασία. Ο πατέρας της, Ιορδάνης Εμφιετζής, εκτελέστηκε από τον τουρκικό στρατό. Ως Τούρκος υπήκοος κλήθηκε να υπηρετήσει σ’ αυτόν. Λιποτάκτησε , τον συνέλαβαν και τον εκτέλεσαν. Τα όσα υπέφερε η οικογένειά της τα περιέγραψε λίγο πριν πεθάνει ):




«… Από την Προύσα φύγαμε το Σεπτέμβριο του ’22, όταν κατέρρευσε το μέτωπο. Ένας γνωστός μας στρατιωτικός ειδοποίησε να τα μαζέψουμε και να κατεβούμε στην παραλία για να μας φυγαδέψει. Ήρθαν τα καράβια, τα γαλλικά, τα εγγλέζικα. Γέμισε η παραλία με κόσμο. Μια γυναίκα που ήταν έγκυος έπεσε στην πλατφόρμα και περνούσαν από πάνω της! Το βγάλανε το παιδί, αυτή όμως πέθανε. Με είχε εμένα η μητέρα στην αγκαλιά και καθόταν στην πλατφόρμα άκρη-άκρη εκεί στη θάλασσα, κι έλεγε αν έρθουν να μας σφάξουν, να πέσει με το παιδί της στη θάλασσα. Ο δε αδερφούλης μου, ο Ζαχαρίας, άφαντος! Πού να πάει η μητέρα μέσα στον πανζουρλισμό να ψάχνει το παιδί! Κάποια στιγμή ήρθε και τη βρήκε.«Βρε, που ήσουνα;» «Πήγα να κολυμπήσω!». Πήγε να κολυμπήσει στη θάλασσα! Το βάζει το μυαλό σου; Την άλλη μέρα, πλησίασε ένα ελληνικό καράβι. Μπήκαμε μέσα, βρήκαμε μια θέση να καθίσουμε. Μια οικογένεια έστρωσε να φάνε. Λένε στη θεία Ελένη: εσύ έχεις ένα παγούρι νερό, δώσε μας να πιούμε και να πάμε να σας φέρουμε . Απ’ το καράβι, όμως, πού να φέρεις νερό; Το’ δωσε η θεία και μείναμε χωρίς νερό. Η μάνα μου έπαθε αφυδάτωση. Ο ξάδερφος μου, ο Σωτήρης, με το Ζαχαρία να πηγαίνουν στις μηχανές και να βάζουν κυπελλάκια να μαζέψουν τα υγρά που πέφτανε, να της φέρουν να πιει.

Ποιος θα εμπιστευόταν έναν πρόσφυγα;

Βγήκαμε στη Ραιδεστό με το καράβι, κατεβήκαμε και ξανά πάλι στο τρένο για την Αδριανούπολη. Ο κόσμος εκεί είχε ξεσηκωθεί να υποδεχτεί τους πρόσφυγες, αλλά έγινε φασαρία με τους Τούρκους, κι αναγκαστήκαμε να μπούμε πάλι στα τρένα. Δεν χωρούσανε όλοι κι ανεβήκανε ακόμα και πάνω στις σκεπές. Κι έτσι ήρθαμε στην Ελλάδα… Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη, στα στρατόπεδα που μένανε παλιά οι Άγγλοι στρατιώτες στον ευρωπαϊκό πόλεμο. Εκεί πάλι, είχαν αφήσει πολεμοφόδια. Κάθε μέρα γίνονταν εκρήξεις. Πεθαίνανε παιδιά που πειράζανε ό,τι βρίσκανε. Έσκαγαν οι οβίδες και είχαμε θανάτους πολλούς. Κάποια φορά, η μητέρα με τον Ζαχαρία και οι θείοι μου γύριζαν τη Θεσσαλονίκη να νοικιάσουν σπίτι. Μα, έλεγα στη μητέρα μου μετά, στην κατάσταση που ήσασταν, βρωμεροί, τσαλακωμένοι, πατημένοι, ποιος θα σας νοίκιαζε σπίτι; Ποιος θα εμπιστευόταν έναν πρόσφυγα; Η εγκατάσταση στην Ελλάδα: τα πρώτα χρόνια και ο ρατσισμός Κι έτσι πήγαμε στα Σέρρας – μας είχαν πει ότι εκεί είχε άδεια σπίτια – και στην αρχή μείναμε σ’ ένα αρχοντικό. Του «Αλή πασά», έτσι το λέγανε. Στη σάλα καθόταν μια οικογένεια, στα δωμάτια μια άλλη… Στη συνέχεια χτίσαμε σπίτι, αλλά ούτε παράθυρα ούτε κουφώματα είχε γιατί δεν υπήρχε ξυλεία. Το μισό δωμάτιο δεν είχε πάτωμα. Φέρνανε ξυλεία αλλά πού να φτάσει για όλον αυτό τον κόσμο που ήθελε να χτίσει!

«Οι ντόπιοι δεν μας θέλανε»

Αλλά κι αφού ήρθαμε στα Σέρρας, οι ντόπιοι δε μας θέλανε. Πήγαινε ο θείος να πάρει ζάχαρη για το τσάι και δεν του δίναν. Κάρβουνα δεν δίναν σε πρόσφυγα! Να, ο ρατσισμός πώς ήταν! Εγώ μέχρι που τέλειωσα το σχολείο, στην Ελλάδα, βιβλία δεν είχα, εκτός από το αναγνωστικό κι ένα βιβλίο φυσικής! Η ιστορία ήταν ένα τεύχος σαν κόμικς, ούτε γραμματική είχα, τα μαθηματικά μας τα ‘λεγαν προφορικά και τα σημειώναμε. Κι εγώ έπαιρνα και διάβαζα από τα βιβλία των αγοριών, που τα είχαν φέρει από την πατρίδα, γιατί εκεί είχαν όλα τα βιβλία, είχαν και σάλπιγγες και κάνανε και μουσική! Μόνο τις σάλπιγγες δεν μπόρεσαν να φέρουν! Όλα τα είχαμε στην πατρίδα!».

«Ο τόπος μας ξεπάστρεψε- Πέθαναν οι μισοί» 
    

Ευάγγελος Γκάλας(από το χωριό Κόλντερε, κοντά στη Μαγνησία):

«…Πήγαμε πάλι στη Θεσσαλία. Βάλαμε καπνά στον Αλμυρό,δουλέψαμε όλοι, νέοι, γέροι, γυναίκες και παιδιά. Είχε όμως ελονοσία και μας θέρισε, πέθαναν οι μισοί. Ο τόπος μας ξεπάστρεψε. Κερδίσαμε πολλά, μα τι τα θες; Μετά φοβηθήκαμε την αρρώστια και πήγαμε στη Θήβα. Μείναμε κι εκεί λίγο και κάναμε καπνά, μετά πήραμε αποζημίωση κι ήρθαμε δω. Μπήκαμε σε καλές δουλειές. Ο αδερφός μου έπιασε δουλειά στο σιδηρόδρομο- εγώ έγινα φορτοεκφορτωτής στο σταθμό. Πήρα και σπιτάκι στην Καισαριανή το ’26…».

 Ανδρονίκη Καρασούλη Μαστορίδου :

«…Στους Σπαρταλιώτες έδωσαν 24 ώρες προθεσμία να φύγουν. Άλλοι με τα πόδια, άλλοι με αμάξι πήραν τον δρόμο της εξορίας. Στο δρόμο τους έγδυσαν και απ’ αυτά που μπόρεσαν να πάρουν μαζί τους. Οι δικοί μας είχαν την προνοητικότητα να βάλουν σόλες στα παλιά τους παπούτσια και μέσα απ’ αυτήν να στρώσουν φλωριά όσα μπορούσαν. Αν και τα τρύπησαν τα καρφιά του τσαγκάρη, αυτά τουλάχιστον έμειναν. Με χίλια βάσανα έφθασαν στην Μερσίνα.
     Εκεί τους παρέλαβαν Ελληνικά πλοία, δυστυχώς και ο πλοίαρχος και το πλήρωμα ήσαν εναντίον των προσφύγων. Τους βασάνισαν όσο δεν φαντάζεσθε. Νερό δεν τους έδιναν και τους ανάγκαζαν να πιουν θαλάσσιο νερό. Έκαμαν δεκατέσσερις μέρες στο βαπόρι, όταν σταματούσε το βαπόρι στα νησιά, μια λίρα χρυσή την στάμνα το νερό τούς πουλούσαν οι νησιώτες. Και ενώ με λαχτάρα τραβούσαν την στάμνα δεμένη με σχοινί, το πλήρωμα έκοβε το σχοινί και έμεναν με την λαχτάρα. Πάει και η στάμνα, πάει και η λίρα. Από τα θαλάσσια νερά που ήπιαν μια ξαδέλφη του Κυριάκου Δέσποινα Χότζογλου έπαθε μόλυνση των εντέρων εικοσάχρονη κοπέλα και ύστερα από μερικές μέρες στης πεθεράς μου πέθανε και αυτή. Ποιος ξέρει και πόσοι άλλοι.

«Πόσα ανθρωπόμορφα θηρία υπάρχουν ανάμεσά μας;»

 Αλήθεια πόσα ανθρωποφόρα θηρία υπάρχουν ανάμεσά μας; γιατί τους βασάνιζαν τους βασανισμένους; τι ήθελαν; δεν έβλεπαν τα χάλια τους; διωγμένοι από τη χώρα τους, από τα σπίτια τους, χωρισμένοι απ’ τα αγαθά τους, ίσως ίσως εξ αιτίας τους. Τι ήθελαν και ήλθαν στις χώρες αυτές; για να ερεθίσουν τα θηρία εκείνα; αφού δεν ήσαν άξιοι να κρατήσουν όσα κατέκτησαν και μας άφησαν ύστερα στην οργή τους; ενάμισι εκατομμύρια Χριστιανισμός εχάθη εξ αιτίας τους. Και τώρα στα υπολείμματα, στα ανθρώπινα ράκη, όπως κατάντησαν οι ίδιοι, είχαν τον σαδισμό να τους βασανίσουν. Ας όψονται οι υπεύθυνοι…».

«Ο κόσμος πέθαινε κάθε μέρα»

Καλλισθένη Καλλίδου (από τo χωριό Φερτέκι της Καππαδοκίας, κοντά στη Νίγδη).

«Δεκαπέντε μέρες μείναμε στα βαπόρια. Έπειτα φτάσαμε στον Πειραιά. Απ’ τον Πειραιά μόνο τα σύρματα ξέρω. Στα σύρματα είκοσι μέρες μας κρατήσανε. Αμάν, πολύ μας ρεζιλέψανε, πολύ μας βασανίσανε. Μας βάλαν στη σειρά. Τα μικρά και τις γριές απ’ τη ρίζα μας κουρεύανε. Έκλαιγα, φώναζα: — Ψάξε με, δες με, δεν έχω ψείρες! Με το ζόρι με κουρέψανε. Σαν κολοκύθι με κάνανε. Πολύν καιρό έπειτα ντρεπόμουνα να βγω στην αγορά να ψουνίσω. 
      Μας γδύσανε. Ό,τι φορούσαμε στον κλίβανο, άντε, τα βάλανε. Παπούτσια δεν είχαμε έπειτα να φορέσουμε. Μας δίνανε να φάμε. Είχαμε και μαζί μας. Όμως στην καραντίνα μεγάλο ρεζιλίκι, μεγάλο σεφιλίκι (κακοπάθεια) ήτανε. Είκοσι μέρες κράτησε.
      Από τον Αι-Γιώργη, απ’ τον Πειραιά, μας βάλανε στο βαπόρι, στη Θεσσαλονίκη μας φέρανε. Μας βγάλανε και μας αφήσανε. Στα σοκάκια της Θεσσαλονίκης μας αφήσανε. Στα σοκάκια της Θεσσαλονίκης πεταμένοι ήμαστε. Έτσι ξαπλωμένοι, μέσα στα σοκάκια. Περνούσε κόσμος και μας έβλεπε. Αμάν, ρεζιλίκι!
      Πέρασε ένας άντρας, ένας τρανός. Μας πέταξε μια πεντάρα. Έπιασα την πεντάρα, φώναζα, έκλαιγα: —Εμείς έχομε λεφτά! Εμείς έχομε να φάμε! Αφήσαμε τα σπίτια μας, τόσα αμπέλια αφήσαμε! Δεν είμαστε ζητιάνοι εμείς! — Άσε την πεντάρα. Ησύχασε έλεγε η μητέρα μου. Η μάνα μου άρρωστη ήταν. Ένα κουβάρι μαζεμένη καθότανε. 
      Περνούσε ο κόσμος. Μας βλέπανε από μακριά. Δεν ερχόντανε κοντά μας: 
      — Προσφυγιά! προσφυγιά! λέγανε και περνούσανε….».

«Τους έδεσαν με σίδερα και τους πέταξαν στη θάλασσα»

Δέσποινα Συμεωνίδουαπό το χωριό Κενάταλα της Καππαδοκίας, κοντά στο Γκέλβερι.

«…Στη Μερσίνα μείναμε μια βδομάδα στα σύρματα… ύστερα ήρθε το βαπόρι και μας πήρε. Στο ταξίδι έκανε φουρτούνα και οι γυναίκες λιγοθυμούσαν από το φόβο τους. Άκουγες φωνές, κλάματα. Εγώ είχα μαζί μου τον άντρα μου, τη μάνα μου και τα τρία παιδιά μου, το Χαράλαμπο, το Δημήτρη και τη Μαρίκα, από ένα ως έξι χρονώ. Ευτυχώς δεν έπαθα τίποτε άφησα τα παιδιά σε μια γωνιά του βαποριού κοντά στη μάνα μου και κουβαλούσα νερό στις λιπόθυμες γυναίκες. Μερικοί άνθρωποι δε βάσταζαν από τα βάσανα που τράβηξαν και πέθαναν στο βαπόρι τους έδεσαν με σίδερα και τους πέταξαν στη θάλασσα. Επιτέλους φτάσαμε στον Πειραιά. Άλλοι κατέβηκαν εκεί εμείς συνεχίσαμε το ταξίδι για την Καβάλα. Μας πήγαν στο Τσινάρ Ντερέ, κοντά στη σημερινή Νέα Καρβάλη. Δυο χρόνια μείναμε εκεί κάτω από τα τσαντίρια. Ο κόσμος αρρώσταινε και πέθαινε κάθε μέρα. Πέθανε ο άντρας μου, πέθανε και το παιδί μου ο Χαράλαμπος. Τη νύχτα έρχονταν τα τσακάλια, σκάβανε τους τάφους και έτρωγαν τους πεθαμένους..»

Υπό τον φόβο της απόλυσης εργάζονται 4 στους 10 Ελληνες, σύμφωνα με της τριμηνιαία έρευνα Workmonitor της Randstad για το διάστημα Ιουλίου – Σεπτεμβρίου 2016, καθώς το 40% των ανδρών και το 39% των γυναικών θεωρούν πολύ πιθανή την απώλεια εργασίας ή τη μη ανανέωση του συμβολαίου τους στους επόμενους έξι μήνες. Η ανασφάλεια εκτινάσσεται στο 57% στους νέους που ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα 18-24 ετών, ενώ μεγαλύτερο από τον μέσο όρο φόβο απώλειας της εργασίας τους εμφανίζουν οι ερωτηθέντες που απάντησαν ότι έχουν χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης (42%).

Η έρευνα Workmonitor της Randstad για το γ΄ τρίμηνο του 2016 ασχολείται με τον ρόλο που διαδραματίζουν τα φύλα στον χώρο εργασίας, καθώς και τις ηγετικές θέσεις που αναλαμβάνουν. Σύμφωνα με τους Ελληνες συμμετέχοντες, το 72% πιστεύει ότι ο εργοδότης του αντιμετωπίζει ισότιμα τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες. Ωστόσο, μόνο το 60% θεωρεί ότι και τα δύο φύλα υποστηρίζονται εξίσου όταν κάνουν αίτηση για δουλειά ή όταν επιδιώκουν προαγωγή.

Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι υφίστανται ακόμη διακρίσεις λόγω φύλου στο εργασιακό περιβάλλον, καθώς το 68% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι οι άνδρες προτιμούνται από τις γυναίκες, όταν δύο υποψήφιοι έχουν τα ίδια προσόντα για μια θέση.

Ένα ποσοστό της τάξης του 80% υποστηρίζει ότι οι άνδρες και οι γυναίκες συνάδελφοι ανταμείβονται το ίδιο από τον εργοδότη τους για παρόμοιους ρόλους. Τα ευρήματα της έρευνας αποκαλύπτουν ότι η προτίμηση στους άνδρες για διευθυντικές θέσεις είναι πολύ υψηλή στην Ελλάδα, σε ποσοστό 80%.

Η έρευνα περιλαμβάνει και τον δείκτη κινητικότητας της Randstad για την αγορά εργασίας, ο οποίος αξιολογεί την προσδοκία των εργαζομένων να αλλάξουν επάγγελμα μέσα στους επόμενους έξι μήνες. Ο δείκτης βασίζεται στην τρέχουσα εργασιακή ικανοποίηση, τον φόβο απόλυσης, την ανάγκη των εργαζομένων για νέες προσωπικές προκλήσεις και στο επίπεδο αισιοδοξίας ότι θα βρουν δουλειά αλλού. Ο δείκτης κινητικότητας για την Ελλάδα παρέμεινε σταθερός στις 107 μονάδες για το γ΄ τρίμηνο. Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο δείκτης κινητικότητας αυξήθηκε ελάχιστα από τις 109 στις 110 μονάδες.




Πηγή: kathimerini.gr

Το ποσό των 1,8 δισ. ευρώ πρέπει να καταβάλουν μέχρι το τέλος της εβδομάδας εκατομμύρια φορολογούμενοι, προκειμένου να τακτοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους που σχετίζονται με την πληρωμή της πρώτης δόσης του ΕΝΦΙΑ και της δεύτερης δόσης του φόρου εισοδήματος. Ο τρέχων μήνας θεωρείται από κυβερνητικούς παράγοντες καταλυτικός για την πορεία της εκτέλεσης του προϋπολογισμού, καθώς θα πρέπει να εισπραχθούν συνολικά περί τα 4,7 δισ. ευρώ.

Ωστόσο, ο στόχος που έχει τεθεί δεν είναι σίγουρο ότι θα επιτευχθεί, καθώς τα εξαντλημένα νοικοκυριά από απόψεως φοροδοτικής ικανότητας, ενδεχομένως να μην καταφέρουν να καταβάλουν τους φόρους που τους αναλογούν, κάτι που διαπιστώθηκε τον περασμένο Ιούλιο όπου αρκετοί δεν πλήρωσαν την πρώτη δόση του φόρου εισοδήματος.

Πάντως, δεν είναι μόνο οι ανωτέρω φόροι που θα δοκιμάσουν τις αντοχές των πολιτών. Εκτός από τις μηνιαίες δόσεις που πρέπει να πληρώσουν για τον ΕΝΦΙΑ, από τον Οκτώβριο αυξάνεται το πετρέλαιο θέρμανσης, ενώ περιορισμένες αλλαγές αναμένονται και στα τέλη κυκλοφορίας.

Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι θα ελαφρυνθούν και κάποιοι θα πληρώσουν υψηλότερα τέλη. Η κορύφωση όμως θα γίνει από τον Ιανουάριο, καθώς θα αυξηθούν τα καύσιμα, ο καφές και τα τσιγάρα. Ειδικότερα:

• Πετρέλαιο θέρμανσης: Από τις 15 Οκτωβρίου, αυξάνεται ο ειδικός φόρος κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης. Ο ΕΦΚ θα αυξηθεί κατά 0,05 ευρώ το λίτρο, από τα 0,23 στα 0,28 ευρώ το λίτρο.

• Τέλη κυκλοφορίας 2017: Σχεδιάζονται αλλαγές στα τέλη κυκλοφορίας με στόχο τα έσοδα να υπερβούν το 1 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με πληροφορίες, εξετάζεται μείωση των τελών για τα παλαιά αυτοκίνητα υψηλού κυβισμού και αύξηση για τα Ι.Χ. που πρωτοκυκλοφόρησαν από το 2007 και μετά.

• Αυξήσεις στα καύσιμα: Από την 1η Ιανουαρίου 2017 ο ΕΦΚ στη βενζίνη θα αυξηθεί κατά 3 λεπτά το λίτρο, από 0,67 σε 0,7 ευρώ το λίτρο, ενώ στο πετρέλαιο κίνησης θα αυξηθεί κατά 8 λεπτά το λίτρο, από 0,33 σε 0,41 ευρώ το λίτρο. Ο ΕΦΚ στο υγραέριο κίνησης θα αυξηθεί κατά 10 λεπτά το λίτρο, από 0,33 σε 0,43 ευρώ το λίτρο. Στο πετρέλαιο κίνησης η αύξηση του φόρου κατά 8 λεπτά το λίτρο θα έχει ως συνέπεια η μέση λιανική τιμή να υπερβεί το 1,10 ευρώ, ενώ στο υγραέριο κίνησης κατά 12-13 λεπτά το λίτρο.

• Τσιγάρα: Αυξάνονται από την 1η Ιανουαρίου 2017 ο ειδικός φόρος κατανάλωσης στα τσιγάρα και στα λοιπά προϊόντα καπνού. Το αποτέλεσμα των αυξήσεων αυτών στον ΕΦΚ των τσιγάρων και του καπνού θα είναι να αυξηθούν οι λιανικές τιμές πώλησης από 0,50 έως 1 ευρώ ανά πακέτο.

• Καφές: Επιβάλλεται ειδικός φόρος κατανάλωσης στον εισαγόμενο και εγχωρίως παραγόμενο καφέ. Η επιβολή του φόρου αυτού αναμένεται να επιβαρύνει κατά 10%-20% τις λιανικές τιμές πώλησης των διαφόρων ειδών καφέ. Από την 1η Ιανουαρίου 2017 θα επιβληθεί ειδικός φόρος κατανάλωσης στα υγρά που χρησιμοποιούνται στα ηλεκτρονικά τσιγάρα: Το ύψος του φόρου θα είναι 10 λεπτά ανά ml υγρού.

• Σταθερή τηλεφωνία: Νέο φορολογικό τέλος 5% σε κάθε μηνιαίο ή διμηνιαίο λογαριασμό τηλεπικοινωνιακών τελών σταθερής τηλεφωνίας. Το νέο αυτό τέλος θα επιβάλλεται από την 1η Ιανουαρίου 2017 επί των καθαρών (προ ΦΠΑ) τηλεπικοινωνιακών τελών κάθε μηνιαίου ή διμηνιαίου λογαριασμού. Επί του νέου αυτού τέλους θα επιβάλλεται εν συνεχεία ο ΦΠΑ με συντελεστή 24%.

Πηγή: kathimerini.gr

Νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Παιδείας προγραμματίζει η Διδασκαλική Ομοσπονδία για την Παρασκευή στις 2 το μεσημέρι, παράλληλα με στάση εργασίας για τη διευκόλυνση της συμμετοχής των δασκάλων. Το δ.σ. της ΔΟΕ κάνει λόγο για κατ’ ευφημισμό «Ενιαίο Τύπο Ολοήμερου Σχολείου» και υποβάθμιση της προσχολικής αγωγής από το υπουργείο Παιδείας, αναφερόμενη στις Ρυθμίσεις Νόμου για την Έρευνα, τις Υπουργικές Αποφάσεις για το ωράριο των νηπιαγωγών και το ωρολόγιο πρόγραμμα του νηπιαγωγείου. Υπογραμμίζει επίσης για άλλη μία φορά την ανάγκη της άμεσης πραγματοποίησης όλων των μόνιμων διορισμών που χρειάζεται η δημόσια εκπαίδευση.

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΔΟΕ

Το Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε. από την υπογραφή της Υπουργικής Απόφασης για τον κατ’ ευφημισμό «Ενιαίο Τύπο Ολοήμερου Σχολείου» και την ανάπτυξη του σχεδιασμού της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠ.Π.Ε.Θ. για την υποβάθμιση της προσχολικής αγωγής (Ρυθμίσεις Νόμου για την Έρευνα, Υπουργικές Αποφάσεις για το ωράριο των νηπιαγωγών και το ωρολόγιο πρόγραμμα του νηπιαγωγείου) έχει εκφράσει με κάθε τρόπο την αντίθεσή του και έχει προχωρήσει σε μια σειρά αποφάσεων και κινητοποιήσεων που στοχεύουν στην ανατροπή όλων αυτών των νομοθετημάτων που απαξιώνουν και υποβαθμίζουν το δημόσιο νηπιαγωγείο και δημοτικό σχολείο και το εναρμονίζουν πλήρως στις εντολές του ΟΟΣΑ και τη λογική των σκληρών περικοπών δαπανών και προσωπικού στη δημόσια εκπαίδευση.

Με προμετωπίδα την επιτακτική ανάγκη της άμεσης πραγματοποίησης όλων των μόνιμων διορισμών που χρειάζεται η δημόσια εκπαίδευση παλεύουμε με κάθε μέσο, απεργιακές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, τησύνταξη πρακτικών των συλλόγων διδασκόντων στα νηπιαγωγεία και στα δημοτικά σχολεία που διαφυλάσσουν τον παιδαγωγικό χαρακτήρα της λειτουργίας τους, συνεντεύξεις τύπου, επιστολές προς γονείς, ενημερώσεις συλλόγων, ενώσεων και ομοσπονδιών γονέων,για την ανάδειξη των δυσμενών επιπτώσεων του σχολείου των περικοπών πόρων και μορφωτικών δικαιωμάτων των μαθητών, που δημιουργεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Η ολομέλεια των προέδρων των συλλόγων της χώρας που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 24/9 στην Αθήνα, ανέδειξε την ανάγκη για συνέχιση, με όλους τους πρόσφορους τρόπους, του αγώνα για την ανατροπή της καταστροφικής για το δημόσιο σχολείο, κυβερνητικής πολιτικής.

Το Δ.Σ. της ΔΟΕ καλεί, στο πλαίσιο του αγωνιστικού σχεδιασμού που έχει αναπτύξει όλο αυτό το διάστημα και θα συνεχίσει να αναπτύσσει , όλους τους συναδέλφους να συμμετέχουν μαζικά και δυναμικά στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που πραγματοποιεί την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου και ώρα 2 μ.μ. στο Υπουργείο Παιδείας. Καλεί, ταυτόχρονα, όλους τους συλλόγους εκπαιδευτικών να πραγματοποιήσουν την ίδια ημέρα και ώρα συγκεντρώσεις στις έδρες των περιφερειακών διευθύνσεων εκπαίδευσης και/ή στις διευθύνσεις εκπαίδευσης. Για τη διευκόλυνση της συμμετοχής των συναδέλφων κηρύσσουμε 2ωρη διευκολυντική στάση εργασίας (12-2, 2-4).

Αγωνιζόμαστε για:

• Άμεση απόσυρση των υπουργικών αποφάσεων για το νέο σχολείο, δημοτικό και νηπιαγωγείο.
• 14χρονο εκπαιδευτικό σχεδιασμό με: Ενιαίο 12χρονο δημόσιο δωρεάν υποχρεωτικό σχολείο και 2χρονη υποχρεωτική δωρεάν προσχολική αγωγή.
• Μαζικούς μόνιμους διορισμούς, τώρα.
• Καμιά απόλυση αναπληρωτή.
• Κανένα εκπαιδευτικό στην ανεργία.
• Στήριξη της Ειδικής Αγωγής.
• Απόδοση οργανικών θέσεων ειδικοτήτων, τώρα.
• Μείωση διδακτικής ύλης.
• Οργανικότητα στα μειονοτικά δημοτικά σχολεία 2 εκπαιδευτικοί προς 25 μαθητές.

Οι εκπαιδευτικοί της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης
ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΩΡΕΑΝ ΣΧΟΛΕΙΟ

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου και η Πλεύση Ελευθερίας συμμετείχαν στο αποψινό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού, των δικτύων και των στρατηγικών εργαλείων της χώρας. Από το χώρο του Συλλαλητηρίου η Ζωή Κωνσταντοπούλου δήλωσε:

Είναι αυτονόητο ότι απέναντι στην άλωση ενός ζωτικού αγαθού και ενός πανανθρώπινου, οικουμενικού και αδιαπραγμάτευτου δικαιώματος πρέπει να αντισταθούμε.

Είναι αυτονόητο ότι αυτοί που σήμερα ξεπουλούν το Νερό, την ΕΥΔΑΠ, την ΕΥΑΘ, συνολικά μία σειρά δημοσίων επιχειρήσεων, γνωρίζουν καλά, γιατί το έχουν οι ίδιοι αναλύσει, ότι διαπράττουν έγκλημα. Και είναι εξίσου αυτονόητο ότι γι’ αυτό το έγκλημα θα λογοδοτήσουν.

Αυτό δε σημαίνει ότι μέχρι τότε θα κάτσουμε άπραγοι ή ότι μέχρι τότε θα τους παρατηρούμε.

Κινητοποιούμαστε, ενεργοποιούμαστε, διαδηλώνουμε, διεκδικούμε και θα εξαναγκάσουμε αυτήν την Κυβέρνηση να ζητήσει και να σεβαστεί την λαϊκή ετυμηγορία.


Πριν από δύο χρόνια οι πολίτες της Θεσσαλονίκης σε δημοψήφισμα με 98% είπαν «όχι» στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ και του Νερού.

Πριν από δύο χρόνια η Δικαιοσύνη σε ανώτατο επίπεδο, σε επίπεδο Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) είπε «όχι» στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ.

Σήμερα, αυτοί που μέσα στο Μέγαρο της Βουλής λένε «ναι σε όλα» είναι οι ίδιοι εκείνοι που πριν από δύο χρόνια επιχειρηματολογούσαν και ανέλυαν γιατί αυτή η πράξη της ιδιωτικοποίησης του Νερού και των Δικτύων αποτελεί πράξη προδοτική και εγκληματική. Δε χρειάζεται να αναλύσουμε τον δόλο τους, χρειάζεται αν αναζητήσουμε και να αποδοθούν οι ευθύνες τους. Χρειάζεται αγώνας, εκ μέρους όλων όσοι με ανιδιοτέλεια και αταλάντευτη αποφασιστικότητα υπερασπίζονται τα ζωτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες μας. Και αυτή η αποφασιστικότητα είναι ένα από τα πολλά κοινά μας γνωρίσματα, ένα από τα πολλά κοινά μας πεδία με τα οποία απαντάμε στη μνημονιακή άλωση και στη νεομνημονιακή παράδοση των τελευταίων ιματίων της χώρας.

Η απάντησή μας θα είναι εδώ, στο δρόμο, θα είναι κινηματική, θα είναι, όμως, και νομική, θα είναι και δικαστική, θα είναι εθνική και διεθνής, θα είναι πατριωτική και δημοκρατική.


Ερωτηθείσα για το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών η Ζωή Κωνσταντοπούλου είπε:

Η άποψή μου είναι ότι στα χέρια εκείνων οι οποίοι υπερασπίζονται τη Δημοκρατία, υπάρχουν εργαλεία για να αμυνθούν απέναντι σε μία ακόμη διεφθαρμένη και διαπλεκόμενη διαδικασία.

Ο καθένας μας κρίνεται. Όλοι κρινόμαστε. Αυτή την ώρα που απειλούνται και τα εργασιακά δικαιώματα αλλά και η Ενημέρωση, εκείνο το οποίο κρίνεται είναι πώς στέκονται απέναντι σε αυτήν τη διαδικασία, αυτοί που αισθάνονται βαλλόμενοι. Δεν αναφέρομαι, φυσικά, στα μιντιακά συμφέροντα. Αναφέρομαι στους ανθρώπους της ενημέρωσης που σήμερα καλούνται μέσα από τη δουλειά τους και μέσα από την αντίστασή τους να υπηρετήσουν το δικαίωμα όλων των πολιτών στην ενημέρωση. Και είμαι βέβαιη ότι αν το κάνουν, η συμπαράσταση που εκδηλώθηκε στο παρελθόν σε βαλλόμενες κοινωνικές κατηγορίες, θα είναι πάλι και ενεργή και ηχηρή.

Σήμερα Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016 στο Ραδιόφωνο της ertopen.com και στην εκπομπή "4ο Πρωτόκολλο" με τον Γιώργο Φιλιππάκη είναι καλεσμένος στο studio ο γνωστός γιατρός και συγγραφέας κ. Βαγγέλης Μαυρουδής .

Ο κ. Μαυρουδής που ζεί και εργάζεται στη Ραφήνα συνεργάσθηκε με τον πρόωρα χαμένο σκηνοθέτη Κώστα Κουτσομύτη και έγραψαν μαζί το βιβλίο " Τό Κόκκινο Τανγκό " που κυκλοφόρησε φέτος από τις εκδόσεις Κέδρος και αναφέρεται στη ζωή και τη δράση του Γ. Γ. του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη .

Ο κ. Μαυρουδής έγραψε επίσης και τη γνωστή τριλογία Η θάλασσά μας το 2010 Ittihat ve Terakki επίσης την ίδια χρονιά και τέλος το Φως εξ Ανατολών το 2011 με το γενικό τίτλο "ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ" .

Η εκπομπή μεταδίδεται στις 11 με 12 το πρωί στη συχνότητα των 106,7 στα FM για την Αττική .
Στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλα και σε ολόκληρο τον κόσμο μέσω διαδικτύου www.ertopen.com .

Νίκος Φωτόπουλος

Με έναν εντελώς τραγικό τρόπο φαίνεται ότι ξεκινάει η ικανοποίηση των τραπεζών για τα «κόκκινα» δάνεια, λίγες μέρες αφότου ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης ξεκαθάρισε από τη συμπρωτεύουσα πως «είναι προϊόν της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς».

Παρ' όλ' αυτά, ο κόσμος είναι έτοιμος να αντιδράσει, τουλάχιστον σε περιπτώσεις χυδαίας αναλγησίας, σαν αυτή που παρουσιάζει η Επιτροπή Δυτικών Συνοικιών της Θεσσαλονίκης και για την οποία σήμερα, Τετάρτη, θα πραγματοποιήσουν κινητοποίηση διαμαρτυρίας στα δικαστήρια της πόλης.

Η υπόθεση ήρθε στο φως από τον άνθρωπο που απειλείται με κατάσχεση της πρώτης κατοικίας του και, όπως καταγγέλλει, παρά τις προσπάθειες να ενταχθεί στον νόμο Κατσέλη, συνάντησε μεθοδευμένες καθυστερήσεις στην έκδοση των απαιτούμενων εγγράφων από τις τράπεζες!

Ο Μιχάλης Π. αναφέρει στην επιστολή του που είδε το φως της δημοσιότητας:

Την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016 και ώρα 16:00 με 17:00 στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης είναι ο πλειστηριασμός του μοναδικού ακινήτου που έχουμε τόσο εγώ όσο και η σύζυγός μου. Ένα διαμέρισμα 86 τετραγωνικών μέτρων, δωρεά από τον δάσκαλο πατέρα μου, που αγοράστηκε με δάνειο διάρκειας 40 χρόνων, πριν από 45 περίπου χρόνια.

Είχα μια εταιρία Μονοπρόσωπη Ε.Π.Ε. και σαν υπεργολάβος εγκατέστησα τους πομπούς για την ψηφιακή τηλεόραση της ΕΡΤ Α.Ε. και κατασκεύασα το σύγχρονο STUDIO Δ' της ΕΡΤ.

Η ΕΡΤ βρήκε τρόπο να πληρώσει τους υπεργολάβους-ιταλικές εταιρίες και την έκπτωτη εταιρία, αφήνοντας παντελώς απλήρωτη τη δική μου εταιρία. Για το θέμα ενημερώθηκε ο τότε αρμόδιος υπουργός, οι μετέπειτα υπουργοί και το γραφείο του πρωθυπουργού, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, παρά μόνο υποσχέσεις.

Για τα έργα αυτά, πήρα δάνεια και έβαλα το σπίτι μου εγγύηση για το κεφάλαιο κίνησης της εταιρίας μου. Αφήνοντάς με απλήρωτο η ΕΡΤ, δενμπορούσα να αποπληρώσω τις υποχρεώσεις μου, και ταυτόχρονα από την πίεση των καταστάσεων αυτών, καταστράφηκε η υγεία μου, αφήνοντάς με ολικά ανάπηρο με πολλά και σοβαρότατα προβλήματα.

Εγώ είμαι ένας ολικά ανάπηρος, με ποσοστό αναπηρίας 85% πιστοποιημένο από τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.), με πολλά και πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας. Σημειώνω ότι δεν έχω κανένα εισόδημα, ούτε σύνταξη, ούτε και κανένα επίδομα αναπηρίας από πουθενά. Δεν έχω κανένα έσοδο, διότι ενώ κατέθεσα τα δικαιολογητικά και την αίτηση για κρίση από επιτροπή για χορήγηση ποσοστού αναπηρίας για συνταξιοδότηση το 2010, λόγω κατάργησης των επιτροπών και δημιουργίας των ΚΕΠΑ, μου επέστρεψαν με συστημένο τον φάκελο που είχα καταθέσει, ενημερώνοντάς με ότι πρέπει να ξεκινήσω τη διαδικασία αυτή από την αρχή στα ΚΕΠΑ. Τελικά,πέρασα από επιτροπή και πήρα την απόφαση στα τέλη του 2014. Ολα αυτά τα χρόνια που δεν εργαζόμουν, το ταμείο μου, ο ΟΑΕΕ, με χρέωνε με εισφορές και τελικά δεν μου χορήγησαν σύνταξη, λόγω οφειλών!!!!! Επίσης, δεν μου χορηγήθηκε ούτε το πενιχρό επίδομα βαριάς αναπηρίας για τους ίδιους λόγους!!!!

Είμαι πολύτεκνος πατέρας 4 παιδιών, με το ένα από τα παιδιά μου αυτιστικό, ανάπηρο με ποσοστό αναπηρίας 80% πιστοποιημένο από τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.)

Έχω μηδενικό εισόδημα, είμαι άπορος με βιβλιάριο απορίας του Δήμου μου, για να μπορώ να έχω τα στοιχειώδη φάρμακα που χρειάζομαι για να κρατηθώ στη ζωή.

Είμαι στη διαδικασία υπαγωγής στον νόμο 3869/2010 Κατσέλη, αλλά οι τράπεζες δεν μου χορηγούν τα απαραίτητα για την υπαγωγή στην προστασία του νόμου αντίγραφα δανειακών συμβάσεων, παρ' όλο το μεγάλο χρονικό διάστημα αναμονής μου από την υποβολή της αίτησης χορήγησης, επικαλούμενες τη συγχώνευση και τη δυσκολία στην αναζήτηση παλιών συμβάσεων.

Το ακίνητο αυτό είναι το μοναδικό μας περιουσιακό στοιχείο, και η τράπεζα το γνωρίζει αυτό. Παρ' όλα αυτά συνεχίζει στον πλειστηριασμό του.

Κατόπιν αυτών, η Λαϊκή Συνέλευση Δυτικών Συνοικιών θα είναι την Τετάρτη 28 Σεπτέμβρη, στις 3.30μ.μ. στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης και καλεί με ανακοίνωσή της όλους τους κατοίκους της πόλης και κάθε εργατική, τοπική, νεολαιίστικη και κοινωνικοπολιτική συλλογικότητα «να είμαστε εκεί για να μην επιτρέψουμε στα κοράκια τους τραπεζίτες να αρπάξουν το σπίτι του συμπολίτη μας»


πηγή efsyn

ΕΑΜ – ΕΑΜ – ΕΑΜ!

75 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, του ΕΑΜ.  

 Το ΕΑΜ και ο στρατός του, ο δοξασμένος ΕΛΑΣ, έγραψαν ένα «νέο ’21». Πολέμησαν το φασίστα Γερμανο-Ιταλό κατακτητή, χτυπήθηκαν από τον αγγλο-αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τίμησαν μέχρι τέλους τον όρκο για «Λεύτερη Ελλάδα».

   Ψυχή και καρδιά του ΕΑΜ υπήρξε το ΚΚΕ. Ήδη από τις 1 – 3 Ιούλη του 1941, κατά την 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, προσδιορίστηκε με ως άμεσο επιτακτικό καθήκον για το Κόμμα, το λαό και τις οργανώσεις του η συγκρότηση ενός μετώπου εθνικής απελευθέρωσης.

    «Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας – έλεγε η απόφαση της Ολομέλειας – καλεί τον ελληνικό λαό, τα κόμματα και τις οργανώσεις του, σ’ ένα εθνικό μέτωπο της απελευθέρωσης» με στόχους

• το διώξιμο της γερμανοϊταλικής κατοχής από την Ελλάδα,
• την ανατροπή της κυβέρνησης – οργανέτου τους,
• την υποστήριξη κάθε συνεπούς αντιφασιστικής δύναμης με όλα τα μέσα,
• το σχηματισμό προσωρινής κυβέρνησης απ’ όλα τα κόμματα, που θ’ αποκαταστήσει τις δημοκρατικές ελευθερίες του λαού, θα του εξασφαλίσει ψωμί και δουλειά, θα συγκαλέσει Συντακτική Εθνοσυνέλευση και θα υπερασπιστεί την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της Ελλάδας από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική δύναμη».

    Πρώτη έκφραση του καλέσματος του ΚΚΕ ήταν στις 16 Ιούλη του ’41 η δημιουργία του Εργατικού ΕΑΜ. Το ΕΕΑΜ έθεσε ως στόχους του να οργανώσει την εργατική τάξη, τόσο για τις καθημερινές διεκδικήσεις και ανάγκες της, όσο και για την απαλλαγή της από τον κατακτητή μέσω της συγκρότησης ενός πανελλαδικού εθνικοαπελευθερωτικού μετώπου.

 
Στις αρχές Σεπτέμβρη 1941, συγκλήθηκε η 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, που αποφάσισε την επιτάχυνση των διαδικασιών συγκρότησης του ΕΑΜ .

«Είναι καιρός – τονιζόταν στην απόφαση της Ολομέλειας – να περάσουμε από τη φιλολογία σε πρακτική δράση, στον τομέα αυτό. Από κάτω ίσαμε πάνω, πρέπει να αποκρυσταλλώσουμε τη συνένωση των εθνικών δυνάμεων, να τους δώσουμε οργανωτική μορφή. Η δουλειά άρχισε και θα προχωρήσει με όσους και όποιους θέλουν να δέχονται να αγωνιστούν για το ξεσκλάβωμα της χώρας».

   Στη βάση αυτής της απόφασης, εντός του ίδιου μήνα, το ΕΑΜ γίνεται πραγματικότητα στις 27 Σεπτέμβρη 1941

   Στις επαφές που έγιναν ανάμεσα στους εκπροσώπους του ΚΚΕ και τους εκπροσώπους των άλλων κομμάτων, το Μάη και τον Ιούνη του 1941, τα παλιά αστικά κόμματα χαρακτήρισαν «τυχοδιωκτισμό» τα σχέδια για οργάνωση αντίστασης εναντίον των κατακτητών και απέρριψαν τις προτάσεις για συνεργασία.

    Μόνο μερικά κόμματα και ομάδες συμφώνησαν να πραγματοποιηθεί η ενότητα για την οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Αυτά ήταν: Το Αγροτικό Κόμμα, το νεοσύστατο κόμμα «Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας» και το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας Οι εκπρόσωποι αυτών των κομμάτων προχώρησαν στις 27 Σεπτέμβρη του 1941 στην ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ).

   Οι σκοποί του ΕΑΜ όπως διατυπώθηκαν στο ιδρυτικό του ήταν οι εξής:

α) Η απελευθέρωση του Εθνους μας από τον σημερινόν ξένον ζυγόν και η απόκτησις της πλήρους ανεξαρτησίας της χώρας μας.

β) Ο σχηματισμός προσωρινής κυβερνήσεως, σκοπός της οποίας θα είναι η προκήρυξις εκλογών διά Συντακτικήν Εθνοσυνέλευσιν, με βάσιν την αναλογικήν, ίνα ο λαός αποφανθή κυριαρχικώς επί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του.

γ) Η κατοχύρωσις του κυριαρχικού τούτου δικαιώματος του ελληνικού λαού, όπως αποφανθεί περί του τρόπου της διακυβερνήσεώς του, παρά πάσαν αντιδραστικήν απόπειραν, ήτις θα τείνει να επιβάλλει εις τον λαόν λύσεις αντιθέτους προς τας επιθυμίας του και η εκμηδένισης, δι’ όλων των μέσων του ΕΑΜ και των οργάνων που το αποτελούν, πάσης τοιαύτης απόπειρας.

   Η ίδρυση και η δράση του ΕΑΜ και του ηρωικού στρατού του, του  ΕΛΑΣ, στάθηκαν από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας.

   Για πρώτη φορά στην Ελλάδα ενώθηκαν και πάλεψαν πλάι – πλάι, κάτω από τις δοξασμένες σημαίες μιας ενιαίας πατριωτικής απελευθερωτικής οργάνωσης, τόσο τεράστια πλήθη, που μετριούνταν σε εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια αγωνιστές και αγωνίστριες.



   Ένα χρόνο αργότερα από την ίδρυση του ΕΑΜ κυκλοφορεί η μνημειώδης μπροσούρα του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» που αποτέλεσε το «Ευαγγέλιο» του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.

 Ορισμένα αποσπάσματα:   

   – «Ο σημερινός αγώνας του λαού μας στο περιεχόμενό του δεν μπορεί να είναι τίποτ’ άλλο παρά απελευθερωτικός. Πρόκειται να κατακτήσουμε τη λευτεριά μας, να διώξουμε τους ξένους επιδρομείς από τη χώρα μας, να υπερασπίσουμε τα δικαιώματά μας στη ζωή και τον πολιτισμό. Πρόκειται ν’ ανοίξουμε το δρόμο για μιαν ελεύτερη, πολιτισμένη κι ευτυχισμένη Ελλάδα. Αυτός είναι ο πρώτος, ο υπέρτατος, ο μόνος σκοπός που μας προβάλλεται σήμερα επιτακτικά όσο ποτέ».

 
  – «Στη μορφή του, ο σημερινός αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι παλλαϊκός, ν’ αγκαλιάσει όλα τα στρώματα του λαού, και τον εργάτη και τον αστό και τον αγρότη και τον διανοούμενο. Και μ’ αυτή την έννοια της παλλαϊκότητας, ο αγώνας αυτός χαρακτηρίζεται σαν αγώνας εθνικός. Ο σημερινός, λοιπόν, αγώνας που βγαίνει από τα πράγματα και την ψυχική διάθεση όλου του λαού, είναι αγώνας εθνικοαπελευθερωτικός, και μόνο αν έτσι κατανοηθεί και οργανωθεί μπορεί να φέρει το ποθητό αποτέλεσμα…».

   – «Ποια κόμματα και ποιοι πολιτικοί αρχηγοί μπορεί να μην είναι σύμφωνοι για την ανάγκη και τους σκοπούς του εθνικού απελευθερωτικού αγώνα; Οι προδότες και οι φασίστες μόνο. Υπάρχουν άλλοι που πιστεύουν πως ο λαός πρέπει να δεχτεί μοιρολατρικά τη σκλαβιά ή να περιμένει να τον σώσουν άλλοι από τη σκλαβιά; Ας το δηλώσουν. Μα, κι αν δεν το δηλώσουν το ίδιο συμπέρασμα θα βγει από τη στάση τους απέναντι στον αγώνα και απέναντι στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο…».

   – «Τι πρέπει να κάνεις; Να τι πρέπει να κάνεις. Πρώτα πρώτα, δεν πρέπει ποτέ, για κανένα λόγο, για καμιά περίπτωση να μείνεις μόνος, ξεκομμένος από το σύνολο, άτομο ξεμοναχιασμένο. Ενώσου με τους άλλους. Ενώσου με τους συναδέλφους σου, τους συντρόφους σου, τους συντεχνίτας σου. Έμπα στην οργάνωσή σου, στο σωματείο σου, στο συνεταιρισμό σου, στην ένωσή σου, στο επαγγελματικό σωματείο και γίνε μέλος ενεργητικό. Παίρνε μέρος σ’ όλους τους αγώνες, στις συζητήσεις για τα καθημερινά ζητήματα, προστάτευε τα δικαιώματά σου στη ζωή, για να εξασφαλιστεί η ζωή σου, η συντήρηση η δική σου και των δικών σου».

   Ολόκληρο το κείμενο του Δημήτρη Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ» μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ

   

Ενας μεγάλος άνθρωπος και δάσκαλος για τη νέα γενιά δημοσιογράφων, ο αείμνηστος Νίκος Καραντηνός, ο «Διονύσης» της Εθνικής Αντίστασης, έγραψε για τη επέτειο ίδρυσης του ΕΑΜ, υπό τον τίτλο «Κορυφαίο γεγονός σαν το ’21»  (Ριζοσπάστης, 28/9/2005):  

  «…ΤΟ ΕΑΜ  δεν μπήκε στη νεότερη Ιστορία μας σαν ένα απλό γεγονός, μια ηρωική παρένθεση. Ηρθε σαν κοσμογονική μεγάλη, ηφαιστειακή ώρα, που όργωσε κατάβαθα την Ελλάδα. Εσπειρε σπόρο λευτεριάς. Κι έπλασε νέους καινούριους κόσμους. ΤοΕΑΜ αντάμωσε τον κάθε αγωνιστή, τον κάθε πατριώτη σε κρίσιμες ώρες. Στάθηκε γι’ αυτόν μέσα στη χιτλεροφασιστική Κατοχή, το στήριγμα, η απαντοχή κι η ελπίδα.

   ΦΩΤΕΙΝΟ, λαμπερό το εγερτήριο σάλπισμα του ΕΑΜ που καλούσε κάθε πατριώτη να ενταχθεί στις γραμμές του και σκόπιμα παρελκυστική η τακτική των παλαιών κομμάτων στις προτάσεις, που τους έγιναν για να συμπράξουν. Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, η λύση που απόμενε ήταν μία. Να περάσουν αποφασιστικά στο προσκήνιο οι καθ’ αυτού λαϊκές δυνάμεις. Ετσι η υπόθεση του έθνους και του απελευθερωτικού αγώνα πέρασε στα χέρια του ίδιου του λαού.

   ΜΠΟΡΕΙ να πέρασαν 64 χρόνια από τότε και μένει στη μνήμη του λαού μας, του μεγάλου, του σοφού δάσκαλου, του αταλάντευτου κομμουνιστή ηγέτη, του Δημήτρη Γληνού, το κάλεσμα σ’ εκείνο το μοναδικό βιβλιαράκι «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ », που στάθηκε βασικό για τους στόχους του Αγώνα. Θα έλεγε κανείς πως το βιβλιαράκι αυτό ήταν ένας παιάνας, που το κράτησαν χιλιάδες και χιλιάδες αγωνιστές. Ηταν το αλφαβητάρι του Αγώνα μας.   

   ΔΥΝΑΤΟΣ, δωρικός ο λόγος του Γληνού, δίνει πρόσταγμα, κάλεσμα που λέει: «ΟΧΙ. Δεν υπάρχει συμβιβασμός και μοιρολατρική αποδοχή της σκλαβιάς. Ενας και μόνος δρόμος ανοίγεται μπροστά μας. Ο δρόμος της ενεργητικής Αντίστασης, ο δρόμος του εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα. Παλλαϊκός αγώνας για την οριστική κατάχτηση της λευτεριάς. Αυτή είναι η ηρωική διάθεση του ελληνικού λαού, που θέλει να ζήσει. Που θα παλέψει όλος μαζί ενωμένος, που θα παλέψει και θα νικήσει…».

   ΔΕΝ ξεχνιέται και ποτέ δε θα ξεχαστεί η αποτρόπαια και φρικαλέα πράξη που διέπραξε η κυβέρνηση Τσουδερού που μαζί με τους Μανιαδάκηδες κι όλους τους πράκτορες, παράδωσαν – σε κανονική παράδοση με τα κλειδιά της φυλακής και τους καταλόγους – τους κομμουνιστές, που είχαν στην Ακροναυπλία, στην Ανάφη και σε άλλα στρατόπεδα. Τους παράδωσαν στους χιτλερικούς δήμιους. Που τους εκτέλεσαν στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.

 

ΤΙΜΩΝΤΑΣ τα 64 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε την πλατιά και μοναδική στην ιστορία μας λαϊκή ενότητα, που εξασφάλισε αυτό το ένδοξο μέτωπο στον αγώνα της λευτεριάς και της δημοκρατίας. Δεν έχουμε το δικαίωμα να ξεχνάμε τους περίλαμπρους αγώνες στις πόλεις και στην ύπαιθρο για τη ζωή του λαού και της νεολαίας.  

   ΤΟ ΕΑΜ, λέει το γνωστό εκείνο τραγούδι της Κατοχής, μας «έσωσε από την πείνα». Ο αγώνας για την επιβίωση του λαού στάθηκε ένας από τους πρώτους στόχους που με αποφασιστικότητα επιδίωξε το ΕΑΜ και που με μεγάλη επιτυχία τον πέτυχε. Ο ασταμάτητος καθημερινός αγώνας για την εξασφάλιση των αναγκαίων τροφίμων έκανε δυνατή τη λειτουργία των συσσιτίων φυσικά με πολλούς κινδύνους από τους Γερμανούς.

   ΗΤΑΝ μια μεγάλη μάχη ζωής, που έδωσαν τότε οι Οργανώσεις του ΕΑΜ κι έσωσαν χιλιάδες κόσμο ιδιαίτερα στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της χώρας. Ηταν αληθινή μάχη που έδωσαν αντάμα κομμουνιστές, ΕΑΜίτες και ΕΠΟΝίτες για να αποσπάσουν από τους ξένους καταχτητές και τους μαυραγορίτες μια κουταλιά μπλουγούρι.

   ΠΩΣ να μη θυμηθείς τους άθλιους εκείνους δήθεν συμβουλάτορες, που από τους πρώτους κιόλας μήνες, που ξεκινήσαμε τον αγώνα μέσα στα Ανώτατα Ιδρύματα με την ΟΚΝΕ κι έπειτα με το ΕΑΜ Νέων και την ΕΠΟΝ, μας καλούσαν για να μας συμβουλεύσουν τάχατες «πατρικά»: Να παρατήσουμε τα γραψίματα στους τοίχους με συνθήματα και τα τρεξίματα με τις επιτροπές. Χάνετε άδικα το χρόνο των σπουδών σας, τα πτυχία σας. Μήπως νομίζετε, έλεγαν, πως εσείς με τα συνθήματα θα διώξετε τους Γερμανούς, πού ‘χουν στα χέρια τους όλη την Ευρώπη; Αφήστε τις διαδηλώσεις, τις απεργίες κι όλα τα άλλα και κοιτάχτε με φρονιμάδα τις σπουδές σας. Και πολύ συχνά έταζαν υποσχέσεις για μελλοντικά «βουλευτιλίκια» όταν θα λευτερωνόταν η χώρα. Τα νιάτα της Αντίστασης δεν άκουσαν τους συμβουλάτορες. Δε δέχτηκαν τη φρονιμάδα. Μπήκαν ολόψυχα στο μεγάλο αγώνα. Πάλεψαν ηρωικά κι έδωσαν χιλιάδες ζωές για τη λευτεριά της Ελλάδας…

   «Τα πτυχία κι οι σπουδές μας μπορούν να περιμένουν… Αλλά η ζωή στους δρόμους καθημερινά τουφεκίζεται, εκεί είναι η θέση μας. Δεν είμαστε φρόνιμοι»… Αυτή ήταν η απάντησή τους.

    

ΚΟΡΥΦΑΙΟ γεγονός μένει πάντα το ΕΑΜ . Και στέκεται επάξια δίπλα στο Εικοσιένα. Δεν είναι μόνο ένας τίτλος τιμής για τους κομμουνιστές και το ΚΚΕ, που πρωτομάχησαν και τους άλλους αντιφασίστες που αγωνίστηκαν στις γραμμές του. Το ΕΑΜ είναι μια αστείρευτη πηγή πείρας διδαγμάτων και αγωνιστικού φρονηματισμού. Η ασυμβίβαστη πάλη του για την εθνική ανεξαρτησία ενάντια στο χιτλερισμό και τους ελληνόφωνους συνεργάτες του, η πλατιά λαϊκή ενότητα είναι μερικά από τα βασικά διδάγματα του ΕΑΜ.

    ΤΟ ΕΑΜ με τους πολύμορφους αγώνες του κέρδισε άξια τη θέση του στο μεγάλο αντιστασιακό κίνημα των λαών της Ευρώπης, συσπειρώνοντας και ενεργοποιώντας τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού σ’ ένα μεγάλο παλλαϊκό ξεσηκωμό. Σ’ ένα τεράστιο και μοναδικό αναγεννητικό έργο (…).

    Το ΕΑΜ μάς δείχνει το δρόμο».



    Κάποιοι σαν «αντίλογο» θα έλεγαν, ενδεχομένως, ότι από τη στιγμή που ο λαός δεν κατέκτησε τότε την εξουσία, ότι μιας και τα όρια του ΕΑΜ δεν μπόρεσαν όπως φάνηκε από μια σειρά απαράδεκτων λαθών να ξεπεράσουν τα όρια της στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος με συνέπεια να μην γίνει κατορθωτή η διπλή απελευθέρωση τόσο από την ξενική ιμπεριαλιστική κατοχή όσο και από την εγχώρια αστική πολιτική εξουσία, ότι όλα αυτά ήταν «μάταια»…

    Πως κατορθώματα όπως η αθάνατη εποποιία της Αντίστασης, το γεγονός ότι χάρη στη δράση του ΕΑΜ δεν στάλθηκε ούτε ένας Έλληνας εργάτης για να δουλέψει στα γερμανικά εργοστάσια, ότι η σωτηρία του λαού από την πείνα, η δημιουργία φύτρων της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα, ότι όλα αυτά ήταν «μάταια»…

    Κάποιοι άλλοι θα συνεχίσουν να επιδίδονται στο ατόπημα του τεμαχισμού του ΕΑΜ. Ένα ατόπημα που ειδικά στις σημερινές συνθήκες συνιστά πολιτικό και ιστορικό αναθεωρητισμό της έσχατης μορφής  Πρόκειται για όσους αναφέρονται συχνά στο πρόγραμμα του ΕΑΜ που μιλούσε για «καθημερινή πάλη για να μην τσακιστεί ο λαός κάτω από την πείνα, την αρρώστια και τις υλικές στερήσεις», αλλά που μονίμως «ξεχνούν» εκείνη την στροφή από τον ΥΜΝΟ του ΕΑΜ: «…έχει πρόγραμμα Λαοκρατία…».

   
Ας τους αφήσουμε στην πλάνη τους. Για να δανειστούμε τα λόγια του Δ.Μαριόλη («Η αδύνατη ταξική ανακωχή», εκδόσεις ΚΨΜ) «το ΕΑΜ ήταν η πολιτική πρωτοβουλία που απελευθέρωσε μια απίστευτη κοινωνική δυναμική, μετουσίωσε τη δυσαρέσκεια και τη λαϊκή θέληση για αντίσταση σε καθημερινή πολιτική πάλη, ενεργοποίησε υπόγεια ρεύματα που βρίσκονταν σε λανθάνουσα μορφή, ενοποίησε την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας σε ριζοσπαστική κατεύθυνση και δημιούργησε τις βάσεις που πάνω τους άνθησε το μαζικότατο κίνημα αντίστασης, η λαϊκή αυτενέργεια, οι λαϊκοί θεσμοί της αντίστασης, η πνευματική και πολιτιστική αναγέννηση».

   Κόντρα λοιπόν σε αυτού του τύπου τις ερμηνείες, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ θα αποτελούν πάντα τους φωτεινούς σηματοδότες της δυνατότητας του λαού, μέσα από το κτίσιμο του δικού του μετώπου, να επιτύχει την συνολική του απελευθέρωση.