Συνέντευξη του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της Ν.Δ. στο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen 106.7 που ζητά από την κυβέρνηση να μην υπογράψει τα πάντα και την καλεί σε εθνική γραμμή για εργασιακά και χρέος.


Κάλεσμα προς την Κυβέρνηση για μια εθνική γραμμή τόσο στα εργασιακά όσο και στο ζήτημα της διευθέτησης του χρέους ώστε να επιτευχθεί μια έντιμη συμφωνία απεύθυνε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ. Γιάννης Κεφαλογιάννης στο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen 106.7 . Τόνισε ότι δεν πρέπει να κλείσει η αξιολόγηση άρον-άρον δίνοντας τα πάντα και με μία υπογραφή, ενδίδοντας στις πιο σκληρές απαιτήσεις των δανειστών είτε αυτό αφορά τα εργασιακά, είτε τον κατώτατο μισθό είτε τα πρωτογενή πλεονάσματα. «Δεν πρέπει να υπάρξει συμφωνία με κάθε κόστος» σημείωσε ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ν.Δ.




Πιο συγκεκριμένα, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, κληθείς να σχολιάσει την πρόσφατη τοποθέτηση του επικεφαλής των ευρωβουλευτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Μανώλη Κεφαλογιάννη, που απέρριψε την ανάγκη για ρύθμιση του χρέους ξεκαθάρισε ότι η Ν.Δ. θα στηρίξει οποιαδήποτε πρωτοβουλία πάρει η Κυβέρνηση και αφορά στην ελάφρυνση του χρέους σημειώνοντας ότι «Εμείς, σαν Νέα Δημοκρατία, έχουμε πει ξεκάθαρα το εξής, ότι οτιδήποτε συζήτηση οδηγήσει στην ελάφρυνση του χρέους, είτε βραχυπρόθεσμα, είτε μακροπρόθεσμα ή ενδεχομένως και μεσοπρόθεσμα, εμείς θα την στηρίξουμε σαν εθνική γραμμή».

Έσπευσε ωστόσο να εκφράσει την έντονη ανησυχία της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι ενδεχομένως η Κυβέρνηση προκειμένου να φανεί επικοινωνιακά ότι κάτι παίρνει στο χρέος «είναι διατεθειμένη να υπογράψει τα πάντα, είναι δυστυχώς έτοιμη ενδεχομένως και να ενδώσει στις πιο σκληρές απαιτήσεις των δανειστών, είτε αυτό αφορά τα εργασιακά, είτε αφορά τον κατώτατο μισθό, είτε αφορά τα ενεργειακά, το κομμάτι της απελευθέρωσης κάποιων παραγωγικών τομέων της οικονομίας» ενός συμπλήρωσε ότι «ενδεχομένως να υπογράψει ένα μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα το οποίο πολύ πιθανώς να οδηγήσει και σε ένα τέταρτο Μνημόνιο».




Πιο συγκεκριμένα, κληθείς να σχολιάσει τις απαιτήσεις που εγείρουν οι δανειστές στο θέμα των εργασιακών προκειμένου να ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση σε συνδυασμό με τις παραινέσεις της Νέας Δημοκρατίας στο να κλείσει άμεσα η αξιολόγηση, , ο Γιάννης Κεφαλογιάννης αφού επεσήμανε ότι το να καθυστερεί η αξιολόγηση είναι εις βάρος της κοινωνίας και της οικονομίας, δήλωσε κατηγορηματικά ότι «αυτό δεν σημαίνει όμως ότι πρέπει να κλείσει άρον-άρον, ότι πρέπει να κλείσει δίνοντας τα πάντα και με μία υπογραφή όπως πάει να κάνει η Κυβέρνηση» και εμφανίστηκε επίσης κατηγορηματικός στο θέμα των εργασιακών: «Η Νέα Δημοκρατία έχει πάρει μια ξεκάθαρη θέση. Είναι κατά των ομαδικών απολύσεων, έχει μιλήσει ότι δεν πρέπει να πάμε σε έναν υποκατώτατο μισθό όπως αυτή τη στιγμή συζητάει η Κυβέρνηση με την υιοθέτηση των 527 ευρώ σαν μια μορφή ευέλικτης εργασίας, πρέπει να υπάρξει μια διόρθωση σε αυτό» . Κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «όταν ήταν στην αντιπολίτευση κατήγγειλε το κομμάτι της ευέλικτης εργασίας και σύμφωνα με τα στοιχεία που η ίδια η Κυβέρνηση παρουσιάζει, δύο στους τρείς νέους που πιάνουνε δουλειά είναι με τη μορφή ευέλικτης εργασίας» συμπλήρωσε πως στο κομμάτι των συλλογικών διαπραγματεύσεων «πρέπει να υπάρχει αλλά πρέπει να υπάρχουν και οι επιχειρησιακές συμβάσεις όπου είναι αυτό εφικτό γιατί πολλές φορές βλέπουμε ότι υπάρχουν συμφωνίες μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών κα πολλές φορές μπαίνουνε εμπόδια σε αυτό κάποιοι άλλοι, εξωτερικοί από αυτούς, παράγοντες. Δεν λέμε όμως ότι πρέπει να είναι οι μοναδικές συμβάσεις».




Στην ερώτηση για το τι διαφορετικό θα έκανε η Νέα Δημοκρατία στο θέμα των εργασιακών καθώς πρόκειται για μια μνημονιακή υποχρέωση που έχει περάσει από δύο μνημόνια ενώ στο παρελθόν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει λάβει παρόμοια μέτρα στα εργασιακά, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας σημείωσε ότι «η Κυβέρνηση προχωράει πολύ περισσότερο από αυτά τα οποία προέβλεπε το 2^ο Μνημόνιο» αναφέροντας ότι «για παράδειγμα το 2^ο Μνημόνιο δεν περιελάμβανε έναν υποκατώτατο μισθό, δεν περιελάμβανε αυτό το οποίο συζητείται τώρα στην πλήρη επικράτηση της ευέλικτης εργασίας όπως επίσης και δεν περιελάμβανε το κομμάτι της πλήρους κατάργησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, που επίσης και αυτό συζητάει ενδεχομένως η Κυβέρνηση».

Στο σημείο αυτό ο Γιάννης Κεφαλογιάννης απεύθυνε κάλεσμα στην Κυβέρνηση «να βάλουμε μια εθνική γραμμή ακόμα και στα εργασιακά ζητήματα, δεν το έχει κάνει αυτό, ας βάλουμε μια εθνική γραμμή στο χρέος, στη διευθέτηση, εμείς εδώ είμαστε όποτε μας έχει ζητηθεί σαν Νέα Δημοκρατία» διατηρώντας ωστόσο έντονες επιφυλάξεις ότι η Κυβέρνηση «πιεσμένη από τα αδιέξοδα που η ίδια δημιούργησε, νομίζω θέλει να κλείσει άρον-άρον αυτή την αξιολόγηση και να παρουσιάσει ως μια επικοινωνιακή νίκη μια δέσμευση ή ακόμα και μια μικρή ρύθμιση για το χρέος».




Ερωτώμενος για το εάν οι διαχρονικά αλλά και τώρα υπερβολικές απαιτήσεις των δανειστών όπως τα πλεονάσματα του 3,5 % οδηγούν κάπου, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας εμφανίστηκε κατηγορηματικός ότι τέτοια πλεονάσματα δεν μπορεί να τα αντέξει η ελληνική οικονομία σημειώνοντας ότι «εμείς αυτό που έχουμε πει και είναι ξεκάθαρο και μάλιστα έχει εκφραστεί και από τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, είναι ότι πλεονάσματα της τάξεως του 3,5 %, όπως αυτά που πάει να συμφωνήσει η Κυβέρνηση και πέραν του 2018 δεν είναι βιώσιμα για την ελληνική οικονομία» ενώ υπογράμμισε ότι «καμία χώρα στον κόσμο δεν έχει επιβιώσει επί μία δεκαετία με πλεονάσματα της τάξεως του 3,5 %».


Κλείνοντας, ο Γιάννης Κεφαλογιάννης επανέλαβε ότι «ότι δεν πρέπει να υπάρξει συμφωνία με κάθε κόστος και ας χρησιμοποιήσει και στη διαπραγμάτευση ενδεχομένως η Κυβέρνηση το γεγονός ότι η αντιπολίτευση, ακόμα και στα εργασιακά ζητήματα ναι μεν μπορεί να βάλει πλάτη αλλά δεν μπορεί να δεχτεί οτιδήποτε ζητείται από τους δανειστές και ενδεχομένως οτιδήποτε αντιπροτείνεται και από την Κυβέρνηση» προτρέποντας την Κυβέρνηση να αξιοποιήσει τη θέση αυτή της Νέας Δημοκρατίας «προκειμένου να επιτύχει και το κλείσιμο της αξιολόγησης αλλά βεβαίως και μια έντιμη συμφωνία στο κομμάτι των εργασιακών»


Σχετικό απόσπασμα (ΗΧΗΤΙΚΟ):

Αγωνιστική Συνεργασία-Ενότητα

Πανελλήνιου Συλλόγου Μηχανικών & Τεχνικών ΕΡΤ

Εκλογές ΠΑΣΥΜΗΤΕ 8 Δεκ 2016

Ψηφίζουμε εκλέγουμε Δ.Σ. Ε.Ε. & Αντιπροσώπους


Συγκέντρωση ανοικτή συζήτηση για αυτά που μας αφορούν,

τη Δευτέρα 5 Δεκ 2016 στις 14:00 στο StudioE



Συναδέλφισσες, - φοι

Οι εκλογές του Συλλόγου μας διεξάγονται σε μια εποχή έντονων προκλήσεων και διεργασιών στο χώρο των ΜΜΕ και του εργατικού κινήματος. Η ΕΡΤ ενάμιση χρόνο τώρα, λειτουργεί  με τεράστιες ελλείψεις  στον Τεχνικό Τομέα, τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό, όσο και σε επίπεδο εξοπλισμού, με απώλεια κρίσιμων Υπηρεσιακών μονάδων και παραγόμενου έργου, χωρίς τις αναγκαίες επενδύσεις για εκσυγχρονισμό του τεχνικού εξοπλισμού και χωρίς ανταγωνιστική και αναπτυξιακή στρατηγική.

Εργαζόμαστε με πραγματική προσήλωση στο καθήκον μας και στις υποχρεώσεις μας προς την κοινωνία, χωρίς στοιχειώδεις οργανωτικούς και λειτουργικούς κανόνες, με σημαντικές απώλειες στα εργασιακά, ασφαλιστικά και μισθολογικά μας δικαιώματα.

Όμως  το μέλλον είναι μπροστά  μας  και έχουμε χρέος  να απαντήσουμε σε όλα αυτά που μας αφορούν, για την εργασία μας, για τον Τεχνικό κλάδο, για την ΕΡΤ !




Στις Εκλογές του ΠΑΣΥΜΗΤΕ 8 Δεκ 2016

Ψηφίζουμε και Εκλέγουμε νέα όργανα Διοίκησης νέους Αντιπροσώπους

Οι υποψήφιοι και τα μέλη του Συλλόγου επικοινωνούμε, συζητούμε, ακούμε, διαμορφώνουμε πρόταση και στρατηγική για την επόμενη τριετία.


Τη Δευτέρα 5 Δεκ 2016 ώρα 14:00

Στο Ραδιομέγαρο Μεσογείων 432 στο Studio Ε


Διοργανώνουμε ανοικτή συγκέντρωση - συζήτηση για όλα όσα μας αφορούν

για τη σημασία και το ρόλο  του Σωματείου στις νέες συνθήκες

με ενημέρωση, προτάσεις, θέσεις, στρατηγική 2017 - 2019




Στη συγκέντρωση συμμετέχουν :

Απόστολος Καψάλης  Επιστημονικός συνεργάτης του ΙΝΕ ΓΣΕΕ

Γιώργος Μυλωνάς  Πρόεδρος του ΕΚΑ

Δημήτρης Περπατάρης  Εργατολόγος

Ντορίνα Κορακά  Νομικός σύμβουλος του ΠΑΣΥΜΗΤΕ




Αγωνιστική Συνεργασία-Ενότητα ΠΑΣΥΜΗΤΕ

Με τον Φιγιόν οι Γάλλοι ΘΑ ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΘΟΥΝ τον Γαλλογερμανικό άξονα ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ σε βάρος της προοπτικής των Κοινωνιών της.

Είναι γνωστο- σε όσους είναι τέλος πάντων - ότι στον άξονα αυτό, η Γαλλία ΕΙΝΑΙ ο "ΦΤΩΧΟΣ ΣΥΓΓΕΝΗΣ" και το παρακολούθημα του Δ Γερμανικού Ράιχ των Μερκελ -Σοιμπλε - Γκαμπριελ και άλλων "συμμάχων" !

Ο Φιγιόν ΕΠΙΛΕΧΤΗΚΕ ΣΑΝ ΑΝΤΙ-ΛΕΠΕΝ μήπως και διασωθούν "από τα δεξιά του πολιτικού τους φάσματος " αφού η Λεπέν ΣΑΡΩΝΕΙ δημοκοπικά στην Γαλλία !
Ο Δεξιός Φιγιόν είναι ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΤΟΥ ΡΕΓΚΛΙΝΓΚ στα πλαίσια της ΕΕ!!!

Όσο για το Ρωσόφιλος που του αποδίδεται, κανένας -και πάντως ΟΧΙ ΕΓΩ - δεν είπε πως δεν θα επιχειρηθεί προσεταιρισμός της Ρωσίας που αποτελεί μια από τις ΟΥΣΙΑ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΕΙΣ του Δεύτερου καπιταλιστικού κύκλου προκειμένου να ΕΝΙΣΧΥΘΕΙ ΤΟ ΥΠΑΡΧΟΝ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΣΤΗΝ ΕΕ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΩΝ ΔΥΝΑΣΤΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ !...........

Επομένως προς τι "οι πανηγυρισμοί" κάποιων συστημικών εδώ ?
Η ΕΚΛΟΓΗ ΦΙΓΙΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΟΤΕΡΟ ΝΑ ΖΗΜΙΩΣΕΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΩΦΕΛΗΣΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΥΤΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ - ΣΕ ΧΡΕΟΣΤΑΣΙΟ - ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΝΟΤΟΥ .

ΘΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΘΕΙ , τώρα αν πετύχει , είναι ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ και εξαρτάται από τα μακροπολιτικά σχέδια του Β. Πούτιν !
Απόψεις που θέλουν να τον παρουσιάζουν ως αντισυστημικό είναι ΕΥΣΕΒΕΙΣ ΠΟΘΟΙ συστημικών κέντρων που αρνούνται να δεχτούν ότι ΒΑΣΙΣΑΝ ΚΑΡΙΕΡΕΣ στις δυνάμεις ΤΩΝ ΗΤΤΗΜΕΝΩΝ του ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟΥ ΚΥΚΛΟΥ που εξελίσσεται στην αρχή του 21ου αιώνα.

τιμήςΝίκος Σίμος

Χιλιάδες κόσμου γέμισαν την Πλατεία Επανάστασης στην Αβάνα της Κούβας για το ύστατο χαίρε στον Φιντέλ Κάστρο, στην επίσημη εκδήλωση αποχαιρετισμού ενός ηγέτη με παγκόσμιο βεληνεκές και μεγάλη συνεισφορά στη πρόοδο και τον αγώνα των αδύναμων, όχι μόνο στη Κούβα αλλά σε κάθε γωνιά του πλανήτη. 



Εκεί οι αντιπροσωπείες από το εξωτερικό απέτισαν φόρο τιμής με ολιγόλεπτους χαιρετισμούς. Ακολούθησε η ομιλία του Ραούλ Κάστρο, πρόεδρου της Κούβας και αδερφού τού Φιντέλ, ο οποίος εξαίροντας την σφραγίδα που άφησε ο Φιντέλ Κάστρο, τόνισε πως ήταν «αρχηγός μίας επανάστασης που έγινε από τους ταπεινούς και για τους ταπεινούς».



Παρόντες ήταν ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Νικολάς Μαδούρο, της Νικαράγουα Ντανιέλ Ορτέγκα, του Ισημερινού Ραφαέλ Κορέα, της Βολιβίας Έβο Μοράλες, του Μεξικού Ενρίκε Πένια Νιέτο, της Κολομβίας Χουάν Μανουέλ Σάντος, του Παναμά Χουάν Κάρλος Βαρέλα και ο Ελληνας πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας.

Το «παρών» έδωσε και ο τέως βασιλιάς της Ισπανίας Χουάν Κάρλος.

Η κεντροαριστερή πρόεδρος της Χιλής Μισέλ Μπατσελέτ έστειλε τον σοσιαλιστή τέως πρόεδρο Ρικάρντο Λάγος και τον πρόεδρο της Βουλής, ενώ η Αργεντινή εκπροσωπήθηκε από την υπουργό Εξωτερικών Σουσάνα Μακλκόρα.

Αίσθηση προκαλεί η απουσία άλλων ηγετών χωρών που είχαν καλές σχέσεις με την Κούβα: ο Ρώσος Βλαντιμίρ Πούτιν δεν ταξίδεψε, ούτε ο πρόεδρος του Ιράν Μοχάμαντ Ροχανί.

πηγή presspublica.gr

από Ερρίκος Φινάλης

Μια βδομάδα πριν το ιταλικό δημοψήφισμα, ο Δρόμος επανέρχεται για πολλοστή φορά* στο θέμα αυτό, το οποίο τώρα αρχίζουν να «ανακαλύπτουν» τα υπόλοιπα ελληνικά ΜΜΕ… Και ο λόγος είναι ότι το δημοψήφισμα της επόμενης Κυριακής 4 Δεκεμβρίου θα χρωματίσει αποφασιστικά τις εξελίξεις όχι μονάχα στην Ιταλία αλλά σε ολόκληρη την παραπαίουσα Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι αυτή η κρίσιμη μάχη διεξάγεται μετά την επικράτηση του Brexit και την ήττα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ (δηλαδή άλλες δύο εκδηλώσεις της γενικευμένης δυσαρέσκειας που διαπερνά τις δυτικές κοινωνίες και, λόγω της απουσίας ή συνθηκολόγησης της όποιας Αριστεράς, εκφράζεται με τον πλέον στρεβλό τρόπο), γίνεται κατανοητή η διεθνής σπουδαιότητά της. Μια δύσκολη αλλά όχι εντελώς απίθανη επικράτηση του «όχι» θα επιβεβαιώσει την αδυναμία της Κεντροαριστεράς να παίξει αποτελεσματικά το ρόλο της, αυτόν του «προοδευτικού» (και άρα «κατευναστικού», σε αντίθεση με τη Δεξιά) υπηρέτη των πιο αντιδημοκρατικών και ακραία νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Και ταυτόχρονα θα δώσει κουράγιο στους λαούς που αγωνίζονται για να εξακολουθήσουν να υπάρχουν ελεύθεροι!

Ο Ρέντσι πόνταρε τα πάντα στον Ομπάμα, και τον υποστήριξε εναντίον του Τραμπ. Ο πλανητάρχης του ανταπέδωσε, καλώντας (και αυτός, όπως και οι υπόλοιποι δυτικοί ηγέτες) πριν ένα μήνα τους Ιταλούς να ψηφίσουν «ναι» στο δημοψήφισμα της 4ης Δεκεμβρίου. Και μετά… βγήκε ο Τραμπ. Οπότε ο συνεπής κεντροαριστερός άρχισε να μιμείται τον… τραμπικό λαϊκισμό, με διαβεβαιώσεις του τύπου «όχι ψηφίζουν οι παλιές χρεοκοπημένες κάστες»!



Βρώμικο παιχνίδι για να αποτραπεί ένα λαϊκό «όχι» στο επερχόμενο δημοψήφισμα

Το ιταλικό Σύνταγμα στο άρθρο 1 ορίζει ότι «η Ιταλία είναι μια λαοκρατική Δημοκρατία θεμελιωμένη στην εργασία» και διασφαλίζει τη λαϊκή κυριαρχία. Στο άρθρο 3 εγγυάται «ίση κοινωνική αξιοπρέπεια», απαγορεύει τις διακρίσεις λόγω φύλου, φυλής, γλώσσας, θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων, προσωπικής κατάστασης και κοινωνικής θέσης», και ορίζει ότι «είναι καθήκον της Ιταλικής Δημοκρατίας να άρει τα εμπόδια οικονομικής ή κοινωνικής φύσης που περιορίζουν την ελευθερία και την ισότητα των πολιτών». Στο άρθρο 4 όχι μόνο αναγνωρίζει «το δικαίωμα όλων των πολιτών στην εργασία», αλλά προσθέτει ότι «η Ιταλική Δημοκρατία προωθεί τις συνθήκες που καθιστούν ενεργό αυτό το δικαίωμα».

Με δυο λόγια, πρόκειται για ένα Σύνταγμα που, καθώς υιοθετήθηκε μετά την ήττα του φασισμού, καταγράφει έναν ευνοϊκό συσχετισμό υπέρ των λαϊκών δυνάμεων. Μ’ αυτήν την έννοια, ναι, είναι αναχρονιστικό, όπως υποστηρίζει ο Ρέντσι και όλα τα εγχώρια και διεθνή συστημικά κέντρα – από τους βιομήχανους και τους τραπεζίτες ως τον Ομπάμα και την Ε.Ε. που έχουν ταχθεί υπέρ του «ναι» στο επερχόμενο δημοψήφισμα. Το ισχύον Σύνταγμα μπορεί να είναι λοιπόν «αναχρονιστικό», αλλά σίγουρα δεν είναι «δυσλειτουργικό», όπως διατείνεται ο Ρέντσι. Αντίθετα, το πρόβλημα του ιταλικού Συντάγματος, στην πραγματικότητα, είναι ότι ποτέ δεν εφαρμόστηκε – και ιδίως οι διατάξεις που αναφέρονταν στην έμπρακτη άρση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων, της έμπρακτης διασφάλισης του δικαιώματος στην εργασία κ.λπ.

Η υποτιθέμενη δυστοκία της νομοθετικής εξουσίας, που τάχα εμποδίζει την κυβέρνηση να είναι αποτελεσματική («κεντρικό» επιχείρημα της καμπάνιας του Ρέντσι), είναι απλά ένα μεγάλο ψέμα. Το αποδεικνύει για παράδειγμα η… αστραπιαία υπερψήφιση του Jobs Act, του νόμου που έφερε ο Ρέντσι και απορρυθμίζει πλήρως τις εργασιακές σχέσεις. Οι ρυθμοί χελώνας παρατηρούνται μόνο σε νόμους που πρέπει να υιοθετηθούν μετά από τα «δημοψηφίσματα λαϊκής πρωτοβουλίας» (άλλος ένας αναχρονισμός την άσκηση του οποίου ο Ρέντσι φιλοδοξεί να καταστήσει πρακτικά αδύνατη).

Ακόμη και ο Μπερλουσκόνι δουλεύει για τον Ρέντσι…

Σήμερα ο Ρέντσι (σημειωτέον, δεν έγινε πρωθυπουργός μετά από εκλογές, αλλά αντικατέστησε τον Λέτα μετά από εσωκομματικό παλατιανό πραξικόπημα) αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα που ο ίδιος διόγκωσε με την αλαζονεία του. Κερδίζοντας τις ευρωεκλογές του 2014 με 40,8%, και παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι σ’ αυτές σχεδόν το 50% των πολιτών ακολούθησε απορριπτική στάση (αποχή, άκυρο, λευκό), νόμισε ότι είναι απόλυτος κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού. Έτσι, εμφανιζόμενος ως μέγας εκσυγχρονιστής και ποντάροντας σε μια οικονομική ανάκαμψη που δεν ήρθε ποτέ, αποφάσισε να προωθήσει μια αντιδραστική συνταγματική «μεταρρύθμιση» την οποία πολλοί προκάτοχοί του μάταια επιχείρησαν. Πέρυσι τέτοια εποχή, ήταν σίγουρος ότι θα πετύχει.

Σταδιακά όμως ο περίπατος άρχισε να γίνεται εφιάλτης. Τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών ήταν το πιο πρόσφατο χαστούκι για τον φέρελπι κεντροαριστερό ηγέτη. Τώρα πια το ενδεχόμενο επικράτησης του «όχι» δεν αποκλείεται, παρόλο που όλοι μα όλοι οι δυναμικοί συστημικοί παράγοντες στηρίζουν φανατικά τον Ρέντσι. Ακόμη κι ο Μπερλουσκόνι, ο οποίος για πολιτικάντικους λόγους έχει ταχθεί τυπικά υπέρ του «όχι», τον βοηθά όπως μπορεί: τα τρία μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια εθνικής εμβέλειας που του ανήκουν κάνουν εντατικά καμπάνια υπέρ του «ναι»! Από τα κοινοβουλευτικά κόμματα, μονάχα το Κίνημα 5 Αστέρων που έχει ιδρύσει ο Μπέπε Γκρίλο και η Λέγκα του Βορρά κάνουν καμπάνια υπέρ του «όχι» (χωρίς να συμμετέχει ενεργητικά σ’ αυτήν το σύνολο των στελεχών τους…).

Τα υπολείμματα της λεγόμενης αριστερής πτέρυγας του Δημοκρατικού Κόμματος φαίνεται να τσιμπάνε τα ψίχουλα που αναγκάζεται να τους πετάξει τώρα ο Ρέντσι σχετικά με τον νέο εκλογικό νόμο. Συγκεκριμένα, ο Ρέντσι πλέον υπόσχεται ότι ο εκλογικός νόμος δεν θα είναι τόσο αντιδημοκρατικός όσο αρχικά σχεδίαζε, για δύο λόγους: πρώτον για να κερδίσει την υποστήριξη «αριστερών» στην αλλαγή του Συντάγματος, και δεύτερον επειδή πλέον φοβάται μια πρωτιά του Κινήματος 5 Αστέρων στις επόμενες εθνικές εκλογές (σε μια τέτοια περίπτωση κινδυνεύει να του γυρίσει μπούμερανγκ ο εκλογικός νόμος-έκτρωμα που ετοίμαζε, βάσει του οποίου ένα κόμμα μπορούσε να έχει απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία ακόμη και με το… 25% του εκλογικού σώματος).

Δαβίδ εναντίον Γολιάθ

Το στρατόπεδο του «όχι» είναι πράγματι ετερόκλητο και με ελάχιστη πρόσβαση στα μεγάλα ΜΜΕ – τηλεοπτικά και έντυπα. Τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα, τα συνδικάτα βάσης και οι προοδευτικές συλλογικότητες που, μαζί με τα διάσπαρτα υπολείμματα μιας κομμουνιστικής Αριστεράς χωρίς ίχνος της παλιάς της επιρροής, σηκώνουν σε «τοπικό» επίπεδο το βάρος της καμπάνιας του «όχι», μοιάζουν με τον Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ. Οι συνταγματικοί δικαστές που πρώτοι (και για πολύ καιρό σχεδόν μόνοι) είχαν ξεσηκωθεί ενάντια στη μεταρρύθμιση συκοφαντούνται ως «γέροι προσκολλημένοι στο παρελθόν». Από τη στιγμή όμως που το στρατόπεδο του «όχι» αποφάσισε να πολιτικοποιήσει την καμπάνια, και παρά τις αδυναμίες του, κατάφερε να «μιλήσει» σε πλατιά λαϊκά στρώματα και να ξεγυμνώσει τη δήθεν προοδευτικότητα του Ρέντσι.

Η μάχη θα κριθεί στην κόψη του ξυραφιού. Από τη μια η λαϊκή δυσαρέσκεια ενάντια στις παλιές κάστες παίρνει πλέον μπάλα και τον Ρέντσι, που ξιφουλκούσε ενάντια στο «παλιό». Από την άλλη, υπάρχει η μακρά ιταλική παράδοση των αναποφάσιστων (που ακόμη είναι πολλοί, πάνω από το 20% των ψηφοφόρων), οι οποίοι συνήθως τελευταία στιγμή ακολουθούν τον επικρατέστερο. Το στρατόπεδο του Ρέντσι παίζει αυτές τις μέρες τα ρέστα του: μοιράζει επιδόματα και αυξήσεις (που θα ανακληθούν την επομένη του δημοψηφίσματος), κινητοποιεί τους μαφιόζικους μηχανισμούς πελατειακών σχέσεων, ποντάρει στην ψήφο του εξωτερικού (4% του εκλογικού σώματος, στο οποίο αποκλείστηκε η πρόσβαση της καμπάνιας του «όχι»), κινητοποιεί τους πολιτικούς συμμάχους του στην Ε.Ε. και υπερατλαντικά, δεν διστάζει να επιτεθεί και στον Σόιμπλε ώστε να ξανακερδίσει τη λαϊκή συμπάθεια.

Ο Ρέντσι προπομπός μιας ευρύτερης επιχείρησης

Αυτό που κρίνεται ξεπερνά τα σύνορα της Ιταλίας. Με αιχμή του δόρατος την (αποτελεσματικότερη της Δεξιάς) Κεντροαριστερά, επιχειρείται καταρχήν στο Νότο αλλά και σταδιακά σε όλη την Ευρώπη η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια μιας οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας απαλλαγμένης και επίσημα από τον «δυσλειτουργικό» έλεγχο των πολιτών. Η «μεταρρύθμιση» του Ρέντσι είναι απ’ αυτήν την άποψη εμβληματική: καταργεί τους… αναχρονισμούς της παλιάς αστικής δημοκρατίας, καθιστά άνευ σημασίας τη λαϊκή ψήφο διορίζοντας βουλευτές και γερουσιαστές, υποτάσσει στην εκτελεστική τις άλλες εξουσίες… Και το κάνει με ένα τρόπο όσο δεν πάει περίπλοκο, ώστε να μη βγάζει άκρη ο πολίτης. Για παράδειγμα, το άρθρο 70 του ισχύοντος Συντάγματος είναι απλό: «Η νομοθετική εξουσία ασκείται συλλογικά από τα δύο Σώματα [Βουλή και Γερουσία]». Στην προτεινόμενη μεταρρύθμιση ορίζονται… από 7 έως 13 τρόποι και συνδυασμοί άσκησης της νομοθετικής εξουσίας! Η «μεταρρύθμιση» του Ρέντσι είναι ένα αντιδημοκρατικό έκτρωμα που έχει τις ρίζες του στη διαχρονική απέχθεια των ελίτ για τη δημοκρατία. Είθε να τα καταφέρει τελικά ο Δαβίδ, για το καλό όλων μας. Αν και είναι βέβαιο ότι, ακόμη κι αν επικρατήσει το «όχι», το σχέδιο θα επανέλθει με τη μια ή την άλλη μορφή, με ή χωρίς Ρέντσι.

Ερρίκος Φινάλης

* Για λεπτομέρειες σχετικά με το περιεχόμενο της «μεταρρύθμισης» που επιδιώκει ο Ρέντσι, την εξέλιξη της προεκλογικής καμπάνιας και τη μεγάλη σημασία του δημοψηφίσματος εντός και εκτός Ιταλίας, βλ. μεταξύ άλλων τα φύλλα 302, 315 και 323.

Μια «μεταρρύθμιση» με βαθιές και σκοτεινές ρίζες

Αυτό είναι το σύμβολο της «Τριμερούς Επιτροπής», η οποία το 1973 ιδρύθηκε με πρωτοβουλία και χρηματοδότηση του Ροκφέλερ και στην οποία έκτοτε συμμετέχει το ανφάν γκατέ των διεθνών ελίτ. Στα πορίσματα μιας έκθεσής της, που συντάχθηκε το 1975 και κατακεραυνώνει τη δημοκρατία, βρήκε επιχειρήματα ο Ρέντσι για τη συνταγματική «μεταρρύθμιση» που προωθεί… Στους συντάκτες της έκθεσης περιλαμβάνεται και ο μάλλον άγνωστος τότε Σάμιουελ Χάντινγκτον, ο συγγραφέας της αντιδραστικής «Σύγκρουσης Πολιτισμών».

Ο Ιταλός πρωθυπουργός Ρέντσι επανειλημμένα έχει δηλώσει… αγανακτισμένος από το γεγονός ότι «επί 30 χρόνια εμποδίζονται οι αναγκαίες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις, που θα καταστήσουν πιο αποτελεσματική την εκτελεστική εξουσία». Αν μη τι άλλο, το «30 χρόνια» είναι λάθος, και μάλλον όχι τυχαίο…
Ας δούμε την προϊστορία της συνταγματικής «μεταρρύθμισης» που επιδιώκει ο Ρέντσι:

1975: Κυκλοφορεί μια έκθεση που συντάχθηκε κατ’ εντολή της «Τριμερούς Επιτροπής», ενός οργανισμού που ίδρυσε ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ και στον οποίο συμμετέχουν «επιφανή μέλη» της διεθνούς ελίτ (σήμερα την κοσμούν με την παρουσία τους και 4 εκλεκτοί συμπατριώτες μας: ο πρώην πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος, η κα Παπαλεξοπούλου του Ομίλου Τιτάν, ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ κ. Κυριακόπουλος και ο πρώην πρόεδρος του ΟΤΕ κ. Βουρλούμης…). Εκεί διατυπώνεται για πρώτη φορά με σαφήνεια –και με ρητές αναφορές στο «κακό παράδειγμα» της Ιταλίας– η άποψη ότι η παραδοσιακή αστική δημοκρατία είναι δυσλειτουργική, και προτείνεται η ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας με απαλλαγή της από «υπερβολικές συνταγματικές εγγυήσεις» και «υπερβολικούς ελέγχους» μέσω εκλογών, δημοψηφισμάτων κ.λπ. Ο Ρέντσι έχει κοπιάρει τα βασικά «επιχειρήματά» του από αυτήν την έκθεση που δημοσιεύθηκε πριν 40 χρόνια…

1979: Ο επικεφαλής του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Μπετίνο Κράξι (τελεύτησε το 2000 στην Τυνησία, όπου κατέφυγε το 1994 για να αποφύγει τη σύλληψη κατηγορούμενος για διαφθορά…) γράφει βαρυσήμαντο άρθρο στην εφημερίδα Αβάντι. Σ’ αυτό τονίζει την ανάγκη «μιας γενναίας κρατικής και συνταγματικής μεταρρύθμισης ώστε να ενισχυθεί και να γίνει πιο αποτελεσματική η εκτελεστική εξουσία»…

1980: Ο ακροδεξιός Λίτσιο Τζέλι (που εκείνη την περίοδο παρίστανε τον υπεράνω υποψίας διαμεσολαβητή σε εμπορικές συναλλαγές της Ιταλίας μεταξύ άλλων με τη χούντα της Αργεντινής) σε συνέντευξή του στην Κοριέρε ντελα Σέρα μιλά για την ανάγκη μιας… «δημοκρατικής αναγέννησης». Που θα επέλθει (πώς αλλιώς;) με την «απαραίτητη μεταρρύθμιση του παλαιικού πλέον Συντάγματος»! Δεν πρόλαβε να προωθήσει αυτό το ευγενές σχέδιο, καθώς λίγους μήνες αργότερα αποκαλύφθηκε ο πρωταγωνιστικός ρόλος του στη συνωμοσία της μασονικής στοάς Ρ2, στην οποία συμμετείχαν πολιτικοί, στρατιωτικοί, μυστικές υπηρεσίες και μαφιόζοι. Μεταξύ άλλων κατηγορήθηκε για πολύνεκρες βομβιστικές επιθέσεις που επιχειρήθηκε να φορτωθούν στην άκρα αριστερά. Για αρκετά χρόνια είχε καταφύγει στη Χιλή του Πινοσέτ…

1985: Ο χριστιανοδημοκράτης Κοσίγκα (εκλεγμένος πρόεδρος της χώρας με τις ψήφους και του Ιταλικού Κ.Κ.!) μιλά κι αυτός για την «ανάγκη μεταρρύθμισης του ξεπερασμένου Συντάγματος, το οποίο περιέχει υπερβολικούς ελέγχους της εκτελεστικής εξουσίας και υπερβολικές εγγυήσεις»! Ακολουθεί μια περίοδος αποπειρών αντιδραστικής συνταγματικής «μεταρρύθμισης» που αποτυγχάνουν στο μεγαλύτερο μέρος τους, αφού αντιμετωπίζουν την αντίσταση του κινήματος και την αντίθεση του τότε Ιταλικού Κ.Κ. αλλά και της αριστερής πτέρυγας της Χριστιανοδημοκρατίας.

2005: Ο Μπερλουσκόνι επιχειρεί εκ νέου την επιβολή «μεταρρύθμισης» του Συντάγματος, με στόχο να ενισχύσει, μεταξύ άλλων, τις εξουσίες του πρωθυπουργού. Τότε η Κεντροαριστερά (αλλά και η Λέγκα του Βορρά) είχε ταχθεί κατά της πρότασης Μπερλουσκόνι, παρόλο που –όπως παραδέχονται οι σημερινοί οπαδοί του «ναι»– αυτή ήταν όμοια με τη σημερινή πρόταση του Ρέντσι. Η πρόταση απορρίφθηκε από το 61,3% των ψηφοφόρων στο σχετικό δημοψήφισμα που έγινε το 2006…

Ψάρια τηγανητά a la Mafia!

Ο αξιότιμος περιφερειάρχης Βιντσέντσο ντε Λούκα ξεκίνησε την πολιτική του δράση ως κομμουνιστής. Σήμερα μοιάζει πολύ ευχαριστημένος που μπορεί να κινητοποιήσει την εκλογική πελατεία της… Μαφίας υπέρ του «ναι».



Το καθεστώς Ρέντσι δεν σταματά μπροστά σε τίποτα για να διασφαλίσει την επικράτηση του «ναι». Για πολλοστή φορά αποκαλύπτεται η διαπλοκή του με τον ιταλικό υπόκοσμο, που… συμμετέχει ολόψυχα στην καμπάνια του Ρέντσι. Στο τελευταίο σχετικό επεισόδιο πρωταγωνιστεί ο Βιντσέντσο ντε Λούκα, στέλεχος του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος και περιφερειάρχης της Καμπανίας. Ο εν λόγω κύριος, που ξεκίνησε την καριέρα του στο Ιταλικό Κ.Κ., σε κεκλεισμένων των θυρών συνάντηση με 300 δημάρχους της περιφέρειάς του κάλεσε τους παρευρισκόμενους να στηρίξουν αποτελεσματικά το «ναι» ακολουθώντας το παράδειγμα του δημάρχου της Αγκρόπολι, Φράνκο Αλφιέρι.

Το πρόβλημα είναι ότι η σχέση του Αλφιέρι με τη Μαφία έχει πλέον αποδειχθεί, και του έχει ασκηθεί ποινική δίωξη. Συγκεκριμένα, ο Αλφιέρι κατηγορείται ότι εμπόδισε την κατάσχεση διαμερισμάτων που ανήκαν σε μέλη της γνωστής μαφιόζικης οικογένειας Μαρότα, με αντάλλαγμα την ψήφο της τοπικής κοινότητας των Ρομά, την οποία ελέγχουν οι Μαρότα, υπέρ του «ναι»! Παρ’ όλα αυτά, ο Βιντσέντσο ντε Λούκα δεν δίστασε να πει: «Ξέρουμε πώς κινείται ο Αλφιέρι, οργανώνοντας επιστημονικά την πελατεία του. Έχει αναλάβει το θεάρεστο καθήκον να οδηγήσει στις κάλπες τους μισούς τουλάχιστον εκλογείς του, οπλισμένους με τις σημαίες του “ναι”. Φράνκο, εσύ ξέρεις πώς να κινηθείς, πρόσφερέ τους μια τηγανιά ψάρια [παραδοσιακό έδεσμα της Καμπανίας], πήγαινε τους βόλτα με γιοτ, κάνε τέλος πάντων ό,τι σου κατέβει – αλλά μη φέρεις λιγότερες ψήφους από όσες υποσχέθηκες!».

Αυτή η… παθιασμένη έκκληση του περιφερειάρχη διέρρευσε, με αποτέλεσμα η υπόθεση να φτάσει στον εισαγγελέα μετά από σχετική καταγγελία του Λουίτζι Γκαέτι, επικεφαλής του Κινήματος 5 Αστέρων στην ιταλική Γερουσία. Ο Γκαέτι ζητά τη δίωξη του Βιντσέντσο ντε Λούκα βάσει του άρθρου 416 του ιταλικού Ποινικού Κώδικα, που τιμωρεί τις πολιτικές σχέσεις με τη Μαφία. Παρ’ όλα αυτά ο Ρέντσι έσπευσε να καλύψει τον περιφερειάρχη, ζητώντας του παράλληλα να μην κάνει καμιά άλλη δήλωση μέχρι το δημοψήφισμα για το «ατυχές γεγονός». Ο πιστός Βιντσέντσο ντε Λούκα εφαρμόζει πλέον κατά γράμμα το μαφιόζικο νόμο της σιωπής, ελπίζοντας ότι θα πέσει στα μαλακά… εάν οι πολιτικάντηδες τύπου Αλφιέρι και οι μαφιόζοι φίλοι τους φέρουν αρκετές ψήφους στο στρατόπεδο του «ναι».

πηγή e-dromos.gr

Απερίγραπτες «διαπραγματεύσεις» στην Ελβετία – Ευγνωμοσύνη… στον Ερντογάν οφείλουμε ως λαός γιατί με την αδιαλλαξία του απέτρεψε προς στιγμή την κατάλυση του κυπριακού κράτους

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Φαίνεται, αν αληθεύουν όσα μεταδίδονται από την Ελβετία την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές και δεν ανατραπούν μέχρι το τέλος αυτών των απερίγραπτων «διαπραγματεύσεων», ότι οφείλουμε ως λαός ευγνωμοσύνη στον Ταγίπ Ερντογάν, γιατί, με την αδιαλλαξία του, απέτρεψε προς στιγμή την κατάλυση του κυπριακού κράτους. Βεβαίως πρέπει να περιμένουμε μέχρι την τελευταία στιγμή για να δούμε αν όντως επέλθει διαφωνία στην Ελβετία ή αν δεν πρόκειται για το τελικό φόρσινγκ, ώστε να αποσπασθούν και άλλες παραχωρήσεις από τον κ. Αναστασιάδη.

Από την Κοζάνη στη Λωζάννη!

Είναι άλλωστε απολύτως ακατανόητο γιατί δύο άνθρωποι που βρίσκονται σε απόσταση ενός χιλιομέτρου ο ένας από τον άλλο πήγαν στη Γενεύη να λύσουν το Κυπριακό. Ο κ. Αναστασιάδης δεν πήρε καν μαζί του το Εθνικό Συμβούλιο, όπως γινόταν πάντα μέχρι τώρα, ενώ απαγορεύτηκε στους δημοσιογράφους η είσοδος στο ξενοδοχείο. Δεν θέλουμε να κάνουμε εικασίες γιατί ο διεθνής παράγων θέλει απομονωμένο τον κ. Αναστασιάδη, ούτε να αναφερθούμε στις «γελτσινικού τύπου» συνήθειές του, ή στα δημοσιεύματα διεθνώς για τα μέσα που έχουν να τον πιέσουν. Όχι γιατί αυτά δεν έχουν σημασία, ασφαλώς και έχουν, αλλά γιατί, σε τελικά ανάλυση, είναι η πολιτική φιλοσοφία και όχι τόσο η προσωπικότητα του Κυπρίου προέδρου που απειλεί την επιβίωση του κράτους του.

Πήγαν εκεί, λένε, για να μη γίνονται διαρροές και χαλάσουν οι συνομιλίες. Μήπως, δηλαδή, πληροφορηθούν οι άμοιροι κάτοικοι του νησιού τι τους περιμένει! Η Κύπρος είναι το μόνο κράτος στον κόσμο του οποίου ο πρόεδρος, που υποτίθεται έχει εκλεγεί για να κυβερνά το κράτος και όχι να το διαλύσει, έχει μόνος του οικειοποιηθεί καθήκοντα… Συντακτικής Συνέλευσης!

Όμως, ακόμα κι αν επιβεβαιωθεί η αποτυχία στη Γενεύη, κανένας εφησυχασμός δεν επιτρέπεται, αφού είναι περισσότερο από σαφές ότι ισχυρές διεθνείς δυνάμεις έχουν τώρα κινητοποιηθεί για να «λύσουν» άμεσα το Κυπριακό, δηλαδή να αφαιρέσουν από τους Έλληνες της Κύπρου, συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού (82%) τον έλεγχο του νησιού.

Γιατί βιάζονται

Θέλουν να «εκμεταλλευθούν» το «παράθυρο ευκαιρίας» που συνιστά η παρουσία του κ. Αναστασιάδη στην προεδρία, η δραματική εξασθένηση της Ελλάδας και η σύγχυση των ηγετών της. Θέλουν να κλείσουν το θέμα του αγωγού Ισραήλ-Τουρκίας και να βάλουν όσα περισσότερα εμπόδια μπορούν σε δυνητική ανάμειξη της Ρωσίας στην περιοχή. Θέλουν να τα κάνουν όλα προτού πάμε στην αναπόφευκτη επανεξέταση της διεθνούς πολιτικής των ΗΠΑ και προτού το μνημόνιο οδηγήσει την Ελλάδα σε νέες, ίσως και γεωπολιτικές περιπέτειες. Ο στόχος τους είναι ο ίδιος από τη δεκαετία του 1950 και τον διατύπωσε στη Βουλή των Κοινοτήτων ο υπουργός Αποικιών της Βρετανίας, προτού καν αρχίσει η επανάσταση της ΕΟΚΑ. Η Κύπρος ανήκει στις περιοχές της αυτοκρατορίας που δεν επιτρέπεται να διοικούνται από τους κατοίκους τους. Η ελληνοτουρκική σύγκρουση είναι το δευτερογενές αποτέλεσμα του αποικιακού ζητήματος που παραμένει πάντα το Κυπριακό.

Ξανά το Σχέδιο Ανάν

Αυτό ακριβώς ήταν το αντικείμενο των συνομιλιών στην Ελβετία, δηλαδή η εφαρμογή, σε χειρότερη μάλιστα εκδοχή, του απορριφθέντος το 2004 από τη συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού σχεδίου Ανάν. Η Τουρκία όμως, έχοντας αντιληφθεί ότι Αθήνα και Λευκωσία δεν έχουν «σπονδυλική στήλη», επιμένει να ζητά όλο και περισσότερα, αποτρέποντας έτσι, προς το παρόν, την επίτευξη συμφωνίας.

Βιάστηκε να πανηγυρίσει η εφημερίδα Πολίτης, ναυαρχίδα των ξένων και του «ναι», το 2004 όπως και σήμερα, δημοσιεύοντας χάρτη με τη Μόρφου και την Αμμόχωστο (μια σκιά της παλαιάς ελληνικής πόλης, που θα χρειαστεί πέντε Προϋπολογισμούς για να οικοδομηθεί ξανά), να «επιστρέφουν» στους Ελληνοκύπριους.

Αλλά ο χάρτης είναι παραπλανητικός. Αν ήταν σωστός δεν θα έπρεπε να περιγράφει την «επιστροφή» της Μόρφου και της Αμμοχώστου, αλλά την υπαγωγή της Λάρνακας, της Λεμεσού και της Πάφου στην εξουσία ενός μετααποικιακού μορφώματος, που ο καθηγητής Δημήτρης Τσάτσος είχε περιγράψει το 2004 το σύνταγμά του ως «έργο παράφρονος» και ο επίσης συνταγματολόγος Βαγγέλης Βενιζέλος είχε πει ότι μπορεί κανείς να το «ξετινάξει σε τρία λεπτά» από την άποψη του Διεθνούς, του Ευρωπαϊκού και του Συνταγματικού Δικαίου.

Φαίνεται όμως ότι οι ηγέτες των Ελλήνων της Κύπρου (από κοντά και της Ελλάδας) έχουν καταλήξει ότι είναι αρκετά ισχυροί για να μη χρειάζονται την προστασία του Δικαίου, ή αρκετά έξυπνοι για να υπογράφουν ότι τους βάζουν μπροστά δήθεν για να μην τα εφαρμόσουν αύριο ή για να τα βελτιώσουν μεθαύριο.

Για το Κυπριακό ο στόχος, όπως τον διατύπωσε στη δεκαετία του ’50 ο υπουργός Αποικιών της Βρετανίας, είναι πάντοτε ο ίδιος. Η Κύπρος δεν επιτρέπεται να διοικείται από τους κατοίκους τους. Σήμερα, οι πολιτικές ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας μοιάζουν έτοιμες να «λύσουν» το Κυπριακό δίνοντάς το βορά στην κλονιζόμενη παγκοσμιοποίηση. Ειδικότερα, η Κύπρος είναι το μόνο κράτος στον κόσμο του οποίου ο πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης, που υποτίθεται έχει εκλεγεί για να το κυβερνά και όχι να το διαλύσει, έχει μόνος του οικειοποιηθεί καθήκοντα… Συντακτικής Συνέλευσης!

Έλληνες – το τελευταίο θύμα της παγκοσμιοποίησης

Μικρό παιδί, ένα μεσημέρι του 1974, άκουσα τα κλάξον και ανέβηκα στην ταράτσα του σπιτιού μου να δω τα αυτοκίνητα που κατέβαιναν κορνάροντας ασταμάτητα τη Βασιλίσσης Σοφίας. Η χούντα των συνταγματαρχών, που επέβαλαν στην Ελλάδα ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και άλλοι φίλοι, ακριβώς για να «λύσουν» το κυπριακό, εξαφανίζοντας την Κυπριακή Δημοκρατία και σκοτώνοντας τον πρόεδρό της, κατέρρεε μπροστά στα μάτια μου. Εκατοντάδες χιλιάδες λαού γέμιζαν σιγά-σιγά την Πλατεία Συντάγματος, χωρίς ηγεσία και χωρίς οργανώσεις, πλην ελαχίστων πιστών του Καραμανλή που διέσχιζαν οργανωμένοι το μάλλον παραξενεμένο πλήθος. Κενό εξουσίας επικρατούσε προς στιγμήν στην Ελλάδα.

Όχι όμως παντού. Ένας νεαρός που κατέβαινε την οδό Λάχητος (νυν Κόκκαλη) έσφιξε τη γροθιά του και κάτι φώναξε στους φρουρούς έξω από το ΕΑΤ-ΕΣΑ. Εκεί δεν είχε ακόμα καταρρεύσει η χούντα, βγήκαν οι ΕΣΑτζήδες από μέσα, τον μπαγλάρωσαν κι ένας θεός ξέρει τι του ‘καναν του ανθρώπου. Ήταν το τελευταίο θύμα της δικτατορίας.

Τη θυμήθηκα την ιστορία γιατί αυτό ακριβώς πάει να συμβεί και τώρα. Όχι με κάποιον εξεγερμένο νεαρό, αλλά με το ίδιο το κυπριακό κράτος (πάλι!), που κινδυνεύει να γίνει το τελευταίο θύμα της απερχόμενης διεθνούς τάξης πραγμάτων. Θα ‘ταν πολύ αστείο, αν δεν ήταν τόσο τραγικό, αλλά Ελλάδα και Κύπρος χάνονται και λόγω… σαχλαμάρας των ηγετών τους.

Ανίκανες, ιδιοτελείς και εξαρτημένες, όπως δυστυχώς αποδεικνύουν και στον πιο δύσπιστο τα ίδια τους τα έργα, οι πολιτικές ηγεσίες Κύπρου και Ελλάδας μοιάζουν τώρα έτοιμες να δώσουν το κυπριακό κράτος και τους Έλληνες της Κύπρου βορά στην κλονιζόμενη παγκοσμιοποίηση. Θα γίνουμε έτσι εμείς οι Έλληνες, πάντα σχεδόν καθυστερημένοι σε σχέση με την παγκόσμια Ιστορία, το τελευταίο πιθανώς θύμα μιας παγκόσμιας τάξης που, αν δεν απέρχεται, πάντως κλονίζεται σοβαρά! Κι αν τελικά επέλθει η καταστροφή της Κυπριακής Δημοκρατίας και των Ελλήνων της Κύπρου, θα αποτελέσει και τη χαριστική βολή στην Ελλάδα. Μια Ελλάδα που, υποκείμενη σε αδυσώπητο οικονομικό πόλεμο και νεοαποικιακή κατάκτηση, πνέει τώρα τα λοίσθια. Είναι ζήτημα αν η χώρα, ως κράτος των Ελλήνων, έχει ακόμα μια πενταετία ζωής, αν τουλάχιστον ο ελληνικός λαός δεν ξανακάνει το 1821, εκεί που φτάσανε τα πράγματα.

Μερικοί, ξέρω, θα πουν τον συγγραφέα αυτών των γραμμών «ακραίο», υπερβολικό». Οι «αριστεροί» συνηθίζουν να τον αποκαλούν «εθνικιστή», οι δεξιοί «κομμουνιστή». Χρειάζονται ταμπέλες για να μη συζητάνε. Αλλά ας βρεθεί, επιτέλους, κάποιος που να περιγράψει με ελάχιστη πειστικότητα που βαδίζει η Ελλάδα στον έβδομο χρόνο του μνημονίου και που θα πάει η Κύπρος με τις έξι βουλές και γερουσίες, με τα αναρίθμητα βέτο, με τους εναλλασσόμενους προέδρους, με ξένους να παίρνουν τις τελικές αποφάσεις (ή εναλλακτικά να αποφασίζονται οι κρατικές υποθέσεις με … κλήρωση. Ναι, κι αυτό συζητείται σε αυτές τις διαπραγματεύσεις! Σπάσαμε όλα τα παγκόσμια ρεκόρ).

Δύο χώρες – «μπάχαλο» σε έναν επικίνδυνο κόσμο

Αστεία πρόσωπα, αν δεν ήταν οι χαρακτήρες μιας τραγωδίας, οι πολιτικοί μας σε Ελλάδα και Κύπρο, νομίζουν (ή κάνουν ότι νομίζουν) πως έχουν απέναντί τους την Ευρώπη που είχε ο Καραμανλής το 1975 και ο Παπανδρέου το 1981. Νομίζουν (ή κάνουν ότι νομίζουν) πως την Αμερική διοικεί ο Τζον Κένεντι ή ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Δεν έχουν μάθει τίποτα από το γκρέμισμα καμιάς δεκαριάς χωρών της Μέσης Ανατολής κι από τη Γιουγκοσλαβία που προηγήθηκε. Ούτε καν από την καταστροφή της ίδιας τους της χώρας, αναμφισβήτητα τη μακράν σημαντικότερη που έχει σημειωθεί στην καπιταλιστική Ευρώπη μετά το 1945. Και σα να μην έφτανε αυτό, ήρθε τώρα κι ο Τραμπ, να τους προκαλέσει «σύγχυση νταβατζή», αφού δεν ξέρουν ποιος ακριβώς κάνει κουμάντο και τι ακριβώς θέλει από αυτούς να κάνουν.

Αν και εδώ που τα λέμε κακώς πονοκεφαλιάζουν. Αν κρίνουμε από τις επανειλημμένες, συνεχείς πράξεις και όχι από τα λόγια, δεν υπάρχει –δυστυχώς- σήμερα, μία δύναμη σε όλο το δυτικό σύστημα, απερχόμενη ή προσερχόμενη, που να μη δρα συστηματικά για την καταστροφή των Ελλήνων, της Ελλάδας και της Κύπρου (με την αξιοσημείωτη εξαίρεση ρευμάτων όπως αυτό που εξέφρασε ο Σάντερς στις ΗΠΑ ή ο Κόρμπιν στη Βρετανία, που ελάχιστα όμως ενδιαφέρουν τους πολιτικούς μας). Πρέπει να είναι (ή να θέλει κανείς να είναι) τυφλός για να μην το βλέπει.

Και δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να υπάρξει τέτοια δύναμη, γιατί μόνο η αντίσταση ενός λαού/κράτους και η οικοδόμηση εναλλακτικών μπορεί να διαιρέσει τους εχθρούς του ή να τους κάνει πιο πρόθυμους για κάποιο συμβιβασμό. Οι δικοί μας υποχωρούν διαρκώς για να αποδείξουν πόσο «αξιόπιστοι», δηλαδή υποτελείς είναι. Οι άλλοι, όσο βλέπουν υποχώρηση, τόσο προχωράνε.

Υ.Γ. Ωραία μας τα είπε και ο κ. Ομπάμα στην Αθήνα. Ξέχασε όμως να μας πει, ο άνθρωπος της Goldman Sachs και των υπόλοιπων θηρίων, για τη δική του συμβολή, διά της κυβέρνησης ΓΑΠ και του ΔΝΤ, στα προγράμματα που κατέστρεψαν την Ελλάδα. Ευχαριστούμε για τη (δυστυχώς άγονη) συνηγορία του στην ελάφρυνση του χρέους, αλλά η δική του κυβέρνηση συνέβαλε πολύ ουσιαστικά για να γίνει το χρέος προς ιδιώτες χρέος προς ευρωπαϊκά κράτη υποκείμενο στο αγγλικό δίκαιο και ξένα δικαστήρια, διαρκώς διογκούμενο εργαλείο υποδούλωσης της Ελλάδας! Αφήστε την επιμονή του στις «μεταρρυθμίσεις» που σκοτώνουν τους Έλληνες.

 

Δημοσιεύθηκε στο www.konstantakopoulos.gr
στις 22/11/2016

Ιστορία και αποκρυπτογράφηση μιας περίεργης σχέσης

Των Τάσου Βαρούνη και Γιώργου Παπαϊωάννου


Οι πρόσφατοι τριγμοί της παγκοσμιοποίησης συνδέονται με γεγονότα που προκαλούν τόσο οι σοβαρές αντιθέσεις που γεννιούνται στους κόλπους των διεθνών ελίτ, όσο και η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις.

Στη Μεγάλη Βρετανία, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, αλλά και στους βασικούς συστημικούς παράγοντες, το πρόσφατο δημοψήφισμα έβγαλε Brexit. Μα είναι δυνατόν σε μια εποχή διεθνοποίησης, ένα ισχυρό κράτος να εγκαταλείπει μια υπερεθνική ολοκλήρωση;

Στις ΗΠΑ, η εκλογή Τραμπ προκάλεσε παγκόσμιο σοκ, αλλά και αποστροφή από τα ισχυρά πολιτικά, οικονομικά και χρηματιστικά κέντρα. Μα πώς είναι δυνατόν η Χίλαρι Κλίντον να μην κατάφερε να επικρατήσει στη μάχη απέναντι σε έναν «κλόουν», παρά την αμέριστη στήριξη όλων των δυναμικών παραγόντων της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης;

Πολλοί κάνουν λόγο για εποχή τεράτων. Αλλά μήπως τότε ήταν «εποχή αγγέλων» αυτή που εγκαινιάστηκε μετά την ταραγμένη διετία 1989-91 και χαρακτηρίστηκε Νέα Τάξη Πραγμάτων για την ανθρωπότητα, εν μέσω πολέμων και γενίκευσης της παγκόσμιας αδικίας;

Ανάμεσα σε αυτά τα γεγονότα, αναδεικνύεται ακόμα ένα με την δική του σημασία. Η Αριστερά στη συντριπτική της πλειοψηφία φαίνεται να καταγράφεται σήμερα σαν μια δύναμη φιλική στην παγκοσμιοποίηση. Σε αυτό το μικρό δισέλιδο αφιέρωμα, διερευνούμε το γεγονός αυτό, τόσο στην σημερινή όσο και στην ιστορική του διάσταση.

 

Στον πυρήνα του θαυμαστού «ενιαίου κόσμου»

Η Αριστερά από συμπληρωματική μέχρι και προωθητική ιδεολογική δύναμη της παγκοσμιοποίησης

Τα σχήματα και οι ερμηνείες με τα οποία η Αριστερά αποδέχτηκε το φαινόμενο και τις διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης εδώ και αρκετές δεκαετίες αποδεικνύουν καταρχήν δυο πράγματα. Πρώτον, ότι στον πυρήνα της αριστερής σκέψης λειτουργούν αντιλήψεις που χρειάζονται τουλάχιστον ξεσκαρτάρισμα. Και δεύτερον, ότι αυτές οι οπτικές και στάσεις δεν ήταν άσχετες από τα προνόμια που απολάμβανε η Αριστερά –κυρίως η ευρωπαϊκή- ως κομμάτι του «ενιαίου κόσμου» μετά το ’89. Σε κάθε περίοδο οι αφηγήσεις τροποποιούνταν και μεταβάλλονταν στη βάση των αναγκών προσαρμογής. Στην πραγματικότητα, η συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών δυνάμεων δεν μπόρεσε να οικοδομήσει μια ανεξάρτητη, διευρυμένη και ανταγωνιστική ματιά απέναντι στην καθόλου αναπόφευκτη «αλλαγή του κόσμου» υπό την καθοδήγηση των διαδικασιών παγκοσμιοποίησης. Στις καλύτερες εκδοχές κράτησε μια απλώς διεκδικητική στάση, στις χειρότερες υπήρξε από συμπληρωματική έως προωθητική δύναμη αυτής της πορείας.

Σήμερα, οι διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης έχουν προχωρήσει. Μαζί και τα όρια τους, αφού τελικά δεν μπόρεσαν ν’ αποτελέσουν το αντίδοτο στην παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Ακόμα κι αν η πορεία τους δεν ήταν «αντικειμενική», έχουν δημιουργήσει ένα ολότελα νέο περιβάλλον. Όχι μόνο ως μια εικόνα του πλανήτη με ό,τι αυτό συμπεριλαμβάνει οικονομικά, γεωπολιτικά κ.λπ., αλλά και ως διαμορφωτική δύναμη που έδρασε και δρα πάνω στους ανθρώπους, τους λαούς, τα υποκείμενα. Στις μέρες μας ζούμε εντονότερα τις αντιφάσεις αυτής της πορείας. Μπορεί οι σύγχρονες αμφισβητήσεις να παρουσιάζουν μια μεγάλη ποικιλία αλλά είναι σίγουρο πως έχουμε μπει σε μια νέα περίοδο. Οι «φρουροί της παγκοσμιοποίησης» δεν παίζουν πια μόνοι τους.

Αντικειμενισμός και διεθνισμός

Η λατρεία της Επιστημονικοτεχνικής Επανάστασης αποτέλεσε την πρωταρχική βάση για την πλήρη αποδοχή της παγκοσμιοποίησης από μεριάς της Αριστεράς. Σύμφωνα με την οπτική της, οι παραγωγικές δυνάμεις αναπτύσσονται «γενικώς κι αορίστως», ενώ οι υπερεθνικές ολοκληρώσεις αντιμετωπίζονται ως αποτέλεσμα της αντικειμενικής αυτής διαδικασίας που ξεπερνά -δεν μπορεί παρά να ξεπερνά- τα πλαίσια και τους περιορισμούς του εθνικού κράτους. Η υπαγωγή της επιστήμης στις ανάγκες του κεφαλαίου «ξεχάστηκε». Η τεχνολογική εξέλιξη αναγορεύτηκε οδηγός στην πορεία όλων των υπολοίπων αλλαγών, λες και αυτή είναι ανεξάρτητη από συσχετισμούς και επιδιώξεις.

Έτσι, δεν ήταν καν «νοητή» η οποιαδήποτε αμφισβήτηση της παγκοσμιοποίησης, παρά μόνο η διεκδίκηση καλύτερων όρων μέσα σε αυτή. Το πρόβλημα ήταν πια ο τρόπος προσαρμογής και ένταξης στην παραγωγή και τη λεία μιας πίτας που τάχα θα μεγάλωνε. Ένας διεθνής καταμερισμός εργασίας που δεν είχε τίποτα το αντικειμενικό ή ισότιμο παρά μόνο την ισχυροποίηση πολυεθνικών και ισχυρών κέντρων επιβλήθηκε μέσα από τη διάλυση χωρών, οικονομιών και την καταστροφή παραγωγικών διαδικασιών και δυνάμεων.

«Στερείται βάσης μια παγκοσμιοποίηση που μειώνει την τιμή των παπουτσιών του παιδιού, αλλά κοστίζει τη θέση εργασίας του πατέρα»

Άλλες οπτικές μέσα σε χώρους της Αριστεράς ευελπιστούσαν σε έναν μετασχηματισμό αυτής της παγκοσμιοποιημένης πραγματικότητας σε μια άλλη με σοσιαλιστικό περιεχόμενο. Μάλιστα η Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρήθηκε από αρκετούς σαν μια ακόμα… υλική προετοιμασία για τον σοσιαλισμό. Αρκούσε μονάχα οι επαναστατικές δυνάμεις να πάρουν το πάνω χέρι και να τη διαχειριστούν διαφορετικά. Μα τι το επαναστατικό υπάρχει στο να κατασκευάζει μια χώρα μόνο βίδες, άλλη να παράγει καπνά και η τρίτη να προσφέρει αποκλειστικά τουριστικές υπηρεσίες; Αν σήμερα, οι μορφές ενός νέου διεθνισμού, οφείλουν να συμπεριλάβουν παραγωγικές συνεργασίες και συνέργειες σε διεθνές επίπεδο -διάμεσου και ανεξάρτητα από τα κράτη;- αυτό θα βρίσκεται σε αντίθεση με ό,τι ανεξέλεγκτο από τους λαούς επιβάλει σήμερα η ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση.

Ανθρώπινα δικαιώματα και δημοκρατία

Έπειτα ήταν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» που έγιναν το νέο σύνθημα για την Αριστερά σε αγαστή πάντα συμπόρευση με τον καπιταλιστικό κόσμο. Ανασύρθηκε μέχρι και το «δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση» για να νομιμοποιηθούν οι αποσχιστικές τάσεις που εκδηλώθηκαν με σύμβολα τις αμερικάνικες σημαίες. Διαλύθηκαν κυρίαρχες χώρες στο όνομα υποτίθεται του αγώνα ενάντια σε εθνοκαθάρσεις. Με πιο χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας από το ΝΑΤΟ το 1999 με τις ευλογίες της ευρωπαϊκής Αριστεράς που μάλιστα συγκυβερνούσε σε Γαλλία και Ιταλία.

Η παγκοσμιοποίηση εμφανίστηκε όμως και ως «εξαγωγή δημοκρατίας». Πέρα από την προφανή κοροϊδία -αφού οι υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων τα καταπατούσαν με κάθε τρόπο εντός και εκτός των καπιταλιστικών μητροπόλεων- η ρητορεία αυτή ενέταξε τη σκέψη σ’ ένα καινούριο ιδεολογικό φόντο. Τον αγώνα υπέρ ενός απροσδιόριστου οικουμενισμού και ενάντια στο δηλητηριώδες εθνικό γεγονός που βαπτίστηκε συλλήβδην εθνικιστικό. Σε αυτό τον αγώνα μάλιστα ήταν η αριστερή διανόηση που πρωτοστάτησε, αφού η εθνική κυριαρχία έμοιαζε με έννοια ρετρό. Η παγκοσμιοποίηση θα αποτελούσε έτσι το αποκορύφωμα της συνεργασίας των κρατών και της άρσης των διαφορών που προκαλούσαν τις παγκόσμιες συρράξεις. Στην πραγματικότητα βέβαια αυτό που προωθούνταν δεν ήταν ο οποιοσδήποτε ενιαίος κόσμος αλλά ο ενιαίος κόσμος της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς. Σήμερα, σε μια περίοδο ανάδυσης του «γεωπολιτικού στοιχείου», τα ίδια τα εδαφικά σύνορα αποτελούν εμπόδια που οφείλουν να ξεπεραστούν.

Υπάρχει όμως μια ακόμα πραγματική και ιδεολογική επιβάρυνση από την ρητορική της υπεράσπισης των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» εν μέσω παγκοσμιοποίησης. Η νίκη του οικονομικού στοιχείου πάνω στο πολιτικό. Η ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση θα ενέτασσε τα πάντα στο μοναδικό, διεθνοποιημένο μοντέλο του νεοφιλελεύθερου συστήματος. Έτσι, η πολιτική κυριαρχία και αρμοδιότητα των επιμέρους χωρών μοιάζει πια απελπιστικά αδύνατη ή αδιάφορη μπροστά στις επιταγές παγκόσμιας ισχύς των οικονομικών νόμων. Η πολιτική μοιάζει με την οικονομική διαχείριση. Ή από την άλλη –όπως μας έμαθε με τον λόγο του ο σύντροφος Ομπάμα- μπορεί να διαμορφώνει ενεργούς πολίτες μόνο όμως στο βαθμό που αυτοί δεν αμφισβητούν το οικονομικό μοντέλο.

Διαλύοντας τις συλλογικές ταυτότητες

Αλλά και κάτι τελευταίο. Η εικόνα ενός ανθρώπου απογυμνωμένου από δεσμούς, πατρίδες, συλλογικές εντάξεις, ιστορίες, παραδόσεις και εν συνεχεία ενός πολιτισμού αδιαφοροποίητου και υποταγμένου στο μοναδικό κυρίαρχο πρότυπο, δεν έχει τίποτα το προοδευτικό ή ανθρώπινο. Η πολυπολιτισμικότητα που τόσο διαφημίζεται πατάει ακριβώς στη διάλυση όλων των εθνικών, κοινοτικών κ.λπ. ιδιαιτεροτήτων. Αυτός είναι ο πλούτος της υπαρκτής παγκοσμιοποίησης. Γιατί κάθε πατρίδα που καταστρέφεται, κάθε σύνορο που παραβιάζεται από τους ισχυρούς, δεν μας φέρνει κοντύτερα ούτε μεταξύ μας, ούτε στην πανανθρώπινη λευτεριά. Μάλλον στην αναζωπύρωση νέων μορφών φασισμού συμβάλλει. Το σύστημα θα εξοντώνει συλλογικές ταυτότητες –είναι και η εθνική μια απ’ αυτές με όλες τις αντιφάσεις της- και θα προσφέρει νέες πιο διχαστικές κι επιθετικές. Ή πάλι θα γεννά ανθρώπινες φιγούρες που θα μοιάζουν περισσότερο με ζώα και με μοναδικό στόχο την επιβίωσή τους. Ας σκεφτούμε μόνο τις διαδικασίες γκετοποίησης σε όλο τον πλανήτη. Κατατεμαχισμός, αποδιάρθρωση των κοινωνιών κι έπειτα ανασύνθεσή τους σε ανταγωνιστικά πλαίσια και πάντα στο περιθώριο. Αυτό είναι το κοινωνικό μοντέλο που προάγει αλλά και υποστηρίζει σήμερα την παγκοσμιοποίηση. Οι εποχές όπου ο αντικαπιταλισμός συνδέθηκε μονόπλευρα με διάφορα είδη «απελευθερώσεων» πέρασαν ή αφορούν πια ελάχιστους βολεμένους.

Γιατί για την Αριστερά, στην πιο μεταμοντέρνα εκδοχή της, η έμφαση εδώ και δεκαετίες δίνεται στα δικαιώματα του ατόμου. Όχι βέβαια σε όλα. Αλλά σε όσα μπορούν να γίνουν ανεκτά, χωρίς μεγάλο ζήτημα για τους υπάρχοντες συσχετισμούς. Τι σημασία έχει το εάν εφαρμόζει μνημόνια, αν καταστρέφει κοινωνικά στρώματα, αν προωθεί στρατιωτικούς νόμους, αν στηρίζει ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Η ελευθερία και οι επιλογές του ατόμου είναι αυτές που προέχουν. Ας μη βιαστούν κάποιοι να ανταπαντήσουν ότι «και τα δυο είναι σημαντικά». Προφανώς. Εμείς όμως εδώ αναφερόμαστε σε όσους προωθούν ή σιωπούν για τα πρώτα, έχοντας κάνει σημαία τους κάποια από τα δεύτερα. Στην πραγματικότητα μάλιστα, και σε βαθύτερη διάσταση, αυτό συμβαδίζει με την μοντελοποίηση που αναφέραμε παραπάνω. Υπάρχουν βέβαια και πιο σοβαρά ζητήματα για τη χειραφέτηση των ανθρώπινων κοινωνιών. Αν η μόνη μορφή αναγνώρισης της ανθρώπινης κατάστασης είναι η ατομική ύπαρξη. Αν υπάρχουν συλλογικές υποστάσεις και οντότητες άξιες δικαιωμάτων. Αλλά αυτά ανοίγουν μια συζήτηση που μόνο έξω από το κυρίαρχο πλαίσιο μπορεί να διεξαχθεί.

Το χαμόγελο του Σιάτλ

Αν ψάξουμε μια συμβολική αρχή για τον 21^ο αιώνα -σε σχέση με την ιστορία όσων αγωνίζονται- τότε ίσως το «Σιάτλ» να κερδίζει επάξια αυτή τη θέση. Το 1999 κάνει την εμφάνισή του το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Το no global κίνημα. Μια σημαντική «διεργασία» παγκόσμιας εμβέλειας, η συμβολή της οποίας στάθηκε καθοριστική. Τουλάχιστον, για όσους αντιμετωπίζουν τα κινήματα πέρα από το δίπολο «νίκησε-έχασε». Από το Σιάτλ μέχρι τη Γένοβα και την Φλωρεντία, με αρκετούς ενδιάμεσους σταθμούς, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν την αντίθεσή τους στον ΠΟΕ, το ΔΝΤ, το G8, την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΝΑΤΟ. Αυτό το μαζικό κίνημα κατάφερε -και αυτή υπήρξε η τεράστια συνεισφορά και σημασία του- να καταγράψει με αρνητικό πρόσημο την παγκοσμιοποίηση στη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη. Ως μια διαδικασία που δημιουργεί φτώχεια, ανισότητες και καταστροφές κάθε είδους. Επιπλέον, μέσα από διεθνή «ραντεβού», έθεσε και υλοποίησε την ανάγκη διεθνούς συντονισμού και συνεργασίας.

Το anti-global κίνημα, με έναυσμα τις μεγάλες κινητοποιήσεις στο Σιάτλ ενάντια στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, κατάφερε να καταγράψει με αρνητικό πρόσημο την παγκοσμιοποίηση στη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη

Όπως σε όλα τα πραγματικά κινήματα, συνυπήρχαν διαφορετικές απόψεις, προσανατολισμοί και επιδιώξεις, ενώ ο τρόπος που δέθηκε και προχώρησε σε κάθε χώρα καθορίστηκε από εθνικές ιδιαιτερότητες και συγκυρίες. Υπήρξε πάντως -και σε πολλές περιπτώσεις κυριάρχησε ή «έκανε κουμάντο»- μια πτέρυγα και οι δυνάμεις που αναφέρονταν σε μια «εναλλακτική παγκοσμιοποίηση». Για την πτέρυγα αυτή, το φαινόμενο θεωρήθηκε αντικειμενικό, κι έμενε μονάχα να μετριαστούν κάποιες αρνητικές του συνέπειες. Ειδικά στην Ευρώπη, η μέχρι το μεδούλι φιλοευρωπαϊκή Αριστερά προσπαθούσε να μετριάσει κάθε αιχμή που στρέφονταν πιο συνολικά ενάντια στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ο ευρωπαϊσμός ήταν η κεντρική εκδοχή της παγκοσμιοποίησης στον ευρωπαϊκό χώρο αλλά ουδέποτε μπήκε στο στόχαστρο. Το μέγιστο της αντιπαράθεσης ήταν οι πολιτικές λιτότητας που είχαν ήδη αρχίσει να προωθούνται ταχέως στις ευρωπαϊκές χώρες, μαζί με κάποιες πολεμοχαρείς επιλογές των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Ένα άλλο κομμάτι της Αριστεράς –φουλ αντιευρωπαϊκό στις διακηρύξεις- σνόμπαρε αυτό το κίνημα, απέχοντας προκλητικά από τις διαδικασίες του. Τον τόνο πάντως, πέρα από τις «ζυμώσεις» των κορυφών, τον έδωσε και στην περίπτωση αυτού του κινήματος, ο αγωνιζόμενος κόσμος με το ένστικτο και την ευρηματικότητά του.

Στην ουρά της μιας πτέρυγας

Η Αριστερά συντάσσεται σήμερα με την «παράταξη» του χρηματιστικού φιλελεύθερου καπιταλισμού

Αυτά συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες… Οι παραδοσιακές πολιτικές οικογένειες, όπως τις γνωρίζαμε στην Ευρώπη, σχεδόν δεν υπάρχουν πια ως αντιθετικοί πόλοι στο πολιτικό σκηνικό. Ή τουλάχιστον, τα σύνορα μεταξύ τους γίνονται όλο και πιο ακαθόριστα, ενώ μεγάλες ρωγμές τις διαπερνούν οριζόντια. Ας σκεφτούμε ότι σε κάθε κόμμα στη Μεγάλη Βρετανία, υπήρχαν υποστηρικτές και πολέμιοι του Brexit, ενώ στη Γερμανία χριστιανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες κυβερνούν μαζί τη χώρα – ατμομηχανή της Ε.Ε.

Μπάρακ Ομπάμα και Χίλαρι Κλίντον. Η ομιλία του πρώτου στην Αθήνα συνάντησε τον θαυμασμό των υποστηρικτών της ελληνικής κυβέρνησης, ενώ η δεύτερη υποστηρίχθηκε από όλη σχεδόν την ευρωπαϊκή Αριστερά, με τη λογική του μικρότερου κακού απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ.

Ταυτόχρονα, στις ΗΠΑ, τα δυο μεγάλα στρατόπεδα μόνο τυπικά παρέμειναν ενωμένα. Ο Μπέρνι Σάντερς των Δημοκρατικών, μόνο κόντρα στην πλειοψηφία των οπαδών του, σύρθηκε τελικά στην υποστήριξη της Κλίντον, ενώ πολλοί παράγοντες των Ρεπουμπλικάνων, ανάμεσά τους και ο Τζορτζ Μπους, απέφυγαν να στηρίξουν τον Ντόναλντ Τραμπ.

Δυο «παρατάξεις» αναδεικνύονται στις τάξεις των ελίτ του δυτικού κόσμου. Από τη μια, το στρατόπεδο των ακραιφνών υποστηρικτών του χρηματιστικού παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, που προχωρά εσχάτως σε ένα αναγκαίο «λίφτινγκ», σοκαρισμένο κι αυτό μπροστά στις ήττες του. Από την άλλη, το αναδυόμενο στρατόπεδο της «αναδίπλωσης», καθοδηγούμενο από ολιγαρχικά κέντρα, εκμεταλλευόμενο ανάγκες και φόβους ευρύτατων πληττόμενων στρωμάτων. Μια μειοψηφική, αν και ανερχόμενη, δύναμη που δείχνει περισσότερο ικανή στην παρούσα φάση να συγκεντρώνει πολιτική ισχύ.

Η Αριστερά, στην συντριπτική της πλειοψηφία αποτελεί ουραγό της μιας πτέρυγας, αυτής που φανατικά υποστηρίζει την συνέχεια του φιλελεύθερου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Στις εκλογές των ΗΠΑ, σύμπασα σχεδόν η ευρωπαϊκή Αριστερά συντάχθηκε με την Κλίντον απέναντι στον σκοταδισμό του Τραμπ. Στην Ελλάδα, ο «αριστερός» πρωθυπουργός υποδέχτηκε σαν ελευθερωτή τον Ομπάμα, ενώ όσα διαμείφθηκαν τις μέρες της επίσκεψης σαφώς δεν είχαν διπλωματική αλλά έντονα πολιτική και συμβολική χροιά.

«Συμφωνήσαμε», είπε ο Αλ. Τσίπρας, «ότι το να αποκτήσουν ξανά οι σύγχρονες κοινωνίες ελπίδα και προοπτική, είναι η μόνη απάντηση, απέναντι σε ένα ανερχόμενο ρεύμα σκεπτικισμού και εθνικής περιχαράκωσης, που απειλεί τις σύγχρονες δημοκρατίες», ενώ δήλωσε αισιόδοξος γιατί έχει γνωρίσει την Άνγκελα Μέρκελ και σχημάτισε τη γνώμη «ότι είναι μια πολιτικός με αίσθημα της ευθύνης απέναντι στην Ευρώπη και στο μέλλον της Ευρώπης».

Ας μην μείνουμε στον χατζηαβατισμό τον δηλώσεων. Έχουν ουσία και αυτή είναι η συστράτευση στο στρατόπεδο των Μέρκελ, Ομπάμα, απέναντι σε εθνικιστές και «ευρωσκεπτικιστές». Σε όσους δηλαδή αντιμάχονται την παγκοσμιοποίηση ή την Ε.Ε. που δεν είναι παρά η υλοποίησή της παγκοσμιοποίησης στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Δεν πρόκειται για ελληνική εξαίρεση. Όλη η ευρωπαϊκή Αριστερά, με τιμητικές εξαιρέσεις, «χορεύει» στους ίδιους ρυθμούς.

Άλλωστε, σε τι θα διαφωνούσε με την ομιλία Ομπάμα στο ίδρυμα Νιάρχου, ένας mainstream Έλληνας ή Ευρωπαίος αριστερός; Αν το καλοσκεφτούμε, σχεδόν σε τίποτα. Υποστήριξη της διεθνοποίησης, καταγγελία των συνταγών λιτότητας υπέρ μιας μισοκεϋνσιανής ρητορικής, ύμνοι στην κοινοβουλευτική φιλελεύθερη δημοκρατία, αποδοχή της αγοράς και των νόμων της, θέρμη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, υποστήριξη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η ατζέντα Ομπάμα δεν διαφέρει από το πλαίσιο της Αριστεράς αλλά στην πραγματικότητα το εμπεριέχει.

Ο εγκλωβισμός στους σχεδιασμούς κάποιας από τις δύο παρατάξεις είναι έτσι κι αλλιώς προβληματικός και οδηγεί στην απώλεια κάθε αυτονομίας. Η συστράτευση ειδικά με το στρατόπεδο της παγκοσμιοποίησης, με την πτέρυγα εκείνη των διεθνών ελίτ που φέρουν την ευθύνη για την οικοδόμηση του σημερινού κόσμου και την πολιτική που ακολουθήθηκε τις τελευταίες δυο-τρεις δεκαετίες, είναι συνταγή εξαφάνισης αυτού του είδους που καταγράφεται τυπικά στα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Ας μην μεμψιμοιρούν μετά για την ανυποληψία τους, ούτε γιατί επενδύεται στην ακροδεξιά η δυσαρέσκεια των πολιτών για την Ευρώπη που οικοδομείται. Η ευθύνη είναι όλη δική τους.

Κεντρική φωτο:
Kenneth Tin-Kin Hung 
“IN GOD WE TRUST”, 2009
Mohammad – The Nightmare Journey

πηγή e-dromos.gr

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema Βελισσάριος Κοσσυβάκης, στην μεσημβρινή Ραδιοεφημερίδα της ERTOPEN που παρουσιάζει ο Νίκος Κλέτσας μιλάει για το πρόγραμμα Προβολών και Παράλληλων Εκδηλώσεων
προς τιμή του ηγέτη της κουβανέζικης επανάστασης Φιντέλ Κάστρο*


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 2/12

14.00 El meritoesestarvivo/ Η τέχνη του να επιβιώνεις, Όττο Μιγκέλ Γκουσμάν Γκιερέρο
15.00 Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ ΑΛΒΑΡΕΖ  του  Santiago Alvarez,  
18.00 Cuban story  του Victor Pahlen,
19.00 Εισβολή στην Πλάγια Χιρόν, Μανουέλ Χερέρα

ΣΑΒΒΑΤΟ  3/12

14.00 Art ey revolution/ Τέχνη και Επανάσταση, Ρεμπέκα Τσάβες
15.00 Antes del 59/ Πριν το ’59, Ρεμπέκα Τσάβες
16.00 Καταδικάστε με, η Ιστορία θα με Αθωώσει, Μιγκέλ Τόρρες
16.30 Φιδέλ: Μία Μέρα με τον Κομαντάντε, Τζιάννι Μίνα
17.30 ΕΙΜΑΙ Η ΚΟΥΒΑ του MIKHAIL KALATOZOV
01.00  Live σύνδεση με ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ/ΚΟΥΒΑ
αναμετάδοση μαζικής εκδήλωσης προς τιμή του Φιντέλ.


ΚΥΡΙΑΚΗ 4/12

14.00 Live  Σύνδεση με ΣΑΝΤΙΑΓΚΟ/ΚΟΥΒΑ - Τελετή ταφής ΦΙΔΕΛ ΚΑΣΤΡΟ
15.00 ΟΜΙΛΙΑ Osvaldo Jesus Cobacho Martínez - Embajador de Cuba en Grecia
χαιρετισμοι εκπροσωπων ΕΛΛΗΝΟΚΟΥΒΑΝΙΚΟΥ-ΣΥΝΔΕΣΜΩΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ-ΣΥΛΛΟΓΩΝ -ΦΟΡΕΩΝ κλπ
16.00 ΑΠΟΣΠΑΣΜAΤΑ απο την ​μαζική εκδήλωση προς τιμή του Φιντέλ στην ΑΒΑΝΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ 1/12

14.00  Τα Τέσσερα Χρόνια που Συγκλόνισαν τον Κόσμο, Ντανιέλ Ντιάζ Τόρρες
15.00  Ένα νησί κόντρα στο ρεύμα, Ντανιέλ Ντίας Τόρρες
16.00   Bloqueo/ Εμπάργκο, Ντανιέλ Ντεσαλόμς
17.00   Comandante, του Oliver Stone, 99’

ΤΡΙΤΗ 5/12

14.00  Εθελοντές για την Υγεία, Μιγκέλ Τόρρες
15.00  Η Κρίση των Πυραύλων  Σαντιάγκο Αλβάρεζ
16.00  Θάνατος στον Εισβολέα, Αλφρέντο Γκεβάρα
17.00  638 Τρόποι να Σκοτώσετε τον Κάστρο, Ντόλλαν Κάννελ
18.30  ΦΙΔΕΛ: ΌΤΑΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΤΟΝ ΤΣΕ  του Gianni Mina


ΤΕΤΑΡΤΗ  6/12

14.00  Εl Primer Delegado/ Ο Πρώτος Αντιπρόσωπος, Κολλεκτίβα Σκηνοθετών, Σ.Αλβάρεζ
15.00  Διεθνηστική Αλληλεγγύη -  Πατρίδα είναι η Ανθρωπότητα, Μανουέλ Πέρες Παρέδες
16.30  Στιγμές με τον Φιδέλ, Ρεμπέκα Τσάβες
16.30  ΠΛΑΓΙΑ ΧΙΡΟΝ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΕΙΣΒΟΛΕΑ του Μανουέλ Χερέρα
17.00  Η κουβανική ευλογία,  του Omelio Borroto Leiseca
17.30  Φιδέλ: Μία Μέρα με τον Κομαντάντε, Τζιάννι Μίνα
18.30  ΤΟ ΦΩΤΕΙΝΟ ΒΟΥΝΟ  του Guillermo Centeno και  Alejandro Gil

ΕΙΣΟΔΟΣ ΔΩΡΕΑΝ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΓΙΑ ΦΙΔΕΛ ΚΑΣΤΡΟ / ΚΟΥΒΑ

ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema
ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ 42-46, ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ (ΜΕΤΡΟ Βικτώρια)
Τηλ. 210 8220008, 210 8220023
Parking διαθέσιμο κάτω από τον κινηματογράφο

Να κατοχυρωθεί συνταγματικά η δημόσια ιδιοκτησία των οργανισμών ύδρευσης – αποχέτευσης και η μη κερδοσκοπική διαχείριση του κύκλου του νερού.

Πραγματοποιήθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2016 στην Αθήνα, η 3η Πανελλαδική Συνάντηση κινημάτων και συλλογικοτήτων της Πανελλαδικής Συμμαχίας για το νερό.

Οι συμμετέχοντες διαπίστωσαν ότι παρόλο που το κράτος προσπαθεί να ενισχύσει θεσμικά τη ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης και αποχέτευσης (Υπερταμείο, οδηγία για ανάκτηση κόστους νερού), στην κοινωνία ενισχύονται οι ιδέες οι οποίες αποτελούν και καταστατική αρχή της Πανελλαδικής Συμμαχίας ότι:«το νερό είναι κοινό αγαθό, δεν είναι εμπόρευμα και δεν μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο οποιασδήποτε μορφής κερδοσκοπίας. Το νερό είναι ζωτικής σημασίας για όλα τα έμβια όντα και τα οικοσυστήματα. Δεν είναι αποθήκη ενέργειας για «πράσινη» και ιδίως χρηματιστηριακή εκμετάλλευση»

Οι συλλογικότητες και τα κινήματα που συμμετέχουν στην Πανελλαδική Συμμαχία συμφώνησαν ότι στο ερχόμενο διάστημα η δράση της Συμμαχίας πρέπει να επικεντρωθεί στην δικτύωση και αλληλοϋποστήριξη κινημάτων και συλλογικοτήτων ώστε να δημιουργηθεί μιαΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΣΠΙΔΑ για την προστασία του δημόσιου νερού, ως κοινού αγαθού, σε όλη την Ελλάδα.

Η Πανελλαδική Συμμαχία θεωρεί πιο αναγκαίο σήμερα από ποτένα κατοχυρωθεί συνταγματικά η δημόσια ιδιοκτησία των οργανισμών ύδρευσης – αποχέτευσης και η μη κερδοσκοπική διαχείριση του κύκλου του νερού.Απαιτείται να κατοχυρωθούν θεσμικά η δημοτική, η συνεργατική και η συνεταιριστική ιδιοκτησία των φορέων διαχείρισης του νερού, ο κοινωνικός έλεγχος, η ορθολογική διαχείριση, η θεσμοθέτηση βιώσιμων πρακτικών, που θα προστατεύουν την οικολογία των υδατικών κύκλων, θα απορρίπτουν τις φαραωνικές κατασκευές και θα προκρίνουν λύσεις προστιθέμενης οικολογικής αξίας, μικρής τοπικής κλίμακας και χαμηλού οικονομικού και κοινωνικού κόστους.

Ειδικότερα οι συμμετέχοντες στην Πανελλαδική Συνάντηση αποφάσισαν:

• Την ανάπτυξη κοινών δράσεων πανελλαδικού χαρακτήρα καθώς και την ενίσχυση των τοπικών αγώνων και πρωτοβουλιών (καμπάνιες, ενημέρωση πολιτών).
  
  
• Την κατά προτεραιότητα ανάληψη κοινών δράσεων για την αποτροπή της μεταφοράς στο Υπερταμείο, των μετοχών της ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ, που κατέχει το δημόσιο, με δράσεις τον Ιανουάριο (μεταφορά μετοχών στο Υπερταμείο) και 22 Μαρτίου – Παγκόσμια ημέρα νερού.
  
  
• Την συμμετοχή στις κινητοποιήσεις και την καμπάνια κατά των συμφωνιών TTIP, CETA, TISA
  
  
• Την οργάνωση τοπικών συναντήσεων για την αλληλοενημέρωση, το συντονισμό των ενεργειών και τον προγραμματισμό των δράσεων σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και κυρίως σε περιοχές που έχουν αναπτυχθεί αγώνες για την προστασία του νερού.
  
  
• Την δικτύωση και συνεργασία των ομάδων τεκμηρίωσης των μελών της Πανελλαδικής Συμμαχίας για την επιστημονική και νομική επεξεργασία των θέσεων και προτάσεων της Συμμαχίας, σε ό,τι αφορά το συνολικό κύκλο του νερού.
  
  
• Την δημιουργία Συντονιστικής Επιτροπής η οποία θα συντονίζει τη λειτουργία και τις δραστηριότητες της Πανελλαδικής Συμμαχίας.
  
  

Ο αγώνας για το νερό είναι αγώνας για ελευθερία, δημοκρατία, προστασία του περιβάλλοντος, είναι αγώνας για την ίδια την ζωή. Είμαστε αλληλέγγυοι και στηρίζουμε τους αγώνες των κατοίκων στην Μεγάλη Παναγιά της Χαλκιδικής, στο Αποπηγάδι Χανιών, στην Ήπειρο (Άραχθος, Αώος, Καλαμάς, Παμβώτις), τους 23 Ιρλανδούς διωκόμενους αγωνιστές του Jοbstown, τους αγώνες των Ινδιάνων στη Ντακότα των ΗΠΑ.

• SAVEGREEKWATER
  
  
• WATER WARRIORS, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
  
  
• ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ, ΒΟΛΟΣ
  
  
• ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ
  
  
• ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΚΗΦΙΣΙΑΣ
  
  
• ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΓΩΝΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ
  
  
• ΘΑΣΟΣ ΝΕΡΟ SOS
  
  
• ΚΑΛΛΙΣΤΩ, ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΆΓΡΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΣΗ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
  
  
• ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΌ ΤΟ ΝΕΡΟ ΜΑΣ, ΜΑΡΟΥΣΙ
  
  
• ΚΙΝΗΣΗ 136, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
  
  
• ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΘΑΡΟΣ ΚΑΛΑΜΑΣ, ΙΩΑΝΝΙΝΑ
  
  
• ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΠΗΛΙΟΥ ΚΑΙ ΒΟΛΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΡΟ, ΒΟΛΟΣ
  
  
• ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ PROTECT AOOS, ΙΩΑΝΝΙΝΑ
  
  
• ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΟΖΑΝΗ «ΤΟΠΟΣ ΝΑ ΖΕΙΣ», ΚΟΖΑΝΗ
  
  
• ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΦΙΛΟΠΑΠΠΟΥ, ΑΘΗΝΑ
  
  
• ΛΑΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ
  
  
• ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΔΡΑΜΑΣ
  
  
• ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΥ ΚΟΛΠΟΥ «Η ΑΛΚΥΩΝ»
  
  
• ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ «ΌΧΙ ΣΕ TTIP,CETA,TISA – ΌΧΙ ΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ»
  
  
• ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΔΕΥΑ
  
  
• ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΔΙΚΤΥΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ (ΠΑΝΔΟΙΚΟ)
  
  
• ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΝΑΞΟΥ
  
  
• ΣΕΚΕΣ ΓΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΥΔΑΠ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, ΑΘΗΝΑ
  
  
• SOSΤΕ ΤΟ ΝΕΡΟ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
  
  
• ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ , ΙΩΑΝΝΙΝΑ
  
  
• ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΕΩΛΩΓΩΝ
  
  
• ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΑΡΑΧΘΟΥ, ΙΩΑΝNΙΝΑ
  
  
• ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΩΡΩΠΟΥ
  
  
• ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ
  
  
• ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΔΕΥΑ ΔΡΑΜΑΣ
  
  
• ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΕΥΑΘ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.
  
  

ergasianet

Ενόψει του 36ου Τακτικού (Εκλογοαπολογιστικού) Συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ, από τις 29 Νοεμβρίου- 2 Δεκεμβρίου 2016, στην Αθήνα, ο επικεφαλής των δυνάμεων του ΜΕΤΑ στο Δημόσιο και απερχόμενο μέλος της εκτελεστικής επιτροπής της ΑΔΕΔΥ Γρηγόρης Καλομοίρης μιλά στο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen και στην εκπομπή που παρουσιάζει ο Γιώργης Χρήστου «Στη δουλειά & στον αγώνα», για το Συνέδριο, τις παρατάξεις και το ρόλο τους, τη νέα παρέμβαση της κυβέρνησης στις εκλογικές διαδικασίες και τα μαθήματα συνδικαλισμού από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, καθώς και για τις απολύσεις που θέλουν οι δανειστές.

Ακούστε ολόκληρη την εκπομπή εδώ: