Ήταν 24 Μάρτη 1999 όταν άρχιζε το μακελειό, το στυγερό έγκλημα, που κράτησε 78 μέρες


ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Το βιβλίο «Βαλκάνια – 78 μέρες “στόχος” του ΝΑΤΟ» σε νέα έκδοση από τον “ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟ” (https://www.imerodromos.gr/valkania-78-meres-stochos-toy-nato/)

***

      Ήταν 24 Μάρτη 1999 όταν άρχιζε το μακελειό, το στυγερό έγκλημα, που κράτησε 78 μέρες. Ήταν η αρχή του τέλους για την Γιουγκοσλαβία. Μια χώρα που ο λαός της όρθωσε το ανάστημά του στις μεραρχίες του Χίτλερ, δεν υπάρχει πια. Τη διέλυσε το ΝΑΤΟ σε συνεργασία με την ΕΕ.

   Οι χειροκροτητές της θηριωδίας των χιλιάδων νεκρών, των «παράπλευρων απωλειών», των ΝΑΤΟικών «λαθών», των εκτελέσεων αμάχων, του βομβαρδισμού νοσοκομείων, σχολείων, ΜΜΕ και νεκροταφείων (!), αυτοί που κόβουν και ράβουν στα μέτρα τους το Διεθνές Δίκαιο, υποστήριζαν τότε ότι τα αμερικανικά «Στελθ» αποτελούσαν προάγγελο της «δημοκρατίας» και της «ειρήνης» στα Βαλκάνια και τον κόσμο.

   Η αλήθεια είναι ότι εκείνος ο πόλεμος, που έγινε με πρόσχημα τα «δικαιώματα των μειονοτήτων», εξελίχτηκε σε «προληπτικό πόλεμο» στο Αφγανιστάν και μετεξελίχτηκε σε «ανθρωπιστικό πόλεμο» στο Ιράκ. Μετά ακολούθησαν από Λιβύη μέχρι Συρία.

   

Ως γνωστόν, όλα αυτά συνέβησαν γιατί ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης». Και «εγκληματίας». Και «δολοφόνος». Και έκανε «γενοκτονία». Και ειδικά στο Κόσσοβο έκανε και «εθνοκάθαρση». Για να καταλάβετε πόσο «κάθαρμα» ήταν, ακόμα κι αυτός ο Πρετεντέρης – όπως έγραφε τότε – μόλις τον είδε στο εδώλιο της Χάγης (τον Μιλόσεβιτς ) «ανατρίχιασε» (ο Πρετεντέρης…).

  Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές της Χάγης. Προηγουμένως είχε καταγγείλει τους δεσμοφύλακές του ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο, αρνούμενοι να του παράσχουν την αναγκαία ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε.

   Δέκα χρόνια αργότερα, το 2016, στην απόφαση του  Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης κατά του Κάρατζιτς (που το εφετείο του ΟΗΕ μετέτρεψε προχτές την ποινή του σε ισόβια), κάπου χωμένη στις 2500 χιλιάδες σελίδες της απόφασης, έτσι για να μην… πολυφαίνεται, υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα καταγραφή: Ότι ο Μιλόσεβιτς και το Βελιγράδι δεν ήταν και τόσο… ένοχοι, όπως έλεγαν όσοι τους βομβάρδισαν, για το έγκλημα στη Σρεμπρένιτσα. Οι ίδιοι οι κατήγοροι του Μιλόσεβιτς παραδέχτηκαν (αλλά στην απόφαση για τον Κάρατζιτς…) ότι το Βελιγράδι ήταν απέναντι από κάθε τακτική εθνοκάθαρσης και μάλιστα κατήγγειλε τους πραγματικούς ενόχους για “εγκλήματα” που τα διέπρατταν για “ιδιον όφελος”.

    Επρόκειτο, ουσιαστικά, για απαλλαγή του Μιλόσεβιτς – αλλά μετά θάνατον – από την κατηγορία για την υποτιθέμενη συνενοχή του Βελιγραδίου στη σφαγή 8.000 Βοσνίων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995. Ιδού τι καταγράφεται στην απόφαση του δικαστηρίου της Χάγης: 

    Φυσικά η είδηση πέρασε στα «ψιλά». Τα βαποράκια του ΝΑΤΟ, που μετά έγιναν βαποράκια του ΔΝΤ, όσοι τότε έγραφαν λιβέλους διεκδικώντας ρόλο νεκροθάφτη στο γουέστερν της Νέας Τάξης, όσοι ελεεινολογούσαν πάνω στο φέρετρο του Μιλόσεβιτς, τα «κοράκια» και οι «αντικειμενικοί» αναλυτές, τα αθύρματα που εκτόξευαν μύδρους κατά του «χασάπη» με ταυτόχρονους επαίνους για την… κακομοίρα τη Δύση που ήθελε (!) αλλά «δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» (!), δεν ψέλλισαν λέξη.

   «Και συ πρόστυχη πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα», που έλεγε ο Βάρναλης.

   Δεν θα ασχοληθούμε άλλο μαζί τους. Αρκετά με το φύραμά τους. Οι ίδιοι «αμερικανόδουλοι» με τον Οτσαλάν, οι ίδιοι ΝΑΤΟφρονες στο Γιουγκοσλαβικό, οι ίδιοι «ενσωματωμένοι» στο Ιράκ, οι ίδιοι «πρόθυμοι» του ΔΝΤ και πάντα δραγουμάνοι της πλουτοκρατίας.

   Θα σταθούμε στην Ιστορία. Και η ιστορία λέει ότι ο Μιλόσεβιτς αρνήθηκε να υπογράψει την κατοχή της χώρας του από το ΝΑΤΟ. Αυτό έγινε το 1999 στο Ραμπουγέ, δυο μήνες πριν τους βομβαρδισμούς. Η κατάπτυστη συμφωνία (άρθρο 8), που ζητούσε η Ολμπράιτ, προέβλεπε ότι:

«Το προσωπικό του ΝΑΤΟ θα απολαμβάνει, μαζί με τα οχήματα, σκάφη, αεροσκάφη και υλικά του, ελεύθερη και απεριόριστη διάβαση και ανεμπόδιστη πρόσβαση σε όλη την ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, περιλαμβανομένου του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων. Αυτό θα περιλαμβάνει (αλλά δεν περιορίζεται σε αυτά) τα δικαιώματα σε στρατοπέδευση, γυμνάσια, καταυλισμούς και χρήση οποιασδήποτε περιοχής ή διευκολύνσεων, όπως απαιτείται, για υποστήριξη, εκπαίδευση και επιχειρήσεις».

   Γι’ αυτό έγινε η εισβολή του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Όχι γιατί ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης» ή «Χίτλερ» κατά τους διώκτες του, αλλά επειδή αρνήθηκε να υπογράψει κάτι αντίστοιχο με αυτό που ζητούσε ο Μουσολίνι από τον ελληνικό λαό το 1940.

   Αν την ιστορία την έγραφαν τα «κοράκια» και οι «νεκροθάφτες», η ανθρωπότητα δε θα γνώριζε τι σημαίνει το «Όχι». Ευτυχώς, ακόμα κι αν το τίμημα είναι βαρύ, η Ιστορία των λαών δεν γράφεται έτσι. Παρά μόνο των «ραγιάδων».

   Ο Μιλόσεβιτς δολοφονήθηκε. Οι εκτελεστές του Μιλόσεβιτς, πριν τον βγάλουν από τη μέση, είχαν εκτελέσει τη χώρα του, βομβαρδίζοντάς την ανελέητα για 78 μέρες και νύχτες. Οι δολοφόνοι του Μιλόσεβιτς, πριν εφαρμόσουν το «δίκαιο» της Χάγης, είχαν εφαρμόσει το «δίκαιο» των «έξυπνων όπλων»:

• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ, επιστρατεύοντας 1.000 και πλέον βομβαρδιστικά, πραγματοποίησε 35.788 (!) αεροπορικές επιδρομές στο έδαφος της Γιουγκοσλαβίας και επιτέθηκε εναντίον 200 (!) γιουγκοσλαβικών πόλεων. Από αυτές, η πρωτεύουσα του Κοσσυφοπεδίου, η Πρίστινα – την οποία υποτίθεται ότι οι ΝΑΤΟικοί ήθελαν να σώσουν από την «εθνοκάθαρση» – βομβαρδίστηκε 374 φορές, το Πρίζρεν 232, το Ουρόσεβατς 205, το ίδιο το Βελιγράδι βομβαρδίστηκε 212 φορές…
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το έδαφος της Γιουγκοσλαβίας δέχτηκε 35.450 «δέσμες» από το είδος των απαγορευμένων (μέσα από διεθνείς συμβάσεις) βομβών. Από τις 2.500.000 βόμβες που έπεσαν στη Γιουγκοσλαβία, οι 500.000 περιείχαν εξασθενημένο ουράνιο. Το ουράνιο προκαλεί καρκίνο… Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι τουλάχιστον 10.000 θάνατοι από καρκίνο στην πρώην Γιουγκοσλαβία σχετίζονται με τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ…
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, οι «έξυπνες» βόμβες κατέστρεψαν 480 εκπαιδευτικά ιδρύματα της Γιουγκοσλαβίας (μεταξύ αυτών το 50% των σχολείων του Κοσσυφοπεδίου), 350 μοναστήρια, πολιτιστικά κέντρα και ιστορικά μνημεία, 33 νοσοκομεία και ιατρικά κέντρα, 14 αεροδρόμια, 61 γέφυρες, 5 εθνικούς και 23 επαρχιακούς δρόμους, 121 εργοστάσια και βιομηχανικές εγκαταστάσεις, 29 εγκαταστάσεις παροχής ηλεκτρικής ενέργειας και ύδρευσης…
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ προκάλεσε τόσες υλικές ζημιές στη Γιουγκοσλαβία που θα χρειαστούν 40 χρόνια για την αποκατάστασή τους, ανάγκασε 600.000 εργάτες να ζουν άνεργοι και 2.500.000 ανθρώπους να μη διαθέτουν το ελάχιστο προς το ζην…
• Μέσα σε αυτές τις 78 μέρες, το ΝΑΤΟ δολοφόνησε, σύμφωνα με τη Γιουγκοσλαβία, πάνω από 2.000 ανθρώπους. Οι τραυματίες ανήλθαν σε περισσότερους από 6.000. Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, οι ίδιοι οι Αμερικανοί υπολόγιζαν ότι ο αριθμός των νεκρών ξεπέρασε τους 5.000… Από τις ανθρώπινες απώλειες, σύμφωνα με τα στοιχεία της Γιουγκοσλαβίας, το 30% των νεκρών ήταν παιδιά… Παιδιά ήταν και το 40% των τραυματισμένων… Μετά τη λήξη των βομβαρδισμών, η γιουγκοσλαβική επιτροπή συνεργασίας με τη UNISEF ανακοίνωσε ότι τουλάχιστον «ένα παιδί τη μέρα έχανε τη ζωή του στο διάστημα των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας»…

   Αυτός ήταν ο «ανθρωπισμός» που επέδειξαν στη Γιουγκοσλαβία οι «δίκαιοι δικαστές» του Μιλόσεβιτς.

   Ήταν οι ίδιοι που εκτός από τον «γενοκτόνο» ρόλο του Μιλόσεβιτς στη Σρεμπρένιτσα είχαν ανακαλύψει και τον εξίσου «γενοκτόνο» ρόλο του στο Κοσσυφοπέδιο, το οποίο έσπευσαν να… σώσουν.

   Αλλά, ας θυμηθούμε:

   Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, από την 1/3/1998 έως τις 24/3/1999 (μέρα έναρξης των βομβαρδισμών), οι πρόσφυγες του Κοσσυφοπεδίου δεν ξεπερνούσαν τους 197.330. Από αυτούς οι 55.000 είχαν μεταναστεύσει στη Σερβία (επομένως, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν «κυνηγημένοι Αλβανοί»), ενώ οι 100.000 είχαν μεταναστεύσει στην Ευρώπη.

   Ακόμα κι αν αποδεχτούμε ότι οι τελευταίοι έφυγαν από τις εστίες τους γιατί εκδιώχτηκαν από τους Σέρβους (και όχι για να βρουν, λόγω οικονομικής δυσπραγίας, καλύτερη τύχη στις χώρες της Δύσης, όπου, άλλωστε, ζουσαν από χρόνια χιλιάδες Αλβανοί Κοσσοβάροι), τότε πως εξηγείται:

α) Στον ένα χρόνο που πέρασε πριν το NATO επιτεθεί στο Κοσσυφοπέδιο (και όπου υποτίθεται συντελείτο «γενοκτονία») είχαν μεταναστεύσει εκτός Κοσσυφοπεδίου 100.000 άνθρωποι. Όσο διάστημα διήρκεσαν οι βομβαρδισμοί μετανάστευσαν περίπου 1.000.000!
β) Σύμφωνα με την Υπατη Αρμοστεία, στις 78 μέρες των βομβαρδισμών, οι πρόσφυγες Κοσσοβάροι που είχαν καταφύγει ειδικά στην Αλβανία ανέρχονταν στις 778.500. Αντίθετα, ο αριθμός των προσφύγων προς την Αλβανία, μέχρι τις 24 Μάρτη, την ημέρα που ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί, ήταν 18.500…

   Αν υπήρξε, λοιπόν, «γενοκτονία», είναι προφανές ποιος την διέπραξε.

   Μήπως, όμως, τους ήταν άγνωστα τα πραγματικά στοιχεία, όταν ένα από τα προσχήματα του ΝΑΤΟ για να εξαπολύσουν το βομβαρδισμό εναντίον της Γιουγκοσλαβίας ήταν ότι ήθελαν να σταματήσουν την «εθνοκάθαρση» που συντελούνταν, τάχα, στο Κοσσυφοπέδιο;

   Ας δούμε:

• Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες μέχρι και της CIA που «έσκαψε» όλο το Κοσσυφοπέδιο ούτε «ομαδικοί τάφοι» ανακαλύφθηκαν ούτε «γενοκτονία» προέκυψε («Βήμα», 22/10/99).
• Από τους 100.000 «εκτελεσμένους» Αλβανούς που «είδε» ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ το Μάη του 1999, για να δικαιολογήσει τους βομβαρδισμούς, ακόμα και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, τέσσερις μήνες αργότερα, δεν μπόρεσε να μιλήσει για πάνω από 2.108 νεκρούς, αφού τόσους είχε «ανακαλύψει», θύματα του πολέμου, που ούτε καν η Κάρλα ντελ Πόντε μπορούσε να εμφανίσει σαν «θύματα γενοκτονίας».
• Ο Ισπανός ιατροδικαστής ΕμίλιοΠερέθΠουγιόλ, που οι Δυτικοί τον έστειλαν να «ανακαλύψει» τους περίφημους «90 ομαδικούς τάφους», μετά από τρεις μήνες σκάψιμο, αναγκάστηκε στις 12 Σεπτέμβρη 1999 να ανακοινώσει ότι στην περιοχή δε βρέθηκαν πάνω από 187 θύματα, ως αποτέλεσμα των εχθροπραξιών και όχι κάποιας «εκκαθάρισης».
• Σε διακοίνωσή του στις 28 Δεκέμβρη 1998 προς το Διοικητικό Δικαστήριο της Κάτω Σαξονίας, το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, ανέφερε:
• «Κατά την κρίση και γνώση του υπουργείου Εξωτερικών, τα μέτρα των δυνάμεων ασφαλείας της Γιουγκοσλαβίας έχουν ως στόχο, κυρίως, την καταπολέμηση του UCK, που, χρησιμοποιώντας τρομοκρατικά μέσα, παλεύει για την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, σύμφωνα δε, με μερικούς εκπροσώπους τους και για τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας»».
• Με διακοίνωσή του στις 15 Μάρτη 1999, εννέα μόλις μέρες πριν από την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας, το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας τόνιζε προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Μάιντς:«Όπως αναφέρεται στην έκθεση, στις 18 Νοέμβρη 1998, ο UCK, μετά την εν μέρει αποχώρηση των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας, επανακατέλαβε τις θέσεις του, έτσι ώστε τώρα να ελέγχει και πάλι εκτεταμένες εκτάσεις στην περιοχή των συγκρούσεων. Και πριν από την έναρξη της άνοιξης του 1999 υπήρχαν συγκρούσεις μεταξύ του UCK και των δυνάμεων ασφαλείας, αν και δεν είχαν φτάσει να έχουν την ένταση των μαχών του καλοκαιριού/ άνοιξης του 1998»(Δηλαδή, όπως ομολογούσε ένας εκ των επιτιθέμενων, η Γερμανία, η κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο, λίγο πριν από την εισβολή του NATO, ήταν υποτονική, συγκρινόμενη με τα προ έτους γεγονότα και σε κάθε περίπτωση δε συνιστούσε «εθνοκάθαρση », αλλά πολεμική σύγκρουση μεταξύ αντιμαχομένων).
• Από το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας προς το Διοικητικό Δικαστήριο του Τριρ, σε αναφορά της 12/1/1999, με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 514 – 516 80/32 426), σημειωνόταν: «Ακόμα και στο Κόσσοβο ένας ανοιχτός διωγμός που να έχει σχέση με την αλβανική εθνότητα δεν είναι επαληθεύσιμος. Οι ενέργειες των σερβικών δυνάμεων ασφαλείας δεν κατευθύνονται κατά των Κοσσοβο-Αλβανών, ως εθνοτικά προσδιορισμένη ομάδα, αλλά εναντίον του στρατιωτικού αντιπάλου…».
• Στην απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου της Βαυαρίας, της 29/10/1999 με αριθμό πρωτοκόλλου (ΑΖ: 22 ΒΑ 94,34252), τονιζόταν: «Οι αποφάσεις του υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας της 6/5, 8/6 και 13/7 του 1998, δεν επιτρέπουν την εξαγωγή του συμπεράσματος ότι υπάρχει ομαδικός διωγμός εθνοτικών Αλβανών από το Κόσσοβο… Ένα (γιουγκοσλαβικό) κρατικό πρόγραμμα διωγμών που έχουν ως στόχο ολόκληρη την εθνοτική ομάδα των Αλβανών ούτε υπάρχει τώρα ούτε υπήρξε νωρίτερα…».
• Στις 11 Μαρτίου 1999, δυο βδομάδες μόλις πριν την έναρξη των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών, στην απόφαση του Ανώτατου Διοικητικού Δικαστηρίου του Μίνοτερ (ΑΖ: 13Α 3894/94 Α), τονιζόταν: «Οι εθνοτικοί Αλβανοί στο Κόσσοβο ούτε εξετέθησαν ούτε εκτίθενται τώρα σε τοπικούς ή καθ’ άπασαν τη χώρα διωγμούς στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας»!

   Πότε, λοιπόν, έλεγαν αλήθεια το NATO, η ΕΕ και τα στελέχη τους, όπως ο Αμερικανός υπουργός Άμυνας ή ο τότε «κεντροαριστερός» Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γ. Φίσερ;

   Όταν διά επίσημων εγγράφων ομολογούσαν ότι στο Κοσσυφοπέδιο δεν συντελούνταν «εθνοκάθαρση » ή όταν λίγες μέρες αργότερα δολοφονούσαν αμάχους για να τους «σώσουν» από την …«εθνοκάθαρση »;

   Όσο για τα εγχώρια ΝΑΤΟ – «παπαγαλάκια» τέτοιες απορίες δεν είχαν και δεν έχουν.

   Όσοι είχαν μάτια έβλεπαν τι πραγματικά συνέβαινε στα Βαλκάνια και τι πραγματικά ξεκινούσε για τον κόσμο πριν από δυο δεκαετίες.

   Το προφανές μόνο οι απροκάλυπτα ΝΑΤΟφρονες δεν αποδέχονταν, τότε (και σήμερα), και παρέμεναν «ενσωματωμένοι» στα ρεπορτάζ του CNN που ξεχείλιζαν από ιστορίες εκδιωγμένων Αλβανόφωνων από Σέρβους.

   Μόνο οι ψυχή τε και σώματι «ανήκοντες εις την Δύσιν» δεν έβλεπαν τότε (και σήμερα) πίσω από τις ΝΑΤΟικές βόμβες την πραγματική γενοκτονία και την πραγματική εθνοκάθαρση.

   Μόνο οι υπέρμαχοι του ευρωατλαντισμού συνέχιζαν τότε (και σήμερα) να ισχυρίζονται ότι το έγκλημα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ έγινε για «ανθρωπιστικούς» λόγους.

   Μόνο οι «αμερικανοτσολιάδες» και οι «ευρωτσολιάδες» έβλεπαν παντού τον «χασάπη» Μιλόσεβιτς, αλλά πουθενά τα «έξυπνα» όπλα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

***

Ο «Ημεροδρόμος» προχώρησε στην επανέκδοση του βιβλίου «Βαλκάνια – 78 μέρες “στόχος” του ΝΑΤΟ».

– Στη νέα έκδοση του βιβλίου που προλογίζει ο αδελφικός φίλος και αλησμόνητος σύντροφος Δάνης Παπαβασιλείου, ο Δάνης σημειώνει: “Πριν από είκοσι χρόνια, όταν άρχισε η ΝΑΤΟϊική επιδρομή, οι επιδρομείς εμφανίζονταν ως προστάτες των δικαιωμάτων της αλβανικής μειονότητας στο Κόσοβο και της δημοκρατίας. Υπάρχει, άραγε, κανείς που να υποστηρίζει σήμερα ότι αυτά ήταν πράγματι τα κίνητρα των επιδρομέων;… Είκοσι χρόνια μετά (…) η επικείμενη συμφωνία Κοσόβου- Σερβίας, με ανταλλαγή εδαφών και επομένως επαναχάραξη συνόρων, η ανάλογη «διευθέτηση» στη Βοσνία, η συμφωνία ΠΓΔΜ- Ελλάδας, οι γενικότερες ανακατατάξεις στην ευρύτερη περιοχή, όλα δείχνουν ότι το «έργο» έχει ακόμα πολλά επεισόδια”.

– Η διάθεση του βιβλίου γίνεται από το βιβλιοπωλείο ΚΨΜ (210.3813838, Κιάφας 3 & Ακαδημίας) – Ηλεκτρονική παραγγελία πατήστε εδω: https://kapsimi.gr/balkania-78-meres-stoxos-toy-nato


πηγή :// imerodromos //

Το «αύριο», μετά τον κορωνοϊό, έχει σημάνει συναγερμό από σήμερα. Το «αύριο», επιβαρυμένο πλέον με τα τρομακτικά και τρομοκρατικά μέτρα της απαγόρευσης κυκλοφορίας, θα κουβαλάει τα ίδια βαρίδια με το χτες:

• Την θεωρία «ο καθένας για την πάρτη του» με ιεροκήρυκες εκείνους που θυμούνται το «όλοι μαζί» είτε σαν μετάθεση – εξορκισμό των ευθυνών τους, είτε σαν γλοιώδη επίδειξη της «φιλανθρωπίας» τους.
• Την πολιτική της ιδιωτικοποίησης – εμπορευματοποίησης – εκποίησης των δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών.
• Την σκατοψυχιά απέναντι στον αδύναμο, στον ευάλωτο, στον ανήμπορο ντόπιο και στον ικέτη πρόσφυγα.
• Τον «κοινωνικό αυτοματισμό» απέναντι στον «βολεμένο» δημόσιο υπάλληλο, στον «τεμπελχανά» απεργό, στον «ενοχλητικό» διαδηλωτή, στον «εισβολέα» ξένο, στον μη άνωθεν εγκεκριμένο «διαφορετικό».
• Το «διαίρει και βασίλευε» μιας εξουσίας που σπεύδει να «κοινωνικοποιεί» τις κρίσεις για να μεταφέρει τα βάρη στις πλάτες των πολλών και να επιβάλλει το καθεστώς του «εγκλεισμού» στην κοινωνία όταν πρόκειται για τον ατομικό υπέρ ολιγαρχών σφετερισμό των κερδών.   
• Την λογική της ελιτίστικης «αριστείας» των «ικανών» του «survivor» κόντρα στην παροχή όλων των δυνατοτήτων για ατομική ανύψωση μέσω της συνολικής και συλλογικής κοινωνικής ευημερίας.
• Την επάνοδο της χυδαίας προπαγάνδας μιας πολιτικής που ελεεινολόγησε και διέλυσε το δημόσιο και το κοινωνικό, αλλά σήμερα το «χειροκροτά» στις 9μμ.
• Τον βούρδουλα μιας δήθεν «ελεύθερης οικονομίας» που έχει απ’ όλα, αλλά μόνο για τους λίγους.
• Την πολιτική της «δημιουργικής καταστροφής» που θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει την καραντίνα της πανδημίας για να καταργήσει τη λέξη «μισθό» με τη λέξη «επίδομα» και δίπλα στην έννοια «εργασιακό δικαίωμα» και «ελευθερίες» να επιβάλλει την ένδειξη «αναστολή».
• Την χυδαία πλύση εγκεφάλου ότι δήθεν «δεν υπάρχει εναλλακτική» απέναντι σε ένα σύστημα που δεν έχει για ΜΕΘ αλλά έχει για F-16 και για ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζιτών.
• Την επίθεση εναντίον όσων μιλούν για το λαό, τις ανάγκες και τα δίκαιά του, με την κατηγορία του «λαϊκισμού».
• Τον εξοβελισμό της έννοιας «αλληλεγγύη» από τους υπέρμαχους της νεοφιλελεύθερης ζούγκλας του «δεν υπάρχει κοινωνία, παρά μόνο άτομα».  
• Την μετατροπή του «μένουμε σπίτι» και της απαγόρευσης κυκλοφορίας σε προσομοίωση της δυστοπίας του «αλτ τις ει;» σε κανόνα «κοινωνικής συμβίωσης».
• Την καταγγελία σαν «αναχρονισμό» του αιτήματος για κεντρικό, πανεθνικό σχεδιασμό, με πρόγραμμα, με ιεραρχήσεις, με κοινωνικές προτεραιότητες και με σκοπό το κοινό όφελος κόντρα στον άναρχο καπιταλιστικό ανταγωνισμό στο Κολοσσαίο «ο θάνατός σου, το παντεσπάνι μου», κόντρα στον φιλοτομαρισμό του κεφαλαιοκράτη με σκοπό το κέρδος, κόντρα στη σπατάλη πόρων στο όνομα του εμπορίου της φιλαυτίας και της ανοησίας.

    Το «αύριο» ξεκίνησε. Και η «ατομική ευθύνη» καθενός για το χτίσιμό του είναι συνώνυμη του «κοινωνικού χρέους» του.

    Το «αύριο» ξεκίνησε. Και ή θα είναι χτισμένο πάνω σε αρχές και σε δικαιώματα με πρόσημο τον Ανθρωπο ή θα είναι μια πρωτοφανής βαρβαρότητα με όρους περιφρόνησης και πειθαναγκασμού της «αγέλης».



πηγή: // imerodromos //

Ο Αλμπέρ Ουντερζό (Albert Uderzo), ο σχεδιαστής, δημιουργός μαζί με τον Ρενέ Γκοσινί (René Goscinny) του Αστερίξ, πέθανε σήμερα σε ηλικία 92 ετών.

«Ο Αλμπέρ Ουντερζό πέθανε στο ύπνο του στο σπίτι του στο Νεγί από καρδιακή προσβολή που δεν είχε σχέση με τον κορονοϊό.

Ηταν πολύ κουρασμένος τις τελευταίες εβδομάδες», εξήγησε πρόσωπο της οικογένειάς του.

Η Ελληνική Ένωση Τραπεζών, με ανακοίνωση της, ενημερώνει τους συναλλασσόμενους για τις συναλλαγές που δεν θα μπορούν να διενεργούν στα τραπεζικά καταστήματα από σήμερα Τρίτη, 24 Μαρτίου μετά την επιβολή του μέτρου του προσωρινού περιορισμού της κυκλοφορίας των πολιτών προς αντιμετώπιση του κινδύνου διασποράς του κορωνοϊού COVID-19.

Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση: «Οι τράπεζες μέλη της ΕΕΤ, εντείνουν ακόμη περισσότερο τα μέτρα προστασίας των εργαζομένων και των συναλλασσομένων, μετά την επιβολή του μέτρου του προσωρινού περιορισμού της κυκλοφορίας των πολιτών προς αντιμετώπιση του κινδύνου διασποράς του κορωνοϊού COVID-19».

Για το λόγο αυτό, από σήμερα Τρίτη, 24 Μαρτίου 2020, δεν θα πραγματοποιούνται στα καταστήματα, με φυσική παρουσία, οι ακόλουθες συναλλαγές.:

1. Αναλήψεις μετρητών έως 400 ευρώ πραγματοποιούνται αποκλειστικά με τη χρήση της χρεωστικής κάρτας, στα ΑΤΜ.

2. Καταθέσεις μετρητών έως 1.000 ευρώ πραγματοποιούνται στα ΑΤΜ με τη χρήση χρεωστικής κάρτας.

3. Οι πληρωμές λογαριασμών τρίτων (δημόσιο, ενέργεια, ύδρευση, τηλεφωνία, συνδρομητική τηλεόραση, ασφάλειες, κ.λπ) εξοφλούνται μέσω internet / mobile banking ή στα ΑΤΜ και στα Κέντρα Αυτόματων Συναλλαγών (APS). Στο Δίκτυο Καταστημάτων δεν θα εξυπηρετούνται πληρωμές λογαριασμών με χρήση μετρητών στο ταμείο.

4. Η ενημέρωση λογαριασμών (κινήσεων και υπολοίπων) πραγματοποιείται μέσω internet / mobile banking ή στα ΑΤΜ. Ενημερώσεις βιβλιαρίων ταμιευτηρίου δεν θα γίνονται στο Δίκτυο Καταστημάτων.

Η ΕΕΤ συστήνει στους πολίτες για την καλύτερη εξυπηρέτηση τους να αξιοποιήσουν τη χρεωστική κάρτα της τράπεζάς τους και τους κωδικούς πρόσβασης στην ηλεκτρονική τραπεζική της Τράπεζας συνεργασίας τους.

Το φετινό θέμα της Παγκόσμιας Ημέρας Νερού, όπως ορίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη είναι η άρρηκτη σύνδεση νερού και της κλιματικής αλλαγής. Η προσαρμογή στις επιπτώσεις της αλλαγής του κλίματος στο νερό θα προστατεύσει την υγεία και θα σώσει τις ζωές.

Σύμφωνα με τους ερευνητές του ΟΗΕ μέχρι το 2025 κι αν δεν αλλάξει η κατεύθυνση των εξελίξεων, τα δύο τρίτα του πλανήτη θα ζουν σε συνθήκες λειψυδρίας και θα αγωνιούν για την αντοχή των υδάτινων αποθεμάτων τους, ενώ οι κάτοικοι θα υποφέρουν από έλλειψη νερού κατά τη διάρκεια ορισμένων περιόδων.

Στις δυσοίωνες αυτές προβλέψεις υπολογίζεται πως 1,8 δισ. άνθρωποι θα αντιμετωπίζουν συνθήκες απόλυτης έλλειψης νερού, καθώς οι υδάτινοι πόροι μεγάλων περιοχών θα έχουν στεγνώσει. Η επέκταση της απερήμωσης είναι πιθανό να ενισχύσει τη μετανάστευση, με τις επιτροπές του ΟΗΕ να εκτιμούν πως μέχρι το 2045 περίπου 135 εκατομμύρια άνθρωποι θα υποχρεωθούν σε μετακίνηση λόγω… δίψας.

Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτιέρες επεσήμανε ότι κάθε χρόνο ο κόσμος χάνει 24 δισεκατομμύρια τόνους γόνιμου εδάφους, ενώ οι αναπτυσσόμενες χώρες χάνουν μεγάλο μέρος από το ΑΕΠ τους λόγω υποβάθμισης των εδαφών τους. Ο γ.γ. του ΟΗΕ ζήτησε επείγουσες παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας έκτακτης ανάγκης για το κλίμα. Η UNCCD εκτιμά ότι σχεδόν 170 χώρες εξακολουθούν να πλήττονται από απερήμωση, υποβάθμιση της γης ή ξηρασία.

Ο ακαδημαϊκός Χρήστος Ζερεφός, υπογραμμίζει ότι υπάρχει ανησυχητική αύξηση όλων των δεικτών που καταγράφουν τον κίνδυνο ερημοποίησης στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Ελλάδα. Περίπου το 30% της έκτασης της Ελλάδας μπορεί να απειληθεί από ερημοποίηση. Ερημοποίηση δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη συνθήκες αφρικανικής έρημου. Ερημοποίηση σημαίνει ότι το έδαφος γίνεται πολύ φτωχό και δεν μπορεί να στηρίξει καλλιέργειες και βλάστηση. Η διαδικασία αυτή οφείλεται στην κλιματική αλλαγή, αλλά και σε λάθος ανθρώπινες παρεμβάσεις.

Η βιώσιμη ανάπτυξη βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην προστασία των υδάτινων πόρων και τη διασφάλισή τους για τις επόμενες γενιές. Όμως την ίδια στιγμή η ανεξέλεγκτη καπιταλιστική ανάπτυξη θεωρεί εμπορεύσιμα όλα τα φυσικά και κοινωνικά αγαθά, με αποτέλεσμα, το περιβάλλον και το νερό να αποτελούν αντικείμενα υπερεκμετάλλευσης και υποβάθμισης, κυρίως για τις αδύναμες πολιτικά και οικονομικά κοινωνίες, κοινωνικές ομάδες και περιοχές.

Το νερό από μέσο επιβίωσης, φορέας πολιτισμού και όχημα ευημερίας, μεταβάλλεται σε μέσο πλουτισμού και εργαλείο μεγέθυνσης των ανισοτήτων και της αδικίας εις βάρος των αδύναμων αυτού του κόσμου.

Το νερό είναι δημόσιο αγαθό. Η πρόσβαση στο νερό, στοιχείο απαραίτητο για τη ζωή και την υγεία. Το δικαίωμα στο νερό είναι απολύτως απαραίτητο για μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Ωστόσο, ο φετινός εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Νερού παρουσιάζει μια σημαντική ιδιαιτερότητα, αφού γίνεται στο πλαίσιο της πανδημίας του κορονοϊού.

Όπως αποδείχθηκε με δραματικό τρόπο μόνο ένα ισχυρό σύστημα Δημόσιας Υγείας μπορεί να ανταποκριθεί σε έκτακτες συνθήκες όπως αυτές μιας πανδημίας.

Δεν χρειάζεται η κλιματική κρίση να μας υπενθυμίσει την αξία της αποκλειστικά δημόσιας ιδιοκτησίας και διαχείρισης του νερού

Οι εργαζόμενοι της ΕΥΔΑΠ με αφορμή και την φετινή Παγκόσμια Ημέρα Νερού, μαζί με την κοινωνία και τους φορείς της πρέπει να απαιτήσουν:

Η ΕΥΔΑΠ να μετατραπεί σε αμιγώς δημόσιο φορέα, μακριά από χρηματηστηριακούς δείκτες και λογικές κερδοφορίας, με μοναδικό σκοπό της την πλήρη κάλυψη των αναγκών των πολιτών. ΕΥΔΑΠ που θα χρησιμοποιεί τα οικονομικά της πλεονάσματα αποκλειστικά για επενδύσεις σε υποδομές και την αναβάθμιση των υπηρεσίων της.