ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ (1962) ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ (2022)

 Η τραγωδία της Ουκρανίας οφείλεται στη γεωγραφική της θέση

Μοναδική έλλογη λύση: Η εφαρμογή του Αυστριακού Μοντέλου Ουδετερότητας

Κλεάνθης Γρίβας

22 Φεβρουαρίου 2022

 

«Ελπίζω να έχω τον Θεό στο πλευρό μου, αλλά πρέπει να έχω το Κεντάκι» [ή την Ουκρανία, εν προκειμένω]

Αβραάμ Λίνκολν

 

«Είμαστε σε περίοδο κρίσης, οι απολυταρχίες αμφισβητούν τις δημοκρατίες»

Τάδε έφη Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν,

μη-εκλεγμένη Πρόεδρος της Κομισιόν, 22/2/2022

 

Δήλωση πρωθύστερη: Με δεδομένη την αποστροφή μου τόσο για τις απολυταρχικές κυβερνήσεις, που «νομιμοποιούνται» μέσω ελεγχόμενων τύποις «δημοκρατικών» εκλογών, όσο και για τις φιλελεύθερες ολιγαρχίες που δεν χρειάζονται να έχουν καμιά εκλογική νομιμοποίηση (όπως για παράδειγμα, η κυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης –η Ευρωπαϊκή Επιτροπή– που διορίζεται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και συνεργάζεται σταθερά με πλείστες όσες απολυταρχικές κυβερνήσεις (χωρίς, φυσικά να εξομοιώνω τις μεν με τις δε), θα προσπαθήσω να προσεγγίσω την γεωπολιτική «Ουκρανική Κρίση» απαλλαγμένος από τις παραμορφωτικές συναισθηματικές και ιδεολογικές αγκυλώσεις.

Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να ολοκληρώσουν την περικύκλωση της μετα-σοβιετικής Ρωσίας. Δεν το έκαναν, όταν μπορούσαν. Και προσπαθούν να το κάνουν τώρα που δεν μπορούν.

 

1. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ: ΚΟΥΒΑ 1962 - ΟΥΚΡΑΝΙΑ 2022
2. ΜΕΤΑ-ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΡΩΣΙΑ
3. ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ
4. ΡΩΣΙΑ
5. ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ
6. OI XΑΡΤΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΟΝ (ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;)
7. Η ΑΥΣΤΡΙΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΛΥΣΗ;
8. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΣΤΡΙΑ (1955) ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ (2022)
9. ΗΠΑ: ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗ ΛΥΣΗ

 

1. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ: ΚΟΥΒΑ (1962) - ΟΥΚΡΑΝΙΑ (2022)

Από τις 14 έως τις 27 Οκτωβρίου 1962, με την «Κρίση των πυραύλων της Κούβας», η ανθρωπότητα έφτασε στο χείλος της πυρηνικής καταστροφής και όλος ο πλανήτης έζησε επί 13 ημέρες έναν ασύλληπτο εφιάλτη εξαιτίας του αμεσότατου κινδύνου της πυρηνικής σύγκρουσης μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ, όταν οι δύο υπερδυνάμεις ενεπλάκησαν στο ενδεχόμενο να εφαρμόσουν την παράφρονα πολιτική της «Αμοιβαίας Εξασφαλισμένης Καταστροφής» (Mutually Assured Destruction, ή τα αρχικά της σχηματίζουν τη λέξη MAD που σημαίνει «παράφρονας»). 

Η κρίση ξέσπασε, όταν σοβιετικοί πύραυλοι με πυρηνικές κεφαλές, εγκαταστάθηκαν στην Κούβα ως απάντηση στην εγκατάσταση αμερικανικών πυρηνικών πυραύλων στην Αγγλία, την Ιταλία και την Τουρκία. 

Οι 13 ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο οδηγήθηκαν στο πέρας τους στις 27 Οκτωβρίου 1962, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Τζον Κένεντι και ο Σοβιετικός ηγέτης Νικήτα Χρουστσόφ, συμφώνησαν η μεν ΕΣΣΔ να αποσύρει τους πυραύλους της από την Κούβα, η δε ΗΠΑ να αποσύρουν τους δικούς του από την Τουρκία και να εγγυηθούν την αποχή από κάθε στρατιωτική ενέργεια κατά της Κούβας. Μια συμφωνία που όπως έδειξαν τα πράγματα τηρήθηκε και από τις δύο πλευρές. 

Σημείωση: Για όσους δεν θέλουν να αφιερώσουν χρόνο σε ιστορικές αναλύσεις, υπάρχει το ενδιαφέρον κινηματογραφικό έργο «13 Ημέρες» του Ρότζερ Ντόναλτσον (2010), και η εξαιρετική σχετική μαύρη κωμωδία «ΣΟΣ Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» (ή Doctor Strangelove ή Πώς έμαθα να αγαπώ τη Βόμβα) του Stanley Kubrick (1964).

Σήμερα, η ιστορία επαναλαμβάνεται και πάλι (ως τραγωδία) με «μήλο της έριδος» την Ουκρανία στη θέση της Κούβας, και με τους ρόλους των πρωταγωνιστών αντεστραμμένους: Τότε αμυνόμενες ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες και επιτιθέμενη η Σοβιετική Ρωσία. Σήμερα αμυνόμενη είναι η μετα-σοβιετική Ρωσία του Πούτιν και επιτιθέμενες οι Ηνωμένες Πολιτείες. 

Πρόκειται για δύο κρίσεις με παρεμφερή χαρακτηριστικά που, ευτυχώς,  διαφέρουν μεταξύ τους κατά ότι στη σημερινή δεν υπάρχει (προς το παρόν;) στο τραπέζι η πιθανότητα να εφαρμοστεί η παράφρων πολιτική της «Αμοιβαίας Εξασφαλισμένης Καταστροφή» (MAD). 

 

2. ΜΕΤΑ-ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΡΩΣΙΑ 

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ακολούθησε η επιβολή της κυριαρχίας του Μπόρις Γιέλτσιν, ενός διεφθαρμένου, αδίστακτου, ανίκανου και αλκοολικού υψηλόβαθμου αξιωματούχου του καταρρεύσαντος κομμουνιστικού καθεστώτος, ο οποίος παρέδωσε -με το αζημίωτο- τον πλούτο της χώρας στις ύαινες του ξένου κεφαλαίου και στους ντόπιους  τυχοδιώκτες (τους γνωστούς μετέπειτα, ως ολιγάρχες) που μυρίστηκαν αίμα. 

Η αυτοκρατορία κατακερματίστηκε όταν το ένα μετά το άλλο τα κομμάτια της ανεξαρτητοποιήθηκαν, μετατρεπόμενα σε προσωπικά φέουδα των τέως ηγετικών στελεχών του κομμουνιστικού καθεστώτος, με αποτέλεσμα να παραμένει σε ρωσικά χέρια ένα μόνο μέρος, με τη μορφή της Ρωσικής Ομοσπονδίας. 

Απ’ αυτές τις τεκτονικές αλλαγές, οι Ηνωμένες Πολιτείες αναδύθηκαν ως η μοναδική εναπομείνασα παγκόσμια δύναμη. Αλλά όχι για πολύ. Σ’ αυτή τη φάση, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να περικυκλώσουν την Ρωσία ανώδυνα, απλώς εν­σωματώνοντας στο NATO τις πρώην ανατολικές χώρες, μέσω μιας γρήγορης διαδικασίας την οποία η Ρωσία δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει. Αλλά, δεν το έκαναν. Αφενός γιατί θεωρούσαν απίθανο να μπο­ρέσει η Ρωσία να ξανασταθεί στα πόδια της στις επό­μενες γενιές, και αφετέρου γιατί ανησυχούσαν πολύ για την τύχη του (πρώην σοβιετικού) πυρηνικού οπλοστασίου, το οποίο ήθελαν να βρίσκονται υπό τον έλεγχο ενός κράτους, προκειμένου να εξασφαλιστεί η μη-χρήση τους εναντίον συμμάχων των ΗΠΑ αλλά και η μη-διασπορά τους σε ακατάλληλα χέρια. 

Μ’ άλλα λόγια, όπως το έθεσε ο αναλυτής George Friedman: «το ρωσικό πυρηνικό οπλοστάσιο δεν προστά­τευσε την Σοβιετική Ένωση, αλλά έσωσε την Ρωσική Ομοσπονδία - τουλάχιστον από την αμερικανική επέμβαση». [G.Friedman (2011): Η Επόμενη Δεκαετία. Εκδόσεις Ενάλιος, 2013].

Αυτό που θα μπορούσαν να κάνουν οι ΗΠΑ στη δεκαετία του 1990 όταν μπορούσαν, προσπαθούν να το κάνουν τώρα που δεν μπορούν: να ολοκληρώσουν την περικύκλωση της μετα-σοβιετικής Ρωσίας, κλείνοντας την τανάλια με την εισδοχή της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. 

Το 2000, η άνοδος του Βλαντιμίρ Πούτιν στην εξουσία, δημιούργησε μια πολύ διαφορετική Ρωσία από εκείνη της δεκαετίας του 1990. Με βασικό εργαλείο τις μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών, του μοναδικού θεσμού που δεν έπαψε ποτέ να λειτουργεί στην ρωσική αυτοκρατορία (τσαρική και κομμουνιστική), ο Πούτιν άρχισε την διαδικασία αποκατάστασης της ρωσικής ισχύος. 

Σ’ όλη τη δεκαετία του 2000, οι ΗΠΑ άρχισαν να κάνουν αυτό που δεν είχαν κάνει κατά την (βολική γι’ αυτές) δεκαετία του 1990: Να απορροφούν στο ΝΑΤΟ τις πρώην χώρες της ανατολικής Ευρώπης, από την Βουλγαρία στα νότια μέχρι τις βαλτικές χώρες (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία) στα βόρεια, σχηματίζοντας μια «υγειονομική» ζώνη «δυτικής ασφάλειας» σε όλη την έκταση των νέων ευρωπαϊκών συνόρων της Ρωσίας, με την Ουκρανία να παραμένει η τελευταία προς ενσωμάτωση από τις πρώην ανατολικο-ευρωπαϊκές χώρες. Από εκεί και πέρα, η βεβαιότητα ότι η Ρωσία είναι περικυκλωμένη διαμορφώνει την ρωσική εξωτερική πολιτική και τις αντιλήψεις της περί γεωπολιτικής. 

Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποσκοπούν στην ολοκλήρωση της περικύκλωσης και η Ρωσία του Πούτιν επιδιώκει να την αποφύγει, με αποτέλεσμα η Ουκρανία (εξαιτίας της κατάρας της γεωγραφικής της θέσης) να αποτελεί κλειδί τόσο για τη ρωσική ασφάλεια κατά την αντίληψη του Πούτιν, όσο και για την ασφάλεια της Ευρώπης κατά την αντίληψη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. 

Στην ομιλία του προς τους πολίτες στις 25 Απριλίου 2005, ο Πούτιν δήλωσε ότι «η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης είναι η μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του αιώνα». Και ανακοίνωσε δημόσια ότι σκόπευε να ενεργήσει έτσι ώστε να αντιστρέψει κάποιες από τις συνέπειες αυτής της πτώσης». (George Friedman, 2011: Η Επόμενη Δεκαετία. Εκδ. Ενάλιος, Αθήνα, 2013) 

3. ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΕΝΩΣΗ 

Η Ευρώπη δεν αποτελεί μια ενιαία οντότητα. Ιστορικά, αποτέλεσε πεδίο αλλεπάλληλων πολεμικών συγκρούσεων και σφαγών. Και σήμερα, «θα εξακολουθεί να κατατρύχεται από την εσωτερική της ανομοιογένεια, και δεν διαθέτει ενιαία οικονομική, εξωτερική και αμυντική πολιτική. Όπως διαπιστώνει ο γεωπολιτικός αναλυτής Ρόμπερτ Κάπλαν: «tο γεγονός ότι [χάρη στην προστατευτική ομπρέλα των ΗΠΑ] δεν αντιμετωπίζει καμιά συμβατική στρατιωτική απειλή τη δεδομένη στιγμή, αφήνει την Ευρώπη εκτεθειμένη στον ναρκισσισμό των μικροδιαφορών», (Robert Kaplan - 2012: Η εκδίκηση της γεωγραφίας. Αθήνα,  Μελάνι, 2017, σ. 261). 

Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, στο θέατρο του παράλογου του αντιδημοκρατικού και γραφειοκρατικού «τέρατος των Βρυξελλών» (Hans Magnus Enzensberger: : Γλυκό Τέρας των  Βρυξελλών. Νεφέλη, 2024) να διαγκωνίζονται διάφοροι μη-εκλεγμένοι σαλτιμπάγκοι που υποδύονται τους «ηγέτες», αυταπατώμενοι ότι αποτελούν την μετενσάρκωση των ηγετών του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, Τσόρτσιλ, Ρούζβελτ και Ντε Γκολ. 

Μεταξύ αυτών και η σημερινή Ευρωπαϊκή Επιτροπή (European Commission) δηλαδή, η «κυβέρνηση» της δήθεν δημοκρατικής  Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι διορισμένη από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (European Council) που αποτελείται από τους αρχηγούς κρατών ή κυβερνήσεων των 27 κρατών μελών της ΕΕ, τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Συνεπώς,  η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι προϊόν άπειρων συμβιβασμών μεταξύ των μελών του Οργάνου που την διορίζει και δεν διαθέτει καμμιά εκλογική νομιμοποίηση, παρότι ομνύει διαρκώς στο όνομα της δημοκρατίας. 

Επικεφαλής αυτής της ευρωπαϊκής «δημοκρατικής κυβέρνησης», πρόεδρος (δηλαδή, «πρωθυπουργός») είναι από το 2019, είναι η κ. Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, που διαμορφώθηκε κατ’ αποκλειστικότητα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της εξουσίας, ικανότατη στην εθελοδουλία και στην αναξιοπρέπεια που συνεπάγεται αυτή η διαδρομή, αλλά και στις απάτες, όπως τεκμαίρεται μεταξύ άλλων και από την (διαπιστωμένη) λογοκλοπή προκειμένου να αποκτήσει «ακαδημαϊκούς τίτλους:   

«Το 2015, ύστερα από εξέταση της διδακτορικής διατριβής της αναφέρθηκε ότι το 43,5% των σελίδων της διατριβής της περιείχε λογοκλοπή και σε 23 περιπτώσεις χρησιμοποιήθηκαν αναφορές που δεν επαληθεύτηκαν.

Πολλοί διαπρεπείς Γερμανοί πανεπιστημιακοί, όπως ο Γκέραρντ Ντάνεμαν (Gerhard Dannemann) και ο Βόλκερ Ρίμπλε (Volker Rieble), κατηγόρησαν δημοσίως την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν για λογοκλοπή.

Η Ιατρική Σχολή του Ανόβερου διεξήγαγε έρευνα και κατέληξε τον Μάρτιο του 2016 στο συμπέρασμα ότι η διατριβή περιέχει πράγματι λογοκλοπή, αλλά δεν μπορεί να αποδειχθεί πρόθεση για εξαπάτηση. (!!!) Το πανεπιστήμιο αποφάσισε να μην ανακαλέσει το ιατρικό πτυχίο της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν.

Κριτικές αμφισβήτησαν την ανεξαρτησία της επιτροπής που εξέτασε τη διατριβή, δεδομένου ότι η φον ντερ Λάιεν γνώριζε προσωπικά τον διευθυντή της. Διάφορα μέσα ενημέρωσης επέκριναν επίσης ότι η απόφαση ήταν μη-διαφανής και μη-σύμφωνη με τους καθιερωμένους ακαδημαϊκούς κανόνες».

[https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CF%8D%CF%81%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B1_%CF%86%CE%BF%CE%BD_%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81_%CE%9B%CE%AC%CE%B9%CE%B5%CE%BD] ]

4. ΡΩΣΙΑ

Μετά την λεγόμενη Πορτοκαλί Επανάσταση, που υποκινήθηκε από τους δυτικούς, η Ουκρανία διχάστηκε σε αντιμαχόμενες φιλορωσικές και αντιρωσικές κλίκες. 

Η αμερικανική εξωτερική πολιτική στην Ευρώπη είχε ως πάγιο στόχο αφενός τον πε­ριορισμό της Ρωσίας και αφετέρου την αποτροπή της σύγκλισης της Γερμανίας και της Ρωσίας, κατ’ εφαρμογή της αρχής «η Ρωσία έξω, η Γερμανία κάτω, οι Ηνωμένες Πολιτείες μέσα». 

Σ’ εφαρμογή αυτής της πολιτικής, οι ΗΠΑ αποπειράθηκαν να περικυκλώσουν τη Ρωσία, ενσωματώνοντας στο ΝΑΤΟ τις περισσότερες χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Δηλαδή, επαναλαμβάνω, να κάνουν τώρα αυτό που δεν έκαναν στη δεκαετία του 1990 (όταν μπορούσαν να το κάνουν χωρίς κόστος). Αλλά, που σήμερα, δεν μπορούν να το κάνουν, τουλάχιστον χωρίς μεγάλο ρίσκο και χωρίς μεγάλο τίμημα, δεδομένου ότι ΗΠΑ (α) έχουν απέναντί τους την ισχυρή Ρωσία του Πούτιν και  όχι την διαλυμένη Ρωσία του Γιέλτσιν και (β) δεν είναι πλέον ικανές για σοβαρή επιβολή ισχύος. Εν ολίγοις ό,τι μπορούσαν να κάνουν στη δεκαετία του 1990, δεν μπορούν να το κάνουν στη δεκαετία του 2020. 

Η Γερμανία δεν έχει κανένα απολύτως συμφέρον από την επέκταση του NATO, δηλαδή την επέκταση της αμε­ρικανικής επιρροής στη ρωσική περιφέρεια. Τόσο από γερμανική όσο και από ρωσική άποψη, μια στενότερη συνεργασία της Γερμανίας με την Ρωσία είναι μια πολύ καλή ιδέα. Η Γερμανία χρειάζεται τους ρωσικούς πόρους και την ενέργεια της Ρωσίας. Και η Ρωσία χρειάζεται τις αγορές και την τεχνογνωσία της Γερμανίας. 

5. ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ 

Το αμερικανικό συμφέρον στην Ευρασία (Ρωσία και ευρωπαϊκή χερσόνησο) είναι το ίδιο με το αμερικανικό συμφέρον παντού: να μην κυριαρχεί καμιά με­μονωμένη δύναμη ή συνασπισμός. Η συνεργασία, και πολύ περισσότερο η ενοποίηση, της Ρωσίας και της Ευρώπης θα δημιουργούσε μια δύναμη που ο πληθυσμός, οι τε­χνολογικές, οι βιομηχανικές ικανότητες και οι φυσικοί πόροι της θα ήταν υπέρτεροι εκείνων των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα, οι Ηνωμένες Πο­λιτείες ενήργησαν τρεις φορές για να αποτρέψουν την επιβολή ενός ηπειρωτικού ηγεμόνα στην Ευρώπη, πράγμα στρέφονταν κατά των θεμελιωδών αμε­ρικανικών συμφερόντων. 

• Η πρώτη κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1917, όταν οι μπολσεβίκοι μετά το πραξικόπημα του Οκτωβρίου έβγαλαν την Ρωσία από τον πόλεμο (έβγαλαν την Ρωσία από τον πόλεμο με την Συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ, πράγμα που εξ’ αντικειμένου επιδείνωση τη θέση των Άγγλο-Γάλλων σε ένα πόλεμο που είχε βαλτώσει, οι Ηνωμένες Πολιτείες επενέβησαν στη σύγκρουση, και καθόρισαν την εξέλιξη του πολέμου. 

• Η δεύτερη, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έκαναν το ίδιο. Όταν ο Χίτλερ κατέλαβε μέσα σε λίγους μήνες ολόκληρη την ευρωπαϊκή χερσόνησο με εξαίρεση την Αγγλία, και εν συνεχεία, με καλυμμένα τα νώτα του στράφηκε εναντίον του μέχρι τότε συμμάχου του Στάλιν (στις 22 Ιουνίου 1941), συμμάχου του από το 1939 με το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ ή επί το ακριβέστερο Χίτλερ-Στάλιν. Στις 7 Δεκεμβρίου 1941, η Ιαπωνία επιτέθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και 4 μέρες αργότερα ο Χίτλερ κήρυξε πόλεμο κατά των ΗΠΑ (11 Δεκεμβρίου 1941). Από κει και πέρα, η Αμερική έγινε η αστείρευτη πηγή χρημάτων, εφοδίων και οπλισμού για τους Βρετανούς και τους Σοβιετικούς, και εν συνεχεία εισήλθαν δυναμικά στον πόλεμο με έμψυχο υλικό, πράγμα που καθόρισε αφενός την έκβαση του πολέμου και τη συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας και αφετέρου την κυριαρχική παρουσία των ΗΠΑ στη Δυτική Ευρώπη. 

• Από το 1945 ως το 1991, οι Ηνωμένες Πολιτείες αφιέρωσαν τεράστιους πόρους για να εμποδίσουν τους Σοβιετικούς να κυριαρχήσουν στην Ευρασία. Η τακτική του «οι ΗΠΑ μέσα, η Ρωσία έξω, η Γερμανία κάτω» που ήταν αποτελεσματική για τις Ηνωμένες Πολιτείες κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αποδεικνύεται αναποτελεσματική και ακατάλληλη σήμερα. 

• Από το 1991 και μετά, η Γερμανία εξασφάλισε τις δύο προϋποθέσεις που απαιτούνται για να διεκδικήσει τη θέση του ηπειρωτικού ηγεμόνα στην Ευρωπαϊκή Χερσόνησο, πράγμα που στρέφεται ευθέως εναντίον των συμφερόντων των Ηνωμένων Πολιτειών. Η πρώτη προϋπόθεση (η οικονομική ισχύς) καλύφθηκε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οπότε αναδείχθηκε ως η «οικονομική ατμομηχανή» της Ευρώπης. Η δεύτερη προϋπόθεση (ο πληθυσμός) εξασφαλίστηκε με την επανένωσή της (3 Οκτωβρίου 1990). Πράγμα, που σε συνδυασμό με την κατάρρευση της σοβιετικής Ρωσίας, είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξει ξαφνικά ο χάρτης της Ευρώπης μετά το 1991, που αρχίζει να μοιάζει εντυπωσιακά (και απειλητικά) με τον χάρτη της Ευρώπης του Μεσοπολέμου (1919-1939), που είναι γνωστό πού οδήγησε. 

(Απ’ αυτή την άποψη είναι χρήσιμη και αναγκαία η μελέτη της εξαιρετικής εργασίας του Mark Mazower: Σκοτεινή ήπειρος: Ο ευρωπαϊκός Εικοστός Αιώνας (Αλεξάνδρεια, Αθήνα, 2001) 

6. ΟΙ ΧΑΡΤΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟ ΠΑΡΟΝ (ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;)

Από μια ματιά στο χάρτη διαπιστώνεται ότι η Ρωσία (που έχει μια στρατιωτική συμμαχία με την Λευκορωσία), είναι περικυκλωμένη από το ΝΑΤΟ: Ρουμανία, Ουγ­γαρία, Σλοβακία, Πολωνία, τρεις Βαλτικές χώρες, Βουλγαρία (όλες πρώην σοβιετικοί δορυφόροι), συν την Ελλάδα και την Τουρκία (μέλη του ΝΑΤΟ από το 1952).

 

Αυτός ο πολιορκητικός κλοιός γύρω από τη Ρωσία, από την Μαύρη Θάλασσα μέχρι την Βαλτική, εμφανίζει μόνο μία ρωγμή, την Ουκρανία. Μια Ουκρανία που θα εντάσσονταν στο ΝΑΤΟ θα ολοκλήρωνε την πολιορκία της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ. Πράγμα που η Ρωσία (και οποιοσδήποτε άλλος στη θέση της) είναι αδύνατο να το επιτρέψει ανεξαρτήτως τιμήματος για κρίσιμους γεωπολιτικούς λόγους (όν μεθερμηνευόμενον εστί, για λόγους επιβιωτικούς).

 

Οι ευρωπαϊκές χώρες και η Ρωσία βλέπουν τις πρώην ανατολικές χώρες ως μια φυσική ζώνη αμοιβαίας προστασίας. Αλλά, οι Ηνωμένες Πολιτείες τις βλέπουν ως μέλη του ΝΑΤΟ, σαν μια ζώνη ανάσχεσης της Ρωσίας.

 

Ο Τζορτζ Κένναν, ο αρχιτέκτονας της πολιτικής ανάσχεσης της ΕΣΣΔ που με το «Μακρύ Τηλεγράφημά» του (1946), καθόρισε την πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Σοβιετική Ένωση καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πόλεμο, το 1997 προέβλεψε τις συνέπειες της πολιορκίας της μετα-σοβιετικής Ρωσίας από το ΝΑΤΟ, γράφοντας:

 

«Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ θα ήταν το πιο μοιραίο λάθος στην αμερικανική πολιτική από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου».

 

(George Kennan: «A fateful error». The New York Times, 5 Φεβρουαρίου 1997. Αναφ. από τον David Teurtrie, ερευνητή στο Εθνικό Ινστιτούτο Ανατολικών Γλωσσών και Πολιτισμών, στο άρθρο του με τίτλο «Οι αιτίες της ουκρανικής κρίσης» στη Le Monde Diplomatique, 22-02-2022, https://www.monde-diplomatique.fr/2022/02/TEURTRIE/64373 (σε μετάφραση στην Αυγή: https://www.avgi.gr/diethni/408656_oi-aities-tis-oykranikis-krisis )

 

7. 7. ΑΥΣΤΡΙΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΗΝ ΛΥΣΗ;

Στο κέντρο του χάρτη, σημειώνεται με μαύρο χρώμα η Αυστρία, μια χώρα που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως «μοντέλο» για την έλλογη επίλυση της κρίσης στην Ουκρανία.

Το 1938, η Αυστρία ενσωματώθηκε στη ναζιστική Γερμανία (Ανσλους / Ένωση, 13 Μαρτίου 1938), που επικυρώθηκε με δημοψήφισμα (10 Απριλίου 1938), το οποίο επικύρωσε την Ένωση με τη ναζιστική Γερμανία με το πρωτοφανές ποσοστό 99,73%. (!!!) Το 1945 η Αυστρία κατελήφθη από τους Συμμάχους και μέχρι το 1946 ήταν χωρισμένη σε 4 ζώνες κατοχής των νικητριών δυνάμεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως προβλεπόταν στη Συνθήκη της Μόσχας (1 Νοεμβρίου 1943). Αλλά αντιμετωπίστηκε ως χώρα που είχε καταληφθεί από τη ναζιστική Γερμανία και απελευθερώθηκε από τους Συμμάχους τον Οκτώβριο 1945. 

Στις 15 Μάϊου 1955, οι τέσσερις πρώην συμμαχικές δυνάμεις συμφώνησαν να αποδοθεί στην Αυστρία η ανεξαρτησία της (με τη Συνθήκη του Αυστριακού Κράτους) με τον όρο να παραμείνει ουδέτερη και να μη προσχωρήσει σε κάποιο στρατιωτικό οργανισμό (ΝΑΤΟ και Σύμφωνο της Βαρσοβίας). Έτσι, στις 26 Οκτωβρίου 1955, η Αυστρία ανακήρυξε τη μόνιμη ουδετερότητά της, η οποία ισχύει ως και σήμερα. Πράγμα, που συνεπάγονταν πολλαπλά οφέλη για την Αυστρία, ανάμεσα στα οποία και η επιβάρυνσή της με σχεδόν μηδενικές αμυντικές δαπάνες. 

Όμως, το 1986, με τις αποκαλύψεις για το εγκληματικό ναζιστικό παρελθόν του Κουρτ Βάλντχαϊμ (πρώην Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ) που εκλέχθηκε πρόεδρος της Αυστρίας, φάνηκε η ιστορία να ξαναστοιχειώνει την Αυστρία, φέρνοντας στην επιφάνεια τα φαντάσματα της γενιάς της ναζιστικής περιόδου, και δείχνοντας ότι το 99,73% του δημοψηφίσματος του 1938 δεν ήταν απολύτως «πειραματικό», όπως θέλησαν να το παρουσιάσουν εκ των υστέρων. 

Όπως έχει καταδειχθεί κατ’ επανάληψη από την Ιστορία, σε συνθήκες κρίσης, οι άνθρωποι ως μόρια μάζας (σ’ αντίθεση με τους ανθρώπους ως άτομα) συσπειρώνονται πάντοτε πίσω από κάποιον αδίστακτο και ανενδοίαστο δημαγωγό που τους υπόσχεται «σωτηρία», για να τους οδηγήσει, τελικά, στην κόλαση. 

Κι η επίγνωση αυτού του ιστορικού διδάγματος αποτελεί το έναυσμα των προβληματισμών που αναπτύσσω παρακάτω. Και τις διατυπώνω, έχοντας με πλήρη συνείδηση ότι «μιλώ μόνο εξ’ ονόματός μου, δίνοντας στον εαυτό μου το δικαίωμα της κριτικής και των προτάσεων» (Κ. Καστοριάδης), και ότι μιλάω έτσι, γιατί είμαι αυτό που είμαι και δεν μπορώ παρά να είμαι αυτό που είμαι.

 

8. 8. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΣΤΡΙΑ (1955) ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ (2022) 

Όπως γράφει υποστράτηγος ε..α. Νικόλαος Καρατουλιώτης, σε ένα προφητικό άρθρο του πριν από 10 χρόνια με τίτλο «Το ουκρανικό ζήτημα ως πεδίο γενικευμένης αντιπαράθεσης ΝΑΤΟ και Ρωσίας»: 

«Η ουκρανική κρίση η οποία ξεκίνησε ως πολιτική κρίση, στην συνέχεια εξελίχτηκε σε πεδίο αντιπαράθεσης γεωπολιτικών συμφερόντων Ανατολής και Δύσης, και κατέληξε στο σημερινό δράμα όπου η Ουκρανία βυθίζεται καθημερινά, όλο και πιό βαθιά στην δίνη ενός εμφυλίου πολέμου… Το μέγα ερώτημα είναι, εάν ο σημερινός εμφύλιος πόλεμος μπορεί να μετεξελιχτεί σε γενικευμένη στρατιωτική αντιπαράθεση ΝΑΤΟ και Ρωσίας…

Όπως είπε ο George Friedman, αναλυτής και διευθυντής  του Ινστιτούτου Stratfor (της CIA): «Πόλεμος στην Ουκρανία είναι πόλεμος στο κατώφλι της Ρωσίας, με περιορισμένους πόρους, σε ένα μέρος που έχει γίνει νεκροταφείο και άλλων στρατιωτικών φιλοδοξιών». 

Με βάση αυτά, o υποστράτηγος ε..α. Νικόλαος Καρατουλιώτης, παραθέτει 6 σενάρια για την επίλυση της Κρίσης της Ουκρανίας, ανάμεσα σ’ αυτά, το πλέον χειρότερο και απίθανο είναι η διαδοχική εισβολή της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία και η έκρηξη του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που θα απειλήσει το ανθρώπινο είδος με εξαφάνιση ύστερα από χρήση πυρηνικών όπλων. Και ο επόμενος πόλεμος θα διεξαχθεί με πέτρες και ρόπαλα». 

Με τον, εκ των πραγμάτων, αποκλεισμό αυτού του καταστρεπτικού για όλους, σεναρίου, θα ήταν ίσως σκόπιμο να προβληματιστεί κανείς σε σχέση με την πιθανότητα της εφαρμογής στην Ουκρανία του Αυστριακού Μοντέλου: Μια ανεξάρτητη Ουκρανία, που απαγορεύεται να προσχωρήσει σε οποιοδήποτε στρατιωτικό συνασπισμό των δύο πλευρών, με την ουδετερότητα της εγγυημένη από τη Ρωσία και τις ΗΠΑ. 

Αυτό θα εξάλειφε οριστικά την απειλή ενός πολέμου στην Ευρώπη (που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε παγκόσμιο), θα επέτρεπε στη Ρωσία να αποφύγει την ολοκλήρωση της περικύκλωσής της από το ΝΑΤΟ, θα καθόριζε στο ΝΑΤΟ τα όριά του, και θα διασφάλιζε στην Ουκρανία την ειρηνική ανάπτυξή της, απαλλαγμένη από το σημαντικότερο μέρος του καρκινώματος των αμυντικών δαπανών. 

9. 9. ΗΠΑ: ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΕΜΠΟΔΙΟ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ 

Μοναδικό εμπόδιο γι’ αυτή την εξέλιξη είναι η αμερικανική εξωτερική πολιτική χαρακτηρίζεται από μια αλυσίδα λαθών στη μετα-σοβιετική εποχή: Από τις τραγικές επεμβάσεις (και αποχωρήσεις) στο Ιράκ και το Αφγανιστάν μέχρι τις «πορτοκαλί επαναστάσεις» στη βόρεια Αφρική και στη Μέση Ανατολή που, αφού τις υποκίνησαν με κάθε τρόπο, εν συνεχεία τις εγκατέλειψαν με αποτέλεσμα την ανατροπή της ισορροπίας δυνάμεων που ίσχυε μέχρι τότε σ’ αυτές τις περιοχές.

Όπως γράφει ο George Friedman:

«Εάν η Γερμανία και η Ρωσία συνεχίσουν να κινούνται προς μια ευθυγράμμιση, τότε οι χώρες ανάμεσα στην Βαλτική Θά­λασσα και την Μαύρη Θάλασσα (αυτές που κάποτε ονομά­ζονταν Intermarium: οι χώρες που σχηματίζουν έναν διάδρομο στην κεντρική Ευρώπη - Βαλτικές Δημοκρατίες, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Ρου­μανία, Βουλγαρία) θα γίνουν απαραίτητες για τις Ηνω­μένες Πολιτείες και την πολιτική τους…

Η Ρωσία δεν απειλεί την παγκόσμια θέση της Αμερικής. Αλλά η πιθανότητα και μόνο να συνεργαστεί με την Ευρώπη και ειδικότερα με την Γερμανία, δημιουργεί την πιο σημαντική απειλή, μια μακροπρόθεσμη απειλή που πρέπει να αντιμετωπιστεί. Οι Ηνωμένες  Πολι­τείες δεν μπορούν να περιμένουν να παίξει η Γερμανία τον ρόλο που έπαιζε στον Ψυχρό Πόλεμο, ως το σύνορο απέναντι στην σοβιετική αυτοκρατορία.

Την επόμενη δεκαετία, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να δουλέψουν για να κάνουν την Πολωνία αυτό που ήταν η Γερμανία την δεκαετία του 1950, αν και η ρωσική απειλή δεν θα είναι το ίδιο σημαντική, δυναμική ή μονοχρωματική όσο ήταν τότε.

Την ίδια στιγμή που η γεωπολιτική αντιπαράθεση συνεχίζεται, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία θα συνάψουν οικονομική και πολιτική συνεργασία αλλού. Δεν είναι ο Ψυχρός Πόλεμος που γνώρισε η προηγούμενη γενιά. Οι δύο χώρες κάλλιστα μπορούν να συνεργαστούν στην Κεντρική Ασία ή ακόμη και στον Καύκασο, ενώ θα συ­γκρούονται μεταξύ τους στην Πολωνία και τα Καρπάθια».

[George Friedman (2011): Η Επόμενη Δεκαετία. Εκδόσεις Ενάλιος, 2013]

 

Θα πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου την κωδικοποίηση της γεωπολιτικής σε λίγες φράσεις, από τον Θουκυδίδη (πέθανε το 395 π.Χ.), τον πατέρα της γεωπολιτικής, που η παρουσία του βαραίνει διαρκώς στη ζωή μας επί 2.400 χρόνια:

«Έχοντας υπόψη τους πραγματικούς σκοπούς του καθενός και ξέροντας ότι στις ανθρώπινες σχέσεις, τα νομικά επιχειρήματα  έχουν αξία όταν εκείνοι που τα επικαλούνται είναι περίπου ισόπαλοι σε δύναμη και, ότι αντίθετα, ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του  και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του το επιβάλλει η αδυναμία του».

Θουκυδίδης: Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου (μετάφραση Ελευθέριος Βενιζέλος και Άγγελος Βλάχος – και οι δύο μεταφράσεις, στις εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της «Εστίας»).

Αυτό είναι ένας χρήσιμος οδηγός για την κατανόηση του διεθνούς σκηνικού και της διεθνούς αρχιτεκτονικής της ισχύος, στο πλαίσιο των οποίων είναι υποχρεωμένη να λειτουργεί κάθε χώρα.

Κλεάνθης Γρίβας

22-02-2022

Η Ertopen, ο Εν Πλω 89,2 μαζί με την Unknown Sound ανοίγουν τα μικρόφωνα σε μουσικούς, συγκροτήματα, συνθέτες και τραγουδιστές, ώστε να παρουσιάσουν τις δημιουργίες τους μέσα από τις λίστες (playlist) τους αλλά και από την εκπομπή Unknown Sound ώστε να ακουστούν τα τραγούδια τους στο ευρύτερο κοινό.

Στείλτε μας τα τραγούδια σας στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Ακούστε την πρώτη εκπομπή: 

 

«Εδώ και καιρό, ήταν σαφές ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ θα οδηγούσε σε τραγωδία. Τώρα πληρώνουμε το τίμημα για την αλαζονεία των ΗΠΑ»

«Η προσπάθεια της Ουάσιγκτον να καταστήσει την Ουκρανία πολιτικό και στρατιωτικό πιόνι του ΝΑΤΟ (ακόμη και αν δεν υπάρχει επίσημη ένταξη της χώρας στη συμμαχία) μπορεί να καταλήξει να κοστίσει ακριβά στον ουκρανικό λαό».

 

Ted Galen Carpenter - The Guardian 28/02/2022

https://www.theguardian.com/commentisfree/2022/feb/28/nato-expansion-war-russia-ukraine

Ο Ted Galen Carpenter είναι ανώτερος συνεργάτης για σπουδές άμυνας και εξωτερικής πολιτικής στο Ινστιτούτο Cato. Υπήρξε διευθυντής των μελετών εξωτερικής πολιτικής του Ινστιτούτου Cato (1986 – 1995) και αντιπρόεδρος για μελέτες άμυνας και εξωτερικής πολιτικής (1995 – 2011)

 

Η στρατιωτική επίθεση των ΗΠΑ κατά της Ουκρανίας είναι μια επιθετική ενέργεια που θα καταστήσει ακόμη πιο επικίνδυνες τις ήδη ανησυχητικές εντάσεις μεταξύ ΝΑΤΟ και Μόσχας. Ο νέος ψυχρός πόλεμος μεταξύ της Δύση και της Ρωσίας έχει μετατραπεί σε θερμό. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν φέρει την πρωταρχική ευθύνη για αυτήν την τελευταία εξέλιξη, αλλά η αλαζονική πολιτική του ΝΑΤΟ έναντι της Ρωσίας το τελευταίο τέταρτο του αιώνα έχει επίσης μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Αναλυτές προσηλωμένοι σε μια αμερικανική εξωτερική πολιτική ρεαλισμού και αυτοσυγκράτησης έχουν προειδοποιήσει για πάνω από 25 χρόνια ότι η συνέχιση της επέκτασης της ισχυρότερης στρατιωτικής συμμαχίας στην ιστορία (του ΝΑΤΟ) προς μια άλλη μεγάλη δύναμη δεν θα είχε καλό τέλος. Ο πόλεμος στην Ουκρανία παρέχει οριστική επιβεβαίωση ότι δεν το έκανε.

 

Σκεπτόμενος την κρίση στην Ουκρανία – οι αιτίες

Το 1994 έγραψα στο βιβλίο μου Beyond Nato: Staying Out of Europe's Wars , σε μια εποχή που οι προτάσεις της επέκτασης [του ΝΑΤΟ] αποτελούσαν απλώς περιστασιακές εικασίες σε σεμινάρια εξωτερικής πολιτικής στη Νέα Υόρκη και την Ουάσιγκτον, ότι:

«Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να επεκταθεί το ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά χωρίς αυτή η ενέργεια να θεωρείται από τη Ρωσία ως μη φιλική. Ακόμη και τα πιο μετριοπαθή σχέδια θα έφερναν τη συμμαχία στα σύνορα της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης. Ορισμένες από τις πιο φιλόδοξες εκδοχές θα έκαναν τη συμμαχία να περιβάλλει ουσιαστικά την ίδια τη Ρωσική Ομοσπονδία… η επέκταση θα αποτελούσε μια περιττή πρόκληση της Ρωσίας».

Αυτό που δεν ήταν δημοσίως γνωστό εκείνη την εποχή ήταν ότι η κυβέρνηση του Μπιλ Κλίντον είχε ήδη λάβει τη μοιραία απόφαση τον προηγούμενο χρόνο να πιέσει για την ένταξη ορισμένων χωρών του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας στο ΝΑΤΟ. Η κυβέρνηση θα πρότεινε σύντομα την ένταξη της Πολωνίας, της Τσεχίας και της Ουγγαρίας στο ΝΑΤΟ. Και η Γερουσία των ΗΠΑ ενέκρινε την προσθήκη αυτών των χωρών στο ΝΑΤΟ το 1998. Αυτό επρόκειτο να είναι το πρώτο από τα πολλά κύματα επέκτασης του ΝΑΤΟ που ακολούθησαν. Ακόμη και αυτό το πρώτο στάδιο προκάλεσε την αντίθεση και την οργή των Ρώσων. 

Η Μαντλίν Ολμπράιτ, υπουργός εξωτερικών (1997-2001) του Κλιντον, στα απομνημονεύματά της, παραδέχεται ότι: 

«O Ρώσος πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν και οι συμπατριώτες του ήταν σθεναρά αντίθετοι στη διεύρυνση [του ΝΑΤΟ], βλέποντάς την ως στρατηγική για την εκμετάλλευση της αδυναμίας τους και τη μετακίνηση της διαχωριστικής γραμμής της Ευρώπης προς τα ανατολικά, αφήνοντάς τους Ρώσους απομονωμένους». 

Ο Strobe Talbott, αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών (1994–2001), περιέγραψε με παρόμοιο τρόπο τη ρωσική στάση:  

«Πολλοί Ρώσοι βλέπουν το ΝΑΤΟ ως απομεινάρι του ψυχρού πολέμου, εγγενώς στραμμένο εναντίον της χώρας τους. Επισημαίνουν ότι οι ίδιοι έχουν διαλύσει το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, τη δική τους στρατιωτική συμμαχία, και ρωτούν γιατί η Δύση δεν πρέπει να κάνει το ίδιο». Ήταν μια εξαιρετική ερώτηση, και ούτε η κυβέρνηση Κλίντον ούτε οι διάδοχοί της έδωσαν μια έστω και ελάχιστα πειστική απάντηση. 

Ο George Kennan (1904-2005), ο διανοούμενος διπλωμάτης, διαμορφωτής της «πολιτικής της ανάσχεσης» της ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, προειδοποίησε οξυδερκώς σε μια συνέντευξη του Μάη του 1998 στους New York Times για το τι θα δρομολογούσε η επικύρωση από τη Γερουσία του πρώτου γύρου επέκτασης του ΝΑΤΟ: 

«Νομίζω ότι είναι η αρχή ενός νέου ψυχρού πολέμου. Νομίζω ότι οι Ρώσοι σταδιακά θα αντιδράσουν αρκετά αρνητικά και αυτό θα επηρεάσει τις πολιτικές τους. Νομίζω ότι [η επέκταση του ΝΑΤΟ] είναι τραγικό λάθος και δεν υπήρχε κανένας λόγος να γίνει. Κανένας δεν απειλούσε κανέναν άλλον». 

Είχε δίκιο, αλλά οι ηγέτες των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ προχώρησαν σε νέους γύρους επέκτασης, συμπεριλαμβανομένου του προκλητικού βήματος της προσθήκης των τριών δημοκρατιών της Βαλτικής. Αυτές οι χώρες όχι μόνο ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά ήταν επίσης μέρος της αυτοκρατορίας της Ρωσίας κατά την τσαρική εποχή. Μ’ αυτό το κύμα επέκτασης, το ΝΑΤΟ είχε πλέον σκαρφαλώσει στα σύνορα της Ρωσικής Ομοσπονδίας. 

Η υπομονή της Μόσχας με την όλο και πιο παρεμβατική συμπεριφορά του ΝΑΤΟ είχε εξαντληθεί. Η τελευταία εύλογα φιλική προειδοποίηση από τη Ρωσία ότι η συμμαχία έπρεπε να υποχωρήσει ήρθε τον Μάρτιο του 2007, όταν ο Πούτιν μίλησε στην ετήσια διάσκεψη ασφαλείας του Μονάχου:  

«Το ΝΑΤΟ έχει βάλει τις δυνάμεις του στην πρώτη γραμμή στα σύνορά μας. Η επέκταση του ΝΑΤΟ «αντιπροσωπεύει μια σοβαρή πρόκληση που μειώνει το επίπεδο αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Και έχουμε το δικαίωμα να αναρωτηθούμε: εναντίον ποιων στοχεύει αυτή η επέκταση; Και τι συνέβη με τις διαβεβαιώσεις που έδωσαν οι δυτικοί εταίροι μας μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας;» 

Ο Robert Gates, υπουργός Άμυνας (2006–2011) στις κυβερνήσεις του Μπους και του Ομπάμα, διευθυντής της CIA υπό τον πρόεδρο Μπους και μέλος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας, γράφει στα απομνημονεύματά του, ότι:  

«Έχω την πεποίθησή ότι η σχέση με τη Ρωσία αποτέλεσε αντικείμενο κακοδιαχείρισης όταν ο George Bush άφησε την εξουσία το 1993. [Μεταξύ άλλων σφαλμάτων], «οι συμφωνίες των ΗΠΑ με τις ρουμανικές και βουλγαρικές κυβερνήσεις για εναλλαγή στρατευμάτων μέσω βάσεων σε αυτές τις χώρες ήταν μια περιττή πρόκληση». [Και σε μια σιωπηρή επίπληξη στον νεότερο Μπους, ο Γκέιτς υποστήριξε ότι] «η προσπάθεια να φέρει τη Γεωργία και την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ ήταν πραγματικά υπερβολική. Αυτή η κίνηση ήταν μια περίπτωση απρόσεκτης αγνόησης αυτών που οι Ρώσοι θεωρούσαν δικά τους ζωτικά εθνικά συμφέροντα». 

Το επόμενο έτος, το Κρεμλίνο έδειξε ότι η δυσαρέσκειά του για τις συνεχιζόμενες εισβολές του ΝΑΤΟ στη ζώνη ασφαλείας της Ρωσίας, είχε ξεπεράσει τις λεκτικές αντιρρήσεις. Η Μόσχα εκμεταλλεύτηκε μια ανόητη πρόκληση από τη φιλοδυτική κυβέρνηση της Γεωργίας για να εξαπολύσει μια στρατιωτική επίθεση που έφερε ρωσικά στρατεύματα στα περίχωρα της πρωτεύουσας. Στη συνέχεια, η Ρωσία απέσυρε οριστικά δύο γεωργιανές περιοχές με αποσχιστικό πνεύμα και τις έθεσε υπό αποτελεσματικό ρωσικό έλεγχο. 

Ωστόσο, οι ηγέτες της Δύσης (ιδιαίτερα των ΗΠΑ) συνέχισαν να κινούνται παρά το προειδοποιητικό κόκκινο φως. Η συγκλονιστικά αλαζονική ανάμιξη της κυβέρνησης Ομπάμα στις εσωτερικές πολιτικές υποθέσεις της Ουκρανίας το 2013 και το 2014 για να βοηθήσει τους διαδηλωτές να ανατρέψουν τον εκλεγμένο, φιλορώσο πρόεδρο της Ουκρανίας ήταν η μόνη πιο θρασύδειλη πρόκληση και προκάλεσε εντάσεις. Η Μόσχα απάντησε αμέσως καταλαμβάνοντας και προσαρτώντας την Κριμαία και ένας νέος ψυχρός πόλεμος ήταν σε εξέλιξη. 

 

[ΣτΕ] «Ο Μπάρακ Ομπάμα, βομβάρδισε 7 χώρες, γυρνώντας τες στην πέτρινη εποχή (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Πακιστάν, Σομαλία, Συρία, Υεμένη) και, ως αποδεδειγμένα ο «ειρηνοποιός», βραβεύθηκε με το Nobel Ειρήνης. (!!!) Και τώρα επικρίνει τον Πούτιν για τον βομβαρδισμό μιάς. Συνολικά, από το 1980, οι ΗΠΑ έχουν βομβαρδίσει 14 κυρίως μουσουλμανικές χώρες. Ο αριθμός των νεκρών από όλους τους σύγχρονους πολέμους στη Μέση Ανατολή μπορεί να φτάνει τα 4 εκατομμύρια Μουσουλμάνους και Άραβες. Οι επαναλαμβανόμενες στρατιωτικές εκστρατείες έχουν αποσταθεροποιήσει τη Μέση Ανατολή, προκαλώντας τρομοκρατικές ομάδες όπως το ISIS, επιτρέποντας την άνθηση του σεχταρισμού και απαιτώντας περαιτέρω βομβαρδισμούς, σε αυτό που έχει περιγραφεί ως αέναη ρακέτα προστασίας». [Mint Press News - MPN] 

Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί η κρίση στην Ουκρανία; 

Τα γεγονότα των τελευταίων μηνών αποτέλεσαν την τελευταία ευκαιρία για να αποφευχθεί ένας θερμός πόλεμος στην ανατολική Ευρώπη. Ο Πούτιν ζήτησε από το ΝΑΤΟ να παράσχει εγγυήσεις για πολλά ζητήματα ασφάλειας. Συγκεκριμένα, το Κρεμλίνο ήθελε δεσμευτικές διαβεβαιώσεις ότι η συμμαχία θα μείωνε το εύρος της αυξανόμενης στρατιωτικής παρουσίας της στην Ανατολική Ευρώπη και δεν θα επιδίωκε ποτέ την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Και υποστήριξε αυτές τις απαιτήσεις με μια τεράστια στρατιωτική συσσώρευση στα σύνορα της Ουκρανίας. 

Η απάντηση της κυβέρνησης Μπάιντεν στην προσπάθεια της Ρωσίας για ουσιαστικές δυτικές παραχωρήσεις και εγγυήσεις ασφάλειας ήταν μια χλιαρή υπεκφυγή. Τότε ο Πούτιν αποφάσισε ξεκάθαρα να κλιμακώσει τα πράγματα. Η προσπάθεια της Ουάσιγκτον να καταστήσει την Ουκρανία πολιτικό και στρατιωτικό πιόνι του ΝΑΤΟ (ακόμη και χωρίς την επίσημη ένταξη της χώρας στη συμμαχία) μπορεί να καταλήξει να κοστίσει ακριβά στον ουκρανικό λαό. 

Η τραγωδία της Ουκρανίας 

Η ιστορία θα δείξει ότι η αντιμετώπιση της Ρωσίας από την Ουάσιγκτον τις δεκαετίες που ακολούθησαν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ήταν μια πολιτική γκάφα επικών διαστάσεων.  Ήταν απολύτως προβλέψιμο ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ θα οδηγούσε τελικά σε μια τραγική, ίσως βίαιη, διακοπή των σχέσεων με τη Μόσχα.  

Οι οξυδερκείς αναλυτές προειδοποίησαν για τις πιθανές συνέπειες. Αλλά αυτές οι προειδοποιήσεις τους δεν εισακούστηκαν. Τώρα πληρώνουμε το τίμημα για τη μυωπία και την αλαζονεία του κατεστημένου εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. 

Ted Galen Carpenter

Cato Institute - Αρχικά αναρτήθηκε στο  19fortyfive

 

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το Ινστιτούτο Cato είναι ένα από τα πιο επιδραστικά think tank (δεξαμενή σκέψης) στις ΗΠΑ. Ιδρύθηκε το 1977, εδρεύει στην Ουάσιγκτον και έχει συντηρητικό προσανατολισμό. Είναι 15ο μεταξύ των κορυφαίων think tanks στον κόσμο και 10ο μεταξύ των κορυφαίων think tanks στις ΗΠΑ, σύμφωνα με την Έκθεση Global Go To Think Tank Index 2017 ( Πρόγραμμα Think Tanks and Civil Societies, του Πανεπιστήμιου της Πενσυλβάνια). Το Ινστιτούτο υποστηρίζει έναν περιορισμένο ρόλο της κυβέρνησης στις εσωτερικές και εξωτερικές υποθέσεις, την προστασία των πολιτικών ελευθεριών, τη μείωση ή την κατάργηση των περισσότερων φόρων, την αντίθεση στο σύστημα της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, την ιδιωτικοποίηση πολλών κυβερνητικών υπηρεσιών και προγραμμάτων, την τήρηση μη-παρεμβατικής εξωτερικής πολιτικής, κ.α.

 

Πηγή: grivas.info

Ο καρκίνος της ουροδόχου κύστεως είναι η πέμπτη συχνότερη κακοήθης νόσος και η έκτη συχνότερη αιτία θανάτου από καρκίνο στη χώρα μας. Ωστόσο τα μισά τουλάχιστον κρούσματά του σχετίζονται με τον τρόπο ζωής και γι' αυτό μπορούν να προληφθούν.

Σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα στοιχεία του Παγκόσμιου Παρατηρητηρίου Καρκίνου (Global Cancer Observatory), περισσότερα από 5.600 άτομα στην Ελλάδα μαθαίνουν ετησίως ότι πάσχουν από καρκίνο της κύστης, ενώ οι ασθενείς που χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους εξαιτίας του υπερβαίνουν τους 1.500. 

Οι άνδρες που πάσχουν από τη νόσο είναι περισσότεροι από τις γυναίκες, καθώς ετησίως αποτελούν σχεδόν το 85% των νέων περιστατικών.

«Ο καρκίνος της ουροδόχου κύστεως είναι μία ύπουλη νόσος, με υψηλά ποσοστά υποτροπής, ο οποίος στα αρχικά στάδιά του δεν προκαλεί "κραυγαλέα" συμπτώματα»,  λέει ο Χειρουργός-Ουρολόγος δρ Ηρακλής Πούλιας, διευθυντής της Β' Ουρολογικής Κλινικής του Νοσοκομείου Μητέρα - Ομίλου ΥΓΕΙΑ, τ. πρόεδρος της Ελληνικής Ουρολογικής Εταιρείας.

Στην πραγματικότητα, ο καρκίνος της ουροδόχου κύστης ανακαλύπτεται κατά τη διερεύνηση αιματουρίας ή εντόνων κυστικών ενοχλημάτων, αλλά και σε τυχαίο απεικονιστικό έλεγχο. «Πολλοί ασθενείς εμφανίζουν σαν πρώτο σύμπτωμα την  αιματουρία και η διάγνωση τίθεται εγκαίρως», λέει. «Υπάρχουν όμως και ασθενείς που εμφανίζουν επίμονο "τσούξιμο" κατά την ούρηση, λίγη συχνουρία, ίσως επιτακτική ανάγκη για ούρηση και λίγο πόνο στην κύστη, ενδείξεις που μπορεί να κρύβουν καρκίνο κύστης. Τα συμπτώματα αυτά δεν τους θορυβούν και συχνά αποδίδονται, ακόμα και από μη ειδικούς ιατρούς, σε κυστίτιδα. Έτσι, χορηγούνται στον ασθενή αντιβιοτικά και, όταν βελτιωθούν κάπως τα συμπτώματα, εκείνος νομίζει ότι έγινε καλά».

Ωστόσο ο καρκίνος εξακολουθεί να υποβόσκει και να τροφοδοτεί τα συμπτώματα της «κυστίτιδας». Αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο, σύμφωνα με τον ειδικό. «Τα συμπτώματα αυτά δεν τρομάζουν τον ασθενή, ώστε να ξαναπάει στον ιατρό», λέει. «Μόνο όταν αναπτυχθεί αιματουρία, θορυβούνται οι περισσότεροι πάσχοντες. Ωστόσο η "κυστίτιδα" εμφανίζεται πολύ νωρίτερα. Επομένως, όποιος έχει επίμονα συμπτώματα που μοιάζουν με αυτά της κυστίτιδας για 1 μήνα ή περισσότερο, πρέπει πάντοτε να αξιολογείται για τυχόν καρκίνο στην κύστη».

Το αίμα στα ούρα συνήθως δεν γίνεται εμφανές δια γυμνού οφθαλμού στα αρχικά στάδια του καρκίνου στην κύστη. Γίνεται όμως αντιληπτό ως μικροαιματουρία στην ανάλυση ούρων.

Με την πάροδο του χρόνου και καθώς εξελίσσεται ο καρκίνος, η αιμορραγία αυξάνεται και τελικά μπορεί να γίνει ορατή στα ούρα. «Η εμφάνισή της δεν σχετίζεται απαραιτήτως με το στάδιο της νόσου», διευκρινίζει ο κ. Πούλιας. «Μπορεί ένας μικρός όγκος, σαν φουντούκι, να ματώνει πολύ και ένας άλλος όγκος, σαν καρύδι, καθόλου. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, ο όγκος είναι η αιτία της αιματουρίας».

Η αιματουρία που προκαλεί ο καρκίνος της ουροδόχου κύστεως έχει ορισμένα χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Κατ' αρχάς, είναι ανώδυνη, διαλείπουσα (παρουσιάζεται σε ακατάστατα χρονικά διαστήματα) και απρόκλητη (δεν προκαλείται π.χ. από κάποιο μικροτραυματισμό). Επιπλέον, είναι ολική. Αυτό σημαίνει πως ο ασθενής βλέπει τα ούρα του να έχουν χρώμα σαν του τσαγιού καθ΄ όλη τη διάρκεια της ούρησης, από την έναρξη έως το τέλος της.

«Το αίμα που προκαλεί ο καρκίνος της ουροδόχου κύστεως είναι πολύ. Δεν πρόκειται για μία σταγόνα στο χαρτί, αλλά για αίμα που σκουραίνει το χρώμα των ούρων. Αυτού του είδους η αιμορραγία πρέπει αμέσως να αξιολογείται για το ενδεχόμενο καρκίνου στην κύστη», επισημαίνει ο κ. Πούλιας.

Απαραίτητο είναι ακόμα όποιος βλέπει τα ούρα του άλλοτε να έχουν το χρώμα του τσαγιού και άλλοτε το φυσιολογικό κίτρινο/υποκίτρινο χρώμα, να συμβουλεύεται δίχως καθυστέρηση έναν ουρολόγο ιατρό. «Η διαλείπουσα, δηλαδή η διακοπτόμενη εμφάνιση της αιματουρίας εφησυχάζει πολλούς ασθενείς, αλλά είναι λάθος», προειδοποιεί ο ειδικός.

Τα συμπτώματα αυτά έχουν μεγάλη σημασία διότι δυστυχώς μόνο οι μισοί καρκίνοι της ουροδόχου κύστεως γίνονται αντιληπτοί σε αρχικά στάδια, όταν οι πιθανότητες επιτυχούς αντιμετώπισης είναι σημαντικά αυξημένες. Από τους υπόλοιπους όγκους, σχεδόν ο ένας στους τρεις έχουν εισδύσει στις βαθύτερες στοιβάδες του εσωτερικού τοιχώματος της κύστης (διηθητικοί καρκίνοι) μέχρι να διαγνωστούν και οι υπόλοιποι  έχουν εξαπλωθεί στους παρακείμενους ιστούς ή στους λεμφαδένες εκτός κύστεως. Υπάρχουν και περιπτώσεις (περίπου το 4% του συνολικού αριθμού) κατά τις οποίες ο καρκίνος της ουροδόχου κύστεως έχει ήδη προκαλέσει απομακρυσμένες μεταστάσεις όταν γίνεται αντιληπτός.

Ο καρκίνος της κύστης προσβάλλει κυρίως ηλικιωμένους ανθρώπους, γι' αυτό και η ηλικία είναι ένας σημαντικός παράγοντας κινδύνου. Η μέση ηλικία των ασθενών κατά τη διάγνωση είναι τα 73 έτη. Υπάρχει, όμως, ένα 10% των περιστατικών που καταγράφονται σε μεσήλικες κάτω των 55 ετών.

Ο πιο ισχυρός, όμως, παράγοντας κινδύνου για καρκίνο στην κύστη είναι το κάπνισμα. Μελέτες έχουν δείξει πως οι καπνιστές διατρέχουν τριπλάσιο κίνδυνο να τον εκδηλώσουν σε σύγκριση με τους μη καπνιστές. Υπολογίζεται ότι το κάπνισμα προκαλεί τουλάχιστον τα μισά περιστατικά καρκίνου της κύστης σε άνδρες και γυναίκες.

Σύμφωνα με την Αμερικανική Εταιρεία Καρκίνου (ACS), ορισμένα βιομηχανικά χημικά επίσης σχετίζονται με τον καρκίνο αυτό. Μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται αρωματικές αμίνες όπως η βενζιδίνη και η βήτα-ναφθυλαμίνη, που μερικές φορές χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία βαφών.

- Υπάρχουν επίσης οργανικά χημικά που σχετίζονται με τον καρκίνο της κύστης. Οι βιομηχανίες που εγκυμονούν αυξημένο κίνδυνο συμπεριλαμβάνουν τις βιομηχανίες καουτσούκ, δέρματος, υφασμάτων, χρωμάτων και εκτυπώσεων. Οι βαφείς, οι μηχανουργοί, οι τυπογράφοι, οι κομμωτές (πιθανώς λόγω της μεγάλης έκθεσης στις βαφές των μαλλιών) και οι οδηγοί φορτηγών (πιθανώς λόγω μεγάλης έκθεσης στις αναθυμιάσεις του ντίζελ) είναι επαγγέλματα υψηλού κινδύνου.

- Ιδιαίτερα αυξημένος κίνδυνος υπάρχει όταν τα προαναφερθέντα επαγγέλματα υψηλού κινδύνου συνδυάζονται με το κάπνισμα.

- Τον κίνδυνο για καρκίνο της κύστης μπορεί να αυξήσει και το φάρμακο πιογλιταζόνη, ειδικά όταν χορηγείται σε υψηλές δόσεις, καθώς και η λήψη διατροφικών συμπληρωμάτων που περιέχουν το συστατικό αριστολοχικό οξύ (κυρίως από βότανα της οικογένειας της αριστολοχίας).

- Η κατανάλωση μη ασφαλούς νερού, που περιέχει αρσενικό, επίσης είναι παράγοντας κίνδυνου. Το ίδιο και η ελλιπής κατανάλωση νερού που έχει ως συνέπεια μειωμένη ούρηση, η οποία δίνει την ευκαιρία στα κάθε είδους χημικά να λιμνάζουν στην ουροδόχο κύστη.

- Άλλοι παράγοντες κινδύνου είναι το φύλο (ο καρκίνος της κύστης είναι πιο συχνός στους άνδρες), το οικογενειακό ιστορικό της νόσου, διάφορες συγγενείς (εκ γενετής) ή επίκτητες παθήσεις της κύστης κ.λπ.

Η θεραπεία του καρκίνου της ουροδόχου κύστεως εξαρτάται από παράγοντες, όπως το στάδιο της νόσου, η ηλικία και η γενικότερη κατάσταση της υγείας του ασθενούς και οι πιθανότητες ιάσεως. Σε πολλές περιπτώσεις απαιτούνται περισσότερα από ένα είδη θεραπείας, με τη χειρουργική αφαίρεση του καρκίνου να αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της αντιμετώπισης.

Μετά τη θεραπεία, όμως, «απαιτείται προσεκτική, μακροχρόνια παρακολούθηση του ασθενούς, διότι τα ποσοστά υποτροπής είναι αυξημένα», τονίζει ο κ. Πούλιας. «Οι πιθανότητες υποτροπής εξαρτώνται από το βαθμό κακοήθειας και το στάδιο του αρχικού όγκου. Σε βάθος πενταετίας κυμαίνονται από περίπου 65% για τους πρώιμους καρκίνους έως περίπου 75% στους πιο προχωρημένους», καταλήγει ο κ. Πούλιας.

 

News Punch

28 Φεβρουαρίου 2022 

 

https://newspunch.com/ukrainian-mp-swears-allegiance-we-are-fighting-for-the-new-world-order/

 

 

 

Η Kira Rudik, μέλος του ουκρανικού κοινοβουλίου, σε συνέντευξή της στο Fox News χθες, παραδέχθηκε ότι Ουκρανία παλεύει για τη Νέα Παγκόσμια Τάξη του Διεθνούς Οικονομικού Φόρουμ (WEF).

 

Όταν ρωτήθηκε εάν είναι έκπληκτη από την ουκρανική απάντηση στις δυνάμεις του Πούτιν, η βουλευτής είπε:

 

«Δεν εκπλήσσομαι. Πολεμούσαμε τον Πούτιν τα τελευταία 8 χρόνια και είχαμε τρεις επαναστάσεις στη χώρα μας όταν δεν συμφωνούσαμε με το τι συνέβαινε στην χώρα μας και την κατεύθυνση προς την οποία κινούμασταν. Αλλά τώρα, είναι μια πολύ κρίσιμη στιγμή γιατί ξέρουμε ότι δεν παλεύουμε μόνο για την Ουκρανία, το κάνουμε για τη ΝΕΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΑΞΗ, ΠΟΥ ΠΡΟΟΡΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ».

 

Μιλώντας στο BBC την ίδια ημέρα, η Kira Rudik ανέπτυξε αναλυτικά την υποστήριξή της στη Νέα Παγκόσμια Τάξη και την ανάγκη να « εξελιχθεί » η ανθρωπότητα και υποστήριξε ότι ο πόλεμος θα επισπεύσει μια «Νέα Παγκόσμια Τάξη». Όπως είπε:

 

«Υπάρχουν τυραννίες που πρέπει να απομονωθούν και υπάρχουν δημοκρατικές χώρες που μπορούν να βοηθήσουν η μία την άλλη να εξελιχθούν. Για μας είναι πολύ σημαντικό να παραμείνουμε στη θετική πλευρά, ακόμη κι αν αισθανόμαστε ότι αυτή είναι μια σύγκρουση Δαβίδ κατά Γολιάθ. Είμαι πεπεισμένη ότι μόλις τελειώσουν όλα, θα είμαστε σε θέση να ανοικοδομήσουμε τη χώρα σε πολύ καλύτερη κατάσταση και με μεγαλύτερη υποστήριξη από άλλες χώρες».

 

Η ανακοίνωση ήρθε την ίδια ημέρα που ο δισεκατομμυριούχος παγκοσμιοποιητής Τζορτζ Σόρος ζήτησε από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους να «κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους » για να βοηθήσουν την Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας.

 

Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν προειδοποίησε ότι το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) επιχειρεί να εισαγάγει μια «Νέα Παγκόσμια Τάξη», τοποθετώντας πράκτορές του σε υψηλού επιπέδου κυβερνητικές θέσεις σε όλο τον κόσμο.

(μέρη α’ και β’, όπως δημοσιεύτηκαν στον ημερήσιο τύπο, τον Μάιο του 2021)

του Επαμεινώνδα Πανά,

σ. Καθηγητή του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

 

ΜΕΡΟΣ Α‘

Προετοιμασία για τον Αρμαγεδώννα

Οι ενεργειακοί, συνήθως, αγωγοί διαμορφώνουν καταστάσεις συγκρούσεων. Η μελέτη των καταστάσεων αυτών διευκολύνεται μέσω της Θεωρίας της Πολυπλοκότητας.

Η βασική ιδέα αυτής της θεωρίας είναι ότι σύνθετα οικονομικά, κοινωνικά και γεωπολιτικά φαινόμενα μπορεί να προκύψουν από φαινομενικά ασυντόνιστες μεμονωμένες ενέργειες.  Η θεωρία της πολυπλοκότητας ρίχνει φως στη σημασία των μεμονωμένων ενεργειών και της δυναμικής τους στην εξήγηση των ενεργειακών πολιτικών για τους αγωγούς.

Ο πλανήτης αντιμετωπίζει, εκτός από την πανδημία του κορωνοϊού, μια πολύπλοκη εποχή με ένα πλήθος πολιτικών ενεργειών και αλληλεπιδράσεων, οι οποίες όμως είναι εντονότερα πυκνές από ποτέ άλλοτε, και για τις οποίες ακόμη και οι πιο μικρές αλλαγές μπορεί να δημιουργήσουν στον πραγματικό κόσμο ανάλογες δράσεις και αντιδράσεις ακόμη και καταστροφές μεγάλης κλίμακας.

Οι υπεύθυνοι ηγέτες που διοικούν και αποφασίζουν σε μια πολύπλοκη εποχή, όταν αντιμετωπίζουν επικίνδυνες καταστάσεις, οι οποίες ενδέχεται να επιφέρουν μεγάλες ζημιές στη χώρα τους, οφείλουν να εφαρμόζουν μια υλοποιήσιμη στρατηγική, η οποία τουλάχιστον να στηρίζεται:

• Στο αίσθημα της εθνικής αποστολής
• Την σε βάθος μελέτη των δεδομένων και κυρίως εκείνων των «αντίπαλων δυνάμεων»
• Στην αποφυγή κακών πολιτικών που αυξάνουν την δυναμική των «αντίπαλων δυνάμεων»
• Στις μελλοντικές συνέπειες

Η ιστορία διδάσκει ότι η πορεία μιας οποιαδήποτε μεγάλης δύναμης ακολουθεί την άνοδο και την πτώση της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν αποτελούν την εξαίρεση αυτού του κανόνα.

Στο πλαίσιο της παντοδυναμίας τους οι ΗΠΑ εισέβαλαν, κατέλαβαν και ανέτρεψαν Κυβερνήσεις, σκοτώνοντας 30-40 εκατομμύρια ανθρώπους, σύμφωνα με τον Αμερικανό William Blum (1933-2018).

Χαρακτηριστικός είναι ο σχετικός χάρτης:

 

 

Η επιθετικότητα των ΗΠΑ με τον νέο Πρόεδρό τους, τόσο απέναντι στη Ρωσία όσο και απέναντι στην Κίνα, δεν είναι συγκυριακή.

Ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ φέρει μαζί του και τη δική του ιστορία με τις επιπτώσεις της:

• Οι δημοκράτες Ομπάμα και Μπάιντεν ήταν οι υπεύθυνοι για τις εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης.
• Βομβάρδισαν τη Λιβύη
• Ξεκίνησαν τη σύγκρουση με την Υεμένη
• Κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Κλίντον, ο Μπάιντεν ήταν ένθερμος υποστηρικτής της αμερικανικής και νατοϊκής επέμβασης στα Βαλκάνια, καθώς και υποστηρικτής των στρατιωτικών επιθέσεων εναντίον του Γιουγκοσλάβου Προέδρου Σ. Μιλόσεβιτς – βλ. τα Επίσημα Έγγραφα του Κογκρέσου Congressional Record, 13 December 1995, pp. S18497, S18499, & Congressional Record, 3 March 1999, p. S4552.

Στην εποχή μας έχει ουσιαστικό ενδιαφέρον η διερεύνηση των διαφόρων δεδομένων των πολύπλοκων καταστάσεων. Ο συνδυασμός διάφορων δεδομένων οδηγεί σε σημαντικά αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση, ένα από αυτά είναι ότι με την ανάλυση των δεδομένων προλαβαίνουμε συνήθως τις επερχόμενες ρήξεις και καταστροφές.

ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Είναι σημαντικό στο σημείο αυτό να αναφέρουμε χαρακτηριστικά στοιχεία  από την ετήσια ομιλία (Απρίλιος 2021) του Ρώσου Προέδρου Β. Πούτιν, για την «Κατάσταση του Έθνους», σύμφωνα με αυτήν ο Πούτιν:

• Προειδοποίησε με αυστηρό τόνο τη Δύση να μην εμπλέκεται στα ζητήματα ασφάλειας της Ρωσίας, τονίζοντας ότι η απάντηση της Μόσχας θα είναι «ασύμμετρη, γρήγορη και σκληρή»
• Ανέφερε ότι γίνονται από τη Δύση προσπάθειες να περικυκλωθεί και να απομονωθεί η Ρωσία, όμως, αυτοί που τις εφαρμόζουν «θα μετανιώσουν όπως δεν έχουν μετανιώσει ποτέ στο παρελθόν»
• Προειδοποίησε επίσης τη Δύση να μην περάσει τις κόκκινες γραμμές. «Καλύτερα να μην περάσουν τις κόκκινες γραμμές»

Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγει ότι:

• Επανειλημμένα ο Πούτιν έχει αναφερθεί τον πατριωτισμό  ως την εθνική ιδέα της Ρωσίας, «τη μόνη δυνατή ιδεολογία της Ρωσίας». Σύμφωνα με τον Πούτιν, το να είσαι πατριώτης είναι «όχι μόνο να προσκολλάσαι στο ηρωικό παρελθόν, αλλά να κοιτάς προς το όχι λιγότερο ηρωικό και επιτυχημένο μέλλον μας»
• Τα τελευταία χρόνια, τα ρωσικά διαβατήρια που έχουν εκδοθεί σε κατοίκους της Ανατολικής Ουκρανίας, ξεπερνούν τα 650.000.
• Η ρωσική Gazprom προμηθεύει σχεδόν το 40% του φυσικού αερίου της Ευρώπης
• Το ΝΑΤΟ αποτελεί μια θανάσιμη απειλή για τη Ρωσία. Κάθε προσπάθεια της σύνδεσης της Ουκρανίας με το ΝΑΤΟ ουσιαστικά είναι μια δυναμική απειλής της εθνικής ασφάλειας της Ρωσίας. Αυτό σημαίνει ότι η Ρωσία δεν πρόκειται να ρισκάρει την εθνική της ασφάλεια με την πιθανότητα να γίνει η Ουκρανία μέλος του ΝΑΤΟ
• Τον Μάρτιο του 2021, υπεγράφη συμφωνία μεταξύ της ρωσικής διαστημικής υπηρεσίας Roscosmos και της Κινεζικής Εθνικής Διαστημικής Διοίκησης για τη δημιουργία ενός Διεθνούς Επιστημονικού Σταθμού της Σελήνης. Αυτά τα δεδομένααναδεικνύουν ότι μετά την πολιτική συμπεριφορά των κυρώσεων του Μπάιντεν, η Μόσχα πλέον βλέπει τη διαστημική της συνεργασία με τη Κίνα και όχι με τις ΗΠΑ. Αυτή η ενέργεια δείχνει το στρατηγικό  προσανατολισμό της Μόσχας με το Πεκίνο.
• Η πολιτική των κυρώσεων των ΗΠΑ, η πολιτική Μπάιντεν κατέστρεψε την εδώ και μια 25ετία καλή συνεργασία ΗΠΑ- Ρωσίας για το διάστημα. Ουσιαστικά ο Μπάιντεν έθαψε το όνειρο εκείνων που είδαν τη συνεργασία ΗΠΑ – Ρωσίας στο διάστημα ως μια μεταψυχροπολεμική συμφιλίωση
• Η στρατηγική «Μαστίγιο και Καρότο» δεν έχει αποτελεσματική εφαρμογή στα πολύπλοκα συστήματα, όπου Μαστίγιο, δηλαδή κυρώσεις κατά της Ρωσίας, και Καρότο, συνεργασία στο διάστημα με τη Ρωσία.
• Ο Μπάιντεν φαίνεται να μην έχει μελετήσει σε βάθος το βιβλίο «Η Αλαζονεία της Δύναμης» του αείμνηστου χαρισματικού γερουσιαστή Φουλμπράιτ (μακροβιότερου Προέδρου της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας, 1959-1974), στο οποίο λέει:  

«Είμαστε βασικά μια συντηρητική κοινωνία. Σε μια τέτοια κοινωνία οι «μαλακές» λέξεις έχουν μεγαλύτερο αποτέλεσμα από τις «βαριές» και ο πιο αποτελεσματικός τρόπος διαφωνίας είναι εκείνος που εκφράζεται με πειθαρχημένες, δηλαδή συντηρητικές εκδηλώσεις». Αυτή τη σωστή παρατήρηση του Φουλμπράιτ την αχρήστευσε ο Μπάιντεν. Η απόδειξη είναι απλή. Η NASA θεωρούσε δεδομένη τη συνεργασία με τη Ρωσία στο πρόγραμμα ΑΡΤΕΜΙΣ που έχει ως στόχο την διεξοδική εξερεύνηση με νέες τεχνολογίες της επιφάνειας της Σελήνης, μάλιστα, με τη συμμετοχή γυναίκας για πρώτη φορά. Ο Διευθυντής της Roscosmos D. Rogozin δήλωσε ότι: «Βλέπουν το πρόγραμμά τους όχι ως διεθνές αλλά ως νατοϊκό, δεν μας ενδιαφέρει να συμμετάσχουμε σε ένα τέτοιο έργο»!!!

• Ο Πούτιν ασφαλώς και δεν είναι Γιέλτσιν. Η Ρωσία επί Πούτιν έχει εκσυγχρονίσει τα πυρηνικά της όπλα, έχει επενδύσει σε διαστημικά όπλα και έχει αξιοποιήσει τις δυνατότητες στον κυβερνοχώρο. Η υποτίμηση της Ρωσίας αποτελεί τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την Δύση. Ήδη, το ρωσικό AWACS A-100 έκανε επίδειξη των δυνατοτήτων του στον ηλεκτρονικό πόλεμο «διεισδύοντας στον εναέριο χώρο της Ανατολικής Ουκρανίας»

Η Ρωσία έχει μείνει πίσω από τις ΗΠΑ, την Κίνα και το Ισραήλ στον τομέα της μη επανδρωμένης αεροπορίας (UAV, Drones). Ήδη ο Όμιλος ZALA AERO, θυγατρική της Kalashnikov σε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα κατασκευής μη επανδρωμένων συστημάτων, ανακοίνωσε την ανάπτυξη και λειτουργία του πρώτου συστήματος στον κόσμο, σχεδιασμένου για την καταστροφή των μη επανδρωμένων σκαφών. Τα ρωσικά ΜΜΕ έχουν χαρακτηρίσει αυτό το σύστημα ως «αερομεταφερόμενη νάρκη» κατά των μη επανδρωμένων αεροσκαφών.

Από τη μεριά της η Ουκρανία προμηθεύεται τουρκικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar-TB2, όμως οι ρωσικές «αερομεταφερόμενες νάρκες» κινούνται με διπλάσια ταχύτητα από ότι τα τουρκικά Bayraktar, και, επομένως, είναι εμφανές το συγκριτικό πλεονέκτημα των ρωσικών μη επανδρωμένων αεροσκαφών

 

 

ΜΕΡΟΣ Β’:

Στην καρδιά του Αρμαγεδώννα

Τα δεδομένα που αναπτύξαμε -βλέπε «Προετοιμασία για τον Αρμαγεδώννα»-, δείχνουν ότι οι ΗΠΑ υποκινούν και ενθαρρύνουν την Ουκρανία απέναντι στην Ρωσία. Από την άλλη μεριά, η Ρωσία, φαίνεται αποφασισμένη να «εκμεταλλευθεί» την κρίση με την Ουκρανία, στην προοπτική της γενικής αποδυνάμωσής της. Η Ρωσία, με τη βοήθεια της Τεχνολογίας της, είναι ικανή να σπρώξει την Ουκρανία στην καρδιά του Αρμαγεδώννα.  Επίσης, φαίνεται ότι οι τέσσερις ανταγωνίστηκες παγκόσμιες δυνάμεις, -Αμερικανική, Κινεζική, Ρωσική, και Ισλαμική – δρούν σε διαφορετικές συχνότητες, που δεν οδηγούν σε μία παγκόσμια ισορροπία.

Μέσα σε αυτό το ασταθές σύστημα, οφείλουν να φέρονται οι υπεύθυνοι ηγέτες με σωφροσύνη. Όταν ένας ηγέτης δεν διαθέτει την σωφροσύνη, αλλά και την αίσθηση της δυναμικής της προοπτικής, τότε δεν έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται ποια θα είναι αύριο η κατάσταση της χώρας του.

Στο σημείο αυτό καλούμαστε να δούμε πώς μίλησε ο Πρεσβευτής της Ουκρανίας στο Βερολίνο:

• Ο πρεσβευτής της Ουκρανίας στη Γερμανία A. Melnyk, δήλωσε ότι: «Η Ουκρανία δεν έχει άλλη επιλογή. Είτε είμαστε μέρος μιας συμμαχίας, όπως το ΝΑΤΟ, ή έχουμε ως μόνη επιλογή να οπλιστούμε… και να σκεφτούμε ξανά την πυρηνική κατάσταση»

Κάποια σημαντικά δεδομένα διαφεύγουν, προφανώς εσκεμμένα, από τον πρεσβευτή της Ουκρανίας.

Το πρώτο στοιχείο είναι:  Ότι με την κατασκευή του αγωγού Nord Stream 2, η Ουκρανία χάνει την γεωπολιτική της επιρροή, παύει να είναι ο χρήσιμος μοχλός πίεσης κατά της Ρωσίας, ενώ ταυτόχρονα, οι ετήσιες οικονομικές απώλειές της θα ανέλθουν στα δύο δισεκατομμύρια δολλάρια από τα ετήσια τέλη.

Οι ευρωατλαντικές φιλοδοξίες του πρέσβη απλά ερμηνευόμενες, σημαίνουν επέκταση των συνόρων του ΝΑΤΟ και περικύκλωση της Ρωσίας.

Ο Ψυχρός Πόλεμος έληξε επειδή, οι Σοβιετικοί, το 1989, συμφώνησαν για την επανένωση της Γερμανίας, αποσπώντας ταυτόχρονα την υπόσχεση ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί περαιτέρω ανατολικά: Διαβεβαίωση του τότε Υπουργού Εξωτερικών Τζέιμς Μπέηκερ προς τον Πρόεδρο της Σοβιετικής Ένωσης Μιχαήλ Γκορμπατσώφ (9 Φεβρουαρίου 1990) «πως το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί ούτε μια ίντσα προς Ανατολάς».

(U. Klussmann et al, Did the West Break its Promise to Moscow, www.spiegel.de 26 November 2009.

Είχε προηγηθεί η διαβεβαίωση του Τ. Μπους προς τον Μ. Γκορμπατσώφ, τον Δεκέμβριο του 1989, στη Μάλτα. Έτσι, η Συμφωνία της Μάλτας του 1989, δημιούργησε έναν κόσμο της Νέας Τάξης Πραγμάτων αντικαθιστώντας μετά από 44 χρόνια τη Συμφωνία της Γιάλτας (1945).

Οι σχετικές αναφορές για αυτά υπάρχουν στο National Security Archive του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον.

Ποιος λοιπόν αθέτησε την συμφωνία αυτή; Ποιες ενδέχεται να είναι οι μελλοντικές επιπτώσεις; Αρκετοί, παρατηρώντας την ένταξη της Λιθουανίας, της Εσθονίας, της Τσεχίας, της Ουγγαρίας, και της Βουλγαρίας, στο άρμα του ΝΑΤΟ, λησμονούν, καθώς φαίνεται, αυτό που προνοητικά έγραψε ο Τ. Μπέηκερ (Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ) στα Απομνημονεύματά του: «Σχεδόν κάθε επίτευγμα περιέχει μέσα στην επιτυχία του, τους σπόρους ενός μελλοντικού προβλήματος».

Το ΝΑΤΟ χρησιμοποιεί την Ουκρανία  ως μοχλό πίεσης για να περικυκλώσει τη Ρωσία αγνοώντας τις συζητήσεις και τη Συμφωνία της Μάλτας. Οι Δυτικοί δείχνουν, όμως, να αγνοούν και κάτι άλλο: Ο Πούτιν υπηρετούσε το 1989 στην Ανατολική Γερμανία και έζησε την επανένωση της Γερμανίας. Μάλιστα, σε συνέντευξή του, το 1999, περιγράφει με πικρία «πως η Σοβιετική Ένωση είχε χάσει τη θέση της στην Ευρώπη». Η πικρία εκείνη ίσως ήταν μέσα στη σκέψη του όταν διατύπωσε στην ετήσια ομιλία του για την Κατάσταση του Έθνους (21-04-2021):

«Έχουμε – είμαι αναγκασμένος να το πω – αρκετή υπομονή, υπευθυνότητα, επαγγελματισμό, καλή γνώση και πεποίθηση στο δίκαιό μας όταν λαμβάνουμε αποφάσεις. Ελπίζω ότι κανενός δεν του περνά από το μυαλό να «διασχίσει»  τη λεγόμενη κόκκινη γραμμή όσον αφορά τη Ρωσία. Το που βρίσκεται αυτή η γραμμή, θα το καθορίζουμε μόνοι μας σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση».

Αυτή η δήλωση δείχνει μια εντελώς διαφορετική ρητορική, η οποία ενισχύεται από το γεγονός ότι το πυρηνικό οπλοστάσιο είναι ισχυρό, και για τον λόγο αυτόν, η Ρωσία, δεν δέχεται να ταπεινώνεται. Γι’ αυτό καθορίζει και επιδεικνύει η ίδια τις «κόκκινες γραμμές». Επομένως, ένα άλλο δεδομένο είναι η μη-προβλεψιμότητα των δράσεών της.

Το δεύτερο στοιχείο που διαφεύγει από τον Πρέσβη της Ουκρανίας είναι η αναφορά του στον εξοπλισμό της Ουκρανίας με πυρηνικά όπλα.

Για το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου χρειάστηκαν δύο ατομικές βόμβες, χάθηκαν πάνω από 200.000 άνθρωποι και ισοπεδώθηκαν δύο πόλεις.

Σήμερα έχουν κατασκευαστεί πυρηνικά όπλα τα οποία είναι σχεδόν 4.000 φορές πιο ισχυρά από τα αντίστοιχα του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου.

Μάλιστα, τον Οκτώβριο του 1961 – πριν από 60 χρόνια!! – η τότε Σοβιετική Ένωση, σήμερα Ρωσία, πραγματοποίησε τη δοκιμή της ατομικής βόμβας Tsar Bomba (RDS-220). Η ισχύς της, τρομακτική, το δε γράφημα είναι αποκαλυπτικό του μεγέθους της καταστροφικότητάς της.

ΓΡΑΦΗΜΑ: Η πιο ισχυρή ανθρωπογενής πυρηνική έκρηξη στην ιστορία

Στη στρατηγική της εθνικής ασφάλειας της Ρωσίας, ασφαλώς, εντάσσεται και ο ρόλος των πυρηνικών όπλων. Η ανθρωπότητα έχει ήδη αναγνωρίσει την καταστροφική δοκιμή αυτής της ατομικής βόμβας (Tsar Bomba). Διαθέτοντας ένα όπλο τόσο ισχυρό, αν και κατασκευασμένο το 1961, η Ρωσία δεν το χρησιμοποιεί απλώς ως στρατηγική εκφοβισμού σε όλες εκείνες τις δυνάμεις που θέλουν να την απομονώσουν και να την περικυκλώσουν ασφυκτικά. Τραγική ειρωνεία.

Την ίδια στιγμή, στην πρόσφατη ομιλία του ο Πούτιν για την Κατάσταση του Έθνους, επεσήμανε ότι εκσυγχρονίζεται το πυρηνικό οπλοστάσιο της Ρωσίας και ήδη έχει ολοκληρωθεί το οπλισμένο πυρηνικό drone – Ποσειδών, το οποίο μπορεί να προκαλέσει τσουνάμι καταστροφής, με αποτέλεσμα να «βυθιστούν» ολόκληρες πόλεις.

Ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών του Τράμπ, Κρίστοφερ Φόρντ, τον Ιανουάριο του 2020, είχε δηλώσει σχετικά με το ρωσικό Drone Poseidon, ότι μπορεί να καταστρέψει αμερικανικές πόλεις, να βυθίσει τις αμερικανικές πόλεις κάτω από το νερό δημιουργώντας ένα Ραδιενεργό Τσουνάμι.

Το τρίτο στοιχείο είναι: Οι ΗΠΑ και η Νορβηγία υπέγραψαν συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας που επιτρέπει στον αμερικανικό στρατό να κατασκευάσει νέες εγκαταστάσεις σε τρία νορβηγικά αεροδρόμια και μία ναυτική βάση. Οι ΗΠΑ ανέλαβαν να αναβαθμίσουν το σταθμό Vardo – απέχει λιγότερο από 50 χλμ. από τη χερσόνησο Κόλα της Ρωσίας, η οποία φιλοξενεί στις βάσεις της πυρηνικά  υποβρύχια.

Από την πλευρά της η Ρωσική Κυβέρνηση έχει καθιερώσει έναν αριθμό αυστηρών κανόνων για την πλεύση ξένων πλοίων στη διαδρομή της Βόρειας Θάλασσας. Εξάλλου, στην ετήσια ομιλία του προς το Έθνος, ο Πούτιν υποσχέθηκε την έναρξη του μεγάλου έργου της νέας σιδηροδρομικής γραμμής που θα συνδέει τις γραμμές της Ρωσίας με την Αρκτική.

Οι σκέψεις αλλά και οι απορίες καθώς και τα ερωτήματα που προκαλούν όλα αυτά τα παραπάνω, εμφανίζουν πρωτοφανείς και μη προβλέψιμες δυναμικές. Όλα αυτά τα δεδομένα υπεισέρχονται στην θεωρία της πολυπλοκότητας.  Η ικανότητα κατανόησης αυτής της πολυπλοκότητας επηρεάζει άμεσα και τη διαμόρφωση των πολιτικών και των στρατηγικών. Στον σημερινό κόσμο της πολυπλοκότητας δεν πρέπει να αγνοούμε ότι επικρατεί ένας περίεργος παραλογισμός.

Η Ουκρανία ζητάει να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης (θεωρώντας την ΕΕ ως επίγειο παράδεισο), μέλος του ΝΑΤΟ, θέλει να εξοπλιστεί με πυρηνικά, να μην γίνει ο αγωγός Nord Stream 2, και να απομονωθεί η Ρωσία.

Αυτός, ο παραλογισμός της Ουκρανίας, ουσιαστικά, με αλαζονικό τρόπο μεγιστοποιεί τα δικά της οφέλη, ελαχιστοποιώντας τις ρωσικές θέσεις, όμως, με αυτόν τον τρόπο αντί να αμβλύνονται οι αντιθέσεις μεταξύ των δύο χωρών, οξύνονται.

Κάτω από το πρίσμα της πολυπλοκότητας μπορούν να εκτιμηθούν και οι καταστροφικές επιπτώσεις που ενδέχεται να υποστεί η Ουκρανία.

Σε τέτοιες πολύπλοκες καταστάσεις οι πολιτικές ηγεσίες οφείλουν να χρησιμοποιούν το μυαλό τους, το αίσθημα ευθύνης, και την προοπτική, ώστε να μπορούν να διορθώσουν σε κάθε κρίσιμη στιγμή μια λανθασμένη πολιτική.

Φαίνεται ότι η ανθρωπότητα ακόμη δεν έχει πάρει το μάθημά της από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αυτά τα στοιχεία αποτελούν την προϋπόθεση για να εξασφαλιστεί όχι μόνο η επιβίωση ενός έθνους αλλά της ανθρωπότητας.

Αλλιώς,  θα είναι επίκαιρη η σκέψη του Μακιαβέλλι στο διαχρονικό του έργο «Ο Ηγεμόνας»: «Υπάρχουν τριών λογιών μυαλά: Εκείνο που καταλαβαίνει μόνο του. Εκείνο που καταλαβαίνει όταν οι άλλοι του δείξουν. Και εκείνο που δεν καταλαβαίνει μήτε μόνο του μήτε όταν οι άλλοι του δείξουν. Το πρώτο είναι λαμπρότατο μυαλό. Το δεύτερο είναι λαμπρό. Το τρίτο ασήμαντο».

 

Πηγή: https://panas1821.wordpress.com/

Νίκος Παπαδογιάννης

 

Ο πόλεμος ενάντια στον σκοταδισμό είναι ο μόνος που αξίζει να μας στείλει στα χαρακώματα

 

Δεν έχω πιάσει όπλο, ποτέ στη ζωή μου. Είμαι αρνητής όπλων, πυροβολισμών και πάσης βίας. Ακόμα και τότε που υπηρετούσα νεοσύλλεκτος στην Τρίπολη, είχαμε έναν ορεσίβιο  Κρητικό τρελαμένο με τις μπιστόλες και τον βάζαμε να ρίχνει αυτός αντί για λόγου μας, όσοι  ήμασταν εκ πεποιθήσεως ειρηνιστές και διαβάζαμε Ντοστογιέφσκι. Κάθε φορά που έπιανε ο Σήφης απ’ τα Λιβάδια το G3, τον δονούσαν πολλαπλοί οργασμοί. Το έλυνε και το ξανάδενε και το ξανάλυνε μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα.

Και εγώ Κρητικός είμαι, αλλά αποστρέφομαι τις ντουφεκιές και τις μπαλωθιές όσο τίποτε. Ίσως επειδή έχω δει με τα μάτια μου αθώο άνθρωπο να σκοτώνεται από αδέσποτο φυσίγγι πάνω στο τσακίρ κέφι ενός γλεντιού. Κάποτε στο Καβούρι χάθηκαν στη βάρδια μου κάτι σφαίρες και ήμουν ντε φάκτο ανάμεσα στους ύποπτους σμηνίτες, αλλά απαλλάχτηκα λόγω βλακείας, σαν τον Άδωνη.

 

«Θα έρθει να σου πάρει ο Τούρκος το σπίτι και θα του πεις, περάστε», με χλεύαζε ένας στρατόκαυλος επισμηνίας. Δεν έδινα δεκάρα τσακιστή για τα λόγια του και δεν τα θεωρούσα καν επιτιμητικά. Στο οικογενειακό σπίτι μας στα Χανιά και στο εξοχικό του (στρατιωτικού) πατέρα μου στην Αγυιά Μυλοποτάμου, όπλο δεν μπήκε ποτέ. Και ούτε πρόκειται.

Εάν έρθει στ’ αλήθεια ο Τουρκαλάς να μου το πάρει το σπίτι, όπως πήρε των παππούδων μου στη Φώκαια το 1922, θα βρω τρόπο να αμυνθώ. Πυξ και λαξ. Η δύναμη της απελπισίας έχει πυρηνική ισχύ. Τότε, βέβαια, το ’22, που απορώ γιατί δεν το γιορτάζουμε, ήταν ο Ελληνάρας με τη φουστανέλα εκείνος που επιχείρησε επεκτατικό πόλεμο και όχι ο γενίτσαρος με το γιαταγάνι. Σε τέτοιο πράγμα εγώ δεν πρόκειται να συμμετάσχω και ας με πουν προδότη.

 

Ούτε σε πόλεμο τρίτων, όρθοντοξ μπράδερς εναντίον όρθοντοξ μπράδερς. Ούτε σε πόλεμο συμφερόντων και εξοπλισμών. Ούτε σε σύγκρουση φασιστών με ναζιστές. Και αν έρθει ο ανηψιός μου να μου πει ότι φεύγει στην Ουκρανία να σκοτώσει Ρώσους επειδή έτσι διέταξε ο εσμός του Μητσοτάκη, θα του κρύψω το διαβατήριο και θα τον κλειδώσω στο υπόγειο, μαζί με τα ξύλα που με κρατούν ζεστό τώρα που δεν υπάρχει φράγκο για να πληρωθούν το ρεύμα και το φυσικό αέριο.

Όχι, δεν είναι αυτή «η σωστή πλευρά της Ιστορίας», όπως ισχυρίζεται η πρωθυπουργάντζα, για να δικαιολογήσει την εξωφρενικά μονομερή απόφαση για αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία. Η σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι η ειρήνη. Και μόνο αυτή.

Υπάρχει ένας πόλεμος στον οποίο συμμετέχω ευχαρίστως. Έχω ήδη πιάσει παραμάσχαλα το μοναδικό όπλο που ξέρω να χειριστώ και βρίσκομαι ταμπουρωμένος στα χαρακώματα. Για να μη μπερδευόμαστε, το όπλο μου δεν ρίχνει σφαίρες, αλλά λέξεις. Εν έτει 2022, ίσως το λάπτοπ να είναι και πιο ισχυρό από το κουμπούρι.

Πρόκειται για τον πόλεμο ενάντια στον σκοταδισμό και στον μεσαιωνισμό. Τον πόλεμο ενάντια στο δόγμα «καλοί πρόσφυγες και κακοί πρόσφυγες». Τον πόλεμο ενάντια στα καμμένα βιβλία και στα σπασμένα βινύλια.

Θα διαβάζω Τολστόι, «Πόλεμος και Ειρήνη» μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Θα βλέπω Ταρκόφσκι μέχρι να σβήσει η οθόνη. Θα ακούω Ραχμάνινοφ ώσπου να ξεκουρδιστεί το πιάνο της αδελφής μου. Στην ανάγκη θα φορέσω και φουστίτσα για να χορέψω τη «Λίμνη των Κύκνων».

Στον βούρκο των φαιογάλαζων κύκλων, αποφασίστηκε εμπάργκο σε οτιδήποτε ρωσικό, βασιλικότεροι του βασιλέως, σαν να βρισκόμαστε στη ναζιστική Γερμανία και ξορκίζουμε μη τυχόν μολυνθούν τα παιδιά μας από τις θεωρίες των Αρίων. Στην Ελλάδα των αχρείων, και των «αρίστων», και των αχρήστων, φτάνουμε κάθε μέρα και σε ένα καινούριο ναδίρ. Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, ημείς άδομεν.

Τραγουδάμε πολεμοχαρείς θούριους και ονειρευόμαστε στρατιωτικούς θριάμβους, λες και δεν καταλαβαίνουμε ότι η πτώση της χώρας σε περίπτωση εχθρικής εισβολής είναι υπόθεση δέκα λεπτών. Αναλύουμε τον πόλεμο με όρους Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός και φυσικά τα ρίχνουμε όλα στη διαιτησία, όπως έχουμε μάθει από παππού σε εγγονό.

Ισχυριζόμαστε ότι αυτός είναι ο πρώτος ευρωπαϊκός πόλεμος μετά τον Β’ Παγκόσμιο, λες και η όρθοντοξ Κύπρος ή η όρθοντοξ Γιουγκοσλαβία βρίσκονται δίπλα στα Νησιά του Σολομώντα στην Ωκεανία. Θρηνούμε τους Έλληνες νεκρούς της Μαριούπολης και παριστάνουμε το κορόιδο μπροστά στους 25.000 τάφους της πανδημίας.

Εμπιστευόμαστε τις τύχες μας σε ανθρώπους που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν δύο γαϊδουριών άχυρα, εκτός αν η μία ντάνα έχει τη σφραγίδα της Novartis ή της Siemens.

Και στο τέλος της ημέρας ματαιώνουμε όσες παραστάσεις συνοδεύονται από την κατάληξη –όφσκι στο Μέγαρο Μουσικής και κατεβάζουμε τους πίνακες των –ωφ από την Εθνική Πινακοθήκη, για να μη μας μαγαρίσουν. Όπως λέει ο φίλος μου ο Μιθριδάτης, αυτή η Μενδώνη είναι ικανή να ζωγραφίσει στέκα στη Τζοκόντα για να την κάνει σαν τα μούτρα της.

Ας πολεμήσουμε, λοιπόν, όσους πασχίζουν να μας βυθίσουν στο σκοτάδι για να κρύψουν τη δική τους μαυρίλα. Όχι με σφαίρες, αλλά με κουλτούρα και πολιτισμό. Με ολομέτωπη παιδεία και με αναμμένα τα φώτα. Εάν γίνουμε όπως μας θέλει το γκουβέρνο, ένας λαός άβουλων κοιμισμένων που σκαμπάζουν μόνο από ριάλιτι και Ρουβά, όλες οι μάχες θα έχουν χαθεί. Μαζί τους και ο πόλεμος.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr

 

Πηγή: koutipandoras.gr

 

Ο Τζώνυ Θεοδωρίδης ο γνωστός ηθοποιός του θεάτρου, του σινεμά και της τηλεόρασης θα δώσει συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης την στο ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ την Τετάρτη στις 20.30 στην ΕΡΤopen www.ertopen.com

Θα μας πει για τις σκέψεις του στην υποκριτική, σκηνοθεσία αλλά και το μέλλον του θεάτρου. Επίσης θα μας μιλήσει για την παράσταση «Ο ΦΟΝΙΑΣ» του Μήτσου Ευθυμιάδη η οποία πρωταγωνιστεί, και έχει ανέβει στο Θέατρο Βικτώρια. .

Λίγα λόγια για το έργο… Δεκαετία του ΄70. Μια βροχερή μέρα μέσα σε ένα μικροαστικό σπίτι τέσσερα πρόσωπα έρχονται αντιμέτωπα με το ένοχο παρελθόν τους. Ο Σάββας, ο Ταρζάν, η Μαρία και ο Γιάννης, θύτες και θύματα των προσωπικών τους τραγωδιών αγωνίζονται να υπάρξουν μέσα σε μια ηθικά διεφθαρμένη κοινωνία.

Η αλήθεια του καθένα ξεχωριστά ορθώνεται σαν φάντασμα να τον κατασπαράξει. Θα έρθει η κάθαρση τελικά; «Έχω γράψει ένα έργο», μου λέει ένα βράδυ μισοκλείνοντας το μάτι του και μου απαγγέλλει τέσσερις με πέντε ατάκες από το διάλογο του έργου. «Τι θέλουμε να πούμε με το έργο ρε Μήτσο;». Κι εκείνος μ' ένα χαμόγελο που σε ηρεμούσε μου απάντησε: «Πολλές φορές, Αντώνη, σημασία δεν έχει το τι λες, αλλά ο τρόπος που το λες».(Αντώνης Αντωνίου) Και εμείς, τιμώντας την μνήμη του πιστεύουμε να βρούμε τον τρόπο…

Ταυτότητα Παράστασης

Σκηνοθεσία: Γιάννης Διαμαντόπουλος

Σκηνικά -Κοστούμια: Δέσποινα Βολίδη

Μουσική Σύνθεση: Διονύσης Τσακνής

Σχεδιασμός Φωτισμών: Σπύρος Κάρδαρης

Copyright Φωτογραφιών: Τζωρτζίνα Πιτιανούδης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ουρανία Μαργαρώνη

Παίζουν με σειρά εμφάνισης: Τζώνη Θεοδωρίδης, Γιώργος Χριστοδούλου, Αντώνης Αλεξίου, Λουκία Παπαδάκη. ΘΕΑΤΡΟ ΒΙΚΤΩΡΙΑ Διάρκεια παράστασης: 1 ώρα και 50 λεπτά Παραστάσεις: κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00

Η καταξιωμένη δημοσιογράφος και συγγραφέας Σεμίνα Διγενή θα δώσει συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ την Τετάρτη στις 19:00 στην ΕΡΤopen www.ertopen.com

Δεν χρειάζονται συστάσεις. Το όνομα της είναι συνώνυμο της δημοσιογραφίας. Μέσα από την επιτυχημένη σταδιοδρομία της στο χώρο έχει συνεργαστεί με εφημερίδες, ραδιόφωνα, περιοδικά, υπήρξε αρχισυντάκτρια, project manager, σκηνοθέτης, εμπνεύστρια πολλών τηλεοπτικών projects και παρουσιάστρια δεκάδων εκπομπών στη δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση από το 1982 μέχρι το 2009.

Έχει διατελέσει Διευθύντρια Προγράμματος του τηλεοπτικού σταθμού «ALPHA», Σύμβουλος Προγράμματος στην ΕΡΤ και παραγωγός ντοκιμαντέρ, ενώ παράλληλα έχει ιδρύσει την εταιρεία επικοινωνίας Brainco S.A.

Έχει λάβει 19 βραβεία για το έργο της στην ελληνική τηλεόραση και δημοσιογραφία.

Σήμερα αρθρογραφεί στη Lifo, στον Ριζοσπάστη και στο ethnos.gr. Το πλούσιο και πολύτιμο τηλεοπτικό της αρχείο φιλοξενείται στο επίσημο κανάλι της στο YouTube #SeminaDigeniOfficial.

Γράφει o Γιώργος Ρωμανός

 

Συγγραφέας – Αναλυτής, Ιστορικός ερευνητής

Το «ουκρανικό» μικρό μέρος των σχεδίων ΗΠΑ–ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας. 

 

Οι αποδείξεις

Η σημερινή ακρότατη αντίθεση, μετά τον Β΄ΠΠ, μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσικής Ομοσπονδίας με αφορμή την Ουκρανία είναι πολυπαραγοντική, έρχεται από μακριά και θα τραβήξει σε μάκρος. Ήδη η Ρωσία αναγνώρισε τις δύο Ανεξάρτητες Δημοκρατίες, αλλά άφησε ανοιχτό το μέγιστο ζήτημα του «Διοικητικού εύρους», του Ντονμπάς, και το παρέπεμψε στο μέλλον…, μέσω διαπραγματεύσεων. Το «Διοικητικό εύρος» είναι διπλάσιο της περιοχής που το Κίεβο εμφανίζει σήμερα, σαν «ρωσόφωνο Ντονμπάς». Στην ανατολική και νότια Ουκρανία οι ρωσόφωνοι πληθυσμοί φτάνουν στο 70%. Με βάση τα εθνικά εκλογικά αποτελέσματα, του 2007, όλα τα φιλορωσικά κόμματα έλαβαν 58% των ψήφων, ενώ τα φιλοδυτικά και τα ουδέτερα 42%. Με παρόμοιες αναλογίες… θα παιχτεί το δράμα της χώρας, καθώς η Ρωσία δείχνει ανυποχώρητη και χωρίς αντίπαλο.

 

 

Ουκρανία, μια νέα χώρα μετά το διάγγελμα Πούτιν

Το διάγγελμα Πούτιν, 21/2/22, 20:20, και η αναγνώριση των Δημοκρατιών Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, ήταν μια κίνηση που ανέτρεψε όλο το σκηνικό στην ουκρανική κρίση. Από εκείνη τη στιγμή η Ουκρανία είναι μια νέα χώρα… Ταυτόχρονα, εξέθεσε ανεπανόρθωτα τους Μπάιντεν, Καμάλα Χάρις, Μπλίνκεν, τη CIA, τους γραφειοκράτες του βαθέως αμερικανικού κράτους, τον Μπόρις Τζόνσον και την ΥπΕξ του, Λιζ Τρας, την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, τον Γερμανό καγκελάριο και την φανατική εναντίον της Ρωσίας Γερμανίδα ΥπΕξ, Μπέρμποκ η οποία αντιθέτως σιωπά για όλα τα εγκλήματα της Τουρκίας εναντίον Ελλάδος και Κύπρου. 

Η Ιστορία έχει πια καταγράψει όλους όσοι προφήτευαν με απόλυτη βεβαιότητα την «μαζική ρωσική εισβολή 200.000 Ρώσων στρατιωτών» στην Ουκρανία. Ο Μπάιντεν, η CIA και άλλοι διαβεβαίωναν τον πλανήτη. ότι «η επίθεση των Ρώσων ξεκίνησε» (!) στις 16/2/22, κατόπιν στις 20/2/22 και τέλος στις 22/2/22, αλλά η επίθεση δεν γινόταν. Ο Μπάιντεν μίλησε ακόμη και για «κατάληψη του Κιέβου με τα 2,8 εκατομμύρια των δυστυχισμένων κατοίκων του», υπονοώντας πως αυτοί θα εξοντώνονταν κατά την ρωσική εισβολή. Παράλληλα, οι Μπλίνκεν, Τζόνσον, Φον ντερ Λάιεν κ.α. μιλούσαν με ένταση για τον νέο «Μεγάλο Ευρωπαϊκό Πόλεμο.» 

Αυτοί οι χωρίς προβλεπτική ικανότητα «ηγέτες», που διαχειρίζονται μέχρι και πυρηνικά όπλα, γελοιοποίησαν τις μυστικές τους υπηρεσίες (CIA, ΜΙ6 κ.α.) οι οποίες ΔΕΝ προέβλεπαν μαζική εισβολή των Ρώσων, στις 16/2/2022. Έτσι, οι πολιτικοί ανέλαβαν την μυθοπλασία. Μια «μαζική επίθεση των Ρώσων κατά της Ευρώπης», θα μπορούσε να στηρίξει την παραπαίουσα Νέα Τάξη Πραγμάτων, να δώσει διέξοδο στις ΗΠΑ, να δράσει σαν ηλεκτροσόκ στο, κατά Μακρόν «εγκεφαλικά νεκρό», ΝΑΤΟ, και να συγκολλήσει τη διεφθαρμένη, ολιγαρχική και ανελεύθερη γερμανική ΕΕ. Οι «ηγέτες» της Δύσης μοιάζουν να αναζητούν, αντί παντός αντιτίμου, ει δυνατόν ακόμη και έναν νέο Χίτλερ προκειμένου να τους συσπειρώσει και να πετύχουν τους «σκοπούς» τους.

Οι ΗΠΑ–ΝΑΤΟ–ΕΕ με το διάγγελμα Πούτιν έχασαν την πρωτοβουλία των κινήσεων. Σε αυτή την σύγκρουση είναι δεδομένη η ομηρία της Ευρώπης, καθώς ήδη συντρίβεται ενεργειακά με το 43% της ενέργειάς της σε Φυσικό Αέριο να προέρχεται από την Ρωσία. Εάν εφαρμοστούν σκληρά οικονομικά μέτρα εναντίον της Μόσχας, αυτά θα πλήξουν δραστικά και την ίδια την ΕΕ, αλλά και τις ΗΠΑ οι οποίες εισάγουν και σήμερα πετρέλαιο, χαλκό, αλουμίνιο, κοβάλτιο, σπάνιες γαίες και πλήθος άλλων κρίσιμων πρώτων υλών από την Ρωσία, είτε ευθέως είτε μέσω τριγωνικών συναλλαγών… 

Η σημερινή ηγεσία των ΗΠΑ δεν κατάλαβε ότι το παιχνίδι χάθηκε εδώ και δύο δεκαετίες, τουλάχιστον. Όταν σταδιακά και μεθοδικά η ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία συνδέονταν με την ρωσική και χτίζονταν η ενεργειακή σχέση Ευρώπης–Ρωσίας, ενώ, παράλληλα οι Ρώσοι και η πολεμική μηχανή τους δυνάμωναν κάθε μέρα.  

Η Ουκρανία θύμα και σταγόνα στον ωκεανό του ευρύτερου προβλήματος

Η Ουκρανία, με τον δυστυχή λαό της εγκλωβισμένο σε θανάσιμο γεωπολιτικό παιχνίδι, είναι μόνο μία ψηφίδα της μεγάλης εικόνας, ένα μικρό επεισόδιο στον επί 31 χρόνια ακήρυκτο πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσίας. Το αμερικανονατοϊκό σύμπλοκο αθέτησε τις υποσχέσεις που έδωσε στον Γκορμπατσόφ, το 1985, περί μη επέκτασης του ΝΑΤΟ πέραν του ποταμού Έλβα, παγίδευσε με πλήθος πρακτόρων της CIA τον Γιέλτσιν, 1991-1999, ενέταξε στο ΝΑΤΟ δεκατέσσερις (14) χώρες επιρροής της πρώην ΕΣΣΔ, κάποιες από τις οποίες ήταν πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, ενώ ταυτόχρονα εγκαθιστούσε πυρηνικά όπλα όλο και πιο κοντά στη Ρωσία. Το 2017 ο Πούτιν είχε ζητήσει επισήμως την απομάκρυνση 200 πυρηνικών κεφαλών από πέντε χώρες της Ευρώπης. Αλλά αγνοήθηκε από τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.

Το ΝΑΤΟ ακολουθώντας την θεωρία του Ανασχετικού Δακτυλίου (Rimland) –του Nikolas Spykman, 1944–, πιέζει σήμερα όλη την περίμετρο των ρωσικών συνόρων, από τον Αρκτικό Κύκλο, Νορβηγία, Βαλτικές Χώρες, Ουκρανία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Γεωργία, Τουρκία, Συρία, Αφγανιστάν, Πακιστάν. Στο ευρύτερο σκεπτικό τεμαχίζεται… και η Κίνα. Το ΝΑΤΟ επιμένει στη ρήση του Spykman: «Ο ελέγχων τον Ανασχετικό Δακτύλιο κυβερνά την Ευρασία, ο κυβερνών την Ευρασία ελέγχει την μοίρα του κόσμου». Αυτά παρά την αλλαγή των συσχετισμών που επιφέρει το λιώσιμο των πάγων…

Η σύγκρουση ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσίας επεκτείνεται και από βορρά προς νότο σε: Τουρκία, Συρία, Αραβικές χώρες μέχρι και την αφρικανική ήπειρο. Απόδειξη η πρόσφατη αποχώρηση της Γαλλίας από την Κεντρική Αφρική, Ζώνη Σαχέλ, και η κατάληψη του «χώρου» από Ρώσους επίλεκτους μισθοφόρους της Wagner Group. 

Το επιθετικό πρόγραμμα ασκήσεων του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας, το 2022

Οκτώ μήνες πριν από τα σημερινά γεγονότα στην Ουκρανία, από τις 28 Ιουνίου 2021 μέχρι τις 23 Ιουλίου 2021, έγινε η άσκηση του ΝΑΤΟ Sea Breeze 2021 στα σύνορα της Ρωσίας, στον Εύξεινο Πόντο (Μαύρη Θάλασσα). Σε αυτήν πήραν μέρος 32 χώρες του ΝΑΤΟ ή συνεργαζόμενες. Επρόκειτο για την μεγαλύτερη και επιθετικότερη άσκηση του ΝΑΤΟ εναντίον της Ρωσίας με μια τρομακτική συγκέντρωση δυνάμεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετεκλήθησαν και έλαβαν μέρος χώρες όπως οι: Αυστραλία, Βραζιλία, Σενεγάλη και Νότια Κορέα…

Για το 2022, το επίσημο όργανο του ΝΑΤΟ Ευρώπης: SHAPE NATO, στο https://shape.nato.int/nato-exercises αναφέρει, ότι οι Αμερικανοί έχουν εξαγγείλει ένα βαρύ πρόγραμμα ασκήσεων και σεναρίων πολέμου με το οποίο εντείνουν την περικύκλωση και στραγγαλισμό της Ρωσίας. Οι ασκήσεις ξεκινούν από τον Αρκτικό κύκλο και μέσω Νορβηγίας, Γεωργίας, και Εύξεινου Πόντου (ξανά και ξανά…), επεκτείνονται στην Τουρκία και την Αν. Μεσόγειο.

Από το πρόγραμμα, NATO EXERCISES AND ACTIVITIES, αναφέρουμε επιλεκτικά μερικές μόνο ασκήσεις, σε επαφή με τα ρωσικά σύνορα, ενώ εντοπίσαμε και μία άσκηση ΝΑΤΟ–Σερβίας, παρ’ όλο που αυτή δεν ανήκει στον οργανισμό. Παραθέτουμε τις σχετικές αποδείξεις (βλ. Εικόνα 1 και Εικόνα 2):

 

 

Στα ως άνω σχετικά κείμενα του ΝΑΤΟ αναφέρονται οι εξής ασκήσεις με ανάλογες διευκρινήσεις:

1. Νορβηγία, Άσκηση DYNAMIC GUARD 22 – I, 21-25 Φεβρουαρίου, 2022.

2. Νορβηγία, Άσκηση BRILLIANT JUMP 22, 28 Φεβρουαρίου-17 Μαρτίου, 2022.

3. Γεωργία, Άσκηση ΝΑΤΟ-ΓΕΩΡΓΙΑ 2022, 22-24 Μαρτίου, 2022. Σημειώνεται πως σε αυτήν θα λάβουν μέρος 20 χώρες του ΝΑΤΟ ή συνεργαζόμενες με αυτό. Αυτή η άσκηση είναι η τρίτη επανάληψη ασκήσεων του ΝΑΤΟ στη Γεωργία, η οποία όλα δείχνουν πως θα είναι το επόμενο πεδίο μεγάλης σύγκρουση ΗΠΑ-ΝΑΤΟ με την Ρωσία. Όπως αναγράφεται στο Πρόγραμμα NATO EXERCISES AND ACTIVITIES, στη Γεωργία «θα αναπτυχθεί και ένα Αρχηγείο Πολυεθνικών Ταξιαρχιών (BDE) υπό την ηγεσία της Γεωργίας με σκοπό τον σχεδιασμό και διεξαγωγή επιχείρησης αντιμετώπισης κρίσεων εκτός του Άρθρου 5». Αυτό που δεσμεύει όλους τους συμμάχους σε συλλογική άμυνα με υποχρέωση αμοιβαίας συνδρομής. Δηλαδή, η Γεωργία συν-ασκείται και δέχεται ήδη συνδρομή 20 νατοϊκών χωρών παρά το ότι δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ και δεν καλύπτεται από το Άρθρο 5… 

Στην άσκηση θα λάβουν μέρος κρίσιμες ναυτικές μονάδες του αμερικανικού ναυτικού και άλλων χωρών, και ο Εύξεινος Πόντος (και πάλι) θα γίνει πεδίο επιχειρήσεων σε επαφή με τα ρωσικά θαλάσσια σύνορα.

4. Πολωνία, Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία, Άσκηση RAMSTEIN LEGACY 2022, 5-16 Ιουνίου, 2022. Όπως αναγράφεται στο πρόγραμμα είναι: «άσκηση Ολοκληρωμένης Αεροπορικής και Πυραυλικής Άμυνας (IAMD) [και] θα είναι η μεγαλύτερη επίγεια άσκηση IAMD στον κόσμο, φέρνοντας σε επαφή Συμμάχους και εταίρους του ΝΑΤΟ IAMD για την οικοδόμηση διαδικαστικής διαλειτουργικότητας σε όλο το θέατρο.»

Η NATO Integrated Air and Missile Defense (NATO IAMD) https://iamd-coe.org/about-us/iamd/ αφορά επιθέσεις σε αέρα, ξηρά και θάλασσα, και σε επιθέσεις χημικές, βιολογικές, ραδιολογικές, πυρηνικές, ηλεκτρομαγνητικές και κυβερνοεπιθέσεις.

5. Αρκτικός Κύκλος–Νορβηγία, Άσκηση DYNAMIC MONGOOSE 22, 21 Ιουνίου-8 Ιουλίου, 2022.

6. Κεντρική Μεσόγειος Θάλασσα–Τουρκία, Άσκηση DYNAMIC MARINER 22, 11-21 Σεπτεμβρίου, 2022.

7. Σερβία, Άσκηση ΝΑΤΟ-Σερβίας 22, 1-14 Οκτωβρίου, 2022.

8. Εσθονία, CYBER COALITION 22, 7-12 Νοεμβρίου, 2022.

Ασκήσεις στο Βέλγιο και αλλού παραλείπονται.

Τα ως άνω ντοκουμέντα της διαρκούς επέκτασης και απειλής του ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας είναι ξεκάθαρα. 

Το σύμπλοκο ΗΠΑ–ΝΑΤΟ–ΕΕ έχει μόνο δύο δρόμους: 

1. Να προχωρήσει κατ’ αρχάς με τη Ρωσία σε μία νέα Γιάλτα –κορυφαίο διακύβευμα αυτή τη στιγμή για ολόκληρο τον πλανήτη. Ταυτόχρονα να θεσπιστούν αποπυρηνικοποιημένες ζώνες και ζώνες μη απειλής μέσω στρατηγικών όπλων, ένθεν κακείθεν. Αυτά ως πρώτα βήματα, γιατί η ριζική λύση είναι να παραδεχτούν οι Αμερικανοί ότι η Ρωσία συνορεύει… με την Ευρώπη, είναι και Ευρώπη…, και να συνάψουν μαζί της μια έντιμη συμμαχία! 
2. Ή, να επιμείνει στην μέχρι τώρα άγονη και ολέθρια σύγκρουση, που περιλαμβάνει και απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων, με τις ΗΠΑ να μη διαθέτουν αποτελεσματικότερο πυρηνικό οπλοστάσιο από της Ρωσίας. Σε μία τέτοια σύγκρουση, υπέρτατης παράνοιας, η αυτοκαταστροφή περιμένει όσους την αποτολμήσουν. 

 

Militaire.gr