«Τον σκοτώσαμε μέσα μας πολλές φορές μέχρι εδώ τον Σαββόπουλο», έγραφα στη Lifo το 2016. Κι ήταν αλήθεια. Μέχρι εκεί αλλά και μετά, όσοι παραμείναμε στην Αριστερά, διατηρώντας έστω εκείνο το όνειρο που ο ίδιος είχε κάνει ενοχικούς στίχους το ’94 στο «Μην πετάξεις τίποτα» [«Πού ήταν το θάρρος κι η πίστη μου αίφνης; Μαζί τους ήμουνα στην άλλη Αριστερά/ που είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης/ με τελειωμένα κι αθάνατα φτερά» (...)], στο «Είδα τη Σούλα και τον Δεσποτίδη», που δεν το τραγουδούσε ποτέ τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια, δεν είχαμε άλλες επιλογές απ’ το να τον «σκοτώσουμε» μέσα μας χίλιες φορές. Από την πλήρη ταύτισή του με το εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και την πνευματική του «ομόνοια» με τη νεο-ορθόδοξη «φιλοσοφία» του Ράμφου και τα εύκολα, κατώτερά του, τσιτάτα στίχων για τη «Μοναξιά της Αμερικής», μέχρι τα υπερπολυτελή θεάματα στο Μέγαρο Μουσικής και τη διαρκή αισιοδοξία του για την, υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αναγέννηση του έθνους κι όλα αυτά «πασπαλισμένα» στην πορεία με τις Καλομοίρες και τις τούρτες και τα αμήχανα αστραφτερά προγράμματα των τελευταίων χρόνων σε χώρους στους οποίους οι πορτιέρηδες δεν θα άφηναν τον παλιό του εαυτό καν να πατήσει απέξω, αλλά και τις «διορθώσεις» των δικών του στίχων στο Ηρώδειο όταν «Ο χαφιές που μας ακολουθεί» γινόταν «ο μπαχαλάκιας που μας ακολουθεί», με τον ίδιο εγκατεστημένο στη Φιλοθέη πολλά χρόνια πλέον, αισθανθήκαμε με τη σειρά μας ότι άλλες τόσες φορές μάς σκότωσε κι εκείνος.

Μα ήταν από αυτές τις «πατροκτονίες», τις σκληρές που σε ακρωτηριάζουν και σ’ αφήνουν Τρίτη βράδυ, προπαραμονή της επετείου της γέννησης του Χατζιδάκι, ανήμερα του δικού του θανάτου από ανακοπή καρδιάς στα 81 του, μετά από μια μεγάλη περιπέτεια υγείας χρόνων που συμπεριέλαβε κι έναν καρκίνο, να κλαις μόνος σου στο γραφείο για εκείνον, για τα τραγούδια του που σημάδεψαν τη ζωή σου, που σε μεγάλωσαν, σε ενηλικίωσαν και ιδεολογικά, για τις βραδιές στα προγράμματά του, για τις μέρες που πέρασαν, για όσα πιστέψαμε, για όσα μας κληροδότησε (απ’ τον Πεντζίκη έως τον Γιώργο Ιωάννου και την «Εκδίκηση της Γυφτιάς»), όσα αθετήσαμε, για όσα αθέτησε ο ίδιος, που μας είχε, άλλωστε, προειδοποιήσει σχεδόν εξαρχής πως θα μας απογοητεύσει κατά καιρούς («εφύγαν απ’ τα χέρια μου οι πίσω μου σελίδες/ κι ας μου κοστίσαν ακριβά σε κόπους και θυσίες./ Χέι, με περιφρονούνε τώρα και τραβάνε, σαν τρελές μέσα στην μπόρα»). Και ίσως η «τιμωρία» του για όλα αυτά να είναι ότι τώρα θα τον αποχαιρετήσουν κυρίως οι κορδωμένες παράτες και τα παχιά λόγια όσων τον ανακάλυψαν όψιμα και μόλις προχθές απαγόρευσαν τις συναθροίσεις στον Αγνωστο Στρατιώτη, ενώ οι υπόλοιποι, όσοι ενηλικιώθηκαν, πολιτικοποιήθηκαν και συνειδητοποιήθηκαν με τη «Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ», θα κλαίνε σχεδόν συνωμοτικά και πάλι απόψε κι αύριο και μεθαύριο σε κάποιο κωλόμπαρο ή μόνοι στο σπίτι τους. Ή ακόμα χειρότερα δεν θα κλαίνε, καταπίνοντας το κενό. Ποιοι, κύριε Σαββόπουλε, θα σας κλαίνε πιο συνειδητά; Τουλάχιστον, σκέφτομαι, πρόλαβε να γράψει εγκαίρως το ’79 τον «Πολιτευτή» για να περιγράψει ό,τι συνέβαινε, ό,τι ερχόταν και τον μελλοντικό εαυτό του: «Θυμάσαι που βαλάντωνες εκεί στην εξορία/ και διάβαζες και Ρίτσο και αρχαία τραγωδία;/ τώρα κοκορεύεσαι επάνω στον εξώστη/και μιλάς στο πόπολο σαν τον ναυαγοσώστη». Ετσι μιλούσε στο πόπολο τα τελευταία χρόνια ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Δύσκολη ωστόσο η διαδρομή για να μην κλάψεις καθόλου, να μη σπάσεις καν. Διότι ο Σαββόπουλος τουλάχιστον μέχρι το «Κούρεμα» το ’89, που έκανε έξαλλο ένα μεγάλο κομμάτι της Αριστεράς με τραγούδια όπως το «Μην περιμένετε αστειάκια», «Το μητσοτάκ», το παρεξηγημένο «Κωλοέλληνες» και βέβαια την «Αποτυχία της Αριστεράς» («Εχει αποτύχει, ας το πάρει σύμπασα η Αριστερά/έξαλλα πλήθη, το ποτάμι το “εγώ” του Πασοκά»), αλλά κι αργότερα, όταν η στιχουργική του φλόγα, δίσκο με τον δίσκο υποχωρούσε, διατηρούσε, ερήμην του ίσως, μια διττή ιδιότητα. Του ανατριχιαστικά προφητικού τραγουδοποιού αλλά και του τραγικά συμβιβασμένου καλλιτέχνη, που κάποια στιγμή, κουρασμένος ίσως απ’ το ανηλεές κυνηγητό στα νιάτα του ή δελεασμένος από την ψευδεπίγραφη «ευμάρεια» και το βόλεμα των 80ς και 90ς, επιδίωξε κι απέκτησε «μπλοκ επιταγών». Ηταν ανέκαθεν αυτός ο τραγουδοποιός που έκανε την πιο αδυσώπητη αυτοκριτική με κάτι πιο μεταφυσικό, πιο στραμμένο στα έσω του, στην αγωνία της ηλικίας («σχεδόν 75 ετών/ με μπλοκ επιταγών...»), στον προσωπικό απολογισμό («χωρίς κανένα αντίκρισμα εξόν») και στην πορεία του («τους τίτλους τ’ ουρανού»). Κάτι που τελικά μας αφορούσε πολύ περισσότερο από τους πολιτικούς υπαινιγμούς και το ενίοτε δασκαλίστικο ύφος του.

Ο ίδιος άλλωστε, παρά την πορεία των τελευταίων χρόνων, είχε κάνει το χρέος του, προειδοποιώντας εγκαίρως για τον «Τελικό Συμβιβασμό» - που έλεγε κι ο έτερος της ημέρας, Χατζιδάκις: «Ημασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία/ και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία», προειδοποιούσε ο Σαββόπουλος απ’ το ’89 («Μην περιμένετε αστειάκια») παραφράζοντας μια γνωστή ρήση του Μιτεράν για τη σισύφεια -αλλά και θεία- αποστολή της Αριστεράς. Και την ίδια στιγμή ήταν εκείνος, ο εγκαίρως προφητικός, που καταπατούσε -συνειδητά άρα- ό,τι είχε προβλέψει. Η σχέση μας με τον Σαββόπουλο θα χρειαστεί χρόνια για να βρει τη θέση της εντός μας, μακριά από τα προσωπικά, ιστορικά και πολιτικά τραύματα. Αλλά ο ίδιος από χθες μας προσπερνάει και περνάει στο Πάνθεον, το υποκειμενικό κι αντικειμενικό, και μόνον για τραγούδια όπως το «Ζεϊμπέκικο» (με τη θεία έμπνευση των στίχων και της φωνής της Μπέλλου) ή το «Μακρύ ζεϊμπέκικο για τον Νίκο» (αυτό για τον Κοεμτζή, την αναμετάδοση του οποίου ξανά και ξανά υπερασπίστηκε ο Χατζιδάκις με πείσμα στο Τρίτο, κόντρα στη διαταγή του τότε υπ. Προεδρίας, Αθ. Τσαλδάρη). Αρα είναι αθάνατος.

Τα άλλα τα ξέρουμε αναλυτικά αλλά κι αποσπασματικά από τα δεκάδες βιογραφικά και τις συνεντεύξεις του (πάντα προετοιμασμένες προσεκτικά, πάντα εξίσου έξυπνες, γοητευτικές κι ατακαδόρικες). Γεννήθηκε στη Σαλονίκη. Το ’λεγε ο ίδιος στη «Ρεζέρβα»: «Δεκέμβρης του σαράντα τέσσερα/με μια μοτοσικλέτα του ΕΛΑΣ/η μάνα μου ετοιμόγεννη, γυρίζει ο θανατάς/Να η μαμή, ανασηκώνει το μανίκι/έτσι γεννήθηκα στη Σαλονίκη/Από τα χώματα και με το αεράκι/βλέπει το τραμ να έρχεται γραμμή/είναι κατάφωτο και στο σκαλοπατάκι/στέκει ο Τσιτσάνης μ’ ένα μικρό βιολί (...)». Η Θεσσαλονίκη του Τσιτσάνη, του Πεντζίκη, του Χριστιανόπουλου ή του Παπάζογλου πολύ αργότερα είναι οι προσλαμβάνουσές του. Αλλά «έφηβος, ήμουν αρκετά επηρεασμένος από τον Αττίκ και από τον Μάρκο Βαμβακάρη», έλεγε ο ίδιος. Βέβαια άλλαζε κατά καιρούς το αφήγημα κατά το δοκούν αυτός ο υπέροχος παραμυθάς -άλλο τεράστιο ταλέντο- που όσες φορές κι αν έλεγε την ιστορία, την παράλλασσε, την έφερνε στα μέτρα του. Αλλά ταυτόχρονα τότε καραδοκούσε η πραγματικότητα: «Τα πουλιά της δυστυχίας», «Τα κορίτσια που πηγαίνουν δυο-δυο», «Οι παλιοί μας φίλοι»... Στα 22 του είχε κιόλας αποκτήσει την ικανότητα να παρατηρεί και να προβλέπει...

«Ξεκίνησε να σπουδάζει νοµικά στο Αριστοτέλειο, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Εξέδωσε δισκογραφικά 14 κύκλους τραγουδιών του, καθώς και ζωντανές ηχογραφήσεις έξι συναυλιών και παραστάσεών του. Φυλακίστηκε και βασανίστηκε από τη χούντα το 1967. Εδωσε συναυλίες στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσµο. Εγραψε µουσική για παραστάσεις σε θέατρα της Αθήνας και στην Επίδαυρο και για τον κινηµατογράφο». Αντιγράφω, γιατί τι να πρωτογράψεις;
Θα θυμηθώ ό,τι μας κληροδότησαν οι αναμνήσεις του -κάποτε- στενού του φίλου, «μέντορα» του πολιτιστικού ρεπορτάζ και συναγωνιστή του, Δημήτρη Γκιώνη, για την εποχή που κατέβηκε απ’ τη Θεσσαλονίκη και χίπης και ρακένδυτος αναζητούσε με τη βραχνή, σχεδόν ατονάλ φωνή του, δουλειά στα νυχτερινά μαγαζιά της εποχής και τελικά τον πέταγαν έξω γιατί απαιτούσε «σιωπή» για να πει -νεότατος-τα τραγούδια του. Το σοκ του Αλέκου Πατσιφά της «Λύρα» όταν τον πρωτάκουσε. Ή το βράδυ του χουντικού πραξικοπήματος που ήταν παρέα με τον Γκιώνη, τον Ρασούλη, τον Λοΐζο και τον Λάδη και σκόρπισαν στους πέντε ανέμους, κρατώντας έκτοτε μια κασέτα με κιθάρα και τη βραχνή φωνή του στην πρώτη τους παράνομη ηχογράφηση.

«Ιστορικές είναι για την Ελλάδα η συναυλία του στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας το 1983 (το στάδιο όπου μετέπειτα έγιναν οι τελετές των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στις οποίες πρωτοστάτησε) και το καλοκαίρι του 2017 στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο με τη συμμετοχή εξήντα χιλιάδων θεατών. Τα τραγούδια του ερμηνεύονται στις συναυλίες πολλών ομοτέχνων του, διδάσκονται στα ελληνικά σχολεία, κυκλοφορούν μελέτες για το έργο του και στίχοι του διδάσκονται μεταφρασμένοι στα ιταλικά από την έδρα Ελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Sapienza της Ρώμης», γράφουν τα επίσημα βιογραφικά. Ιστορικές είναι οι εμφανίσεις στο «Κύτταρο» με τα «Μπουρμπούλια», τα «Δέκα χρόνια κομμάτια», οι εμπνεύσεις για τη συνεργασία με την Μπέλλου και τη Δόμνα Σαμίου, ο τρόπος που αφομοίωσε τα ροκ κελεύσματα της Δύσης των 60ς και 70ς, τον Ντίλαν και το δράμα του Βιετνάμ («Αγγελος-Εξάγγελος», «Βιετνάμ Γιε-Γιε»), το γαλλικό τραγούδι (ακούστε τη «Ζωζώ» και το «Brave Margot» του Μπρασένς) και τους Beatles («Το περιβόλι του τρελού») με την καθ’ ημάς, βαλκανική παράδοση που ξαναερχόταν ορμητική («Μπάλλος»).
Τα βιογραφικά του θα τα διαβάσετε σήμερα σ’ εκατό σημεία και σ’ άλλα εκατό θα ανασύρετε (όσοι άνω των 20) την προσφορά του, τους σταθμούς του, την εργογραφία του.

Ο θάνατός του, κάπως αιφνίδιος μετά την περιπέτεια της υγείας των τελευταίων χρόνων, ξαναφέρνει τον Σαββόπουλο στις διαστάσεις που του πρέπουν. Παραμερίζοντας τις ιδεολογικές μας πικρίες και τα «αδειάσματα», θα αξιολογήσουμε σιγά σιγά το ίχνος του. Που είναι γιγαντιαίο.

«Ο πολυαγαπημένος μας σύζυγος, πατέρας, παππούς και τραγουδοποιός έφυγε απόψε Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2025. Λεπτομέρειες για τον αποχαιρετισμό του θα ανακοινωθούν τις επόμενες ώρες» έγραψαν η Ασπα («δε φοβάμαι πια, και ξέρω γιατί»), σύντροφος της ζωής του, τα τρία του παιδιά, Κορνήλιος, Ρωμανός και Αγγέλα, και τα δύο του εγγόνια, Διονύσης και Ανδρέας.

Πηγή: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

Melanie Safka: Πέθανε σε ηλικία 76 ετών η τραγουδίστρια - Το Woodstock και οι μεγάλες ποπ επιτυχίες

Σε ηλικία 76 ετών έφυγε από τη ζωή την Τρίτη η τραγουδίστρια Melanie Safka. Την είδηση ανακοίνωσε η εταιρεία δημοσίων σχέσεων Glass Onyon PR, ωστόσο δεν δόθηκαν πληροφορίες για την αιτία του θανάτου της. Η Melanie που εμφανίστηκε στο Woodstock το 1969 είχε μεγάλες ποπ επιτυχίες με τα «Brand New Key» και «Lay Down (Candles in the Rain)» στις αρχές της δεκαετίας του ’70.

Η Melanie έγινε περισσότερο γνωστή για την παγκόσμια επιτυχία της 1971-72 "Brand New Key", καθώς και για την εκδοχή της το 1970 του "Ruby Tuesday", το οποίο αρχικά γράφτηκε και ηχογραφήθηκε από τους Rolling Stones, τη σύνθεσή της "Look What They've Done to My Song Ma", και τη διεθνή επιτυχία της το 1970 "Lay Down (Candles in the Rain)" (εμπνευσμένη από την εμπειρία της να εμφανιστεί στο μουσικό φεστιβάλ Woodstock το 1969).

Τα τρία παιδιά της, η Leilah, η Jeordie και ο Beau Jarred, ανάρτησαν ένα μήνυμα στο Facebook, γράφοντας: «Είμαστε συντετριμμένοι, αλλά θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον καθένα από εσάς για την αγάπη που έχετε για τη μητέρα μας και να σας πούμε ότι σας αγαπούσε όλους σας πάρα πολύ! Ήταν μία από τις πιο ταλαντούχες, δυνατές και παθιασμένες γυναίκες της εποχής και κάθε λέξη που έγραφε, κάθε νότα που τραγουδούσε το αντανακλούσε αυτό. Ο κόσμος μας είναι πολύ πιο σκοτεινός, τα χρώματα ενός θλιβερού, βροχερού Τενεσί ωχριούν με την απουσία της σήμερα, αλλά ξέρουμε ότι είναι ακόμα εδώ, χαμογελώντας σε όλους μας, σε όλους σας, από τα αστέρια».

Χαριτίνη Πανοπούλου | «Ασημένιο φεγγάρι»
''Solo κιθάρα-φωνή''

H νέα τραγουδοποιός, κιθαρίστρια και ερμηνεύτρια Χαριτίνη Πανοπούλου, παρουσιάζει την Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου στις 21.30, το project της με τίτλο «Ασημένιο φεγγάρι» - solo κλασική κιθάρα και φωνή, στον Πολυχώρο Πόλις, στο Νέο Ηράκλειο της Αθήνας.

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της τραγουδιού "Ασημένιο φεγγάρι", η Χαριτίνη θα μας ταξιδέψει με γνωστά ελληνικά και ξένα τραγούδια από την έντεχνη - ροκ - folk μουσική σκηνή στα πιο όμορφα συναισθήματα με τον γλυκό αλλά και δυναμικό ήχο τόσο της φωνής της, όσο και της κλασικής της κιθάρας.  

Οι επιλογές από την πρόσφατη κυκλοφορία του album της ''Μystic emotions'', τραγουδιών pop και rock θρυλικών συγκροτημάτων όπως οι The Beatles, Police, διασκευασμένα για κλασική κιθάρα και φωνή, συναντούν τα δικά της τραγούδια σε στίχο και μουσική, όπως το πολύ ρομαντικό "Ασημένιο φεγγάρι" που κυκλοφόρησε πρόσφατα από την Heaven music, το δροσερό ''Φανταστικά!'' και το δυναμικό ''Κι αν''. Αγαπημένα γνωστά ελληνικά τραγούδια, σπουδαίων σύγχρονων Ελλήνων έντεχνων δημιουργών όπως των: Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Διονύση Σαββόπουλου, Μάνου Χατζιδάκι αλλά  και παλαιότερων λαϊκών δημιουργών, όπως των Μανώλη Χιώτη, Βασίλη Τσιτσάνη, θα γίνουν αφορμή να γίνει το κοινό μια παρέα τραγουδώντας. 

Το solo project της Χαριτίνης έχει ήδη ταξιδέψει με επιτυχία σε πολλές μουσικές σκηνές της Αθήνας, αλλά και της επαρχίας και σε φεστιβάλ. Αναδεικνύοντας την πολυφωνικότητα του οργάνου, αλλά και την ευρεία γκάμα της ερμηνείας της, η Χαριτίνη μας καλεί σε μια περιπλάνηση σε μουσικά διαμάντια, με μια πλούσια παλέτα ηχοχρωμάτων, φωνητικών και κιθαριστικών. Οι διασκευές στην κλασική κιθάρα ανήκουν ως επί το πλείστον στον διεθνούς φήμης κλασικό κιθαρίστα και συνθέτη Παναγιώτη Μάργαρη.

Ένα μοναδικό, μουσικό, πολύχρωμο αλλά και ατμοσφαιρικό ταξίδι, με τιμόνι την κλασική κιθάρα! 

Κλασική κιθάρα-φωνή: Χαριτίνη Πανοπούλου

Σας περιμένουμε στη φιλόξενη σκηνή του Πόλις, την Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου, στις 21.30, σε μια ξεχωριστή βραδιά με ποιοτική μουσική, καλό ποτό και εξαιρετικά εδέσματα finger food! 

Στόχος είναι η δημιουργία ενός βήματος πολιτισμού στα βόρεια προάστια, όπου καταξιωμένοι αλλά και νέοι καλλιτέχνες θα παρουσιάζουν το έργο τους με γνώμονα την ποιότητα και την αισθητική.

Το «Πόλις» φιλοξενεί πολιτιστικά δρώμενα που μας αφορούν: δρώμενα με περιεχόμενο.

Χαριτίνη Πανοπούλου
«Ασημένιο φεγγάρι»

Solo κιθάρα-φωνή

Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2023
Ώρα Έναρξης: 21.30
Είσοδος: 10 ευρώ
Προπώληση Εισιτηρίων: inpolis.gr
Τηλεφωνικές Κρατήσεις:  2108000009 - 6970156070
Πόλις Πολυχώρος (Μαρίνου Αντύπα 62-66, Νέο Ηράκλειο) 
 

Ο Ιταλός τραγουδιστής Τότο Κουτούνιο, διάσημος στη χώρα του και στο εξωτερικό για το τραγούδι του "Un Italiano vero" και τη νίκη του στη Eurovision το 1990 με το "Insieme: 1992", πέθανε την Τρίτη (22/08) σε ηλικία 80 ετών στο Μιλάνο, ανακοίνωσε ο μάνατζέρ του.

"Έπειτα από μακρά ασθένεια, η κατάσταση της υγείας του τραγουδιστή είχε επιδεινωθεί τους τελευταίους μήνες", διευκρίνισε ο Ντανίλο Μανκούζο, τον οποίο επικαλείται το πρακτορείο ειδήσεων Ansa. "Αντίο στον Τότο Κουτούνιο, έναν πραγματικό Ιταλό", έγραψε αμέσως η πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι αντιδρώντας στην είδηση του θανάτου του με μήνυμά της στην πλατφόρμα X (πρώην Twitter).

Η μεγαλύτερη επιτυχία του ήταν το 1983: Το τραγούδι "Un Italiano vero" (ή απλά "L'italiano") έγινε Νο1 των χιτ-παρέιντ στην Ιταλία και την Ελβετία, και Νο2 στη Γαλλία. Το τραγούδι γοήτευσε επίσης το κοινό στο Ισραήλ, το Ιράν και τη Νότια Κορέα.

Το ρεφρέν αυτής της διαχρονικής επιτυχίας είναι ακόμα επιτυχία στο ραδιόφωνο: "Lasciatemi cantare con la chitarra in mano, lasciatemi cantare, sono un italiano" (Αφήστε με να τραγουδήσω με την κιθάρα στο χέρι, αφήστε με να τραγουδήσω, είμαι ένας Ιταλός").

Το βιντεοκλίπ του τραγουδιού γυρίστηκε στα Ηλύσια Πεδία στο Παρίσι. Παρουσιάζει μια σειρά από μάλλον χαρακτηριστικά στερεότυπα για την Ιταλία και τους Ιταλούς, με τον τραγουδιστή να τρώει ζυμαρικά και να φλερτάρει με τη σερβιτόρα.

Το 1990 ο Κουτούνιο κέρδισε στη Eurovision με το "Insieme: 1992", ένα τραγούδι για την Ευρώπη. Μετά την Τζιλιόλα Τσινκουέτι το 1964, έγινε ο δεύτερος εκπρόσωπος της Ιταλίας στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό τραγουδιού που κατέκτησε την πρωτιά. Την επόμενη χρονιά παρουσίασε μαζί με την Τσινκουέτι το πρόγραμμα του διαγωνισμού που φιλοξενήθηκε στη Ρώμη.

Ο Σαλβατόρε Κουτούνιο, γνωστός ως Τότο Κουτούνιο, γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου 1943. Συνέθεσε κομμάτια για πολλούς Γάλλους τραγουδιστές, κυρίως τη δεκαετία του 1970: για τον Μισέλ Σαρντού ("En chantant") την Μιρέιγ Ματιέ, τον Ζεράρ Λενορμάν, τον Τζο Ντασέν, τον Τζόνι Χαλιντέι, τον Ερβέ Βιλάρ και την Σεϊλά.

Ο συνθέτης και ερμηνευτής είχε συμμετάσχει επίσης 15 φορές στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, που παρακολουθούν κάθε χρόνο εκατομμύρια τηλεθεατές.

Πέθανε σε ηλικία 48 ετών η τραγουδίστρια και τραγουδοποιός Coco Lee, η φωνή της «Μουλάν», η οποία έδινε μάχη με την κατάθλιψη.

Οι αδερφές της Coco Lee, Carol και Nancy Lee, ανακοίνωσαν ότι η Κινέζα τραγουδίστρια, που δάνεισε τη φωνή της στην Μουλάν αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει στο σπίτι της την Κυριακή.

«Με μεγάλη λύπη, είμαστε εδώ για να ανακοινώσουμε τα πιο σπαρακτικά νέα: η CoCo έπασχε από κατάθλιψη μερικά χρόνια, αλλά η κατάστασή της επιδεινώθηκε δραστικά τους τελευταίους μήνες. Αν και η CoCo ζήτησε επαγγελματική βοήθεια και έκανε ό,τι μπορούσε για να καταπολεμήσει την κατάθλιψη, δυστυχώς αυτός ο δαίμονας μέσα της την κυρίευσε», ανέφεραν οι αδερφές Lee σε μια ανάρτηση στα social media.

«Στις 2 Ιουλίου, έκανε απόπειρα αυτοκτονίας στο σπίτι της. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Παρά τις καλύτερες δυνατές προσπάθειες στο νοσοκομείο για τη διάσωση και την επαναφορά της μετά το κώμα, τελικά πέθανε στις 5 Ιουλίου 2023», πρόσθεσαν.

Το βιογραφικό της Coco Lee

Γεννημένη στις 17 Ιανουαρίου 1975 στο τότε υπό βρετανικό έλεγχο Χονγκ Κονγκ, η Coco Lee μετακόμισε στο Σαν Φρανσίσκο σε ηλικία 8 ετών με τη μητέρα της και τις δύο αδερφές της. Μετά το γυμνάσιο, παρακολούθησε μαθήματα στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια αλλά την κέρδισε η ανερχόμενη καριέρα της ως ποπ τραγουδίστρια στο Χονγκ Κονγκ και σύντομα κατέκτησε την Ασία.

Ανέβηκε στην κορυφή των charts της μαδαρινικής και καντονέζικης ποπ μουσικής και οι αγγλόφωνες εμφανίσεις της περιελάμβαναν το τραγούδι «Before I Fall In Love» για το soundtrack του Runaway Bride και το θεματικό τραγούδι «A Love Before Time» για την ταινία Τίγρης και Δράκος, το οποίο και ερμήνευσε στα Βραβεία Όσκαρ το 2001.

Δάνεισε τη φωνή της στον πρωταγωνιστικό ρόλο για την κινεζική μεταγλώττιση της Μουλάν της Disney. Η οικογένειά της στην ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απέτισε φόρο τιμής στους εργαζόμενους του νοσοκομείου που τη φρόντισαν και ανέφεραν ότι οι σκέψεις τους ήταν στη μητέρα της.

«Ως οικογένεια της Coco, είμαστε πολύ ευγνώμονες που είχαμε την τιμή να έχουμε μία τόσο εξαιρετική αδερφή. Είμαστε ευγνώμονες στον Θεό που μας έδωσε έναν τόσο ευγενικό άγγελο. Ξέρουμε ότι τώρα έχει πάει σε ένα πιο ευτυχισμένο μέρος και δεν υποφέρει πλέον από κατάθλιψη. Πιστεύουμε ότι ο Θεός θα τη φροντίσει! Τώρα, η μεγαλύτερη ευθύνη μας είναι να φροντίσουμε την ηλικιωμένη μητέρα μας. Ελπίζω ότι όλοι θα προσευχηθούν για αυτή τη φτωχή ηλικιωμένη γυναίκα και θα μας αφήσουν χρόνο και ιδιωτικότητα για να θρηνήσουμε», έγραψαν οι αδερφές Lee.

Με πληροφορίες του Hollywood Reporter

-Εάν σκέφτεστε την αυτοκτονία, εάν ανησυχείτε για άτομο του περιβάλλοντός σας ή έχετε χάσει κάποιον οικείο, μπορείτε να απευθυνθείτε στην 24ωρη Γραμμή Παρέμβασης για την Αυτοκτονία 1018. Μπορείτε επίσης να επικοινωνήσετε για να ζητήσετε βοήθεια ή συμβουλευτική στην ηλεκτρονική διεύθυνση Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.