Γράφει ο

Δρ. Παρίσης Μακραντωνάκης

Παθολόγος – Ογκολόγος

Διευθυντής Ε’ Ογκολογικής Παθολογικής Κλινικής Ιατρικού Διαβαλκανικού Θεσσαλονίκης
Διεθνές Ογκολογικό Κέντρο

 Τι είναι ο καρκίνος του στομάχου;

Ο καρκίνος του στομάχου (γαστρικός καρκίνος) είναι μια κακοήθεια του πεπτικού συστήματος που ξεκινά από τον βλεννογόνο του στομάχου. Παρότι η συχνότητά του έχει μειωθεί διεθνώς, παραμένει σημαντική αιτία νοσηρότητας και θνητότητας, ιδιαίτερα σε άτομα άνω των 60 ετών.

Χρήζει καθοριστικής σημασίας η ενημέρωση των πολιτών για τους παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο εμφάνισης της νόσου, ώστε να ενισχυθεί η πρόληψη και η έγκαιρη διάγνωση.

Επιδημιολογικά στοιχεία στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα, καταγράφονται περίπου 1.000–1.200 νέα περιστατικά γαστρικού καρκίνου ετησίως. Η νόσος εμφανίζεται συχνότερα στους άνδρες και σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Η βελτίωση των διατροφικών συνηθειών και η μείωση του καπνίσματος έχουν συμβάλει στη σταδιακή μείωση της επίπτωσης.

Τα τελευταία χρόνια, η χρήση ενδοσκόπησης, βιοψιών και σύγχρονων απεικονιστικών τεχνικών (CT, PET-CT) έχει αυξήσει σημαντικά την πιθανότητα πρώιμης διάγνωσης. Επιπλέον, η ανίχνευση του βακτηρίου Helicobacter pylori και η θεραπεία του μειώνουν τον κίνδυνο εξέλιξης σε καρκίνο.

Τι αυξάνει τον κίνδυνο;

 Χρόνια λοίμωξη από το βακτήριο Helicobacter pylori: Πρόκειται για έναν μικροοργανισμό που προκαλεί χρόνια φλεγμονή στο γαστρικό βλεννογόνο και μπορεί να οδηγήσει σε προκαρκινικές αλλοιώσεις.

 Διατροφή πλούσια σε αλατισμένα, καπνιστά ή επεξεργασμένα τρόφιμα:

 Χαμηλή κατανάλωση φρούτων και λαχανικών

 Συνήθειες που επιβαρύνουν σοβαρά το γαστρικό περιβάλλον (κάπνισμα, αλκοόλ)

 Οικογενειακό ιστορικό ή γενετικές μεταλλάξεις.

 Προκαρκινικές καταστάσεις: Αλλοιώσεις του βλεννογόνου που μπορεί να εξελιχθούν σε κακοήθεια.

Η ενημέρωση είναι το πρώτο βήμα προς την πρόληψη. Ο γαστρικός καρκίνος μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά, όταν εντοπιστεί έγκαιρα, με την εμφάνιση ύποπτων συμπτωμάτων όπως δυσπεψία, ναυτία, ανεξήγητη απώλεια βάρους, επίμονο κοιλιακό άλγος και γενική αδυναμία με αίμα στα κόπρανα ή αιματέμεση.

Διάγνωση

Η γαστροσκόπηση είναι η βασική μέθοδος για την απεικόνιση του γαστρικού βλεννογόνου, η οποία επιτρέπει την άμεση παρατήρηση ύποπτων βλαβών και τη λήψη βιοψιών για ιστολογική εξέταση. Οι ιστολογικές εξετάσεις των δειγμάτων που λαμβάνονται κατά την ενδοσκόπηση επιβεβαιώνουν την παρουσία καρκινικών κυττάρων, καθορίζουν τον τύπο του όγκου (π.χ. αδενοκαρκίνωμα) και παρέχουν πληροφορίες για την διαφοροποίηση και την επιθετικότητα της νόσου. Συμπληρωματικά, χρησιμοποιούνται αξονικές ή μαγνητικές τομογραφίες και PET-CT για τη χαρτογράφηση της νόσου και την αναζήτηση μεταστάσεων.

Θεραπεία

Η θεραπεία του γαστρικού καρκίνου έχει εξελιχθεί σημαντικά την τελευταία δεκαετία, με την επιστήμη να στρέφεται πλέον σε πιο στοχευμένες και εξατομικευμένες προσεγγίσεις. Η επιλογή της κατάλληλης θεραπείας εξαρτάται από το στάδιο της νόσου, τη γενική κατάσταση του ασθενούς και τα βιολογικά χαρακτηριστικά του όγκου.

Η χειρουργική αντιμετώπιση εξακολουθεί να αποτελεί τη βάση της θεραπείας όταν η νόσος είναι εντοπισμένη.

Η χημειοθεραπεία εφαρμόζεται προ εγχειρητικά ή συμπληρωματικά με σκοπό την υποσταδιοποίηση και την μείωση πιθανής υποτροπής της νόσου.

Η ακτινοθεραπεία μπορεί να συνδυαστεί μαζί με χημειοθεραπεία για τοπικά προχωρημένο ή μη χειρουργήσιμο καρκίνωμα.

Υπάρχουν καινοτόμες στοχευμένες θεραπείες βάσει γονιδιακών μεταλλάξεων (HER2), που πυροδοτούν μοριακά μονοπάτια καρκινογένεσης, που δείχνουν θεαματικά αποτελέσματα στην συνολική επιβίωση.

Η ανοσοθεραπεία σε συνδυασμό με την χημειοθεραπεία, όπως προκύπτει από δεδομένα πρόσφατων ογκολογικών μελετών (μελέτη Matterhorn) αυξάνει σημαντικά την πλήρη παθολογική ανταπόκριση και την επιβίωση των ασθενών χωρίς υποτροπή της νόσου.

Εξατομίκευση: Το μέλλον της ογκολογίας

Η σύγχρονη θεραπευτική προσέγγιση δεν είναι πλέον «μία λύση για όλους». Η ανάλυση του γενετικού προφίλ του όγκου, η αξιολόγηση της κλινικής κατάστασης του ασθενούς και η χρήση βιοδεικτών οδηγούν σε καινοτόμες θεραπείες προσαρμοσμένες στις ανάγκες του κάθε ασθενούς τόσο στην συνολική επιβίωση αλλά και στην βέλτιστη ποιότητα ζωής.

 Νέα εποχή στην Ογκολογία σηματοδοτεί η έναρξη λειτουργίας του Διεθνούς Ογκολογικού Κέντρου του Ομίλου Ιατρικού Αθηνών στη Θεσσαλονίκη. Το πρότυπο Διεθνές Ογκολογικό Κέντρο, λειτουργεί με προδιαγραφές εφάμιλλες των κορυφαίων ογκολογικών κέντρων παγκοσμίως, προσφέροντας ολιστική φροντίδα σε κάθε ασθενή, από την έγκαιρη διάγνωση, την εξατομικευμένη θεραπεία και τη συνεχή παρακολούθηση, σε υπερσύγχρονους, ειδικά σχεδιασμένους χώρους, υψηλής ασφάλειας αλλά και αισθητικής.

Γράφει ο
Δρ. Σωτήριος Μπίσδας
Ακτινολόγος – Νευροακτινολόγος,
Καθηγητής, Διευθυντής Τμήματος Νευροακτινολογίας και Πρότυπης Νευροαπεικόνισης, Ιατρικό Κέντρο Αθηνών

Η διάσειση, γνωστή και ως ήπια κρανιοεγκεφαλική κάκωση, αποτελεί μία από τις πιο υποτιμημένες αλλά και ύπουλες μορφές τραυματισμού του εγκεφάλου. Συχνά παραγνωρίζεται, καθώς μπορεί να μην συνοδεύεται από απώλεια συνείδησης ή να μην εμφανίζει ευρήματα στις απεικονιστικές εξετάσεις. Ωστόσο, οι συνέπειές της, βραχυπρόθεσμες αλλά και μακροπρόθεσμες, μπορούν να επηρεάσουν σημαντικά την ποιότητα ζωής του ατόμου, διαρκώντας από εβδομάδες έως και χρόνια.

Τι είναι η διάσειση;

Η διάσειση είναι αποτέλεσμα μιας ξαφνικής πρόσκρουσης ή βίαιης δόνησης του εγκεφάλου μέσα στο κρανίο, η οποία προκαλεί προσωρινή δυσλειτουργία των νευρικών κυκλωμάτων. Μπορεί να συμβεί ύστερα από πτώση, τροχαίο ατύχημα, αθλητική δραστηριότητα ή οποιοδήποτε χτύπημα στο κεφάλι.

Παρότι χαρακτηρίζεται ως «ήπια» μορφή κρανιοεγκεφαλικής κάκωσης, ο όρος συχνά δημιουργεί εφησυχασμό. Στην πραγματικότητα, οι συνέπειες μπορεί να είναι σημαντικές και μακροχρόνιες, επηρεάζοντας πολλές πτυχές της καθημερινής ζωής.

Ποια είναι τα συμπτώματα της διάσεισης;

Τα συμπτώματα της διάσεισης μπορεί να εκδηλωθούν άμεσα, αλλά συχνά εμφανίζονται ακόμη και εβδομάδες ή μήνες μετά την κάκωση. Τα πιο συνηθισμένα είναι:

 Brain Fog «Εγκεφαλική Ομίχλη»: Επίμονο αίσθημα σύγχυσης και δυσκολία στην καθαρή σκέψη. Οι ασθενείς περιγράφουν ότι δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν ή να επεξεργαστούν σωστά τις πληροφορίες.

 Zoning Out – Αίσθημα αποκοπής από το περιβάλλον: Στιγμιαία «απουσία», όπου κάποιος μοιάζει να χάνεται για λίγα δευτερόλεπτα, χωρίς σαφή αντίληψη του χώρου και του χρόνου. Συχνά αναφέρεται ως αίσθηση ότι «είναι αλλού».

 Διαταραχές μνήμης: Δυσκολία ανάκλησης πρόσφατων γεγονότων, λησμονιά σε καθημερινές υποχρεώσεις ή επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις.

 Κόπωση: Επίμονη και ανεξήγητη εξάντληση, ακόμη και χωρίς σωματική δραστηριότητα. Συχνά παρατηρείται και διανοητική κόπωση.

 Αδυναμία συγκέντρωσης: Εύκολη διάσπαση προσοχής, δυσκολία στην ολοκλήρωση εργασιών και δυσανεξία σε έντονα ερεθίσματα (π.χ. φώτα, θόρυβοι).

 Διαταραχές διάθεσης και προσωπικότητας: Άτομα που ήταν ήρεμα μπορεί να παρουσιάσουν ευερεθιστότητα, καταθλιπτική διάθεση ή αυξημένο άγχος. Αυτές οι αλλαγές συχνά επηρεάζουν τις διαπροσωπικές σχέσεις και την εργασιακή απόδοση.

Ποιους αφορά;

Η διάσειση μπορεί να συμβεί σε οποιονδήποτε, ανεξαρτήτως ηλικίας ή φυσικής κατάστασης. Ωστόσο, ορισμένες ομάδες βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο:

 Αθλητές, ιδιαίτερα σε αθλήματα επαφής (π.χ. ποδόσφαιρο, μπάσκετ, καράτε).

 Οδηγοί ή επιβάτες τροχαίων ατυχημάτων.

 Ηλικιωμένοι, λόγω συχνότερων πτώσεων.

 Παιδιά και έφηβοι, καθώς ο εγκέφαλός τους βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης.

 Άτομα που έχουν ήδη υποστεί διάσειση στο παρελθόν, καθώς αυξάνεται ο κίνδυνος συσσωρευτικής βλάβης.

Η συχνότητα επαναλαμβανόμενων κακώσεων σε μικρό χρονικό διάστημα μπορεί να οδηγήσει σε σύνδρομο μετα-διασεισικών συμπτωμάτων (post-concussion syndrome), που απαιτεί μακροχρόνια αντιμετώπιση. 

Πώς γίνεται η διάγνωση της διάσεισης;

Η διάγνωση της διάσεισης είναι κυρίως κλινική, δηλαδή βασίζεται στο ιστορικό και στα συμπτώματα του ασθενούς.

Ο ιατρός θα αξιολογήσει:

 Τη σοβαρότητα και διάρκεια των συμπτωμάτων

 Τυχόν απώλεια συνείδησης ή αμνησία

 Τη συχνότητα εμφάνισης φαινομένων όπως brain fog ή αδυναμία συγκέντρωσης

Επιπλέον, η αξονική ή μαγνητική τομογραφία μπορεί να αποκλείσει σοβαρότερες εγκεφαλικές βλάβες. Ειδικότερα, προηγμένες τεχνικές μαγνητικής τομογραφίας που εξετάζουν για πιθανές μετα-τραυματικές δυσλειτουργίες του εγκεφάλου σε κατάσταση ηρεμίας όπως και μέθοδοι ανίχνευσης μικροτραυματισμών στις νευρικές ίνες είναι ευαίσθητες για την διάγνωση στη διάσειση ακόμα και όταν η συμβατική αξονική ή μαγνητική τομογραφία είναι αρνητική σε ευρήματα. Σε πιο επίμονες περιπτώσεις, χρησιμοποιούνται νευροψυχολογικές δοκιμασίες ή τεστ μνήμης και γνωστικής λειτουργίας, για να εκτιμηθεί με ακρίβεια το εύρος της διαταραχής.

Μετά τη διάγνωση της διάσεισης

Η πλήρης ανάρρωση απαιτεί ξεκούραση, αποφυγή σωματικής και πνευματικής καταπόνησης, και σταδιακή επάνοδο στις καθημερινές δραστηριότητες. Εάν τα συμπτώματα παραμένουν, μπορεί να χρειαστεί:

 Φυσικοθεραπεία για προβλήματα ισορροπίας ή κεφαλαλγίες

 Νευροψυχολογική υποστήριξη

 Ψυχολογική συμβουλευτική, ειδικά σε περιπτώσεις συναισθηματικών μεταπτώσεων

 Φαρμακευτική αγωγή, εφόσον συνυπάρχει άγχος, αϋπνία ή κατάθλιψη

Η διάσειση δεν είναι ποτέ «ένα απλό χτύπημα στο κεφάλι». Οι επιπτώσεις της μπορεί να είναι δυσανάλογες σε σχέση με τον αρχικό τραυματισμό και να επηρεάσουν σοβαρά την ποιότητα ζωής. Ενημέρωση, έγκαιρη αναγνώριση των συμπτωμάτων και σωστή αποκατάσταση αποτελούν το κλειδί για την αποφυγή μακροχρόνιων συνεπειών.

Εάν υποπτεύεστε ότι εσείς ή κάποιο αγαπημένο σας πρόσωπο έχετε υποστεί διάσειση, ακόμη και πριν από εβδομάδες ή μήνες μην αγνοείτε τα σημάδια. Μια έγκαιρη διάγνωση και ένα εξατομικευμένο πλάνο αποκατάστασης μπορούν να κάνουν τη διαφορά.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο καθηγητής Σωτήριος Μπίσδας συγκαταλέγεται, σύμφωνα με την πρόσφατη κατάταξη της Elsevier “Updated science-wide author databases” (2025), στο 2% των πιο πολυαναφερόμενων (most-cited) και επιδραστικών κλινικών ερευνητών παγκοσμίως. Η διάκριση αυτή αναγνωρίζει τη συμβολή του πολυετούς έργου του στον χώρο της Ιατρικής Απεικόνισης, της Προηγμένης Νευροαπεικόνισης και της Ογκολογίας, αναδεικνύοντας τον κρίσιμο ρόλο που διαδραματίζει η σύγκλιση προηγμένων τεχνικών απεικόνισης στη διαμόρφωση της εξατομικευμένης θεραπείας.

Η διατροφή, η άσκηση και ο έλεγχος του στρες βοηθούν στην πρόληψη της νόσου Alzheimer

Μια νέα μελέτη με επικεφαλής τον Dean Ornish και την ομάδα του προσφέρει ελπίδα σε άτομα με νόσο Alzheimer σε αρχικό στάδιο ή ήπια γνωστική διαταραχή. Σε διάρκεια 20 εβδομάδων, 51 άτομα ηλικίας 45 έως 90 ετών συμμετείχαν σε μια δοκιμή για να διαπιστωθεί αν σημαντικές αλλαγές στον τρόπο ζωής θα μπορούσαν να βελτιώσουν την υγεία του εγκεφάλου τους — και τα αποτελέσματα ήταν ενθαρρυντικά.

Το ήμισυ της ομάδας συνέχισε τη συνήθη καθημερινότητά του. Το άλλο ήμισυ συμμετείχε σε ένα πρόγραμμα που περιλάμβανε φυτική διατροφή, καθημερινή άσκηση, δραστηριότητες μείωσης του στρες, τακτική ομαδική υποστήριξη και συγκεκριμένα συμπληρώματα διατροφής. Όλα τα γεύματα και τα συμπληρώματα παρέχονταν χωρίς κόστος.

«Οι ερευνητές αξιολόγησαν τη μνήμη και τις γνωστικές δεξιότητες πριν και μετά το πρόγραμμα με χρήση τυποποιημένων εργαλείων. Η ομάδα που άλλαξε τον τρόπο ζωής της εμφάνισε αξιοσημείωτη βελτίωση — ή σταθεροποίηση — ενώ η ομάδα ελέγχου παρουσίασε επιδείνωση. Ακόμα καλύτερα, όσο περισσότερο ακολουθούσε κάποιος το πρόγραμμα, τόσο περισσότερα οφέλη παρατηρούνταν» εξηγεί η Δήμητρα Ευθυμιοπούλου Διαιτολόγος-Διατροφολόγος και συνεχίζει:

Γιατί έχει σημασία ο τρόπος ζωής στη Νόσο Alzheimer

Γνωρίζουμε ότι η νόσος Alzheimer δεν προκαλείται από έναν μόνο παράγοντα. Η κακή διατροφή, η έλλειψη κίνησης, το χρόνιο στρες και η κοινωνική απομόνωση παίζουν ρόλο. Προηγούμενες μελέτες υποδείκνυαν ότι οι υγιεινές συνήθειες μπορεί να προστατεύουν τη λειτουργία του εγκεφάλου, αλλά αυτή είναι η πρώτη αυστηρή μελέτη που δείχνει ότι μπορεί να βοηθήσουν ακόμα και όταν τα συμπτώματα έχουν εμφανιστεί.

Πώς ήταν το πρόγραμμα

Το πρόγραμμα αλλαγής τρόπου ζωής περιλάμβανε:

 Διατροφή βασισμένη σε πλήρεις φυτικές τροφές (vegan), πλούσια σε φρούτα, λαχανικά, δημητριακά ολικής άλεσης, όσπρια, σόγια, σπόρους και ξηρούς καρπούς. Ήταν χαμηλή σε επιβλαβή λιπαρά, προστιθέμενα σάκχαρα και επεξεργασμένους υδατάνθρακες—χωρίς περιορισμούς θερμίδων. Όποιος χρειαζόταν περισσότερες θερμίδες, λάμβανε μεγαλύτερες μερίδες.

 Καθημερινή λήψη συμπληρωμάτων όπως: 1) Ωμέγα-3 + Κουρκουμίνη (4 κάψουλες): Πιθανώς βοηθούν στη μείωση του κινδύνου για νόσο Αλτσχάιμερ και της φλεγμονής στον εγκέφαλο. 2) Πολυβιταμίνη/Μεταλλικά στοιχεία (1 δισκίο): Συνδέονται με καλύτερη γνωστική λειτουργία.3) Συνένζυμο Q10 (2 κάψουλες μαλακής ζελατίνης): Μπορεί να υποστηρίξει την ενέργεια του εγκεφάλου και να μειώσει τη βλάβη στα κύτταρα. 4) Βιταμίνη C (1 δισκίο): Θα μπορούσε να βοηθήσει στην πρόληψη απώλειας μνήμης που σχετίζεται με την ηλικία. 5) Βιταμίνη B12 (1 δισκίο): Χαμηλά επίπεδα σχετίζονται με τη γήρανση του εγκεφάλου. 6) L-Θρεονικό Μαγνήσιο (2 δισκία): Μπορεί να προστατεύει την υγεία του εγκεφάλου και να βελτιώνει τη μνήμη. 7) Μανιτάρι Lion’s Mane (2 γραμμάρια): Έχει δειχθεί ότι υποστηρίζει τη μνήμη και τη λειτουργία του εγκεφάλου. 8) Προβιοτικό (1 κάψουλα): Μπορεί να ωφελήσει άτομα με γνωστική εξασθένηση.

 Εξατομικευμένο πρόγραμμα άσκησης, βασισμένο στην ηλικία και το επίπεδο φυσικής κατάστασης. Ο στόχος: τουλάχιστον 30 λεπτά καθημερινής αερόβιας δραστηριότητας (όπως περπάτημα) και ήπια ενδυνάμωση τρεις φορές την εβδομάδα. Οι ασκήσεις ήταν καθοδηγούμενες από γυμναστές και παρακολουθούνταν από πιστοποιημένη νοσηλεύτρια.

 Τεχνικές χαλάρωσης όπως ο διαλογισμός, η ήπια γιόγκα, ασκήσεις αναπνοής, και διατάσεις. Οι συνεδρίες καθοδηγούνταν από πιστοποιημένους ειδικούς διαχείρισης άγχους.

 Ομαδικές συνεδρίες με επικεφαλής επαγγελματία ψυχικής υγείας. Αυτές οι ωριαίες συγκεντρώσεις ενίσχυαν τη συναισθηματική υποστήριξη, το αίσθημα κοινότητας και την ανάπτυξη χρήσιμων εργαλείων επικοινωνίας. Οι συμμετέχοντες έλαβαν επίσης ένα βιβλίο με ασκήσεις μνήμης ενίσχυσης του εγκεφάλου, που χρησιμοποιούνταν στις συνεδρίες.

Οι συμμετέχοντες αξιολογήθηκαν ως προς τη μνήμη, τη λειτουργικότητα στην καθημερινότητα και την πνευματική διαύγεια. Πραγματοποιήθηκαν επίσης αιματολογικές εξετάσεις και μετρήσεις για την υγεία του εντέρου.

Ενθαρρυντικά αποτελέσματα μέσα σε μόλις 20 εβδομάδες

Μετά από 20 εβδομάδες, τα άτομα που συμμετείχαν στο πρόγραμμα βελτιώθηκαν σε τρία από τα τέσσερα βασικά γνωστικά τεστ. Η ομάδα που δεν έκανε αλλαγές επιδεινώθηκε. Ένα από τα τεστ (ADAS-Cog) έφτασε κοντά στο να δείξει μεγάλη διαφορά και όταν αφαιρέθηκε μια ακραία τιμή, η διαφορά έγινε στατιστικά σημαντική.

Υπήρξε επίσης ένα ξεκάθαρο μοτίβο: όσο περισσότερο τηρούσε κάποιος το πρόγραμμα, τόσο καλύτερη ήταν η εγκεφαλική του λειτουργία. Αυτό ίσχυε ανεξάρτητα από το αρχικό επίπεδο υγείας.

Τι συνέβη μέσα στο σώμα

Τα οφέλη δεν περιορίστηκαν μόνο στο μυαλό — παρατηρήθηκαν και βιολογικές αλλαγές:

 Ένας βασικός βιοδείκτης της νόσου Alzheimer στο αίμα (ο λόγος Aβ42/40) βελτιώθηκε στην ομάδα του προγράμματος, ενώ χειροτέρευσε στην ομάδα ελέγχου

 Άλλοι δείκτες όπως η ινσουλίνη, η LDL (κακή) χοληστερόλη και η GlycA (δείκτης φλεγμονής) μειώθηκαν

 Παρατηρήθηκαν αλλαγές στα βακτήρια του εντέρου που σχετίζονται με την προστασία του εγκεφάλου

 Ακόμα και δείκτες όπως το μήκος των τελομερών και τα επίπεδα κετονών βελτιώθηκαν

Αν και ορισμένες αλλαγές δεν ήταν στατιστικά σημαντικές — πιθανότατα λόγω του μικρού μεγέθους δείγματος — όλες οι τάσεις ήταν θετικές.

Δεν έχουν όλες οι προσπάθειες το ίδιο αποτέλεσμα

Η μελέτη έδειξε ότι για να υπάρξει ουσιαστική βελτίωση στη λειτουργία του εγκεφάλου απαιτείται σοβαρή δέσμευση. Για παράδειγμα, για την πρόληψη της γνωστικής έκπτωσης, οι συμμετέχοντες έπρεπε να ακολουθούν τουλάχιστον το 70% του προγράμματος. Σε ορισμένες αξιολογήσεις, απαιτείτο ακόμη μεγαλύτερη συνέπεια — κάτι που υποδηλώνει ότι οι μικρές αλλαγές μπορεί να μην αρκούν για πραγματικά αποτελέσματα.

Όπως και στις παλαιότερες μελέτες του Ornish για την καρδιοπάθεια και τον καρκίνο, το συμπέρασμα είναι σαφές: όσο περισσότερη προσπάθεια καταβάλλεις, τόσο περισσότερα κερδίζεις.

Πώς συγκρίνεται αυτό με τα φάρμακα;

Σε αντίθεση με τα φάρμακα που αποσκοπούν μόνο στην επιβράδυνση της έκπτωσης, το συγκεκριμένο πρόγραμμα τρόπου ζωής οδήγησε σε πραγματική βελτίωση. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Πολλά φάρμακα για το Alzheimer ενέχουν κινδύνους, όπως εγκεφαλικό οίδημα ή υψηλό κόστος. Αντίθετα, οι αλλαγές στον τρόπο ζωής έχουν χαμηλό κίνδυνο και ενδεχομένως ισχυρά οφέλη.

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αγνοήσουμε τη φαρμακευτική αγωγή. Στην πραγματικότητα, ο συνδυασμός και των δύο ενδεχομένως να είναι η καλύτερη προσέγγιση. Αλλά για όσους δεν έχουν πρόσβαση σε νέα φάρμακα — ή αναζητούν περισσότερες επιλογές — αυτό το πρόγραμμα προσφέρει ελπίδα.

Μια νέα κατεύθυνση για τη Νόσο Alzheimer;

Αυτή η πρωτοποριακή μελέτη δείχνει ότι σημαντικές αλλαγές στη διατροφή, την άσκηση, το στρες και την κοινωνική υποστήριξη μπορούν πραγματικά να βελτιώσουν τη σκέψη και τη μνήμη σε άτομα με πρώιμο Alzheimer. Τα ευρήματα δεν περιορίζονται σε επιφανειακές βελτιώσεις — δείχνουν πραγματικές βιολογικές αλλαγές.

Η μελέτη έχει φυσικά και περιορισμούς: η ομάδα ήταν μικρή, σχετικά ομοιογενής ως προς το υπόβαθρο, και παρακολουθήθηκε μόνο για 20 εβδομάδες. Χρειάζονται μεγαλύτερες και μακροχρόνιες μελέτες για να επιβεβαιωθούν τα αποτελέσματα.

«Ωστόσο, το μήνυμα είναι ισχυρό: η νόσος Alzheimer ίσως να μην είναι ένας μονόδρομος. Με τις σωστές αλλαγές, ίσως μπορούμε να την επιβραδύνουμε — ή ακόμα και να την αναστρέψουμε — ειδικά αν δράσουμε νωρίς. Αυτή η προσέγγιση μπορεί επίσης να βοηθήσει άτομα που βρίσκονται σε κίνδυνο, προσφέροντας έναν προληπτικό τρόπο προστασίας της εγκεφαλικής υγείας πριν εμφανιστούν τα προβλήματα» καταλήγει η κ. Ευθυμιοπούλου.

Το άσθμα είναι μία από τις πιο συχνές παθήσεις του αναπνευστικού συστήματος παγκοσμίως, επηρεάζοντας περισσότερους από 350 εκατομμύρια ανθρώπους. Σε ορισμένες χώρες, το ποσοστό των πασχόντων αγγίζει ακόμη και το 20%, ενώ στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι κυμαίνεται μεταξύ 8% και 9%. Παρότι πρόκειται για μια σύγχρονη πρόκληση δημόσιας υγείας, το άσθμα είναι γνωστό από την αρχαιότητα, με αναφορές που ξεκινούν από τον 16ο αιώνα π.Χ. σε αιγυπτιακούς παπύρους και φτάνουν έως τον Όμηρο (8^ος αιώνας π.Χ.) και τον Ιπποκράτη (4^οςαιώνας π.Χ.).

Τα συμπτώματα και οι παροξύνσεις της νόσου

«Η συμπτωματολογία του άσθματος περιλαμβάνει συνήθως βήχα, δύσπνοια, συριγμό κατά την αναπνοή και ένα αίσθημα σφιξίματος στο στήθος. Ορισμένοι ασθενείς ενδέχεται να έχουν και παραγωγή πτυέλων, ενώ αρκετά συχνές είναι οι νυχτερινές ενοχλήσεις, όπως βήχας ή συρίττουσα αναπνοή που δυσκολεύουν τον ύπνο. Τα συμπτώματα αυτά άλλοτε υποχωρούν για μεγάλες περιόδους, είτε με φαρμακευτική αγωγή είτε αυτόματα και άλλοτε επιδεινώνονται, οδηγώντας σε παρόξυνση, μια οξεία κατάσταση που μπορεί να απαιτεί άμεση ιατρική παρέμβαση», επισημαίνει ο κ. Σπυρίδων Γκάτζιας, Αναπληρωτής Διευθυντής Πνευμονολόγος στο Metropolitan Hospital και συνεχίζει:

Τύποι άσθματος και παρανοήσεις

Συχνά δημιουργείται σύγχυση σχετικά με τις κατηγορίες της νόσου. Ο όρος «βρογχικό άσθμα» χρησιμοποιείται λανθασμένα ως διακριτή μορφή, ενώ στην πραγματικότητα όλα τα είδη άσθματος είναι βρογχικά. Στις κατηγορίες της νόσου συναντάμε αρχικά το αλλεργικό άσθμα, το οποίο μπορεί να σχετίζεται με προϋπάρχουσες αλλεργικές παθήσεις, όπως η ρινίτιδα ή το έκζεμα, καθώς και οικογενειακό ιστορικό αλλεργιών. Από την άλλη, υπάρχει το μη αλλεργικό άσθμα, που εμφανίζεται κυρίως σε ενήλικες και συχνότερα σε γυναίκες. Σε κάποιες περιπτώσεις, το άσθμα συνοδεύεται από μόνιμο περιορισμό της ροής του αέρα λόγω αναδιαμόρφωσης των αεραγωγών ή συνδέεται με ηωσινοφιλική φλεγμονή, ειδικά σε υπέρβαρους ή παχύσαρκους ασθενείς.

Τι επιδεινώνει το άσθμα

Η καθημερινότητα είναι γεμάτη ερεθίσματα που μπορεί να επιδεινώσουν το άσθμα. Κυριότεροι παράγοντες είναι τα ακάρεα της σκόνης, το τρίχωμα κατοικίδιων ζώων όπως η γάτα και ο σκύλος, καθώς και η γύρη και η μούχλα. Η ατμοσφαιρική ρύπανση, το κάπνισμα, οι ακραίες θερμοκρασίες (έκθεση σε ζεστό ή κρύο αέρα), ορισμένα φάρμακα όπως η ασπιρίνη και τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη, το έντονο άγχος, η σωματική άσκηση, αλλά και οι ιογενείς ή βακτηριακές λοιμώξεις μπορούν επίσης να προκαλέσουν έξαρση. Το γενετικό υπόβαθρο φαίνεται να παίζει ρόλο στην προδιάθεση, αλλά και στον τρόπο που το σώμα αντιδρά στα ερεθίσματα.

Η διάγνωση και η σημασία της σπιρομέτρησης

Η διάγνωση του άσθματος βασίζεται καταρχάς στη λήψη ενός λεπτομερούς ιατρικού ιστορικού και σε εμπεριστατωμένη κλινική εξέταση. Καθοριστικό ρόλο παίζει η σπιρομέτρηση, μια απλή και ανώδυνη εξέταση που μετρά τον εισπνεόμενο και εκπνεόμενο αέρα, αλλά και την ταχύτητα ροής του σε σχέση με τον χρόνο. Μέσω αυτής, ο γιατρός μπορεί να εντοπίσει παθολογικά ευρήματα στη λειτουργία των αεραγωγών και να αξιολογήσει την ανταπόκριση στη θεραπεία. Η μαγνητική ή αξονική τομογραφία δεν είναι απαραίτητες για τη διάγνωση, εκτός κι αν υπάρχει ανάγκη για αποκλεισμό άλλων παθήσεων, ειδικά σε καπνιστές.

Η σύγχρονη θεραπεία: Εξατομίκευση και νέες λύσεις

«Η θεραπεία του άσθματος γίνεται εξατομικευμένα και προσαρμόζεται ανάλογα με την ηλικία, το φύλο, τον τύπο και τη βαρύτητα της νόσου. Τα φάρμακα που χρησιμοποιούνται περιλαμβάνουν εισπνεόμενα βρογχοδιασταλτικά που παρέχουν άμεση ανακούφιση, εισπνεόμενα ή από του στόματος κορτικοστεροειδή που ρυθμίζουν τη φλεγμονή των αεραγωγών, καθώς και αντιαλλεργικά φάρμακα. Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις, η θεραπευτική φαρέτρα περιλαμβάνει πλέον και βιολογικούς παράγοντες, καινοτόμα φάρμακα που χορηγούνται ενέσιμα και προσφέρουν σημαντικό έλεγχο της νόσου, επιτρέποντας στους ασθενείς να ζουν ουσιαστικά χωρίς συμπτώματα και περιορισμούς», καταλήγει ο κ. Γκάτζιας.

*Το Πνευμονολογικό Τμήμα του Metropolitan Hospital είναι πλήρως εξοπλισμένο με τον πληρέστερο και αρτιότερο ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό αιχμής και εκτελεί όλο το φάσμα των απαιτούμενων εξετάσεων, για την πλήρη διερεύνηση, ορθή διάγνωση και σωστή παρακολούθηση όλων των αναπνευστικών νοσημάτων. Τέλος, έχει στενή συνεργασία με άλλα Τμήματα και Εργαστήρια στο Metropolitan Hospital και διαθέτει την απαραίτητη ιατρική στελέχωση και τεχνολογική υποδομή ώστε να ανταποκριθεί στην πληθώρα των διαγνωστικών και θεραπευτικών προκλήσεων που τίθενται καθημερινά.

Σε μια ψηφιακή πλατφόρμα της ΗΔΙΚΑ θα είναι συγκεντρωμένα όλα τα ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία των δημόσιων νοσοκομείων από την 1η Οκτωβρίου. Πρόκειται για το νέο ψηφιοποιημένο σύστημα ραντεβού με τα δημόσια νοσηλευτικά ιδρύματα, που θα πραγματοποιείται με τη συμβολή του τετραψήφιου αριθμού 1566. Όλα τα ραντεβού των ασθενών θα είναι εγγεγραμμένα σε μία ενιαία ψηφιακή πλατφόρμα.

Τι πρέπει να κάνουν οι γιατροί έως 15 Σεπτεμβρίου

Μάλιστα με εγκύκλιο του το υπουργείο υγείας τονίζει ότι θα πρέπει όλοι οι γιατροί που πραγματοποιούν ιατρεία στα νοσοκομεία, να έχουν οργανώσει το σύστημα και να έχουν εγγράψει όλα τα προγραμματισμένα ραντεβού μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου στη συγκεκριμένη ψηφιακή πλατφόρμα.

Σύμφωνα με την εγκύκλιο, τα νοσοκομεία θα πρέπει να έχουν κατηγοριοποιήσει και οργανώσει το σύστημα των ραντεβού μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου και για ένα διάστημα 120 ημερών. Σημειώνεται επίσης ότι κάθε ραντεβού θα πρέπει να είναι διάρκειας τουλάχιστον 10 λεπτών.

Έτσι από 1η Οκτωβρίου 2025, οι πολίτες θα μπορούν να κλείνουν ραντεβού δωρεάν μέσω: της εθνικής τηλεφωνικής γραμμής 1566, της εφαρμογής MyHealth App, και της ιστοσελίδας finddoctors.gov.gr

Διευκρινίζεται πάντως από το υπουργείο Υγείας ότι οι πολίτες θα συνεχίσουν να έχουν τη δυνατότητα να προγραμματίζουν ραντεβού είτε τηλεφωνικά με τη δομή, είτε με αυτοπρόσωπη παρουσία. Τα αντίστοιχα ραντεβού θα δεσμεύονται στην πλατφόρμα της ΗΔΙΚΑ.

Να σημειωθεί ότι τα Τακτικά Εξωτερικά Ιατρεία των Νοσοκομείων (Τ.Ε.Ι.) λειτουργούν σε όλα τα νοσοκομεία για την παροχή πρωτοβάθμιας περίθαλψης προσφέροντας ιατρικές υπηρεσίες σε ασθενείς που χρειάζονται ιατρική εξέταση από ιατρό ειδικότητας, διάγνωση και παρακολούθηση ασθενειών, συνταγογράφηση φαρμάκων και παρακλινικών εξετάσεων, ιατρικές γνωματεύσεις και επανεξέταση έπειτα από νοσηλεία ή επέμβαση, χωρίς να απαιτείται νοσηλεία.

Τι μπορεί να κρύβουν οι ξαφνικές λάμψεις και τα αυξημένα «μυγάκια» στα μάτια

Η αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς είναι μια σοβαρή πάθηση του ματιού που απαιτεί άμεση ιατρική αντιμετώπιση, καθώς αν δεν θεραπευθεί μπορεί να οδηγήσει σε μόνιμη απώλεια της όρασης.

Ο αμφιβληστροειδής χιτώνας είναι ένα στρώμα νευρικού ιστού στο πίσω μέρος του ματιού, που δέχεται το φως και στέλνει την εικόνα στον εγκέφαλο. Η αποκόλλησή του συμβαίνει όταν απομακρύνεται από την φυσιολογική θέση του, με συνέπεια να διακόπτεται η τροφοδοσία των κυττάρων του με οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά.

«Η αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το υαλοειδές υγρό - το παχύρευστο υγρό που καλύπτει το οπίσθιο ημιμόριο του οφθαλμού και προσφύεται με ισχυρές ίνες στον αμφιβληστροειδή. Καθώς μεγαλώνουμε, το υαλοειδές απομακρύνεται από τον αμφιβληστροειδή, συνήθως χωρίς να δημιουργεί προβλήματα στην όραση. Μερικές φορές, όμως, καθώς απομακρύνεται μπορεί να προκαλέσει σχίσιμο στον αμφιβληστροειδή, σε μία ή περισσότερες περιοχές. Το υγρό μπορεί στη συνέχεια να περάσει μέσα από αυτό το σχίσιμο και να ανασηκώσει τον αμφιβληστροειδή, όπως η υγρασία ανασηκώνει την ταπετσαρία από τον τοίχο», εξηγεί ο Χειρουργός Οφθαλμίατρος Αλέξανδρος Χαρώνης, MD, Διευθυντής Τμήματος Αμφιβληστροειδούς στο Οφθαλμολογικό Κέντρο Athens Vision.

Το ενδεχόμενο να συμβεί αυτό αυξάνουν ορισμένοι παράγοντες. Ένας από αυτούς είναι η υψηλή μυωπία (πάνω από 5 βαθμούς). Μελέτες έχουν δείξει ότι οι ασθενείς με υψηλή μυωπία έχουν πενταπλάσιες έως εξαπλάσιες πιθανότητες να υποστούν αποκόλληση αμφιβληστροειδούς, σε σύγκριση με όσους έχουν χαμηλή μυωπία.

Άλλοι παράγοντες κινδύνου για αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς είναι προηγούμενο τραύμα ή χειρουργείο (π.χ. για καταρράκτη) στο μάτι, το οικογενειακό ιστορικό αποκόλλησης και το ιστορικό αποκόλλησης στο άλλο μάτι. Αυξημένο κίνδυνο διατρέχουν επίσης όσοι έχουν περιοχές λέπτυνσης στον αμφιβληστροειδή (τις εντοπίζει ο οφθαλμίατρος κατά την οφθαλμοσκόπηση).

«Πρόσφατες μελέτες εξέτασαν κατά πόσο μετεωρολογικοί παράγοντες, όπως η θερμοκρασία και η υγρασία, μπορεί να σχετίζονται με αυξημένη συχνότητα αποκολλήσεων σε περιόδους καύσωνα. Ωστόσο, τα διαθέσιμα επιδημιολογικά δεδομένα είναι περιορισμένα και δεν τεκμηριώνουν αιτιώδη σχέση. Πρόκειται κατ’ ουσία για μία υπόθεση που απαιτεί περαιτέρω έρευνα», συνεχίζει ο κ. Χαρώνης.

Ανεξάρτητα από την αιτία της, η αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς είναι πολύ σοβαρή κατάσταση. Γι' αυτό τον λόγο οι ασθενείς πρέπει να απευθύνονται στον οφθαλμίατρο με τα πρώτα συμπτώματα που θα εκδηλώσουν, ώστε να γίνει η ενδεδειγμένη θεραπεία πριν εξελιχθεί. Τα συμπτώματά της κατά κανόνα εκδηλώνονται αιφνιδίως. Τα κύρια είναι:

 Φωταψίες (λάμψεις) που εμφανίζονται ξαφνικά στο ένα ή και στα δύο μάτια. Οι φωταψίες γίνονται αντιληπτές από τους ασθενείς σαν αστραπές.

 Αυξημένες μυϊοψίες (μυγάκια). Μοιάζουν με σκούρα σημαδάκια που «περιφέρονται» στο οπτικό πεδίο. Αν και όλοι μπορεί να βλέπουμε σποραδικά τέτοιου είδους «μυγάκια», σε περίπτωση αποκόλλησης αυξάνονται ξαφνικά. Όταν συνοδεύονται από λάμψεις, είναι ακόμα πιο ύποπτα για αποκόλληση αμφιβληστροειδούς.

 Εμφάνιση σκοτεινής σκιάς (σαν κουρτίνα) στην περιφερειακή όραση.

 Θόλωση της όρασης.

«Τα συμπτώματα αυτά δεν συνεπάγονται αυτομάτως ότι έχει αποκολληθεί ο αμφιβληστροειδής χιτώνας του ματιού. Χρειάζονται όμως επειγόντως αξιολόγηση από τον οφθαλμίατρο. Εκείνος θα εξετάσει τα μάτια και θα εντοπίσει τυχόν ρωγμές στον αμφιβληστροειδή ή την έναρξη της αποκόλλησης και θα συστήσει την απαιτούμενη θεραπεία», επισημαίνει ο κ. Χαρώνης.

Όταν υπάρχουν ρωγμές στον αμφιβληστροειδή, ο οφθαλμίατρος μπορεί να συστήσει άμεσα λέιζερ ή κρυοπηξία για να τις «σφραγίσει». Όταν έχει αρχίσει η αποκόλληση, σχεδόν πάντοτε χρειάζεται χειρουργική επέμβαση για να επανέλθει ο αμφιβληστροειδής στην φυσιολογική του θέση.

Οι καθυστερήσεις στη διάγνωση και την αντιμετώπιση της αποκόλλησης του αμφιβληστροειδούς μπορεί να αποβούν μοιραίες για την όραση. Όσο καθυστερεί η απαιτούμενη διόρθωση, τόσο αποκολλάται ο αμφιβληστροειδής, γεγονός που αυξάνει τον κίνδυνο μόνιμης απώλειας της όρασης ή τύφλωσης. Στην πραγματικότητα, η αποκόλληση σχεδόν πάντοτε οδηγεί στην τύφλωση, εάν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως.

«Η αποκόλληση αμφιβληστροειδούς μπορεί να συμβεί ξαφνικά σε οποιονδήποτε. Οι ασθενείς πρέπει να γνωρίζουν ότι όσο πιο σοβαρή είναι όταν διαγνωστεί, τόσο πιο δυσμενής είναι η πρόγνωση για την όραση. Με την έγκαιρη διάγνωση, όμως, και τη σύγχρονη τεχνολογία μπορεί να διορθωθεί το πρόβλημα στο 80-90% των περιπτώσεων, αν και η αποκατάσταση της όρασης μπορεί να διαρκέσει εβδομάδες ή μήνες», καταλήγει ο κ. Χαρώνης.

Η υπεριδρωσία επηρεάζει έως και το 3% του πληθυσμού και οι επιπλοκές σπάνια είναι σοβαρές. Ωστόσο, η υπερβολική εφίδρωση επηρεάζει σημαντικά την καθημερινότητα κάθε πάσχοντα, προκαλώντας αδυναμία εκτέλεσης ακόμα και απλών δραστηριοτήτων, όπως η οδήγηση.

Έχει επίσης ψυχολογικές, κοινωνικές και ιατρικές επιπτώσεις. Σε αυτές περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων και δερματικά προβλήματα, όπως οι βακτηριακές, μυκητιασικές και ιογενείς λοιμώξεις. Ευτυχώς, οι υπάρχουσες θεραπείες μπορούν να απαλλάξουν τους πάσχοντες από τις ποικίλες συνέπειες και να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους, η οποία πλήττεται έντονα.

«Η εφίδρωση είναι μια σωματική λειτουργία που βοηθά στη ρύθμιση της θερμοκρασίας του σώματος. Τη λειτουργία της ελέγχει το αυτόνομο νευρικό σύστημα, το οποίο είναι μέρος του νευρικού συστήματος που λειτουργεί χωρίς τον συνειδητό έλεγχο του ατόμου», εξηγεί ο Δερματολόγος - Αφροδισιολόγος δρ Χρήστος Στάμου.

«Η έκκριση του ιδρώτα γίνεται από τους τρία εκατομμύρια ιδρωτοποιούς αδένες, που υπάρχουν στο σώμα. Από τους εκκρινείς ιδρωτοποιούς αδένες που βρίσκονται σε όλο το σώμα παράγεται άοσμος ιδρώτας ενώ από τους αποκρινείς που βρίσκονται στο κεφάλι, τις μασχάλες και τη βουβωνική χώρα ένας βαρύτερος λιπαρός ιδρώτας που όταν αναμιγνύεται με τα βακτήρια του δέρματος παράγει τη χαρακτηριστική οσμή. Οι πιο συνηθισμένες περιοχές εφίδρωσης είναι οι μασχάλες, το πρόσωπο, οι παλάμες και τα πέλματα.

Η παραγωγή ιδρώτα αυξάνεται φυσιολογικά όταν σημειώνονται αλλαγές στη θερμοκρασία του σώματος, π.χ. λόγω πυρετού ή βρώσης καυτερών τροφίμων, στην εξωτερική θερμοκρασία ή στη συναισθηματική κατάσταση του ανθρώπου, π.χ. όταν θυμώνει, φοβάται, ντρέπεται ή αγχώνεται. Ένα μικρό ποσοστό ατόμων παράγουν λιγότερη ποσότητα ιδρώτα από αυτήν που χρειάζονται και άλλα υπερβολική. Και οι δύο διαταραχές μπορούν να προκαλέσουν προβλήματα», προσθέτει.

Η υπεριδρωσία είναι μια διαταραχή που προκαλεί δυσανάλογη με τις ομοιοστατικές απαιτήσεις της θερμοκρασίας του σώματος εφίδρωση. Σε κάποιους ανθρώπους προκαλείται από υπερδραστηριότητα των αδένων, συχνά λόγω κληρονομικότητας, και σε άλλους σε υποκείμενη πάθηση, όπως λοίμωξη, διαβήτη, προβλήματα θυρεοειδούς, διαταραχές του νευρικού συστήματος, καρκίνο, καταστάσεις όπως η εμμηνόπαυση κ.ά. ή από φάρμακα, π.χ. αντιπυρετικά.

Η διαταραχή αυτή έχει αρνητικό σωματικό αντίκτυπο στους ασθενείς, αφού επηρεάζει δραστηριότητες, όπως η ένδυση, η υγιεινή και οι δουλειές. Καθημερινές δραστηριότητες, όπως τα ψώνια, αποφεύγονται ή περιορίζονται λόγω του άγχους και της αμηχανίας που προκαλεί ο ιδρώτας. Χειρωνακτικές δραστηριότητες και ο χειρισμός αντικειμένων όπως οι βελόνες ραψίματος, το τιμόνι του αυτοκινήτου είναι συχνά αδύνατες.

Η υπερβολική εφίδρωση καθιστά δυσκολότερο το άνοιγμα θυρών, την αθλητική ενασχόληση και αυξάνει τον κίνδυνο ηλεκτροπληξίας σε επαγγελματίες. Υπονομεύει δε τη χρήση ανοιχτών ψηλών υποδημάτων, καθώς αυξάνει την πιθανότητα τραυματισμών όπως το διάστρεμμα.

Οι ασθενείς καταπονούνται ψυχολογικά καθώς παλεύουν με το άγχος και την κατάθλιψη. Η υπερίδρωση μπορεί να οδηγήσει σε αμηχανία, άγχος, θλίψη, θυμό και αισθήματα απελπισίας. Ο ψυχολογικός αντίκτυπος μπορεί να είναι ίσος ή μεγαλύτερος με αυτόν άλλων φλεγμονωδών δερματικών παθήσεων, συμπεριλαμβανομένης της ψωρίασης και της ακμής.

Το 75% των ασθενών αναφέρουν ότι υπάρχει έκπτωση στην κοινωνική τους ζωή, καθώς και στη συναισθηματική και ψυχική τους υγεία. Δυσκολεύονται να έχουν σωματικές επαφές, που περιλαμβάνουν την απλή χειραψία έως τις σεξουαλικές σχέσεις. Επιπλέον έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση από την ανησυχία για την αντίληψη των άλλων για αυτούς. Λόγω των συμπτωμάτων τους συχνά αποφεύγουν τις κοινωνικές συγκεντρώσεις, υπονομεύοντας έτσι τη σταδιοδρομία και την ερωτική τους ζωή. Έχει αποδειχθεί επίσης ότι επηρεάζει την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών και των εφήβων.

Πέρα όμως από τις κοινωνικές και συναισθηματικές επιπτώσεις, η υπερβολική εφίδρωση προκαλεί και δερματικά προβλήματα, διότι δημιουργεί ένα περιβάλλον υγρό που οδηγεί σε διαταραχή του δερματικού φραγμού, ευνοώντας τον αποικισμό και τη μόλυνση. Πιο συγκεκριμένα το δέρμα καθίσταται πιο ευάλωτο σε:

Μυκητιασική δερματική λοίμωξη στη βουβωνική χώρα (tinea cruris) - που προσβάλλει το γεννητικό, ηβικό, περινεϊκό και περιπρωκτικό δέρμα και προκαλείται από παθογόνους μύκητες γνωστούς ως δερματόφυτα.

Πόδι του αθλητή (tinea pedis) - μια μυκητιασική λοίμωξη των ποδιών, η οποία συχνά ξεκινά ανάμεσα στα δάχτυλα, όπου η υπερβολική εφίδρωση είναι εντονότερη.

Ονυχομυκητίαση - διότι οι μύκητες ευδοκιμούν σε υγρά περιβάλλοντα και μπορούν να προσβάλλουν τόσο να νύχια των ποδιών όσο και των χεριών των ασθενών με τοπική υπεριδρωσία.

Κονδυλώματα και βακτηριακές λοιμώξεις - αφού η διατάραξη της συνέχειας του δέρματος από την έντονη εφίδρωση επιτρέπει την προσβολή από βακτήρια και ιούς, συμπεριλαμβανομένων των κονδυλωμάτων.

Έκζεμα - η υπερβολική εφίδρωση των χεριών μπορεί επίσης να προκαλέσει πόνο, σκασμένο δέρμα και έκζεμα στους ανθρώπους με τοπική αλλά όχι με γενικευμένη υπεριδρωσία.

Βρωμιδρωσία - γιατί οι ουσίες που δημιουργούν τα βακτήρια του δέρματος όταν έρχονται σε επαφή με το λιπαρό υγρό που εκκρίνουν οι αποκρινείς αδένες προκαλούν εξαιρετικά δυσάρεστη οσμή στις περιοχές της μασχάλης και των γεννητικών οργάνων ορισμένων ανθρώπων.

Προσαρμογές στον τρόπο ζωής μπορούν να μειώσουν την ποσότητα του ιδρώτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εάν τις υιοθετήσουν οι πάσχοντες θα ιδρώνουν σε φυσιολογικό βαθμό.

Η επιλογή ελαφρύτερων ρούχων που επιτρέπουν στο δέρμα να αναπνέει, η εφαρμογή αντιιδρωτικού στις μασχάλες ή αποσμητικού για τη μείωση της οσμής, η εξαίρεση των καυτερών τροφών από τη διατροφή και η αντιμετώπιση παθήσεων που προκαλούν εφίδρωση περιορίζουν, σε μικρό βαθμό όμως, το πρόβλημα.

Εάν αυτά δεν βοηθήσουν, υπάρχουν θεραπείες που μπορούν να ελέγξουν την πάθηση. Εξειδικευμένες φαρμακευτικές αγωγές μπορούν να εμποδίσουν τη διέγερση των ιδρωτοποιών αδένων, αλλά όπως όλα τα φάρμακα είναι πιθανόν να προκαλέσουν παρενέργειες και δεν είναι κατάλληλα για όλους.

Η ιοντοφόρηση είναι μια διαδικασία που χρησιμοποιεί ηλεκτρικό ρεύμα για να απενεργοποιήσει προσωρινά τον ιδρωτοποιό αδένα και είναι πιο αποτελεσματική για την εφίδρωση των χεριών και των ποδιών. Οι παρενέργειες, αν και σπάνιες, περιλαμβάνουν σκάσιμο του δέρματος και φουσκάλες.

Η βοτουλινική τοξίνη (botox) χρησιμοποιείται για τη θεραπεία της σοβαρής εφίδρωσης στις μασχάλες, τις παλάμες και τις πελματιαίες περιοχές του ποδιού. Όταν εγχέεται στη μασχάλη μπλοκάρει προσωρινά τα νεύρα που διεγείρουν την εφίδρωση. Οι παρενέργειες περιλαμβάνουν ήπιο πόνο στο σημείο της έγχυσης.

Όταν οι θεραπείες αυτές δεν μειώνουν το πρόβλημα, συστήνεται μια ελάχιστα επεμβατική χειρουργική επέμβαση που ονομάζεται συμπαθεκτομή.

«Η καλύτερη θεραπευτική προσέγγιση εξαρτάται από τις συγκεκριμένες ανάγκες του ατόμου και τη σοβαρότητα της κατάστασής του. Η σωστή διάγνωση βοηθά στον καθορισμό του καταλληλότερου θεραπευτικού σχεδίου και ξεκινά από την αιτία που την προκαλεί. Εάν δεν οφείλεται σε κάποια πάθηση, τότε μόνο η θεραπεία επικεντρώνεται στον έλεγχο της παραγωγής ιδρώτα», καταλήγει ο δρ Στάμου.

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου, δηλαδή η ανάπτυξη κακοήθειας στο παχύ έντερο ή στο ορθό, συνιστά μια από τις πιο συχνές σε εμφάνιση μορφές καρκίνου παγκοσμίως. Τα αίτια της πάθησης δεν είναι πάντα σαφή, ωστόσο οι ανθυγιεινές διατροφικές και άλλες βλαβερές συνήθειες αυξάνουν σημαντικά την πιθανότητα νόσησης.

«Οι περισσότερες περιπτώσεις καρκίνου του παχέος εντέρου ή του ορθού ξεκινούν με τη μορφή πολυπόδων. Οι πολύποδες συνιστούν μη φυσιολογικές, καλοήθεις αναπτύξεις στην επένδυση του οργάνου, οι οποίοι παραμένουν συνήθως ασυμπτωματικοί μέχρι την τυχαία συνήθως ανεύρεσή τους. Επομένως, ο έλεγχος για την εύρεση και αφαίρεσή τους βοηθά σημαντικά στην πρόληψη της εξέλιξής τους σε καρκίνο. Ο καρκίνος του παχέος εντέρου, όταν βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο, χαρακτηρίζεται συνήθως από απουσία συμπτωμάτων. Ορισμένα ανησυχητικά συμπτώματα που προδιαθέτουν σε καρκίνο του παχέος εντέρου, ωστόσο, μπορεί να εκδηλωθούν σχετικά νωρίς», αναφέρει ο κ. Δημήτριος Μουσιώλης, Γενικός Χειρουργός, Διευθυντής Ι΄ Χειρουργικής Κλινικής Metropolitan General, απαντώντας στο ερώτημα ποια είναι αυτά:

Ανησυχητικά συμπτώματα καρκίνου στο παχύ έντερο: Αλλαγές στις συνήθειες του εντέρου

Η ξαφνική αλλαγή των συνηθειών του εντέρου αποτελεί ένα από τα βασικότερα ανησυχητικά συμπτώματα που προδιαθέτουν σε καρκίνο του παχέος εντέρου. Τα προβλήματα του εντέρου όπως η διάρροια, η δυσκοιλιότητα και τα στενότερα απ’ ότι συνήθως κόπρανα δεν υποδηλώνουν πάντα την ύπαρξη καρκίνου. Ωστόσο, σοβαρά ή παρατεταμένα προβλήματα μπορεί να υποδηλώνουν καρκίνο του παχέος εντέρου ή του ορθού. Η παρατεταμένη δυσκοιλιότητα, η διάρροια και το αίσθημα ότι το έντερο δεν αδειάζει πλήρως θα μπορούσαν να υποδηλώνουν καρκίνο του παχέος εντέρου, ειδικά εάν η αλλαγή αυτή προκύψει ξαφνικά και χωρίς προφανή αιτιολογία.

 Ανησυχητικά συμπτώματα που παραπέμπουν σε καρκίνο του παχέος εντέρου: Αίμα στα κόπρανα

Η παρουσία αίματος στα κόπρανα είναι πιθανό σημάδι καρκίνου του παχέος εντέρου και μπορεί να προκαλέσει ανησυχία. Η παρουσία αίματος στα κόπρανα δεν θα πρέπει ποτέ να θεωρείται φυσιολογική. Ενώ οι αιμορροΐδες είναι πιθανή αιτία αιματηρών κοπράνων, το αίμα στα κόπρανα θα πρέπει να διερευνάται άμεσα, προκειμένου να αποκλεισθεί η ύπαρξη επικίνδυνων για την υγεία ασθενειών, όπως ο καρκίνος του παχέος εντέρου. Σε περίπτωση που εντοπιστεί αίμα στα κόπρανα, είτε ανοιχτόχρωμο ή σκούρο, θα πρέπει ο ασθενής να απευθυνθεί άμεσα σε ειδικό για διαγνωστικό έλεγχο.

 Κοιλιακά συμπτώματα που παραπέμπουν σε καρκίνο του παχέος εντέρου

Γενικά, οι στομαχικές διαταραχές ή η κατανάλωση ορισμένων τροφών μπορεί να προκαλέσουν κοινά πεπτικά προβλήματα, όπως ο περιστασιακός κοιλιακός πόνος, οι κράμπες του εντέρου, ο τυμπανισμός και η έντονη παραγωγή αερίων.
Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, τα συμπτώματα αυτά εκδηλώνονται έπειτα από την κατανάλωση ενός μεγάλου ή λιπαρού γεύματος, και δεν προκαλούν ανησυχία. Ωστόσο, εάν παρουσιάζονται συχνά και χωρίς προφανή αιτία, αυτό θα μπορούσε να υποδηλώνουν την ύπαρξη καρκίνου του παχέος εντέρου.

 Ανεξήγητη απώλεια βάρους ως ένα από τα ανησυχητικά συμπτώματα καρκίνου του παχέος εντέρου

Η απώλεια σωματικού βάρους χωρίς προφανή αιτιολογία αποτελεί σύμπτωμα που χρήζει διερεύνησης. Γενικά, η ξαφνική και ανεξήγητη απώλεια βάρους είναι ένα μη ειδικό σημάδι και σύμπτωμα καρκίνου. Για τα άτομα με καρκίνο, η ξαφνική απώλεια βάρους μπορεί να προκύψει από την υπερβολική προσπάθεια του σώματος να καταπολεμήσει τα καρκινικά κύτταρα. Μεγάλου μεγέθους καρκινικοί όγκοι μπορεί να οδηγήσουν σε απόφραξη του παχέος εντέρου, και συχνά προκαλούν αλλαγές στο έντερο και σταδιακή ή ξαφνική απώλεια βάρους.

«Αν και αυτά τα συμπτώματα μπορεί να προκληθούν από άλλες, λιγότερο σοβαρές παθήσεις, όπως αιμορροΐδες, έλκη και νόσο του Crohn, θα πρέπει να διερευνηθούν από ειδικό. Το αίμα στα κόπρανα, ακόμα κι αν εμφανίζεται μόνο κατά διαστήματα, δεν πρέπει ποτέ να αγνοηθεί. Εάν παρουσιάζονται συστηματικά κάποια από τα παραπάνω ανησυχητικά συμπτώματα καρκίνου του παχέος εντέρου για περισσότερο από τέσσερις εβδομάδες, θα πρέπει ο ασθενής να υποβληθεί σε ενδελεχή διαγνωστικό έλεγχο», καταλήγει ο κ. Μουσιώλης.

 *Στη Ι' Χειρουργική Κλινική του Metropolitan General διερευνώνται διεξοδικά τυχόν ανησυχητικά συμπτώματα καρκίνου του παχέος εντέρου, και σε περίπτωση που επιβεβαιωθεί η ύπαρξη καρκίνου, διαμορφώνει το κατάλληλο θεραπευτικό σχέδιο ανάλογα με το στάδιο της νόσου.

Ο καρκίνος του παγκρέατος αποτελεί μια δύσκολα αντιμετωπίσιμη νόσο που, δυστυχώς, αυξάνεται ανησυχητικά σε όλον τον κόσμο σύμφωνα με επίσημα στοιχεία του ΠΟΥ. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, είναι εξαιρετικά σημαντική η έγκαιρη διάγνωση, ενώ οι διαθέσιμες θεραπείες εξαρτώνται και από το σημείο που εντοπίζεται ο όγκος στο όργανο και το στάδιο της νόσου την στιγμή της διάγνωσης.

Ο χειρουργός Γρηγόρης Τσιώτος, Επίκουρος Καθηγητής Χειρουργικής  Mayo Clinic, Ιδρυτής του Ελληνικού Ινστιτούτου Παγκρέατος , Δ/ντης Α Χειρουργικης Κλινικης νοσοκομειου ''Μητερα'' μαζί με την ομάδα του επιδίδεται σταθερά τα τελευταία χρόνια στον σχεδιασμό και την εκτέλεση αυτών των απαιτητικών τεχνικά επεμβάσεων με εντυπωσιακά αποτελέσματα, τα οποία πλέον αποτελούν αντικείμενο επιστημονικών δημοσιεύσεων σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά του εξωτερικού. Ο διακεκριμένος χειρουργός μας μιλά για τις εξελίξεις στο πεδίο της παγκρεατικής χειρουργικής και αναλύει όλα τα νέα δεδομένα στο απαιτητικό αυτό πεδίο.

Kύριε Τσιώτο, τι θα μπορούσατε να μας πείτε σήμερα για την εμφάνιση της νόσου σύμφωνα με τα διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία;

Σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές στατιστικές αναλύσεις, καρκίνος του παγκρέατος εμφανίζεται στην Ελλάδα με συχνότητα 7.4 ανά 100000 πληθυσμό ετησίως. Αν θεωρήσουμε δηλαδή τον ελληνικό πληθυσμό αδρά 10 εκατομμύρια, τότε αναμένονται περίπου 740 νέα περιστατικά κάθε χρόνο. Παρόμοιες είναι οι συχνότητες και στις άλλες δυτικές χώρες, αλλά το ανησυχητικό είναι ότι η συχνότητα αυτή σταθερά αυξάνεται τα τελευταία χρόνια και αναμένεται ο καρκίνος του παγκρέατος να γίνει η δεύτερη αιτία θανάτου λόγω καρκίνου στον δυτικό κόσμο. Οι λόγοι γι’ αυτή την αύξηση δεν είναι γνωστοί, αν και γίνονται εκτενείς μελέτες.

Σε ό,τι αφορά την επιβίωση, ο καρκίνος του παγκρέατος συνεχίζει να έχει άσχημη πρόγνωση συγκριτικά με άλλους καρκίνους. Η συνολική πενταετής επιβίωση σύμφωνα με τις αμερικανικές στατιστικές δεν υπερβαίνει το 11%, ποσοστό σημαντικότατα μικρότερο για παράδειγμα του καρκίνου του μαστού που είναι 89%. Βέβαια, προ ολίγων ετών το ποσοστό πενταετούς επιβίωσης ήταν ακόμα μικρότερο (3-5%) και η τωρινή του αύξηση κατά 175% (δηλαδή από το 3-5% στο 11%) είναι πάρα πολύ ελπιδοφόρα για ένα τέτοιο καρκίνο. Αυτή η βελτίωση έχει διαπιστωθεί ότι οφείλεται στην πιο αποτελεσματική χημειοθεραπεία, στις πολύ πιο προχωρημένες χειρουργικές τεχνικές και στο ότι στις ΗΠΑ περισσότερα τέτοια περιστατικά αντιμετωπίζονται σε εξειδικευμένα παγκρεατικά κέντρα.

Ένα ειδικό χαρακτηριστικό του καρκίνου του παγκρέατος που τον κάνει να έχει τόσο δυσμενή πρόγνωση, είναι ότι μόνο το 15-20% των ασθενών έχουν όγκο που να μπορεί να αφαιρεθεί όταν γίνεται η διάγνωση. Το 30% έχει ήδη μεταστάσεις και περίπου στο 50% ο όγκος διηθεί, ή εμπλέκει τις γειτονικές στο πάγκρεας κρίσιμες μεγάλες αρτηρίες και φλέβες και γι’ αυτό θεωρείται ανεγχείρητος. Είναι ακριβώς αυτοί οι ασθενείς (περίπου οι μισοί δηλαδή) στους οποίους ο όγκος μπορεί να αφαιρεθεί μόνον εάν αφαιρεθεί μαζί και το εμπλεκόμενο αγγείο, που μπορούν να μετατραπούν από ανεγχείρητοι σε εγχειρήσιμοι. Αυτό ακριβώς το πολύ μεγάλο υποσύνολο είναι που με την κατάλληλη ισχυρή χημειοθεραπεία και με πολύ προχωρημένες και τεχνικά απαιτητικές εγχειρήσεις μπορούν να βελτιώσουν πολύ την πρόγνωσή τους και σχεδόν να τετραπλασιάσουν την επιβίωσή τους.

Yπάρχουν σήμερα θεραπευτικές εξελίξεις που αφήνουν μια χαραμάδα αισιοδοξίας;

Η πιο θεαματική θεραπευτική εξέλιξη έρχεται από την χειρουργική και ειδικότερα από την αφαίρεση των θεωρούμενων ως «ανεγχείρητων» όγκων λόγω διήθησης ή εμπλοκής των μεγάλων αρτηριών και φλεβών γύρω και μέσα στο πάγκρεας. Αυτή η μετατροπή μπορεί να αφορά έως και τους μισούς ασθενείς με καρκίνο παγκρέατος διότι τόσοι περίπου είναι όσοι κατά την στιγμή της διάγνωσής τους έχουν τέτοια εμπλοκή αγγείων. Η χημειοθεραπεία προ ετών έκανε ένα μεγάλο βήμα και συνεισέφερε πολύ στην βελτίωση της πρόγνωσης. Αντίθετα, η ανοσοθεραπεία, ενώ έχει δώσει τόσο καλά αποτελέσματα σε άλλους καρκίνους, όπως του μαστού, του πνεύμονα και στο μελάνωμα, στον καρκίνο του παγκρέατος φαίνεται να ωφελεί μόνο το 1.5% των ασθενών.

Η μετατροπή των ανεγχείρητων όγκων παγκρέατος σε εγχειρήσιμους αποτελεί μια σημαντική ελπίδα για τους ασθενείς, καθώς αυξάνει την επιβίωση. Υπάρχουν εξελίξεις σε αυτό το δύσκολο πεδίο;

Οι εξελίξεις αυτές άρχισαν περί το 2010 και προχωρούν συνεχώς. Αρχικά αφαιρούσαμε μικρό τμήμα της πυλαίας φλέβας σε πολύ περιορισμένο αριθμό ασθενών, αλλά προοδευτικά, με την αύξηση της εμπειρίας, προχωρήσαμε σε αφαιρέσεις μεγάλου τμήματος της πυλαίας φλέβας σε πολύ περισσότερους ασθενείς που θεωρούντο ως ανεγχείρητοι, ενώ τώρα έχουμε φθάσει και σε εκτομές και ανακατασκευές αρτηριών, όπως η ηπατική, η κοιλιακή και η άνω μεσεντέριος, σε ολοένα και περισσότερους ασθενείς. Η ομάδα μας έχει μέχρι σήμερα αφαιρέσει «ανεγχείρητους» όγκους σε πάνω από 80 ασθενείς με διηθημένη πυλαία φλέβα και σε πάνω από 25 με διηθημένη αρτηρία. Γενικότερα, η εξέλιξη της παγκρεατικής χειρουργικής είναι απολύτως συνυφασμένη με την έκταση και την ασφάλεια των αγγειακών εκτομών. Σε πρόσφατη δημοσίευσή μας σε αμερικανικό επιστημονικό περιοδικό δείξαμε ότι η μετατροπή του ανεγχείρητου σε εγχειρήσιμο με αφαίρεση της εμπλεκόμενης πυλαίας φλέβας μπορεί να γίνει με ασφάλεια, χαμηλές επιπλοκές, μικρή νοσηλεία και τετραπλασιασμό της επιβίωσης.

Συγκεκριμένα, το ποσοστό των εν ζωή ασθενών μετά από αυτή τη ριζική εγχείρηση ήταν ως εξής: Στα 2 έτη 49%, στα 3 έτη 33%, και στα 5 έτη 22%. Αυτά τα ποσοστά υπερβαίνουν κατά πάρα πολύ τα αντίστοιχα ποσοστά που είναι καταγεγραμμένα για τους ίδιους ασθενείς εάν ο καρκίνος αυτός παραμείνει ανεγχείρητος. Μάλιστα, αποδείξαμε ότι τα δημοσιευμένα αποτελέσματά μας υπερβαίνουν τα απαιτούμενα διεθνή ποιοτικά κριτήρια για την εγχείρηση αυτή. Επίσης, τα τελευταία 2 χρόνια δημοσιεύσαμε σε αμερικανικά περιοδικά δύο εργασίες μας για τις εκτομές εμπλεκόμενων αρτηριών που και αυτές αποτελούν τα πρώτα τέτοια περιστατικά που έγιναν στην Ελλάδα.

Ποιοι παράγοντες βοηθούν στην επιτυχή αντιμετώπιση τέτοιων απαιτητικών επεμβάσεων;

Η εμπειρία των λίγων επιλεγμένων μεγάλων παγκρεατικών κέντρων διεθνώς έχει δείξει ότι είναι πολλά τα προαπαιτούμενα. Πρωτίστως, χρειάζεται αφοσιωμένη, συγκεκριμένη χειρουργική ομάδα με αποδεδειγμένο υψηλό επίπεδο στο συγκεκριμένο αντικείμενο.

Η δική μας ομάδα συμπληρώνεται από υψηλότατου επιπέδου αγγειοχειρουργό και κορυφαίο αναισθησιολόγο, αλλά επειδή και η παραμικρή λεπτομέρεια έχει κρίσιμη σημασία, σε αυτές τις ιδιαίτερες εγχειρήσεις συμμετέχει μία συγκεκριμένη, η ίδια πάντοτε, νοσηλεύτρια χειρουργείου. Η ομάδα είναι πάντοτε η ίδια και έτσι η συλλογική εμπειρία είναι πολύ πλούσια.

Προηγουμένως όμως, είναι απαραίτητος ο ογκολόγος που θα χορηγήσει σωστά την χημειοθεραπεία και ο ακτινοθεραπευτής που θα χορηγήσει το καλύτερο δυνατό σχήμα ακτινοθεραπείας, ώστε η εγχείρηση να έχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Η συνεργασία με επεμβατικό ακτινολόγο, και ειδικούς στο πάγκρεας γαστρεντερολόγο, κυτταρολόγο και παθολογοανατόμο είναι εκ των ων ουκ άνευ. Εμείς έχουμε συγκροτήσει, εδώ και αρκετά χρόνια, αυτή την ομάδα γι’ αυτό και σε όλες μας τις επιστημονικές δημοσιεύσεις συμμετέχουμε όλοι ως σύνολο στην συγγραφική ομάδα.

Συμπερασματικά

Καθώς η χειρουργική του παγκρέατος στα αναγνωρισμένα διεθνώς παγκρεατικά κέντρα έχει πλέον κατακτήσει το επίπεδο των αγγειακών εκτομών και αυξάνει σταθερά το ποσοστό των «ανεγχείρητων» όγκων που μετατρέπει σε εγχειρήσιμους, κρίσιμη βοήθεια πρέπει να αναμένεται από την βελτίωση των χημειοθεραπευτικών σχημάτων και από την ανοσοθεραπεία. Στις ΗΠΑ υπάρχουν περίπου 12-15 κέντρα που λειτουργούν στο υψηλό αυτό επίπεδο και περίπου 5-7 στην Ευρώπη. Στη χώρα μας, η ομάδα μας είναι η μόνη που σταθερά, επαναληπτικά και με συνέπεια δημοσιεύει σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά την διαρκώς αυξανόμενη εμπειρία της στις αγγειακές εκτομές και στην μετατροπή των «ανεγχείρητων» όγκων σε εγχειρήσιμους.

Info:

Ο κος Γρηγόρης Τσιώτος, από την αρχή της ειδικότητάς του στην Mayo Clinic (1990-1995), ανέπτυξε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την χειρουργική του ήπατος, του παγκρέατος και του πεπτικού γενικότερα. Το 1995 ήταν 1 από τους 4 μόνο χειρουργούς σε όλη την Αμερική που έγιναν δεκτοί για να ασκήσουν αυτήν την υποειδικότητα. Στην Ελλάδα ως σήμερα είναι ο μόνος χειρουργός με αυτή την πιστοποίηση, όχι μόνο από ίδρυμα επιπέδου Mayo Clinic, αλλά και από οποιοδήποτε άλλο από τις ΗΠΑ.

Τo 2021 o κ. Γρηγόρης Τσιώτος ίδρυσε το Ελληνικό Ινστιτούτο Παγκρέατος, το οποίο στοχεύει στην προαγωγή και στη διάχυση της γνώσης για τις νόσους του παγκρέατος και την σύγχρονη και αποτελεσματική αντιμετώπισή τους.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΕΥΘΥΜΙΑΔΟΥ

Η αξιολόγηση των δημοσίων νοσοκομείων έχει ήδη ξεκινήσει από το υπουργείο υγείας, καθώς ήδη τα τελευταία 24ωρα έχουν αποσταλεί χιλιάδες sms στα κινητά των ασθενών που πήραν εξιτήριο από το ΕΣΥ.

Οι πολίτες που νοσηλεύτηκαν έστω για μία ημέρα σε δημόσια νοσηλευτική ομάδα, μπορούν να βαθμολογούν τις υπηρεσίες που έλαβαν τόσο ως προς την καθαριότητα και τη σίτιση, όσο και ως προς την αλληλεπίδραση αλλά και τη συμπεριφορά των εργαζομένων.

Η αξιολόγηση αυτή αναμένεται να οδηγήσει σε συμπεράσματα τους αρμόδιους του υπουργείου υγείας, ώστε στη συνέχεια όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος ο υπουργός υγείας Άδωνις Γεωργιάδης, να προχωρούν σε παρεμβάσεις για τη βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας.

Ωστόσο επειδή μέσα στα ερωτηματολόγια που αποστέλλονται στους νοσηλευθέντες που πήραν εξιτήριο, περιλαμβάνονται και ερωτήματα που σχετίζονται με το προσωπικό των δημοσίων νοσοκομείων, τη συμπεριφορά τους αλλά και την επαφή που είχαν με τον ασθενή, σημαίνει ότι έμμεσα θα αξιολογείται και το προσωπικό που εργάζεται στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.

Παρότι αρχικά υπήρχαν οι διαβεβαιώσεις από την ηγεσία του υπουργείου Υγείας ότι η αξιολόγηση αυτή δεν θα περιλαμβάνει το προσωπικό, τελικώς προκύπτει από τα ίδια τα ερωτηματολόγια ότι και οι εργαζόμενοι στο ΕΣΥ θα λαμβάνουν τη δική τους βαθμολογία από τους ίδιους τους πολίτες.

Κάτι που βέβαια σημαίνει ότι στην επεξεργασία των στοιχείων είναι πιθανό να προκύπτουν και αλλαγές στις μονάδες υγείας εάν διαπιστωθεί ότι κάποιες από αυτές δεν αποδίδουν.

Άλλωστε οι κυβερνητικοί παράγοντες δεν κρύβουν ότι η αξιολόγηση θα οδηγήσει σε αλλαγές στο δημόσιο σύστημα υγείας. Αυτός φαίνεται πως είναι και ο φόβος των εργαζομένων οι οποίοι ανησυχούν για πιθανές απομακρύνσεις γιατρών ή και άμεσες συγχωνεύσεις κλινικών και νοσοκομείων. Ένα σχέδιο βέβαια που η κυβέρνηση έχει προαναγγείλει εδώ και πολλά χρόνια, αφού και ο ίδιος ο Άδωνις Γεωργιάδης μιλά για έναν νέο υγειονομικό χάρτη ο οποίος θα περιλαμβάνει τροποποιήσεις στις δομές υγείας που υπάρχουν σήμερα σε ολόκληρη τη χώρα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι νοσοκομειακοί γιατροί μέσω της Ένωσής τους (ΕΙΝΑΠ) τονίζουν ότι τα εργαλεία αυτά της αξιολόγησης θα αξιοποιηθούν για να προωθηθούν αλλαγές στις δημόσιες υπηρεσίες υγείας που θα στηρίζονται κυρίως στη λογική του κόστους- οφέλους και μπορεί έτσι να προκύψουν συγχωνεύσεις τμημάτων και νοσοκομείων που αξιολογήθηκαν πολύ χαμηλά από τους ίδιους τους πολίτες.

Φόβοι για τιμωρίες γιατρών και εργαζομένων

Η Ένωση των νοσοκομειακών γιατρών της Αθήνας και του Πειραιά (ΕΙΝΑΠ) επισημαίνει μάλιστα ότι προς την κατεύθυνση των απομακρύνσεων ιατρικού προσωπικού, πιθανώς να συμβάλει και το επικείμενο νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών για την αναμόρφωση του πειθαρχικού δικαίου για τους δημοσίους υπαλλήλους συμπεριλαμβανομένων και των γιατρών.

«Είναι βέβαιο ότι το σύστημα αξιολόγησης θα οδηγήσει σε τιμωρίες, πιθανά και απολύσεις συναδέλφων που πρωτοστατούν στην ανάδειξη των προβλημάτων στο χώρο της Υγείας και των αιτιών τους που βρίσκονται ακριβώς στον πυρήνα της πολιτικής που ακολουθείται από το Υπουργείο Υγείας και την κυβέρνηση» αναφέρει η ΕΙΝΑΠ.

Πηγή: ethnos.gr