Την Πέμπτη 19-6-2025 το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου δημοσίευσε δύο νέες Αποφάσεις που αφορούν 39 ασυνόδευτα παιδιά καταδικάζοντας την Ελλάδα για επαναλαμβανόμενες παραβιάσεις εις βάρος τους. Με τις δύο νέες αυτές Αποφάσεις (Μ.Υ. και λοιποί κατά Ελλάδας, αριθμ. πρ. 51980/19 και 5 ακόμη υποθέσεις και A.I. και λοιποί κατά Ελλάδας, αριθμ. πρ. 11588/20 και δύο ακόμη υποθέσεις), το Δικαστήριο εξέτασε από κοινού 6 και 3 προσφυγές αντίστοιχα, που είχαν υποβληθεί για τις περιπτώσεις συνολικά 39 ανηλίκων, καταδικάζοντας την Ελλάδα για παραβιάσεις των άρθρων 3 και 5 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Οι υποθέσεις υποστηρίχθηκαν ενώπιον του Δικαστηρίου από τις οργανώσεις Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ), Υποστήριξη Προσφύγων στο Αιγαίο (RSA) και Equal Rights Beyond Borders και η υπόθεση Μ.Υ. και λοιποί κατά Ελλάδας (αριθμ. πρ. 51980/19) από τις δικηγόρους Δήμητρα Λιναρδάκη, Ελένη Σπαθανά, Νικολάια Τριανταφύλλου.

Σε κοινή τους ανακοίνωση, οι τρεις οργανώσεις (Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ), Υποστήριξη Προσφύγων στο Αιγαίο (RSA), Equal Rights Beyond Borders), εξηγούν τι αφορούν οι υποθέσεις που εξέτασε το ΕΔΔΑ:

«Η πρώτη Απόφαση αφορά τη μη παροχή επαρκών συνθηκών υποδοχής, συμπεριλαμβανομένου του μη ορισμού Επιτρόπου και της παρατεταμένης κράτησης τους ή/και θέσης τους σε «προστατευτική φύλαξη» σε αστυνομικά κρατητήρια, το ΠΡΟΚΕΚΑ Αμυγδαλέζας και το ΚΥΤ Μαλακάσας, σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα μεταξύ 2019 και 2020, για συνολικό αριθμό 36 ασυνόδευτων παιδιών.

Ειδικότερα και σε ό,τι αφορά την κράτηση των ασυνόδευτων παιδιών ή/και τη θέση τους σε προστατευτική φύλαξη, το Δικαστήριο έκρινε ότι το σύνολο των 36 ανηλίκων κρατήθηκαν σε συνθήκες που συνιστούν απάνθρωπη ή/και ταπεινωτική μεταχείριση κατά παράβαση του άρθρου 3 της ΕΣΔΑ σε Αστυνομικά Τμήματα, στο ΠΡΟΚΕΚΑ της Αμυγδαλέζας και στο -νεοϊδρυθέν τότε – ΚΥΤ Μαλακάσας. To Δικαστήριο διαπίστωσε επιπλέον ότι το ίδιο το μέτρο (κράτηση/προστατευτική φύλαξη) δεν ήταν σύμφωνο με τις εγγυήσεις της Σύμβασης και ότι οι ανήλικοι δεν είχαν στη διάθεση τους αποτελεσματικό ένδικο μέσο για να αμφισβητήσουν την κράτηση τους.

Περαιτέρω, το Δικαστήριο διαπίστωσε παραβίαση του άρθρου 3 ΕΣΔΑ λόγω της μη παροχής κατάλληλων για την ηλικία τους συνθηκών υποδοχής στην περίπτωση των ασυνόδευτων παιδιών οι οποίοι πριν την κράτηση/προστατευτική φύλαξη είχαν διαμείνει στη λεγόμενη ασφαλή ζώνη του ΚΥΤ Σάμου, στον άτυπο καταυλισμό πέριξ του ΚΥΤ Μόριας, και σε άλλους χώρους, όπως σε αρματαγωγό πλοίο στο λιμάνι της Μυτιλήνης, χωρίς να έχει οριστεί Επίτροπος και σε ακατάλληλες συνθήκες ή παρέμεναν άστεγα. Το Δικαστήριο υπογράμμισε δε, κατά περίπτωση, τις καθυστερήσεις στην καταγραφή ή/και την εσφαλμένη καταγραφή χωρίς δική τους υπαιτιότητα και τη μη πρόσβαση στο άσυλο και σημείωσε ότι «οι προσφεύγοντες παρέμειναν σε επισφαλή κατάσταση για μεγάλο χρονικό διάστημα, αφού αφέθηκαν να φροντίζουν τον εαυτό τους σε μια ξένη χώρα και να ζητούν βοήθεια από αγνώστους, ΜΚΟ και, τελικά, από το Δικαστήριο, παρά το νεαρό της ηλικίας τους και την ιδιαίτερη κατάσταση ανασφάλειας και ευαλωτότητας στην οποία, όπως έχει διαπιστωθεί από το Δικαστήριο, είναι γνωστό ότι ζουν οι αιτούντες άσυλο στην Ελλάδα» (παρ. 15). Υπενθυμίζεται ότι το Δικαστήριο, με Απόφαση του Ιανουαρίου του 2024 (O.R. κατά Ελλάδας, αριθμ. πρ. 24650/19), είχε και πάλι καταδικάσει την Ελλάδα για απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση ασυνόδευτου παιδιού, που είχε αφεθεί να επιβιώσει μόνος τους σε ένα περιβάλλον εντελώς ακατάλληλο για ανηλίκους – άστεγος για σχεδόν 6 μήνες – και σε απαράδεκτα επισφαλείς συνθήκες, δεδομένης της ιδιότητάς του ως αιτούντα άσυλο και ασυνόδευτου ανηλίκου.

Με τη δεύτερη Απόφαση της 19-6-2025 (A.I. και λοιποί κατά Ελλάδας, αριθμός πρ. 11588/20 και ακόμη 2 υποθέσεις), το Δικαστήριο ομοίως διαπίστωσε παραβιάσεις από τις Ελληνικές Αρχές για ακόμη 3 ασυνόδευτα παιδιά λόγω της μη παροχής σε αυτά συνθηκών υποδοχής ή/και θέσης τους σε προστατευτική φύλαξη για την ίδια χρονική περίοδο.

Η λεγόμενη ‘προστατευτική φύλαξη’ ασυνόδευτων παιδιών καταργήθηκε τον Δεκέμβριο 2020 (ν. 4760/2020, άρθρο 43), κατόπιν συστηματικών παρεμβάσεων των οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών και ως αποτέλεσμα σειράς υποθέσεων που υποστηρίχθηκαν ενώπιον του ΕΔΔΑ, μεταξύ αυτών και οι ανωτέρω, στις οποίες το Δικαστήριο για τις περισσότερες περιπτώσεις είχε επιπλέον χορηγήσει Ασφαλιστικά Μέτρα για την προστασία των ανηλίκων.

Ωστόσο, οι δύο πρόσφατες αποφάσεις του Δικαστηρίου, όπως και οι κρίσεις του στις εμβληματικές υποθέσεις Rahimi κατά Ελλάδας και M.S.S κατά Βελγίου και Ελλάδας, στις οποίες το Δικαστήριο αναφέρεται παγίως και στηρίζει μετέπειτα κρίσεις, παραμένουν ιδιαιτέρως επίκαιρες και υπενθυμίζουν τις υποχρεώσεις των ελληνικών Αρχών έναντι των ασυνόδευτων παιδιών.

Ιδίως σήμερα που η κράτηση των ασυνόδευτων παιδιών επιστρέφει υπό το καθεστώς άτυπου και de facto περιορισμού της ελευθερίας τους στις Κλειστές Ελεγχόμενες Δομές (ΚΕΔ) στα νησιά και στα Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ) στην ενδοχώρα, εκ νέου σε απολύτως ακατάλληλες συνθήκες και με σημαντικές καθυστερήσεις σε ότι αφορά τον ορισμό Επιτρόπων και την πρόσβαση τους στο άσυλο».

Στη συνέχεια τόνιζουν πως σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, 430 ασυνόδευτα παιδιά παραμένουν σε ΚΕΔ και ΚΥΤ, ενώ μόλις πρόσφατα το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου χορήγησε ασφαλιστικά μέτρα σε 45 ασυνόδευτα παιδιά που διέμεναν στην ΚΕΔ Σάμου και σε 13 παιδιά που διέμεναν στην ΚΕΔ Λέρου.

Όπως έχει υπογραμμίσει ο Συνήγορος του Πολίτη «Η εικόνα, ειδικά των Κ.ΥΤ. και των Κ.Ε.Δ., προσιδιάζει περισσότερο σε κέντρο κράτησης, παρά σε χώρο υποδοχής και φιλοξενίας νεοεισερχομένων αλλοδαπών», ενώ η Ευρωπαία Διαμεσολαβήτρια έχει αντίστοιχα εκφράσει επιφυλάξεις για το «εάν ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η προστασία του βέλτιστου συμφέροντος του παιδιού και η προστασία των ευάλωτων μπορούν να διασφαλιστούν, όταν οι ωφελούμενοι αναγκάζονται να διαμένουν σε ένα τέτοιο περιβάλλον».

«Οι αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου είναι μια δικαίωση για όλα τα ασυνόδευτα παιδιά που υπέστησαν εξευτελιστική μεταχείριση και αφέθηκαν απροστάτευτα από τις ελληνικές Αρχές» τονίζουν οι οργανώσεις.

«Είναι επίσης μια υπενθύμιση ότι οι ελληνικές Αρχές θα πρέπει πάντα και κατά προτεραιότητα να λαμβάνουν υπόψη την ανηλικότητα και να προστατεύουν τα ασυνόδευτα παιδιά πρόσφυγες, τα οποία ανεξαρτήτως του αριθμού νεοεισερχόμενων προσφύγων ή της έλλειψης υποδομών, αποτελούν ιδιαίτερα ευάλωτη κατηγορία ατόμων. Αποτελούν τέλος, μια υπενθύμιση ότι η προστασία από μεταχείριση αντίθετη με το άρθρο 3 της Σύμβασης (απαγόρευση βασανιστηρίων, απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείριση) έχει απόλυτο χαρακτήρα».

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) εξέδωσε νέα ασφαλιστικά μέτρα για τις συνθήκες διαβίωσης 45 ασυνόδευτων ανηλίκων στην Κλειστή Ελεγχόμενη Δομή (ΚΕΔ) της Σάμου, μετά από αίτηση που κατέθεσε ο δικηγόρος Δημήτρης Χούλης.

Αναλυτικά η ανάρτηση του Δ, Χούλη:

«Νέα ασφαλιστικά μέτρα από το ευρωπαϊκό δικαστήριο για 45 ασυνόδευτα ανήλικα.

Από το Σεπτέμβριο του 2024 μέχρι και σήμερα στην “ασφαλή ζώνη” της κλειστής ελεγχόμενης δομής Σάμου (κόστος κατασκευής 45 εκατομμύρια, κόστος λειτουργίας περί τα 55 εκατομμύρια για 4 χρόνια) πολλοί ασυνόδευτοι ανήλικοι βιώνουν ένα ανείπωτο δράμα.

Επι μήνες οι υπεύθυνοι κατάφερναν να κρατάνε κρυφή την κατάσταση. Οταν τον Ιανουάριο του 2025 καταφέραμε να μάθουμε τι συμβαίνει από λίγους ανήλικους κάναμε ασφαλιστικά μέτρα στο ΕΔΔΑ και έγιναν δεκτά. Τότε το δικαστήριο χρειάστηκε 15 ημέρες ανταλλαγής απόψεων με την κυβέρνηση μέχρι να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα παραβιάζει τις υποχρεωσεις της και έπρεπε να απομακρυνθούν οι συγκεκριμένοι ανήλικοι.

Τότε η δικαιολογία της κυβέρνησης, της ΚΕΔΝ, του υπουργείου και όσων συνεργάζονται με την κυβέρνηση ήταν ότι σε χώρο για 200 άτομα είχαν 500 και ήταν μια έκτακτη ανάγκη.

Έκτοτε με πολύ πίεση και δικαστικούς αγώνες από τα 500 άτομα έχουν μείνει λιγότερα από 200. Θα περίμενε κανείς τη βελτίωση των συνθηκών αλλά μάταια γιατί ο λόγος που οι συνθήκες είναι απάνθρωπες δεν είναι υπερπληθυσμός αλλά είναι γιατί οι υπεύθυνοι δεν τους θεωρούν ανθρώπους.

Ετσι αυτή τη φορά στην καινουρια αίτηση ασφαλιστικών μέτρων για 45 ανήλικα που δεν αντέχουν πλέον αυτήν την απάνθρωπη κατάσταση, μέσα σε 2 μέρες το δικαστήριο έκρινε ότι η Ελλάδα παραβιάζει τις βασικές της υποχρεώσεις για την ασφάλεια και τη σωστή μεταχείριση αυτών των παιδιών.

Πλέον στην νέα απόφαση δεν έχουν τρελές απαιτήσεις από τη χώρα μας αλλά έφτασαν στο σημείο να μας ζητάνε να τους δώσουμε επαρκές νερο λες και δεν είναι αυτονόητο.

Από τα 45 ανήλικα η μέση κράτησή τους είναι 142 ημέρες. Η μέγιστη 189 ημέρες. Η νόμιμη κράτηση είναι 25 ημέρες.

Από τους 45, οι 39 έχουν δερματικές παθήσεις, ανοιχτές πληγές από την ψώρα.
25 από τους 45 δεν έχουν βγει από τη δομή από την ημέρα που ήρθαν.

Αρκετοί κοιμούνται ακόμα στο πάτωμα.

Η πρόσβαση σε γιατρούς είναι μηδαμινή και κυρίως τυπική (για να συμπληρωθεί η καρτέλα τους)

Δεν πάνε σε κάποιο σχολείο ή κάποια δραστηριότητα. Παιδί από την Αίγυπτο ελληνορθόδοξο, που ήταν διάκονος στην Αίγυπτο ζητάει να πάει εκκλησία να προσευχηθεί και δεν τον άφησαν ούτε καν για το Πάσχα.

Σε διαμαρτυρία που έκαναν είχαν ταμπέλα που έλεγε «δεν είμαστε σκυλια» και λένε ότι νιώθουν σα ζώα (αν δουν πως ζουν τα γατάκια και σκύλος, μου θα ήθελαν να είναι ζώα).

Παντού έχει κοριούς και κατσαρίδες.

Tους δίνουν ρούχα χρησιμοποιημένα και άπλυτα. Δεν εχουν είδη υγιεινής. Μερικά καταγγέλουν ότι δεν έχουν πλύνει τα δόντια τους από όταν έφτασαν

Στο Καμπ όσοι εργάζονται εκεί τους ξέρουν μόνο με νούμερα που έχουν δοθεί σε κάθε ανήλικο (όπως έκαναν οι ναζί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης) γεγονός που εξυπηρετεί την απανθρωποιηση τους

Έχουν νερό για μια ώρα την ημέρα.

Για αυτό δεν ευθύνεται το δόγμα Βορίδη, δεν υφίσταται εξαιτίας της ακροδεξιας, δεν είναι καν θέμα όσων εργάζονται εκεί.

Η βασική ευθύνη είναι όλων όσων το ανεχόμαστε. Και αργά ή γρήγορα θα συμβεί σε εμάς.
Καλημέρα από την κατά τα άλλα υπέροχη Σάμο».

Ηταν 29 Αυγούστου 2015 κοντά στη Σύμη όταν λετονικό σκάφος της FRONTEX εντόπισε ένα γιοτ με 96 πρόσφυγες και επιχείρησε να το σταματήσει, σε μια φαινομενικά συνηθισμένη επιχείρηση, στην οποία όμως τα όσα ακολούθησαν θυμίζουν σενάριο ταινίας δράσης. Μόνο που αυτή τη φορά η κατάληξη ήταν τραγική αφού κατά τη διάρκεια της επιχείρησης, έπειτα από πυροβολισμό Ελληνα λιμενικού, ένας ανήλικος κατέληξε νεκρός.

Η υπόθεση έληξε δικαστικά ύστερα από σχεδόν δέκα χρόνια και μόλις χθες στο Στρασβούργο, όπου το Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με ψήφους έξι προς μία, επιδίκασε εις βάρος του ελληνικού Δημοσίου αποζημίωση 80.000 ευρώ στους γονείς του ανήλικου θύματος, αναγνωρίζοντας μεταξύ άλλων ότι η χρήση βίας και ειδικά όπλων θα πρέπει να αποφεύγεται από τις αρχές όταν στη ζυγαριά μπαίνει από τη μια η επιβολή του νόμου και από την άλλη ο κίνδυνος να χαθεί η ζωή κάποιων αθώων ανθρώπων.

Μάλιστα ο δικαστής που μειοψήφησε είχε τη γνώμη ότι η ποινή ήταν επιεικής αφού, όπως σημείωσε, «δεν έχει αποδειχθεί ότι η θανατηφόρα δύναμη που χρησιμοποιήθηκε ήταν απολύτως απαραίτητη και αυστηρά ανάλογη με τους στόχους που επιτρέπονται».

Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των δικαστών που κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η χρήση βίας στις περιστάσεις της υπόθεσης, όσο δραματικές κι αν ήταν οι συνέπειες, δεν υπερέβαινε αυτό που ήταν «απολύτως απαραίτητο» και ότι «δεν αποδείχθηκε πως χρησιμοποιήθηκε άσκοπα υπερβολική βία».

Σύμφωνα με τα περιστατικά, την ημέρα εκείνη και μετά τον εντοπισμό του γιοτ, οι Λετονοί λιμενικοί της FRONTEX, παρουσία και ενός Ελληνα συναδέλφου τους, επιχείρησαν να ελέγξουν το ύποπτο σκάφος. Οι δύο Τούρκοι κυβερνήτες όμως αρνήθηκαν να υπακούσουν και τότε ξεκίνησε η καταδίωξη του υπερφορτωμένου σκάφους των διακινητών.

Επειτα από ελιγμούς και μανούβρες, στο καταδιωκόμενο σκάφος κατάφεραν να ανέβουν δύο λιμενικοί, ένας Λετονός και ένας Ελληνας, που επιχείρησαν να μπουν στην καμπίνα διακυβέρνησης όπου είχαν οχυρωθεί οι δύο διακινητές. Εκεί, σύμφωνα με τα στοιχεία, ακολούθησε συμπλοκή, με τους διακινητές να εκτοξεύουν αντικείμενα εναντίον των δύο λιμενικών που προσπαθούσαν να εισβάλουν στην καμπίνα.

Σύμφωνα δε με την ελληνική πλευρά, ο ένας εκ των Τούρκων κατάφερε να εξουδετερώσει τον έναν λιμενικό, να αρπάξει το κλομπ που κρατούσε και να τον χτυπήσει μέχρι λιποθυμίας. Παράλληλα του άρπαξε και το όπλο και τον περιέλουσε με εύφλεκτο υγρό, απειλώντας να βάλει φωτιά, ενώ την ίδια στιγμή ο άλλος Τούρκος απειλούσε με ηλεκτροπληξία έναν πρόσφυγα που κρατούσε σε ομηρία!

Μαρτυρίες

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, ο έτερος των λιμενικών αποφάσισε να πυροβολήσει αρχικά στον αέρα, στη συνέχεια στο τζάμι του πιλοτηρίου και όταν είδε ότι οι ενέργειές του δεν είχαν αποτέλεσμα πυροβόλησε στα πόδια του επιτιθέμενου διακινητή, τραυματίζοντάς τον ελαφρά στα δάχτυλα του ποδιού. Μόνο που η σφαίρα συνέχισε την πορεία της, τρύπησε το πάτωμα του ξύλινου σκάφους και καρφώθηκε στο σώμα του άτυχου νεαρού που μαζί με άλλους είχαν κρυφτεί σε μια καμπίνα στα ύφαλα του γιοτ, κάτω ακριβώς από τον χώρο διακυβέρνησης.

Από την πλευρά τους οι ενάγοντες, αφού παρουσίασαν και στα εθνικά δικαστήρια που προηγήθηκαν μια σειρά μαρτυριών που αμφισβητούν αυτή την εκδοχή και ειδικά όσα αφορούν την αρπαγή όπλου και την απειλή με εύφλεκτο υγρό, υποστήριξαν σε αυτά ότι οι λιμενικοί εισέβαλαν στην καμπίνα με τη χρήση όπλων, πυροβολώντας πάνω από μία φορά, και τότε δέχτηκαν την επίθεση των δύο Τούρκων που εκτόξευσαν εναντίον τους αντικείμενα.

Μαρτυρίες που απάλλαξαν τους διακινητές από σοβαρές κατηγορίες, όπως της απόπειρας φόνου, και οδήγησαν τελικά στην καταδίκη τους σε ποινή άνω των διακοσίων χρόνων κάθειρξης και πρόστιμο άνω των 2.000.000 ευρώ για παράνομη διακίνηση αλλοδαπών και άλλες μικρότερης βαρύτητας, όπως αντίσταση. Ο λιμενικός απαλλάχθηκε σε άλλες δύο ποινικές διαδικασίες, χωρίς ποτέ η υπόθεση να φτάσει στο ακροατήριο.

Δικαίωμα στη ζωή

Το ΕΔΔΑ απεφάνθη ότι, παρά το γεγονός πως οι λιμενικοί δεν μπορούσαν να γνωρίζουν την ύπαρξη κρυμμένων επιβατών, όφειλαν να έχουν λάβει όλα τα μέτρα εκείνα που θα έβαζαν σε προτεραιότητα τη διαφύλαξη της ακεραιότητας των προσφύγων, μεταξύ των οποίων μέτρων και την αποφυγή της καταδίωξης, αφού η σύλληψη των υπόπτων θα μπορούσε να γίνει σε μεταγενέστερο χρόνο και με ασφάλεια για τους επιβαίνοντες.

«Σύμφωνα με την κυβέρνηση, ένας από τους στόχους της επιχείρησης ήταν ο εντοπισμός ανθρώπων στη θάλασσα, ο έλεγχος της παράνομης εισόδου στη χώρα, η σύλληψη διακινητών και παράτυπων μεταναστών και η κατάσχεση μεταφορικών μέσων (...) Η προστασία του δικαιώματος στη ζωή των επιβατών πλοίων δεν περιλαμβάνεται στους στόχους αυτούς. Πράγματι, πολλά στοιχεία του φακέλου δείχνουν ότι η προτεραιότητα της επιχείρησης δεν ήταν η προστασία του δικαιώματος στη ζωή», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Πηγή: efsyn.gr

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) καταδίκασε σήμερα την Ουγγαρία επειδή επί ημέρες υπέκλεπτε τα τηλεφωνήματα μιας δημοσιογράφου με στόχο να ανακαλύψει τις πηγές της στους κόλπους της αστυνομίας.

Η ενάγουσα, η Κλαούντια Τσίκος, είναι μια ουγγαρέζα δημοσιογράφος η οποία εργάζεται για την εφημερίδα Blikk. Το τηλέφωνό της παρακολουθούνταν από τις τρεις ως τις έξι Νοεμβρίου 2015 από τις αρχές, οι οποίες ήθελαν να εντοπίσουν μία από τις πηγές της στους κόλπους της αστυνομίας, σε μια περίοδο που η δημοσιογράφος διεξήγε έρευνα για κατάχρηση εξουσίας.

Ένας γνωστός της αστυνομικός τιμωρήθηκε στη συνέχεια επειδή της έδωσε πληροφορίες.

Η δημοσιογράφος υπέβαλε μήνυση υπογραμμίζοντας ότι το τηλέφωνό της παρακολουθήθηκε παρανόμως και πως αυτό έβλαψε τη δουλειά της. Όμως οι ουγγρικές αρχές απέρριψαν τις διάφορες προσφυγές της.

Στη συνέχεια η δημοσιογράφος στράφηκε στο ΕΔΔΑ, επικαλούμενη κυρίως τα άρθρα 8 (δικαίωμα στο σεβασμό της ιδιωτικής και οικογενειακής ζωής) και 10 (ελευθερία της έκφρασης) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Το δικαστήριο, το οποίο έχει την έδρα του στο Στρασβούργο, αποφάνθηκε ότι η ουγγρική νομοθεσία, μολονότι προσδιορίζει καλά τους τύπους των εγκλημάτων και αδικημάτων για τα οποία οι ερευνητές μπορούν να προχωρούν σε υποκλοπές, «δεν περιγράφει τις κατηγορίες των προσώπων που μπορεί να αποτελέσουν αντικείμενα παρακολούθησης και δεν αναφέρει εξαιρέσεις ούτε περιορισμούς».

Στην περίπτωση της Τσίκος, οι αρχές δεν εξέτασαν «αν η υποκλοπή επικοινωνιών αφορούσε εμπιστευτικές δημοσιογραφικές πηγές» ή αν ο δικαστής που επέτρεψε την παρακολούθησή της «θα μπορούσε να έχει αρνηθεί ένα τέτοιο μέτρο για να αποφύγει το ξεσκέπασμα των πηγών».

Το ΕΔΔΑ εκτιμά έτσι πως η Ουγγαρία παραβίασε τα άρθρα 8 και 10 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Η Βουδαπέστη θα πρέπει να καταβάλει 6.500 ευρώ στην Κλαούντια Τσίκος για ηθική βλάβη και 7.000 για τα έξοδά της.

Η Κάτω Βουλή της Ελβετίας απέρριψε την ιστορική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων που υποχρέωνε τη χώρα να κάνει περισσότερα για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, μια κίνηση που ίσως ενθαρρύνει κι άλλες κυβερνήσεις να αγνοούν αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων.

Tον Απρίλιο, το δικαστήριο στο Στρασβούργο εξέδωσε μια άνευ προηγουμένου απόφαση, κρίνοντας ότι η Βέρνη παραβίασε τα ανθρώπινα δικαιώματα μιας ομάδας ηλικιωμένων Ελβετίδων, των αποκαλούμενων KlimaSeniorinnen, επειδή απέτυχε να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή.

Η στάση της Ελβετίας «θα υπονομεύει τον ρόλο της νομικής εποπτείας στη δημοκρατική διακυβέρνηση»

Αρκετοί πολιτικοί και μέσα ενημέρωσης στην Ελβετία υποστήριξαν ότι η δικαστική απόφαση αποτελεί πρόκληση για τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Την Τετάρτη, η Κάτω Βουλή στη Βέρνη ακολούθησε την απόφαση της Άνω Βουλής και εξέδωσε μη δεσμευτική πρόταση με 111 ψήφους υπέρ και 72 κατά, με την οποία επικρίνει τον  «δικαστικό ακτιβισμό» του ευρωπαϊκού δικαστηρίου. Το κείμενο αναφέρει ότι η Ελβετία δεν υπάρχει λόγος να προχωρήσει σε περαιτέρω ενέργειες, καθώς έχει ήδη κάνει αρκετά.

Στη διάρκεια της συνεδρίασης, βουλευτές καταδίκασαν την «ανάμειξη» του δικαστηρίου στην ελβετική δημοκρατία, ενώ ηλικιωμένες γυναίκες που είχαν προσφύγει στο Στρασβούργο παρακολουθούσαν τη διαδικασία.

Μάλιστα ένας από τους βουλευτές του σκληροπυρηνικού συντηρητικού Ελβετικού Λαϊκού Κόμματος (SVP), το οποίο είναι το μεγαλύτερο κόμμα στο κοινοβούλιο, χλεύασε τις γυναίκες επειδή προσέφυγαν  «γιατί παραζεσταίνονται το καλοκαίρι».

Το σχόλιο προοριζόταν ως απάντηση στο επιχείρημα οι ανεπαρκείς προσπάθειες της κυβέρνησης να καταπολεμήσει την κλιματική αλλαγή εκθέτουν τους πολίτες σε κίνδυνο να πεθάνουν όταν έχει καύσωνα.

To κτήριο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων στο Στρασβούργο (Reuters)

«Ανησυχητικό προηγούμενο»

«Είναι πραγματικά απαράδεκτο αυτό που μόλις συνέβη» δήλωσε στο Reuters με τρεμάμενη φωνή η 68χρονη Στεφανί Μπραντέ. «Είναι προσβολή και ασέβεια προς τα δικαιώματά μας που επιβεβαιώθηκαν από διεθνές δικαστήριο» είπε.

Έξω από το Κοινοβούλιο, μικρή ομάδα διαδηλωτών για το κλίμα κρατούσαν πλακάτ με συνθήματα όπως «Προδομένοι», «Σοκαρισμένοι» και «Ανήσυχοι».

Αν και το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο, δηλαδή η κυβέρνηση της Ελβετίας, είναι ελεύθερο να μην ακολουθεί τις αποφάσεις της Βουλής, ένα από τα μέλη του, η υπουργός Περιβάλλοντος, επίσης εμφανίστηκε να αμφισβητεί την απόφαση.

Η Ιζαμπέλα Κέσνιγκ, νομική ερευνήτρια στο London School of Economics, δήλωσε ότι αν η κυβέρνηση αρνηθεί να εφαρμόσει την απόφαση θα είναι «ένα ανησυχητικό νομικό προηγούμενο που θα υπονομεύει τον ρόλο της νομικής εποπτείας στη δημοκρατική διακυβέρνηση».

Μια τέτοια ενέργεια, εφόσον επισημοποιηθεί, θα είναι πρωτόγνωρη για το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Θα είναι επίσης απόδειξη πολιτικής οπισθοδρόμησης ενάντια στη διεθνή κλιματική δράση, ειδικά μετά τα οφέλη που αποκόμισε ευρέως η ακροδεξιά στις πρόσφατες ευρωεκλογές.

Η υπόθεση εντάσσεται σε ένα κίνημα προσφυγών για το κλίμα σε διεθνή δικαστήρια.

Το δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Λατινικής Αμερικής αναμένεται να εκδώσει φέτος συμβουλευτική γνωμοδότηση.

Σε 139 ντροπιαστικές καταδίκες της χώρας έχει προχωρήσει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου μέχρι τα τέλη του 2023 για τις κακές συνθήκες κράτησης σε σωφρονιστικά καταστήματα και αστυνομικά κρατητήρια.

Η κατρακύλα δεν σταματά εκεί καθώς η χώρα «κατακτά» την πέμπτη θέση μεταξύ των 46 κρατών-μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης με τον μεγαλύτερο αριθμό εκκρεμών υποθέσεων.

Τα παραπάνω ανάγκασαν τον Άρειο Πάγο να εκπέμψει σήμα κινδύνου στους εισαγγελείς μέσω εγκυκλίου για τις συνθήκες κράτησης σε σωφρονιστικά καταστήματα και αστυνομικά κρατητήρια, παραπέμποντας στις καταδίκες που έχει εισπράξει από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ).

Σύμφωνα με αυτή «το ΕΔΔΑ έχει εκδώσει μέχρι τα τέλη του 2023 σε βάρος της χώρας μας 139 καταδικαστικές αποφάσεις για παραβίαση του άρθρ. 3 της ΕΣΔΑ λόγω κακών συνθηκών κράτησης και επί πλέον η εκάστοτε Ελληνική Κυβέρνηση έχει προβεί συνολικά σε 567 φιλικούς διακανονισμούς σύμφωνα με το άρθρ. 39 της ΕΣΔΑ και επί πλέον σε 83 μονομερείς δηλώσεις» ενώ σε αρκετές περιπτώσεις διαπιστώθηκε επιπροσθέτως έλλειψη δυνατότητας προσφυγής σε ελληνικό δικαστήριο για τέτοιες υποθέσεις.

Όπως επισημαίνεται στην εγκύκλιο του Ανώτατου Δικαστηρίου «για το έτος 2023 η χώρα μας κατείχε την πέμπτη θέση μεταξύ των 46 κρατών-μελών του Συμβουλίου της Ευρώπης με τον μεγαλύτερο αριθμό εκκρεμών υποθέσεων προτεραιότητας κυρίως σε σχέση με τις συνθήκες κράτησης, ενώ για την περίοδο 2018 – 2023 οι σχετικές καταβληθείσες από την Ελλάδα αποζημιώσεις ανήλθαν περίπου σε 3.600.000 ευρώ και μόνο για το έτος 2023 καταβλήθηκαν 2.866.520 ευρώ».

Σύμφωνα με το ΕΔΔΑ «το πρόσωπο αφότου τεθεί σε καθεστώς κράτησης, περνά σε μία ειδική σχέση εξουσίασης από το κράτος, που μεριμνά και διασφαλίζει την απόλαυση κάθε παρεχομένου δικαιώματος, βεβαίως και αυτών τα οποία έξω στην κοινωνία βρίσκονται στην πλήρη και αποκλειστική εμβέλεια του αυτοκαθορισμού λ.χ. διατροφή, κανόνες υγιεινής κλπ. Έτσι οι κακές συνθήκες κράτησης έχουν ως αποτέλεσμα να πλήττουν συνταγματικά αγαθά των κρατουμένων με πρώτο και κύριο την υγεία τους, σωματική ή/και ψυχική».

Τα στοιχεία

Όπως σημειώνεται στην σχετική εγκύκλιο «σύμφωνα με τα υποβληθέντα σ’ εμάς στις 1-5-24 στοιχεία της αρμόδιας Γενικής Γραμματείας Αντεγκληματικής Πολιτικής του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, από την ισχύ της ρύθμισης (27-10-22) μέχρι τις 15-4- 24 έχουν ασκηθεί συνολικά στα 19 από τα 34 σωφρονιστικά κατ/τα της χώρας 197 ατομικές και ομαδικές προσφυγές του άρθρ. 6 Α ́ Σωφρ. Κώδ. και έχουν εκδοθεί επ’ αυτών (μέχρι 15-4-24) 102 βουλεύματα, από τα οποία τα 98 είναι απορριπτικά και μόνο τέσσερα δέχθηκαν τις προσφυγές (όλα του Συμβ. Πλημ. Λάρισας και συγκεκριμένα τα υπ’ αριθμ. 532/23, 132/24, 137/24 και 184/24), ενώ επισημαίνεται ότι μεταξύ των 15 σωφρον. κατ/των, στα οποία δεν έχει μέχρι 15-4-24 ασκηθεί καμία προσφυγή, συμπεριλαμβάνονται το Σ.Κ Κορυδαλλού ΙΙ και το Ψυχιατρείο Κορυδαλλού».

Το μήνυμα του Αρείου Πάγου στους εισαγγελείς

Πάντα, σύμφωνα με την εγκύκλιο «η σχετική κρίση του προτείνοντος στο αρμόδιο δικ/ριο εισαγγελικού λειτουργού (όπως και αυτή των δικαστών της σύνθεσης) δεν είναι «αμυντική» έναντι των «απαιτήσεων» των κρατουμένων, όταν αυτές στηρίζονται σαφώς στην Ελληνική νομοθεσία και στην νομολογία του ΕΔΔΑ, αλλά βάσει αμιγώς δικαστικών κριτηρίων είναι ανεξάρτητη, αμερόληπτη και ανεπηρέαστη από τυχόν «αλληλεγγύη» προς τις πράγματι «αδελφές» σωφρονιστικές αρχές, ενώ η ελάχιστη προσήνεια προς τους κρατούμενους, που είναι εξ ορισμού η αδύνατη («ευάλωτη» κατά την νομολογία του ΕΔΔΑ) πλευρά, σαφώς δεν βλάπτει».

Και συνεχίζει πως «Έτσι ο Έλληνας εισαγγελικός λειτουργός όπως άλλωστε και ο δικαστικός ουδέποτε διαπλάθει, αλλά με σύνεση και περίσκεψη διαπιστώνει ακριβοδίκαια την πραγματικότητα για τις συνθήκες κράτησης (χωρίς παραχωρήσεις ή εκπτώσεις προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση) και σε καμία περίπτωση δεν είναι και δεν γίνεται μέρος του τυχόν υπάρχοντος προβλήματος, ενώ με τις αιτιολογημένες και οπωσδήποτε νουνεχείς, ισορροπημένες και πειστικές αντίστοιχα προτάσεις και αποφάσεις του αποδεικνύει καθημερινά στο πεδίο ότι είναι ουσιώδης, βαρύνουσα και σημαντική πλευρά προς επίλυση του τυχόν υπάρχοντος προβλήματος. Βεβαίως, γνωρίζει πολύ καλά ότι η τυχόν αυτόθρον, χωρίς διύλιση, «άσκεφτη» αποδοχή των υπόψη αιτήσεων των κρατουμένων δεν προσιδιάζει στην υψηλή κατά το άρθρ. 28§2 ν. 4938/22 αποστολή του, όμως γνωρίζει εξίσου καλά ότι η θέση του κρατουμένου προσώπου καθορίζεται όλο και περισσότερο από το διεθνές δίκαιο και ιδίως από την ΕΣΔΑ (βλ. την β ́ σχετική) και ότι συνεπώς η «υπόθεση» δεν τελειώνει με την έκδοση της μη υποκείμενης σε ένδικα μέσα Α’ βαθμιας απορριπτικής απόφασης/ βουλεύματος, αλλά μάλλον διεθνοποιείται «εξαγόμενη» στο εξωτερικό και μάλιστα ενώπιον του ΕΔΔΑ, που ευθέως «συνομιλεί» με την εκάστοτε εναγόμενη Ελληνική Κυβέρνηση, αλλά στις υπόψη περιπτώσεις – εμμέσως μεν, αλλά κυρίως – με την Ελληνική Δικαιοσύνη, η οποία πρέπει να εξέρχεται της εκάστοτε δοκιμασίας αλώβητη και άμωμη».

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΓΓΕΛΙΔΗΣ

Η αποτυχία των ελληνικών αρχών να εξασφαλίσουν έγκαιρα σε ασυνόδευτο ανήλικο πρόσφυγα τα βασικά μιας αξιοπρεπούς ζωής, αρχής γενομένης από σταθερή και ασφαλή στέγη, οδήγησε στην ομόφωνη καταδίκη της χώρας μας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου για απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση.

Ο Αφγανός πρόσφυγας έφτασε στην Ελλάδα χωρίς τους γονείς του τον Νοέμβριο του 2018 σε ηλικία 15 χρονών και ενημέρωσε τις αρχές ότι θέλει να ζητήσει άσυλο και ότι δεν έχει τα στοιχειώδη για την επιβίωσή του. Δεν υπήρξε καμία μέριμνα από τις αρχές να του παράσχουν κατάλληλη στέγη, ούτε να του ορίσουν υπεύθυνο κηδεμόνα όπως προβλέπει ο νόμος.

Η αίτησή του για άσυλο καταγράφηκε περίπου έναν μήνα μετά, στα τέλη Δεκεμβρίου, αλλά ούτε τότε του προσφέρθηκε κατάλληλη στέγη, ούτε για τους επόμενους μήνες, παρότι τα προβλήματα που αντιμετώπιζε επισημάνθηκαν επανειλημμένως στις αρχές μεταξύ άλλων από την οργάνωση ΑΡΣΙΣ, η οποία ενημέρωσε αναλυτικά για την κατάσταση.

Για έξι μήνες ο 15χρονος πρόσφυγας κοιμόταν τα βράδια αρχικά σε εκκλησία στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα ή για λίγες ώρες σε σπίτια γεμάτα πρόσφυγες, μαζί με ενήλικες, σε πλατείες της Αθήνας και κάποια βράδια στα καμπ της Μαλακάσας και του Σκαραμαγκά, όπου έμπαινε ανεπίσημα, χωρίς άδεια, και κοιμόταν σε κοντέινερ, αν έβρισκε, ή στους εξωτερικούς χώρους. «Είχε μείνει άστεγος για πολλούς μήνες, υπέφερε τον χειμώνα από το κρύο και την κακοκαιρία, δεν είχε πρόσβαση σε νερό, φαγητό, ζεστό νερό ή τουαλέτα» επισημαίνει η απόφαση.

Και υπογραμμίζει: «Το Δικαστήριο διαπίστωσε ότι από τις 24 Νοεμβρίου 2018 έως τις 16 Μαΐου 2019 ο προσφεύγων είχε αφεθεί να τα βγάλει πέρα μόνος του σε ένα περιβάλλον που ήταν τελείως ακατάλληλο για ανήλικους -είτε ως προς την ασφάλεια, τη στέγη, την υγιεινή, την πρόσβαση σε φαγητό και φροντίδα, είτε ως προς τα γενικότερα μέσα που του διατέθηκαν- και σε συνθήκες απαράδεκτης επισφάλειας με δεδομένο ότι είχε ζητήσει άσυλο και ότι ήταν ασυνόδευτος ανήλικος».

Επιπλέον το Δικαστήριο «αναγνωρίζει τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι αρχές, ιδίως με δεδομένο τον αριθμό των ασυνόδευτων ανηλίκων που έφταναν στη χώρα εκείνη την περίοδο». Υπογραμμίζει όμως ότι «αυτό δεν απαλλάσσει τα κράτη από τις υποχρεώσεις τους» και ότι η απαγόρευση της απάνθρωπης και εξευτελιστικής μεταχείρισης, όπως ορίζεται στο άρθρο 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, έχει απόλυτο και όχι σχετικό χαρακτήρα.

Ο πρόσφυγας προσέφυγε στο Δικαστήριο του Στρασβούργου στις 8 Μαΐου 2019 μέσω των οργανώσεων Υποστήριξη Προσφύγων στο Αιγαίο (Refugees Support Aegean – RSA) και ProAsyl με δικηγόρο τη Μαριάννα Τζεφεράκου. Δύο μέρες αργότερα, στις 10 Μαΐου, ο πρόσφυγας ενημερώθηκε ότι υπάρχει θέση σε δομή φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων στην Αθήνα, όπου και έμεινε από τις 16 Μαΐου 2019 μέχρι τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, όταν αναχώρησε για τη Γερμανία. Το Δικαστήριο επιδίκασε στο ελληνικό κράτος να καταβάλει στον πρόσφυγα αποζημίωση 8.000 ευρώ για ηθική βλάβη.

Πηγή: efsyn.gr

Μετά την προσφυγή 67 προσφύγων στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησής τους στο κολαστήριο στη Μόρια της Λέσβου, την περίοδο 2017-2018, ήρθε η δικαίωση.

Σύμφωνα με την καταδικαστική για την Ελλάδα απόφαση του Δικαστηρίου του Στρασβούργου, οι συνθήκες κράτησης των προσφευγόντων ήταν απάνθρωπες, κυρίως λόγω του υπερπληθυσμού, των δυσκολιών που προέκυπταν από αυτόν και της οξείας έλλειψης βασικών ειδών.

Ενώ η χωρητικότητα του καταυλισμού ήταν 3.100 άτομα, σύμφωνα με τον υπουργό Μεταναστευτικής Πολιτικής, και 2.100 άτομα, σύμφωνα με τον νομάρχη Βορείου Αιγαίου, στις 27 Ιούνη 2017 ο καταυλισμός φιλοξενούσε 7.214 άτομα και στις 19 Σεπτέμβρη 2018, 9.000 άτομα.

Η απόφαση του δικαστηρίου περιγράφει τις άθλιες συνθήκες, έτι όπως τις βίωσαν οι προσφεύγοντες, οι οποίοι υποστήριξαν ότι κατά την άφιξή τους στο κέντρο της Μόριας τοποθετούνταν σε ένα είδος υπαίθριου «κλουβιού», χωρητικότητας 40 τ.μ. όπου τους έδιναν ένα σάντουιτς και ένα μπουκάλι νερό την ημέρα και κοιμόντουσαν στο πάτωμα χωρίς κουβέρτα, μέχρι να καταγραφούν.

Στη συνέχεια μεταφέρονταν σε καλοκαιρινές σκηνές, οι οποίες δεν τους προστάτευαν σε περίπτωση κακοκαιρίας, ενώ από τα σκουπίδια αναδιδόταν δυσωδία, το έδαφος ήταν λασπωμένο και πλημμυρισμένο λόγω της βροχής και των διαρροών στις τουαλέτες, τρεχούμενο νερό ήταν διαθέσιμο μόνο για 30 έως 40 λεπτά την ημέρα, το φαγητό ήταν βρόμικο και άψητο.

Η Ελλάδα υποχρεούται να καταβάλει σε κάθε προσφεύγοντα 5.000 ευρώ για ηθική βλάβη και 1.000 ευρώ ανά προσφυγή για έξοδα και δαπάνες.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) δέχτηκε την προσφυγή του Αμπντουλάχ Οτζαλάν κατά της Ελλάδας και ζήτησε υπεράσπιση από την Αθήνα, μεταδίδει η Μαρία Ζαχαράκη από την Κωνσταντινούπολη για το Open.

Η προσφυγή αφορά στην άφιξη του Οτζαλάν στην Ελλάδα το 1998, την αίτησή του για άσυλο στη χώρα αυτή και την παράδοσή του στις τουρκικές Αρχές στην Κένυα το Φεβρουάριο του 1999.

Ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν, στην προσφυγή του στο ΕΔΑΔ μέσω των δικηγόρων του υποστήριξε ότι οι πρακτικές εναντίον του κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα ήταν αντίθετες με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση ΑνθρωπίνωνΔικαιωμάτων (ΕΣΔΑ).

Στην προσφυγή του, ο Οτζαλάν υποστήριξε ότι είναι αντίθετο με πολλά άρθρα της ΕΣΔΑ το γεγονός ότι παραδόθηκε στις τουρκικές αρχές, ενώ βρισκόταν στα χέρια των ελληνικών αρχών της Κένυας, ότι η αίτησή του για άσυλο στην Ελλάδα δεν εξετάστηκε, ότι κρατήθηκε χωρίς νομική βάση κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα και ότι δεν του δόθηκε η δυνατότητα να αναζητήσει τα δικαιώματά του ενώπιον των ελληνικών δικαστηρίων.

Η απόφαση αφορά στην υπόθεση του δημοσιογράφου και συγγραφέα Μακάριου Δρουσιώτη ο οποίος προσέφυγε στο ΕΔΑΑ μετά από απόφαση που εκδόθηκε εναντίον του από την κυπριακή Δικαιοσύνη, για συκοφαντική δυσφήμιση. Ο Μ. Δρουσιώτης είχε γράψει άρθρο άποψης στη στήλη του «Εν-στάσεις» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Πολίτης» της Κύπρου στις 10.3.2005, και συνιστά ουσιαστικά τη βάση της αγωγής με τίτλο: «Το καθεστώς (του νότου) προάγει την παράνοια».

Στο άρθρο του  αναφερόταν στην παράταση από την Κυβέρνηση της θητείας του τότε βοηθού γενικού εισαγγελέα της Κυπριακής Δημοκρατίας πέραν της ηλικίας υποχρεωτικής συνταξιοδότησης.

Τα κυπριακά δικαστήρια τον καταδίκασαν, σε πρώτο και δεύτερο βαθμό, για δυσφήμιση επιδικάζοντας αποζημίωση 25.000 ευρώ.

Στον πρώτο βαθμό, το 2011, κρίθηκε πως το «Το επίδικο δημοσίευμα είναι πέρα από προφανές ότι είναι δυσφημιστικό».

Απόρριψη της έφεσης

Ωστόσο, η πλευρά του Μ. Δρουσιώτη άσκησε έφεση η οποία το 2015 απορρίφθηκε: «Με έξοδα σ΄ ότι αφορά την έφεση εναντίον των εφεσειόντων και χωρίς καμιά διαταγή για έξοδα σ΄ ότι αφορά την αντέφεση αφού αυτή συμπλέκεται με τον (ανεπιτυχή) πέμπτο λόγο της έφεσης», αναφέρεται στην απόφαση.

Προσφυγή και δικαίωση στο ΕΔΑΑ

Όμως, ο δημοσιογράφος δεν έμεινε εκεί, προσέφυγε στο ΕΔΑΑ και επικαλέστηκε το άρθρο 10 (ελευθερία της έκφρασης) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Και τελικά δικαιώθηκε καθώς με ημερομηνία κοινοποίησης 5 Ιουλίου του 2022 το δικαστήριο ομόφωνα κήρυξε παραδεκτή την καταγγελία σχετικά με το άρθρο 10 της Σύμβασης κρίνοντας πως υπάρχει παραβίαση του επίμαχου άρθρου.

Όπως επισημαίνει: «το εναγόμενο κράτος θα καταβάλει στον αιτούντα, εντός τριών μηνών από την ημερομηνία κατά την οποία η απόφαση καθίσταται τελεσίδικη σύμφωνα με το άρθρο 44 § 2 της Σύμβασης, τα ακόλουθα ποσά με το επιτόκιο που ισχύει κατά την ημερομηνία του διακανονισμού:

(i) 12.000 ευρώ (δώδεκα χιλιάδες ευρώ), πλέον τυχόν φόρου που μπορεί να χρεωθεί, για ηθική βλάβη·

(ii) 5.362,50 ευρώ (πέντε χιλιάδες τριακόσια εξήντα δύο ευρώ και πενήντα λεπτά), πλέον τυχόν φόρου που ενδέχεται να επιβαρύνει τον αιτούντα, για έξοδα και έξοδα.

β) ότι από τη λήξη του προαναφερόμενου τριμήνου μέχρι τον διακανονισμό θα καταβάλλονται απλοί τόκοι για τα ανωτέρω ποσά με επιτόκιο ίσο με το οριακό επιτόκιο δανεισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κατά την περίοδο αθέτησης υποχρέωσης συν τρεις ποσοστιαίες μονάδες».