Εντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει το νέο περιστατικό αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, αυτή τη φορά στη Μύκονο, με θύμα έναν 45χρονο άνδρα που φέρεται να δέχθηκε επίθεση από αστυνομικούς ενώ επιχειρούσε να κάνει ένεση ινσουλίνης. Πρόκειται για ακόμα μία μαύρη σελίδα για την ΕΛ.ΑΣ., με τις αστυνομικές δυνάμεις να κάνουν επίδειξη δύναμης και πυγμής σε βάρος ασθενούς πολίτη.

Σύμφωνα με μαρτυρίες, το περιστατικό σημειώθηκε πριν από λίγες ημέρες, και συγκεκριμένα στις 6 Μαΐου, όταν ο 45χρονος Ανδρέας Γρυπάρης, πατέρας τριών παιδιών και πάσχων από σακχαρώδη διαβήτη, παρουσίασε σοβαρή διαταραχή ζαχάρου μέσα στο αυτοκίνητό του. Οταν έβγαλε τη σύριγγα για να χορηγήσει την απαραίτητη δόση ινσουλίνης, έγινε αντιληπτός από αστυνομικούς που -όπως καταγγέλλεται- θεώρησαν ότι κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών, λες και αυτό θα μπορούσε με κάποιον τρόπο να δικαιολογήσει τις βιαιοπραγίες εναντίον του.

Παρά την εμφανή αδυναμία του να μιλήσει ή να εξηγήσει την κατάστασή του, οι αστυνομικοί τον έσυραν βίαια έξω από το αυτοκίνητο και, σύμφωνα με όσα καταγγέλλονται, τον χτύπησαν και τον κλότσησαν, ενώ τον μετέφεραν με τη βία στο αστυνομικό τμήμα, αδιαφορώντας για την αγωνιώδη προσπάθειά του να τους ενημερώσει και να τους εξηγήσει ότι έπρεπε να κάνει την ένεση ινσουλίνης καθώς εκείνη τη στιγμή αντιμετώπιζε σοβαρό κίνδυνο για την υγεία του. Οι σοβαρότατες αυτές καταγγελίες πέρασαν στη Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ. και ο 45χρονος κατέθεσε μήνυση κατά των αστυνομικών για κατάχρηση εξουσίας και πρόκληση επικίνδυνης σωματικής βλάβης.

«Το βράδυ της 6ης Μαΐου 2025 είχα μόλις αποβιβαστεί από το πλοίο στο λιμάνι της Μυκόνου και ενώ οδηγούσα [...] με κατεύθυνση προς την οικία μου [...] αισθάνθηκα μια αδιαθεσία λόγω υπογλυκαιμικού σοκ, με συνέπεια να σταθμεύσω το όχημά μου στο πλάι του δρόμου», αναφέρει περιγράφοντας τα όσα έζησε στη μήνυσή του ο 45χρονος και προσθέτει:

«Αφού είχα χάσει τις αισθήσεις μου, αισθάνθηκα να με τραβούν έξω από το όχημά μου, να με χτυπούν και να μου περνούν χειροπέδες στα χέρια μου και να με οδηγούν στην Υποδιεύθυνση Αστυνομίας της Μυκόνου, όπου παρέμεινα για πολλή ώρα, χωρίς να υπάρχει καμία απόκριση στο κινητό μου τηλέφωνο στις πολλαπλές κλήσεις της συζύγου μου που με αναζητούσε. Οι χειροπέδες μου βγήκαν όταν άκουσα πως τηλεφώνησε ένας στενός μου φίλος, ο οποίος τους ενημέρωσε πως είμαι διαβητικός και για τον λόγο αυτό μου έβαλαν ζάχαρη στο στόμα με νερό».

Τα όσα ισχυρίζεται ο Α. Γρυπάρης επιβεβαιώνει και η ιατροδικαστική εξέταση που πραγματοποιήθηκε στο Γ.Ν. Νίκαιας «Αγιος Παντελεήμων» κατόπιν αιτήματος της Εισαγγελίας Πειραιά. Σε αυτήν περιγράφονται πολλαπλές κακώσεις σε διάφορα σημεία του σώματός του, όπως και η ύπαρξη σοβαρής υπογλυκαιμίας κατά τον χρόνο του συμβάντος.

«Δεν θα επιτρέψω να περάσει στα ψιλά ένα περιστατικό τόσο σοβαρό. Γιατί την επόμενη φορά μπορεί κάποιος να μην προλάβει καν να φτάσει στο Κέντρο Υγείας – και να θρηνήσει μια οικογένεια τον άνθρωπό της. Δέκα λεπτά διαφορά, κι εμείς θα ζούσαμε μια τραγωδία», λέει μιλώντας στην «Εφ.Συν.» η αδελφή του 45χρονου, Αντζελα Γρυπάρη, και συνεχίζει λέγοντας πως «μέχρι να υπάρξει δικαίωση –μέχρι να τιμωρηθούν όλοι οι υπεύθυνοι, ο καθένας στον βαθμό που του αναλογεί, γιατί το ψάρι βρομάει από το κεφάλι– δεν θα σταματήσω. Οχι μόνο για τον αδελφό μου. Αλλά για όλους όσοι δεν έχουν τη φωνή, τα μέσα ή την αντοχή να το κάνουν μόνοι τους».

«Η ψυχολογία του αδελφού μου είναι μια συνεχής μάχη, και αυτό με ανησυχεί βαθύτατα. Η κοινή γνώμη μάς στηρίζει και αυτό είναι κάτι που ενισχύει την αποφασιστικότητά μου. Παρά τις απειλές, τα ψέματα και τις αναμενόμενες εκδικητικές συμπεριφορές από συγκεκριμένο άτομο που αντιμετωπίζουμε, δεν θα σταματήσω», σημείωσε.

Οπως είπε, επικοινώνησε με «υψηλόβαθμα στελέχη της Αστυνομίας και του κράτους, που με άκουσαν, με κάλεσαν άμεσα και συναντηθήκαμε. Τους ευχαριστώ. Με έκαναν να νιώσω πως υπάρχει ελπίδα. Με διαβεβαίωσαν ότι οι άνθρωποι που πλέον έχουν αναλάβει την υπόθεση δεν αποδέχονται συγκάλυψη και δεν λογοδοτούν σε κανέναν παρά μόνο στην αλήθεια και τη Δικαιοσύνη». Κλείνοντας η ίδια τόνισε: «Το μήνυμά μου προς όλους είναι να μη φοβούνται. Αυτός ο αγώνας δεν είναι προσωπικός. Είναι ανάγκη. Είναι καθήκον».

Πηγή: efsyn.gr