^{ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΚΕΝΤΡΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ:}

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 
Το Δ.Σ. του ΠΑΚΟΕ στα πλαίσια των δραστηριοτήτων του, σε συνεργασία με την Δ/ση, τις δασκάλες και τους δασκάλους του Δημοτικού Σχολείου Συκαμίνου Ωρωπού, σας προσκαλούν την Τρίτη 19/04/2016 στις 10 το πρωί στον προαύλιο χώρο του Σχολείου, για να γιορτάσουμε όλοι μαζί την δημιουργία του πρώτου οργανωμένου πιλοτικού σχολικού λαχανόκηπου στην Αττική.

Τα παιδιά πλέον θα έχουν τα δικά τους φυτά να προσέχουν και να περιποιούνται, ώστε οι κόποι τους αυτοί να έχουν και το θετικό αποτέλεσμα των …δικών τους λαχανικών.

Θα γίνει παρουσίαση του λαχανόκηπου από εθελοντές Γεωπόνους του ΠΑΚΟΕ όπου ο καθένας από αυτούς θα αναλάβει και μια τάξη.

Τα εγκαίνια θα πραγματοποιήσει ο Αντιπεριφερειάρχης Ανατολικής Αττικής κος Πέτρος Φιλίππου.

Η παρουσία σας θα μας γεμίσει χαρά.

Για το Δ.Σ του ΠΑΚΟΕ                                                     Για το Δημοτικό Σχολείο
                                                                                            Συκαμίνου 
Ο Πρόεδρος                                                                          Η Δ/ντρια
Παναγιώτης Χριστοδουλάκης                                                Αναστασία Κατσούγκρη

Η ΕΡΤopen είναι εδώ!
Συνεχίζουμε στους 106,7 στα FM στην Αττική.
Καθώς και μέσω του διαδικτυακού ραδιοφώνου της ertopen.com .
Επίσης, το πρόγραμμά μας αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3 στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο και από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5 με το παρακάτω πρόγραμμα:


Ραδιοφωνικό Πρόγραμμα Τρίτη 19-04-2016



Η ΕΡΤopen ανοιχτή ως παράθυρο στην κοινωνία !
ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ

Την Τρίτη 19 Απριλίου 2016 ξεκινάμε την πλεύση μας προς το μέλλον.

Ξεκινάμε τον συλλογικό αγώνα μας, για την απελευθέρωση του λαού και της πατρίδας μας από τα μνημονιακά δεσμά.

Ανοίγουμε πανιά προς ένα μέλλον ελευθερίας, δημοκρατίας και δικαιοσύνης.

Με διαφάνεια και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες.

Για τη διαγραφή του δημοσίου χρέους.

Για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών και κάθε αξίωσης της χώρας.

Για την δικαίωση του λαού μας και των αγώνων του, την ανάκτηση της δημοκρατικής κυριαρχίας.

Δημιουργούμε ένα κόμμα, που θέλουμε να αποτελέσει συστατικό κύτταρο ενός κινήματος κι ενός μετώπου, στο οποίο θα συναντηθούμε με κινηματικές, κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, με τις οποίες θα μας συνδέουν κοινές αφετηρίες, αξίες και στόχοι.

Δεν είμαστε κόμμα στελεχών, σύμπραξης ή ανακύκλωσης προσωπικοτήτων.

Δεν είμαστε κόμμα μηχανισμών ή εσωτερικών ισορροπιών.

Φιλοδοξούμε να είμαστε κόμμα-κίνημα, μέσα απ’ την κοινωνία, μέσα από τις ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις και τους ζωντανούς ανθρώπους, που δεν σκύβουν το κεφάλι, δεν υποτάσσονται, αντιστέκονται, διεκδικούν, νικούν.

Λειτουργούμε με ανοιχτές, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, έχοντας το διαδίκτυο ως οργανικό εργαλείο επικοινωνίας μας.

Στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και στην κοινωνία.

Δεν λαμβάνουμε χρηματοδότηση παρά μόνο με διαφανή τρόπο, από τα μέλη μας και τους πολίτες που επιθυμούν να υποστηρίξουν τους σκοπούς και τη λειτουργία μας. Δημοσιεύουμε τα στοιχεία της χρηματοδότησής μας.

Δεν χαρίζουμε το μέλλον μας. Το διεκδικούμε και το κερδίζουμε.

Την Τρίτη, 19 Απριλίου, 2016 στις 7μμ, στο Θέατρο Χυτήριο (Ιερά Οδός 44, Αθήνα – Στάση Μετρό Κεραμεικός), κάνουμε την αρχή, με μια ανοιχτή εκδήλωση και ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Η εκδήλωση θα μεταδίδεται σε ζωντανή μετάδοση στην ιστοσελίδα: www.plefsieleftherias.gr

www.plefsieleftherias.gr

Nικηφόρα δράση αποκαθήλωσης κεραίας κινητής τηλεφωνίας πραγματοποιήθηκε στο Ίλιον την Κυριακή 17-04-2016. 

Η θανατηφόρα κεραία ήταν τοποθετημένη δίπλα σε δημοτικό σχολείο και μέσα σε πυκνοκατοικημένη περιοχή.
Μαζική ήταν η συμμετοχή εκατοντάδων κατοίκων, γονέων, δασκάλων, μελών δημοτικών παρατάξεων, συλλογικοτήτων και δημοτικών συμβούλων της περιοχής. Παντελώς απούσα η διοίκηση του δήμου.

Διαβάστε το Δελτίο Τύπου των Επιτροπών Αγώνα Ιλίου ενάντια στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας:

Δεν θα αφήσουμε το καθαρό τους σήμα να καθαρίζει τις ζωές μας...
Στην αρχή σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, ύστερα σε πολεμούν … στο τέλος νικάς



Δυναμικό, μαζικό και αγωνιστικό «παρών» έδωσε ο κόσμος στο κάλεσμα των Επιτροπών Αγώνα Κατοίκων Ιλίου ενάντια στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας.
Την Κυριακή 17 Απρίλη ήταν μια ηλιόλουστη μέρα νίκης. Οι Επιτροπές Αγώνα Κατοίκων Ιλίου ευχαριστούν θερμά όσες και όσους έδειξαν αλληλεγγύη στον αγώνα της γειτονιάς του Αγίου Νικολάου.

Μαζικά είναι τα μηνύματα συμπαράστασης στον δίκαιο αγώνα μας.
Στον κοινό αγώνα γονιών και κατοίκων, συμμετέχουν και συμπαραστέκονται οι δημοτικοί σύμβουλοι: Κουτσιανάς, Χρόνης (Αριστερό Σχήμα Ιλίου), Σταματόπουλος (Λαϊκή Συσπείρωση Ιλίου), Ξενάκης (Ανεξάρτητος - Αντιμνημονιακή Κίνηση) Κάβουρας (Αλληλέγγυα Πόλη), και ακόμη εκπρόσωποι και μέλη σωματείων και συλλογικοτήτων της περιοχής: Επιτροπές Αγώνα Κατοίκων Ιλίου,Αριστερό Σχήμα Ιλίου, Λαϊκή Συσπείρωση Ιλίου, Αλληλέγγυα Πόλη, Σύλλογος Εκπαιδευτικών Δυτικής Αττικής "Δ. Γληνός", Σύλλογος Γονέων 24ου Δημοτικού Σχολείου Ιλίου, Συλλόγος Γονέων & Κηδεμόνων 8ου Γυμνασίου Ιλίου, Λαϊκή Ενότητα, Κίνημα Δεν Πληρώνω, ERTOPEN 106,7FM

Την Κυριακή παρευρέθηκε κοντά μας και ο επικεφαλής της δημοτικής κίνησης "Αλληλέγυα Πόλη" και Δημοτικός Σύμβουλος Ιλίου κ. Κώστας Κάβουρας, που έκανε και μια σύντομη δήλωση στήριξης στην κάμερα των Επιτροπών Αγώνα, ανεβάζοντας τον αριθμό των συμπαραστεκόμενων μελών της τοπικής αυτοδιοίκησης:


Πλέον τον αγώνα μας στηρίζει εμπράκτως, εκτός των άλλων, σύσσωμη και η αντιπολίτευση του Δήμου Ιλίου.


Στο Δημοτικό Συμβούλιο της 07/04/2016 πραγματοποιήθηκε ΜΑΖΙΚΗ παρέμβαση των Επιτροπών Αγώνα ενάντια στην Κεραία της VODAFONE επί της Αγίου Νικολάου 103 (έναντι του 25ου Δημοτικού Ιλίου):

Την Κυριακή 17 Απρίλη σταμάτησε η εκπομπή σήματος από την κεραία κινητής τηλεφωνίας της VODAFONE που βρίσκεται στην οδό Αγίου Νικολάου 103 στο Ίλιον, απέναντι από την αυλή του 25ου Δημοτικού σχολείου.

Η μαζική και αγωνιστική παρουσία γονιών, κατοίκων και μαθητών της περιοχής μας ζητούν και απαιτούν πλέον από την πολεοδομία να κάνει εκτελεστή την αυτοψία της 4/11/2013 και να προχωρήσει στην άμεση κατεδάφιση της κεραιοεγκατάστασης της Vodafone.






Στις Δημοκρατίες κυρίαρχη πρέπει να είναι η Κοινωνία των πολιτών και όχι τα συμφέροντα των εταιρειών.




Ζητάμε να αλλάξει ΤΩΡΑ το νομικό καθεστώς που διέπει τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, την χωροθέτηση και την εγκατάσταση των κεραιών. Να γίνει εκστρατεία ενημέρωσης στα σχολεία και στα δημόσια ραδιοτηλεοπτικά μέσα για τους κινδύνους της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας και τους τρόπους προστασίας των πολιτών από την αλόγιστη και συνεχή χρήση κινητών τηλεφώνων, ασύρματων δικτύων κ.λ.π.

πηγή από :  antikeraies-ilion.blogspot.gr ,kinimadenplirono.gr

Από το Χρήστο Παπαδέα

Το συνταξιουχικό κίνημα συμμετείχε και ενίσχυσε τους μεγάλους αγώνες που αναπτύχθηκαν από το 2010 έως σήμερα. Δεν κατάφερε όμως να έχει μια αυτοτελή ενωτική παρουσία όταν χρειάσθηκε, που θα δημιουργούσε όρους κινήματος.

Διανύουμε τον έκτο χρόνο της μνημονιακής επίθεσης που έχει οδηγήσει σε μια πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά δεδομένα οικονομική, κοινωνική και θεσμική καταστροφή. Τα συμπεράσματα πλέον είναι πολύ καθαρά. Και ο πλέον καλοπροαίρετος αντιλαμβάνεται ότι οι πολιτικές αυτές κάθε άλλο παρά δημοσιονομικές αιτίες έχουν.

Είναι ενα συνολικό σχέδιο πολιτικής, οικονομικής και γεωπολιτικής κηδεμόνευσης της χώρας μας από τη γερμανική Ευρώπη, με πρόθυμους πολιτικούς διεκπεραιωτές στη χώρα μας που εξυπηρετούν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα. Τη δημιουργία μιας χώρας προτεκτοράτο με φτηνό και ανασφαλές εργατικό δυναμικό.

Οι ελπίδες που είχαν δημιουργηθεί και επενδυθεί στην εκλογική νίκη του Σύριζα το Γενάρη του 15, διαψεύσθηκαν. Η συνθηκολόγηση και παράδοσή του επέβαλαν ένα τρίτο μνημόνιο που θα ολοκληρώσει, αν υλοποιηθεί, την πλήρη καταστροφή της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης και του κοινωνικού κράτους, όπως το γνωρίσαμε μεταπολεμικά.

Η συνθηκολόγηση αυτή είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα όσων επέλεξαν να υπηρετήσουν ιδεοληψίες και ευρωλάγνα οράματα, παραβλέποντας τον αντιδραστικό και νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα της γερμανικής Ευρώπης και του Ευρώ.

Οι αγώνες όμως που αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται, παρά τις δυσκολίες, αμέσως μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015 και την ανάδειξη της κυβέρνησης Σύριζα-ΑΝΕΛ, είναι το πιο αισιόδοξο στοιχείο μετά τη συγκλονιστική διάψευση των ελπίδων.

Σε αυτό το μέτωπο το συνταξιουχικό κίνημα όχι μόνο πρέπει να δίνει το δυναμικό «παρών»αλλά και να πρωτοστατεί στην ενίσχυση και ανάπτυξή του. Γιατί μπροστά στον «αργό θάνατο» που επιβάλλουν στους συνταξιούχους η ελπίδα είναι στους αγώνες που αναπτύσσονται.

Πρέπει βέβαια να ξεπεραστούν προβλήματα και αδυναμίες που εμφανίσθηκαν στη πορεία των αγώνων. Το συνταξιουχικό κίνημα συμμετείχε και ενίσχυσε τους μεγάλους αγώνες που αναπτύχθηκαν από το 2010 έως σήμερα. Δεν κατάφερε όμως να έχει μια αυτοτελή ενωτική παρουσία όταν χρειάσθηκε, που θα δημιουργούσε όρους κινήματος, θα το μαζικοποιούσε δίνοντας αισιοδοξία σε μια κοινωνική κατηγορία που πιέζεται αφόρητα, αλλά που συγχρόνως σε μεγάλο βαθμό περιορίζει τις προσδοκίες της ικανοποιημένη με το σίγουρο έστω και ελάχιστο. Ενώ όσες φορές εμφανίσθηκε αυτοτελώς έγινε με όρους ανάδειξης της ηγεμονικής δύναμης μέσα σ΄αυτό.

Αναδεικνύονται αδυναμίες που έχουν να κάνουν:

• Με το περιεχόμενο των αιτημάτων και την συνολική εναλλακτική πρόταση
  
  
• Με την ανάπτυξη της ενωτικής δράσης
  
  
• Με την οργανωτική του δομή
  
  

Η εφαρμογή των μνημονίων και η επικείμενη επιβολή, εφόσον περάσει, της νέας αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης, οδηγούν στην μείωση της διαφορετικότητας μεταξύ των συνταξιούχων και στην αύξηση των κοινών προβλημάτων, αιτημάτων και στόχων.

Το κυρίαρχο σήμερα είναι η ύπαρξη και η βιωσιμότητα του δημόσιου, κοινωνικού, αναδιανεμητικού ασφαλιστικού συστήματος και όχι τόσο, η προστασία κάποιων ιδιαίτερων κατακτήσεων, που και αυτές πρέπει να προστατευθούν, αλλά εξαρτώνται από την ύπαρξη της κοινωνικής ασφάλισης.

Η ανάπτυξη της ενωτικής δράσης απαιτεί την διαμόρφωση ενός πλαισίου κοινών στόχων, το ξεπέρασμα μικροπαραταξιακών, ή μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, παραγοντισμών και προσωπικών σχεδίων.

Απαιτείται δηλαδή η αναγνώριση από όλους τους παράγοντες του συνταξιουχικού κινήματος ότι αν κάποτε αυτού του είδους η δράση μπορεί να πέρναγε απαρατήρητη γιατί η κανονικότητα της ζωής των συνταξιούχων δεν διαταράσσονταν, σήμερα, όποιος συνεχίζει αυτή τη τακτική γίνεται συνυπεύθυνος για την αναποτελεσματικότητα του κινήματος.

Στόχοι αυτής της ενωτικής δράσης μπορούν να είναι:

• http://www.ergasianet.gr/templates/ja_teline_iv/images/bullet.gif) 20px 6px no-repeat;">Η επιστροφή των λεηλατημένων αποθεματικών των ταμείων
  
  
• http://www.ergasianet.gr/templates/ja_teline_iv/images/bullet.gif) 20px 6px no-repeat;">Αποκατάσταση των συντάξεων
  
  
• http://www.ergasianet.gr/templates/ja_teline_iv/images/bullet.gif) 20px 6px no-repeat;">Κρατική χρηματοδότηση και εύρεση νέων πόρων μακροχρόνιας στήριξης του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος
  
  
• http://www.ergasianet.gr/templates/ja_teline_iv/images/bullet.gif) 20px 6px no-repeat;">Η ανατροπή των μνημονίων και όσων την υπηρετούν και εφαρμογή μιας πολιτικής παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας προς όφελος των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων.
  
  

Οι δυο προηγούμενες προϋποθέσεις συνδέονται άρρηκτα με την τρίτη, την ανάγκη οργανωτικής δηλαδή ανασυγκρότησης, σαν το εργαλείο που θα προωθήσει τις δύο πρώτες.

Σήμερα το συνταξιουχικό κίνημα-το οποίο συσπειρώνει περίπου το 10-15% των συνταξιούχων, κάτι ανάλογο με το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πόλους. Από την μιά, την Ομοσπονδία συνταξιούχων του ΙΚΑ, που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ και από την άλλη από την ΑΓΣΣΕ που συσπειρώνει τα σωματεία των συνταξιούχων των πρώην ΔΕΚΟ, τραπεζών κ.λπ. Οι δύο αυτοί πόλοι λειτουργούν με διαφορετικές στρατηγικές και προσανατολισμούς.

Η Ομοσπονδία συνταξιούχων του ΙΚΑ, έχοντας μια αγωνιστική παρουσία, τη χρησιμοποιεί με άξονα την εξυπηρέτηση των πολιτικών επιδιώξεων του κομματικού φορέα που την στηρίζει, αρνείται να λειτουργήσει με όρους κινήματος δίνοντας διέξοδο σε αγωνιστικές δυνάμεις που ψάχνουν να βρουν κοινό βηματισμό, δημιουργώντας με αυτό το τρόπο την εικόνα ενός κλειστού και περιχαρακωμένου χώρου.

Απ΄την άλλη η ΑΓΣΣΕ, παρά την αριθμητική δύναμη, δεν διαθέτει δυνατότητα κινητοποίησης -όσες φορές το επιχείρησε είχε απογοητευτικά αποτελέσματα- αρκείται σε παρεμβάσεις γραφειοκρατικού χαρακτήρα με μοναδικό στόχο την αναγνώριση της σαν τριτοβάθμια οργάνωση συνταξιούχων και να κατακτήσει το ρόλο του κοινωνικού εταίρου (συμμετοχή σε επιτροπές, διάλογος με πολιτεία για θέματα συνταξιούχων κ.λπ.). Στελεχώνεται από το παλιό συνδικαλιστικό κατεστημένο που κυριάρχησε στους δημόσιους οργανισμούς και στις τράπεζες, με όλες τις αντιλήψεις που αυτό κουβαλάει (κυβερνητισμού, παραγοντισμού,διαμεσολάβηση με την εξουσία, εξυπηρετήσεις κ.λπ]. που σε μεγάλο βαθμό τις χρησιμοποιούν και τώρα προκειμένου να ελέγχουν τους συλλόγους.

Η παρέμβαση και η αποτελεσματικότητα της υπάρχουσας δομής σταδιακά θα μειώνεται γιατί αυτά που θα χρειασθεί να αντιμετωπίσει ξεπερνούν τα όρια και τις δυνατότητες αυτών των σχημάτων και η συνέχιση της θα γίνεται ανασταλτικός παράγοντας.

Διέξοδος από αυτό το δίπολο που θα συσπειρώσει τη μεγάλη πλειοψηφία των συνταξιούχων που βρίσκονται «εκτός των τειχών», είναι η δημιουργία τοπικών σωματείων συνταξιούχων, ανεξάρτητα από ταμείο ασφάλισης, στη βάση των κοινών προβλημάτων και στην βάση του μέγιστου διακυβεύματος που είναι η ύπαρξη της κοινωνικής ασφάλισης. Μια τέτοια επιλογή ανταποκρίνεται στην ανάγκη των καιρών και στις εξελίξεις που προωθούνται στη κοινωνική ασφάλιση.

Επιλογή που δεν θα έρχεται σε αντιπαράθεση με το υπάρχον συνταξιουχικό κίνημα, αλλά, θα λειτουργεί ως ενοποιητικός παράγοντας και καταλύτης κοινής δράσης, ανοίγοντας συγχρόνως το δρόμο για αντιστοίχηση του συνταξιουχικού κινήματος με τις προκλήσεις της εποχής.

Προϋπόθεση για αυτή την πορεία είναι η ανάπτυξη πρωτοβουλιών συνεννόησης και κοινής δράσης που θα αφαιρούν τα εμπόδια που δημιουργεί η αναζήτηση της πρωτοκαθεδρίας στο κίνημα, η ανάπτυξη σχέσεων εμπιστοσύνης και συναδελφικότητας. Μπροστά μας έχουμε τη μάχη των μαχών και εκεί θα δοκιμαστούμε όλοι μας.

Πηγή: kommon.gr

* Ο Χρήστος Παπαδέας είναι συντονιστής της Πρωτοβουλίας Συνταξιούχων.

«Αυτό το κίνημα δε γεννήθηκε και δε θα πεθάνει στο Παρίσι... Δεν έχει όρια, δεν έχει σύνορα και ανήκει σε όλους εκείνους που θέλουν να είναι μέρος του».

Από το Lauren McCauley,
συντάκτη του «Common Dreams»

Τα κατασταλτικά μέτρα της αστυνομίας δεν πρόκειται να αποθαρρύνουν το συνεχώς αυξανόμενο κίνημα Nuit Debout (ή ‘Όλη Νύχτα στο Πόδι’) που σαρώνει τη Γαλλία τις τελευταίες εβδομάδες καθώς το ενωτικό κάλεσμα για αλλαγή πυροδότησε διαδηλώσεις σε πάνω από 50 πόλεις το περασμένο σαββατοκύριακο.

Το πρωί της Δευτέρας η αστυνομία εκκένωσε τον καταυλισμό στην Place de la Republique στο κέντρο του Παρισιού μετά από εφτά νύχτες αλλά οι διαδηλωτές είναι αποφασισμένοι να παραμείνουν.

Αυτό το σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις σε 60 πόλεις και δήμους της Γαλλίας καθώς και στο Βέλγιο, τη Γερμανία και την Ισπανία, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, καθώς περίπου 120,000 άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν κατά της λιτότητας, της παγκοσμιοποίησης, της αυξανόμενης ανισότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, και της σκληρής αντιμεταναστευτικής ευρωπαϊκής πολιτικής.

Αυτό που ξεκίνησε ως διαμαρτυρία κατά της αντιεργατικής πολιτικής του κράτους εξελίχτηκε σε ένα κίνημα υπέρ της δημοκρατίας που θυμίζει το κίνημα των Indignados (αγανακτισμένων) στην Ισπανία, και τις διαδηλώσεις του Occupy στις ΗΠΑ.

Αναφερόμενη στη γέννηση αυτού του κινήματος, η Angelique Chrisafis του Guardian γράφει από το Παρίσι:

Ξεκίνησε στις 31 Μαρτίου με μια ολονύκτια καθιστική διαμαρτυρία στο Παρίσι μετά τις πρόσφατες διαδηλώσεις φοιτητών και ενώσεων εργαζομένων κατά των αλλαγών του εργατικού νόμου που πρότεινε ο Φρανσουά Ολάντ. Αλλά το κίνημα και η ριζοσπαστική νυχτερινή του δράση γεννήθηκε μήνες νωρίτερα σε μια συνάντηση αριστερών ακτιβιστών στο Παρίσι.

“Είμαστε περίπου 300 ή 400 σε μια δημόσια συνάντηση το Φεβρουάριο και αναρωτιόμασταν τι μπορούμε να κάνουμε για να τρομάξουμε πραγματικά την κυβέρνηση; Είχαμε μια ιδέα: στην επόμενη μεγάλη διαδήλωση, δε θα γυρίζαμε στα σπίτια μας», λέει ο Michel, 60, πρώην διανομέας. Οι συμμετέχοντες συζήτησαν θέματα όπως η εθνική ασφάλεια, η στέγαση και οι προτεινόμενες αλλαγές του γαλλικού εργατικού νόμου.

“Στις 31 μαρτίου, τη στιγμή των διαδηλώσεων κατά του εργατικού νόμου, έγινε ακριβώς αυτό. Έπεφτε καταρρακτώδης βροχή, αλλά όλοι επέστρεψαν στην πλατεία. Μετά στις 9 μμ, η βροχή σταμάτησε και μείναμε εδώ. Ήρθαμε και πάλι την επόμενη μέρα και καθώς συνεχίζουμε να ερχόμαστε κάθε βράδυ, η κυβέρνηση είναι τρομοκρατημένη γιατί δεν ξέρει τι να κάνει.

“Υπάρχει κάτι εδώ που δεν το έχω ξαναδεί στη Γαλλία –όλοι αυτοί οι άνθρωποι συμφωνούν μεταξύ τους και δίνουν ραντεβού εδώ κάθε βράδυ για να μιλήσουν και να ανταλλάξουν ιδέες- από το θέμα της στέγασης μέχρι τους μισθούς παγκοσμίως, τους πρόσφυγες, ό,τι θέμα μπορείτε να φανταστείτε. Κανείς δεν τους είπε να το κάνουν, δεν υπάρχουν οργανώσεις από πίσω –έρχονται από μόνοι τους.”

Σε μια προσπάθεια να κατευνάσει τους κατά κύριο λόγο νεαρούς διαδηλωτές, η γαλλική κυβέρνηση ανακοίνωσε τη Δευτέρα ένα νέο κονδύλι ύψους €400-500 εκατομμυρίων που αφορά σε “επιδοτήσεις νέων πτυχιούχων που αναζητούν εργασία και άλλες οικονομικές βοήθειες για ασκούμενους και φοιτητές,” αναφέρει το Reuters.

Αλλά ούτε αυτό φαίνεται να είναι αρκετό καθώς μια ακόμα διαδήλωση έχει ανακοινωθεί για τη Δευτέρα το απόγευμα.

Επί μήνες οι ιδεολογικές εντάσεις φούντωναν σε ολόκληρη τη Γαλλία και την Ευρώπη, ιδιαίτερα απέναντι στα αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας της ΕΕ και, πιο πρόσφατα, τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές που οδήγησαν στην πρωτοφανή περιστολή δικαιωμάτων μετά τις βομβιστικές ενέργειες στις Βρυξέλλες και το Παρίσι.

Στο μεταξύ, παρατηρητές συσχετίζουν αυτό το «αριστερίζον» κύμα της Γαλλία με παρόμοια κινήματα υπέρ της δημοκρατίας που δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

Και όντως, μια δήλωση που εξέδωσαν οι λαϊκές συνελεύσεις της Nuit Debout λέει μεταξύ άλλων:

Οι κινητοποιήσεις μας είχαν αρχικά στόχο τη διαμαρτυρία κατά του γαλλικού εργατικού νόμου. Αυτή η μεταρρύθμιση δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, μια και έρχεται να προστεθεί στα μέτρα λιτότητας που έχουν ήδη πλήξει τους ευρωπαίους γείτονές μας και θα έχει παρόμοια αποτελέσματα με τoν Ιταλικό Εργατικό νόμο ή τη Reforma Laboral (εργατική μεταρρύθμιση) της Ισπανίας. Αυτό συγκεκριμένα σημαίνει περισσότερες απολύσεις, αυξανόμενες ανισότητες και ενίσχυση των ιδιωτικών συμφερόντων. Αρνούμαστε να υπομείνουμε αυτή τη στρατηγική του σοκ, που επιβάλλεται με την πρόφαση μιας αυθαίρετης και αυταρχικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης.

…Αυτό το κίνημα δε γεννήθηκε και δε θα πεθάνει στο Παρίσι. Από την Αραβική Άνοιξη μέχρι το Κίνημα 15M, από την Πλατεία Tahrir μέχρι το Gezi park, η πλατεία της Δημοκρατίας και όλα τα άλλα μέρη που βρίσκονται υπό κατάληψη απόψε στο Παρίσι αντανακλούν τον ίδιο θυμό, τις ίδιες ελπίδες και την ίδια βεβαιότητα: την ανάγκη για μια καινούρια κοινωνία, όπου η Δημοκρατία, η Αξιοπρέπεια και η Ελευθερία δε θα είναι κενά λόγια.

“Αυτό το κίνημα είναι και δικό σου,” καταλήγει το κάλεσμα για αλληλεγγύη. “Δεν έχει όρια, ούτε σύνορα και ανήκει σε όλους εκείνους που θέλουν να είναι μέρος του. Είμαστε χιλιάδες, αλλά μπορούμε να γίνουμε εκατομμύρια.”

Πηγή: pressenza.com

Ο «Μαρξιστικός Χώρος Μελέτης και Έρευνας» (ΜΑΧΩΜΕ), καλεί τα μέλη και τους φίλους του, την Τρίτη 19 Απρίλη 2016 και ώρα 6,30 μ.μ. , στα γραφεία του (οδός Αγ. Κωνσταντίνου & Γερανίου 47, 1ος όροφος, Ομόνοια), σε εκδήλωση – συζήτηση με θέμα:

« Εθνικό – Πατριωτικό – Ταξικό – Διεθνιστικό»

Θεωρητικές προσεγγίσεις και Πολιτικές προεκτάσεις

Θα μιλήσουν οι :

Λουκάς Αξελός, διδάκτωρ Ιστορίας ΕΚΠΑ, συγγραφέας

Αντώνης Νταβανέλος, δημοσιογράφος

Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ Οικονομικών Επιστημών, συντονιστής ΜΑΧΩΜΕ

Την εκδήλωση θα συντονίσει ο Ηλίας Νικολόπουλος, Αντιπρόεδρος Δ.Σ. ΜΑΧΩΜΕ

Θα ακολουθήσει συζήτηση.

Αριστομένης Συγγελάκης*:

«Από τον Απρίλη του 1941 ένα κύμα μαύρης σκλαβιάς εσκέπασε την Ελλάδα. Και είναι τούτη η πιο σκληρή, η πιο απάνθρωπη, η πιο αιμοβόρα, η πιο αποπνιχτική σκλαβιά απ’ όσες γνώρισε ως τώρα η πολυβασανισμένη χώρα μας στα τρεις χιλιάδες χρόνια της τρικυμισμένης ιστορίας της». Δημήτρης Γληνός, «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ».

Την Κυριακή 6 Απριλίου 1941, στις 5.15 τα ξημερώματα, η Ελλάδα δέχεται την επίθεση του Γ’ Ράιχ, «μετά από 158 μέρες νικηφόρου αγώνα των Ελλήνων κατά των Ιταλών».[1] Η γενναία αντίσταση των Ελλήνων, ιδίως στα οχυρά της Γραμμής Μεταξά, καταπλήσσει τους πάντες. Όμως οι Γερμανοί, επωφελούμενοι της απροσδόκητα γρήγορης κατάρρευσης της Γιουγκοσλαβίας,  παρακάμπτουν τα οχυρά και στις 8 Απριλίου εισέρχονται σε ελληνικό έδαφος.

Στις 9 Απριλίου ο αγκυλωτός σταυρός, το σύμβολο της καταπίεσης και της βαρβαρότητας, κυματίζει στον Λευκό Πύργο σημαίνοντας την έναρξη της Κατοχής, μίας περιόδου φοβερού μαρτυρίου αλλά και ασύλληπτου μεγαλείου του ελληνισμού.
 
Η ιταμή συνθηκολόγηση και η «αυθόρμητη Αντίσταση»[2]

Στις 20 Απριλίου ο Στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου και μία ομάδα ανώτατων στρατιωτικών του 1ου και 3ου Σώματος Στρατού παραβαίνοντας τον όρκο τους και τις ρητές εντολές του Γενικού Επιτελείου και της ελληνικής κυβέρνησης προσφέρουν στον εορτάζοντα Χίτλερ ένα ανέλπιστο δώρο γενεθλίων: την ατιμωτική πράξη συνθηκολόγησης με το Γ’ Ράιχ.

Ο Τσολάκογλου και αρκετοί από τους στασιαστές θα ανταμοιφθούν αργότερα από τους Γερμανούς, καθώς στις 29 Απριλίου 1941 διορίζονται από τους κατακτητές Γερμανούς ως Πρόεδρος και μέλη, αντίστοιχα, της πρώτης κυβέρνησης του νεοσύστατου κρατικού φασιστικού εκτρώματος της «Ελληνικής Πολιτείας», ενώ η νόμιμη κυβέρνηση Τσουδερού βρισκόταν στην Κρήτη. Αξίζει να σημειωθεί η γενναία άρνηση του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου να ορκίσει την δωσιλογική κυβέρνηση Τσολάκογλου – μία δημοκρατικά υπεύθυνη και εθνικά υπερήφανη στάση που επέφερε την καθαίρεσή του.

Στις 27 Απριλίου η Βέρμαχτ εισέρχεται στην Αθήνα και συναντά άδειους δρόμους και κατάκλειστα σπίτια, ενδεικτικό των αισθημάτων του ελληνικού λαού, με μόνη εξαίρεση τα μέλη της γερμανικής παροικίας στην Αθήνα κι ελάχιστους Έλληνες. Ο αγκυλωτός σταυρός κυματίζει στον ιερό βράχο της Ακρόπολης.

Μία ύβρις, που δεν θα μείνει αναπάντητη: ένα μήνα μετά, το βράδυ της 30ης προς την 31η Μαΐου 1941, οι πρωτοετείς φοιτητές Απόστολος Σάντας και Μανώλης Γλέζος κατεβάζουν τη μισητή σβάστικα από την Ακρόπολη. Είχε προηγηθεί στις 2 Μαΐου η θυσία του δεκαεφτάχρονου μαθητή του Βαρβακείου Μάθιου Πόταγα, ο οποίος σε μία σπάνιου θάρρους και συμβολισμού ενέργεια, λίγο έξω από τη Βυτίνα, μπήκε μπροστά, μόνος και άοπλος, και σταμάτησε, με τίμημα τη ζωή του, την προελαύνουσα μεραρχία «Σωματοφυλακή SS Αδόλφος Χίτλερ». Πρόκειται για την πρώτη στην Ελλάδα και μία από τις κορυφαίες αντιστασιακές πράξεις στην Ευρώπη[3].

Πολύ γρήγορα, ο αντιστασιακός πυρετός κυριεύει την Ελλάδα: δεκάδες αντιστασιακές ομάδες και οργανώσεις θα σχηματιστούν στις πρώτες μέρες της Κατοχής αψηφώντας την τρομοκρατία του Άξονα. Η Ενωμένη Εθνική Αντίσταση, με καθολικό χαρακτήρα και παλλαϊκή συμμετοχή, δεν θα αφήσει σε χλωρό κλαρί τους κατακτητές μέχρι την συντριβή του Άξονα και την απελευθέρωση της Ελλάδας, της Ευρώπης και της ίδιας της Γερμανίας από το ναζιστικό ζυγό. Ανάμεσα στα επιτεύγματα της Εθνικής μας Αντίστασης είναι και η πρώτη, πανευρωπαϊκά, απεργία των δημοσίων υπαλλήλων, νικηφόρα μάλιστα, από 12-22 Απριλίου 1942 σε Αθήνα, Πειραιά, Πάτρα και Θεσσαλονίκη!
 
Ο ηρωισμός των Ελλήνων και οι ευθύνες του Μεταξά

Παρά τις καταστροφικές αυταπάτες του δικτάτορα Μεταξά ο κύβος έχει ριφθεί πολύ νωρίς: στις 13 Δεκεμβρίου 1940, ο Χίτλερ ζητά την προετοιμασία του σχεδίου «Μαρίτα» και, λίγες μέρες μετά, στις 18.12.1940, την προετοιμασία του σχεδίου Μπαρμπαρόσα[4]. Αν και καταβλήθηκε προσπάθεια εξωραϊσμού των επιλογών του φασιστικού ελληνικού καθεστώτος, είναι γεγονός ότι η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο με πλημμελή προετοιμασία: χωρίς σύγχρονο και επαρκές πολεμικό υλικό, χωρίς ούτε μία μονάδα αρμάτων και με ελάχιστα αεροπλάνα αλλά και χωρίς αντιαρματικά και αντιαεροπορικά, με ανεπαρκές πυροβολικό και μηχανοκίνητα μέσα, χωρίς σιδηροδρομικό και οδικό δίκτυο στην Ήπειρο και ένα μόνο αεροδρόμιο, των Ιωαννίνων, την ώρα που οι Ιταλοί είχαν θωρακίσει την καταληφθείσα απ’ αυτούς Αλβανία και κατασκευάσει εκεί σύγχρονα έργα υποδομής για να διευκολύνουν την εκστρατεία τους. Ακόμη και το εμβληματικό έργο του δικτατορικού καθεστώτος Μεταξά, η δημιουργία της ομώνυμης ισχυρής οχυρωματικής γραμμής, έμεινε ημιτελές![5]

Ο Μεταξάς, πράγματι, προσπάθησε να αποσοβήσει την εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο. Όμως πέτυχε το ακριβώς αντίθετο: και την επίθεση του Άξονα δεν μπόρεσε να αποτρέψει αλλά και την επαρκή υποστήριξη των Βρετανών δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει. Είναι γεγονός ότι η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας δυσκόλευε την πολεμική της προετοιμασία, ενώ και οι Βρετανοί, με έναν κυνισμό που σοκάρει, αντιμετώπιζαν από κάποια στιγμή και μετά την Ελλάδα ως χαμένη υπόθεση, λόγω και των αντιφατικών μηνυμάτων του ελληνικού φασιστικού καθεστώτος.

Ο Μεταξάς δεν κατόρθωσε να γίνει εθνικός ηγέτης - παρέμεινε δικτάτορας έως το τέλος: ακόμα και τις πρώτες, κρίσιμες μέρες, της ιταλικής επίθεσης προέβη με τέχνασμα στον καταστροφικό αφοπλισμό της Κρήτης (για να μην υπάρξει μελλοντική εξέγερση των Κρητών εναντίον του!) και δεν απελευθέρωσε, ως όφειλε, ούτε και τότε, τους χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους, οι οποίοι, παραμερίζοντας τις διαφορές τους με το δικτατορικό καθεστώς, ζητούσαν εναγωνίως να πολεμήσουν για την ελευθερία της πατρίδας τους.

Η αυταπάρνηση της γυναικών της Ηπείρου, που μετέφεραν στις πλάτες τους πολύτιμα για το στρατό εφόδια μέσα στα αδιάβατα από το χιόνι βουνά της Πίνδου, κάλυψε τις κραυγαλέες αδυναμίες της κρατικής προετοιμασίας και η απαράμιλλη γενναιότητα των Ελλήνων φαντάρων, που με μοναδικό ενθουσιασμό έσπευδαν στο μέτωπο, τις ελλείψεις όπλων και τα λάθη του αμυντικού σχεδιασμού! Δεν ήταν όμως δυνατό να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ της Ελλάδας.
 
Η «μεγάλη νύχτα» της Κατοχής

Η Κατοχή αποτέλεσε, αναμφισβήτητα, την χειρότερη περίοδο της σύγχρονης Ελλάδας και την απαρχή των φοβερότερων δεινών για τον ελληνισμό. Η λεηλασία του εθνικού πλούτου και η πλήρης αποδιάρθρωση της Εθνικής μας Οικονομίας, η καταστροφή των υποδομών, η ληστεία της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, αλλά, πάνω απ’ όλα, οι εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι από πείνα, εκτελέσεις, ασθένειες, βασανιστήρια, άφησαν βαθύ το αποτύπωμά τους και υπονόμευσαν την πορεία της χώρας για δεκαετίες.

Ο Εμφύλιος, οι βάσεις του οποίου τέθηκαν στη διάρκεια της Κατοχής, ολοκλήρωσε την καταστροφή. Κι όμως, ο λαός μας δεν υποτάχθηκε˙ πύκνωσε από την πρώτη μέρα τις γραμμές των αντιστασιακών οργανώσεων  και πάλεψε  με αυτοθυσία για την λευτεριά του. Δεν λύγισε ούτε όταν οι Γερμανοί κορύφωσαν την τρομοκρατία εις βάρος του, με τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας που ίδρυσε στις 7 Απριλίου 1943 η κατοχική δωσιλογική κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη, στρέφοντας Έλληνες εναντίον Ελλήνων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ρίζες της σημερινής εξαιρετικά δεινής θέσης της χώρας μας βρίσκονται, αναμφίβολα, στην Κατοχή! Στην πρωτοφανή απώλεια σε ανθρώπινες ζωές και την καθολική καταστροφή της χώρας αλλά και στο γεγονός ότι η Κατοχή κληροδότησε στην μεταπολεμική Ελλάδα μία, σε σημαντικό βαθμό, ένοχη για το παρελθόν της άρχουσα τάξη, που η κυριαρχία της εδραζόταν οργανικά στις σχέσεις εξάρτησης από τον ξένο παράγοντα[6].

Αυτό δεν απαλλάσσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας από τις κολοσσιαίες ευθύνες του για το Μνημόνιο και την φοβερή δοκιμασία στην οποία υποβάλλεται εδώ και έξι ολόκληρα χρόνια ο λαός μας. Το αντίθετο! Οι μετακατοχικές κυβερνήσεις, με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, ευθύνονται επιπλέον και γιατί δεν διεκδίκησαν συστηματικά, σθεναρά και αποτελεσματικά, τις γερμανικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις.
 
Αργεί το χάραμα της δικαίωσης;

Όμως και η σημερινή κυβέρνηση, παρά τις ρητές της δεσμεύσεις, δεν τολμά να προχωρήσει στη διεκδίκηση, αν και το θέμα έχει πλέον ωριμάσει όσο ποτέ και τα επιχειρήματα και τεκμήρια υπέρ των ελληνικών αξιώσεων είναι συντριπτικά. Είναι ενδεικτικό ότι έχουν παρέλθει περισσότερα από είκοσι χρόνια από την τελευταία φορά που επιδόθηκε ρηματική διακοίνωση προς τη γερμανική κυβέρνηση (στις 14.11.1995 από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου), ενώ παράλληλα εκκρεμεί η εκτέλεση των αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων της ελληνικής Δικαιοσύνης υπέρ των θυμάτων του Διστόμου, του Αιγίου και της Κρήτης.

Αν δεν τεθεί τώρα το ζήτημα, που ο λαός μας δοκιμάζεται σκληρά και δικαίως αξιώνει από τους κυβερνώντες να διεκδικήσουν τα δίκαιά του, πότε θα τεθεί; Αλήθεια, δεν έχουν κατανοήσει ότι, όπως έχει διαχρονικά αποδειχθεί,η ελληνική αναβλητικότητα στη διεκδίκηση εκλαμβάνεται από τη Γερμανία ως αδυναμία; Είναι ενδεικτικό ότι, παρά τις προσπάθειες της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής, δεν προχωρά ούτε καν η υλοποίηση της πρότασης για αποστολή κλιμακίου της Βουλής των Ελλήνων στα Κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών, με πρώτο το γερμανικό - μία ουσιαστική πράξη για την περαιτέρω διεθνοποίηση του ζητήματος.[7]

Μοιάζει ωσάν η κυβέρνηση και η Βουλή να φοβούνται τη Γερμανία ή να μη θεωρούν «κατάλληλη» τη συγκυρία. Αν ακολουθήσουμε όμως αυτό το σκεπτικό, ποτέ δεν θα είναι «κατάλληλη» η συγκυρία για διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών, όσο είμαστε υπό καθεστώς διεθνούς ασφυκτικού, πολιτικού και οικονομικού, ελέγχου. Αλλά, αντίθετα, αυτός είναι ο λόγος να ξαναθέσουμε ως στρατηγικό μας στόχο την ανεξαρτησία και την προοπτική της Ελλάδας, αγωνιζόμενοι ταυτόχρονα για τις γερμανικές επανορθώσεις και την απελευθέρωση της χώρας μας από το μνημόνιο και τους ξένους δυνάστες!
 
Αξίζει να αγωνιστούμε!

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] Γρηγοριάδης Σ. Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974 (τόμος Α’), Εκδόσεις POLARIS, Αθήνα 2009, σελ. 26.
 

[2] Κατά την εξαιρετικά εύστοχη έκφραση του Σόλωνα Γρηγοριάδη στο παραπάνω βιβλίο.

[3] Γλέζος Μ. Εθνική Αντίσταση 1940-1945 (τόμος Α’). Εκδόσεις Στοχαστής, Αθήνα 2006, σελ. 339.

[4] Προετοιμασία επιχείρησης Μαρίτα: Οδηγίες Χίτλερ αριθμ. 20, 13.12.1941 και προετοιμασία επιχείρησης Μπαρμπαρόσσα: Οδηγίες Χίτλερ, αριθμ. 21, 18.12.1941. Η επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης είχε οριστεί για τις 15 Μαΐου 1941 αλλά τελικά, κυρίως λόγω της Μάχης της Κρήτης, άρχισε στις 22 Ιουνίου, πεντέμισι βδομάδες μετά, με αποτέλεσμα τα γερμανικά στρατεύματα να μην αποφύγουν τον φοβερό ρωσικό χειμώνα και, σε συνδυασμό με την απαράμιλλη αντίσταση και θυσία των Σοβιετικών να οδηγηθούν στην πρώτη τους ήττα, που έμελλε να κρίνει, όσο τίποτε άλλο, και την έκβαση του Β’ Π.Π. Δείτε αναλυτικά στο Κέδρος Α. Η ελληνική αντίσταση 1940-44, τόμος Α’. Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 2004, σελ. 61.

[5] Κέδρος Α. Η ελληνική αντίσταση 1940-44, τόμος Α’. Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 2004.

[6] Δες αναλυτικά: Λυμπεράτος Μ. Μετά τον Εμφύλιο – πολιτικές διαδικασίες και κοινωνική πόλωση στις απαρχές της προδικτατορικής περιόδου. Εκδόσεις Νότιος Άνεμος, Αθήνα 2015.

[7] Η πρόταση αυτή έχει κατατεθεί το 2013 στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Διεκδίκησης από τον Πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών Μανώλη Γλέζο και τυγχάνει ευρύτερης αποδοχής.

* Ο Αριστομένης Ι. Συγγελάκης είναι Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών και Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου.

Έχοντας ασχοληθεί με το θέμα της οικειοθελούς υποταγής με το project «Αιώνιος Δούλος» αποφασίζω ακόμη μία φορά να ερευνήσω το φαινόμενο μέσα από ένα εκτενές έργο-σύμβολο το Δράκο του Ευγκένι Σβαρτς. Μία πόλη υποταγμένη αντιστέκεται στον ελευθερωτή της. Γιατί; Η παράσταση δεν προσπαθεί να δώσει απάντηση, αλλά να ερευνήσει. Το γεγονός -το συμβάν- της παράστασης δίνει μία εμπειρία της περίπτωσης, του κόσμου του έργου, που τόσο καλά τοποθετεί ο Ευγκένι Σβαρτς με μετρημένες και δυναμικές σχέσεις. Μαζί -θεατές, ηθοποιοί και σκηνοθέτης- αναζητούμε απαντήσεις, μισοσχηματισμένες λέξεις, ένα νεύμα ή ένα βλέμμα που θα δώσει απάντηση στο «γιατί».

Γιατί ο υποταγμένος επιμένει να μένει υποταγμένος.

Γιωργής Σφυρής

Η Ομάδα

Το «θέατρο εΦ» είναι μία ομάδα θεάτρου που δημιουργήθηκε τον Οκτώβριο του 2012 και δρα κυρίως στη Θεσσαλονίκη. Η ομάδα επιχειρεί μία υποκριτική και σκηνοθετική προσέγγιση μέσα από τα σώματα των ηθοποιών. Σκηνοθέτης της ομάδας είναι ο Γιωργής Σφυρής, μέλος της «C. for Circus» και δάσκαλος των εργαστηρίων της «C. for Circus».

Η ομάδα παράγει καλλιτεχνικό και παιδαγωγικό έργο στο χώρο του θεάτρου με θεατρικές παραστάσεις, εργαστήρια υποκριτικής και θεατροπαιδαγωγικές δράσεις.

Αναζητούμε την ουσία του θεάτρου, μέσα από το σώμα και την τελετουργία. Εξερευνώντας την οργανικότητα των σωμάτων μέσα από έντονες σωματικές ασκήσεις καθώς και τη λειτουργία της παράστασης ως μία κοινή εμπειρία που βιώνεται από θεατές και ηθοποιούς.

Συντελεστές

Συγγραφέας: Ευγκένι Σβαρτς

Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Διασκευή-Σκηνοθεσία: Σφυρής Γιωργής

Φωτογραφίες: Σοφία Γκορτζή

Γραφιστική επιμέλεια: Ελένη Σταυρακίδου, Ειρήνη Σφυρή

Ηθοποιοί: Μαρία Ιωσηφίδου, Αρετή Μακρολειβαδίτη, Άννα Μαργαριτίδου, Ελευθερία Μπίκου, Μαριαλένα Παπατριανταφύλλου, Ελένη Σταυρακίδου

Παραστάσεις

18-19 Απριλίου 2016

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα – Τρίτη 21:00

Εισιτήρια: 8 ευρώ (κανονικό), 6 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων)

Πληροφορίες - κρατήσεις: 2310829254

Προπώληση Εισιτηρίων: στο ταμείο του BlackBox

Ώρες ταμείου: Δευτέρα – Κυριακή 10:30-13:30, 17:30-21:00

θέατρο εΦ

Facebook: https://www.facebook.com/theatroef

BlackBox

Βασ. Όλγας 65 και Φλέμινγκ 2

T: 2310829254

E: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.">Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

W: www.black-box.gr

F: http://www.facebook.com/blackboxthessaloniki

Η πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία αποτελεί συνέχεια των ρατσιστικών πολιτικών που έχουν επικρατήσει στις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρώπης με το κλείσιμο των συνόρων, το άνοιγμα στρατοπέδων συγκέντρωσης, την νομιμοποίηση απελάσεων.Ήδη οι πρώτες εικόνες από τη Χίο και τη Μυτιλήνη, με τη μεταφορά στη Τουρκία προσφύγων δεμένων με χειροπέδες, με τη μετατροπή των κέντρων φιλοξενίας σε κέντρων κράτησης, δείχνει τι σημαίνει η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας: απελάσεις και στρατόπεδα συγκέντρωσης , κανένα ίχνος ευαισθησίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Είναι ώρα να πάρουμε πρωτοβουλίες δράσης των συνδικάτων, των κινήσεων ώστε να σπάσουμε στη πράξη την εφαρμογή της ρατσιστικής συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας.

Με την δράση για να ανοίξουν χώροι φιλοξενίας μέσα στις πόλεις μας, για να εγγραφούν τα προσφυγόπουλα στα σχολεία τώρα, για να ανοίξουν τα νοσοκομεία τις δομές τους, για να υπάρξει κρατική χρηματοδότηση και να γίνουν μαζικές προσλήψεις προσωπικού και όχι να υποβαθμιστεί η αλληλεγγύη στα χέρια των ΜΚΟ και των πακέτων της ΕΕ.

Καλούμε τα σωματεία, τις δημοτικές παρατάξεις, τις ενώσεις γονέων, τους φορείς και τις συλλογικότητες των γειτονιών της Αγίας Παρασκευής, του Χαλανδρίου, του Χολαργού, του Γέρακα και κάθε ενεργού πολίτη, σε κοινή σύσκεψη την Πέμπτη 21 Απρίλη στο δημαρχείο Αγίας Παρασκευής για την οργάνωση αυτών των πρωτοβουλιών.