Χωρίς τους λιμενεργάτες του ΟΛΠ, συνεχίζουν για 28η ημέρα σήμερα η ΟΜΥΛΕ και οι λιμενεργάτες του ΟΛΘ τις επαναλαμβανόμενες απεργίες κατά του ξεπουλήματος των λιμανιών και της μη διασφάλισης των εργασιακών σχέσεων, που κινεζοποιούνται, βάσει και της σχετικής ρύθμισης που παρέδωσε η κυβέρνηση στα συνδικάτα. Το ρήγμα και η... αποχώρηση των λιμενεργατών του ΟΛΠ από τις απεργιακές κινητοποιήσεις έγινε γνωστό αργά το βράδυ της Δευτέρας, μέσα από την ανακοίνωση της ΟΜΥΛΕ (βλ. παρακάτω), στην οποία αναφέρεται ότι: «Οι συνάδελφοι Λιμενεργάτες του ΟΛΠ που βαδίσαμε μαζί από κοινού αυτόν τον ΑΓΩΝΑ, εκτίμησαν τα δεδομένα διαφορετικά μετά τις επιστολές της Κυβέρνησης. Η ιστορία και οι συνάδελφοι θα μας κρίνουν όλους». Στις 11 σήμερα το πρωί, η ΟΜΥΛΕ και οι λιμενεργάτες του ΟΛΘ πραγματοποιούν συγκέντρωση στα κεντρικά γραφεία του ΟΛΠ. Αμέσως μετά, θα συνεδριάσει το Δ.Σ. της ΟΜΥΛΕ με τη συμμέτοχη και των λιμενεργατών από τη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να λάβουν αποφάσεις σχετικά με τη συνέχιση του αγώνα.

Το σημείο – αιχμή στη σύγκρουση εργαζομένων – κυβέρνησης είναι η ρύθμιση που προστέθηκε από τη δεύτερη στον κυρωτικό νόμο για τη Σύμβαση Παραχώρησης Δημοσίου - ΟΛΠ που αφορά στο Γενικό Κανονισμό Προσωπικού (ΓΚΠ). Όπως υποστηρίζουν οι εργαζόμενοι -παρά τα όσα λέει η κυβέρνηση- η συγκεκριμένη διάταξη διατηρεί μεν σε ισχύ τον ΓΚΠ, αλλά ταυτόχρονα δίνει το δικαίωμα στο Δ.Σ. της ΟΛΠ Α.Ε. να τον καταργεί και να τον αντικαθιστά σύμφωνα με τις γενικές διατάξεις, χωρίς να αναφέρεται ρητά στη συλλογική διαπραγμάτευση ή στη διαδικασία της διοικητικής απόφασης που ήδη προβλέπονται.

«Έσχατη λύση που μπορεί να συζητηθεί είναι η απαλοιφή από την διάταξη της επικίνδυνης φράσης “κατάργηση από το Δ.Σ / ΟΛΠ”. Εάν παραμείνει η φράση «κατάργηση», σημαίνει ότι η Cosco ως ΟΛΠ Α.Ε θα αποκτήσει πλήρες “διευθυντικό δικαίωμα” και θα καταργήσει κάθε πρόβλεψης του Γενικού Κανονισμού Προσωπικού και ειδικότερα σχετικά με την λύση της εργασιακής σχέσης. Επίσης, οι μετατάξεις είναι σε επίπεδο εξαγγελίας και δεν γνωρίζουμε τι θα περιέχει η διάταξη και κατά πόσο μπορεί να καλύψει τους εργαζόμενους του ΟΛΠ και ΟΛΘ», σημειώνει στην ανακοίνωσή της η ΟΜΥΛΕ.

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΟΜΥΛΕ

---

Η κυβέρνηση συνεχίζει τα τελευταία 24ωρα, να προσπαθεί με επιστολές – Δελτία τύπου προς τους εργαζόμενους να μας πείσει ότι η «κατάργηση» του Γενικού Κανονισμού Προσωπικού είναι «διατήρηση».

Αν θέλει ας θεσμοθετήσει τις δηλώσεις Γεροβασίλη ή του Δρίτσα. Όμως δεν το κάνει αλλά συνεχίζει να κοροϊδεύει. Οι δηλώσεις είναι ανέξοδες υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Έσχατη λύση που μπορεί να συζητηθεί είναι η απαλοιφή από την διάταξη της επικίνδυνης φράσης «κατάργηση από το Δ.Σ / ΟΛΠ».

Εάν παραμείνει η φράση «κατάργηση», σημαίνει ότι η Cosco ως ΟΛΠ Α.Ε θα αποκτήσει πλήρες «διευθυντικό δικαίωμα» και θα καταργήσει κάθε πρόβλεψης του Γενικού Κανονισμού Προσωπικού και ειδικότερα σχετικά με την λύση της εργασιακής σχέσης.

Επίσης, οι μετατάξεις είναι σε επίπεδο εξαγγελίας και δεν γνωρίζουμε τι θα περιέχει η διάταξη και κατά πόσο μπορεί να καλύψει τους εργαζόμενους του ΟΛΠ και ΟΛΘ.

Οι συνάδελφοι Λιμενεργάτες του ΟΛΠ που βαδίσαμε μαζί από κοινού αυτόν τον ΑΓΩΝΑ, εκτίμησαν τα δεδομένα διαφορετικά μετά τις επιστολές της Κυβέρνησης. Η ιστορία και οι συνάδελφοι θα μας κρίνουν όλους.

Ως ΟΜΥΛΕ, συνεχίζουμε την απεργία αύριο Τρίτη 21/06/2016 στον ΟΛΠ και ΟΛΘ και καλούμε σε συγκέντρωση στα κεντρικά γραφεία του ΟΛΠ στις 11 π.μ.

Αμέσως μετά, θα συνεδριάσει το ΔΣ/ΟΜΥΛΕ με την συμμέτοχη και των συναδέλφων από Θεσσαλονίκη και θα λάβουμε αποφάσεις σχετικά με τον ΑΓΩΝΑ.

Ο μεγαλειώδης αγώνας των Λιμανιών, στηρίχτηκε από τους εργαζόμενους και αυτοί θα κρίνουν την συνέχεια.


πηγή ergasianet

Ο Κώστας (Κωνσταντίνος) Ζουράρις σήμερα Τρίτη 21 Ιουνίου 2016 και ώρα 13.00-14.00, στην ertopen.

Ο Κώστας Ζουράρις βουλευτής με τους ΑΝ.ΕΛ, καθηγητής Πανεπιστημίου και συγγραφέας, είναι καλεσμένος στην εκπομπή "Τελεία και παύλα" με την Μαρίνα Παπαδημητρίου και τον Γιώργο Σαράφη.

Συντονιστείτε στους 106.7 στα fm στην Αττική στην ΕΡΤopen.

Επίσης εναλλακτικά όσοι είστε εκτός Αττικής, μπορείτε να μας ακούσετε από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3 με έδρα τη Βοιωτία ή από τον ραδιοσταθμό του εργατικού κέντρου Εύβοιας στους 96,5, στα Χανιά στους 1134 χιλιόκυκλους στα μεσαία και διαδικτυακά στην www.ertopen.com/radio σε ολόκληρο τον κόσμο.

Νέα στάση εργασίας για σήμερα Τρίτη 21 Ιουνίου εξήγγειλαν οι εργαζόμενοι στα μέσα σταθερής τροχιάς, διαμαρτυρόμενοι για το ξεπούλημα των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας, μέσω της ένταξή τους στο υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων. Μετρό, ηλεκτρικός σιδηρόδρομος και τραμ θα μείνουν ακινητοποιημένα από τις 22.00 μέχρι τη λήξη της βάρδιας. «Οι εργαζόμενοι στη ΣΤΑΣΥ συνεχίζουμε τις κινητοποιήσεις μας που σκοπό έχουν να εισακουστεί το αίτημά μας που δεν είναι άλλο από τη μη μετατροπή του αγαθού της μετακίνησης σε αγοραίο προϊόν προς όφελος των συμφερόντων και εις βάρος του επιβατικού κοινού» αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση.

Σιδηροδρομικοί

Στάσεις εργασίας πραγματοποιούν επίσης, αντιδρώντας στο ξεπούλημα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ και της ΕΕΣΣΤΥ, και οι σιδηροδρομικοί από τις 05.00-08.00, 13.00-16.00 και 21.00-24.00.

Υπενθυμίζεται πως την Τετάρτη 22 Ιουνίου η ΠΟΣ έχει εξαγγείλλει 24ωρη απεργία. Πληροφορίες αναφέρουν για αναβολή της, με το σκεπτικό πως έχει μετατεθεί η κατάθεση των δεσμευτικών προσφορών για την ΤΡΑΙΝΟΣΕ και την ΕΕΣΣΤΥ. Ωστόσο, η ΠΟΣ δεν έχει εκδώσει επίσημη ανακοίνωση.





πηγή ergasianet

Η επίσημη ΕΡΤ3 δεν αντιλαμβάνεται την παρακαταθήκη του αγώνα των εργαζομένων και των αλληλέγγυων

(Άρθρο του Στέλιος Νικητόπουλος που δημοσιεύτηκε στο "Δρόμο της Αριστεράς" στη έκδοση 17-18/6)

Τρία χρόνια μετά το «μαύρο» και ένα χρόνο μετά την επίσημη επαναλειτουργία της ΕΡΤ, βλέπουμε και ακούμε δύο ΕΡΤ:
αυτή των εργαζομένων και της κοινωνίας, που έχει όμως περιορισμένο ζωτικό χώρο,
και αυτή που είχε φτιάξει ο Καψής ως ΝΕΡΙΤ και μετονομάστηκε σε ΕΡΤ.

Ο νόμος για την ΕΡΤ αγνόησε τα προτάγματα του διετούς αγώνα ενάντια στο "μαύρο" για κοινωνική ραδιοτηλεόραση, έδωσε απόλυτες εξουσίες στον διευθύνοντα σύμβουλο ενώ πολλά θέματα αντί να αντιμετωπίζονται δημοσιογραφικά, αντιμετωπίζονται νομικά και φοβικά. Η συνέλευση των εργαζομένων που κράτησε ζωντανή επί δύο χρόνια την ΕΡΤ δεν θεσμοθετήθηκε. Αντί να υπάρχει πραγματικά κοινωνικός έλεγχος από συνελεύσεις μέσα από την κοινωνία, υπάρχουν συμβούλια κοινωνικού ελέγχου που τα συγκροτεί η διοίκηση, δηλαδή ο ελεγχόμενος. Στην ΕΡΤ3 αρχικά κόπηκαν εκπομπές του δίχρονου αγώνα, πρώτα ο "Κόσμος εν Κινήσει" και η "Παιδεία σε Κρίση" και μετά η "Zona Rossa". 

Η ιεραρχική διάρθρωση και η τοποθέτηση ανθρώπων που δεν έχουν σχέση με τους κοινωνικούς αγώνες έχει ως αποτέλεσμα την αδιαφορία από την ΕΡΤ για τα κοινωνικά θέματα όπως των Σκουριών. Μόνοι μας πήγαμε δύο φορές στις Σκουριές το καλοκαίρι, τη δεύτερη φορά με δικά μας έξοδα για να μπορέσουμε να κάνουμε την εκπομπή «Αντιδραστήριο» για το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, μόνοι μας και τον χειμώνα, για να δώσουμε ρεπορτάζ από την κινητοποίηση που έριξε προσωρινά τον φράχτη του εργοταξίου. Από την Αθήνα καμία προσπάθεια για μια θεματική εκπομπή για ζητήματα όπως αυτό το μείζον κοινωνικό θέμα, αντιθέτως φοβία μετά τις απειλές της Eldorado, καμία ανακοίνωση στήριξης του "Αντιδραστηρίου" από τη διοίκηση στην επίθεση που είχε κάνει η "Ελληνικός Χρυσός" εναντίον μας και καμία διάθεση για επανάληψη της εκπομπής που έδειξε την καταστροφή στις Σκουριές. Η ίδια αδιαφορία και για άλλα κοινωνικά θέματα. Αντιθέτως πολιτικοί και πολιτικάντηδες παρελαύνουν κι αν τύχει μια φορά στο εξάμηνο κανένα θέμα για τις Σκουριές το τρίλεπτο τους φαίνεται πολύ και γίνεται δίλεπτο. Περικόπτοντας μάλιστα στην ΕΡΤ1 δηλώσεις ιερέα από τις Σκουριές που κατήγγειλε κατασκευή ενόχων από την αστυνομία, οι οποίες δηλώσεις προηγουμένως είχαν μεταδοθεί κανονικά από την ΕΡΤ3. Για την αλλοίωση του ρεπορτάζ μας κάναμε καταγγελία στην ΕΣΗΕΜ-Θ και στη διοικούσα επιτροπή της ΕΡΤ3.

Αυτή είναι η ΕΡΤ σήμερα, φοβική, χάνει μέρα με την μέρα την κοινωνική της αναφορά, εκχωρούνται εξουσίες σε δικηγόρους εξ Αθηνών που αποφαίνονται ότι ένα σποτ για μία θεατρική παράσταση εργαζομένων της ΕΡΤ3 και αλληλέγγυων δεν πρέπει να μεταδοθεί επειδή γράφει: "για την οικονομική ενίσχυση των απολυμένων της Κόκα Κόλα".

Ειδικότερα, η ΕΡΤ1, κατά κύριο λόγο, κάνει διαχείριση του τηλεοπτικού χρόνου των κοινοβουλευτικών κομμάτων αδικώντας τα κινήματα και συνολικά την αγωνιζόμενη κοινωνία. Η ΕΡΤ3 δεν παίρνει αποφάσεις χωρίς να ρωτήσει την κεντρική διοίκηση της ΕΡΤ, τα δύο διορισμένα μέλη της διοικούσας επιτροπής διαμηνύουν στον εκλεγμένο εκπρόσωπό μας στη διοικούσα ότι δεν μπορούν να αποφασίσουν για τίποτα και ότι η ΕΡΤ3 είναι πλέον μία απλή διεύθυνση της ΕΡΤ. Έτσι, η επίσημη ΕΡΤ3 δεν αντιλαμβάνεται την παρακαταθήκη του αγώνα των εργαζομένων και των αλληλέγγυων της ελεύθερης αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ3. Πρόσφατα μάλιστα η διοικούσα αγνόησε και το αίτημα της επιτροπής αγώνα Θεσσαλονίκης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού για μετάδοση της συναυλίας αλληλεγγύης στους διωκόμενους των Σκουριών. Ως αγωνιζόμενοι εργαζόμενοι αποφασίσαμε να καλύψουμε εμείς τη συναυλία, με απευθείας ανεξάρτητη διαδικτυακή μετάδοση, όπως είχαμε κάνει δύο φορές στην περίοδο της αυτοδιαχείρισης καλύπτοντας τότε αντίστοιχες συναυλίες στη Θεσσαλονίκη και την Ιερισσό. Έτσι αναβίωσε η αυτοδιαχείριση εργαζομένων και αλληλέγγυων για μία βραδιά, στις 4 Ιουνίου, στη συναυλία ενάντια στην εξόρυξη χρυσού και υπέρ των διωκόμενων, που έγινε στο πρώην στρατόπεδο Κόδρα στην Καλαμαριά.

Εμείς βάζουμε μπροστά τη βιωματική εμπειρία του αγώνα, τις συμμαχίες μας με τα αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνίας και αγωνιζόμαστε όχι απλώς για δημόσια αλλά για κοινωνική ραδιοτηλεόραση. 

Στέλιος Νικητόπουλος

Δημοσιογράφος ΕΡΤ3

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ      

Η στυγερή δολοφονία της Τζο Κοξ θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στο βρετανικό δημοψήφισμα. Οι υπέρμαχοι του Remain υπολογίζουν σε μεταστροφή του εκλογικού σώματος προς όφελός τους. Tο τελικό αποτέλεσμα όμως δεν είναικαθόλου βέβαιο γιατί το δημοψήφισμα έχει προκαλέσειβαθύτατη ταξική αναταραχή στη Βρετανία.  

ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΡΗΓΜΑ  

Μια έντονη διαμάχη αναμφίβολα υπάρχει ανάμεσα στουςέχοντες και κατέχοντες, με το πλειοψηφικό κομμάτι να θέλει την παραμονή και το μειοψηφικό τηνέξοδο, το καθένα για τα δικά του συμφέροντα. Η διάσπαση είναι ορατή μέσα στο Συντηρητικό Κόμμα, αλλά από μόνη της δεν θα αρκούσε ποτέ για να προκαλέσει γενικευμένη κοινωνική αναταραχή. Το δημοψήφισμα έφερε στην επιφάνεια ένα πολύ βαθύτερο κοινωνικό ρήγμα.  

Συγκεκριμένα, η πλειοψηφία των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων στη Βρετανία – ιδίως στην Αγγλία – έχει ταχθεί υπέρ της εξόδου. Αλλά δυστυχώς τα πολιτικά οφέλη τα έχει δρέψει μια σκληρή Δεξιά, ακόμη πιο νεοφιλελεύθερη από αυτή που κυβερνάει, η οποία στρέφεται κατά των μεταναστών. Τα αίτια αυτών των σύνθετων και αντιφατικών εξελίξεων απαιτούν προσεκτική ανάλυση.  

Η Βρετανία έχει ζήσει σε καθεστώς μόνιμης λιτότητας στα χρόνια που ακολούθησαν τη γιγαντιαία κρίση του 2008-9. Το λαϊκό στοιχείο αντιμετωπίζει συνεχή πίεση στους μισθούς, ανασφάλεια, κακές νέες θέσεις εργασίας, περικοπές στην κοινωνική πρόνοια, στεγαστική κρίση στο Λονδίνο, έλλειψη προοπτικής για τη νεολαία. Υπάρχει διάχυτη αίσθηση κοινωνικής αδικίας και ατιμωρησίας για τους υπεύθυνους της κρίσης. Τα λαϊκά στρώματα θεωρούν ότι το πολιτικό σύστημα, οι μεγάλες τράπεζες και επιχειρήσεις, καθώς και μια κάστα προνομιούχων, κυβερνούν χωρίς να δίνουν λόγο σε κανένα.  

Εξίσου σημαντικό είναι ότι κατά τη δεκαετία του 2000 εκτοξεύτηκε η μετανάστευση, με τις καθαρές εισροές να τριπλασιάζονται. Οι πλειοψηφία των νεοφερμένων ήρθε από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Τα λαϊκά στρώματα αισθάνονται ότι ποτέ δεν κλήθηκαν να εκφράσουν τη γνώμη τους για την πολιτική αυτή. Με δεδομένη την τεράστια πίεση στις δομές κοινωνικής πρόνοιας που ήδη υπάρχει λόγω της λιτότητας, η κατάσταση έχει γίνει εκρηκτική κατά μήκος και πλάτος της χώρας.  

ΟΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΕΕ  

Το δημοψήφισμα έφερε στην επιφάνεια ακριβώς αυτές τις αντιθέσεις, κάτι που προκάλεσε η ίδια η πλευρά του Remain. Για να στηρίξει τις θέσεις της, κινητοποίησε μια στρατιά μεγάλωνεπιχειρηματιών, τραπεζιτών, γραφειοκρατών και άλλων που άρχισαν να απειλούν τουςψηφοφόρους με τους υποτιθέμενους κινδύνους της εξόδου για την οικονομία, το Σίτι του Λονδίνου, τηνασφάλεια, στο σύστημα υγείας και πολλά άλλα. Από κοντά και τα στρώματα της ανώτερης μεσαίας τάξης, τα οποία συχνά έχουν άμεση επαγγελματική σύνδεση με τους μηχανισμούς της ΕΕ και δε μπορούν να διανοηθούν ότι ίσως μείνουν μόνοι στο νησί με τους «άπλυτους».  

Για τα λαϊκά στρώματα το συμπέρασμα προέκυψε αβίαστα: οι κερδισμένοι από τις άδικες πολιτικές των τελευταίων χρόνων επιθυμούν διακαώς την παραμονή της χώρας στην ΕΕ. Άρα το δικό τους συμφέρον είναι το αντίθετο. Όσο πιο πολλές εξωπραγματικές απειλές χρησιμοποίησε οΠρωθυπουργός, ή ο Υπουργός των Οικονομικών, τόσο πιο πολύ αντέδρασε το λαϊκό στοιχείο. Όταν μπήκαν στο χορό και οι ηγέτες της ΕΕ, με τον ανεκδιήγητο Τουσκ να ισχυρίζεται ότι η έξοδος θα φέρει το τέλος του Δυτικού Πολιτικού Πολιτισμού (!), η αντίδραση άρχισε να παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Εξαπλώθηκε η αίσθηση ότι πρέπει να «πάρουμε τη χώρα μας πίσω».  

ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΡΔΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΑΙΑ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΕΞΙΑ  

Δυστυχώς ο κερδισμένος από τη λαϊκή αγανάκτηση είναι η σκληρή δεξιά πτέρυγα του Συντηρητικού Κόμματος, υπό την ηγεσία του Μπόρις Τζόνσον και του Μάικλ Γκόουβ, όπως και το ακροδεξιό κομμάτι του πολιτικού φάσματος, υπό τον Νάιτζελ Φάρατζ. Απαιτώντας ελέγχους για το «πρόβληματης μετανάστευσης», ισχυριζόμενοι ότι η έξοδος θα φέρει οικονομική ανάπτυξη και απορρίπτοντας τη «γραφειοκρατία των Βρυξελλών» έχουν αναδειχθεί σε εκφραστές της λαϊκής αντίδρασης.  

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το στρατόπεδο του Brexit είναι ακραία νεοφιλελεύθερο. Το πρόγραμμά του είναι να περιορίσει κι άλλο τα εργατικά δικαιώματα, να επιβάλλει περαιτέρωαπορρύθμιση των αγορών και παράλληλα να ενισχύσει το εθνικό κράτος. Πρόκειται για μια λαϊκή Δεξιά με σύγχρονα βρετανικά χαρακτηριστικά. Η πραγματική κοινωνική της στήριξη πηγάζει από τομειοψηφικό τμήμα των εχόντων και κατεχόντων που επιδιώκουν την έξοδο για να εμπορευτούν περισσότερο με χώρες εκτός ΕΕ και να περιορίσουν κι άλλο τα εργατικά δικαιώματα. Πηγάζει επίσης από τα μικρομεσαία στρώματα που νομίζουν ότι η απάντηση στην οικονομική δυστοκία των τελευταίων χρόνων είναι μια συντηρητική εθνική πολιτική.  

Ακριβώς για τους λόγους αυτούς τα οργανωμένα συνδικάτα – τα οποία στη Βρετανία είναι αυθεντικοί εκφραστές του εργατικού στοιχείου – έχουν τοποθετηθεί στη μεγάλη τους πλειοψηφία κατά του Brexit. Πιστεύουν ότι εκτός ΕΕ και με κυβέρνηση των σκληρών Συντηρητικών το νομικό καθεστώς της απασχόλησης, των μισθολογικών συμβάσεων και των συνθηκών εργασίας θα τεθεί υπό ευθεία απειλή.  

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Πρόκειται για μια εξαιρετικά προβληματική πολιτική εξέλιξη: η σκληρή Δεξιά καρπώνεται τηδικαιολογημένη αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων και γίνεται εκφραστής της απόρριψης της ΕΕ. Η κύρια ευθύνη ανήκει στο Εργατικό Κόμμα, το οποίο ιστορικά είχε μια ισχυρότατη αριστερή πτέρυγαπου ήταν κατά της ΕΕ. Η κυριαρχία του Θατσερισμού και ιδίως η περίοδος του Τόνι Μπλερ εκμηδένισαν αυτή την παράδοση. Η ξαφνική αναρρίχηση του Τζέρεμι Κόρμπυν στην ηγεσία, εκφράζοντας ακριβώς την λαϊκή απογοήτευση για την κατάσταση της χώρας, έφερε εκατοντάδες χιλιάδες νέα μέλη στο Εργατικό Κόμμα με έντονα κριτική στάση προς την ΕΕ. Επανεμφανίστηκε μια αριστερή πτέρυγα κυριολεκτικά από το τίποτε. Αν ο Κόρμπυν είχε προσφέρει μια αυθεντικά ριζοσπαστική πρόταση στη χώρα, με ξεκάθαρα κριτική θέση προς την ΕΕ, η πολιτική κατάσταση της Βρετανίας σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική.  

Δυστυχώς ο Κόρμπυν τοποθετήθηκε αμέσως υπέρ του Remain, πιστεύοντας ότι το αποτέλεσμα ήτανπροδιαγεγραμμένο και νομίζοντας ότι θα εκμεταλλευόταν την εμφύλια διαμάχη των Συντηρητικών. Το Εργατικό Κόμμα διακίνησε ακόμη και ασυνάρτητες πολιτικές φιλολογίες – ελληνικής κοπής – περί «εκδημοκρατισμού της ΕΕ» νομίζοντας ότι έτσι καλύπτει τα νώτα του. Το αποτέλεσμα ήταν ένα τεράστιο πολιτικό πρόβλημα δεδομένου ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του δεν θέλει καν να ακούσει για την ΕΕ.  

Η ΕΕ, Η ΟΝΕ ΚΑΙ Η ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ  

Είναι περιττό να ειπωθεί ότι το βρετανικό δημοψήφισμα είναι καθοριστικό για το μέλλον της ΕΕ. Ιστορικά η Βρετανία πάντα λειτούργησε ως «εξωτερικός» παράγων στην Ευρώπη, το ψύχραιμο θαλάσσιο αντίβαρο στις φαντασιώσεις των ηπειρωτικών δυνάμεων.  

Η απορριπτική στάση του βρετανικού λαού και μεγάλου τμήματος της άρχουσας τάξης του προς την ΕΕ φέρει βαθύτατο συμβολισμό, αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι η μεγάλη πλειοψηφία είχε ταχθεί υπέρτης ένταξης το 1973. Επιβεβαιώνει την αποτυχία της ΕΕ μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992. Όποιος ακούει τη φωνή της ιστορίας αντιλαμβάνεται ότι η ιδέα της ομοσπονδιακής Ευρώπης τελείωσε.  

Ο κύριος παράγων της αποτυχίας της ΕΕ είναι φυσικά ο ζουρλομανδύας του ευρώ. Η Βρετανία για καλή της τύχη δεν ανήκει στην ΟΝΕ, αλλά ο βρετανικός λαός παρακολούθησε στενά την επιβολή αυταρχικής λιτότητας μετά το 2010 στην Ελλάδα και αλλού, όπως και την παράκαμψη τηςδημοκρατίας. Δεν έχει ψευδαισθήσεις για τις επιπτώσεις που έχει η απώλεια κυριαρχίας στην οικονομία και την κοινωνία του. Βλέπει ότι το κοινό νόμισμα υπέσκαψε την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς στον Μεταπόλεμο.  

Η ΟΝΕ είναι πλέον η σπονδυλική στήλη της ΕΕ, το σημείο αναφοράς των θεσμικών μηχανισμών και το υπόβαθρο της οικονομικής πολιτικής. Η έξοδος από την ΟΝΕ δεν έχει προβλεφθεί θεσμικά και θα απαιτούσε άμεσα μέτρα παρέμβασης για να στηριχτούν οι τράπεζες και η ρευστότητα της οικονομίας. Παράλληλα, αν μια χώρα φύγει από την ΟΝΕ, το σύστημα θα απειληθεί με βίαιη ρήξη. Απεναντίας, η έξοδος από την ΕΕ προβλέπεται νομικά και δεν θα απαιτούσε επείγοντα μέτρα οικονομικήςπαρέμβασης. Θα άνοιγε όμως μια διαδικασία διαπραγμάτευσης των διακρατικών συνθηκών για τοεμπόριο, τις επενδύσεις, την ελεύθερη διακίνηση της εργασίας. Μια αποχώρηση από την ΕΕ δεν θα έφερνε βίαιη ρήξη στην Ένωση, αλλά θα επιτάχυνε τη διαδικασία αποσύνθεσης.  

Μια νίκη του Remain θα επιτρέψει στην ΕΕ να ανασάνει πιστεύοντας ότι κέρδισε χρόνο. Στην πραγματικότητα λίγα πράγματα θα αλλάξουν δεδομένου ότι η ΟΝΕ θα παραμείνει απαράλλακτη και η Γερμανία, όπου λαμβάνονται οι πραγματικές αποφάσεις, δεν πρόκειται να αλλάξει πολιτική. Οι πιέσεις αποσύνθεσης της ΕΕ θα συνεχιστούν. Στην Βρετανία το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το αντιμετωπίσει το Εργατικό Κόμμα, το οποίο θα πρέπει επειγόντως να ανανεώσει την πολιτική τουταυτότητα και να βρει το θάρρος να προτείνει ένα πρόγραμμα τομής για τη χώρα σε ευθείασύγκρουση με τη λογική της ΕΕ. Αν το καταφέρει, θα βοηθήσει και την Ευρωπαϊκή Αριστερά να διαμορφώσει μια πραγματικά ριζοσπαστική πρόταση για την Ευρώπη, πέρα από τις φλυαρίες για «εκδημοκρατισμό».  

Μια νίκη του Brexit θα έχει σχετικά περιορισμένο οικονομικό αντίκτυπο, αλλά θα φέρει έντονεςπολιτικές εξελίξεις και στη Βρετανία και στην ΕΕ. Είναι πιθανό ότι στο Συντηρητικό Κόμμα θα κυριαρχήσουν οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι, οι οποίοι και θα εμπλακούν σε διαπραγματεύσεις με τηνΕΕ που θα πάρουν χρόνο. Θα εμφανιστούν νέες πιέσεις για ανεξαρτησία στη Σκοτία, ίσως μάλιστα επιδιώκοντας την είσοδο στην ΕΕ. Το τεράστιο πλήγμα στο πολιτικό σύστημα και στη σταθερότητα του βρετανικού κράτους θα δημιουργήσει νέες απαιτήσεις για το Εργατικό Κόμμα, το οποίο θα πρέπει να κάνει ρηξικέλευθες προτάσεις για να προσεγγίσει ξανά τα λαϊκά στρώματα.  

Στην ίδια την ΕΕ ο κλυδωνισμός θα είναι τεράστιος επιταχύνοντας τη διαδικασία αποσύνθεσης. Θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου δίνοντας τη δυνατότητα για βαθιές πολιτικές αλλαγές. Είναι βέβαιο ότι η σκληρή Δεξιά θα εμφανιστεί δυναμικά επιδιώκοντας να πάρει το πάνω χέρι, αλλά η μέχρι τώρα αντίδραση των ευρωπαϊκών λαών στην αποτυχία της ΕΕ δείχνει ότι υπάρχουν και πολλές άλλες δυνατότητες. Οι λαϊκές κινητοποιήσεις στη Γαλλία κατά της κυβέρνησης Ολάντ δεν υποχωρούν, αλλά αντιθέτως εντείνονται. Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια εμφανίστηκε ξανά η οργανωμένη εργατική τάξη, απορρίπτοντας αποφασιστικά τις καταστροφικές πολιτικές της ΕΕ. Η κατεύθυνση που θα πάρει η Ευρώπη, αν φύγει η Βρετανία από την ΕΕ, θα εξαρτηθεί απόλυτα από το τι θα έχει να προτείνει η Ευρωπαϊκή Αριστερά. Θα εξαρτηθεί επίσης από τις μορφές οργάνωσης καικινητοποίησης του εργατικού και λαϊκού στοιχείου. Υπάρχει κάθε δυνατότητα να απαλλαγεί η Ευρώπη από τη θηλιά που την πνίγει.  



*Πηγή: costaslapavitsas.blogspot.gr

03:00-08:00  Μουσικές και ενημερωτικές εκπομπες


Η ΕΡΤopen ανοιχτή ως παράθυρο στην κοινωνία !
ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ

Περικλής Κοροβέσης

Η αντίστοιχη «Χρυσή Αυγή» της Αυστρίας έχασε την προεδρία της χώρας επειδή πήρε τριάντα χιλιάδες ψήφους λιγότερες από τους αντιπάλους της. Η Δεξιά και οι Σοσιαλιστές κυβερνούσαν τη χώρα για τριάντα εννιά ολόκληρα χρόνια.

Το τι πολιτική πρέσβευε ο καθένας το έδειξαν στην πράξη. Και τα δύο κόμματα, προσανατολισμένα σε έναν βαθύ ευρωπαϊσμό, έχασαν τις όποιες ιδεολογικές ή πολιτικές αναφορές τους και εντάχθηκαν στον κοινό ευρωπαϊκό σχεδιασμό όπως τον έχει προγραμματίσει η Γερμανία.

Η Αυστρία έχει το ίδιο ναζιστικό παρελθόν με τη Γερμανία. Και η Βιέννη βομβαρδίστηκε ανηλεώς από τις συμμαχικές δυνάμεις. Αλλά αυτό δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό. Και αν δεν μετέχει η Αυστρία στο ΝΑΤΟ, είναι γιατί δεν έχει στρατό. Οι σύμμαχοι την αφόπλισαν.

Αυτό δεν ταρακούνησε ιδιαίτερα την Ευρώπη. Η προσοχή της είναι στο δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν «όχι». Αλλά και αν επικρατήσει το «ναι», αυτό θα είναι οριακό. Και αυτό σημαίνει πως οι Βρετανοί θα είναι διχασμένοι.

Αν βάλουμε τώρα και το δικό μας δημοψήφισμα, που ήταν «όχι» από τον λαό αλλά για την κυβέρνηση ήταν «ναι», και αν αυτό το συνδυάσουμε με τα κινήματα εναντίον της υπαρκτής Ε.Ε., τότε θα δούμε πως τα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικοδομήματος δεν είναι και τόσο στέρεα.

Η επερχόμενη διατλαντική συμφωνία (TTIP) θα καταργήσει το εθνικό δίκαιο και κουμάντο θα κάνουν οι πολυεθνικές (το κάνουν ήδη). Τότε, τι τους χρειάζεται μια Ε.Ε. με τους όποιους κανονισμούς και νόμους, όταν νόμος είναι το δίκαιο του κεφαλαίου;

Και σε αυτήν την περίπτωση ο κερδισμένος θα είναι η Ακρα Δεξιά, δηλαδή ο φασισμός σε όλες τις εκδοχές του. Σπόνσορα θα έχει το ίδιο το πολιτικό σύστημα που απέτυχε σε όλες τις εκδοχές του. Από τη Δεξιά του ώς την Αριστερά του. Τα σοσιαλιστικά και τα κομμουνιστικά κινήματα του 19ου και του 20ού αιώνα ήταν τραγικές αποτυχίες του επαναστατικού κινήματος.

Αν και είχαν πολλές επιτυχίες και είχαν δώσει ελπίδα και όραμα για μια άλλη κοινωνία στους πολλούς αυτού του πλανήτη, δεν μπόρεσαν να αλλάξουν την κοινωνία. Απλά ανανέωσαν τον καπιταλισμό μέσα από την κρατική εξουσία. Το γνωστό σύνθημα «Να πάρουμε την εξουσία για να αλλάξουμε την κοινωνία» είναι μια καθαρή απάτη.

Η εξουσία σε όλες της τις εκφάνσεις είναι ενιαία. Καμιά εξουσία δεν καταργεί εξουσία. Απλά αλλάζει χέρια για να παραμείνει ίδια και να εξυπηρετεί πάντοτε το κεφάλαιο, είτε ως κρατικός καπιταλισμός είτε ως ελεύθερη αγορά. Το φαινόμενο αυτό το ζήσαμε καλά στην Ελλάδα με την κυβέρνηση Τσίπρα. Να υποθέσουμε πως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν ειλικρινές.

Τότε σήμαινε πως ο κ. Τσίπρας δεν είχε καταλάβει σε τι Ευρώπη ζούμε. Ή θα έπρεπε να ακολουθήσει μια τελείως άλλη πολιτική που θα έπαιζε με τα όρια και τις αντοχές της εύθραυστης Ε.Ε., αρχής γενομένης από το χρέος. Παύουμε να πληρώνουμε τοκοχρεολύσια, μέχρι να δούμε ποιο είναι το πραγματικό χρέος.

Εγγυημένος κατώτατος μισθός για όλους ώστε να κινηθεί η αγορά. Επαναπροσανατολισμός της αγροτικής πολιτικής για να υπάρξει αυτάρκεια στη διατροφή και για να μη φέρνουμε σκόρδα από την Κίνα.

Οποιο εργοστάσιο κλείνει, αυτομάτως περνάει στα χέρια των εργαζομένων, με την προϋπόθεση πως θα το θέλουν και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.

Και ο δημόσιος πλούτος, που δεν είναι ιδιοκτησία καμιάς κυβέρνησης, να παραμείνει στα χέρια του λαού και να αποδίδει, με μια χρηστή διαχείριση, στον νόμιμο ιδιοκτήτη του. Αυτά και πολλά άλλα, αν βέβαια συναινούσε μια μεγάλη πλειοψηφία αυτού του λαού.

Αντ’ αυτού είχαμε τη χαρτοκοπτική του κ. Γιούνκερ και των λοιπών επιφανών μόδιστρων, που κόψανε και ράψανε την Ελλάδα στα μέτρα τους.

Ο άνθρωπος που είχε κάνει τη χώρα του, το Λουξεμβούργο, φορολογικό παράδεισο, αναφερόμενος στην κατάργηση όλων των εργατικών δικαιωμάτων στη Γαλλία από την κυβέρνηση Βαλς, είπε πως ήταν το λιγότερο που είχε να κάνει.

Και έκανε σύγκριση με την Ελλάδα: «Οπου εκεί επιβάλαμε τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις». Ούτε συζητήσαμε ούτε διαπραγματευτήκαμε. Απλά αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Και η πρώτη φορά Αριστερά έγινε Ανανεωτική Δεξιά.

Αλλά έχει πλάκα και η αντιπολίτευση του λεγόμενου ευρωπαϊκού τόξου. Ενώ βλέπει την πολιτική της να εφαρμόζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο χωρίς η ίδια να φθείρεται, τρέφεται από τη φθορά του αντιπάλου για να κάνει την ίδια πολιτική.

Και αυτό σημαίνει αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος προς όφελος της Ακρας Δεξιάς. Εκεί πια είναι το ψωμί. Γι’ αυτό και έχουμε τέτοια κινητικότητα. Στις επόμενες εκλογές ρυθμιστικό ρόλο θα παίξει η Ακρα Δεξιά, όποιο κι αν είναι το σχήμα της. Επιτέλους Ευρωπαίοι, αλλά από την ανάποδη.

ΑΝ ΚΑΤΕΒΕΙ ΞΑΝΑ Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, ΤΟΤΕ Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΘΑ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΠΕΡΙΠΑΤΟ!  


Αναδημοσίευση από την iskra

ΔΥΟ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΝ. ΛΑΦΑΖΑΝΗ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ (18/6) ΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ (17/6) ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ ΚΑΙ ΧΡΗΣΤΟ ΚΑΠΟΥΤΣΗ  

Η συνέντευξη στο Σαββατιάτικο Πρώτο Θέμα (18/6) και τον Γιάννη Μακρυγιάννη έχει ως εξής:    

Γ.Μ: Η αξιολόγηση ολοκληρώθηκε, η κυβέρνηση δείχνει να σταθεροποιείται, οι δανειστές σαν να την εμπιστεύονται περισσότερο. Πόσο μακριά μπορεί να πάει ο Αλέξης Τσίπρας; Μήπως τελικά πάει για 8ετία που λένε στελέχη του;  

Π.Λ.: Η κυβέρνηση αυτή δεν έχει κανένα μέλλον. Μια κυβέρνηση της οποίας οι υπουργοί δεν μπορούν να κάνουν πουθενά δημόσια εμφάνιση εξαιτίας της αυθόρμητης λαϊκής κατακραυγής, ενώ οι βουλευτές της δεν μπορούν να πατήσουν το πόδι τους στις περιφέρειες τους γιατί κινδυνεύουν ναπροπηλακιστούν, είναι μια κυβέρνηση με σύμβαση περιορισμένου χρόνου. Αν η κυβέρνηση Τσίπρα κρατιέται ακόμα στην εξουσία, είναι γιατί δεν υπάρχει απέναντι της στη Βουλή καμιά πραγματική πολιτική και κινηματική αντιπολίτευση.

Ο Κυρ. Μητσοτάκης ιδιαίτερα είναι το καλύτερο μνημονιακό δεκανίκι της κυβέρνησης, ενώ η ΛΑ.Ε., ημόνη που μπορούσε να κλονίσει και να μην αφήσει σε χλωρό κλαρί την κυβέρνηση, βρίσκεται εκτός Βουλής.  

Γ.Μ: 2. Υπάρχει όμως εναλλακτική λύση στο μνημόνιο, που τελικά υλοποιεί και ο ΣΥΡΙΖΑ;  

Π.Λ: Εναλλακτική αντιμνημονιακή λύση υπάρχει και παραυπάρχει και είναι ρεαλιστική και βιώσιμη. Αυτή η εναλλακτική λύση έχει ως αφετηρία τρεις μεγάλες και αλληλένδετες επιλογές: την έξοδο από την ευρωζώνη και τη διαμόρφωση εθνικού νομίσματος για τη χάραξη από μια εθνική Κεντρική Τράπεζα μιας νέας νομισματικής πολιτικής που θα παρέχει ισχυρή ρευστότητα στην οικονομία με μηδενικά, σχεδόν, επιτόκια. Την διακοπή αποπληρωμής του χρέους, το οποίο είναι απεχθές και μη βιώσιμο, για τη διαγραφή του, μαζί με τη διευρυμένη “σεισάχθεια” στα ιδιωτικά χρέη των οικονομικά πιο αδύναμων. Την εθνικοποίηση των τραπεζών προκειμένου να αναλάβουν ένα αποκλειστικά αναπτυξιακό και ανορθωτικό ρόλο. Χωρίς αυτά τα αφετηριακά μέτρα η χώρα και ιδιαίτερα η ελληνική νεολαία, δεν έχουν κανένα μέλλον.  

Γ.Μ: 3. Οι “παραιτηθείτε” είναι απειλή για την κυβέρνηση; Πάντως το Μαξίμου έχει κάνει σημαία του τη σύγκρουση με το “παλαιό κατεστημένο”...  

Π.Λ: Οι “παραιτηθείτε” από την ώρα που δεν διεκδικούν την ακύρωση των μνημονίων, την εθνική κυριαρχία και το τέλος της λιτότητας, είναι από τα πράγματα όχημα συνέχισης της μνημονιακής λεηλασίας της χώρας με άλλη κυβέρνηση, υπό τον Μητσοτάκη. Η δήθεν σύγκρουση του Τσίπρα με το παλιό κατεστημένο, είναι σύγκρουση μόνο και μόνο για να στήσει το δικό του νέο κατεστημένο, με παλιά και νέα διαπλεκόμενα υλικά.  

Γ.Μ: 4. Ένα χρόνο μετά τη συμφωνία του Ιουλίου και ενώ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου δεν μπήκατε στη Βουλή, νιώθετε δικαιωμένοι από την επιλογή σας να φύγετε από τον ΣΥΡΙΖΑ;  

Π.Λ: Δεν θέλω να ευλογώ τα γένια μας. Νοιώθω, όμως την ανάγκη να τονίσω ότι όπου και να πάμε ως ΛΑ.Ε., η υποδοχή των πολιτών είναι θερμή και αυτό που μας λένε αυθόρμητα παντού, είναι πως είμαστε ηθικά και πολιτικά δικαιωμένοι και πως είναι μετανιωμένοι που δεν μας ακούσανε. Το αίτημα, ιδιαίτερα, για τη νέα δραχμή σαρώνει μέσα στην κοινωνία, ειδικά στον λαϊκό κόσμο.  

Γ.Μ: 5. Η κυβέρνηση σας κατηγορεί για ακραίες – ακόμα και βίαιες ενέργειες κατά υπουργών της -, αλλά και περιορισμένης δυναμικής κινητοποιήσεις κατά των πολιτικών που εφαρμόζει. Μπορείτε να ανατρέψετε τις επιλογές της σε κρίσιμα θέματα, όπως στις ιδιωτικοποιήσεις ή σε άλλα μέτωπα;  

Π.Λ: Οι αποδοκιμασίες και τα γιουχαΐσματα των υπουργών της κυβέρνησης στις δημόσιες εμφανίσεις τους είναι αυθόρμητα και πολύ μαζικά. Αυτά δεν τα οργανώνει η ΛΑ.Ε. αλλά τα προκαλεί η λαϊκή οργήκαι αγανάκτηση. Η θεωρία του Π. Πολάκη για τους πέντε Λαετζήδες της Ιεράπετρας που οργάνωσαν φασαρίες δείχνει κατάντημα. Λυπάμαι που πέφτει τόσο χαμηλά. Οι αποδοκιμασίες αυτές των κυβερνητικών στελεχών στις δημόσιες εμφανίσεις τους έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας και προσλαμβάνουν τα χαρακτηριστικά ενός ιδιόμορφου κινήματος, το οποίο, μάλλον, είναι προπομπόςμεγάλων εξεγερτικών λαϊκών αγώνων. Ναι, μπορούμε, μαζί με το λαό, να ανατρέψουμε το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, να ακυρώσουμε αντιλαϊκά μέτρα, να διώξουμε αυτήν την κυβέρνηση και μαζί με όλη τη μνημονιακή πολιτική σαβούρα . Και αυτά θα γίνουν πολύ σύντομα. Ναι είστε βέβαιοι ότι γρήγορα θα ξεβρομίσει ο τόπος. Θα μπει τέρμα στο ''δοσιλογισμό'' που πνίγει δεκαετίες τη χώρα και επί μνημονίων έχει γίνει απροκάλυπτα ανυπόφορο καθεστώς.  

Γ.Μ: 6. Έρχονται και αλλαγές στα εργασιακά. Να υποθέσω ότι υπόσχεστε σε κυβέρνηση και δανειστές ότι θα γίνει “της Γαλλίας”;  

Π.Λ: Αν ξεσπάσει ξανά ο ελληνικός λαός στους δρόμους, πράγμα που μπορεί να γίνει γρήγορα και ίσως δια “ασήμαντων αφορμή”, τότε η εξέγερση των εργαζομένων της Γαλλίας θα μοιάζει με απογευματινό περίπατο στον πύργο του Άϊφελ. Η ελληνική κοινωνία βράζει υπόκωφα και σε λίγο το κοινωνικό καζάνι μπορεί να εκραγεί με πολύ πάταγο. Εύχομαι αυτή η κοινωνική έκρηξη να έχει δημοκρατικό προσανατολισμό και να γεννήσει μια ελπιδοφόρα ανατροπή στη χώρα.  

Γ.Μ: 7. Με την ευκαιρία: Βλέπετε Brexit και πώς θα επηρεάσει μία τέτοια εξέλιξη την ΕΕ; θα ενισχύσει τον ευρωσκεπτικισμό, ίσως και μία τάση για Grexit τελικά;  

Π.Λ: Είναι πολύ παρακινδυνευμένο να κάνω προβλέψεις για την έκβαση του βρετανικού δημοψηφίσματος. Όποια, όμως και αν είναι αυτή η έκβαση, με το μισό του πληθυσμού της Βρετανίαςφανατικά απέναντι στην ΕΕ, τότε η τελευταία δεν έχει κανένα μέλλον.

Το αμφίρροπο Βρετανικό δημοψήφισμα δείχνει, έτσι και αλλιώς, τη χρεοκοπία της ΕΕ και προδιαγράφει τη γρήγορη κατάρρευση της ευρωζώνης και του απολυταρχικού ευρωενωσιακού κατασκευάσματος.  

Γ.Μ: 8. Αλλαγή του εκλογικού νόμου: εκπλήρωση πάγιας θέσης της αριστεράς ή κυβερνητικός ελιγμός; Απαιτείτε απλή αναλογική ή και ένα σύστημα με μικρότερο μπόνους είναι θετικό;  

Π.Λ: Η χώρα χρειάζεται απλή και ανόθευτη αναλογική και όχι το νεολογισμό της “κατεύθυνσης”απλής αναλογικής, κατά την ευφάνταστη κυβερνητική εκπρόσωπο, που το εφεύρημα της θυμίζει το παλιό Πασοκικό ''σύστημα απλής αναλογικής''.

Ο Συριζαϊκός νεοΠασοκισμός παίζει αποπροσανατολιστικά παιχνίδια με τον εκλογικό νόμο για να αποφύγει, εις μάτην φυσικά, τις συνέπειες των αντιλαϊκών μέτρων. Ας μη ξεχνάει ο Τσίπρας ότι δεν φτάνουν οι εκλογικοί νόμοι για να σώσουν μια κυβέρνηση. Χρειάζονται και ψήφοι.  

Γ.Μ: 9. Με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ακολουθείτε χωριστούς δρόμους. Έχει πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές ή είναι θέμα προσωπικών φιλοδοξιών; Θα την καλούσατε σε συνεργασία;  

Π.Λ: Ασφαλώς, ως ΛΑ.Ε καλούμε με θέρμη την Πλεύση Ελευθερίας σε πολιτική και εκλογικήσυνεργασία, όπως καλούμε σε πολιτικό και εκλογικό μέτωπο όλες, χωρίς καμιά εξαίρεση, τιςαριστερές προοδευτικές πατριωτικές δημοκρατικές αντιμνημονιακές δυνάμεις. Όσοι αρνούνται αυτό το ευρύ αντιμνημονιακό μέτωπο, εξ' αντικειμένου βοηθάνε να διαιωνίζεται το μνημονιακό μπλοκκαι η λιτότητα και να προβάλλεται ως κυρίαρχο το παραπλανητικό ψευτοδίλημμα: ''Τσίπρας ήΜητσοτάκης''.      

ΕΡΩΤ.: 10. Πώς οργανώνεται η Λαϊκή Ενότητα; Τι επιδιώκει και πού οδηγεί η πρώτη πανελλαδική της συνδιάσκεψη;  

Π.Λ: Η ιδρυτική Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Λαϊκής Ενότητας θέλουμε να γίνει αφετηρία μιας μεγάλης πολιτικής και κινηματικής αντεπίθεσης που θα συγκροτήσει ένα πανίσχυρο αντιμνημονιακόμέτωπο εξόδου από την ευρωζώνη και σύγκρουσης με την ΕΕ στη βάση ενός προοδευτικού προγράμματος. Ένα πανίσχυρο ενωτικό μέτωπο, ανάλογο του ΕΑΜ, χωρίς, όμως, Λίβανους καιΒάρκιζες.    

Ο Παναγ. Λαφαζάνης, επικεφαλής της ΛΑ.Ε., έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα Παρασκήνιο και στο δημοσιογράφο Χρ. Καπούτση.

Ο Παν. Λαφαζάνης στη συνέντευξη είπε μεταξύ άλλων:

“Από τη στιγμή που ο Τσίπρας έκανε το καταστροφικό άλμα να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο, έχει τελειώσει πολιτικά ως αριστερός ηγέτης, πέρασε στην όχθη της δεξιάς και από εκεί και πέρα μπήκε σε έναν κατήφορο, ο οποίος δεν έχει τέλος. Από δω και μπρος ο Τσίπρας είναι πλέον ικανός να διαπράξει κάθε πολιτικό έγκλημα για τη παραμονή του στην εξουσία”.

Σε άλλο σημείο ο Παν. Λαφαζάνης τόνισε:

“Η έξοδος από τη ευρωζώνη είναι όρος για να απαλλαγούμε από τα μνημόνια και είναι και θεμέλιο, προκειμένου να εφαρμοστούν νέες πολιτικές ανασυγκρότησης, που θα βάλουν την Ελλάδα σε τροχιά διεξόδου από τη κρίση με ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη. Αν δεν φύγουμε σχεδιασμένα και στη βάση ριζοσπαστικού προγράμματος από την ευρωζώνη, η Ελλάδα δεν έχει μέλλον, ενώ όσο παραμένει στην ευρωζώνη, θα συνεχίζεται η λεηλασία, ώσπου πολύ σύντομα θα πειθαναγκαστεί, εκ των πραγμάτων, να οδηγηθεί σε άτακτη χρεωκοπία και σε ασύντακτη έξοδο από το ευρώ”.

Αναφερόμενος στον Κυρ. Μητσοτάκη είπε:

“Βεβαίως, και δεν είναι απάντηση στον Τσίπρα ο κ. Μητσοτάκης. Ο Κυρ. Μητσοτάκης στήριξε τον Τσίπρα, όταν η κυβέρνηση του κινδύνευε να πέσει. Όταν δηλαδή εμείς δεν ψηφίσαμε το μνημόνιο και ο Τσίρπας ήταν έτοιμος να καταρρεύσει, πηγαίνοντας σε εκλογές με το μνημόνιο να μην έχει ψηφιστεί από τη Βουλή και να μην έχει κυρωθεί από τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια. Τότε ήρθαν τα μνημονιακάσυνεταιράκια, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, για να δώσουν φιλί ζωής στον Τσίπρα και την κυβέρνηση του, ψηφίζοντας το μνημόνιο και δίνοντας παράταση στην κυβέρνηση να παίξει τα δικά της πολιτικά παιχνίδια με τετελεσμένα γεγονότα και να προκηρύξει αμέσως μετά εκλογές εξπρές. Αυτό ήταν ένα σημείο καμπής που έδωσε στον Τσίπρα ανάσα, ύπαρξη και οντότητα και βεβαίως εξασφάλισε τη συνέχεια στην μνημονιακή πορεία της χώρας. Σε αυτό πρωταγωνίστησε ο Κυρ. Μητσοτάκης. Και τώρα, ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν έχει να εμφανίσει καμία απολύτως εναλλακτική λύση απέναντι στην μνημόνια. Η πρότασή του, αντιθέτως, είναι να εφαρμοστούν πλήρως και κατά γράμμα το τρίτο μνημόνιο και όλες οι απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες στην ουσία είναι νεοφιλελεύθερες κατεδαφίσεις της κοινωνίας και της οικονομίας”.

Απαντώντας σε άλλη ερώτηση ο Παν. Λαφαζάνης είπε:

“Τα μνημόνια δεν έχουν οδηγήσει σε κατάρρευση μόνο την οικονομία, αλλά έχουν διαμορφώσει και μια κατάσταση όπου η Ελλάδα έχει χάσει κάθε ίχνος εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας. Έχουμε μια χώρα υπό ξένη κηδεμονία με κατεστραμμένη την οικονομία της και εξαθλιωμένο τον ελληνικό λαό. Αυτοί που έχουν οδηγήσει τα πράγματα μέχρι εδώ, εγκληματούν εις βάρος του τόπου και του ελληνικού λαού, υποθηκεύοντας το μέλλον του. Αυτές οι τραγικές καταστάσεις στη χώρα μας είναι ιδανικές για γείτονες όταν δεν έχουν καλές προθέσεις, να αναπτύσσουν επεκτατικές και αναθεωρητικές πολιτικές. Και αυτό γίνεται σε βάρος της χώρας μας, τόσο από τις κυβερνήσεις της Τουρκίας του Ερντογάν, της Αλβανίας του Έντι Ράμα και της ΠΓΔΜ του Γκρούεβσκι. Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας δεν είναι απλώς εξαρτημένη, είναι υπαγορευόμενη από τα ξένα κέντρα και υπηρετεί μια εγχώρια κεφαλαιακή ολιγαρχία. Είτε από τη γερμανική Ευρώπη είτε από τις ΗΠΑ. Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας, δυστυχώς, διεκπεραιώνει υπαλληλικά τις εντολές και τις επιλογές τρίτων, με τους οποίους έχει συνδέσει τα συμφέροντα του το μεγαλοαστικό κατεστημένο και το γεγονός αυτό μεγεθύνει αφάνταστα τους κινδύνους σε βάρος της χώρας”.

Παγκόσμια μέρα προσφύγων σήμερα 20 Ιουνίου και όπως ανακοίνωσε η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, ο αριθμός των εκτοπισμένων και των προσφύγων που εγκατέλειψαν τις εστίες τους για να σωθούν από συρράξεις και διώξεις σε όλο  τον κόσμο κατέρριψε κάθε ρεκόρ το 2015, φτάνοντας τα 65,3 εκατομμύρια.

Ο αριθμός των εκτοπισμένων και των προσφύγων που εγκατέλειψαν τις εστίες τους για να σωθούν από συρράξεις και διώξεις σε όλον τον κόσμο κατέρριψε κάθε ρεκόρ το 2015, φτάνοντας τα 65,3 εκατομμύρια, ανακοίνωσε σήμερα ηΎπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες(UNHCR).

Σύμφωνα με την ετήσια στατιστική έκθεση της Αρμοστείας, είναι η πρώτη φορά που σπάει το όριο των 60 εκατομμυρίων προσφύγων και εκτοπισμένων.

Ο αριθμός αυτός είναι μεγαλύτερος από το συνολικό πληθυσμό της Βρετανίας και είναι σημαντικά αυξημένος σε σύγκριση με το 2014, όταν είχαν καταγραφεί 59,5 εκατομμύρια πρόσφυγες και εκτοπισμένοι παγκοσμίως.