Από τον Γιώργο Μουργή

Η Αθήνα απελευθερώνεται στις 12 Οκτώβρη του 1944 και οι ναζιστικές δυνάμεις κατοχής χρειάζονται λίγες μέρες ακόμα ώσπου να εγκαταλείψουν οριστικά ολόκληρη τη χώρα.

Ακόμα και την υστάτη ώρα της αποχώρησης τους, σε διάφορες περιοχές εξακολούθησαν να διαπράττουν εγκλήματα εναντίων του άμαχου λάου ως μισαλλόδοξη αντεκδίκηση όπως και δολιοφθορές σε υποδομές του τόπου.

Το οριστικό τέλος το Β΄ Παγκοσμίου πολέμου δίνεται τον Μάιο του 1945.

Ο λαός της Αθηνάς στο άκουσμα της αποχώρησης των ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής, μεταδίδει στόμα με στόμα την είδηση, χωρίς να αργεί η στιγμή σε ολόκληρη την πόλη από άκρη σε άκρη, να ξεκινήσει η γιορτή της Απελευθέρωσης.

Τα κινηματογραφικά, ιστορικά πλέον, ντοκουμέντα εκείνης τη μέρας αποτυπώνουν χαρακτηριστικά αυτή τη τεράστια γιορτή, που στήθηκε με πλήθος κόσμου σε όλους τους δρόμους.

Ένας λαός ενωμένος αγκαλιασμένος, τραγουδάει, πανηγυρίζει, γιορτάζει, υψώνει σημαίες, γαλανόλευκες, κόκκινες, αμερικάνικες, αγγλικές, σημαίες με σφυροδρέπανα καθώς ανταμώνεται κουβαλώντας το χαμόγελο ανακούφισης της λευτεριάς.

Παρόλα αυτά όμως η χώρα μας δεν γιορτάζει τη μέρα Απελευθέρωσης της ως επίσημο γεγονός.

Το μετεμφυλιακό καθεστώς επέλεξε να εξακολουθήσει να γιορτάζεται η έναρξη του πολέμου στις 28 Οκτώβρη και όχι η Απελευθέρωση.

Είμαστε η μοναδική χώρα στο κόσμο που δεν γιορτάζει την Απελευθέρωση της…

Η μοναδική χώρα που κάποιοι επέλεξαν να θάψουν την ιστορική μνήμη της μέρας που οι Γερμανοί κατακτητές άφηναν πίσω τη στάχτη των νεκρών και τα κατάμαυρα χρόνια που βίωσε ο λαός μας.

Μέρες πείνας, θανάτου, βαρβαρότητας, απανθρωπιάς, στυγνών εγκλημάτων αλλά και γνήσιας λαϊκής εθνικής αντίστασης.

Αυτή η μέρα αντί να αποτελεί λαϊκό προσκύνημα, τιμή του αντιστασιακού αγώνα και των θυμάτων του, ένα αυθεντικό λαϊκό πανηγύρι ενάντια στο ναζισμό και το φασισμό, παραδόξως κάποιοι αποφάσισαν να την εγκιβωτίσουν στο κουτί της ιστορικής λήθης και αμνησίας.

Πολλοί ισχυρίζονται ότι ίσως  αποτελεί ανάγκη να μην θέλουμε να θυμόμαστε την Απελευθέρωση για να παραμένει ξεχασμένος ο εμφύλιος που ακολούθησε.

Το ηθικό βάρος της υπογραφής της Βάρκιζας, η αποχή του ΚΚΕ – ΕΑΜ στις εκλογές του 1946 (το επίσημο ποσοστό αποχής ήταν 51,5% και αποτυπώνει την δύναμη και την επιρροή, όσο και το μέγεθος της λαθεμένης απόφασης), ο εμφύλιος, που δεν θα αποφευχθεί τελικά, αποτελούν πραγματικό τραύμα.

Επιβάλλεται όχι μόνο να το αγγίξουμε άλλα να το διαχειριστούμε ένθεν κακείθεν, σήμερα και μετά από τόσα χρόνια με ψυχραιμία και ιστορική σύνεση.

Η πληγή για να γιατρευτεί οριστικά δεν χρειάζεται ιστορικό «επίθεμα», καθιστώντας την μόνο αόρατη.

Στο βιβλίο της η Αντιστασιακή αγωνίστρια Μαρία Μπέικου, «Αφού με ρωτάτε, να θυμηθώ…» που επιμελήθηκε η ιστορικός Τασούλα Βερβενιώτη, γράφει:

[…]

«Παρά την αντίθεση των γονιών μου, κατατάσσομαι στον ΕΛΑΣ. Λαχταρώ να πολεμήσω με το όπλο στο χέρι. Η πρώτη μου μάχη είναι στο Καρπενήσι.

Ξέρω ότι αμύνομαι, δεν θέλω να κάνω κακό σε κανέναν, απέναντί μου όμως είναι ο εχθρός.

Σημαδεύω και πυροβολώ. Φοβάμαι. Καταλαβαίνω στο πρόσωπο του διπλανού μου τι σημαίνει σύντροφος.

Κόβω την κοτσίδα μου για να παρελάσω στην απελευθέρωση. Παραδίδω το όπλο μου στη Βάρκιζα.
Παντρεύομαι τον Γεωργούλα Μπέικο.
Ξαναπιάνω το ντουφέκι για να αμυνθώ, δεύτερη φορά, με τον Δημοκρατικό Στρατό. Το αφήνω, ηττημένη πια, στα αλβανικά σύνορα και φεύγω περνώντας στο άγνωστο. Τρομάζω.
Ζω είκοσι επτά χρόνια στη Σοβιετική Ένωση. Φοιτήτρια στο Ινστιτούτο Κινηματογραφίας της Μόσχας, στην τάξη του Μιχαήλ Ρομ, με το συμφοιτητή και πολύ καλό φίλο μου Αντρέι Ταρκόφσκι.

Δουλεύω ως εκφωνήτρια στον Ραδιοφωνικό Σταθμό της Μόσχας.

Είκοσι επτά χρόνια χωρίς ιθαγένεια.

Ψάχνω κάποιον ν’ ακούσει την ιστορία μου. Τη λέω παντού.
Η επιστροφή.

Επιστρέφω στην Ελλάδα με την τέφρα του Γεωργούλα, σαν την Ηλέκτρα. Η Ελλάδα. Στα όνειρά μου βλέπω ακόμα ότι τρέχω στα βουνά.

Πατρίδα μου είναι όλα αυτά.»…

Και συνεχίζει σε άλλο σημείο:

«Τα παιδιά πρέπει να μάθουν την ιστορία μας και να μάθουν να αγωνίζονται.

Γιατί, εκτός του ότι δεν γνωρίζουν πως ήταν πανελλαδική η αντίσταση ενάντια στους κατακτητές δεν γνωρίζουν ότι απελευθερωθήκαμε ουσιαστικά μόνοι μας.

Η βοήθεια, απ’ έξω, ήταν μηδαμινή»…

[…]

Αντί επιλόγου:

«Τα παιδιά πρέπει να μάθουν την ιστορία μας και να μάθουν να αγωνίζονται»…μαζί με ολόκληρο τον λαό μας.

Αυτή η γνώση των ιστορικών γεγονότων της κατοχής, της Εθνικής Αντίστασης, της Απελευθέρωσης, του «πολιτικού μετά», αποτελεί τον αναγκαίο πυρήνα για να κατανοήσουμε το μέγεθος και τα σημαινόμενα, χωρίς να τίθεται καμιά μνήμη στις μυλόπετρες της λήθης του ιστορικού γίγνεσθαι.

Αν γνωρίζεις ποιο παρελθόν έχεις κληρονομήσει, τι κουβαλάς, μαθαίνεις πώς να αντιστέκεσαι σε κάθε μορφή εξουσίας που αφαιρεί την λαϊκή κυριαρχία, περιορίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα, κατασπαράζει λαϊκές ελευθερίες, υποδαυλίζει μίση και πάθη για το δικό της συμφέρον.

Η Αθήνα και η χώρα είναι λευτερωμένη, τουλάχιστον από τα δεινά του φασισμού και του ναζισμού και η γιορτή αυτή δεν μπορεί  ούτε να κρύβεται, ούτε να γιορτάζεται αποσπασματικά στις εκατόμβες και τα μνημεία ηρώων και θυμάτων.

Χορτάσαμε από παρελάσεις, χορτάσαμε με τις παράτες και τους εθνικιστικούς συμβολισμούς.

Αντίσταση, Αγώνας και Αλληλεγγύη είναι το μεγάλο μήνυμα της μέρας και το μήνυμα αυτό ειδικά τώρα είναι σπουδαιότερο, σημαντικότερο, όπως το αφηγείται σε μια συνέντευξη της η Τασούλα Βερβενιώτη στην Κρυσταλία Πατούλη για το tvxs.gr:

«Ξέρεις, όμως, τι μου είπε σήμερα μια γειτόνισσα μου, η κυρία Νίνα; ”Εγώ πέρασα και Κατοχή και Εμφύλιο.

Τώρα είναι χειρότερα κορίτσι μου”.

Της λέω ”Γιατί είναι χειρότερα;” και μου απαντά ”Γιατί τότε λέγαμε θα τελειώσει ο πόλεμος.

Τώρα τι θα πούμε;..”».

από το nostimonimar

Tο Κόμμα Πειρατών Ελλάδας μετά και την τρίτη προσπάθεια φίμωσης  της ΕΡΤ-open, αποφάσισε να υιοθετήσει την ΕΡΤ-open,το μοναδικό ραδιοφωνικό σταθμό ελεύθερης έκφρασης που έδινε και δίνει βήμα σε όλους, πολίτες, ανεξαρτήτως οργάνωσης, κινήματος, ή πολιτικής θέσης και κόμματος.

Η ΕΡΤ-open είναι αναγκαία για την κοινωνία και τους αποκλεισμένους από τα άλλα ΜΜΕ και την Δημόσια Ραδιοτηλεόραση που φιλοξενούν κυρίως φωνές με στόχο την χειραγώγηση και την προπαγάνδα.

«Με τη  κίνηση αυτή  δίνουμε ουσιαστικά  πολιτική στήριξη σε ένα από τα πιο κυνηγημένα ραδιόφωνα της χώρας και υπερασπιζόμαστε τον πλουραλισμό στην ενημέρωση, τη δημοκρατία και τα συνταγματικά δικαιώματα της ελεύθερης έκφρασης και της διακίνησης των ιδεών.»

Ζητάμε ΕΔΩ και ΤΩΡΑ να  επιστραφεί ΟΛΟΣ ο κατασχεμένος εξοπλισμός .

Καταδικάζουμε όλους αυτούς που κρύβονται πίσω από τέτοιες στοχευμένες και εκδικητικές ενέργειες, που για χάρη των αφεντικών τους και των πολιτικών τους φιλοδοξιών, θέλουν να κλείσουν όποια φωνή δεν ελέγχουν.

 Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΘΑ ΝΙΚΗΣΕΙ – Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ

 ΚΟΜΜΑ  ΠΕΙΡΑΤΩΝ  ΕΛΛΑΔΑΣ


pirateparty

Να πάει στα σκουπίδια η νεοσυντηρητική ρύθμιση Υπουργείου Υγείας-Κυβέρνησης για τους εργαζόμενους στις εργολαβίες των δημόσιων νοσοκομείων

Ενωτικό Κίνημα για την Ανατροπή, 27/10/2016

Με τη νέα τροπολογία του Υπουργείου Υγείας στο πρόσφατο νομοσχέδιο για την “κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία” (sic), θεσμοθετείται πλέον επίσημα στο δημόσιο μια νέα, τερατώδης μορφή εργασιακής σχέσης. Από τον εργαζόμενο λάστιχο περνάμε στον εργαζόμενο με ημερομηνία λήξης, που θα κάνει rotation μεταξύ απασχόλησης και ανεργίας. Με διαρκή «εναλλαγή» διαφορετικών εργαζομένων στις ίδιες περιορισμένες θέσεις για 5μηνη, ετήσια ή διετή θητεία. Με το νέο αυτό μοντέλο, που γενικεύεται παντού, όλοι στο εξής θα έχουν το δικαίωμα στην … ανεργία! Η δουλειά θα είναι προνόμιο για περισσότερους – αλλά για λίγο, ενώ η ανεργία υποχρέωση για όλους με …. διαλείμματα. Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας!

Το εξωφρενικό είναι, ότι αυτό το τερατούργημα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το παρουσιάζει ως πολιτική μείωσης της ανεργίας, «τελειωτικό χτύπημα στο καρτέλ των εργολάβων» (ΑΥΓΗ, 23/10) και «δίκαιη», αντιρουσφετολογική επιλογή (όπως οι «δίκαιες» δίκες που καταδικάζουν σε αργό θάνατο).

Πιο συγκεκριμένα: με το νέο νόμο οι εργαζόμενοι στους εργολάβους θα προσλαμβάνονται με διετή σύμβαση ορισμένου χρόνου, που στο τέλος της, όπως ρητά αναφέρεται, με κανένα τρόπο δεν θα μπορεί να ανανεωθεί. Η επιλογή θα γίνεται από ολόκληρη τη δεξαμενή των ανέργων με βάση την «αντικειμενική» αξιολόγηση του ΑΣΕΠ. Για το σκοπό αυτό μοριοδοτείται με 50 μόρια ανά μήνα (και έως 6 μήνες) ένας άνεργος και μόνο με 8 ή 7 μόρια ανά μήνα (ανάλογα αν εργάζεται σε εργολαβία υπηρεσιών σε οργανισμό δημόσιου ή ιδιωτικού δικαίου) ένας νυν εργολαβικός εργαζόμενος.

Άρα όχι μόνο στο τέλος, αλλά και από την αρχή, αρκετοί εργαζόμενοι (όσοι δουλεύουν κάτω από τρία χρόνια) στους εργολάβους θα απολυθούν (ειδικά οι αλλοδαποί). Σε ότι αφορά δε το ερώτημα πώς θα καλυφτούν οι υπηρεσίες καθαριότητας, σίτισης κλπ μετά τη λήξη της διετίας και την απόλυση των εργαζομένων, ο νόμος απαντά:

α) «με την αυτοοργάνωση – sic – των εργαζομένων σε συνεταιριστικές εταιρείες (όπως με τη μόδα του χρηματιστηρίου που ο Σημίτης τους έκανε όλους επενδυτές, έτσι και τώρα ο Πολάκης κάνει τους εργαζόμενους επιχειρηματίες – τέτοια ταξική αναβάθμιση!),

β) με την «κατά περίπτωση θέσπιση οργανικών θέσεων», λίγες δηλ. μόνιμες προσλήψεις για ξεκάρφωμα και τακτοποίηση των δικών μας και

γ) με την παροχή υπηρεσιών από «νομικά πρόσωπα που συστήνονται από τους αρμόδιους φορείς», με νέους δηλ. εργολάβους!

Πίσω από αυτό το νόμο κρύβεται όλη η σύγχρονη στρατηγική του κεφαλαίου για υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης ως μοναδικό μέσο για την ανάταξη της πτώσης των ποσοστών κέρδους τους. Η «ενεργητική» πολιτική για την ανεργία. Αντί δηλ. για επιδόματα ανεργίας, άμεση επιδότηση των επιχειρήσεων, αλλά και τροφοδοσία του δημόσιου τομέα με φτηνό, ευέλικτο και μιας χρήσης δυναμικό από τις εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων.

Πίσω από αυτό το νόμο φανερώνεται όλη η «δικτατορία» του σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα που από κοινού προωθούν δανειστές, ΕΕ, κυβερνήσεις, επιχειρηματίες.
Δείτε πόσο αποκαλυπτική είναι η αιτιολογική έκθεση του νόμου: Ενώ παραδέχονται ότι το άρθρο 103 του – ίδιου του αστικού – Συντάγματος ορίζει πως πάγιες και διαρκείς ανάγκες καλύπτονται μόνο από οργανικές θέσεις μόνιμου προσωπικού, το καθεστώς αυτό παραβιάζεται λόγω τη δημοσιονομικής κρίσης (διάβαζε κέρδη κεφαλαίου) και των «διεθνών δεσμεύσεων της χώρας» (διάβαζε εξυπηρέτηση ληστρικού χρέους, κανόνες ΕΕ και ΔΝΤ κλπ).

Από το άρθρο 103 του Συντάγματος προκύπτει ότι πάγιες και διαρκείς ανάγκες καλύπτονται με την νομοθετική θέσπιση οργανικών θέσεων μόνιμου προσωπικού. Όμως, λόγω και της δημοσιονομικής κρίσης, πολλές εκ των οργανικών θέσεων των προσώπων που παρείχαν αυτού του είδους της υπηρεσίες καταργήθηκαν, για την κάλυψη άλλων αναγκών του Δημοσίου (βλ. υποπαράγραφο ΙΖ.2 της παραγράφου ΙΖ’ του άρθρου 1 του ν.425/2014, Α’85). Παράλληλα, λόγω των διεθνών δεσμεύσεων της χώρας, δεν είναι δυνατή η πρόσληψη μονίμου προσωπικού, με την αντίστοιχη σύσταση οργανικών θέσεων σύμφωνα με τα οριζόμενα στο άρθρο 103 παρ.2 του Συντάγματος. Ειδικότερα, δυνάμει του άρθρου 11 του ν.3833/2010 (Α’ 40), προβλέπεται ότι δεν είναι δυνατός ο διορισμός μονίμου προσωπικού ή προσωπικού με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου, εφόσον υπερβαίνει μία συγκεκριμένη αναλογία έως τις 31-12-2018.

Το νομοσχέδιο αυτό πρέπει να ανατραπεί εν τη γενέσει του

Η πολιτική κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όλων των αστικών κομμάτων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, για δημοσιονομική πειθαρχεία-«ανάπτυξη», προγράμματα αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων» και τελικά για τη διεύρυνση των ελαστικών σχέσεων εργασίας σε όλο το Δημόσιο με ταυτόχρονα κάθετη μείωση του μισθολογικού κόστους ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΤΕΙ. Με κοινό μέτωπο μόνιμων εργαζομένων, εργολαβικών εργατών, επικουρικών, εργαζόμενων στα κοινωφελή προγράμματα, συμβασιούχων γιατρών, εργαζόμενων ΚΕΕΛΠΝΟ, μαθητευόμενων του ΟΑΕΔ και σπουδαστών των ΤΕΙ-ΑΕΙ, άμισθων επιστημόνων.

Δεν θα γίνουμε συμμέτοχοι στο κυνήγι μιας «δίκαιης» απόλυσης για το συνάδελφό μας για να κερδίσουμε μια «δίκαιη» και «αδιάβλητη» πρόσληψη μισοεργασίας με ημερομηνία λήξης. Να τρέχουμε σαν βλάκες για μόρια, «προσόντα», επί πληρωμή μεταπτυχιακά, διδακτορικά για μια σίγουρη βεβαίωση ανεργίας.

Μας προκαλεί ιδιαίτερα αρνητική εντύπωση η κοινοβουλευτική στάση του ΚΚΕ που ψήφισε υπέρ της συγκεκριμένης τροπολογίας στη Βουλή. Παρά την υιοθέτηση των αιτημάτων για μόνιμη και σταθερή δουλειά, την εκδίωξη των εργολάβων και την καταδίκη των ατομικών συμβάσεων από τις δυνάμεις του στα νοσοκομεία, παρά τη στήριξη αγωνιστικών κινητοποιήσεων από τα σωματεία, η πολιτική αυτή στάση στο κοινοβούλιο είναι το λιγότερο ακατανόητη. Πολλές κατηγορίες για «οπορτουνισμό» και υποτιθέμενη «στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ» προς τις δυνάμεις του Ενωτικού Κινήματος για την Ανατροπή, στην πράξη όμως «άλλοι βλογάνε τα γένια του παπά».

ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:

-ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ! ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΤΟΥΣ ΟΧΙ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΜΑΣ!

-ΕΞΩ οι εργολάβοι από τα νοσοκομεία, να φύγουν από κάθε δημόσιο κτίριο και υπηρεσία. Όχι στη σκλαβιά των ατομικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου,πρόσληψη από τον αντίστοιχο φορέα και απορρόφηση όλων των εργαζομένων με σταθερή σχέση εργασίας, με πλήρη μισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ένταξη  στα βαρέα και ανθυγιεινά.

-ΑΝΟΙΓΜΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΑΙΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ, ΜΕ ΜΟΝΙΜΕΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ (τα κενά είναι πάνω από 40.000).
Όχι στο δήθεν σταδιακό άνοιγμα των θέσεων με βάση τις δεσμεύσεις του μνημονίου και του δημοσιονομικού σφαγείου της Ε.Ε.
Δεν θα υποκύψουμε στον εκβιασμό του «μικρότερου κακού», στις προσλήψεις με το σταγονόμετρο σε …. βάθος χρόνου δηλ. μέχρι την επόμενη ζωή.

-ΟΧΙ στη διαιώνιση του καθεστώτος προσωρινότητας και ομηρίας. ΟΧΙ στονκανιβαλικό «ανταγωνισμό» μεταξύ χαμηλόμισθων και ανέργων για ένα ξεροκόμματο.

-Καμιά απόλυση. Επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων. Δουλειά με πλήρη δικαιώματα. Άμεση μείωση του εργάσιμου χρόνου, 35ωρο – 5ήμερο παντού.

-Όχι στο κράτος – στυγνό επιχειρηματία, φύλακα του δημοσιονομικού κόστους και πρωτεργάτη της εργασιακής ζούγκλας. Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία για όλους.

ΑΜΕΣΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ, ΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑΤΡΟΥΣ,  ΜΟΝΙΜΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΥΣ.

24ΩΡΗ ΑΠΕΡΓΙΑ – ΣΤΑΘΜΟΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΟΛΑΒΙΚΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ 10ΗΜΕΡΟ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ.  

Κλιμακώνουμε με γενική απεργία στις 24/11. Δεν περιμένουμε πότε θα “την κηρύξουν” οι συμβιβασμένες ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ (είναι γνωστό σε όλους ότι η ΓΣΕΕ είναι στην “εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης” μαζί με την κυβέρνηση και τον ΣΕΒ έναντι του ΔΝΤ και της ΕΕ. “Διαπραγμάτευση” δηλ. της νέας σφαγής μας!). Είμαστε βέβαιοι ότι για μια ακόμη φορά θα προδώσει τα εργατικά συμφέροντα. Δεν τους έχουμε καμιά εμπιστοσύνη.

Είναι μονόδρομος η συλλογική αγωνιστική δράση για τα δικαιώματά μας.

ΕΝΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ



pandiera

By Leia Organa Solo

Μην περπατάς μόνη σου στο δρόμο.
Μην φοράς κοντές φούστες ή σορτσάκια.
Μην φοράς μπλούζες με ανοιχτό ντεκολτέ.
Μην δείχνεις δέρμα.
Μην φοράς πολύ στενά ή κολλητά ρούχα.
Φρόντισε να υπάρχει κάποιος που να ξέρει ανά πάσα ώρα και στιγμή που είσαι.
Φρόντισε να βγαίνεις πάντα με παρέα.
Φρόντισε να μάθεις τεχνικές αυτοάμυνας.
Φρόντισε να σε συνοδεύει πάντα κάποιος που εμπιστεύεσαι.
Μην γυρίζεις πολύ αργά στο σπίτι σου.
Μην έχεις προκλητική συμπεριφορά.
Μην ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙΣ.
Μη ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΣΑΙ.
Μην ΑΝΤΙΔΡΑΣ.
Μην ΦΩΝΑΖΕΙΣ.
Μην ΥΠΑΡΧΕΙΣ.

Αυτός είναι ένας μικρός οδηγός επιβίωσης αν είσαι γυναίκα, κορίτσι, κοπέλα. Από τότε που άρχισαν να αναπτύσσονται τα χαρακτηριστικά του βιολογικού σου φύλου, ο κόσμος σε μαθαίνει να κρύβεσαι. Σε μαθαίνει ότι δεν είναι ασφαλές να υπάρχεις, να κυκλοφορείς, να λειτουργείς σαν όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους. Σε μαθαίνει ότι ΦΤΑΙΣ και πάντα θα ΦΤΑΙΣ για ό,τι σου συμβεί. Σε μαθαίνει ότι η συναίνεσή σου δεν έχει πάντα αξία. Ότι όταν παραβιαστεί κάποιος λάθος έχεις κάνει. ΕΣΥ. ΕΣΥ έχεις κάνει το λάθος και κανένας άλλος. Κυκλοφορούσες μόνη; Μήπως η φούστα σου ήταν πολύ κοντή; Μήπως δέχτηκες το ποτό που σου προσέφερε κάποιος και μετά τόλμησες να μην δεχτείς τις σεξουαλικές του προτάσεις; Μήπως φλέρταρες και μετά αρνήθηκες το σεξ μαζί του; Μήπως βάφτηκες ή ντύθηκες προκλητικά; Μήπως απλά υπήρξες;

Ο κόσμος θέλει να πιστεύει πως υπάρχει ισονομία ανάμεσα στα φύλα. Ο ίδιος κόσμος ακόμα επενδύει χρόνο, χρήμα και φαιά ουσία στο να σε μάθει να αμύνεσαι ή να προλαμβάνεις. Ο κόσμος ακόμα κατηγορεί τα θύματα και όχι τους θύτες. Ο κόσμος πρέπει να σταματήσει να μαθαίνει στους ανθρώπους να μην βιάζονται. Ο κόσμος πρέπει να ξεκινήσει να μαθαίνει στους ανθρώπους να μην βιάζουν.

Κι εγώ τώρα θα σου πω ότι δεν είναι κακό να μιλάς. ΝΑ ΜΙΛΑΣ, ΝΑ ΦΩΝΑΖΕΙΣ, ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΕΣΑΙ όπου σταθείς και όπου βρεθείς. Γιατί ακόμα κι αν εσύ η ίδια δεν βίωσες κάποια παρενόχληση ή κακοποίηση ή βιασμό, ΟΦΕΙΛΕΙΣ να φωνάζεις για κάθε θύμα εκεί έξω. Οφείλεις να φωνάζεις γιατί σε κάνουν θύμα από τη στιγμή που γεννιέσαι. Οφείλεις να φωνάζεις για να σταματήσεις να φοβάσαι.

ΦΩΝΑΞΕ ΓΙΑ ΟΣΑ ΣΕ ΦΟΒΙΖΟΥΝ. ΟΥΡΛΙΑΞΕ ΓΙΑ ΟΣΑ ΣΕ ΑΔΙΚΟΥΝ.

Πέτα ένα τούβλο στο κεφάλι όσων πιστεύουν πως δεν υπάρχει η κουλτούρα του βιασμού.



Από το nostimonimar

Ως λύση… παράκαμψης του κινήματος κατά των πλειστηριασμών που γιγαντώνεται το τελευταίο διάστημα και μπλοκάρει τη διαδικασία ξεπουλήματος της α’ κατοικίας στα δικαστήρια (σ.σ.: άλλωστε, έχει σχεδόν «παγώσει» μετά και την αποχή των συμβολαιογράφων), τράπεζες και δανειστές ζητούν την ηλεκτρονική διενέργεια πλειστηριασμών ακινήτων, διαδικασία στην οποία δε θα απαιτείται καν η φυσική παρουσία των συμβολαιογράφων. Αυτό αποκαλύπτει σε σημερινό της δημοσίευμα η εφημερίδα «Καθημερινή», και όπως αναφέρει, η πρόταση συζητήθηκε χθες με εκπροσώπους των τραπεζών και των θεσμών, οι οποίοι από την πλευρά τους προσυπογράφουν τη λύση αυτή, που βρίσκεται άλλωστε στο τραπέζι των συζητήσεων εδώ και καιρό.

Εξάλλου, τη δημιουργία ηλεκτρονικής πλατφόρμας προτείνει και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας σε έκθεσή του για την αντιμετώπιση των «κόκκινων» δανείων των τραπεζών, ως μέτρο που «θα εξασφαλίσει μεταξύ άλλων και τη διαφάνεια στην αγορά των πλειστηριασμών». Όπως σημειώνει, δε, το ΤΧΣ η λύση περιγράφεται και στον Κώδικα Δεοντολογίας για τη διαχείριση των «κόκκινων» δανείων, αλλά μέχρι στιγμής η σχετική πρωτοβουλία να έχει προχωρήσει.

Μέσα από το ηλεκτρονικό σύστημα που μπορεί σχετικά εύκολα να στηθεί, θα μπορεί κάθε ενδιαφερόμενος που είναι επισπεύδων σε ένα πλειστηριασμό να προχωράει στη διαδικασία, χωρίς καν να απαιτείται η φυσική παρουσία του ίδιου ή του συμβολαιογράφου. Οι προσφορές θα γίνονται επίσης ηλεκτρονικά.



ergasianet

Του Αρτιόμ Κιρπιτσιόνοκ.

Ήρθε ο καιρός να δοθεί μια απάντηση - γιατί τα γεγονότα οδήγησαν στην πλάνη χιλιάδες αριστερούς ακτιβιστές σε ολόκληρο τον κόσμο;


Από πού γεννήθηκε ο μύθος για "εργατικό ξεσηκωμό"για τον πραγματικό σοσιαλισμό τον οποίο συνέθλιψαν τα σοβιετικά τανκς;
Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1930, η αντισταλινική πτέρυγα του κομμουνιστικού κινήματος περίμενε την πολιτική στην ΕΣΣΔ και στις χώρες της επιρροής. Στο έργο του “Πού βαδίζει η ΕΣΣΔ” (Η προδομένη επανάσταση), ο Τρότσκι έγραφε για το πραξικόπημα που θα επέστρεφε στην εργατική τάξη όλη την εξουσία και θα έθετε στο περιθώριο τους γραφειοκράτες. Έτσι λοιπόν, τα γεγονότα της Ουγγαρίας ερμηνεύονταν από πολλούς υποστηριχτές έξω από την Ουγγαρία  σαν την από καιρό αναμενόμενη αρχή της “2ης επανάστασης”, η οποία θα οδηγούσε στον αληθινό σοσιαλισμό. Πολλοί έγιναν θύματα της σκόπιμης παραπληροφόρησης της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας πληρωμένων ή μη, συνεργατών. Στο πεδίο της παραπληροφόρησης μπορούμε να μνημονεύσουμε το βιβλίο του Βρετανού μαρξιστή Peter Fryer “Η ουγγρική τραγωδία”. Το βιβλίο έγραφε για την εισβολή στη Βουδαπέστη σοβιετικών στρατιωτών  “από την Κεντρική Ασία” οι οποίοι “λογάριαζαν πως βρίσκονται στο Βερολίνο”. Στον συγγραφέα αυτού του βιβλίου με τα προφανή ρατσιστικά σχόλια καταλογίζει κανείς και την άγνοια, αφού δεν γνώριζε πως την παραμονή της επιχείρησης “Θύελλα”, οι σοβιετικοί στρατιώτες είχαν διαβάσει την απεύθυνση του στρατηγού Ζούκοφ, όπου με λεπτομέρεια υποδεικνύονταν οι σκοποί και τα προβλήματα της επιχείρησης και η πλειοψηφία των στρατιωτών προέρχονταν από τις δυτικές περιφέρειες της ΕΣΣΔ.
Πολλοί κομμουνιστές μαρξιστές και αριστεροί συγγραφείς γράφοντας για το 1956, γνωρίζοντας ή αγνοώντας,  άλλοι πίστεψαν στα κινήματα αυτοδιαχείρησης, τα οποία σύντομα θα οργάνωναν  μια καινούργια κοινωνία, άλλοι έκαναν πως αγνοούσαν το γεγονός πως στη θέση της ηγεσίας των εξεγερμένων θα έρθουν νέα πρόσωπα, σαν τον αντιδραστικό καρδινάλιο Γιόζεφ Μίντσεντι και πως τον ρόλο της προπαγάνδας είχε αναλάβει ο ραδιοσταθμός “Ελεύθερη Ευρώπη”.
Το τίμημα που πλήρωσε το αριστερό κίνημα γι’ αυτή τη μυθοπλασία αποδείχτηκε υπέρμετρα υψηλό.Σήμερα βλέπουμε το γραφικό αποτέλεσμα της νίκης εκείνων των δυνάμεων που στήριξαν την εξέγερση του 1956. Υπάρχει ευθεία σύνδεση μεταξύ των πυρπολήσεων των σοβιετικών βιβλίων το 1956 με το γκρέμισμα των μνημείων του Λένιν το 2014.
Την περίοδο 1953-1956 στη Ουγγαρία διαξαγόταν μια πάλη μεταξύ των οπαδών του προλεταριακού βοναπαρτισμού (Ράκοσι, Γκέρε), των μετριοπαθών μεταρρυθμιστών (Κάνταρ), και της δεξιάς πτέρυγας των γραφειοκρατών (Νάγκι), η οποία θα οδηγούσε στα χνάρια του καπιταλισμού και θα αποσταθεροποιούσε το πολιτικό σύστημα της Ουγγρικής Λαϊκής Δημοκρατίας.
Στις 24 Οκτώβρη του 1956 η ειρηνική διαδήλωση των εργαζόμενων μετατράπηκε σε οχλαγωγία. Τα πρώτα θύματα ήταν τρόφιμοι του εβραϊκού γηροκομείου. Το πογκρόμ κατά των Εβραίων επεκτάθηκε και εκτός Βουδαπέστης. Για τον αμόρφωτο πληθυσμό και την παλιά ουγγρική ιντελιγκέντσια οι λέξεις εβραίος, κομμουνιστής, διοικητής, ήταν συνώνυμες.
Οι πρώτες μέρες των γεγονότων πέρασαν σε ατμόσφαιρα αιματηρού χάους και αναρχίας. Άλλοι μιλούσαν για σοσιαλισμό και τραγουδούσαν  και άλλοι σε διπλανούς δρόμους έκαιγαν βιβλία του Λένιν και του Μαρξ. Η χώρα έπαιρνε δεξιά στροφή. Εθνικιστικά και φασιστικά συνθήματα χαρακτήριζαν τον ξεσηκωμό. Στους τοίχους ήταν γραμμένα συνθήματα “Ελευθερία στον καρδινάλιο Μίντσεντι!”, “Όχι στον κομμουνισμό!”.
Στις 30 Οκτωβρίου η αμερικανική πρεσβεία της Βουδαπέστης έστειλε στην Ουάσινγκτον λίστα με τα αιτήματα των εξεγερμένων στο κοινοβούλιο
1. Να οριστεί ο Μίντσεντι πρωθυπουργός.
2. Να οριστεί ο Μάλετερ υπουργός  Άμυνας.
3. Να φύγουν τα σοβιετικά στρατεύματα μέχρι τις 15 Νοεμβρίου.
4. Αν αυτά δεν γίνουν αποδεκτά, να ζητηθεί από τη Δύση να επέμβει.

Στις αρχές Νοέμβρη από τα ανοιχτά σύνορα της Ουγγαρίας άρχασαν να καταφτάνουν οι πρώτες ομάδες ειδικών στρατιωτικών Αμερικανών οι οποίοι μάθαιναν στους νεαρούς πώς να τοποθετούν αντιαρματικές νάρκες και να κατασκευάζουν βόμβες μολότοφ. Η επέλαση της δεξιάς ήταν εμφανής.
Οι δυτικοί σοσιαλδημοκράτες υμνούσαν διθυραμβικά “ τον εργατικό ξεσηκωμό”.
Σε ένα μέρος της αριστερής, κομμουνιστικής, τροτσκιστικής  και αναρχικής ιστοριογραφίας επικρατεί η άποψη πως το σοβιετικό καθεστώς τσάκισε εκείνες τις μέρες το ουγγρικό εργατικό κίνημα. Αυτή η θέση στερείται αποδείξεων.

Μετάφραση: Μαρίνα Παπαδημητρίου

Πηγή:http://liva.com.ua

* Ο Αρτιόμ Κιρπιτσιόνοκ είναι δημοσιογράφος


antapocrisis

Το ηρωικό «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού στο φασισμό και το ναζισμό, το 1940, παραμένει περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρο

Το ηρωικό «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού στο φασισμό και το ναζισμό, το 1940, παραμένει περισσότερο παρά ποτέ επίκαιρο. Γίνεται ακόμη πιο επίκαιρο, 6 χρόνια μετά την επιβολή του Πρώτου Μνημονίου, μέσα στα «πέτρινα χρόνια» που περνάει ο λαός, ένα νέο σύγχρονο «ΟΧΙ», καθώς η χώρα μας παραμένει σε καθεστώς επικυριαρχίας των δανειστών που επιμένουν να συμπεριφέρονται ως «οικονομικοί δολοφόνοι» και την ώρα που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παραμένει το ίδιο εθελόδουλη με τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις (Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμου και Σαμαρά – Βενιζέλου).
Αυτό το νέο σύγχρονο «ΟΧΙ» γίνεται σήμερα ακόμη πιο αναγκαίο την ώρα που η «Ενωμένη Ευρώπη» μετατρέπεται σε ό,τι το πιο αντιδραστικό από την εποχή του ναζισμού και μετά και στους κόλπους της «σηκώνει κεφάλι» η ακροδεξιά και ο νεοφασισμός.

Ένα χρόνο μετά το δημοψήφισμα στο οποίο ο ελληνικός λαός διατράνωσε το περήφανο «ΟΧΙ» στους δανειστές αλλά και στους εγχώριους απολογητές τους και ένα χρόνο μετά την συνθηκολόγηση του Αλ. Τσίπρα και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, οι αριστερές, δημοκρατικές, αντιμνημονιακές και πατριωτικές δυνάμεις καλούμαστε να επιμείνουμε σε αυτόν τον δρόμο του «ΟΧΙ».

Να μετατρέψουμε τα ρυάκια της αγανάκτησης σε ποτάμια οργής. Να οικοδομήσουμε την ενότητα των νέων, των ανέργων, των εργαζομένων, των μικρομεσαίων, των αγροτών στην πάλη για την αντιμνημονιακή ανατροπή με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Να τσακίσουμε το δηλητήριο του ναζισμού και του ρατσισμού.

Σήμερα είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να φτιάξουμε το μεγάλο κίνημα και το κοινωνικό, πολιτικό και εκλογικό μέτωπο όλων των αριστερών, δημοκρατικών αντιμνημονιακών δυνάμεων της νέας ελπίδας που θα σαρώσει τα μνημόνια και τους θλιβερούς διαχειριστές τους και θα ανοίξει νέους δρόμους για τον τόπο, με διαγραφή του χρέους, με εθνικό νόμισμα και κυρίως με τον λαό πραγματικά στο τιμόνι της χώρας.

Για να δικαιωθούν όλοι εκείνοι που στα βουνά της Αλβανίας αρχικά, στα βουνά και τις πόλεις στην εποποιία του ΕΑΜ μετά, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, τις φυλακές και τις εξορίες ύστερα, προτίμησαν το δρόμο του χρέους και της θυσίας από την ταπείνωση. Το χρωστάμε σε αυτούς. Το οφείλουμε στα παιδιά μας.

Ραδιοφωνικό σχόλιο του Μάνου Χατζιδάκι για την 28η Οκτωβρίου. Μόλις 76 δευτερόλεπτα είναι αρκετά…

«Γιατί είπε το «Όχι» ο Μεταξάς αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού;
Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά, οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα ανάκτορα κλπ. Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί: Και αν λέγαμε ναι; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ένα δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία – μήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς; – και ύστερα μέσα στη συμμαχία και τέλος στην ευρωπαϊκή κοινότητα.

Άσε και εκείνη την μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις ότι ήμασταν και οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων. Πιστεύαμε στο τέλος σαν τον Καραγκιόζη πως εμείς σκοτώσαμε τον καταραμένο όφι. Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για άλλη μια φορά νίκησαν οι Χίτες, οι κουτσαβάκιδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και οι Κουρήδες. Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου».







από tvxs.gr , nostimonimar.gr

Στην χώρα των Ινδιάνων και στην ERTopen με την Ελένη Ανδριανού σήμερα 28 Οκτωβρίου 2016, 12 με 1 το μεσημέρι ο Ιστορικός Γ. Αλεξάτος θα προσπαθήσει να βρει ομοιότητες και διαφορές ανάμεσα στον Πόλεμο του 40 και τον σημερινό Οικονομικό Πόλεμο….

Συντονιστειτε μάλλον διαδικτυακά αφού μας ξήλωσαν γι άλλη μια φορά κεραίες και πομπούς και για την συμμετοχή σας μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10 ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας: 1Π (κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045

..στην εκπομπή παρεμβαίνει ο Δ. Μπελαντης για να μας εξηγήσει πως βλέπει την Απόφαση του ΣΤΕ

Τέλος ο Αλέξανδρος Σχισμένος μιλάει τηλεφωνικά για τις παρελασεις…

Ειμαστε ακόμαζωντανοί στην σκηνή σαν Ροκ συγκρότημα...….
Στη Χώρα των Ινδιάνων

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Να είμαστε όλοι μαζί»,«να είμαστε ενωμένοι», «είδατε πόσα καταφέρνουμε όταν είμαστε όλοι ενωμένοι;»… όπως την 28^ηΟκτωβρίου 1940.

   Ταγνωστά κλισέ. Τα ίδια και τα ίδια.  

    Συγγνώμη, αλλά δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτό το μεθύσι της γενικής συμφιλίωσης. Συγγνώμη, επίσης, που δεν διαβάζουμε ούτε την 28^ηΟκτώβρη,  ούτε την ΕΑΜική αντίσταση, ούτε την Επανάσταση του ’21, ούτε τίποτα απ’ όσα προχώρησαν την Ελλάδα και τον κόσμο ένα βήμα μπροστά, ως αποτέλεσμα είτε της «ενότητας» των προβάτων με τους λύκους, είτε ως αποτέλεσμα της «διαπραγμάτευσης» των προβάτων με τους λύκους.

   Άλλωστεαυτού τους είδους η «ενότητα» δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά. Σε καμία περίοδο. Σε καμία κοινωνία αντιτιθέμενων συμφερόντων. Αλλού και όχι «μαζί» ήταν οι Έλληνες που μήδισαν από εκείνους που πολεμούσαν τους Πέρσες. Αλλού και όχι «μαζί» με εκείνους που πήγαν στο Βισί  ήταν οι Γάλλοι που πολεμούσαν τους ναζί.  Αλλού και όχι «μαζί» ήταν οι Καραϊσκάκηδες από τους Νενέκους. Αλλού και όχι «μαζί» ήταν ο Μαρτιν Λούθεν Κινγκ από τους Μακάρθι. Αλλιώς τιμούν την 28^ηΟκτώβρη αυτοί που δέχονταν τα βόλια του ναζί, με τους άλλους που ενώθηκαν με τον ναζί.   

    Αυτό το «όλοι μαζί» υπάρχει μόνο στα «όλοι μαζί τα φάγαμε» των Πάγκαλων. Μόνο όσοι απουσίαζαν και απουσιάζουν από τους αγώνες και τις αγωνίες του ελληνικού λαού προσπαθούσαν και προσπαθούν – πάντα – να κρύψουν την απουσία τους πίσω από την «αθώα» φρασούλα: «Ολοι οι Ελληνες μαζί»…

   Όμως,η Ιστορία και η αλήθεια είναι πεισματάρικα πράγματα. Και επιμένουν: Οπως και σήμερα, έτσι και τότε, δεν ήταν «όλοι οι Ελληνες μαζί». «Μαζί» και «ενωμένος», για να επιστρέψουμε στην 28^ηΟκτώβρη και κυρίως σε όσα συμβολίζει,  ήταν, πράγματι, ο ελληνικός λαός. Όμως:

α) Οταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε τον φασισμό στο μέτωπο και μετά στα βουνά και στις πόλεις, υπήρχαν και εκείνοι που είχαν πάρει τον «πατριωτισμό» τους και – μαζί με το χρυσό της χώρας – τον είχαν φυγαδεύσει στα ασφαλέστατα «χαρακώματα» του Καΐρου και του Λονδίνου.

β) Ενώ ο ελληνικός λαός μαχόταν το φασισμό και το ναζισμό, διεκδικώντας για αντίτιμο μια Ελλάδα της λευτεριάς, της δημοκρατίας και της λαϊκής αναδημιουργίας, υπήρχαν και εκείνοι που το 1944 έσπευδαν να συνταχθούν με τη βασιλική «εξόριστη» κυβέρνηση στην Αίγυπτο. Ήταν, μάλιστα, τόσο «διαθέσιμοι» στην υπηρεσία των Ανακτόρων, που για το λόγο αυτό «βραβεύονταν» με την ανάθεση ρόλου πρωθυπουργού της «κυβερνήσεως Εθνικής Ενότητας».

γ) Υπήρχαν, φυσικά, και εκείνοι που συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ. Ήταν οι δοσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες και οι γερμανοντυμένοι. Στους οποίους, αν και προδότες, οι του Καΐρου και του Λονδίνου, όταν επέστρεψαν, στο πλαίσιο της «εθνικής τους ενότητας», επιδαψίλευσαν τιμές και αξιώματα…

    Όχικαι «όλοι ενωμένοι», λοιπόν. Διότι, πολύ απλά:

• Άλλο πράγμα αυτοί που πολεμούσαν και τραγουδούσαν«το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ τη πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά» κι άλλο πράγμα οι «παπατζήδες» που (στις 2-5-1944) σε ομιλία τους στην Αλεξάνδρεια, παρουσία των αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, έκαναν λόγο για τη «βρωμιά του ΕΑΜ»!
• Άλλο πράγμα αυτοί που πολέμησαν τον Χίτλερ και με τα ίδια όπλα πολέμησαν τον Τσόρτσιλ και τον Βαν Φλιτ, κι άλλο πράγμα αυτοί που όντας από καιρό έτοιμοι να υπηρετήσουν τους «συμμάχους» πάσχιζαν να «διορθωθεί η κατάσταση», δηλαδή να καταπνιγεί κάθε εγχείρημα λαϊκής κυριαρχίας στον τόπο, και για το λόγο αυτό τηλεγραφούσαν στον Τσόρτσιλ τα εξής: «Δύναμαι να σας διαβεβαιώσω ότι η σταθερότης της ελληνικής κυβερνήσεως θα διατηρηθεί πλήρως κατά τας επικείμενους κρίσιμους στιγμάς. Δεν γνωρίζω τους λόγους διά την απουσία της Βρετανίας. Μόνον η άμεσος παρουσία εντυπωσιακών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδακαι ως τας τουρκικάς ακτάς θα ήτο δυνατό να μεταβάλει την κατάστασιν». (Γεώργιος Παπανδρέου, 22/9/1944, τηλεγράφημα προς τον Τσόρτσιλ).
• Άλλο πράγμα αυτοί που έδωσαν την ψυχή, την καρδιά και το αίμα τους για τη λευτεριά της Ελλάδας και για τη σωτηρία του λαού, κι άλλο πράγμα οι μαυραγορίτες, τα κόμματα και οι εφημερίδες τους που έφταναν να δίνουν ακόμα και το παράγγελμα των εκτελεστικών αποσπασμάτων (!), αυτοί που κράδαιναν ενάντια στο μεγαλειώδες κίνημα της Αντίστασης τη «νομιμότητα» του κατακτητή και των ντόπιων οργάνων του και έγραφαν: «Καλώς συνετάγη ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Έλληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των Γερμανών». («Καθημερινή», 1/6/1941).
• Άλλο πράγμα αυτοί που δονείται η ψυχή τους από το πατριωτικό, αντιφασιστικό και διεθνιστικό μήνυμα της 28^ηςΟκτώβρη και άλλο πράγμα αυτοί που 76 χρόνια μετά διακηρύσσουν ότι αυτός ο τόπος «χρειάζεται Μεταξάδες» όπως έλεγε από βήματος Βουλήςο χρυσαυγίτης υποφυρερίσκος, ο βουλευτής Παππάς.
• Άλλο πράγμα η δημοκρατία, κι άλλο πράγμα το «δημοκρατικό τόξο» που περιλαμβάνει τους  Γεωργιάδη – Βορίδη που ήταν βουλευτές του ΛΑΟΣ όταν ο τότε αρχηγός τους, ο Καρατζαφέρης, επισκεπτόταν ανήμερα της 28^ηςΟκτωβρίου 2011 το σπίτι του Μεταξά σε ένδειξη… «σεβασμού και μνήμης».
• Άλλο πράγμα η ιστορική αλήθεια κι άλλο πράγμα η «Καθημερινή» που δεν έλειψε ποτέ από τα εκδοτικά εκείνα συγκροτήματα που επιδαψιλεύουν δάφνες στον «πατριώτη» Μεταξά που «είπε το Όχι». Μάλιστα η «Καθημερινή» το έχει πάει και παραπέρα. Ειδικά σε εκείνο το αφιέρωμά της για τον φασίστα Μεταξά, στις 4/8/2007 (ανήμερα, δηλαδή, της κήρυξης της δικτατορίας της «4ης Αυγούστου») όταν και ισχυριζόταν ότι η διακυβέρνηση Μεταξά, εκτός από πατριωτική» που ήταν, πορεύτηκε και με «χαρακτηριστικά φιλολαϊκού»καθεστώτος…

   Είναιαλήθεια, λοιπόν, ότι ο Μεταξάς είπε «Όχι» το 1940; Το δικό του «Όχι» γιορτάζουμε σήμερα; Η’ μήπως ισχύει εκείνο που έλεγε για τον Μεταξά ο κεντρώος πολιτικός, ο Καφαντάρης, ότι δηλαδή: «Είπε το ΟΧΙ, ο μόνος Έλληνας που θα μπορούσε να πει το ΝΑΙ»; (1).

   Όπωςθα δούμε, το «Όχι» του Μεταξά δεν ήταν «Όχι» κατά του φασιστικού Άξονα. Δεν είχε φυσικά καμία σχέση με το «Όχι» του ελληνικού λαού. Το «όχι» του Μεταξά ήταν ένα τόσο δα … μικρούλι και ξέπνοο «όχι». Το λέμε εξαρχής και θα το εξηγήσουμε:

    Σε εκείνεςτις ιστορικές συνθήκες το «όχι» του Μεταξά ήταν το «Ναι» του φασιστικού καθεστώτος της μεταξικής δικτατορίας υπέρ της Αγγλίας και όχι υπέρ των ελευθεριών του ελληνικού λαού. Και τούτο για δύο λόγους:

Πρώτον,διότι το ελληνικό κράτος, οι προύχοντες, οι κοτζαμπάσηδες του ελληνικού κράτους (και όχι φυσικά ο πένητας ελληνικός λαός) είχαν άρρηκτους δεσμούς διαπλοκής με το βρετανικό κεφάλαιο.Δεύτερον, διότι σε κρίσιμες στιγμές (όπως ένας Παγκόσμιος Πόλεμος) οι επιλογές στρατοπέδου από τους «Μεταξάδες» δεν γίνονται με βάση την ιδεολογία τους. Οι «Μεταξάδες» επιλέγουν συμμάχους σύμφωνα με τα ταξικά συμφέροντα που αυτοί εκπροσωπούν. Και τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς και το καθεστώς του, ήταν απολύτως εξαρτημένα και διασυνδεδεμένα με την Αγγλία. Γεγονός που δεν θα μπορούσε να παραβλέψει ο – και κατά τα άλλα – πολύ καλός φίλος του Γκαίμπελς, ο Μεταξάς.


Αυτός ήταν ο «πατριώτης» που είπε το «Όχι» κατά του ναζισμού και του φασισμού;


   Για να αντιληφθεί κανείς τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που παίζονταν στην Ελλάδα και το μέγεθος της οικονομικής επιρροής της Αγγλίας στη χώρα είναι ενδεικτικό το εξής στοιχείο:

Το εξωτερικό χρέος της χώρας το 1932 έφτανε τα 1,022 δισεκατομμύρια χρυσά φράγκα, ενώ το εσωτερικό χρέος ήταν 144 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Βασικοί δανειστές της χώρας και κάτοχοι των ελληνικών χρεογράφων ήταν ο οίκος «Hambro» του Λονδίνου, το συγκρότημα «Speyer and Co» της Ν. Υόρκης και η Εθνική Τράπεζα Αθηνών. Το 67,42% του εξωτερικού χρέους ήταν αγγλικά κεφάλαια, το 9,88% ήταν κεφάλαια των ΗΠΑ, το 7,52% ήταν γαλλικά κεφάλαια, το 5,40% σουηδικά, το 3,44% βελγικά. Μόλις το 1,7% ήταν γερμανικά και μόλις το 1,65% ήταν ιταλικά (2).

    Όσο για τον Μεταξά, τον Μάη του 1940, λίγους μήνες πριν την κήρυξη του πολέμου, έλεγε στην  «Ντέιλι Τέλεγκραφ»:«Είμεθα ουδέτεροι εφ’ όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτα δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία και, τις περισσότερες φορές ό,τι κάνομε γίνεται κατά σύστασιν ή παράκλησιν της Αγγλίας. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης» ⁽⁴⁾   Επομένως, ήταν τέτοια η πρόσδεση της Ελλάδας στην Αγγλία, που το μεταξικό καθεστώς δεν θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί να σταθεί απέναντί της.
Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που οι ίδιοι οι Άγγλοι αποτιμούσαν το (φασιστικό) καθεστώς Μεταξά, το οποίο με την εγκαθίδρυσή του όχι μόνο δεν περιόρισε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε τις σχέσεις της χώρας με την Αγγλία. Ο υφυπουργός της Αγγλίας, Ρ. Βάνσιταρτ, έγραφε σε υπόμνημά του το Μάη του 1937 για τις ελληνοβρετανικές σχέσεις: «Βρήκαμε ότι το καθεστώς Μεταξά είναι πολύ πιο συνεννοήσιμο από πολλά από τα προϋπάρχοντα καθεστώτα» (3).

   Την ίδια εποχή, στις 6/5/1940, παραμονές του πολέμου, επαναλάμβανε: «Είναι φυσικό, κράτη παραθαλάσσια σαν εμάς να είμεθα φιλικά με τους Άγγλους και κράτη μεσόγεια σαν τη Βουλγαρία, με τους Γερμανούς. Η διαφορά των πολιτευμάτων δεν παίζει ρόλο (…). Και η Ιταλία στο βάθος, τη φιλία προς την Αγγλία ζητά. Μόνο που αυτή ακολουθεί το δρόμο του μεγάλου, ενώ εμείς είμαστε μικροί» (5)

   Αλλά ακόμα και πριν από την κήρυξη της δικτατορίας του, ο Μεταξάς ήταν σαφής: «Αν και είναι βεβαίως παράτολμον εις την πολιτική να δημιουργή κανείς δόγματα, η Ελλάς δύναται να θέση ως δόγμα πολιτικόν ότι εν ουδεμία περιπτώσει δύναται να ευρεθή εις στρατόπεδον αντίθετον εκείνου εις το οποίον θα ευρίσκετο η Αγγλία. Δυνάμεθα τούτο να το θεωρήσωμεν ως δόγμα. Εγώ τουλάχιστον το ασπάζομαι» (6)

Η΄μήπως το μεγαλείο της απόκρουσης του φασίστα εισβολέα τον Οκτώβρη του ’40 ανήκει στον Μεταξά; Ας δώσουμε το λόγο σε κάποιους υπεράνω υποψίας: 

• Ο αντιστράτηγος Δημ.Καθενιώτης (πρώην αρχηγός Γεν. Επιτελείου) ήταν που δήλωσε πως η ανδρεία και η αποφασιστικότητα του ελληνικού λαού διόρθωσαν τα σχέδια του Γεν.Επιτελείου του Μεταξά, τα οποία χαρακτήριζε μια «υπερσυντηρητική δειλία».
• Ο αντιστράτηγος Ι.Κωτούλας ήταν που δήλωσε πως η δικτατορία του Μεταξά και ο βασιλιάς απέκλεισαν όλους τους δημοκρατικούς αξιωματικούς από το στρατό σε αυτή την εξαιρετική προσπάθεια και γι’ αυτό θα έπρεπε να δικασθούν από μια ειδική επιτροπή συμπληρώνοντας ότι «η νίκη οφείλεται κυρίως στο μαχόμενο λαό που πραγματικά απέκρουσε την επίθεση».
• Ο αντιστράτηγος Σκανδάλης ήταν που δήλωσε ότι δεν λήφθηκαν τα κατάλληλα μέτρα από τη δικτατορία για την αντιμετώπιση της ιταλικής επιθέσεως. Ότι ο δικτάτορας είχε απλώς την πρόθεση να αντιτάξει μια ελαφρά αντίσταση και κατόπιν να συνθηκολογήσει με το πρόσχημα ότι ήταν αδύνατον να αντιμετωπισθούν τα γεγονότα. Ότι ήταν ο λαός που διέψευσε τις προθέσεις του και πως ο βασιλιάς κι ο Μεταξάς δεν δείχθηκαν αντάξιοι προς την πρωτοβουλία του λαού και το πατριωτικό του πνεύμα.
• Ο αντιστράτηγος Εδιππίδης ήταν που είπε ότι το Γεν.Επιτελείο δεν εκμεταλλεύτηκε κατάλληλα τη νίκη του στρατού και πως το αλβανικό έπος οφείλεται αποκλειστικά στον υπέροχο ηρωισμό των Ελλήνων στρατιωτών.
• Ο υποστράτηγος Καλογεράς είναι που έγραψε πως η χώρα δεν προπαρασκευάσθηκε στρατιωτικά, ότι η δικτατορία ξόδεψε το χρήμα του λαού για τους σκοπούς της και ότι αν ο Μεταξάς ζούσε κατά τη γερμανική εισβολή θα συνθηκολογούσε όπως έκανε ο Τσολάκογλου.
• Ο ναύαρχος Δεμέστιχας ήταν που είπε πως ο Μεταξάς επιθυμούσε να διευθύνει έναν πόλεμο που να δυναμώνει τη δικτατορία του και ότι η τιμή του «ΟΧΙ» στον φασίστα επιδρομέα ανήκει στο έθνος σαν ένα σύνολο.
• Ο ναύαρχος Κολιαλέξης ήταν που είπε πως το καθεστώς Μεταξά και ο βασιλιάς πρόδωσαν τον αγώνα του λαού καθώς διέταξε αποστράτευση ενώ ο στρατός ακόμα πολεμούσε.

Και επειδή έτσι ήταν τα πράγματα, γι’ αυτό και το 1945, λίγο πριν η πλουτοκρατία και οι έξωθεν βαστάζοι της ξεκινήσουν το μεγάλο αιματοκύλισμα του εμφυλίου πολέμου, η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου στον επίσημό της εορτασμό συντελέστηκε υπό την απόλυτη απουσία του λαού. Οργανώσεις χιτών και βασιλοφρόνων, απ’ αυτούς που το μόνο που δεν είχαν κάνει ήταν να πολεμήσουν στο αλβανικό μέτωπο, δηλαδή)με σημαίες και συνθήματα κατά των βαλκανικών γειτόνων παρέλασαν μέσα στη γενική αδιαφορία του λαού. Πήραν μέρος επίσης η επίσημη κυβέρνηση κι οι πολιτικοί αρχηγοί της Δεξιάς και του Κέντρου. Την ίδια ώρα, και παρά την τρομοκρατία των χιτών και της αστυνομίας, χιλιάδες λαού πήραν μέρος στις συγκεντρώσεις του ΕΑΜ που οργανώθηκαν σε πολλές συνοικίες της Αθήνας.

    Το «Όχι»λοιπόν του Μεταξά δεν είχε τίποτα το «πατριωτικό». Ήταν… «συμφεροντολογικό». Και μάλιστα υπό την πιο ιταμή εκδοχή του «συμφέροντος». Δηλαδή του συμφέροντος ενός ταξικού καθεστώτος που, παρά τη διαφορά των πολιτευμάτων, συνέχιζε αδιατάρακτα την πρόσδεση της Ελλάδας υπό το «αγγλικό δόγμα» και αντιμετώπιζε τη χώρα ως «ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης».


Ο Μεταξάς περιχαρής στο πλευρό του υπουργού προπαγάνδας του Χίτλερ, του Γκαίμπελς, κατά την επίσκεψη του τελευταίου στην Αθήνα, στις 21/9/1936…

Αυτή ήταν η σχέση του Μεταξά με τον «πατριωτισμό». Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά

• για ένα καθεστώς που δολοφονούσε  εργάτες, όπως δολοφόνησε ο Μεταξάς τους καπνεργάτες το ’36.
• Για ένα καθεστώς που διέπραξε το αδιανόητο: Παρέδωσε στην Γκεστάπο (και μάλιστα μετά από το ιστορικό γράμμα του Ζαχαριάδη) τους πραγματικούς πατριώτες, τους Έλληνες δημοκράτες και κομμουνιστές πολιτικούς κρατούμενους, που ζητούσαν να πολεμήσουν τον εισβολέα.
• Που διέδιδε τα «φώτα του ελληνικού πολιτισμού» μέσω των πρακτικών του Έλληνα «Μέγκελε», του αρχιδολοφόνου (και κατοπινού βουλευτή της ΕΡΕ) Μανιαδάκη, δεξί χέρι του Μεταξά, που πολλές από τις μεθόδους του στα μπουντρούμια της Ασφάλειας εφαρμόστηκαν στα χιτλερικά στρατόπεδα και στα μπουντρούμια των δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής.
• Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς, μέσω του οποίου, όπως ο ίδιος ο Μεταξάς έλεγε:
•  «Η Ελλάδα έγινε ένα Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος αντικοινοβουλευτικό, Κράτος ολοκληρωτικό…». 
• Ένα καθεστώς που μετά τη στάση πληρωμών του 1932, κι ενώ η Ελλάδα πλήρωνε μετά από συμφωνίες με τους δανειστές το 30% των τόκων που χρωστούσε, εκείνο – το καθεστώς Μεταξά  – εξασφάλισε σε τοκογλύφους και κερδοσκόπους αποπληρωμές που έφτασαν μέχρι και το 43%.
• Δεν θα μπορούσε να έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό ένα καθεστώς που περιγράφεται ως εξής:

«Τα βασανιστήρια που εφάρμοσαν οι χαφιέδες της δικτατορίας (σ.σ.: του Μεταξά) εναντίον των αντιπάλων του καθεστώτος, των κομμουνιστών, σοσιαλιστών, δημοκρατικών, εναντίον των πρωτοπόρων εργατών, φοιτητών, αγροτών και διανοουμένων είναι πολύ δύσκολο να περιγραφούν. Το ρετσινόλαδοκαι ο πάγος ήταν από τις κυριότερες μεθόδους βασανισμού για την απόσπαση «ομολογιών» και «δηλώσεως μετανοίας». Το βασανιστήριο του ρετσινόλαδου εφαρμοζόταν περίπου με τον παρακάτω τρόπο: Στο τραπέζι του ανακριτή – βασανιστή υπήρχαν τρία ποτήρια, το ένα με 30 δράμια, το άλλο με 75 και το τρίτο με 100 δράμια ρετσινόλαδο. Αν ο ανακρινόμενος δεν ομολογούσε ή δεν υπέγραφε του έδιναν να πιει το πρώτο ποτήρι. Στην περίπτωση που αρνιόταν και έφερνε αντίσταση άρχιζαν το άγριο ξυλοκόπημα, τη φάλαγγα ή χρησιμοποιούσαν άλλες μεθόδους βασανισμού. Ύστερα από μισή ώρα, εφόσον ο αρχιβασανιστής – ανακριτής το έκρινε σκόπιμο, ακολουθούσε το δεύτερο στάδιο ανάκρισης και ο κρατούμενος έπινε το δεύτερο ποτήρι των 75 δραμιών. Αν η αντίσταση του κρατουμένου ήταν μεγάλη, ύστερα από ένα τετράωρο γινόταν και η τρίτη «ανάκρισις» και τον υποχρέωναν να πιει ένα ποτήρι των 100 δραμιών. Σ’ αυτό το διάστημα και αρκετές ώρες ύστερα από την επενέργεια του καθαρτικού, ο κρατούμενος ήταν κλεισμένος στο κελί του και δεν του επέτρεπαν να πάει στο αποχωρητήριο αποτέλεσμα ήταν ότι ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος και το κελί, στο οποίο τον άφηναν κλεισμένο τέσσερις, πέντε και περισσότερες μέρες, αληθινός υπόνομος. Το δεύτερο βασανιστήριο ήταν η στήλη πάγου. Ανέβαζαν τον κρατούμενο στην ταράτσα της Ασφάλειας και τον υποχρέωναν να καθίσει γυμνός πάνω σε μια στήλη πάγου. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με του ρετσινόλαδου. Ο κρατούμενος γινόταν αληθινό ράκος. Πολλές φορές οι βασανιστές τον υποχρέωναν να κάθεται τόση πολλή ώρα πάνω στον πάγο, ώστε ορισμένοι κρατούμενοι πάθαιναν κρυοπαγήματα (…). Άλλο βασανιστήριο ήταν το τράβηγμα των νυχιών με τσιμπίδες. Σε άλλους έβαζαν σπίρτα στα νύχια και τα άναβαν ή τους έκαιγαν το κορμί με τσιγάρο. Άλλους τους χτυπούσαν με σακουλάκια άμμο στα πόδια. Το ξύλο και τα βασανιστήρια γίνονταν συνήθως στην ταράτσα της Γενικής ή Ειδικής Ασφάλειας για να μην ακούγονται οι φωνές του κρατουμένου (…). Οι βασανιστές του Κ. Μανιαδάκη χρησιμοποιούσαν και πολλά άλλα μέσα για να αποσπάσουν «ομολογίες» ή «δηλώσεις» και να υποτάξουν τους δημοκράτες στο φασιστικό καθεστώς. Μια μεσαιωνική μέθοδος βασανισμού που χρησιμοποιούσαν ήταν το σιδερένιο στεφάνι. Το περνούσαν στο κεφάλι του κρατουμένου και το έσφιγγαν σιγά σιγά όσο προχωρούσε η ανάκριση. Άλλο μέσο ήταν η περίφημη «πιπεριά» που προκαλούσε φοβερό άγχος στον κρατούμενο και η «γάτα» που καταξέσκιζε τις σάρκες. Η πιο συνηθισμένη μέθοδος ήταν η «φάλαγγα». Αφού επί ώρες έδερναν οι βασανιστές τον κρατούμενο στα πέλματα με δεμένα πόδια σ’ ένα κρεβάτι ή μια καρέκλα, ύστερα τον υποχρέωναν να τρέχει ξυπόλυτος στην ταράτσα της Ασφάλειας. Η ίδια ομάδα βασανιστών στην Ασφάλεια χρησιμοποιούσε και μια ακόμα βάρβαρη μέθοδο: Αφού έκανε ράκος τον κρατούμενο από το ξύλο, τον περιέλουζε κατόπιν με κουβάδες βρώμικο νερό (…). Υπολογίζεται ότι εκτός από τους δεκάδες αγωνιστές που πέθαναν από τις κακουχίες στις φυλακές και τις εξορίες και τις εκατοντάδες που παραδόθηκαν από το ξενοκίνητο καθεστώς της 4ης Αυγούστου στους Γερμανοϊταλούς κατακτητές και εκτελέστηκαν,12 τουλάχιστον δολοφονήθηκαν στην περίοδο της 4ης Αυγούστου κατά τον ίδιο τρόπο στα διάφορα φασιστικά κάτεργα. Γενική αρχή του καθεστώτος ήταν «σακατεύετε, αλλά μη σκοτώνετε». Οι αφηνιασμένοι βασανιστές δεν μπορούσαν πάντα να συγκρατήσουν το «ζήλο» τους σε ορισμένα όρια. Έπειτα, πολλές δολοφονίες έγιναν προμελετημένα, γιατί το καθεστώς ήθελε να «ξεπαστρέψει» και μερικούς για να φοβηθούν και να «σπάζουν» ευκολότερα οι άλλοι. Σε πολλές δεκάδες φτάνουν οι πολίτες που τρελάθηκαν, έγιναν φυματικοί ή ανάπηροι ή υπέφεραν για πολλά χρόνια ύστερα από τα βασανιστήρια (…)» (7).

   Απότις τάξεις αυτού, του φασιστικού και δολοφονικού μεταξικού καθεστώτος, από τις τάξεις εκείνων που διόρισαν πρωθυπουργό τον Μεταξά το 1936, τους απόντες από το μεγαλειώδες «Όχι» του ελληνικού λαού στα βουνά, στις πόλεις και στα χωριά, βγήκαν οι δοσίλογοι, οι γερμανοτσολιάδες και οι ταγματασφαλίτες. Αυτοί που όταν ο ελληνικός λαός πολεμούσε και απελευθέρωνε τη χώρα από τους κατακτητές, εκείνοι έδιναν τον παρακάτω όρκο:

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

(Ο Όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας)…


«Με αρχηγούς Σαμαρινιώτη, τον Σαράφη και τον Άρη, ξεψυχάει ο αγκυλωτός του φασισμού…».



   Αντίθετα,οι πραγματικοί πατριώτες, αυτοί που μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού έδωσαν τον αγώνα για το ψωμί, την τιμή και τη λευτεριά του λαού, ήταν οι άλλοι. Και οι όρκοι τους ήταν αυτοί:

   «Εγώ, παιδί του Ελληνικού Λαού, ορκίζομαι ν’ αγωνιστώ πιστά στις τάξεις του ΕΛΑΣ για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του Λαού μας, κι ακόμα, να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιός του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά και την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω εάν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δεν γίνει ο Λαός νοικοκύρης στον τόπο του».

 (Ο Όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά).

«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο ζυγό. Ότι θα αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού».

(Ο Όρκος του Ελασσίτη, όπως δημοσιεύτηκε στον «Απελευθερωτή», όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ,  Αθήνα 27 Απριλίου 1943)

    Αυτοίήταν οι πατριώτες που είπαν το «Όχι» μαζί με λαό. Αυτοί, οι κυνηγημένοι από το καθεστώς Μεταξά πριν τον πόλεμο, οι κυνηγημένοι ΕΑΜίτες από το μετά Βάρκιζα τρομοκρατικό όργιο και από το μετεμφυλιακό καθεστώς. Αυτοί ήταν που όταν χρειάστηκε έδειξαν το πώς οι πατριώτες αγαπούν την Ελλάδα. Όπως ακριβώς το είχε πει ο Μπελογιάννης στους στρατοδίκες του:

 «Με την καρδιά τους και με το αίμα τους».  

    Αυτοίπολέμησαν τον κατακτητή. Αυτοί πολέμησαν τον φασίστα. Αντίθετα κάποιοι άλλοι επιδίδονταν στηνπροπαγάνδα της υποταγής. Το μήνυμα του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου προς τον λαό ήταν να… κάτσει ήσυχος.

    Στις 29 Απρίλη 1941, δύο μέρες μετά την κατάληψη της Αθήνας από τους ναζί η εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ», έγραφε στο κύριο θέμα της :

«Εντός εικοσιτετραώρων η κατάληψις της χώρας μας θα έχει συμπληρωθή. Έτσι η Ελλάς βγαίνει από τον πόλεμο – και βγαίνει οριστικώς από τον πόλεμον, καθ’ ον τρόπον εβγήκαν όλαι σχεδόν αι χώραι της ηπειρωτικής Ευρώπης (…). Αυτό δεν το λέγομεν προς παρηγορίαν μας. Τα λέγομεν διά να τονίσωμεν τη βασικήν κατά τη γνώμην μας αλήθειαν που δεν πρέπει ποτέ να φεύγη από τα μάτια μας, ότι δηλαδή τα ελληνικά προβλήματα που εδημιουργήθησαν από της 27ης Απριλίου δεν ημπορούν να αντιμετωπισθούν παρά εις το πλαίσιο της Νέας Ευρωπαϊκής πραγματικότητος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εφεξής αποτελούμεν μέρος ενός εκτεταμένου ηπειρωτικού συνόλου του οποίου όλα τα τμήματα θα έχουν αναποφεύκτως κοινότητα κατευθύνσεων και προπαντός κοινότητα συμφερόντων, οικονομικών και άλλων. Αυτή η ηπειρωτική σύλληψις της υποστάσεώς μας πρέπει να αποτελέση το πλαίσιον μέσα εις το οποίον θα κινηθούμε. Η τύχη μας είναι εφεξής αρρήκτως συνδεδεμένη προς την τύχη της γηραιάς Ηπείρου της οποίας αποτελούμεν τη νοτιοανατολικήν εσχατιάν».

    Αντίστοιχο και το μήνυμα της εφημερίδας «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»:

«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».

    Κόντρα στα κηρύγματα της υποταγής, στην προπαγάνδα της συνθηκολόγησης που διατεινόταν ότι η κατοχή σήμαινε το… τέλος του πολέμου και ότι οι Γερμανοί κατακτητές εμφορούντο από «τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού», ο λαός μας ακολούθησε τον άλλο δρόμο.

    Ο λαός ακολούθησε το δικό του μεγαλειώδη δρόμο, τον αγώνα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, όπως τον είχε περιγράψει ήδη από την έναρξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου – μέσα από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας – ο Νίκος Ζαχαριάδης στο ιστορικό του πρώτο γράμμα της 31 Οκτώβρη 1940:

«Προς το λαό της Ελλάδας

Ο φασισμός του Μουσσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα (…)»

    Και το γράμμα του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κατέληγε:

«Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας» (8).


Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» στις 28 Οκτώβρη 1945.


   Ο λαός μας, με πρωτοπόρο τον ανθό του, αρνούμενος την υποταγή στον εισβολέα τον Οκτώβρη του ‘40, αρνούμενος την  καταχνιά της κατοχής που πλάκωσε τη χώρα τον Απρίλη του ’41, πιάνοντας το νήμα του ‘21, απειθαρχώντας στα κελεύσματα της συνθηκολόγησης, παλεύοντας κόντρα στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και διεκδικώντας για έπαθλο την λύτρωση από κάθε εκμετάλλευση, χωρίς να διαπραγματευτεί τίποτα από την τιμή και την Ιστορία του, τράβηξε το δρόμο του μεγαλείου και της θυσίας, όπως ακριβώς περιγραφόταν, αργότερα, σε εκείνο το πανό του ΕΑΜ:

«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»       

 ***

(1) Φοίβου Γρηγοριάδη: «Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1909 – 1940», εκδόσεις Κ. Καπόπουλος, τόμος 4ος, σελ. 344

(2) «Ιστορία Ελληνικού Εθνους», «Εκδοτική Αθηνών» τόμος ΙΕ, σελ. 335-338

(3) Γ. Ανδρικόπουλου: «Οι ρίζες του ελληνικού φασισμού», εκδόσεις «ΔΙΟΓΕΝΗΣ», σελ 25

(4) «Τα Μυστικά Αρχεία του Φόρεϊν Οφφις», ΒΙΠΕΡ, εκδόσεις «ΠΑΠΥΡΟΣ», σελ. 76

(5) Ιωάννου Μεταξά:  «Ημερολόγιο», εκδόσεις «Γκοβόστης», τόμος Δ’, σελ. 467

(6) Ιωάννου Μεταξά: «Ημερολόγιο», τόμος Δ’, σελ. 77.

(7) Σπύρου Λιναρδάτου, «Η 4η Αυγούστου», εκδόσεις «Θεμέλιο»

(8) «Το ΚΚΕ- Επίσημα Κείμενα», εκδόσεις Σ.Ε., τόμος 5ος, σελ. 9- 10 και Νίκος Ζαχαριάδης: «Ιστορικά Διλήμματα- Ιστορικές Απαντήσεις- Άπαντα τα δημοσιευμένα 1940- 1945», εκδόσεις Καστανιώτη, Πετρόπουλος – Χατζηδημητράκος, Αθήνα 2011, σελ. 31.

αναδημοσίευση από imerodromos