Ιδιαίτερα επικριτικός απέναντι στα νέα μέτρα περιορισμού που από σήμερα επηρεάζουν εκατομμύρια Έλληνες φάνηκε ο Καθηγητής Παθολογίας, Έρευνας και Πολιτικής Υγείας και Στατιστικής του Stanford University, Γιάννης Ιωαννίδης.
Ο ίδιος σχολιάζοντας την πολιτική που ακολουθεί η ελληνική κυβέρνηση (και όχι μόνο) για την αντιμετώπιση της πανδημίας εξέφρασε την άποψη πως «τα lockdowns πέτυχαν να σκοτώσουν πολλούς Έλληνες και επιδεινώθηκε το πρόβλημα στα νοσοκομεία» Με βάση τα στοιχεία που παραθέτει τα σκληρά περιοριστικά μέτρα έχουν αντιστρόφως ανάλογο αποτέλεσμα και στην Ελλάδα και διεθνώς.
Η Ελλάδα με βάση τον δείκτη Οξφόρδης εμφανίζεται στην κλίμακα 80, παρόμοιο ποσοστό είχε και το Wuhan της Κίνας.
Επίσης ο εμβολιασμός δεν μπορεί να αποτελεί πανάκεια, να μην κυριαρχήσει το φαινόμενο της ομοιοστασίας.
Με βάση την εξέλιξη της νόσου είναι πιθανό οι νεκροί στην Ελλάδα να φθάσουν έως 10.000, ωστόσο με σχεδόν 6.000 νεκρούς το ποσοστό θνητότητας κινείται στο 0,1%.Ποια είναι τα δεδομένα;
Με βάση τους κυλιόμενους μέσους όρους σε διάστημα 7 ημερών καταγράφεται επιβράδυνση των κρουσμάτων κορoνοιού.
Η καθολική πλειοψηφία είναι ασυμπτωματική ή εμφανίζει ελάχιστα συμπτώματαΛαμβάνοντας υπόψη ορισμένα στατιστικά μοντέλα σε πληθυσμό σχεδόν 11 εκατ όπως στην Ελλάδα τα πιθανά κρούσματα δεν είναι 163.000 αλλά από 652 χιλιάδες έως 4 εκατ ή καλύπτουν το 23% του πληθυσμού σε μέσους όρους.
Μεταξύ άλλων σημείωσε:
«Τα μέτρα αυτά επιδείνωσαν το πρόβλημα στα νοσοκομεία και τα έφεραν στο χείλος της καταστροφής και σε κάποιες περιπτώσεις στην καταστροφή. Η συνταγή αυτή (των lockdowns) είναι αποτυχημένη για τον απλό ορισμό της υγείας που είναι πολυδιάστατος και δεν μπορούμε να τον καταστρέψουμε κατά 99% πολεμώντας μήπως σώσουμε το 1% το οποίο ούτε αυτό φαίνεται να το βοηθάμε
Συν τοις άλλοις με τα lockdowns αυξάνεις τους θανάτους από άλλες ασθένειες π.χ. εμφράγματα επειδή οι πολίτες δεν θα πάνε στο νοσοκομείο, θα αυξηθεί η βία παιδική και ενδοοικογενειακή κ.α.Τα lockdowns σε όλες τις μελέτες αποδεικνύονται αναποτελεσματικά, οι επιλογές είναι πολυμορφικές επιλογές με βάση τις ευπαθείς ομάδες.
Τα lockdowns δεν δουλεύουν και η απόδειξη είναι ότι υπήρξε lockdown 1, ακολούθησε το lockdown 2, έρχεται ή βρίσκεται σε εξέλιξη το lockdown 3.
Στην Κύπρο τα tests είναι 5 φορές περισσότερα, ενώ οι θάνατοι είναι 3,5 φορές λιγότεροι.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει επιδημιολογική επιτήρηση.
Το εντυπωσιακό είναι ότι το κόστος μιας επιδημιολογικής μελέτης αναλογεί σε 0,001% του κόστους ενός lockdown. Παρ΄ όλα αυτά μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει τέτοια επιστημονική έρευνα για να μην οδεύουμε στα τυφλά.
Εάν συγκρίνουμε την Ελλάδα και την Ινδία, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τον Νοέμβριο του 2020, το 60% είχε περάσει την νόσο με θνητότητα 0,02% δηλαδή με ποσοστά κάτω της εποχικής γρίπης.
Στην Ινδία η θνητότητα σε σχέση με τον πληθυσμό είναι πολύ χαμηλή λόγω του γεγονός ότι ο πληθυσμός της χώρας είναι σχετικά μικρής ηλικίας.
Σε αντίθεση με την Ελλάδα που ο μέσος όρος ηλικίας είναι πολύ υψηλότερος λόγω του υψηλού ποσοστού ηλικιωμένων στην Ελλάδα δεν υπάρχει εθνική πολιτική επιπολασμού, είναι εντυπωσιακό ότι το 2020 πραγματοποιήθηκαν 65 δημοσκοπήσεις για το ποιο κόμμα προηγείται αλλά καμία έρευνα με επιδημιολογικό αντικείμενο και στόχευση.
Συγκρίνοντας την Ελλάδα και την Κύπρο, η Ελλάδα εμφανίζεται να υστερεί καίρια.
Δείτε τώρα και τι πρότεινε ο κ. Ιωαννίδης, συγκρίνοντάς τα με τα παράλογα και καταστροφικά μέτρα που εισηγούνται κάθε βδομάδα οι «ειδικοί» της επιτροπής του Υπ. Υγείας:
«Πρέπει να απαντήσουμε στον ιό λογικά με στοχευμένα μέτρα. ΟΧΙ με απαγορευτικά, ΟΧΙ με περιπολικά».
Η καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου Δέσποινα Παπαδοπούλου και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου Γιάννης Ιωαννίδης ανοίγουν τον φάκελο των κινδύνων που ελλοχεύουν για τη δημοκρατία στην εποχή των πανδημικών απαγορεύσεων. Απαγορεύσεις. Περιορισμοί. Lockdown. Οι όροι αυτοί εισέβαλλαν αιφνιδιαστικά στη ζωή μας τον τελευταίο χρόνο κατά τον οποίο συνυπάρχουμε υποχρεωτικά με τον ζόφο της πανδημίας του κορονοϊού. Στην αρχή οι όποιοι περιορισμοί έγιναν απολύτως αποδεκτοί, αφού πάνω από όλα τέθηκε ο στόχος του ελέγχου του ιού. Εν συνεχεία, όμως, η καθολική αυτή αποδοχή άρχισε να "σπάει", όχι μόνο λόγω της φυσιολογικής ψυχολογικής κόπωσης του πληθυσμού από τον σχεδόν συνεχή εγκλεισμό, αλλά και από το γεγονός ότι πολλά από τα κυβερνητικά μέτρα έμοιαζαν -και ήταν- υπέρ το δέον σκληρά, στα όρια του αντιδημοκρατικού.
Με αφορμή, ωστόσο, και τις τελευταίες απαγορεύσεις περί συναθροίσεων, άρχισε να γίνεται μία κουβέντα για τους κινδύνους που εγκυμονούν για τη δημοκρατία το σύνολο των περιοριστικών μέτρων, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση πολιτεύεται. Οι απαντήσεις δεν είναι απλές. Όμως το συμπέρασμα που εξάγεται από τις συζητήσεις που ακολουθούν, αν μη τι άλλο ανησυχεί: Υφίσταται πρόβλημα και μάλιστα σοβαρό.
Το κυβερνητικό unfair και η νομοθέτηση που συνεχίζεται ως business as usual
O Γιάννης Φ. Ιωαννίδης είναι Πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και δικηγόρος παρ' Αρείω Πάγω με ειδίκευση σε υποθέσεις δημοσίου και ποινικού δικαίου. Δεν επικαλεστήκαμε μόνο τη θεσμική ή επαγγελματική του ιδιότητα, αλλά και τη γενικότερη ευαισθησία του σε θέματα που άπτονται της ομαλής λειτουργίας του πολιτεύματος. Ο κ. Ιωαννίδης συμπεραίνει ότι πολλές από τις αποφάσεις της κυβέρνησης θα μπορούσαν να είναι διαφορετικές και ως προς τους τύπους, αλλά και ως προς την ουσία.
Κινδυνεύει η δημοκρατία όπως την γνωρίζουμε από τις απαγορεύσεις λόγω της πανδημίας και ιδιαίτερα αυτές που αφορούν τις συναθροίσεις;
Η δημοκρατία με την έννοια της πολιτικής ελευθερίας και της εναλλαγής στην εξουσία δεν κινδυνεύει. Υπάρχουν όμως δύο άλλοι κίνδυνοι. Ο ένας, τον οποίο μπορούμε να χαρακτηρίσουμε προφανή, είναι ότι έχει ιστορικά παρατηρηθεί η τάση διαιώνισης τέτοιων περιορισμών που επιβάλλονται όταν αντιμετωπίζουμε έκτακτες καταστάσεις, ενδεχομένως όχι ακριβώς με την πρώτη μορφή τους αλλά με παραλλαγές, ακόμα και μετά το ξεπέρασμα της κρίσης. Έτσι, όταν θα βγούμε από αυτήν την κατάσταση είναι πιθανό να βρεθούμε με μία κληρονομιά περιορισμού των δικαιωμάτων μας την οποία θα έχουμε αποδεχτεί κιόλας αρχικά, θα την έχουμε συνηθίσει στην πορεία, θα εμφανίζεται ως «φυσιολογική». Άρα το πρώτο πράγμα που χρειάζεται αυτήν την περίοδο είναι ετοιμότητα, να επαγρυπνούμε, ώστε οι περιορισμοί να είναι ανεκτοί μόνο για περιορισμένο χρονικό διάστημα.
Το δεύτερο πράγμα που έχει μεγάλη σημασία σε αυτές τις περιστάσεις, που λαμβάνονται εξαιρετικά μέτρα, είναι να υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη πρόνοια για διαφάνεια στον τρόπο με τον οποίο αποφασίζονται. Να τηρούνται οι διαδικασίες οι θεσμικές, να λαμβάνονται για παράδειγμα όπως πρέπει και όπως έχει θεσμοθετηθεί υπόψη οι γνώμες των ειδικών. Δεν είμαστε όλοι εμπειρογνώμονες, αλλά όλοι έχουμε αξίωση να γνωρίζουμε τις εισηγήσεις βάσει των οποίων πάρθηκαν τα μέτρα. Να γνωρίζουμε τι ακριβώς εισηγήθηκαν οι ειδικοί. Από εκεί και πέρα τα μέτρα είναι θέμα πολιτικής ευθύνης. Οι ειδικοί εισηγούνται και είναι ευθύνη της πολιτικής εξουσίας, της κυβέρνησης, η λήψη των συγκεκριμένων μέτρων. Και πρέπει να αιτιολογείται γιατί προτιμώνται αυτά έναντι άλλων.
Επίσης, εξαιρετική σημασία σε αυτές τις περιστάσεις έχουν οι εγγυήσεις ότι τα μέτρα ελέγχονται, όπως επιβάλλει το κράτος δικαίου. Θα πρέπει να διασφαλίζεται σε κάθε περίπτωση ότι, όποιος πολίτης ή συλλογικότητα θέλει να αμφισβητήσει τη νομιμότητα ή τη συνταγματικότητα αυτών των μέτρων, μπορεί να το κάνει προσφεύγοντας στη δικαιοσύνη για να διαπιστωθεί αν τηρούνται οι προϋποθέσεις που ανέφερα προηγουμένως. Να κριθεί αν η διαδικασία ήταν ορθή και αν αυτά τα μέτρα ήταν πράγματι τα μοναδικά αναγκαία, αν δηλαδή ο περιορισμός των ελευθεριών μας είναι αναλογικός, σε σχέση με τον κίνδυνο που διατρέχουμε. Να ελέγχεται, τέλος, δικαστικά αλλά και με τα μέσα κοινοβουλευτικού ελέγχου αν τα μέτρα αυτά επιβάλλονται με ισοπολιτεία, όσο αυτό είναι εφικτό, αν υπάρχει μία στοιχειώδης συνοχή στις πολιτικές της πολιτείας. Δεν μπορεί να υπάρχει μονομερής αγνόηση μίας κοινωνικής ομάδας έναντι μίας άλλης ή ενός δικαιώματος έναντι ενός άλλου.
Όσον αφορά δε τα υπόλοιπα μέτρα, πέρα από αυτά που αφορούν τις συναθροίσεις που αναφέρατε, ένα άλλο πολύ σημαντικό κριτήριο είναι να λαμβάνεται πρόνοια για τους πιο αδύναμους. Για παράδειγμα, ο περιορισμός της κυκλοφορίας, το «μένουμε σπίτι», δεν έχει τις ίδιες επιπτώσεις στον άστεγο, ή στη φτωχή οικογένεια που στοιβάζεται σε ένα μικρό υπόγειο και σε αυτόν που μένει σε μία άνετη μονοκατοικία. Είναι ευθύνη της πολιτείας, του κοινωνικού κράτους δικαίου, όπως λέμε, να λαμβάνεται μέριμνα υπέρ των πιο αδύναμων.
Αλλιώς τι κράτος δικαίου είναι...
Μπορεί να είναι κράτος δικαίου, όχι όμως κοινωνικό κράτος. Στην Ελλάδα αυτό που έχει καθιερωθεί συνταγματικά είναι το κοινωνικό κράτος δικαίου γιατί κατοχυρώνει μεν τις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες, αλλά και το κοινωνικό κράτος. Το πώς ορίζει βέβαια κανείς το τελευταίο είναι κάτι ανοιχτό σε συζήτηση. Αλλά αυτός είναι ο κοινός οδηγός από το σύνταγμα προς τον κοινό νομοθέτη.
Υπάρχει, τέλος, και ένας άλλος προβληματισμός που συναρτάται με το ερώτημα που θέσατε του πόσο κινδυνεύει ή δεν κινδυνεύει η δημοκρατία. Διότι παράλληλα με τα πολλά μέτρα που λαμβάνονται για την πανδημία, ταυτόχρονα δεν έχει σταματήσει η νομοθετική παραγωγή σε πολλούς άλλους τομείς. Παρατηρούμε να νομοθετούνται διάφορα μέτρα και να ψηφίζονται νόμοι που δεν έχουν σχέση με την πανδημία.
Διαδηλωτής στα Εξάρχεια στις 13 Νοεμβρίου του 2020 EUROKINISSI
Όπως ο πρόσφατος νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και την πανεπιστημιακή αστυνομία...
Σωστά. Ή αυτός που διέπει τις συναθροίσεις σε μόνιμη βάση. Αυτοί οι νόμοι ψηφίζονται, ενώ η πολιτική ζωή δεν λειτουργεί με κανονικούς ρυθμούς, ενώ υπάρχει κατ' ουσίαν απαγόρευση συλλογικών δραστηριοτήτων ή πάντως πρακτική αδυναμία να λειτουργήσει ομαλά π.χ. η συνδικαλιστική δραστηριότητα, γενικότερα η κοινωνική διάδραση. Εδώ, υπάρχει ένα ζήτημα γιατί η εκτελεστική εξουσία δεν ελέγχεται με τον συνήθη τρόπο. Επίσης, η κρίση είναι διαφορετική για κάποια μέτρα που περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα του κυβερνώντος κόμματος, οπότε δεν τίθεται με τον ίδιο οξύ τρόπο το ζήτημα της νομιμοποίησής τους. Υπάρχουν, όμως, άλλα όπως αυτό της πανεπιστημιακής αστυνομίας που δεν υπήρχε στο κυβερνητικό πρόγραμμα. Και αυτό λαμβάνει χώρα σε μία περίοδο κατά την οποία έχουν "παγώσει" οι ελευθερίες μας και οι συλλογικές δράσεις. Θα έπρεπε με έναν τρόπο να τονιστεί ότι δεν μπορεί και η νομοθέτηση, για θέματα τουλάχιστον που διχάζουν, να είναι business as usual.
Προκύπτει όμως το ερώτημα μήπως η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την πανδημία ως πρόσχημα για να περάσει μέτρα τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα μπορούσε εύκολα να περάσει...
Εγώ θα το έλεγα λίγο διαφορετικά. Η συνθήκη αυτή είναι αρκετά βολική, για να προχωρήσουν και κάποιες πρωτοβουλίες που υπό άλλες περιστάσεις θα ήταν πιο δύσκολο να περάσουν. Αυτό είναι λίγο unfair.
Μήπως θα έπρεπε να ισχύει ένα νομοθετικό μορατόριουμ αυτήν την εποχή;
Δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για νομοθετικό μορατόριουμ. Αναδεικνύω όμως μία κατάσταση που εξ αντικειμένου είναι προβληματική. Δεν μπορεί κανείς να πει σε μία κυβέρνηση απαγορεύεται να νομοθετείς, δεν στέκεται συνταγματικά αυτό, αλλά η σχετική κριτική μπορεί να ασκηθεί και είναι εύλογο να ασκηθεί. Έχει να κάνει με το πόσο σέβεται κανείς του θεσμούς και με το κατά πόσο θέλει να είναι νομιμοποιημένη μία πολιτική.
Η κοινωνία των πολιτών σε αυτό πως μπορεί να αντιδράσει; Υπάρχουν πιθανότητες αντίδρασης για τους απλούς ανθρώπους σε αυτού του είδους τη συνθήκη;
Η κοινωνία των πολιτών εκφράζεται με διάφορους τρόπους. Αν μιλάμε για μια συλλογικότητα, όπως η δική μας, προσπαθήσαμε από την αρχή της πανδημίας να αναδείξουμε ποια από τα μέτρα που λαμβάνονται και υπό ποιες προϋποθέσεις μπορούν να είναι τα δικά μας μέτρα. Αντιδράσαμε με δημόσιες ανακοινώσεις σε όσες πλευρές της ασκούμενης πολιτικής θεωρήσαμε ότι θίγουν αδικαιολόγητα ή με άνισο τρόπο τα δικαιώματα, και τέλος με προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά της καθολικής απαγόρευσης των συναθροίσεων στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Αυτό δεν το κάναμε τόσο ή μόνο γιατί επιδιώκαμε να βρούμε έναν αποτελεσματικό τρόπο να κάνουμε μια οποιαδήποτε συνάθροιση στις 17 Νοεμβρίου 2020. Αλλά διότι, από ένα σημείο και ύστερα, η εκτελεστική εξουσία θα πρέπει να γνωρίζει τα όριά της και ότι, πάντως, υπάρχουν κάποια όρια. Και επίσης ότι θα έπρεπε να λειτουργούν οι αρχές και οι διαδικασίες του κράτους δικαίου, που είναι ακόμα πιο πολύτιμες σε περιόδους κρίσης.
Από εκεί και πέρα μπορούν να υπάρξουν διαμαρτυρίες διαφόρων ειδών, δεν υπάρχει ένα μόνο εγχειρίδιο με «οδηγίες χρήσης», γιατί δεν λειτουργούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Αλλιώς κάνει τη δουλειά ένα συνδικάτο, αλλιώς ένα σωματείο για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλιώς ένα πολιτικό κόμμα.
Συχνά στο δημόσιο λόγο τους τελευταίους μήνες έχει επανακάμψει ένας απόλυτος λόγος που υπήρχε και κατά τα πρώτα μνημονιακά χρόνια. Χρησιμοποιείται ευρέως η λέξη χούντα και άλλοι απόλυτοι χαρακτηρισμοί. Σας προβληματίζει το γεγονός αυτό;
Η ευκολία με την οποία λέγονται τα περί χούντας συνιστά μία παθογένεια. Η ευκολία και η συχνότητα με την οποία αποδίδονται τέτοιοι χαρακτηρισμοί συλλήβδην σε κυβερνήσεις ή κόμματα ακυρώνει ή πάντως πλήττει την αξιοπιστία της κριτικής, που είναι συχνά βάσιμη όσον αφορά είτε συντηρητικές, ή και αυταρχικές επιλογές, είτε και παρεκτροπές από πολιτικές και συμπεριφορές θεσμικού πρωτογονισμού.
Είναι προφανές ότι δεν είμαστε σε χούντα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά σύμφωνα με τη δική μου εκτίμηση μπορεί να έχουμε μία κυβέρνηση που να έχει συντηρητικές και αυταρχικές πολιτικές σε κάποια σημεία του δημοσίου βίου, καλό είναι όμως αυτά να τα ονοματίζουμε με το όνομά τους χωρίς να καταφεύγουμε σε χαρακτηρισμούς όπως χούντα ή ακροδεξιά. Ακροδεξιά συνιστώσα υπάρχει στην κυβέρνηση, όπως υπήρχε και στην προηγούμενη, όπως και στην προπροηγούμενη. Αυτό είναι ένα πράγματι σοβαρό πρόβλημα που έχουμε στη χώρα από την κυβέρνηση Παπαδήμου και εντεύθεν: η ακροδεξιά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συμμετέχει στην κυβέρνηση.
Εξωραΐζουμε όμως τον 'Ορμπαν ή τον Τραμπ αν, ανάλογα με τις προτιμήσεις του καθενός, ονομάζουμε ακροδεξιές συνολικά τις κυβερνήσεις στις οποίες συμμετείχαν ο Καμμένος, ο Καρατζαφέρης, ο Βορίδης ή ο Γεωργιάδης. Και στο κάτω-κάτω δεν είναι πειστική αυτή η αντιμετώπιση. Δηλαδή τι να καταλάβει τελικά ο κόσμος; Πως ό,τι κι αν ψηφίσεις έχεις επί δέκα χρόνια ακροδεξιά κυβέρνηση; Τα πράγματα πρέπει να λέγονται με τον σωστό τρόπο, επί τη βάσει αρχών και όχι επιλεκτικά, και όταν αυτό γίνεται, η κριτική αποκτά αξιοπιστία, άρα μπορεί να έχει και αποτέλεσμα.
Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο ενάντια στο νέο νομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση EUROKINISSI
Από την πολιτική στην οικονομική δημοκρατία και στον πολίτη-καταναλωτή
Η Δέσποινα Παπαδοπούλου είναι καθηγήτρια στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Συζητήσαμε μαζί της όχι μόνο για την κρίση της Δημοκρατίας, αλλά και τα χαρακτηριστικά που το πολίτευμα παίρνει-στην εποχή της πανδημίας-όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά γενικότερα στον δυτικό κόσμο. Ένα από τα πιο σημαντικά συμπεράσματά της είναι ότι πλέον υπερτονίζεται η ιδιότητα του καταναλωτή με αποτέλεσμα να "αδυνατίζει" αυτή του πολίτη. Η Δημοκρατία, υπογραμμίζει η Ελληνίδα καθηγήτρια, μετατρέπεται σε μία καθαρά οικονομική Δημοκρατία.
Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι αν η Δημοκρατία κινδυνεύει από τις συνεχείς απαγορεύσεις κυρία Παπαδοπούλου...
Η Δημοκρατία είναι ένα σύνθετο πολίτευμα το οποίο αποτελεί ένα κοινωνικοπολιτικό προϊόν μέσα στους αιώνες. Άρα είναι σημαντικό, όταν μιλάμε για τη Δημοκρατία, να μιλάμε, αν δεν θέλουμε να κάνουμε μία φιλοσοφική συζήτηση, πιο συγκεκριμένα. Γιατί πλήττεται η Δημοκρατία, πότε μπορεί να πληγεί, σε ποιο βαθμό, τι μεταλλάξεις, μεταβάσεις, πολιτικούς μετασχηματισμούς μπορεί να δεχθεί. Υπάρχουν, επομένως, μία σειρά από θέματα στα οποία πρέπει να είμαστε πιο συγκεκριμένοι και να αποφύγουμε τον λαϊκίστικο λόγο.
Διδάσκω στο Πανεπιστήμιο πτυχές της γέννησης του εθνικού κράτους και άρα της γέννησης της Δημοκρατίας, της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος και το πώς εξελίχθηκε μέχρι και σήμερα.
Θα ήθελα να επισημάνω λοιπόν τρία στοιχεία τα οποία θεωρώ ότι θέτουν θέμα λειτουργίας της Δημοκρατίας. Θα πάρω το παράδειγμα του άρθρου 11 του Συντάγματος για το συνέρχεσθαι, γιατί θεωρώ ότι εκεί βρίσκεται η αιχμή του δόρατος
Το πρώτο από τα τρία στοιχεία έχει να κάνει με τη συνταγματικότητα των νόμων, έτσι όπως ψηφίζονται και εφαρμόζονται αυτή τη στιγμή από την ΕΛ.Α.Σ. Με άλλα λόγια τη νομική διάσταση της απαγόρευσης του συνέρχεσθαι με αφορμή την πανδημία.
Το δεύτερο έχει να κάνει με τη στροφή που παρατηρείται στη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Το τρίτο σημείο αφορά στα κοινωνικά κινήματα.
Σε σχέση με την αντισυνταγματικότητα των αστυνομικών διατάξεων, οι οποίες απαγορεύουν το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, υπάρχουν σοβαρά προβλήματα και ελλείψεις. Το έχουν πει και έγκριτοι συνταγματολόγοι. Το άρθρο 11 του Συντάγματος λέει ότι οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα, στην παράγραφο 2 αναφέρει ότι μόνο στις δημόσιες, υπαίθριες συναθροίσεις μπορεί να παρίσταται αστυνομία και ότι μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια ή σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής. Εδώ, αν υποθέσουμε ότι ο συνταγματικός νομοθέτης προσπάθησε να βάλει κάποιους περιορισμούς ακριβώς για λόγους δημόσιας ασφάλειας, αυτό χρειάζεται με μία πλήρως αιτιολογημένη έκθεση η οποία φαίνεται ότι στις παρούσες συνθήκες δεν υπάρχει.
Στην πρόσφατη απαγόρευση των συναθροίσεων διαπιστώσαμε ότι η επιτροπή των λοιμωξιολόγων δεν είχε απολύτως καμία ιδέα για αυτή την απαγόρευση. Άρα, αυτό που παρατηρούμε είναι ότι η πανδημία αποτελεί μόνο ένα πρόσχημα, μία αφορμή για να δημιουργεί η κυβέρνηση τέτοιου είδους απαγορεύσεις ad hoc κάθε φορά που επίκειται ένα γεγονός το οποίο εμπίπτει στο άρθρο 11. Το συγκεκριμένο δικαίωμα του συνέρχεσθαι είναι κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα του 1864.
Επίσης, θα έλεγα ότι αυτό που δεν είναι καν δικαίωμα, είναι μία κατοχυρωμένη ελευθερία της οποίας το περιεχόμενο είναι το κράτος να απέχει έτσι, ώστε η ελευθερία να μπορεί να ασκηθεί από τους πολίτες, προέρχεται από την γαλλική επανάσταση και από την αμερικανική ανεξαρτησία. Μιλάμε δηλαδή για την περίοδο του διαφωτισμού και εν συνεχεία του φιλελευθερισμού κατά την οποία θεσπίστηκαν οι ατομικές ελευθερίες, οι οποίες υιοθετήθηκαν από όλα τα ευρωπαϊκά συντάγματα και το αμερικανικό.
Μέχρι σήμερα το άρθρο 11 του ελληνικού συντάγματος δεν το είχαμε πειράξει. Η μόνη περίπτωση που το άρθρο 11 μπαίνει σε αναστολή επίσημα είναι η κατάσταση πολιορκίας που περιγράφει το άρθρο 48. Σήμερα δεν συντρέχουν τέτοιου είδους λόγοι.
Πέραν αυτών που ανέφερα, το άρθρο 11 πάντα ερμηνεύεται με το άρθρο 25 που κατοχυρώνει το κράτος δικαίου, δηλαδή την κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων του πολίτη. Το κράτος, άρα, οφείλει να απέχει έτσι, ώστε να κατοχυρώνεται το κράτος δικαίου.
Αν και εφόσον προχωρήσει μία απαγόρευση, όπως οι τελευταίες, για λόγους πολύ συγκεκριμένους όπως π.χ. η πανδημία, θα πρέπει να υπάρξουν εναλλακτικές επιλογές. Να προταθούν άλλες περιοχές, να προβλεφθεί ένα πολύ συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, το οποίο όμως δεν μπορεί να αλλάζει συνεχώς. Χρειάζεται επίσης για την απαγόρευση σύμφωνη γνώμη του προέδρου των Πρωτοδικών, κάτι που φαίνεται ότι έχει αγνοηθεί επανειλημμένα, έχει άλλωστε καταγγελθεί αυτό. Τέλος, γίνεται σαφές ότι η απαγόρευση δεν μπορεί να ισχύσει πανελλαδικά, αλλά μόνο σε συγκεκριμένες περιοχές.
Αν πραγματικά η κατάσταση με τον covid μας βάζει σε ένα είδος συναγερμού, θα έπρεπε να υπάρχουν ανάλογες απαγορεύσεις για τα εμπορικά κέντρα, για τους εμπορικούς πεζόδρομους των μεγάλων πόλεων και πάει λέγοντας. Θα έπρεπε να απαγορεύεται κάθε συνύπαρξη που θα καταλήγει σε συλλογικότητα.
Βγήκε και σχετική ανακοίνωση για τα εμπορικά κέντρα...
Άλλο παράδειγμα χαρακτηριστικό αποτελούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Δεν λήφθηκαν ποτέ ειδικά μέτρα, τα οποία να προστατεύουν τον πληθυσμό από τον συνωστισμό. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η απαγόρευση, με έναν τρόπο προκλητικό, στοχεύει σε κάτι πολύ συγκεκριμένο, σε κάθε μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας. Αν αυτό το συνδυάσουμε με το συλλαλητήριο το πανεκπαιδευτικό, νομίζω ότι κάποιος δεν χρειάζεται ιδιαίτερες γνώσεις, για να κατανοήσει ότι αυτό υπακούει σε μια λογική απαγόρευσης της συγκεκριμένης συνάθροισης.
ΜΑΤ στα Εξάρχεια στις 6 Δεκεμβρίου EUROKINISSI
Προκύπτει από τα λεγόμενά σας ότι για τους κυβερνώντες η πανδημία αποτελεί μία θαυμάσια ευκαιρία...
Ακριβώς! Μία θαυμάσια ευκαιρία. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ένα χαρακτηριστικό που κατά τη γνώμη μου είναι και το πιο σοβαρό. Υπάρχει μία στροφή του πολιτεύματος από τη μορφή της αστικής δημοκρατίας σε ένα αστυνομοκρατούμενο αυταρχικό καθεστώς το οποίο καταργεί στην πραγματικότητα τα δικαιώματα. Τα κοινωνικά δικαιώματα έτσι και αλλιώς έχουν περισταλεί. Aυτά τα δικαιώματα δίνονται άμεσα από το κράτος. Θίγει όμως και τις ατομικές ελευθερίες. Στην πραγματικότητα τις χτυπάει ευθέως. Ήδη από το 1980 οι ιστορικοί και οι κοινωνιολόγοι έβλεπαν ότι διαμορφώνεται μία δημοκρατία που στηρίζεται πάνω σε έκπτωση δικαιωμάτων, αλλά αυτό δεν φαινόταν να στοχεύει στις ατομικές ελευθερίες μέχρι το 2009. Βλέπουμε, όμως, τώρα ότι αυτή η δημοκρατία που στηρίχθηκε στα δικαιώματα του πολίτη, τα οποία οδηγούσαν στην ιδιότητα του πολίτη, έχει σιγά-σιγά μετατοπιστεί καθαρά σε μία συρρίκνωση της ιδιότητας του πολίτη στα καθαρά οικονομικά χαρακτηριστικά του.
Νεοφιλελευθερισμός...
Πάμε πολύ πιο μακριά. Αυτό είναι πολύ επικίνδυνο. Είναι σαφές ότι όλες οι δημοκρατικές κατακτήσεις του 19ου και κυρίως του 20ου αιώνα έρχονται σήμερα να ερμηνευτούν σε μία ιδιότητα, αυτή του καταναλωτή. Περνάμε από μία πολιτική δημοκρατία σε μία οικονομική δημοκρατία η οποία καταστέλλει όλες τις ατομικές ελευθερίες. Την ίδια στιγμή όμως στηρίζεται πάνω στην ιδιότητα του πολίτη ως καταναλωτή. Καταναλωτής είναι αυτός που μπορεί να καταναλώσει. Όλα αυτά μας απομακρύνουν από την ουσία της δημοκρατίας. Αυτό προκαλεί μία ψυχολογική μετάλλαξη και σε επίπεδο ατομικού πέραν του συλλογικού.
Η αστυνομοκρατία, έτσι όπως επιβάλλεται, η καταστρατήγηση των ατομικών ελευθεριών με αφορμή την πανδημία, η συρρίκνωσή τους, ακόμα και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας είναι πια εδώ.
Χρειάζεται, άρα, μία πολύ μεγάλη προσοχή στον τρόπο με τον οποίο θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα...
Να σας πω την αλήθεια όπως είναι τα πράγματα αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα μούδιασμα από την πλευρά της κοινωνίας. Επίσης, καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι η πλειοψηφία δεν αντιλαμβάνεται αυτή τη σοβαρή μετάβαση που συμβαίνει και αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά. Αντιλαμβάνεται μόνο σε κάποιο βαθμό το όφελος που θα του ανταποδώσει αν έχει μία "ασφάλεια", αν βέβαια γλιτώσει από την πανδημία.
Άρα ισχυρίζεστε ότι η πλειοψηφία του κόσμου είναι διατεθειμένη να τα θυσιάσει όλα στο βωμό της ασφάλειας...
Σε κάθε περίπτωση δεν φαίνεται η πλειοψηφία της κοινωνίας να αντιδρά και να ανταποκρίνεται στο μέγεθος της απειλής που υφίσταται πραγματικά. Προς τα έξω δεν έχουν εξηγηθεί επαρκώς οι ανθρώπινες αντιδράσεις, γιατί τώρα διανύουμε αυτή την περίοδο που βρίσκεται σε εξέλιξη. Η δημοκρατία για τους περισσότερους πολίτες είναι η σιγουριά ότι "εγώ μπορεί να ψηφίσω για μία κυβέρνηση". Και αυτό όμως κινδυνεύει.
Κινδυνεύει πράγματι ακόμα και αυτό;
Ανοίγουμε ένα δύσκολο και τραυματικό θέμα. Όταν έχουν συρρικνωθεί τα κοινωνικά δικαιώματα, όταν καταστέλλονται οι ατομικές ελευθερίες, η τρίτη κατηγορία δικαιωμάτων που απομένει είναι το εκλέγειν και το εκλέγεσθαι. Αυτό το δικαίωμα, όπως το γνωρίζουμε στα πολιτεύματά μας, ασκείται κάθε τέσσερα χρόνια, όμως για αυτό απαιτείται μία συμμετοχή στη δημοκρατική κοινωνία, η οποία θρέφει και συντηρεί αυτό το δικαίωμα. Αν αύριο, λοιπόν, προκύψει μία μεγάλη αποχή, αυτή η αποχή δεν θα έχει πέσει από τον ουρανό. Μπορεί να μην μας απαγορεύσει κανείς ρητά να πάμε να ψηφίσουμε, όμως αν μας έχεις αφαιρέσει την ψυχή της δημοκρατίας από μέσα μας, είναι λογικό να καταγραφεί πολύ μεγάλο ποσοστό αποχής, το οποίο θα αντιστρέφει το ίδιο το αποτέλεσμα. Πρέπει να είμαι ως πολίτης ευαισθητοποιημένη/ος στην ορθή επιλογή του κυβερνώντα. Αν απέχω όμως τέσσερα χρόνια από τις υπόλοιπες διαδικασίες πως θα πάω να ψηφίσω; Ή, θα αναθέσω σε άλλους την περιφρούρηση των δημοκρατικών μου δικαιωμάτων;
Ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο της ανάπτυξης της δημοκρατίας και της άσκησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων εντάσσονται φυσικά και τα κοινωνικά κινήματα, τα οποία ιστορικά έχουν στηρίξει την ελευθερία και τη δημοκρατία. Δεν είναι μόνο κινήματα τα οποία διεκδικούν κάποιες αλλαγές, είναι η ουσία της δημοκρατίας στην πράξη και αυτή τη στιγμή έχουν δεχτεί ένα πολύ σοβαρό πλήγμα.
Παράλληλα, αποφασίζεται η εγκατάσταση αστυνομίας στα πανεπιστήμια σύμφωνα με τις διατάξεις του νέου νομοσχεδίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αυτό σε συνδυασμό με την παρακολούθηση των τηλεφωνημάτων και των e-mails μέσα στον ακαδημαϊκό χώρο καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι στερεί την ελευθερία γνώμης και κάθε μορφή φοιτητικού κινήματος. Τα καταργεί αυτά στην πράξη...
Ακούγεται οργουελικό το σκηνικό...
Δεν μπορώ να φανταστώ να διδάσκω μέσα στις αίθουσες περί ελευθερίας και την ίδια στιγμή να υπάρχει στον χώρο η αστυνομία η οποία θα μπορεί να μπαίνει μέσα και να διακόπτει το μάθημα γιατί έχει, ας πούμε μία καταγγελία. Ή και χωρίς καταγγελία γιατί ίσως ένα φοιτητής να μην συμφωνεί με αυτά που λέω. Άρα για ποιο φοιτητικό κίνημα μιλάμε μετά από όλα αυτά; Ή να γίνονται φοιτητικές συνελεύσεις και να μπουκάρει μέσα η αστυνομία. Είμαστε στα καλά μας; Αυτά ούτε επί χούντας έγιναν. Προσπαθώ με όλα αυτά να πω ότι η καρδιά της δημοκρατίας χτυπάει πάνω στη διαμαρτυρία. Αν τυχόν καταστείλουμε τη διαμαρτυρία και τη διεκδίκηση τότε είναι σαφές ότι χτυπάμε την καρδιά της δημοκρατίας. Και τα χτυπήματα από μέσα είναι τα πιο επικίνδυνα...
Η Αλεξάνδρα Παντελάκη η σπουδαία ηθοποιός, που εδώ και τέσσερις δεκαετίες στο σανίδι, έγραψε μια λαμπρή ιστορία, θα δώσει συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ την Τρίτη 10:00π.μ. στο ραδιόφωνο ΕΡΤopen στους 106.7 fm και www.ertopen.com Με την αγαπημένη ηθοποιό θα μιλήσουμε για το θλιβερά επίκαιρο θέμα των περιστατικών ψυχολογικής και σωματικής βίας, αλλά και σεξουαλικών παρενοχλήσεων ηθοποιών από ανθρώπους του θεάτρου. Δυστυχώς καθημερινά έρχονται στο Πειθαρχικό Συμβούλιο του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ) δεκάδες καταγγελίες. Θα συζητήσουμε για την τραγωδία που συμβαίνει στην τέχνη, την εποχή της πανδημίας και την φτωχοποίηση των εργαζομένων στον καλλιτεχνικό χώρο. Με την Αλεξάνδρα Παντελάκη θα μιλήσουμε για την πορεία της στο θέατρο και για το «δώρο» που της έγινε στην περίοδο της καραντίνας, όταν χτύπησε ξαφνικά το τηλέφωνο και της πρότειναν τον ρόλο της «Φωτεινής» στις «Άγριες Μέλισσες». Είναι μια συνέντευξη που αξίζει να ακούσετε.
Συντονιστείτε στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ Open στους 106.7 στα fm και διαδικτυακά σε ολόκληρο τον κόσμο στην ιστοσελίδα της www.ertopen.com/radio ή στο www.live24.gr
Για τη συμμετοχή σας! Μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10 ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας: 1Π(κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045
Με επιστολή του στο υπουργείο Πολιτισμού ο Δημήτρης Λιγνάδης ανακοίνωσε το Σάββατο ότι παραιτείται από τη θέση του διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Λίγη ώρα αργότερα, με ανακοίνωσή του το υπουργείο Πολιτισμού γνωστοποίησε ότι η υπουργός, Λίνα Μενδώνη έκανε δεκτή την παραίτησή του.
«Η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη έκανε δεκτή την παραίτηση που υπέβαλε προ ολίγου ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρης Λιγνάδης» αναφέρει η ανακοίνωση από το υπουργείο Πολιτισμού.
Η επιστολή του Δημήτρη Λιγνάδη
Στην επιστολή της παραίτησής του ο κ. Λιγνάδης κάνει λόγο για «τοξικό κλίμα φημών, υπονοούμενων, διαρροών και αναφορών» γύρω από το πρόσωπό του, «χωρίς μάλιστα να έχει υπάρξει οποιαδήποτε επίσημη καταγγελία».
Παράλληλα αναφέρει πως «αφού οι επιθέσεις, έστω κι έτσι, είναι προσωπικές» επιλέγει «να σταθώ κι εγώ όρθιος απέναντί τους ως πρόσωπο και όχι να κρυφτώ στη κουίντα του Εθνικού Θεάτρου».
«Επιπλέον, η παραίτησή μου αυτή, μού επιτρέπει να προχωρήσω χωρίς να δεσμεύω ή να δεσμεύομαι πλέον θεσμικά και να ασκήσω κάθε νόμιμο δικαίωμά μου έναντι όσων επέλεξαν να με στοχοποιήσουν, εξυπηρετώντας την οποιαδήποτε σκοπιμότητα» αναφέρει.
Αναλυτικά η επιστολή
«Παρά την ύψιστη τιμή που αποτελεί για μένα να υπηρετώ το πρώτο θέατρο της χώρας μας, η αγάπη και η αφοσίωσή μου προς το ίδιο το Εθνικό Θέατρο μου υπαγορεύει να υποβάλω σήμερα την παραίτησή μου.
Το τελευταίο διάστημα έχουμε γίνει όλοι μάρτυρες ενός τοξικού κλίματος φημών, υπονοούμενων, διαρροών και αναφορών γύρω από το πρόσωπό μου, χωρίς μάλιστα να έχει υπάρξει οποιαδήποτε επίσημη καταγγελία. Γεγονός που θα μου επέτρεπε το ελάχιστο προβλεπόμενο από ένα Κράτος Δικαίου, δηλαδή να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.
Αντιπαρερχόμενος τις ερμηνείες που θα γεννήσει η κίνησή μου αυτή, οφείλω να βάλω το καλό του Εθνικού Θεάτρου πάνω απ’ όλα, και να προστατεύσω τον θεσμό από μία ατέρμονη επικοινωνιακή και πολιτική διελκυστίνδα.
Αφού οι επιθέσεις, έστω κι έτσι, είναι προσωπικές, επιλέγω να σταθώ κι εγώ όρθιος απέναντί τους ως πρόσωπο και όχι να κρυφτώ στη κουίντα του Εθνικού Θεάτρου. Επιπλέον, η παραίτησή μου αυτή, μού επιτρέπει να προχωρήσω χωρίς να δεσμεύω ή να δεσμεύομαι πλέον θεσμικά και να ασκήσω κάθε νόμιμο δικαίωμά μου έναντι όσων επέλεξαν να με στοχοποιήσουν, εξυπηρετώντας την οποιαδήποτε σκοπιμότητα. Σας ευχαριστώ από καρδιάς για τη συνεργασία.
Με τιμή Δημήτρης Λιγνάδης» αναφέρει στην επιστολή του.
Συγκέντρωση ενάντια σε διώξεις, πρόστιμα και καταστολή πραγματοποίησαν το μεσημέρι του Σαββάτου στο Σύνταγμα, αλλά και σε πολλές άλλες πόλεις της Ελλάδας, μέλη συλλογικοτήτων και πολιτικών οργανώσεων.
Η Επιτροπή Αλληλεγγύης στους διωκόμενους για την ελευθερία σε κινητοποιήσεις, σε σχετική ανάρτηση – κάλεσμά της καταγγέλλει ότι την αξιοποίηση των περιοριστικών μέτρων για τον κορωνοϊό για την περιστολή των αγωνιστικών διεκδικήσεων αλλά και γενικά την αντιμετώπιση της πανδημίας με προτεραιότητα σε μέτρα καταστολής αντί για μέτρα προστασίας της δημόσιας Υγείας.
Είναι ενδεικτικό ότι στις 28/1 η αστυνομία δημοσιοποίησε ότι έκανε 67.367 ελέγχους για άδειες μετακίνησης και ο ΕΟΔΥ την ίδια μέρα έκανε μόνο 34.044 τεστ, είτε μοριακά είτε rapid, για κορονοϊό από τα κλιμάκια του και τις μονάδες υγείας, αναφέρεται μεταξύ άλλων στο κάλεσμα της Επιτροπής που κάλεσε στην συγκέντρωση, η οποία υπολογίζει το ύψος των προστίμων από τις 7 Νοεμβρίου μέχρι τις 15 Ιανουαρίου στα 29,8 εκατομμύρια ευρώ.
Παράλληλα το Μ-Λ ΚΚΕ, με ανακοίνωσή του καταγγέλλει ότι με αφορμή την πανδημία και με πρόσχημα την αποφυγή των συνωστισμών, η κυβέρνηση προχώρησε στη λήψη διάφορων κατασταλτικών μέτρων, όπως ο περιορισμός έως απαγόρευση της κυκλοφορίας και της πραγματοποίησης συγκεντρώσεων, οι διώξεις σε βάρος διαδηλωτών και άλλα. Μάλιστα για την εφαρμογή των μέτρων αυτών δημιούργησε ακόμα και ειδικό μηχανισμό χαφιεδισμού, καλώντας τους πολίτες να ειδοποιούν την αστυνομία, όταν αυτοί εκτιμούν ότι υπάρχει συνωστισμός και έτσι αυξάνει η πιθανότητα μετάδοσης του ιού.
Πηγή: efsyn.gr
Στην Αθήνα οι διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στις 12 στην πλατεία Συντάγματος, με πανό ενάντια στις απαγορεύσεις με αφορμή την πανδημίας και υπέρ της ενίσχυσης του ΕΣΥ.
Σφοδρές αποδοκιμασίες των πολιτών στην Ικαρία έκρυψαν όλα τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ
Σοκ στην Ικαρία από την εικόνα του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να παραβιάζει τους κανόνες συγχρωτισμού και να απολαμβάνει ένα άνετο γεύμα με δεκάδες άτομα γύρω του στην κατοικία του βουλευτή Σάμου, Χριστόδουλου Στεφανάδη στην Ικαρία, όπου βρέθηκε σήμερα, για να αποδοκιμαστεί στην συνέχεια από τους κατοίκους του νησιού.
Όπως φαίνεται στην φωτογραφίa, κάτοικος της περιοχής αποκαλύπτει ότι ο πρωθυπουργός μαζί με άλλα 30 άτομα συνωστίζονται στην βεράντα του σπιτιού του βουλευτή, χωρίς κανένα μέτρο προφύλαξης για ένα γεύμα παραβιάζοντας όλους τους κανόνες προφύλαξης.
Ο εξοχωτατος πρωθυπουργός μας, συν τρώγει με άλλα 30 άτομα στη βεράντα του σπιτιού του βουλευτή Σαμου Στεφαναδη...
Ο πρωθυπουργός αποδοκιμάστηκε σφοδρά από το κατοίκους της Ικαρίας, όπως φαίνεται στο παρακάτω βίντεο που δεν μεταδόθηκε από κανένα φιλοκυβερνητικό τηλεοπτικό δίκτυο.
Στο μεταξύ σε ισχύ τέθηκαν από τις 18:00 του Σαββάτου τα νέα απαγορευτικά μέτρα της κυβέρνησης με το αιτιολογικό της «αποφυγής της περαιτέρω διάδοσης του κορωνοϊού», οι πολίτες κλείστηκαν στα σπίτια τους, με τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ να οργιάζουν στις μεταδόσεις τους ότι «λόγω των μεταλλάξεων θα πρέπει να επιβληθεί ολικό lockdown» δηλαδή αναφέρονται στην «τελική λύση», την ώρα που η Ελλάδα είναι η μοναδική στην Ευρώπη και μάλλον στον πλανήτη που έχει επιβάλλει τόσο σκληρά μέτρα.
Μάλιστα η προπαγάνδα των τελευταίων ωρών έχει να κάνει κυρίως με τα «παιδιά που αρρωσταίνουν από τον κορωνοϊό», ενώ το ποσοστό είναι απειροελάχιστο και δεν ξεπερνά σε καμία περίπτωση το ποσοστό που νοσούν από την απλή γρίπη. Ο λόγος πασιφανής: Να τρομάξουν τους πολίτες.
Η ίδια η κυβέρνηση «δεν ξέρει που πατά και πού βρίσκεται», όπως αποδεικνύεται από το «μπρος]πίσω» μέσα σε 15 ώρες για το take away των καταστημάτων εστίασης σε Αττική, Θεσσαλονίκη και Χαλκιδική.
Πιο συγκεκριμένα η τελευταία απόφαση, μέχρι στιγμής, καθώς έχουμε δει τα πάντα με αυτή την κυβέρνηση, είναι να λειτουργήσουν τελικά κανονικά τα καταστήματα take away
Ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων, Άδωνις Γεωργιάδης παραδέχθηκε «τα λάθη της κυβέρνησης» και ανέφερε «η κυβέρνηση αξιολόγησε ότι το μέτρο της προσωρινής αναστολής του “take away” θα δημιουργήσει μεγαλύτερη σύγχυση και θα προκαλέσει περισσότερα προβλήματα. Ως εκ τούτου, ανακοινώνουμε ότι το “take away” θα λειτουργεί στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική και τα Σαββατοκύριακα, όπως ίσχυε μέχρι σήμερα».
Κυριολεκτικά, ότι νά'ναι!
Υπενθυμίζεται πως στα μέτρα που θα ίσχυαν ήταν και η αναστολή λειτουργίας του take away.
Ιδού και ένα από τα «tweet συγγνώμης» για το take away, του υπουργού Ανάπτυξης Α.Γεωργιάδη:
Το πρόβλημα δεν είναι αν θα με κλείσεις Σαββατιάτικα μέσα από τις 6 το απόγευμα, ενώ μπορώ να γυρνάω τις καθημερινές στις 9 από τη δουλειά μου.
Το πρόβλημα είναι ότι το μόνο που νιώθω να κάνεις τους τελευταίους μήνες, είναι να με αποτρέπεις από οποιαδήποτε δραστηριότητα έχει να κάνει με τον πολίτη και όχι με τον πελάτη. Να περιορίζεις τις ελευθερίες μου. Να μου στερείς οποιαδήποτε δημόσια επαφή με την τέχνη. Να μου φορτώνεις στην πλάτη μου όλη την ευθύνη της αποτυχίας σου.
Όχι, δεν έχουμε τις ίδιες ευθύνες για να αποδέχομαι αγόγγυστα τον περιορισμό των ελευθεριών μου. Όχι, δεν θα συνεχίσεις να με γεμίζεις ενοχές, φορτώνοντας μου την ανεπάρκεια σου στο όνομα της «ατομικής ευθύνης». Όχι, δεν αποφασίζουμε μαζί για να μοιραστούμε και το λάθος.
Αυτούς τους 11 μήνες με έμαθες να μετράω ανεύθυνους και να φορτώνω ευθύνες. Σε όλους τους άλλους. Ποτέ σε σένα. Στους νέους, στους γέρους, στα παιδιά. Στους εργαζόμενους, στους αθλητές, στους φοιτητές, στους ψαράδες, στους μικροπωλητές, στους μεροκαματιάρηδες, σε όλους. Ποτέ σε σένα.
Σου έφταιγαν οι πλατείες γιατί εκεί συζητάμε. Σου έφταιγαν τα θέατρα γιατί εκεί σκεφτόμαστε. Σου έφταιγαν τα σινεμά γιατί εκεί ονειρευόμαστε. Σου έφταιγαν τα καφέ γιατί εκεί χαλαρώνουμε.
Μας θες συντεταγμένους στην ουρά του εμπορικού καταστήματος να ψωνίσουμε. Βιαστικούς και στοιβαγμένους στο λεωφορείο να πάμε στη δουλειά μας. Ευγνώμονες που υπάρχει ακόμα εργοδότης να μας πληρώνει. Ευχαριστημένους με 534 ευρώ και τη ζωή μας σε αναστολή. Πειθήνιους στις εντολές όσων καταπατούν οποιοδήποτε υγειονομικό κανόνα στο όνομα του κέρδους.
Όχι, δεν είμαι αρνητής του ιού επειδή αμφισβητώ τις πολιτικές με τις οποίες επιλέγεις να αντιμετωπίσεις την πανδημία. Απλά ξέρεις, έχω και εγώ δικαίωμα σε αυτή τη ζωή να κρίνω τις αποφάσεις σου. Εγώ κυκλοφορώ στα ΜΜΜ στοιβαγμένος σαν σαρδέλα. Εγώ περιμένω στην ουρά για να μπω σε ένα γεμάτο από κόσμο σούπερ μάρκετ. Εγώ πηγαίνω σε ένα γραφείο που οι αποστάσεις δεν ξεπερνούν το μισό μέτρο. Εγώ δουλεύω ένα γεμάτο δωδεκάωρο, αν και είμαι δηλωμένος σε αναστολή, τηλεργασία, συνεργασία ή ότι άλλο σκέφτηκες.
Μη μου λες λοιπόν πως αν πάω μια βόλτα στη θάλασσα θα κάνω κακό στο διπλανό μου. Μη μου απαγορεύεις να πάω στο θέατρο, λες και η τέχνη είναι η πιο μολυσματική ασθένεια. Μη προσπαθείς να με κάνεις να νιώθω ευγνώμων που μπορώ να στείλω 6 και να περπατήσω στο δρόμο.
Όχι δεν είμαι αρνητής. Και ξέρω δεν τα κανείς μόνο εσύ αυτά. Τα κάνουν και οι άλλοι. Και; Ποιος σου είπε ότι οι άλλοι δεν είναι σαν εσένα; Όχι δεν είμαι αρνητής. Αγανακτισμένος είμαι γιατί εδώ και 12 χρόνια περιμένω να μου δώσεις την άδεια να ζήσω. Γιατί εδώ και 12 χρόνια το τούνελ έχει γίνει ο μόνος δρόμος. Τότε ήταν τα μνημόνια, τώρα είναι τα δαιμόνια.
Όχι δεν είμαι αρνητής. Πολίτης είμαι που φοράω τη μάσκα μου για να μην κολλήσω, όχι για να μη μιλήσω.
Πολίτης που έχω περιορίσει τη ζωή μου. Για να μην κάνω κακό στη μάνα μου, στη φίλη μου που έχει υποκείμενο, στον ηλικιωμένο γείτονα που είναι ευάλωτος.
Όχι δεν είμαι αρνητής. Άνθρωπος είμαι και θέλω εκτός από το να δουλεύω και να ψωνίζω, να σκέφτομαι, να ονειρεύομαι, να διεκδικώ.
Στο τραπέζι η διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας για χάρη του τουρκικού επεκτατισμού ● Κυβέρνηση και αντιπολίτευση θεωρούν μονόδρομο την παραχώρηση κυριαρχίας ● Σιωπητήριο για το θέμα και καταστολή της σκέψης για άλλες επιλογές ● Απόλυτη ανάγκη το γκρέμισμα του σύγχρονου κοτζαμπασισμού
Στο πένθος έχει βυθιστεί ο παγκόσμιος κινηματογράφος αφού ο Κρίστοφερ Πάλμερ έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών. Ο διάσημος ηθοποιός και βραβευμένος με Όσκαρ, πέθανε στο σπίτι του στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ. Τη δυσάρεστη είδηση έκανε γνωστή η Ελέιν Τέιλορ, η επί 53 χρόνια σύζυγός του.
Ποιος ήταν ο Κρίτσοφερ Πάλμερ
Ο Κρίστοφερ Πλάμερ γεννήθηκε το 1929. Η καριέρα του μετρά εφτά δεκαετίες και περιλαμβάνει σπουδαίους ρόλους. Έκανε το ντεμπούτο του το 1957 στην ταινία «Stage Struck» και έλαβε παγκόσμια αναγνωρισιμότητα το 1965 για τη συμμετοχή του στο βραβευμένο με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας μιούζικαλ του Ρόμπερτ Γουάιζ «Η Μελωδία της Ευτυχίας» (The Sound of Music).
Στη συνέχεια ακολούθησαν οι ταινίες «Έρωτες Που Σβήνουν την Αυγή» (Inside Daisy Clover, 1965), «Η Νύχτα των Στρατηγών» (Night of the Generals, 1967) όπου έπαιζε τον Γερμανό στρατάρχη Έρβιν Ρόμελ, και «Ο Άνθρωπος Που θα Γινόταν Βασιλιάς» (The Man Who Would Be King, 1975).
Τη δεκαετία του ’70 o Κρίστοφερ Πλάμερ συμμετείχε στη σειρά του Φράνκο Τζεφιρέλι «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» (Jesus of Nazareth) στο ρόλο του Ηρώδη Αντύπα και κατά τη δεκαετία του ’80 συμμετείχε στην επιτυχημένη σειρά «Τα Πουλιά Πεθαίνουν Τραγουδώντας».
Τη δεκαετία του ’90 συμμετείχε στις ταινίες «Μάλκολμ Χ» (Malcolm X, 1992), «Οι Δώδεκα Πίθηκοι» (Twelve Monkeys, 1995) και «The Insider», 1999.
