Η υπόθεση που συγκλόνισε τη χώρα και γνώρισε απίστευτη δημοσιότητα έφτασε στο τέρμα όπου καταλήγουν ΟΛΕΣ οι ανθρωποκτονίες από τροχαία στη χώρα μας. Στο Parking της Αμέλειας θα βρει φιλόξενη και πολύ φθηνή θέση κι αυτός ο φονιάς.

Στο μεταξύ ο δράστης μέχρι η υπόθεση να τελεσιδικήσει (σε μια οκταετία) και να καταδικαστεί στην εξοντωτική ποινή μερικών μηνών με αναστολή,  θα απολαμβάνει τη θαλπωρή της ανωνυμίας, κάποια ΕΔΕ από συναδέλφους του, που μπορεί να «ανατρέψει» τα δεδομένα, την άδεια οδήγησης του, την οικογενειακή, φιλική, συναδελφική και πολιτική υποστήριξη των δικών του.

Αμέλεια…

Τι θέλετε τώρα θα μας πουν. Μπορεί να συμβεί στον καθένα.

Ποιό;

Tο να σκοτώσει;

‘H το να σκοτωθεί;

Φυσικά και μπορεί να συμβεί στον καθένα να γίνει φονιάς.

Αν παραβιάζει τη διπλή διαχωριστική. Αν μπαίνει κάθετα στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας χωρίς να υπάρχει φανάρι και ενώ από το αντίθετο ρεύμα κινούνται κανονικά. Τότε ναι ο καθένας μπορεί να σκοτώσει.

Αλλά ακόμα και τότε δεν εγκαταλείπουν όλοι τα θύματα τους…

Αμέλεια…

ΟΧΙ

Δεν θα παίζουμε άλλο το παιγνίδι σας.

88% των ανθρωποκτονιών στην Ελλάδα κάθε χρόνο οφείλονται σε τροχαία. Πολιτικά και Δικαστικά η χώρα έχει κάνει την επιλογή της: Αυτοί οι θάνατοι ΔΕΝ πρέπει να τιμωρούνται.

Είναι παράπλευρες συνέπειες της ανάπτυξης, της πρόοδου και της ευμάρειας.

Δεν υπάρχει δίλλημα με τους Δράστες ή με τα Θύματα.

Η απάντηση είναι ίδια πάνω από 60 χρόνια τώρα.

Ο καθένας έχει το δικαίωμα να τρέχει, να οδηγεί μεθυσμένος, να περνάει με κόκκινο, να κάνει αναστροφή, να… να…να…, να τραυματίζει θανάσιμα και να εγκαταλείπει το θύμα του, να αφήνει ανάπηρο κάποιον.

Και ο καθένας έχει δικαίωμα (ή υποχρέωση;) να σκοτώνεται (σ αυτή την περίπτωση καλό είναι να δωρίζει τα όργανα του).

Σε κάθε περίπτωση θα βρεθούν οι κατάλληλοι νόμοι και ο σωστός εισαγγελέας που θα αποφανθεί ότι έχουμε απλά να κάνουμε με ένα πλημμέλημα που πραγματώθηκε από έναν αμελή δράστη.

Μερικοί περίμεναν περισσότερο φώς, ή έστω να κρατηθούν τα προσχήματα, στην υπόθεση μιας και ο δράστης ήταν συνοδός βουλευτή (της Ντ. Μπακογιάννη) και μια κάποια ευαισθησία από την ίδια τη Βουλή για το συμβάν. Ας περιμένουν…

Από την μεριά μας παραθέτουμε ξανά την τελευταία παράγραφο από την πρώτη μετά το συμβάν ανακοίνωση μας:

«Όλοι αυτοί που σήμερα δηλώνουν «συντετριμμένοι» το μόνο που έχουν να κάνουν σαν ελάχιστη ένδειξη ειλικρινούς μεταμέλειας είναι να καταθέσουν μια νομοθετική πρόταση που θα μετατρέπει την εγκατάλειψη θύματος όπως και όλες τις παραβατικές συμπεριφορές που οδηγούν σε θάνατο ή σοβαρό τραυματισμό στο οδικό δίκτυο, σε κακούργημα.

Αρκετά με την «Αμέλεια». Δεν είμαστε Αφελείς.»

Σήμερα θα μπορούσαμε να το διατυπώσουμε διαφορετικά: καταργήστε ΑΜΕΣΑ όλους τους ανενεργούς νόμους που αφορούν τα τροχαία και τα θεωρούν κακουργήματα. Είναι νόμοι που ελάχιστοι εισαγγελείς θα χρησιμοποιήσουν σε ελάχιστες περιπτώσεις και που ακόμα κι αν χρησιμοποιηθούν πρωτόδικα δεν θα χρησιμοποιηθούν ποτέ στο Εφετείο.

Γιατί να υπάρχουν; Για άλλοθι;

3/9/2021

Πανελλαδικός Σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα

Η μεικτή ομάδα των Πολυχρονίδη, Ντέντα και Πυργιώτη κατάφερε να σηκώσει ψηλά την ελληνική σημαία στο Τόκιο, καθώς κατάφερε να κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στο άθλημα μπότσια.

Η ομάδα που εκπροσώπησε τη χώρα μας δεν μπόρεσε να προκριθεί στον τελικό, καθώς ηττήθηκε από την Ιαπωνία στον ημιτελικό με 5-1, ωστόσο κατάφερε να επικρατήσει του Χονγκ Κονγκ στο μικρό τελικό με 7-0, κατακτώντας έτσι επάξια το χάλκινο μετάλλιο.

Αξίζει να σημειωθεί πως ο Πολυχρονίδης κατέκτησε το 6ο του μετάλλιο σε Παραολυμπιακούς Αγώνες.

Αίτηση ασφαλιστικών μέτρων κατέθεσαν στο Μονομελές Πρωτοδικείο της Αθήνας, οι «εκτελεστές» της τελευταίας επιθυμίας του Μίκη Θεοδωράκη να ταφεί στον Γαλατά Χανίων, σε αντίθεση με το συγγενικό περιβάλλον  του μεγάλου μουσικοσυνθέτη που ζητούσε να ταφεί στο Βραχάτι.

Το δικαστήριο εξέδωσε προσωρινή διαταγή με την οποία απαγορεύει οποιαδήποτε ενέργεια για τον ενταφιασμό του εκλιπόντος μέχρι τη Δευτέρα οπότε και ορίστηκε η συζήτηση των ασφαλιστικών μέτρων.

Η επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη με την επιθυμία του να ταφεί στα Χανιά

Eν τω μεταξύ, σε μια συνταρακτική αποκάλυψη προχώρησε ο Δήμαρχος Χανίων Παναγιώτης Σημανδηράκης, δίνοντας στην δημοσιότητα επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη από το 2013, προς τον τότε Δήμαρχο Χανίων Μανώλη Σκουλάκη.

Με την επιστολή – η οποία μέχρι τώρα είχε πρωτοκολληθεί ως εμπιστευτική – ο Μίκης Θεοδωράκης ενημέρωνε τον Μανώλη Σκουλάκη για την επιθυμία του να ταφεί στο νεκροταφείο του Γαλατά και για τις ενέργειες που έχουν γίνει προκειμένου να αποκτηθεί ο τάφος.

Όμως το συνταρακτικό είναι πως στην επιστολή ο Μίκης Θεοδωράκης τονίζει πως η οικογένειά του είναι αντίθετη σε αυτή την επιθυμία του και επικαλείται το κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα «δικαίωμα του καθενός να αποφασίζει για την τύχη του σώματός του (μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας πάντα)».

Μάλιστα ζητούσε από τον τότε Δήμαρχο Χανίων, να συνδράμει την γραμματέα του Ειρήνη Παρμενίδου και τον πρόεδρο του παγκρήτιου συλλόγου φίλων Μίκη Θεοδωράκη, Γιώργο Αγοραστάκη, «ώστε αυτή η τελευταία επιθυμία μου να κατισχύσει οποιασδήποτε αντίθετης και να πραγματοποιηθεί».

Όπως ανέφερε ο νυν Δήμαρχος Χανίων Παναγιώτης Σημανδηράκης: «Με απόλυτο σεβασμό στη μνήμη, στην οικογένεια και τους οικείους του Μίκη Θεοδωράκη, γνωστοποιήθηκε σήμερα η επιστολή, την οποία έχει λάβει ο Δήμος Χανίων στις 5/2/2013 και απευθύνεται στον τότε Δήμαρχο, αείμνηστο Μανώλη Σκουλάκη. 

Η επιστολή αυτή δημοσιοποιείται και περιγράφει με απόλυτη σαφήνεια την επιθυμία, που είχε σχετικά με τον τόπο τέλεσης της ταφής του.»

 


zougla.gr

Δυσκολίες προκάλεσε στους υπεύθυνους των δύο μεγάλων τηλεοπτικών σταθμών MEGA και ΣΚΑΪ ο τίτλος των New York Times για την είδηση του θανάτου του Μίκη Θεοδωράκη.

Ο τίτλος των New York Times ήταν σαφής και περιεκτικός: «Mikis Theodorakis, Greek Composer and Marxist Rebel, Dies at 96», δηλαδή «Ο Μίκης Θεοδωράκης, Έλληνας συνθέτης και μαρξιστής επαναστάτης πέθανε στα 96 του».

Μόνο που όπως φαίνεται, ένας μυστηριώδης «ιός», χτύπησε τυχαία τα μηχανήματα των δύο ελληνικών καναλιών και δεν επέτρεψε στους υπεύθυνους να μεταφράσουν μια συγκεκριμένη λέξη: «Μαρξιστής».

Έτσι, και οι δύο σταθμοί στα μεσημεριανά δελτία ειδήσεων μετέφρασαν τον τίτλο των NYT ως εξής:

MEGA: Μίκης Θεοδωράκης, ο Έλληνας συνθέτης και επαναστάτης, πέθανε σε ηλικία 96 ετών

ΣΚΑΪ: ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΣΥΝΘΕΤΗΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΣΕ ΗΛΙΚΙΑ 96 ΕΤΩΝ

Οι λέξεις, απ' ό,τι φαίνεται «πονάνε» και τα σχόλια για τη θλιβερή λαθροχειρία περιττεύουν. Άλλωστε, την καλύτερη απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης στην επιστολή του προς τον Δημήτρη Κουτσούμπα, όπου εκφράζει την επιθυμία του να «αφήσει αυτόν τον κόσμο ως κομμουνιστής», και η οποία δημοσιοποιήθηκε από το ΚΚΕ σήμερα, μετά την ανακοίνωση του θανάτου του μεγάλου συνθέτη.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το άρθρο των New York Times δεν είναι μια απλή καταγραφή του γεγονότος του θανάτου του μεγάλου έλληνα συνθέτη, αλλά ένα εκτενές αφιέρωμα στη ζωή, τη δράση, τους αγώνες, τις διώξεις, και φυσικά στο έργο του Μίκη Θεοδωράκη. Μάλιστα, το άρθρο φέρει την υπογραφή ενός από τους κορυφαίους δημοσιογράφους επικηδείων στον κόσμο, του Robert D. McFadden, o οποίος μάλιστα, έχει βραβευτεί με το βραβείο Pulitzer.

Αυτό φυσικά δεν εμπόδισε το MEGA και τον ΣΚΑΪ να δείξουν όλα τα «ταλέντα» τους, απλώς αποσιωπώντας ό,τι δεν τους αρέσει. 

Το μόνο που παραμένει δυσνόητο είναι το εξής: Αφού δεν τους άρεσε ο τίτλος των New York Times, γιατί μπήκαν στη διαδικασία να τον συμπεριλάβουν στο «ρεπορτάζ» τους;

Σημείωση: Αργότερα μέσα στη μέρα οι NYT ανανέωσαν τον τίτλο του άρθρου τους. Όχι, η επίμαχη λέξη δεν απαλείφθηκε. Απλά προτίμησαν τον χαρακτηρισμό «συνθέτης του Ζορμπά», αντί για το «Έλληνας συνθέτης». Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του για αυτό.

koutipandoras.gr

«Έχω συνηθίσει τις πρωτιές φέτος έγινα ο πρώτος ακτινολόγος που πήγε σε ΜΕΘ, ο πρώτος γιατρός που απολύθηκε και ο πρώτος εμβολιασμένος γιατρός που τέθηκε σε αναστολή εργασίας».

Καλά τα πάτε με την κυβέρνηση.

«Έχουμε ανοιχτές παρτίδες. Προσπαθούν συνεχώς, αλλά μάταια, να με εκφοβίσουν. Πόσο μάλλον ένας ανοιχτά δηλωμένα χουντικός που αυτή τη στιγμή τοποθετήθηκε υπουργός Υγείας. Και τελικά αναγκάζεται μέσα από την κατακραυγή όλου του κόσμου και την αδυναμία εκπλήρωσης που δείχνει όλη αυτή η ιστορία με τις αναστολές, να δηλώσει τελικά ότι έκαναν λάθος και ότι θα μου επιδοθεί κάποια στιγμή ανάκληση της αναστολής της απόφασης αναστολής εργασίας...».

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή

«Χθες το μεσημέρι υπάλληλος από το γραφείο προσωπικού μου έδωσε ένα χαρτί που στην αρχή νόμιζα ότι έχει να κάνει με τον πρόσφατο διορισμό μου στο νοσοκομείο "Έλενα" ως μόνιμο επιμελητή. Το διαβάζω και διαπιστώνω ότι είναι αναστολή εργασίας παρόλο που εμβολιάστηκα τον Γενάρη. Φυσικά αμέσως επικοινωνώ με τη διοίκηση και το υπουργείο για να μάθω με ποιο θράσος σε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα κάνανε τέτοιες μεθοδεύσεις».

Υπήρχε άμεση αντίδραση λοιπόν.

«Από τη δική μου πλευρά δε δέχτηκα να παραλάβω αυτό το χαρτί μάλιστα δήλωσα ότι προφανώς αυτό δείχνει άλλου τύπου πράγματα. Αν δεχτούμε ότι έκαναν λάθος τότε η πρεμούρα τους να απολύσουν κόσμο φτάνει στο να μην ξέρουν τι κάνουν. Αν δεν έκαναν λάθος και επειδή είναι μάλλον δύσκολο να γίνονται τέτοια λάθη ήταν εκφοβισμός. Για συγκεκριμένους λόγους. Διότι από την προηγούμενη εβδομάδα όταν μου τηλεφώνησαν να καταθέσω το πιστοποιητικό εμβολιασμού αρνήθηκα και ενημέρωσα ότι συμμετέχω στην απεργία-αποχή μαζί με τους συναδέλφους μου. Επιπλέον από την προηγούμενη εβδομάδα η παρουσία μου στο " Έλενα"  ήτανε η αρχή για να οργανωθεί και να ξεσηκωθεί ένα ολόκληρο κομμάτι εργαζόμενων εμβολιασμένων και μη. Ήμασταν μπροστά στην απεργία της ΠΟΕΔΗΝ που είχε προκηρυχθεί 26 Αυγούστου, έφτιαξα μία επιτροπή αγώνα, αυτό μάζεψε κόσμο από το νοσοκομείο και κατεβήκαμε μαζικά απέναντι στην πιο μισητή κυβέρνηση».

Πότε ξεκίνησαν οι επιδόσεις των αναστολών και πόσες είναι;

«Από χθες και μέχρι σήμερα έχουν επιδοθεί περίπου 6-7 χιλιάδες αναστολές εργασίας. Τρέχουν να απολύσουν αχόρταγα. Αν και μετά τη δική μου ιστορία μαζεύτηκαν κάπως και εξετάζουν ξανά διάφορους φακέλους».

Πως απαντήσατε;

«Με απεργιακούς αγώνες. Σήμερα είχε η ΠΟΕΔΗΝ στάση εργασίας και συγκέντρωση, που ήταν μαζικότατη. Θα τονίσω ξανά εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι μαζί».

Θέλω να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Πόσοι είναι οι ανεμβολίαστοι στο ΕΣΥ; Είναι τόσοι πολλοί που αποτελούν βόμβα για το υγειονομικό σύστημα;

«Έχουμε 5% στους γιατρούς και λιγότερο από 10% στο υπόλοιπο προσωπικό».

Και αποτελεί αυτό το ποσοστό, κίνδυνο για την ομαλή λειτουργία του ΕΣΥ;

«Είναι υποκρισία και τεράστια απάτη από την πλευρά τους. Η κυβέρνηση έχει αποτύχει πλήρως στο πρόγραμμα εμβολιασμού. Το ανήγαγε σε ζήτημα εκβιασμού, τρομοκρατίας και ατομικής ευθύνης και όχι ενημέρωσης απέναντι σε υπαρκτά ερωτήματα για έναν ολόκληρο κόσμο. Έτσι την πλήρη αποτυχία τους πάνε να την μεταφορτώσουν σε ένα κομμάτι του κόσμου ξεκινώντας από το πιο ευαίσθητο, που είναι οι υγειονομικοί. Για να δημιουργήσουν αποδιοπομπαίους τράγους, να γλιτώσουν και να μεταθέσουν την ευθύνη ενώ έχουν αποτύχει ολοσχερώς στην πανδημία. Το κομμάτι που είναι αντιεμβολιαστές είναι ελάχιστο, αμελητέο και δεν καθορίζει αυτή τη στιγμή λειτουργία των νοσοκομείων. Υγειονομική βόμβα για τα νοσοκομεία είναι η αυτή η κυβέρνηση πού τα έχει αφήσει αθωράκιστα, που θέλει να ιδιωτικοποιήσει, που θέλει να διαλύσει τα νοσοκομεία για να τα φάνε οι ιδιώτες».

Ας φτάσουμε τώρα στο μείζον πρόβλημα της υπόθεσης, πόσο κόσμο θέλει να βγάλουν σε αναστολή;

«Έλεγαν για κάτι λιγότερο από 10.000 το λέμε στο περίπου το νούμερο, θα δούμε πως θα εξελιχθεί».

Τι σημαίνει για το ΕΣΥ μία τόσο μεγάλη αποδυνάμωση;

«Κινδυνεύουν πολλές ζωές από την επόμενη εβδομάδα, για να το πω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται».

Η γνώμη σας για τον υπουργό;

«Είναι σαν να βάζεις έναν αρνητή του εμβολίου να σε πείσει να εμβολιαστείς. Έχει ξεσηκώσει θύελλα αντίδρασης στα νοσοκομεία η υπουργοποίηση του Πλεύρη. Κανένας δεν νομιμοποιεί έναν τέτοιο τύπο να είναι υπουργός Υγείας. Έναν ρατσιστή, φασίστα, ακροδεξιό, απάνθρωπο. Είναι ο πάτος αυτή τη στιγμή μιας κυβέρνησης που πρέπει να πέσει. Να τους τσακίσουμε».

Είστε πολύ σαφής, δεν χρειάζεται να ρωτήσω τίποτα άλλο

«Μιλάμε για έναν υπουργό Υγείας που έχει δηλώσει με σαφήνεια ότι πρέπει να σκοτώνουμε τους πρόσφυγες. Που έλεγε πριν 10 χρόνια ότι τα εμβόλια είναι επικίνδυνα. Η τοποθέτησή του είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να επικοινωνήσει με ένα φασιστικό κομμάτι μέσα στην κοινωνία. Είναι επιλογή της Νέας Δημοκρατίας να επικοινωνήσει με ένα ακροδεξιό κομμάτι που υπάρχει και που θεωρεί ότι στην κατάρρευση πού βρίσκεται, αυτό μπορεί να τη σώσει. Όμως κάνει λάθος, αυτό πυροδοτεί μεγαλύτερη οργή απέναντί τους. Οι υγειονομικοί "Έλενα" για παράδειγμα στην πλειοψηφία μας, είμαστε αντιρατσιστές αντιφασίστες. Στο "Έλενα" εξυπηρετούμε ανθρώπους που χρειάζονται τη βοήθειά μας και είναι από λαϊκά στρώματα, φτωχές γυναίκες, μετανάστριες όπως και στα περισσότερα δημόσια νοσοκομεία. Τώρα βάλανε επικεφαλής έναν άνθρωπο ο οποίος λέει ότι πρέπει να τους σκοτώνουμε, να τους πυροβολούμε. Υπουργό υγείας ένα τέτοιο άνθρωπο...»

Τι νομίζετε ότι χρειάζεται να γίνει στο ΕΣΥ για να βγάλουμε τον χειμώνα;

«Αυτή τη στιγμή χρειάζεται να θωρακιστούν τα νοσοκομεία με προσλήψεις, να νομιμοποιηθεί όλος ο κόσμος με συμβάσεις -γιατί πάνε σε απολύσεις τον Οκτώβριο συμβασιούχων, άλλες 10.000 απολύσεις-, μαζικές προσλήψεις να καλυφθούν άμεσα τα πρώτα 30.000 κενά για να μπορέσει να στηθεί η Δημόσια Πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας. Να αυξηθούν τα κρεβάτια ΜΕΘ, να επιταχθεί ο ιδιωτικός τομέας. Να  γίνουν μαζικές προσλήψεις στα σχολεία, να μπούνε 15 μαθητές ανά τάξη για να μην έχουμε διασπορά, να αυξηθούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Να δημιουργήσουμε συνθήκες για μαζικά δωρεάν τεστ στον κόσμο για να ελεγχθεί και να περιοριστεί η μετάδοση. Και μετά να γίνει πραγματικά ειλικρινή συζήτηση από τους εργάτες της Υγείας για το τι είναι το εμβόλιο, ώστε ο κόσμος να πειστεί. Να γίνουν αυτά με νηφαλιότητα και ωραίο τρόπο. Γιατί αν οι γιατροί επικοινωνήσουν και ενημερώσουν ήρεμα, απαντήσουν σε όλες τις απορίες και τους φόβους του κόσμου, το κομμάτι που δεν θα εμβολιαστεί θα είναι  ελάχιστο. Το μόνο που έχουμε μάθει από αυτήν την κυβέρνηση είναι τρομοκρατία, αυταρχισμός, αστυνομία, απολύσεις. Και να βάζει τον κόσμο στην άκρη με την ατομική ευθύνη, να τον πυροβολεί. Είναι αθλιότητα, είναι καταστροφικό και οδηγεί σε χειροτέρευση των συνθηκών της πανδημίας και όλων των υπόλοιπων κοινωνικών ζητημάτων».

Ελλάδα σημαίνει απόλυτη ανεξαρτησία έναντι των πάντων. Ανυπακοή έναντι των ισχυρών. Υπεράσπιση με κάθε θυσία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, έλεγε - «Εδώ και καιρό είμαι πλήρης ημερών οπότε έχω συμφιλιωθεί με το θάνατο. «Στα Περιβόλια» έχω χορέψει μαζί του…», έλεγε τον Μάρτιο του 2017 - Τα λόγια του για τη μουσική, τον Ρίτσο, τους καλλιτέχνες, τη ζωή του

Ο λόγος του Μίκη Θεοδωράκη, όπως ακριβώς και η μουσική του, υπήρξε πάντα χειμαρρώδης. Όταν μιλούσε, κατάφερνε να κάνει τους ακροατές του να κρέμονται από τα χείλη του ενώ είχε μια μοναδική ικανότητα να μεταμορφώνεται αστραπιαία από έναν λόγιο φιλόσοφο σε ένα γλυκό παππού που διηγείται τις ιστορίες της ζωής του σαν να λέει... παραμύθι. Ο λόγος του αποτύπωνε με ακρίβεια και πιστότητα την σύνθετη σκέψη του και τις απόψεις του σχετικά με την τέχνη, τον πολιτισμό, την κοινωνία, την πολιτική, την Ελλάδα, τον κόσμο και πάνω απ΄ όλα τον Άνθρωπο. Παραθέτουμε λοιπόν κάποιες από τις απόψεις που είχε εκφράσει κατά καιρούς σε συνεντεύξεις, κείμενα και ομιλίες του.

 

Για τη ζωή και το έργο του:  «Ολόκληρη η ζωή και το έργο μου μπορούν να ερμηνευτούν και κατανοηθούν μόνο κάτω από το πρίσμα των τριών λέξεων που με γαλούχησαν: Ελλάδα, Πατρίδα, Ελευθερία».

 

 

Για τον ρόλο της βίας στη ζωή του: «Έζησα σε μια εποχή στην οποία η βία έπαιζε τον κύριο ρόλο στη διαμόρφωση Λαών, Κοινωνιών και Ανθρώπων. Έτσι αναγκάστηκα κι εγώ αντί να ακολουθώ απερίσπαστος την πορεία που επέλεξα και που βασικά ήταν ο δρόμος της Τέχνης και της ειρηνικής ζωής, να δαπανώ το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεών μου σε πράξεις αντίθεσης και αντίστασης κατά της βίας που με περικύκλωνε και με προκαλούσε όπως και σε όλους τους άλλους.

Στο σημείο αυτό υπήρχε φυσικά διαφοροποίηση στη στάση του α ή του β ανάλογα με τον χαρακτήρα του και την αγωγή του. Η δική μου κυρίως ηθική φόρτιση μού επέβαλε να είμαι απόλυτος στις επιλογές, τη στάση και τις πράξεις μου και να αφοσιώνομαι ολοκληρωτικά.

Το ευτύχημα για μένα ήταν το ότι κατόρθωσα να έχω την απόλυτη σχέση και με την Τέχνη και ειδικά με την Μουσική. Όμως οι συνθήκες ήταν τέτοιες που δεν κατόρθωσα να δώσω. Τώρα εκ των υστέρων διαπιστώνω, ότι θα μπορούσα να ελαττώσω -χωρίς ηθική βλάβη- την αφοσίωσή μου στο Χρέος ολοκληρώνοντας την προσφορά μου στην Τέχνη. Έτσι θα φύγω γεμάτος με μια θάλασσα Μουσικής που έχω μέσα μου και που την θυσίασα χωρίς να μπορέσω να πραγματοποιήσω ούτε το 10% των οραμάτων μου για το μέλλον της ανθρώπινης κοινωνίας.

Η βία τελικά αποδείχθηκε πιο δυνατή από τους αμέτρητους αγώνες και τις θυσίες των ανθρώπων. Και για μένα ολέθρια...».

Για τη διαδικασία της μουσικής δημιουργίας: «Προκειμένου για την Μουσική και την Μελωδία η εμπειρία μου δείχνει ότι ο συνθέτης περνά σε τακτικά διαστήματα μια περίοδο γονιμοποίησης, κατά την οποία επικρατεί μέσα του απόλυτο χάος. Τότε σε μια στιγμή παρουσιάζονται στο μυαλό του μουσική και κυρίως μελωδίες και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο οφείλει να κατέχει την τεχνική, ώστε να τις καταγράφει στο πεντάγραμμο. Το ερώτημα είναι: Τι μεσολαβεί, ώστε να βγαίνουν μέσα από το χάος (δηλαδή μέσα από το τίποτα) αυτές οι Μουσικές; Η άποψή μου είναι ότι ο γεννημένος συνθέτης, αν και εφ' όσον έχει καλλιεργηθεί πνευματικά και ψυχικά και έχει σπουδάσει σε βάθος την τεχνική της μουσικής σύνθεσης, τότε κατά την περίοδο της εσωτερικής του γονιμοποίησης δέχεται το «σπέρμα» της συμπαντικής αρμονίας που καταλήγει στην γένεση μουσικής. Είναι ένας πνευματικός γάμος ανάμεσα σε έναν θνητό και τον αθάνατο ωκεανό αρμονίας που μας περιβάλλει και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο τα έργα των μεγάλων συνθετών και γενικότερα των μεγάλων καλλιτεχνών παραμένουν αθάνατα».

Για τους καλλιτέχνες: «Τα όπλα του καλλιτέχνη είναι η ομορφιά που γοητεύει την ψυχή, ώστε ο κάθε άνθρωπος να ψηλώσει μέσα του και να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και δύναμη, να μη γονατίσει, να σταθεί όρθιος και να αντιμετωπίσει το τέρας ως ίσος προς ίσον. Για να γίνει τελικά πιο δυνατός από αυτό και να το νικήσει!».

 

Για τον Άνθρωπο: «Εμείς οι μουσικοί θεωρούμεθα και είμεθα προνομιούχα όντα γιατί ασχολούμεθα με την Αρμονία. Δηλαδή τον τελικό και τον μέγιστο ιδανικό της φυσικής και κοινωνικής ζωής. Όμως αν κρίνω από τον εαυτό μου, μονάχα την τελευταία πενταετία συνειδητοποίησα πως ο τελειότερος οργανισμός απ' όσους εγνώρισα -τελειότερος ακόμα κι από την μουσική- είναι ο Άνθρωπος. Και ο ανθρώπινος οργανισμός, για να λειτουργήσει ομαλά, χρειάζεται πάνω απ' όλα απόλυτη ισορροπία στις κινήσεις και στις συνήθειές μας».

Για τον Ρίτσο: «Ο Γιάννης Ρίτσος είναι το πρότυπο του Πολίτη-Ποιητή, δηλαδή του ανθρώπου που γνωρίζει το Χρέος του απέναντι στην κοινωνία και την πατρίδα. Επομένως είναι ένα πρότυπο που στις μέρες μας σπανίζει, σε βαθμό που οι πολλοί όχι μόνο δεν το βλέπουν, αλλά επιπλέον το αντιμετωπίζουν σαν μια ξεπερασμένη προσωπική ιδιοτροπία. Με το γενικό δόγμα που έχει κατακτήσει την κοινωνία μας σήμερα, «ο καθένας για τον εαυτό του», παραδείγματα όπως αυτό του Γιάννη Ρίτσου είναι επόμενο να θεωρούνται όχι μόνο «ξεπερασμένα», αλλά και επικίνδυνα!»

Για τον Πολιτισμό: «Τον Πολιτισμό τον κάνουν οι άνθρωποι του Πολιτισμού, των οποίων τα έργα τα αποδέχεται ο Λαός ανάλογα με την αξία τους. Όσο πιο πολλά και καλά έργα γίνονται και όσο υπάρχουν οι συνθήκες να πάνε στον Λαό, τόσο αναπτύσσεται ο Πολιτισμός σε μια χώρα. Ο ρόλος του Υπουργείου Πολιτισμού είναι να ενθαρρύνει με κάθε μέσον το σύνολο των ανθρώπων του Πολιτισμού απ’ τη μια μεριά κι από την άλλη να βοηθά με υποδομές και ενισχύσεις, ώστε τα έργα αυτά να πάνε σε όσο το δυνατόν περισσότερουςανθρώπους. Υπάρχει φυσικά και η εγχώρια όσο και η διεθνής κληρονομιά των πολιτιστικών έργων. Και γι’ αυτά θα πρέπει να πάνε όσο γίνεται πιο βαθιά και πλατεία μέσα στον Λαό.

Για όλα αυτά δεν υπήρξε και δεν υπάρχει συνολικά κρατική γνωστή άποψη ή εκτίμηση και επομένως δεν βρέθηκαν ακόμα τα μέσα, οι μέθοδοι ώστε να μπορέσουμε να πούμε ότι υπήρξε Υπουργείο Πολιτισμού που να ασχοληθεί ουσιαστικά με τον Πολιτισμό. Ούτε φυσικά και στην εποχή της μυθικής Μελίνας».

Για τις διαφορές των πολιτισμών: «Όλοι οι πολιτισμοί αντλούν τα νερά τους από τον ίδιο Ωκεανό της ουράνιας Αρμονίας. Άρα στο βάθος τους είναι όμοιοι και οι διαφορές τους είναι τοπικές και επιφανειακές».

Για τη Μουσική:  «Η γνήσια Μουσική αποτελεί το καθημερινό ψωμί των ανθρώπων και το κύριο στήριγμά τους σε εποχές δοκιμασίας».

Για τη μελοποιημένη ποίηση: «Η μελοποίηση της Ποίησης, όπως και γενικότερα η προσπάθεια να πάει η αληθινή Τέχνη στον Λαό, αποτέλεσαν στοιχεία της πρόσφατης εθνικής μας αναγέννησης, που μπόρεσε να βγει στην επιφάνεια της δεκαετίας του ΄50 και του ΄60, για να χτυπηθούν μετωπικά από την Χούντα που υπήρξε η απαρχή της παρακμής που μεγαλώνει χρόνο με χρόνο».

Τί σημαίνει Ελλάδα: «Απόλυτη ανεξαρτησία έναντι των πάντων. Ανυπακοή έναντι των ισχυρών. Υπεράσπιση με κάθε θυσία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».

Για το θάνατο: «Εδώ και καιρό είμαι πλήρης ημερών οπότε έχω συμφιλιωθεί με το θάνατο. «Στα Περιβόλια» έχω χορέψει μαζί του…’Ο, τι και να γίνει εγώ το χάρο τον έχω νικήσει! Ας έρθει λοιπόν όποτε θέλει» (Μάρτιος ’17)

Για την υστεροφημία του: «Οι επόμενες γενιές θα ήθελα να με θυμούνται όπως ακριβώς είµαι».

Το μήνυμα προς τους Έλληνες: «Αν ήθελα να στείλω ένα μήνυμα στον ελληνικό λαό θα ξαναέλεγα τα λόγια του Διονυσίου Σολωμού (ελαφρώς παραλλαγμένα): «Κλείστε βαθιά στην καρδιά σας την Ελλάδα. Και μονάχα τότε θα ανοίξουν για σας και τα παιδιά σας διάπλατες οι πόρτες για την Πρόοδο και την Ευτυχία του Λαού μας».

 Πηγή: Protothema.gr

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 96 ετών ο Μίκης Θεοδωράκης, μία από τις σημαντικότερες και πιο πολυσυζητημένες προσωπικότητες της νεότερης Ελλάδας.

Συνθέτης, στιχουργός, ποιητής, πεζογράφος, πολιτικός, ακτιβιστής και αγέραστος αγωνιστής της ζωής και της δημοκρατίας, ο Μίκης συμπυκνώνει την ιστορία της Ελλάδας από την Κατοχή έως σήμερα.

Ως πολιτικός υπήρξε υπουργός και τέσσερις φορές εκλεγμένος βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου με το ΚΚΕ και τη ΝΔ, ενώ παράλληλα ήταν ακτιβιστής τιμημένος με το Βραβείο Ειρήνης Λένιν το 1983.

Είχε ασχοληθεί με όλα τα είδη της μουσικής, ενώ έχει συνθέσει τον ίσως πιο αναγνωρίσιμο ελληνικό ρυθμό διεθνώς, το συρτάκι «Ζορμπάς» (1964), βασισμένο σε παραδοσιακή κρητική μουσική. Επίσης είχε ασχοληθεί με την κλασική μουσική γράφοντας συμφωνίες, ορατόρια, μπαλέτα, όπερες και μουσική δωματίου.

Συνθέσεις του έχουν ερμηνευτεί από καλλιτέχνες παγκοσμίου φήμης, όπως οι Beatles, η Σίρλεϊ Μπάσεϊ, η Τζόαν Μπαέζ και η Εντίθ Πιάφ, ενώ έχει γράψει μουσική για γνωστές ταινίες όπως οι: «Φαίδρα» (1962), «Αλέξης Ζορμπάς» (1964), «Ζ» (1969) και «Σέρπικο» (1973). Το 1970, για τη μουσική στη ταινία «Ζ» τού απονεμήθηκε το βραβείο BAFTA για πρωτότυπη μουσική, ενώ ήταν υποψήφιος στην ίδια κατηγορία του 1974, για την ταινία «State of Siege» και το 1975 για την ταινία «Serpico». Επίσης ήταν υποψήφιος για Γκράμι το 1966 και το 1975 για το μουσικό θέμα των ταινιών «Ζορμπάς» και «Serpico» αντίστοιχα.

Το πιο σημαντικό του έργο θεωρείται η μελοποιημένη ποίηση με στίχους από ποιήματα βραβευμένων ποιητών ελληνικής και ξένης καταγωγής, όπως οι Γιάννης Ρίτσος (Βραβείο Ειρήνης Λένιν 1976), Γιώργος Σεφέρης (Νόμπελ 1963), Πάμπλο Νερούδα (Νόμπελ 1971), Οδυσσέας Ελύτης (Νόμπελ 1979), ενώ το 2000 προτάθηκε για Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.

Το 1953 νυμφεύθηκε τη γιατρό Μυρτώ Αλτίνογλου (το ζευγάρι απέκτησε δύο παιδιά, τον Γιώργο και τη Μαργαρίτα).

Η καλλιτεχνική διαδρομή του κορυφαίου συνθέτη

Ο Μιχαήλ (Μίκης) Θεοδωράκης γεννήθηκε στη Χίο στις 29 Ιουλίου 1925, από πατέρα Κρητικό και μητέρα Μικρασιάτισσα. Λόγω της επαγγελματικής ιδιότητας του πατέρα του (ανώτερος δημόσιος υπάλληλος) πέρασε τα παιδικά του χρόνια μετακινούμενος σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας: Μυτιλήνη (1925-1928), Σύρο και Αθήνα (1929), Ιωάννινα (1930-1932) Αργοστόλι (1933-1936), Πάτρα (1937-1938), Πύργο (1938-1939) και Τρίπολη (1939-1943).

Οι πρώτες συνθέσεις και τα πρώτα ποιήματα

Πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ανακαλύψει την αγάπη του για τη μουσική κι έγραψε τις πρώτες του συνθέσεις, ενώ το 1942 εξέδωσε τα πρώτα του ποιήματα, με το ψευδώνυμο «Ντίνος Μάης».

Στην Τρίπολη, μόλις 17 ετών, έδωσε την πρώτη του συναυλία παρουσιάζοντας το έργο του «Κασσιανή» και πήρε μέρος στην αντίσταση κατά των κατακτητών. Στη μεγάλη διαδήλωση της 25ης Μαρτίου 1943 συνελήφθη για πρώτη φορά από τους Ιταλούς και βασανίστηκε. Διέφυγε στην Αθήνα, όπου οργανώθηκε στον ΕΛΑΣ και εκτελούσε χρέη διαφωτιστή στον Πέμπτο Τομέα της ΕΠΟΝ, ενώ αγωνιζόταν και σαν διμοιρίτης της Μεταξωτής Διμοιρίας του 1ου τάγματος της Νέας Σμύρνης κατά τα Δεκεμβριανά. Συγχρόνως σπούδαζε στο Ωδείο Αθηνών με καθηγητή τον Φιλοκτήτη Οικονομίδη.

Εμφύλιος Πόλεμος

Μετά τα Δεκεμβριανά, καταδιώχθηκε από τις αστυνομικές αρχές. Για ένα διάστημα ζούσε παράνομα στην Αθήνα. Συνελήφθη στις μαζικές συλλήψεις στις 9-10 Ιουλίου 1947 και κατόπιν στάλθηκε εξόριστος με σχετική ελευθερία κινήσεων στην Ικαρία, όπου ήταν ο κομματικός υπεύθυνος του χωριού εξορίας, από όπου θα προσπαθούσε ανεπιτυχώς να αποδράσει με τους άλλους εξόριστους υπό τον Βασίλη Ζάννο. Με τη γενικευμένη αμνηστία που έδωσε η κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη περνάει στην παρανομία στην προσπάθεια συμμετοχής σε ένοπλες ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού Αθηνών και βρέθηκε στην ομάδα του Παύλου Παπαμερκουρίου. Συνελήφθη ξανά στο σπίτι του πατέρα του, όπου βρήκε καταφύγιο όντας άρρωστος από πλευρίτιδα, αλλά στη συνέχεια στάλθηκε ξανά εξόριστος στην Ικαρία, αυτή τη φορά σε συνθήκες πειθαρχηµένης διαβίωσης για λίγους μήνες, όπου έγραψε το έργο «Ελεγείο και θρήνος στον Βασίλη Ζάννο» στη μνήμη του Βασίλη Ζάννου, που εκτελέστηκε το 1948. Έπειτα μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο της Μακρονήσου, όπου βασανίστηκε μέχρι παράλυσης.

Σύμφωνα με πηγές, μετά από παρέμβαση του πατέρα και του θείου του, ανώτερων κρατικών υπαλλήλων, απολύθηκε ως ανάπηρος.

Σπουδές στο Παρίσι

Στα τέλη του 1949 στάλθηκε στα Χανιά, όπου και ανάρρωσε. Το 1950 όμως επέστρεψε στην Αθήνα, από όπου αποφοίτησε από το Ωδείο με δίπλωμα στην αρμονία. Στη συνέχεια υπηρέτησε το υπόλοιπο της θητείας σε Αλεξανδρούπολη, Αθήνα και Χανιά. Το 1950 αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει λόγω των συνεχών προκλήσεων που αντιμετώπιζε, όμως γλίτωσε τον κίνδυνο και το 1951 απολύθηκε οριστικά από τον στρατό. Το 1954 μετανάστευσε με κρατική υποτροφία στο Παρίσι, όπου γράφτηκε στο Conservatoire και σπούδασε με τον Ολιβιέ Μεσιάν, για σύντομο χρονικό διάστημα, Μουσική Ανάλυση, καθώς επίσης και Διεύθυνση Ορχήστρας με τον Εζέν Μπιγκό. Συνέθεσε μουσική για το μπαλέτο της Λουντμίλα Τσέρινα, το Κόβεντ Γκάρντεν, το Μπαλέτο της Στουτγκάρδης και επίσης για τον κινηματογράφο. Το 1957 του απονεμήθηκε το πρώτο βραβείο του Φεστιβάλ της Μόσχας από τον Σοστακόβιτς για το έργο του Suite No 1 για πιάνο και ορχήστρα. Συγχρόνως συνέθεσε πολλά έργα συμφωνικής μουσικής και μουσικής δωματίου.

Επιστροφή στην Ελλάδα

Το 1960 επέστρεψε στην Ελλάδα, ενώ τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά ο «Επιτάφιος», που άνοιξε έναν καινούριο δρόμο για το ελληνικό τραγούδι, όχι μόνο γιατί σηματοδοτούσε μία ουσιαστική αλλαγή στη μουσική φόρμα, αλλά γιατί πάντρευε τη σύγχρονη λαϊκή μουσική με τη σύγχρονη ελληνική ποίηση και το ευρωπαϊκό έντεχνο στοιχείο με το ελληνικό λαϊκό στοιχείο. Η πρώτη εκδοχή του «Επιτάφιου» του Γιάννη Ρίτσου (γράφτηκε το 1958) ηχογραφήθηκε από τη Νάνα Μούσχουρη σε ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας Μάνου Χατζιδάκι.

Την ίδια χρονιά ο Μίκης Θεοδωράκης άρχισε και, σχεδόν, ολοκλήρωσε το «Άξιον Εστί» του Οδυσσέα Ελύτη.

«Εντούτοις δεν βιάστηκα να το παρουσιάσω, όπως λέει και ο ίδιος στο βιβλίο του "Μουσική για τις μάζες", γιατί διαισθανόμουν ότι το ελληνικό κοινό δεν ήταν ακόμη ώριμο για να το δεχτεί. Η πρώτη εκτέλεσή του έγινε στα τέλη του 1964» ανέφερε ο ίδιος. Το 1960, επίσης, ο Μίκης Θεοδωράκης έγραψε τη μουσική για τα «Επιφάνεια», σε ποίηση Γιώργου Σεφέρη, και συνέθεσε δεκάδες κύκλους τραγουδιών που βρήκαν βαθύτατη απήχηση στην Ελλάδα. Ίδρυσε τη Μικρή Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών και έδωσε πολλές συναυλίες στη χώρα προσπαθώντας να εξοικειώσει τον κόσμο με τη συμφωνική μουσική.

Το 1963, μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη, ιδρύθηκε η «Νεολαία Λαμπράκη», της οποίας εκλέχθηκε πρόεδρος. Την ίδια εποχή εκλέχθηκε βουλευτής της ΕΔΑ και το 1964 απέκτησε διεθνή αναγνώριση με τη σύνθεση της μουσικής για την ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη «Αλέξης Ζορμπάς» (Zorba the Greek).

Τα χρόνια της Δικτατορίας

Την 21η Απριλίου του 1967 πέρασε στην παρανομία και απηύθυνε την πρώτη έκκληση για αντίσταση κατά της Δικτατορίας στις 23 Απριλίου. Τον Μάιο του 1967 ίδρυσε μαζί με άλλους την πρώτη αντιστασιακή οργάνωση κατά της Δικτατορίας, το ΠΑΜ, και εκλέχθηκε πρόεδρός του.

Συνελήφθη τον Αύγουστο του 1967. Ακολούθησαν η φυλάκισή του στην οδό Μπουμπουλίνας, η απομόνωση, οι φυλακές Αβέρωφ, η μεγάλη απεργία πείνας, το νοσοκομείο, η αποφυλάκιση και ο κατ' οίκον περιορισμός, η εκτόπιση με την οικογένειά του στη Ζάτουνα Αρκαδίας και τέλος το στρατόπεδο Ωρωπού. Πολλά από τα καινούρια έργα του κατάφερε με διάφορους τρόπους να τα μεταβιβάσει στο εξωτερικό, όπου τα τραγουδούσαν η Μαρία Φαραντούρη και η Μελίνα Μερκούρη.

Στον Ωρωπό η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε. Στο εξωτερικό ξεσηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριών. Προσωπικότητες, όπως οι Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Άρθουρ Μίλερ, Λόρενς Ολίβιε, Ιβ Μοντάν και άλλοι, δημιουργήθηκαν επιτροπές για την απελευθέρωσή του. Τελικά, υπό την πίεση αυτή αποφυλακίζεται και ταξιδεύει στο Παρίσι τον Απρίλιο του 1970. Στο εξωτερικό απηύθυνε νέο κάλεσμα για την πτώση της Δικτατορίας και την επαναφορά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Το 1972 επισκέφτηκε το Ισραήλ δίνοντας συναυλίες και συναντήθηκε με τον Γιασέρ Αραφάτ, στον οποίο επέδωσε το μήνυμα της ισραηλινής κυβέρνησης και προσπάθησε να τον πείσει να αρχίσει συζητήσεις με την άλλη πλευρά.

Συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη μετά την πτώση της Χούντας

Μεταπολίτευση

Το 1974 με την πτώση της Δικτατορίας γύρισε στην Ελλάδα. Έδωσε πολλές συναυλίες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό μαζί με τη Μαρία Φαραντούρη.

Παράλληλα συμμετείχε στα κοινά είτε ως απλός πολίτης, είτε ως βουλευτής (τις περιόδους 1981-86 και 1989-92) είτε ως υπουργός Επικρατείας (1990-92), θέσεις από τις οποίες τελικά παραιτήθηκε.

Το 1976 ίδρυσε το Κίνημα «Πολιτισμός της Ειρήνης» και έδωσε διαλέξεις και συναυλίες σε όλη την Ελλάδα. Το 1983 του απονεμήθηκε το Βραβείο Λένιν για την Ειρήνη.

Το 1986 έγινε πραγματικότητα η δημιουργία επιτροπών ελληνοτουρκικής φιλίας στην Ελλάδα με πρόεδρο τον ίδιο και στην Τουρκία με τη συμμετοχή γνωστών πνευματικών ανθρώπων όπως ο Αζίζ Νεσίν, ο Γιασάρ Κεμάλ και ο Ζουλφί Λιβανελί. Ο Θεοδωράκης έδωσε πολλές συναυλίες στην Τουρκία, που τις παρακολούθησαν κυρίως νέοι με συνθήματα υπέρ της φιλίας μεταξύ των δύο λαών. Αργότερα έπαιξε και πάλι τον ρόλο του άτυπου πρεσβευτή ειρήνης, μεταφέροντας μηνύματα των Ελλήνων πρωθυπουργών, του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, προς την τουρκική κυβέρνηση. Επίσης το 1986, μετά την καταστροφή στο Τσερνομπίλ, πραγματοποίησε μεγάλη περιοδεία με συναυλίες σ' όλη την Ευρώπη κατά της ατομικής ενέργειας. Το 1988 διοργανώθηκαν στην τότε Δυτική Γερμανία με δική του πρωτοβουλία δύο συνέδρια για την ειρήνη, στο Τίμπιγκεν και την Κολωνία. Συμμετέχουν πολιτικοί όπως ο Όσκαρ Λαφοντέν και ο Γιοχάνες Ράου, φιλόσοφοι όπως ο Φρίντριχ Ντίρενματ, συγγραφείς, πολιτειολόγοι και καλλιτέχνες. Εκεί είχε την ευκαιρία να αναπτύξει τη θεωρία του για τον ελεύθερο χρόνο και τη σημασία του στη διαμόρφωση ελεύθερων ανθρώπων.

Ο Θεοδωράκης στην Ανατολική Γερμανία το 1989

Το 1990 έδωσε 36 συναυλίες σε όλη την Ευρώπη υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστίας. Συνέχισε δίνοντας συναυλίες για την ηλιακή ενέργεια (υπό την αιγίδα της Εurosolar), κατά του αναλφαβητισμού, κατά των ναρκωτικών κ.λπ.

Παράλληλα αγωνίστηκε και για τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άλλες χώρες και κυρίως στις γειτονικές Αλβανία (που την επισκέφτηκε και ως υπουργός για τα δικαιώματα της ελληνικής μειονότητας) και Τουρκία. Ως πρόεδρος Διεθνούς Επιτροπής στο Παρίσι κατέβαλε προσπάθειες για την απελευθέρωση των Τούρκων ηγετών της αντιπολίτευσης Κουτλού και Σαργκίν, κάτι που τελικά επιτεύχθηκε. Πρότεινε τη διοργάνωση Πανευρωπαϊκού Συνεδρίου Ειρήνης στους Δελφούς και υπέβαλε στην κυβέρνηση σχέδιο για μια «Ολυμπιάδα του Πνεύματος». Ίδρυσε επιτροπή συμπαράστασης και βοήθειας προς τον κουρδικό λαό.

Το 1993 ανέλαβε Γενικός Διευθυντής Μουσικών Συνόλων της ΕΡΤ, όμως παραιτήθηκε τον επόμενο χρόνο. Το 1994 έλαβε τιμητικό διδακτορικό τίτλο από το Πανεπιστήμιο του Κεμπέκ.

Το 1994 γιορτάστηκε πανηγυρικά στο Όσλο η υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων παρουσία των Πέρες και Αραφάτ με την παρουσίαση του Μαουτχάουζεν με ερμηνεία από τη Μαρία Φαραντούρη -που στο μεταξύ είχε γίνει εθνικό τραγούδι του Ισραήλ- και του Ύμνου για την Παλαιστίνη που έγραψε ο Θεοδωράκης, ως αναγνώριση και της δικής του συμβολής στην υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή αυτή. Επισκέφτηκε επίσης την Αλγερία, την Αίγυπτο, την Τύνιδα, τον Λίβανο.

Τα επόμενα χρόνια παρουσιάζονται οι όπερές του «Ηλέκτρα» (1995) και «Αντιγόνη» (1999), ενώ παράλληλα ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα στο εξωτερικό και πήρε δυναμικά θέση σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της εποχής (ελληνοτουρκική φιλία, σεισμοί, βομβαρδισμοί στην Γιουγκοσλαβία, Υπόθεση Οτσαλάν, πόλεμος στο Αφγανιστάν, πόλεμος στο Ιράκ κ.λπ.). Το 2002 παρουσιάστηκε η όπερά του «Λυσιστράτη», ένας αληθινός ύμνος στην Ειρήνη.

Πολιτική δραστηριότητα

Ο Μίκης Θεοδωράκης το 1974 κατέβηκε υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο της Ενωμένης Αριστεράς στην Βʹ Πειραιά, όμως δεν κατάφερε να εκλεγεί. Έλαβε 6.345 σταυρούς προτίμησης και κατέλαβε την τρίτη θέση ανάμεσα σε 8 υποψηφίους. Ο συνδυασμός κατέκτησε μία έδρα.

Το 1978, μετά από πρόταση που δέχτηκε, αποφάσισε να κατέβει υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων, υποστηριζόμενος από το ΚΚΕ. Ο συνδυασμός του έλαβε 59.428 ψήφους (ποσοστό 16,32%) καταλαμβάνοντας την τρίτη θέση, πίσω από τους συνδυασμούς των Γιώργου Πλυτά και Δημήτρη Μπέη.

Το 1981 κατάφερε να εκλεγεί βουλευτής στην εκλογική περιφέρεια της Βʹ Πειραιά με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, λαμβάνοντας 13.785 σταυρούς προτίμησης, πρώτη θέση ανάμεσα σε 10 υποψήφιους (μοναδική έδρα για το κόμμα στη συγκεκριμένη περιφέρεια). Επανεξελέγη το 1985, αυτή τη φορά τοποθετημένος στην πρώτη θέση του ΚΚΕ στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.

Το 1990, με τη διάσπαση του ΚΚΕ και λόγω της διαφωνίας που είχε με αυτή την κατάσταση, αποφάσισε να κατέλθει ως ανεξάρτητος συνεργαζόμενος με τη Νέα Δημοκρατία. Εξελέγη τοποθετημένος στην τρίτη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του κόμματος και διετέλεσε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου και Επικρατείας για περίπου 2,5 χρόνια.

Την 1η Δεκεμβρίου 2010 ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε την ίδρυση Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών με την ονομασία «Σπίθα». Τον Σεπτέμβριο του 2013 αποφάσισε με επιστολή του να αποστρατευτεί από τη «Σπίθα».

Το 2015, κατά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση αρχικά διάκειται ευνοϊκά προς αυτή, αλλά στη συνέχεια της άσκησε έντονη κριτική. Στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 τάχθηκε υπέρ του «Όχι».

Ο Γιάννης Ρίτσος έχει γράψει για τον φίλο, συναγωνιστή και συνεργάτη του:

«Μίκης Θεοδωράκης: ο πολυτάλαντος, ο πολυδιάστατος, ο πολυσύνθετος, ο πολυδύναμος. Όλα σ’ αυτόν είναι μεγάλα: ανάστημα, χέρια, πόδια, φωνή, γέλιο, κίνηση – όλα στον υπερθετικό βαθμό.

»Είναι απ’ αυτούς που όταν χορεύουν στην πλατεία μέσα στα σπίτια τρέμουν τα ταβάνια και κουδουνίζουνε τα γυαλικά στα ράφια.

»Ρωμιός. Γνήσιος Ρωμιός. Κι έχει πάντα κρεμασμένο στον κόρφο του σε χοντρό, λαϊκό, τσαγκαράδικο σπάγκο (κι όχι σε χρυσή αλυσιδίτσα) γκόλφι του την Ελλάδα. Κι η Ελλάδα αναγνωρίζει στο έργο του το πρόσωπό της.

[…]

»Μα τι να πει κανείς για το Μίκη; Τι να πρωτοπεί; Ένα ακατάπαυστο μονάχα χειροκρότημα κι ένα μεγάλο "Γεια σου Μίκη"».

Στην εξηντάχρονη καριέρα του, ο Μίκης Θεοδωράκης έχει γράψει πάνω από 1.000 τραγούδια, πολλά συμφωνικά έργα, καντάτες και ορατόρια, μουσική για δεκάδες θεατρικά έργα και τραγωδίες, όπερες και μουσική για τον κινηματογράφο.

Μουσικό έργο

Στις συνθέσεις που έχει ολοκληρώσει περιλαμβάνονται έργα όπερας, συμφωνική μουσική, μουσική δωματίου, ορατόρια, μπαλέτα, χορωδιακή, εκκλησιαστική μουσική, μουσική αρχαίου δράματος, θεάτρου, κινηματογράφου, έντεχνου, λαϊκού τραγουδιού, λαϊκά ορατόρια και μετασυμφωνικά έργα.

Κυριότερα έργα

Κύκλοι τραγουδιών: Τα σκατά, Επιτάφιος, Επιφάνεια, Πολιτεία Α΄, Β΄, Γ΄ και Δ΄, Λιποτάκτες, Μικρές Κυκλάδες, Χρυσοπράσινο Φύλλο, Η Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν + Κύκλος Φαραντούρη, Ρωμιοσύνη, Romancero Gitano, Θαλασσινά φεγγάρια, Ο ήλιος και ο χρόνος, Δώδεκα λαϊκά, Νύχτα θανάτου, Αρκαδίες, Τα τραγούδια του Αγώνα, Τα τραγούδια του Ανδρέα, Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας, Μπαλάντες (σε ποίηση Μανώλη Αναγνωστάκη), Στην Ανατολή, Τα λυρικά (σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη), Χαιρετισμοί, Επιβάτης, Ραντάρ, Διόνυσος, Φαίδρα, Καρυωτάκης, Τα πρόσωπα του ήλιου, Μνήμη της πέτρας, Ως αρχαίος άνεμος, Μήπως ζούμε σ' άλλη χώρα;, Μια θάλασσα γεμάτη μουσική, Η Βεατρίκη στην οδό Μηδέν, Ασίκικο Πουλάκη, Λυρικώτερα, Λυρικώτατα, Σερενάτες, Τα Πικροσάββατα.

Μουσική για θέατρο: Όμορφη πόλη, Το τραγούδι του νεκρού αδελφού, Μαγική πόλη, Ένας όμηρος, Εχθρός Λαός, Προδομένος Λαός, Καποδίστριας, Χριστόφορος Κολόμβος, Περικλής, Αυτό το δέντρο δεν το λέγανε υπομονή, Το θεριό του Ταύρου, Μάκβεθ.

Μουσική για αρχαίο δράμα: Ορέστεια (Αγαμέμνων, Χοηφόροι, Ευμενίδες), Αντιγόνη, Ιππής, Λυσιστράτη, Προμηθεύς Δεσμώτης, Οιδίπους Τύραννος, Εκάβη, Ικέτιδες, Τρωάδες, Φοίνισσες, Αίας, Μήδεια.

Μουσική για κινηματογράφο: Συνοικία το όνειρο, Ζορμπάς, Ζ, Σέρπικο, Ιφιγένεια, Ηλέκτρα, Το μπλόκο, Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά, Σουτιέσκα (Τίτο), Μπιριμπί, Φαίδρα, Κατάσταση πολιορκίας, Actas de Marusia.
Ορατόρια: Άξιον εστί, Μαργαρίτα, Επιφάνεια Αβέρωφ, Κατάσταση πολιορκίας, Πνευματικό εμβατήριο, Requiem, Canto General, Θεία Λειτουργία, Λειτουργία για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο.

Συμφωνικά έργα και Μουσική Δωματίου: 1η, 2η, 3η 4η, 7η Συμφωνία, Κατά Σαδδουκαίων, Canto Olympico, Τρίο, Σεξτέτο, Το Πανηγύρι της Αση-Γωνιάς, Ελληνική Αποκριά, Κύκλος, Σονατίνα για πιάνο, Σουίτα αρ. 1, 2 και 3, Σονατίνα αρ. 1 και αρ. 2 για βιολί και πιάνο, Οιδίπους Τύραννος, Κοντσέρτο για πιάνο, Ραψωδία για τσέλο και ορχήστρα, Sinfonietta, Adagio.

Μπαλέτα: Οι Εραστές του Τερουέλ, Αντιγόνη, Ζορμπάς. άξιον εστί.canto general.

Όπερες: Καρυωτάκης (Οι μεταμορφώσεις του Διονύσου), Μήδεια, Ηλέκτρα, Αντιγόνη, Λυσιστράτη.

Εργογραφία (βιβλία)

Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει γράψει πολλά βιβλία, αρκετά από αυτά έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες.
Μεταξύ άλλων, το δημοσιευμένο έργο του περιλαμβάνει:

• Για την ελληνική μουσική, Καστανιώτης, 1986.
• Ανατομία της μουσικής, Αλφειός, 1990.
• Οι Δρόμοι του Αρχάγγελου. Αυτοβιογραφία (5 τόμ.), Κέδρος, 1990-1996· (Α΄+Β΄), Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2009.
• Πού να βρω την ψυχή μου (τόμ. Α΄-Γ΄), Λιβάνης - Νέα Σύνορα, 2002-2003· (Α΄+Β΄), IANOS, 2016-2017.
• Το μανιφέστο των Λαμπράκηδων. Ποιοί είμαστε - Τί θέλουμε - Γιατί μας πολεμάνε, ΅Ελληνικά Γράμματα, 2003.
• Περί τέχνης, Παπαζήσης, 2003.
• Μάνου Χατζιδάκι εγκώμιον, IANOS, 2004.
• Ο συμφωνικός Θεοδωράκης. Από την Κασσιανή ως τη Λυσιστράτη, Πατάκης, 2008.
• Ελληνικότητα και διανόηση (συγγραφή με τον Γιώργο Κοντογιώργη), IANOS, 2007,
• Σπίθα. Για μια Ελλάδα ανεξάρτητη και δυνατή, IANOS, 2011.
• Μίκης Θεοδωράκης: Η ζωή μου (συνομιλίες με τον Γ. Αρχιμανδρίτη), Πατάκης, 2011.
• Διάλογοι στο λυκόφως. 90 συνεντεύξεις, IANOS, 2016.
• Πού να βρω την ψυχή μου... Α' Τόμος - Μουσική, IANOS, 2016.
• Μονόλογοι στο λυκαυγές, IANOS, 2017.
• Πού να βρω την ψυχή μου... Β' Τόμος - Τέχνη & Πολιτισμός, IANOS, 2017.
• Πού να βρω την ψυχή μου... Γ' Τόμος - Ιδέες, IANOS, 2018.
• Να μαγευτώ και να μεθύσω, IANOS, 2019.
• Μια πρόταση του Μίκη Θεοδωράκη για την δημιουργική εργασία και τον ελεύθερο χρόνο. Αντιμανιφέστο, IANOS, 2020.

Επίσης, συνέγραψε πολλούς κύκλους ποιημάτων που μελοποίησε ο ίδιος, μεταξύ των οποίων και «Το τραγούδι του νεκρού αδελφού», «Ο Ήλιος και ο Χρόνος», «Αρκαδία Ι», «Αρκαδία VI» και «Αρκαδία X» και το «Τραγούδι της γης» από τη συμφωνία Νο 2. Έχει επίσης δημοσιεύσει πολλά έργα στα Γαλλικά.

Το προσωπικό αρχείο του παραχωρήθηκε από τον ίδιο στη Μουσική Βιβλιοθήκη Λίλιαν Βουδούρη και είναι προσβάσιμο στους ενδιαφερόμενους μελετητές.