Iστορικό δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση:

Παρά τις αρχικές προβλέψεις,  με το κλείσιμο της κάλπης, για νίκη τού «ναι» στην Ευρώπη, τα μέχρι στιγμής επίσημα αποτελέσματα δείχνουν BREXIT.

Του ΠΑΣΧΟΥ ΛΑΖΑΡΙΔΗ*

Η φράση «τι μπρόκολα τι λάχανα» χρησιμοποιήθηκε εύστοχα από τον Χ. Φλωράκη για να χαρακτηρίσει τις διαφορές ανάμεσα στο χουντικό καθεστώς Παπαδόπουλου και στο (επίσης χουντικό) καθεστώς Ιωαννίδη που ακολούθησε την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο ηγέτης του ΚΚΕ εννοούσε ότι δεν υπάρχουν ιδιαίτερες διαφορές ανάμεσά τους. Η εύστοχη αυτή φράση ξανάρχεται στην επικαιρότητα διαβάζοντας τα πονήματα της ελληνικής ιδίως Αριστεράς για την περίπτωση BREXIT. Κατά πλειοψηφία υποστηρίζεται ότι είτε η μία επιλογή είτε η άλλη, θα όφειλε να προκαλεί από αδιαφορία έως ουδετερότητα.  

Πρωτοστατεί σε αυτή την άποψη η ηγεσία του ΚΚΕ («Ούτε με το BREXIΤ, ούτε με το BREMAIN»), αλλά και πλήθος σχολιαστών του ευρύτερου χώρου της Αριστεράς και δη της αντικαπιταλιστικής. Η δε ευρωπαϊκή Αριστερά, αν δεν στηρίζει την παραμονή, στηρίζει την ουδετερότητα.

Ο λόγος τον οποίο επικαλούνται όλοι οι παραπάνω, είναι ότι είτε μένοντας, είτε φεύγοντας, οι συνθήκες για την εργατική τάξη δεν θα αλλάξουν, ενώ όλος ο καβγάς γίνεται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Έτσι ο μαρξισμός της ελληνικής και της ευρωπαϊκής Αριστεράς περνά σε νέο επίπεδο, στο επίπεδο της αφασίας. Σύμφωνα με αυτό το νέο στάδιο του αφασιακού μαρξισμού, η Αριστερά οφείλει να αδιαφορεί (ή έστω να τηρεί ουδέτερη στάση) για οποιαδήποτε εξέλιξη δεν λύνει μεμιάς ταεπαναστατικά καθήκοντα. Υποθέτουμε ότι μια τέτοια Αριστερά, στην επέλαση του Ναζισμού πριν 80 χρόνια θα κρατούσε αντίστοιχη στάση, καθώς ήταν φανερό ότι είτε με φασισμό, είτε με αστική δημοκρατία, ο καπιταλισμός θα παρέμενε. Πρόκειται ομολογουμένως για μια εντελώς ιδιότυπη ανάγνωση της πολιτικής, σύμφωνα με την οποία, το λαϊκό κίνημα και η Αριστερά δεν μπορεί να καταναλώνει την μπόλικη φαιά ουσία που διαθέτει προβληματιζόμενη γύρω από διλήμματα που εγκλωβίζουν τις μάζες.  

Φυσιολογικό αποτέλεσμα της παραπάνω συλλογιστικής είναι να έχει μείνει απολύτως ορφανή πανευρωπαϊκά η πολιτική έκφραση του ευρω-σκεπτικισμού, ή για την ακρίβεια, να αναλαμβάνει την έκφρασή του η ακροδεξιά. Αυτή είναι και η αγαπημένη υπερ-αριστερή κριτική για το BREXIT: Μας πρόλαβε ρε παιδί μου ο Φάρατζ κι εμείς δεν προκάναμε να κάνουμε το lexit. Διαφεύγει ωστόσο το γεγονός ότι ο Φάρατζ πρόλαβε, διότι επί δεκαετίες και πριν μας προκύψει ο Φάρατζ, είχαμε μιαΑριστερά που ορκίζονταν στα νάματα της κοινής ευρωπαϊκής ιδέας, διαβεβαίωνε για τιςπροοδευτικές αξίες του κοινού ευρωπαϊκού μας σπιτιού, υπερασπίζονταν το τερατούργημα της ΕΕκαι γινόταν θλιβερό παρακολούθημα της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτές οι «μικρές» λεπτομέρειες δημιούργησαν το κενό που κάλυψαν ο Φάρατζ, η Λεπέν και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.  

Στη δε Μ. Βρεττανία, είδαμε τον Τζέρεμι Κόρμπιν να ακολουθεί κατά πόδας τον Κάμερον στην εκστρατεία υπέρ του Remain. Η πολυσυζητημένη και πολυαναμενόμενη αριστερή στροφή τουΕργατικού Κόμματος, κράτησε μέχρι να τεθεί το δίλημμα της παραμονής ή όχι στην ευρωπαϊκή εκδοχή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δηλαδή στην ΕΕ. Δηλαδή η ελπίδα θα ερχόταν, η Ευρώπη θα άλλαζε, αλλά και εδώ δεν προκάναμε γιατί ήρθε το δημοψήφισμα.  

Ο αριστερός σκεπτικισμός για το BREXIT ξεκινά από μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια: Ότι την ηγεμονίασε ένα τέτοιο ενδεχόμενο την έχει η δεξιά, και για την ακρίβεια μια νεοφιλελεύθερη, συντηρητική και κατά βάση εθνικιστική δεξιά. Από τον Μπόρις Τζόνσον, μέχρι τον Νάιτζελ Φάρατζ, η ηγετική πολιτική έκφραση του BREXIT είναι αποκρουστική. Από την άλλη όμως, ουδείς μπορεί να παραβλέπει ότι στην πλευρά του BREMAIN έχει στρατευθεί σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο, από τους Συντηρητικούς που κυβερνούν, τους Εργατικούς που αντιπολιτεύονται και τους Φιλελεύθερους που συμπολιτεύονται, μέχρι τις ισχυρότερες μερίδες του οικονομικού κατεστημένου.  

Η κατάσταση περιπλέκεται αν λάβουμε υπόψη δύο ακόμη στοιχίσεις: Τα πιο λαϊκά στρώματα αντιλαμβάνονται την ανταγωνιστική σχέση τους με την άρχουσα τάξη και επιλέγουν το BREXIT πέφτοντας κατ’ ανάγκη -και ελλείψει άλλης παρέμβασης- στις ξενοφοβικές ευκολίες της αντι-ΕΕ δεξιάς. Ενώ τα αποσχιστικά και αριστερόστροφα κόμματα στην Ουαλία, τη Σκοτία και την Β. Ιρλανδία μάχονται υπέρ του BREMAIN, προσδοκώντας να πετύχουν την αυτονομία/ανεξαρτησία από το Ηνωμένο Βασίλειο αν επικρατήσει το BREXIT.  

Τούτων δοθέντων ισχύει το «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα»;  

Κατηγορηματικά όχι για τρεις λόγους:  

α. Την ηγεμονία σε μια πολιτική προοπτική δεν την κατακτάς με αποχώρηση από τη μάχη, αλλά μεαποφασιστική εμπλοκή σε αυτή. Ακόμη κι αν έχουμε φτάσει στο «και πέντε» των συνεπειών ενός καταστροφικού αριστερού ευρωπαϊσμού, η αποστασιοποίηση δεν είναι λύση. Και είτε με τη μία, είτε με την άλλη κατάληξη του βρετανικού δημοψηφίσματος, η Αριστερά στη Βρετανία, στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, θα έχει την ευκαιρία να πάρει το μάθημά της (αν θέλει δηλαδή να το πάρει): Είτε θα εκφράσει αποφασιστικά και αταλάντευτα τη λαϊκή αμφισβήτηση ενάντια στην ΕΕ, στιςνεοφιλελεύθερες συνθήκες της και στο σκληρό της πυρήνα (ευρωζώνη), είτε θα εξαφανιστεί.  

β. Ακόμη και αν η πολιτική ηγεμονία του BREXIT ανήκει στη συντηρητική και ξενοφοβική δεξιά, το ερώτημα είναι με ποια εξέλιξη οι εργαζόμενες τάξεις θα μπορούν να δώσουν τη μάχη από καλύτερες θέσεις και με καλύτερους όρους. Αν το BREXIT δεν εγγυάται καμιά φιλολαϊκή στροφή, το BREMAIN εγγυάται αντιλαϊκή συνέχεια του ευρωενωσιακού νεοφιλελευθερισμού. Στη μία περίπτωση ηανεξαρτησία μπορεί (δυνητικά, όχι σίγουρα, αλλά πάντως μπορεί) να χρησιμοποιηθεί θετικά, στην άλλη περίπτωση θα συμβεί αυτό που συνέβη με τον ΣΥΡΙΖΑ (νεοφιλελευθερισμός και μνημόνια μέχρι τελικής πτώσης διότι …«είμαστε εντός ΕΕ και ευρώ»). Πρέπει δηλαδή να αρνηθούμε αποφασιστικά τον ιδιότυπο μαρξισμό της αφασίας σύμφωνα με τον οποίο δεν μας ενδιαφέρει ποια εξέλιξη είναι αποτρεπτική και ποια εξέλιξη μπορεί να υπάρξει -υπό όρους- προωθητική.  

γ. Το BREXIT ακόμη και υπό τους συγκεκριμένους πολιτικούς όρους, αντικειμενικά θα ανοίξει τουςασκούς του Αιόλου για το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Εδώ ισχύει απολύτως αυτό που υπογραμμίζουν αρκετοί αναλυτές: Οι συνέπειες ενός BREXIT θα είναι πολύ ισχυρότερες εκτός παρά εντός Μ. Βρετανίας. Θα ανοίξει ο δρόμος για δυνατότητες αποχωρήσεων και αποδεσμεύσεων, αυτή τη φορά διεκδικώντας αριστερό και λαϊκό πρόσημο, θα οξυνθούν οι αντιφάσεις του ήδη προβληματικού εγχειρήματος της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης, θα αμφισβητηθεί η απόλυτη γερμανική ηγεμονία. Έχει δηλαδή δίκιο ο Δ. Μπελαντής: «Η έξοδος της Βρετανίας, πρέπει να κατανοηθεί αντικειμενικά ως γεγονός διεθνούς σημασίας και όχι μόνο εθνικής. Θα αποδιαρθρώσει σημαντικά το ιμπεριαλιστικό κέντρο που μας πατάει στον λαιμό. Θα ανοίξει δρόμους για τους λαϊκούς αγώνες σε όλη την Ευρώπη καθώς και στην Βρετανία». Και κάτι τέτοιο ως Αριστερά μας ενδιαφέρει, μας συγκινεί, μας κινητοποιεί. Ή μήπως όχι;

*Πηγή: antapocrisis.gr

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ      

Η στυγερή δολοφονία της Τζο Κοξ θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στο βρετανικό δημοψήφισμα. Οι υπέρμαχοι του Remain υπολογίζουν σε μεταστροφή του εκλογικού σώματος προς όφελός τους. Tο τελικό αποτέλεσμα όμως δεν είναικαθόλου βέβαιο γιατί το δημοψήφισμα έχει προκαλέσειβαθύτατη ταξική αναταραχή στη Βρετανία.  

ΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΡΗΓΜΑ  

Μια έντονη διαμάχη αναμφίβολα υπάρχει ανάμεσα στουςέχοντες και κατέχοντες, με το πλειοψηφικό κομμάτι να θέλει την παραμονή και το μειοψηφικό τηνέξοδο, το καθένα για τα δικά του συμφέροντα. Η διάσπαση είναι ορατή μέσα στο Συντηρητικό Κόμμα, αλλά από μόνη της δεν θα αρκούσε ποτέ για να προκαλέσει γενικευμένη κοινωνική αναταραχή. Το δημοψήφισμα έφερε στην επιφάνεια ένα πολύ βαθύτερο κοινωνικό ρήγμα.  

Συγκεκριμένα, η πλειοψηφία των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων στη Βρετανία – ιδίως στην Αγγλία – έχει ταχθεί υπέρ της εξόδου. Αλλά δυστυχώς τα πολιτικά οφέλη τα έχει δρέψει μια σκληρή Δεξιά, ακόμη πιο νεοφιλελεύθερη από αυτή που κυβερνάει, η οποία στρέφεται κατά των μεταναστών. Τα αίτια αυτών των σύνθετων και αντιφατικών εξελίξεων απαιτούν προσεκτική ανάλυση.  

Η Βρετανία έχει ζήσει σε καθεστώς μόνιμης λιτότητας στα χρόνια που ακολούθησαν τη γιγαντιαία κρίση του 2008-9. Το λαϊκό στοιχείο αντιμετωπίζει συνεχή πίεση στους μισθούς, ανασφάλεια, κακές νέες θέσεις εργασίας, περικοπές στην κοινωνική πρόνοια, στεγαστική κρίση στο Λονδίνο, έλλειψη προοπτικής για τη νεολαία. Υπάρχει διάχυτη αίσθηση κοινωνικής αδικίας και ατιμωρησίας για τους υπεύθυνους της κρίσης. Τα λαϊκά στρώματα θεωρούν ότι το πολιτικό σύστημα, οι μεγάλες τράπεζες και επιχειρήσεις, καθώς και μια κάστα προνομιούχων, κυβερνούν χωρίς να δίνουν λόγο σε κανένα.  

Εξίσου σημαντικό είναι ότι κατά τη δεκαετία του 2000 εκτοξεύτηκε η μετανάστευση, με τις καθαρές εισροές να τριπλασιάζονται. Οι πλειοψηφία των νεοφερμένων ήρθε από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Τα λαϊκά στρώματα αισθάνονται ότι ποτέ δεν κλήθηκαν να εκφράσουν τη γνώμη τους για την πολιτική αυτή. Με δεδομένη την τεράστια πίεση στις δομές κοινωνικής πρόνοιας που ήδη υπάρχει λόγω της λιτότητας, η κατάσταση έχει γίνει εκρηκτική κατά μήκος και πλάτος της χώρας.  

ΟΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΗΝ ΕΕ  

Το δημοψήφισμα έφερε στην επιφάνεια ακριβώς αυτές τις αντιθέσεις, κάτι που προκάλεσε η ίδια η πλευρά του Remain. Για να στηρίξει τις θέσεις της, κινητοποίησε μια στρατιά μεγάλωνεπιχειρηματιών, τραπεζιτών, γραφειοκρατών και άλλων που άρχισαν να απειλούν τουςψηφοφόρους με τους υποτιθέμενους κινδύνους της εξόδου για την οικονομία, το Σίτι του Λονδίνου, τηνασφάλεια, στο σύστημα υγείας και πολλά άλλα. Από κοντά και τα στρώματα της ανώτερης μεσαίας τάξης, τα οποία συχνά έχουν άμεση επαγγελματική σύνδεση με τους μηχανισμούς της ΕΕ και δε μπορούν να διανοηθούν ότι ίσως μείνουν μόνοι στο νησί με τους «άπλυτους».  

Για τα λαϊκά στρώματα το συμπέρασμα προέκυψε αβίαστα: οι κερδισμένοι από τις άδικες πολιτικές των τελευταίων χρόνων επιθυμούν διακαώς την παραμονή της χώρας στην ΕΕ. Άρα το δικό τους συμφέρον είναι το αντίθετο. Όσο πιο πολλές εξωπραγματικές απειλές χρησιμοποίησε οΠρωθυπουργός, ή ο Υπουργός των Οικονομικών, τόσο πιο πολύ αντέδρασε το λαϊκό στοιχείο. Όταν μπήκαν στο χορό και οι ηγέτες της ΕΕ, με τον ανεκδιήγητο Τουσκ να ισχυρίζεται ότι η έξοδος θα φέρει το τέλος του Δυτικού Πολιτικού Πολιτισμού (!), η αντίδραση άρχισε να παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Εξαπλώθηκε η αίσθηση ότι πρέπει να «πάρουμε τη χώρα μας πίσω».  

ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΡΔΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΑΙΑ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΕΞΙΑ  

Δυστυχώς ο κερδισμένος από τη λαϊκή αγανάκτηση είναι η σκληρή δεξιά πτέρυγα του Συντηρητικού Κόμματος, υπό την ηγεσία του Μπόρις Τζόνσον και του Μάικλ Γκόουβ, όπως και το ακροδεξιό κομμάτι του πολιτικού φάσματος, υπό τον Νάιτζελ Φάρατζ. Απαιτώντας ελέγχους για το «πρόβληματης μετανάστευσης», ισχυριζόμενοι ότι η έξοδος θα φέρει οικονομική ανάπτυξη και απορρίπτοντας τη «γραφειοκρατία των Βρυξελλών» έχουν αναδειχθεί σε εκφραστές της λαϊκής αντίδρασης.  

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το στρατόπεδο του Brexit είναι ακραία νεοφιλελεύθερο. Το πρόγραμμά του είναι να περιορίσει κι άλλο τα εργατικά δικαιώματα, να επιβάλλει περαιτέρωαπορρύθμιση των αγορών και παράλληλα να ενισχύσει το εθνικό κράτος. Πρόκειται για μια λαϊκή Δεξιά με σύγχρονα βρετανικά χαρακτηριστικά. Η πραγματική κοινωνική της στήριξη πηγάζει από τομειοψηφικό τμήμα των εχόντων και κατεχόντων που επιδιώκουν την έξοδο για να εμπορευτούν περισσότερο με χώρες εκτός ΕΕ και να περιορίσουν κι άλλο τα εργατικά δικαιώματα. Πηγάζει επίσης από τα μικρομεσαία στρώματα που νομίζουν ότι η απάντηση στην οικονομική δυστοκία των τελευταίων χρόνων είναι μια συντηρητική εθνική πολιτική.  

Ακριβώς για τους λόγους αυτούς τα οργανωμένα συνδικάτα – τα οποία στη Βρετανία είναι αυθεντικοί εκφραστές του εργατικού στοιχείου – έχουν τοποθετηθεί στη μεγάλη τους πλειοψηφία κατά του Brexit. Πιστεύουν ότι εκτός ΕΕ και με κυβέρνηση των σκληρών Συντηρητικών το νομικό καθεστώς της απασχόλησης, των μισθολογικών συμβάσεων και των συνθηκών εργασίας θα τεθεί υπό ευθεία απειλή.  

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ

Πρόκειται για μια εξαιρετικά προβληματική πολιτική εξέλιξη: η σκληρή Δεξιά καρπώνεται τηδικαιολογημένη αγανάκτηση των λαϊκών στρωμάτων και γίνεται εκφραστής της απόρριψης της ΕΕ. Η κύρια ευθύνη ανήκει στο Εργατικό Κόμμα, το οποίο ιστορικά είχε μια ισχυρότατη αριστερή πτέρυγαπου ήταν κατά της ΕΕ. Η κυριαρχία του Θατσερισμού και ιδίως η περίοδος του Τόνι Μπλερ εκμηδένισαν αυτή την παράδοση. Η ξαφνική αναρρίχηση του Τζέρεμι Κόρμπυν στην ηγεσία, εκφράζοντας ακριβώς την λαϊκή απογοήτευση για την κατάσταση της χώρας, έφερε εκατοντάδες χιλιάδες νέα μέλη στο Εργατικό Κόμμα με έντονα κριτική στάση προς την ΕΕ. Επανεμφανίστηκε μια αριστερή πτέρυγα κυριολεκτικά από το τίποτε. Αν ο Κόρμπυν είχε προσφέρει μια αυθεντικά ριζοσπαστική πρόταση στη χώρα, με ξεκάθαρα κριτική θέση προς την ΕΕ, η πολιτική κατάσταση της Βρετανίας σήμερα θα ήταν πολύ διαφορετική.  

Δυστυχώς ο Κόρμπυν τοποθετήθηκε αμέσως υπέρ του Remain, πιστεύοντας ότι το αποτέλεσμα ήτανπροδιαγεγραμμένο και νομίζοντας ότι θα εκμεταλλευόταν την εμφύλια διαμάχη των Συντηρητικών. Το Εργατικό Κόμμα διακίνησε ακόμη και ασυνάρτητες πολιτικές φιλολογίες – ελληνικής κοπής – περί «εκδημοκρατισμού της ΕΕ» νομίζοντας ότι έτσι καλύπτει τα νώτα του. Το αποτέλεσμα ήταν ένα τεράστιο πολιτικό πρόβλημα δεδομένου ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του δεν θέλει καν να ακούσει για την ΕΕ.  

Η ΕΕ, Η ΟΝΕ ΚΑΙ Η ΒΡΕΤΑΝΙΚΗ ΕΞΟΔΟΣ  

Είναι περιττό να ειπωθεί ότι το βρετανικό δημοψήφισμα είναι καθοριστικό για το μέλλον της ΕΕ. Ιστορικά η Βρετανία πάντα λειτούργησε ως «εξωτερικός» παράγων στην Ευρώπη, το ψύχραιμο θαλάσσιο αντίβαρο στις φαντασιώσεις των ηπειρωτικών δυνάμεων.  

Η απορριπτική στάση του βρετανικού λαού και μεγάλου τμήματος της άρχουσας τάξης του προς την ΕΕ φέρει βαθύτατο συμβολισμό, αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι η μεγάλη πλειοψηφία είχε ταχθεί υπέρτης ένταξης το 1973. Επιβεβαιώνει την αποτυχία της ΕΕ μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992. Όποιος ακούει τη φωνή της ιστορίας αντιλαμβάνεται ότι η ιδέα της ομοσπονδιακής Ευρώπης τελείωσε.  

Ο κύριος παράγων της αποτυχίας της ΕΕ είναι φυσικά ο ζουρλομανδύας του ευρώ. Η Βρετανία για καλή της τύχη δεν ανήκει στην ΟΝΕ, αλλά ο βρετανικός λαός παρακολούθησε στενά την επιβολή αυταρχικής λιτότητας μετά το 2010 στην Ελλάδα και αλλού, όπως και την παράκαμψη τηςδημοκρατίας. Δεν έχει ψευδαισθήσεις για τις επιπτώσεις που έχει η απώλεια κυριαρχίας στην οικονομία και την κοινωνία του. Βλέπει ότι το κοινό νόμισμα υπέσκαψε την αλληλεγγύη ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς στον Μεταπόλεμο.  

Η ΟΝΕ είναι πλέον η σπονδυλική στήλη της ΕΕ, το σημείο αναφοράς των θεσμικών μηχανισμών και το υπόβαθρο της οικονομικής πολιτικής. Η έξοδος από την ΟΝΕ δεν έχει προβλεφθεί θεσμικά και θα απαιτούσε άμεσα μέτρα παρέμβασης για να στηριχτούν οι τράπεζες και η ρευστότητα της οικονομίας. Παράλληλα, αν μια χώρα φύγει από την ΟΝΕ, το σύστημα θα απειληθεί με βίαιη ρήξη. Απεναντίας, η έξοδος από την ΕΕ προβλέπεται νομικά και δεν θα απαιτούσε επείγοντα μέτρα οικονομικήςπαρέμβασης. Θα άνοιγε όμως μια διαδικασία διαπραγμάτευσης των διακρατικών συνθηκών για τοεμπόριο, τις επενδύσεις, την ελεύθερη διακίνηση της εργασίας. Μια αποχώρηση από την ΕΕ δεν θα έφερνε βίαιη ρήξη στην Ένωση, αλλά θα επιτάχυνε τη διαδικασία αποσύνθεσης.  

Μια νίκη του Remain θα επιτρέψει στην ΕΕ να ανασάνει πιστεύοντας ότι κέρδισε χρόνο. Στην πραγματικότητα λίγα πράγματα θα αλλάξουν δεδομένου ότι η ΟΝΕ θα παραμείνει απαράλλακτη και η Γερμανία, όπου λαμβάνονται οι πραγματικές αποφάσεις, δεν πρόκειται να αλλάξει πολιτική. Οι πιέσεις αποσύνθεσης της ΕΕ θα συνεχιστούν. Στην Βρετανία το μεγαλύτερο πρόβλημα θα το αντιμετωπίσει το Εργατικό Κόμμα, το οποίο θα πρέπει επειγόντως να ανανεώσει την πολιτική τουταυτότητα και να βρει το θάρρος να προτείνει ένα πρόγραμμα τομής για τη χώρα σε ευθείασύγκρουση με τη λογική της ΕΕ. Αν το καταφέρει, θα βοηθήσει και την Ευρωπαϊκή Αριστερά να διαμορφώσει μια πραγματικά ριζοσπαστική πρόταση για την Ευρώπη, πέρα από τις φλυαρίες για «εκδημοκρατισμό».  

Μια νίκη του Brexit θα έχει σχετικά περιορισμένο οικονομικό αντίκτυπο, αλλά θα φέρει έντονεςπολιτικές εξελίξεις και στη Βρετανία και στην ΕΕ. Είναι πιθανό ότι στο Συντηρητικό Κόμμα θα κυριαρχήσουν οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι, οι οποίοι και θα εμπλακούν σε διαπραγματεύσεις με τηνΕΕ που θα πάρουν χρόνο. Θα εμφανιστούν νέες πιέσεις για ανεξαρτησία στη Σκοτία, ίσως μάλιστα επιδιώκοντας την είσοδο στην ΕΕ. Το τεράστιο πλήγμα στο πολιτικό σύστημα και στη σταθερότητα του βρετανικού κράτους θα δημιουργήσει νέες απαιτήσεις για το Εργατικό Κόμμα, το οποίο θα πρέπει να κάνει ρηξικέλευθες προτάσεις για να προσεγγίσει ξανά τα λαϊκά στρώματα.  

Στην ίδια την ΕΕ ο κλυδωνισμός θα είναι τεράστιος επιταχύνοντας τη διαδικασία αποσύνθεσης. Θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου δίνοντας τη δυνατότητα για βαθιές πολιτικές αλλαγές. Είναι βέβαιο ότι η σκληρή Δεξιά θα εμφανιστεί δυναμικά επιδιώκοντας να πάρει το πάνω χέρι, αλλά η μέχρι τώρα αντίδραση των ευρωπαϊκών λαών στην αποτυχία της ΕΕ δείχνει ότι υπάρχουν και πολλές άλλες δυνατότητες. Οι λαϊκές κινητοποιήσεις στη Γαλλία κατά της κυβέρνησης Ολάντ δεν υποχωρούν, αλλά αντιθέτως εντείνονται. Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια εμφανίστηκε ξανά η οργανωμένη εργατική τάξη, απορρίπτοντας αποφασιστικά τις καταστροφικές πολιτικές της ΕΕ. Η κατεύθυνση που θα πάρει η Ευρώπη, αν φύγει η Βρετανία από την ΕΕ, θα εξαρτηθεί απόλυτα από το τι θα έχει να προτείνει η Ευρωπαϊκή Αριστερά. Θα εξαρτηθεί επίσης από τις μορφές οργάνωσης καικινητοποίησης του εργατικού και λαϊκού στοιχείου. Υπάρχει κάθε δυνατότητα να απαλλαγεί η Ευρώπη από τη θηλιά που την πνίγει.  



*Πηγή: costaslapavitsas.blogspot.gr

Παναγιώτης Μαυροειδής

Η  42χρονη βουλευτίνα  των Εργατικών Jo Cox  δολοφονήθηκε την Πέμπτη 16/6/2016, από το χέρι κάποιου που συνδέεται σύμφωνα με πληροφορίες με ακροδεξιά οργάνωση.

Συγκλονιστικό πραγματικά γεγονός για τη Μεγάλη Βρετανία, που δείχνει προς τα πού πηγαίνουν τα πράγματα.

Το τι και πως συνέβη πίσω από τη στυγερή δολοφονία, θα αποκαλυφθεί σύντομα. Ωστόσο έχει σημασία να δούμε πως αντιμετωπίζουν το γεγονός τα συστημικά μέσα ενημέρωσης στη Μεγάλη Βρετανία και όχι μόνο.

Λένε πως «σύμφωνα με πληροφορίες» ο δράστης πριν υψώσει το δολοφονικό του χέρι, φώναξε «Πρώτα η Βρετανία».

Ο συνειρμός είναι κάτι παραπάνω από φανερός: Οι οπαδοί του BREXIT αν δεν έχουν άμεση εμπλοκή, σίγουρα διαμορφώνουν το έδαφος για ανάπτυξη δολοφονική βίας.

Επίσης, τονίζεται με έμφαση πως η αδικοχαμένη βουλευτίνα, στην παρθενική της ομιλία μετά την εκλογή της στη Βουλή, είχε μιλήσει σθεναρά υπέρ των δικαιωμάτων των προσφύγων.

Εδώ ο συνειρμός είναι πιο έμμεσος: Οι οπαδοί του ΒΡΕΧΙΤ, στοχεύουν ακριβώς αυτούς που δίνουν μια ηρωική μάχη με κίνδυνο της ζωής τους, για τους ευγενέστερους σκοπούς. Φυσικά η Jo Cox δε μπορεί να μας πει αν δέχεται αυτή τη χυδαία ένταξη των προσπαθειών της στην πτέρυγα του REMAIN EU.

H εφημερίδα Guardian δεν κρατάει τα προσχήματα και βιάζεται να μπει στο ψητό: «Ραγδαία αλλαγή του κλίματος για το δημοψήφισμα», αναγγέλλει περίοπτα στην ηλεκτρονική της έκδοση μιλώντας για ανακοπή του ρεύματος του BREXIT. Ωστόσο, παρ’ όλα αυτά, πάντα σύμφωνα με την εφημερίδα,  η αποχώρηση από την ΕΕ έχει προβάδισμα με ποσοστό 48% έναντι 43% που επιθυμούν την παραμονή. Σίγουρα ωστόσο το αποτέλεσμα αυτό δίνει άλλη εικόνα από αυτή της προηγούμενης βδομάδας όπου σύμφωνα με την εταιρεία ερευνών Ipsos το BREXIT είχε άνοδο κατά 10% με ισοδύναμη υποχώρηση του στρατοπέδου της παραμονής.

Μην ξεχνιόμαστε: όλα αυτά συζητούνται μία μόλις βδομάδα πριν το κρίσιμο δημοψήφισμα της ερχόμενης Πέμπτης και ενώ τα πολυβόλα της κινδυνολογίας στην περίπτωση του BREXIT βρυχώνται ακατάπαυστα.

Το ΔΝΤ με έκθεσή του βεβαιώνει πως οι επιπτώσεις θα είναι βαρύτατες, με πρώτη συνέπεια την δραματική αύξηση των φόρων για τους Βρετανούς πολίτες.

Από κοντά και το London School of Economics που κάνει λόγο για τραγικές αναταράξεις στον τομέα της κατοικίας και της αγοράς real estate.

H Ευρωπαϊκή Ένωση κλονίζεται συθέμελα, από τις ίδιες τις δικές της αξεπέραστες αντιφάσεις. Λειτούργησε και λειτουργεί  ως βασικό  εργαστήρι  και υπερ-όπλο  του κεφαλαίου για την προώθηση τρομακτικών αντεργατικών, αντικοινωνικών, αντιδημοκρατικών τομών βάθους που οδηγούν σε μόνιμη μαζική ανεργία και καταβαράθρωση μισθών, εργασιακών σχέσεων και κοινωνικών πολιτικών. Η ίδια η «επιτυχία» της στην καταβαράθρωση της θέσης της εργατικής τάξης στα σπλάγχνα της, δημιουργεί τους όρους της κοινωνικής  αστάθειας και πολιτικής απο-νομιμοποίησής της. Η προοδευτική σοσιαλιστική εναλλακτική σε αυτή την κατάρρευση κάθε άλλο παρά είναι υπαρκτή, μεταξύ των άλλων διότι η πλειονότητα της αριστεράς θεώρησε τη μακροημέρευση της ΕΕ ως δεδομένη. Στα συντρίμμια της αποδόμησής τους (μια υπόθεση που επανέρχεται κατά κύματα με  GREXIT, BREXIT, παλιότερα απορριπτικά δημοψηφίσματα για Ευρωσύνταγμα κ.α.), θα βρεθούν τα υλικά νέων αναζητήσεων και ποικίλων πολιτικών και κοινωνικών προσανατολισμών σε σφοδρή ταξική  αντιπαράθεση μεταξύ τους

Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο από τραγικό από το να σπεύδουν στην υπεράσπιση αυτού του  πτώματος δυνάμεις που μιλούν στο όνομα της αριστεράς όπως η νέα ‘’αριστερή» ηγεσία των Εργατικών υπό τον Corbyn  ή πιο γελοίο από το να κρατιούνται ίσες αποστάσεις όπως κάνει το ΚΚΕ.

Το συμφέρον του εργατικού κινήματος είναι μια νίκη του ΒΡΕΧΙΤ και ένας δυνατός, αλυσιδωτός κλονισμός της αντιδραστικής μηχανής που λέγεται ΕΕ.

Και μετά;

Δυστυχώς είναι ανάγκη να πούμε τα αυτονόητα.

Η αποχώρηση χωρών από την ΕΕ είναι απολύτως ΑΝΑΓΚΑΙΑ συνθήκη για ήττα της νεοφιλελεύθερης αντεργατικής πολιτικής του φονικού καπιταλισμού της εποχής μας. Δεν είναι όμως και ΙΚΑΝΗ, καθώς απαιτείται μια καθολική ρήξη σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο κατά των καπιταλιστικών δομών και της συνολικής εξουσίας του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών του. Εδώ ακριβώς είναι που συναντάται η μάχη για δημοκρατία, λαϊκή κυριαρχία και αποτίναξη του ιμπεριαλιστικού βρόγχου της ΕΕ,  με τον ταξικό αντικαπιταλιστικό αγώνα στο εσωτερικό κάθε χώρας.

Το ερώτημα δεν  είναι γιατί υπάρχουν τμήματα του κεφαλαίου τα οποία ως αποτέλεσμα της βαθιάς πολιτικής κρίσης του οικοδομήματός του, πλαισιώνουν και τις δύο πλευρές του διλήμματος   «έξοδος ή παραμονή;». Απλούστατα αναζητούν  εναλλακτικό Σχέδιο Β στο βασικό  κλυδωνιζόμενο σχέδιο του αστικού κόσμου.  Αντίθετα, είναι απορίας άξιο:  ως πότε οι  δυνάμεις της εργατικής πολιτικής θα επιμένουν να μην κατανοούν ότι πρωτίστως πρέπει να πάρουν θέση χωρίς μασημένα λόγια υπέρ του  Σχεδίου Α του εργατικού κινήματος που είναι ο δρόμος  ρήξης και αποδέσμευσης με σκοπό την διάλυση και καταστροφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Τα παραμύθια έχουν τελειώσει. Στην ΕΕ δεν κυριαρχεί (συγκυριακά) ο νέο-φιλελευθερισμός όπως παπαγαλίζει η «ευρωπαϊκή αριστερά» μιλώντας για «μετασχηματισμό» της, αλλά αντίθετα η ΕΕ είναι ο ίδιος ο  νεοφιλελευθερισμός ή πιο σωστά η συμπυκνωμένη μορφή του κοινωνικού πολέμου του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων.

Η Ελλάδα, η Γαλλία, οι εργατογειτονιές του Λονδίνου και αλλού, δεν αποτελούν τίποτα άλλο παρά ψηφίδες της κοινωνικές Guernica που σχηματίζεται μπρος στα μάτια μας, από την πιο μεγάλη κοινωνική αναμέτρηση όλων των εποχών. Αυτή που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει και δεν έχουμε διαμορφώσει σχέδιο επαναστατικής απάντησης…



πηγή pandiera