Το σχέδιο για την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση παρουσίασε χθες σε ομιλία της η Βρετανίδα πρωθυπουργός Τερέζα Μέι, τονίζνοντας ότι η απόφαση αυτή είναι αμετάκλητη, χωρίς αστερίσκους, αλλά και χωρίς να υπάρχει πρόθεση να πληγεί η Ένωση.

Στην ομιλία της η Βρετανίδα πρωθυπουργός τόνισε ότι «διαπραγματευόμαστε μια νέα σχέση, μια σχέση ισότητας». «Και πρέπει να ρωτήσουμε τον εαυτό μας τι είδους χώρα θέλουμε να γίνουμε. Θέλω το Ηνωμένο Βασίλειο να γίνει πιο δυνατό, πιο ενωμένο και πιο εξωστρεφές από ποτέ.
Αλλά θέλω και μία καλύτερη συμφωνία για τους απλούς πολίτες».

Ενώ επιθυμία της βρετανικής κυβέρνησης είναι η διαδικασία εξόδου από την ΕΕ να γίνει σταδιακά «ώστε να αποφευχθεί μια υπερβολικά βίαιη αλλαγή».
Οι βασικές προτεραιότητες της κυβέρνησης για την πραγματοποίηση του Brexit, κατά την Τερέζα Μέι, θα είναι: έξοδος από την ενιαία αγορά, έλεγχος των συνόρων και κατάργηση της δικαιοδοσίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. «Είμαστε ανεκτικοί και θέλουμε την εισροή λαμπρών μυαλών, αλλά η λαϊκή εντολή ήταν σαφής: Δεν κλείνουμε τα σύνορά μας αλλά περιορίζουμε την εισροή μεταναστών στο Ηνωμένο Βασίλειο».


«Θέλω να είμαστε μια πραγματικά παγκόσμια Βρετανία, καλύτερος φίλος και γείτονας για τους ευρωπαίους εταίρους μας», δήλωσε η βρετανίδα πρωθυπουργός, ωστόσο έβαλε ένα φρένο στην ελεύθερη μετακίνηση ανθρώπων από την Ε.Ε. στην Αγγλία.

«Δεν θέλω να διαλυθεί η Ε.Ε., δεν θα ήταν προς το συμφέρον της Βρετανίας», τόνισε, συμπληρώνοντας πως ο Βρετανικός λαός περιμένει να είναι υπεύθυνη η δική τους κυβέρνηση άμεσα και οι θεσμοί της Ε.Ε. δεν συνάδουν «με τον τρόπο ζωή μας και την ιστορία μας».

Οι Ευρωπαίοι θα συνεχίσουν να είναι καλοδεχούμενοι στη Βρετανία και ελπίζουμε πως οι Βρετανοί θα είναι καλοδεχούμενοι στις χώρες της Ε.Ε., είπε αρχικά η Τερέζα Μέι.

Ωστόσο περιγράφοντας το σχέδιό της τόνισε ότι θα πρέπει να υπάρχει έλεγχος του αριθμού των ανθρώπων που πηγαίνουν στο Ηνωμένο Βασίλειο από την Ευρώπη, βάζοντας ουσιαστικά όριο στην ελεύθερη μετακίνηση προσώπων.

Η ίδια επεσήμανε πως υπήρξε ένα ρεκόρ μετανάστευσης στη Βρετανία και αυτό έχει μειώσει τους μισθούς για τους Βρετανούς.

Επεσήμανε ότι «θέλει να εγγυηθεί τα δικαιώματα των υπηκόων της Ε.Ε. στη Βρετανία, και των Βρετανών ζουν στην Ευρώπη, όσο το δυνατόν συντομότερα».

Η κ. Μέι ανέφερε ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι του Ηνωμένου Βασιλείου έχουν ξεκαθαρίσει στο Λονδίνο ότι παραμονή στην ενιαία ευρωπαϊκή αγορά σημαίνει αποδοχή των τεσσάρων ελευθεριών κίνησης (προσώπων, αγαθών, υπηρεσιών, κεφαλαίων), πράγμα που ουσιαστικά θα θέτει τη βρετανική πολιτική υπό την αίρεση των ευρωπαϊκών δικαστηρίων και των μηχανισμών της Ε.Ε.

Η ψήφος μας για αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ήταν απόρριψη των ευρωπαϊκών αξιών, ούτε προσπάθεια να κάνουμε κακό στη συνεργασία των υπόλοιπων 27 κρατών – μελών.

Οι τρομοκράτες κυρίαρχοι κύκλοι τηςΕΕ και τα κατεστημένα της «παγκοσμιοποίησης» οργίαζαν για να φοβίσουν το βρετανικό λαό, προαναγγέλλοντας μέρες κολάσεως στηΒρετανία σε περίπτωση που επικρατούσε το Brexit.

Το Brexit πράγματι επικράτησε, τίποτα, όμως, απ' όσα εφιαλτικά προαναγγέλλοντο δεν έχει συμβεί. Οι «τρομοκράτες» διαψεύδονται.

Μετά τις πρώτες μέρες, όπου πράγματι η στερλίνα σημείωσε μια μεγάλη βουτιά (μάλλον ωφέλιμη για τις εξαγωγές της) και το Χρηματιστήριο μια καθοδική πορεία, η ισορροπία στην οικονομική ζωή και αναφερόμαστε στην «καπιταλιστική ισορροπία», έχει αρχίσει σε μόλις τρεις βδομάδες νααποκαθίσταται, σχεδόν, πλήρως και η εικόνα να είναι θετική έως αισιόδοξη, μετά μάλιστα τον σχηματισμό κυβέρνησης υπό την Theresa May, η σύνθεση της οποίας δείχνει επιμονή, δίχως ταλαντεύσεις, στο Brexit.

Οι τρομοκράτες μιλούσαν για χειροτέρευση της κατάστασης έως και το τέλος του τρέχοντος έτους, ωστόσο οι εξελίξεις τις διαψεύδουν.

Οι βρετανικές αγορές έχουν επανέλθει πλήρως, με τον FTSE 100 να βρίσκεται σε συνεχή άνοδο και την ισοτιμία στερλίνας/δολαρίου να έχει ξεπεράσει και πάλι το ψυχολογικό όριο του 1,30 και την Παρασκευή (15/7) να βρίσκεται στα ύψη του 1,39!!!

Επίσης, αν και οι φήμες για μαζική φυγή των πολυεθνικών από το Λονδίνο οργίαζαν, όχι μόνο δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά πολλές εταιρείες δηλώνουν πρόθυμες να στηρίξουν το City, το χρηματοπιστωτικό κέντρο της Ευρώπης, σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία.

Πηγαίνοντας τώρα στην αντίπερα όχθη, το σκηνικό αλλάζει άρδην.

Η Γερμανία και τα υπόλοιπα μέλη του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. που εκτόξευαν απροκάλυπτεςαπειλές κατά του Λονδίνου πριν και αμέσως μετά το δημοψήφισμα, πλέον καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ένωσης, που δεν είναι άλλο από την…ύπαρξη της.

Η διατήρηση της ίδιας σκληρής στάσης από το Βερολίνο προς τα υπόλοιπα κράτη – μέλη, αποδεικνύει περίτρανα ότι ούτε ένα Brexit δεν μπορεί να ανακόψει τις ηγεμονικές τάσεις της Γερμανίας!

Η λιτότητα όχι μόνο δεν έχει σταματήσει για τις μεσογειακές χώρες, αλλά γίνεται ολοένα και πιοαπαιτητική.

Πρόσφατο παράδειγμα η ομόφωνη, με τη συμφωνία και της Ελλάδας, απόφαση για κυρώσεις σε Ισπανία και Πορτογαλία , οι οποίες δεν κατάφεραν να διατηρήσουν το έλλειμμα στον προϋπολογισμέ κάτω από το 3% του ΑΕΠ.

Για την Ελλάδα ας μην το συζητήσουμε, διότι η επιμονή για την πλήρη εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων γίνεται ακόμα πιο πιεστική μετά το Brexit.

Κι όλα αυτά, χωρίς να προσθέσουμε τις μεγάλες αναταράξεις, μάλλον αδιέξοδες, στις τράπεζες της εναπομείνασας ΕΕ και πρώτα απ' όλα της Ιταλίας.

Δεν ξέρουμε αν η Γερμανία και το σκληρό κατεστημένο της ΕΕ κάνει απλώς μετά Brexit επίδειξη πυγμής ή προκειται για μια μονιμότερη στρατηγική που αποκλείει κάθε χαλάρωση στην ανάπηρη και κατ' όνομα, πλέον, ΕΕ.

Το βέβαιον είναι ότι ότι το Brexit αποδεικνύεται μάλλον βιώσιμος δρόμος και πολύ προτιμότερος από την παραμονή στη φυλακή της ΕΕ.

Τι δηλοί ο μύθος για την Ελλάδα;

Το συμπέρασμα για την Ελλάδα, όσο διαφορετική και αν είναι η κατάσταση από τη Βρετανία, μάλλον είναι αυτονόητο.

Ένα Gr€xit θα πρέπει να πάψει να μας τρομοκρατεί.

Το Brexit μας δείχνει το δρόμο.

Αρκεί αυτό το Grexit, με πρώτο βήμα την έξοδο από την ευρωζώνη, να το οργανώσουμε, να τοπροωθήσουμε αποφασιστικά και τολμηρά και να το συνδέσουμε με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα.

Ο ρεαλισμός είναι 100% με το μέρος του Gr€xit και όχι του Gremain!!!

Ν.Ζ

Μεγάλη ανοικτή εκδήλωση της «Λαϊκής Ενότητας» με συμμετοχή και προσωπικοτήτων της Αριστεράς από τη Βρετανία με θέμα:
Brexit, Ευρώπη και Ελλάδα
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 8/7/16, στο ξενοδοχείο «Τιτάνια» (Πανεπιστημίου 52).
Στις 6.30’ μμ, θα πραγματοποιηθούν σύντομοι χαιρετισμοί αριστερών και αντιμνημονιακών κομμάτων και οργανώσεων.
Στις 7.30’ μμ, θα ξεκινήσει η κεντρική συζήτηση με χαιρετισμούς και ομιλίες.
Θα χαιρετίσουν:
Νίκος Χουντής, ευρωβουλευτής της ΛΑΕ
Παναγιώτης Λαφαζάνης, Γραμματέας του Π.Σ. της ΛΑΕ
Θα μιλήσουν:
Tariq Ali , από τη Lexit campaign, στέλεχος σύνταξης του περιοδικού «New Left Review», αρθρογράφος και συγγραφέας
John Rees, από τη Lexit campaign, πανεπιστημιακός, στέλεχος του δικτύου «Counterfire»,
Στάθης  Κουβελάκης , καθηγητής πανεπιστημίου Λονδίνου (King College)
Κώστας  Λαπαβίτσας , καθηγητής πανεπιστημίου Λονδίνου (SOAS),
Γιάννης Τόλιος , διδάκτωρ οικονομικών, πρόεδρος του ΜΑΧΩΜΕ
Θα ακολουθήσει συζήτησ

Οι τραπεζικές μετοχές της Ιταλίας υποχώρησαν περισσότερο την Τρίτη, προκαλώντας τριγμούς στα θεμέλια της τρίτης μεγαλύτερης οικονομίας της ευρωζώνης και απειλώντας με μετάδοση της κρίσης σε άλλες χώρες της ΕΕ.

Η κρίση αυτή μπορεί να στείλει την Ιταλία ξανά στην ύφεση και – στα πιο δυσοίωνα σενάρια – να προκαλέσει μία κατάρρευση «τύπου Ελλάδας», που θα είναι σχεδόν αδύνατο να περιορίσει η Ευρώπη, γράφει το Reuters.

Οι ιταλικές τράπεζες ασφυκτιούν υπό τα συσσωρευμένα μη εξυπηρετούμενα δάνεια, ενώ – για να ενισχυθεί ακόμη περισσότερο η αίσθηση αστάθειας – ο Ματέο Ρέντσι δεσμεύθηκε να παραιτηθεί, αν χάσει το δημοψήφισμα του Οκτωβρίου για τη συνταγματική αναθεώρηση.

«Η Ιταλία αντιμετωπίζει μία ισχυρή κρίση, που ενισχύεται με γεωμετρική πρόοδο», ανέφερε οΦραντσέσκο Γκαλιέτι, επικεφαλής της εταιρείας Policy Sonar και πρώην αξιωματούχος του υπουργείου Οικονομικών. «Το άμεσο έναυσμα αυτής, είναι η τραπεζική κρίση», πρόσθεσε. Οτραπεζικός δείκτης της Ιταλίας υποχώρησε κατά 30% από τη στιγμή που η Μ. Βρετανία αποφάσισε υπέρ του Brexit, ανεβάζοντας τις απώλειες μέχρι στιγμής στο 57%. Την Τρίτη, υποχώρησε περαιτέρω κατά 1,44%, φτάνοντας περίπου σε χαμηλό τριετίας.

Η Ιταλία είναι εύθραυστη, πολιτικά και οικονομικά. Συχνά, περιγράφεται ως «πολύ μεγάλη για να σωθεί» σε μία κρίση, οπότε ακόμη κι αν είναι μικρή η άμεση οικονομική σχέση μεταξύ των τραπεζών της και της ψήφου υπέρ του Brexit, οποιοδήποτε παγκόσμιο σοκ προκαλεί μεγάλες «δονήσεις» στη χώρα, γράφει το Reuters.

«Η Ιταλία είναι ουσιαστικά το τεκτονικό ρήγμα της Ευρώπης», σχολίασε πρώην αξιωματούχος του ΔΝΤ, που δεν θέλησε να κατονομαστεί. «Τόσο το δημόσιο χρέος όσο και ο τραπεζικός τομέας είναι σε μία πυριτιδαποθήκη, που διατηρείται μέσα από μία διαδικασία μη αναγνώρισης των συσσωρευμένων ζημιών που συνεχίζουν να μετακυλούν. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι κάποιος πρέπει να αναλάβει τις ζημιές τελικά», πρόσθεσε ο ίδιος.

Η μεγαλύτερη άμεση ανησυχία επικεντρώνεται στην τρίτη μεγαλύτερη τράπεζα της Ιταλίας, την Banca Monte dei Paschi di Siena, που έχει τη μεγαλύτερη αναλογία μη εξυπηρετούμενων δανείων. Η ΕΚΤ της έχει ζητήσει να τα περιορίσει κατά 40% τα επόμενα τρία χρόνια. Η Ρώμη είναι σε συζητήσεις με τις Βρυξέλλες για ένα σχέδιο ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών της, ελπίζοντας να περιορίσουν τις απώλειες για τους μετόχους και ομολογιούχους.

Μία τέτοια συμφωνία, μπορεί να απαιτεί την παράκαμψη των κανονισμών που υιοθέτησε η ΕΕ το2014, προκειμένου να αναγκάζει επενδυτές και κάποιους καταθέτες να επωμίζονται το βάρος σε τέτοιες περιπτώσεις. Η Γερμανία τονίζει ότι οι κανονισμοί πρέπει να γίνουν σεβαστοί, αλλά η Ιταλία απαντά ότι απαιτείται ευελιξία, προκειμένου να αποτραπεί πιθανή τραπεζική «μετάδοση» που θα απορρέει από το Brexit.

«Μία λύση πρέπει να βρεθεί γρήγορα, διαφορετικά η παλαιότερη τράπεζα του κόσμου (BMPS) μπορεί να καταρρεύσει και να πάρει μαζί της τον ήδη υπό ''πολιορκία'' υπόλοιπο τραπεζικό τομέα της Ευρώπης. Η ΕΕ πρέπει να δείξει ευελιξία, διαφορετικά η Ιταλία μπορεί να χρεοκοπήσει», προειδοποίησε ο Αντριου Εντουαρντς, CEO της χρηματοοικονομικής εταιρείας ETX Capital.

Οι Βρυξέλλες ήδη ανησυχούν. Αξιωματούχος της ΕΕ ανέφερε στο Reuters ότι στο EuroWorking Group της Δευτέρας, οι μετέχοντες εξέφρασαν την ανησυχία τους για την κατάσταση στην Ιταλία. Ομως, άλλος αξιωματούχος ξεκαθάρισε ότι δεν υπάρχει μεγάλη διάθεση να αλλάξουν ή να «μαλακώσουν» οι κανονισμοί του bail-in, με τους διαφωνούντες να τονίζουν ότι η Ιταλία συμφώνησε σε αυτούς οπότεπρέπει να τους τηρήσει.

Την ίδια ώρα, φαινομενικά ανεπηρέαστος από τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι θα χάσει το δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση, ο Ρέντσι υποσχέθηκε ότι θα παραιτηθεί αν συμβεί αυτό. Οι αγορές θα αντιδράσουν άσχημα από μία αποχώρησή του, εκτιμά το Reuters.

«Η πολιτική αστάθεια θα προκαλέσει και χρηματοοικονομική», τόνισε από την πλευρά του οΓκούντραμ Βολφ, επικεφαλής του Bruegel, του think tank των Βρυξελλών.

Ν.Ζ.


πηγή iskra

ΕΝΙΣΧΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ BREXIT  

Του ΑΡΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ  

Αλυσσιδωτές επιπτώσεις, που απειλούν ευθέως την υπόσταση της Ε.Ε. των “28-1” έχει πυροδοτήσει η επικράτηση του Brexit στο βρετανικό δημοψήφισμα. Μια επικράτηση, η οποία, παρά τις πρώτες, σπασμωδικές προσπάθειες αμφισβήτησής της, εδραιώνεται, κάθε μέρα που περνάει, ως μη αναστρέψιμη. Ο οικονομικός Αρμαγεδδών που προέβλεπαν οι υποστηρικτές του Remain δεν έρχεται στη Βρετανία (μάλιστα, τα χρηματιστήρια της ηπειρωτικής Ευρώπης δοκιμάστηκαν περισσότερο από το βρετανικό,) ενώ όλοι οι υποψήφιοι διάδοχοι του Κάμερον, συμπεριλαμβανομένης της Τερέζα Μέι, που είχε ταχθεί υπέρ του Remain, δεσμεύονται κατηγορηματικά ότι θα σεβαστούν την ετυμηγορία του βρετανικού λαού υπέρ του Brexit.

Όσοι προσδοκούσαν ανοήτως ότι το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος θα πιέσει τη Γερμανία να βάλει νερό στο δηλητήριο της λιτότητας, δεν χρειάστηκε να περιμένουν πολύ για να διαψευστούν, για νιοστή φορά, στις φαντασιώσεις τους. Σήμερα συνεδριάζει η Κομισιόν για να αποφασίσει με ποιον ακριβώς τρόπο θα τιμωρήσει την Ισπανία και την Πορτογαλία για την υπέρβαση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων τους πέρα από τα όρια της Προκρούστειας κλίνης του κ. Σόιμπλε. Ο “Μεσογειακός Άξονας” του κ. Τσίπρα αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας, καθώς Μέρκελ και Σόιμπλε εννοούν να ξεκαθαρίσουν νωρίς- νωρίς ότι δεν θα επιτρέψουν σε κανένα να ξηλώσει τον ζουρλομανδύα της δημοσιονομικής πειθαρχίας, που με τόσο κόπο έχουν υφάνει.

Από μόνη της, η δρομολογημένη αποχώρηση της Βρετανίας ανατρέπει τις ισορροπίες στην Ε.Ε., γκρεμίζοντας το τρίγωνο Βερολίνο- Λονδίνου- Παρισιού, που μετρίαζε ως ένα βαθμό το ηγεμονικό βάρος της Γερμανίας. Η μετά Brexit Ε.Ε. είτε θα είναι ακόμη περισσότερο, πολύ περισσότερο “γερμανική”, είτε δεν θα υπάρξει. Αυτό είναι το δίλημμα που τίθεται από τον ίδιο τον συσχετισμό οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων, πέρα και πάνω από τη βούληση οποιασδήποτε κυβέρνησης, οποιουδήποτε πολιτικού επιτελείου. Η θέση του Ολάντ, του Ρέντσι, του Ραχόι και των υπολοίπων δυσανασχετούντων είναι κωμικοτραγική: ζητούν από τη Γερμανία να παίξει το ρόλο της- που σημαίνει να βάλει βαθειά το χέρι στην τσέπη- για να διασωθεί η μετα- Brexit Ε.Ε., αξιώνοντας ωστόσο να ακολουθήσει τις δικές τους προτεραιότητες (οι μεν για χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας, οι δε για αμοιβαιοποίηση του χρέους, άλλοι για τη διάσωση των τραπεζών- ζόμπι), δηλαδή να... πάψει να είναι Γερμανία!

Στην πιο δεινή θέση βρίσκεται ο Ματέο Ρέντσι. Οι ιταλικές τράπεζες, που ήδη βρίσκονταν εξαιρετικά εύθραστη κατάσταση, υπέστησαν σοβαρές ρωγμές από τους κραδασμούς που έφερε το βρετανικό δημοψήφισμα και έχουν άμεση ανάγκη νέας ανακεφαλαιοποίησης. Οι Γερμανοί πιέζουν να εφαρμοστούν οι κανόνες που οι ίδιοι, με το οικονομικό τους βάρος, έχουν επιβάλει, να χρηματοδοτηθούν δηλαδή οι ιταλικές τράπεζες απ' ευθείας από τους δανειστές- δηλαδή να περάσουν στον έλεγχο του γερμανικού κεφαλαίου και των ισχυρότερων εταίρων του- ενώ ο Ρέντσι απειλεί ότι θα κινηθεί μονομερώς για να διασώσει τις ιταλικές τράπεζες με κρατικά κονδύλια και να μην τις παραδώσει στους ξένους, α λα Τσίπρα. Όπως κι αν εξελιχθεί το μπρα ντε φερ μεταξύ Ρώμης και Βερολίνου, η Ιταλία αρχίζει να φαντάζει ως ο επόμενος αδύναμος κρίκος της Ε.Ε., με τον Ρέντσι να οδεύει προς το δικό του δημοψήφισμα (για τη συνταγματική αναθεώρηση) τον Οκτώβριο και τις αντι- Ε.Ε. δυνάμεις, με μεγαλύτερη το Κίνημα Πέντε Αστέρων του Γκρίλο, σε ανοδική τροχιά.

Σ' αυτή την περίοδο των έντονων διεργασιών και ανακατατάξεων, που θα κρίνουν για δεκαετίες το μέλλον της Ευρώπης, η ελληνική ολιγαρχία και η κυβέρνηση Τσίπρα που διαχειρίζεται τις τύχες της εμφανίζονται ως αξιοθρήνητοι τσαρλατάνοι, ελαχιστότατου πολιτικού διαμετρήματος. Αντί να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που ανοίγει το ρήγμα του Brexit στους κυρίαρχους της Ευρώπης, βγήκαν βασιλικότεροι των βασιλιάδων, Σταυροφόροι του “Μένουμε Ευρώπη”, σε σύγκρουση με τη δημοκρατική επιλογή του βρετανικού λαού, χωρίς βέβαια να εξασφαλίσουν την παραμικρή ανταμοιβή από τους Γερμανούς για τις υπηρεσίες τους. Οι αιωνίως “δεδομένοι” δεν δικαιούνται ούτε καν ένα ταπεινό αντίδωρο. Στη συνέχεια, ύψωσαν τη σημαία του περιλάλητου “Μεσογειακού Άξονα”, που υπάρχει μόνο στη φαντασία των κ.κ. Τσίπρα, Δραγασάκη και Τσακαλώτου, χωρίς βέβαια να συγκινήσουν στο ελάχιστο τους Ολάντ και Ρέντσι, που έχουν άλλα, σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούν από τους πολιτικούς θεατρινισμούς της Αθήνας. 

Το “Brexit” του βρετανικού λαού

Γροθιά στην ελίτ της Ε.Ε.

Νίκη για τους εργαζόμενους και λαούς της Ευρώπης

–

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

ΤΕΤΑΡΤΗ 13 ΙΟΥΛΙΟΥ, 18:30

Αγ. Κωνσταντίνου 57, α΄ όροφος (μετρό Μεταξουργείο)

–

Η επικράτηση της εξόδου απ’ την ΕΕ στο δημοψήφισμα της Πέμπτης 23/6 στην Βρετανία, μάλιστα σε συνθήκες υψηλής συμμετοχής (72%), είναι ένα γεγονός ιστορικής σημασίας. Ανοίγει την πόρτα σε ραγδαίες εξελίξεις στην Ευρώπη και παγκόσμια – και μια νέα σελίδα για τους αγώνες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Ό,τι κι αν λένε τα φερέφωνα του συστήματος, ο βρετανικός λαός δεν ψήφισε επειδή παρασύρθηκε από αδίστακτους «λαϊκιστές». Ούτε η αντίθεση στην ΕΕ ταυτίζεται με την εθνικιστική, ξενοφοβική, ρατσιστική ρητορεία των Φάρατζ, Λεπέν κ.ά. – όπως σκόπιμα θέλουν να παρουσιάζουν τα διεθνή ΜΜΕ και «Μένουμε Ευρώπη», οι λυσσασμένοι υπερασπιστές της αντιδραστικής ΕΕ, των κερδών, της εξουσίας και των προνομίων που τους διασφαλίζει.

Η ψήφος υπέρ του “Brexit” ήταν μια συνειδητή επιλογή εκατομμυρίων εργαζόμενων, άνεργων και φτωχών λαϊκών μαζών (ειδικά στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Βρετανίας), που έχουν πληγεί βάναυσα από την αποβιομηχάνιση, την ανεργία, την υποβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών, τις ασύλληπτες κοινωνικές ανισότητες κ.λπ. Από όλες αυτές τις επιθέσεις του κεφαλαίου, την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που φέρουν την αδιάψευστη σφραγίδα της ΕΕ, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που ενορχηστρώνει μαζί με τους ντόπιους υποστηρικτές της. Μια τέτοια ταξική πόλωση επεκτείνεται σήμερα σε όλη την Ευρώπη: η αντίθεση στην ΕΕ (με διάφορες μορφές και αφορμές) εκδηλώνεται από όλο και μεγαλύτερες μάζες της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων – αφήνοντας στο στρατόπεδο των υποστηρικτών της ΕΕ όλο και πιο μόνους το μεγάλο κεφάλαιο, την οικονομικοπολιτική ελίτ και ένα στρώμα καλοχορτασμένων υπηρετών τους. Αυτή η αντίθεση κυριάρχησε στο βρετανικό δημοψήφισμα.

Η ελίτ της ΕΕ, των πολυεθνικών, των πλουσίων και των τοκογλύφων του «χρηματοπιστωτικού τομέα», της παχυλά αμειβόμενης γραφειοκρατίας των Βρυξελών, των παραδοσιακών αστικών φιλοΕΕ κομμάτων,βρίσκονται σήμερα σε τεράστια κρίση. Στιγματισμένοι με τις ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές/Μνημόνια, που εξαπλώνουν σ’ όλη την Ευρώπη. Τον αποκρουστικό ρατσισμό της Ευρώπης Φρούριο, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους τους. Την καταπάτηση κάθε έννοιας λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας. Τη διαρκή περιθωριοποίηση όλων των «από κάτω» σε σύγχρονους δουλοπάροικους. Τα κοινοβουλευτικά και πολιτικά πραξικοπήματα με τα οποία κυβερνούν, το διαρκές χτύπημα των δημοκρατικών ελευθεριών, τις καταστάσεις «έκτακτης ανάγκης». Δεν έχουν κανένα σχέδιο «ανανέωσης» και «μεταρρύθμισης» της ΕΕ, παρά θέλουν να κερδίσουν χρόνο, να ξεγελάσουν τους λαούς, μήπως και σώσουν το οικοδόμημά τους, που τρίζει από παντού.

Το “Brexit” του βρετανικού λαού, ο πολύμηνος, σκληρός αγώνας εργαζόμενων και νεολαίας στη Γαλλία, οι εργατικές κινητοποιήσεις σε Βέλγιο, Ιταλία κ.ά. – αλλά και το βροντερό ΟΧΙ του ελληνικού λαού στις 5.7.2015 και οι αγώνες ενάντια στα Μνημόνια, δείχνουν ότι αυτή η ΕΕ του ζόφου μπορεί και πρέπει να ηττηθεί!

Οι άθλιοι ντόπιοι «Μένουμε Ευρώπη» (ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κ.λπ.) ξέρουν πολύ καλά ότι και στη χώρα μας η απόρριψη της ΕΕ και του Ευρώ μεγαλώνει. Εργαζόμενοι, άνεργοι, φτωχά λαϊκά στρώματα, νεολαία πρέπει να πάρουμε δύναμη απ’ τη νίκη του “Brexit”: να εντείνουμε τους αγώνες μας, για την ανατροπή των Μνημονίων και όλων των υπηρετών τους, παλιών και νέων – να επιβάλλουμε την έξοδο από Ευρώ/ΕΕ όσο το δυνατόν πιο σύντομα.

Σε όλη την Ευρώπη, το κενό που δημιουργείται δεν πρέπει να επιτρέψουμε να καλυφθεί από ρεύματα ενός αδιέξοδου αστικού «ευρωσκεπτικισμού», ακροδεξιά ή/και φασιστικά ή μιας ανύπαρκτης «ανανέωσης» της ΕΕ. Αλλά να παλέψουμε για να καλυφθεί από την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων και τον διεθνιστικό συντονισμό τους, από τις δυνάμεις ενός εργατικού κινήματος σε ανασυγκρότηση–ανασύνθεση, από την οικοδόμηση επαναστατικών δυνάμεων, σε κάθε χώρα και σ’ όλη την Ευρώπη. Αυτός είναι ο δρόμος μας: να διαλύσουμε την αντιδραστική ΕΕ του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού, του πολέμου και του ρατσισμού – για τη μόνη πραγματική εναλλακτική, μια Ευρώπη των Εργαζομενων, δημοκρατική και ριζοσπαστική, ενωμένη και σοσιαλιστική.

–

 ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΡΩΤΟ:Τέταρτη μέρα μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία και ο Ήλιος συνεχίζει να βγαίνει από την συνήθη θέση του, η θάλασσα δεν έχει γίνει γιαούρτι και η Γη συνεχίζει να περιστρέφεται περί τον άξονά της.

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και παρά την καταστροφολογία (που συνεχίζεται), παρά την εσχατολογία (που εντείνεται), ενδεχομένως ναυπάρχει ζωή ακόμα και εκτός ΕΕ…

***

ΔΕΥΤΕΡΟ:Ότι η ΕΕ είναι ένας αντιλαϊκός μηχανισμός, απονομιμοποιημένος στη συνείδηση των «υπηκόων» της, αποτελεί κοινό τόπο για πλατιές μάζες των ευρωπαϊκών λαών που όποτε τους δόθηκε η δυνατότητα να εκφράσουν τη γνώμη τους γι’ αυτήν, την απέρριψαν παρά την τρομοκρατία και τους εκβιασμούς που ασκήθηκαν εναντίον τους. Συνέβη στα δημοψηφίσματα σε Γαλλία, Ολλανδία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Δανία, Βρετανία.

Διπλή επιβεβαίωση του αντιλαϊκού και αντιδημοκρατικού χαρακτήρα της ΕΕ είναι οι διάφορες τεχνικές «πραξικοπημάτων» που ακολουθήθηκαν ώστε να ανατραπούν τα αποτελέσματα όλων των αρνητικών για την ΕΕ δημοψηφισμάτων που προηγήθηκαν του βρετανικού.

***

ΤΡΙΤΟ: Ο κομπογιαννίτικος χαρακτήρας των θεωριών περί «αιώνιας» ΕΕ προκύπτει από μια και μόνο ματιά στην Ιστορία.
Όπως έχει επισημανθεί, από το «Bloomberg» και τον «Economist» μέχρι την Καθημερινή (Ιάσωνας Μανωλόπουλος, 22/4/2012,http://www.kathimerini.gr/456098/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/oyte-twra-einai-alliws) όχι μία ή δυο, αλλά69 (!) νομισματικές ενώσεις προηγήθηκαν της ΕΕ κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα και 20ου αιώνα. Από την Σκανδιναβική Νομισματική Ένωση μέχρι την Λατινική, στην οποία συμμετείχε και η Ελλάδα. Καμία από αυτές δεν υπάρχει σήμερα.Διαλύθηκαν. 
Πρόκειται για μια αλήθεια που οι ταγοί του ευρωμονόδρομου επιμένουν να «ξεχνούν».

***

ΤΕΤΑΡΤΟ: Αμέσως μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία ξεκίνησε μια νέα εκστρατεία φόβου πλευρά της οποίας είναι η προστυχιά των εντός και εκτός Βρετανίας επιτελείων της ΕΕ να χαριστούν οι ψήφοι υπέρ της αποδέσμευσης στους ακροδεξιούς, στους ρατσιστές και στους φασίστες.

Όμως, όπως πολύ σωστά επισημαίνει η ανακοίνωση του «Lexit», της καμπάνιας για «αριστερή έξοδο» της Βρετανίας από την ΕΕ (στην οποία συμμετείχαν το ΚΚ Βρετανίας, αριστερά κόμματα και αντικαπιταλιστικές κινήσεις), υπέρ της εξόδου ψήφισαν πάνω από 17 εκατομμύρια άνθρωποι αλλά μόνο 3,8 εκατομμύρια είχαν ψηφίσει το εθνικιστικό και ρατσιστικό UKIP στις προηγούμενες εκλογές.

Συνεπώς, εκείνο που θέλουν να αποκρύψουν, σημειώνει το «Lexit», είναι ότι «η ψήφος για την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ εκφράζει πάνω από όλα την απόρριψη ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου από εκατομμύρια ανθρώπους της εργατικής τάξης που έχουν υποφέρει από τη λιτότητα για δεκαετίες». Μια ματιά να ρίξει κανείς στην ταξική «γεωγραφία» της ψήφου ακόμα και στις γειτονιές του Λονδίνου που κατοικούν φτωχοί και εργάτες, θα το διαπιστώσει.

***

ΠΕΜΠΤΟ: Σε σχέση με το προηγούμενο, οι αντικειμενικοί λόγοι που οδηγούν εργατικά, λαϊκά και φτωχά στρώματα να «τιμωρούν» την ΕΕ και τους εγχώριους πολιτικούς φορείς για την υπονόμευση της ζωής και των δικαιωμάτων τους, δεν αναιρούν την άλλη πλευρά:

Η απέχθεια για την ΕΕ δεν εκφράστηκε πολιτικά στη Βρετανία κυρίαρχα από τον αριστερό, αντικαπιταλιστικό λόγο, αλλά από τον ακροδεξιό, φασιστικό λόγο των φορέων του αντιμεταναστευτικού ρατσισμού. Το ίδιο συμβαίνει σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες.

Γιατί; Μήπως επειδή οι ψηφοφόροι του «όχι» στην ΕΕ είναι «φτωχοί, αμόρφωτοι και ηλικιωμένοι»όπως σε ένα κρεσέντο «δημοκρατικότητας» έχουν αρχίσει να λένε από το Λονδίνο μέχρι την Αθήνα τα διάφορα αθύρματα του «διαφωτισμού»;

Εξαιρουμένων των φασιστών – γιατί υπάρχουν και τέτοιοι – όλα αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων πέφτουν θύματα του ακροδεξιού λόγου επειδή είναι «μουζίκοι»; Αυτό ισχυρίζονται εμμέσως διάφορες χυδαίες συνιστώσες του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου». Οι «υπανάπτυκτοι αντιευρωπαίοι», μας λένε οι «δημοκράτες», δεν αντιλαμβάνονται την «αξία των ελευθεριών της ΕΕ».

Αλλά, για ποιες ελευθερίες μιλούν; Για την «ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου» (μόνο που οι λαοί δεν έχουν κεφάλαια), για την «ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων» (αλλά οι λαοί δεν έχουν για να τα αγοράσουν), για την «ελευθερία παροχής υπηρεσιών» (αλλά οι λαοί εδώ χάνουν ακόμα και τις ελάχιστες υπηρεσίες πρόνοιας που τους είχαν απομείνει), για την «ελευθερία μετακίνησης προσώπων»(αλλά οι λαοί που δεν μπορούν να κάνουν ρούπι από τα κατώφλια τους λόγω ανέχειας, διδάχτηκαν από τους «δημοκράτες» να αισθάνονται σαν απειλή τους μετανάστες που έφτασαν λόγω της δικής τους ανέχειας στο κατώφλι τους).

Προφανώς οι «δημοκράτες» μας δεν θέλουν να παραδεχτούν τούτο:

• Μετά από μια μακρά περίοδο εφαρμογής πολιτικών που κατέτειναν στην κοινωνία των 2/3, ειδικά σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, η ΕΕ και οι πολιτικοί φορείς της ανά την Ευρώπη εφαρμόζουν την πολιτική του 1/3.
  
  
• Είναι οι ίδιοι φορείς που διαλαλούν τη θεωρία «δεν υπάρχει εναλλακτική».
  
  
• Οι ίδιοι που πανηγύρισαν την πτώση του σοσιαλισμού.
• Είναι οι ίδιοι, φιλελεύθεροι και «αριστεροί» του συστήματος (από τους Ολαντ στη Γαλλία, τους Εργατικούς στη Βρετανία μέχρι τους ΤσιπροΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα), που διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα διαχειριστεί και θα εφαρμόσει την πολιτική που οδηγεί στον Καιάδα τα δυο τρίτα των «μη προνομιούχων» της κοινωνίας.

Είναι εξίσου προφανές, λοιπόν, ότι τα λαϊκά στρώματα  ταυτοποιούν τους φορείς αυτής της πολιτικής ως δράστες του εγκλήματος κατά της ζωής τους με συνέπεια να ψάχνουν διέξοδο όχι στην «αριστερά», όπως την έχουν ξεφτιλίσει σαν έννοια σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες και ευρωαριστεροί, αλλά σε  εκείνον τον λόγο, τον ακροδεξιό, που, τελικά, επιδοτείται από το ίδιο το ευρωσύστημα να φαντάζει «αντισυστημικός».

Είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί στην Ευρώπη, τη δεκαετία του ’30, και συμβαίνει κάθε φορά που οι αντίπαλες μερίδες της άρχουσας τάξης διασταυρώνουν τα ξίφη των ενδοαστικών και ενδοιμπεριαλιστικών τους αντιπαραθέσεων σε συνθήκες που η εργατική τάξη βρίσκεται σε πολιτική αδυναμία να αξιοποιήσει πολιτικά αυτές τις αντιθέσεις κάτω από τη σημαία των δικών της συμφερόντων και διαιρείται με το να στοιχίζεται, άλλοτε ως ψηφοφόρος και άλλος σαν κρέας για τα κανόνια, σε ξένα στρατόπεδα.

Από την άποψη αυτή (και μάλιστα σε συνθήκες όπου η ΕΕ των αγαστών σχέσεων με τους Ουκρανούς ναζί έχει χρηματοδοτήσει με πάνω από 4 εκατομμύρια ευρώ τις φασιστικές δυνάμεις της Ευρώπης από το 2014) είναι απόλυτα σωστή η εκτίμηση για «τον δεξιό εθνικιστικό ευρωσκεπτικισμό (ότι) αυτός δεν αποτελεί πραγματικό αντίπαλο, αλλά δομικά αναγκαίο συμπλήρωμα του ευρωσυστήματος, καθώς εκτονώνει ανώδυνα τη λαϊκή δυσαρέσκεια εμποδίζοντας την εμφάνιση ενός αριστερού, ριζοσπαστικού αντίπαλου δέους» (Φ.Λορντόν, «Σκοτώνουν τους Έλληνες…», πρόλογος Π.Παπακωνσταντίνου, εκδόσεις Τόπος).

***

ΕΚΤΟ: Το δημοψήφισμα στη Βρετανία προφανώς και αφήνει έκθετους όσους παρουσιάζουν το εθνικό νόμισμα σαν ελιξίριο της λαϊκής ευημερίας. Θυμίζουμε ότι η Βρετανία ήταν εκτός ευρώ. Τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα στη Βρετανία, είτε με Θάτσερ και Μπλερ, είτε με Μπράουν και Κάμερον, λαμβάνονταν (και θα λαμβάνονται) με νόμισμα τη στερλίνα.

Διότι, τελικά το θέμα δεν είναι με πιο νόμισμα θα υποτάσσεται η εργασία στο κεφάλαιο με στόχο την κερδοφορία του δεύτερου. Αλλά το πώς θα αποδεσμευτούν οι λαοί από τη μέγγενη των μονοπωλίων, είτε αυτά μετρούν την ανταγωνιστικότητά τους με στερλίνα, είτε με ευρώ, είτε με δραχμή.

Η πάλη γι’ αυτού του τύπου την αποδέσμευση και η οργάνωση της ενότητας των εργαζομένων σε αυτή την κατεύθυνση δεν μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στο σαθρό έδαφος του «εθνικού νομίσματος» που ανάγεται σε φετίχ και του λεγόμενου «αριστερού ευρωσκεπτικισμού».

***

ΕΒΔΟΜΟ: Ήδη μετά το βρετανικό δημοψήφισμα έχει ξεκινήσει – παράλληλα με την τρομοκρατία εκ μέρους τραπεζιτών, χρηματιστών και ευρωγραφειοκρατών που θέλουν να ξορκίσουν τους δικούς τους φόβους για τις εξελίξεις εκφοβίζοντας τους λαούς – μια προπαγανδιστική εκστρατεία για την δυνατότητα της ΕΕ να «διορθωθεί» και να «βελτιωθεί»…

Μόνο που για να «διορθωθεί» κάτι, πρέπει να παίρνει διόρθωση. Η ΕΕ δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Το γνωρίζουν πρώτα και κύρια όσοι ομιλούν για την επιστροφή της ΕΕ «στις ιδρυτικές αξίες και αρχές της». Παριστάνουν να αγνοούν ότι η ΕΕ δεν έφυγε ποτέ από αυτές τις «αξίες» και τις «ρίζες» της.

Απ’ όταν δημιουργήθηκε το ’56 ως ένωση άνθρακα και χάλυβα μέχρι τη σημερινή της μορφή, οι «αρχές» της δεν ήταν ποτέ η ευημερία των ανθρακωρύχων και των χαλυβουργών. Ήταν και είναι ο θησαυρισμός των μεγιστάνων του άνθρακα και του χάλυβα, των μονοπωλίων και των πολυεθνικών.

Η ΕΕ που τώρα «οι ηγέτες της θα ακούσουν τους λαούς», έχει τις ρίζες της στην αντιδραστική συμμαχία των αστικών τάξεων της καπιταλιστικής Ευρώπης. Από γεννησιμιού της ειδικεύεται στο «ξεζούμισμα» των εργαζομένων και την καταλήστευση άλλων λαών. Η «δικαιοσύνη» της είναι απόρροια της δύναμης που προκύπτει από την αναπαραγόμενη ανισομετρία των μελών της. Οι αντιθέσεις όπως και οι συμβιβασμοί στο εσωτερικό της αποτελούν έκφραση των αδυσώπητων και ανθρωποφάγων ανταγωνισμών που αποτελούν τον κανόνα λειτουργίας της.

***

ΟΓΔΟΟ: Η πολιτική της ΕΕ, με τις χωματερές της, οι προ κρίσης χρηματοπιστωτικές φούσκες και τα Μάαστριχτ τους, οι προ Μνημονίων «ευελφάλειές» τους, οι προ «κόφτη» περιορισμοί της εθνικής κυριαρχίας (όπως έλεγε η τότε πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων κυρία Μπενάκη), δεν είναι προϊόν κάποιου «λάθους» των ηγητόρων της. Δεν ευθύνεται γι’ αυτήν (η δεδομένη πολλές φορές) ανικανότητάς τους.

Δεν οφείλεται στο «κακότροπο» και «εγωπαθές» γερμανικό DNA, όπως διατείνεται ο εθνικιστικός και ρατσιστικός αντιγερμανισμός που – για να μην μιλήσει για τα ανεξαρτήτως εθνικότητας συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών - καμώνεται τον «πατριωτισμό» έχοντας ως σημαία τον ναζιστικό φυλετισμό που τον εισάγει από την πίσω πόρτα του αντιμερκελισμού.

Γι’ αυτό και η ΕΕ δεν παίρνει κανενός είδους φτιασίδωμα, όπως προσπαθούν να μας πείσουν όσοι πουλάνε το μακιγιάζ και τις μπούρδες περί  επιστροφής της ΕΕ και των ηγετών της στα «οράματα και τη σύνεση των ιδρυτών της».

Η πολιτική 
-των 120 εκατομμυρίων φτωχών, των 30 εκατομμυρίων άνεργων, των 4,5 εκατομμυρίων άστεγων,

• -της ΕΕ που 6 από τα μέλη της ΕΕ φιγουράρουν στον κατάλογο των 15 πρώτων χωρών στον παγκόσμιο δείκτη μιζέριας,
• -της ΕΕ που όταν το ΑΕΠ της αυξάνει αναιμικά 1,7% οι μεγιστάνες της αυξάνουν τα πλούτη τους με τριπλάσιο ρυθμό,
  -της ΕΕ όπου 16.734 «υπερπλούσιοι» της Γερμανίας αποτελούν το 0,02% του γερμανικού πληθυσμού των 82 εκατομμυρίων και η περιουσία τους που ξεπερνάει τα 2 τρισ. δολάρια ισοδυναμεί με το 55,5% όλου του ΑΕΠ της Γερμανίας,
• -της ΕΕ των Μνημονίων από Πορτογαλία και Ιρλανδία μέχρι Κύπρο και Ελλάδα, της άνευ Μνημονίων λιτότητας από Βρετανία μέχρι Ισπανία και Ιταλία,
• -των νεκρών Αϊλάν στο Αιγαίο που παζαρεύει «τόσα γρόσια το κεφάλι» των προσφύγων με την Τουρκία,
• -της Γερμανίας των 16 εκατομμυρίων φτωχών και των 7,5 εκατομμυρίων Γερμανών εργαζομένων με μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ το μήνα,
  -της Γαλλίας με τις απαγορεύσεις διαδηλώσεων και τα 8 εκατομμύρια φτωχούς και κοινωνικά αποκλεισμένους που αναζητούν καταφύγιο στα γκέτο και στις όχθες του Σηκουάνα,
• -της Ιταλίας που οι συμπράξεις των «αριστεροκεντροδέξιων» κομματικών παρατάξεων βουλιάζουν τους εργαζόμενους στην απελπισία σε σημείο να διοργανώνονται κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια στο διευρυνόμενο κύμα των αυτοκτονιών των οικονομικά κατεστραμμένων Ιταλών,

είναι η μόνη σωστή επιλογή για εκείνους που έφτιαξαν την ΕΕ για να ενεργεί ως μηχανισμός εφαρμογής των βαθύτερων επιλογών του συστήματός τους που αξιοποιεί την εξουσία του για να μετράει κέρδη μεταθέτοντας βάρη στα αδύναμα κράτη και στους αδύναμους ανθρώπους, εργάτες, υπάλληλους, άνεργους, μετανάστες.

Αυτή είναι η ΕΕ. Από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από το Βορρά μέχρι το Νότο, οι λαοί βιώνουν αυτό ακριβώς που τόνιζε ο Λένιν πριν από 100 χρόνια:

«... το σύνθημα των "Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης" δεν είναι σωστό από οικονομική άποψη. Είτε αυτό το σύνθημα είναι απραγματοποίητο στον καπιταλισμό (...). Είτε είναι ένα σύνθημα αντιδραστικό, που σημαίνει προσωρινή συμμαχία των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης (...) για την καταλήστευση...».

***  

ΕΝΑΤΟ: Αυτοί που διατείνονται ότι η ΕΕ «αλλάζει» και «βελτιώνεται» είναι οι ίδιοι που ισχυρίζονται ότι το ΝΑΤΟ είναι παράγοντας… ειρήνης, φιλίας και συναδέλφωσης των λαών. Ότι το ΔΝΤ μπορεί από βαμπίρ και αιμοσταγής οργανισμός στην υπηρεσία των τοκογλύφων να μετατραπεί σε φιλόπτωχο ταμείο!

Αλλά ενώ "μια άλλη Ευρώπη είναι δυνατό, μια άλλη ΕΕ είναι αδύνατο" να συμβεί. Η ΕΕ δεν σχεδιάστηκε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ σαν το φανταστικό εκείνο «απάνεμο λιμάνι» που έταζαν οι αρχιτέκτονές της στους λαούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού (είτε βομβαρδίζει τη Γιουγκοσλαβία, το Ιρακ και τη Λιβύη, είτε «βομβαρδίζει» τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα) αποτελεί μια αρένα βαρβαρότητας.

Είναι ένα Κολοσσαίο εκμετάλλευσης των εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών που στέκονται εμπόδιο στην «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων. Πρόκειται για τον ορισμό της αντιδημοκρατικότητας που εκφράζεται ακόμα και με - θεσμικά απολύτως κατοχυρωμένα - «πραξικοπήματα» ανατροπής της λαϊκής θέλησης (πχ δημοψήφισμα στην Ελλάδα), είτε με παύσεις ακόμα και πρωθυπουργών (πχ Κάννες).

***

ΔΕΚΑΤΟ: Η πραγματικότητα βοά! Η έξοδος και η αποδέσμευση από την ΕΕ αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για μια Ευρώπη των λαών, που η συνεργασία τους θα είναι οικοδομημένη πάνω στην λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία.

Αυτή η προοπτική θέτει σε αμφισβήτηση το καπιταλιστικό μοντέλο εν συνόλω. Και γι’ αυτό συκοφαντείται. Η κυρίαρχη άποψη που προωθείται (και) στην Ελλάδα είναι πως η έξοδος μιας χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κάτι αρνητικό, συντηρητικό, εθνικιστικό, αδιέξοδο κι επικίνδυνο. Η προπαγάνδα αυτή έχει ενισχυθεί με αφορμή το δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία. Είναι η προπαγάνδα που εξυπηρετεί το ευρωενωσιακό κατεστημένο, το οποίο - ήδη το σημειώσαμε - ενισχύει τον βολικό για το σύστημα ακροδεξιό «ευρωσκεπτικισμό», καταγγέλλοντάς τον.

Όμως, το ερώτημα είναι έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να εξυπηρετηθούν ποια συμφέροντα; Αν η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων και των λαϊκών αναγκών, τότε είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να διαλέξει ένας λαός, για να ορίζει το δρόμο ανάπτυξης που θέλει να ακολουθήσει.

Η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν την επιλέξει ο λαός προς όφελος του, είναι προϋπόθεση για την εθνική, πολιτική και οικονομική κυριαρχία μιας χώρας. Mε αυτόν τον τρόπο μπορεί να υλοποιηθεί ένας δρόμος ανάπτυξης, σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτή που επιβάλλεται από τις βασικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αλλά τι σημαίνει έξοδος και αποδέσμευση προς όφελος του λαού;

Προφανώς δεν σημαίνει την έξοδο και την αποδέσμευση με την προσδοκία μιας «εθνικής» λιτότητας. Δεν σημαίνει μια δήθεν ανάκτηση «εθνικής κυριαρχίας» που θα παραδοθεί στην κυριαρχία του «έθνους» των ντόπιων κεφαλαιοκρατών.

Το ζητούμενο δεν είναι η έξοδος από αυτό το λάκκο να οδηγήσει σε έναν άλλον, σε έναν τάχα «καλύτερο» λάκκο, εξίσου καπιταλιστικό και εκμεταλλευτικό, όπως θα ήθελαν κάποια τμήματα της άρχουσας τάξης και τα φασιστικά - εθνικιστικά τους τσιράκια.

Για παράδειγμα: Η Ελλάδα των 3 εκατομμυρίων μεταναστών στις στοές του Βελγίου και στα λαντζέρικα της Αμερικής δεν ήταν στη ζώνη της ΕΟΚ τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Ήταν, όμως, στη ζώνη του καπιταλισμου. Η Ελλάδα του παγώματος μισθών και συντάξεων το 1985 και της μητσοτάκειας λιτότητας του «0%+0%=14%» το 1990, δεν ήταν στη ζώνη του ευρώ. Ήταν, όμως, στη ζώνη της εξουσίας των βιομηχάνων, των τραπεζιτών και των εργολάβων.

Θα το ξαναπούμε: Η Βρετανία δεν είναι στο ευρώ και στην Ευρωζώνη και η Τουρκία δεν είναι στην ΕΕ. Αλλά αυτό δεν κάνει αξιοζήλευτα ούτε τα βάσανα του τούρκικου λαού, ούτε το «δάκρυα και αίμα» με το οποίο πληρώνει τη λιτότητα ο εκτός ευρώ βρετανικός λαός.

***

ΕΝΔΕΚΑΤΟ (και για να έρθουμε στην Ελλάδα): Η έξοδος από την ΕΕ προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση αναδημιουργίας της χώρας μας προς όφελος του λαού της.

Δεν μιλάμε, βέβαια, για μια έξοδο σαν την «έξοδο από το ΝΑΤΟ», όπως την πλάσαρε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως αναγκαστική επιλογή του κατεστημένου και ως «τρίπλα» ανασύνθεσης του συστήματος. Μιλάμε για έξοδο από την ΕΕ με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Για την έξοδο και την αποδέσμευση από την ΕΕ με προοπτική να πάρει στα χέρια του την εξουσία ο λαός. Το επισημαίνουμε γιατί υπάρχουν και εκείνοι που όταν «βάλλουν» κατά της ΕΕ, εξαναγκασμένοι από το γεγονός ότι έχουν πέσει πλέον οι μάσκες της ευρωκοροιδίας, το κάνουν προσβλέποντας ακριβώς σε αυτό: Σε μια ανασύνθεση του υφιστάμενου συστήματος και μάλιστα σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση.

***

ΔΩΔΕΚΑΤΟ: Η στάση του κάθε πολιτικού φορέα απέναντι στην ΕΕ ξεκαθαρίζει την (πραγματική) θέση του, τελικά, στο ερώτημα: Με τους πολλούς ή με τους λίγους; Με τον κόσμο της εργασίας ή με τις «ελίτ» της εργοδοσίας; Στην τοποθέτησηαυτή δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος». Όπως δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος».

Αλλά δεν χωράει και κανενός είδους αντιεπιστημονικότητα ή ψάρεμα στα θολά νερά. Που πάει να πει: Η έξοδος και η αποδέσμευση από την ΕΕ είναι συνθήκη αναγκαία για να μπει τέρμα στις αβυσσαλέες κοινωνικές και οικονομικές του ανισότητες πίσω από τις οποίες κρύβεται η ανελέητη ταξική βαρβαρότητα. Το αναγκαίο, όμως, της αποδέσμευσης από την ΕΕ δεν την καθιστά και ικανή από μόνη της συνθήκη για αλλαγή πορείας.

Εξηγούμαστε: Το σύστημα που με η χωρίς ευρώ, με ή χωρίς ΕΕ, είναι κατασκευασμένο έτσι ώστε μια χούφτα κεφαλαιοκρατών, μονοπωλίων, πολυεθνικών να ιδιοποιείται τον μισό και παραπάνω από τον πλούτο που παράγει ο λαός κάθε χώρας χωριστά και όλοι οι λαοί του πλανήτη μαζί, έχει όνομα:«Καπιταλισμός».

***

Υπό την έννοια αυτή και με αφορμή το Brexit, εύστοχα υπενθύμισε ο φίλος και συνάδελφος Ηρακλής Κακαβάνης μια κουβέντα του Μπρεχτ: «Σε κάθε ιδέα - έλεγε - πρέπει να ψάξει κανείς από πού έρχεται και που πάει. Μόνο έτσι μπορούμε να καταλάβουμε αν είναι καλή ή όχι».

Η’ όπως θα το έλεγε ο Λένιν, το να πετάξεις τη μαϊμού πάνω από το κεφάλι σου είναι προϋπόθεση να ξεμπερδέψεις με το τσίρκο, αλλά από μόνη της δεν σημαίνει ότι ξεμπέρδεψες με το τσίρκο.

Κάθε εκδοχή, δε, ότι ο Λένιν ήταν με το… τσίρκο επειδή έλεγε το πρόδηλο, ότι δηλαδή η κάτι από επιβεβλημένη ανάγκη της αποδέσμευσης από τη μαϊμού πρέπει να είναι συνδυασμένη με την πάλη για την αποδέσμευση από όλο το τσίρκο, συνιστά καταφανή πολιτική λαθροχειρία.


πηγή enikos

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΕΦΕΡΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟ ΕΥΡΩ.

ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ ΑΠΟΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΤΗΝ Ε.Ε. ΤΗΣ ΦΤΩΧΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ  

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΥΨΩΣΕΙ ΤΟΛΜΗΡΑ ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΤΟΥ... LEXIT, ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ Ε.Ε. ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΘΕΣΕΙΣ  

Του ΑΡΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ  

Πολιτικό σεισμό και οικονομικό τσουνάμι πλανητικών διαστάσεων προκάλεσε η επιλογή του βρετανικού λαού υπέρ της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. Σύμφωνα με τα τελικά αποτελέσματα, που διέψευσαν για μία ακόμη φορά τις δημοσκοπήσεις, το Brexit επικράτησε με 51,9% έναντι 48,1%. Η προσέλευση στις κάλπες έφτασε το 72,1%, ποσοστό ρεκόρ για τα δεδομένα των τελευταίων 24 χρόνων.

Πρώτο θύμα του δημοψηφίσματος υπήρξε ο Συντηρητικός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος παραιτήθηκε υπό το βάρος της αποτυχίας του (το 58% των ψηφοφόρων του κόμματός του τοποθετήθηκε υπέρ του Brexit). Υπό πίεση βρίσκεται και ο ηγέτης των Εργατικών, Τζέρεμι Κόρμπιν, ο οποίος, αν και είχε τοποθετηθεί εναντίον της ένταξης της Βρετανίας στην Ε.Ε. από τα αριστερά, τη δεκαετία του 1970, υποχρεώθηκε από το κατεστημένο του κόμματός του και της χώρας του να κάνει καμπάνια, με κρύα καρδιά, υπέρ του Remain.

Παρότι στα μέσα ενημέρωσης του κατεστημένου το δημοψήφισμα εμφανίστηκε ως “εμφύλιος πόλεμος” στο εσωτερικό της Δεξιάς και της βρετανικής ολιγαρχίας, παραμένει γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εργατικών στρωμάτων τάχθηκε υπέρ του Brexit.

Το βρετανικό δημοψήφισμα σηματοδοτεί το τέλος της Ε.Ε. όπως την ξέραμε μέχρι χθες. Αποδεικνύεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν είναι μια αντικειμενική “νομοτέλεια”, στην οποία οφείλει να προσαρμοστεί κανείς, αλλά ένα ταξικό, ιμπεριαλιστικό σχέδιο που μπορεί να ανατραπεί από τους λαούς που την υφίστανται. Για πρώτη φορά από την εμφάνιση της ΕΟΚ και, στη συνέχεια, της Ε.Ε. μια χώρα- μέλος αποφασίζει να αποχωρήσει, ανοίγοντας το δρόμο για να σπάσουν, στην πορεία, και άλλοι αδύναμοι κρίκοι της αλυσίδας. Η Ε.Ε. θα χάσει μια μεγάλη χώρα, που εκπροσωπεί τη δεύτερη οικονομία της, μετά τη γερμανική, μια πυρηνική δύναμη, μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ακόμη κι αν επιβιώσει της θύελλας που θα ακολουθήσει, θα πρόκειται για μια ακρωτηριασμένη, αποδυναμωμένη και εγγενώς ασταθή Ένωση, σε διαρκή κρίση και αμφισβήτηση.

Η νίκη του Brexit προκαλεί ήδη τεράστια αναταραχή στις ευρωπαϊκές και διεθνείς αγορές. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, η βρετανική λίρα είχε πέσει κατά 11%, στο χαμηλότερο επίπεδο του 1985, ενώ ο βρετανικός, χρηματιστηριακός δείκτης FTSE σημείωνε πτώση 7,6%. Ανάλογη ήταν, όμως, η κατάσταση στην ηπειρωτική Ευρώπη, καθώς ο γερμανικός DAX έκανε βουτιά 9,5%, ενώ ο γαλλικός CAC έπεφτε 7%. Οι τραπεζικοί κολοσσοί ήταν εκείνοι που δέχονταν τις πιο τρομερές πιέσεις. Αν και πρόκειται για τις πρώτες αντιδράσεις, διαγράφεται ο κίνδυνος να αποτελέσει το Brexit τον καταλύτη για μια νέα υποτροπή της κρίσης μιας παγκόσμιας οικονομίας που, ούτως ή άλλως, βρισκόταν σε ασταθή κατάσταση. Σ'αυτό το φόντο, το ενδεχόμενο μιας βαθύτατης κρίσης της ευρωζώνης και της επαναφοράς του Grexit στην ημερήσια διάταξη, ανεξάρτητα από την ευρωδουλεία των ελληνικών ελίτ, δεν μπορεί να αποκλειστεί.

Η επικράτηση του Brexit στο δημοψήφισμα δεν σημαίνει ότι η βούληση του βρετανικού λαού θα υλοποιηθεί εύκολα ή γρήγορα. Βεβαίως η Βρετανία δεν είναι Ελλάδα και ο Μπόρις Τζόνσον (και όσοι τον στηρίζουν) δεν είναι Αλέξης Τσίπρας. Ωστόσο, το άρθρο 50 της ευρωπαϊκής συνθήκης που καθορίζει τα της αποχώρησης προβλέπει μια διαδικασία διαπραγματεύσεων με ορίζοντα τουλάχιστον δύο χρόνων, στη διάρκεια των οποίων τα πάντα μπορεί να συμβούν. Ήδη, η τιμωρητική αντίδραση των αγορών και οι απειλές για ακρωτηριασμό της Μεγάλης Βρετανίας σε “Μικρά Αγγλία”, με αποχώρηση της Βρετανίας και ένωση της Βόρειας με την ανεξάρτητη Ιρλανδία βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Σε κάθε περίπτωση, η νίκη του Brexit έρχεται να ρίξει το τεράστιο βάρος της στην πλευρά των συσσωρευμένων ενδείξεων που διαμηνύουν ότι τα λαϊκά στρώματα, σε πανηπειρωτική κλίμακα, αποστρέφονται ολοένα και περισσότερο την αντιλαϊκή, απολυταρχική Ε.Ε. των πολυεθνικών και του ιμπεριαλισμού. Επιπλέον, το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος καταδεικνύει την ισχυρή βούληση των λαών για αποκατάσταση της εθνικής, λαϊκής κυριαρχίας, απέναντι σε μια ολοένα και πιο γερμανική Ευρώπη. Με τη δρομολογημένη αποχώρηση της Βρετανίας, το ειδικό βάρος της ηγεμονικής Γερμανίας στους κόλπους της Ε.Ε. εξ αντικειμένου θα αυξηθεί, κάτι που θα ενισχύσει ακόμη περισσότερο τις αντι- Ε.Ε. τάσεις.

Σ' αυτό το φόντο, η ριζοσπαστική Αριστερά σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες οφείλει να υψώσει τολμηρά τη σημαία του... Lexit, της εξόδου από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. από τα αριστερά, από φιλολαϊκές, δημοκρατικές θέσεις. Σε αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή αφεθεί στην ουρά των απεχθών, για τα λαϊκά στρώματα, κοσμοπολίτικων ελίτ και κλαυθμηρίζει μαζί τους για την “ανωριμότητα” του βρετανικού λαού ή τηρήσει στάση αμήχανης ουδετερότητας, θα εκμηδενιστεί πολιτικά, παραδίδοντας αμαχητί τα εργατικά και λαϊκά στρώματα στη δημαγωγία της ξενοφοβικής, εθνικιστικής Ακροδεξιάς, τύπου Λεπέν.

Ελπίζουμε ότι το βρετανικό δημοψήφισμα θα αποτελέσει καταλύτη για θετικές διεργασίες στους κόλπους της ευρωπαϊκής, ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ήδη, ο ηγέτης του γαλλικού Αριστερού Κόμματος, Ζαν- Λικ Μελανσόν δήλωσε ότι “το Brexit δίνει μάθημα σε όλη την Ευρώπη”, ότι “είναι η ώρα για ένα Σχέδιο Β” στη Γαλλία και την Ευρώπη και ότι “οι Γάλλοι θα ψήφιζαν υπέρ της εξόδου σε ανάλογο δημοψήφισμα”. Ειδικά για την Ελλάδα, η επικράτηση του Brexit, ένα χρόνο μετά τη νικηφόρα, αλλά προδομένη μάχη του ελληνικού δημοψηφίσματος, προσφέρει σημεία στήριξης στον αγώνα όλων των ανυπότακτων, αριστερών δυνάμεων που αγωνίζονται για την έξοδο από την ευρωμνημονιακή βαρβαρότητα και την ευρωζώνη, που τη θωρακίζει.

πηγή iskra

Εξοδο της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισαν οι Βρετανοί ψηφοφόροι, καθώς το Brexit συγκέντρωσε ποσοστά 51,9% έναντι 48,1% του Bremain.

Λίγο μετά τις 10 (ώρα Ελλάδας) ο Ντέιβιντ Κάμερον ανακοίνωσε έξω από τη Ντάουνινγκ Στριτ την παραίτησή του από την πρωθυπουργία της χώρας επισημαίνοντας ότι θα παραμείνει στη θέση του μέχρι να σταθεροποιηθεί η κατάσταση.

«Η χώρα χρειάζεται νέα ηγεσία...χρειαζόμαστε έναν νέο πρωθυπουργό τον Οκτώβριο» δήλωσε χαρακτηριστικά για να προσθέσει «Η βούληση του λαού πρέπει να γίνει σεβαστή».

Τα κυριότερα σημεία της ομιλίας του Ντέιβιντ Κάμερον:

• Πάνω από 33 εκατ. άνθρωποι εξέφρασαν την άποψή τους. Πρέπει να είμαστε περήφανοι ότι στη χώρα μας εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους.
• Ο βρετανικός λαός ψήφισε υπέρ τής αποχώρησης της Βρετανίας από την Ε.Ε. και η επιθυμία του θα πρέπει να γίνει σεβαστή.
• Σε όλο τον κόσμο παρακολουθούν την επιλογή της Βρετανίας, η οποία πρέπει να εισακουστεί.
• Η οικονομία της Βρετανίας παραμένει ισχυρή. Δεν θα υπάρξουν άμεσες αλλαγές στις συνθήκες ζωής του λαού.
• Πρέπει τώρα να διαπραγματευτούμε με την Ε.Ε. από κοινού με την Ιρλανδία και τη Σκωτία.
• Είμαι πολύ περήφανος που υπήρξα πρωθυπουργός αυτής της χώρας τα τελευταία έξι χρόνια.
• Έδωσα τη μάχη μου στο δημοψήφισμα με τον μόνο τρόπο που ήξερα: με το πάθος μου και την ψυχή μου.
• Ήμουν ξεκάθαρος για την επιλογή μου αλλά ο βρετανικός λαός έκανε μια διαφορετική επιλογή.
• Η χώρα χρειάζεται νέα ηγεσία. Δεν πιστεύω ότι είμαι ο σωστός καπετάνιος. Αλλά δεν υπάρχει η ανάγκη να ορίσουμε χρονοδιαγράμματα. Νέα ηγεσία από τον Οκτώβριο.
• Ο νέος πρωθυπουργός θα αποφασίσει πότε θα ενεργοποιήσει το άρθρο 50.
• Όσοι βρίσκονται στην άλλη πλευρά, σε αυτή που έχασε, θα πρέπει να εργαστούν ώστε να γίνει σεβαστή η επιλογή των υπολοίπων.