INTERVIEW - Η παράσταση φαινόμενο της ομάδας Εμείς επιστρέφει!
17 Οκτωβρίου 2025 έως και 10 Ιανουαρίου 2026
κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο Θέατρο OLVIO
Η θεατρική ομάδα Εμείς επανασυστήνει στο κοινό το Interview, την κοινωνικοπολιτική μαύρη κωμωδία που επί πέντε συνεχή χρόνια ενθουσίασε τους θεατές εντός και εκτός συνόρων και υπολογίζεται ότι μέχρι σήμερα την έχουν παρακολουθήσει περισσότεροι από 6000 θεατές. Δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη της - άκρως επιτυχημένη - παρουσίαση, το Interview παραμένει πιο επίκαιρo από ποτέ.
Το Interview θα παρουσιαστεί στο Θέατρο OLVIO (Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Αθήνα) από την Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2025 έως και το Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2026, σε σκηνοθεσία Χρήστου Θάνου.
Στην Ελλάδα έχει παρουσιαστεί, πέρα από θέατρα σε καταστήματα κράτησης, κέντρα απεξάρτησης, σχολεία και φεστιβάλ. Έχει ανέβει από το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού Νέας Υόρκης την χειμερινή περίοδο 2015, σε σκηνοθεσία Λητούς Τριανταφυλλίδου. Έχει επίσης παρουσιαστεί από επαγγελματικές και ερασιτεχνικές ομάδες σε διάφορες πόλης της Ελλάδας.
Η παράσταση έλαβε τιμητική διάκριση από τον όμιλο για την Unesco Πειραιώς και Νήσων.
Ο προηγούμενος κύκλος παραστάσεων της ομάδας πραγματοποιήθηκε χωρίς εισιτήριο για το κοινό αλλά με την μέθοδο της ελεύθερης και προαιρετικης συνεισφοράς.
Το κείμενο της παράστασης δημιουργήθηκε από όλα τα μέλη της ομάδας κατά τη διάρκεια των προβών, την άνοιξη το 2013.
Συνοπτική περιγραφή της παράστασης:
Μία συνέντευξη για δουλειά, τέσσερις υποψήφιοι και μία φωνή.
Εξευτελιστικές ερωτήσεις και δοκιμασίες, που οδηγούν σε μία διαδικασία κωμικοτραγικού παραλογισμού
Η ιδέα. Η εξουσία - Οι εξουσιαζόμενοι. Το σύστημα - Οι πολίτες. Το κεφάλαιο - Οι καταναλωτές. Η εργοδοσία - Οι εργαζόμενοι. Η φωνή - Οι υποψήφιοι. Διαχρονικές σχέσεις μίσους και πάθους, σύγκρουσης και αλληλεξάρτησης.
Σε μία εποχή όπου αυτοί οι αντίθετοι πόλοι απομακρύνονται, με σταθερά επιταχυνόμενους ρυθμούς, “ΕΜΕΙΣ” παρουσιάζουμε την κωμικοτραγική σχέση τους, εξερευνώντας τα όριά της, με διάθεση αποδαιμονοποίησής της, αποκλείοντας πεισματικά την κατήφεια και τη μιζέρια.
Σκηνοθετικό Σημείωμα του Χρήστου Θάνου
Όταν το 2013, στην καρδιά τής αναφερόμενης ως ‘’οικονομικής κρίσης’’, συνδημιουργούσαμε με τη θεατρική ομάδα ‘’Εμείς’’ το κείμενο του Interview, δεν μπορούσαμε με τίποτα να φανταστούμε ότι μετά από μία δεκαετία οι προβληματισμοί και οι αγωνίες που εκφράζονται μέσα στο έργο αυτό, θα βρίσκονταν ακόμα στο επίκεντρο της ελληνικής κοινωνίας.
Η επαγγελματική ανασφάλεια, ο εργασιακός κανιβαλισμός, η καταπάτηση των δικαιωμάτων, η ασυδοσία της εξουσίας και η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων αποτελούν αδιαμφισβήτητα χαρακτηριστικά της ελληνικής - και όχι μόνο – σημερινής πραγματικότητας.
Οι καλλιτέχνες/ιδες, όντας κι εμείς κομμάτι της περιβάλλουσας αυτής πραγματικότητας, οφείλουμε, μέσω του βήματος που μας δίνεται, να σχολιάζουμε και να καυτηριάζουμε την αδικία σε κάθε της έκφανση, όσο πιο μεγαλόφωνα μπορούμε, χρησιμοποιώντας τα μέσα που διαθέτουμε.
Στο Interview χρησιμοποιούμε ως κύριο συστατικό το χιούμορ. Έχοντας ως βασικό εργαλείο τους κανόνες της κωμωδίας, φιλοδοξούμε, αποφεύγοντας πεισματικά τη μιζέρια και την κατήφεια, να προβληματίσουμε ή ακόμα και να αφυπνίσουμε τους θεατές για όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά τους.
Προσωπικά, καλούμαι να σκηνοθετήσω ξανά, έπειτα από 10 χρόνια, ένα έργο με το οποίο συνδέομαι πολύ βαθιά και ουσιαστικά, επιδιώκοντας να το αντιμετωπίσω ως ένα άγνωστο για μένα κείμενο που βρέθηκε στα χέρια μου για πρώτη φορά το 2025.
Πρωταρχικό κίνητρο γι’ αυτή μου την απόφαση, είναι η καλλιτεχνική επανασύνδεση με τους αγαπημένους ανθρώπους που αποτελούν τη θεατρική ομάδα Εμείς.
Εξάλλου, κάνουμε θέατρο κυρίως… ‘’για την παρέα’’.
Πληροφορίες:
Πρεμιέρα: 17 Οκτωβρίου 2025
Διάρκεια παραστάσεων: 17 Οκτωβρίου 2025 - 10 Ιανουαρίου 2026
Ώρα έναρξης: 21:15
Τοποθεσία: Θέατρο OLVIO - Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Αθήνα 11855
Τιμές Εισιτηρίων: 18€ κανονικό, 13€ μειωμένο (αναπήρων, 65+, ανέργων, φοιτητικό), 5€ ατέλεια με τηλεφωνική κράτηση
Προπώληση εισιτηρίων : https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/interview-1
Προσβασιμότητα:
Η παράσταση, σε συνεργασία με την liminal, παρουσιάζεται με υπέρτιτλους SDH (για Κωφά και βαρήκοα άτομα) σε Ελληνικά και Αγγλικά.
Το θέατρο είναι προσβάσιμο σε χρήστριες/ες αναπηρικού αμαξιδίου (διαθέτει πλαϊνή προσβάσιμη είσοδο, προσβάσιμους χώρους υγιεινής και 4 θέσεις για αμαξίδια στον εξώστη).
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Χρήστος Θάνος
Ηθοποιοί: Σοφία Καψαμπέλη, Μαρία Ζερβού, Σωτήρης Δούβρης, Βασίλης Τουρκομένης, Βασίλης Μήλιος, Δανάη Χριστοδούλου
Βοηθός σκηνοθέτη, χειρισμός υπερτίτλων: Δανάη Χριστοδούλου
Κείμενο: Χρήστος Θάνος, Σοφία Καψαμπέλη, Χρίστος Παπαμιχαήλ, Σωτήρης Δούβρης, Μαρία Ζερβού, Βασίλης Τουρκομένης.
Σκηνικά - Κοστούμια: Μαρία Καραθάνου
Βοηθός ενδυματολόγου - σκηνογράφου: Στέλλα Σταμούλη
Μουσική Playlist: Yellowgroove catalogue, Επιλογές: Γιώργος Αρβανιτάκης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Κώστας Μπεθάνης
Υπερτιτλισμός: Γρηγόρης Σταθόπουλος
Υπηρεσίες Προσβασιμότητας: liminal
Επιμέλεια Γραφιστικών: Νατάσα Τσατσάνη
Τρέιλερ - Φωτογραφίες: Στέφανος Δουβίτσας, Χρήστος Συμεωνίδης
Επικοινωνία: Κατερίνα Π. Τριχιά - truecolours.comms
Οργάνωση Παραγωγής: Λυδία Λαμπροπούλου, Χρίστος Παπαμιχαήλ
Παραγωγή: ΕΜΕΙΣ
FB event: https://fb.me/e/392ptIocE
FB page: https://www.facebook.com/emeisinterview/
Instagram: https://www.instagram.com/interview_emeis/
Σχετικά με την ομάδα Εμείς:
Η ομάδα Εμείς, από το 2009 δραστηριοποιείται στο χώρο του πολιτισμού, προασπίζοντας τις έννοιες της αλληλεγγύης και της συνεργατικότητας στην τέχνη.
Πρωταρχικό της μέλημα είναι η αύξηση της προσβασιμότητας στον πολιτισμό, τόσο προς όφελος του γενικού πληθυσμού όσο και των καλλιτεχνών. Μέχρι σήμερα, έχει πραγματοποιήσει θεατρικές παραστάσεις, θεατρικά εργαστήρια, εκθέσεις έργων τέχνης και διοργανώσεις φεστιβάλ (Our Festival).
Πώς φτιάξαμε το INTERVIEW:
Οι πρώτες συναντήσεις στον Ελαιώνα έγιναν έχοντας ως βασικό κορμό την διαδικασία της συνέντευξης. Οι 4 ηθοποιοί, αφού είχαν επιλέξει από ένα νούμερο υποψηφίου, πραγματοποιούσαν αυτοσχεδιασμούς. Ο κάθε ένας ετοίμαζε έναν χαρακτήρα για την πρόβα ο οποίος υποβαλλόταν σε ερωτήσεις από τον σκηνοθέτη, ενώ καταγράφαμε την διαδικασία με σκοπό αργότερα να ξεκαθαρίσουμε το υλικό. Παράλληλα έγιναν συζητήσεις και έρευνα σε σχέση με την αγορά εργασίας.
Στη συνέχεια ξεκίνησε η διαδικασία για την συγγραφή του κειμένου με βάση το υλικό που είχαμε συλλέξει από πρόβες και έρευνα, φτιάχναμε έναν σκελετό για το πώς πρέπει να είναι η παράσταση (πλοκή, δομή, δραματουργία, δοκιμασίες κτλ).
Μετά από κάθε συνάντηση για τον σκελετό ακολουθούσε μια πρόβα με όλη την ομάδα, στην οποία οι ηθοποιοί με βάση τον σκελετό αυτοσχεδίαζαν λεκτικά, με σκοπό την παραγωγή του κειμένου.
Οι συγγραφή του κειμένου συνεχίστηκε και σταδιακά εμβαθύναμε στην ανάλυση των ρόλων και αναζητήσαμε θέματα που θέλαμε να εντάξουμε μέσα στο κείμενο.
Χρονικό:
Ιανουάριος 2010
Η Σοφία Καψαμπέλη και ο Χρήστος Θάνος σε ένα ταξίδι τους στη Βιέννη συλλαμβάνουν την ιδέα μιας κωμικοτραγικής συνέντευξης για δουλειά.
Δεκέμβριος 2012
Ο Χρήστος Θάνος επικοινωνεί με τους μοναδικούς άνεργους ηθοποιούς στη χώρα την συγκεκριμένη περίοδο, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η ομάδα που θα πραγματοποιήσει το ‘’Interview”. Η σύστασή της: Σοφία Καψαμπέλη, Μαρία Ζερβού, Σωτήρης Δούβρης, Βασίλης Τουρκομένης, Χρίστος Παπαμιχαήλ, Χρήστος Θάνος.
Παραδόξως, και μετά τη δημιουργία της ομάδας, οι καλλιτέχνες παραμένουν άνεργοι.
Ιανουάριος 2013
Η θεατρική ομάδα ‘’ΕΜΕΙΣ’’ αρχίζει να επιδίδεται σε μία σειρά από εξαντλητικούς αυτοσχεδιασμούς, αμφιβόλου χρησιμότητας.
Πάνω από 100 διαφορετικοί χαρακτήρες δίνουν το παρόν στον τότε χώρο προβών της ομάδας στον Ελαιώνα.
Φεβρουάριος 2013
Ο Χρήστος Θάνος και ο Χρίστος Παπαμιχαήλ κατασκευάζουν τη δομή, πάνω στην οποία θα γραφτεί το “Interview”.
Παράλληλα ξεκινά και η συγγραφή του έργου από όλα τα μέλη της ομάδας.
Τότε είναι που ο μέσος όρος κιλών της ομάδας αρχίζει να αυξάνει ανησυχητικά. Έτσι όλοι συνηγορούν ότι θα είναι κρίμα να καταλήξουν υπέρβαροι, χωρίς να έχουν τουλάχιστον ένα καλό έργο στα χέρια τους.
Μάρτιος 2013
Το έργο έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και ξεκινά η διαδικασία των προβών.
Ο Χρήστος Θάνος αναλαμβάνει την σκηνοθεσία, τους φωτισμούς, τη μουσική επιμέλεια, καθώς και την ερμηνεία της ‘’Φωνής’’.
Ο Χρίστος Παπαμιχαήλ αναλαμβάνει χρέη βοηθού σκηνοθέτη, καθώς και την ερμηνεία της ‘’υποδοχής’’ και των ‘’χρηστικών πληροφοριών’’.
Η Σοφία Καψαμπέλη αναλαμβάνει την ερμηνεία του ‘17’, καθώς και την επιμέλεια των κοστουμιών.
Η Μαρία Ζερβού αναλαμβάνει την ερμηνεία του ‘24’.
Ο Σωτήρης Δούβρης αναλαμβάνει την ερμηνεία του ‘14’.
Ο Βασίλης Τουρκομένης αναλαμβάνει την ερμηνεία του ‘11’.
10 Μαΐου 2013
Το “Interview” κάνει πρεμιέρα στο θέατρο "Fabrica Athens" στον Κεραμεικό. Η είσοδος στην παράσταση είναι ελεύθερη, με προαιρετική συνεισφορά κατά την έξοδο.
2 Ιουνίου 2013
Το “Interview” κάνει την τελευταία του παράσταση στο θέατρο "Fabrica Athens" (διπλή, λόγω αυξημένης προσέλευσης θεατών).
Το ίδιο βράδυ, η ομάδα αποφασίζει να συνεχίσει την παράσταση και την ερχόμενη χειμερινή θεατρική περίοδο.
8 Νοεμβρίου 2013
Το “Interview” κάνει πρεμιέρα στον πολυχώρο "Ανάδυση’’, στον πεζόδρομο της Σφακτηρίας στον Κεραμεικό, με στόχο παρουσιαστεί για τρεις μήνες. Τελικά παίρνει μία πρώτη παράταση έως την Κυριακή των Βαΐων και μία δεύτερη έως τις 25 Μαΐου του 2014.
Μάρτιος 2014
Η ομάδα συμμετέχει στο πρώτο "Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών’’ που πραγματοποιείται στο ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο "Εμπρός’’ παρουσιάζοντας το “Interview”, συμβάλλοντας παράλληλα και στο οργανωτικό κομμάτι του φεστιβάλ.
25 Μαΐου 2014
Το “Interview” κάνει την τελευταία του παράσταση στον πολυχώρο "Ανάδυση’’. Το ίδιο βράδυ, η ομάδα αποφασίζει να συνεχίσει την παράσταση και την ερχόμενη χειμερινή θεατρική περίοδο.
Ιούνιος 2014
Ο Δημήτρης Κομνηνός, έχοντας δει το “Interview”, προτείνει στην ομάδα να αναλάβει τις κεντρικές μέρες του νεόχτιστου blackbox του θεάτρου "Βικτώρια" για την θεατρική περίοδο 2014 – 2015.
17 Οκτωβρίου 2014
Το “Interview” κάνει πρεμιέρα στο blackbox του θεάτρου "Βικτώρια". Στόχος της ομάδας είναι να παιχτεί η παράσταση για το πρώτο μισό της χειμερινής περιόδου και να παρουσιαστεί μία νέα παραγωγή για το δεύτερο μισό, στον ίδιο χώρο.
20 Οκτωβρίου 2014
Το “Interview” παρουσιάζεται για τέσσερις παραστάσεις στο θέατρο ‘’Αριστοτέλειον’’ στη Θεσσαλονίκη, μετά από πρόσκληση του Σάκη Γισγάκη.
Ιανουάριος 2015
Το “Interview” έχει τη μεγαλύτερη προσέλευση θεατών από όταν πρωτοπαρουσιάστηκε, τον Μάιο του 2013, με αποτέλεσμα η ομάδα να αποφασίσει την παράτασή του έως και την Κυριακή των Βαΐων.
20 Ιανουρίου 2015
Το “Interview” παρουσιάζεται στο ‘’Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελαιώνα Θήβας’’, μπροστά σε πάνω από διακόσιες έγκλειστες γυναίκες, δημιουργώντας την πιο φορτισμένη, έως τότε, συναισθηματικά στιγμή της ομάδας.
5 Απριλίου 2015
Το “Interview” ζωντανεύει για 175η και τελευταία φορά στo θέατρο "Βικτώρια"!
17 Απριλίου 2015
Το “Interview” παρουσιάζεται στο ”Κέντρο Απεξάρτησης Τοξικομανών Κρατουμένων”, έχοντας απέναντί του ίσως τους πιο εκλεπτυσμένους θεατές στην μέχρι τότε πορεία του.
24 Απριλίου 2015
Το “Interview” συμμετέχει στο “1ο Φεστιβάλ Ελληνικού Θεάτρου Ελβετίας” στην Ζυρίχη. Μία παράσταση για την ανεργία σε μία πόλη με ανεργία κάτω από 3% και βασικό μισθό 3.000 ευρώ. Κουλό και όμως αληθινό!
Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελαιώνα Θήβας
Τρίτη 20/01/2015, 16:00
Τον Δεκέμβριο του 2014, ο Δημήτρης Κομνηνός μας ρώτησε αν θα μας ενδιέφερε να προσφέρουμε μια παράσταση στο κατάστημα κράτησης γυναικών Ελαιώνα Θήβας και όλα τα μέλη της ομάδας απαντήσαμε θετικά. Μετά από τηλεφωνική επικοινωνία που είχε ο Χρήστος Θάνος με την κοινωνική λειτουργό της φυλακής Νίκη Μουσχή, καταλήξαμε στην ημερομηνία. Στη συνέχεια αποστείλαμε ένα αίτημα προσφοράς παράστασης στη διεύθυνση της φυλακής για γραφειοκρατικούς λόγους.
Μια εβδομάδα πριν την πραγματοποίηση της παράστασης μεταβήκαμε στο κατάστημα κράτησης με τον Χρήστο για να δούμε τον χώρο, έτσι ώστε να έχουμε μαζί μας τα απαραίτητα για την διεξαγωγή της. Σε αυτή μας την επίσκεψη ενημερωθήκαμε για την κατάσταση στις φυλακές και για τα έργα που ήταν αποτέλεσμα του εργαστηρίου τέχνης που υπήρχε εκεί. Τότε γεννήθηκε και η ιδέα της έκθεσης “Το Ταξίδι Εκτός”. Αφού λύσαμε τα τεχνικά ζητήματα, γυρίσαμε στην Αθήνα.
Αμέσως κοινοποιήσαμε μια έκκληση στο κοινό μας μέσω Facebook για συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης για τις φυλακισμένες γυναίκες. Η κοινοποίηση προωθήθηκε και από την σελίδα του θεάτρου Βικτώρια και άλλων ομάδων. Την ημέρα πριν την παράσταση παραλάβαμε από το υπόγειο του θεάτρου πολλές σακούλες με πράγματα που είχαν φέρει συνάδελφοι και κοινό, τα οποία φορτώθηκαν στα Ι.Χ. των μελών της ομάδας μαζί με τα κουτιά για την παράσταση.
Σημείο συνάντησης είχε οριστεί το Χαλάνδρι, από όπου ξεκινήσαμε στις 11:00 με αυτοκίνητα για την Θήβα. Φτάνοντας, περάσαμε τον έλεγχο στην πύλη και μεταφέραμε τα κουτιά και τα πράγματα για τις γυναίκες στην είσοδο του καταστήματος για έλεγχο. Η κυρία Νίκη Μουσχή ξενάγησε την ομάδα στα μέρη που της ήταν επιτρεπτό και στη συνέχεια μας μετέφερε στην αίθουσα εκδηλώσεων, όπου μας περίμεναν τα κουτιά και τα αντικείμενα για την παράσταση που είχαν μεταφέρει εκεί οι κρατούμενες.
Ετοιμάσαμε τα κουτιά και τις καρέκλες που πήραμε από το υπόγειο της φυλακής. Στήσαμε τον ήχο και φτιάξαμε τις καρέκλες στον χώρο του κοινού.
Ενημερωθήκαμε ότι συνήθως στις παραστάσεις έρχονται γύρω στις 100 γυναίκες από τις 450 που κρατούνται στον χώρο. Οι κρατούμενες μπορούν να επιλέξουν αν θα έρθουν να παρακολουθήσουν ή αν θα αξιοποιήσουν τον ελεύθερο απογευματινό τους χρόνο στο κελί τους. Οι λειτουργοί των φυλακών μας ενημέρωσαν ότι συνήθως οι τρόφιμες μπαινοβγαίνουν στην αίθουσα.
Γύρω στις 16:00 οι γυναίκες ξεκίνησαν να μπαίνουν στην αίθουσα. Η αρχική μου ανησυχία για το πώς θα κολλούσα νούμερα με αριθμούς σε φυλακισμένες εξανεμίστηκε πολύ γρήγορα, αφού μετά από τις πρώτες που πέρασαν δημιουργήθηκε ένα πολύ ευχάριστο κλίμα. Γυναίκες όλων των ηλικιών και διαφορετικών εθνικοτήτων έμπαιναν με θόρυβο μέσα στην αίθουσα.
Αφού όλες πήραν το νούμερο τους και κάθισαν, επικράτησαν 5 λεπτά βουητού μέσα στην αίθουσα. Ανάμεσά τους ήταν και η 5χρονη Χριστίνα, η οποία μεγαλώνει στην φυλακή με την μαμά της.
Αφού ξεκινήσαμε, οι γυναίκες άρχισαν να ησυχάζουν και να παρακολουθούν, πάντα όμως με έντονη συμμετοχή, γέλια και σχόλια. Η μικρή Χριστίνα χόρευε στα μουσικά μέρη και την υπόλοιπη ώρα επεξεργαζόταν με τα μεγάλα της μάτια τα καινούργια πρόσωπα της φυλακής. Ο άνθρωπος που ενόχλησε περισσότερο την παράσταση ήταν ένας δεσμοφύλακας, ο οποίος έπαιζε πότε με το κομπολόι του και πότε με τον ασύρματό του. Οι περίπου διακόσιες γυναίκες που μπήκαν στην αίθουσα παρέμειναν μέχρι το τέλος.
Τα δύο πιο έντονα σημεία της παράστασης ήταν όταν η Φωνή ζητάει από τον «11» να βγάλει το πουκάμισό του και όταν η Φωνή ρωτάει τους υποψηφίους τί πιστεύουν για αυτόν, όπου οι γυναίκες ξεκίνησαν να φωνάζουν και να τον αποκαλούν “φασίστα”, “μαλάκα” και άλλα κοσμητικά επίθετα.
Μετά το τέλος της παράστασης κάποιες από τις φυλακισμένες παρέμειναν στην αίθουσα και χαιρέτησαν τα μέλη της ομάδας.
Αυτή η εμπειρία έμελλε να αποτελέσει την αρχή για μια διαρκή επικοινωνία με το κατάστημα και να οδηγήσει στην έκθεση “Το Ταξίδι Εκτός”, ενώ γίνονται συζητήσεις για την πραγματοποίηση ενός εξάμηνου θεατρικού εργαστηρίου που θα πραγματοποιήσουν τα μέλη της ομάδας στις φυλακές από τον Νοέμβριο.
Κέντρο Απεξάρτησης Τοξικομανών Κρατουμένων Ελαιώνα Θηβών
17/4/2015
Γράφει η συνάδελφος Μαρία Ζερβού:
Είναι μεγάλη η συγκίνηση που αισθάνεται ένας ηθοποιός όταν χειροκροτείται η προσπάθειά του, όταν κατά την διάρκεια της παράστασης αφουγκράζεται το κοινό και βλέπει ότι συντονίζονται τα συναισθήματά του με τα δικά του ή όταν μετά το τέλος της παράστασης τον περιμένει έξω από το καμαρίνι έστω και ένας θεατής να του πει ότι αυτό που μόλις είδε άγγιξε ευαίσθητες χορδές του.
Παρόλα αυτά, τίποτα δεν μας είχε προϊδεάσει για το είδος της συγκίνησης που θα ζούσαμε ως ομάδα, “εμείς” αλλά και καθένας από “εμάς” ξεχωριστά, ένα μεσημέρι, στις 17 Απριλίου, λίγο έξω από την Θήβα…
Ένα βράδυ μετά από την παράστασή μας «Interview» στο θέατρο Βικτώρια, μας πλησίασε ένας απ΄τους θεατές και μας συστήθηκε. Ο Νίκος Πλυτάς, ψυχολόγος-ψυχίατρος, εργάζεται στο κέντρο αποτοξίνωσης κρατουμένων στις φυλακές της Θήβας και μας ζήτησε να δώσουμε μία παράσταση για τους κρατούμενους εκεί. Εντελώς συμπτωματικά, λίγους μήνες πριν, είχαμε ήδη δώσει μία παράσταση ακριβώς δίπλα, στις γυναικείες φυλακές. Θεωρήσαμε τιμή για εμάς την πρόσκληση και την αποδεχτήκαμε με ενθουσιασμό.
Έτσι, ένα μεσημέρι, στις 17 Απριλίου συγκεκριμένα, φορτώσαμε το λιτό σκηνικό μας σε δύο Ι.Χ. αυτοκίνητα και ξεκινήσαμε για το κέντρο κράτησης.
Ο χώρος εκεί ήταν περιποιημένος, αλλά και οι εργαζόμενοι και οι δεσμοφύλακες πολύ φιλικοί. Μας υποδέχθηκε ο διευθυντής του κέντρου, δύο από τους φύλακες και ο Κώστας, κρατούμενος του κέντρου που θα μας βοηθούσε στο στήσιμο της παράστασης, τόσο στο τεχνικό κομμάτι όσο και στο στήσιμο του σκηνικού.
Είχαμε μια σχετική ανησυχία για το κλίμα που θα επικρατούσε κατά την διάρκεια της παράστασης. Θυμόμασταν πόσο θετικά μας είχε εκπλήξει η συμμετοχή και ο ενθουσιασμός των γυναικών κρατουμένων, πόσο μας είχε συγκινήσει η χαρά τους που άλλαξε ένα απόγευμα η ρουτίνα τους και την ενεργή τους συμμετοχή με το γέλιο τους καθόλη την διάρκεια της παράστασης, τώρα όμως η συνθήκη ήταν διαφορετική. Πρώην χρήστες ναρκωτικών ουσιών, κρατούμενοι οι οποίοι, εκτός από το πιθανό σύνδρομο του εγκλεισμού για το οποίο μας είχαν προειδοποιήσει οι κοινωνικοί λειτουργοί ήδη για την παράσταση των φυλακών, θα αντιμετώπιζαν και το επώδυνο στάδιο της απεξάρτησης σε διαφορετικό βαθμό και με διαφορετικό τρόπο ο καθένας.
Στην αγωνία μας συνέβαλε και το γεγονός ότι για πρώτη φορά ο συνάδελφός μας Σωτήρης Δούβρης δεν θα μπορούσε να μας ακολουθήσει, δεδομένου ότι εκείνο ακριβώς το βράδυ είχε γενική δοκιμή σε άλλη παραγωγή και τον αντικατέστησε με ελάχιστες πρόβες -λόγω δυστοκίας χρόνου όλων- ο συνάδελφος Χρίστος Παπαμιχαήλ, ο οποίος εκτός από βοηθός σκηνοθέτη και χειριστής φωτισμού, υπήρξε συνδημιουργός του έργου «Interview» και χωρίς τη σημαντική συμβολή του δεν θα μπορούσε να υπάρξει η παράστασή μας. Παρά το γεγονός ότι και για τους έξι μας το «Interview» είναι το πρωτότοκο θεατρικό παιδί μας, η αναμέτρηση με έναν ρόλο όπως αυτού του «14», του επιστήμονα του έργου μας, είναι ιδιαίτερα δύσκολη, ειδικά όταν μπροστά σου έχεις ελάχιστες μόνο πρόβες.
Αφού στήσαμε το σκηνικό και τα φώτα, η παράσταση μπορούσε να ξεκινήσει. Ως ήρωες του έργου, καθόμαστε αρχικά κι εμείς στην πλατεία. Ήμαστε υποψήφιοι για τη θέση εργασίας τόσο εμείς, όσο και οι θεατές. Η πόρτα άνοιξε και οι τρόφιμοι άρχισαν να μπαίνουν. Περπατούσαν αργά και συνεσταλμένα, χωρίς να κάνουν φασαρία, χωρίς να τους το υποδεικνύει κανείς από τους εργαζόμενους. Οι φύλακες και ο ψυχολόγος τους κ. Πλυτάς τους μιλούσαν με τα μικρά τους ονόματα, σαν να ήταν όλοι μία μεγάλη παρέα.
Η παράσταση ξεκίνησε και ήταν ξεκάθαρη η προσήλωση που εισπράτταμε απ’ το κοινό. Στα αστεία της παράστασής μας ακούγαμε πνιχτά, πολύ διακριτικά γελάκια, σαν να φοβόντουσαν μήπως μας ενοχλήσουν ή μας αποσυγκεντρώσουν - κάτι που πολλές φορές δεν αποτελεί προβληματισμό για το αθηναϊκό κοινό μας…
Η παρουσία τους όμως ήταν ενεργή. Νιώθαμε ότι και ο Χρίστος, αν και ήταν η πρώτη του αναμέτρηση με τον «14» μπροστά σε κοινό, άφηνε σιγά - σιγά πίσω το τρακ του και γινόταν ένα με αυτό που τόσο γλυκά συνέβαινε μέσα στον φιλόξενο αυτόν χώρο. Πολλές φορές γύρισα να του απευθύνω ως «24» τον λόγο και ήταν σαν να ήταν πάντα εκεί…
Όσο το κλίμα του έργου βάραινε, τόσο βάραινε και η ανάσα του κοινού. Δεν ακούσαμε ούτε ένα κακόγουστο σχόλιο, ούτε έναν ψίθυρο, δεν αντιληφθήκαμε την παραμικρή κίνηση στον χώρο. Κι όταν η παράσταση τελείωσε και έσβησε η λάμπα που την φώτιζε, ακούσαμε ένα εκκωφαντικό χειροκρότημα και είδαμε τα παιδιά όρθια να μας χειροκροτούν.
Ο κ. Πλυτάς μας ρώτησε αν θέλαμε να μείνουμε λίγο ακόμα και να κάνουμε μία συζήτηση όλοι μαζί. Δεχθήκαμε με μεγάλη συγκίνηση. Στην αρχή δεν έπαιρνε κανείς το θάρρος να θέσει ερώτηση. Το χέρι του σήκωσε δειλά - δειλά ένας νεαρός που μας συστήθηκε με το μικρό του όνομα, προσθέτοντας πόσες μέρες ήταν καθαρός… Δεν θυμάμαι προσωπικά την πρώτη ερώτηση. Για κάποια λεπτά αναμετριόμουν με τα αντιφατικά συναισθήματα αυτής της σύστασης… Θαυμασμού, για έναν άνθρωπο που επί τόσες μέρες νικάει το θηρίο του και πόνου, που κάποιοι νέοι συνάνθρωποί μας αυτοπροσδιορίζονται με γνώμονα πόσος καιρός τους χωρίζει από το αυτοκαταστροφικό τους ταξίδι. Ελπίζω πραγματικά αυτές τις μέρες να τις αφήσουν πίσω τους, να μην χρειάζεται πια να τις μετράνε και να μην μείνει κανένα κοινωνικό στίγμα στην επίπονή τους προσπάθεια.
Σιγά - σιγά οι ερωτήσεις και τα σχόλια πύκνωναν, το κλίμα μεταξύ μας γινόταν όλο και πιο οικείο και φιλικό κι εκεί, μέσα στην μικρή εκείνη αίθουσα, ακούσαμε τα πιο δυνατά σχόλια για την παράστασή μας. “Αυτοί οι άνθρωποι φτιάχνουν το δρόμο προς τον θάνατό τους” είπε για τους ήρωές μας κάποιος. “Μετρούσα τις μέρες που έχω να βγω από δω μέσα… Τώρα φοβάμαι” μας είπε με ειλικρίνεια κάποιος άλλος… “Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα φίλε μου! Απ’ τη στιγμή που έχεις την δύναμη και αντιμετωπίσεις τον σωματικό και ψυχικό πόνο που έζησες, τίποτα δεν θα μπορεί να σε τρομάξει εκεί έξω. Εμείς σας θαυμάζουμε” τους είπε ο σκηνοθέτης μας Χρήστος Θάνος. Και είδαμε το πρόσωπο του φίλου μας να φωτίζεται από ένα κρυφά περήφανο χαμόγελο.
Ελπίζουμε πραγματικά να ξαναδούμε όλα τα παιδιά στη σκηνή μας, στην Αθήνα αυτή τη φορά, κι επειδή έχει περάσει λίγος καιρός και θα πρέπει να μας ξανασυστηθούν, να μας πουν μόνο τα μικρά τους ονόματα.
