50 χρόνια από τον Μάη του 1968. Με τη δύναμη της Εξέγερσης εργαζομένων & νεολαίας, για ένα νέο επαναστατικό Μάη! Κύκλος εκδηλώσεων της ΟΚΔΕ

Διαβάστε εδώ το 4-σέλιδο της ΟΚΔΕ

–

ΑΘΗΝΑ: Σάββατο 19/5, Πολυτεχνείο Πατησίων (κτ. Γκίνη)

10:30 πμ, «Ο μεταπολεμικός κόσμος και το υπόβαθρο του Γαλλικού Μάη»

Ομιλητές:

• Νίκος Στραβελάκης (οικονομολόγος ΕΚΠΑ)
• Αντώνης Νταβανέλος (ΔΕΑ)
• Ηρακλής Χριστοφορίδης (ΟΚΔΕ)

6:30 μμ, «Η άνοδος της παγκόσμιας επανάστασης, η άκρα αριστερά, οι επαναστάστες μαρξιστές»

Ομιλητές:

• Νίκος Γιαννόπουλος (Δίκτυο για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα)
• Παναγιώτης Μαυροειδής (ΠΕ ΝΑΡ)
• Σταύρος Σκεύος (ΟΚΔΕ)

–

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Κυριακή 20/5, 7:00μμ, ΕΔΟΘ (πρ. Κορομηλά 51)

Ομιλητές:

• Κώστας Παλούκης (ιστορικός)
• Χρήστος Λάσκος (Δικτύωση Ριζοσπαστικής Αριστεράς)
• Ηρακλής Χριστοφορίδης (ΟΚΔΕ)

ΙΩΑΝΝΙΝΑ: Σάββατο 26/5, 6:00μμ, καφέ «Θυμωμένο Πορτραίτο» (Καποδιστρίου 20)

Ομιλητές:

• Σωφρόνης Παπαδόπουλος (ΟΚΔΕ)

–

ΙΕΡΑΠΕΤΡΑ: Σάββατο 9/6

–

Ο πόλεμος ήρθε πολύ κοντά και μας απειλεί όλους

ΕΞΩ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ και το ΝΑΤΟ του Θανάτου

Όχι στους Εξοπλισμούς, τα Μνημόνια, τις συμμαχίες με Αίγυπτο–Ισραήλ

Ενάντια στον εθνικισμό – Διεθνισμός των Εργατών και των Λαών

–

–Μέσα σε λιγότερο από 1 μήνα, οι λαοί κράτησαν δυο φορές την ανάσα τους, παρακολουθώντας τις επιθέσεις των αμερικάνων ιμπεριαλιστών για ν’ ανακτήσουν τον έλεγχο στη Μ. Ανατολή (και όχι μόνο): 1) Στον βομβαρδισμό της Συρίας μαζί με τους (αποδυναμωμένους) ιμπεριαλισμούς της Αγγλίας και Γαλλίας, όπου απειλήθηκε ανοιχτή σύγκρουση με τον Ρώσικο ιμπεριαλισμό. 2) Στην απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, που ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για μια τεράστια περιφερειακή ή και γενικευμένη ιμπεριαλιστική σύγκρουση.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού, το τελευταίο χαρτί για να επιλύσει τα πολιτικά προβλήματα με τη βία, να ξεπεράσει την κρίση καταστρέφοντας παραγωγικές δυνάμεις (και κυρίως τη ζωντανή εργασία). Σήμερα, εκτός από την οικονομική κρίση των δυτικών ιμπεριαλιστών, έχουμε και τεράστια πολιτική και κοινωνική κρίση, με την ολοένα μεγαλύτερη δυσκολία να ενσωματώσουν τους εργαζόμενους σ’ ένα σχέδιο (μετά την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, της νέας τάξης, της παγκοσμιοποίησης), να καθυποτάξουν τους υπόλοιπους εκμεταλλευόμενους λαούς. Η ανάδειξη καίριων ανταγωνιστών, που αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία τους, έχει οδηγήσει σε κρίση ιμπεριαλιστικής ηγεσίας και ιεραρχίας. Οι ΗΠΑ αποτελούν οικονομικά και εν μέρει πολιτικά γίγαντα με πήλινα πόδια, διατηρούν όμως στρατιωτική υπεροπλία (και θέλουν να την χρησιμοποιήσουν για ν’ ανακτήσουν τη θέση τους). Οι «αναδυόμενες» χώρες (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία κ.ά.) υποσκελίζουν την Ευρώπη και η Κίνα διεκδικεί την οικονομική πρωτιά. Τέτοιες αλλαγές δεν γίνονται ποτέ «ειρηνικά» στον καπιταλισμό. Η έκρηξη των ενδοϊμπεριαλιστικων ανταγωνισμών είναι αναπόφευκτη, η λυσσαλέα εξόντωση των «αναδυόμενων» είναι καίριας σημασίας για τους παλιούς ιμπεριαλιστές. Αυτές είναι μερικές βασικές αιτίες της νέας «σταυροφορίας» της «πολιτισμένης» Δύσης, ενάντια στους δικούς της εργαζόμενους, στους λαούς όλου του πλανήτη.

Μερικά παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά για να κατανοήσουμε το μέγεθος των αλλαγών αλλά και των κινδύνων που έχουν ανοιχτεί.

• Η Ρωσική ομοσπονδία πρόσφατα αποκατέστησε την παρουσία στρατιωτικών μονάδων στις στρατηγικής σημασίας περιοχές του Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού για να εγγυηθεί την ασφάλεια των οικονομικών δραστηριοτήτων στην περιοχή – δηλαδή την ναυσιπλοΐα μέσω της Aρκτικής, με τη βοήθεια της κλιματικής αλλαγής και το λιώσιμο των πάγων, που αχρηστεύει όλο το κλασικό εμπορικό δρομολόγιο μέσω Iνδικού ωκεανού, Ερυθράς θάλασσας, Σουέζ, Μεσογείου, Γιβραλτάρ, Βόρειας Ευρώπης! Η απάντηση των δυτικών είναι η επάνδρωση των βάσεων στη Νορβηγία και η επανενεργοποίηση –μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου– του Δεύτερου στόλου των ΗΠΑ, προκειμένου να ενισχυθεί η παρουσία της χώρας αλλά και του ΝΑΤΟ στον Ατλαντικό λόγω της επανάκαμψης την Ρωσίας.
• Οι ΗΠΑ ανακοινώνουν ότι θα αποκτήσουν νέα πυρηνικά όπλα μικρής ισχύος και ο Πουτιν ρίχνοντας λάδι στην φωτιά του νέου ψυχρού πολέμου απαντά ότι οι νέοι διηπειρωτικοί πύραυλοι της Ρωσίας κάνουν την αντιπυραυλική ασπίδα του ΝΑΤΟ σε Πολωνία, Ρουμανία και Αλάσκα να μοιάζει με τρύπια ομπρέλα.
• Οι δασμοί που αποφάσισε να επιβάλει ο Τραμπ σε χάλυβα και αλουμίνιο ενάντια σε Κίνα, Ευρώπη και λοιπούς ανταγωνιστές ουσιαστικά οδηγούν σε εμπορικό πόλεμο, που είναι το πρώτο βήμα για έναν στρατιωτικό πόλεμο. Επίσης η εμμονή των ΗΠΑ για ενεργειακή αποδέσμευση της Ευρώπης από τη Ρωσία έχει οδηγήσει σε ρήξη με τη Γερμανία, η οποία προχωρεί στην κατασκευή αγωγού από τα βόρεια παρακάμπτοντας την Ουκρανία και αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στην Ρωσία σε αυτή την περιοχή.
• Παρά την αναγγελία της Βόρειας Κορέας για κατάργηση του πυρηνικού της προγράμματος, συνεργασία ιστορικής σημασίας με τη Νότια Κορέα και οικοδόμηση συμφωνίας με τις ΗΠΑ, στην ουσία δεν πρόκειται για μια ειρηνική διευθέτηση (παρά τις θριαμβολογίες του Τραμπ), αλλά για το αποτέλεσμα μιας αφόρητης πίεσης στον Βορειοκορεατικο λαό (χωρίς να υποστηρίζει κανείς το σταλινικό καθεστώς της χώρας) μέσω του διεθνούς εμπάργκο τόσο από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές όσο και από την Κίνα και τη Ρωσία, ώστε να συμμορφωθεί στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις. Ωστόσο το πρόβλημα δεν ήταν το πυρηνικό πρόγραμμα της Β. Κορέας (που μάλλον δεν αποτελούσε και μεγάλη απειλή) αλλά η περικύκλωση της Κίνας. Έτσι, στην αναγγελία της τελευταίας ότι εξόπλισε τα νησιά Σπράτλι στη Νότια Σινική Θάλασσα με πυραύλους Κρουζ, οι ΗΠΑ ξανανέβασαν τους τόνους και τις απειλές θυμίζοντας στην Κίνα ότι το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ είναι ο εγγυητής της ελεύθερης ναυσιπλοΐας στην λεκάνη που οδηγεί στον Ειρηνικό.

Οι ΗΠΑ στοχεύουν στην αποτροπή του «Δρόμου του Μεταξιού», που αλλάζει τους εμπορικούς δρόμους συνδέοντας την Κίνα με Κεντρική Ασία, Ευρώπη και Αφρική, υποσκελίζοντας τον παραδοσιακό Δυτικό δρόμο (δηλ. τον Ατλαντικό ωκεανό). Ήδη αυτό το γιγάντιο σχέδιο της Κίνας έχει φέρει ανατροπές σε βάρος των Δυτικών ιμπεριαλιστών (επενδύσεις, έργα υποδομής κ.λπ. σε πολλές χώρες της Ασίας και της Αφρικής). Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και το ΝΑΤΟ πρωτοστατούν σε μια παγκόσμια κούρσα όλο και πιο επικίνδυνων εξοπλισμών, βάσεων και στρατιωτικής παρουσίας – μια τεράστια απειλή για το μέλλον όλης της ανθρωπότητας.

Ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή

Η συνεργασία Ιράν–Ρωσίας και οι εξελίξεις στη Συρία έχουν κλονίσει την κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, δίνουν διέξοδο στην ιστορική Περσία μέχρι τη Μεσόγειο, αμφισβητούν τον έλεγχο των Δυτικών ιμπεριαλιστών στους ενεργειακούς πόρους της Μ. Ανατολής, διευκολύνουν τον «Δρόμο του Μεταξιού». Γι’ αυτό έχουν μπει στο στόχαστρο ΗΠΑ και Ισραήλ. Η αποτυχία των ΗΠΑ στο Ιράκ, η (έστω τυχοδιωκτική) «προσέγγιση» της Τουρκίας με Ρωσία και Ιράν (για να αποκτήσει προσβάσεις στη Συρία και να πλήξει τους Κούρδους), έχει αφήσει τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές με μόνους συμμάχους τους Κούρδους (τους οποίους ενισχύουν και σαν απειλή απέναντι στην Τουρκία), το σκοταδιστικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας (που αντιμάχεται λυσσασμένα το Ιράν, π.χ. στην Υεμένη), την αποδυναμωμένη Αίγυπτο (μετά τη συντριβή της Αραβικής Άνοιξης από τη δικτατορία του Σίσι) – και κυρίως το Ισραήλ. Ο συσχετισμός είναι προς το παρόν σε βάρος των ΗΠΑ, που έχουν ανοιχτά τεράστια μέτωπα παγκόσμια (χαρακτηριστικό δείγμα η θέληση του Τραμπ να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα από τη Συρία για να ασχοληθεί απερίσπαστος με την Κίνα). Πιέζουν έτσι να επέμβουν Ισραήλ και Σ. Αραβία, εκβιάζουν την Τουρκία να σπάσει με τη Ρωσία και να «ευθυγραμμιστεί» με το ΝΑΤΟ. Το Ισραήλ βρίσκεται σε ανοικτή σύγκρουση με το Ιράν, οι πυραυλικές επιθέσεις ενάντια σε Ιρανικούς στόχους στη Συρία έχουν γίνει ισχυρότεροι, ενώ απειλείται και ο Λίβανος όπου η Χεζμπολάχ έχει ισχυροποιηθεί στις τελευταίες εκλογές. Η αποτυχία της «αραβικής άνοιξης» στη Συρία (λόγω της επέμβασης των ιμπεριαλιστών αλλά και αποτυχίας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος να την στηρίξει) άφησε ανοικτό πεδίο για την επέκταση του πολέμου δια αντιπροσώπων των ιμπεριαλιστών.

Aπό τα πρώτα θύματα αυτής της ανανεωμένης, λυσσαλέας επιθετικότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του στη Μ. Ανατολή, ο μαρτυρικός και ηρωικός Παλαιστινιακός Λαός. Η πρωτοφανής ιστορική πρόκληση των ΗΠΑ ενάντια σε όλο τον αραβικό κόσμο (με την υποκριτική συνενοχή των Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών) να μεταφέρουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ, η αναβάθμιση του στρατιωτικού βραχίονα του Ισραήλ για τα σχέδιά τους στην περιοχή, όχι μόνο ρίχνει κι άλλο λάδι στη φωτιά, αλλά και δίνει το πράσινο φως στους σιωνιστές χασάπηδες να μακελέψουν τους Παλαιστίνιους (τους οποίους ήδη έχουν οδηγήσει σε ασφυξία και αργό θάνατο). Όλη μας η αλληλεγγύη πρέπει να δοθεί για να σταματήσει η σφαγή των Παλαιστινίων: Νίκη στην Παλαιστινιακή Αντίσταση! Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

Παρά τον κοινό τελευταίο βομβαρδισμό με Αγγλία και Γαλλία, η απόσυρση από την συμφωνία με το Ιράν μοιάζει να αφήνει τις ΗΠΑ απομονωμένες. Ευρώπη και Ρωσία διακηρύττουν ότι θα συνεχίσουν να στηρίζουν την συμφωνία, αρνούμενες να χάσουν ότι έχουν πετύχει οικονομικά στο Ιράν, να δεχτούν ότι ο «παγκόσμιος χωροφύλακας» ούτε καν τις ρωτάει. Ωστόσο, οι αντιφάσεις και το χάος των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων, δείχνουν έλλειψη στρατηγικής, αδυναμία να επιβληθούν, παρά τις αδυναμίες του κινήματος στο εσωτερικό των χωρών τους – και επομένως τη δυνατότητα να ανατραπούν τα σχέδιά τους, αν αναπτυχτεί μια συγκροτημένη (ιδεολογικά και πολιτικά) αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική κίνηση.

Κάτω οι πατριδοκάπηλοι και πολεμοκάπηλοι Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης

Η ανάφλεξη της νοτιοανατολικής Μεσογείου μεγαλώνει με την ανακάλυψη κοιτασμάτων φυσικού αερίου (Ισραήλ, Κύπρος, Αίγυπτος και ίσως νότια της Κρήτης). Έτσι η χώρα μας (πέρα από την απάνθρωπη διαχείριση του προσφυγικού) εμπλέκεται ακόμα πιο άμεσα με τον πόλεμο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, ολόκληρη η αστική τάξη και τα πολιτικά της επιτελεία, ΝΔ , Κίνημα Αλλαγής κ.λπ., μετά την απόλυτη υποταγή στους δανειστές και τα μνημόνια για να διασώσουν τον ελληνικό καπιταλισμό σε βάρος των εργαζομένων, ανακάλυψαν άλλη μια διέξοδο, προσοδοφόρα γι’ αυτούς, αλλά καταστροφική για μας. Τη μετατροπή της Ελλάδας σε προγεφύρωμα των πολεμικών σχεδίων των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ–ΝΑΤΟ στην περιοχή, σε ενεργειακό κόμβο των ΗΠΑ (και του Ισραήλ και κάποιων ευρωπαίων ιμπεριαλιστών), σε στήριγμα του Ισραήλ, ώστε να απομονωθεί–περιοριστεί η Ρωσία. Στο όνομα της «σύγκρουσης» της Τουρκίας με τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές και της απομόνωσής της, έσπευσαν να παραδώσουν στις ΗΠΑ βάσεις και υποδομές για να διεξάγουν τον βρώμικο πόλεμό τους στην Συρία. Συμμαχούν με το Ισραήλ (τον σφαγέα των Παλαιστινίων, Λιβανέζων, Σύριων), την αιματοβαμμένη δικτατορία της Αίγυπτου. Κατασκευάζουν αγωγούς που μέσω Κύπρου, Κρήτης και Πελοποννήσου θα καταλήγουν στην Ιταλία, παρακάμπτοντας τον πιο εύκολο δρόμο μέσω Τουρκίας. Παραχώρησαν στις ΗΠΑ τη δυνατότητα κατασκευής σταθμού υγροποιημένου αερίου στην Αλεξανδρούπολη, για να υποδέχεται το σχιστολιθικό αέριο των ΗΠΑ, ενώ προχωρεί η κατασκευή του αγωγού ΤΑΡ (θα μεταφέρει το αέριο του Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη) και του ελληνοβουλγαρικού αγωγού IGB (θα μεταφέρει το αέριο των ΗΠΑ προς Βαλκάνια και Κεντρική Ευρώπη, αναιρώντας την εξάρτησή τους απ’ τη Ρωσία, κάνοντας την Ελλάδα πύλη διείσδυσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην νοτιοανατολική Ευρώπη). Γι’ αυτό προσπαθούν να συμφωνήσουν με τη γειτονική Μακεδονία, ώστε να ενταχτεί σε ΝΑΤΟ και ΕΕ! Οι ιμπεριαλιστές θέλουν έτσι να προλάβουν τη Ρωσία στα Βαλκάνια, όσο και την προσπάθεια της Κίνας να βρει διέξοδο στην Ευρώπη. Παρά την πώληση του λιμανιού του Πειραιά στους Κινέζους (και την πολλά υποσχόμενη πιθανή εξέλιξή του σε διαμετακομιστικό κέντρο προς τις βόρειες Ευρωπαϊκές αγορές (μειώνοντας τον ρόλο λιμανιών όπως το Αμβούργο και το Ρότερνταμ!), χωρίς αυτό να και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των ελλήνων εργαζομένων), η ΕΕ προσπαθεί με κάθε τρόπο να μπλοκάρει την κινεζική διείσδυση και η ελληνική κυβέρνηση ευθυγραμμίζεται (ιδιωτικοποιήσεις υπέρ ευρωπαϊκών και αμερικανικών συμφερόντων).

Με λίγα λόγια, η ελληνική αστική τάξη και τα άθλια επιτελεία της για μια ακόμα φορά προσδοκούν οφέλη από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές, μη διστάζοντας να θυσιάσουν τον ελληνικό λαό, ως κρέας για τα κανόνια, συμμετέχοντας σε ιμπεριαλιστικές εκστρατείες, ως θεματοφύλακας των ιμπεριαλιστών στην περιοχή (ιδιαίτερα απέναντι στην Τουρκία). Ας σκεφτούμε όμως την τραγωδία της Κύπρου, την πρόσφατη παράδοση του Αφρίν στους Τούρκους και του Κιρκούκ στους Ιρακινούς, παρά την υποτιθέμενη στήριξη των Κούρδων από τις ΗΠΑ – και ότι ο Τούρκικος καπιταλισμός έχει μια ισχύ διαπραγμάτευσης με τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές, ώστε με ανταλλάγματα αντίστοιχα στον πραγματικό συσχετισμό δύναμης (που βαραίνει υπέρ του σε σχέση με τον ελληνικό) να αδειάσει τα όνειρα της αδύνατης ελληνικής αστικής τάξης.

Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός – Αντιπολεμικό Αντιιμπεριαλιστικό κίνημα τώρα

Ο κίνδυνος για τους έλληνες εργαζόμενους και τη νεολαία είναι τεράστιος. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ και όλη η συμμορία του «ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ» θα επιχειρήσουν να αναπτύξουν όλα τα χαρακτηριστικά που συνοδεύουν τους πολέμους των ιμπεριαλιστών: 1. Μνημόνια Διαρκείας – με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. 2. Δηλητηρίαση του λαού από τη δημαγωγία για «το έθνος και τον πολιτισμό μας», την «ανωτερότητά» του απέναντι στους άλλους λαούς. Ένταση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. 3. Κυριαρχία μιας ακροδεξιάς ρητορικής, φασιστικοποίηση της κοινωνίας – μια χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα ή και χωρίς αυτόν. 4. Δραστικός περιορισμός των δημοκρατικών, πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. 5. Εξοπλισμοί σε βάρος των κοινωνικών δαπανών, στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας. Ήδη η ΕΕ ζητά την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού στρατού και ο Τραμπ ζητά την αύξηση του ποσοστού του ΑΕΠ για εξοπλισμούς από τους Ευρωπαίους.

Η στάση των επαναστατών απέναντι στον πόλεμο. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι όταν οι άρχουσες τάξεις μιλάνε για την πατρίδα και τη δημοκρατία, εννοούν τη διατήρηση της ατομικής τους ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και τη διαιώνιση της πολιτικής τους κυριαρχίας πάνω στο προλεταριάτο και τις φτωχές λαϊκές μάζες. Οι κατέχουσες τάξεις ποτέ δεν υπερασπίστηκαν την πατρίδα, αλλά την προνομιακή τους θέση μέσα στην πατρίδα. Οι αστοί διατείνονται ότι όταν απειλείται το έθνος ή όταν πρόκειται να κερδίσει κάποια οφέλη από τη συμμέτοχη του σε έναν πόλεμο τότε πρέπει να παύσει κάθε διαμαρτυρία, κάθε διεκδίκηση, κάθε ταξική σύγκρουση. Για εμάς τους εργαζόμενους, κάθε υποχώρηση, κάθε παραχώρηση δικαιωμάτων όχι μόνο δεν απομακρύνει τον πόλεμο, αλλά αντίθετα δίνει τη δυνατότητα στις άρχουσες τάξεις να τον φέρουν πιο κοντά. Ο κύριος εχθρός του λαού βρίσκεται μέσα στη δική του χώρα – και η στρατιωτική νίκη μιας άρχουσας τάξης θα την κάνει ακόμα πιο επιθετική, τόσο ενάντια στο δικό της προλεταριάτο όσο και ενάντια σε αυτά που θα έχει επιτεθεί. Ωστόσο, η εργατική τάξη δεν είναι αδιάφορη για το έθνος της. Η ιστορία θέτει τη μοίρα του έθνους στα χέρια της, γι’ αυτό αρνείται να εμπιστευτεί  το έργο της εθνικής απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας στον ιμπεριαλισμό. Το καθήκον της πλήρους εθνικής αυτοδιάθεσης και της ειρηνικής συνεργασίας μπορεί να λυθεί μόνο στη βάση της οικονομικής ενοποίησης απαλλαγμένης από την αστική κυριαρχία. Το εθνικό πρόβλημα ή το πρόβλημα της ανεξαρτησίας από τους ιμπεριαλιστές συγχωνεύεται πάντα με το κοινωνικό πρόβλημα. Μόνο η κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο μπορεί να εξασφαλίσει μια πραγματική και ελεύθερη ανάπτυξη στα έθνη.

Τα καθήκοντά μας. Πρέπει να σταθούμε στο πλευρό των λαών που δέχονται ιμπεριαλιστική επίθεση, ακόμα και αν οι ηγεσίες τους κάθε άλλο παρά δημοκρατικές είναι. Η δικαιολογία ότι η επίθεση των ιμπεριαλιστών γίνεται ενάντια σε αντιδημοκρατικά καθεστώτα, απλά συγκαλύπτει τη λεηλασία των ιμπεριαλιστών σε βάρος των λαών. Η ανατροπή τέτοιων καθεστώτων πρέπει αν είναι έργο των ίδιων των λαών, με τη βοήθεια του παγκόσμιου προλεταριάτου και όχι των ιμπεριαλιστών. Από την άλλη μεριά, μια αστική τάξη που θα συρθεί στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, θα συμμετάσχει στην πάλη των παγκόσμιων δυνάμεων για την επιδίωξη εξίσου ιμπεριαλιστικών στόχων. Η συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών την κάνει συνένοχη στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και επομένως υπεύθυνη για τις συνέπειές τους. Το επιχείρημα ότι είμαστε μια μικρή χώρα, που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, απλά συγκαλύπτει το γεγονός ότι κρυφός πόθος κάθε άρχουσας τάξης είναι πως, στο πλευρό των ιμπεριαλιστών, θα κερδίσει κάποια οφέλη, ακόμα και αν χρειαστεί αν θυσιάσει το μισό ελληνικό προλεταριάτο.

Η επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφώνεται δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με την δειλή πολιτική των ρεφορμιστών, κύρια του ΚΚΕ – που πρωτοστατεί στα αστικά συνθήματα για «υπεράσπιση των συνόρων», «εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα» κ.λπ. Αυτή η «πατριωτική» πολιτική είναι ολόψυχη στοίχιση με τον αστικό εθνικισμό, προδοσία των εργαζομένων και του σοσιαλισμού. Δεν έχει τίποτα κοινό με την πραγματική προστασία των λαών από τους κινδύνους ενός πολέμου. Δεν έχει τίποτα κοινό με την πολιτική των διεθνιστών, τη μόνη πραγματικά κομμουνιστική, για διέξοδο με την ανατροπή αυτών που γεννούν τον πόλεμο, με την επιβολή επαναστατικών Κυβερνήσεων των Εργαζομένων.

Πρώτο καθήκον μας είναι η υπεράσπιση όλων των δημοκρατικών ελευθεριών, η συνέχιση της ταξικής πάλης με αμείωτη ένταση, η απόκρουση της καταστολής (από την αυτοάμυνα των αγώνων μας, μέχρι την πάλη μέσα στον στρατό). Πρέπει να αποκρούσουμε κάθε προσπάθεια πατριωτικής προετοιμασίας, απροκάλυπτου ή καλυμμένου μιλιταρισμού. Να αναπτύξουμε μια μαζική συνείδηση και κίνημα ενάντια στον πόλεμο, αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό. Με επιτροπές εργαζόμενων και νέων σε γειτονιές, σχολές, χώρους δουλειάς. Με ενωτικά αιτήματα (π.χ. ενάντια στις εξοπλιστικές δαπάνες, κλείσιμο των βάσεων, έξοδο απ’ το ΝΑΤΟ κ.λπ.). Για ένα πραγματικό μέτωπο δράσης των οργανώσεων και κομμάτων της εργατικής τάξης (και όχι απλά μια συρραφή ονομάτων). Ένα κίνημα που δεν μένει προπαγανδιστικό, αλλά θα παλεύει να εμποδίσει πραγματικά τον πόλεμο (απεργίες, μπλοκαρίσματα δρόμων, βάσεων αεροδρομίων). Να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη και συνεργασία με τους γειτονικούς λαούς, για να διώξουμε τους ιμπεριαλιστές, να ανατρέψουμε τις αντιδραστικές άρχουσες τάξεις. Σε μια διεθνή προοπτική ενάντια στην κρίση του κεφαλαίου και τους πολέμους του ιμπεριαλισμού, να αντιτάξουμε μια διεθνή εξέγερση για την ανατροπή του καπιταλισμού. Το σύνθημα Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ.

–

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ο πόλεμος ήρθε πολύ κοντά και μας απειλεί όλους

ΕΞΩ ΟΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΕΣ και το ΝΑΤΟ του Θανάτου

Όχι στους Εξοπλισμούς, τα Μνημόνια, τις συμμαχίες με Αίγυπτο–Ισραήλ

Ενάντια στον εθνικισμό – Διεθνισμός των Εργατών και των Λαών

Μέσα σε λιγότερο από 1 μήνα, οι λαοί κράτησαν δυο φορές την ανάσα τους, παρακολουθώντας τις επιθέσεις των αμερικάνων ιμπεριαλιστών για ν’ ανακτήσουν τον έλεγχο στη Μ. Ανατολή (και όχι μόνο): 1) Στον βομβαρδισμό της Συρίας μαζί με τους (αποδυναμωμένους) ιμπεριαλισμούς της Αγγλίας και Γαλλίας, όπου απειλήθηκε ανοιχτή σύγκρουση με τον Ρώσικο ιμπεριαλισμό. 2) Στην απόσυρση των ΗΠΑ από τη συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, που ανοίγει τους ασκούς του Αιόλου για μια τεράστια περιφερειακή ή και γενικευμένη ιμπεριαλιστική σύγκρουση.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι συστατικό στοιχείο του καπιταλισμού, το τελευταίο χαρτί για να επιλύσει τα πολιτικά προβλήματα με τη βία, να ξεπεράσει την κρίση καταστρέφοντας παραγωγικές δυνάμεις (και κυρίως τη ζωντανή εργασία). Σήμερα, εκτός από την οικονομική κρίση των δυτικών ιμπεριαλιστών, έχουμε και τεράστια πολιτική και κοινωνική κρίση, με την ολοένα μεγαλύτερη δυσκολία να ενσωματώσουν τους εργαζόμενους σ’ ένα σχέδιο (μετά την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, της νέας τάξης, της παγκοσμιοποίησης), να καθυποτάξουν τους υπόλοιπους εκμεταλλευόμενους λαούς. Η ανάδειξη καίριων ανταγωνιστών, που αμφισβητούν την πρωτοκαθεδρία τους, έχει οδηγήσει σε κρίση ιμπεριαλιστικής ηγεσίας και ιεραρχίας. Οι ΗΠΑ αποτελούν οικονομικά και εν μέρει πολιτικά γίγαντα με πήλινα πόδια, διατηρούν όμως στρατιωτική υπεροπλία (και θέλουν να την χρησιμοποιήσουν για ν’ ανακτήσουν τη θέση τους). Οι «αναδυόμενες» χώρες (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία κ.ά.) υποσκελίζουν την Ευρώπη και η Κίνα διεκδικεί την οικονομική πρωτιά. Τέτοιες αλλαγές δεν γίνονται ποτέ «ειρηνικά» στον καπιταλισμό. Η έκρηξη των ενδοϊμπεριαλιστικων ανταγωνισμών είναι αναπόφευκτη, η λυσσαλέα εξόντωση των «αναδυόμενων» είναι καίριας σημασίας για τους παλιούς ιμπεριαλιστές. Αυτές είναι μερικές βασικές αιτίες της νέας «σταυροφορίας» της «πολιτισμένης» Δύσης, ενάντια στους δικούς της εργαζόμενους, στους λαούς όλου του πλανήτη.

Μερικά παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά για να κατανοήσουμε το μέγεθος των αλλαγών αλλά και των κινδύνων που έχουν ανοιχτεί.

• Η Ρωσική ομοσπονδία πρόσφατα αποκατέστησε την παρουσία στρατιωτικών μονάδων στις στρατηγικής σημασίας περιοχές του Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού για να εγγυηθεί την ασφάλεια των οικονομικών δραστηριοτήτων στην περιοχή – δηλαδή την ναυσιπλοΐα μέσω της Aρκτικής, με τη βοήθεια της κλιματικής αλλαγής και το λιώσιμο των πάγων, που αχρηστεύει όλο το κλασικό εμπορικό δρομολόγιο μέσω Iνδικού ωκεανού, Ερυθράς θάλασσας, Σουέζ, Μεσογείου, Γιβραλτάρ, Βόρειας Ευρώπης! Η απάντηση των δυτικών είναι η επάνδρωση των βάσεων στη Νορβηγία και η επανενεργοποίηση –μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου– του Δεύτερου στόλου των ΗΠΑ, προκειμένου να ενισχυθεί η παρουσία της χώρας αλλά και του ΝΑΤΟ στον Ατλαντικό λόγω της επανάκαμψης την Ρωσίας.
• Οι ΗΠΑ ανακοινώνουν ότι θα αποκτήσουν νέα πυρηνικά όπλα μικρής ισχύος και ο Πουτιν ρίχνοντας λάδι στην φωτιά του νέου ψυχρού πολέμου απαντά ότι οι νέοι διηπειρωτικοί πύραυλοι της Ρωσίας κάνουν την αντιπυραυλική ασπίδα του ΝΑΤΟ σε Πολωνία, Ρουμανία και Αλάσκα να μοιάζει με τρύπια ομπρέλα.
• Οι δασμοί που αποφάσισε να επιβάλει ο Τραμπ σε χάλυβα και αλουμίνιο ενάντια σε Κίνα, Ευρώπη και λοιπούς ανταγωνιστές ουσιαστικά οδηγούν σε εμπορικό πόλεμο, που είναι το πρώτο βήμα για έναν στρατιωτικό πόλεμο. Επίσης η εμμονή των ΗΠΑ για ενεργειακή αποδέσμευση της Ευρώπης από τη Ρωσία έχει οδηγήσει σε ρήξη με τη Γερμανία, η οποία προχωρεί στην κατασκευή αγωγού από τα βόρεια παρακάμπτοντας την Ουκρανία και αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στην Ρωσία σε αυτή την περιοχή.
• Παρά την αναγγελία της Βόρειας Κορέας για κατάργηση του πυρηνικού της προγράμματος, συνεργασία ιστορικής σημασίας με τη Νότια Κορέα και οικοδόμηση συμφωνίας με τις ΗΠΑ, στην ουσία δεν πρόκειται για μια ειρηνική διευθέτηση (παρά τις θριαμβολογίες του Τραμπ), αλλά για το αποτέλεσμα μιας αφόρητης πίεσης στον Βορειοκορεατικο λαό (χωρίς να υποστηρίζει κανείς το σταλινικό καθεστώς της χώρας) μέσω του διεθνούς εμπάργκο τόσο από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές όσο και από την Κίνα και τη Ρωσία, ώστε να συμμορφωθεί στις ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις. Ωστόσο το πρόβλημα δεν ήταν το πυρηνικό πρόγραμμα της Β. Κορέας (που μάλλον δεν αποτελούσε και μεγάλη απειλή) αλλά η περικύκλωση της Κίνας. Έτσι, στην αναγγελία της τελευταίας ότι εξόπλισε τα νησιά Σπράτλι στη Νότια Σινική Θάλασσα με πυραύλους Κρουζ, οι ΗΠΑ ξανανέβασαν τους τόνους και τις απειλές θυμίζοντας στην Κίνα ότι το πολεμικό ναυτικό των ΗΠΑ είναι ο εγγυητής της ελεύθερης ναυσιπλοΐας στην λεκάνη που οδηγεί στον Ειρηνικό.

Οι ΗΠΑ στοχεύουν στην αποτροπή του «Δρόμου του Μεταξιού», που αλλάζει τους εμπορικούς δρόμους συνδέοντας την Κίνα με Κεντρική Ασία, Ευρώπη και Αφρική, υποσκελίζοντας τον παραδοσιακό Δυτικό δρόμο (δηλ. τον Ατλαντικό ωκεανό). Ήδη αυτό το γιγάντιο σχέδιο της Κίνας έχει φέρει ανατροπές σε βάρος των Δυτικών ιμπεριαλιστών (επενδύσεις, έργα υποδομής κ.λπ. σε πολλές χώρες της Ασίας και της Αφρικής). Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός και το ΝΑΤΟ πρωτοστατούν σε μια παγκόσμια κούρσα όλο και πιο επικίνδυνων εξοπλισμών, βάσεων και στρατιωτικής παρουσίας – μια τεράστια απειλή για το μέλλον όλης της ανθρωπότητας.

Ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή

Η συνεργασία Ιράν–Ρωσίας και οι εξελίξεις στη Συρία έχουν κλονίσει την κυριαρχία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, δίνουν διέξοδο στην ιστορική Περσία μέχρι τη Μεσόγειο, αμφισβητούν τον έλεγχο των Δυτικών ιμπεριαλιστών στους ενεργειακούς πόρους της Μ. Ανατολής, διευκολύνουν τον «Δρόμο του Μεταξιού». Γι’ αυτό έχουν μπει στο στόχαστρο ΗΠΑ και Ισραήλ. Η αποτυχία των ΗΠΑ στο Ιράκ, η (έστω τυχοδιωκτική) «προσέγγιση» της Τουρκίας με Ρωσία και Ιράν (για να αποκτήσει προσβάσεις στη Συρία και να πλήξει τους Κούρδους), έχει αφήσει τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές με μόνους συμμάχους τους Κούρδους (τους οποίους ενισχύουν και σαν απειλή απέναντι στην Τουρκία), το σκοταδιστικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας (που αντιμάχεται λυσσασμένα το Ιράν, π.χ. στην Υεμένη), την αποδυναμωμένη Αίγυπτο (μετά τη συντριβή της Αραβικής Άνοιξης από τη δικτατορία του Σίσι) – και κυρίως το Ισραήλ. Ο συσχετισμός είναι προς το παρόν σε βάρος των ΗΠΑ, που έχουν ανοιχτά τεράστια μέτωπα παγκόσμια (χαρακτηριστικό δείγμα η θέληση του Τραμπ να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα από τη Συρία για να ασχοληθεί απερίσπαστος με την Κίνα). Πιέζουν έτσι να επέμβουν Ισραήλ και Σ. Αραβία, εκβιάζουν την Τουρκία να σπάσει με τη Ρωσία και να «ευθυγραμμιστεί» με το ΝΑΤΟ. Το Ισραήλ βρίσκεται σε ανοικτή σύγκρουση με το Ιράν, οι πυραυλικές επιθέσεις ενάντια σε Ιρανικούς στόχους στη Συρία έχουν γίνει ισχυρότεροι, ενώ απειλείται και ο Λίβανος όπου η Χεζμπολάχ έχει ισχυροποιηθεί στις τελευταίες εκλογές. Η αποτυχία της «αραβικής άνοιξης» στη Συρία (λόγω της επέμβασης των ιμπεριαλιστών αλλά και αποτυχίας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος να την στηρίξει) άφησε ανοικτό πεδίο για την επέκταση του πολέμου δια αντιπροσώπων των ιμπεριαλιστών.

Παρά τον κοινό τελευταίο βομβαρδισμό με Αγγλία και Γαλλία, η απόσυρση από την συμφωνία με το Ιράν μοιάζει να αφήνει τις ΗΠΑ απομονωμένες. Ευρώπη και Ρωσία διακηρύττουν ότι θα συνεχίσουν να στηρίζουν την συμφωνία, αρνούμενες να χάσουν ότι έχουν πετύχει οικονομικά στο Ιράν, να δεχτούν ότι ο «παγκόσμιος χωροφύλακας» ούτε καν τις ρωτάει. Ωστόσο, οι αντιφάσεις και το χάος των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων, δείχνουν έλλειψη στρατηγικής, αδυναμία να επιβληθούν, παρά τις αδυναμίες του κινήματος στο εσωτερικό των χωρών τους – και επομένως τη δυνατότητα να ανατραπούν τα σχέδιά τους, αν αναπτυχτεί μια συγκροτημένη (ιδεολογικά και πολιτικά) αντιιμπεριαλιστική-αντικαπιταλιστική κίνηση.

Κάτω οι πατριδοκάπηλοι και πολεμοκάπηλοι Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης

Η ανάφλεξη της νοτιοανατολικής Μεσογείου μεγαλώνει με την ανακάλυψη κοιτασμάτων φυσικού αερίου (Ισραήλ, Κύπρος, Αίγυπτος και ίσως νότια της Κρήτης). Έτσι η χώρα μας (πέρα από την απάνθρωπη διαχείριση του προσφυγικού) εμπλέκεται ακόμα πιο άμεσα με τον πόλεμο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ, ολόκληρη η αστική τάξη και τα πολιτικά της επιτελεία, ΝΔ , Κίνημα Αλλαγής κ.λπ., μετά την απόλυτη υποταγή στους δανειστές και τα μνημόνια για να διασώσουν τον ελληνικό καπιταλισμό σε βάρος των εργαζομένων, ανακάλυψαν άλλη μια διέξοδο, προσοδοφόρα γι’ αυτούς, αλλά καταστροφική για μας. Τη μετατροπή της Ελλάδας σε προγεφύρωμα των πολεμικών σχεδίων των ιμπεριαλιστών ΗΠΑ–ΝΑΤΟ στην περιοχή, σε ενεργειακό κόμβο των ΗΠΑ (και του Ισραήλ και κάποιων ευρωπαίων ιμπεριαλιστών), σε στήριγμα του Ισραήλ, ώστε να απομονωθεί–περιοριστεί η Ρωσία. Στο όνομα της «σύγκρουσης» της Τουρκίας με τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές και της απομόνωσής της, έσπευσαν να παραδώσουν στις ΗΠΑ βάσεις και υποδομές για να διεξάγουν τον βρώμικο πόλεμό τους στην Συρία. Συμμαχούν με το Ισραήλ (τον σφαγέα των Παλαιστινίων, Λιβανέζων, Σύριων), την αιματοβαμμένη δικτατορία της Αίγυπτου. Κατασκευάζουν αγωγούς που μέσω Κύπρου, Κρήτης και Πελοποννήσου θα καταλήγουν στην Ιταλία, παρακάμπτοντας τον πιο εύκολο δρόμο μέσω Τουρκίας. Παραχώρησαν στις ΗΠΑ τη δυνατότητα κατασκευής σταθμού υγροποιημένου αερίου στην Αλεξανδρούπολη, για να υποδέχεται το σχιστολιθικό αέριο των ΗΠΑ, ενώ προχωρεί η κατασκευή του αγωγού ΤΑΡ (θα μεταφέρει το αέριο του Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη) και του ελληνοβουλγαρικού αγωγού IGB (θα μεταφέρει το αέριο των ΗΠΑ προς Βαλκάνια και Κεντρική Ευρώπη, αναιρώντας την εξάρτησή τους απ’ τη Ρωσία, κάνοντας την Ελλάδα πύλη διείσδυσης του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην νοτιοανατολική Ευρώπη). Γι’ αυτό προσπαθούν να συμφωνήσουν με τη γειτονική Μακεδονία, ώστε να ενταχτεί σε ΝΑΤΟ και ΕΕ! Οι ιμπεριαλιστές θέλουν έτσι να προλάβουν τη Ρωσία στα Βαλκάνια, όσο και την προσπάθεια της Κίνας να βρει διέξοδο στην Ευρώπη. Παρά την πώληση του λιμανιού του Πειραιά στους Κινέζους (και την πολλά υποσχόμενη πιθανή εξέλιξή του σε διαμετακομιστικό κέντρο προς τις βόρειες Ευρωπαϊκές αγορές (μειώνοντας τον ρόλο λιμανιών όπως το Αμβούργο και το Ρότερνταμ!), χωρίς αυτό να και βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των ελλήνων εργαζομένων), η ΕΕ προσπαθεί με κάθε τρόπο να μπλοκάρει την κινεζική διείσδυση και η ελληνική κυβέρνηση ευθυγραμμίζεται (ιδιωτικοποιήσεις υπέρ ευρωπαϊκών και αμερικανικών συμφερόντων).

Με λίγα λόγια, η ελληνική αστική τάξη και τα άθλια επιτελεία της για μια ακόμα φορά προσδοκούν οφέλη από τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές, μη διστάζοντας να θυσιάσουν τον ελληνικό λαό, ως κρέας για τα κανόνια, συμμετέχοντας σε ιμπεριαλιστικές εκστρατείες, ως θεματοφύλακας των ιμπεριαλιστών στην περιοχή (ιδιαίτερα απέναντι στην Τουρκία). Ας σκεφτούμε όμως την τραγωδία της Κύπρου, την πρόσφατη παράδοση του Αφρίν στους Τούρκους και του Κιρκούκ στους Ιρακινούς, παρά την υποτιθέμενη στήριξη των Κούρδων από τις ΗΠΑ – και ότι ο Τούρκικος καπιταλισμός έχει μια ισχύ διαπραγμάτευσης με τους Δυτικούς ιμπεριαλιστές, ώστε με ανταλλάγματα αντίστοιχα στον πραγματικό συσχετισμό δύναμης (που βαραίνει υπέρ του σε σχέση με τον ελληνικό) να αδειάσει τα όνειρα της αδύνατης ελληνικής αστικής τάξης.

«Στην ίδια μας τη χώρα είναι ο εχθρός» – Αντιπολεμικό Αντιιμπεριαλιστικό κίνημα τώρα

Ο κίνδυνος για τους έλληνες εργαζόμενους και τη νεολαία είναι τεράστιος. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ και όλη η συμμορία του «ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ» θα επιχειρήσουν να αναπτύξουν όλα τα χαρακτηριστικά που συνοδεύουν τους πολέμους των ιμπεριαλιστών: 1. Μνημόνια Διαρκείας – με ακόμα μεγαλύτερη ένταση. 2. Δηλητηρίαση του λαού από τη δημαγωγία για «το έθνος και τον πολιτισμό μας», την «ανωτερότητά» του απέναντι στους άλλους λαούς. Ένταση του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. 3. Κυριαρχία μιας ακροδεξιάς ρητορικής, φασιστικοποίηση της κοινωνίας – μια χούντα με κοινοβουλευτικό μανδύα ή και χωρίς αυτόν. 4. Δραστικός περιορισμός των δημοκρατικών, πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. 5. Εξοπλισμοί σε βάρος των κοινωνικών δαπανών, στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας. Ήδη η ΕΕ ζητά την ενίσχυση του Ευρωπαϊκού στρατού και ο Τραμπ ζητά την αύξηση του ποσοστού του ΑΕΠ για εξοπλισμούς από τους Ευρωπαίους.

Η στάση των επαναστατών απέναντι στον πόλεμο. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι όταν οι άρχουσες τάξεις μιλάνε για την πατρίδα και τη δημοκρατία, εννοούν τη διατήρηση της ατομικής τους ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και τη διαιώνιση της πολιτικής τους κυριαρχίας πάνω στο προλεταριάτο και τις φτωχές λαϊκές μάζες. Οι κατέχουσες τάξεις ποτέ δεν υπερασπίστηκαν την πατρίδα, αλλά την προνομιακή τους θέση μέσα στην πατρίδα. Οι αστοί διατείνονται ότι όταν απειλείται το έθνος ή όταν πρόκειται να κερδίσει κάποια οφέλη από τη συμμέτοχη του σε έναν πόλεμο τότε πρέπει να παύσει κάθε διαμαρτυρία, κάθε διεκδίκηση, κάθε ταξική σύγκρουση. Για εμάς τους εργαζόμενους, κάθε υποχώρηση, κάθε παραχώρηση δικαιωμάτων όχι μόνο δεν απομακρύνει τον πόλεμο, αλλά αντίθετα δίνει τη δυνατότητα στις άρχουσες τάξεις να τον φέρουν πιο κοντά. Ο κύριος εχθρός του λαού βρίσκεται μέσα στη δική του χώρα – και η στρατιωτική νίκη μιας άρχουσας τάξης θα την κάνει ακόμα πιο επιθετική, τόσο ενάντια στο δικό της προλεταριάτο όσο και ενάντια σε αυτά που θα έχει επιτεθεί. Ωστόσο, η εργατική τάξη δεν είναι αδιάφορη για το έθνος της. Η ιστορία θέτει τη μοίρα του έθνους στα χέρια της, γι’ αυτό αρνείται να εμπιστευτεί  το έργο της εθνικής απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας στον ιμπεριαλισμό. Το καθήκον της πλήρους εθνικής αυτοδιάθεσης και της ειρηνικής συνεργασίας μπορεί να λυθεί μόνο στη βάση της οικονομικής ενοποίησης απαλλαγμένης από την αστική κυριαρχία. Το εθνικό πρόβλημα ή το πρόβλημα της ανεξαρτησίας από τους ιμπεριαλιστές συγχωνεύεται πάντα με το κοινωνικό πρόβλημα. Μόνο η κατάκτηση της εξουσίας από το προλεταριάτο μπορεί να εξασφαλίσει μια πραγματική και ελεύθερη ανάπτυξη στα έθνη.

Τα καθήκοντά μας. Πρέπει να σταθούμε στο πλευρό των λαών που δέχονται ιμπεριαλιστική επίθεση, ακόμα και αν οι ηγεσίες τους κάθε άλλο παρά δημοκρατικές είναι. Η δικαιολογία ότι η επίθεση των ιμπεριαλιστών γίνεται ενάντια σε αντιδημοκρατικά καθεστώτα, απλά συγκαλύπτει τη λεηλασία των ιμπεριαλιστών σε βάρος των λαών. Η ανατροπή τέτοιων καθεστώτων πρέπει αν είναι έργο των ίδιων των λαών, με τη βοήθεια του παγκόσμιου προλεταριάτου και όχι των ιμπεριαλιστών. Από την άλλη μεριά, μια αστική τάξη που θα συρθεί στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, θα συμμετάσχει στην πάλη των παγκόσμιων δυνάμεων για την επιδίωξη εξίσου ιμπεριαλιστικών στόχων. Η συμμετοχή της Ελλάδας στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών την κάνει συνένοχη στα σχέδια των ιμπεριαλιστών και επομένως υπεύθυνη για τις συνέπειές τους. Το επιχείρημα ότι είμαστε μια μικρή χώρα, που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, απλά συγκαλύπτει το γεγονός ότι κρυφός πόθος κάθε άρχουσας τάξης είναι πως, στο πλευρό των ιμπεριαλιστών, θα κερδίσει κάποια οφέλη, ακόμα και αν χρειαστεί αν θυσιάσει το μισό ελληνικό προλεταριάτο.

Η επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφώνεται δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με την δειλή πολιτική των ρεφορμιστών, κύρια του ΚΚΕ – που πρωτοστατεί στα αστικά συνθήματα για «υπεράσπιση των συνόρων», «εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα» κ.λπ. Αυτή η «πατριωτική» πολιτική είναι ολόψυχη στοίχιση με τον αστικό εθνικισμό, προδοσία των εργαζομένων και του σοσιαλισμού. Δεν έχει τίποτα κοινό με την πραγματική προστασία των λαών από τους κινδύνους ενός πολέμου. Δεν έχει τίποτα κοινό με την πολιτική των διεθνιστών, τη μόνη πραγματικά κομμουνιστική, για διέξοδο με την ανατροπή αυτών που γεννούν τον πόλεμο, με την επιβολή επαναστατικών Κυβερνήσεων των Εργαζομένων.

Πρώτο καθήκον μας είναι η υπεράσπιση όλων των δημοκρατικών ελευθεριών, η συνέχιση της ταξικής πάλης με αμείωτη ένταση, η απόκρουση της καταστολής (από την αυτοάμυνα των αγώνων μας, μέχρι την πάλη μέσα στον στρατό). Πρέπει να αποκρούσουμε κάθε προσπάθεια πατριωτικής προετοιμασίας, απροκάλυπτου ή καλυμμένου μιλιταρισμού. Να αναπτύξουμε μια μαζική συνείδηση και κίνημα ενάντια στον πόλεμο, αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό. Με επιτροπές εργαζόμενων και νέων σε γειτονιές, σχολές, χώρους δουλειάς. Με ενωτικά αιτήματα (π.χ. ενάντια στις εξοπλιστικές δαπάνες, κλείσιμο των βάσεων, έξοδο απ’ το ΝΑΤΟ κ.λπ.). Για ένα πραγματικό μέτωπο δράσης των οργανώσεων και κομμάτων της εργατικής τάξης (και όχι απλά μια συρραφή ονομάτων). Ένα κίνημα που δεν μένει προπαγανδιστικό, αλλά θα παλεύει να εμποδίσει πραγματικά τον πόλεμο (απεργίες, μπλοκαρίσματα δρόμων, βάσεων αεροδρομίων). Να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη και συνεργασία με τους γειτονικούς λαούς, για να διώξουμε τους ιμπεριαλιστές, να ανατρέψουμε τις αντιδραστικές άρχουσες τάξεις. Σε μια διεθνή προοπτική ενάντια στην κρίση του κεφαλαίου και τους πολέμους του ιμπεριαλισμού, να αντιτάξουμε μια διεθνή εξέγερση για την ανατροπή του καπιταλισμού. Το σύνθημα Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα είναι πιο επίκαιρο παρά ποτέ.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΚΑΤΩ ΝΕΟΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙΟΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΙ – ΕΞΩ Η Eldorado

ΝΑ ΑΠΑΛΛΑΓΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ – ΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗΣ

–

Συγκέντρωση: Τρίτη 27 Μάρτη – 6μμ – ΚΑΜΑΡΑ

–

Η ελληνική πραγματικότητα συνεχίζει να εξελίσσεται κάτω απ’ τον ζυγό των μνημονίων. Δεν υπάρχει προοπτική για έξοδο στις αγορές, έξοδο από τα μνημόνια, όσο κυβερνάνε οι εντολοδόχοι της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. οι οποίοι έκλεισαν την 3^η αξιολόγηση, ετοιμάζουν και το κλείσιμο της 4^ης με περεταίρω μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις, δικαιώματα κλπ. Τα αρπακτικά της Ε.Ε. , χεράκι- χεράκι με την δωσίλογη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, κοιτάν πως θα αρπάξουν και θα ξεπουλήσουν και την τελευταία σπιθαμή γης και τον δημόσιο πλούτο(ΔΕΗ,ΕΛΒΟ,ΟΛΘ κλπ.)Εφαρμόζουν τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς καταληστεύοντας τη λαϊκή περιουσία, χτυπάν τους εργατικούς αγώνες με κάθε τρόπο , βγάζουν στην «παρανομία» τον συνδικαλισμό και τα εργατικά σωματεία, επαναφέρουν ένα άτυπο «ιδιώνυμο» καταδικάζοντας ανθρώπους για τα πιστεύω και τις κοινωνικές τους συναναστροφές (π.χ. Θεοφίλου, Περικλής, Ηριάννα). Η αστική δικαιοσύνη, αποκούμπι αυτής της ξεδιάντροπης κυβέρνησης, δεν είναι τυφλή· είναι ανοιχτομάτα και βαθιά ταξική! Έχει στραμμένο το βλέμμα της συνεχώς πάνω στους εργατικούς, κοινωνικούς και φοιτητικούς αγώνες, κυνηγά κάθε φωνή αντίστασης. Δεν έχουμε κανέναν λόγο να τους εμπιστευόμαστε!
Να υπενθυμίσουμε πως μία απ’ τις σημαντικότερες διακηρύξεις/ υποσχέσεις του Τσίπρα, για να υφαρπάξει την ψήφο του ελληνικού λαού το 2015, ήταν η θέση του για την εξορυκτική δραστηριότητα στην Χαλκιδική και μάλιστα των μεταλλείων της Eldorado στις Σκουριές. Χαρακτηριστική φράση μετά απ’ το «θα σκίσουμε τα μνημόνια», ήταν η «25 Γενάρη βγαίνουμε κυβέρνηση, 26 Γενάρη η Eldorado φεύγει!». Τρία χρόνια μετά, όχι μόνο η εταιρεία δεν έχει φύγει, αλλά συνεχίζει ανεμπόδιστη από πλευράς του κράτους το καταστροφικό της έργο, με μόνο μοχλό αντίστασης ό,τι έχει απομείνει απ’ τα πιο αποφασισμένα στοιχεία του κινήματος. Κατακρεουργήθηκε ένα ολόκληρο βουνό, κυνηγήθηκε η ζωή κι εκατοντάδες αγωνιστές σύρθηκαν και συνεχίζουν να σέρνονται στα δικαστήρια σαν εγκληματίες.
Κι ενώ όσοι αντιστέκονται περνούν από δίκες με δυσβάσταχτα δικαστικά έξοδα, η κυβέρνηση, πιστή στις ντιρεκτίβες της Ε.Ε., παραπέμπει την εταιρεία στην διαιτησία. Το ΣτΕ αποποιούμενο των ευθυνών του, αποχώρησε από την διαδικασία εξέτασης των αδειών της Eldorado. Σε καθεστώς- στημένης- διαιτησίας μεταξύ κράτους κι εταιρείας ήδη γνωρίζουμε τους νικητές και τους χαμένους. Από το «την επόμενη των εκλογών, φεύγει η εταιρεία», η συζήτηση τώρα στρέφεται γύρω όχι από την –παράνομη- αδειοδότηση, αλλά στο πόσες άδειες θα δοθούν. Η Διαιτησία, σύμφωνα με τον υπουργό Γ. Σταθάκη, αναμένεται να ολοκληρωθεί σε τρεις μήνες, ωστόσο υπάρχει πιθανότητα επίσπευσης. Το επίμαχο ζήτημα είναι η μεταλλουργική μέθοδος που θα χρησιμοποιηθεί στις Σκουριές, και ειδικότερα η επιτόπου δοκιμή σε ημιβιομηχανική κλίμακα της μεθόδου της ακαριαίας τήξης (flash smelting) που προβλέπεται στη σύμβαση. Δεν περιλαμβάνεται στο αντικείμενο της Διαιτησίας η εγκατάσταση της Ολυμπιάδας, η αδειοδότηση της οποίας έχει ολοκληρωθεί σε ποσοστό 100%. Τα εργατικά ατυχήματα στην εταιρεία δίνουν και παίρνουν, τα τοξικά απόβλητα διαρρέουν στο δρόμο σε κατοικημένες περιοχές, καταστρέφεται ο πραγματικός πλούτος της περιοχής (τουρισμός, γεωργία, ιχθυοκαλλιέργεια, αλιεία, μελισσοκομεία κλπ.),γεμίζει καρκινογόνες ουσίες το υπέδαφος κι ο υδροφόρος ορίζοντας κι οδηγούνται στον αφανισμό ολόκληρες περιοχές.
Τέτοια «ανάπτυξη» δεν τη θέλουμε! Τα κέρδη τους κοστίζουν τις ζωές όλων μας. Οι εργαζόμενοι ,οι άνεργοι, οι νεολαίοι κι όλα τα φτωχά, λαϊκά στρώματα, δεν έχουμε κανέναν λόγο να δείχνουμε ανοχή απέναντι στις εταιρείες που εμπορεύονται το θάνατό μας και στις κυβερνήσεις τους. Δεν έχουμε λόγο να δείχνουμε καμιά εμπιστοσύνη στο αστικό κράτος κι τη δικαιοσύνη τους. Να τελειώνουμε με τα μνημόνια και όλο το βάρος της οικονομικής κρίσης που έχει μετακυληθεί στις πλάτες μας όλα αυτά τα χρόνια. Να τελειώνουμε με τον βάρβαρο καπιταλισμό που μας εξοντώνει. Συνεχίζουμε στον μόνο δρόμο που ξέρουμε, των αγώνων και της αυτοοργάνωσης μας, ως μόνη λύση σωτηρίας, και του περιβάλλοντος. Μόνο μέτρο των προβλημάτων είναι οι ανάγκες μας και μόνη λύση του προβλήματος είμαστε εμείς.

–

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ



  ΟΚΔΕ

Ενάντια στον κίνδυνο νέων πολέμων – Μόνη λύση η κοινή, διεθνιστική πάλη του εργατικού κινήματος, των λαών και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου

Κάτω όλοι οι αντιδραστικοί Μνημονιακοί και οι κυβερνήσεις τους – Ενάντια στον μιλιταρισμό και τους εξοπλισμούς – Έξω ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, βάσεις

Τα πρόσφατα επεισόδια στα Ίμια δείχνουν για ακόμα μια φορά τους τεράστιους κινδύνους που απειλούν τους λαούς και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου (και σε όλη την περιοχή), εξαιτίας της πολιτικής των δύο αρχουσών αστικών τάξεων σε Ελλάδα και Τουρκία, που είναι εξίσου αντιδραστικές. Μια αντιπαράθεση που οξύνεται επικίνδυνα, κυρίως επειδή είναι κομμάτι ενός παζλ γιγάντιων συγκρούσεων ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές στην ευρύτερη περιοχή, με επίκεντρο την προσπάθεια των ΗΠΑ–ΝΑΤΟ για περικύκλωση και ήττα της Ρωσίας, την εκμετάλλευση της ενεργειακής λείας.

Η προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης να παρουσιαστεί ως θύμα, αναφερόμενη στο «διεθνές δίκαιο», είναι μόνο μια απόπειρα συγκάλυψης του αντιδραστικού ρόλου του ελληνικού καπιταλισμού. Η κατάσταση στη Μέση Ανατολή, η κρίση της Τουρκίας και τα πολλά προβλήματα του Ερντογάν με ΗΠΑ και ΕΕ, η ανάγκη των ΗΠΑ για ανάσχεση της επιρροής της Ρωσίας (πλέον και της Κίνας) από τη Μαύρη Θάλασσα ως τη Μεσόγειο, έχουν αντικειμενικά αναβαθμίσει την γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας για τα σχέδια των ιμπεριαλιστών (των ΗΠΑ). Με αυτό ως πραγματικό έρεισμα (μαζί με την διαχρονική σημασία των βάσεων στην Ελλάδα και των δεσμών της με ΗΠΑ–ΝΑΤΟ), η ελληνική αστική τάξη επιχειρεί να επωφεληθεί, με την πολιτική του «πόλου σταθερότητας», του πιο πρόθυμου και κατάλληλου συμμάχου και εξυπηρετητή των αμερικανονατοϊκών σχεδίων.

Είναι μια πορεία προσεκτικά σχεδιασμένη, που έχει επιταχυνθεί μετά την πρόσφατη επίσκεψη Τσίπρα στον Τραμπ. Ένας ρόλος και μια πολιτική ακραία φιλοατλαντικά, φιλοϊμπεριαλιστικά, μιλιταριστικά και αναγκαστικά εθνικιστικά, εξαιρετικά επικίνδυνα για τον ελληνικό λαό (σημαίνουν και μια τεράστια επιπλέον οικονομική αφαίμαξη) και όλους τους λαούς της περιοχής – και με απαραίτητα στοιχεία:

§Νέους γύρους εξοπλιστικών προγραμμάτων.

§Αναβάθμιση και επέκταση των βάσεων στην Ελλάδα σε κομβικά αμερικανονατοϊκά ορμητήρια.

§Ένταξη της Ελλάδας σε μια ζώνη αποκλεισμού της Ευρώπης από το ρωσικό φυσικό αέριο και αποκλειστικής ενεργειακής εξάρτησης της τελευταίας από τις ΗΠΑ.

§«Άξονας» με την Κύπρο και με τα αιματοβαμμένα καθεστώτα της Αιγύπτου και του Ισραήλ, επέκταση αυτών των συμμαχιών/συνεργασιών και με άλλα αντιδραστικότατα καθεστώτα, όπως της Ιορδανίας και της Σ. Αραβίας.

§Ακόμα μεγαλύτερη καταπάτηση των δημοκρατικών ελευθεριών, με την πιο ενεργή εμπλοκή «στον αντιτρομοκρατικό αγώνα και την ανταλλαγή πληροφοριών» (όπως είπε ο Τσίπρας στην επίσκεψή του στις ΗΠΑ).

Τα επιδιωκόμενα ανταλλάγματα για τον ελληνικό καπιταλισμό δεν είναι αμελητέα (ακριβώς το αντίθετο ισχύει για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού), δεδομένης και της κατάστασης που έχει βρεθεί (χρεοκοπία, κρίση, αδυναμία χάραξης μιας «αυτόνομης» πολιτικής και στρατηγικής κ.ά.). Όχι τόσο για αμερικανικές ή άλλες επενδύσεις, αυτά είναι για προπαγανδιστική κατανάλωση. Κυρίως πρόκειται για κάποιες καλές συμφωνίες για ελληνικές επιχειρήσεις (υπάρχουν τέτοιες στον τομέα της ενέργειας και κυρίως με το Ισραήλ) – και βέβαια για την εγγύηση ότι δεν θα αφεθεί στην τύχη του από τους ιμπεριαλιστές, ειδικά τις ΗΠΑ. Για την ελληνική αστική τάξη, τα «εθνικά θέματα» και ένας σάπιος εθνικισμός, «εταίρος» του αμερικανονατοϊκού ιμπεριαλισμού, με δέλεαρ την αναβάθμιση σε «γεωπολιτική δύναμη», είναι χρήσιμα εργαλεία επίσης για να ελέγξει την εσωτερική κατάσταση, να αποπροσανατολίσει, αφοπλίσει και αλυσοδέσει το εργατικό κίνημα. Αυτό έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά σήμερα γίνεται ίσως ακόμα πιο αναγκαίο και σε μεγαλύτερη κλίμακα, λόγω της τεράστιας κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού και των πολύ μεγάλων απαιτήσεων των σχεδίων των αμερικανονατοϊκών ιμπεριαλιστών στην περιοχή.

Ωστόσο, αυτό το στοίχημα του ελληνικού καπιταλισμού, ότι αρκεί η στήριξη των ΗΠΑ για ν’ αντιμετωπίσει τη σύνθετη, εκρηκτική κατάσταση στην περιοχή, είναι εξαιρετικά υψηλού ρίσκου, αν δεν κινδυνεύει αυτή η πολιτική να τιναχτεί στον αέρα. Οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν οι ίδιες μεγάλες κρίσεις και προκλήσεις διεθνώς, δεν θα λογαριάσουν την καλή πίστη και φιλία της ελληνικής αστικής τάξης, αν χρειαστεί να έρθουν σε κάποιες συμβιβαστικές διευθετήσεις στην περιοχή με τους ανταγωνιστές της. Έτσι, η πολιτική του «Αμερικάνου φίλου» μπορεί να αποδειχτεί εντελώς κενή ή να γυρίσει στο αντίστροφό της. Η προσπάθεια του ελληνικού καπιταλισμού να ξεπεράσει την τεράστια κρίση του με το να γίνει το πρωτοπαλίκαρο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην περιοχή, είναι ένας αντιδραστικός τυχοδιωκτισμός, που ο ελληνικός λαός κινδυνεύει να πληρώσει πάρα πολύ ακριβά.

Είναι αλήθεια ότι σήμερα υπάρχουν ισχυρά σημάδια μιας επιθετικής πολιτικής της Τουρκίας για την αναθεώρηση δεδομένων στην περιοχή σε βάρος του ελληνικού καπιταλισμού (διεκδίκηση εδαφών, στρατιωτικό μπλοκάρισμα στις γεωτρήσεις στην Κύπρο κ.λπ.). Αυτά, όμως, δεν προκύπτουν παρά από τη λογική του ανταγωνισμού των δύο αστικών τάξεων, των αναδιατάξεων και κλονισμών λόγω των ανταγωνισμών/συγκρούσεων στην περιοχή κ.λπ. Δηλαδή, από δεδομένα που σε άλλες ιστορικές περιόδους είχαν ωφελήσει τον ελληνικό καπιταλισμό. Έτσι, αυτά δεν σημαίνουν ότι το εργατικό κίνημα πρέπει να υποστείλει την ταξική ανεξαρτησία του, να στοιχηθεί με την αστική τάξη της χώρας του. Άλλωστε, η ελληνική αστική τάξη συντάσσεται με τον πιο επιθετικό και επικίνδυνο ιμπεριαλιστή, τις ΗΠΑ, που την κάνει εκ των πραγμάτων πολλαπλά αντιδραστική!

Γι’ αυτό και είναι εντελώς λάθος, ή μια ολόψυχη προσχώρηση στον αστικό εθνικισμό, η στάση δυνάμεων στην Αριστερά και το εργατικό κίνημα, κύρια των ρεφορμιστών (με πιο χαρακτηριστικό το ΚΚΕ, αλλά και τη ΛΑΕ κ.ά.), που μιλάνε με αστική γλώσσα και επιχειρήματα για υπεράσπιση των «κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας» κ.ο.κ. Αυτή η στάση δεν έχει καμία σχέση με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, με την στάση των πραγματικών, των διεθνιστών Κομμουνιστών.



Μόνη εγγύηση για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαών, για τον πόθο τους για μια ειρηνική ζωή, για να μη ζήσουν νέες εκατόμβες από τον πόλεμο και την προσφυγιά, είναι η κοινή αντιπολεμική και αντιιμπεριαλιστική πάλη, ενάντια σε όλες τις αντιδραστικές αστικές τάξεις και πρώτα πρώτα ο καθένας ενάντια στη «δική του» αστική τάξη. Είναι η πάλη ενάντια στους εξοπλισμούς, τις βάσεις και τον μιλιταρισμό, για να διώξουμε τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, κάθε ιμπεριαλιστή από την περιοχή. Είναι ο διεθνισμός του εργατικού κινήματος, ο στόχος για την επιβολή επαναστατικών Κυβερνήσεων των Εργαζομένων, για μια σοσιαλιστική ένωση των λαών, μέσα στις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.









ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΗΣ ΟΚΔΕ

 

–

Σήμερα Τετάρτη (15/11/2017) από νωρίς τα ξημερώματα περιθωριακοί  που επικαλούνται τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο, κλειδαμπαρώθηκαν μέσα στον χώρο του Πολυτεχνείου. Με το έτσι θέλω απαγορεύουν την είσοδο στον χώρο των αγωνιστών των αριστερών οργανώσεων, που προσήλθαν προκειμένου να πάρουν υλικά για τα καθιερωμένα «τραπεζάκια» και εμποδίζουν γενικά τις προετοιμασίες για τον εορτασμό του τριημέρου.

Τέτοιες θρασύδειλες προκλήσεις έχουν επαναληφθεί από τον συγκεκριμένο χώρο τα τελευταία χρόνια. Θυμίζουμε την επίθεση που έγινε πάλι στην αρχή του εορτασμού του Πολυτεχνείου το 2015 σε αγωνιστές οργανώσεων της άκρας αριστεράς τραυματίζοντας αρκετούς (μεταξύ τους και ένα στέλεχος της ΟΚΔΕ). Είναι όμως η πρώτη φορά φέτος, 44 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που επιχειρείται ανοιχτά η ακύρωση συνολικά του ίδιου του εορτασμού!

Μπορούμε να καταλάβουμε γιατί τέτοια περιθωριακά στοιχεία ενοχλούνται από τις εκδηλώσεις μνήμης και αγώνα για την εξέγερση του ’73, ενός από τους μεγαλύτερους σταθμούς της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού εργατικού κινήματος! Αποτελεί διαχρονικό στόχο της αστικής τάξης η αμαύρωση της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η ακύρωση του επετειακού εορτασμού και της διαδήλωσης, το ξερίζωμα της αγωνιστικής μνήμης. Τέτοιες περιθωριακές ομάδες λειτουργούν συμπληρωματικά στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του αστικού κράτους, είναι το μακρύ χέρι του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης που στήνουν παλιοί και νέοι μνημονιακοί, κεφάλαιο, ΕΕ. Δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τις ζωντανές δυνάμεις του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, βρωμίζουν και τον ίδιο τον αναρχικό χώρο, ανήκουν στο περιθώριο της κοινωνίας και εκεί θα παραμείνουν!

Δεν θα τους περάσει! Απέναντί τους πρέπει να βρουν την μαζική και αποφασιστική απάντηση του κινήματος και των οργανώσεών του. Καλούμε όλους τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, την νεολαία σε μαζική κινητοποίηση σήμερα στο Πολυτεχνείο. Με την παρουσία μας να απομονώσουμε αυτά τα πρόσωπα και τις πρακτικές, που είναι ξένες και εχθρικές στις αρχές και τις παραδόσεις του εργατικού κινήματος. Να ματαιώσουμε τα σχέδιά τους για την υπονόμευση του εορτασμού του Πολυτεχνείου. Το φετινό τριήμερο του Πολυτεχνείου να είναι το μαζικότερο, το αγωνιστικότερο των τελευταίων ετών, αφετηρία ενός νέου κύματος αγώνων για να ξεφορτωθούμε παλιούς και νέους μνημονιακούς και τα δεκανίκια τους, όποια κι αν είναι αυτά!

15/11/2017

–

ΟΡΓΑΝΩΣΗ  ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ  ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ  ΕΛΛΑΔΑΣ

1917 - 2017: 100 XΡΟΝΙΑ ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ - 2μερο Εκδηλώσεων

Συνεχίζουμε στον Δρόμο του Κόκκινου Οκτώβρη

- Για το Επαναστατικό Κόμμα και την 4η Διεθνή

- Για τη Νίκη της Σοσιαλιστικής Επανάστασης

ΣΑΒΒΑΤΟ 4 ΝΟΕΜΒΡΗ - ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ Μνήμης και Αγώνα: 12:00, Προπύλαια

4 & 5 ΝΟΕΜΒΡΗ - 2μερο Εκδηλώσεων (Πολυτεχνείο Πατησίων)

Για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη μεγάλη προλεταριακή Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία (που αποτέλεσε το σημαντικότερο γεγονός του 20ού αιώνα και παραμένει το σημαντικότερο έως σήμερα), η ΟΚΔΕ πραγματοποιεί μεγάλη καμπάνια ενημέρωσης και δράσης, η οποία κορυφώνεται το Σαββατοκύριακο 4 και 5 Νοέμβρη 2017, με 2μερο εκδηλώσεων στην Αθήνα.

Το 2μερο ξεκινά με επετειακή-αγωνιστική διαδήλωση το Σάββατο 4 Νοέμβρη, στις 12:00 στα Προπύλαια.

Συνεχίζεται στο Πολυτεχνείο (Πατησίων), με τις παρακάτω ανοιχτές συζητήσεις, με συμμετοχή αγωνιστών και συγγραφέων από την Ελλάδα και το εξωτερικό:

Σάββατο 4-11, 17:00 – 19:30, «Από τον Φλεβάρη στον Οκτώβρη. Μάζες-Σοβιέτ-Κόμμα».

Κυριακή 5-11, 10:00 – 12:30, «Η Οικοδόμηση της 3ης Διεθνούς».

Κυριακή 5-11, 14:00 – 16:30, «Σταλινισμός και Πολιτική Επανάσταση».

Η ΟΚΔΕ καλεί όλους τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος, τους εργαζόμενους-άνεργους, τους νέους, σπουδαστές και μαθητές, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να συμμετάσχουν στο 2μερο εκδηλώσεων και να δώσουν το στίγμα της συνέχισης του αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, για τη νίκη του Σοσιαλισμού. Σήμερα, που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το σάπισμα του χρεοκοπημένου καπιταλιστικού συστήματος, που γεννά μνημόνια, ανεργία, φτώχεια, πολέμους, οικολογική καταστροφή και Κράτη Έκτακτης Ανάγκης, είναι απαραίτητη η μελέτη της νικηφόρας Ρωσικής Επανάστασης, καθώς και εφαρμογή των διδαγμάτων της στις νέες συνθήκες.

ΑΘΗΝΑ, 4-5 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ (Πολυτεχνείο)

2μερο Εκδηλώσεων για τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Επανάστασης

Για τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη μεγάλη προλεταριακή Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 στη Ρωσία (που αποτέλεσε το σημαντικότερο γεγονός του 20ού αιώνα και παραμένει το σημαντικότερο έως σήμερα), η ΟΚΔΕ πραγματοποιεί μεγάλη καμπάνια ενημέρωσης και δράσης, η οποία κορυφώνεται το Σαββατοκύριακο 4 και 5 Νοέμβρη 2017, με 2μερο εκδηλώσεων στην Αθήνα. Το 2μερο ξεκινά με επετειακή-αγωνιστική διαδήλωση το Σάββατο 4 Νοέμβρη, στις 12:00 στα Προπύλαια.

Συνεχίζεται στο Πολυτεχνείο (Πατησίων), με τις παρακάτω ανοιχτές συζητήσεις, με συμμετοχή αγωνιστών και συγγραφέων από την Ελλάδα και το εξωτερικό:

Σάββατο 4-11, 17:00 – 19:30, «Από τον Φλεβάρη στον Οκτώβρη. Μάζες-Σοβιέτ-Κόμμα».

Κυριακή 5-11, 10:00 – 12:30, «Η Οικοδόμηση της 3ης Διεθνούς».

Κυριακή 5-11, 14:00 – 16:30, «Σταλινισμός και Πολιτική Επανάσταση».

Η ΟΚΔΕ καλεί όλους τους αγωνιστές του εργατικού κινήματος, τους εργαζόμενους-άνεργους, τους νέους, σπουδαστές και μαθητές, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να συμμετάσχουν στο 2μερο εκδηλώσεων και να δώσουν το στίγμα της συνέχισης του αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, για τη νίκη του Σοσιαλισμού. Σήμερα, που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το σάπισμα του χρεοκοπημένου καπιταλιστικού συστήματος, που γεννά μνημόνια, ανεργία, φτώχεια, πολέμους, οικολογική καταστροφή και Κράτη Έκτακτης Ανάγκης, είναι απαραίτητη η μελέτη της νικηφόρας Ρωσικής Επανάστασης, καθώς και εφαρμογή των διδαγμάτων της στις νέες συνθήκες.



Ο.Κ.Δ.Ε.

Συγκέντρωση και πορεία αλληλεγγύης προς την ισπανική πρεσβεία, Tρίτη 3/10, 18:00 Σύνταγμα. Οι Καταλανοί μίλησαν: ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ! Κάτω ο φασισμός του ισπανικού κράτους!

Οι Καταλανοί μίλησαν: ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ! Κάτω ο φασισμός του Ισπανικού Κράτους!

Κάτω οι συνένοχοι ιμπεριαλιστές της ΕΕ - Διεθνιστική Αλληλεγγύη στον λαό της Καταλονίας

–

Συγκέντρωση και πορεία αλληλεγγύης προς την ισπανική πρεσβεία

Tρίτη 3/10 (μέρα γενικής απεργίας στην Καταλονία), 18:00 Σύνταγμα

Σαράντα χρόνια μετά τον θάνατο του Φράνκο, η φασιστική δικτατορία είναι «ζωντανή» και επιστρέφει στην Καταλονία! Από τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής 1/10, η Εθνική Αστυνομία και η Εθνοφυλακή της Ισπανίας εισέβαλλαν με τη βία σε εκλογικά κέντρα σε όλη την επικράτεια της Καταλονίας για να κατασχέσουν τις κάλπες και τα ψηφοδέλτια, να αποτρέψουν το δημοψήφισμα. Πραγματικός στόχος αυτής της μανιώδους κατασταλτικής επιχείρησης ήταν και είναι ο σύσσωμα αυτοοργανωμένος καταλανικός λαός, που είχε καταλάβει από το βράδυ της Παρασκευής τα σχολικά κτίρια – εκλογικά κέντρα, για να διασφαλίσει τη διεξαγωγή του Δημοψηφίσματος για την Αυτοδιάθεση του, ως και του δικαιώματός του να σχηματίσει ανεξάρτητο κράτος.

Αυτόν τον αυτοοργανωμένο και αποφασισμένο λαό βρήκαν μπροστά τους οι κατασταλτικές δυνάμεις του Ραχόι. Χιλιάδες γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, νέοι που αντιστάθηκαν και υπερασπίστηκαν το θεμελιώδες δημοκρατικό τους δικαίωμα, δέχτηκαν την κατασταλτική μανία του Ισπανικού Κράτους μετρώντας πάνω από 800 τραυματίες. Οι δυνάμεις καταστολής χρησιμοποίησαν και πλαστικές σφαίρες. Ο πληθυσμός της καταλανικής επικράτειας, με επίκεντρο την Βαρκελώνη, βγήκε μαζικά στους δρόμους υπερασπίζοντας το δημοκρατικό δικαίωμά του να αποφασίσει για το μέλλον του, αντιστεκόμενος κατά εκατοντάδες χιλιάδες στις δυνάμεις καταστολής. Ιδιαίτερα ελπιδοφόρα η συμμετοχή και η μαχητικότητα της νεολαίας. Παρά το όργιο καταστολής, η συμμετοχή στο δημοψήφισμα ξεπέρασε το 42% και το αποτέλεσμα ήταν συντριπτικό υπέρ της Ανεξαρτησίας (90%).

Με συγκεντρώσεις, οδοφράγματα, ακόμα και μάχες σώμα με σώμα, οι καταλανικές μάζες θύμισαν μερικές από τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος, υπερασπίζοντας χιλιάδες εκλογικά κέντρα και το δικαίωμά τους να ψηφίσουν. Με αυτό τον τρόπο, πάνω από 3 εκατομμύρια άνθρωποι κινητοποιήθηκαν, καταφέρνοντας να σπάσουν την τρομοκρατία, δυναμώνοντας το κίνημά τους και δίνοντας ένα φωτεινό παράδειγμα σε όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Συνεχίζοντας αυτή την πορεία, την Τρίτη 3 Οκτώβρη, οι Εργατικές Ομοσπονδίες στην Καταλονία (CNT, CGT, CCOO) καλούν σε Πολιτική Γενική Απεργία που θα καθορίσει και τις πολιτικές εξελίξεις. Με την εργατική τάξη στο δρόμο όλα μπορούν να συμβούν, ο αγώνας να αποκτήσει μεγαλύτερη ισχύ και βάθος, να αποτραπεί κάθε ενδεχόμενη απόπειρα συμβιβασμού των αστικών ή και ρεφορμιστικών ηγεσιών «από τα πάνω», στις πλάτες των λαϊκών μαζών.

Για άλλη μια φορά στην ιστορία, μετά από τις ένδοξες μέρες της προλεταριακής Ισπανικής Επανάστασης του 1936–1939, το μέλλον των εργαζομένων και των λαών στην Ευρώπη καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από ότι συμβαίνει στην Καταλονία. Τα γεγονότα της 1ης Οκτωβρίου σημαίνουν μια οριστική ρήξη των καταλανικών μαζών με την αποστεωμένη ισπανική μοναρχία και το αντιδραστικό κράτος της Μαδρίτης, με την εθνικιστική δεξιά και τους νεοφρανκικούς ειδικά του Ραχόι και του Λαϊκού Κόμματος. Επίσης, μια ρήξη με την αντιδραστική και αντιδημοκρατική ΕΕ, που με επικεφαλής τον γερμανικό ιμπεριαλισμό «κρατάει το φανάρι» στην καταστολή των Καταλανών, τρέμοντας για μια ευρύτερη λαϊκή και εργατική αμφισβήτηση του Ευρώ και της ΕΕ (που είναι ήδη σε τεράστια κρίση). Γι’ αυτό σε όλη την Ευρώπη εξαπλώνεται και γενικεύεται ένα Κράτος Έκτακτης Ανάγκης, η αντιδημοκρατική αναδίπλωση κυβερνήσεων και κρατικών αστικών θεσμών ενάντια στους εργαζόμενους, τους λαούς και τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες τους.

Οι εξελίξεις είναι κρίσιμες, καθώς το συντριπτικό 90% υπέρ της Ανεξαρτησίας στο δημοψήφισμα, αλλά και η άκρως αντιδραστική, χουντική στάση της Μαδρίτης, έχουν βάλει επί τάπητος τη μονομερή ανακήρυξή της από την πλευρά των Καταλανών.

Οι εργαζόμενοι και η νεολαία στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη πρέπει να σταθούμε πάση θυσία αλληλέγγυοι στο πλευρό του καταλανικού λαού και να κινητοποιηθούμε για την υπεράσπιση του δικαιώματός του να αποφασίζει ελεύθερα για το μέλλον του. Η μάχη του για την υπεράσπιση του δικαιώματος στην Αυτοδιάθεση είναι μια μάχη για την υπεράσπιση των στοιχειωδέστερων δημοκρατικών δικαιωμάτων και πολιτικών ελευθεριών, που καταργούνται ταχύτατα σε όλη την ΕΕ ακολουθώντας το ελληνικό πείραμα των Μνημονίων, της φτώχειας και της καταστολής, της κατάργησης κάθε ουσίας της λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας. Είναι καθήκον μας να δράσουμε – και ευκαιρία για να καταφέρουμε ένα ισχυρό πλήγμα στους ιμπεριαλιστές και τις αντιδραστικές ελίτ της ΕΕ. Στο δρόμο που χαράσσουν οι καταλανοί εργαζόμενοι και λαϊκές μάζες, να ξαναπιάσουμε το νήμα των αγώνων της διετίας 2010–2012. Με αγώνες παντού ως τη γενική πολιτική απεργία διαρκείας, να βγούμε σε δρόμους και πλατείες, απαιτώντας να φύγουν όλοι, παλιοί και νέοι μνημονιακοί και να καταργήσουμε τα Μνημόνια! Επιβάλλοντας στην πράξη τις ελευθερίες μας, ενάντια στο μαύρο καθεστώς των ιμπεριαλιστών, της ΕΕ, των αντιδραστικών και «Μένουμε Ευρώπη».

Ραχόϊ – Μοναρχία, κάτω τα χέρια από την Καταλονία!

Ζήτω η Ανεξάρτητη Καταλονία!

Πανευρωπαϊκός συντονισμός των αγώνων – Γενική Απεργία Διαρκείας

Με μαχητικούς και ενωτικούς αγώνες να τσακίσουμε το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης σε όλη την Ε.Ε.

–

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ

–

Την Κυριακή 1 Οκτώβρη, ο λαός της Καταλονίας (αυτόνομη περιφέρεια του Ισπανικού Κράτους) έχει αποφασίσει να διεξάγει δημοψήφισμα, για το αν θα γίνει ανεξάρτητο κράτος. Για να ασκήσει το αναφαίρετο δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση, ακόμα και μέχρι του αποχωρισμού από το Ισπανικό Κράτος – αυτό το δημοκρατικό δικαίωμα ενός λαού να καθορίσει ο ίδιος το μέλλον του, με όποιον τρόπο επιλέξει.

Η κυβέρνηση του Ισπανικού Κράτους, αναβιώνοντας τις μαύρες παραδόσεις της στυγνής δικτατορίας του Φράνκο (κράτησε σχεδόν 40 χρόνια, από το 1939), έχει εξαπολύσει μια εκστρατεία καταστολής, για να χτυπήσει το δημοψήφισμα και να καταπνίξει την ελευθερία των Καταλανών. Προσπαθεί να στραγγαλίσει οικονομικά την Καταλονία. Κατάσχει ψηφοδέλτια και μηχανήματα, σφραγίζει δημόσια κτήρια. Συλλαμβάνει Καταλανούς αξιωματούχους που τάσσονται υπέρ του δημοψηφίσματος, εξαπολύει διώξεις, επιβάλλει εξοντωτικά πρόστιμα και ποινές. Στέλνει αστυνομία και στρατιωτικά σώματα, απειλώντας ουσιαστικά με κήρυξη στρατιωτικού νόμου, ως και ανάκληση του καθεστώτος αυτονομίας της Καταλονίας. Κινητοποιεί τα ακροδεξιά, χουντικά κατακάθια στο εσωτερικό των κρατικών μηχανισμών.

Το «εθνικό ζήτημα» της Καταλονίας έχει ιστορία αιώνων. Η Ισπανική Μοναρχία –αυτό το μεσαιωνικό, φεουδαρχικό κατάλοιπο που επιβιώνει ως σήμερα (από τα σκάνδαλα του γηραιού βασιλιά Χουάν Κάρλος περάσαμε πρόσφατα στον «ανανεωτή» γιό του Φελίπε)–, καταπίεσε βάναυσα τα εθνικά αισθήματα και δικαιώματα των Καταλανών και άλλων λαών (Χώρα των Βάσκων, Γαλικία κ.ά.). Στην ένδοξη, προλεταριακή Ισπανική Επανάσταση του 1936–39 (που προδόθηκε και σφάχτηκε από τους σταλινικούς), η Καταλονία ήταν στο επίκεντρο των επαναστατικών αγώνων. Με την επιβολή της δικτατορίας του Φράνκο, η καταπίεση επανήλθε και εντάθηκε. Με την πτώση της δικτατορίας, το καθεστώς που επιβλήθηκε (Συμφωνίες του 1978) διατήρησε τα βασικά προνόμια του κεντρικού κράτους της Μαδρίτης.

Τα τελευταία χρόνια, η προσπάθεια της δεξιάς κυβέρνησης του Λαϊκού Κόμματος του Ραχόι  (όπου έχουν φωλιάσει πολλοί παλιοί φρανκικοί) να αναιρέσει κάποιες παραχωρήσεις προς την Καταλονία, πυροδότησε ξανά τον πόθο και το κίνημα υπέρ της ανεξαρτησίας. Το ίδιο και η αναζήτηση διεξόδου από τις άγριες μνημονιακές, νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όπου ο Ραχόι διέπρεψε. Αυτό συνδέεται με την ανάπτυξη σημαντικών εργατικών και κοινωνικών αγώνων στην Καταλονία. Μάλιστα, σήμερα οι συνδικαλιστικές και εργατικές οργανώσεις, κινηματικές συλλογικότητες, θέτουν την προοπτική μιας Γενικής Απεργίας, για να φράξουν τον δρόμο στους αντιδραστικούς της Μαδρίτης.

Ο τσαρλατάνος, πολεμοκάπηλος Τραμπ είπε ότι θέλει «μια ενωμένη Ισπανία», καλώντας τους Καταλανούς να εκτιμήσουν πόσο «μεγάλη και όμορφη» είναι η Ισπανία! Η ΕΕ θεωρεί το θέμα «εσωτερική υπόθεση» της Ισπανίας, αφήνοντας ελεύθερο τον εκλεκτό της Ραχόι να χτυπάει τους Καταλανούς. Άλλωστε, η αντιδημοκρατική αναδίπλωση σαρώνει όλη την Ευρώπη, με τη μετατροπή χωρών σε αποικίες χρέους (π.χ. Ελλάδα), την κατάργηση δημοκρατικών διαδικασιών και ελευθεριών (όπως π.χ. στη Γαλλία, όπου ο Μακρόν επιχειρεί να κυβερνήσει με διατάγματα).

Ο αγώνας στην Καταλονία πρέπει να γίνει ένα κομμάτι του κοινού αγώνα σε όλη την Ευρώπη, ενάντια στην καταστολή, τον πόλεμο, τον ρατσισμό και τον φασισμό, ενάντια στο Μνημόνια του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών. Για να τσακίσουμε τους εκβιασμούς των «αρχόντων» της ΕΕ και των ντόπιων ελίτ, ενάντια σε κάθε λαό και εργατική τάξη που προσπαθεί να χαράξει έναν άλλο δρόμο. Το όραμά μας και η πραγματική διέξοδος δεν είναι ο κατακερματισμός σε σύνορα. Αλλά μόνο με την αναγνώριση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση μπορούν να δημιουργηθούν σχέσεις ισότιμες και εμπιστοσύνης – ώστε να υπάρξει η πραγματική λύση, η ελεύθερη ένωση των λαών σε μια σοσιαλιστική ομοσπονδία της Ευρώπης, δημοκρατική και ριζοσπαστική.

–

• Να διεξαχθεί ελεύθερα το δημοψήφισμα.
• Ζήτω η ανεξάρτητη Καταλονία.
• Σε όλη την Ευρώπη, εργαζόμενοι και λαοί, με κοινούς, μαχητικούς αγώνες, ενάντια σε Μνημόνια και κεφάλαιο, ιμπεριαλισμό, ΕΕ και αντιδραστικούς.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΔΙΕΘΝΙΣΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ