Την Άννα Κορακάκη δεν την γνωρίζαμε. Η βιομηχανία του θεάματος δεν την είχε προσέξει μέχρι τώρα, κι εμείς δεν είμαστε λιγότερο θύματα αυτής της βιομηχανίας.

Την μάθαμε μόλις τώρα μετά την διπλή επιτυχία της στους Ολυμπιακούς. Ακούσαμε και διαβάσαμε για τους αγώνες τους δικούς της και της οικογένειάς της. Για τις θυσίες που έκαναν αβοήθητοι για να πετύχουν τον στόχο τους. Για την αδιαφορία της πολιτικής και αθλητικής ηγεσίας που σήμερα συνωστίζονται για μια φωτογραφία μαζί της. Για την αθλιότητα του δημάρχου Δράμας να κατεδαφίσει τον χώρο προπόνησής της.

Δεν ξέρουμε πoια θα είναι η εξέλιξη της Κορακάκη.  Όμως αυτό που βλέπουμε είναι ότι η κοπέλα αυτή «κάτι έχει». Και βγαίνει. Από την λεβεντιά με την οποία αντιμετωπίζει όσους την «θυμήθηκαν» αίφνης, από την αξιοπρέπεια με την οποία πανηγυρίζει την επιτυχία της κι από το πώς μοιράζεται τη χαρά της με εκείνους που επιλέγει να την μοιραστεί.

Μια τέτοια επιλογή της μας προκάλεσε το ενδιαφέρον. Από εκεί και η φωτογραφία, όταν η Κορακάκη δέχτηκε την επίσκεψη των προσφύγων που έχουν καταλύσει στη Δράμα, δέχτηκε τα συγχαρητήριά τους, μίλησε και φωτογραφήθηκε μαζί τους.

Και είναι αυτή η φωτογραφία που αξίζει όσο όλα τα μετάλλια των  Ολυμπιακών. Μπράβο κορίτσι μου!

Ο ηγέτης της Κουβανέζικης Επανάστασης συμπληρώνει σήμερα τα 90 του χρόνια. Η ζωή και το όνομα τουΦιντέλ Κάστρο είναι συνδεδεμένα με την Κούβα. Με την Επανάσταση. Με την αξιοπρέπεια.

    Αν κάποιοι το είχαν «ξεχάσει» φρόντισε να τους το υπενθυμίσει ο ίδιος με το περίφημο άρθρο του τον περασμένο Μάρτη στην «Γκράνμα», την επομένη της επίσκεψης του προέδρου των ΗΠΑ στο νησί.

    Είναι εκεί, υπό τον τίτλο «Αδελφέ Ομπάμα», που ο Κάστρο σχολιάζοντας και απαντώντας στις «σοροπιασμένες λέξεις» – όπως αναφέρει – του Μπάρακ Ομπάμα, καταλήγει: 

    «Ας μην έχει κανείς ψευδαισθήσεις ότι ο λαός αυτής της αξιοπρεπούς και ανιδιοτελούς χώρας θα απαρνηθεί τη δόξα, τα δικαιώματα ή τον πνευματικό πλούτο που έχει κερδίσει με την ανάπτυξη της εκπαίδευσης, της επιστήμης και του πολιτισμού. Επίσης, προειδοποιώ ότι με τις προσπάθειες και την ευφυΐα του λαού μας είμαστε ικανοί να παράγουμε την τροφή και τα υλικά αγαθά που χρειαζόμαστε. Δεν χρειαζόμαστε δώρα από την αυτοκρατορία. Οι προσπάθειές μας θα είναι μέσα στα νόμιμα πλαίσια και ειρηνικές, γιατί η αφοσίωσή μας βρίσκεται στην ειρήνη και την αδελφοσύνη ανάμεσα σε όλα τα ανθρώπινα όντα που ζουν πάνω σε αυτόν τον πλανήτη».



    Ο Φιντέλ είναι ταυτισμένος με το μεγαλείο της Επανάστασης. Ήταν Πρωτοχρονιά του 1959 όταν οι δυνάμεις των επαναστατών μπαίνουν θριαμβευτικά στην Αβάνα με επικεφαλής τον Τσε Γκεβάρα.

    Λίγες μέρες αργότερα, στις 8 του μήνα, φτάνει στην Αβάνα και ο Φιντέλ Κάστρο. Ο Κάστρο δηλώνει:

«Ζούμε μια αποφασιστική στιγμή της ιστορίας μας. Η τυραννία έπεσε. Απέραντη είναι η λαϊκή χαρά. Έχουμε όμως ακόμα πολλά να κάνουμε. Δεν έχουμε την αυταπάτη να πιστεύουμε ότι από δω και μπρος όλα θα είναι εύκολα. Ισως στο μέλλον όλα θα ‘ναι ακόμα πιο δύσκολα»…

    Τα λόγια του Κάστρο αποδεικνύονται προφητικά όταν δυο χρόνια αργότερα, τον Απρίλη του 1961, εκδηλώνεται η ανοιχτή επέμβαση των ΗΠΑ εναντίον της Κούβας στον Κόλπο των Χοίρων.

    Οι Κουβανοί τσακίζουν τους εισβολείς και υπό τις επευφημίες μιας τεράστιας διαδήλωσης ο Κάστρο ανακοινώνει την εθνικοποίηση όλων των Αμερικάνικων πολυεθνικών, ανακηρύσσει τον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της Επανάστασης και τονίζει:

«Πόσο βοήθησαν αυτά τα γεγονότα το λαό μας να διδαχθεί! Αυτά τα μαθήματα είναι πολύτιμα, είναι οδυνηρά, είναι αιματηρά, αλλά πόσα ο λαός δεν απεκόμισε ως γνώση. Οι ιμπεριαλιστές – ήταν τα λόγια του Κάστρο – δεν μπορούν να μας συγχωρέσουν που είμαστε εδώ κάτω από τη μύτη τους ή να βλέπουν να οικοδομούμε την επανάστασή μας, μία σοσιαλιστική επανάσταση, ακριβώς στο υπογάστριο των Ηνωμένων Πολιτειών»…

   Το εμπάργκο

    Μετά το φιάσκο των ΗΠΑ στον Κόλπο των Χοίρων, ο εμπνευστής της εισβολής Αμερικανός Πρόεδρος Κένεντι θέτει σε πλήρη εφαρμογή (Φεβρουάριος 1962) το εγκληματικό οικονομικό, εμπορικού και χρηματοπιστωτικό εμπάργκο των ΗΠΑ εναντίον της Κούβας. Το εμπάργκο μέχρι το 2013  υπολογιζόταν ότι οι ζημιές που έχει προκαλέσει στην κουβανέζικη οικονομία ξεπερνούν το 1 τρισεκατομμύριο δολάρια.

    Το εμπάργκο διαρκεί πάνω από 50 χρόνια με ένα και μόνο στόχο: Την καταστροφή του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού συστήματος που έχει επιλέξει ο κουβανικός λαός ασκώντας το δικαίωμά του για αυτοδιάθεση και κυριαρχία.

    Ο χαρακτήρας του εμπάργκο είναι δολοφονικός. Φτάνει μέχρι την απαγόρευση εισαγωγής στην Κούβα ιατρικών αναλώσιμων και υλικών, φαρμάκων που χρησιμοποιούνται σε καρδιολογικές παθήσεις, σε ειδική διατροφή με θρεπτικές ουσίες για τα πρόωρα νεογέννητα βρέφη, σε σκευάσματα για τη θεραπεία παιδιών που έχουν υποστεί σοβαρά εγκαύματα, σε φάρμακα για το Αλτσχάιμερ, σε τρόφιμα, σε υλικοτεχική υποδομή για την Παιδεία και φυσικά εξαπλώθηκε σε όλους τομείς της οικονομίας, από την κατασκευαστική βιομηχανία και το εμπόριο μέχρι τις διεθνείς χρηματοοικονομικές συναλλαγές της Κούβας.

    Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του εμπάργκο είναι πρόδηλος. Οι ΗΠΑ – και επί προεδρίας Ομπάμα – συνέχιζαν να εφαρμόζουν τους «νόμους Τοριτσέλι και Χελμς Μπάρτον» μέσω των οποίων η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει αναλάβει παράνομα το δικαίωμα να νομοθετεί εξ ονόματος άλλων χωρών σε ό,τι αφορά τις σχέσεις τους με την Κούβα! Στο πλαίσιο αυτών των νόμων οποιοδήποτε εμπορικό πλοίο από οποιαδήποτε χώρα αράξει σε κουβανικό λιμάνι, οποιαδήποτε εταιρεία ή τράπεζα άλλης χώρας έρθει σε συναλλαγή με την Κούβα, υφίσταται τον αποκλεισμό ή την επιβολή προστίμων από τις ΗΠΑ!

    Πώς, όμως, λειτούργησε αυτή η πολιτική στη συνείδηση του ίδιου του Αμερικάνικου λαού; Σύμφωνα με δημοσκόπηση που διεξήχθη το Φλεβάρη του 2012 από την «Angus Reid Public Opinion» το 62% των Αμερικανών τάσσονταν υπέρ της ανασύστασης διπλωματικών σχέσεων με την Κούβα, το 57% τάσσετο υπέρ της άρσης των ταξιδιωτικών περιορισμών και το 51% αντιτίθετο στον αποκλεισμό.

    Πώς λειτούργησε αυτό το εμπάργκο στη συνείδηση όλων των λαών του κόσμου; Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, για 20 και πλέον φορές έχει υπερψηφιστεί το σχέδιο ψηφίσματος της Κούβας για την άρση του αμερικανικού αποκλεισμού του νησιού. Συνολικά 187 χώρες ψηφίζουν συνεχώς υπέρ της πρότασης της Κούβας, και δυο – τρεις εναντίον: Οι ΗΠΑ, το Ισραήλ και τα Νησιά Μάρσαλ…



    Η διαρκής επίθεση κατά της Κούβας δεν ήταν μόνο οικονομική. Τα σαμποτάζ, οι προβοκάτσιες και οι «κρυφές» επεμβάσεις εναντίον της Κούβας όλα αυτά τα χρόνια έχουν επιφέρει το θάνατο σε πάνω από 3.000 Κουβανούς.

    Το χρήμα για αντικουβανική προπαγάνδα ρέει άφθονο: Μόνο τη δεκαετία 1997 – 2007 οι ΗΠΑ διέθεσαν στον ραδιοτηλεοπτικό τους πόλεμο ενάντια στην Κούβα πάνω από 257 εκατομμύρια δολάρια.

    Όσο για τις προσπάθειες όλα αυτά τα χρόνια εξόντωσης του Φιντέλ Κάστρο (υπολογίζονται σε πάνω από 600 οι απόπειρες δολοφονίας του!) κατάντησαν ανέκδοτο, σε σημείο που ο ίδιος ο Φιντέλ πριν μερικά χρόνια δήλωσε: Οι Αμερικάνοι με έχουν «σκοτώσει» τόσες φορές που όταν κάποια στιγμή πεθάνω δεν θα το πιστεύουν ούτε οι ίδιοι!

    Ας δούμε συμπυκνωμένα τα αίτια της έχθρας των Αμερικανών ενάντια στην Κούβα; Τα περιγράφει ο Κάστρο στην εισήγησή του στο 1ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας:

• «Ένα από τα πρώτα μέτρα της Επανάστασης υπήρξε η παραδειγματική τιμωρία των βασικών ενόχων για τα εγκλήματα που έγιναν από τη δικτατορία του Μπατίστα».
• «Δημεύτηκαν χωρίς καθυστέρηση όλα τα παράνομα αποκτημένα υλικά αγαθά που βρίσκονταν στα χέρια των αξιωματούχων του αιματοβαμμένου καθεστώτος».
• «Ο παλιός στρατός που είχε καταπιέσει σκληρά το λαό, διαλύθηκε και οι αρμοδιότητες που αντιστοιχούν στις ένοπλες δυνάμεις, μεταβιβάστηκαν στον ένδοξο Επαναστατικό Στρατό, που, όπως έλεγε ο Καμίλιο Σιενφουέγκος: «Ηταν ο λαός, ντυμένος τ’ αμπέχονο»».
• «Η δημόσια διοίκηση ξεκαθαρίστηκε από τα στοιχεία που είχαν συνεργαστεί με την τυραννία».
• «Η διεφθαρμένη και πουλημένη ηγεσία των συνδικάτων απομακρύνθηκε και τα δικαιώματα των εργαζομένων αποκαταστάθηκαν».
• «Οι εργάτες που είχαν απολυθεί από τις επιχειρήσεις στην περίοδο της δικτατορίας γύρισαν στις εργασίες τους. Σταμάτησε αμέσως το διώξιμο αγροτών από τη γη».
• «Στις 3 Μάρτη 1959 η Κουβανική Εταιρεία Τηλεφώνων – αμερικάνικο μονοπώλιο – που είχε αναμειχθεί στις βρώμικες υποθέσεις της τυραννίας σε βάρος των συμφερόντων του λαού, μπήκε κάτω από κρατικό έλεγχο».
• «Στις 6 Μάρτη ψηφίστηκε νόμος που μείωσε κατά 50% τα υψηλά ενοίκια που πλήρωνε ο λαός, μέτρο που ξεσήκωσε μεγάλο ενθουσιασμό στον πληθυσμό των πόλεων και δημιούργησε πραγματική αναταραχή στους αστικούς κύκλους».
• «Στις 21 Απρίλη όλες οι πλαζ της χώρας κηρύχτηκαν ελεύθερες για τη χρήση του λαού και καταργήθηκαν έτσι τα προνόμια και οι μισητές διακρίσεις που είχε επιβάλει η αστική τάξη σε πολλούς από αυτούς τους τόπους αναψυχής».
• «Στις 17 Μάη ψηφίστηκε η πρώτη Αγροτική Μεταρρύθμιση. Αυτό το αποφασιστικό, αναγκαίο και δίκαιο μέτρο, μας έβαλε άμεσα αντιμέτωπους όχι μόνο με την ντόπια ολιγαρχία, αλλά και με τον ιμπεριαλισμό, γιατί πολλές αμερικάνικες επιχειρήσεις είχαν στην ιδιοκτησία τους πελώριες εκτάσεις με τα πιο γόνιμα εδάφη της χώρας, κυρίως φυτεμένες με ζαχαροκάλαμο».
• «Στις 20 Αυγούστου 1959 μειώθηκε η τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος και μπήκε έτσι τέρμα στην ασυδοσία ενός αλλού τεράστιου αμερικανικού μονοπωλίου».
• «… η επανάσταση από τις πρώτες κιόλας μέρες καταπιάστηκε με τη φοβερή μάστιγα της ανεργίας κι έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στον αγώνα για βελτίωση των αθλίων συνθηκών που επικρατούσαν, στην Παιδεία και στη λαϊκή Υγεία. Χιλιάδες δάσκαλοι στάλθηκαν στην ύπαιθρο, ενώ στις πιο απόμακρες γωνιές της χώρας μας άρχισαν να χτίζονται πολυάριθμα νοσοκομεία».
• «Σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισε με επιτυχία το έργο της εξάλειψης των τενεκεδοσυνοικιών που τόσο πλατιά διάδοση έχουν στις μεγάλες πόλεις της Λατινικής Αμερικής».
• «…οι ΗΠΑ σταμάτησαν τις εμπορικές τους πιστώσεις. Αυτό είχε σημαντική αρνητική επίδραση στις απαραίτητες για τη χώρα εισαγωγές. Έτσι, η Επανάσταση αναγκάστηκε να πάρει αυστηρά μέτρα οικονομίας. Αυτό όμως δεν το έκανε σε βάρος των φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού, όπως γίνεται στον καπιταλιστικό κόσμο. Σταμάτησαν οι εισαγωγές των περιττών ειδών και καθιερώθηκε ισότιμη κατανομή των βασικών προϊόντων. Αυτό ήταν ένα από τα πιο δίκαια, ριζικά και αναγκαία μέτρα που πήρε η Επανάσταση, η οποία είχε μπροστά της έναν απελπισμένο αγώνα επιβίωσης». (Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», 1976).

Η Κούβα τα κατάφερε! 

    Οι ΗΠΑ, είναι ευεξήγητο, είχαν κάθε λόγω να εξαπολύσουν αυτόν τον – με όλα τα μέσα – υπερπεντηκονταετή τους πόλεμο εναντίον της Κούβας.

    Πριν την Επανάσταση η Κούβα ήταν η «παιδική χαρά» των ΗΠΑ.

    Ήταν ο χώρος στον οποίο έκαναν τα πάρτι τους από τις φαμίλιες της Μαφίας υπό τον Λάκι Λουτσιάνο μέχρι τις αμερικάνικες πολυεθνικές. Από την ITT και την United Fruit που ήλεγχε 110.000 στρέμματα στο νησί μέχρι την Francisco Sugar Company που ανήκε στο διευθυντή της CIA Αλεν Ντάλες και την Bethlehem Steel Corporation που εξουσίαζε το 80% του εξαγόμενου ορυκτού πλούτου της χώρας (πλήθος στοιχείων για τον ρόλο των ΗΠΑ στην Κούβα περιέχονται στο βιβλίο του Κώστα Λουλουδάκη, «Ασπρα Μαντήλια στην Plaza de Mayo», εκδόσεις ΚΨΜ).

    Αλλά η Κούβα τα κατάφερε. Και στάθηκε στα πόδια παρά την τεράστια δοκιμασία που υπέστη μετά τις εξελίξεις του 1990 με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.       

    Σήμερα, σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, η Κούβα έχει 

«ένα από τα πιο αποτελεσματικά εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο, όπως αυτά της Φινλανδίας, της Σιγκαπούρης, της Σαγκάης, της Δημοκρατίας της Κορέας, της Ελβετίας, της Ολλανδίας και του Καναδά».

    Η Κούβα διαθέτει ένα από τα πιο ολοκληρωμένα συστήματα Παιδείας, Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας. Η Παγκόσμια Τράπεζα, αναφέρει:

 «Η Κούβα είναι διεθνώς αναγνωρισμένη για τα επιτεύγματά της στους τομείς της εκπαίδευσης και της υγείας (…) Από την Κουβανική Επανάσταση το 1959 και μέχρι σήμερα, η χώρα έχει δημιουργήσει ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας που εγγυάται την δωρεάν πρόσβαση όλων των πολιτών της στην εκπαίδευση και στην υγειονομική περίθαλψη (…). Άλλο επίτευγμα του νησιού είναι η εξάλειψη ορισμένων ασθενειών, η προσφορά ασφαλούς νερού και διάφορα άλλα βασικά για τη δημόσια υγεία. Η Κούβα έχει έναν από τους χαμηλότερους δείκτες σε ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας στην περιοχή και έναν από τους μεγαλύτερους σε προσδόκιμο ζωής» («Καθημερινή», 16/11/2014).

Πριν από την Επανάσταση

    Πριν από την Επανάσταση στην Κούβα, στο καπιταλιστικό κράτος υπό την φασιστική δεσποτεία του δικτάτορα Μπατίστα, η εικόνα ήταν η εξής:         

• Πληθυσμός:  6,5 εκατομμύρια. Προσδόκιμο ζωής 54 χρόνια. Παιδική θνησιμότητα στο 66  τοις χιλίοις, δηλαδή 66 παιδιά στα χίλια μέχρι δώδεκα ετών.
• Οικονομία: Το 100/% της γης ανήκε σε φεουδάρχες. Το 90/% της παραγωγής ζαχαροκάλαμου στην εταιρεία «Μπακάρντι». Το 90% της παραγωγής,φρούτων και λαχανικών στην «Γιουνάιτεντ Φρούιτ Κόμπανι».
• Το πετρέλαιο, η ενέργεια, το ηλεκτρικό και το χρωμονικέλιο στις «ΕΣΣΟ», «ΙΤΤ», «ΕΛΚΕΥ» και Αμερικάνικες εταιρείες.
• Τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τα μέσα μεταφοράς και οι τράπεζες επίσης ανήκαν σε αμερικάνικες εταιρείες.
• Οι άνεργοι πάνω από 1 εκατομμύριο, οι άστεγοι ή οι στεγασμένοι σε απάνθρωπες συνθήκες χωρίς νερό, ρεύμα και αποχέτευση ήταν το 70% του πληθυσμού, τόσο στις πόλεις όσο  και στην ύπαιθρο. Η χώρα ήταν μια τεράστια τενεκεδούπολη.
• Οι ασθένειες, όπως φυματίωση, δάγκειος πυρετός, μηνιγγίτιδα, πολιομυελίτιδα, θέριζαν κυρίως τις μικρές ηλικίες. Πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη δεν υπήρχε παρά μόνο σε αυτούς  που μπορούσαν να πληρώσουν.
• Ένας μόνο εργάτης στους 10 μπορούσε να αγοράσει γάλα, μόνο το 4% μπορούσε να αγοράσει κρέας, τα 3/5 όσων εργάζονταν αμείβονταν με μισθούς 4 φορές κάτω από το κόστος διαβίωσης.

    Την εικόνα στην προεπαναστατική Κούβα είχε περιγράψει ο Φιντέλ Κάστρο στην απολογία του μετά την αποτυχημένη επίθεση των επαναστατών το 1953 στο στρατόπεδο Μονκάδα:

«Αδιανόητο είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε ενώ υπάρχει γη να σπείρουν. Αδιανόητο είναι ότι υπάρχουν παιδιά που πεθαίνουν χωρίς ιατρική περίθαλψη. Αδιανόητο είναι ότι το 30% των αγροτών μας δεν ξέρουν να βάλουν ούτε την υπογραφή τους και το 99% δεν ξέρουν την ιστορία της Κούβας. Αδιανόητο είναι ότι οι οικογένειες στην ύπαιθρο ζουν σε χειρότερες συνθήκες από ότι οι Ινδιάνοι που συνάντησε ο Κολόμβος (…). Το 90% των παιδιών στην ύπαιθρο υποφέρει από παράσιτα της γης που εισχωρούν από τα νύχια των ποδιών τους γιατί περιπατάνε ξυπόλυτα» (Κώστας Λουλουδάκης ο.π.)


   
 Η Επανάσταση

    Μετά την Επανάσταση η καπιταλιστική και φεουδαρχική ιδιοκτησία οργανώθηκε σε συνεταιρισμούς σοσιαλιστικής βάσης. Οργανώθηκε ένας τεράστιος έρανος σε όλη τη χώρα όπου συνεισέφεραν όσοι είχαν, για την εξαφάνιση των παραγκουπόλεωνκαι το κτίσιμο νέων σύγχρονων για την εποχή πολυκατοικιών για να μην μείνει κανείς άστεγος. Έτσι εξάλειψαν μια για πάντα τις παράγκες από την  χώρα.

    Το ίδιο διάστημα επιτεύχθηκε ο στόχος για την εξάλειψη του αναλφαβητισμού. Μέσα σε αντίξοες συνθήκες οι νέοι σπουδαστές, φοιτητές και δάσκαλοι δίδαξαν γραφή και ανάγνωση σε πάνω από 2.000.000 αναλφάβητους.

    Παρότι οι εξελίξεις του ’90 επέφεραν μια δεκαετία μεγάλων θυσιών για τον λαό της, σήμερα η Κούβα, σε σύγκριση με την προ Επανάστασης περίοδο έχει καταφέρει:

• Να διπλασιάσει τον πληθυσμό της. Το προσδόκιμο ζωής έχει ανέλθει στα 78 χρόνια. Η παιδική θνησιμότητα έχε κατρακυλήσει στο 4,3 τοις χιλίοις, κάτω ακόμη και από τα όρια της ΕΕ.
• Το 90% των αναγκών τους σε φάρμακα και εμβόλια οι Κουβανοί τα παράγουν οι ίδιοι. Παιδικές ασθένειες και ασθένειες που στοιχειώνουν ακόμη τον Τρίτο Κόσμο, έχουν εξαφανιστεί.
• Το αγαθό της υγείας με υπερσύγχρονες υποδομές και  διαγνωστικά μηχανήματα προσφέρεται εντελώς δωρεάν στους Κουβανούς πολίτες. Η Κούβα είναι στις πρώτες θέσεις στον κόσμο στην αντιμετώπιση του καρκίνου, της καρδιολογίας, των μεταμοσχεύσεων οργάνων και της νεφρολογίας.
• Η Παιδεία είναι  έτσι οργανωμένη σε όλες τις βαθμίδες όπου ο γονιός δεν σπαταλάει ούτε ένα σεντς για την μόρφωση των παιδιών του. Η κατώτερη και η μέση βαθμίδα είναι ολοήμερη στην Κούβα, στο σχολείο τα παιδιά θα πάρουν το πρωί το γάλα που πρέπει, το δεκατιανό τους και το μεσημεριανό τους. Στο ολοήμερο σχολείο θα ασχοληθούν με τον αθλητισμό, την μουσική τον χορό, τις ξένες γλώσσες. Η μεταφορά τους γίνεται δωρεάν με τα σχολικά λεωφορεία. Η Κούβα είναι η χώρα της Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής με τον υψηλότερο δείκτη στην Ανάπτυξη της Εκπαίδευσης (IDE).
• Σύμφωνα με την παγκόσμια έκθεση της UNESCO «Εκπαίδευση για όλους», ο δείκτης της Κούβας ήταν 0,983, ανώτερος ακόμα και από τον αντίστοιχο των ΗΠΑ. Η έκθεση της Unesco αναγνώρισε το 2011 ότι η Κούβα κατέχει το πιο υψηλό μορφωτικό επίπεδο της Καραϊβικής και την κατατάσσει 14η στον κόσμο.

«Πατρίδα ή θάνατος»!

    Η σοσιαλιστική Κούβα, στα 57 χρόνια της ύπαρξής της, χωρίς ποτέ να κάνει έκπτωση στο διεθνιστικό της χρέος, πορεύτηκε και κέρδισε τη ζωή κάτω από το σύνθημα «Πατρίδα ή θάνατος» («Patria o muerte»). Έδωσε κάτω από ανείπωτες συνθήκες τη μάχη για το συνολικό όφελος και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής σε όλους τους τομείς και για κάθε Κουβανό πολίτη. Και την κέρδισε!

    Στα εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο που δεν ξέρουν γράμματα, στα εκατομμύρια παιδιά στον κόσμο που δεν έχουν εκπαίδευση ή υφίστανται την παιδική εργασιακή εκμετάλλευση, στα εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, στα εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο που δεν έχουν πρόσβαση σε νερό και υποδομές υγιεινής, στα εκατοντάδες εκατομμύρια άνεργων και ανασφάλιστων στο κόσμο, κανείς δεν ζει στην Κούβα. Τα θύματα φυλετικού ή θρησκευτικού ρατσισμού στην Κούβα είναι μηδέν.



    Πέρσι, μετά την ιστορικής σημασίας ανακοίνωση για την αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων των ΗΠΑ με την Κούβα, όπως και φέτος μετά την επίσκεψη του Ομπάμα στο νησί, είχαμε σημειώσει ότι το «πως» θα εξελιχθούν τα πράγματα, είναι κάτι που θα το δούμε.

    Όμως, ένα είναι σίγουρο, ένα είναι το μήνυμα του κουβανικού λαού προς όλο τον κόσμο και το επαναλαμβάνουμε:

    Η Κούβα έφτασε ως εδώ όρθια! Στάθηκε στα πόδια της χωρίς να προσκυνήσει! Χωρίς να γονατίσει! Χωρίς να υποταχθεί! Χωρίς να ταπεινωθεί! Με το λαό της (τον εξοπλισμένο λαό της) να μην εγκαταλείπει ούτε μια στιγμή, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες, την αξιοπρέπεια και το δικαίωμά του να αποφασίζει αυτός για τη ζωή του και για τη χώρα του!

    Σύμβολο του πατριωτισμού, του διεθνισμού και της αξιοπρέπειας που πάει χέρι – χέρι με το όραμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης στην αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να περπατάει όρθιος, είναι ο Φιντέλ Κάστρο.

Ο μειοδοτικός διαγωνισμός για την ανακήρυξη εταιρείας που θα αναλάμβανε τον σχεδιασμό και την εκτέλεση της ηλεκτρονικής δημοπρασίας για την κατακύρωση των τηλεοπτικών αδειών ματαιώθηκε και κηρύχτηκε άγονος. Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Η κυβέρνηση – που έχει σημαία της το τέλος της μιντιακής ασυδοσίας  – ισχυρίζεται ότι η εν λόγω εξέλιξη δεν προσθέτει όπλα στην παλιά διαπλοκή (την οποία φιλοδοξεί να συμπληρώσει με την νέα διαπλοκή στον χώρο των ΜΜΕ) και διαβεβαιώνει πως μέχρι το τέλος Αυγούστου όλα θα είναι κομπλέ…

   Η δίκη για την Ζήμενς αναβλήθηκε επ’ αόριστον καθότι άργησε λίγο η μετάφραση του κατηγορητηρίου. Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Η κυβέρνηση – που έχει σημαία της το τέλος της διαφθοράς – διαβεβαιώνει ότι αυτή τη φορά θα προκάνει με την μετάφραση, δεν θα υπάρξουν οι (προ των πυλών) παραγραφές, κι όλα θα είναι κομπλέ…

    Η διάταξη για την δυνατότητα των πολιτικών προσώπων να διαθέτουν οφ σορ εταιρείες αφού ψηφίστηκε, δυο μέρες αργότερα  αντικαταστάθηκε με νέα διάταξη. Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Η κυβέρνηση – που έχει σημαία της το τέλος της ρεμούλας – διαβεβαιώνει ότι τα νομικά αποτελέσματα, που όπως το γνωρίζουν και οι πρωτοετείς της Νομικής προκάλεσε η πρώτη της διάταξη, δεν δημιουργούν δεδικασμένο κι ότι όλα είναι κομπλέ…

    Τώρα μάθαμε ότι αναβλήθηκε επ’ αόριστον και η δίκη του επικεφαλής του ΔΟΛ, Σταύρου Ψυχάρη, για την υπόθεση των ανακριβών δηλώσεων «πόθεν έσχες» των ετών 2010-2014 διότι στο εναντίον του κλητήριο θέσπισμα κάποιοι ξέχασαν να αναφέρουν αν οι πράξεις για τις οποίες κατηγορείται τελέστηκαν από αμέλεια ή από δόλο. Ωστόσο φανταζόμαστε ότι για την κυβέρνηση – που έχει σημαία της το τέλος της κοροϊδίας του λαού – δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας διότι κάποια στιγμή Εισαγγελείς και λοιποί αρμόδιοι θα προσδιορίσουν με ακρίβεια την υπόσταση των πράξεων που αποδίδονται στον κατηγορούμενο, κάποια επίσης στιγμή η υπόθεση θα ξαναπάει στο ακροατήριο και όλα (θα) είναι κομπλέ…

    Είναι φανερό ότι ο πόλεμος κατά της σαπίλας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.    Εντούτοις, λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω αλλά – και κυρίως – δεδομένης της κατάληξης που είχαν οι προηγούμενοι κυβερνητικοί πόλεμοι (πχ αυτοί κατά των Μνημονίων, του ΕΝΦΙΑ, του ψέματος, της πολιτικής απάτης κοκ) εν αναμονή της λήξης του, ας θυμηθούμε εκείνη την σπαρακτική ικεσία: Όχι άλλο κάρβουνο!

  Η αναίδειατου όμως μας αφορά. Και μας ενδιαφέρει. Διότι είναι στοιχείο της πολιτικής του ταυτότητας και της ταξικής του καταγωγής.


  Μετά τον Γιώργο Παπανδρέου, που κι αυτός ήταν …εξόριστος, εμφανίστηκε,  ως άλλος αντιστασιακός(!), να μας πει ότι σε ηλικία 6 μηνών ήταν πολιτικός κρατούμενος… Η αναίδεια του κυρίου Μητσοτάκη συνίσταται στο γεγονός ότι αυτά τα λέει σε μια χώρα (στην οποία θέλει να γίνει πρωθυπουργός), όπου:

  Υπάρχει μια τοποθεσία που λέγεται Γιούρα– απέχει αρκετά από το Παρίσι. Εκεί, στα Γιούρα, σε συνθήκες «φιλόξενες», η τάξη που πολιτικά εκπροσωπεί  ο κύριος  Μητσοτάκης έστελνε 12χρονα και 13χρονα παιδιά.

  Υπάρχει μια τοποθεσία που λέγεται φυλακές Αβέρωφ. Εκεί η τάξη του κυρίου Μητσοτάκη «φρονημάτιζε» εκατοντάδες παιδιά. Μάλιστα, τα πολιτικά ανδρείκελα  εκείνων των εποχών είχαν την «καλοσύνη» για την διασφάλιση των ανέσεων των παιδιών να έχουν δύο θαλάμους κράτησης.
Ο ένας «υποδεχόταν» τα μωρά έως δύο ετών. Ο άλλος τα παιδιά από δύο έως πέντε ετών.


  Υπάρχει μια τοποθεσία που λέγεται Ωρωπός. Εκεί, στις φυλακές, το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας που υπηρετεί ο Μητσοτάκης, έστελνε μανάδες μαζί με τα παιδιά τους.

  Υπάρχει μια περιοχή που λέγεται Τρίκερι. Πάνω από 230 ήταν τα παιδιά (ανάμεσα τους και 70 μωρά) που γνώρισαν τη «στοργή» του καθεστώτος που άλλοτε το υπηρετούσαν «Λαϊκά  Κόμματα»  και ΕΡΕ και σήμερα  «Νέες Δημοκρατίες».


  Ο τόπος που θέλει να τον κυβερνήσει αυτό το «εξαμηνίτικο εξόριστο» που ακούει στο όνομα Μητσοτάκης, είναι σπαρμένος από φυλακές και εξορίες. Τις έφτιαξε η τάξη των προυχόντων και των πολιτικών της εκπροσώπων για να «αναμορφώνει» μωρά, παιδιά , γυναίκες και άντρες.

  Είναι προφανές ότι αυτά ο Μητσοτάκης δεν τα διδάχθηκε στο Χάρβαρντ. Δεν σημαίνει ωστόσο ότι δεν τα γνωρίζει κιόλας. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το θέμα.

  Γνωρίζουν, εντούτοις ασχημονούν. Αρκετές φορές δεν το κάνουν καν από πρόθεση. Πολύ απλά οι άνθρωποι είναι  «αλλού».

  Αυτό το «αλλού» κάθε άλλο παρά τους αθωώνει. Εδώ δεν ισχύει το «αθώος λόγω βλακείας». Εδώ, ίσα – ίσα, έχουμε μια καταφανή απόδειξη της λουδοβίκειας αντίληψης που τρέφουν για την ύπαρξη τους. Οι άνθρωποι θεωρούν ότι είναι κατασκευασμένοι από ανώτερα υλικά.  Έτσι αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους.  Βλέπετε η συνείδηση τους καθορίζεται από το γεγονός ότι είναι και συμπεριφέρονται ως μέλη της άρχουσας τάξης.

  Συνεπώς, αυτό που είπε ο Μητσοτάκης το πιστεύει. Και το εννοεί.  Όντως νομίζει ότι ήταν «κρατούμενος». Μέχρι εκεί φτάνει το μυαλό του, διότι μέχρι εκεί φτάνει η αντίληψη της τάξης του για το τι σημαίνει αντίσταση. Διωγμός. Θυσίες. Για αυτούς στέρηση είναι ό,τι αλλάζει τους συνήθεις τρόπους της καλοπέρασης τους.  

  Και είναι κι αυτό ασφαλές δείγμα ότι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την Ελλάδα με όρους τουρισμού. Σχετίζονται με τους κατοίκους της με όρους αφέντη- ιθαγενή. Και φυσικά αντιλαμβάνονται την Ιστορία της σαν ένα υποκεφάλαιο της προσωπικής και οικογενειακής τους βιογραφίας. 

  Εκεί ακριβώς έγκειται η αναίδεια τους. Η αναίδεια τους συνιστά έκφραση της απόστασης που τους χωρίζει από την πραγματική Ελλάδα. Τους καημούς της, τις τραγωδίες της, το μεγαλείο των κανονικών ανθρώπων της. Για αυτούς η Ελλάδα δεν είναι παρά ένας τόπος που η σχέση τους μαζί της είναι ότι γεννήθηκαν για να τον κυβερνήσουν. Δικαιωματικά.

  Θα το ξαναπούμε: Η συμπεριφορά τους πολύ λιγότερο οφείλεται στα προσωπικά τους γνωρίσματα απ’ ότι με τα πολιτικά και ταξικά  τους χαρακτηριστικά. 

  Είναι η τάξης τους που είναι «αλλού». Ωστόσο βρίσκεται εδώ. Θρονιασμένη πάνω στην καμπούρα του ελληνικού λαού. Του λαού, που δεν ξέρουμε πότε, αλλά σε αυτόν εναπόκειται να τους στείλει -οψέποτε το αποφασίσει -εκεί που τους αξίζει: «Αλλού». Κι αυτούς και την τάξη τους και την αναίδεια τους και τον λουδοβικισμό τους.

  Υ.Γ: Ακούσαμε ότι, για να δικαιωθεί ο ισχυρισμός του Μητσοτάκη ότι υπήρξε «έξι μηνών πολιτικός κρατούμενος», επιχειρήθηκε συσχέτιση των λεγομένων του με την υπόθεση Μπελογιάννη. Αλλά κατόπιν πληροφορηθήκαμε πως το ευφυές αυτό εγχείρημα ανήκει στον κύριο Χωμενίδη.
Οπότε το θέμα στερείται, πάραυτα, οποιασδήποτε σημασίας

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Με τόσες δηλώσεις υπέρ της «δημοκρατίας» του Ερντογαν στην – προ πραξικοπήματος – Τουρκία, παραλίγο να το πιστέψουμε ότι η Τουρκία (του αυταρχισμού, του δεσποτισμού, του σκοταδισμού, των ανύπαρκτων πολιτικών ελευθεριών, του μιλιταρισμού, των εθνοτικών εκκαθαρίσεων, της φίμωσης του Τύπου) είναι όντως… δημοκρατία.  
   Εξηγούμαστε: Η αναγωγή του καθεστώτος Ερντογάν σε «δημοκρατία» – που προφανώς για τα δημοκρατικά δικαιώματα δεν είναι περισσότερο «δημοκρατία» από εκείνη που επιχείρησαν οι πραξικοπηματίες – αξιοποιήθηκε εντόνως τις πρώτες ώρες του πραξικοπήματος από τις ανά τον κόσμο «δυτικές δημοκρατίες».

    Μονότονα, διεθνείς και εγχώριοι πολιτικοί ταγοί, εγχώρια και διεθνή ΜΜΕ, μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα στην Τουρκία, η φράση που επαναλάμβαναν σχολιάζοντας τα γεγονότα και τοποθετούμενοι απέναντι στον Ερντογάν – πριν εξαπολύσει το πογκρόμ του – ήταν εκείνο το παθιασμένο: «Στηρίζουμε τη δημοκρατία και τη συνταγματική νομιμότητα».

    Θαυμάσια τοποθέτηση. Και απολύτως δημοκρατική. Όμως το παγκόσμιο χωριό έχει γίνει πολύ μικρό. Με συνέπεια όλοι λίγο – πολύ να γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Από την μια, συνεπώς, πρέπει να λάβουμε υπόψη το «ποιόν» αυτών που κόπτονται για την συνταγματική νομιμότητα, διεθνώς. Από την άλλη να θυμηθούμε το είδος της δημοκρατίας που ευδοκιμεί στην Τουρκία, ειδικώς.

    Αλλά – θα το επαναλάβουμε – αν συνέβαινε αυτό,  αν η Τουρκία του αυταρχισμού, της κατεχόμενης Κύπρου, του δεσποτισμού, της κουρδικής γενοκτονίας, του σκοταδισμού, των ανύπαρκτων πολιτικών ελευθεριών, των Γκρίζων Λύκων, του μιλιταρισμού, των εθνοτικών εκκαθαρίσεων, των δολοφονιών και του εγκλεισμού δημοσιογράφων, είναι όντως… δημοκρατία, όπως την ανακήρυξαν  τα διεθνή μεγάφωνα,

    τότε μήπως να βολευτούμε κι εμείς οι υπόλοιποι στις δικές μας «δημοκρατίες» που είναι και «καλύτερες» – ειδικά αν τις συγκρίνουμε με την τούρκικη δημοκρατία;

    Αν όντως η τουρκική είναι «δημοκρατία», τότε:   

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και να εκτελούνται αφροαμερικανοί στις ΗΠΑ, να υπάρχουν 300 εκατομμύρια όπλα στα αμερικανικά σπίτια και το ζήτημα του ρατσισμού να «λύνεται» με όρους αυτοδικίας, όπως σε Ντάλλας και Λουιζιάνια;…

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και τα προεδρικά πραξικοπήματα του Ολάντ στη Γαλλία, η απαγόρευση διαδηλώσεων, η επιβολή εργασιακού μεσαίωνα με συνοπτικές διαδικασίες, οι επεμβάσεις από Συρία μέχρι Λιβύη και Μάλι;…

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και τα διαρκή ευρωενωσιακά πραξικοπήματα, το να επιβάλλει ή να μεθοδεύει η ΕΕ ανατροπές δημοψηφισμάτων, όπως αυτό στη Βρετανία, να τροφοδοτεί οικονομικά τις φασιστικές οργανώσεις ανά την Ευρώπη, να στηρίζει ή ακόμα και να ενορχηστρώνει τα πραξικοπήματα των Ναζί στην Ουκρανία;…

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και το ότι στην πατρίδα της Cosco, στην Κίνα, ζουν 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι με έως 3 δολάρια την ημέρα;…

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι να εξάγει το ΝΑΤΟ την δική του («καλύτερη») «δημοκρατία» με «προληπτικούς πολέμους», Γκουαντανάμο και βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου;…

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι να κυβερνάνε τον κόσμο πολυεθνικές και τράπεζες μέσω υπαλλήλων που μόλις λήγει η θητεία τους στην πολιτική αναλαμβάνουν πόστα στις Γκόλντμαν Σακς και στις Γκάζπρομ;…

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι ό,τι και να ψηφίζεις, από ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ μέχρι ΝΔ, από Ποτάμ και ΑΝΕΛ μέχρι Λεβέντη, να σου βγαίνει Μνημόνιο, ΕΝΦΙΑ, ξεπούλημα, ανεργία και φτώχεια;…  

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι ότι είκοσι χρόνια μετά το σκάνδαλο η υπόθεση Ζήμενς οδηγείται στις ελληνικές καλένδες και τρία χρόνια μετά τη δολοφονία Φύσσα το ναζιστικό έγκλημα να παριστάνει το «νόμιμο πολιτικό κόμμα»;…  

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι και το καθεστώς της γενιάς των 100 ευρώ (!), το καθεστώς των βιλών στο Μαϊάμι για τον Μαρινόπουλου και της πτώχευσης για τους εργαζόμενους;…

    «Μια χαρά δημοκρατία» δεν είναι να πουλιέται ο ΟΣΕ 45 εκατομμύρια, πέντε λιγότερα από όσο ακούμε ότι πούλησε η κυρία Αγγελοπούλου τη θαλαμηγό της…

    «Μια χαρά δημοκρατία» (άμα τε και «συνταγματική νομιμότητα») δεν είναι η επιτήρηση, η κηδεμονία, ο κόφτης, τα ΔΝΤ και τα «βγάζουμε το καπέλο στον Τσίπρα» των Αμερικάνων;

    Για ποια «δημοκρατία», μιλούν, λοιπόν;

    Ποια «δημοκρατία» θέλουν να μας εκπαιδεύσουν να αποδεχόμαστε και να ανεχόμαστε; Μα τη δική «μας», δηλαδή τη δική τους! Διότι –  συγκρινόμενη με την τούρκικη (που κι αυτή «δημοκρατία» είναι…) – , ε, η δική «μας» είναι και «καλύτερη»! 

    Καθίστε στα αυγά σας και απολαύστε την, λοιπόν! Κάτι θα ξέρουν οι παγκόσμιοι ηγέτες  που την ασπάζονται. Και οι οποίοι την εννοούν τόσο πολύ ώστε πρώτα περίμεναν να δουν που θα καθόταν η μπίλια του πραξικοπήματος στην Τουρκία, και μετά να πάρουν θέση, υπέρ του ενός ή του άλλου. Και υπέρ της «δημοκρατίας», φυσικά…

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Πρέπει να είναι εντελώς χαλασμένος, όπως αυτοί που απαρτίζουν την παγκόσμια πολιτική ηγεσία (σε αυτούς και στα βαποράκια τους είναι αφιερωμένος ο τίτλος του άρθρου) ή εντελώς αδαής, όποιος μετά από αυτό το επαναλαμβανόμενο μακελειό θέλει πίσω από την εικόνα του φορτηγού να κρύβεται για να μη δει ο ίδιος ή να αποκρύψει για να μη δούμε οι άλλοι, τόσο την αιτία που γεννά αυτό το αδιανόητο έγκλημα όσο και το έδαφος πάνω στο οποίο στρατολογούνται οι «τρελαμένοι» φονιάδες που το διεκπεραιώνουν.

«Έχουμε πόλεμο». Έτσι ακριβώς το είπε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Μ.Βαλς, μετά το έγκλημα στη Νίκαια. Το είχε επαναλάβει, μετά το χτύπημα στις Βρυξέλλες: «Έχουμε πόλεμο».



Υπενθυμίζουμε:

α) Είναι η Γαλλία του κ.Βαλς, είναι η Γαλλία του «σοσιαλιστή» Ολάντ, που παρέδωσε επιθετικά όπλα στη λεγόμενη «συριακή αντιπολίτευση» και μέσω αυτής στους ισλαμοφασίστες το 2012, και τούτο παρά το εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί από το 2011.

Η ομολογία είναι του ίδιου του Ολάντ και όπως γράφεται περιέχεται στο βιβλίο του δημοσιογράφου Ξαβιέ Πανόν, με τίτλο «Στα παρασκήνια της γαλλικής διπλωματίας» (εκδόσεις L’ Archipel) που κυκλοφόρησε φέτος. Εκεί σε συνέντευξή του προς τον συγγραφέα, ο Ολάντ ερωτηθείς για τις παραδόσεις γαλλικών όπλων, απαντά: «Αρχίσαμε όταν ήμασταν βέβαιοι πως θα πήγαιναν σε σίγουρα χέρια. Για τα φονικά όπλα, ήταν οι υπηρεσίες μας που προχώρησαν στις παραδόσεις»…

Ανάμεσα στα άλλα όπλα που παρέδωσε η Γαλλία στο όνομα της καταπολέμησης του Άσαντ και σε… «σίγουρα χέρια», ήταν, σύμφωνα με το βιβλίο, κανόνια διαμετρήματος 20mm, μυδραλιοβόλα, εκτοξευτήρες ρουκετών και αντιαρματικοί πύραυλοι…

β) Είναι η Γαλλία, σύμφωνα με τα έγγραφα που κατατέθηκαν στο Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, που τροφοδοτούσε με όπλα τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» παρότι ήταν γνωστό ότι τα δύο τρίτα αυτού του εξοπλισμού προωθούνταν προς την Αλ Κάιντα στη Συρία.

Ήταν οι μονάδες της Αλ Κάιντα που στη συνέχεια συσπειρώθηκαν – μαζί με τα γαλλικά όπλα τους – με τους τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους»…

«Έχουμε πόλεμο» επαναλαμβάνουν οι αρχιστράτηγοι του ολέθρου από τον Λευκό Οίκο μέχρι την Ντάουνινγκ Στριτ και τα επιτελεία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στις πολύπαθες Βρυξέλλες.

Υπενθυμίζουμε:

α) Ήταν οι ΗΠΑ που εξέθρεψαν το φίδι για να το στρέψουν ενάντια στην Σοβιετική Ένωση. Ήταν 3 Φλεβάρη 1980 όταν ο «μάγος» της αμερικανικής διπλωματίας,  ο Μπρζεζίνσκι, φωτογραφιζόταν στο Κίμπερ του Πακιστάν σε συνοριακό φυλάκιο με το Αφγανιστάν, με τον  Μπιν Λάντεν.



Όπως βλέπουμε (περιοδικό «American Interest», τεύχος Μάης – Ιούνης 2008), ο Μπρζεζίνσκι, ο σύμβουλος του Κάρτερ, κατόπιν του Κλίντον και αργότερα του Ομπάμα, ως εκπρόσωπος των ΗΠΑ και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ως επικεφαλής και οργανωτής των μουτζαχεντίν τελούσαν σε αγαστή συνεργασία.

Τόσο αγαστή ήταν η συνεργασία τους ώστε ο Μπρζεζίνσκι, εφτά ολόκληρα χρόνια μετά τους Δίδυμους Πύργους, ακόμα δηλαδή και όταν η Αλ Κάιντα λογιζόταν ως η μεγαλύτερη τρομοκρατική απειλή στον κόσμο, όταν τον ρωτούσαν αν είχε να δηλώσει κάτι για την συμμετοχή του στην δημιουργία των μουτζαχεντίν για λογαριασμό των ΗΠΑ, απαντούσε ευθέως και απροκάλυπτα: «Θα το ξαναέκανα»!

β) Ο ευρωατλαντισμός ήταν εκείνος που όχι μόνο κατασκεύασε αλλά και φιλοτέχνησε για μια ολόκληρη περίοδο το προφίλ του φιδιού.



Έτσι παρουσίαζαν οι συνεργάτες – κατασκευαστές του και ο Τύπος της Δύσης τον Μπιν Λάντεν:

«Αντισοβιετικός μαχητής θέτει τον στρατό του στον δρόμο προς την ειρήνη» («The Independent», 6/12/1993)!

Έτσι πλάσαραν τον Μπιν Λάντεν αρχές της δεκαετίας του ’90 οι δυτικοί φίλοι του. Τότεο Μπιν Λάντεν δεν ήταν ακόμα τρομοκράτης. Ήταν ένας καλοκάγαθος… επενδυτής, που τον περιέγραφαν έτσι:

«Σαουδάραβας επιχειρηματίας ο οποίος στρατολόγησε μουτζαχεντίν τώρα τους χρησιμοποιεί σε μεγάλα κατασκευαστικά έργα στο Σουδάν»!

Αυτός ήταν ο Λάντεν, ένας… εργολάβος.

«Έχουμε πόλεμο» και «θα κάνουμε τα πάντα για να νικήσουμε την τρομοκρατία», δηλώνει όπου βρεθεί ο Ομπάμα. Μάλιστα. Αλλά ποιος πολεμάει και έναντι ποίου;

Υπενθυμίζουμε:

α) Η είδηση που μεταδόθηκε από το πρακτορείο ειδήσεων Reuters (Τιερί Μεισάν, http://www.voltairenet.org/article185178.html) και – φυσικά – θάφτηκε, έλεγε ότι:

Το Αμερικανικό Κογκρέσο, σε ειδική συνεδρίαση τον Ιανουάριο του 2014, ψήφισε τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη 2014, όχι μόνο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», αλλά και των Τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» (“US Congress secretly approves arms deliveries to Syria”, VoltaireNetwork, 30 January 2014)…

β) Η Δύση ενίσχυσε με κάθε τρόπο τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» για να ανατρέψει τον Άσαντ. Αλλά ποιος δεν γνωρίζει ότι ο  διοικητής του «Ισλαμικού Κράτους», ο αποκαλούμενος «Χαλίφης Ιμπραήμ», ήταν ένα από τα επιφανή μέλη του Επιτελείου του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» που ενισχύθηκε παντοειδώς από τη Δύση;…  


Η φωτογραφία (Μάης 2013) είναι του γερουσιαστή και υποψηφίου Προέδρου των ΗΠΑ, του Μακέιν με το επιτελείο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού». Ο εικονιζόμενος αριστερά που συνομιλεί με τον γερουσιαστή φέρεται να είναι ο Ιμπραήμ αλ Μπαδρί , ο λεγόμενος «Χαλίφης» των Τζιχαντιστών και του «Ισλαμικού Κράτους». Η εκδοχή ότι πρόκειται για το συγκεκριμένο πρόσωπο αμφισβητείται. Έστω…Αμφισβητείται μήπως και ότι ο ISIS ξεπήδησε από τη λεγόμενη συριακή αντιπολίτευση και από συναντήσεις τύπων σαν τον Μακέιν με τους «εκλεκτούς» φίλους τους;

Ποιος φταίει, λοιπόν; Το… Ισλάμ, όπως σαλιαρίζουν οι πρόθυμοι σάλιαγκες της αστικής θεωρίας του «πολέμου των πολιτισμών» και όπως ισχυρίζονται τα φασισταριά από τη Λεπέν μέχρι τη Χρυσή Αυγή;

Μπας και φταίει ο… γαλλικός Διαφωτισμός μιας και ο χτεσινός μακελάρης ήταν γάλλος υπήκοος; Ή μήπως, τελικά, φταίνε οι Φρανκενστάιν που αφού κατασκεύασαν το «είδωλό τους» τώρα αναζητούν την «αιτία» στο αφιόνι με το οποίο οι ίδιοι οι Φρανκενστάιν πότισαν τα τέρατά τους;

Η απάντηση είναι προφανής από την εποχή που οι Σταυροφόροι καλούνταν να αποκεφαλίσουν τους «άπιστους» αφήνοντας στον Θεό το καθήκον της διαλογής για το ποιος ήταν ή δεν ήταν αμαρτωλός από τα θύματα…

Σε όσους, λοιπόν, «αμφισβητούν» ότι η τρομοκρατία τροφοδοτείται και αξιοποιείται κατά το δοκούν από τους διώκτες της, σε εκείνους που απορούν και εξανίστανται με την «συνωμοσιολογία» μας, υπενθυμίζουμε:

-Όχι κάποιο «κομμουνιστικό» και «ρυπαρό» ΜΜΕ, αλλά το αμερικανικό NBC ήταν που έφερε στη δημοσιότητα το σύνολο των στοιχείων (24/8/1998) για την δημιουργία από τις ΗΠΑ των Ταλιμπάν και των πακτωλό των δολαρίων με τα οποία οι Αμερικανοί τροφοδοτούσαν τον Μπιν Λάντεν.

-Στο Ιράκ του πρώην φίλου των ΗΠΑ, του Σαντάμ, στο αντιδραστικό πλην πιο κοσμικό κράτος στον αραβικό κόσμο, η κατοχή των Δυτικών έφερε την Αλ Κάιντα.

-Στη Λιβύη βασιλεύει η θεοκρατία και οι φύλαρχοι.

-Στο Αφγανιστάν, στη θέση των κομμουνιστών που κατάργησαν την μπούργκα, η Δύση έφερε τους Ταλιμπάν.

-Στο Πακιστάν, από τον Ζία Ουλ Χακ μέχρι τον Μουσάραφ, και στην Ινδονησία του Σουχάρτο οι δικτάτορες – μαριονέτες των ΗΠΑ φρόντισαν να στρέψουν το λαό στον Μωάμεθ, αφού πρώτα έσφαξαν εκατομμύρια κομμουνιστές.

-Στη Σαουδική Αραβία (που πρόσφατα ανακάλυψε ότι οι γυναίκες είναι… θηλαστικά) και στο Κατάρ είναι η κλίκα των ΗΠΑ που κυβερνάει και αυτή που πρώτη τροφοφοτεί μουτζαχεντίν, ταλιμπάν και τζιχαντιστές.

-Στην Αφρική η «ειρηνική επέμβαση» των ΗΠΑ και της ΕΕ αντί για καταλαγή επέφερε περισσότερο φανατισμό περί το Ισλάμ .

-Στην Παλαιστίνη ένα πολιτικό κίνημα δεκαετιών κάνουν οι Δυτικοί τα πάντα να πάρει θρησκευτικά χαρακτηριστικά.

-Σχεδόν 50 (!) είναι οι επεμβάσεις της Γαλλίας σε Αφρική και Ασία από το 1960 και μετά.

-Πάνω από 900 (!) οι τρομοκρατικές επιχειρήσεις της CIA ανά τον κόσμο μόνο κατά την περίοδο 1961 – 1975, σύμφωνα με τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της ίδιας της CIΑ.

Σε όλα τα προηγούμενα δεν πρέπει να ξεχνάμε και τούτο: Τις αβυσσαλέες κοινωνικές ανισότητες στο εσωτερικό της Δύσης που γεννούν τον πολτό μέσα από τον οποίο στρατολογούνται οι φυσικοί αυτουργοί εγκλημάτων σαν αυτό που διαπράχτηκε τον Νοέμβρη στο Παρίσι και χτες στη Νίκαια.

Ναι, λοιπόν, πράγματι. Έχουμε πόλεμο. Αλλά καθώς το έγκλημα είναι πολύ μεγάλο για να αντέξει κανείς την υποκρισία των δακρυσμένων κροκόδειλων του ιμπεριαλισμού, ας είμαστε σαφείς: Οι πόλεμοι είναι δικοί τους. Δικά μας είναι μόνο τα θύματα.

Ο πόλεμός τους για τα πετρέλαια, για την ενέργεια, για τον έλεγχο των αγορών, για την επέκταση και την ανακατανομή της οικονομικής και γεωστρατηγικής ισχύος τους, είναι οι νεκροί μας.

Ο πόλεμός τους είναι οι νεκροί μας!

Οι ιμπεριαλιστές, οι «σύμμαχοί» μας του ΝΑΤΟ, οι «εταίροι» μας της ΕΕ, αυτοί που όσους πρόσφυγες δεν πνίγουν στο Αιγαίο και δεν εγκλωβίζουν στην Ελλάδα τους «παζαρεύουν» με την Τουρκία, έφεραν την τρέλα του πολέμου τους στα σπίτια μας!

Το κόκκινο του αίματος των αθώων που χρόνια τώρα χύνεται στη Δαμασκό και στη Βαγδάτη, το ίδιο κόκκινο και το ίδιο αθώο χύνεται στο Μπατακλάν, στις Βρυξέλλες, στην Κωνσταντινούπολη, στη Νίκαια.

Για τα μονοπώλια και τις πολυεθνικές του πετρελαίου, για τους εργολάβους της ενέργειας και τους πολιτικούς ιθύνοντες της παγκόσμιας γεωπολιτικής σκακιέρας, οι νεκροί στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στη Μαδρίτη, στη Νέα Υόρκη, λογίζονται σαν μια «παράπλευρη απώλεια» από την οποία οι Φρανκενστάιν κερδίζουν και πάλι, αξιοποιώντας πολιτικά και οικονομικά τον τρόμο, ρίχνοντας λίπασμα στον φασισμό και στην άκρα δεξιά, φαλκιδεύοντας ελευθερίες, κάνοντας διασύνδεση του προσφυγικού – μεταναστευτικού με την τρομοκρατία, πουλώντας «ασφάλεια» και βρίσκοντας άλλοθι για νέες ιμπεριαλιστικές επιδρομές.

Το φρικιαστικό έγκλημα, η ανείπωτη τρέλα των δολοφονιών ενισχύει τις φωνές περί επιστροφής της «11ης Σεπτέμβρη», αυτή τη φορά σε ευρωπαϊκό έδαφος.

Πράγμα που σημαίνει ότι το ρολόι πάει ακόμα πιο πίσω. Το ρολόι θα επιχειρηθεί από τους «προστάτες» μας να γυρίσει σε τέτοιες εποχές και σε τέτοιες συνθήκες ανασφάλειας και φαλκίδευσης των κοινωνικών ελευθεριών, που αξίζει να ακούσουμε την προειδοποίηση του Φραγκλίνου: Όσοι δέχονται να θυσιάσουν στοιχειώδεις ελευθερίες στο όνομα της ασφάλειας, δεν αξίζουν ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια…

Οι νεκροί μας χτες στη Νίκαια, οι 250 νεκροί πριν μια εβδομάδα στη Βαγδάτη (κι αυτοί δικοί μας), οι νεκροί μας σε όλο τον κόσμο είναι θύματα του ίδιου κτήνους. Το όνομα του: Ιμπεριαλισμός. Οι ισλαμοφασίστες είναι ένα μόνο από τα κεφάλια αυτού του κτήνους. Τα άλλα πρέπει να αναζητηθούν στο αμερικάνικο Πεντάγωνο, στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, στις έδρες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού Λεβιάθαν, στις πολυεθνικές των πετρελαίων, της ενέργειας και τους εργολάβους που «εξάγουν δημοκρατία», φασισμό και νεοναζισμό ανά τον κόσμο.

Και κάτι ακόμα: Όποιος δίνει το χέρι του, πολύ περισσότερο εδάφη της χώρας του – Σούδα– στους δολοφόνους, διευκολύνοντας και συμμετέχοντας σε αυτή την «τρέλα» είναι υπόλογος διπλά: Και για τα αθώα θύματα παντού στον κόσμο, και για τους κινδύνους στους οποίους εμπλέκει την πατρίδα μας…


αναδημοσίευση από imerodromos

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Θυμάστε τη Ζήμενς; Ε, λοιπόν, η δίκη για το μεγάλο σκάνδαλο παραπέμπεται στις ελληνικές καλένδες!

    Είκοσι χρόνια μετά τη σύμβαση που αφορά την προμήθεια ψηφιακών κέντρων του ΟΤΕ 8002/1997 με 64 κατηγορούμενους, δέκα χρόνια μετά την έναρξη της έρευνας και 8 μήνεςμετά την έναρξη της δίκης για τις μίζες σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, το δικαστήριο ανέβαλε επ΄ αόριστον τη δίκη!

    Ο λόγος;

    Εκδοχή πρώτη: Δημοσιεύματα που φέρονται να απηχούν την άποψη της Εισαγγελίας, λένε ότι μετά την εισαγωγή της υπόθεσης στο ακροατήριο δεν κατέστη εφικτό να μεταφραστεί εγκαίρως το παραπεμπτικό βούλευμα στη μητρική γλώσσα των 13 αλλοδαπών κατηγορουμένων…

    Έτσι το φιάσκο – κατά αυτή την εκδοχή – αποδίδεται στην… καθυστέρηση της κρατικής μηχανής να μεταφράσει ένα βούλευμα.

    Πρόκειται για την ίδια κρατική μηχανή που όταν πρόκειται να επιβάλει αυξήσεις σε φόρους, μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, να ψηφίσει στο άψε – σβήσε Μνημόνια και να αρπάζει τις πενταροδεκάρες από τους καταθετικούς λογαριασμούς των φτωχών, αποδεικνύεται άπιαστη σε επιμέλεια!

    Όμως, εδώ, στην υπόθεση Ζήμενς δεν τα κατάφερε. Καθυστέρησε… Αλλά γιατί καθυστέρησε, δεδομένου ότι – κατά τα ίδια δημοσιεύματα και σύμφωνα με πηγές της Εισαγγελίας Εφετών – έγιναν κατ’ επανάληψη υπομνήσεις στη μεταφραστική υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών για την άμεση μεταγραφή του βουλεύματος, οι οποίες, ωστόσο, δεν ευοδώθηκαν;

    Εκδοχή δεύτερη: Σύμφωνα με την ανακοίνωση που εξέδωσε το υπουργείο Εξωτερικών η μετάφραση έγινε στην ώρα της. Ανυπόστατες και ψευδείς χαρακτηρίζει τις πληροφορίες περί δήθεν καθυστέρησης της μετάφρασης του βουλεύματος για την υπόθεση Ζήμενς από τη μεταφραστική υπηρεσία το υπουργείο Εξωτερικών. Όπως διαβεβαιώνει, η μεταφραστική υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών, παρά τον τεράστιο φόρτο εργασίας της, ολοκλήρωσε εγκαίρως το υπέρογκο, 1.580 σελίδων, μεταφραστικό έργο της και παρέδωσε εγκαίρως το σχετικό βούλευμα στην Εισαγγελία Εφετών. Συγκεκριμένα, «οι πρώτες 700 μεταφρασμένες σελίδες παραδόθηκαν στις 02.11.2015 και οι υπόλοιπες 880 σελίδες, στις 13.05.2016» σημειώνει. «Παρά το γεγονός αυτό – αναφέρει – κάποιοι σήμερα διακίνησαν ανυπόστατες πληροφορίες, περί δήθεν καθυστέρησης της μετάφρασης του βουλεύματος για την υπόθεση SIEMENS από τη Μεταφραστική Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών. Το Υπουργείο Εξωτερικών καλεί τις αρμόδιες δικαστικές Αρχές να εντοπίσουν και να αποδώσουν ευθύνες σε αυτούς που κακόβουλα και σκόπιμα διέδωσαν τις ψευδείς και ανυπόστατες αυτές πληροφορίες» (http://www.naftemporiki.gr, 12/7/2016)

    Αλλά: Αυτό είναι το κύριο θέμα για την κυβέρνηση και το υπουργείο των Εξωτερικών της; Το ποιος διαδίδει «ανυπόστατες πληροφορίες» ως προς το χρόνο της μετάφρασης ή το γιατί η δίκη δεν προχωράει εφόσον – όπως λέει το υπουργείο – δεν τίθεται θέμα με την μετάφραση; Τι τρέχει; Η κυβέρνηση υπονοεί (δεν το ξέρουμε, ας το ξεκαθαρίσει) λειτουργία «κράτους δικαστών» κι από την άλλη καλεί το «κράτος των δικαστών» να ελέγξει όσους διαδίδουν τα «ανυπόστατα» επ’ ωφελεία του;

    Η΄ μήπως θα πρέπει να ψάχνουμε αν είναι δικανικά ορθό να έχει ξεκινήσει η δίκη από το Φθινόπωρο του ’15 και η μετάφραση να ολοκληρώνεται τον Μάη του ’16; Μήπως θα πρέπει να βάλουμε κάποιο ντετέκτιβ να μάθουμε σε ποια γλώσσα έγινε η μετάφραση; Έγινε στα αγγλικά, στα γερμανικά, έγινε και στα γαλλικά ή όχι κι επειδή οι κατηγορούμενοι είναι και Γερμανοί και Γάλλοι τους δόθηκε το πάτημα να λένε ότι δεν έχουν επίσημα μεταφρασμένη την εναντίον τους κατηγορία στην δική τους γλώσσα και «πέταξε το πουλάκι»; Μύλος!

    Ως εκ τούτου και είτε με την μία είτε με την άλλη εκδοχή:

    α) Γιατί ο… οργισμένος Τσίπρας, αντί να βάζει τους παπαγάλους του να διακινούν στα ΜΜΕ την οργή του για την εξέλιξη της (μη) δίκης, δεν είχε βάλει δυο χρόνια τώρα τον Κοτζιά να μεριμνήσει να γίνει εγκαίρως μια ρημαδομετάφραση;

    β) Αν η ρημαδομετάφραση έγινε σωστά, και ως προς το χρόνο και ως προς τη γλώσσα, γιατί οι κυβερνώντες δεν καταγγέλλουν συγκεκριμένα τη μεθόδευση, γιατί δεν καταδεικνύουν τους ενόχους, γιατί δεν φωτίζουν ευθέως το «βαθύ κράτος» που υπονοούν και γιατί δεν παίρνουν μέτρα εναντίον του ώστε να μην παραγραφούν τα αδικήματα, αντιθέτως παίζουν μαζί του τις κουμπάρες;   

    γ) Τώρα που ο Τσίπρας… οργίστηκε, ποιος θα μετρήσει: Είναι μεγαλύτερη η δική του… οργή ή του Σημίτη τότε που εκείνος σημείωνε με πάθος τα σκάνδαλα στο μπλοκάκι του;

    δ) Ποιος οργίστηκε περισσότερο: Ο Τσίπρας ή οι εκάστοτε πρωθυπουργοί που από την εποχή του «εθνάρχη» Καραμανλή παριστάνουν τους ανήξερους και ρωτούν: «Ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο;»…

    Παρεμπιπτόντως:

• Ο… οργισμένος Τσίπρας στα δυο χρόνια που πάει για πρωθυπουργός, πότε σταμάτησε τις δοσοληψίες του κράτους με τη Ζήμενς;
• Πότε αναίρεσε την ιταμή απόφαση των προηγούμενων για εξωδικαστικό συμβιβασμό με την πολυεθνική, που παρά την διακομματική απόφαση της Βουλής ότι προκάλεσε βλάβη τουλάχιστον 2 δισ. ευρώ στην Ελλάδα, εκείνοι συμφώνησαν μαζί της να καταβάλει ένα αντίδωρο μερικών ψωροεκατομμυρίων (που ποτέ δεν τα κατέβαλε κι αυτά) κι όλα ωραία και καλά;
• Η οργή του Τσίπρα συμπεριλαμβάνει και όσους επί των ημερών του κατέβασαν από την σελίδα της Βουλής το πόρισμα για τα σκάνδαλα της Ζήμενς;

    Αλήθεια, το νέο δικαστικό φιάσκο, η επαπειλούμενη παραγραφή των αδικημάτων και η ατιμωρησία που είναι προ των πυλών, για το οποίο «οι υπεύθυνοι θα λογοδοτήσουν»  – λέει ο Τσίπρας – τι έκανε η κυβέρνηση για να αποτραπεί;     

    Της είναι άγνωστο της κυβέρνησης ότι ήδη από τον Μάρτη, υπάρχει εισαγγελική πρόταση για απαλλαγή ακόμα και του Χριστοφοράκου (!) όχι μόνο για το αδίκημα της απάτης αλλά και της δωροδοκίας μιας και – όπως αναφέρεται στην πρόταση του εισαγγελέα – για την υπόθεση SAIC/C4i (Ολυμπιακοί Αγώνες) ο καλός αυτός άνθρωπος δεν δωροδόκησε κρατικούς αξιωματούχους, απλώς έδινε «διψήφιο ποσό εκατομμυρίων» ως «δωρεά» (!) στους ταμίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ; (Άννα Κανδύλη, Realnews, 6/3/2016).  

    Και εν πάση περιπτώσει:

• Αν όπως λέει η Εισαγγελία Εφετών έγιναν κατ’ επανάληψη υπομνήσεις στη μεταφραστική υπηρεσία του υπουργείου Εξωτερικών για την άμεση μεταγραφή του βουλεύματος, γιατί αυτές «δεν ευοδώθηκαν»;

    Ποιος διοικεί πολιτικά την μεταφραστική υπηρεσία; Ο Χριστοφοράκος, ο Κοτζιάς, ο φούφουτος, ποιος;

• Αν όλα έγιναν σωστά, όπως λέει το υπουργείο, γιατί η τόσο ικανή στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και στα Προεδρικά Διατάγματα κυβέρνηση δεν βάζει τον κάθε κατεργάρη στον πάγκο του και – κυρίως – δεν διακηρύσσει με άμεσες πράξεις την μη διακοπή της δίκης;

    Σε ό,τι μας αφορά, ανεξαρτήτως καλών ή κακών προθέσεων, έγκαιρων ή έγκυρων μεταφράσεων, δεν χρειαζόμαστε περισσότερα στοιχεία από όσα ήδη υπάρχουν στο πλαίσιο της καπιταλιστικής Ελλάδας, της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατικής ασυδοσίας και της εγχώριας μαιμουδιάς για να επισημάνουμε :

    Πρώτον, το ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό που έκλεινε δουλειές και έκανε παραγγελίες στη Ζήμενς (όπως το C4i) και η ΝΔ ήταν αυτή που τις ολοκλήρωνε και τις παραλάμβανε.

    Δεύτερον, είναι δηλωμένο, δεδομένο και αποδεδειγμένο ότι η Ζήμενς έσπρωχνε το 2% του τζίρου της για να λαδώνει κόμματα και κέντρα εξουσίας για να κάνει τις δουλειές της στην Ελλάδα.

    Τρίτον, το ίδιο το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους παραδέχτηκε (…εκ παραδρομής) ότι αξιωματούχοι από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ «λαδώνονταν» από τη Ζήμενς.

    Τέταρτον, το δεξί χέρι του τότε πρωθυπουργού, ο επονομαζόμενος και «στρατηγός» του ΠΑΣΟΚ, ο Θ.Τσουκάτος, έχει ομολογήσει ότι υπήρξε αποδέκτης διόλου ευκαταφρόνητου χρηματικού ποσού από τη Ζήμενς.

    Πέμπτον, αξιωματούχοι της τότε κυβέρνησης της ΝΔ, παράγοντες – ανώτατοι, πλέον – του κόμματος της Ρηγίλλης έχει αποδειχτεί ότι αφ’ ενός είχαν «ιδιαίτερη μεταχείριση» στις δοσοληψίες τους με τη Ζήμενς και αφ’ ετέρου ελέγχονται διά πράξεων και παραλείψεών τους για το γεγονός ότι κατηγορούμενοι για την υπόθεση «έκαναν φτερά» από τη χώρα.

    Έκτον, σχεδόν δυο χρόνια από την «πρώτη φορά Αριστερά», η Ζήμενς είναι ακόμα εδώ, είναι πανταχού παρούσα, άλλοι από τους υπόδικους άφαντοι και φυγόδικοι και άλλοι χαμένοι λόγω… μετάφρασης.

    Αλήθεια, δεν αρκούν όλα αυτά για να εξαχθεί ως συμπέρασμα ότι όλη αυτή βρώμα και η δυσωδία που αναδύεται πίσω από το δικαστικό παραβάν οφείλεται πολύ λιγότερο σε δικονομικούς λόγους απ’ ότι σε πολιτικούς; 

  Νίκος Μπογιόπουλος  

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


Γιατί οι Βρετανοί ψήφισαν υπέρ της εξόδου από την ΕΕ;
Μα είναι απλό: Πρόκειται για… μαλάκες.

    Φυσικά η κομψότητα του «ευρω-τζιχαντισμού» δεν χρησιμοποιεί ευθέως αυτόν τον τόσο πεζό και ακαλλιέργητο χαρακτηρισμό.
Οι οπαδοί της ΕΕ το παρουσιάζουν έτσι: Το γεγονός ότι οι Βρετανοί ψηφοφόροι ψήφισαν έξοδο οφείλεται στο ότι είναι «ηλικιωμένοι» (έχουν ξεκουτιάνει, δηλαδή…), είναι «χαμηλού μορφωτικού επιπέδου» (ξύλα απελέκητα, δηλαδή…) και φυσικά είναι «φτωχοί» (αυτό κι αν είναι «κατηγορία» για τους ευρω-καραγκιόζηδες…).

    Α, ναι: Κάποιοι πιο ψαγμένοι προσθέτουν και μια ακόμη εξήγηση: Όσοι ψήφισαν έξοδο – λένε – είναι «κακομαθημένοι» καθώς αναπολούν το αποικιοκρατικό παρελθόν της Βρετανίας…

    Ειδικά ως προς το τελευταίο, σωστά το παρατηρεί ο συνάδελφος Διονύσης Ελευθεράτος («Πριν»):
Μα, καλά, τώρα τους έπιασε η νοσταλγία της βρετανικής παντοκρατορίας; Και γιατί οι ίδιοι άνθρωποι το 1975 είχαν ψηφίσει σε ποσοστό 67% την είσοδο της Βρετανίας στην ΕΕ;

    Τότε, μόλις δυο δεκαετίες από τις επεμβάσεις της Αγγλίας στο Σουέζ και την αποικιοκρατική επιβολή της Βρετανίας από Τζαμάικα μέχρι Κύπρο, το αυτοκρατορικό τους μεγαλείο είχε ατροφήσει; Και ξαναφούντωσε σαράντα χρόνια μετά;…

    Και αλήθεια: Ποιοι στρέφονται κατά της βρετανικής αποικιοκρατίας όταν είναι να υπερασπιστούν την παραμονή στην ΕΕ; Μα τα ντόπια και ξένα «ευρω-μπλεροειδή»! Αυτά που έχουν χειροκροτήσει από τις βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου στη Γιουγκοσλαβία μέχρι την «εξαγωγή» της ευρω-δημοκρατίας σε Ουκρανία, Συρία, Ιρακ και Λιβύη…

    Πάμε να δούμε, λοιπόν, για ποιο πράγμα ψήφισαν οι Βρετανοί, ώστε να αντιληφθούμε – ανεξαρτήτως ποιοι πολιτικά κερδίζουν από αυτό – γιατί ψήφισαν όπως ψήφισαν:

    α) Υποτίθεται ότι η καλή ΕΕ στέργει τα κράτη – μέλη της και μέσω αυτών τα πιο αδύναμα στρώματα της κοινωνίας εντός του κάθε κράτους μέλους. Αλλά αυτά τα στρώματα όταν ψηφίζουν αποδεικνύονται… «αχάριστα». Ένα δεδομένο αρκεί για να τελειώνουμε με αυτή την φενάκη: Οπως προκύπτει από τα ίδια τα στοιχεία της Κοµισιόν, το 80% από τα 55 δισ. ευρώ των επιδοτήσεων που διατίθενται κάθε χρόνο συνολικά στα κράτη-µέλη της ΕΕ, στο πλαίσιο της περιβόητης Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ), εισπράττεται από τους µεγαλογαιοκτήµονες, δηλαδή από το µεγάλο κεφάλαιο.

    Το θέµα, µάλιστα, απασχόλησε την επικαιρότητα το 2007 στην Αγγλία, καθώς αποκαλύφθηκε ότι τις µεγαλύτερες αγροτικές επιδοτήσεις τις µοιράζονται η… βασιλική οικογένεια και διάφοροι άλλοι πάµπλουτοι «ευγενείς». Όπως προέκυψε, η βασίλισσα Ελισάβετ εισέπραττε από (… αγροτικές) επιδοτήσεις 544.000 στερλίνες ετησίως. Ο διάδοχος Κάρολος 225.000 στερλίνες. Ο δούκας του Μάρλµπορο 370.000 στερλίνες. Ο δούκας του Ουεστµίνστερ 325.000. Ο δούκας του Μπρέντφορντ 380.000. Ο κόµης του Λέστερ 250.000 στερλίνες.

    β) Ήδη από το 2012 καταγραφόταν στον «Ιντιπέντεντ» ότι η πολιτική του «δάκρυα και αίμα» που εφαρμόζεται στην Βρετανία είχε σαν αποτέλεσμα τον τριπλασιασμό σε ένα χρόνο των ατόμων που κατέφευγαν σε τράπεζες τροφίμων για να αντιμετωπίσουν την πείνα και την ανέχεια.

    Αυτό το μοντέλο κοινωνίας, μετά την περικοπή των μισθών και των κοινωνικών παροχών, με την παράλληλη άνοδο των τιμών των τροφίμων και των καυσίμων που επέφερε αύξηση του κόστους των βασικών τροφίμων κατά 35% και του κόστους θέρμανσης ενός σπιτιού κατά 63%, είχε ως αποτέλεσμα να οδηγήσουν τον Tim Lang – πρώην σύμβουλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας και ένας από τους κορυφαίους εμπειρογνώμονες στην πολιτική των τροφίμων της Βρετανίας – να μιλήσει για ένδεια, κακουχίες και πείνα που οδηγούν στο συμπέρασμα πως η Βρετανία επιστρέφει σε ένα «Ντικενσιανό μοντέλο ευημερίας» (http://tvxs.gr, 30/5/2013)

    γ) Στην Βρετανία της ΕΕ, την έβδομη πλουσιότερη χώρα του πλανήτη, η έρευνα της Βουλής κατέγραψε τουλάχιστον 850 τράπεζες τροφίμων σε όλη τη χώρα. Μια μόνο οργάνωση, η «Trussell Trust», την περίοδο 2013-2014 στα περίπου 400 κοινωνικά παντοπωλεία που διαχειρίζεται, πρόσφερε γεύματα σε 913.000 ανθρώπους, σε σύγκριση με τους 61.000 που ήταν το 2010-2011(http://www.efsyn.gr, 31/3/2015).

    Είναι στην ίδια κοινοβουλευτική έρευνα που σημειώνεται ότι πίσω από τα συσσίτια πρέπει κανείς να δει την αύξηση κατά 47% των τιμών των τροφίμων από το 2003 μέχρι το 2013 και κατά 30,4% του κόστους στέγασης. Αυτά σε συνθήκες απηνούς λιτότητας στο όνομα της μείωσης του… δημόσιου χρέους.

    δ) Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύτηκαν στα τέλη του 2015 η κοινωνική ανισότητα στη Βρετανία έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Όπως καταγράφει η στατιστική υπηρεσία η περιουσία των πλουσιότερων Βρετανών αυξάνεται με ρυθμό τρεις φορές ταχύτερο από εκείνη των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων.

    Ειδικότερα, την περίοδο 2012 – 2014, το 10% των πλουσιότερων Βρετανών αύξησαν την περιουσία τους κατά 21%, αλλά το 50% των φτωχότερων νοικοκυριών μόνο κατά 7%. Έτσι εξηγείται ότι το 10% των πλουσιότερων Βρετανών κατέχει το 45% του συνολικού πλούτου, ενώ το 10% των φτωχότερων μόλις το 1% (www.naftemporiki.gr, 23/12/2015)

    ε) Σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα τον Μάη του 2014 από την οργάνωση «Save the Children» πάνω από 5 εκατομμύρια παιδιά στη Βρετανία είναι «καταδικασμένα στη φτώχεια» ως το 2020 εξαιτίας των περικοπών στο σύστημα πρόνοιας. Ανάμεσα στις άλλες αιτίες καταγράφεται το γεγονός ότι ενώ τα επιδόματα προς τις φτωχές οικογένειες έχουν περικοπεί κατά 8% – 9%, οι τιμές των τροφίμων και το κόστος της συντήρησης ενός παιδιού αυξήθηκαν κατά 19% μεταξύ 2007 και 2011 και το μέσο κόστος των βρεφονηπιακών σταθμών είναι κατά 77% ακριβότερο σε σχέση με την προηγούμενη δεκαετία (www.iefimerida.gr, 28/5/2014).

    Είναι μέσα στο ίδιο το Λονδίνο, που – σημειωτέον – ψήφισε υπέρ της παραμονής στην ΕΕ, που σχεδόν το 30% των οικογενειών αναγκάζονται να περικόπτουν λόγω φτώχειας κάποιο από τα γεύματα της ημέρας.

    Γιατί οι Βρετανοί δεν γουστάρουν την ΕΕ της λιτότητας και των Μνημονίων; Παίζει κάποιο ρόλο ότι – έκθεση του ιδρύματος «Joseph Rowntree» – μια 4μελής βρετανική οικογένεια από 27.800 λίρες που χρειαζόταν το 2008 για ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης σήμερα χρειάζεται 40.600 λίρες αλλά αντιθέτως βλέπει όταν οι ανάγκες της για την κάλυψη βασικών αγαθών αυξάνονται κατά 46% οι μέσες αποδοχές της αυξάνονται με ρυθμό πέντε φορές μικρότερο;

    Αν πιστέψουμε τους εγχώριους «λόρδους» και τις εγχώριες «κόμισσες» (που για να αποφεύγουν τέτοιες συζητήσεις τάσσονται κατά της διεξαγωγής δημοψηφισμάτων, γενικώς!) κανένα ρόλο δεν παίζει στην εκλογική συμπεριφορά των λαών το γεγονός ότι:

• Η «Ένωση τους» είναι η ΕΕ των 120 εκατομμυρίων φτωχών, των 30 εκατομμυρίων άνεργων, των 4,5 εκατομμυρίων άστεγων.
• Πρόκειται για την «Ενωση» των εξωφρενικών ανισοτήτων, όπου στην ίδια την «ατμομηχανή» της, την Γερμανία, έχουν καταγραφεί 16 εκατομμύρια φτωχοί και 7,5 εκατομμύρια Γερμανοί εργαζόμενοι με μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ το μήνα όταν 17.000 «υπερπλούσιοι» που αποτελούν το 0,02% του γερμανικού πληθυσμού κατέχουν πλούτο που ξεπερνάει τα 2 τρισ. δολάρια και ισοδυναμεί με το 55,5% όλου του ΑΕΠ της Γερμανίας.
• Στον άλλο πόλο του ευρωενωσιακού «άξονα», την Γαλλία, οι δικές της υπηρεσίες έχουν καταγράψει 8 εκατομμύρια φτωχούς και κοινωνικά αποκλεισμένους.
• Ειδικά στη Βρετανία τα στοιχεία της συνομοσπονδίας συνδικάτων μιλούν για έναν αριθμό 8,7 εκατομμυρίων ενηλίκων (!) που διαβιούν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, την ίδια ώρα που το 10% των πλουσιότερων Βρετανών αύξησαν την περιουσία τους κατά 21% την περίοδο 2012 – 2014.

    Γιατί, λοιπόν, οι Βρετανοί ψηφίζουν έξοδο; Γιατί όλοι σχεδόν οι ευρωπαϊκοί λαοί που έφτασαν σε δημοψηφίσματα (πριν αυτά ανατραπούν από τα ιερατεία της «ευρωδημοκρατίας») ψήφισαν ενάντια στα κελεύσματα της ΕΕ; Επειδή είναι… κακομαθημένοι, αχάριστοι και μαλάκες; Έτσι λένε οι «λόρδοι» μας (και που ενδεχομένως ως προς το τελευταίο να μην έχουν άδικο – αλλά από εντελώς διαφορετική άποψη από εκείνη που οι ίδιοι εννοούν).

    Σε ό,τι αφορά συγκεκριμένα, όμως, στο ζήτημα της βρετανικής ψήφου, όσα συριζοπασοκοειδή και όσα νεοδημοκρατικοποταμοειδή δίνουν τέτοιες εξηγήσεις, το μόνο που αποκαλύπτουν είναι το δικό τους ποιόν. Τόσο ως υπηρέτες της απανταχού κεφαλαιοκρατίας όσο και ως χρήσιμες σουπιές των ευρωμονοπωλίων στο να θολώνουν τα νερά για να έρχεται και να ψαρεύει η ακροδεξιά.


Αναδημοσίευση imerodromos

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΡΩΤΟ:Τέταρτη μέρα μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία και ο Ήλιος συνεχίζει να βγαίνει από την συνήθη θέση του, η θάλασσα δεν έχει γίνει γιαούρτι και η Γη συνεχίζει να περιστρέφεται περί τον άξονά της.

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και παρά την καταστροφολογία (που συνεχίζεται), παρά την εσχατολογία (που εντείνεται), ενδεχομένως ναυπάρχει ζωή ακόμα και εκτός ΕΕ…

***

ΔΕΥΤΕΡΟ:Ότι η ΕΕ είναι ένας αντιλαϊκός μηχανισμός, απονομιμοποιημένος στη συνείδηση των «υπηκόων» της, αποτελεί κοινό τόπο για πλατιές μάζες των ευρωπαϊκών λαών που όποτε τους δόθηκε η δυνατότητα να εκφράσουν τη γνώμη τους γι’ αυτήν, την απέρριψαν παρά την τρομοκρατία και τους εκβιασμούς που ασκήθηκαν εναντίον τους. Συνέβη στα δημοψηφίσματα σε Γαλλία, Ολλανδία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Δανία, Βρετανία.

Διπλή επιβεβαίωση του αντιλαϊκού και αντιδημοκρατικού χαρακτήρα της ΕΕ είναι οι διάφορες τεχνικές «πραξικοπημάτων» που ακολουθήθηκαν ώστε να ανατραπούν τα αποτελέσματα όλων των αρνητικών για την ΕΕ δημοψηφισμάτων που προηγήθηκαν του βρετανικού.

***

ΤΡΙΤΟ: Ο κομπογιαννίτικος χαρακτήρας των θεωριών περί «αιώνιας» ΕΕ προκύπτει από μια και μόνο ματιά στην Ιστορία.
Όπως έχει επισημανθεί, από το «Bloomberg» και τον «Economist» μέχρι την Καθημερινή (Ιάσωνας Μανωλόπουλος, 22/4/2012,http://www.kathimerini.gr/456098/article/oikonomia/ellhnikh-oikonomia/oyte-twra-einai-alliws) όχι μία ή δυο, αλλά69 (!) νομισματικές ενώσεις προηγήθηκαν της ΕΕ κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα και 20ου αιώνα. Από την Σκανδιναβική Νομισματική Ένωση μέχρι την Λατινική, στην οποία συμμετείχε και η Ελλάδα. Καμία από αυτές δεν υπάρχει σήμερα.Διαλύθηκαν. 
Πρόκειται για μια αλήθεια που οι ταγοί του ευρωμονόδρομου επιμένουν να «ξεχνούν».

***

ΤΕΤΑΡΤΟ: Αμέσως μετά το δημοψήφισμα στη Βρετανία ξεκίνησε μια νέα εκστρατεία φόβου πλευρά της οποίας είναι η προστυχιά των εντός και εκτός Βρετανίας επιτελείων της ΕΕ να χαριστούν οι ψήφοι υπέρ της αποδέσμευσης στους ακροδεξιούς, στους ρατσιστές και στους φασίστες.

Όμως, όπως πολύ σωστά επισημαίνει η ανακοίνωση του «Lexit», της καμπάνιας για «αριστερή έξοδο» της Βρετανίας από την ΕΕ (στην οποία συμμετείχαν το ΚΚ Βρετανίας, αριστερά κόμματα και αντικαπιταλιστικές κινήσεις), υπέρ της εξόδου ψήφισαν πάνω από 17 εκατομμύρια άνθρωποι αλλά μόνο 3,8 εκατομμύρια είχαν ψηφίσει το εθνικιστικό και ρατσιστικό UKIP στις προηγούμενες εκλογές.

Συνεπώς, εκείνο που θέλουν να αποκρύψουν, σημειώνει το «Lexit», είναι ότι «η ψήφος για την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ εκφράζει πάνω από όλα την απόρριψη ολόκληρου του πολιτικού κατεστημένου από εκατομμύρια ανθρώπους της εργατικής τάξης που έχουν υποφέρει από τη λιτότητα για δεκαετίες». Μια ματιά να ρίξει κανείς στην ταξική «γεωγραφία» της ψήφου ακόμα και στις γειτονιές του Λονδίνου που κατοικούν φτωχοί και εργάτες, θα το διαπιστώσει.

***

ΠΕΜΠΤΟ: Σε σχέση με το προηγούμενο, οι αντικειμενικοί λόγοι που οδηγούν εργατικά, λαϊκά και φτωχά στρώματα να «τιμωρούν» την ΕΕ και τους εγχώριους πολιτικούς φορείς για την υπονόμευση της ζωής και των δικαιωμάτων τους, δεν αναιρούν την άλλη πλευρά:

Η απέχθεια για την ΕΕ δεν εκφράστηκε πολιτικά στη Βρετανία κυρίαρχα από τον αριστερό, αντικαπιταλιστικό λόγο, αλλά από τον ακροδεξιό, φασιστικό λόγο των φορέων του αντιμεταναστευτικού ρατσισμού. Το ίδιο συμβαίνει σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες.

Γιατί; Μήπως επειδή οι ψηφοφόροι του «όχι» στην ΕΕ είναι «φτωχοί, αμόρφωτοι και ηλικιωμένοι»όπως σε ένα κρεσέντο «δημοκρατικότητας» έχουν αρχίσει να λένε από το Λονδίνο μέχρι την Αθήνα τα διάφορα αθύρματα του «διαφωτισμού»;

Εξαιρουμένων των φασιστών – γιατί υπάρχουν και τέτοιοι – όλα αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων πέφτουν θύματα του ακροδεξιού λόγου επειδή είναι «μουζίκοι»; Αυτό ισχυρίζονται εμμέσως διάφορες χυδαίες συνιστώσες του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου». Οι «υπανάπτυκτοι αντιευρωπαίοι», μας λένε οι «δημοκράτες», δεν αντιλαμβάνονται την «αξία των ελευθεριών της ΕΕ».

Αλλά, για ποιες ελευθερίες μιλούν; Για την «ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου» (μόνο που οι λαοί δεν έχουν κεφάλαια), για την «ελευθερία διακίνησης εμπορευμάτων» (αλλά οι λαοί δεν έχουν για να τα αγοράσουν), για την «ελευθερία παροχής υπηρεσιών» (αλλά οι λαοί εδώ χάνουν ακόμα και τις ελάχιστες υπηρεσίες πρόνοιας που τους είχαν απομείνει), για την «ελευθερία μετακίνησης προσώπων»(αλλά οι λαοί που δεν μπορούν να κάνουν ρούπι από τα κατώφλια τους λόγω ανέχειας, διδάχτηκαν από τους «δημοκράτες» να αισθάνονται σαν απειλή τους μετανάστες που έφτασαν λόγω της δικής τους ανέχειας στο κατώφλι τους).

Προφανώς οι «δημοκράτες» μας δεν θέλουν να παραδεχτούν τούτο:

• Μετά από μια μακρά περίοδο εφαρμογής πολιτικών που κατέτειναν στην κοινωνία των 2/3, ειδικά σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, η ΕΕ και οι πολιτικοί φορείς της ανά την Ευρώπη εφαρμόζουν την πολιτική του 1/3.
  
  
• Είναι οι ίδιοι φορείς που διαλαλούν τη θεωρία «δεν υπάρχει εναλλακτική».
  
  
• Οι ίδιοι που πανηγύρισαν την πτώση του σοσιαλισμού.
• Είναι οι ίδιοι, φιλελεύθεροι και «αριστεροί» του συστήματος (από τους Ολαντ στη Γαλλία, τους Εργατικούς στη Βρετανία μέχρι τους ΤσιπροΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα), που διαγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα διαχειριστεί και θα εφαρμόσει την πολιτική που οδηγεί στον Καιάδα τα δυο τρίτα των «μη προνομιούχων» της κοινωνίας.

Είναι εξίσου προφανές, λοιπόν, ότι τα λαϊκά στρώματα  ταυτοποιούν τους φορείς αυτής της πολιτικής ως δράστες του εγκλήματος κατά της ζωής τους με συνέπεια να ψάχνουν διέξοδο όχι στην «αριστερά», όπως την έχουν ξεφτιλίσει σαν έννοια σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες και ευρωαριστεροί, αλλά σε  εκείνον τον λόγο, τον ακροδεξιό, που, τελικά, επιδοτείται από το ίδιο το ευρωσύστημα να φαντάζει «αντισυστημικός».

Είναι κάτι που έχει ξανασυμβεί στην Ευρώπη, τη δεκαετία του ’30, και συμβαίνει κάθε φορά που οι αντίπαλες μερίδες της άρχουσας τάξης διασταυρώνουν τα ξίφη των ενδοαστικών και ενδοιμπεριαλιστικών τους αντιπαραθέσεων σε συνθήκες που η εργατική τάξη βρίσκεται σε πολιτική αδυναμία να αξιοποιήσει πολιτικά αυτές τις αντιθέσεις κάτω από τη σημαία των δικών της συμφερόντων και διαιρείται με το να στοιχίζεται, άλλοτε ως ψηφοφόρος και άλλος σαν κρέας για τα κανόνια, σε ξένα στρατόπεδα.

Από την άποψη αυτή (και μάλιστα σε συνθήκες όπου η ΕΕ των αγαστών σχέσεων με τους Ουκρανούς ναζί έχει χρηματοδοτήσει με πάνω από 4 εκατομμύρια ευρώ τις φασιστικές δυνάμεις της Ευρώπης από το 2014) είναι απόλυτα σωστή η εκτίμηση για «τον δεξιό εθνικιστικό ευρωσκεπτικισμό (ότι) αυτός δεν αποτελεί πραγματικό αντίπαλο, αλλά δομικά αναγκαίο συμπλήρωμα του ευρωσυστήματος, καθώς εκτονώνει ανώδυνα τη λαϊκή δυσαρέσκεια εμποδίζοντας την εμφάνιση ενός αριστερού, ριζοσπαστικού αντίπαλου δέους» (Φ.Λορντόν, «Σκοτώνουν τους Έλληνες…», πρόλογος Π.Παπακωνσταντίνου, εκδόσεις Τόπος).

***

ΕΚΤΟ: Το δημοψήφισμα στη Βρετανία προφανώς και αφήνει έκθετους όσους παρουσιάζουν το εθνικό νόμισμα σαν ελιξίριο της λαϊκής ευημερίας. Θυμίζουμε ότι η Βρετανία ήταν εκτός ευρώ. Τα αντιλαϊκά και αντεργατικά μέτρα στη Βρετανία, είτε με Θάτσερ και Μπλερ, είτε με Μπράουν και Κάμερον, λαμβάνονταν (και θα λαμβάνονται) με νόμισμα τη στερλίνα.

Διότι, τελικά το θέμα δεν είναι με πιο νόμισμα θα υποτάσσεται η εργασία στο κεφάλαιο με στόχο την κερδοφορία του δεύτερου. Αλλά το πώς θα αποδεσμευτούν οι λαοί από τη μέγγενη των μονοπωλίων, είτε αυτά μετρούν την ανταγωνιστικότητά τους με στερλίνα, είτε με ευρώ, είτε με δραχμή.

Η πάλη γι’ αυτού του τύπου την αποδέσμευση και η οργάνωση της ενότητας των εργαζομένων σε αυτή την κατεύθυνση δεν μπορεί να οικοδομηθεί πάνω στο σαθρό έδαφος του «εθνικού νομίσματος» που ανάγεται σε φετίχ και του λεγόμενου «αριστερού ευρωσκεπτικισμού».

***

ΕΒΔΟΜΟ: Ήδη μετά το βρετανικό δημοψήφισμα έχει ξεκινήσει – παράλληλα με την τρομοκρατία εκ μέρους τραπεζιτών, χρηματιστών και ευρωγραφειοκρατών που θέλουν να ξορκίσουν τους δικούς τους φόβους για τις εξελίξεις εκφοβίζοντας τους λαούς – μια προπαγανδιστική εκστρατεία για την δυνατότητα της ΕΕ να «διορθωθεί» και να «βελτιωθεί»…

Μόνο που για να «διορθωθεί» κάτι, πρέπει να παίρνει διόρθωση. Η ΕΕ δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Το γνωρίζουν πρώτα και κύρια όσοι ομιλούν για την επιστροφή της ΕΕ «στις ιδρυτικές αξίες και αρχές της». Παριστάνουν να αγνοούν ότι η ΕΕ δεν έφυγε ποτέ από αυτές τις «αξίες» και τις «ρίζες» της.

Απ’ όταν δημιουργήθηκε το ’56 ως ένωση άνθρακα και χάλυβα μέχρι τη σημερινή της μορφή, οι «αρχές» της δεν ήταν ποτέ η ευημερία των ανθρακωρύχων και των χαλυβουργών. Ήταν και είναι ο θησαυρισμός των μεγιστάνων του άνθρακα και του χάλυβα, των μονοπωλίων και των πολυεθνικών.

Η ΕΕ που τώρα «οι ηγέτες της θα ακούσουν τους λαούς», έχει τις ρίζες της στην αντιδραστική συμμαχία των αστικών τάξεων της καπιταλιστικής Ευρώπης. Από γεννησιμιού της ειδικεύεται στο «ξεζούμισμα» των εργαζομένων και την καταλήστευση άλλων λαών. Η «δικαιοσύνη» της είναι απόρροια της δύναμης που προκύπτει από την αναπαραγόμενη ανισομετρία των μελών της. Οι αντιθέσεις όπως και οι συμβιβασμοί στο εσωτερικό της αποτελούν έκφραση των αδυσώπητων και ανθρωποφάγων ανταγωνισμών που αποτελούν τον κανόνα λειτουργίας της.

***

ΟΓΔΟΟ: Η πολιτική της ΕΕ, με τις χωματερές της, οι προ κρίσης χρηματοπιστωτικές φούσκες και τα Μάαστριχτ τους, οι προ Μνημονίων «ευελφάλειές» τους, οι προ «κόφτη» περιορισμοί της εθνικής κυριαρχίας (όπως έλεγε η τότε πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων κυρία Μπενάκη), δεν είναι προϊόν κάποιου «λάθους» των ηγητόρων της. Δεν ευθύνεται γι’ αυτήν (η δεδομένη πολλές φορές) ανικανότητάς τους.

Δεν οφείλεται στο «κακότροπο» και «εγωπαθές» γερμανικό DNA, όπως διατείνεται ο εθνικιστικός και ρατσιστικός αντιγερμανισμός που – για να μην μιλήσει για τα ανεξαρτήτως εθνικότητας συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών - καμώνεται τον «πατριωτισμό» έχοντας ως σημαία τον ναζιστικό φυλετισμό που τον εισάγει από την πίσω πόρτα του αντιμερκελισμού.

Γι’ αυτό και η ΕΕ δεν παίρνει κανενός είδους φτιασίδωμα, όπως προσπαθούν να μας πείσουν όσοι πουλάνε το μακιγιάζ και τις μπούρδες περί  επιστροφής της ΕΕ και των ηγετών της στα «οράματα και τη σύνεση των ιδρυτών της».

Η πολιτική 
-των 120 εκατομμυρίων φτωχών, των 30 εκατομμυρίων άνεργων, των 4,5 εκατομμυρίων άστεγων,

• -της ΕΕ που 6 από τα μέλη της ΕΕ φιγουράρουν στον κατάλογο των 15 πρώτων χωρών στον παγκόσμιο δείκτη μιζέριας,
• -της ΕΕ που όταν το ΑΕΠ της αυξάνει αναιμικά 1,7% οι μεγιστάνες της αυξάνουν τα πλούτη τους με τριπλάσιο ρυθμό,
  -της ΕΕ όπου 16.734 «υπερπλούσιοι» της Γερμανίας αποτελούν το 0,02% του γερμανικού πληθυσμού των 82 εκατομμυρίων και η περιουσία τους που ξεπερνάει τα 2 τρισ. δολάρια ισοδυναμεί με το 55,5% όλου του ΑΕΠ της Γερμανίας,
• -της ΕΕ των Μνημονίων από Πορτογαλία και Ιρλανδία μέχρι Κύπρο και Ελλάδα, της άνευ Μνημονίων λιτότητας από Βρετανία μέχρι Ισπανία και Ιταλία,
• -των νεκρών Αϊλάν στο Αιγαίο που παζαρεύει «τόσα γρόσια το κεφάλι» των προσφύγων με την Τουρκία,
• -της Γερμανίας των 16 εκατομμυρίων φτωχών και των 7,5 εκατομμυρίων Γερμανών εργαζομένων με μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ το μήνα,
  -της Γαλλίας με τις απαγορεύσεις διαδηλώσεων και τα 8 εκατομμύρια φτωχούς και κοινωνικά αποκλεισμένους που αναζητούν καταφύγιο στα γκέτο και στις όχθες του Σηκουάνα,
• -της Ιταλίας που οι συμπράξεις των «αριστεροκεντροδέξιων» κομματικών παρατάξεων βουλιάζουν τους εργαζόμενους στην απελπισία σε σημείο να διοργανώνονται κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας ενάντια στο διευρυνόμενο κύμα των αυτοκτονιών των οικονομικά κατεστραμμένων Ιταλών,

είναι η μόνη σωστή επιλογή για εκείνους που έφτιαξαν την ΕΕ για να ενεργεί ως μηχανισμός εφαρμογής των βαθύτερων επιλογών του συστήματός τους που αξιοποιεί την εξουσία του για να μετράει κέρδη μεταθέτοντας βάρη στα αδύναμα κράτη και στους αδύναμους ανθρώπους, εργάτες, υπάλληλους, άνεργους, μετανάστες.

Αυτή είναι η ΕΕ. Από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια, από το Βορρά μέχρι το Νότο, οι λαοί βιώνουν αυτό ακριβώς που τόνιζε ο Λένιν πριν από 100 χρόνια:

«... το σύνθημα των "Ενωμένων Πολιτειών της Ευρώπης" δεν είναι σωστό από οικονομική άποψη. Είτε αυτό το σύνθημα είναι απραγματοποίητο στον καπιταλισμό (...). Είτε είναι ένα σύνθημα αντιδραστικό, που σημαίνει προσωρινή συμμαχία των μεγάλων δυνάμεων της Ευρώπης (...) για την καταλήστευση...».

***  

ΕΝΑΤΟ: Αυτοί που διατείνονται ότι η ΕΕ «αλλάζει» και «βελτιώνεται» είναι οι ίδιοι που ισχυρίζονται ότι το ΝΑΤΟ είναι παράγοντας… ειρήνης, φιλίας και συναδέλφωσης των λαών. Ότι το ΔΝΤ μπορεί από βαμπίρ και αιμοσταγής οργανισμός στην υπηρεσία των τοκογλύφων να μετατραπεί σε φιλόπτωχο ταμείο!

Αλλά ενώ "μια άλλη Ευρώπη είναι δυνατό, μια άλλη ΕΕ είναι αδύνατο" να συμβεί. Η ΕΕ δεν σχεδιάστηκε και δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ σαν το φανταστικό εκείνο «απάνεμο λιμάνι» που έταζαν οι αρχιτέκτονές της στους λαούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού (είτε βομβαρδίζει τη Γιουγκοσλαβία, το Ιρακ και τη Λιβύη, είτε «βομβαρδίζει» τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τον κατώτατο μισθό στην Ελλάδα) αποτελεί μια αρένα βαρβαρότητας.

Είναι ένα Κολοσσαίο εκμετάλλευσης των εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών που στέκονται εμπόδιο στην «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων. Πρόκειται για τον ορισμό της αντιδημοκρατικότητας που εκφράζεται ακόμα και με - θεσμικά απολύτως κατοχυρωμένα - «πραξικοπήματα» ανατροπής της λαϊκής θέλησης (πχ δημοψήφισμα στην Ελλάδα), είτε με παύσεις ακόμα και πρωθυπουργών (πχ Κάννες).

***

ΔΕΚΑΤΟ: Η πραγματικότητα βοά! Η έξοδος και η αποδέσμευση από την ΕΕ αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για μια Ευρώπη των λαών, που η συνεργασία τους θα είναι οικοδομημένη πάνω στην λαϊκή κυριαρχία και την εθνική ανεξαρτησία.

Αυτή η προοπτική θέτει σε αμφισβήτηση το καπιταλιστικό μοντέλο εν συνόλω. Και γι’ αυτό συκοφαντείται. Η κυρίαρχη άποψη που προωθείται (και) στην Ελλάδα είναι πως η έξοδος μιας χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κάτι αρνητικό, συντηρητικό, εθνικιστικό, αδιέξοδο κι επικίνδυνο. Η προπαγάνδα αυτή έχει ενισχυθεί με αφορμή το δημοψήφισμα στη Μεγάλη Βρετανία. Είναι η προπαγάνδα που εξυπηρετεί το ευρωενωσιακό κατεστημένο, το οποίο - ήδη το σημειώσαμε - ενισχύει τον βολικό για το σύστημα ακροδεξιό «ευρωσκεπτικισμό», καταγγέλλοντάς τον.

Όμως, το ερώτημα είναι έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για να εξυπηρετηθούν ποια συμφέροντα; Αν η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων και των λαϊκών αναγκών, τότε είναι ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να διαλέξει ένας λαός, για να ορίζει το δρόμο ανάπτυξης που θέλει να ακολουθήσει.

Η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν την επιλέξει ο λαός προς όφελος του, είναι προϋπόθεση για την εθνική, πολιτική και οικονομική κυριαρχία μιας χώρας. Mε αυτόν τον τρόπο μπορεί να υλοποιηθεί ένας δρόμος ανάπτυξης, σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση απ’ αυτή που επιβάλλεται από τις βασικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Αλλά τι σημαίνει έξοδος και αποδέσμευση προς όφελος του λαού;

Προφανώς δεν σημαίνει την έξοδο και την αποδέσμευση με την προσδοκία μιας «εθνικής» λιτότητας. Δεν σημαίνει μια δήθεν ανάκτηση «εθνικής κυριαρχίας» που θα παραδοθεί στην κυριαρχία του «έθνους» των ντόπιων κεφαλαιοκρατών.

Το ζητούμενο δεν είναι η έξοδος από αυτό το λάκκο να οδηγήσει σε έναν άλλον, σε έναν τάχα «καλύτερο» λάκκο, εξίσου καπιταλιστικό και εκμεταλλευτικό, όπως θα ήθελαν κάποια τμήματα της άρχουσας τάξης και τα φασιστικά - εθνικιστικά τους τσιράκια.

Για παράδειγμα: Η Ελλάδα των 3 εκατομμυρίων μεταναστών στις στοές του Βελγίου και στα λαντζέρικα της Αμερικής δεν ήταν στη ζώνη της ΕΟΚ τις δεκαετίες του ’50 και του ’60. Ήταν, όμως, στη ζώνη του καπιταλισμου. Η Ελλάδα του παγώματος μισθών και συντάξεων το 1985 και της μητσοτάκειας λιτότητας του «0%+0%=14%» το 1990, δεν ήταν στη ζώνη του ευρώ. Ήταν, όμως, στη ζώνη της εξουσίας των βιομηχάνων, των τραπεζιτών και των εργολάβων.

Θα το ξαναπούμε: Η Βρετανία δεν είναι στο ευρώ και στην Ευρωζώνη και η Τουρκία δεν είναι στην ΕΕ. Αλλά αυτό δεν κάνει αξιοζήλευτα ούτε τα βάσανα του τούρκικου λαού, ούτε το «δάκρυα και αίμα» με το οποίο πληρώνει τη λιτότητα ο εκτός ευρώ βρετανικός λαός.

***

ΕΝΔΕΚΑΤΟ (και για να έρθουμε στην Ελλάδα): Η έξοδος από την ΕΕ προκύπτει ως αναγκαία προϋπόθεση αναδημιουργίας της χώρας μας προς όφελος του λαού της.

Δεν μιλάμε, βέβαια, για μια έξοδο σαν την «έξοδο από το ΝΑΤΟ», όπως την πλάσαρε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως αναγκαστική επιλογή του κατεστημένου και ως «τρίπλα» ανασύνθεσης του συστήματος. Μιλάμε για έξοδο από την ΕΕ με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων. Για την έξοδο και την αποδέσμευση από την ΕΕ με προοπτική να πάρει στα χέρια του την εξουσία ο λαός. Το επισημαίνουμε γιατί υπάρχουν και εκείνοι που όταν «βάλλουν» κατά της ΕΕ, εξαναγκασμένοι από το γεγονός ότι έχουν πέσει πλέον οι μάσκες της ευρωκοροιδίας, το κάνουν προσβλέποντας ακριβώς σε αυτό: Σε μια ανασύνθεση του υφιστάμενου συστήματος και μάλιστα σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση.

***

ΔΩΔΕΚΑΤΟ: Η στάση του κάθε πολιτικού φορέα απέναντι στην ΕΕ ξεκαθαρίζει την (πραγματική) θέση του, τελικά, στο ερώτημα: Με τους πολλούς ή με τους λίγους; Με τον κόσμο της εργασίας ή με τις «ελίτ» της εργοδοσίας; Στην τοποθέτησηαυτή δεν υπάρχει «τρίτος δρόμος». Όπως δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος».

Αλλά δεν χωράει και κανενός είδους αντιεπιστημονικότητα ή ψάρεμα στα θολά νερά. Που πάει να πει: Η έξοδος και η αποδέσμευση από την ΕΕ είναι συνθήκη αναγκαία για να μπει τέρμα στις αβυσσαλέες κοινωνικές και οικονομικές του ανισότητες πίσω από τις οποίες κρύβεται η ανελέητη ταξική βαρβαρότητα. Το αναγκαίο, όμως, της αποδέσμευσης από την ΕΕ δεν την καθιστά και ικανή από μόνη της συνθήκη για αλλαγή πορείας.

Εξηγούμαστε: Το σύστημα που με η χωρίς ευρώ, με ή χωρίς ΕΕ, είναι κατασκευασμένο έτσι ώστε μια χούφτα κεφαλαιοκρατών, μονοπωλίων, πολυεθνικών να ιδιοποιείται τον μισό και παραπάνω από τον πλούτο που παράγει ο λαός κάθε χώρας χωριστά και όλοι οι λαοί του πλανήτη μαζί, έχει όνομα:«Καπιταλισμός».

***

Υπό την έννοια αυτή και με αφορμή το Brexit, εύστοχα υπενθύμισε ο φίλος και συνάδελφος Ηρακλής Κακαβάνης μια κουβέντα του Μπρεχτ: «Σε κάθε ιδέα - έλεγε - πρέπει να ψάξει κανείς από πού έρχεται και που πάει. Μόνο έτσι μπορούμε να καταλάβουμε αν είναι καλή ή όχι».

Η’ όπως θα το έλεγε ο Λένιν, το να πετάξεις τη μαϊμού πάνω από το κεφάλι σου είναι προϋπόθεση να ξεμπερδέψεις με το τσίρκο, αλλά από μόνη της δεν σημαίνει ότι ξεμπέρδεψες με το τσίρκο.

Κάθε εκδοχή, δε, ότι ο Λένιν ήταν με το… τσίρκο επειδή έλεγε το πρόδηλο, ότι δηλαδή η κάτι από επιβεβλημένη ανάγκη της αποδέσμευσης από τη μαϊμού πρέπει να είναι συνδυασμένη με την πάλη για την αποδέσμευση από όλο το τσίρκο, συνιστά καταφανή πολιτική λαθροχειρία.


πηγή enikos