Θλίψη σκόρπισε στον καλλιτεχνικό κόσμο η είδηση του θανάτου του ηθοποιού Κοσμά Φουντούκη. Την είδηση του θανάτου του γνωστοποίησαν ηθοποιοί, όπως ο Κώστας Μπερικόπουλος, ο Φαίδων Καστρής και ο Σπύρος Μπιμπίλας.

Ο Κοσμάς Φουντούκης συμμετείχε σε πλήθος θεατρικών παραστάσεων αλλά και στις τηλεοπτικές σειρές «Κόκκινος Κύκλος» και «Δέκατη Εντολή».

“Έφυγε ο Κοσμάς Φουντούκης. Στο καλό, μοναδικό πλάσμα” έγραψε ο Κώστας Μπερικόπουλος στο Facebook.

“Αχ Κοσμά μου αγαπημένε. Με τον Κοσμά γνωριζόμαστε μια ζωή, όχι μόνο που ταξιδέψαμε την “Αντιγόνη” για ένα χρόνο, μια παγκόσμια περιοδεία το 2002 – 2003 και αμέσως μαζί και στον “Ίωνα”. Είχαμε εκείνη τη σπάνια επαφή, που δεν χρειάζεται πολλή παρέα, πολλή συναναστροφή. Ένας σπουδαίος καλλιτέχνης ηθοποιός που τον θαύμαζα κι έτρεχα πάντα να τον χαρώ” έγραψε, μεταξύ άλλων, ο ηθοποιός Φαίδων Καστρής στο δικό του “αντίο” στον Κοσμά Φουντούκη.

«Με λύπη διαβάζω από τον αγαπημένο συνάδελφο Κώστα Μπερικόπουλο ότι έφυγε ο αγαπημένος συνάδελφός μας Κοσμάς Φουντούκης, ένας τόσο ήσυχος, αθόρυβος και ταλαντούχος ηθοποιός…Καλό σου ταξίδι Κοσμά μου..», έγραψε σε ανάρτησή του, ο Σπύρος Μπιμπίλας.

Θλίψη σκόρπισε στον καλλιτεχνικό κόσμο η είδηση του θανάτου του ηθοποιού Άλκη Γιαννακά, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.

Τη δυσάρεστη είδηση επιβεβαίωσε η επί 25 χρόνια σύντροφός του, η οποία σε τηλεφωνική συνέντευξη στο “Πρωινό” του ΑΝΤ1 ανέφερε συγκινημένη: “Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Ήμασταν μαζί 25 χρόνια, πέρασα υπέροχα μαζί του. Τώρα πραγματικά θα μου λείψει πάρα πολύ. Μεγάλη απώλεια για μένα, γιατί ήταν ο σύντροφος της ζωής μου. Κάναμε σχέδια και όνειρα, γιατί δούλευα μέχρι τον Ιούνιο και τώρα βγήκε η σύνταξη και σχεδιάζαμε να ζήσουμε κάπως αλλιώς… αλλά δυστυχώς η ζωή τα έφερε αλλιώς”, είπε η σύντροφος του Άλκη Γιαννακά.

Όπως έκανε γνωστό η ίδια, η κηδεία του ηθοποιού θα τελεστεί την Πέμπτη στις 12:00, στο Ελληνικό.

Ποιος ήταν ο Άλκης Γιαννακάς

Ο Άλκης (Χρήστος) Γιαννακάς γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Μαρτίου 1945.

Η πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο έγινε το 1963 στην ταινία “Ένας Ντελικανής” σε ηλικία 17 ετών και στη συνέχεια έπαιξε ρόλους του “καλού παιδιού”, ώσπου το 1965 πρωταγωνίστησε στην ταινία “Το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη“, και έγινε ευρέως γνωστός ως “ο πιο ωραίος κακός του σινεμά”.

Υπήρξε ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου. Τον θυμόμαστε σε δεύτερο ρόλο και στη “Σωφερίνα” του 1964 με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τη Μάρω Κοντού, αλλά και στην ταινία “Μαντώ Μαυρογένους” με την Τζένη Καρέζη.

Συνέχισε να παίζει στον κινηματογράφο για αρκετά χρόνια μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’80 οπότε και αποσύρθηκε από τα φώτα της δημοσιότητας.

Πρωταγωνίστρια στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση η Άννα Κυριακού που υπηρέτησε την υποκριτική για περισσότερες από επτά δεκαετίες έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα 13 Οκτωβρίου, στον ύπνο της, σε ηλικία 95 χρονών.

Με σπουδές στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και στη Σχολή Σαρλ Ντιλέν (Charles Dullin) στο Παρίσι (1954-1956), με καθηγητή τον Ζαν Βιλάρ, πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο σε εφηβική ηλικία με το θίασο της Μαρίκας Κοτοπούλη για να συνεργαστεί στη συνέχεια με σπουδαίους θιάσους όπως των Μανωλίδου-Παππά, Βασίλη Λογοθετίδη, Κατερίνας και Μάνου Κατράκη, Δημήτρη Μυράτ, Ντίνου Ηλιόπουλου, Μίμη Φωτόπουλου και Αλέκου Αλεξανδράκη.

Διετέλεσε πρωταγωνίστρια τόσο στο "Πειραϊκό Θέατρο" του Δημήτρη Ροντήρη όσο και στο Εθνικό Θέατρο με το οποίο είχε υπερεικοσαετή συνεργασία (1960-1981) ενώ το 1982 συνεργάστηκε με το "Απλό Θέατρο" των Αντώνη Αντύπα - Χρήστου Πολίτη στο εναρκτήριο έργο του θεάτρου.

Η Άννα Κυριακού μας έμαθε θέατρο καθώς συμμετείχε τόσο στις ραδιοφωνικές (Το θέατρο στο ραδιόφωνο) όσο και στις τηλεοπτικές θεατρικές εκπομπές (Το θέατρο της Δευτέρας).

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στις ταινίες "Ο μεθύστακας" (1950), "Τα τέσσερα σκαλοπάτια" (1951), "Η Αγνή του λιμανιού" (1952), "Να πεθερός να μάλαμα" (1959), "Ζητείται ψεύτης" (1961), "Αλέξης Ζορμπάς" (1964), "Ζητείται επειγόντως γαμπρός" (1971), "Safe Sex" (1999), "Το κλάμα βγήκε απ' τον παράδεισο" (2001), "Οξυγόνο" (2003) κ.ά.

Στην τηλεόραση συμμετείχε στις θρυλικές σειρές της δεκαετίας του 1970 (Εκείνος κι εκείνος, Γειτονιά μας, Γιούγκερμαν) αλλά και αργότερα λατρεύτηκε ως θεία Μπεμπέκα στο σήριαλ "Οι τρεις Χάριτες" (1989 - 1992).
«Έφυγε χαρούμενη, όπως ήταν σε όλη της τη ζωή και ευτυχισμένη όπως γράφει στον επίλογο του βιβλίου» αναφέρει σε δήλωσή του ο μοναχογιός της Χρήστος Αποστολίδης καθώς είχε μόλις εκδώσει την αυτοβιογραφία της.

Το θάνατό της τελευταίας επιζώσας από τις «θρυλικές ταινίες του Λογοθετίδη» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά έκανε γνωστό σε ανάρτησή του ο Σπύρος Μπιμπίλας μαζί με την πληροφορία ότι οι αγαπημένοι της θα την αποχαιρετήσουν την Τετάρτη 15 Οκτωβρίου στο Α' Κοιμητήριο της Αθήνας στις 11 το πρωί.

ΛΟΥΚΑΣ ΚΑΡΝΗΣ

Η θρυλική ηθοποιός Ντάιαν Κίτον απεβίωσε στην Καλιφόρνια σε ηλικία 79 ετών, αφήνοντας πίσω της μια τεράστια κινηματογραφική κληρονομιά που καθόρισε την εικόνα της σύγχρονης γυναίκας στο Χόλιγουντ.

Από τη σύζυγο του Νονού μέχρι την Οσκαρική ηρωίδα του Annie Hall, η Κίτον υπήρξε πρωτοπόρος στον τρόπο που εκπροσώπησε τη γυναίκα στη μεγάλη οθόνη με χαρακτηριστικό στιλ και εμβληματική ανεξαρτησία.

Η απώλεια της Κίτον αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στη βιομηχανία, έχοντας διαγράψει μια πορεία γεμάτη επιτυχίες αλλά και προσωπικές μάχες, όπως η βουλιμία σημειώνει το Vanity Fair.

Την είδηση του θανάτου της ανακοίνωσε η οικογένεια της που ζήτησε διακριτικότητα για τους οικείους της σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.

«Δεν ξέρω τίποτα και δεν έχω μάθει τίποτα. Το να μεγαλώνω δεν με έκανε σοφότερη. Αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα ήμουν ένας άνθρωπος εκτός τόπου και χρόνου»

Η Κίτον, γεννημένη ως Ντάιαν Χολ στο Λος Άντζελες το 1946, καθιερώθηκε τη δεκαετία του 1970 χάρη στον ρόλο της Κέι Άνταμς, της συντρόφου του Μάικλ Κορλεόνε (Αλ Πατσίνο), στην τριλογία Ο Νονός του Φράνσις Φορντ Κόπολα.

Η ίδια, μάλιστα, είχε δηλώσει πως δεν είχε διαβάσει καν το μπεστ σέλερ του Μάριο Πούζο πριν την ακρόαση, θεωρώντας την επιλογή της ως «το ευγενέστερο πράγμα που έκανε ποτέ κάποιος» για εκείνη.

Παράλληλα, η καριέρα της συνδέθηκε άρρηκτα με τον σκηνοθέτη Γούντι Άλεν, με τον οποίο είχαν και προσωπική σχέση. Η συνεργασία τους ξεκίνησε στο Μπρόντγουεϊ με το έργο Play It Again, Sam το 1969 και συνεχίστηκε σε ταινίες όπως τα Sleeper (1973) και Love and Death (1975).

Η αποκορύφωση ήρθε το 1977 με το Annie Hall, όπου υποδύθηκε τον ομώνυμο χαρακτήρα, ρόλος που της χάρισε το Όσκαρ Καλύτερης Ηθοποιού.

Η αμφιλεγόμενη σχέση της με τον Άλεν συνεχίστηκε και αργότερα, με την Κίτον να τον υποστηρίζει ανοιχτά ακόμη και μετά τις κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση από την υιοθετημένη κόρη του, Ντίλαν Φάροου.

Ιδιωτικές μάχες και δημόσιες νίκες

Η επαγγελματική της αρχή βρήκε την Κίτον στο Μπρόντγουεϊ, στο μιούζικαλ Hair (1968), όπου χρειάστηκε να υιοθετήσει το πατρικό όνομα της μητέρας της, Κίτον, καθώς υπήρχε ήδη μια ηθοποιός με το όνομα Ντάιαν Χολ.

Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, η ηθοποιός αποκάλυψε πως αντιμετώπισε βουλιμία, μια «ψυχική ασθένεια που την έκλεψε από τη χαρά της επιτυχίας», από την οποία κατάφερε να αναρρώσει χάρη στη θεραπεία.

Πέρα από τις συνεργασίες με τον Άλεν και τον Κόπολα, η Κίτον άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της σε ταινίες όπως το Looking for Mr. Goodbar (1977) και το Reds (1981).

«Είμαι η μόνη από τη γενιά μου που έμεινε ανύπαντρη για όλη της τη ζωή. Και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Είμαι ιδιόρρυθμη. Θυμάμαι στο λύκειο, ένα αγόρι μού είχε πει κάποια μέρα θα γίνεις καλή σύζυγος, κι εγώ απάντησα δεν θέλω να είμαι σύζυγος!»

Η ίδια είχε μια ιδιαίτερα επιτυχημένη συνεργασία με τη σκηνοθέτιδα Νάνσι Μάγιερς σε τέσσερις ταινίες, συμπεριλαμβανομένων των Father of the Bride (1991) και Something’s Gotta Give (2003), για το οποίο έλαβε ακόμη μία υποψηφιότητα για Όσκαρ.

Άλλος ένας σταθμός στην καριέρα της ήταν η κωμωδία The First Wives Club (1996), όπου συμπρωταγωνίστησε με τις Γκόλντι Χόουν και Μπέτι Μίντλερ, ταινία που κατέληξε στο εμβληματικό τραγούδι You Don’t Own Me.

Διάσημη για το ανδρόγυνο στιλ της, το οποίο καθιερώθηκε χάρη στα κοστούμια, τα γιλέκα και τα καπέλα που φορούσε στην ταινία Annie Hall η Κίτον πάλευε με τις ανασφάλειές της, δηλώνοντας το 2019 ότι «δεν ξέρω τίποτα, και δεν έχω μάθει», προσθέτοντας πως «χωρίς την υποκριτική θα ήμουν αταίριαστη».

Μόνη από επιλογή

Η Ντάιαν Κίτον υπήρξε μία από τις ελάχιστες ηθοποιούς της γενιάς της που δεν παντρεύτηκε ποτέ, παρά τους δεσμούς της με σπουδαίους άνδρες του Χόλιγουντ, όπως ο Γούντι Άλεν, ο Αλ Πατσίνο και ο Γουόρεν Μπίτι.

«Είμαι πραγματικά χαρούμενη που δεν παντρεύτηκα. Είμαι εκκεντρική», είχε δηλώσει, θυμούμενη ότι από νεαρή ηλικία δεν επιθυμούσε τον ρόλο της συζύγου.

Η μεγαλύτερη της χαρά ήρθε μέσα από τη μητρότητα. Υιοθέτησε δύο παιδιά, την κόρη της Ντέξτερ (1996) και τον γιο της Ντιουκ (2001), για τα οποία είχε πει: «Η μητρότητα δεν ήταν μια παρόρμηση που δεν μπορούσα να αντισταθώ, ήταν περισσότερο μια σκέψη που είχα για πολύ καιρό. Έτσι, βούτηξα».

Πηγή: in.gr

• Η θρυλική σταρ πολλών κλασικών ταινιών του ιταλικού κινηματογράφου, Κλαούντια Καρντινάλε, πέθανε την Τρίτη (23/09), σε ηλικία 87 ετών στη Νεμούρ (Σεν-ετ-Μαρν),όπου ζούσε, όπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπός της στο Γαλλικό Πρακτορείο.

Η Καρντινάλε, με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Κλωντ Ζοζεφίν Ροζ Καρντινάλε, γεννήθηκε στην Τύνιδα, στις 15 Απριλίου 1938.

Η εμβληματική ηθοποιός έπαιξε σε περισσότερες από 150 ταινίες και τη δεκαετία 1960-1970 ήταν από τις σημαντικότερες σταρ του ιταλικού κινηματογράφου.

Ξεκίνησε την καριέρα της στον κινηματογράφο σε ηλικία 14 ετών, όταν εμφανίστηκε σε ένα ντοκιμαντέρ του Ρενέ Βοτιέ. Ανακαλύφθηκε από τον Όμαρ Σαρίφ και έπαιξε στον πρώτο της ρόλο στην ταινία Goha le simple. Στα 18 της, ψηφίστηκε “η πιο όμορφη Ιταλίδα στην Τύνιδα” και συμμετείχε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ενώ αρχικά προοριζόταν να γίνει δασκάλα.

Η καριέρα της απογειώθηκε με συμμετοχές σε εμβληματικές ταινίες του ιταλικού και διεθνούς κινηματογράφου, κυρίως τη δεκαετία του ’60 και του ’70. Διακρίθηκε για τη δυναμική και αισθησιακή της παρουσία, με σημαντικούς ρόλους σε κλασικά έργα όπως το 8 1/2 του Φελίνι, το The Leopard του Λουκίνο Βισκόντι και το Once Upon a Time in the West του Σέρτζιο Λεόνε. Η καριέρα της χαρακτηρίζεται από την ικανότητά της να συνδυάζει τη γοητεία με την έντονη προσωπικότητα, καθιστώντας τη μία από τις πιο εμβληματικές ηθοποιούς της εποχής της.

Τη δεκαετία του 1970, η Καρντινάλε συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη Πασκουάλε Σκουιτιέρι, συμμετέχοντας σε αρκετές ευρωπαϊκές παραγωγές. Στη δεκαετία του 1980, συνέχισε με σημαντικές διεθνείς ταινίες και τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ το 1993 βραβεύτηκε με τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας.

Από το 2000 και μετά, η Καρντινάλε συμμετείχε στο θέατρο και συνέχισε να δουλεύει με νέους σκηνοθέτες. Τιμήθηκε με πολλές διακρίσεις, όπως η Χρυσή Άρκτος στο Φεστιβάλ Βερολίνου και η Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο. Έχει επίσης παρασημοφορηθεί για την προσφορά της στην 7η Τέχνη και από τη Γαλλία, ενώ από το 2000 είναι Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της ΟΥΝΕΣΚΟ για την προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών.

Ο θρυλικός Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης Ρόμπερτ Ρέντφορντ πέθανε την Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2025, σε ηλικία 89 ετών, στο σπίτι του στην πολιτεία Γιούτα.

Γεννημένος στις 18 Αυγούστου 1936 στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια. Ήταν μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του κινηματογράφου, με μια καριέρα που εκτείνονταν από τον κινηματογράφο μέχρι τη σκηνοθεσία και τον ακτιβισμό. Κέρδισε δύο βραβεία Όσκαρ: το πρώτο το 1980 για τη σκηνοθεσία της ταινίας Συνηθισμένοι Άνθρωποι (Ordinary People), και το δεύτερο το 2002 για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Με τα χαρακτηριστικά του ξανθά μαλλιά και την ακαταμάχητη γοητεία του, κατάφερε να καθιερωθεί ως το απόλυτο σύμβολο του ωραίου και του στιλάτου Αμερικανού ηθοποιού για περισσότερα από 25 χρόνια.

Robert Redford AP Photo Christian Alminana

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ γεννήθηκε σε μια οικογένεια με βρετανικές και ιρλανδικές ρίζες, με τον πατέρα του να εργάζεται ως λογιστής και τη μητέρα του να είναι νοικοκυρά. Η παιδική του ηλικία ήταν γεμάτη αναταραχές, καθώς συχνά είχε προβλήματα συμπεριφοράς και καταναλωνόταν σε μικροκλοπές και αλκοόλ. Ωστόσο, κατάφερε να κερδίσει μια υποτροφία για το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο μέσω των ικανοτήτων του στον αθλητισμό, κυρίως στο μπέιζμπολ.

Ήταν, ένας από τους τελευταίους θρύλους του αμερικανικού σινεμά με ταινίες όπως “Τα Καλύτερά μας Χρόνια”, “Το Κεντρί“, “Οι μέρες του Κόνδορα”, “Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου”. Είχε κερδίσει μάλιστα Οσκαρ ως σκηνοθέτης για την ταινία «Συνηθισμένοι Ανθρωποι» και ένα δεύτερο για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά με τη Λόλα βαν Γουάγκενεν.

Ο πρώτος ρόλος και το θέατρο

Ο πρώτος του ρόλος ήταν στην παράσταση Tall Story το 1958, η οποία παίχτηκε στο θέατρο Μπρόντγουεϊ. Ακολούθησαν μικροί ρόλοι στις τηλεοπτικές σειρές The Naked City και Route 66. Το πρωταγωνιστικό ντεμπούτο του σε τηλεοπτική σειρά έγινε το 1960 στο Maverick. Ακολούθησαν και άλλες σειρές και θεατρικές παραστάσεις.. Η σπουδαιότερη παράσταση, στην οποία συμμετείχε ήταν το “Ξυπόλυτοι στο πάρκο”, με συμπρωταγωνίστρια την Ελίζαμπεθ Άσλι. Η παράσταση παίχθηκε στο Θέατρο Μπρόντγουεϊ το 1963 και, το 1967, κυκλοφόρησε και ως κινηματογραφική ταινία. Μέσα στο ίδιο έτος, έπαιξε στην τηλεοπτική σειρά Alcoa Premiere, για την εμφάνισή του στην οποία, κέρδισε το βραβείο Έμμυ β’ ανδρικού ρόλου.

Η κινηματογραφική του πορεία

Η πρώτη φορά που συμμετείχε σε κινηματογραφική ταινία ήταν το 1962, στο ανεξάρτητο War Hunt (Ο πόλεμος μας έκανε σκληρούς), το οποίο γυρίστηκε μέσα σε δύο εβδομάδες. Το 1965, έπαιξε στο Situation Hopeless… But Not Serious, το οποίο ήταν η πρώτη του επίσημη ταινία. Την ίδια χρονιά, συμπρωταγωνίστησε με τους Νάταλι Γουντ και Κρίστοφερ Πλάμερ, στο Inside Daisy Clover, του Ρόμπερτ Μάλιγκαν, το οποίο προτάθηκε, τελικά, για δύο βραβεία Όσκαρ, ενώ ο ίδιος ο Ρέντφορντ κέρδισε την πρώτη του Χρυσή Σφαίρα, αφού ανακηρύχθηκε ο πιο πολλά υποσχόμενος ηθοποιός.

Το 1966, του δόθηκε ο ρόλος του σερίφη στο The Chase, του Άρθουρ Πεν, όμως, ο ίδιος επέλεξε αυτόν του κατάδικου. Ο σερίφης ενσαρκώθηκε από τον Μάρλον Μπράντο. Επίσης, συνεργάσθηκε και πάλι με τη Νάταλι Γουντ, αυτή τη φορά, για το This Property Is Condemned, του Σίντεϊ Πόλακ, το οποίο είχε βασιστεί στο ομότιτλο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς. Το 1967, πρωταγωνίστησε μαζί με την Τζέιν Φόντα στην κινηματογραφική εκδοχή του Ξυπόλυτοι στο Πάρκο. To 1968, υπέγραψε συμφωνία για το γύρισμα μιας ταινίας γουέστερν με την Paramount. Ωστόσο, αθέτησε την υπόσχεσή του, με αποτέλεσμα η υπόθεση να οδηγηθεί στα δικαστήρια και ο Ρέντφορντ να μείνει για αρκετό χρονικό διάστημα χωρίς δουλειά. Το 1969, πρωταγωνίστησε στο γουέστερν Οι δύο ληστές του Τζορτζ Ρόι Χιλ, μαζί με τον Πωλ Νιούμαν.

Στη συνέχεια, πρωταγωνίστησε σε ταινίες που είχαν μέτρια απήχηση, όπως, το Downhill racer, του Μάικλ Ρίτσι (1969). Παρ’ όλα αυτά κέρδισε βραβεία BAFTA καλύτερου ηθοποιού για το Downhill racer και το Tell them Willie Boy is here.

Συνεργάσθηκε ξανά με τον Σίντεϊ Πόλακ το 1972 για το γουέστερν Jeremiah Johnson και το 1973 για τη δραματική ιστορία αγάπης The Way We Were, μαζί με τη Μπάρμπρα Στράιζαντ. Στην ταινία αυτή, η οποία συγκαταλέγεται στις κορυφαίες του είδους της, έπαιξε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους του, αυτόν του Χάμπελ. Ακόμη, το τραγούδι της Στράιζαντ The Way We Were κέρδισε βραβείο Όσκαρ.

Σκηνή από το «Ξυπόλυτοι στο Πάρκο» με την Τζέιν Φόντα:

Μεταξύ των δύο ταινιών του Πόλακ, μεσολάβησε το The Candidate του Μάικλ Ρίτσι (1972). Στην επόμενη συνεργασία του με τους Τζορτζ Ρόι Χιλ και Πωλ Νιούμαν, ο Ρέντφορντ κατάφερε να είναι υποψήφιος για το βραβείο α’ ανδρικού ρόλου για την ταινία Το Κεντρί. Το 1974, ακολούθησε μια νέα επιτυχία, Ο μεγάλος Γκάτσμπυ, η οποία βασίσθηκε στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.

Το 1975, συνεργάσθηκε και πάλι με τον Πόλακ για το πολιτικό θρίλερ Οι τρεις μέρες του κόνδορα, ενώ το 1976, στην ταινία All the President’s Men, η οποία και βραβεύθηκε με τέσσερα Όσκαρ, πήρε το ρόλο του δημοσιογράφου Μπομπ Γούντγουορντ, ο οποίος πάσχιζε να διαλευκάνει το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Ακολούθησαν δύο ακόμη ταινίες, με τον Πόλακ παραγωγό και την Τζέιν Φόντα συμπρωταγωνίστρια, οι οποίες ήταν: το A Bridge Too Far, του 1977 και το The Electric Horsemen, του 1979.

Η απονομή του Όσκαρ σκηνοθεσίας το 1981 για την ταινία «Συνηθισμένοι άνθρωποι»:

Robert Redford AP Photo

Η πρώτη σκηνοθεσία και τα Όσκαρ

Το 1980, ο Ρέντφορντ σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία (Ordinary People), στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Ντόναλντ Σάδερλαντ. Η ταινία αυτή κέρδισε τέσσερα Όσκαρ και ο Ρέντφορντ αυτό του καλύτερου σκηνοθέτη. Οι κριτικοί ανέφεραν πως, ο Ρέντφορντ κατάφερε να βγάλει μια πολύ δυνατή δραματική ερμηνεία τόσο από τη Μάιρη Τάιλερ Μουρ, όσο και από τον Σάδερλαντ και τον Τίμοθυ Χάτον, ο οποίος κέρδισε βραβείο β’ ανδρικού ρόλου. Η δεκαετία του 1970 έκλεισε με το Brubaker, του 1980.

Τη δεκαετία του 1980 συμμετείχε σε ελάχιστες ταινίες: το The Natural, του 1984, στην οποία υποδύθηκε τον πρωταθλητή του μπέιζμπολ και το Out of Africa του 1985, το οποίο βραβεύθηκε με επτά Όσκαρ και ήταν καρπός μιας νέας συνεργασίας του και του Σίντεϊ Πόλακ. Το 1988, σκηνοθέτησε την ταινία The Milagro Beanfield War.

Το 1992, συμπρωταγωνίστησε με τον Σίντεϊ Πουατιέ στην κωμωδία Sneakers και σκηνοθέτησε τη δραματική ταινία A River Runs Through It, με πρωταγωνιστή τον Μπραντ Πιτ. Ο Ρέντφορντ διεκδίκησε το βραβείο της Χρυσής Σφαίρας για τη δουλειά του στην ταινία αυτή. To 1993, συμπρωταγωνίστησε με τους Γούντι Χάρελσον και Ντέμι Μουρ, στην ταινία Ανήθικη πρόταση, του Έιντριαν Λάιν. Ωστόσο, ο ρόλος του χαμηλής ηθικής εκατομμυριούχου τον έφερε αντιμέτωπο για πρώτη και μοναδική -μέχρι σήμερα- φορά, με την υποψηφιότητα για το βραβείο του Χρυσού Βατόμουρου.

Robert Redford nvision/AP Chris Pizzello

Το 1994, σκηνοθέτησε το Quiz Show και έθεσε, έτσι, υποψηφιότητα για δύο βραβεία Όσκαρ: αυτού του καλύτερου σκηνοθέτη και αυτού της καλύτερης τανίας. Το 1996, έπαιξε, μαζί με τη Μισέλ Φάιφερ, στο Up Close & Personal. Το 1998, πρωταγωνίστησε και σκηνοθέτησε το The Horse Whisperer, όπου συμμετείχε και η πολύ νεαρής ηλικίας -τότε- Σκάρλετ Γιοχάνσσον. Η ταινία αυτή πήγε σχετικά καλά εμπορικά, ενώ οι κριτικές που απέσπασε ήταν -ως επί το πλείστον- θετικές.

Ο Ρέντφορντ προτάθηκε για τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερου σκηνοθέτη. Το 2000, σκηνοθέτησε το The Legend of Bagger Vance, με πρωταγωνιστές τους Γουίλ Σμιθ, Ματ Ντέιμον και Σαρλίζ Θερόν.

Το 2001, συμπρωταγωνίστησε με τον Μπραντ Πιτ στο Spy Game, του Τόνυ Σκοτ. Το 2002, βραβεύθηκε με Όσκαρ για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Ακολούθησε το θρίλερ μυστηρίου The Clearing, του 2004 με συμπρωταγωνιστές τους Γουίλεμ Νταφόε και Έλεν Μίρεν. Το 2005, έπαιξε με τους Τζένιφερ Λόπεζ και Μόργκαν Φρίμαν στην ταινία An Unfinished Life. Το 2007, σκηνοθέτησε το Lions for Lambs, συμπρωταγωνιστώντας με τη Μέριλ Στριπ και τον Τομ Κρουζ. To 2011, ο Ρέντφορντ σκηνοθέτησε το The Conspirator.

Σκηνή από την ταινία «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου»:

To 2012, γύρισε, σε συνεργασία με το γιο του, το Watershed ένα ντοκιμαντέρ, με θέμα την αλόγιστη εκμετάλλευση και τη σταδιακή πτώση της στάθμης του νερού του ποταμού Κολοράντο, ο οποίος αποτελεί την κύρια πηγή νερού για τις δυτικές πολιτείες της Αμερικής. Το 2012 παρουσίασε την ταινία The Company You Keep, στην οποία συμπρωταγωνιστεί με τη Τζούλι Κρίστι και τη Σούζαν Σαράντον, ενώ ήταν και σκηνοθέτης. Το 2013 πρωταγωνίστησε στην ταινία Όλα Χάθηκαν του Τζέι Σι Τσάντορ, που προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών και απέσπασε θερμά χειροκροτήματα από το κοινό.

Η Ελένη Καρπέτα γεννήθηκε το 1937 στην Χιλιαδού Φθιώτιδας. Απόφοιτη της σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Το 1971 ίδρυσε με τον ηθοποιό Θανάση Παπαγεωργίου το θέατρο Στοά, στου Ζωγράφου, όπου ανέβασε αρκετά έργα έως το 1974 οπότε και αποχώρησε.

Έπαιξε και σκηνοθέτησε πολλές παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και από το 1974 έως το 1986 δίδασκε εκεί την υποκριτική τέχνη. Ζούσε μόνιμα στην Θεσσαλονίκη. Είχε παντρευτεί τον Νίκο Ξανθόπουλο με τον οποίο απέκτησε έναν γιο.

Ελένη Καρπέτα

«Πέθανε η Ελένη Καρπέτα. Η πρώτη μου δασκάλα στην σχολή του ΚΘΒΕ» έγραψε ο Ευδόκιμος Τσολακίδης

Τη θλιβερή είδηση του θανάτου της έκανε γνωστή ο συνάδελφος της, Ευδόκιμος Τσολακίδης μέσα από τα social media.

Πιο συγκεκριμένα, αναρτώντας μια εικόνα της αείμνηστης πια καλλιτέχνιδας ο ηθοποιός και σκηνοθέτης έγραψε χαρακτηριστικά στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram τα εξής: «Πέθανε η Ελένη Καρπέτα. Η πρώτη μου δασκάλα στην σχολή του ΚΘΒΕ. Τη θυμάμαι με πολλή αγάπη και νοσταλγία αλλά θα ήθελα να τονίσω κάτι που δεν ξέρω γιατί αλλά δεν το γράφουν ούτε το λένε στα αφιερώματα για το συγκεκριμένο θέατρο ή τέλος πάντων το περνάνε στα ψιλά γράμματα: Η Ελένη Καρπετα λοιπόν ίδρυσε το θέατρο Στοά. Αντίο δασκάλα μου».

Θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο, καθώς έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών ο σπουδαίος ηθοποιός, Νίκος Γαλανός.

Νίκος Γαλανός - Απ' την ταινία "Πεθαίνω Κάθε Ξημέρωμα" FINOS FILM

Ο Νίκος Γαλανός, ο διαχρονικός «Ζεν Πρεμιέ», του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Νίκος Σουπιωνάς, είχε συμμετάσχει σε πλήθος ταινιών στον κινηματογράφο, έργων στο θέατρο και σειρών στην τηλεόραση.

Ο Νίκος Γαλανός στην ταινία "Σ' Αγαπώ" FINOS FILM

Την είδηση του θανάτου του γνωστοποίησε με ανάρτηση του στο Facebook ο Σπύρος Μπιμπίλας, ο οποίος έγραψε μεταξύ άλλων: «Νικο μου γλυκέ που παίξαμε και στο θέατρο μαζι και γελάσαμε και δακρυσαμε , θα σε θυμάμαι πάντα σαν έναν από τους πιο ευγενικούς, εργατικούς, ταλαντουχους και χαμογελαστούς ανθρώπους.. Τα ωραία μας βραδυα στο σπίτι της Μάρθας, τις εξόδους μας!!! Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας…»

Ο Νίκος Γαλανός στην ταινία "Ένα Αστείο Κορίτσι" με την Αλίκη Βουγιουκλάκη FINOS FILM

Ποιος ήταν ο Νίκος Γαλανός

Ο Νίκος Σουπιώνας γεννήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 1945. Έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το 1962 ερμηνεύοντας ένα μικρό ρόλο στην ταινία “Οργή”. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη, ενώ έκανε το θεατρικό του ντεμπούτο παίζοντας μαζί με την Τζένη Καρέζη στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Την ίδια περίοδο συμμετείχε και στις ταινίες “Κραυγή” (1964), “Τα δάκρυα μου είναι καυτά” (1964), “Ο Ουρανοκατέβατος” (1965), “Η λεωφόρος του μίσους” (1968), “Πανικός” (1969) και “Πεθαίνω κάθε ξημέρωμα” (1969).

Νίκος Γαλανός - Απ' την ταινία "Πεθαίνω Κάθε Ξημέρωμα" FINOS FILM

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 πρωταγωνίστησε μαζί με την Αλίκη Βουγιουκλάκη στην ταινία “Ένα αστείο κορίτσι” στο ρόλο του Αλέκου Βενιέρη γενόμενος ευρέως γνωστός, ενώ ακολούθησαν κι άλλοι πρωταγωνιστικοί ρόλοι σε ταινίες. Κάποιες από τις πιο γνωστές είναι “Ορατότης μηδέν” (1970), “Ο Αστραπόγιαννος” (1970), “Η Αλίκη Δικτάτωρ” (1972), ενώ η ταινία “Η αμαρτία της ομορφιάς” το 1972 σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Ακόμη το 1974 έκανε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο μέσω της σειράς “Οι Δίκαιοι” ακολουθώντας πρωταγωνιστικοί ρόλοι στις σειρές “Το Ταξίδι”, “Έρωτας και Επανάσταση”, “Η μάχη των πελαργών”, “Οι φρουροί της Αχαΐας” και άλλες.

Νίκος Γαλανός - Από την ταινία "Η Λεωφόρος του Μίσους" FINOS FILM

Στην τηλεόραση έχει εμφανιστεί στις σειρές: Μαρίνα Αυγέρη, Το δίχτυ, Αθάνατες Ιστορίες Αγάπης, Ένας Πυγμαλίων, Η μενεξεδένια πολιτεία, Λέσχη μυστηρίου, Ο κόσμος και ο Κοσμάς, Μαντώ Μαυρογένους, Τα σκληρά καρύδια, Οι Ιερόσυλοι, Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα, Καφενείο Εμιγκρέκ, Η βεντέτα, Ο Άγνωστος, Αντίζηλες, Το Τραστ, Ανατολικός Άνεμος, Τμήμα Ηθών, Κάζα ντι μακαρόνι, Η Ελίζα και οι άλλοι, Πάθος, Η οργή των θεών, Χαραυγή, Τολμηρές Ιστορίες, Η Λάμψη, Έκπτωτος Άγγελος, Το κλειδί, Κάτω από την Ακρόπολη, Αν μ’ αγαπάς, Μη μου λες αντίο, Απαγορευμένη Αγάπη, Τα χρυσά κορίτσια,1 μήνας και κάτι, Ποιος μας πιάνει!, Οι ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα, 4, Κλεμμένα Όνειρα, 9 Μήνες, Έρωτας Μετά, Η Γη Της Ελιάς.

O Νίκος Γαλανός στην ταινία "Ορατότης Μηδέν" σε σκηνή με τον Νίκο Κούρκουλο FINOS FILM

Η ιστορία από την εποχή της Χούντας και η σύλληψη του Μίκη Θεοδωράκη

Σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις που είχε δώσει στο Στούντιο 4 της ΕΡΤ, στις 9 Μάϊου το 2024, ο κ. Γαλανός είχε διηγηθεί διάφορες στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή του και την καριέρα του ως ηθοποιό.

Μεταξύ άλλων, ο αγαπημένος ηθοποιός είχε ανακαλέσει στη μνήμη του μια ιστορία από την περίοδο της Χούντας, όταν ο Μίκης Θεοδωράκης είχε κρυφτεί στο σπίτι της πρώτης συζύγου του και στη συνέχεια συνελήφθη. Μάλιστα η κίνηση αυτή οδήγησε την τότε σύντροφό του και τη μητέρα της στη φυλακή για την πράξη αυτή.

Ο Νίκος Γαλανός είχε πει αρχικά για την περίοδο εκείνη: “Με τη Χρυσούλα χωρίσαμε Φλεβάρη, μένανε στο Χαϊδάρι, υπήρχαν τρεις μονοκατοικίες στον λόφο Χαϊδαρίου, στον λόφο των αξιωματικών επάνω. Σε αυτό το σπίτι συνέλαβαν τον Μίκη Θεοδωράκη. Συμπτωματικά, ναι”.

Περιγράφοντας το πώς ο Μίκης Θεοδωράκης βρέθηκε σε αυτό σπίτι, είπε: “Ο συνέταιρος της πρώην πεθεράς μου άρχισε να την ψυχολογεί, να ρωτάει, έπαιρνε πληροφορίες. Πλέον έμενε εκείνη με την κόρη της εγώ είχα φύγει. Πέρασε κάποιος καιρός και τότε τη ρώτησε αν μπορεί να έρθει ένας άνθρωπος να κρυφτεί. “Δεν θα ζητήσετε να μάθετε ποτέ ποιος είναι και θα του αφήνετε φαΐ έξω από την πόρτα” της είπε. Η μάνα και η κόρη είπαν “ναι”. Μετά από αρκετό καιρό τους άνοιξε την πόρτα όταν του άφηναν το φαγητό, από τότε ξεκίνησε μία επαφή. Έβγαινε τα βράδια ντυμένος παπάς για να πάρει αέρα. Κάποιος κάτι είδε και καρφώθηκε το πράγμα”.

Μάλιστα, όπως είχε είπε, η πρώην σύντροφός του και η μητέρα της οδηγήθηκαν στη φυλακή για το υπόλοιπο της επταετίας, λόγω της κάλυψης που παρείχαν στον σπουδαίο μουσικοσυνθέτη. “Η πρώην σύζυγός μου και η πρώην πεθερά μου καταστράφηκαν, έμειναν φυλακή πολλά χρόνια στα χρόνια της Χούντας. Έφαγαν 5-6 χρόνια φυλακή. Εγώ τη γλίτωσα. Δυο φορές με φώναξαν στην Ασφάλεια. Είχα χωρίσει πριν την 21η Απριλίου και δεν είχα επαφές με τη Χρυσούλα. Μου έκαναν ερωτήσεις και δεν είχα ιδέα να απαντήσω”.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών ο ηθοποιός Δημήτρης Κολοβός, ένας άνθρωπος βαθιά αφοσιωμένος στο θέατρο, με πολυετή πορεία στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Με σημαντική παρουσία στη θεατρική σκηνή, συμμετείχε σε δεκάδες παραστάσεις, ενώ το αποτύπωμά του είναι αισθητό και στην τηλεόραση, τον κινηματογράφο, αλλά και το ραδιόφωνο, μέσα από ποικίλες ερμηνείες και συνεργασίες.

Ο Δημήτρης Κολοβός ήταν απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Βεάκη και, πέρα από το ΚΘΒΕ, είχε συνεργαστεί με τα ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και Αγρινίου, ενισχύοντας με το ταλέντο του τη θεατρική δημιουργία στην περιφέρεια.

Ήταν αδελφός του Ναπολέοντα Κολοβού, διευθυντή της ΔΥΠΑ Βόλου.

Συνεργάτες και φίλοι του Δημήτρη Κολοβού τον αποχαιρέτησαν

Τα συλλυπητήρια του ΚΘΒΕ

Τη βαθιά του θλίψη για την απώλεια του Δημήτρη Κολοβού, εκφράζει με ανακοίνωσή του το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ), λέγοντας ότι ήταν ένας άξιος ηθοποιός, ιδιαίτερα αγαπητός στους συναδέλφους του και στο κοινό, που υπηρέτησε με ήθος, συνέπεια και σεμνότητα το θέατρο στη μακρά καλλιτεχνική του πορεία.

«Ο Δημήτρης Κολοβός, ένα από τα παλαιότερα στελέχη του θεάτρου, με συνεχή και πολύχρονη παρουσία στην καλλιτεχνική παραγωγή (από το 1985 έως το 2023) υπήρξε ένας άνθρωπος γλυκός, ευαίσθητος, δοτικός που με το υποκριτικό του ταλέντο και τις ερμηνείες του σφράγισε μια ευρεία γκάμα ρόλων αρχαίου δράματος, κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου. Ο Δημήτρης Κολοβός σπούδασε στη Δραματική Σχολή Βεάκη», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ανακοίνωση, ενώ επισημαίνεται ότι με το ΚΘΒΕ συνεργάστηκε σε 64 παραγωγές.

«Η πρώτη του συνεργασία ήταν στον “Γενικό Γραμματέα” του Ηλία Καπετανάκη, σε σκηνοθεσία Νίκου Αρμάου (1985), ενώ η τελευταία στη “Λυσσασμένη γάτα” του Τενεσί Ουίλιαμς, σε σκηνοθεσία Σύλλα Τζουμέρκα (2023). Εκτός από το ΚΘΒΕ, συμμετείχε σε πολλές παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και του ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου. Επίσης, συμμετείχε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές ταινίες αλλά και ραδιοφωνικές εκπομπές. Μεταξύ άλλων μερικές από τις σημαντικές παραστάσεις που συμμετείχε στην καλλιτεχνική του διαδρομή: Ο Λεπρέντης, Πλούτος, Ιφιγένεια εν Αυλίδι, Γέρμα (Θέατρο Καισαριανής), Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας, Οι νταντάδες, Χαιρέτα μου τον πλάτανο, Βαβυλωνία, Οι προστάτες (Θεσσαλικό Θέατρο), Ζήνων, Μανδραγόρας (ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης), Νεφέλες, Αχαρνής, Λεόντιος και Λένα, Βαβυλωνία, Φοίνισσες, Δωδέκατη νύχτα, Ο βυσσινόκηπος, Η γυναίκα του Λωτ, Αίας (στον ομώνυμο ρόλο), Φυγή, Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης, Πλατόνοφ, Ουζερί Τσιτσάνης, Ιβάνοφ, Καινούργιοι φίλοι, ΑριστοFUNης, Με τα παιδιά της πιάτσας, Ο κύριος Πούντιλα κι ο δούλος του, ο Μάττι, Το ημέρωμα της στρίγγλας, Μικρά Διονύσια, Το τρομπόνι, Μαντάμ Σουσού, Ο γύρος του θανάτου, Το ραφτάδικο, Γλυκό πουλί της νιότης, Του Κουτρούλη ο γάμος, Ανασκαφή 2, Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας, Το τρίτο στεφάνι, Η αυλή των θαυμάτων, Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου, Οι στυλοβάτες της κοινωνίας κ.ά. (ΚΘΒΕ), O κουρέας της Σεβίλλης (ΔHΠEΘE Αγρινίου)», καταλήγει η ανακοίνωση, ενώ το ΚΘΒΕ εκφράζει τα ειλικρινή του συλλυπητήρια στους οικείους του.