×

Προειδοποίηση

JUser: :_load: Αδυναμία φόρτωσης χρήστη με Α/Α (ID): 109

Η Σοφία Σακοράφα Ευρωβουλευτής GUE/NGL - ΜέΡΑ25 και ο Γιάνης Βαρουφάκης Γραμματέας του ΜέΡΑ25 και συνιδρυτής του DiEM25 - Συνέντευξη την Τετάρτη 16 Ιανουαρίου στο Στρασβούργο / Οικοδομώντας τη Νέα Ευρώπη :

Σάββατο, 12/01/2019 - 11:00




Ολόκληρη η Ανακοίνωση για την επικείμενη συνέντευξη που θα πραγματοποιηθεί  την Τετάρτη 16 Ιανουαρίου στο Στρασβούργο:
 


Η Σοφία Σακοράφα Ευρωβουλευτής GUE/NGL - ΜέΡΑ25 και ο Γιάνης Βαρουφάκης Γραμματέας του ΜέΡΑ25 και συνιδρυτής του DiEM25, προτείνουν μια Νέα Συμφωνία για την Ευρώπη.

Μια Νέα Συμφωνία για την Ευρώπη των λαών, κοινό αίτημα ελπίδας μετά το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, που μόνο η σωστή οικοδόμησή της μπορεί να αποτρέψει έναν Τρίτο.


Σε συνέντευξη Τύπου την Τετάρτη 16 Ιανουαρίου, 3 μ.μ., στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αίθουσα DAPHNÉ CARUANA GALIZIA, LOW N-1/201, στο Στρασβούργο.

Έχει πεθάνει το όνειρο της Ενωμένης Ευρώπης;

Κάποιοι θα επιχειρηματολογήσουν ότι συνέβη κάτι χειρότερο: Πραγματοποιήθηκε!

Αυτό που πεθαίνει είναι μια Ένωση ισχυρών λόμπι και ολιγαρχικών συμφερόντων, που επιμένει να αποφασίζει για τους πολίτες απαξιώντας τη βούληση τους και περιφρονώντας τις ανάγκες τους.

Μια ελίτ, που επειδή αδυνατεί πλέον να πουλήσει έστω και ψεύτικες ελπίδες στους πολίτες, επιχειρεί να τους τρομοκρατήσει με αυτοεκπληρούμενες απειλές μιας Ακροδεξιάς μισάνθρωπης επέλασης που οι ίδιες οι πολιτικές της εξέθρεψαν.

Υπάρχει άλλος δρόμος; Υπάρχει!

Μια Ευρώπη γι’ αυτούς που τη ζουν. Όχι γι’ αυτούς που την απομυζούν.
 

Με την ομιλία του Γιάνη Βαρουφάκη ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της ιδρυτικής συνδιάσκεψης του ΜέΡΑ25 #DiEM25

Τρίτη, 27/03/2018 - 11:00
Με την ομιλία του Γιάνη Βαρουφάκη, ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της ιδρυτικής συνδιάσκεψης του κόμματος ΜέΡΑ25 όπου παρουσιάστηκαν οι θέσεις με τις οποίες κατέρχεται στις εκλογές. Αν και ο στόχος είναι οι ευρωεκλογές του 2019, ο κ. Βαρουφάκης εμφανίστηκε έτοιμος και για εθνικές εκλογές.

Ο κ, Βαρουφάκης τόνισε στην ομιλία του, ότι «δεν είμαστε πλέον μόνοι, αυτό είναι το μήνυμα, εμείς δεν "μένουμε Ευρώπη", είμαστε Ευρώπη. Είμαστε απαραίτητη εξέλιξη, είμαστε φάρος ελπίδας, όπως είπε ο Τσόμσκι" υπογράμμισε ο συνιδρυτής του DiEM25 .

"Το Φλεβάρη του 2016 στο Βερολίνο, ξεκινήσαμε να μεταλαμπαδεύσουμε την Ελληνική 'Ανοιξη παντού" είπε ο κ,Βαρουφάκης και σημείωσε πως η ΜέΡΑ25 όπως και το DiEM25, έχει μπροστά του να παλέψει με δυο «τέρατα»: το κατεστημένο της Ευρώπης και τους ξενοφοβικούς εθνικισμούς που γεννιούνται από την τοξική λιτότητα. Ο Γιάνης Βαρουφάκης σημείωσε, πως το νέο αυτό πανευρωπαϊκό κόμμα, είναι εντός και εναντίον "είμαστε μέσα στην Ευρώπη, αλλά εναντίον αυτής της Ευρώπης" τόνισε.

Σχολιάζοντας την κυβερνητική πολιτική, ο κ. Βαρουφάκης είπε πως «τρίβουμε τα μάτια μας όταν η επίσημη Αριστερά αναλαμβάνει να είναι εφαρμοστής της λιτότητας» και πρόσθεσε ότι "είναι αβάσταχτο να ακούμε τον Ευκλείδη Τσακαλώτο να λέει πως τη λιτότητα θα τη διώξουμε μέσα από τη λιτότητα".

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ο Γιάνης Βαρουφάκης, με αφορμή όλα όσα συμβαίνουν στη Βουλή, είπε ότι «όσο εκείνοι (οι εκλεγμένοι πολιτικοί) μετατρέπουν το Κοινοβούλιο σε φαρσοκωμωδία, εμείς θα μετατρέπουμε τα θέατρα σε Κοινοβούλιο".

Ο Γιάνης Βαρουφάκης επιτέθηκε στους Βίζερ-Στουρνάρα και σε συγκεκριμένους δημοσιογράφους, αναφορικά με το «κόστος Βαρουφάκη» την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, απαντώντας: «δεν κόστισα απολύτως τίποτα».

«Η τρόικα ήθελε να μου χρεώσει το μνημονιακό δάνειο το οποίο αρνήθηκα να πάρω. Πραγματικός στόχος δεν ήμουν εγώ, αλλά ήθελαν να λοιδορήσουν τον λαό που τόλμησε να αρνηθεί (με το δημοψήφισμα) αλλά και όσα στελέχη διαφοροποιήθηκαν από αυτή την πολιτική" τόνισε ο κ. Βαρουφάκης.

Μεταξύ των προτάσεων που κατέθεσε ο κ. Βαρουφάκης, συγκαταλέγονται η κατάργηση της βουλευτικής ασυλίας αλλά και η δημιουργία ενός σώματος αντίστοιχου του FBI, το οποίο θα ελέγχει το πολιτικό και το μεγάλο επιχειρηματικό έγκλημα.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης ανέπτυξε επίσης τις επτά τομές του προγράμματός του για το ιδιωτικό και το δημόσιο χρέος, αλλά και τις εργασιακές σχέσεις - και επανέλαβε πως ενόσω οι δανειστές δεν συμφωνούν, η κυβέρνηση θα πρέπει ακολουθεί την πολιτική Ντε Γκολ - την πολιτική της άδειας καρέκλας .

Μήνυμα πως τα πράγματα στην Ευρώπη μπορούν να αλλάξουν, έστειλε από την Αριζόνα ο Νόαμ Τσόμσκι. Ο αμερικανός καθηγητής γλωσσολογίας και φιλοσοφίας, χαρακτήρισε ελπιδοφόρο μήνυμα για το αύριο την ίδρυση του DiEM25 και της ΜέΡΑΣ25. Ο κ.Τσόμσκι αναφέρθηκε ειδικά στην Ελλάδα και καταλόγισε ευθύνες στις πολιτικοοικονομικές ελίτ, για τη μεγάλη ζημία που υπέστη.










ΑΠΕ

Εποικοδομητική Ανυπακοή μέσα από τη γλυπτική της Ελένης Πόταγα

Σάββατο, 03/03/2018 - 21:51
Εποικοδομητική Ανυπακοή μέσα από τη γλυπτική τέχνη, της Ελένης Πόταγα


1ος Σταθμός Κουκάκι


Τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη βρεθήκαμε στο Κουκάκι.

Περπατήσαμε στη σκιά του Μουσείου της Ακρόπολης, λίγα μέτρα πιο κάτω είχαμε ραντεβού με την Τέχνη και την Ιστορία.

Κρατούσαμε μια αγκαλιά λουλούδια.

Η πόρτα ήταν ανοιχτή.

Μια γυναικεία φιγούρα μας πλησίασε, πρώτα διακρίναμε τα χέρια της και μετά το χαμόγελό της.

Ήταν η γλύπρια και εικαστικός Ελένη Πόταγα, η μητέρα της εικαστικού Δανάης Στράτου και πεθερά του Γιάνη Βαρουφάκη.

Μας καλωσόρισε και κατεβήκαμε στο εργαστήριο της, εκεί μας άνοιξε τον δρόμο σε μια άλλη Ελλάδα. Εκεί δεν υπάρχουν fake news, ούτε  η μιντιακή προπαγάνδα της τρόικας εσωτερικού, ούτε μνημονιακοί σωτήρες.

Στο χώρο της Ελένης Πόταγα κυριαρχεί η Ύλη και η Ενέργεια. 

Το εργαστήριο στο ήπιο φως, και στην δροσιά που άφησε ο Ηριδανός που κυλούσε κάποτε εκεί που είναι τώρα τα θέμελια. Ένα εργαστήριο που θα έπρεπε να έχουν επισκεφθεί όλα τα σχολεία της χώρας.

Εργαλεία στη σειρά, ένα σφουγγαράκι στο πάτωμα δίπλα από τα σανδάλια εργασίας και οι τοίχοι γεμάτοι μικρά συνθήματα “Θα μπορούσε να υπάρχει μέσα στον εαυτό μας η μνήμη του ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ


Η Ελένη κρατούσε τα λουλούδια στην αγκαλιά της και μας σύστηνε τα έργα της, συγκινημένη, περήφανη, ανεπιτήδευτη, γεμάτη ελπίδα.

Μάρμαρο, Γύψος, Χαλκός.

Γυναίκες περήφανες σε κυοφορία, ένας Χριστός, Κούροι, Ανδρόγυνα ερωτευμένα και τέλος οι Ήρωες.

Σταθήκαμε στους  δυο άσημους ήρωες.
Στον Μάθιο Πόταγα και στον Κωνσταντίνο Κουκίδη. Και οι δύο υπήρξαν ανυπάκουοι απέναντι στην τρέλλα και την καταστροφή που έσπειρε ο Χίτλερ στην Ελλάδα.
Δυο ήρωες, δύο κούροι. Και οι δύο δεν είναι διάσημοι.
Και οι δύο αντιστάθηκαν στον ναζιστικό παραλογισμό και στη στέρηση της ελευθερίας της πατρίδας τους, θυσιάζοντας τον εαυτό τους.


Ο Μάθιος Πόταγας την τελευταία δεκαετία κοσμεί την κεντρική πλατεία της Βυτίνας, κάποιοι προς τιμήν τους τον θυμήθηκαν και ζήτησαν από την Ελένη Πόταγα, την αδερφή του, να δώσει ζωή στην Ιστορία.

Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης παραμένει στο εργαστήριο της Ελένης Πόταγα, έχει ήδη περάσει στην αιωνιότητα, όταν έκανε το άλμα  από τον ιερό βράχο στο κενό, τυλίγοντας το σώμα του σαν κουκούλι με την ελληνική  σημαία, για να μην την παραδώσει στους ναζιστές.
Δεν έγινε ποτέ ιδιαίτερα γνωστός για αυτή την πράξη αντίστασης, ενώ επιπλέον κάποιοι τολμούν να αμφισβητούν την ύπαρξη του.


Η Ελένη Πόταγα όμως, έκανε πράξη την Eποικοδομητική της Aνυπακοή απέναντι στη Λήθη, έκανε δηλαδή πράξη την ανάγκη της, αλλά και την ανάγκη κάθε λαού, για Α-λήθεια. 

Πως; 

Mέσα από τη γλυπτική. 
Ειρηνικά, με πίστη και αφοσίωση.

Ξαναζωντάνεψε με τα χέρια τις πράξεις αντίστασης των Άσημων Ελλήνων Ηρώων της γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα. Χωρίς επιτήδευση, χωρίς εθνικιστικές κορώνες.

Με ουσία και πίστη στον άνθρωπο, στις ιδέες, στις κοινωνίες, στις πατρίδες και κυρίως στον Πολιτισμό.

Σε ευχαριστούμε Ελένη Πόταγα.

Χρύσα Αριάδνη Κουσελά














ΣΤΙΣ 26 ΜΑΡΤΙΟΥ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ

Πέμπτη, 22/02/2018 - 00:20
Στις 26 Μαρτίου το DiEM25 και ο Γιάνης Βαρουφάκης, ιδρύουν το ελληνικό του κόμμα για να ξαναφέρει το πνεύμα της Ελληνικής Άνοιξης στον τόπο που το γέννησε! 

Έλα μαζί μας να οργανώσουμε την εποικοδομητική ανυπακοή!

https://internal.diem25.org/el/donations/to/greece

https://www.facebook.com/Mera25.el/

O Γιάνης Βαρουφάκης ανακοίνωσε το όνομα του DiEM25 στην Ελλάδα, θα ονομάζεται Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής (ΜέΡΑ25)

Πέμπτη, 15/02/2018 - 19:00
Ο Γιάνης Βαρουφάκης ανακοίνωσε τo όνομα του νέου κόμματος, πολιτικού φορέα του κινήματος Diem25 στην Ελλάδα, για τη δραστηριοποίησή του στα εγχώρια πολιτικά πράγματα.

Ολόκληρη η ανακοίνωση:

Έχουμε λευκό καπνό!


Το κόμμα του DiEM25 στην Ελλάδα βαπτίστηκε από τα μέλη του κινήματός μας, με την συναίνεση της συντριπτικής πλειοψηφίας, ένα μήνα σχεδόν πριν την Ιδρυτική Συνδιάσκεψη που θα λάβει χώρα την 26
η Μαρτίου στην Αθήνα.

Όπως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες μας αποφάσεις, στην ψηφοφορία συμμετείχαν μέλη μας απ’ όλη την Ευρώπη. Αυτό άλλωστε είναι το «διαφορετικό» που φέρνει το DiEM25 στη πολιτική ζωή της Ελλάδας και των υπόλοιπων ευρωπαϊκών χωρών: τον αυθεντικά ριζοσπαστικό, δημοκρατικό, ευρωπαϊκό διεθνισμό που, εντός του κινήματός μας τουλάχιστον, έχει ήδη γίνει πραγματικότητα.

Και το όνομα αυτού;

ΜέΡΑ25

Μέτωπο Ευρωπαϊκής Ρεαλιστικής Ανυπακοής

Γιατί «μέτωπο»;

  • Επειδή η Ελλάδα ασφυκτιά και ερημοποιείται σε μια Ευρώπη που παραπαίει και αποδομείται.
  • Επειδή όσο χώρες όπως η Ελλάδα ασφυκτιούν η Ευρώπη θα παραπαίει, ενισχύοντας την ασφυξία της πατρίδας μας
Μόνο ένα πλατύ, συμφιλιωτικό, πανευρωπαϊκό μέτωπο εναντίον της ολιγαρχίας-δίχως-σύνορα, που ευθύνεται για την χρεοδουλοπαροικία της Ελλάδας, μπορεί να δώσει ανάσες στην χώρα, ελπίδα και ανακούφιση στους πολίτες.

Γιατί «ευρωπαϊκή ρεαλιστική ανυπακοή»;

  • Επειδή ο μόνος τρόπος να είναι κανείς υπεύθυνος σήμερα είναι να μην υπακούει στις παράλογες πολιτικές που ερημοποιούν την χώρα.
  • Επειδή ο μόνος τρόπος να επιστρέψει ο σεβασμός στον Κοινοβουλευτισμό, στο Σύνταγμα, στην απλή λογική είναι να τερματιστεί η τυφλή υπακοή «προς τας υποδείξεις» της τρόικας εξωτερικού κι εσωτερικού.
Οι αυθεντικά ευρωπαϊστές σήμερα αρνούνται να υπακούν δουλικά στους ανίκανους ψευδο-τεχνοκράτες που, στον βωμό στενών ολιγαρχικών συμφερόντων, καταστρέφουν την Ελλάδα, απαξιώνοντας παράλληλα την Ευρώπη.

Γιατί «μέρα»; Επειδή κουραστήκαμε στην ατελείωτη νύχτα των Μνημονίων (που όλο «τελειώνουν» μονιμοποιούμενα). Και επειδή, άλλωστε, «diem» σημαίνει, στην γλώσσα μας, «μέρα»…

Τις επόμενες μέρες κι εβδομάδες, η απόφαση των μελών μας θα μετουσιωθεί στην Ιδρυτική Διακήρυξη του ΜέΡΑ – του κόμματος των υπεύθυνα και ρεαλιστικά ανυπάκουων ελλήνων ευρωπαϊστών. Θα ακολουθήσει προ-συνεδριακή εκδήλωση την Τρίτη 20/2 στην Καλαμάτα (7.30μμ στο Δημοτικό Πνευματικό Κέντρο) και, στις 26ης Μαρτίου 2018, η Ιδρυτική Συνδιάσκεψη μας στην Αθήνα, το Πρόγραμμα Πολιτικής μας, και βέβαια όλη η απαιτούμενη οργανωτική δουλειά.

Έως τότε καλούμε όσους νιώσουν πως, με την γέννηση του ΜέΡΑ25, γεννιέται μια αχτίδα φωτός που αξίζει τον κόπο να ενισχυθεί, να μας ενισχύσουν.

Προχωράμε!


πηγή //diem25.org/

Ανακοίνωση DiEM25 Ελλάδας για την επίθεση στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη

Κυριακή, 04/02/2018 - 00:46
Η επίθεση κατά του Μίκη Θεοδωράκη είναι επίθεση εναντίον όλων των δημοκρατών ελλήνων, ανεξάρτητα του αν υποστηρίζουμε ή καταδικάζουμε το συλλαλητήριο στο οποίο θέλει να συμμετάσχει. Το DiEM25 εκφράζει την αγάπη του και την αλληλεγγύη του στον μεγάλο συνθέτη.

                                                               DIEM25 Ελλάδα

Η εικαστικός Δανάη Στράτου στην ΕΡΤopen

Τρίτη, 12/12/2017 - 15:31
Η ΕΡΤopen, η εκπομπή «ΕΡΤopen Πολιτισμός» και η Χρύσα Αριάδνη Κουσελά έχουν την τιμή να φιλοξενούν την εικαστικό Δανάη Στράτου, απόψε στις 21:00.

Η Δανάη Στράτου μιλά για την εργογραφία της, την πορεία της μέχρι σήμερα, τα καλλιτεχνικά της ερεθίσματα, το αντικείμενο των έργων της και την οπτική της για τη ζωή, τη φύση και την κοινωνία.

 Συντονιστείτε στο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen, στους 106,7fm και διαδικτυακά www.ertopen.com/radio απόψε στις 21:00-22:00.

Ο ΓΙΑΝΗΣ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟ DiEM25 ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΣΤΙΣ 20:00 στο θέατρο ROYAL

Δευτέρα, 25/09/2017 - 19:29
Σήμερα Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου ο Γιάνης Βαρουφάκης και το DiEM25 δηλώνουν «παρών» στην πόλη της Πάτρας.

Στις 18.30  παρουσιάζεται το επίκαιρο έργο του Γ.Μανιώτη “Το Δέντρο” σε ερμηνεία Νίκου Μαγδαληνού

Στις 20.00 θα πραγματοποιηθεί η ομιλία του Γιάνη Βαρουφάκη, θα παρουσιαστεί η Νέα Συμφωνία για την Ελλάδα και θα ακολουθήσουν ερωτήσεις.

Η οργανωμένη συνεργασία των δημοκρατών σε όλη την Ευρώπη και η αποφασιστικότητα της ηγεσίας να μην υποκύψει στους εκβιασμούς ήταν τα δύο στοιχεία που έλειπαν όταν η Ελληνική Άνοιξη καταπνίγηκε το 2015.

Σήμερα, με το DiEM25 οι προϋποθέσεις αυτές υπάρχουν. Αυτό που απομένει είναι να ενεργοποιηθούμε, να εμπιστευτούμε ο ένας τον άλλον και να δώσουμε τις μάχες σε όλα τα επίπεδα. Το πρώτο βήμα όμως είναι να συναντηθούμε. Καλούμε όλους τους πολίτες που είναι διατεθειμένοι να σταθούν ανυπάκουοι απέναντι στον παραλογισμό και τον αυταρχισμό, να έρθουν στο Θέατρο ROYAL σήμερα,  Δευτέρα 25/9/2017.





ΤΟ "ΠΑΡΩΝ" ΔΙΝΕΙ ΤΟ DiEM ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΔΕΘ

Σάββατο, 09/09/2017 - 20:13
Δυναμική η παρουσία του Κινήματος για τη Δημοκρατία στην Ευρώπη – DiEM,  στη Θεσσαλονίκη, εν όψει της ΔΕΘ.



“Διαδηλώνουμε απέναντι στη λιτότητα και στους εφαρμοστές της! Διεκδικούμε το μέλλον μας! Κερδίζουμε τη μάχη της εποχής μας απέναντι στη δυστυχία και το φασισμό!”



Με αυτό το σύνθημα και με δημιουργική ανυπακουή οι Αυθόρμητες Ομάδες Θεσσαλονίκης του DiEM  δίνουν το δικό τους σημαντικό «παρών» στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και στην πλατεία Αριστοτέλους από το πρωί μέχρι το βράδυ. Θα τους βρείτε εκεί να διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον για την Ελλάδα και  την Ευρώπη.





Αδαμαντία Θεοδώρου








"Μια φορά θυμάμαι…" του Γιάνη Βαρουφάκη

Τετάρτη, 09/08/2017 - 11:32


"Μερικές μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 1988 ήμουν σχεδόν έτοιμος για την μεγάλη απόδραση προς το Κόκκινο Κέντρο. Δυο μήνες μετά την μετανάστευσή μου από την υγρή και πράσινη Αγγλία, θα πήγαινα στην κόκκινη, άνυδρη έρημο της Αυστραλίας. Έτσι, ολομόναχος. Μόνο και μόνο για να αφουγκραστώ, μακρυά από τους ουρανοξύστες και τα επιφαινόμενα δημιουργήματα των ευρωπαίων στα παράλια της νέας μου χώρας, την αρχαιότερη (γεωλογικά) ήπειρο. Φοβισμένος από τις προειδοποιήσεις πως εκεί που πάω μπορεί να κάνω χίλια χιλιόμετρα χωρίς να δω άνθρωπο, φόρτωσα στο πορτμπαγκάζ του τερατώδους βαριά μεταχειρισμένου Holden ένα φορητό ντεπόζιτο βενζίνης, τρεις ρεζέρβες, λίγα εργαλεία, μια βαλίτσα κι έναν χάρτη.


Μέσα από το παρμπρίζ ξετυλίχτηκε σαν road movie το κλασικό τοπίο της Νοτιοανατολικής Αυστραλίας που χάνεις οδηγώντας προς το Κέντρο. Πυκνά δάση ευκαλύπτων στην αρχή, πράσινα υψίπεδα με λιγότερα δέντρα στα διακόσια χιλιόμετρα και βουκολικές σκηνές που θυμίζουν βόρεια Ευρώπη λίγο πιο μετά. Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα αργότερα, ο δρόμος συρρικνώνεται σε πλάτος, η θερμοκρασία χτυπά τους τριάντα, το τοπίο αρχίζει να καφετίζει και η μοναχική πορεία του αυτοκίνητου διακόπτεται που και που από στιγμές κορυφαίου πανικού που προκαλούν επερχόμενα θηριώδη φορτηγά έτσι όπως απαιτούν, και το καταφέρνουν, να βγάλεις εσύ τις δυο αριστερές ρόδες εκτός ασφάλτου για να περάσουν. Στα χίλια χιλιόμετρα από το Sydney το τοπίο έχει γίνει βαθύ κόκκινο, ο δρόμος γίνεται ευθεία και, λίγο-λίγο, μεταφέρεσαι στο σκηνικό του Mad Max.



Στα χίλια πεντακόσια χιλιόμετρα, με τα βλέφαρα ασήκωτα, αντίκρισα την πρώτη μου στάση. Δεν ήταν καν χωριό. Ένα βενζινάδικο, ένα μπακάλικο, ένα άλλο κτήριο απροσδιόριστης χρήσης και, βεβαίως, το μεγάλο, εντυπωσιακό, παρακμάζον ξύλινο, τριώροφο Hotel. Έτσι ονομάζουν στην Αυστραλία τα μπαρ: ξενοδοχεία, τα οποία θυμίζουν περισσότερο αμερικανικά saloons παρά μπαρ. Κι αυτό επειδή  στον 19ο αιώνα οι πουριτανοί είχαν το πάνω χέρι στα κοινοβούλια των τότε αποικιών και, στην προσπάθειά τους να εισαγάγουν την ποτοαπαγόρευση, απαγόρευσαν την αγορά οινοπνευματωδών με εξαίρεση τους… ταξιδιώτες. Να πως ξεφύτρωσαν εντυπωσιακά «ξενοδοχεία» (με τρία δωμάτια προς ενοικίαση, όπως απαιτούσε ο νόμος) στις ξεχασμένες εκείνες γωνιές της γης.

«Welcome mite» ακούω να λέει ο μπάρμαν-ιδιοκτήτης, ένας κατακόκκινος από τον ήλιο και το οινόπνευμα, χαμογελαστός, εξηντάρης (που αποδείχθηκε 45άρης) ονόματι Brad. Το saloon τεράστιο, με ατμόσφαιρα 19ου αιώνα, τεράστιους βρώμικους καθρέπτες στους τοίχους,  βαριά έπιπλα που πριν δεκαετίες θα ήταν η αποθέωση της χλιδής, σκηνή επί της οποίας κάποτε θα ανέβαιναν παραστάσεις καμπαρέ, σκόνη παντού, αλλά και μια υφέρπουσα αρχοντιά. Χρόνια μετά το ξαναείδα το σκηνικό. Όχι επειδή επέστεψα αλλά επειδή χρησιμοποιήθηκε πράγματι ως σκηνικό στην ταινία Priscilla: Queen of the Desert (αν δεν την έχετε δει, δείτε την). Οι μόνες ψυχές στον τεράστιο χώρο (από του οποίου την μεγάλη στριφογυριστή ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στο δωμάτιό μου θα ταίριαζε να κατέβει η Rita Hayworth) ήταν ο Brad, εγώ, ένας οδηγός φορτηγού που ξαπόσταινε ξεκοκκαλίζοντας μια μπριζόλα και, στο βάθος του saloon ένα ζευγάρι ηλικιωμένων aborigines που έπιναν την μπύρα τους κοιτάζοντας ο ένας στα μάτια την άλλη.

Βλέποντάς με να παρατηρώ τον χώρο, την ώρα που μανιωδώς προσπαθούσε να στεγνώσει με ένα πανί το ποτήρι μπύρας που μόλις έπλυνε ετοιμάζοντας να με σερβίρει,  ο Brad ένιωσε την ανάγκη να μου πει την ιστορία: Στα 1900 χτύπησαν φλέβα χρυσού στην περιοχή. Για δέκα χρόνια, μια πόλη δέκα χιλιάδων ψυχών ορθώθηκε αυθόρμητα και το ίδιο αυθόρμητα εξαφανίστηκε όταν ανακαλύφθηκαν πολύ πλουσιότερες φλέβες μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα παρακάτω. Το ξενοδοχείο του είναι το μόνο που έμεινε για να θυμίζει εκείνη την αναλαμπή.

Έκατσα στο μπαρ, δίπλα στον αμίλητο, στωικό φορτηγατζή, για να μπορεί ο Brad να μιλάει ακατάπαυστα χωρίς να πηγαινοέρχεται καθώς ετοίμαζε το burger μου. Οι ιστορίες του είχαν την αξία εγκυκλοπαίδειας, τουλάχιστον για τον ξένο που πάει στα μέρα εκείνα για να μάθει. Άκουγα προσεκτικά πίνοντας την μπύρα που μου σέρβιρε, προσπαθώντας να κρύψω το ότι δεν είμαι φίλος της Κίτρινης, για τους Αυστραλούς, Θεάς. (Η σχέση μας θα είχε, φυσικά, διαρραγεί απότομα και μόνιμα αν είχα αποκαλύψει ότι δεν πίνω μπύρα.) Θα τον άφηνα να μιλά για ώρες αν δεν είχε διακοπεί η κουβέντα μας από το πιο αναπάντεχο που μπορούσε να μου συμβεί εκείνη την στιγμή.

Με την άκρη του ματιού μου είδα κίνηση στο βάθος. Ήταν ο ηλικιωμένος aborigine που είχε σηκωθεί για να πάει προς ένα έπιπλο όπου βρισκόταν ένα παλιό πικ απ. Σαν εκείνα που είχαμε στα δωμάτια μας παιδιά, αν και όσοι θυμάστε: από εκείνα που τα ηχεία ήταν στο καπάκι τους το οποίο το έβγαζες, αποκαλύπτοντας από κάτω το πλατώ και τον βραχίονα, κατόπιν τοποθετούσες το καπάκι όρθιο, κάθετα (δίπλα στο πικ απ) και έπαιζες τους δίσκους σου. Τον είδα να παίρνει ένα 45άρι βινύλιο, να το σκουπίζει στο μπλουζάκι του και να το τοποθετεί στο πλατώ, ψάχνοντας να βρει πως θα συνδέσει την πρίζα στον τοίχο. Δεν έδωσα σημασία, γυρίζοντας το κεφάλι ξανά προς τον Brad ο οποίος αδημονούσε να συνεχίσει την ιστορία του για τα χρυσορυχεία που δεν υπάρχουν πια. Και τότε το άκουσα.

Σαν σε όνειρο άκουσα μια μελωδία που πήρε ατελείωτα δέκατα του δευτερολέπτου να αναγνωρίσω. Μου φαίνεται ότι το μυαλό μου την αναγνώρισε αφού είχα στραφεί και πάλι προς τα πίσω και είχα δει το ζευγάρι των aboriginals να χορεύουν βαλς, εξακολουθώντας να κοιτιούνται στα μάτια. Μετά από την κιθάρα της εισαγωγής δεν υπήρχε αμφιβολία. Ήταν η φωνή της Αρλέτας που τραγούδαγε: «Νύχτα βροχερή άδειο το χέρι ψάχνει να σε βρει μα δεν το ξέρει, που θα σε βρει…» Έμεινα άναυδος. Απορία. Ου πόρος: πως είναι δυνατόν να βρέθηκε «πόρος» μεταξύ εκείνου του κόσμου που είχα αφήσει πίσω και εκείνου στον οποίο βρισκόμουν; Μπορεί να ακούω Αρλέτα, σκέφτηκα; Κι όμως. «Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες, τώρα βροχή» επέμενε εκείνη να τραγουδά μέσα από τα τριζάτα ηχεία του καπακιού σε ένα τοπίο που δεν έχει βρέξει ογδόντα  χρόνια. Κι όμως. Το ζευγάρι χόρευε υπό αυτή την μελωδία, με αυτά τα λόγια να αντηχούν στο άδειο saloon, κοιτάζοντας ο ένας στα μάτια την άλλη, στροβιλίζοντας με χάρη και χαρά, αποφεύγοντας τα σκονισμένα τραπέζια χωρίς καν να τα κοιτούν.

Όταν το 45άρι τελείωσε, σηκώθηκα, πλησίασα το ζευγάρι και τους ρώτησα αν ξέρουν τι είναι αυτή η μουσική. Η γυναίκα μου χαμογέλασε λέγοντας: «It’s our song.” «Ναι, αλλά ξέρετε τι είναι αυτό το τραγούδι, ποια η τραγουδίστρια, τι γλώσσα τραγουδάει;» Δεν ήξεραν αλλά και δεν τους ενδιέφερε. «Βρήκαμε τον δίσκο αυτόν πριν μια δεκαετία. Κάποιος περαστικός θα τον ξέχασε», μου είπε ο άντρας διασκεδάζοντας το ύφος απορίας που σίγουρα ήταν ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου. «Μην μας πεις τι είναι», πρόσθεσε. «It’s better this way”, μου είπε η κυρία του πριν με χαϊδέψει στον ώμο και φύγουν.

Την στιγμή διέκοψε ο Brad που επέμενε να συνεχίσει την ιστορία με το χρυσορυχείο που τόσο εφήμερα πέρασε από τα μέρη του. Έκανα ότι τον άκουγα, όμως στο μυαλό μου στριφογύριζε η εικόνα κάποιου έλληνα που δέκα χρόνια πριν ξέχναγε ένα 45άρι της Αρλέτας σε εκείνο το saloon. «Που να βρίσκεται άραγε;» αναρωτιόμουν.



Επίλογος πρώτος

Τρία χρόνια μετά, το 1991, μιλούσα με φοιτητές μου στο Πανεπιστήμιο του Sydney και τους ανέφερα την ιστορία αυτή. Φαίνεται ότι τους άρεσε. Μου το θύμισαν το 1994 στέλνοντάς μου ένα CD με τίτλο Praise (το συγκρότημά τους λέγεται Dirty Three). Ήταν το soundtrack μιας ομώνυμης (καλής low budget) ταινίας όπου το βασικό κομμάτι (μια πολύ βαριά ροκιά) είναι διασκευή τού… «Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες» της Αρλέτας.  Όταν τελικά είδα την ταινία, δεν πίστευα στα μάτια μου. Η σκηνή με το ζευγάρι των aborigines είχε παρεισφρήσει στην ταινία – όχι όπως την έζησα αλλά αρκετά πιστά.  Στο τέλος της ταινίας μάλιστα, εκεί που πέφτουν οι τίτλοι, είχαν βάλει το original τραγούδι να συνοδεύει τους θεατές προς την έξοδο.

Επίλογος δεύτερος

Δεν ξέρω γιατί αποφάσισα το τελευταίο μου άρθρο εδώ στο protagon για το 2011 να αφιερωθεί σε αυτή την ιστορία. Ίσως είναι επειδή βρίσκομαι και πάλι στην Αυστραλία είκοσι τρία Χριστούγεννα μετά. Ίσως επειδή η ιστορία αυτή λέει κάτι για τον «πόρο» που, όσο κατατρεγμένη κι αν είναι η μικρή μας χώρα, την συνδέει με όλες τις γωνιές, όλους τους ανθρώπους αυτού του πλανήτη."


πηγή:protagon