του Άρη Χατζηστεφάνου | Εφημερίδα των Συντακτών

Κάθε συζήτηση για την περιβαλλοντική καταστροφή του πλανήτη σκοντάφτει σε έναν άγνωστο παράγοντα: στις τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα που παράγει η πολεμική μηχανή των ΗΠΑ – ο μεγαλύτερος ρυπαντής του πλανήτη. Η δημοσιογράφος Άμπι Μάρτιν αποφάσισε να ρίξει φως σε αυτό το φαινόμενο και μίλησε στην «Εφ.Συν.» για το νέο της ντοκιμαντέρ με τίτλο «Earth’s Greatest Enemy» (Ο μεγαλύτερος εχθρός της Γης).

Αν ο Αμερικανός επιτελάρχης διέτασσε να σταματήσει αύριο το πρωί κάθε στρατιωτική δράση του Πενταγώνου (συμπεριλαμβανομένων των επιθετικών επιχειρήσεων και των ασκήσεων), ο αμερικανικός στρατός θα συνέχιζε να παράγει καθημερινά τόνους τοξικών αποβλήτων μόνο για να πλένει τα οχήματά του. Το 2023 υπολογίστηκε ότι οι ένοπλες δυνάμεις και το υπουργείο Άμυνας (νυν υπουργείο Πολέμου) των ΗΠΑ παρήγαγαν 48 εκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα, δηλαδή περισσότερο από ολόκληρη τη Νορβηγία (44 μεγατόνους) και ελαφρώς λιγότερο από τις εκπομπές ολόκληρης της Ελλάδας (51 μεγατόνους). Ο νέος πολεμικός προϋπολογισμός του Τραμπ για το 2026, που θα φτάσει το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, θα προσθέσει επιπλέον 28 μεγατόνους τον χρόνο, δηλαδή όσο παράγει ολόκληρη η Κροατία.

Η ρύπανση του αμερικανικού στρατού ξεπερνά το άθροισμα 140 στρατών του πλανήτη. Οπως μου εξηγεί όμως η δημοσιογράφος Άμπι Μάρτιν, καμία από τις διεθνείς συνθήκες για το κλίμα δεν λαμβάνει υπόψη τις συγκεκριμένες εκπομπές ρύπων, καθώς το υπουργείο Πολέμου αποκρύπτει τα σχετικά στοιχεία επικαλούμενο λόγους εθνικής ασφαλείας.

Στο νέο της ντοκιμαντέρ, η Άμπι Μάρτιν αναζητά τον ρυπογόνο «ελέφαντα στο δωμάτιο» ξεκινώντας από τις τουλάχιστον 800 αμερικανικές βάσεις σε όλο τον κόσμο. «Αν συνυπολογίσουμε», μου λέει, «τις εγκαταστάσεις που ελέγχονται από τη CIA αλλά και τα λεγόμενα lilly pads (μικρές στρατιωτικές μονάδες για ad hoc επιχειρήσεις), οι βάσεις προσεγγίζουν τις 1.000». Οι δύο επόμενες στρατιωτικές δυνάμεις σε αριθμό βάσεων, η Βρετανία και η Ρωσία, έχουν 18 και 7, αντίστοιχα.

Αλλοτε ως πολιτικός αναλυτής και άλλοτε οπλισμένη με τη δημοσιογραφική επιθετικότητα ενός Μάικλ Μουρ, η Άμπι Μάρτιν εξετάζει το φαινόμενο από τη σκοπιά του περιβάλλοντος, της γεωπολιτικής, αλλά και των κοινοτήτων που πληρώνουν τον λογαριασμό της καταστροφής. Η ίδια έχει κερδίσει εδώ και χρόνια τα διαπιστευτήρια μιας μάχιμης ρεπόρτερ. Όταν εργαζόταν στο Russia Today, καταδίκασε από την εκπομπή της την προσάρτηση της Κριμαίας, ενώ στις ΗΠΑ υπέβαλε μήνυση (την οποία κέρδισε) εναντίον της πολιτείας της Τζόρτζια για την αντισυνταγματική νομοθεσία που ποινικοποιούσε το μποϊκοτάζ έναντι του Ισραήλ και τη δράση του κινήματος BDS. Αυτή τη φορά όμως αποφάσισε να τα βάλει με έναν πιο βρόμικο αλλά και αόρατο εχθρό, που απλώνει τα πλοκάμια του και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Η ρύπανση του πολέμου

Τα επίπεδα ρύπων που παράγει το αμερικανικό υπουργείο Πολέμου δεν αφορούν μόνο τον στρατό των ΗΠΑ. Η απαίτηση του Λευκού Οίκου για αύξηση των στρατιωτικών δαπανών των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ, η αδυναμία τερματισμού του πολέμου στην Ουκρανία και οι απειλές αμερικανικής εισβολής, από τη Βενεζουέλα μέχρι… τον Καναδά, τροφοδοτούν μια κούρσα εξοπλισμών με γιγαντιαίο αποτύπωμα ρύπανσης. Κάθε αύξηση στρατιωτικών δαπανών κατά 100 δισ. δολάρια στέλνει στην ατμόσφαιρα επιπλέον 32 εκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα, ενώ μόνο οι νέες ΝΑΤΟϊκές δαπάνες αναμένεται να αυξήσουν τις εκπομπές επικίνδυνων αερίων κατά 1.320 εκατομμύρια τόνους σε διάστημα μιας δεκαετίας.

Αν και η δράση του Πενταγώνου επηρεάζει το σύνολο του πλανήτη, οι Αμερικανοί πολίτες έχουν την «τιμή» να πληρώνουν τον λογαριασμό δύο φορές: αρχικά ως φορολογούμενοι, που επωμίζονται το κόστος λειτουργίας της μεγαλύτερης στρατιωτικής μηχανής στην ανθρώπινη ιστορία και στη συνέχεια ως θύματα των καταστροφών από τα ακραία καιρικά φαινόμενα που προκαλεί στο περιβάλλον (και) η ρύπανση του στρατού τους.

«Τη στιγμή που οι περισσότεροι πολίτες των ΗΠΑ βγάζουν μετά βίας τον μήνα», μου εξηγεί η Αμπι Μάρτιν, «οι δαπάνες για τον στρατό γιγαντώνονται». Αρκετές μελέτες στην Αμερική αποδεικνύουν ότι πάνω από το 65% των πολιτών βρίσκεται πλέον στη λεγόμενη κατάσταση «paycheck to paycheck», δηλαδή καταναλώνουν το σύνολο του εισοδήματός τους σε βασικά έξοδα με μηδενική αποταμίευση. Το 1997 το ποσοστό ήταν 31%.

Η πολιτική μάλιστα του Τραμπ λειτουργεί σαν πολλαπλασιαστής σε αυτό το φαινόμενο, αφού παράλληλα με την αύξηση των πολεμικών δαπανών διαλύει την ομοσπονδιακή υπηρεσία αντιμετώπισης έκτακτων καταστάσεων (FEMA) και μάλιστα με κομματικούς όρους. Μόλις την περασμένη εβδομάδα απέκλεισε την πολιτεία του Μέριλαντ (που ελέγχεται από τους Δημοκρατικούς) από το πρόγραμμα αποζημιώσεων της FEMA για τις καταστροφές που υπέστη από τις ιστορικές πλημμύρες του Μαΐου. Τις ίδιες ημέρες όμως ζήτησε από το υπουργείο Δικαιοσύνης να ασκήσει ποινικές διώξεις σε στελέχη της υπηρεσίας που, όπως υποστηρίζει, πρόσφεραν βοήθεια με «πολιτικά κριτήρια» επί προεδρίας Μπάιντεν.

Αποτελεί μάλλον ειρωνεία της τύχης ότι το Μέριλαντ αποτελεί ήδη από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μία από τις πολιτείες με τις μεγαλύτερες πολεμικές βιομηχανίες που τροφοδοτούν το Πεντάγωνο.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΖΙΑΣ

Η εικόνα μοιάζει παράδοξη: η Κίνα, γνωστή για το τεράστιο αποτύπωμα κατανάλωσης και παραγωγής αποβλήτων, βρίσκεται αντιμέτωπη με… έλλειψη σκουπιδιών. Σύμφωνα με δημοσίευμα των Financial Times, οι κινεζικές μονάδες αποτέφρωσης απορριμμάτων, που αναπτύχθηκαν ραγδαία την τελευταία δεκαετία, δεν βρίσκουν πλέον αρκετή πρώτη ύλη για να λειτουργήσουν.

Πώς δημιουργήθηκε το πρόβλημα; Την τελευταία δεκαετία το Πεκίνο επένδυσε σε περισσότερες από 1.000 μονάδες αποτέφρωσης, καλύπτοντας πλέον πάνω από το 50% της παγκόσμιας ισχύος στην καύση απορριμμάτων για παραγωγή ηλεκτρισμού. Ο στόχος ήταν διπλός: αφενός η μείωση της ρύπανσης από τις χωματερές, αφετέρου η ενίσχυση του ενεργειακού μείγματος με «εγχώριο καύσιμο» που στηρίζεται στη διαχείριση αποβλήτων.

Ωστόσο, δύο παράγοντες ανέτρεψαν τον σχεδιασμό: η πτώση γεννήσεων και ο σταδιακός περιορισμός του πληθυσμού, σε συνδυασμό με επιβράδυνση της κατανάλωσης. Το αποτέλεσμα είναι θεαματική μείωση του παραγόμενου όγκου οικιακών απορριμμάτων.
Η έλλειψη απορριμμάτων είναι σε κάποιο βαθμό «θύμα της επιτυχίας»: η Κίνα έχει προχωρήσει σε πολιτικές όπως αυστηρούς κανόνες ανακύκλωσης, περιορισμό της πλαστικής συσκευασίας και αποθάρρυνση υπερκατανάλωσης. Όμως αυτή η μετάβαση, θετική για το περιβάλλον, στερεί την αναγκαία «καύσιμη ύλη» για έναν ενεργειακό τομέα που στηρίζεται στην ύπαρξη σκουπιδιών.

Η κατάσταση οδηγεί σε μια παράδοξη ιδέα: η Κίνα –που απαγόρευσε το 2018 την εισαγωγή ξένων σκουπιδιών κατηγορώντας τη Δύση ότι ξεφόρτωνε τα απορρίμματά της– σήμερα εξετάζει το ενδεχόμενο να τα δεχθεί ξανά για να τροφοδοτήσει τις ενεργειακές της μονάδες.

Πολλές προεκτάσεις

Αν συμβεί, θα είναι μια εντυπωσιακή ανατροπή με πολλαπλές προεκτάσεις:

Περιβαλλοντικές: Η μεταφορά απορριμμάτων διασχίζοντας ωκεανούς επιβαρύνει τις συνολικές εκπομπές άνθρακα, ενώ η αποτέφρωση ξένων αποβλήτων δημιουργεί νέους κινδύνους ρύπανσης.

Γεωπολιτικές: Ενδέχεται να ξανανοίξει η «πίσω πόρτα» για τη διάθεση απορριμμάτων χωρών του ανεπτυγμένου κόσμου, κυρίως της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, που αναζητούν συνεχώς διεξόδους διαχείρισης.

Οικονομικές: Το Πεκίνο θα μπορούσε να δημιουργήσει μια νέα αγορά, μετατρέποντας ακόμη και τα απορρίμματα σε μοχλό κερδοφορίας.

Η Κίνα βρίσκεται σήμερα ανάμεσα σε δύο πραγματικότητες: Από τη μία, η στρατηγική για ενεργειακή ανεξαρτησία μέσω καύσης απορριμμάτων λειτούργησε ως προσωρινή λύση. Από την άλλη, ο περιορισμός σκουπιδιών λόγω δημογραφίας και πιο «πράσινων» επιλογών δείχνει ότι αυτό το μοντέλο δεν έχει μέλλον.

Η συζήτηση πλέον μετατοπίζεται στο πώς η χώρα θα ανακατανείμει τις τεράστιες υποδομές αποτέφρωσης –ενδεχομένως προσανατολίζοντάς τες προς εναλλακτικά καύσιμα ή ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την ανακύκλωση.

Η «έλλειψη σκουπιδιών» στην Κίνα δεν είναι μόνο ενεργειακό ζήτημα, αλλά και ένα μήνυμα παγκόσμιου χαρακτήρα: ακόμη και τα απορρίμματά μας, κάποτε αδιαμφισβήτητη πληγή του πλανήτη, μπορεί να εξελιχθούν σε σπάνιο πόρο που διαπραγματεύεται σε διεθνές επίπεδο.

Πηγή: in.gr

ΜΑΚΗΣ ΝΟΔΑΡΟΣ

Στο απυρόβλητο εξακολουθεί να βρίσκεται η επιχείρηση επεξεργασίας αποβλήτων ελαιοτριβείων που εδώ και μήνες ρυπαίνει ανεξέλεγκτα με τοξικά υπολείμματα τον Κυλλήνιο Κόλπο στην Ηλεία και ταλαιπωρεί με την έντονη δυσοσμία που αναδύεται από τις παράνομες εγκαταστάσεις της, χιλιάδες κατοίκους του δήμου Ανδραβίδας – Κυλλήνης.

Μετά τη μηνυτήρια αναφορά κατοίκων των δημοτικών διαμερισμάτων Λεχαινών, Ανδραβίδας και Μυρσίνης η Επιτροπή Περιβάλλοντος Χωροταξίας, Ενέργειας και Φυσικών Πόρων Περιφερειακού Συμβουλίου Δυτικής Ελλάδας, με μια γνωμοδότηση «καταπέλτη» απέρριψε το αίτημα της εταιρείας ΔΕΛΗ Α.Ε. ΒΙΟΚΑΥΣΙΜΩΝ ΑΕΒΕ, για την έγκριση Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων.

Παράλληλα μέσα από το σχετικό έγγραφο αποκαλύπτονται αναλυτικά οι προκλητικές παρανομίες της άνω εταιρείας σε βάρος του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας.

Παρ’ όλα αυτά η δυσοσμία εξακολουθεί να αναδύεται από την συγκεκριμένη επιχείρηση και η οποία διασκορπίζεται στην ευρύτερη περιοχή προκαλώντας ασφυκτικά συμπτώματα στους κατοίκους.

Όπως αναφέρεται μεταξύ άλλων στο σχετικό έγγραφο:

«Η υπηρεσία μας κατόπιν πλήθους καταγγελιών έχει διενεργήσει έκτακτη περιβαλλοντική επιθεώρηση στο αγροτεμάχιο εγκατάστασης της υφιστάμενης δραστηριότητας, κατά την οποία διαπιστώθηκαν τα εξής:

1. Παράνομη εδαφοδεξαμενή και ανεπαρκής διαχείριση υγρών αποβλήτων ελαιοτριβείου.

2. Απόρριψη ανεπεξέργαστων αποβλήτων στο έδαφος και διαρροές στα στραγγιστικά κανάλια του ΤΟΕΒ που βρίσκονται πλησίονi.

3. Παραβίαση όρων της υπαγωγής σε ΠΠΔ και μη τήρηση καλών πρακτικών.

4. Έκλυση δυσάρεστων οσμών στη γειτονική κατοικημένη περιοχή και η ρύπανση του εδάφους από υγρά απόβλητα αυτής, με αποτέλεσμα να απαιτείται η άμεση εκτέλεσηεργασιών εξυγίανσης και αποκατάστασης.

5. Το τοπογραφικό διάγραμμα που συνοδεύει την μελέτη δεν αποτυπώνει την πραγματική θέση και το μέγεθος των υφιστάμενων εδαφοδεξαμενών της προϋφιστάμενης στο αγροτεμάχιο δραστηριότητας».

Στο έγγραφο της Επιτροπής Περιβάλλοντος Χωροταξίας, Ενέργειας και Φυσικών Πόρων Περιφερειακού Συμβουλίου Δυτικής Ελλάδας επισημαίνεται επίσης ότι:

«Περαιτέρω, επειδή κατά την διενέργεια της προαναφερόμενης έκτακτης περιβαλλοντικής επιθεώρησης στο γήπεδο εγκατάστασης της δραστηριότητας διαπιστώθηκε η ευρεία ρύπανση του εδάφους λόγω διάθεσης υγρών αποβλήτων ελαιοτριβείου επί αυτού, θεωρούμε ότι πριν την περιβαλλοντική αδειοδότηση της νέας δραστηριότητας θα πρέπει να ολοκληρωθούν οι απαραίτητες εργασίες εξυγίανσης / αποκατάστασης του συνόλου του χώρου κατόπιν σχετικής μελέτης αποκατάστασης».

Πηγή: documentonews.gr

Δικογραφία για περιβαλλοντική ρύπανση σε βάρος 63χρονου σχημάτισαν αστυνομικοί του Τμήματος Περιβαλλοντικής Προστασίας της Διεύθυνσης Ασφάλειας Θεσσαλονίκης.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το Αθηναϊκό και Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, εταιρεία με διευθύνοντα σύμβουλο και διαχειριστή τον 63χρονο, από τον Δεκέμβριο του 2020 έως τέλη Μαΐου του 2021 προέβαινε συνεχόμενα σε ανεξέλεγκτες απορρίψεις υγρών αποβλήτων της παραγωγικής της διαδικασίας σε αγροτεμάχια στην ευρύτερη περιοχή του Πενταλόφου, με τη χρήση βυτιοφόρων οχημάτων της.

EΛ.ΑΣ.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται πλημμυρικά φαινόμενα στην ευρύτερη περιοχή, να προκαλείται έντονη δυσοσμία και να διαταράσσεται η οικολογική ισορροπία.

Η σχηματισθείσα δικογραφία θα υποβληθεί στον αρμόδιο Εισαγγελέα.

EΛ.ΑΣ.

• ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΑΡΟΥΝΗΣ

“Το 2050 η θάλασσα θα έχει περισσότερο πλαστικό απ’ ότι ψάρια”. Αυτό δήλωσε τον περασμένο Ιανουάριο ο Ευρωβουλευτής του “Κόσμος” Πέτρος Κόκκαλης, μιλώντας στην Επιτροπή Περιβάλλοντος.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγεται η εν λόγω εκτίμηση, η οποία δεν αποτελεί κάποια προσωπική άποψη, αλλά μία επίσημη θέση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπως και αρκετών ερευνητών, η οποία βασίζεται σε έναν επιστημονικό υπολογισμό λαμβάνοντας υπόψη τα ετήσια αριθμητικά δεδομένα της θαλάσσιας ρύπανσης.

Οι επιπτώσεις της κουλτούρας να πετάμε τα πλαστικά μετά την πρώτη τους χρήση, όπως και αυτές της υπεραλίευσης είναι αισθητές στους ωκεανούς, στα ζώα της θάλασσας και -φυσικά- στον άνθρωπο.

Τα πλαστικά μιας χρήσης είναι η μεγαλύτερη ομάδα απορριμμάτων στις ακτές: Προϊόντα όπως πλαστικά μαχαιροπίρουνα, πλαστικά μπουκάλια, γόπες από τσιγάρα και μπατονέτες αποτελούν σχεδόν το 50% των εκατομμυρίων απορριμμάτων που μολύνουν καθημερινά τη θάλασσα.

Κι αν θέλετε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, αρκεί να αναφέρουμε πως σχεδόν 5 εκατομμύρια τόνοι πλαστικού καταλήγουν κάθε χρόνο στους ωκεανούς. Μόνο στις ελληνικές θάλασσες υπολογίζεται ότι καταλήγουν 11.500 τόνοι πλαστικών ετησίως.

Οι αριθμοί της θαλάσσιας ρύπανσης στο Infographic του NEWS 24/7:

Τι κάνει η Ε.Ε. για να μειώσει τη ρύπανση των θαλασσών

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ξεκίνησε το νομοθετικό του έργο πάνω στο θέμα από το 2018, εγκρίνοντας νόμο σχετικά με την απαγόρευση των πλαστικών μίας χρήσης, όπως τα πιάτα, τα μαχαιροπήρουνα, τα καλαμάκια και οι μπατονέτες. Το πλαίσιο ορίστηκε να τεθεί σε ισχύ από το 2021.

Παράλληλα, τέθηκε ως στόχος για τα κράτη μέλη η συλλογή 90% πλαστικών μπουκαλιών μέχρι το 2029, προσθέτοντας πως αυτά θα πρέπει να προέρχονται τουλάχιστον κατά 25% από ανακυκλωμένο υλικό μέχρι το 2025 και 30% μέχρι το 2030.

Η συμφωνία ενίσχυσε την εφαρμογή της αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει», εισάγοντας καθεστώς αυξημένης ευθύνης για τους παραγωγούς, εντάσσοντας σε αυτό το νέο καθεστώς και τα αλιευτικά εργαλεία Να σημειωθεί εδώ ότι τα αλιευτικά είδη αντιπροσωπεύουν το 27 % των θαλάσσιων απορριμμάτων.

Δύο χρόνια αργότερα, σε σχετικό ψήφισμα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζήτησε τη λήψη μέτρων για την άμεση μείωση των θαλάσσιων απορριμμάτων, συμπεριλαμβανομένης της επιβολής περισσότερων περιορισμών όσον αφορά τα πλαστικά μιας χρήσης και της αύξησης της χρήσης αλιευτικού εξοπλισμού που κατασκευάζεται με βιώσιμα υλικά.

Ως επιμέρους στόχοι τέθηκαν η αύξηση της συλλογής, της ανακύκλωσης και της επαναχρησιμοποίησης στην αλιεία και στις υδατοκαλλιέργειες, προσθέτοντας στα υλικά που πρέπει να καταργηθούν και το διογκωμένο πολυστυρένιο (φελιζόλ) που βρίσκεται στα αλιευτικά προϊόντα.

Πόσα μικροπλαστικά “τρώμε” κάθε χρόνο

Σε εκείνη τη διαδικασία, το Κοινοβούλιο ανέφερε πως τα μικροπλαστικά και τα νανοπλαστικά, «συνιστούν σοβαρή απειλή για πολλά θαλάσσια είδη», καθώς και για τους αλιείς και τους καταναλωτές. Σημείωσε , δε, ότι ο μέσος καταναλωτής οστρακοειδών της Μεσογείου καταπίνει περίπου 11.000 θραύσματα πλαστικού κάθε χρόνο, εκτιμώντας επίσης ότι ο τομέας της αλιείας θα χάσει μεταξύ 1% και 5% των εσόδων του λόγω της θαλάσσιας ρύπανσης.

Παράλληλα, δεδομένου ότι τα απόβλητα αλιείας και υδατοκαλλιέργειας αντιπροσωπεύουν πολύ υψηλό ποσοστό των θαλάσσιων απορριμμάτων, το ΕΚ κάλεσε την ΕΕ να επιταχύνει την ανάπτυξη της κυκλικής οικονομίας στον εν λόγω τομέα, καταργώντας σταδιακά το διογκωμένο πολυστυρένιο και βελτιώνοντας τα συστήματα συλλογής και ανακύκλωσης των θαλάσσιων αποβλήτων.

Τέλος, το ΕΚ ζήτησε ένα σχέδιο δράσης της ΕΕ για τη σημαντική μείωση της χρήσης πλαστικών υλών και την αντιμετώπιση της ρύπανσης των ποταμών, των υδάτινων ρευμάτων και των ακτών, τονίζοντας ότι το 80% των θαλάσσιων αποβλήτων προέρχεται από την ξηρά.

Πηγή: news247.gr

Αναδημοσίευση από antigoldgreece

H πρώτη ανάρτηση της χρονιάς είναι το ντοκουμέντο μιας πολύ σοβαρής παρανομίας της Ελληνικός Χρυσός στην Ολυμπιάδα.
Είναι Σάββατο 28 Δεκεμβρίου, 12:00 το μεσημέρι και φορτηγό της εργολάβου εταιρείας “ΜΑΓΟΥΝΑΚΗΣ Ο.Ε.” αδειάζει φορτίο με νέο τέλμα εμπλουτισμού μέσα στον – υποτίθεται “αποκατεστημένο” – παλαιό χώρο απόθεσης τελμάτων της Ολυμπιάδας. Δεν πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό καθώς στο συγκεκριμένο σημείο έχει ήδη αποτεθεί σημαντική ποσότητα τελμάτων. Την ώρα που η εταιρεία με πληρωμένα δημοσιεύματα διαφημίζει το “περιβαλλοντικό της έργο” στην Ολυμπιάδα και μαζεύει βραβεία και τιμές, η χαβούζα ξαναγεμίζει με τοξικά απόβλητα.

Δείτε το βίντεο σε full-screen:

Το οριστικό κλείσιμο της χαίνουσας αυτής πληγής που επί 45 και πλέον χρόνια δηλητηριάζει την Ολυμπιάδα, ήταν ένας από τους βασικότερους όρους της Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων που δόθηκε στην Ελληνικός Χρυσός το 2011 (ΚΥΑ ΕΠΟ 201745/2011). Στο ζήτημα αυτό δόθηκε απόλυτη προτεραιότητα: Η “Απομάκρυνση, καθαρισμός και αποκατάσταση χώρου απόθεσης παλαιών τελμάτων συνολικής έκτασης 265 στρ” εντάχθηκε στο επενδυτικό σχέδιο της εταιρείας ως “Φάση Ι” του υποέργου Ολυμπιάδας και έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί πριν ξεκινήσει η Φάση ΙΙ, της εξόρυξης του μεταλλοφόρου κοιτάσματος. Αυτό ήταν και το “δόλωμα” που έπεισε τον κόσμο της Ολυμπιάδας – που λίγα χρόνια νωρίτερα είχε αγωνιστεί για να μη γίνουν μεταλλεία και μεταλλουργία χρυσού – να δεχθεί την Ελληνικός Χρυσός. Τα απόβλητα και οι αρσενοπυρίτες θα έφευγαν από εκεί και το παλιό εργοστάσιο εμπλουτισμού θα λειτουργούσε μόνο για 6 χρόνια. Το παραμυθάκι είχε happy end: μετά από μόλις 6 χρόνια, όπως έλεγαν οι μελέτες, όλη η παραλιακή ζώνη Ολυμπιάδας-Στρατωνίου θα είχε αποδοθεί στην τοπική κοινωνία, ελεύθερη επιφανειακών εγκαταστάσεων, καθαρή και αποκατεστημένη.

Κατά τη ΜΠΕ, σελ. 6.5-2 : “Παράλληλα με τις εργασίες απομάκρυνσης και καθαρισμού των τελμάτων, προβλέπονται και εργασίες σταδιακής αποκατάστασης του χώρου που θα ελευθερώνεται. Οι εργασίες αυτές περιλαμβάνουν (α) την αποκατάσταση του υποβάθρου ώστε αυτό να μετατραπεί σε έδαφος κατάλληλο για φύτευση και (β) την επακόλουθη φυτοτεχνική αποκατάσταση με αυτόχθονα είδη της περιοχής. Το έργο θα ολοκληρωθεί σε τρία χρόνια από την έναρξη των εργασιών ενώ προβλέπονται και άλλα τρία χρόνια για εργασίες συντήρησης της βλάστησης που θα εγκατασταθεί προκειμένου να διασφαλισθεί η επιτυχία της βλάστησης.”

Με δεδομένο ότι οι εργασίες απομάκρυνσης των παλαιών τελμάτων ξεκίνησαν το φθινόπωρο του 2015, το 2020 θα έπρεπε να βρισκόμαστε στο στάδιο “συντήρησης της βλάστησης”! Θα έπρεπε να παρακολουθούμε τα δεντράκια  που φυτεύθηκαν να ψηλώνουν. Το επόμενο βίντεο αποκαλύπτει την απάτη:

Η Ελληνικός Χρυσός έχει παραβιάσει τόσο τα χρονοδιαγράμματα για την αποκατάσταση που η ίδια πρότεινε και εγκρίθηκαν, όσο και το σύνολο των σχετικών με τον παλαιό χώρο απόθεσης όρων της ΚΥΑ ΕΠΟ. Από τη χαβούζα αφαιρέθηκε μόνο το τμήμα εκείνο των παλαιών τελμάτων που είχε για την εταιρεία οικονομικό ενδιαφέρον λόγω του περιεχόμενου χρυσού και αργύρου. Από την πώληση του πλούσιου σε πολύτιμα μέταλλα παλαιού τέλματος εκτιμάται ότι η εταιρεία εισέπραξε, καθαρό και αφορολόγητο, ποσό της τάξης των 100 εκατ. ευρώ. Και από το φθινόπωρο του 2018 άρχισαν να φτάνουν σε εμάς αναφορές κατοίκων για απόθεση νέων τελμάτων σε διάφορα σημεία του υπό αποκατάσταση χώρου απόθεσης. Νύχτες και Σαββατοκύριακα, όταν η εταιρεία νομίζει ότι κανείς δεν κοιτάει, τα απόβλητα ξαναπέφτουν στη χαβούζα.

Επισημαίνουμε ότι το Σώμα Επιθεώρησης Β. Ελλάδας / Τμήμα Επιθεώρησης Περιβάλλοντος έχει δώσει ρητή εντολή στην Ελληνικός Χρυσός να διαχειρίζεται τα απόβλητα εμπλουτισμού της Ολυμπιάδας σαν επικίνδυνα απόβλητα – εντολή την οποία η εταιρεία συστηματικά παραβιάζει. Σε κάθε περίπτωση, η απόθεση οποιουδήποτε αποβλήτου, επικίνδυνου ή μη, εντός του παλαιού χώρου απόθεσης τελμάτων απαγορεύεται. Το βίντεο-ντοκουμέντο μάζί με σχετική καταγγελία απεστάλη στο ΤΕΠ/ΣΕΒΕ στις 30/12/2019.

Mε άφθονο χρήμα στα μέσα ενημέρωσης, πολύχρωμες ιστοσελίδες και “επιστημονική” διαφήμιση, η Ελληνικός Χρυσός προσπαθεί να δομήσει το προφίλ μιας υπεύθυνης και περιβαλλοντικά ευαίσθητης εταιρείας. “Εφαρμόζοντας βέλτιστες πρακτικές αποκαταστάθηκε η επιφάνεια της Ολυμπιάδας προκειμένου να αποδοθεί προς αξιοποίηση στην τοπική κοινωνία… Χάρη στα πρότυπα αυτά έργα το τοπίο αναβαθμίστηκε, αναπτύχθηκε νέα βλάστηση και προστατεύτηκε το τοπικό οικοσύστημα”, γράφει το hellas-gold.com. Η Ολυμπιάδα αναφέρεται ως “παράδειγμα-πρότυπο”. Παράδειγμα, πράγματι. Ψεύδους και εξαπάτησης. Και ατιμωρησίας για περιβαλλοντικά εγκλήματα.

πηγή ://antigoldgr.org/

Ιδιαίτερα επικίνδυνο για το περιβάλλον ατύχημα συνέβη στη Ρεντίνα του δήμου Βόλβης. Συγκεκριμένα, μετά από πρόβλημα στα ελαστικά φορτηγού της εταιρείας «Ελληνικός Χρυσός», που μετέφερε επικίνδυνα συμπυκνώματα μετάλλων στη Βιομηχανική Περιοχή Θεσσαλονίκης, προκλήθηκε μεταφορά φορτίου, με αποτέλεσμα να χυθεί μέρος του υλικού στο έδαφος. Η αστυνομία απέκλεισε το σημείο, ενώ συγκεντρώθηκαν εκεί κάτοικοι της περιοχής και εκπρόσωποι του Δήμου Βόλβης.