ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΡΑΝΤΟΥ

Οι εικόνες των νοσοκομείων, να έχουν βγάλει ράντζα στους διαδρόμους για να εξυπηρετήσουν τους ασθενείς προκαλεί ερωτήματα, τόσο για τα αντανακλαστικά της κυβέρνησης, σχετικά με την έξαρση των αναπνευστικών λοιμώξεων, όσο και για το αν τελικά ζούμε σε κάποια τριτοκοσμική χώρα, εν αγνοία μας.

Παρότι ο υπουργός Υγείας, Θάνος Πλεύρης, πριν από λιγότερο από ένα μήνα, είχε επισημάνει, μιλώντας στον ΣΚΑΪ, ότι αναμένεται μεγάλη αύξηση των αναπνευστικών ιώσεων, μάλλον έμεινε απλά στην συνειδητοποίηση της καταιγίδας που έρχεται, καθώς από ότι φαίνεται, το υπουργείο δεν αντέδρασε τόσο γρήγορα όσο θα έπρεπε.

Μετά τις ελλείψεις φαρμάκων, έρχεται να προστεθεί ακόμα ένα πρωτοφανές πρόβλημα στη δημόσια υγεία, με τα νοσοκομεία να παθαίνουν «έμφραγμα» σε κάθε εφημερία και τα ράντζα να στήνονται στους διαδρόμους και να παραμένουν εκεί για μέρες, καθώς η έλλειψη κλινών, για τις οποίες ένας ασθενής μπορεί να περιμένει ακόμα και 4 ημέρες προκειμένου να υπάρξει διαθεσιμότητα, δημιουργεί αναπόφευκτα την ανάγκη να βρεθεί προσωρινή λύση, από την στιγμή που η καθυστέρηση από μέρους του υπουργείου Υγείας γιγαντώνει μέρα με την μέρα το πρόβλημα.

«Ασφυξία» στο «Σισμανόγλειο»

Το νοσοκομείο «Σισμανόγλειο» αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της τραγικής κατάστασης που επικρατεί, με τους εργαζόμενους να καταγγέλλουν έλλειψη εξοπλισμού και προσωπικού, γεγονός που καθιστά αδύνατη την διαχείριση των περιστατικών που προσέρχονται στο νοσοκομείο.

Οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου, σε σχετική ανακοίνωση που εξέδωσαν, αναφέρουν ότι «την ώρα που υπάρχει μαζική προσέλευση περιστατικών στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών, πολλές φορές ο εξοπλισμός του τμήματος όπως είναι φορεία, καρέκλες μεταφοράς και παροχές οξυγόνου δεν επαρκούν. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει πλημμελής στελέχωση του ΤΕΠ, αφού λείπουν νοσηλευτές και τραυματιοφορείς για να εξυπηρετήσουν τους ασθενείς. Συνέπεια είναι να υπάρχει υπεράριθμη και μαζική παραμονή των περιστατικών στη βραχεία νοσηλεία, στο εξεταστήριο και στους διαδρόμους, έως ότου βρεθεί κρεβάτι να εισαχθούν. Η αναμονή μπορεί να διαρκέσει μέχρι και τέσσερις ημέρες, με κίνδυνο να υπάρξει μετάδοση ιώσεων μεταξύ τους».

Η Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών - Πειραιά, ΕΙΝΑΠ, είχαν προειδοποιήσει για το τι μέλλει γενέσθαι στο «Σισμανόγλειο».

Σε σχετική ανακοίνωση, είχαν επισημάνει ότι «στις 3 τελευταίες γενικές εφημερίες (9, 13 και 17 Ιανουαρίου), μετά τη λήξη τους, παρέμεναν στο ΤΕΠ, γιατί δεν υπήρχε διαθέσιμη κλίνη στο Νοσοκομείο, περί τούς 30 περίπου ασθενείς, ενώ μετά την γενική εφημερία της 17 Ιανουαρίου παρέμεναν 43 ασθενείς στο ΤΕΠ, κυρίως με πνευμονολογικά και παθολογικά περιστατικά, μέχρι να βρεθεί νοσηλευτική κλίνη σε οποιοδήποτε τμήμα, αρκετές ώρες μέχρι μέρες μετά».

Αύξηση των εισαγωγών κατά 30%

Στο μεταξύ, παρά την εβδομαδιαία καταγραφή των κρουσμάτων γρίπης, κορονοϊού και άλλων αναπνευστικών ιώσεων από τον ΕΟΔΥ, οι ειδικοί πιστεύουν ότι ο αριθμός των λοιμώξεων είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που δημοσιοποιείται καθώς υπάρχει υποκαταγραφή, με τα κρούσματα να υπολογίζονται εβδομαδιαία σε 750.000.

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας και διευθυντής της Πνευμονολογικής Κλινικής του ΠΑΓΝΗ, Νίκος Τζανάκης, είχε επισημάνει ότι τον αυξημένο αριθμό κρουσμάτων «αποδεικνύουν οι αυξημένες νοσηλείες, αλλά και τα μαθηματικά μοντέλα του Πανεπιστημίου Κρήτης. Πιστεύω ότι έχουμε καθημερινά 40.000 με 50.000 μολύνσεις κορονοϊού την ημέρα (έως 350.000 εβδομαδιαίως). Όσον αφορά τα κρούσματα της γρίπης και του αναπνευστικού συγκυτιακού ιού (RSV), υπολογίζουμε ότι αθροιστικά είναι σίγουρα πάνω από 400.000 την εβδομάδα».

Οι ειδικοί, βάσει των στοιχείων από την καταγραφή κρουσμάτων αλλά και άλλων μαθηματικών μοντέλων, εκτιμούν ότι η αύξηση των εισαγωγών έχει αυξηθεί εβδομαδιαία κατά 30%, κάτι που, ναι μεν μπορεί να περιέχει ένα ποσοστό οι εκτιμήσεις να είναι λανθασμένες, αλλά θα έπρεπε να αποτελούν μια ισχυρή προειδοποίηση για το υπουργείο Υγείας και την κυβέρνηση εν γένει, για να θορυβηθούν και να λάβουν έγκαιρα και αποτελεσματικά μέτρα.

Το μπάζωμα τρυπών χρόνιων προβλημάτων την τελευταία στιγμή με «πατέντες» δεν μπορεί να λύσει ούτε προσωρινά το πραγματικό πρόβλημα.

Το «λάβαρο της επανάστασης» σηκώνει η Ιεράπετρα

Η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας, Μίνα Γκάγκα, επισκέφτηκε την Τρίτη 24/01 το νοσοκομείο της Ιεράπετρας, στην Κρήτη, όπου η υποδοχή της από τους κατοίκους της περιοχής κάθε άλλο παρά θερμή ήταν.

Η λειτουργία του νοσοκομείου της Ιεράπετρας είναι μη επαρκής και καθόλου ασφαλής, με τους κατοίκους της περιοχής να εκφράζουν την αγανάκτηση τους για την εξωφρενική αυτή συνθήκη.

Με κεντρικό σύνθημα «Κάτω τα χέρια από το νοσοκομείο» οι κάτοικοι εξαπέλυσαν επίθεση κατά της Γκάγκα, φωνάζοντας «Ντροπή σας, φύγετε, είστε ανεπιθύμητη».

Η Συντονιστική Ομάδα της Επιτροπής Στήριξης για το Νοσοκομείο της Ιεράπετρας, με αφορμή την αιφνίδια επίσκεψη της Γκάκας, έκανε κάλεσμα σε διαμαρτυρία.

«Η αιφνίδια επίσκεψη της κυρίας Γκάγκα στο Νοσοκομείο μας, θέτει ερωτήματα ως προς τον σκοπό. Έρχεται για να επιλύσει τα γνωστά σε αυτήν προβλήματα ή έρχεται για να μας πείσει πόσο καλό είναι ένα καλό ΤΕΠ και οι διακομιδές των ασθενών μας σε άλλα Νοσοκομεία, όπως η ίδια οραματίστηκε την αποστολή του Νοσοκομείου μας; Εμείς είμαστε ξεκάθαροι στα αιτήματα μας:

1) Άμεση και ταυτόχρονη προκήρυξη έντεκα θέσεων γιατρών που είναι σήμερα απαραίτητοι για τη λειτουργία του Νοσοκομείου. Οι θέσεις πρέπει να είναι ελκυστικές για την προσέλευση νέων γιατρών.

2) Αυτοδιοίκητο Δευτεροβάθμιο Νοσοκομείο Νοτιοανατολικής Κρήτης, πλήρως στελεχωμένο και εξοπλισμένο για να καλύπτει τις ανάγκες του λαού της περιοχής ευθύνης του.

3) Ένταξη της περιοχής μας στις προβληματικές κατηγορίας Α’.

4) Να σταματήσουν αμέσως και να αναθεωρηθούν οι σκέψεις και δηλώσεις περί υγειονομικών χαρτών και αλλαγής αποστολών των Νοσοκομείων που στοχεύουν και ονοματίζουν ειδικά το Νοσοκομείο μας.

Γι αυτό σας καλούμε σε παράσταση διαμαρτυρίας, Η κυρία Γκάγκα θα είναι στο Νοσοκομείο Ιεράπετρας την Τρίτη 24/2 στις 5.30 μμ.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ για να δώσουμε το μήνυμα ότι οι σημερινοί σχεδιασμοί του Υπουργείου για το Νοσοκομείο μας, δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν αποδεκτοί».

Μοναδικό μέλημά τους η κερδοσκοπία

Η Κυβέρνηση, τρία χρόνια τώρα, ήδη από τις πρώτες εβδομάδες της πανδημίας το 2020, έχει αποδείξει ότι το πραγματικό της μέλημα δεν είναι η ενδυνάμωση της δημόσιας υγείας και των δημόσιων δομών, αλλά η πρόσκαιρη κερδοσκοπία των ιδιωτών σε βάρος των πολιτών, τους οποίους αφήνει φτωχότερους δικαιωμάτων κάθε μέρα που περνάει.

Η πανδημία θα έπρεπε να είχε αποτελέσει ισχυρό «καμπανάκι», ώστε η κυβέρνηση να θωρακίσει επιτέλους το ΕΣΥ, επανδρώνοντας το με επαρκές προσωπικό και εξοπλισμό, αλλά παρ’ όλα αυτά αρκείται σε πρόσκαιρες και πρόχειρες παρεμβάσεις του τύπου «φορέστε μάσκα στα μέσα μεταφοράς», πετώντας το μπαλάκι στους πολίτες και συνεχίζοντας το εμετικό αφήγημα περί «ατομικής ευθύνης».

Πηγή: 2020mag.gr

Οκτάωρη στάση εργασίας ανακοίνωσε το Σωματείο Εργαζομένων στο ΠΑΓΝΗ για την προσεχή Πέμπτη, ενώ θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση, τόσο στο κέντρο του Ηρακλείου, όσο και στην 7η ΥΠΕ Κρήτης.

Το ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων ΠΑΓΝΗ αποφάσισε την επέκταση της προγραμματισμένης στάσης εργασίας που είχε ανακοινωθεί για την Πέμπτη 26 Ιανουαρίου, σε ολόκληρη την πρωινή βάρδια, δηλαδή από τις 7π το πρωΐ έως τις 3 το μεσημέρι.

Επίσης ανακοίνωση την πραγματοποίηση συγκέντρωσης δφιαμαρτυρίας στην πλατεία Ελευθερίας στις 9:30 το πρωΐ της Πέμπτης, ενώ στις 12:30 θα πραγματοποιηθεί παράσταση διαμαρτυρίας έξω από την 7η ΥΠΕ Κρήτης.

«Η κυβέρνηση με το νόμο που ψήφισε τον περασμένο Δεκέμβρη, πρόσθεσε ακόμα ένα κομμάτι στο παζλ διάλυσης δημόσιας και δωρεάν Υγείας. Την περίοδο που οι μαχόμενοι υγειονομικοί διαμαρτύρονται για τις εξοντωτικές συνθήκες εργασίας, τις μετακινήσεις, την υποστελέχωση, τις χιλιάδες μέρες ρεπό και άδειας που οφείλονται, την αναστολή λειτουργίας μοναδικών κλινικών, που επιδιώκει να μετατρέψει τα νοσοκομεία σε επιχειρήσεις και τους ασθενείς σε πελάτες. Την ίδια περίοδο που  εντείνει τον αυταρχισμό μέσω της ανανέωσης  των διοικήσεων, όπως του ΠΑΓΝΗ. Αποτελεί πρόκληση και κοροϊδία, αυτήν την περίοδο, η παρουσία κυβερνητικού κλιμακίου, με επικεφαλής τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Υγείας στην πόλη μας για την παρουσία δράσεων για τον καρκίνο», αναφέρει στο κάλεσμά του το Σωματείο.

Οι εργαζόμενοι στο ΠΑΓΝΗ διεκδικούν:

• Πλήρη ανάπτυξη του συστήματος Υγείας - Πρόνοιας - ΕΚΑΒ
• Καμία κατάργηση - συγχώνευση νοσοκομείου - κλινικής - τμήματος
• Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού όλων των κατηγοριών
• Μονιμοποίηση των συμβασιούχων
• Ένταξη στα ΒΑΕ
• Αυξήσεις μισθών - Επαναφορά 13ου και 14ου μισθού

Ντάνι Βέργου

Οι επιστήμονες προειδοποιούσαν από το φθινόπωρο για την έλευση της πολυδημίας, με τους επιτελείς της κυβέρνησης να κωφεύουν κατά την προσφιλή τους τακτική ● Δεν οργάνωσαν ενημερωτικές καμπάνιες ούτε ενίσχυσαν το ΕΣΥ, με αποτέλεσμα να θερίζουν οι ιώσεις και τα νοσοκομεία μας, ιδίως οι παιδιατρικές κλινικές, να βρίσκονται σε συνθήκες «πολέμου» για άλλη μία φορά ● Σε πρόσφατη εφημερία στα νοσοκομεία Παίδων Αττικής εξετάστηκαν πάνω από 800 παιδιά και εισήχθησαν 120, με την αναμονή να κυμαίνεται γύρω στις 5 ώρες.

Ιοί και ιώσεις κάνουν πάρτι στη χώρα, τα νοσοκομεία παθαίνουν έμφραγμα και η κυβέρνηση... ανοσία στις συνθήκες συναγερμού. Η επιστημονική κοινότητα είχε από μήνες κρούσει το καμπανάκι για πολυδημία τον χειμώνα, αλλά αυτό ποσώς απασχόλησε το υπουργείο Υγείας. Ούτε μέτρα, ούτε ενημερωτικές καμπάνιες. Κάπως έτσι βρέθηκαν τα αποψιλωμένα από υγειονομικό προσωπικό νοσοκομεία και οι παιδιατρικές κλινικές σε συνθήκες «πολέμου» ακόμα μία φορά.

«Η χειμερινή περίοδος δεν αργεί» προειδοποιούσε για την έλευση πολυδημίας στην εκπνοή του περασμένου Οκτωβρίου η Μαρία Θεοδωρίδου στη μία και μοναδική επιστημονική ενημέρωση από το υπουργείο Υγείας για το δεύτερο μισό του 2022 κι ενώ ο πλανήτης εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση πανδημίας.

Η πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών, ομότιμη καθηγήτρια Παιδιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, εξηγούσε ότι μια σειρά από αναπνευστικές λοιμώξεις, προεξαρχόντων της Covid-19, του ιού της γρίπης και του αναπνευστικού συγκυτιακού ιού (RSV), θα κάνουν οδυνηρά αισθητή την παρουσία τους τον χειμώνα. Για τον λόγο αυτό σύστηνε τη χρήση μάσκας, όχι υποχρεωτικά αλλά ως ανάγκη της εποχής που διανύουμε, και τον εμβολιασμό των άνω των 60 με τις επαναληπτικές δόσεις για την Covid-19 και τη γρίπη H1N1.

Είχε δίκιο. H πολυδημία δεν άργησε, με τις λοιμώξεις του αναπνευστικού συστήματος να «διαγωνίζονται» στα σχολεία, να διαχέονται στους χώρους δουλειάς, να μεταδίδονται στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στα σούπερ μάρκετ και στα μαγαζιά. Οπου υπάρχει συγχρωτισμός και συνωστισμός -από τα μέσα Νοεμβρίου, παρά την καλοκαιρία που επικρατούσε και επικρατεί για τα χειμερινά δεδομένα στη χώρα- ο ένας κολλούσε τον άλλον, με αποτέλεσμα κύματα αδιαθεσίας, νοσηλειών και απουσιών.

Η γρίπη

Η γρίπη, που βρίσκεται ακόμα στην αρχή της (ξεκίνησε στις αρχές Οκτωβρίου και θα ολοκληρώσει τον κύκλο της στα τέλη Απριλίου), μετράει 12 βαριά νοσούντες διασωληνωμένους σε ΜΕΘ και 12 θανάτους μέχρι στιγμής σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του ΕΟΔΥ που κάλυπτε μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου 2022. Οι επισκέψεις σε ιατρό για γριπώδη συνδρομή παρουσιάζουν αύξηση 14,3% την εβδομάδα αναφοράς, ενώ οι θετικοί ήταν 97 - 34% με γρίπη τύπου Α (Η3Ν2).

Ο κορονοϊός

H Covid συνεχίζει απερίσπαστη την πορεία της στη χώρα με την τελευταία εβδομαδιαία επιδημιολογική έκθεση του ΕΟΔΥ να καταγράφει 47.497 κρούσματα, δηλαδή 6.785 ημερησίως! Ενα στα τρία κρούσματα αφορά επαναλοίμωξη, που σημαίνει ότι ο κόσμος κολλάει και ξανακολλάει. Η δε θετικότητα του ιού της πανδημίας βρίσκεται στο μη ασφαλές -σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας- 7,29%, που σημαίνει ότι η εξάπλωση του στελέχους Ο, το οποίο περιφέρεται ελεύθερα στη χώρα, είναι εκτός ελέγχου.

Το πιο σημαντικό για τους επιστήμονες είναι ότι η Covid, από την οποία συνεχίζουμε και μετράμε θανάτους καθημερινά -20 και πλέον το δεδομένο χρονικό διάστημα, 150 εβδομαδιαίως σύμφωνα με την τελευταία αναφορά του ΕΟΔΥ- έχει εξαφανιστεί από την πολιτική συζήτηση και την επικαιρότητα. Συνολικά η χώρα έχει καταγράψει από την αρχή της επιδημίας 34.779 θανάτους - όσος είναι ο πληθυσμός ενός μεγάλου νησιού σαν τη Ζάκυνθο!

Φύλλο δεν κουνιέται κι ας «παραμένει η θνησιμότητα στη χώρα μας από Covid από τις υψηλότερες της Ευρώπης», μας λέει ο Ηλίας Κονδύλης, αναπληρωτής καθηγητής Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας - Πολιτικής της Υγείας στο Τμήμα Ιατρικής του ΑΠΘ. Θυμίζουμε ότι η πλεονάζουσα θνησιμότητα (δηλαδή οι παραπάνω θάνατοι από όσους καταγράφει συνήθως η χώρα ετησίως), ένα μείζον ζήτημα που η κυβέρνηση αρνείται να διερευνήσει δίνοντας πρόσβαση στην επιστημονική κοινότητα στα στοιχεία, έχει καταδειχθεί από το ΚΕΠΥ, την ΕΛΣΤΑΤ, την Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία και την ιατρική επιθεώρηση «Τhe Lancet».

---

---

Τι προτείνουν οι επιστήμονες;

Την άμεση ενίσχυση του ΕΣΥ και τη χρήση μάσκας, όχι αναγκαστικά, αλλά να γίνει συνείδηση ώστε να τη φοράνε οι πολίτες όπου υπάρχει συγχρωτισμός και συνωστισμός. «Η νόσος Covid-19 δεν έχει τελειώσει. Ζει ανάμεσά μας. Το ενδεχόμενο να έχουμε ένα έντονο κύμα είναι υπαρκτό» λέει ο καθηγητής Τ. Παναγιωτόπουλος. Το νέο υπερμεταδοτικό στέλεχος της Ο, γνωστό ως XBB.1.5 με το υποκοριστικό «Κράκεν», που σαρώνει τις ΗΠΑ, ήρθε και στη χώρα μας, με τον ΕΟΔΥ να ανακοινώνει την Πέμπτη τα πρώτα 6 κρούσματα στην Αττική. Κι αυτό ήταν αναμενόμενο, μας λέει ο Τ. Παναγιωτόπουλος: «Οταν έχεις ένα στέλεχος που ξεφεύγει από την ανοσία, προετοιμάζεσαι για νέο κύμα».

Πώς; «Το σύστημα υγείας είναι αυτό που έχεις για να αντιμετωπίσεις την επιδημία» επισημαίνει και αναφέρεται στη συγκλονιστική επιστολή παραίτησης της γιατρού από το Ρέθυμνο, που «συμπυκνώνει όλη την παθολογία του ΕΣΥ». Αντίστοιχη είναι η εικόνα από συναδέλφους τους στα νοσοκομεία της χώρας, ορισμένοι από τους οποίους οργανώνουν την αποχώρησή τους. «Δεν είναι μεμονωμένο το φαινόμενο», μας λέει, τονίζοντας πως κάτι πρέπει να γίνει.

Εμβολιασμός, ο αναγκαίος

«Εχει αφεθεί πολύ ο κόσμος γιατί έχει δεχτεί το μήνυμα εδώ και πολύ καιρό ότι τελειώσαμε με την Covid», μας λέει ο καθηγητής και εξηγεί ότι κάποιος που δεν έχει εμβολιαστεί με τις ενισχυτικές δόσεις δεν έχει κίνητρο να το κάνει. «Δεν γίνεται η συζήτηση που χρειάζεται», δηλαδή η επιμονή για τον εμβολιασμό των πιο ευάλωτων άνω των 60 ετών ανθρώπων, όπως και η συζήτηση για τη χρήση της μάσκας.

Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: Στη χώρα μας στους άνω των 60 χρόνων το 90% έχει εμβολιαστεί με το αρχικό σχήμα. Την πρώτη ενισχυτική δόση έχει κάνει το 79% όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 84%. Από εκεί και πέρα αρχίζει ο κατήφορος. Δεύτερη ενισχυτική δόση έχει κάνει το 24,75% των μεγαλύτερων (28% ο μέσος όρος στην Ευρώπη) -δηλαδή μόλις ένας στους 4- και τρίτη ενισχυτική δόση ένα αποκαρδιωτικό 4%! Και στην Ευρώπη ο μέσος όρος είναι 1,2%. Και στη χώρα μας όπως και αλλού είναι θέμα όταν φθίνει η ανοσία και ο κόσμος δεν προστρέχει στον αναγκαίο εμβολιασμό, λέει ο Τ. Παναγιωτόπουλος. «Το εμβόλιο είναι βασικό όπλο» κυρίως για τους μεγάλους που έχουν και άλλα προβλήματα υγείας.

Μάσκα, η σωτήρια

Και για τη μάσκα, επιμένει, τα πράγματα θα έπρεπε να είναι πιο σαφή, αλλά και αυτή την έχουμε αποδομήσει. Είναι ένα εργαλείο που αξίζει να έχουμε στη συνείδησή μας «όχι αναγκαστικά, να απενοχοποιηθεί και να προαχθεί. Στον συνωστισμό, στον συγχρωτισμό η μάσκα προστατεύει. Θα μετριάσει τη δυναμική των ιών. Με τον απόλυτο τρόπο που είχε επιβληθεί δεν θα μπορούσε να συνεχίζει, αλλά έχουμε πάει στο άλλο άκρο. Δεν γίνεται κουβέντα για τη μάσκα. Δεν συστήνεται έντονα η χρήση της στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς, στα μέσα μαζικής μεταφοράς».

---

---

ΕΣΥ εναντίον Covid: 0-1

«Εχουμε μαζί πολλές λοιμώξεις λόγω των μέτρων που είχαν ληφθεί για την Covid. Oι άνθρωποι δεν είχαν αρρωστήσει τα δύο προηγούμενα χρόνια και τώρα έρχονται όλα μαζί: η γρίπη και οι άλλοι ιοί του αναπνευστικού συστήματος» εξηγεί μιλώντας στην «Εφ.Συν.» ο Τάκης Παναγιωτόπουλος, παιδίατρος-επιδημιολόγος, καθηγητής της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας (ΕΣΔΥ) και μέλος της Επιτροπής Ειδικών Επιστημόνων για τον κορονοϊό του υπουργείου Υγείας.

Οταν έχεις έναν μεγάλο αριθμό -μεγαλύτερο από τον συνηθισμένο- νοσούντων, τα πιο βαριά περιστατικά, που και αυτά θα είναι περισσότερα απ’ ό,τι άλλες χρονιές, θα χρειαστούν νοσηλεία στο νοσοκομείο, μας εξηγεί. Ηταν αναμενόμενο και γνωστό στους διαμορφωτές της πολιτικής, οι οποίοι έχουν τα εργαλεία να αποκρούσουν και μπορούν να το κάνουν εφόσον δράσουν γρήγορα και προληπτικά. Σε αυτή τη δύσκολη συνθήκη «είναι απαράδεκτη η έλλειψη ενίσχυσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας» τονίζει.

«Μέγα πρόβλημα παραμένει η ικανότητα του δημόσιου συστήματος υγείας να αντιμετωπίσει τις πολλαπλές επιδημίες» συμφωνεί ο Ηλ. Κονδύλης. Ετσι συνεχίζεται η διασπορά των ιών που συνυπάρχουν τον χειμώνα που διανύουμε, με το δημόσιο σύστημα υγείας να έχει «γονατίσει» σε κάθε βαθμίδα του - πρωτοβάθμια (Κέντρα Υγείας), δευτεροβάθμια (νοσοκομεία) και τριτοβάθμια (πανεπιστημιακά νοσοκομεία).

Ενδεικτική είναι η εικόνα των νοσοκομείων Παίδων της Αττικής, με τους γιατρούς, τους νοσηλευτές αλλά και τους γονείς να εκπέμπουν σήμα κινδύνου και για κάποιες τρυφερές ζωές. Oι εργαζόμενοι βιώνουν την εντατικοποίηση από τα μέσα Νοεμβρίου, καθώς σταδιακά αυξάνονταν τα παιδιατρικά περιστατικά που εξετάζονται στα επείγοντα, πολλά από τα οποία εισάγονται για νοσηλεία. Μόνο στην πρόσφατη εφημερία, Κυριακή - Δευτέρα, εξετάστηκαν πάνω από 800 παιδιά και εισήχθησαν γύρω στα 120, με την αναμονή να κυμαίνεται στις 5 ώρες!

Την ίδια ώρα, λόγω των ελάχιστων σε αναλογία πληθυσμού παιδιατρικών κρεβατιών ΜΕΘ, οι διακομιδές μεγάλων αποστάσεων είναι καθημερινότητα, αλλά δεν είναι λύση, με τον θάνατο του 6χρονου από τα Γρεβενά να μας το θυμίζει. Το αγοράκι μεταφέρθηκε διασωληνωμένο από το νοσοκομείο των Γρεβενών στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών στο Ρίο, παρότι το κοντινότερο νοσοκομείο με ΜΕΘ Παίδων ήταν το Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης. Δεν μπορούσε ωστόσο να αναλάβει τον μικρό, αφού οι 8 παιδιατρικές του κλίνες ήταν κατειλημμένες.

Στην Ελλάδα διαθέτουμε 55 παιδιατρικές κλίνες ΜΕΘ - 32 στην Αττική και 23 στην περιφέρεια σύμφωνα με τα στοιχεία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ). Δεν διαθέτουν παιδιατρικές ΜΕΘ τα νοσοκομεία της Θεσσαλίας, της Ηπείρου, της Ανατολικής Μακεδονίας, της Στερεάς Ελλάδας και Νήσων, με εξαίρεση την Κρήτη. Η Βόρεια Ελλάδα στηρίζεται στις 8 παιδιατρικές κλίνες εντατικής θεραπείας του Ιπποκράτειου!

Ανήμερα τα Θεοφάνια ένα 11χρονο κορίτσι με κορονοϊό διακομίστηκε από το Γενικό Νοσοκομείο Ιωαννίνων στο Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού», ενώ ένα 3χρονο αγόρι από την Κοζάνη, που παρουσίασε πνευμονία, μεταφέρθηκε πριν από λίγες ημέρες με αεροδιακομιδή στο Παίδων Πεντέλης, με τα δύο μικρότερα αδέλφια του να νοσηλεύονται σε απλές κλίνες στο ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης και το Μαμάτσειο Κοζάνης. Ολα διασκορπισμένα σε νοσοκομεία ανά την Ελλάδα, όπου βρέθηκε κλίνη! Με τη «φόρα» που έχουν πάρει οι λοιμώξεις του αναπνευστικού, οι παιδιατρικές ΜΕΘ της χώρας είναι συνεχώς κατειλημμένες.

 

Πηγή: efsyn.gr

Η έρευνα αποκάλυψε 53 “ξεχασμένα” παιδιά που ζουν σήμερα στα Νοσοκομεία Παίδων της Αθήνας.

Βρέφος παρέμεινε στο νοσοκομείο 8 χρόνια επειδή δεν υπήρχε δομή να το δεχθεί. Τι αποκαλύπτει επείγουσα εγκύκλιος του Αρείου Πάγου

Η καταγγελία για ασέλγεια 14χρονου σε 7χρονο μέσα στο «Παίδων» και ο σοβαρός τραυματισμός στα δάκτυλα ενός άλλου ανηλίκου. Για πρώτη φορά στο φως η δικογραφία

Το σοβαρό νομικό κενό και η απάντηση της αρμοδίας υφυπουργού. Πώς στην «Κιβωτό του κόσμου» βρέθηκαν 363 λιγότερα παιδιά

 

 

 

Των Δημήτρη Χατζηνικόλα, Βασίλη Γαλούπη, Πάνου Κατσαχνιά, Βαγγέλη Τριάντη

Το «All the Invisible Children» ήταν μια Γαλλο-Ιταλική ταινία του 2005 των Κουστουρίτσα, Γου, Σπάικ Λι και Ρ.Σκοτ, με επτά ιστορίες από διαφορετικές χώρες (εμπόλεμη Αφρική, Σερβία, Η.Π.Α., Βραζιλία, Μεγάλη Βρετανία, Ιταλία, Κίνα) με ήρωες παιδιά που ζούσαν στο περιθώριο, έπεφταν θύματα εκμετάλλευσης, κοινωνικών ανισοτήτων και πολέμων. Παιδιά που πέρασαν στην ενηλικίωση χωρίς να μάθουν πώς είναι να είσαι παιδί.

Στην Ελλάδα της 12χρονης από τον Κολωνό, της «Κιβωτού του Κόσμου», των τσιγγανόπουλων από τους οικισμούς Ρομά, των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων, των Ελληνόπουλων που οι οικογένειές τους ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και τόσων άλλων, η περίπτωση των «εισαγγελικών παιδιών», είναι από μόνη της ξεχωριστή.

Πρόκειται για τα παιδιά των οποίων οι Εισαγγελικές αρχές παίρνουν την επιμέλεια από τις οικογένειές τους (πολλές φορές μονογονεϊκές) ή πρόκειται για ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, τα οποία οδηγούν στα παιδιατρικά νοσοκομεία της χώρας (συνήθως στα τρία νοσοκομεία της Αττικής, στο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, στο Παίδων Αγία Σοφία και στο Παίδων Πεντέλης), προκειμένου να υποβληθούν και στις απαραίτητες εξετάσεις μέχρι να προωθηθούν σε δομές. Ωστόσο, λόγω σημαντικών ελλείψεων και της γραφειοκρατίας, τα παιδιά αυτά παραμένουν σε έναν θάλαμο νοσοκομείου πολλούς μήνες, ακόμη και χρόνο, χωρίς καμία μέριμνα. Χωρίς παιδοψυχολόγους, χωρίς δασκάλους, χωρίς την απαραίτητη κοινωνικοποίηση για την τρυφερή ηλικία τους. Επί της ουσίας εξασφαλίζοντας μόνο ένα πιάτο φαγητό την ημέρα και ένα κρεβάτι για ύπνο το βράδυ.

Η δημοσιογραφική έρευνα των Data Journalists αποκάλυψε ότι σήμερα, παραμονές Χριστουγέννων 2022, στα δύο κεντρικά Νοσοκομεία Παίδων της Αθήνας, ζουν ουσιαστικά “παρατημένα” 53 παιδιά. Συγκεκριμένα, 37 παιδιά μεγαλώνουν στο Γενικό Νοσοκομείο Παίδων Αθηνών “Αγλαϊα Κυριακού” και 16 παιδιά στο Νοσοκομείο Παίδων “Αγία Σοφία”.

 

Η έρευνα των «Data Journalists» αποκαλύπτει σήμερα ότι πολλά από τα παιδιά αυτά πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης και ορισμένα απλώς εξαφανίζονται, αφού μεγάλο μέρος της ημέρας τους το περνάνε στον προαύλιο χώρο των νοσοκομείων όπου διαμένουν.

Επίσης από το ρεπορτάζ προέκυψε ότι εκτός από την περίπτωση της καταγγελίας μιας μητέρας για τον κατ’ εξακολούθηση βιασμό του 7χρονου γιού της από 14χρονο παιδί στα μέσα του περασμένου Νοεμβρίου στο Νοσοκομείο Παίδων, στις 5 του περασμένου Νοεμβρίου ένα παιδί που νοσηλεύεται εκεί και αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας έστριψε και έσπασε τα δάχτυλα του χεριού (προκαλώντας μάλιστα ζημιά στους τένοντες) ενός 14χρονου.

Η ερευνητική ομάδα των «Data Journalists» αποφάσισε να κάνει ντεμπούτο με μια μεγάλη έρευνα για τα παιδιά αυτά. Στους συναδέλφους της ομάδας που επισκέφτηκαν τα τρία παιδιατρικά νοσοκομεία της Αθήνας μίλησαν on camera γιατροί, δικηγόροι και ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ. Παράλληλα ερευνήσαμε τα ισχύοντα σε μια σειρά από ευρωπαϊκές κυρίως χώρες αλλά και σε μεγάλες χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα και φυσικά την ισχύουσα νομοθεσία στην Ελλάδα και τις ευρωπαϊκές οδηγίες. Επιπροσθέτως, επικοινωνήσαμε με τα αρμόδια υπουργεία σε μια προσπάθεια να διαπιστώσουμε ποιος έχει την ευθύνη. Αν κάτι πρέπει να κρατήσει κανείς, είναι ότι ο Εισαγγελέας Ανηλίκων είναι εκείνος που θα χειριστεί την υπόθεση σε δεύτερο βαθμό. Όταν τα παιδιά αυτά φτάσουν στα νοσοκομεία, η ευθύνη περνά στα χέρια του υπουργείου Υγείας. Από την πλευρά της η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων αρμόδια για θέματα Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Δόμνα Μιχαηλίδου, είναι υπεύθυνη για τη μεταφορά των παιδιών αυτών από τους θαλάμους των νοσοκομείων στις δομές. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η ευθύνη χάνεται μεταξύ των υπευθύνων. Αρκεί να φανταστεί κανείς ότι υπήρξε περίπτωση βρέφους που παρέμεινε οκτώ χρόνια, αρχικά στο βρεφοκομείο και στη συνέχεια στο νοσοκομείο!

Επίσης αποκαλύπτουμε ότι η αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη, αρμόδια για «την εποπτεία επί των υποθέσεων που αφορούν στην προστασία, παραβατικότητα, θυματοποίηση και επιμέλεια ανηλίκων», γνώριζε τουλάχιστον από τον Ιούνιο του 2021 τι συμβαίνει με τα παιδιά αυτά και για αυτό απέστειλε εγκύκλιο (που δημοσιεύουμε σήμερα) προς τους εισαγγελείς Πρωτοδικών όλης της χώρας, με την οποία δινόταν οδηγίες προς τους Εισαγγελείς ανηλίκων που χειρίζονται τέτοιου είδους υποθέσεις, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί ο χρόνος παραμονής των παιδιών στα νοσοκομεία.

Στην ίδια μάλιστα εγκύκλιο, η ανώτατη εισαγγελική λειτουργός, διαπίστωνε την «απροθυμία των φορέων παιδικής προστασίας να υποδεχτούν ανήλικα, κυρίως όταν αυτά παρουσιάζουν προβλήματα συμπεριφοράς»!

Από τον Ιούνιο του 2021 ο Άρειος Πάγος είχε διαπιστώσει το πρόβλημα

Μια έρευνα σοκ των Data Journalists: Βρέφος παρέμεινε στο νοσοκομείο 8 χρόνια επειδή δεν υπήρχε δομή να το δεχθεί. Τι αποκαλύπτει επείγουσα εγκύκλιος του Αρείου Πάγου

Τον Ιούνιο του 2021 η αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη, αρμόδια για «την εποπτεία επί των υποθέσεων που αφορούν στην προστασία, παραβατικότητα, θυματοποίηση και επιμέλεια ανηλίκων», απέστειλε μία εγκύκλιο προς τους Εισαγγελείς Πρωτοδικών όλης της χώρας. Η εγκύκλιος αφορούσε στα «ζητήματα σχετικά με την αναδοχή, την υιοθεσία και τη διαδικασία αφαίρεσης της γονικής μέριμνας/επιμέλειας των ανηλίκων από τους γονείς ή τους ασκούντες την επιμέλεια αυτών» και κοινοποιούνταν στους Εισαγγελείς Εφετών της χώρας, στο υπουργείο Δικαιοσύνης, στο υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων και στην Ειδική Γραμματεία Προστασίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων του υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου. Η αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου περιέγραφε στην 10σέλιδη εγκύκλιό της, τον ρόλο των εισαγγελέων ανηλίκων ως «εγγυητών» της προστασίας των δικαιωμάτων των ανηλίκων, μέσα από διαδοχικές νομοθετικές ρυθμίσεις.

Όπως ανέφερε η αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου,«οι εισαγγελείς ανηλίκων καλούνται μεταξύ άλλων, να παρέχουν την υποστήριξή τους στους κορυφαίους για την παιδική προστασία θεσμούς της αναδοχής και της υιοθεσίας, με τους οποίους όπως είναι γνωστό, επιδιώκεται η εξασφάλιση στα παιδιά της θαλπωρής της οικογένειας, του κατάλληλου δηλαδή περιβάλλοντος για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους και η σταδιακή εγκατάλειψη του πεπαλαιωμένου μοντέλου της ιδρυματικής φροντίδας».

Το βρέφος που παρέμεινε οκτώ χρόνια

Η αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, διαπίστωνε στην εγκύκλιο ορισμένα «προβλήματα» που είχαν αναδειχτεί έπειτα από συνομιλίες και ανταλλαγή απόψεων με εισαγγελείς ανηλίκων σε ολόκληρη τη χώρα. Ένα από αυτά ήταν η «μακροχρόνια παραμονή των βρεφών και γενικότερα των παιδιών στα νοσοκομεία, εν αναμονή της τοποθέτησής τους σε κάποιο ίδρυμα». Με απλά λόγια, η Δικαιοσύνη σε ανώτατο επίπεδο αναγνώριζε και παραδεχόταν το πρόβλημα που δημιουργείται με τα δεκάδες “παρκαρισμένα” παιδιά σε νοσοκομεία μέχρι να βρεθεί ανάδοχος οικογένεια ή έως ότου να μπουν σε κάποιο ίδρυμα. Στην εγκύκλιο δινόταν στην ουσία οδηγίες προς τους εισαγγελείς ανηλίκων που χειρίζονται τέτοιου είδους υποθέσεις, προκειμένου να ελαχιστοποιηθεί ο χρόνος παραμονής των παιδιών  στα νοσοκομεία. Είναι εντυπωσιακό ότι υπήρξε περίπτωση βρέφους που παρέμεινε αρχικά στο βρεφοκομείο και στη συνέχεια στο νοσοκομείο περί τα οκτώ χρόνια, σε μία κρίσιμη δηλαδή για ένα παιδί ηλικία που θα μπορούσε να του δημιουργήσει «αθεράπευτα τραύματα».

«…Με τον τρόπο αυτό το βρέφος τοποθετείται απευθείας από το μαιευτήριο στην οικογένεια, λίγες μόλις εβδομάδες μετά την γέννησή του και ελαχιστοποιείται το χρονικό διάστημα παραμονής του σε ιδρυματικό περιβάλλον σε αντίθεσή με το παρελθόν, κατά το οποίο το χρονικό αυτό διάστημα (αρχικά στο βρεφοκομείο και στη συνέχεια στο νοσοκομείο), μπορούσε να καλύψει χρόνια (έφθασε σε κάποια περίπτωση μέχρι και τα οκτώ), τα πρώτα δηλαδή κρίσιμα χρόνια για τη ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού, δημιουργώντας του αθεράπευτα τραύματα..», ανέφερε μεταξύ άλλων στην εγκύκλιο της η αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου.

Απροθυμία των φορέων να υποδεχτούν ανήλικα

Στην ίδια εγκύκλιο, η ανώτατη εισαγγελική λειτουργός διαπίστωνε όμως και κάτι ακόμη. Την «απροθυμία των φορέων παιδικής προστασίας να υποδεχτούν ανήλικα, κυρίως όταν αυτά παρουσιάζουν προβλήματα συμπεριφοράς». Το γεγονός αυτό έχει ως «αποτέλεσμα» τα παιδιά αυτά να φιλοξενούνται μακροχρόνια «σε παιδιατρικές ή παιδοψυχιατρικές κλινικές, χωρίς να έχουν ανάγκη νοσηλείας, κάποιες φορές με αστυνομική φύλαξη με ό,τι προβλήματα αυτό συνεπάγεται».

Δεν ήταν και το τελευταίο πρόβλημα που εντόπισε η αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γεωργία Αδειλίνη. Ένα ακόμη είχε να κάνει με τις εκθέσεις κοινωνικής μέριμνας που υποβάλλονταν στους εισαγγελικούς λειτουργούς. Κατά την εγκύκλιο, οι εκθέσεις αυτές ήταν «μη επαρκώς τεκμηριωμένες» με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται το έργο των Εισαγγελέων. Για τους λόγους αυτούς προτείνονταν μία σειρά από λύσεις και δίνονταν κατευθυντήριες γραμμές. Όπως για παράδειγμα, «ο κοινωνικός λειτουργός να έχει επαρκή γνώση του υπό διερεύνηση περιστατικού», «να εφαρμόζεται μία ενιαία μεθοδολογία για τη διαγνωστική εκτίμηση των αναγκών του παιδιού» και να «τηρούνται στατιστικά στοιχεία από την κάθε Εισαγγελία Πρωτοδικών».

Διαβάστε αναλυτικά την εγκύκλιο της Αντεισαγγελέως του Αρείου Πάγου

Καταγγελία για ασέλγεια 14χρονου σε 7χρονο!

Η καταγγελία για ασέλγεια 14χρονου σε 7χρονο μέσα στο «Παίδων» και ο σοβαρός τραυματισμός στα δάκτυλα ενός άλλου ανηλίκου

Στα μέσα του περασμένου Νοεμβρίου, ένα ανήλικο αγόρι το οποίο βρισκόταν στο νοσοκομείο Παίδων με εισαγγελική εντολή, κατήγγειλε στη μητέρα του τον «κατ΄ εξακολούθηση βιασμό του από» 14χρονο παιδί που επίσης βρισκόταν στο νοσοκομείο με εισαγγελική εντολή. Το περιστατικό φέρεται να έγινε στην τουαλέτα του νοσοκομείου, υπό την απειλή μαχαιριού.

Ο 7χρονος είχε μεταβεί στο νοσοκομείο Παίδων τον Σεπτέμβριο του 2022, καθώς όπως προκύπτει από επίσημα έγγραφα που εξασφάλισαν οι Data Journalists, η επιμέλεια του παιδιού, όπως επίσης και του μόλις δύο μηνών αδερφού του, είχε αφαιρεθεί από τη μητέρα με εισαγγελική διάταξη.

Στο άκουσμα της περιγραφής η μητέρα, άρχισε να αντιδρά έντονα. Πράγματι στο σημείο έσπευσε η Άμεση Δράση η οποία κατέγραψε το συμβάν, ενώ σχηματίστηκε δικογραφία.

Η καταγγελία προκάλεσε σάλο. Ο υπουργός Υγείας Θάνος Πλεύρης παρενέβη και διέταξε τη διενέργεια Ένορκης Διοικητικής Εξέτασης για το περιστατικό, ενώ παράλληλα η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών ξεκίνησε τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για τη διερεύνηση του περιστατικού. Στο νοσοκομείο έφτασε και ο νονός του 7χρονου ο οποίος φέρεται να εντόπισε τον 14χρονο και να τον γρονθοκόπησε. Το περιστατικό ανέδειξε τις συνθήκες διαβίωσης των παιδιών που φιλοξενούνται στα νοσοκομεία με εισαγγελική εντολή μέχρι να βρεθεί ανάδοχος οικογένεια ή κάποιο ίδρυμα για να φιλοξενηθούν. Είναι εντυπωσιακό πως εν έτει 2022 η χώρα μας δεν διαθέτει επαρκείς δομές για τη φιλοξενία αυτών των παιδιών, με αποτέλεσμα να μένουν για μήνες στα νοσοκομεία σε πλήρως ακατάλληλες συνθήκες.

Η Μαρία Σπυράκη είναι δικηγόρος και έχει αναλάβει την υπόθεση του βιασμού του 7χρονου αγοριού από τον 14χρονο, ενώ διαθέτει εμπειρία από το χειρισμό παρόμοιων υποθέσεων. Όπως εξηγεί μιλώντας στους Data Journalists, «τα παιδιά που μεταβαίνουν στο Παίδων υφίστανται απίστευτη βία από τους νοσηλευτές, το ιατρικό προσωπικό και από τους συνοσηλευόμενούς τους» Ουσιαστικά, όπως υπογραμμίζει, οι συνθήκες φιλοξενίας θυμίζουν «συνθήκες κράτησης για τους νοσηλευόμενους».

«Κίνδυνος για την ψυχική υγεία των παιδιών μου»

Μετά το περιστατικό η μητέρα, μέσω της συνηγόρου της Μαρίας Σπυράκη, κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα προς την Εισαγγελία Ανηλίκων Αθηνών προκειμένου να πάρει ξανά την επιμέλεια των δύο της παιδιών, που της είχε αφαιρεθεί τον περασμένο Σεπτέμβριο. Στην αίτηση γινόταν λόγος για την ακαταλληλότητα του νοσοκομείου Παίδων να φιλοξενεί παιδιά, ενώ επισημαίνονταν οι «κίνδυνοι» για την ψυχική υγεία των δύο της παιδιών.

«…Υφίσταται κίνδυνος υπαρκτός και αναπότρεπτος από την περαιτέρω παραμονή έστω και αυτή της μιας ημέρας στο ως άνω νοσοκομείο για την ψυχική υγεία των ανήλικων τέκνων μου..», αναφέρονταν μεταξύ άλλων στην αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, καθώς επίσης:

«…Εν τοις πράγμασι ουδείς είναι αρμόδιος και ουδείς αναλαμβάνει την ευθύνη πλέον του διμήνου για να αποκατασταθούν τα ανήλικα παιδιά μου και σερνόμαστε σε ένα νοσοκομείο με άκρως βεβαρυμμένο παρελθόν, τόσο από τη μεριά της υλικοτεχνικής υποδομής όσο και του ελλιπούς όσο και ανύπαρκτου προσωπικού..». Η αίτηση τελικά απερρίφθη από την Εισαγγελία Ανηλίκων.

Έσπασαν τα δάχτυλα σε άλλον ανήλικο!

Η δικηγόρος Μ. Σπυράκη αποκαλύπτει μάλιστα ένα ακόμη περιστατικό που έλαβε χώρα στο Νοσοκομείο Παίδων. Ένα από τα παιδιά που νοσηλεύεται εκεί και αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, «έπιασε τα δάχτυλα ενός άλλου 14χρονου νοσηλευόμενου στο Παίδων του τα έστριψε και του τα έσπασε, κάνοντας ζημιά στους τένοντες».

Όπως επισημαίνει, το περιστατικό αυτό έγινε στις 5 Νοεμβρίου του 2022. Την ίδια περίοδο που ο 7χρονος κατήγγειλε στη μητέρα του το βιασμό από τον 14χρονο νοσηλευόμενο. Ωστόσο, παρά το σοβαρό τραυματισμό του παιδιού, μέχρι και τις 12 Νοεμβρίου δεν είχε πραγματοποιηθεί μαγνητική εξέταση στον ανήλικο στο νοσοκομείο.

«Το περιστατικό αυτό έγινε στις 5 Νοεμβρίου. Μέχρι τις 12 του ίδιου μήνα δεν είχε πραγματοποιηθεί η μαγνητική εξέταση του παιδιού», υπογραμμίζει στους Data Journalists η δικηγόρος Μαρία Σπυρακη και συμπληρώνει:

«Μέχρι και σήμερα δεν έχουμε μάθει το αποτέλεσμα της γνωμάτευσης. Αν και η μητέρα ζητεί επιμόνως τα αντίγραφα του ιατρικού φακέλου, μέχρι και σήμερα δεν τα έχει λάβει».

Το παράδοξο της διαδικασίας

Η δικηγόρος Μαρία Σπυράκη επισημαίνει μάλιστα και ένα παράδοξο από τη διαδικασία εισαγωγής παιδιών στα νοσοκομεία με εισαγγελική εντολή. Αν και μεταβαίνουν εκεί με εισαγγελική εντολή επειδή διαπιστώνεται η ακαταλληλότητα του οικογενειακού του περιβάλλοντος, εντούτοις στο νοσοκομείο το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό απαιτεί τη γονεϊκή παρουσία.

«Η εισαγγελική εντολή που συνοδεύει τα ανήλικα κάνει λόγο για άμεση απομάκρυνση από το γονεϊκό περιβάλλον. Εντούτοις στο νοσοκομείο οι νοσηλευτές απαιτούν τη γονεϊκή παρουσία γιατί κανείς δεν μπορεί να προσέξει αυτά τα παιδιά» σημειώνει στο Data Journalists η κα Σπυράκη, ενώ υπογραμμίζει πως «οι παραβατικές συμπεριφορές δεν είναι αόριστες, καθώς το παιδί με το που μπαίνει στο νοσοκομείο καθίσταται αυτομάτως θύμα ρατσιστικής βίας και ουδείς ενδιαφέρεται γι αυτό».

Δεν είναι όμως μόνο τα παιδιά που νοσηλεύονται που -όπως καταγγέλλεται- πέφτουν θύματα βίας, είτε λεκτικής είτε σωματικής. Παρόμοιες καταστάσεις φέρονται να βιώνουν και οι γονείς που μερικές φορές τα συνοδεύουν και των οποίων η επιμέλεια τους έχει αφαιρεθεί.

«Οι γονείς καθίστανται από τους νοσηλευτές και λοιπούς εργαζομένους του νοσοκομείου, θύματα bullying. Σε περίπτωση που οι γονείς ζητούν ιατρική φροντίδα, η απάντηση είναι απευθυνθείτε στον εισαγγελέα που σας έφερε εδώ», αναφέρει η δικηγόρος Μαρία Σπυράκη.

«Γκρίζα» ζώνη μεταξύ υπουργείου και εισαγγελίας τα παιδιά των νοσοκομείων

Στην Ελλάδα το σύστημα παραμένει ακόμα μακριά από τον ευρωπαϊκό στόχο της από-ιδρυματοποίησης. Οι δομές, ως επί το πλείστον ιδιωτικές και με τη μορφή ΜΚΟ χρηματοδοτούμενων από το Δημόσιο και από ιδιωτικές χορηγίες, εξακολουθούν να αποτελούν την κεντρική λύση για τα απροστάτευτα παιδιά.

Σύμφωνα με τις προσθήκες που έγιναν στον νόμο περί αναδοχής τον περασμένο Μάιο από την υφυπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Δόμνα Μιχαηλίδου, υπάρχει πλέον υποχρέωση να τηρείται Εθνικό Μητρώο Ανηλίκων, «στο οποίο εγγράφονται υποχρεωτικά όλοι οι ανήλικοι που τοποθετούνται σε μονάδες παιδικής προστασίας και φροντίδας ή πρόκειται να τοποθετηθούν σε ανάδοχο γονέα με δικαστική απόφαση ή με εισαγγελική διάταξη ή με σύμβαση ή με τις διατάξεις του άρθρου 18 του παρόντος ή πρόκειται να υιοθετηθούν».

Σε άλλο άρθρο αναφέρεται ότι «Οι κοινωνικές υπηρεσίες των δημόσιων νοσοκομείων και των δημόσιων μαιευτηρίων, υποχρεούνται να τηρούν Ειδικό Μητρώο Ανηλίκων στο οποίο εγγράφονται, μέσα σε 48 ώρες από την άφιξή τους, όλοι οι ανήλικοι που δεν συνοδεύονται από τον κηδεμόνα τους ή παραπέμπονται σε αυτά από την αρμόδια εισαγγελική αρχή».

Ωστόσο, για τα παιδιά που είναι «ξεχασμένα» στα νοσοκομεία, το τοπίο είναι θολό και το μπαλάκι των αρμοδιοτήτων… κινείται από το υπουργείο στην εισαγγελία και τούμπαλιν.

Σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο, απαιτείται πάντα εισαγγελική απόφαση για να τοποθετηθούν ανήλικοι σε ανάδοχο γονέα ή σε δομή. «Η αναδοχή ανηλίκου προκρίνεται ιδίως για περιπτώσεις έκθετων, ορφανών ή εγκαταλελειμμένων και από τους δύο γονείς, κακοποιημένων ή παραμελημένων από τους γονείς τους ή άλλους συνοικούντες, καθώς και ανηλίκων που διαβιούν σε ιδρύματα», όπως αναφέρεται.

Η επιλογή του ανάδοχου γονέα από το δικαστήριο δεν πρέπει να υπερβαίνει τον ένα μήνα από την ημερομηνία ανάθεσής του από το δικαστήριο ή από τον Εισαγγελέα. Και γίνεται υποχρεωτικά από τους εγγεγραμμένους στο Εθνικό Μητρώο Υποψήφιων Αναδόχων Γονέων ή από τους επαγγελματίες αναδόχους.

Τι απαντά στο Datajournalists το γραφείο της αρμόδιας υφυπουργού

Το σοβαρό νομικό κενό και η απάντηση της αρμόδιας υφυπουργού – Πώς στην «Κιβωτό του κόσμου» βρέθηκαν 363 λιγότερα παιδιά

Πριν από την δημοσίευση της έρευνας οι Data Journalists απηύθυναν ερώτημα στην υφυπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Δόμνα Μιχαηλίδου, σχετικά με το ότι υπάρχουν παιδιά που παραμένουν επί μήνες ή και χρόνια στα νοσοκομεία, ουσιαστικά «εκτός συστήματος αναδοχής».

Από το γραφείο της κ. Μιχαηλίδου απάντησαν ότι η διαδικασία εμπλοκής των νοσοκομείων περιλαμβάνει δυο στάδια. Αρχικά το απροστάτευτο παιδί πηγαίνει με εισαγγελική εντολή στο νοσοκομείο για εξετάσεις. Στο μεσοδιάστημα οι δικαστικές Αρχές ερευνούν κατά πόσο την επιμέλεια του ανήλικου μπορούν να αναλάβουν πρόσωπα από το συγγενικό περιβάλλον του. Αν δεν ολοκληρωθεί αυτό το στάδιο, δεν μπορεί να πάει ένα παιδί σε ίδρυμα.

Την όποια απόφαση για την επιμέλεια από συγγενείς ή από δομή την εκδίδει ο εισαγγελέας. Σύμφωνα με το γραφείο της υφυπουργού, «η υποχρέωση του υπουργείου αρχίζει από την στιγμή που η εισαγγελία καταλήξει στη λύση της δομής».

Ακριβώς αυτό το «γκρίζο» σημείο είναι που «εγκλωβίζει» τα παιδιά στα νοσοκομεία για πολύ περισσότερο από έναν μήνα, όπως ορίζει ο νόμος. Η κρατική και πολιτική ευθύνη αποδεικνύεται μια πολύ δύσκολη εξίσωση. Ταυτόχρονα κι επικίνδυνη, αφού ανήλικοι παραμένουν σε ένα νοσοκομειακό περιβάλλον δίχως αιτία αλλά και ουσιαστική μέριμνα.

«Έχασαν» 363 παιδιά!

Υπάρχει, όμως, και ένα ακόμα κενό που αποκαλύφθηκε με το σκάνδαλο της «Κιβωτού». Σύμφωνα με όσα είδαν το φως της δημοσιότητας η «Κιβωτός του Κόσμου» δήλωνε ότι φιλοξενούσε στις δομές της περίπου 500 παιδιά. Όμως, όπως ανακοινώθηκε από τους κυβερνητικούς φορείς, τα παιδιά που καταγράφονταν επίσημα στο σύστημα ήταν μόλις 137.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι αν αυτή η «διαφορά αριθμών» αποτελεί και μια αιτία «μπλοκαρίσματος» να ενταχθούν σε δομές κι άλλα παιδιά, όπως αυτά των νοσοκομείων. Η «Κιβωτός» δήλωνε ψευδώς ότι φιλοξενούσε περισσότερα παιδιά, προφανώς για να προσελκύει περισσότερες δωρεές και κρατικές επιχορηγήσεις. Τα περισσότερα δωμάτια, όμως, παρέμεναν άδεια, κάτι που σήμαινε και λιγότερα έξοδα για την ίδια την ΜΚΟ, αλλά χωρίς να μειώνονται τα έσοδά της. Έτσι, είναι πιθανό να απαντούσε αρνητικά στα αιτήματα να δεχθεί κι άλλα παιδιά στις δομές της.

Ο νέος νόμος προβλέπει επίσης ότι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί στις κατά τόπους Περιφέρειες υποχρεούνται να υποβάλλουν δυο φορές τον χρόνο αναλυτικές εκθέσεις για κάθε δομή. Στην περίπτωση τον δομών της Κιβωτού, καμία τέτοια έκθεση Περιφέρειας δεν έχει δει μέχρι σήμερα το φως της δημοσιότητας. Από τις εκθέσεις θα μπορούσε να διαφανεί αν οι έλεγχοι είναι τυπικοί ή ουσιαστικοί. Αρμόδιο για να επιβάλλει τη διαδικασία είναι το υπουργείο Εργασίας.

Μιχάλης Γιαννάκος, πρόεδρος ΠΟΕΔΗΝ

Ραγδαία πτώση στις πράξεις υιοθεσίας την τελευταία 5ετία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ

Μόνο την τελευταία πενταετία στη χώρα μας υπήρξε μείωση 53% στις υιοθεσίες. Συνολικά, στην Ελλάδα λειτουργούν σήμερα 82 δημόσιες, ιδιωτικές και εκκλησιαστικές δομές παιδικής προστασίας. «Από 2.400 παιδιά που είχαμε σε ιδρύματα, σήμερα έχουμε 1.400», δήλωνε πρόσφατα και μετά το ξέσπασμα του σκανδάλου της Κιβωτού, η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων: «Ήδη 1.000 παιδιά από ιδρύματα βρήκαν την κατάλληλη οικογένεια, μέσω της αναδοχής και της υιοθεσίας. Τα μισά είναι σε θετές οικογένειες και τα άλλα μισά σε ανάδοχες».

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, το 2017 έγιναν 393 πράξεις υιοθεσίας στη χώρα μας, το 2018 πραγματοποιήθηκαν 333, το 2019 μειώθηκαν σε 283, το 2020 ακόμα περισσότερο σε 217 και το 2021 σε 184. Υπάρχει μια πτώση 53,1% την τελευταία πενταετία στις υιοθεσίες. Οι αριθμοί δεν συμβαδίζουν με τις ανακοινώσεις του Υπουργείου.

Τα «αόρατα» παιδιά των νοσοκομείων δεν λαμβάνουν εκπαίδευση…

Αν και αποτελεί ποινικό αδίκημα η παραβίαση του νόμου περί υποχρεωτικής εκπαίδευσης, μια σημαντική παράμετρος για όσα συμβαίνουν με τα «αόρατα» παιδιά που χάνονται στις ρωγμές του συστήματος είναι ότι δεν πηγαίνουν σχολείο.

Η υποχρεωτικότητα της εκπαίδευσης επέστρεψε, λόγω της πανδημίας και των διαμαρτυριών για τη μάσκα, με την τροποποίηση στον νόμο του 2021. Ο νόμος περί υποχρεωτικότητας εφαρμόστηκε, σε βαθμό πλημμελήματος, για πρώτη φορά το 1985 («Όποιος έχει την επιμέλεια του προσώπου του ανηλίκου και παραλείπει την εγγραφή ή την εποπτεία του ως προς τη φοίτηση, τιμωρείται σύμφωνα με το άρθρο 458 του Ποινικού Κώδικα»). Μετά από διαδοχικές παρεμβάσεις είχε μετατραπεί αρχικά σε πταίσμα, ενώ στη συνέχεια η διάταξη που προέβλεπε ποινικές κυρώσεις καταργήθηκε.

Το 2021 δημοσιεύθηκε σε ΦΕΚ ο νόμος 4871/2021 «Μεταρρυθμίσεις στο νομοθετικό πλαίσιο της Εθνικής Σχολής Δικαστικών Λειτουργών και άλλες επείγουσες διατάξεις», στον οποίο περιλαμβάνεται διάταξη του υπουργείου Παιδείας για τις ποινές, με το άρθρο 88.

Συγκεκριμένα:

«Άρθρο 88: Υποχρεωτικότητα φοίτησης στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό σχολείο και στο γυμνάσιο

Τροποποίηση δεύτερου εδαφίου της παρ. 3 του άρθρου 2 του ν. 1566/1985. Το δεύτερο εδάφιο της παρ. 3 του άρθρου 2 του ν. 1566/ 1985 (Α’ 167), περί της εποπτείας της φοίτησης στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό σχολείο και στο γυμνάσιο από όποιον έχει την επιμέλεια του ανηλίκου, τροποποιείται, ώστε η παράλειψη εποπτείας να αφορά και σε όποιον έχει την πραγματική φροντίδα του ανηλίκου και να τιμωρείται με ποινή φυλάκισης μέχρι δύο (2) έτη και χρηματική ποινή, και η παρ. 3 του άρθρου 2 διαμορφώνεται ως εξής: «3. Η φοίτηση είναι υποχρεωτική στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό σχολείο και στο γυμνάσιο, εφόσον ο μαθητής δεν έχει υπερβεί το 16ο έτος της ηλικίας του. Όποιος έχει την επιμέλεια ή την πραγματική φροντίδα του ανηλίκου και παραλείπει την εγγραφή ή την εποπτεία του ως προς τη φοίτηση, τιμωρείται με ποινή φυλάκισης μέχρι δύο (2) έτη και χρηματική ποινή».

Οι Data Journalists έχουν ήδη απευθύνει ερωτήματα στον αρμόδιο Επίτροπο της Κομισιόν για τις Κοινωνικές Υποθέσεις, Νίκολας Σμιτ (Λουξεμβούργο), σχετικά με το αν γνωρίζει για το σκιώδες καθεστώς των απροστάτευτων παιδιών σε ελληνικά νοσοκομεία που αποκαλύπτει η έρευνά μας και για το γεγονός ότι – εκτός των άλλων – δεν λαμβάνουν εκπαίδευση και μέριμνα κοινωνικοποίησης. Επίσης, αν έχει υπ’ όψιν του κάτι ανάλογο σε άλλες χώρες – μέλη της ΕΕ, όπως και για τις ευρωπαϊκές κατευθύνσεις. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε λάβει απάντηση στα ερωτήματά μας.

Συνέντευξη με την Αγγελική Κρικρή, Επιμελήτρια Α΄, Χειρουργικής Παίδων και μέλος της 5μελούς της ΕΙΝΑΠ του Νοσοκομείου «Αγία Σοφία»

«Ένα παιδί βγαίνει και λέει “πάω στο κυλικείο”. Και γυρίζει έχοντας κάνει χρήση ουσιών…»

Αναμασούμε όλοι για χρόνια, ότι δεν υπάρχουν δομές στην Ελλάδα στις οποίες θα μπορεί να γίνει ακόμη και η Πρωτοβάθμια εκτίμηση του παιδιού που αφορά στο ιατρικό του κομμάτι. Δεν μπορεί να διανοηθεί κανείς ότι ένα παιδί θα πρέπει να μείνει μέσα σε ένα νοσοκομείο για να αντιμετωπιστεί το κομμάτι της διεκπεραίωσης και να αποφασίσει στη συνέχεια ο εισαγγελέας και όλοι οι υπεύθυνοι που θα πάει το παιδί.

Η δική μου γνώμη είναι ότι όταν γίνει η περάτωση όλων των εξετάσεων που έχουμε να κάνουμε εμείς, από τη στιγμή που ο γιατρός θα κάνει αυτό που πρέπει και το παιδί θα σιτιστεί, θα αντιμετωπιστεί π.χ. το κάταγμα του, θα μπει ο γύψος, θα γίνει το χειρουργείο του, μετά λογικά, δεν θεωρείται ασθενής κι έτσι θα πρέπει να φύγει.

Αντιθέτως, μπαίνουμε σε έναν κυκεώνα γραφειοκρατίας, που σημαίνει ότι πρέπει να μιλήσουμε με την Αστυνομία, με τον Εισαγγελέα Ανηλίκων, να έρθουν τα χαρτιά του.

Εξηγώ: Στέλνω εγώ την έκθεσή μου ως γιατρός αναφέροντας τι έχει το παιδί, σωματικά εάν έχει κακοποιηθεί, διότι δεν μπορώ να αξιολογήσω την ψυχική του υγεία. Και λέω έχω ένα παιδί που το έχουν χτυπήσει με κλωτσιές στην κοιλιά, δεν έχει ευρήματα από τον έλεγχο του και είναι καλά. Θα παραμείνει μια-δύο ημέρες και στη συνέχεια θεωρητικά αυτό το παιδί θα μπορούσε να αποδεσμευτεί από άρρωστος. Δεν γίνεται όμως αυτό. Και μπορεί να καθίσει έναν μήνα ακόμη περιμένοντας να γίνουν οι παιδοψυχιατρικές συνεδρίες, να περάσει ο ιατροδικαστής και να γράψει την έκθεσή του. Αυτό όλο το κομμάτι δεν θα έπρεπε να αφορά στο Νοσοκομείο. Έπρεπε να υπάρχει μια άλλη δομή να την κάνει. Να είναι μια δημόσια δομή, όπου αφού περατωθεί το επείγον της κατάστασης του παιδιού, τα υπόλοιπα να γίνονται σε αυτήν. Έτσι ώστε το παιδί εκεί που είναι να έχει σχολείο, να περνά δάσκαλος, να έχει playroom να παίζει, να μην είναι στο Νοσοκομείο και να μη θυμίζει τίποτα Νοσοκομείο. Να έχει το σαλόνι του, το υπνοδωμάτιο του.

Η απόφαση του Εισαγγελέα για το που θα πάει το παιδί είναι πάρα πολύ δύσκολη, γιατί δεν μπορείς να πεις παίρνω την επιμέλεια έτσι εύκολα. Πρέπει να δεις το περιβάλλον και να γίνουν για τους ανάδοχους γονείς οι απαραίτητες ψυχιατρικές συνεδρίες.

Καθώς επίσης και να έχεις εξετάσει και τους φυσικούς γονείς. Το να κάνουμε τον ντεντέκτιβ και το παιδί να νοσηλεύεται δίπλα σε κάποιο άλλο που νοσεί από βρογχιολίτιδα, πνευμονία, χρόνιο νόσημα ή σκωληκοειδίτιδα, δεν είναι ωραίο. Γιατί και τα άρρωστα παιδιά ενοχλούνται και τα παιδιά με Εισαγγελική εντολή ενοχλούνται βιώνοντας την αρρώστια και γενικότερα πρόκειται για άσχημες καταστάσεις.

Τα παιδιά αυτά δεν μένουν σε ξεχωριστούς από τα άρρωστα παιδιά θαλάμους;

Όχι, όχι, ως επί το πλείστον μοιράζονται.

Άρα, κινδυνεύουν κι αυτά να νοσήσουν;

Στην προηγούμενη εφημερία που ήταν διπλή (Κυριακή και Δευτέρα), εξετάστηκαν στα Επείγοντα περίπου 800 παιδιά και έγιναν περίπου 120 εισαγωγές συνολικά στα Παιδιατρικά τμήματα. Από αυτά τα 20 ήταν εμπύρετα και με λοιμώδη και μεταδοτικά νοσήματα. Άρα λοιπόν, δεν στερείς να τους στερήσεις ένα κρεβάτι.

Καθώς τα ιδιωτικά νοσοκομεία αυτή την περίοδο είναι πλήρη, λόγω των λοιμώξεων, πολλές φορές στέλνουν παιδιά στα δημόσια παιδιατρικά Νοσοκομεία. Τα Νοσοκομεία είναι για θεραπεία και το νοσηλευτικό προσωπικό δεν είναι υποχρεωμένο να κάθεται να φροντίζει ένα παιδί που δεν έχει εισαχθεί σε αυτά για νοσηλεία.

Και το ακόμα χειρότερο, μη μιλώντας για τα κακοποιημένα μόνο παιδιά, τα παιδιά που είναι χρήστες. Για παράδειγμα ένα κορίτσι ή ένα αγόρι που κάνει χρήση ναρκωτικών κι έχει και σεξουαλικές επαφές. Βγαίνει και λέει «πάω στο κυλικείο». Και γυρίζει έχοντας κάνει χρήση… Έχει πάρει τη δόση του στον εξωτερικό χώρο του Νοσοκομείου. Το παιδί αυτό δεν είναι υπό επιτήρηση. Έχει μόνο μια νοσηλεύτρια που κάνει τη βάρδια της. Η γυναίκα αυτή όμως πρέπει να ασχοληθεί με τις νοσηλείες της. Δεν είναι δεσμοφύλακας.

Μου κάνει εντύπωση, πώς ένα παιδί μπορεί να βρει τόσο εύκολα τη δόση του μέσα στο χώρο του Νοσοκομείου;

Η κατάσταση αυτή είναι μια κοινή διαπίστωση που συζητιέται ανάμεσα στους εργαζόμενους, από τη στιγμή που όλοι μας έχουμε παρατηρήσει συγκεκριμένες συμπεριφορές. Δηλαδή, δεν μπορεί ένα παιδί να είναι στα καλά του και μόλις γυρίζει στο δωμάτιό του να έχει παραισθήσεις λέγοντας ασυναρτησίες. Κάτι έχει μεσολαβήσει σε αυτό το διάστημα. Αυτό εννοώ. Δεν το έχω δει με τα ίδια μου τα μάτια. Είναι μια λογική υπόθεση.

Με ποιους τρόπους φτάνει ένα παιδί στο Νοσοκομείο;

Η γραφειοκρατία που υπάρχει σε αυτή τη διαδικασία είναι τεράστια. Για παράδειγμα: Έρχεται στο Νοσοκομείο από το σπίτι του το παιδί χτυπημένο. Το προσωπικό καλείται να φτιάξει το φάκελο.

Και η Εισαγγελική εντολή με βάση τι στοιχεία έχει βγει;

Με το χαρτί που στέλνουν οι γιατροί. Απευθύνομαι στον Εισαγγελέα δηλώνοντας ότι παρέλαβα ένα παιδί είτε από το ΕΚΑΒ, είτε το έφερε η μητέρα του και έχει συγκεκριμένα ευρήματα. Όπως π.χ. κάκωση, κάταγμα στο κεφάλι ή με τον συνοδό (πολλές φορές τη μητέρα) να αναφέρει πιθανή σεξουαλική επαφή στο σχολείο ή από άλλο συγγενικό πρόσωπο.

Κάτι που εμείς πιστοποιούμε συντάσσοντας την έκθεση, αλλά η γνώμη του χειρουργού και των γιατρών δεν έχει νομική υπόσταση. Για να γίνει αυτό πρέπει να λάβει γνώση η Εισαγγελία Ανηλίκων, ώστε να διατάξει την Ιατροδικαστική εξέταση διότι δεν είναι αυτεπάγγελτο. Ξεκινά εκ νέου εξέταση η οποία στηρίζεται σε αυτά που έχουμε διαγνώσει, αλλά μπορεί να ζητήσει και επιπλέον εξετάσεις. Δηλαδή, μπορεί να ζητήσει ολόσωμη αξονική, επιπλέον εκείνης που έχει γίνει ήδη στο κεφάλι, μιας ακτινογραφίας στα χέρια, η έναν υπέρηχο κοιλιάς, αιτιολογώντας το γιατί υπάρχουν και δυο παλιά κατάγματα από προηγούμενη κακοποίηση. Αξονική θώρακος, μαγνητική εγκεφάλου, οτιδήποτε μπορεί να ζητήσει ο Ιατροδικαστής.

Στηρίζεται στη δική σας γνωμάτευση;

Θα λάβει γνώση από την αρχική γνωμάτευση των γιατρών. Ο Ιατροδικαστής όμως πρέπει να το επιβεβαιώσει. Γιατί υπάρχει και η περίπτωση η δική του εξέταση να βγάλει λάθος την προηγούμενη.

Πολλές φορές το συζητάμε οι γιατροί μεταξύ μας και λέμε ότι μπορεί να οδηγήσουμε ένα φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον σε μια ταλαιπωρία πιθανής σεξουαλικής κακοποίησης που δεν θα επαληθευτεί στο τέλος. Αυτό μπορεί να συμβεί και μόνο γιατί υπάρχει μια υποψία. Διότι έχουμε ηθική υποχρέωση, ακόμα και υποψία να έχουμε, να κινητοποιήσουμε τον μηχανισμό, μιας και κανένα κακοποιημένο παιδί δεν πρέπει να ξεφύγει από τον έλεγχο. Καλύτερα να υποβληθεί σε ταλαιπωρία το οικογενειακό του περιβάλλον με την υποψία και μόνο, παρά να μην ελεγχθεί το παιδί σωστά και να γυρίσει πίσω σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον.

Άρα, δύο πηγές τροφοδοτούν τα νοσοκομεία: Η μία είναι η άμεση, όπου παιδιά φθάνουν στο νοσοκομείο κακοποιημένα με το ΕΚΑΒ ή τα φέρνουν γονείς, συγγενείς ή οι γείτονες και στη συνέχεια απομακρύνονται από το κακοποιητικό περιβάλλον και η δεύτερη είναι να γίνει μια καταγγελία, να αποφανθεί κάποιος κοινωνικός λειτουργός και μετά με Εισαγγελική Εντολή να έρθει το παιδί στο Νοσοκομείο.

Πρόκειται για ένα κομμάτι δεν το γνωρίζω, διότι τα πιο χρόνια περιστατικά φθάνουν στα Παιδιατρικά τμήματα. Δηλαδή, για παράδειγμα, αναφέρει η μητέρα, ή έχει προηγηθεί από τον Δήμο, από την Κοινωνική Υπηρεσία του, μια πιστοποίηση της οικογενειακής βίας, της οικονομικής δυσπραγίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι πρόκειται για μια μορφή κακοποίησης να μην ταΐζεις το παιδί σου όχι επειδή το θες, αλλά επειδή οικονομικά δεν μπορείς.

Ειδικά σε αυτές τις περιπτώσεις τα παιδιά δεν θα έπρεπε να έρχονται καν στο Νοσοκομείο. Συνυπολογίζοντας εδώ ότι δεν υπάρχει και η σχετική ευχέρεια και από την Εισαγγελία Ανηλίκων και από τους Ιατροδικαστές, καθώς οι Ιατροδικαστές που υπάρχουν στην Ιατρική Σχολή είναι ελάχιστοι. Και πόσες υποθέσεις μπορεί να δει τη μέρα ένας άνθρωπος και να κάνει σωστά τη δουλειά του, χωρίς να κάνει λάθος, ώστε να βγάλει μια έκθεση η οποία να ανταποκρίνεται 100% στην πραγματικότητα; Πρέπει λοιπόν, να γίνει με τον σωστό τρόπο. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται περισσότερο προσωπικό, σε ολόκληρη την αλυσίδα των εμπλεκομένων.

Γιατί πρέπει το κάθε παιδί να παραμένει μέσα στα Νοσοκομεία;

Θα μπορούσε να εντάσσεται εξ’ αρχής σε μια δομή, ώστε να μην περνάει μέσα από τα Νοσοκομεία και ο Ιατροδικαστής να γράφει στην έκθεσή του τις εξετάσεις στις οποίες θέλει να υποβληθεί το παιδί, ώστε αυτές να γίνονται με το ίδιο ως εξωτερικό ασθενή των Νοσοκομείων, γυρνώντας μετά την ολοκλήρωσή τους, στη Δομή προστασίας που έχει μέσα κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους, παιδοψυχολόγους και παιδίατρο. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη τα παιδιά αυτά να παραμένουν στο νοσηλευτικό ίδρυμα.

Η σωστή σειρά είναι να πηγαίνουν στα ιδρύματα και από τα ιδρύματα να έρχονται για τις όποιες εξετάσεις στα Νοσοκομεία;

Προφανώς. Εκτός βέβαια από τις περιπτώσεις βαριάς σωματικής κακοποίησης, που χρειάζεται χειρουργείο άμεσα. Που και πάλι, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μείνει για μεγάλο διάστημα στο Νοσοκομείο.

Αναφέρω χαρακτηριστικά ως παράδειγμα, ότι υπάρχει ένα μωρό από τον Μάιο, το οποίο έφθασε όταν ήταν 3-4 μηνών και τώρα είναι 1,5 έτους, με σοβαρό πρόβλημα υγείας -Συγγενές Μεγάκολο- του οποίου η μητέρα είναι στη φυλακή και στο οποίο έπρεπε να γίνει μια σειρά εξετάσεων, ώστε να χειρουργηθεί. Πήγαν όλα καλά, αλλά το παιδί είναι ακόμα στο Νοσοκομείο, γιατί ψάχνουν να βρουν ένα Ίδρυμα να το πάνε, ώστε να μην πάει στη φυλακή με την μητέρα του. Γιατί ενώ ήρθε από το σπίτι του, οι συγγενείς το εγκατέλειψαν σε εμάς, με τον πατέρα του να είναι «εξαφανισμένος».

Έχει βγάλει δοντάκια, περπατάει, του πήραμε καρότσι, του παίρνουμε ρούχα. Αυτό το παιδί λοιπόν, δεν θα έπρεπε να είναι με εμάς, θα έπρεπε να είναι σε έναν ωραίο παιδικό σταθμό, ολοήμερο, που να έχει μέσα όλες αυτές τις ειδικότητες που θα το υποστηρίξουν και μετά να βρεθεί η Δομή ή ένα Ίδρυμα όπως το «Μητέρα» στους Αγίους Αναργύρους.

Το ορφανοτροφείο δεν είναι καλή επιλογή. Τα παιδιά στους θαλάμους διαβιούν σε άθλιες συνθήκες υγιεινής, πώς μπορείς να στείλεις εκεί ένα παιδί;

Εσείς έχετε τη δυνατότητα επιλογής; Ή άμα σας έρθει η Εισαγγελική εντολή, γιατί ξέρω ότι αυτά τα παιδιά φεύγουν με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο και έρχονται, εσείς πρέπει να τα στείλετε όπου σας πούνε;

Περιμένουμε την απόφαση, χωρίς φυσικά να μπορούμε να την αλλάξουμε ή να την επηρεάσουμε με κάποιο τρόπο. Δεν κρίνουμε εμείς τις συνθήκες που επικρατούν στις δομές στις οποίες στέλνονται τα παιδιά μετά από εδώ.

Με το «Χαμόγελο του Παιδιού» παραδείγματος χάριν, υπάρχει άριστη συνεργασία. Άριστη και με μεγάλο έργο αυτό που γίνεται εκεί. Προσωπικά, αισθάνομαι σίγουρη όταν ακούω ότι ένα παιδί θα μεταφερθεί εκεί. Αισθάνομαι μεγάλη ασφάλεια.

Μετά από όλα αυτά που γίνονται γνωστά σήμερα, μέσα από τη λειτουργία της «Κιβωτού του Κόσμου», το πρόβλημα είναι ότι προφανώς δεν μπορούμε να στηριζόμαστε σε ιδιωτικές Δομές και Ιδρύματα που ξεκινούν από πρωτοβουλίες ανθρώπων, που για παράδειγμα έχασαν το παιδί τους από καρκίνο, όπως ο κύριος Κώστας Γιαννόπουλος. Η όπως η κυρία Μαρία Τρυφωνίδου με τη «Φλόγα» για τα παιδιά με καρκίνο, που έχει προσφέρει μεγάλο έργο και δεν προβάλλεται.

Γνώμη μου είναι ότι ένα Κράτος Πρόνοιας δεν πρέπει να στηρίζεται σε τέτοιες πρωτοβουλίες. Και που -ως πρόσωπα εμπιστοσύνης- όσο οι ίδιοι ζουν και μπορούν να ελέγχουν, έχει καλώς. Αλλά και πάλι, ενώ ο μικρός σχηματισμός ελέγχεται εύκολα, όταν αυτός μεγαλώσει και ακόμη περισσότερο γιγαντωθεί, τα πράγματα δυσκολεύουν για τέτοια σχήματα. Και φυσικά, όπου υπάρχει «χρήμα» παρατηρείται το φαινόμενο μέσα από τις ΜΚΟ, αυτά να ξεπλένονται.

Δραστηριοποιούνται εθελοντικές ομάδες;

Εθελοντικές ομάδες κυριών της Εκκλησίας δραστηριοποιούνται. Αλλά για παράδειγμα είχα κάποια στιγμή δύο παιδάκια που νοσούσαν με ψώρα. Αυτές οι κυρίες για να δεχτούν να τα φροντίσουν θέλουν πιστοποίηση από Δερματολόγο, ότι δεν έχουν κάτι λοιμώδες και μεταδοτικό. Διότι πολύ φυσιολογικά, δεν είναι υποχρεωμένος ο εθελοντής να έρθει σε επαφή με ασθένειες με κίνδυνο να μολυνθεί ο ίδιος. Οπότε αυτές οι περιπτώσεις παιδιών μένουν εκτός εθελοντικής φροντίδας.

Αυτή τη στιγμή είναι γύρω στα 16 παιδιά;

Δεν γνωρίζω.

Από μεριάς Πολιτείας ποιος είναι υπεύθυνος για αυτά τα παιδιά;

Το υπουργείο Υγείας αναγκαστικά αντιμετωπίζει την κατάσταση εξυπηρετώντας τη διαχείριση αυτού του ζητήματος, εφ’ όσον φιλοξενούνται στα Νοσοκομεία. Υπεύθυνη για αυτά τα παιδιά, ώστε να μεταφερθούν σε κατάλληλες Δομές φιλοξενίας, είναι η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων αρμόδια για θέματα Πρόνοιας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Δόμνα Μιχαηλίδου.

Άρα είναι αρμοδιότητα του υπουργείου Υγείας επειδή είναι στα Νοσοκομεία, αλλά και του υπουργείου Εργασίας αφού η επιτήρηση των Δομών ανήκει σε αυτούς.

Αυτή η πολυδιάσπαση, όπου ο κάθε ένας σχηματισμός αναφέρεται σε πολλά υπουργεία στην Ελλάδα, είναι πρόβλημα. Ο Εισαγγελέας Ανηλίκων και οι Ιατροδικαστές δίνουν λογαριασμό στο υπουργείο Δικαιοσύνης, στα Νοσοκομεία, στο υπουργείο Υγείας και οι Δομές στο υπουργείο Εργασίας. Δεν υπάρχει μια σχηματισμένη δομή που να αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο υπεύθυνο κεντρικά. Επιβαρύνει και σε αυτήν την περίπτωση δηλαδή, η πολυδιάσπαση που υπάρχει παντού, ευνοώντας και τη γνωστή αντιμετώπιση: «Δεν είμαι εγώ ο υπεύθυνος».

Αυτό που υποστηρίζει η Δόμνα Μιχαηλίδου με τις συγκρίσεις του στυλ: “ήταν 350, ενώ τώρα είναι 70” δεν έχει καμία σημασία όταν μιλάμε για παιδικές ψυχές. Γιατί δεν είναι μόνο θέμα το αν ήταν 350, αλλά και τι κάνουμε για αυτά τα 70-80 που έμειναν.

Γιώργος Σέρβος, Καρδιολόγος, Αντιπρόεδρος του ΔΣ του «Αγλαΐα Κυριακού»: «Υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα στη φροντίδα και την παρακολούθηση μέσα στο νοσοκομείο των παιδιών αυτών»

Ποιες είναι οι κατευθυντήριες οδηγίες της ΕΕ και τα 15 εκατ. ευρώ στην Ελλάδα

Το 2015, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κάλεσε την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να θεσπίσουν μια Εγγύηση για τα Παιδιά, ώστε κάθε παιδί που είναι ευάλωτο «να έχει πρόσβαση σε δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, δωρεάν εκπαίδευση, δωρεάν παιδική μέριμνα, αξιοπρεπή στέγαση και επαρκή διατροφή».

Στη θεωρία, τα απροστάτευτα παιδιά μπορούν να ελπίζουν στο «δίχτυ ασφαλείας» του συστήματος της κάθε χώρας.

Στην πραγματικότητα όμως, αν και η ευρωπαϊκή κατευθυντήρια γραμμή είναι αυτή της από-ιδρυματοποίησης, ως η πιο ωφέλιμη για την μελλοντική ένταξη στην κοινωνία και την ψυχική υγεία των παιδιών, το σύστημα στα διάφορα κράτη-μέλη είναι κατακερματισμένο.

Τα δεδομένα που σχετίζονται με τους ανήλικους υπό φροντίδα είναι ελλιπή και αναξιόπιστα. Οι περισσότερες χώρες δεν έχουν καν αξιόπιστα στοιχεία.

Σε σχετική μελέτη που είχε αναθέσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία δημοσιοποιήθηκε το 2019, το συμπέρασμα ήταν πως αυτή η έλλειψη δεδομένων καθιστά αδύνατη την ακριβή εκτίμηση των παιδιών σε εναλλακτική φροντίδα και ειδικότερα των παιδιών σε ιδρυματική φροντίδα στην ΕΕ και ως εκ τούτου δεν μπορεί να καταγραφεί αναλυτικά η κατάστασή τους.

Ακόμη και σε περιπτώσεις που τα στατιστικά στοιχεία ήταν διαθέσιμα και ομαδοποιημένα, η έλλειψη ποιοτικών μελετών και μηχανισμών για τη συλλογή εμπειριών από τα ίδια τα παιδιά καθιστά πολλά από τα συμπεράσματα δύσκολα. Για την περίπτωση της Ελλάδας, για παράδειγμα, η έκθεση ανέφερε ότι «δεν υπάρχουν επίσημα δημοσιευμένα στοιχεία για τον πραγματικό αριθμό των παιδιών που ζουν σε ιδρυματική φροντίδα».

Πέρα από τα στατιστικά, το γενικό «όραμα» της ΕΕ είναι αυτό της από -ιδρυματοποίησης. Αποτελεί τον κεντρικό στόχο του ευρωπαϊκού πλαισίου όσον αφορά στην προστασία των ευάλωτων παιδιών. Η διαδικασία από-ϊδρυματοποίησης στα κράτη – μέλη έχει υποστηριχθεί από τα Ευρωπαϊκά Διαρθρωτικά και Επενδυτικά Ταμεία (ΕΔΕΤ) συμπεριλαμβανομένου του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου, του Ευρωπαϊκού Ταμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης και του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Αγροτικής Ανάπτυξης.

Η χρηματοδότηση διατίθεται για το κλείσιμο ιδρυμάτων, τη βελτίωση της ποιότητας και του φάσματος εναλλακτικών επιλογών φροντίδας, καθώς και για τη στήριξη οικογενειών σε κίνδυνο.

Στην πράξη, όμως, παρατηρούνται ακόμη σημαντικές διαφορές στις στρατηγικές των κρατών, έλλειψη πολιτικής θέλησης, κατακερματισμός στην κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ διαφορετικών υπουργείων ή υπηρεσιών του δημοσίου που δυσκολεύουν τον συντονισμό.

Σε πολλές χώρες που βρίσκονται σε προσπάθεια μεταρρύθμισης του συστήματος παιδικής μέριμνας συνεχίζει να επικρατεί μια διπλή προσέγγιση: ακόμη κι αν κάποια παιδιά μεταφέρονται στη φροντίδα με βάση την οικογένεια (μοντέλο αναδοχής), τα ιδρύματα εξακολουθούν να θεωρούνται αρκετά καλά για ορισμένες ομάδες παιδιών.

Η εκστρατεία «Opening Doors», που διεξήχθη από πέντε παγκόσμιου βεληνεκούς φορείς, εκ των οποίων οι περισσότεροι χρηματοδοτούνται από την ΕΕ, αναφέρει στην έκθεσή της το 2018: «Στην Ελλάδα κυριαρχεί ακόμα η γενική αντίληψη πως τα ιδρύματα είναι η κατάλληλη λύση για τα παιδιά χωρίς οικογένειες. Παρατηρείται έλλειψη ενός διαφανούς συστήματος εγγραφής και δεν υπάρχει πλαίσιο ποιοτικών προτύπων για τους παρόχους παιδικής φροντίδας».

Στην τελευταία της έκθεση δυο χρόνια μετά, κι αναφερόμενη πια συνολικά στην περίοδο 2014-20, επεσήμαινε πως «δεδομένου ότι δεν εφαρμόζεται στρατηγική ή σχέδιο για αποϊδρυματοποίηση στην Ελλάδα, τα ευρωπαϊκά κονδύλια 15 εκατ. ευρώ δεν κατευθύνθηκαν προς μεταρρυθμίσεις γι’ αυτόν τον σκοπό, αλλά διανεμήθηκαν στα παιδικά ιδρύματα».

Μαρία Αλιφιέρη, Τεχνολόγος στο Ακτινολογικό Τμήμα του «Αγλαΐα Κυριακού»: «Αυτά τα παιδιά δεν έχουν καμία μέριμνα εδώ»

Τι ισχύει εκτός Ελλάδος

Κίνα: Χαοτικό σύστημα παρόμοιο με της Ελλάδας

Ομοιότητες με το σκιώδες ελληνικό «σύστημα» των «αόρατων» ανήλικων στα νοσοκομεία δεν θα βρούμε στην Ευρώπη, αλλά στην Κίνα. Εκεί, τα παιδιά των νοσοκομείων ορίζονται επίσημα ως «ανήλικοι που παραμένουν χωρίς κηδεμονία σε ιατρικές εγκαταστάσεις για περισσότερους από έξι μήνες».

Επειδή αυτά τα παιδιά νομικά δεν ταξινομούνται ως ορφανά, εξαιρούνται από τις υπάρχουσες πολιτικές για την τοποθέτηση σε ιδρύματα. Ωστόσο, λίγα είναι γνωστά και στην Κίνα για αυτόν τον ευάλωτο πληθυσμό παιδιών. Μόνο τα τελευταία χρόνια ο αναδυόμενος πληθυσμός αυτών των ανήλικων τραβάει την προσοχή του κοινού.

Τον Απρίλιο 2022 δημοσιοποιήθηκε έρευνα για τα εγκλωβισμένα σε νοσοκομεία παιδιά από επιστήμονες του Τμήματος Κοινωνικής Εργασίας και Κοινωνικής Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο του Χονγκ Κονγκ. Το βασικό τους συμπέρασμα είναι ότι τα παιδιά σε γενικές γραμμές λάμβαναν επαρκή φροντίδα από τα νοσοκομεία αλλά τα βασικά τους δικαιώματα, όπως αυτό στην κοινωνικοποίηση ή στην εκπαίδευση, παραβιάζονται λόγω της έλλειψης ενός εθνικού συστήματος παιδικής προστασίας.

Οι κύριες αδυναμίες που καθιστούν αυτά τα παιδιά παράπλευρη απώλεια στο κινεζικό σύστημα είναι, σύμφωνα με την έρευνα:

1. Καθυστερημένη δράση μετά την αναφορά
2. Ανεπαρκείς υπηρεσίες παρακολούθησης
3. Αναποτελεσματικότητα του εθνικού συστήματος παιδικής μέριμνας.

Τα παιδιά των νοσοκομείων στην Κίνα διαφέρουν από τα νομικά χαρακτηριζόμενα ως «εγκαταλελειμμένα παιδιά» επειδή οι γονείς τους είναι ζωντανοί και δεν έχουν παραιτηθεί από την κηδεμονία τους. Οι γονείς τους δεν είναι άγνωστοι, αντιθέτως μπορούν να αναγνωριστούν μέσω του «διαδικτυακού συστήματος εγγραφής του νοικοκυριού», αλλά αρνήθηκαν ή δεν μπόρεσαν (λόγω π.χ. σύλληψης από τις αρχές κ.α.) να φροντίσουν τα παιδιά τους και τα άφησαν σε νοσοκομειακές εγκαταστάσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Ακριβώς επειδή αυτά τα παιδιά δεν αναγνωρίζονται από τον νόμο ως εγκαταλελειμμένα ή ορφανά, αποκλείονται από τις υπάρχουσες πολιτικές μόνιμης τοποθέτησης και επομένως παραμένουν στα νοσοκομεία. Όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα.

ΗΠΑ: Συνεργασία νοσοκομείων – υπηρεσιών Αυτοδιοίκησης

Η εγκατάλειψη μωρών και παιδιών στα νοσοκομεία παρατηρείται και σε άλλες χώρες. Οι ιατρικές εγκαταστάσεις θεωρούνται γενικώς ως ένα σχετικά «ασφαλές μέρος» για την εγκατάλειψη παιδιών, σε σύγκριση με άλλους δημόσιους χώρους.

Ως το 2009 κάθε Πολιτεία στις ΗΠΑ υποχρεώθηκε να θεσπίσει νόμους που επιτρέπουν σε ένα μη τραυματισμένο νεογέννητο να παραδοθεί στο προσωπικό ενός ασφαλούς καταφυγίου, όπως τα τμήματα επειγόντων περιστατικών νοσοκομείων.

Μόλις ο γονέας αποχωρήσει από το νοσοκομείο, το προσωπικό ειδοποιεί την τοπική υπηρεσία παιδικής μέριμνας ότι ένα παιδί εγκαταλείφθηκε νόμιμα. Η υπηρεσία αναλαμβάνει την επιμέλεια και ξεκινά τις διαδικασίες για την αναδοχή του παιδιού.

Παρέχεται ειδική επιμόρφωση στο προσωπικό των νοσοκομείων για την διασφάλιση του εγκαταλελειμμένου παιδιού κι ένα οργανωμένο σύστημα για τη συνέχεια.

Γερμανία: Πλήρως θωρακισμένο σύστημα για απροστάτευτα παιδιά

Με σκοπό την προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού, το γερμανικό Σύνταγμα καθορίζει την κατανομή ευθυνών μεταξύ γονέων και κυβέρνησης ως εξής:

• Η φροντίδα και η εκπαίδευση των παιδιών είναι δικαίωμα και καθήκον των γονέων. Η εθνική κοινότητα παρακολουθεί τις δραστηριότητές τους.
• Μόνο αν οι γονείς αποτυγχάνουν να εκπληρώσουν επαρκώς τα καθήκοντα φροντίδας και εκπαίδευσης των παιδιών τους, το κράτος δεν δικαιούται απλά να παρέμβει αλλά υποχρεούται.
• Αυτό συμβαίνει σε περιπτώσεις που ένα παιδί βρίσκεται σε κίνδυνο που οι γονείς είτε δεν μπορούν, είτε δεν θέλουν να αποτρέψουν.

Στην καρδιά του συστήματος στην Γερμανία βρίσκεται ο όρος «έκθεση παιδιού σε κίνδυνο», που στον νόμο έχει εδραιωθεί ως λεγόμενος απροσδιόριστος νομικός όρος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει νομικός ορισμός αλλά ότι είναι πάντα απαραίτητη μια ολιστική αξιολόγηση της κατάστασης κάθε παιδιού, ακριβώς επειδή πολλές και διάφορες καταστάσεις μπορεί να το θέτουν σε κινδύνους.

Για να ξεκινήσει η εντολή προστασίας ενός παιδιού από το κρατικό σύστημα πρέπει να υπάρχουν σημαντικές ενδείξεις κινδύνου για την ευημερία του, οι οποίες ποικίλουν. Πέρα από τον θάνατο των γονιών ή την εγκατάλειψη, άλλες μορφές μπορεί να είναι ο κίνδυνος για τη ζωή ή την υγεία ενός παιδιού, παραμέληση, σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, σεξουαλική κακοποίηση, ενδοοικογενειακή βία, να μην στέλνεται το παιδί στο σχολείο ή βάσιμη πρόβλεψη αποτυχίας του παιδιού για επίτευξη βασικής κοινωνικοποίησης.

Ο πυρήνας του συστήματος προστασίας του παιδιού αποτελείται από τα οικογενειακά δικαστήρια και τις Αρχές πρόνοιας παιδιών και νέων (Jugendämter). Υπάρχουν πάνω από 550 γραφεία παιδικής πρόνοιας σε όλη τη Γερμανία. Νόμοι υπάρχουν και στο επίπεδο των 16 ομόσπονδων κρατών, με στόχο την μεγαλύτερη συμμετοχή επαγγελματιών που εργάζονται στο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης και στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Τα νοσοκομεία παίζουν ρόλο κυρίως σε επίπεδο ανίχνευσης, διαπίστωσης και πρώτης αντιμετώπισης περιπτώσεων αμέλειας ή κακοποίησης ενός παιδιού. Δεν παρατηρείται η νόρμα να διαβιούν παιδιά τα οποία δεν έχουν ανάγκη νοσηλείας σε νοσοκομεία, ως χώροι «πάρκινγκ» παιδιών που το σύστημα δεν έχει τι να τα κάνει, όπως στην Ελλάδα ή την Κίνα.

Υπάρχουν, μάλιστα, εξειδικευμένα εξωτερικά ιατρεία παιδικής προστασίας σε διάφορες κλινικές σε ολόκληρη την χώρα, όπου οι Κοινωνικές Υπηρεσίες μεταφέρουν παιδιά για να εξεταστούν αν έχουν υποστεί κακοποίηση. Για παράδειγμα, μόνο στην ευρύτερη περιφέρεια του Βερολίνου υπάρχουν έξι περιφερειακά εξωτερικά ιατρεία παιδικής προστασίας με καθήκον να διερευνούν οξείες και χρόνιες μορφές σωματικής ή ψυχικής κακοποίησης, παραμέλησης, καθώς και σεξουαλικής βίας κατά των παιδιών.

Για την διερεύνηση συχνά απαιτείται συνεργασία μεταξύ επαγγελματιών κοινωνικής πρόνοιας και γιατρών, νοσοκόμων, μαιών, παιδιάτρων, μαιευτικών κλινικών, γραφείων πρόνοιας νέων, σχολείων και αστυνομίας. Σε περίπτωση που εργαζόμενοι στο υγειονομικό ή εκπαιδευτικό σύστημα διαπιστώσουν σημαντικές ενδείξεις για έκθεση παιδιού σε κίνδυνο, τότε υποχρεούνται να ειδοποιήσουν τις κοινωνικές υπηρεσίες.

Αν οι υπάλληλοι των κοινωνικών υπηρεσιών θεωρήσουν ότι πράγματι υπάρχει κίνδυνος για ένα παιδί τότε έχουν εκτεταμένες εξουσίες: Τους επιτρέπεται νόμιμα να απομακρύνουν τα παιδιά προσωρινά από το σπίτι των γονιών τους ή το οποιοδήποτε περιβάλλον που ζουν με τους κηδεμόνες τους, εάν ο κίνδυνος δεν μπορεί να αποφευχθεί με άλλο τρόπο.

Αν οι γονείς (ή οι κηδεμόνες) αντιτίθενται στην ανάληψη επιμέλειας του παιδιού από τις Αρχές, τότε η Αρχή Πρόνοιας Παιδιού κινεί την διαδικασία για να υπάρξει δικαστική απόφαση αφαίρεσης επιμέλειας από το Οικογενειακό Δικαστήριο. Ωστόσο, εξακολουθεί να μπορεί να πάρει το παιδί στη δική της επιμέλεια και να το απομακρύνει από τους γονείς.

Εκτός από καταστάσεις έκτακτης ανάγκης κατά τις οποίες η Αρχή Πρόνοιας Παιδιών μπορεί να αναλάβει προσωρινά την επιμέλεια ενός παιδιού, μόνο το Οικογενειακό Δικαστήριο μπορεί να προβεί στις απαραίτητες παρεμβάσεις στη γονική επιμέλεια. Αν η επιμέλεια περάσει στις Αρχές, τότε ένα παιδί μπορεί είτε να επιστρέψει στους γονείς αν στο μεταξύ γίνουν επιβεβλημένες παρεμβάσεις, είτε να αφαιρεθεί πλήρως η γονική επιμέλεια και το παιδί να απομακρυνθεί από τους γονείς.

Στις περιπτώσεις πλήρους αφαίρεσης της επιμέλειας εξετάζεται η πιθανότητα να δοθεί το παιδί για υιοθεσία. Επειδή, όμως, σε αυτή την περίπτωση χρειάζεται η συναίνεση των γονέων, οι υιοθεσίες είναι σχετικά σπάνιες. Έτσι οι επιλογές πρακτικά στο γερμανικό σύστημα είναι:

1. Αναδοχή: Οι Κοινωνικές Υπηρεσίες για τα παιδιά έχουν την ευθύνη για την επιλογή και την καταλληλότητα των αναδόχων. Για περιπτώσεις παιδιών με ειδικές δυσκολίες, τα άτομα που θα αναλάβουν την φροντίδα τους απαιτείται να έχουν επαγγελματικό υπόβαθρο όπως ψυχολογική, παιδαγωγική, θεραπευτική ή νοσηλευτική εκπαίδευση καθώς και σχετική πρακτική εμπειρία.
2. Τοποθέτηση σε ίδρυμα: Εδώ εγείρεται το ερώτημα σχετικά με την ιδρυματοποίηση των παιδιών, οπότε τουλάχιστον ως κατευθυντήρια πολιτική η επιλογή της ανάδοχης φροντίδας κρίνεται πιο ωφέλιμη για τα παιδιά.
3. Άλλες μορφές ομαδικών κατοικιών: Πρόκειται για κοινότητες και ομαδικά «σπίτια» που αποτελούν κοινές μορφές διαβίωσης για τα παιδιά και τον γονέα τους, ώστε να αποφευχθεί η τοποθέτηση του παιδιού σε τρίτους. Για παράδειγμα, αν μια νεαρή μητέρα δεν είναι σε θέση να φροντίσει σωστά το παιδί της τότε μπορεί να μεταφερθεί σε ένα τέτοιο «σπίτι» όπου θα το μεγαλώνει μέσα σε ένα υποστηρικτικό περιβάλλον που θα βοηθά και θα επιτηρεί.

Οι υπηρεσίες πρόνοιας στην Γερμανία είναι είτε κρατικές, είτε ιδιωτικά μη κυβερνητικά ιδρύματα που χρηματοδοτούνται από το κράτος.

Γαλλία: Η φροντίδα τρίτου και το Περιφερειακό Συμβούλιο

Στην Γαλλία, όταν ένα παιδί τίθεται σε κίνδυνο κακοποίησης, παραμέλησης ή εγκατάλειψης, η υπόθεσή του παραπέμπεται στο δικαστήριο ανηλίκων. Στο δικαστήριο μπορεί να αποταθεί ο ένας από τους γονείς (ή και οι δυο), το πρόσωπο που φροντίζει το παιδί ως κηδεμόνας του ανηλίκου, ο ίδιος ο ανήλικος ή ο εισαγγελέας.

Το δικαστήριο αποφασίζει για το που θα τοποθετηθεί το παιδί και το παραδίδει είτε στην φροντίδα τρίτου, είτε στην Υπηρεσία Παιδικής Ευημερίας (Aide Sociale à l’ Enfance) υπό την εξουσία του Προέδρου του Περιφερειακού Συμβουλίου.

Εάν οι γονείς ενός παιδιού είναι ανίκανοι ή αδιάφοροι να ασκήσουν την γονική μέριμνα, τότε το άτομο, το ίδρυμα, η Υπηρεσία Παιδικής Ευημερίας στην οποία τοποθετήθηκε το παιδί ή ένα μέλος της οικογένειας, μπορεί να προσφύγει στο δικαστήριο για να τους ανατεθεί πλήρως ή εν μέρει η άσκηση της γονικής μέριμνας.

Ιταλία: Με απόφαση δικαστηρίων

Όταν οι γονείς δεν επιδεικνύουν επαρκή ικανότητα να φροντίσουν τα παιδιά τους τα δικαστήρια αναθέτουν απευθείας την επιμέλεια στις κοινωνικές υπηρεσίες του τόπου κατοικίας της οικογένειας.

Αυτό συνήθως συνεπάγεται περιορισμό στην άσκηση της γονικής μέριμνας, που σημαίνει ότι οι αποφάσεις που αφορούν την υγεία, την εκπαίδευση και την ανατροφή του παιδιού λαμβάνονται από τις κοινωνικές υπηρεσίες.

Στις πιο σοβαρές περιπτώσεις το δικαστήριο διατάσσει την απομάκρυνση του παιδιού από το σπίτι της οικογένειας και γίνονται προσπάθειες για την ανατροφή του από ανάδοχο περιβάλλον.

Εάν υπάρχει σοβαρή παραμέληση ή βλάβη σε ένα παιδί, τότε και πάλι το δικαστήριο είναι το αρμόδιο που μπορεί να διατάξει την ανάκληση της γονικής μέριμνας.

Βέλγιο: Δίχως στρατηγική αποϊδρυματοποίησης

Η πλειονότητα των παιδιών που στερούνται τη γονική μέριμνα στο Βέλγιο μπαίνουν σε ιδρύματα. Για αυτά τα παιδιά δεν υπάρχει στρατηγική αποϊδρυματοποίησης.

«Η αποϊδρυματοποίηση στο Βέλγιο θεωρείται ότι πλήττει θέσεις εργασίας και η σταθερή απασχόληση των επαγγελματιών που εργάζονται σε ιδρύματα αποτελεί προτεραιότητα για το κράτος», σύμφωνα με τον νόμο.

Λόγω της εισροής ασυνόδευτων παιδιών μεταναστών και προσφύγων, έχουν ανοίξει κι άλλα ιδρύματα στη χώρα.

Ισπανία: Μοντέλο ιδρυματικής φροντίδας

Το σύστημα βασίζεται υπερβολικά στο μοντέλο ιδρυματικής φροντίδας, με την εναλλακτική υποστήριξη, όπως οι ανάδοχες οικογένειες, να είναι υποαναπτυγμένη.

Εμπόδιο αποτελούν και οι διαφορές του νομικού πλαισίου ανάμεσα στις διάφορες περιοχές της Ισπανίας. Από τα παιδιά που βρίσκονται σε εναλλακτική οικογενειακή φροντίδα (σε οικογένεια αλλά όχι των γονιών τους), το 70% τοποθετούνται σε συγγενικές οικογένειες.

Πάντως, υπάρχει η νομική μέριμνα ώστε τουλάχιστον όλα τα παιδιά ηλικίας κάτω των 6 ετών στην Ισπανία να έχουν οικογενειακή φροντίδα είτε με αναδοχή, είτε σε συγγενείς.

Εσθονία: Η εξαίρεση

Η Εσθονία φαίνεται να δίνει το φωτεινό παράδειγμα σε μια Ευρώπη μπερδεμένη πάνω στο θέμα της φροντίδας των απροστάτευτων παιδιών. Νομικά, αποδίδεται μεγάλη σημασία στην όσο το δυνατόν ταχύτερη μετάβαση από την ιδρυματική στη οικογενειακή φροντίδα.

Το νομοθετικό πλαίσιο, περιλαμβάνει παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών για ανάδοχους και συγγενείς φροντιστές, αλλά και εντατική εκπαίδευση διαρκείας στους εργαζόμενους σε χώρους ιδρυματικής φροντίδας.

Επιπλέον, ορίζεται από το εκσυγχρονισμένο νομικό πλαίσιο ότι η φροντίδα με βάση την αναδοχή πρέπει να είναι η πρώτη επιλογή για τα παιδιά σε εναλλακτική φροντίδα και ότι θα πρέπει να προωθείται από τους τοπικούς δήμους αυτή η λύση κι όχι η ιδρυματοποίηση.

Βρετανία: Το 80% σε ιδιωτικές «κερδοσκοπικές» δομές

Το 80% των «σπιτιών για παιδιά» σε Αγγλία και Ουαλία είναι ιδιωτικές δομές για παιδιά με σκοπό το κέρδος. Τα υπόλοιπα ανήκουν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα ή τοπικά συμβούλια.

Οι κυβερνήσεις της Σκωτίας και της Ουαλίας έχουν δεσμευτεί να βάλουν ένα τέλος στις εταιρείες που επωφελούνται από ευάλωτα παιδιά.

Ιταλία: Η έρευνα με τον κωδικό «Άγγελοι και Δαίμονες» το 2018

Σκάνδαλα και κακοποιήσεις στον υπόλοιπο κόσμο

Στην Ιταλία, στα τέλη του καλοκαιριού του 2018, ξεκίνησε μεγάλη έρευνα με την ονομασία «Άγγελοι και Δαίμονες», όταν η αστυνομία παρατήρησε ότι οι αναφορές για σεξουαλική κακοποίηση παιδιών από τις κοινωνικές υπηρεσίες στην περιοχή Val d’ Enza, στην επαρχία Reggio Emilia, ήταν ασυνήθιστα πολλές.

Η έρευνα αποκάλυψε ένα τεράστιο κύκλωμα που πουλούσε απροστάτευτα παιδιά σε ανάδοχους γονείς. Η ιταλική αστυνομία συνέλαβε 18 άτομα και έθεσε υπό έρευνα άλλα 27, μεταξύ των οποίων κοινωνικούς λειτουργούς, ψυχολόγους και γιατρούς, τον δήμαρχο της πόλης Bibbiano, κοντά στο Reggio Emilia, τον επιστημονικό διευθυντή τού μη κερδοσκοπικού ιδρύματος Hansel and Gretel μαζί με την σύζυγό του.

«Το δίκτυο είχε στηθεί με σκοπό να περάσει ως πρότυπο σύστημα πρόνοιας για κακοποιημένους κι απροστάτευτους ανηλίκους αυτό που στην πραγματικότητα ήταν μια παράνομη επιχείρηση εις βάρος των παιδιών», έγραφε η εφημερίδα La Repubblica.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, στόχος των δραστών ήταν να απομακρυνθούν ευάλωτα παιδιά από οικογένειες σε δύσκολες κοινωνικές καταστάσεις για να τα δώσουν, αντί χρημάτων, σε άλλους γονείς.

Η αστυνομία αποκάλυψε ότι το φερόμενο δίκτυο φροντίδας χρησιμοποιούσε διάφορες μεθόδους για να παρουσιάσει τα παιδιά ως κακοποιημένα σεξουαλικά από τους γονείς τους, ώστε να μπορέσουν στη συνέχεια να τα πουλήσουν σε ανάδοχους γονείς. Οι ψυχοθεραπευτές του δικτύου πλαστογραφούσαν παιδικές ζωγραφιές με σεξουαλικές αναφορές, ενώ χρησιμοποιούσαν ακόμα και ηλεκτροσόκ ως «μηχανές μνήμης» για να δημιουργήσουν σε παιδιά ψεύτικες αναμνήσεις κακοποίησης.

Τα στοιχεία και ο αριθμός των παιδιών δεν αποκαλύφθηκαν από την αστυνομία. Ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζουζέπε Κόντε, είχε χαρακτηρίσει τις κατηγορίες «τρομακτικές και σοκαριστικές». Η La Repubblica είχε αναφέρει ότι μερικοί από τους ανάδοχους γονείς κατηγορήθηκαν για σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών για τα οποία πλήρωσαν χρήματα ώστε να τα αποκτήσουν.

Αγγλία: Μαρτυρίες θυμάτων για την «υπόθεση Λάμπεθ»

Το 2021 αποκαλύφθηκε η «υπόθεση Λάμπεθ» που «πάγωσε» την Βρετανία. Αφορούσε πολυετή σεξουαλική κακοποίηση και βάρβαρη κακομεταχείριση παιδιών, σε «αδιανόητη κλίμακα» σύμφωνα με την έκθεση της ανεξάρτητης έρευνας (IICSA).

Τα παιδιά βρίσκονταν υπό την φροντίδα των κοινωνικών υπηρεσιών του Λάμπεθ και ζούσαν είτε σε δομές που ονομάζονται «ειδικά σπίτια για παιδιά», είτε υπό την υπηρεσία αναδοχής του Συμβουλίου του Λάμπεθ.

Η έκθεση κάνει λόγο για τουλάχιστον 705 ανήλικα θύματα που συνδέονταν με μόνο τρία από τα «σπίτια», αλλά «η πραγματική κλίμακα της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών υπό τη φροντίδα του «Lambeth Council» δεν θα γίνει ποτέ γνωστή και θεωρείται βέβαιο ότι είναι σημαντικά υψηλότερη από ό,τι έχει καταγραφεί επίσημα». Η έκθεση είχε χαρακτηριστεί από τον Βρετανό κυβερνητικό εκπρόσωπο ως «σοκαριστική».

Η σεξουαλική κακοποίηση ασκούνταν στα παιδιά επί πολλά χρόνια, από το προσωπικό, τους ανάδοχους, όπως και από εθελοντές σε χώρους δομών.

Μέσα σε 40 χρόνια, μόνο ένας ανώτερος υπάλληλος τιμωρήθηκε για τη συμμετοχή του στον κατάλογο κακοποίησης. Και μόλις έξι δράστες σεξουαλικής κακοποίησης που συνδέονται με δομές των κοινωνικών υπηρεσιών του Λάμπεθ, ορισμένοι από τους οποίους ήταν υπάλληλοι του δήμου, καταδικάστηκαν μεταξύ 1994-2019.

Οι κοινωνικές υπηρεσίες του Λάμπεθ κατηγορήθηκαν ότι:

• Το προσωπικό πρώτης γραμμής που απασχολούνταν με τη φροντίδα των πιο ευάλωτων παιδιών συχνά δεν λάμβανε μέτρα και δεν ενημέρωνε, αν και γνώριζε, για περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης.
• Προσλάμβαναν προσωπικό που γνώριζαν ότι αποτελούσε κίνδυνο για τα παιδιά.
• Απέτυχαν στην διερεύνηση υπαλλήλων που ήταν ύποπτοι για σεξουαλική κακοποίηση.
• Εξέθεταν τα παιδιά σε καταστάσεις όπου οι υπάλληλοι των υπηρεσιών γνώριζαν ότι κινδύνευαν να κακοποιηθούν.
• Επεδείκνυαν πλήρη αδιαφορία και πλήρη απουσία συμπόνοιας προς τα παιδιά-θύματα, τα οποία αφήνονταν να αντιμετωπίσουν μόνα τους το τραύμα της κακοποίησής τους.
• Απέκρυψαν καταγγελία βιασμού ακόμα κι όταν θύμα βρέθηκε νεκρό εντός της δομής.
• Όσον αφορά στους εθελοντές, δομές των κοινωνικών υπηρεσιών του Λάμπεθ άνοιγαν τις πόρτες τους σε οποιονδήποτε εκδήλωνε ενδιαφέρον να γίνει «φίλος με παιδιά», για παράδειγμα να τα βγάζουν έξω βόλτα, χωρίς κανέναν έλεγχο για την καταλληλότητά τους.

Μαρτυρίες έδωσαν κάποια από τα θύματα στους χώρους δομών και ανάδοχης φροντίδας. Τα ονόματα των θυμάτων προστατεύονται από τις βρετανικές Αρχές και αντ’ αυτών χρησιμοποιούνται κωδικοί:

1. Ο LA-A307 μεταφέρθηκε στην δομή Shirley Oaks των κοινωνικών υπηρεσιών του Λάμπεθ σε ηλικία 9 ετών. Περιέγραψε ότι άκουγε άλλα παιδιά να ουρλιάζουν τη νύχτα και ο ίδιος βίωνε τακτικά βία και σεξουαλική επίθεση. Κάποιες φορές των φωτογράφιζαν ενώ τον βίαζαν.
2. Η LA-A147 βρισκόταν υπό τη φροντίδα των κοινωνικών υπηρεσιών του Λάμπεθ από την ηλικία των 3 ετών και για την διάρκεια των δεκαετιών 1990-2000. Σε διάστημα δέκα χρόνων άλλαξε εννέα «σπίτια παιδιών», με τέσσερις διαφορετικές ομάδες ανάδοχων φροντιστών. Κατέθεσε ότι βιάστηκε από τον έφηβο γιο ενός αναδόχου γονέα στην ηλικία των 9 ετών και επίσης συχνά κακοποιούνταν σεξουαλικά από ηλικιωμένους άνδρες ενώ βρισκόταν στη φροντίδα των υπηρεσιών. Μέχρι την ηλικία των 13 ετών είχε αναπτύξει εθισμό στα ναρκωτικά.
3. Η περίπτωση του LA-A2. Το αγόρι βρέθηκε νεκρό σε ένα μπάνιο δομής στο Shirley Oaks το 1977. Οι κοινωνικές υπηρεσίες του Λάμπεθ δεν ενημέρωσαν ποτέ τον ιατροδικαστή ότι το παιδί κατήγγειλε πριν τον θάνατό του πως είχε κακοποιηθεί σεξουαλικά από τον Donald Hosegood, τον «πατέρα του σπιτιού» – δομής. Για τον συγκεκριμένο υπάλληλο, έξι από τα οκτώ παιδιά που «φρόντιζαν» αυτός και η σύζυγός του κατήγγειλαν ότι τα κακοποιούσε σεξουαλικά.
4. Ο LA-A7 περιέγραψε σεξουαλική κακοποίηση από τρεις άντρες-μέλη του προσωπικού, συμπεριλαμβανομένων δύο από την δομή South Vale. Δύο από αυτούς τον έπαιρναν και στα σπίτια τους όπου τον φωτογράφιζαν γυμνό. Ένας, ο Leslie Paul, καταδικάστηκε.

Σκωτία: Η μαρτυρία της Shirley Caffell

Πρόσφατα ήρθαν στην επιφάνεια για την Βρετανία σκάνδαλα για κακοποιήσεις και σεξουαλικές επιθέσεις σε «σπίτια» εταιρειών που αποκομίζουν τεράστια κέρδη. Τον Ιούνιο 2022 έγιναν γνωστές εφιαλτικές καταγγελίες εργαζομένων σε μια από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές δομές στη χώρα, την Calcot, που διαθέτει οκτώ «σπίτια» και τέσσερα σχολεία στην Ν. Αγγλία για παιδιά, τα οποία, για διάφορους λόγους δεν μπορούν να ζουν με τους φυσικούς τους γονείς.

Σε έρευνα του BBC διαπιστώθηκε ότι σε αυτές τις δομές δεν παρείχαν στα παιδιά εξειδικευμένο προσωπικό φροντίδας και διδασκαλίας ενώ λάμβαναν ειδική χρηματοδότηση από τις τοπικές αρχές για εκπαίδευση, ακόμα και με 23.000 λίρες το έτος ανά παιδί, δίχως οι ανήλικοι να λαμβάνουν διδασκαλία.

Οι Times έγραφαν τον Μάιο 2022 για «Κακοποιημένα παιδιά που γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης: «Κακοποιημένα παιδιά μεταφέρονται στη Σκωτία και γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης με σκοπό το κέρδος, επειδή τα αγγλικά συμβούλια παραιτήθηκαν από την ευθύνη τους και τα άφησαν στο έλεος των «εφιαλτικών» ιδιωτικών δομών».

Τον Ιούνιο του 2022 η 66χρονη Shirley Caffell κατήγγειλε στο πλαίσιο της έρευνας για την κακοποίηση παιδιών στη Σκωτία ότι υπέμεινε επί χρόνια ξυλοδαρμούς και βιασμούς όταν σε ηλικία 7 ετών μπήκε σε σπίτι φροντίδας παιδιών στο Εδιμβούργο αφότου η μητέρα της την εγκατέλειψε σε ένα πάρκο.

Το δημοτικό συμβούλιο του Εδιμβούργου δήλωσε ότι ζητά «ανεπιφύλακτα» συγγνώμη για αστοχίες που επέτρεψαν την καταχρηστική εκμετάλλευση παιδιών.

Η Shirley Caffell εισήχθη στο σύστημα και παρέμεινε σε ανάδοχο σπίτι στο Πορτομπέλο από τον Ιούνιο του 1965 ως τον Μάρτιο του 1968. Κακοποιήθηκε σεξουαλικά από έναν άντρα αλλά όταν το είπε αυτό στη δομή της την κατηγόρησαν ότι έλεγε ψέματα.

Άλλη φορά υποχρεώθηκε να ακολουθήσει έναν φροντιστή σε μια αποθήκη όπου την ξυλοκόπησε με ένα σκουπόξυλο. Όπως κατέθεσε, τα αγόρια στο «σπίτι» κακοποιούνταν με κλωτσιές και γροθιές στο πρόσωπο. Δήλωσε ότι ήταν μεταξύ των παιδιών που απομακρύνθηκαν από το «σπίτι» το 1968, μετά από μια φρικτή τιμωρία που επιβλήθηκε σε ένα άλλο κορίτσι εκεί: «Το κορίτσι αυτό το κατάντησαν σε φρικτή κατάσταση αφού το έγδυσαν και το έδειραν με μια ζώνη χτυπώντας την σε όλο της το σώμα».

Σε έρευνα για το σύστημα φροντίδας παιδιών που έκανε το καλοκαίρι το BBC της Ουαλίας μίλησαν παιδιά που ουσιαστικά μεγάλωσαν μπαινοβγαίνοντας στο σύστημα.

Ο Νάιαλ είπε ότι στους χώρους που έμενε στέλνονταν και άτομα που μόλις είχαν βγει από την φυλακή. Κάμποσες φορές τον έκλεψαν, ενώ σε καθημερνή βάση έβλεπε άλλους να γκρεμίζουν πόρτες, να σπάνε παράθυρα και να κουβαλάνε πάνω τους μαχαίρια.

«Θυμάμαι μια φορά να με ξυπνάει μια γροθιά στο πρόσωπο. Προσπαθούσα να φράζω την πόρτα μου αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Ήταν σαν να έβαλαν όλους τους προβληματικούς έφηβους κάτω από μια στέγη».

Πηγή: datajournalists.co.uk

Αναφερόμενος στο θέμα ο Διοικητής του Βοστανείου Γιώργος Καμπούρης παραδέχθηκε ότι το Σαββατοκύριακο δεν είχε θέρμανση τόνισε ωστόσο ότι γίνεται στο πλαίσιο της εξοικονόμησης ενέργειας και των πολιτικών που εφαρμόζονται στο δημόσιο τομέα.

Σε καταγγελίες που έκαναν στο «Νησί» πολίτες που βρέθηκαν το Σαββατοκύριακο στο Βοστάνειο Νοσοκομείο Μυτιλήνης, είτε ως ασθενείς είτε ως συνοδοί ασθενών, αναφέρουν ότι το κρύο μέσα στους θαλάμους του Ιδρύματος ήταν ιδιαίτερα αισθητό και μάλιστα σε ορισμένα τμήματα όπως το παθολογικό οι νοσηλευόμενοι ζητούσαν από το προσωπικό επιπλέον κουβέρτες για να ζεσταθούν.

«Αναζητούμε οικονομικές λύσεις θέρμανσης», δηλώνει ο Διοικητής του Βοστανείου, Γιώργος Καμπούρης. «Κατανοούμε την ανησυχία των συμπολιτών μας όμως θα πρέπει και αυτοί να κατανοήσουν ότι οι εποχές που είχαμε το θερμοστάτη στους 25 βαθμούς και άνοιγαν τα παράθυρα στους θαλάμους, έχουν παρέλθει… Είναι δύσκολο να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες και τα γούστα θέρμανσης όλων των νοσηλευόμενων, κάνουμε όμως το αυτονόητο, περιορίζουμε τα έξοδά μας όπως κάνει και ο κάθε συμπολίτης μας στο σπίτι του…».

«Συνειδητοποίησα στο πετσί μου την αδιαφορία και την κυνικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι Ελληνες στα δημόσια νοσοκομεία»

*Γράφει ο Γιώργος Μανέττας 

Δυστυχώς – όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων – χρειάστηκε να επισκεφθώ τα επείγοντα του Παίδων «Αγία Σοφία». Και βίωσα από πρώτο χέρι την ταλαιπωρία που υφίστανται οι «άτυχοι» συμπολίτες μας. Ξημερώματα Κυριακής, γύρω στις 5 το πρωί, περνάμε την πύλη του νοσοκομείου με τον τεσσάρων ετών γιο μου.

Οι ανυπόφοροι πόνοι στον βραχίονα του δεξιού χεριού του από ένα χτύπημα που υπέστη το προηγούμενο βράδυ σε παιδότοπο δεν τον άφηναν να κοιμηθεί. Η εξέταση από γιατρό δεν χωρούσε αναβολή. Η υποδοχή στο νοσοκομείο υποδειγματική και δεν προμήνυε σε τίποτα τι θα ακολουθούσε…

Ο θυρωρός ειδοποίησε το νοσηλευτικό προσωπικό για την άφιξή μας και μας υπέδειξε τον χώρο όπου έπρεπε να κατευθυνθούμε. Με βήμα ταχύ και τις οδηγίες του νοσηλευτικού προσωπικού πήγαμε στον χώρο του ιατρείου, όπου θα μας εξέταζε ο εφημερεύων παιδοορθοπεδικός. Καθίσαμε στην αναμονή και περιμέναμε υπομονετικά τη σειρά μας. Στο χαρτί προτεραιότητας έγραφε 5.22. Από εδώ και πέρα άρχισε ο Γολγοθάς μας…

Υπέθεσα – λανθασμένα – ότι ο γιατρός δεν θα αργούσε να μας εξετάσει, αφού δεν προηγούνταν κανείς πριν από εμάς. Στο ιατρείο ήταν ένα παιδί – γαλλικής, απ’ ό,τι μπόρεσα να καταλάβω, καταγωγής, ηλικίας περίπου 10 ετών – και κανείς άλλος για εξέταση. Αρα ήμασταν οι αμέσως επόμενοι.

Μετά από περίπου 40 λεπτά αναμονής και τον μικρό να παραπονιέται για πόνους έσπευσα να ρωτήσω τον γιατρό. Η απάντηση που εισέπραξα στην ερώτηση «πότε θα εξετάσει το παιδί», επιεικώς απαράδεκτη και εξοργιστική (για έναν νεαρό σχετικά επιστήμονα). «Είστε για χειρουργείο;» με ρωτάει. Και του απαντώ αυθόρμητα: «Εάν ήξερα, δεν θα ερχόμουνα σε εσάς». Με κοιτάει με ενοχλημένο ύφος και επιστρέφει στην εξέταση. Και εμείς στις θέσεις μας.

Προτεραιότητα

Περίπου ένα τέταρτο αργότερα περνάει η νοσηλεύτρια που μας έδωσε το χαρτί προτεραιότητας (απ’ ό,τι κατάλαβα, η προϊσταμένη). Εκανα το λάθος να τη ρωτήσω εάν συνηθίζεται στα επείγοντα να καθυστερεί τόσο η εξέταση των ασθενών και μάλιστα μικρών παιδιών που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής. Εμφανέστατα ενοχλημένη (ούτε λόγος για στοιχειώδη ευγένεια) μου απαντάει «ο γιατρός είναι μέσα» (εννοούσε μάλλον ότι υπάρχει γιατρός) και παίρνει την πρωτοβουλία να μπει η ίδια στο ιατρείο.

Ο γιατρός βγαίνει και μου λέει: «Εχω επείγον περιστατικό που είναι σοβαρό». Και του απαντώ: «Υπάρχει κάποιος άλλος γιατρός να μας εξετάσει, αφού εσείς είστε απασχολημένος;». Υπάρχει, απαντά, αλλά αυτή τη στιγμή είναι στο χειρουργείο. Σηκώνω τα χέρια ψηλά και κάνω την τελευταία ερώτηση: «Γιατρέ, εάν η καθυστέρηση αποβεί καθοριστική για την ανάρρωση του παιδιού μου, τι γίνεται;». Και παίρνω τη μνημειώδη απάντηση που θέλω να πιστεύω πως ούτε στην πλέον τριτοκοσμική χώρα δεν θα έδινε άνθρωπος που έχει δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη: «Ατυχήσατε…». Εμεινα κυριολεκτικά άφωνος.

Τότε συνειδητοποίησα στο πετσί μου την αδιαφορία και την κυνικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι «άτυχοι» Ελληνες στα δημόσια νοσοκομεία. Πλήρης απογοήτευση. Τελικά, ύστερα από σχεδόν δύο ώρες ένας άλλος γιατρός έκανε τον κόπο να μας εξετάσει. Ευτυχώς ο μικρός δεν είχε κάτι σοβαρό. Η ακτινογραφία ήταν καθαρή. Ενας πρόχειρος νάρθηκας (ιμάντας ανάρτησης χεριού) ήταν το παράσημο που εισέπραξε και ξεκούραση για τρεις τέσσερις ημέρες.

Το περιστατικό, πέρα από την προσωπική ταλαιπωρία, προκαλεί βαθιά θλίψη και οργή και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί έρχεται λίγα μόλις 24ωρα μετά το τραγικό περιστατικό με τον 49χρονο στην Πάτρα που έχασε άδικα τη ζωή του, επειδή δεν έτυχε της κατάλληλης προσοχής.

Η νοοτροπία

Δεν πιστεύω ότι είμαι ο μοναδικός πολίτης που υφίσταται τέτοια ταλαιπωρία στα δημόσια νοσοκομεία (εάν είμαι, θα πρέπει να παίξω Τζόκερ με τέτοια τύχη). Είναι προφανές ότι το δημόσιο σύστημα υγείας υποφέρει. Και υποφέρει κυρίως από τη νοοτροπία που διέπει το ανθρώπινο δυναμικό του. Κυρίως γιατί αυτοί που το απαρτίζουν δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι ταγμένοι να υπηρετούν τον άνθρωπο και υποχρεωμένοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους συμπολίτες τους.

Δυστυχώς τα χειροκροτήματα στα μπαλκόνια στη διάρκεια της πανδημίας για τους λειτουργούς της δημόσιας υγείας δεν φαίνεται να άλλαξαν πολλά πράγματα. Το πιο απογοητευτικό απ’ όλα είναι ότι καμία πολιτική ηγεσία διαχρονικά δεν είναι έτοιμη να συγκρουστεί με αυτή τη νοοτροπία προς όφελος της κοινωνίας. Φαίνεται ότι και εδώ υπερτερεί το πολιτικό κόστος. Τα συμπεράσματα, δικά σας…

Πηγή: ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΑ ΝΕΑ

Σε ισχύ τίθεται από την 1η Ιουλίου ο θεσμός του προσωπικού γιατρού, που αφορά όλους τους πολίτες από 16 ετών και άνω. 

Η επιλογή του γιατρού είναι ελεύθερη, ενώ η διαδικασία εγγραφής θα γίνεται ηλεκτρονικά μέσω ειδικής πλατφόρμας είτε από τον ίδιο τον πολίτη είτε από τον γιατρό και το προσωπικό δημόσιων δομών πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας. 

Σύμφωνα με την απόφαση, κάθε πολίτης που έχει συμπληρώσει το 16ο έτος της ηλικίας του και ο ενήλικος πληθυσμός εγγράφονται υποχρεωτικά σε προσωπικό γιατρό, ο οποίος είτε υπηρετεί σε δημόσια μονάδα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (κέντρα υγείας, ΤΟΜΥ κ.ά.) είτε είναι ιδιώτης συμβεβλημένος με τον ΕΟΠΥΥ. Με ευθύνη των υγειονομικών περιφερειών και του ΕΟΠΥΥ καταρτίζονται και αναρτώνται σε σχετική πλατφόρμα της ΗΔΙΚΑ ηλεκτρονικοί κατάλογοι με τα στοιχεία των προσωπικών γιατρών. Η επιλογή γίνεται από τον πολίτη ελεύθερα από τους σχετικούς καταλόγους. Από την υποχρέωση εγγραφής εξαιρούνται τα εν ενεργεία στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων. Οι ανασφάλιστοι θα καλυφθούν από προσωπικό γιατρό των δημόσιων δομών ΠΦΥ και μόνο στην περίπτωση που δεν είναι αυτό εφικτό θα εγγράφονται σε ιδιώτη προσωπικό γιατρό.

Βήμα – βήμα η διαδικασία εγγραφής

Η εγγραφή γίνεται ηλεκτρονικά είτε από τον ίδιο τον πολίτη είτε από το προσωπικό των δημόσιων μονάδων και τους προσωπικούς γιατρούς. Για τους ανήλικους εφήβους η εγγραφή θα γίνεται από τον κηδεμόνα.

Η διαδικασία για τον πολίτη είναι απλή:

• Μετά την είσοδό του στην πλατφόρμα – τα στοιχεία της οποίας θα ανακοινωθούν τις προσεχείς ημέρες – και η οποία γίνεται με τη χρήση των κωδικών Taxisnet, επιλέγει από λίστα με τους συμμετέχοντες ποιον γιατρό επιθυμεί.
• Για όσους γιατρούς έχουν συμπληρώσει το όριο εγγραφών τους (2.000 πολίτες) θα εμφανιστεί η ένδειξη «μη διαθέσιμος». Αφού επιλέξει ποιον θέλει και εγγραφεί σε αυτόν, θα λάβει σχετικό ενημερωτικό sms ή/και email και τους προσωπικούς κωδικούς του για την ηλεκτρονική πρόσβαση στον Ατομικό Ηλεκτρονικό Φάκελο Υγείας.
• Η εγγραφή μπορεί να γίνει πάλι μέσω της πλατφόρμας και από το προσωπικό δημόσιας μονάδας ΠΦΥ ή κατά την επίσκεψη στον γιατρό.
• Οι πολίτες οι οποίοι έχουν ήδη οικογενειακό γιατρό (βάσει του προηγούμενου συστήματος) λογίζονται ως εγγεγραμμένοι.
• Μετεγγραφή σε άλλο προσωπικό γιατρό επιτρέπεται μία φορά ανά έτος (το δικαίωμα μετεγγραφής ξεκινά την 1η Ιανουαρίου 2023).

Πώς θα λειτουργήσει το σύστημα παραπομπών

Με παραπομπή από τον προσωπικό τους γιατρό θα επισκέπτονται οι πολίτες από τις αρχές του προσεχούς έτους τους ειδικούς γιατρούς των δημόσιων δομών υγείας, αλλά και τους συμβεβλημένους με τον ΕΟΠΥΥ παρόχους υπηρεσιών υγείας, για τα μη επείγοντα προβλήματα υγείας. Οπως αναφέρεται στη σχετική υπουργική απόφαση, «ο προσωπικός γιατρός αντιπροσωπεύει το πρώτο σημείο επαφής του πολίτη με το δημόσιο σύστημα υγείας, λειτουργώντας ως πύλη εισόδου για την πρόσβαση των εγγεγραμμένων πολιτών στις δομές και στις υπηρεσίες Υγείας». 

Από την 1η Ιανουαρίου 2023, ο προσωπικός γιατρός θα παραπέμπει τον πολίτη σε γιατρούς ειδικοτήτων των κέντρων υγείας, στις δημόσιες δομές δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας φροντίδας υγείας και στους συμβεβλημένους με τον ΕΟΠΥΥ παρόχους υπηρεσιών υγείας. Δικαίωμα παραπομπής έχουν και οι ειδικοί γιατροί για τα θέματα της ειδικότητάς τους. 

Στις περιοχές που έχουν χαρακτηριστεί ως προβληματικές και άγονες (με βάση το σχετικό θεσμικό πλαίσιο), οι πολίτες μπορούν να εγγράφονται, σύμφωνα με το σύστημα παραπομπών, στην υγειονομική μονάδα της περιοχής τους (π.χ. περιφερειακό ιατρείο). 

Στην περίπτωση που η μονάδα καλύπτεται μόνο από αγροτικό γιατρό, η παραπομπή θα πραγματοποιείται σε συνεργασία με το πλησιέστερο κέντρο υγείας. 

Σύμφωνα με την απόφαση, καθορίζονται δύο κατηγορίες παραπομπών: 

1. Απλή παραπομπή με ισχύ 30 ημερολογιακών ημερών για τον προγραμματισμό μιας επίσκεψης σε ειδικό γιατρό. 

2. Παραπομπή χρόνιου νοσήματος με έναρξη την ημερομηνία έκδοσης και ισχύ 12 μηνών, για το σύνολο των απαιτούμενων επισκέψεων σε ειδικό γιατρό. 

Για την εξυπηρέτηση των έκτακτων και επειγόντων περιστατικών δεν θα απαιτείται παραπομπή. Τα επείγοντα περιστατικά αντιμετωπίζονται στις δημόσιες δομές υγείας, σύμφωνα με την ισχύουσα διαδικασία διαλογής ασθενών και τον βαθμό οργάνωσης αυτών των δομών.

Οι «ποινές» για όσους δεν εγγραφούν

Οι πολίτες που δεν θα επιλέξουν τον προσωπικό γιατρό θα έχουν αυξημένη συμμετοχή έως και 20% στο κόστος φαρμάκων, εξετάσεων και νοσηλίων.

Η επιβάρυνση θα ξεκινήσει από 10% επιπλέον από την έως τώρα ισχύουσα συμμετοχή από την 1η Οκτωβρίου και θα αυξηθεί στο 20% από τις αρχές του 2023.

Χθες δημοσιεύθηκαν στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως δύο υπουργικές αποφάσεις για τα αντικίνητρα σχετικά με τους πολίτες που δεν θα εγγραφούν σε προσωπικό γιατρό, αλλά και για τις αμοιβές των προσωπικών γιατρών.

Ειδικότερα:

• Από την 1η Οκτωβρίου 2022 θα ισχύσει πρόσθετη συμμετοχή στη φαρμακευτική δαπάνη του πολίτη ο οποίος δεν είναι εγγεγραμμένος σε προσωπικό γιατρό κατά ποσοστό 10% επιπλέον του καθορισμένου κατά περίπτωση ποσοστού συμμετοχής.
• Το ίδιο θα ισχύει και για τις εργαστηριακές και διαγνωστικές εξετάσεις και πράξεις, στα νοσήλια σε ιδιωτικές κλινικές και στις λοιπές παροχές του ΕΟΠΥΥ.
• Από την 1η Ιανουαρίου 2023 τα ποσοστά αυτά προσαυξάνονται κατά 10% επιπλέον της πρόσθετης συμμετοχής, ανερχόμενα σε 20% επί του καθορισμένου κατά περίπτωση ποσοστού συμμετοχής.
• Επιβάρυνση 20% στο κόστος φαρμάκων, εξετάσεων και νοσηλίων από τις αρχές του 2023.

Οι αμοιβές των γιατρών

Οι αμοιβές των προσωπικών γιατρών σύμφωνα με την υπουργική απόφαση κυμαίνονται από 20 έως 45 ευρώ ετησίως για κάθε εγγεγραμμένο πολίτη. Ειδικότερα, οι προσωπικοί γιατροί του ΕΣΥ και όσοι παρέχουν υπηρεσίες στο πλαίσιο των ΤΟΜΥ, εκτός από τις τακτικές μηνιαίες αποδοχές τους οι οποίες καλύπτουν 1.500 εγγεγραμμένους πολίτες, αποζημιώνονται για τους επιπλέον εγγεγραμμένους (υπενθυμίζεται ότι το όριο είναι 2.000) κατά κεφαλήν με 20 ευρώ ετησίως για κάθε πολίτη 16 έως 49 ετών, 23 ευρώ για κάθε πολίτη 50 έως 69 ετών και 25 ευρώ για κάθε πολίτη 70 ετών και άνω.

Αυτό σημαίνει ότι τυπικά έχουν τη δυνατότητα να αυξήσουν τις αποδοχές τους ετησίως έως και κατά 12.500 ευρώ. Για τους ιδιώτες συμβεβλημένους με τον ΕΟΠΥΥ προσωπικούς γιατρούς η αποζημίωση κατά κεφαλήν ορίζεται ως εξής: 20 ευρώ ετησίως για τον κάθε εγγεγραμμένο ηλικίας 16 έως 49 ετών, 30 ευρώ για τον κάθε εγγεγραμμένο 50 έως 69 ετών και 45 ευρώ για τον κάθε εγγεγραμμένο 70 ετών και άνω. Με βάση αυτά, η χαμηλότερη αμοιβή ενός ιδιώτη προσωπικού γιατρού για 2.000 εγγεγραμμένους πολίτες είναι 40.000 ευρώ ετησίως και η υψηλότερη 90.000 ευρώ ετησίως.

Εν τω μεταξύ, διευκρινίσεις από το υπουργείο Υγείας για το εάν μπορεί να οριστεί «προσωπικός» και γιατρός που δεν είναι συμβεβλημένος με τον ΕΟΠΥΥ, και εάν ο πολίτης θα έχει τη δυνατότητα άμεσης και ευθείας πρόσβασης σε ειδικό γιατρό χωρίς προηγούμενη παραπομπή από τον προσωπικό γιατρό ζητεί ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών.

Mike Adams 

Με αφορμή τους πυροβολισμούς στο ιατρικό κέντρο της Τάλσα αυτή την εβδομάδα, δίνεται μεγάλη προσοχή στη βία στα νοσοκομεία. Οποιαδήποτε πράξη μαζικής βίας κατά αθώων ανθρώπων είναι αποτρόπαια, ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε τη συστηματική, καθημερινή ιατρική βία που διαπράττεται κατά ασθενών από γιατρούς και χειρουργούς στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο.

Για την ιστορία, υπάρχουν πολλοί χειρουργοί και γιατροί που είναι θαυμάσιοι άνθρωποι και που σώζουν ζωές αντί να τις τερματίζουν. Οι γιατροί των επειγόντων περιστατικών, για παράδειγμα, σώζουν καθημερινά πολλές ζωές. Οι τραυματιοχειρουργοί επαναφέρουν ανθρώπους από το χείλος του θανάτου μετά από εργατικά ατυχήματα, τροχαία, δυστυχήματα και άλλες αιτίες. Δεν είναι όλοι οι γιατροί και οι χειρουργοί κακοί άνθρωποι. Αλλά ένας εκπληκτικός αριθμός από αυτούς είναι πραγματικά.

Οι γιατροί και οι χειρουργοί ασκούν καθημερινά ιατρική βία εναντίον αθώων ασθενών στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο:

Ορισμένοι χειρουργοί ακρωτηριάζουν παιδιά για κερδοσκοπικούς λόγους στο πλαίσιο χειρουργικών επεμβάσεων “τρανσεξουαλισμού” που προκαλούν μόνιμη παραμόρφωση.

 

Σχεδόν όλοι οι γιατροί σκοτώνουν ασθενείς με θανατηφόρα εμβόλια, παραβιάζοντας τον όρκο του Ιπποκράτη για το ” πρώτα να μη βλάψουν”. Δεν κάνουν καν βασική έρευνα σχετικά με την ασφάλεια των εμβολίων ή τα συστατικά των εμβολίων. Κάνουν τυφλά ενέσεις σε αμέτρητους ασθενείς και καταδικάζουν πολλούς από αυτούς να πεθάνουν.

 

Οι περισσότεροι ασκούντες το επάγγελμα γιατροί αρνούνται πειθήνια τις σωτήριες θεραπείες από τους ασθενείς με εμβόλια, όταν διατάσσονται να το κάνουν από “αρχές” όπως το HHS και το CDC. Παρακράτησαν την ιβερμεκτίνη, την υδροξυχλωροκίνη και άλλα ευεργετικά θεραπευτικά σκευάσματα που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές. Η παρακράτηση σωτήριων θεραπειών είναι μια μορφή ιατρικής βίας.

 

Πολλοί γιατροί στην Αμερική έλαβαν μέρος στην ανθρωποκτονία με αναπνευστήρα ασθενών με covid, συνδυάζοντας συχνά την ασφυξία στον αναπνευστήρα με βλάβη από remdesivir (στα νεφρά και τους πνεύμονες), με αποτέλεσμα άσκοπους θανάτους. Ακόμη και όταν προειδοποιήθηκαν να σταματήσουν αυτές τις αποτυχημένες πρακτικές, συνέχισαν να τις εφαρμόζουν και σκότωσαν άσκοπα αμέτρητα θύματα.

 

Όλα τα είδη των γιατρών λαμβάνουν συστηματικά μέρος στη μαζική δολοφονία ανθρώπινων μωρών καθώς γεννιούνται μέσω διαδικασιών έκτρωσης που τερματίζουν μια ανθρώπινη ζωή και φιμώνουν μια ανθρώπινη καρδιά που χτυπάει. Όλα αυτά πανηγυρίζονται από την πολιτική Αριστερά, η οποία υποστηρίζει ανοιχτά τη δολοφονία ανθρώπινων μωρών και την προετοιμασία μικρών παιδιών που δεν δολοφονούνται μέσω της άμβλωσης.

 

Σχεδόν όλοι οι γιατροί συνταγογραφούν θανατηφόρα φάρμακα σε παιδιά, εφήβους και ενήλικες, σκοτώνοντας 100.000 και πλέον Αμερικανούς κάθε χρόνο από φάρμακα εγκεκριμένα από τον FDA, όπως φάρμακα στατίνης, φάρμακα για την αρτηριακή πίεση, ακόμη και ψυχιατρικά φάρμακα που οδηγούν σε πράξεις βίας και αυτοκτονίας.

Ορισμένοι χειρουργοί στην Αμερική, την Κίνα και άλλα έθνη ασχολούνται ανοιχτά με τη συλλογή οργάνων από ζωντανούς ασθενείς, επειδή η επιχείρηση μεταμοσχεύσεων οργάνων είναι τόσο προσοδοφόρα. Μόλις αυτή την εβδομάδα, ένα άρθρο της Wall Street Journal αποκάλυψε ότι το περιοδικό Journal of Transplantation έχει καταγράψει εκατοντάδες περιπτώσεις Κινέζων χειρουργών που αφαιρούν όργανα από ζωντανούς ασθενείς (δηλαδή από εκείνους που δεν έχουν ακόμη κηρυχθεί νεκροί). Ακόμα χειρότερα, οι χειρουργοί εξήγαγαν την καρδιά που χτυπούσε από ζωντανούς ασθενείς ως μέρος των επεμβάσεων αφαίρεσης οργάνων. Όπως γράφει η WSJ, “…[Α]ντί να περιμένουν μέχρι οι δικαστικές αρχές να εκτελέσουν τον κρατούμενο, οι γιατροί πραγματοποίησαν οι ίδιοι την εκτέλεση -με εξαγωγή καρδιάς”.

Αυτό σημαίνει ότι σε πολλές περιπτώσεις οι χειρουργοί είναι δολοφόνοι. Είναι οι εκτελεστές. Αυτό είναι πέρα από ιατρική αμέλεια… πρόκειται για ιατρική δολοφονία.
Συλλογή οργάνων, αιμοκαλλιέργεια και εμπορία παιδιών στην Αμερική

Το σοκαριστικό είναι ότι αυτό συμβαίνει και στην Αμερική. Ο FDA παραδέχεται ανοιχτά ότι συλλέγει τα όργανα των αμβλωμένων ανθρώπινων μωρών προκειμένου να εκτελέσει τα ιατρικά πειράματα “εξανθρωπισμένων ποντικιών”.

Ο συγγραφέας Scott Carney έχει καταγράψει μερικές μόνο από τις φρικαλεότητες του ιατρικού συστήματος των ΗΠΑ στο βιβλίο του “The Red Market: On the Trail of the World’s Organ Brokers, Bone Theives, Blood Farmers, and Child Traffickers” (Η κόκκινη αγορά: Στα ίχνη των παγκόσμιων μεσιτών οργάνων, οι κλέφτες οστών, οι αγρότες αίματος και οι έμποροι παιδιών).

Ο βραβευμένος ερευνητής δημοσιογράφος και συντάκτης του Wired Scott Carney οδηγεί τους αναγνώστες σε ένα συναρπαστικό ταξίδι στον μακάβριο υπόκοσμο του παγκόσμιου παζαριού σωμάτων, όπου όργανα, οστά, ακόμη και ζωντανοί άνθρωποι αγοράζονται και πωλούνται στην Κόκκινη Αγορά. Τόσο συναρπαστικό όσο το CSI και τόσο ανοιχτόμυαλο όσο το Stiff της Mary Roach, το The Red Market του Carney ρίχνει ένα νέο, καυτό φως στην ανησυχητική, δισεκατομμυρίων δολαρίων επιχείρηση εμπορίας ανθρώπινων μελών, σωμάτων και εμπορίας παιδιών, εγείροντας ζητήματα και αποκαλύπτοντας διαφθορά που είναι σχεδόν τόσο παράξενη και σοκαριστική που δεν μπορεί κανείς να φανταστεί.

Πηγή : https://www.naturalnews.com/

______________________________

Τα άρθρα που δημοσιεύονται εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της ertopen.com .

Τραγική είναι η εικόνα από τις ελλείψεις προσωπικού στα πέντε νοσοκομεία της Δυτικής Μακεδονίας, όπως σημειώνει η Ενωση Γιατρών της περιοχής. ● «Η δωρεάν δημόσια υγεία στην περιοχή αργοπεθαίνει», τονίζει η ΕΙΝΔΥΜ. ● Την ίδια ώρα, ο δήμαρχος Κοζάνης εκπονεί ακριβές μελέτες που υπόσχονται νοσοκομεία - παλάτια με... ανταποδοτικούς όρους λειτουργίας.

Σήμα κινδύνου εκπέμπουν τα πέντε νοσοκομεία της Δυτικής Μακεδονίας, λόγω της υποστελέχωσης και της εξουθένωσης του ιατρικού προσωπικού που εξυπηρετεί τις ανάγκες της περιοχής, χωρίς ουσιαστικά να παίρνει άδεια. Με ανακοίνωσή της η Ενωση Ιατρών Νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας Δυτικής Μακεδονίας (ΕΙΝΔΥΜ) αναγγέλλει ότι «η δωρεάν δημόσια υγεία στην περιοχή αργοπεθαίνει», αφού στα Νοσοκομεία Πτολεμαΐδας, Φλώρινας, Γρεβενών και Καστοριάς οι κενές οργανικές θέσεις είναι στο 35%, ενώ στο Νοσοκομείο Κοζάνης φτάνουν το 45%!

Η ΕΙΝΔΥΜ διεκτραγωδεί την κατάσταση καταγράφοντας αναλυτικά τα κενά. Στο Νοσοκομείο Κοζάνης στις 5 Νοεμβρίου του 2021 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως διαβάζουμε ότι δημιουργείται Πνευμονολογική Κλινική. Αυτή τη στιγμή στο νοσοκομείο δουλεύουν 2 πνευμονολόγοι, η μία εκ των οποίων σε άδεια λοχείας. Στην Παθολογική Κλινική υπάρχουν 2 μόνιμοι γιατροί από τις 7 οργανικές θέσεις που διαθέτει το νοσοκομείο. Συντρέχουν 2 ιδιώτες με μπλοκάκι, μία επικουρική παθολόγος και ένας γενικός γιατρός. Επιπλέον η υποστελέχωση στο Ακτινολογικό οδήγησε στην πραγματοποίηση μόνο 30 μαγνητικών τομογραφιών τον μήνα, ενώ κάποτε πραγματοποιούνταν 230. Η Ψυχιατρική Κλινική του νοσοκομείου καλύπτει τέσσερις νομούς με… δυο γιατρούς, ενώ τα ΤΕΠ καλύπτουν γενικοί γιατροί και ιατροί υπηρεσίας υπαίθρου.

«Η κατάσταση στα 5 νοσοκομεία είναι απογοητευτική» δηλώνει στην «Εφ.Συν.» ο Κωνσταντίνος Στόκκος, διευθυντής της ΜΕΘ Κοζάνης και γραμματέας της ΕΙΝΔΥΜ. Ο κ. Στόκκος αναφέρεται στη σοβαρή υποστελέχωση, το κλείσιμο τμημάτων και την «απουσία ουσιαστικών προκηρύξεων αλλά και κινήτρων για τη στελέχωση των νοσοκομείων», σχολιάζοντας ότι «τα προβλήματα δυστυχώς δεν αναδεικνύονται αλλά κρύβονται πίσω από βαρύγδουπες δηλώσεις αναφορικά με την αναδιοργάνωση του συστήματος υγείας». Στη δική του ΜΕΘ «υπάρχουν μόνο 3 γιατροί και συντρέχει και ένας ιδιώτης κάνοντας 3-4 εφημερίες. Η μία από τους 3 γιατρούς είναι αναισθησιολόγος και η διοίκηση την υποχρεώνει να βρίσκεται και στα χειρουργεία! Σε δυο πόστα δηλαδή, μια και το νοσοκομείο διαθέτει μόνο δυο αναισθησιολόγους στο αναισθησιολογικό τμήμα»!

 

Για ποια αναδιοργάνωση να μιλήσουν η κυβέρνηση αλλά και η τοπική αυτοδιοίκηση; Το σχέδιο του Δήμου Κοζάνης το είχε περιγράψει έγκαιρα η «Εφ.Συν.» (7.1.2022, «Σχεδιάζουν “οικονομικότερο” μοντέλο δημόσιας περίθαλψης με είσοδο ιδιωτών») και όπως σχολιάζει ειρωνικά η Ενωση, «η περιοχή μας μάλιστα θα είναι και πρωτοπόρος του Νέου “Ιδιωτικού” ΕΣΥ, με τον δήμαρχο Κοζάνης να εκπονεί ήδη ακριβές μελέτες οι οποίες υπόσχονται νέα νοσοκομεία-παλάτια με ανταποδοτικούς όρους λειτουργίας, στα οποία δεν θα έχει πρόσβαση αυτός που δεν έχει “καλή ασφάλεια”. Το τελευταίο φυσικά επιμελώς δεν το λένε στον κόσμο οι τοπικοί άρχοντες».

Γι' αυτό και απέμειναν στο Νοσοκομείο Πτολεμαΐδας στην Παθολογική Κλινική να εργάζονται 3 μόνιμοι γιατροί, ένας εκ των οποίων σε αναρρωτική άδεια και ένας που έχει εκδηλώσει την πρόθεσή του να παραιτηθεί σύντομα αν δεν αλλάξει η κατάσταση, ενώ έχει απομείνει ένας αναισθησιολόγος. Τραγική η κατάσταση στην Παθολογική της Φλώρινας, «πρόσφατα παραιτήθηκε ο ένας από τους δυο επιμελητές, ο διευθυντής πρόκειται σύντομα να συνταξιοδοτηθεί, ενώ και ο δεύτερος επιμελητής έχει γραπτώς δηλώσει την πρόθεσή του να παραιτηθεί τον Ιούλιο».

Στο Νοσοκομείο της Καστοριάς «δεν υπάρχει πνευμονολόγος, υπάρχει μόνο ένας καρδιολόγος και συντρέχει και ο καρδιολόγος που είναι τοποθετημένος στο ΤΕΠ». Οσο για τα Γρεβενά, «η Παθολογική Κλινική λειτουργεί με δυο μόνιμους και έναν επικουρικό παθολόγο, ο οποίος σε 6 μήνες θα παραιτηθεί. Υπάρχουν μόνο 2 αναισθησιολόγοι και 2 ακτινολόγοι και το νοσοκομείο έχει μείνει ακάλυπτο από ακτινολόγο μέχρι και 12 μέρες τον μήνα και μέρες χωρίς αναισθησιολόγο!».

Την πόρτα της εξόδου αναμένεται να δουν σύντομα κάποιοι Διοικητές Νοσοκομείων αφού με βάση την αξιολόγηση που έγινε, κάποιοι δεν πέρασαν καν τη «βάση». Γεγονός βέβαια καθόλου τυχαίο αφού πολλοί επελέγησαν για τη θέση με καθαρά κομματικά κριτήρια, όπως άλλωστε γίνεται με όλες τις κυβερνήσεις.

Αποτέλεσμα όμως είναι πολλοί να μην αποδίδουν και τα νοσοκομεία να είναι υπό κατάρρευση. Και το θέμα είναι ότι πολλές φορές, ακόμη και η ηγεσία του υπουργείου Υγείας, αδυνατεί να απομακρύνει πρόσωπα που έχουν διορισθεί λόγω παρεμβάσεων…άνωθεν.

Είναι χαρακτηριστικό όπως αναφέρουν πηγές του ethnos.gr, ότι Διοικητής μεγάλου νοσοκομείου ενώ απειλεί από προσωπικό μέχρι γιατρούς με εκφράσεις επιπέδου …χαμαιτυπείου, δεν απομακρύνεται λόγω υψηλών γνωριμιών. Και βέβαια δεν είναι μόνο αυτή η περίπτωση ακατάλληλου Διοικητή. Οι επιλογές που γίνονται από την εκάστοτε κυβέρνηση εξυπηρετούν συγκεκριμένες σκοπιμότητες με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για το αναχρονιστικό ΕΣΥ.

Ήδη πάντως ξεκίνησε το πρώτο ξήλωμα των Διοικητών Νοσοκομείων.

Με πρόσφατη απόφασή της η ηγεσία του υπουργείου Υγείας θέτει εκτός ΕΣΥ τον Αναπληρωτή Διοικητή του Παίδων Αγλαΐα Κυριακού ενώ ήδη έχει αντικατασταθεί με τον Ανδρέα Τόσκα. Ο νέος Αναπληρωτής είναι Πτυχιούχος του Τμήματος Νομικής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Αναμένεται να ακολουθήσουν άλλα 4-5 στελέχη που κατά την αξιολόγηση δεν κρίθηκαν επαρκή.

Σχεδιάζεται σύστημα με Μάνατζερ

 

Στο μεταξύ όμως η κυβέρνηση έχει προαναγγείλει και σχεδιάζει να τοποθετήσει μάνατζερ στα δημόσια νοσοκομεία. Στελέχη δηλαδή που είναι εκπαιδευμένα στη διαχείριση οικονομικών και θα προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα. Οι μάνατζερ θα κληθούν να βάλουν το ΕΣΥ σε μία νέα εποχή παρά τα δυσθεώρητα προβλήματα που έχουν και μοιάζουν ανυπέρβλητα.

Σύμφωνα με τον σχεδιασμό της κυβέρνησης οι μάνατζερ θα φέρουν νέα σχέδια διοίκησης στο ΕΣΥ και θα λειτουργούν βέβαια κυρίως με οικονομικά κριτήρια. Πρόκειται βέβαια και για το τρωτό σημείο της κυβέρνησης η οποία κατηγορείται ότι θέλει να ιδιωτικοποιήσει τη δημόσια υγεία.

Ωστόσο τα σχέδια για ένα πιο σύγχρονο ΕΣΥ φαίνεται ότι μετατίθενται για αργότερα καθώς σύμφωνα με πληροφορίες του ethnos.gr τα κυβερνητικά στελέχη έχουν αποφασίσει να μην προκαλέσουν αυτή τη στιγμή τα συνδικαλιστικά κινήματα του ΕΣΥ και να προχωρήσουν στον σχεδιασμό τους μετά τις εκλογές εάν υπάρξει νωπή εντολή.

Πηγή: ethnos.gr