Το Μουσείο Περιβάλλοντος, αφού τα τελευταία πέντε χρόνια περιπλανιέται στη Νέα Υόρκη, βρήκε μια νέα προσωρινή στέγη (μέχρι τον Απρίλιο) στην οδό Wooster 105, σε έναν χώρο 4.200 τετραγωνικών μέτρων και ύψους 13 μέτρων.
«Οι πετρελαϊκές εταιρείες θέλουν να πιστεύουμε ότι, αν ανακυκλώσεις αυτό το πλαστικό μπουκάλι, τότε μπορείς να αλλάξεις την πορεία των πραγμάτων»
Χρησιμοποιώντας ένα κράμα από ενημερωτικές επιγραφές και έργα τέχνης, το μουσείο έχοντας δωρεάν είσοδο ελπίζει να επιμορφώσει το κοινό σχετικά με την κλιματική αλλαγή, να δημιουργήσει μια κοινότητα και να παροτρύνει τους ανθρώπους να αναλάβουν πολιτική δράση.
Ρατσισμός και κλιματική κρίση
Για τη νέα του έκθεση, «Το τέλος των ορυκτών καυσίμων», ένας χάρτης απεικονίζει τον πλανήτη σε αποχρώσεις του μαύρου, του λευκού και του γκρι. Από την αριστερή πλευρά, δείχνει ποιες χώρες παράγουν τις περισσότερες εκπομπές ρύπων. Από τα δεξιά, οι θεατές μπορούν να δουν ποιες χώρες πλήττονται περισσότερο από την κλιματική αλλαγή.
Σε ένα άλλο τμήμα της έκθεσης παρουσιάζεται ένας χάρτης της πόλης της Νέας Υόρκης, στον οποίο απεικονίζονται οι γειτονιές που επλήγησαν περισσότερο από το redlining όσον αφορά στα ακίνητα τη δεκαετία του 1930, όπου οι δανειστές στεγαστικών δανείων δεν ήθελαν να χορηγήσουν δάνεια, εντείνοντας περαιτέρω τη φυλετική ανισότητα και τον ρατσισμό.
Η ανακύκλωση, η κομποστοποίηση και η χρήση δημόσιων μέσων μεταφοράς είναι όλα σημαντικά, αλλά χωρίς περιορισμούς στη βιομηχανία ορυκτών καυσίμων και στα σημερινά συστήματα παραγωγής τροφίμων, η κλιματική κρίση δεν θα επιλυθεί, λένε οι επιστήμονες
Το redlining στην ουσία είναι η πρακτική άρνησης ή αύξησης του κόστους υπηρεσιών σε τραπεζικά προϊόντα, ασφαλιστική κάλυψη, πρόσβασης σε συγκεκριμένους εργασιακούς κλάδους, πρόσβαση σε ποιοτικές υπηρεσίες υγείας, ακόμη και πρόσβαση στα supermarket, σε πολίτες ορισμένων, συνήθως φυλετικά καθορισμένων, περιοχών.
Σήμερα, οι επισκέπτες του μουσείου μπορούν να κουνήσουν ένα συρόμενο πάνελ και να διαπιστώσουν ότι αυτές οι ίδιες περιοχές είναι τώρα οι πιο ζεστές περιοχές της πόλης κατά τους καλοκαιρινούς μήνες – μερικές φορές 8 βαθμούς πιο ζεστές από τις πιο ευκατάστατες γειτονιές των λευκών, λόγω της έλλειψης δέντρων και κλιματισμού.
Μπορούν οι αλυσίδες να μετατραπούν σε σε κληματαριές;
Οι επισκέπτες του μουσείου είναι μεταξύ άλλων τυχαίοι τουρίστες, ομάδες φοιτητών και άτομα που έρχονται για να κατευνάσουν τους υπαρξιακούς τους φόβους. «Δεν ήμουν σίγουρη για το τι να περιμένω», δήλωσε η Stefanie Joseph, η οποία ήρθε από το Μπρούκλιν για να το επισκεφθεί με τον φίλο της, τον Christopher Richards, κάτοικο του Κουίνς. «Αλλά είμαστε βαθύτατα εντυπωσιασμένοι. Θέλω να πω, αυτή η τοιχογραφία και μόνο είναι εκπληκτική».
Η Joseph επαίνεσε το έργο τέχνης που αποτελεί τον πυλώνα της έκθεσης, έναν εντυπωσιακό πίνακα που δημιούργησε ένας συγγραφέας και εικονογράφος, ο R. Gregory Christie.
Παρουσίασε το έργο του David Opdyke, ενός καλλιτέχνη με έδρα το Κουίνς, γνωστού για την κριτική του στην αμερικανική κουλτούρα και πολιτική
Η τοιχογραφία μεταμορφώνεται από μια ασπρόμαυρη σκηνή από το βιομηχανικό παρελθόν της Αμερικής – με καπνοδόχους και αλυσίδες – σε ένα πιο φωτεινό χρωματιστό παρόν, με ανθρώπους που σπάνε αυτές τις αλυσίδες, οι οποίες σταδιακά μετατρέπονται σε κληματαριές. Το τελευταίο μέρος απεικονίζει ένα ουτοπικό όνειρο, γεμάτο με σπίτια, δέντρα και λουλούδια, με ένα μεγάλο χέρι να σπέρνει τους σπόρους για το μέλλον.
Όταν το μουσείο επικοινώνησε πέρυσι με τον Christie για να δημιουργήσει ένα έργο για την έκθεση, τους είπε ότι ήταν πολύ απασχολημένος. Ο καλλιτέχνης ήταν εν μέσω εικονογράφησης τεσσάρων παιδικών βιβλίων και εργαζόταν πάνω σε έναν πίνακα της Harriet Tubman για το Μουσείο Δυτικής Τέχνης Booth στη Τζόρτζια. Αλλά η δημιουργός και διευθύντρια του Μουσείου δεν δέχθηκε το όχι σαν απάντηση.
«Το δυστοπικό μέλλον είναι εδώ»
Το μη κερδοσκοπικό Μουσείο Περιβάλλοντος ξεκίνησε από ένα μικρό χώρο στο Midtown East πριν από μια δεκαετία, δημιουργώντας εκπαιδευτικά και καλλιτεχνικά προγράμματα σε όλη τη Νέα Υόρκη. Η πρώτη επίσημη έκθεση του πραγματοποιήθηκε στο New School και περιελάμβανε πυρήνες πολικών πάγων.
Το μουσείο κατείχε έναν χώρο στο Governors Island και στη συνέχεια κατέληξε στο Σόχο, σε έναν μικρότερο χώρο σε απόσταση ενός τετραγώνου από τη σημερινή του έδρα, όπου παρουσίασε το έργο του David Opdyke, ενός καλλιτέχνη με έδρα το Κουίνς, γνωστού για την κριτική του στην αμερικανική κουλτούρα και πολιτική. Αλλά όταν άνοιξε αυτός ο μεγαλύτερος χώρος, οι υπεύθυνοι του μουσείου άρπαξαν την ευκαιρία.
Η Sophia Lee, στρατηγικός σύμβουλος για θέματα βιωσιμότητας από τη Φιλαδέλφεια, είδε το μουσείο στο Instagram και πήρε το τρένο για να το επισκεφθεί με μια φίλη και τον 3χρονο γιο της, ο οποίος ήρθε στο μουσείο οπλισμένος με την ασπίδα του παιχνιδιού Captain America.
Ενώ εκείνος και η μητέρα του διασκέδαζαν διαβάζοντας ένα αντίγραφο του βιβλίου «Το μαγικό σχολικό λεωφορείο και η κλιματική πρόκληση» σε έναν από τους δύο χώρους ανάγνωσης του μουσείου, η Lee συζήτησε για την εν λόγω πρόκληση.
«Είναι υπαρξιακή», είπε χαρακτηριστικά η Lee. «Ήμουν εδώ στις πυρκαγιές όταν ο ουρανός ήταν σκοτεινός και κίτρινος. Και σκέφτηκα: «Το δυστοπικό μέλλον είναι εδώ», πρόσθεσε, ανακαλώντας στη μνήμη της τον καπνό από τις πυρκαγιές στον Καναδά που έφτασε πάνω από τη Νέα Υόρκη.
«Σε ένα μουσείο όπως αυτό, βρισκόμαστε σε ένα μικρό θάλαμο αντίλαλων. Το ερώτημα είναι πώς θα κάνουμε τη φωνή μας να ακουστεί σε εκείνους που μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα».
«Οι πετρελαϊκές εταιρείες θέλουν να πιστεύουμε ότι, αν ανακυκλώσεις αυτό το πλαστικό μπουκάλι, τότε μπορείς να αλλάξεις την πορεία των πραγμάτων», δήλωσε η Lee. Και πρόσθεσε: «Είναι πολύ έξυπνες και προωθούν την ατζέντα τους».
Η ανακύκλωση, η κομποστοποίηση και η χρήση δημόσιων μέσων μεταφοράς είναι όλα σημαντικά, αλλά χωρίς περιορισμούς στη βιομηχανία ορυκτών καυσίμων και στα σημερινά συστήματα παραγωγής τροφίμων, η κλιματική κρίση δεν θα επιλυθεί, λένε οι επιστήμονες.
*Με πληροφορίες από New York Times
