Το Ισραήλ εδώ και μέρες έχει αποκόψει τους Παλαιστινίους στη Λωρίδα της Γάζας από ρεύμα, νερό, ηλεκτρικό αλλά και τροφή, με αποτέλεσμα ακόμα και άμαχος πληθυσμός ανέμεσα τους γυναίκες και παιδιά να κινδυνεύουν να χάσουν τη ζωή τους.

Ασφαλώς οι πρακτικές αυτές δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουν την εμφάνιση τους κατά τη διάρκεια του πολέμου καθώς παρόμοια τακτική ακολούθησε και η Ρωσία κατά της Ουκρανίας με σκοπό να την αποδυναμώσει περαιτέρω.

Η διαφορά σε αυτή την περίπτωση είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσω της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλας Φον Ντερ Λάιεν, είχε τοποθετηθεί κατά των πρακτικών της Ρωσίας, η οποία είχε αναφέρει ότι: «Οι επιθέσεις της Ρωσίας κατά των μη στρατιωτικών υποδομών, ιδιαίτερα της ηλεκτρικής ενέργειας, είναι εγκλήματα πολέμου. Αποκοπή ανδρών, γυναικών, παιδιών από το νερό, το ηλεκτρικό ρεύμα και τη θέρμανση με τον χειμώνα – αυτές είναι πράξεις καθαρού τρόμου. Και έτσι πρέπει να το ονομάσουμε».

Είναι απορίας άξιο, λοιπόν, γιατί η Ευρώπη χρησιμοποιεί δύο μέτρα και δύο σταθμά αναφορικά με το κίνδυνο να χαθούν ακόμα περισσότερες ανθρώπινες ζωές και μάλιστα αμάχων, τη στιγμή που σωστά καταδίκασε τις κινήσεις της Ρωσίας αλλά δεν φαίνεται να κάνει το ίδιο με την περίπτωση του Ισραήλ.

Πηγή: koutipandoras.gr

Οι διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης στην Ευρώπη έχουν αντιμετωπίσει διάφορους περιορισμούς και απαγορεύσεις, ενώ την ίδια στιγμή δεν υπήρξαν περιορισμοί ή απαγορεύσεις σε διαδηλώσεις υπέρ του Ισραήλ, στις οποίες συμμετέχουν ενεργά κυβερνητικοί αξιωματούχοι.

Η υπουργός Εσωτερικών στο Ηνωμένο Βασίλειο,  Σουέλα Μπρέιβερμαν, ανέφερε ότι το κούνημα της παλαιστινιακής σημαίας ή η εκφώνηση συνθημάτων ελευθερίας για την Παλαιστίνη μπορεί να μην είναι νόμιμη όταν γίνεται με σκοπό να «εξυμνήσει τρομοκρατικές πράξεις».

Η αστυνομική διεύθυνση του Παρισιού απαγόρευσε δύο διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστίνης, επικαλούμενη ανησυχίες για τη δημόσια τάξη. Διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στη Λυών και τη Μασσαλία παρά τις απαγορεύσεις, με αναφορές ότι η αστυνομία έκανε χρήση δακρυγόνων για να διαλύσει διαδηλωτές που κρατούσαν παλαιστινιακές σημαίες.

Μια συγκέντρωση αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη που είχε προγραμματιστεί στο Βερολίνο δεν επετράπη λόγω ανησυχιών για τη δημόσια ασφάλεια. Οι αρχές μπλόκαραν την εκδήλωση, εγείροντας ερωτήματα σχετικά με το δικαίωμα στην ειρηνική συνάθροιση για την υποστήριξη της Παλαιστίνης.

Ακτιβιστές αναγκάστηκαν να αλλάξουν την τοποθεσία μιας φιλοπαλαιστινιακής πορείας στο Άμστερνταμ λόγω πολιτικών πιέσεων, ενώ τόνισαν τη σημασία της έκφρασης αλληλεγγύης προς τον πληθυσμό της Λωρίδας της Γάζας .Οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και ομάδες ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλη την Ευρώπη κατήγγειλαν τους περιορισμούς ως επίθεση στην ελευθερία της έκφρασης και του συνέρχεσθαι.

Ο ανταποκριτής του Guardian για την Ευρώπη, Jon Henley και ο συντάκτης φωτογραφιών, Guy Lane αναδεικνύουν τα γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία της Ευρώπης κατά τον τελευταίο μισό αιώνα μέσα από 24 φωτογραφίες, τις οποίες φιλοξενεί ο Guardian στο πρωτοσέλιδο της Τετάρτης μέσα από ένα μεγάλο φωτογραφικό αφιέρωμα.

Η συγκλονιστική φωτογραφία του πολυβραβευμένου φωτορεπόρτερ Κωνσταντίνου Τσακαλίδη που δείχνει την «κραυγή» και την απελπισμένη έκφραση της ηλικιωμένης γυναίκας την ώρα που οι φωτιές μαίνονταν στην Βόρεια Εύβοια τον Αύγουστο του 2021 επί κυβέρνησης Μητσοτάκη επιλέχθηκε ως κεντρική για το μεγάλο φωτογραφικό αφιέρωμα. Δυστυχώς την ώρα που η κυβέρνηση Μητσοτάκη επαίρεται για το «επιτελικό της κράτος« η χώρα μας εμφανίζεται για ακόμη μια φορά στα διεθνή μέσα με θέμα την ανείπωτη θλίψη και τις τραγικές στιγμές που βιώνουν κάτοικοι κατά τη διάρκεια φυσικών καταστροφών, ενώ το επιτελικό κράτος Μητσοτάκη αδυνατεί να προστατεύσει τόσο την ίδια την ανθρώπινη ζωή όσο και το ίδιο το φυσικό περιβάλλον, αλλά και τις περιουσίες των ανθρώπων.

Στον πρόλογο του αφιερώματος ο Guardian γράφει μεταξύ άλλων:

«Πριν από πενήντα χρόνια, η Ευρώπη χωρίστηκε σε δύο εχθρικά μπλοκ, εγκλωβισμένα σε έναν ψυχρό πόλεμο μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Στο νότο, εκατομμύρια πολίτες εξακολουθούσαν να ζουν υπό δικτατορίες. Η Δανία, η Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο είχαν μόλις ενταχθεί σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση – ανεβάζοντας τα μέλη της σε εννέα.

Στις πέντε δεκαετίες από τότε, τα αυταρχικά καθεστώτα έπεσαν και οι δημοκρατίες αναγεννήθηκαν. Τα τείχη κατέρρευσαν, οι ομοσπονδίες διαλύθηκαν και ακολούθησαν αιματηροί πόλεμοι. Υπήρξαν πολλές κρίσεις: πολιτικές, οικονομικές, ανθρώπινες.

Η Ευρώπη έχει βιώσει τρομοκρατικές θηριωδίες, ειρηνικές –και λιγότερο ειρηνικές– επαναστάσεις, φυσικές καταστροφές, πανδημία. Η ΕΕ αυξήθηκε σε 28 μέλη και στη συνέχεια έχασε ένα από αυτά. Πρωτοφανής αριθμός ανθρώπων έχουν διακινδυνεύσει τη ζωή τους για να το φτάσουν.

Μια πλήρης ιστορία της Ευρώπης αυτά τα χρόνια θα μπορούσε να γεμίσει πολλά βιβλία – ένα έργο, ίσως, για άλλη μια μέρα. Προς το παρόν, ο συντάκτης εικόνων του Guardian, Guy Lane, έχει επιλέξει εικόνες που καλύπτουν τον τελευταίο μισό αιώνα που, μαζί, δίνουν τουλάχιστον μια εντύπωση αυτής της συνεχώς μεταβαλλόμενης ηπείρου».

1973 – Η εξέγερση φοιτητών στο Πολυτεχνείο Αθηνών

Μέσα όμως στο φωτογραφικό αφιέρωμα του Guardian υπάρχει και δεύτερο συγκλονιστικό κλικ από την Ελλάδα. Αυτό δεν είναι άλλο από την ιστορική εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο Αθηνών το 1973.

«Στις 3 τα ξημερώματα της 17ης Νοεμβρίου 1973, ένα τανκ έσπασε τις πύλες του Πολυτεχνείου Αθηνών, καθώς μονάδες της αστυνομίας και του στρατού κατέστειλαν βάναυσα την φοιτητική εξέγερση που θα προμήνυε το τέλος της στρατιωτικής χούντας στην Ελλάδα.

Το πόσοι ακριβώς έχασαν τη ζωή τους αμφισβητείται. Παρόλο που κανείς δεν έχασε τη ζωή του στην πανεπιστημιούπολη, οι αναφορές για τον αριθμό των πολιτών – συμπεριλαμβανομένων των μαθητών λυκείου – που σκοτώθηκαν κατά την επακόλουθη καταστολή έξω από αυτήν κυμαίνονται από 24 έως σχεδόν τριπλάσιους. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, που αποτέλεσε κομβική στιγμή στην ιστορία της Ελλάδας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μια καθοριστική πράξη αντίστασης κατά του αυταρχισμού που έστρεψε το ρεύμα της κοινής γνώμης εναντίον των συνταγματαρχών, οδήγησε τελικά στην πτώση του καθεστώτος τον επόμενο χρόνο» γράφει ο Guardian.

Δείτε ΕΔΩ όλο το αφιέρωμα του Guardian.

Με 41 ώρες εργασίας την εβδομάδα κατά μέσο όρο, οι Έλληνες δουλεύουν τις περισσότερες ώρες σε σχέση με τους υπόλοιπους ευρωπαίους, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat που δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα.

Συγκεκριμένα, σε μια συνηθισμένη εβδομάδα, οι ώρες εργασίας για άτομα ηλικίας 20-64 ετών ήταν στην ΕΕ κατά μέσο όρο 37,5 ώρες, σύμφωνα με στοιχεία του 2022.

Ωστόσο, υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των χωρών της ΕΕ. Οι περισσότερες ώρες εργασίας την εβδομάδα καταγράφηκαν στην Ελλάδα (41,0 ώρες), στην Πολωνία (40,4), στη Ρουμανία και στη Βουλγαρία (40,2 και οι δύο).

Αντίθετα, τις λιγότερες ώρες εργασίας σε μία εβδομάδα καταγράφουν οι Ολλανδοί (33,2 ώρες), οι Γερμανοί (35,3) και οι Δανοί (35,4).

Σε μία ακόμη αύξηση των επιτοκίων της, κατά 25 μονάδες βάσης προχώρησε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα,  με αποτέλεσμα το επιτόκιο καταθέσεων να ανέλθει στο ιστορικό υψηλό 4%.

Η δέκατη κατά σειρά αύξηση των επιτοκίων, από πέρυσι τον Ιούλιο όταν η ΕΚΤ ξεκίνησε τη σύσφιγξη της νομισματικής πολιτικής, με την επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας Κριστίν Λαγκάρντ να αποδίδει την αύξηση στον πληθωρισμό που δεν αποκλιμακώνεται.

Η ίδια μάλιστα τόνισε ότι με τις τρέχουσες εκτιμήσεις, τα επιτόκια της ΕΚΤ έχουν φτάσει σε επίπεδα που μπορούν, αν διατηρηθούν για αρκετό διάστημα, να συμβάλουν σημαντικά στην έγκαιρη επιστροφή του πληθωρισμού στον στόχο του 2%. 

Όμως επισήμανε ότι δεν μπορεί να διευκρινίσει πόσο ακριβώς θα είναι αυτό το διάστημα και έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι δεν μπορεί να πει ότι το επίπεδο στο οποίο βρίσκονται τώρα τα επιτόκια θα είναι το υψηλότερο στον τρέχοντα κύκλο σύσφιξης, αφήνοντας έτσι περιθώριο για νέες αυξήσεις.

Η Κριστίν Λαγκάρντ σημείωσε επίσης ότι η οικονομική δραστηριότητα αναμένεται να παραμείνει υποτονική κατά τους επόμενους μήνες. Η οικονομία έμεινε γενικά στάσιμη κατά το πρώτο εξάμηνο του έτους και οι τελευταίοι δείκτες καταδεικνύουν ότι η οικονομία θα είναι αδύναμη και το τρίτο τρίμηνο, πρόσθεσε η πρόεδρος της ΕΚΤ.

Πάντως, η απόφαση αυτή του ΔΣ, όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση, αντανακλά την αξιολόγηση του ΔΣ για τις προοπτικές για τον πληθωρισμό υπό το φως των εισερχόμενων οικονομικών και χρηματοοικονομικών δεδομένων, τη δυναμική του υποκείμενου πληθωρισμού και την ισχύ της μετάδοσης της νομισματικής πολιτικής.

Οι μακροοικονομικές προβλέψεις του Σεπτεμβρίου του προσωπικού της ΕΚΤ για τη ζώνη του ευρώ βλέπουν μέσο πληθωρισμό στο 5,6% το 2023 (από 5,4% που προέβλεπαν οι οικονομολόγοι της ΕΚΤ τον Ιούνιο), 3,2% το 2024 (από 3% που ήταν τον Ιούνιο) και 2,1% (2,2% τον Ιούνιο) το 2025. Πρόκειται για αναθεώρηση προς τα πάνω για το 2023 και το 2024 και προς τα κάτω για το 2025. Η αναθεώρηση προς τα πάνω και το 2024 αντικατοπτρίζει κυρίως μια υψηλότερη πορεία για τις τιμές της ενέργειας. Οι υποκείμενες πιέσεις τιμών παραμένουν υψηλές, παρόλο που οι περισσότεροι δείκτες έχουν αρχίσει να υποχωρούν.

Οι προηγούμενες αυξήσεις επιτοκίων του Διοικητικού Συμβουλίου συνεχίζουν να μεταδίδονται δυναμικά. Οι συνθήκες χρηματοδότησης έχουν γίνει ακόμη πιο αυστηρές και περιορίζουν ολοένα και περισσότερο τη ζήτηση, η οποία αποτελεί σημαντικό παράγοντα για την επαναφορά του πληθωρισμού στο στόχο. Με τον αυξανόμενο αντίκτυπο αυτής της σύσφιγξης στην εγχώρια ζήτηση και την αποδυνάμωση του διεθνούς εμπορικού περιβάλλοντος, η ΕΚΤ μείωσε σημαντικά τις προβλέψεις της για την οικονομική ανάπτυξη. Αναμένουν τώρα ότι η οικονομία της ζώνης του ευρώ θα αναπτυχθεί κατά 0,7% (από 0,9%) το 2023, 1,0% (από 1,5%) το 2024 και 1,5% (από 1,6%) το 2025.

Ουπουργός Ενέργειας του Κατάρ, προειδοποίησε την Τρίτη πως «τα χειρότερα έρχονται» όσον αφορά τις ελλείψεις πετρελαίου και αερίου στην Ευρώπη και υποστήριξε, πως ο ζεστός χειμώνας, επέτρεψε στη διάρκεια των τελευταίων μηνών να αποφευχθούν οι πιο σημαντικές δυσχέρειες.

Αντιμέτωπες με τις συνέπειες των πολιτικών τους βρίσκονται πολλές χώρες στην Ευρώπη, με την Ελλάδα να συγκαταλέγεται ανάμεσα σε αυτές.

Εκατομμύρια εργαζόμενοι στην Ευρώπη κατεβαίνουν σε απεργίες, διαμαρτυρόμενοι για τους χαμηλούς μισθούς, τις κακές συνθήκες εργασίας, το ασφαλιστικό, το συνταξιοδοτικό, το εκπαιδευτικό, καθώς και για τις κακές υπηρεσίες των δημοσίων εταιρειών, όπως αυτό που συνέβη στην Ελλάδα με την τραγωδία των Τεμπών.

Αυτή την στιγμή σε Γαλλία και Γερμανία σημειώνονται οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις των τελευταίων ετών. Ο χορός των κινητοποιήσεων έχει ξεκινήσει από τις αρχές του χρόνου.

Στην Γερμανία

Χάος κυρίως στις υπεραστικές συγκοινωνίες και μεταφορές σε μεγάλο τμήμα της Γερμανίας προκαλεί ήδη από χθες, Κυριακή, το βράδυ η 24ωρη προειδοποιητική απεργία περισσότερων από 350.000 εργαζομένων σε σιδηροδρόμους, αεροδρόμια, λεωφορεία, λιμάνια και αυτοκινητοδρόμους.

Ενόψει του νέου γύρου των διαπραγματεύσεων με τους εργοδότες στο τέλος Απριλίου, το συνδικάτο Ver.di και η Ένωση Εργαζομένων στους Σιδηροδρόμους EVG διεκδικούν μισθολογικές αυξήσεις, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες του πληθωρισμού. 

Στην απεργία συμμετέχουν ακόμη οι εργαζόμενοι στα λιμάνια, αλλά και στους αυτοκινητοδρόμους, όπου πολλά τούνελ θα παραμείνουν σήμερα κλειστά. Σε δέκα από τα δεκαέξι κρατίδια ήρθη χθες η απαγόρευση κυκλοφορίας των φορτηγών, προκειμένου να περιοριστούν τα προβλήματα στον εφοδιασμό της αγοράς από την απεργία, ενώ σε πολλές οδικές αρτηρίες της χώρας διαπιστώνονται από νωρίς το πρωί σοβαρά προβλήματα, καθώς οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να χρησιμοποιούν το ιδιωτικό τους αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις τους.

Η Ver.di διεκδικεί αυξήσεις αποδοχών ύψους 10,5% ή τουλάχιστον 500 ευρώ μηνιαίως και μεγαλύτερα μπόνους για το προσωπικό των αεροδρομίων που εργάζεται σε νυχτερινές βάρδιες και σε αργίες. «Η απεργία είναι απαραίτητη προκειμένου να ξεκαθαρίσει στους εργοδότες ότι θα επιμείνουμε στις απαιτήσεις μας. Μια ουσιαστική αύξηση αποδοχών αποτελεί θέμα επιβίωσης για πολλές χιλιάδες εργαζομένων», δήλωσε ο επικεφαλής της Ver.di Φρανκ Βέρνεκε.

Η EVG από την άλλη πλευρά, διεκδικεί αυξήσεις ύψους 12% για τους εργαζόμενους στους σιδηροδρόμους. Η DB έχει μέχρι τώρα αντιπροτείνει αυξήσεις σε δύο στάδια, συνολικού ύψους 5% και χαρακτήρισε την κινητοποίηση «εντελώς δυσανάλογη, ανεδαφική και περιττή».

Στην Γαλλία

Διαδηλώσεις και βίαια επεισόδια συγκλονίζουν τη χώρα μετά την υιοθέτηση στις 16 Μαρτίου, χωρίς ψηφοφορία στην Εθνοσυνέλευση, της αμφιλεγόμενης μεταρρύθμισης για την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης.

Δύο μήνες μετά την έναρξη της κινητοποίησης κατά του νόμου αυτού, μια νέα ημέρα διαδηλώσεων προγραμματίζεται για αύριο Τρίτη με την κυβέρνηση και τα συνδικάτα να προειδοποιούν για τον κίνδυνο «χάους». 

«Πρέπει να υπάρξει κατευνασμός», είπε η πρωθυπουργός Μπορν, και απέρριψε το αίτημα του επικεφαλής του CFDT, του πρώτου συνδικάτου στη Γαλλία, Λοράν Μπερζέ, ν’ ανασταλεί η εφαρμογή της μεταρρύθμισης.

Η μεταρρύθμιση υιοθετήθηκε και θα «ακολουθήσει την πορεία της» μέχρι το Συνταγματικό Συμβούλιο που θα γνωμοδοτήσει, στο τέλος της οποίας ο πρόεδρος της Δημοκρατίας «πρέπει να εκδώσει τον νόμο», όπως προβλέπει το Σύνταγμα, δήλωσε η Μπορν.

Στη Βρετανία

Τον χορό των μεγάλων απεργιών στην Ευρώπη  ξεκίνησε η Βρετανία στα τέλη Ιανουαρίου με κινητοποιήσεις κυρίως από νοσηλευτές, σιδηροδρομικούς, οδηγούς λεωφορείων και δασκάλους που ζητούν γενναίες αυξήσεις στις αποδοχές, καθώς φουντώνουν οι αντιδράσεις από το πολύ υψηλό κόστος της ζωής.

Επικεφαλής στις κινητοποιήσεις τέθηκαν εργαζόμενοι της Amazon.co.uk, κάτι που δεν έχει προηγούμενο, ζητώντας μισθολογικές αυξήσεις αλλά και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Το προσωπικό είναι δυσαρεστημένο με την αύξηση μισθού κατά 50 πένες (60 λεπτά του ευρώ) ανά ώρα, που ισοδυναμεί με 5% και είναι πολύ κάτω από τον πληθωρισμό. 

Η Amazon αποφάσισε την αύξηση μισθών το περασμένο καλοκαίρι.

Οι εργαζόμενοι στις αποθήκες λένε ότι η αύξηση αυτή δεν ανταποκρίνεται στο αυξανόμενο κόστος ζωής. Ζητούν από την εταιρεία να πληρώνει τουλάχιστον 15£ (περίπου 17 ευρώ) την ώρα. Θέλουν επίσης καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Οι εργαζόμενοι της Amazon έχουν εκφράσει ανησυχίες κάνοντας λόγο για πολλές ώρες εργασίας, υψηλά ποσοστά τραυματισμών και αδυσώπητο ρυθμό εργασίας, καθώς και για επιθετική, βελτιωμένη τεχνολογία παρακολούθησης των εργαζομένων ακόμη και σε τουαλέτες, αναφέρει το BBC.

Στην Ιταλία

Την ίδια χρονική περίοδο με την Βρετανία, στην Ιταλία πραγματοποιήθηκε απεργία σε βενζινάδικα και εταιρείες διαχείρισης σταθμών ανεφοδιασμού σε υγρά καύσιμα, στο πλαίσιο διαμαρτυρίας κατά μέτρων της κυβέρνησης να αναγράφονται και οι μέσες τιμές για αμόλυβδη και ντίζελ, εκτός από τις τρέχουσες τιμές πώλησης καυσίμων. 

Στόχος της πρωθυπουργού Τζόρτζια Μελόνι με την προσπάθεια αυτή είναι να κάνει πιο εμφανείς για τους καταναλωτές αυξήσεις τιμών από τα βενζινάδικα, σε μια περίοδο που η ακρίβεια καλπάζει και εκεί. Τα εργατικά συνδικάτα επικρίνουν την κυβερνητική αυτή εντολή, καθώς οι σταθμοί ανεφοδιασμού που δεν συμμορφώνονται υπόκεινται σε πρόστιμα.

Στην Ελλάδα

Σε 24ωρη απεργία προχωρά το Σωματείο Εργαζομένων Λειτουργίας Μετρό Αθηνών για τα προβλήματα που δυσχεραίνουν την εκτέλεση του συγκοινωνιακού έργου των Σταθερών Συγκοινωνιών.

Ως εκ τούτου δεν λειτουργήσουν αύριο Τρίτη 28 Μαρτίου οι γραμμές 2 και 3 του Μετρό.

Στην ανακοίνωσή τους οι εργαζόμενοι κάνουν λόγο για ελλείψεις σε εξειδικευμένο προσωπικό – σε οδηγούς τεχνίτες σταθμάρχες, ενώ μιλούν για ελλείψεις σε ανταλλακτικά και νέους συρμούς.

Είχαν προηγηθεί οι μεγάλες απεργίες για την τραγωδία των Τεμπών, οι οποίες αποτυπώθηκαν με συγκεντρώσεις σε πολλές πόλε της Ελλάδας, με την μαζικότερη να γίνεται στο Σύνταγμα, όπου φυσικά δεν έλειψαν και οι συγκρούσεις με την Αστυνομία. 

Στις 8 και στις 16 Μαρτίου οι δρόμοι στη χώρα μας πλημμύρισαν με διαδηλωτές σε κάθε γωνιά, ακόμα και σε απομακρυσμένα νησιά.

Η οργή για το «έγκλημα» στα Τέμπη δε θα κοπάσει εύκολα.

Η τραγωδία στα Τέμπη έβγαλε στον δρόμο εκατομμύρια ανθρώπους, σε αριθμούς που συγκρίνονται μόνο με το 2011, σύμφωνα με δημοσκόπηση της Public Issue. Όπως αναφέρει σχεδόν 2,5 εκατ. άνθρωποι, εκτός των μαθητών, πήραν μέρος σε κάποιου είδους διαμαρτυρία για τα Τέμπη ενώ τα συναισθήματα που κυριαρχούν είναι η οργή και η αγανάκτηση.

Στη Πορτογαλία

Αντίστοιχη αγωνιστική διάθεση έχουν και οι εκπαιδευτικοί στην Πορτογαλία, οι οποίοι οργάνωσαν απεργιακές κινητοποιήσεις διάρκειας 18 ημερών, από τις 16 Γενάρη έως τις 8 Φλεβάρη. Βασικά αιτήματα των εκπαιδευτικών ήταν η αύξηση των μισθών τους κατά 120 ευρώ τον μήνα (λίγο πάνω από τον πληθωρισμό), περισσότερα λεφτά για την Παιδεία και αλλαγή του τρόπου διορισμού νέων εκπαιδευτικών.

Η κυβέρνηση προσπάθησε να κάνει κάποιες παραχωρήσεις, που ήταν όμως δευτερεύουσες και δεν έπεισαν τους εκπαιδευτικούς. Οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στα συνδικάτα και την κυβέρνηση συνεχίζονται.

Η προσπάθεια της ιδιωτικοποίησης του νερού έρχεται από τις δεκαετίες του 1980 και του 1990 και ήταν ένα διεθνώς αποτυχημένο παράδειγμα που κατά τον 21ο αιώνα θεωρήθηκε ήδη παρωχημένο.

Η ιδιωτικοποίηση του νερού, πιο συγκεκριμένα των δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης, ήταν «έμπνευση» του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Τα πρώτα παραδείγματα της εμπλοκής του ΔΝΤ έρχονται από την Λατινική Αμερική. Το 1993 ιδιωτικοποιείται το νερό της Αργεντινής και το 1998 εγκρίνεται δάνειο προς την Βολιβία με προϋπόθεση την ιδιωτικοποίηση του δικού της δικτύου ύδρευσης (και όλων των υπόλοιπων δημοσίων υπηρεσιών της χώρας).

Ωστόσο, το πείραμα εφαρμόστηκε πρώτα στην Ευρώπη.

Ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ευρώπη

Το 1985 η διαχείριση της ύδρευσης του Παρισιού περνά σε δύο εταιρείες: τις Veolia και Suez. Οι συγκεκριμένες είναι και οι δύο από τις παγκοσμίως κυρίαρχες εταιρείες στον τομέα της ιδιωτικοποίησης του νερού.

Τα αποτελέσματα υπήρξαν τραγικά κι έτσι το 2010 το νερό περνά ξανά στο δημόσιο. Μέχρι τότε, η αύξηση της τιμής του αγαθού άγγιξε το 260% και αφορούσε το πόσιμο νερό. Με την επαναφορά του δικτύου στο δημόσιο, η πρώτη κίνηση ήταν το πάγωμα των τιμών και μέχρι το 2011 ξεκίνησε η σταδιακή μείωση των λογαριασμών, με πρώτη κίνηση τη μείωση κατά 8%.

Το πολύ ενδιαφέρον στην περίπτωση της Γαλλίας είναι πως η επιστροφή της ύδρευσης στο δημόσιο, ήταν πρωτοβουλία του Δήμου. Με τη λήξη της σύμβασης με τους ιδιώτες ο Δήμος εξοικονόμησε  35 εκατομμύρια ευρώ και η ίδια η ποιότητα του νερού βελτιώθηκε σχεδόν αμέσως.

Στη Βρετανία η ιδιωτικοποίηση του νερού ξεκίνησε με την κυβέρνηση της Μάργκαρετ Θάτσερ και ολοκληρώθηκε κατά το διάστημα 1989 – 1993. Ως το 2006 το νερό είχε αυξηθεί κατά 245%. Το κύριο πρόβλημα είναι η υποβάθμιση της ποιότητας του πόσιμου νερού. Οι ιδιωτικές εταιρείες δεν επένδυσαν σε έργα υποδομής, με αποτέλεσμα το νερό να παρουσιάζει προβλήματα και στην παροχή και στην ποιότητά του. Έτσι, για να μπορέσει η Βρετανία να έχει πλέον νερό, την προηγούμενη δεκαετία αναγκάστηκε να παρέχει κρατικά κονδύλια προς τις ιδιωτικές εταιρείες.

ο μεγαλύτερο σκάνδαλο της μόλυνσης του νερού στην Βρετανία είναι αυτό του Κάμελφορντ, το 1988. Πολίτες πέθαναν από μολυσμένα ύδατα, ένα σκάνδαλο που αποσιωπήθηκε και τελικά τεκμηριώθηκε το 2012. Το 2017 δημοσκοπήσεις έδειχναν το 85% των βρετανών πολιτών να επιθυμούν την επιστροφή του νερού στο δημόσιο.

Αντίστοιχα, το 95% των Ιταλών διάλεξε να μην ιδιωτικοποιηθεί το νερό τους, ενώ στην Γερμανία η πλειοψηφία των υπηρεσιών παροχής ύδρευσης είναι πλήρως δημόσια, ενώ ακόμη και σε περιοχές που υπάρχει ιδιωτικό συμφέρον, η επίβλεψη ανήκει στο κράτος.

Στην Ελλάδα η πρώτη προσπάθεια της ιδιωτικοποίησης του νερού έγινε κατ’ εντολή του ΔΝΤ. Το διάστημα 2012-2013 το ΔΝΤ στόχευε στις φτωχότερες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Η Ελλάδα, Η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία ήταν υποψίες για την ιδιωτικοποίηση των δικτύων τους. Μάλιστα, αυτή η μνημονιακή επιταγή ήρθε την περίοδο που παγκοσμίως ήταν σε εξέλιξη η επιστροφή του νερού στο δημ, αφού η τεράστιες αυξήσεις στις τιμές και οι συνεχείς μολύνσεις αποδείχθηκαν έως και μοιραίες.

Με επιταγή της τρόικας, λοιπόν, ζητήθηκε από την Ελλάδα να πουλήσει το 40% της ΕΥΔΑΠ (από το 74% που κατείχε το δημόσιο) και το 27% της ΕΥΔΑΠ (από το 60% που ανήκε στο δημόσιο). Όμως, η ελληνική κοινωνία ήταν κάθετα αντίθετη στην ιδιωτικοποίηση.

Στην Πορτογαλία 27 περιφέρειες δέχθηκαν τις «συμβουλές» της τρόικας και ιδιωτικοποίησαν το δίκτυό τους μέχρι το 2014. Το 2019, ο δήμος της Μάφρα (40χλμ από την πρωτεύουσα της χώρας) έκανε ξανά δημόσιο του νερό του, μετά από τεράστιες κοινωνικές αντιδράσεις. Την αμέσως επόμενη χρονιά, το νερό ήταν έως και 30% φθηνότερο.

Η Λατινική Αμερική

Η Λατινική Αμερική είναι το πρώτο «πειραματόζωο» των προσπαθειών ιδιωτικοποίησης. Εξαιτίας της κλιματικής κρίσης που αυξάνει τις απαιτήσεις από τα δίκτυα ύδρευσης, περί τα 150 εκατ. του πληθυσμού ζούνε σε άνυδρες περιοχές, ενώ περί τα 400 εκατ. ζούνε σε περιοχές όπου το νερό είναι μολυσμένο -δηλαδή δεν έχει φιλτραριστεί επαρκώς. Η Λατινική Αμερική, επίσης, είναι το κομμάτι του πλανήτη με μερικά από τα μεγαλύτερα ποτάμια παγκοσμίως…

Οι ιδιωτικοποιήσεις του νερού αποδείχθηκαν -κυριολεκτικά μοιραίες. Στην Αργεντινή το νερό ιδιωτικοποιήθηκε το 1993. Τα επόμενα χρόνια, φάνηκε πως η πολυεθνική εταιρεία τηρούσε μόνο το 45% των υποχρεώσεών της σε ό,τι αφορά στις συνδέσεις, ενώ δέκα χρόνια αργότερα, μόνο το 12% των λυμάτων περνούσαν από επεξεργασία. Μετά από μια σειρά κοινωνικών αναταραχών, το δίκτυο επέστρεψε στο δημόσιο το 2006.

Στην Βολιβία οι κοινωνικές εξεγέρσεις μέτρησαν νεκρούς. Οι λογαριασμοί, όμως, ήταν τόσο μεγάλοι και η κοινωνική οργή ακόμη ισχυρότερη, που μοιραία το νερό επέστρεψε στο δημόσιο. Η αμερικανική εταιρεία που το είχε εξαγοράσει, ζήτησε αποζημίωση ύψους 25 εκατ. δολαρίων!

Το αποτέλεσμα για το σύνολο της Λατινικής Αμερικής, όπως και τόσων ακόμα περιοχών του χάρτη, είναι τραγικό. Το κυριότερο πρόβλημα είναι η δυσκολία πρόσβασης σε νερό γενικώς κι έπειτα, η έλλειψη καθαρού νερού.

Ο 21ος αιώνας έχει απορρίψει την έννοια της ιδιωτικοποίησης του νερού, πλην των περιπτώσεων που εξανάγκασε τις χώρες η οικονομική κρίση (μέσω του ΔΝΤ). Μαζί με την κλιματική κρίση το παγκόσμιο παράδειγμα αποδεικνύει -θλιβερά- ότι οι πιθανές ιδιωτικοποιήσεις θα αποβούν μοιραίες, φέρνοντας ένα μέλλον χωρίς καθαρό -ή ακόμη και.. βρώμικο- νερό.

Πηγή: in.gr

Ρώσοι χάκερ που συνδέονται με τον στρατό στόχευσαν και σε ορισμένες περιπτώσεις  κατάφεραν να μπουν σε δίκτυα ευρωπαϊκών στρατιωτικών οργανισμών, οργανισμών ενέργειας και μεταφορών σε μια προφανή επιχείρηση κατασκοπείας, που πέρασε απαρατήρητη για μήνες, καθώς μαινόταν ο πόλεμος στην Ουκρανία, είπε η Microsoft στους πελάτες της σε μια αναφορά που έφτασε στο CNN.

Μία πληροφορία από Ουκρανούς αξιωματούχους, οδήγησε την Microsoft να ερευνήσει τη διαδικτυακή δραστηριότητα και να ανακαλύψει ότι οι Ρώσοι χάκερ εκμεταλλεύονταν ένα άγνωστο ελάττωμα στο λογισμικό του email της Microsoft, μεταξύ Απριλίου και Δεκεμβρίου 2022, σύμφωνα με τη Microsoft.

Η Microsoft αποκάλυψε δημόσια το πρόβλημα την Τρίτη, προτρέποντας τους πελάτες να ενημερώσουν το λογισμικό τους. Ιδιωτικά, η Microsoft είπε στους πελάτες ότι «λιγότεροι από 15» οργανισμοί είχαν στοχοποιηθεί ή παραβιαστεί από τους Ρώσους πράκτορες.

Μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει γνωστό ποιοι ήταν οι οργανισμοί που έγιναν στόχοι των χάκερ. 

Αμερικανοί αξιωματούχοι ισχυρίστηκαν ότι οι χάκερ της ίδιας υπηρεσίας παραβίασαν τους διακομιστές της Εθνικής Επιτροπής των Δημοκρατικών ως μέρος μιας σαρωτικής προσπάθειας να υπονομεύσουν την υποψηφιότητα της Χίλαρι Κλίντον στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2016.

Η Ρωσία αρνήθηκε αυτόν τον συγκεκριμένο ισχυρισμό και άλλους από τις ΗΠΑ, ότι διεξάγει κυβερνοεπιθέσεις.

Αμερικανοί αξιωματούχοι έχουν προετοιμαστεί για πιθανή παράπλευρη ζημία σε αμερικανικούς οργανισμούς από υποτιθέμενες ρωσικές επιχειρήσεις πειρατείας στην Ουκρανία και αλλού κατά τη διάρκεια του πολέμου, αλλά τέτοιου είδους κινήσεις απέτυχαν σε μεγάλο βαθμό να υλοποιηθούν μέχρι τώρα.

Περίπου 376.000 πλαστά χαρτονομίσματα ευρώ αποσύρθηκαν από την κυκλοφορία το 2022, με τον αριθμό των πλαστών να παραμένει πολύ χαμηλός σε σχέση με τον αριθμό των γνήσιων, σύμφωνα με ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).

Συγκεκριμένα, πέρυσι εντοπίστηκαν 13 πλαστά ανά 1 εκατομμύριο γνήσια χαρτονομίσματα ευρώ σε κυκλοφορία, το δεύτερο χαμηλότερο ποσοστό από την καθιέρωση του ευρώ.

Ωστόσο, ο αριθμός των πλαστών χαρτονομισμάτων αυξήθηκε κατά 8,4% σε σχέση με το 2021, όταν το αντίστοιχο ποσοστό ήταν στο χαμηλότερο επίπεδο από την εισαγωγή του ευρώ.

Αυτή η αύξηση αντανακλά επίσης την ανάκαμψη της οικονομικής δραστηριότητας το 2022 μετά την άρση των περισσότερων περιοριστικών μέτρων που επιβλήθηκαν λόγω του κορονοϊού.

Τα χαρτονομίσματα των 20 και των 50 ευρώ εξακολούθησαν να καταγράφουν τα υψηλότερα ποσοστά παραχάραξης. Οι δύο αυτές ονομαστικές αξίες αντιστοιχούσαν μαζί σε ελαφρώς λιγότερο από τα δύο τρίτα του συνόλου των πλαστών χαρτονομισμάτων.

Το 96,6% των πλαστών χαρτονομισμάτων εντοπίστηκε σε χώρες της ζώνης του ευρώ, ενώ το 2,7% εντοπίστηκε σε κράτη μέλη της ΕΕ εκτός ζώνης ευρώ και το 0,7% σε άλλα μέρη του κόσμου.

«Τα περισσότερα πλαστά τραπεζογραμμάτια εντοπίζονται εύκολα καθώς δεν διαθέτουν χαρακτηριστικά ασφαλείας ή οι απομιμήσεις τους είναι πολύ κακής ποιότητας. Δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας για τα πλαστά τραπεζογραμμάτια, ωστόσο θα πρέπει να βρισκόμαστε σε επαγρύπνηση», τονίζει στην ανακοίνωσή της η ΕΚΤ.