Πλημμύρισαν και χθες δρόμοι στη Γαλλία από ανθρώπους που διαμαρτύρονται για την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη.

Περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι συμμετείχαν στην ημέρα διαμαρτυριών και απεργιών, σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών της Γαλλίας, για να διαδηλώσουν ενάντια στα κυβερνητικά σχέδια για αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 έτη.

Σύμφωνα με το BBC, περίπου 80.000 διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους του Παρισιού, με διαδηλώσεις σε 200 ακόμη γαλλικές πόλεις.

Ο επικεφαλής του μεγάλου συνδικάτου CGT, Philippe Martinez, ανέφερε ότι ο συνολικός αριθμός των διαδηλωτών ξεπερνά τα δύο εκατομμύρια, υψηλότερος από τον αριθμό των 1,12 εκατομμυρίων που έδωσε η κυβέρνηση. Είπαν ότι 400.000 άνθρωποι συμμετείχαν στη μεγαλύτερη πορεία, από την Place de la République στο Παρίσι.

Ενθουσιασμένα από την επιτυχία τους, τα συνδικάτα κάλεσαν άλλη μια μέρα δράσης για τις 31 Ιανουαρίου.

Το κύριο σωματείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είπε ότι το 65% των εκπαιδευτικών απεργούσε, ενώ το υπουργείο Παιδείας είπε ότι ήταν 35%.

Όλα τα συνδικάτα της χώρας – συμπεριλαμβανομένων των λεγόμενων «μεταρρυθμιστικών» συνδικάτων που η κυβέρνηση ήλπιζε να έχει με το μέρος της – καταδίκασαν το μέτρο.

Τους πρώτους του 113 ανθρώπους διέσωσε στη Μεσόγειο το Ocean Viking, αφότου μπήκε ξανά σε δράση μετά το πέρας της διπλωματικής διένεξης ανάμεσα σε Γαλλία και Ιταλία, τον περασμένο μήνα. Την ανακοίνωση έκανε η μη κυβερνητική οργάνωση SOS Méditerranée, στο όνομα της οποίας πραγματοποιεί επιχειρήσεις διάσωσης το ανθρωπιστικό πλοίο. 

Μεταξύ αυτών, «23 γυναίκες, ορισμένες από τις οποίες είναι έγκυες, περίπου 30 ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά και τρία μωρά, εκ των οποίων το μικρότερο είναι ηλικίας μόλις τριών εβδομάδων», διευκρινίζει η SOS Méditerranée, η έδρα της οποίας βρίσκεται στη Μασσαλία, στη νοτιοανατολική Γαλλία.

Οι πρόσφυγες - μετανάστες διασώθηκαν στη διάρκεια της νύχτας που πέρασε, στα διεθνή ύδατα που υπάγονται στη ζώνη έρευνας και διάσωσης της Μάλτας, κοντά στην λιβυκή ζώνη, αναφέρει η ΜΚΟ και προσθέτει ότι οι διασωθέντες επέβαιναν σε «μαύρο υπερφορτωμένο φουσκωτό σκάφος, στο απόλυτο σκοτάδι». Τους παρασχέθηκε φροντίδα πάνω στο πλοίο από μέλη της SOS Méditerranée, του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου.

Προς το παρόν, το Ocean Viking «συνεχίζει να περιπολεί» και «είναι ακόμη πάρα πολύ νωρίς» για να γνωρίζει πού θα μπορέσει να αποβιβάσει τους διασωθέντες, δήλωσε στο AFP η Μερίλ Σοτί, εκπρόσωπος της SOS Méditerranée.

Στα μέσα Νοεμβρίου, το Ocean Viking είχε αποβιβάσει στην Τουλόν, στη νοτιοανατολική Γαλλία, 230 πρόσφυγες - μετανάστες που είχε διασώσει ανάμεσα σε Λιβύη και Ιταλία, μετά τον πλου του για τρεις εβδομάδες στη θάλασσα, σε αναζήτηση ασφαλούς λιμανιού.

Η γαλλική κυβέρνηση είχε συμφωνήσει να υποδεχθεί το πλοίο «κατ'εξαίρεση», μετά την άρνηση της Ιταλίας που προκάλεσε διπλωματικές εντάσεις ανάμεσα στις δύο χώρες.

Αφού μεταφέρθηκαν σε κλειστή «ζώνη αναμονής», στην πλειονότητά τους οι διασωθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι με δικαστική απόφαση, επειδή ήταν ασυνόδευτα ανήλικα παιδιά ή επειδή τους χορηγήθηκε άσυλο στη Γαλλία.

Από τις αρχές της χρονιάς, 1.998 πρόσφυγες - μετανάστες χάθηκαν στη Μεσόγειο, εκ των οποίων 1.369 στην κεντρική Μεσόγειο, την πιο επικίνδυνη διαδρομή που ακολουθούν οι μετανάστες στον κόσμο, σύμφωνα με τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης.

Κάθε χρόνο, χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι εγκαταλείπουν τη χώρα τους για να γλιτώσουν από συγκρούσεις ή τη φτώχεια, προσπαθούν να φτάσουν στην Ευρώπη διασχίζοντας τη Μεσόγειο από τη Λιβύη, οι ακτές της οποίας απέχουν περίπου 300 χιλιόμετρα από την Ιταλία.

Οι Κούρδοι διαδηλωτές αναποδογύρισαν αρκετά αυτοκίνητα, ενώ μικρές φωτιές ξέσπασαν γύρω από την Πλατεία Δημοκρατίας που αποτελεί το παραδοσιακό τοπόσημο της γαλλικής πρωτεύουσας για την πραγματοποίηση διαδηλώσεων, καθώς οι Κούρδοι είχαν νωρίτερα πραγματοποιήσει μία ειρηνική διαμαρτυρία.

Τα επεισόδια ξέσπασαν καθώς μερικοί διαδηλωτές εγκατέλειπαν την πλατεία πετώντας βόμβες μολότοφ κατά των αστυνομικών δυνάμεων που αντέδρασαν με τη χρήση δακρυγόνων.

Σημειώνεται πως η αστυνομία συνέλαβε ένα 69χρονο άντρα, για τον οποίο, οι αρχές ανακοίνωσαν ότι είχε πρόσφατα αφεθεί ελεύθερος από ένα κέντρο κράτησης, ενώ ανέμενε να δικαστεί για μία επίθεση με σπαθί κατά ενός κέντρου μεταναστών πριν από ένα χρόνο στο Παρίσι.

Μάλιστα, κατά την σύλληψή του, όπως έγινε γνωστό, είπε σε έναν αστυνομικό πως προέβη στην επίθεση επειδή είναι «ρατσιστής». 

Σε έναν χρόνο, 450 θύματα σεξουαλικής βίας στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας αναγνωρίστηκαν στη Γαλλία και υποστηρίζονται από την Επιτροπή Αναγνώρισης και Αποκατάστασης (CRR), εκ των οποίων 36 που έχουν λάβει οικονομική αποζημίωση, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα η αρχή αυτή.

Η δομή αυτή δημιουργήθηκε στα τέλη του 2021 μετά την έκθεση κόλαφο της επιτροπής Sauvé, η οποία αποκάλυψε την έκταση των σεξουαλικών εγκλημάτων με θύματα παιδιά στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας από το 1950.

Στόχος της είναι να καταχωρεί τα αιτήματα για οικονομικές αποζημιώσεις ή επανορθώσεις μη οικονομικού χαρακτήρα, από θύματα βιαστών στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας και στη συνέχεια να προτείνει τη διαμεσολάβηση μεταξύ των δύο πλευρών.

Για να βοηθήσει στη διαδικασία, η CRR έχει δημιουργήσει ερωτηματολόγια και πίνακες με προτεινόμενα χρηματικά ποσά, που κυμαίνονται από 5.000 έως 60.000 ευρώ.

Συνολικά, “450 θύματα αναγνωρίζονται και υποστηρίζονται” από έναν από τους 25 επιτρόπους της CRR, επισημαίνει η επιτροπή σε δελτίο Τύπου που εκδόθηκε έπειτα από σχεδόν έναν χρόνο λειτουργίας της.

Για αυτές τις 450 περιπτώσεις, η CRR “διατύπωσε 80 συστάσεις για αποζημίωση” σε ιδρύματα, που περιλάμβαναν τόσο την οικονομική πλευρά όσο και μια μη οικονομική πλευρά.

Και σε αυτές τις 80 υποθέσεις, “ο μέσος όρος αποζημίωσης είναι 40.000 ευρώ“, διευκρίνισε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο πρόεδρός της Αντουάν Γκαραπόν.

Ανάμεσα στις 80 συστάσεις, 37 περιπτώσεις “έκλεισαν”: για τις 36 έχουν καταβληθεί οικονομικές αποζημιώσεις. Ένα θύμα δεν ζήτησε οικονομική αποζημίωση, σύμφωνα με την CRR.

Για τις άλλες 43, η CRR απηύθυνε ειδοποιήσεις, αλλά η διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί, σύμφωνα με την επιτροπή. Η επιτροπή επισημαίνει ότι “μεταξύ των 450 θυμάτων, το 85% ήταν ανήλικα την περίοδο των αξιόποινων πράξεων.

Το 71% αυτών των ανήλικων θυμάτων είναι άνδρες, ενώ τα δύο τρίτα των ενήλικων θυμάτων είναι γυναίκες”. Σύμφωνα με την επιτροπή, “οι επιθέσεις έγιναν κυρίως μεταξύ της δεκαετίας του 1960 και του 1980”.

Οι μη οικονομικές επανορθώσεις που ζητούνται περισσότερο από τα θύματα είναι “η έκκληση για μαρτυρίες για την αναζήτηση άλλων θυμάτων, η γνώση της πορείας του θύτη και η αναγνώριση της σοβαρότητας όσων εκτυλίχθηκαν σε κάποιο συγκεκριμένο θρησκευτικό ίδρυμα”.

Ένα αποτροπιαστικό περισταστικό σημειώθηκε στη Γαλλία και συγκεκριμένα στην κωμόπολη Σαν Κομ ντι Μον στη Νορμανδία. Την Τετάρτη το μεσημέρι, ο αντιδήμαρχος Μπερνάρ Ντενί βρέθηκε με τραύματα στο πρόσωπο και καρφωμένα τα χέρια και τα πόδια του. «Ο Μπερνάρ Ντενί βρέθηκε σε ένα χωράφι κοντά στο δημαρχείο, με τραύματα στο πρόσωπό του και καρφιά στα χέρια του και σε κάθε φτέρνα του. Καρφιά σαν αυτά των ξυλουργών», δήλωσε ο Mικαέλ Ζιροντέ, εισαγγελέας της Κουτάνς.

Ο αντιδήμαρχος «μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Σεν Λο για να λάβει την απαραίτητη περίθαλψη» και υποβλήθηκε σε «ιατρονομικές εξετάσεις» σύμφωνα με την εισαγγελία. Επιπλέον, έρευνα για επιδεινούμενη βία ανατέθηκε στην ερευνητική ταξιαρχία του Saint-Lô με την υποστήριξη της μονάδας εγκληματικών ερευνών της εθνικής χωροφυλακής. Επίσης, ελήφθησαν δείγματα από το σημείο της επίθεσης.

Αυτή δεν είναι η πρώτη επίθεση που δέχεται ο Μπερνάρ Ντενί τους τελευταίους μήνες.

Ο δημοτικός σύμβουλος είχε εξηγήσει ότι είχε πέσει θύμα απειλών και εκφοβισμού από τότε που είχε υποστηρίξει τον Εμμανουέλ Μακρόν για τις προεδρικές εκλογές Τον Δεκέμβριο, είπε ότι έλαβε μια ανώνυμη επιστολή με απειλές, λίγες μέρες μετά τον εμπρησμό των αυτοκινήτων του.

Πηγή: francetvinfo.fr

Η γαλλική κυβέρνηση αύξησε το επίπεδο κινδύνου για τη γρίπη των πτηνών στη χώρα σε «υψηλό» από «μέτριο», σύμφωνα με διάταγμα που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα της κυβερνήσεως την Πέμπτη, αναγκάζοντας έτσι τις πτηνοτροφικές μονάδες να κρατούν τα πτηνά σε εσωτερικούς χώρους σε όλη τη Γαλλία.

Τις τελευταίες εβδομάδες η Γαλλία έχει καταγράψει αύξηση των κρουσμάτων γρίπης των πτηνών, αφού βίωσε τη χειρότερη κρίση της γρίπης αυτής πέρυσι, μεταξύ Νοεμβρίου και Μαΐου, με περισσότερα από 19 εκατομμύρια ζώα να θανατώνονται για να αναχαιτίσουν ένα σοβαρό στέλεχος της νόσου.

Από την περασμένη Δευτέρα και η βρετανική κυβέρνηση έχει επιβάλει απαγόρευση της παραμονής πουλερικών και άλλων πτηνών εκτός κλειστών χώρων, ως μέρος των μέτρων για την αντιμετώπιση της μεγαλύτερης επιδημίας γρίπης των πτηνών στη Μεγάλη Βρετανία.

Οι κάτοχοι πτηνών θα πρέπει επίσης να ακολουθούν αυστηρά μέτρα ασφάλειας της υγείας των πτηνών, όπως απολύμανση ρούχων, υποδημάτων, εξοπλισμού και οχημάτων και τήρησης αρχείων θνησιμότητας.

Πηγή: Reuters

Η αυτοπαραγωγή ηλιακής ενέργειας, δραστηριότητα περιθωριακή μέχρι πρόσφατα στη Γαλλία, απογειώνεται, σύμφωνα με τα στοιχεία του κλάδου που δημοσιεύει η γαλλική εφημερίδα Le Monde. Το 2015 τα γαλλικά σπίτια που είχαν εγκαταστημένα φωτοβολταϊκά συστήματα στις στέγες τους ήταν μόλις 3.000. Πλέον έχουν φτάσει στις 207.000, σύμφωνα με τον διαχειριστή του δικτύου Enedis. «Είναι κάτι πρωτοφανές», αναφέρει ο διαχειριστής.

Για τα 60.000 νέα νοικοκυριά που εγκατέστησαν φωτοβολταϊκά συστήματα τους πρώτους μήνες του 2022, το κίνητρο είναι οι τιμές του ρεύματος, αλλά και ο «εκδημοκρατισμός» των τιμών των πάνελ, τα οποία βρίσκονται πλέον σε όλα τα μεγάλα καταστήματα ειδών σπιτιού. «Από τη δημιουργία της εταιρείας, στα τέλη του 2020, έχουμε πουλήσει 10.000 συστήματα», λέει στη γαλλική εφημερίδα ο ιδρυτής της Beam Energy, μιας νεοφυούς επιχείρησης που δραστηριοποιείται στον κλάδο. «Το πρώτο ένα τρίτο το πουλήσαμε σε 18 μήνες, το δεύτερο σε τρεις μήνες και το τρίτο σε έξι εβδομάδες». Η μείωση του κόστους των συστημάτων και η αύξηση του κόστους του ρεύματος σημαίνει ότι για τα απλά αυτά συστήματα, που συνδέονται στο δίκτυο ηλεκτροδότησης, το κόστος αποσβένεται σε 7,5 χρόνια από 10 που ήταν μέχρι πρόσφατα. Για τα συστήματα που διαθέτουν μπαταρίες και παρέχουν ενεργειακή αυτονομία, ο χρόνος απόσβεσης επιμηκύνεται στα 15 με 20 χρόνια.

Παρά τα άλματα, πάντως, η Γαλλία έχει καθυστερήσει σε σχέση με χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία ή η Ισπανία. Μετά την ώθηση που έχει δώσει η ισπανική κυβέρνηση στην εγκατάσταση φωτοβολταϊκών συστημάτων, η συνολική εγκατεστημένη ισχύς συστημάτων αυτοπαραγωγής στη χώρα φθάνει τα 3 γιγαβάτ, ενώ στη Γαλλία τόσος περίπου είναι ολόκληρος ο κλάδος των φωτοβολταϊκών, περιλαμβανομένων και των φωτοβολταϊκών πάρκων. Η αυτοπαραγωγή στη Γαλλία τώρα μόλις πλησιάζει το 1 γιγαβάτ.

«Η διαφορά κλιματικών συνθηκών δεν εξηγεί τα πάντα», σημειώνει η γαλλική εφημερίδα. Το Βέλγιο, του οποίου το κλίμα προσομοιάζει με αυτό της βόρειας Γαλλίας, έχει ήδη διπλάσιους αυτοπαραγωγούς ηλιακής ενέργειας. Ακόμη και η Πολωνία, η χώρα του άνθρακα, προβλέπεται να κλείσει το 2022 με 3 γιγαβάτ εγκαταστημένης ισχύος σε συστήματα αυτοπαραγωγής. Το νομοσχέδιο για την προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας έφθασε προς συζήτηση την Τετάρτη στη γαλλική Γερουσία. Οι εκπρόσωποι του κλάδου επισημαίνουν ότι αν το γαλλικό κράτος θέλει να δώσει ώθηση στην αυτοπαραγωγή, υπάρχουν πολλά που μπορεί να κάνει. Για την ώρα, οι επιχειρήσεις αυτενεργούν. «Τα τελευταίο πεντάμηνο η ζήτηση έχει πενταπλασιαστεί», λέει ο Πιερ ντε Φρουαντφόν, διευθυντής της εταιρείας CVE, που εγκαθιστά φωτοβολταϊκά συστήματα αυτοπαραγωγής στις στέγες και τα πάρκινγκ εμπορικών κτιρίων.

Πηγή: le monde

Κανείς δεν οργανώνει κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις όπως οι Γάλλοι. Η τελευταία, μεγάλη κινητοποίηση  πραγματοποίηθηκε πριν 11 μέρες απέναντι στην αλματώδη αύξηση του κόστους ζωής, στην ακρίβεια και την ενεργειακή κρίση, με την Ανί Ερνό, που πρόσφατα έλαβε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, και τον Ζαν-Λικ Μελανσόν, επικεφαλής του ενιαίου αριστερού μετώπου στη γαλλική Εθνοσυνέλευση, να βρίσκονται στην κεφαλή της πορείας.

Εν τω μεταξύ στη χώρα μας, με πάνω από τον διπλάσιο πληθωρισμό από εκείνο της Γαλλίας, με τα σκάνδαλο να διαδέχονται το ένα το άλλο, δεν κουνιέται φύλλο. Σίγουρα είναι θέμα κουλτούρας, σίγουρα είναι και πολλά άλλα που δεν μπορούμε να «διαβάσουμε» με γυμνό μάτι, σε κάθε περίπτωση ωστόσο οι Γάλλοι κάπως καλύτερα οργανώνονται και διεκδικούν από εμάς. Υπάρχει μία «παράδοση» στην κινητοποίηση κοιτάζοντας την ιστορία της Γαλλίας, που ξεκινά από τη Γαλλική Επανάσταση και την κομμούνα του Παρισιού το 1871 και συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας, με τη διαμαρτυρία και τη διεκδίκηση να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της γαλλικής δημόσιας ζωής.

Οι συντηρητικοί πολιτικοί και τα συστημικά ΜΜΕ τονίζουν ότι τα κοινωνικά κινήματα και οι διαμαρτυρίες διχάζουν τους πολίτες, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι η γαλλική δημοκρατία οικοδομήθηκε πάνω σε αυτό τον κοινωνικό δεσμό μεταξύ των ανθρώπων, πάνω σε ένα μοντέλο στο οποίο η ψηφοφορία και οι εκλογές δεν αποτελούν το μόνο μέσο λαϊκής έκφρασης.

Η αλήθεια είναι αυτή η παράδοση, αυτό το μοντέλο λειτουργεί. Τον Μάιο του 1968, μία βίαιη αστυνομική καταστολή φοιτητών διαδηλωτών προκάλεσε γενική απεργία και μαζική εξέγερση που οδήγησε τον πρόεδρο Σαρλ ντε Γκωλ να εγκαταλείψει τη χώρα. Το 1995 υπήρξε ένα κύμα μαζικών γενικών απεργιών, που οδήγησε σε αύξηση του κατώτατου μισθού, ενώ τα τελευταία χρόνια τα «Κίτρινα Γιλέκα», παρά τις προσπάθειες της ακροδεξιάς να το καπηλευτεί, σταμάτησαν την νομοθετική πρωτοβουλία του Εμανουέλ Μακρόν να εισάγει φόρο άνθρακα κι άλλες «μεταρρυθμίσεις», όπως τις ονόμαζε, που θα επιβάρυναν δυσανάλογα τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα. Οι Γάλλοι δεν φορούν τα βάσανά τους σαν παράσημο τιμής, όπως συνηθίζεται σε άλλες χώρες και κοινωνίες. Εκεί, ίσως πρέπει και εμείς να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να δούμε γιατί ακριβώς η κινηματική παρακαταθήκη των μνημονιακών χρόνων έχει σιγήσει, ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια. Τι φταίει γι’αυτό, γιατί δεν διεκδικούμε ως κοινωνία αυτά τα οποία η σημερινή κυβέρνηση μας στερεί; Γιατί υπομένουμε στωικά αντικοινωνικές, ελιτίστικες πολιτικές;

«Δυστυχώς, η καταστολή λειτουργεί», έγραψε η Zeynep Tufekci στο The Atlantic το 2020, απηχώντας τα κοινωνικά κινήματα στις ΗΠΑ και το Black Lives Matter. «Όσο γενναίοι κι αν είναι οι διαδηλωτές, ένα κράτος έχει συχνά πολύ περισσότερες δυνατότητες να προκαλέσει κόστος το οποίο οι απλοί διαδηλωτές είναι εξαιρετικά δύσκολο να το αντέξουν», γράφει η Tufekci. Η «εξουσία», όμως, δεν έχει να κάνει μόνο με μία κυβέρνηση που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. «Η νομιμότητα, όχι η καταστολή, είναι το θεμέλιο μίας ανθεκτικής εξουσίας. Η απώλεια της νομιμότητας είναι η σημαντικότερη απειλή για ένα δημοκρατικό πολιτικό σύστημα», συνεχίζει η Tufekci.

Το «ρεύμα», η κοινωνική δυναμική αν θέλετε, μπορεί να αλλάξει, ειδικά όσο η νεολαία ασχολείται με την πολιτική δράση και τον ακτιβισμό. Παγκοσμίως, η Gen Z διαμορφώνει σταδιακά τις συνθήκες για μία νέα, μαζική πολιτική απάντηση σε πολιτικές ηγεσίες που δεν στηρίζουν τα αιτήματά της και πετσοκόβουν τα όνειρά της. Εκεί υπάρχει προοπτική για το παρόν και για το μέλλον. Γιατί καλό είναι να βγάζουμε το καπέλο στους Γάλλους, αλλά ας δοκιμάσουμε κι εμείς να μάθουμε κάτι και να πάρουμε τη σκυτάλη των διεκδικήσεων.

Πηγή: www.rosa.gr

• Η γαλλική κυβέρνηση ανακοίνωσε χθες ότι προτίθεται να αναγκάσει τους εργαζομένους να επιστρέψουν στην εργασία τους σε εγκατάσταση αποθήκευσης της TotalEnergies, καθώς το συνδικάτο CGT και η εταιρεία εξακολουθούν να βρίσκονται σε αδιέξοδο όσον αφορά την επίτευξη συμφωνίας για τους μισθούς, πράγμα που σημαίνει ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων, που διαρκούν ήδη δύο εβδομάδες και επιβαρύνουν τις προμήθειες βενζίνης στη χώρα, θα παραταθούν.

"Αν χρειαστεί θα λάβουμε μέτρα για να άρουμε τον αποκλεισμό των διαθέσιμων προμηθειών στην αποθήκη της Δουνκέρκης", δήλωσε η υπουργός Ενέργειας Ανιές-Πανιέ Ρινασέρ και πρόσθεσε: "Ωστόσο ελπίζω ότι ακόμη και σήμερα θα εξελιχθούν τα πράγματα ανάμεσα στο CGT και την Total".

Οι πρώτες συνομιλίες ανάμεσα στην εταιρεία και τους επικεφαλής του συνδικάτου έγιναν την Τετάρτη, αλλά απέτυχαν να καταλήξουν σε άρση του αδιεξόδου και εκπρόσωπος του συνδικάτου δήλωσε σήμερα στο Reuters ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις, που επηρεάζουν τέσσερα διυλιστήρια και τις εγκαταστάσεις αποθήκευσης στην Δουνκέρκη, συνεχίζονται.

Η TotalEnergies αναφέρει σε χθεσινή της ανακοίνωση ότι δεν τηρούνται οι προϋποθέσεις για την ύπαρξη συνομιλιών για το μισθολογικό με όλα τα συνδικάτα, καθώς συνεχίζονται οι διάφοροι αποκλεισμοί εγκαταστάσεων.

Η γαλλική πετρελαϊκή εταιρεία ανακοίνωσε επίσης ότι θα καταβάλει ένα εφάπαξ μπόνους στο εργατικό της δυναμικό.

Ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μπρουνό Λεμέρ δήλωσε παράλληλα  στον ραδιοσταθμό RTL ότι η TotalEnergies έχει "την δυνατότητα και άρα το καθήκον" να αυξήσει τους μισθούς και σημείωσε ότι η εταιρεία "άργησε" να αρχίσει συνομιλίες με τα συνδικάτα αφού αποκόμισε μεγάλα κέρδη.

Στο μεταξύ εκπρόσωπος του CGT στην Esso France δήλωσε προχθες ότι οι κινητοποιήσεις στο πλαίσιο των οποίων έχουν αποκλειστεί δύο διυλιστήρια θα συνεχιστούν επίσης.

Δύο εβδομάδες μετά την έναρξη των απεργιακών κινητοποιήσεων που έχουν μειώσει την παραγωγή βενζίνης της Γαλλίας άνω του 60%, ακόμη ένα στα τρία πρατήρια βενζίνης εξακολουθεί να δυσκολεύεται για να εξασφαλίσει προμήθειες.

Ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ, ο εμβληματικός σκηνοθέτης με τις χίλιες ζωές και το πλούσιο και πρωτεϊκό έργο, η ενσάρκωση των αντιφάσεων μιας τέχνης που βρίσκεται σε συνεχή αναζήτηση, πέθανε την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου σε ηλικία 91 ετών. Αφήνει πίσω του μια καριέρα γεμάτη αριστουργήματα και παρεξηγήσεις που τον έκαναν θρύλο κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Από τη δεκατία του '60, ο Γκοντάρ ήταν ένα από τα κεντρικά πρόσωπα της Νουβέλ Βαγκ, του ρεύματος που διερεύνησε και διεύρυνε με τρόπο μοναδικό τα αισθητικά και αφηγματικά όρια της 7ης τέχνης. Απόλυτα συνδεδεμένος με αυτή την κοσμογονία του μοντερνισμού, ο Γκοντάρ άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο κάνουμε και βλέπουμε σινεμά, αγαπήθηκε (αλλά και μισήθηκε από κριτικούς και κοινό), επηρέασε βαθιά άλλους δημιουργούς, και άφησε πίσω του ένα τεράστιο και πλούσιο στοχαστικό έργο πάνω στην τέχνη, την κοινωνία και τη μεταξύ τους σχέση.

(Richard Dumas/Libération)

Γεννημένος στις 3 Δεκεμβρίου του 1930, ο πιο διάσημος από τις γαλλοελβετούς καλλιτέχνες, κλείνει με το θανάτό του κάτι που συνδέεται με τη συλλογική συνείδηση. Κατ' αρχάς, την απώλεια ενός από τους μεγαλύτερους κινηματογραφιστές όλων των εποχών, με τα ηλεκτροσόκ εικόνων και ήχου που προκαλεί το έργο του. Αλλά ο θάνατός του είναι και το συμβολικό τέλος αυτού του σπουδαίου ρεύματος στην κινηματογραφική τέχνη, της Νουβέλ Βαγκ.Αυτή τη ρήξη του μοντερνισμού με τον ιταλικό νεορεαλισμό, με την καταστροφή του παγκόσμιου πολέμου, ο Γκοντάρ την ενσάρκωσε με μεγαλύτερο πάθος, βία και οδύνη από τους περισσότερους πρώην συντρόφους του της Νουβέλ Βαγκ, κάτι που τον έκανε σύμβολο και παράδειγμα για όσους πίστευαν και στόχευαν σε ένα σινεμά που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο.

Το 1949, o Ζαν-Λυκ Γκοντάρ βρίσκεται στο Παρίσι για να σπουδάσει εθνολογία στη Σορβόννη. Εκεί θα γνωρίσει και θα συναναστραφεί με τους Κλοντ Σαμπρόλ, Φρανσουά Τρυφώ, Έρικ Ρομέρ και Ζακ Ριβέτ – τους κινηματογραφιστές δηλαδή που μετέπειτα θα στελεχώσουν το κίνημα της Νουβέλ Βαγκ (Nouvelle Vague).

Το 1950, μαζί με τους Τρυφώ και Ριβέτ εκδίδει το περιοδικό Gazette du Cinema, γράφει για το σινεμά και παράλληλα παίζει σε ταινίες των Ριβέτ και Ρομέρ. Το 1952 ξεκινά η συνεργασία του με το θρυλικό περιοδικό Cahiers du Cinema του Αντρέ Μπαζέν. Με τα χρήματα που συγκεντρώνει, θα γυρίσει την πρώτη του μικρού μήκους ταινία, το ντοκιμαντέρ «Επιχείρηση Μπετόν» (1954). Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’50 θα ολοκληρώσει ακόμη τέσσερις ταινίες μικρού μήκους.

Έντονα επηρεασμένος από σκηνοθέτες όπως οι Ζαν Ρενουάρ, Νίκολας Ρέι, Ρομπέρ Μπρεσόν, Ρομπέρτο Ροσελίνι και Ζαν Ρους, ο Γκοντάρ θα προσπαθήσει εξαρχής – σε αντίθεση με τον φίλο και συνάδελφό του Τρυφώ – να εντάξει την προσωπική του ζωή, αλλά και τις πολιτικές του πεποιθήσεις, στις ταινίες του αλλά και να δείξει ότι στον κινηματογράφο «όλα επιτρέπονται».

Η ενασχόληση του με θέματα που θεωρούνταν ταμπού καθώς και με νέες τεχνικές τάραξαν το κινηματογραφικό κατεστημένο και ενέπνευσαν εικονοκλάστες σκηνοθέτες δεκαετίες μετά την κορύφωση της καριέρας του στα χρόνια του 1960.

Ο σκηνοθέτης του «Με κομμένη την ανάσα» και της «Περιφρόνησης», αν θέλουμε να αναφέρουμε τις πιο διάσημες ίσως ταινίες του, σκηνοθέτησε συνολικά πάνω από 100 ταινίες. Αιρετικός για την εποχή του αμφισβήτησε έντονα τις κινηματογραφικές φόρμες του Χόλιγουντ αλλά και του γαλλικού κινηματογράφου.

Απόλυτα συνδεδεμένος υπήρξε εξάλλου με τα πολιτικά κινήματα που οδήγησαν στον Μάη του '68, ενώ η πολιτική υπήρξε μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής του ένα πεδίο στο οποίο επίσης άσκησε με πάθος την εικονοκλαστική και αιρετική αντίληψή του για την τέχνη και τον κόσμο. 

«Ήθελα να ξεκινήσω από μια ιστορία συμβατική και να ανακατασκευάσω, με διαφορετικό τρόπο, ό,τι είχε γίνει μέχρι τότε στον κινηματογράφο. Ήθελα επίσης να δώσω την εντύπωση ότι τα κινηματογραφικά μέσα ανακαλύπτονταν ή δοκιμάζονταν για πρώτη φορά», θα πει χαρακτηριστικά ο Γκοντάρ σε μία από τις πρώτες του συνεντεύξεις στο περιοδικό Cahiers du Cinema το 1962. Επίσης υπήρξε από τη δεκαετία του '50 συνδεδεμένος με το περιοδικό Cahiers du Cinema, εμβληματικό έντυπο κριτικής και θεωρίας του κινηματογράφου. Το 1968, ο Γκοντάρ εγκατέλειψε τη Νουβέλ Βαγκ και ίδρυσε μαζί με τον Jean-Pierre Gorin την κινηματογραφική ομάδα Dziga Vertov Group, ονομασμένη από τον γνωστό Σοβιετικό σκηνοθέτη. Επρόκειτο για μια ομάδα πολιτικά ενεργών σκηνοθετών οι οποίοι ομαδικά και ανώνυμα δημιουργούσαν πειραματικές και πολιτικές ταινίες οι οποίες υποστήριζαν κινήματα όπως ο Μαοϊσμός και ο Μαρξισμός.

Μεταξύ άλλων, ο Γκοντάρ είχε σκηνοθετήσει τις ταινίες: «Η κυρία θέλει έρωτα» (1961), «Ζούσε τη ζωή της» (1962), «Αλφαβίλ» (1965), «Ο τερλός Πιερό» (1965), «Συνέβη στην Αμερική» (1966), «Η Κινέζα» (1967), «Όλα πάνε καλά» (1972), «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω» (1980), «Histoire(s) du Cinema» (1989), «Χαίρε Σεράγεβο) (1993), «Η ελεγεία ενός έρωτα» (2001), «Film Socialisme» (2010), «Το βιβλίο της εικόνας» (2018).