Η σορός της Ουκρανής δημοσιογράφου Βικτόρια Ροσίνα (Viktoriia Roshchyna) επαναπατρίστηκε τον Φεβρουάριο του 2025, τέσσερις μήνες μετά την ανακοίνωση του θανάτου της. Η δημοσιογράφος αιχμαλωτίστηκε ενώ ερευνούσε Ουκρανούς πολίτες που φυλακίζονταν παράνομα στην περιοχή της Ζαπορίζια, ενώ η ίδια κρατήθηκε σε απομόνωση για πάνω από ένα χρόνο στα κατεχόμενα εδάφη και σε ρωσική φυλακή. Το Forbidden Stories παρακολούθησε το ταξίδι της, αποκαλύπτοντας νέα στοιχεία για τους τελευταίους μήνες της αιχμαλωσίας της και τις συνθήκες του θανάτου της.

Οι αποκαλύψεις μας

Η σορός της Βικτόρια Ροσίνα επαναπατρίστηκε στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2025. Έφερε τα σημάδια των βασανιστηρίων. Αρκετά όργανά της έλειπαν. Δύο από τις πηγές της στα κατεχόμενα εδάφη, καθώς και ο αρχισυντάκτης της, επιβεβαίωσαν στο Forbidden Stories ότι η δημοσιογράφος είχε πράγματι ταξιδέψει στη Ζαπορίζια για να ερευνήσει τα βασανιστήρια πολιτών σε άτυπα κέντρα κράτησης. Η Βικτόρια είχε αρχίσει να μαθαίνει τα ονόματα των υπευθύνων για αυτή τη φυλάκιση και τα βασανιστήρια, μεταξύ των οποίων και πράκτορες της FSB, της υπηρεσίας εσωτερικής ασφαλείας της Ρωσίας.

Φορτηγά ξεφορτώνουν πτώματα κατά εκατοντάδες. Συνολικά 757, αποσταλμένα σε διάφορα νεκροτομεία της Ουκρανίας για νεκροψία. Στο νεκροτομείο της Βίννιτσα, μιας πόλης στο κεντροδυτικό τμήμα της χώρας, οι ερευνητές εξετάζουν προσεκτικά δεκάδες σορούς την Τρίτη, 25 Φεβρουαρίου 2025. Η τελευταία είναι τυλιγμένη σε έναν λευκό σάκο. Στην επιφάνειά του, μια χειρόγραφη επιγραφή: «NM SPAS 757». Το ακρωνύμιο είναι κωδικός στα ρωσικά: «Άγνωστος άνδρας, εκτεταμένες αλλοιώσεις στις στεφανιαίες αρτηρίες, σορός αριθμός 757». Οι πράκτορες ανοίγουν το φερμουάρ και ανακαλύπτουν έναν ακόμη μαύρο σάκο.

Μέσα, το πτώμα μιας νεαρής γυναίκας σε φρικτή κατάσταση. Ωστόσο, οι ερευνητές κατάφεραν να διακρίνουν μια μικρή ετικέτα που ήταν κολλημένη στη δεξιά κνήμη, η οποία έγραφε: "Roshchyna, V.V.".

Μετά από μήνες αβεβαιότητας για την οικογένειά της - και κωλυσιεργία από τους Ρώσους - τα λείψανα της Βικτόρια Ροσίνα, μιας Ουκρανής δημοσιογράφου, επιστράφηκαν.

Τελικά, δεν ήταν τυχαίο ότι την έστειλαν πίσω ανάμεσα στα πτώματα των σκληροτράχηλων στρατιωτών που είχαν πέσει στο μέτωπο. Με την αποφασιστικότητά της να καταγράψει τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στα κατεχόμενα εδάφη, η Βικτόρια ήταν ένα λάφυρο πολέμου για τη Ρωσία.

Ο επαναπατρισμός της σορού της Βικτόρια σηματοδοτεί το τέλος μιας μακράς αναμονής και διαψεύδει τις ελπίδες των συγγενών της μοναδικής Ουκρανής δημοσιογράφου που έχει πεθάνει μέχρι σήμερα σε ρωσική φυλακή. Εξαφανίστηκε το καλοκαίρι του 2023, ερευνώντας Ουκρανούς πολίτες που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν από τη Ρωσία στην περιοχή Ζαπορίζια της κατεχόμενης ζώνης. Έπειτα από περισσότερους από δώδεκα μήνες μεταγωγών μεταξύ τουλάχιστον δύο άτυπων κέντρων κράτησης και μιας ρωσικής φυλακής, ο θάνατός της ενόσω βρισκόταν σε αιχμαλωσία ανακοινώθηκε από το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας τον Οκτώβριο του 2024.

Σε επιστολή τους προς το Forbidden Stories, οι ουκρανικές εισαγγελικές αρχές επιβεβαίωσαν τον επαναπατρισμό της σορού της Βικτόρια Ροσίνα, επικαλούμενες 99,999% ταύτιση DNA με "συγγενείς" της δημοσιογράφου. Ο Γιούρι Μπελούσοφ, επικεφαλής της μονάδας εγκλημάτων πολέμου της ουκρανικής Γενικής Εισαγγελίας, αναφέρει ότι οι αρχικές ιατροδικαστικές αναλύσεις δείχνουν "πολυάριθμα σημάδια βασανιστηρίων και κακομεταχείρισης στο σώμα της, συμπεριλαμβανομένων εκδορών και αιμορραγιών σε διάφορα σημεία, ένα σπασμένο πλευρό, τραύματα στον αυχένα και πιθανά ίχνη ηλεκτροσόκ στα πόδια".

Ο Μπελούσοφ προσθέτει ότι το πτώμα έφερε "σημάδια αυτοψίας που διενεργήθηκε πριν από την επιστροφή του στην Ουκρανία" και την απουσία ορισμένων οργάνων - μια αφαίρεση που πιθανώς έγινε για να συγκαλυφθεί η αιτία θανάτου. Αυτό θα μπορούσε να προσμετρηθεί ως πρόσθετο έγκλημα πολέμου.

Όταν επικοινώνησαν με τον πατέρα της Βικτόρια και τον δικηγόρο του, δήλωσαν ότι δεν αναγνώρισαν την αρχική έκθεση πραγματογνωμοσύνης και ανέμεναν νέα ιατροδικαστική ανάλυση.

Η ανακοίνωση του θανάτου του δημοσιογράφου σηματοδότησε την αφετηρία της έρευνας. Η ομάδα Forbidden Stories ξεκίνησε την έρευνα τον Οκτώβριο του 2024 και ταξίδεψε δύο φορές στην Ουκρανία. Για τρεις μήνες, 45 δημοσιογράφοι από 13 μέσα ενημέρωσης συνεργάστηκαν για να ανασυνθέσουν το ταξίδι της Ουκρανής δημοσιογράφου στην κατεχόμενη Ουκρανία και τη Ρωσία. Η κοινοπραξία με επικεφαλής το Forbidden Stories, αποστολή της οποίας είναι να συνεχίσει το έργο δημοσιογράφων που έχουν σκοτωθεί, φυλακιστεί ή απειληθεί, συνέχισε επίσης την έρευνα της Βικτόρια για τους "κρατούμενους-φάντασμα", τους 16.000 έως 20.000 Ουκρανούς πολίτες που έχουν παγιδευτεί σε ένα αδιαφανές σύστημα. Πρόκειται για τα άτυπα κέντρα κράτησης που διαχειρίζεται η Ρωσία.

"Η Βικτόρια ήταν η μόνη δημοσιογράφος που κάλυπτε τα κατεχόμενα εδάφη. Για εκείνη ήταν μια αποστολή", λέει η Σέβγκιλ Μουσαϊέβα, συντάκτριά της στην Ukrainska Pravda. "Ήταν η γέφυρα μεταξύ της Ουκρανίας και αυτών των εδαφών και μοιραζόταν κρίσιμες πληροφορίες για τη ζωή εκεί. Μετά την εξαφάνισή της, δεν υπήρχε πλέον κάλυψη για το τι συνέβαινε εκεί".

Η Βικτόρια ήθελε να πει στον κόσμο για την τύχη αυτών των πολιτών που αιχμαλωτίστηκαν στην κατεχόμενη ζώνη. Κατέληξε να γίνει μια από αυτούς.

Μια επικίνδυνη αποστολή

Η εξαφάνιση της Βικτόρια Ροσίνα μπορεί να ειπωθεί μόνο αποσπασματικά. Αποσπάσματα συναρμολογημένα από λόγια που ειπώθηκαν μέσα στους τοίχους μιας φυλακής, θολές αναμνήσεις ανώνυμων μαρτύρων και την αναζήτηση ενός απαρηγόρητου πατέρα.

Η ιστορία της ξεκινά στην καρδιά των βιομηχανικών πεδιάδων της νοτιοανατολικής Ουκρανίας. Πιο συγκεκριμένα, στην περιοχή Ζαπορίζια. Σχεδόν 27.183 τετραγωνικά χιλιόμετρα απλώνονται μεταξύ της λεκάνης της Αζοφικής Θάλασσας και του ποταμού Δνείπερου. Από το 2022, τα δύο τρίτα αυτής της περιοχής έχουν προσαρτηθεί παράνομα από τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις. Παραμορφωμένη από τρία χρόνια πολέμου και μια σχεδόν ακίνητη γραμμή μετώπου, αυτή η κατεχόμενη ζώνη είναι πλέον μια μαύρη τρύπα. Ένα μέρος από το οποίο δεν διαφεύγει σχεδόν καμία πληροφορία.

Η Βίκα-όπως την αποκαλούσαν οι συνάδελφοι και η οικογένειά της- γεννήθηκε το 1996 στην ομώνυμη πρωτεύουσα της περιοχής Ζαπορίζια, σχεδόν πέντε χρόνια μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Σε ένα από τα πρώτα της ρεπορτάζ, πολύ πριν από τη ρωσική εισβολή, η Βίκα κάλυψε μια μεγάλη ποινική υπόθεση στην παραθαλάσσια πόλη Μπερντιάνσκ. "Φαινόταν να έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη συγγένεια με αυτά τα εδάφη, τα οποία σήμερα είναι υπό κατοχή", εκμυστηρεύεται η Σέβγκιλ Μουσαϊέβα, συντάκτριά της στην Ukrainska Pravda.

Μια προσκόλληση, ακόμη και μια στοργή που την οδηγεί να επιστρέψει μετά τη ρωσική προσάρτηση. Μεταξύ Φεβρουαρίου 2022 και Ιουλίου 2023, πήγε "τουλάχιστον τέσσερις φορές στις κατεχόμενες ζώνες", σύμφωνα με την Μουσαϊέβα. Τον Μάρτιο του 2022, κατά τη διάρκεια μιας από αυτές τις αποστολές, η Βικτόρια συνελήφθη από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες και κρατήθηκε για μια εβδομάδα στο Μπερντιάνσκ.

Όταν αφέθηκε ελεύθερη, οι εκδότες, οι συνάδελφοι και η οικογένειά της την παρακάλεσαν να μην επιστρέψει. Εκείνη δεν τους άκουσε. Τον Ιούλιο του 2023, η 26χρονη Βίκα, προετοιμάζει ένα νέο ταξίδι στην περιοχή Ζαπορίζια, η οποία πλήττεται από τον πόλεμο εδώ και ενάμιση χρόνο. Το σχέδιό της είναι ξεκάθαρο. "Συζητήσαμε για τα μέρη όπου βασανίζονται Ουκρανοί και μου εξήγησε πώς οραματίζεται την έρευνα", θυμάται η Μουσαϊέβα. "Ήθελε να εντοπίσει αυτά τα μέρη και όλους τους ανθρώπους που εμπλέκονται".

Στην κατεχόμενη ζώνη

Δύο μάρτυρες που εντοπίστηκαν από την κοινοπραξία την συνάντησαν κατά τη διάρκεια της έρευνάς τους σε διάφορες πόλεις της περιοχής Ζαπορίζια. Ένας από αυτούς μάλιστα , την είδε δύο φορές το 2023. Θυμάται τη νευρικότητά της. "Ήταν κλειστή και δεν έλεγε πολλά. Δεν ξέρω τι φοβόταν. Ίσως να την κατέγραφαν κάμερες ή κάτι τέτοιο", θυμάται ο Μίκολα, το όνομα του οποίου έχει αλλάξει επειδή εξακολουθεί να ζει σε κατεχόμενο έδαφος.

Ο Μίκολα την οδήγησε με το αυτοκίνητό του στο Μπερντιάνσκ. Εκεί, η Βίκα πήγε σε ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο, όπου πίστευε ότι συνεδρίαζαν πράκτορες της FSB (Ρωσική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας). Αργότερα, όταν θέλησε να επιστρέψει στην περιοχή, έστειλε μήνυμα στον Μίκολα ζητώντας τουάλλη μια χάρη: να την μεταφέρει στο Ενερχοντάρ, μια πόλη υπό τον έλεγχο των δυνάμεων κατοχής, πάνω από 200 χιλιόμετρα βόρεια της ακτής. Αυτή τη φορά, εκείνος αρνήθηκε, εξηγώντας ότι το ταξίδι θα ήταν πολύ επικίνδυνο χωρίς ρωσικό διαβατήριο.

Σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο Forbidden Stories, η 59χρονη Όλγα δίνει περισσότερες λεπτομέρειες για την έρευνα της Βίκα. Με καταγωγή από μια μικρή πόλη στις όχθες της Αζοφικής Θάλασσας, μας διαβεβαιώνει ότι η δημοσιογράφος είχε αρχίσει να καταρτίζει μια λίστα με Ρώσους αξιωματούχους. "Μου μίλησε για την αιχμαλωσία της και μου έκανε ένα σωρό ερωτήσεις. Συνειδητοποίησα ότι είχε πολλές πληροφορίες και τη δική της βάση δεδομένων για τους πράκτορες της FSB", αποκαλύπτει η γυναίκα που θέλησε να κατονομαστεί μόνο με το μικρό της όνομα.

Η Όλγα συνάντησε τη Βίκα για πρώτη φορά το 2019. Μετά την εισβολή και με κίνδυνο της ζωής της, άρχισε να της στέλνει φωτογραφίες από τα κατεχόμενα εδάφη. Τελικά συναντήθηκαν το καλοκαίρι του 2022, στο σταθμό λεωφορείων του Μπερντιάνσκ. Σχεδίαζαν να ξανασυναντηθούν τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, αλλά η Βίκα έπρεπε να φύγει βιαστικά από την κατεχόμενη ζώνη για λόγους ασφαλείας.

Παρά το χαμένο ραντεβού, διατήρησαν επαφή καθ' όλη τη διάρκεια του 2023. Εκείνο το καλοκαίρι, η Βίκα της έστειλε ένα μήνυμα ζητώντας της να τη βοηθήσει να βρει επαφές στα ελεγχόμενα από τη Ρωσία εδάφη.

Στα τέλη Ιουλίου, η Βίκα θέτει σε εφαρμογή το σχέδιό της. Από το Κίεβο, ταξιδεύει με μικρό λεωφορείο στην Πολωνία - όπου το τηλέφωνό της χτυπάει λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι. Την επόμενη μέρα, στις 26 Ιουλίου, περνάει στη Ρωσία στο σημείο ελέγχου Ludonka, σύμφωνα με τα αρχεία του συνοριακού σταθμού που συμβουλεύτηκε το Forbidden Stories.

Από εκεί και πέρα, οι κινήσεις της γίνονται όλο και πιο δύσκολες να παρακολουθηθούν. Η δημοσιογράφος πιθανότατα διέσχισε τη Ρωσία προς τα νότια, κατευθυνόμενη προς τα κατεχόμενα εδάφη. Στα έγγραφα που κατέθεσε στα σύνορα, αναφέρει ως τελικό προορισμό της τη Μελιτόπολη. Αλλά η δημοσιογράφος πήγε πρώτα στο Ενερχοντάρ μέσω της Μαριούπολης, σύμφωνα με βίντεο που δημοσίευσαν τον Μάρτιο οι ουκρανικές εφημερίδες Slidstvo Info, Suspilne και Graty, σε συνεργασία με την RSF.

Στις αρχές Αυγούστου, η Βίκα έστειλε στον Μίκολα άλλο ένα μήνυμα, στο οποίο του έλεγε ότι θα επιστρέψει στο Μπερντιάνσκ δύο εβδομάδες αργότερα.

Ωστόσο, δεν επέστρεψε ποτέ.

Στις 12 Αυγούστου, οι ουκρανικές αρχές ανακοίνωσαν την εξαφάνιση της δημοσιογράφου. Τον επόμενο μήνα, η οικογένειά της υπέβαλε επίσημη αναφορά στην αστυνομία και στο γραφείο του διαμεσολαβητή. Οι ουκρανικές μυστικές υπηρεσίες άρχισαν να ερευνούν, αλλά η Βίκα είχε εξαφανιστεί.

Εξαφανίστηκε χωρίς ίχνος

Η Βίκα δεν εντοπίστηκε μέχρι τον Απρίλιο του 2024, οκτώ μήνες αργότερα. Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του ρωσικού Υπουργείου Άμυνας που εστάλη στον πατέρα της, η δημοσιογράφος κρατήθηκε στη Ρωσία.

Οι πληροφορίες σχετικά με την τύχη της μετά το τελευταίο της μήνυμα, τον Αύγουστο του 2023, είναι αποσπασματικές και μάλιστα αντιφατικές. Οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν την παρουσία της στο Ενερχοντάρ, μια μικρή στρατηγική πόλη γνωστή για τον πυρηνικό σταθμό της. "Η Βίκα είχε προγραμματίσει να γράψει για τα ρωσικά κέντρα βασανιστηρίων", λέει η Όλγα. Φαίνεται όμως ότι την σταμάτησαν γρήγορα.

Σύμφωνα με την επίσημη δήλωση ενός συγκρατούμενου της, με τον οποίο αργότερα φυλακίστηκε στο Ταγκανρόγκ, η Βίκα εντοπίστηκε από drone στο Ενερχοντάρ, αφού άφησε το σακίδιό της στο διαμέρισμα που είχε νοικιάσει. Είπε σε αυτόν τον σύντροφο της ατυχίας ότι κρατήθηκε για "αρκετές ημέρες" στο αστυνομικό τμήμα του Ενερχοντάρ, το οποίο φημολογείται ότι οργανώνει την "ταξινόμηση" των Ουκρανών πολιτών που είναι ύποπτοι για αντίσταση στη ρωσική κατοχή.

Το Forbidden Stories δεν ήταν σε θέση να επιβεβαιώσει τις λεπτομέρειες της σύλληψης της Βίκα. Επικοινωνήσαμε με τον συγκρατούμενό της, αλλά δεν θέλησε να απαντήσει στις ερωτήσεις μας. Ο πρώην δήμαρχος του Ενερχοντάρ, Ντμίτρι Ορλόφ, ο οποίος σήμερα ζει στην εξορία, εξήγησε στην κοινοπραξία ότι είναι πιο πιθανό η δημοσιογράφος να εντοπίστηκε από "κάμερες παρακολούθησης βίντεο" που χειρίζονται οι Ρώσοι παρά από drone. Αλλά δεν είχε καμία οριστική απόδειξη.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο: Η Βικτόρια μεταφέρθηκε από το Ενερχοντάρ στη Μελιτόπολη, την πόλη που η Ρωσία διεκδικεί ως περιφερειακή πρωτεύουσά της από την προσάρτηση. Δύο μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων δείχνουν ότι η Βίκα στάλθηκε σε ένα από τα κέντρα κράτησης και βασανιστηρίων της Μελιτόπολης, γνωστότερα ως "γκαράζ".

Τα "γκαράζ" που βρίσκονται σε μια βιομηχανική ζώνη, κάτω από μια γέφυρα που συνδέει το ιστορικό κέντρο με το σύγχρονο τμήμα της πόλης, είναι διαβόητα για την απάνθρωπη μεταχείριση που επιφυλάσσουν στους παράνομα κρατούμενους. Ένας συγγενής ενός ομήρου εξηγεί ότι οι περισσότεροι ντόπιοι γνωρίζουν κάποιον που βασανίστηκε σε αυτά τα γκαράζ. "Μπορείς να ακούσεις τις κραυγές των ανδρών και των γυναικών", λέει.

Ο Γεβγκένι Μάρκεβιτς είναι ένας αιχμάλωτος πολέμου που συνάντησε τη Βικτόρια κατά τη διάρκεια της κράτησής της, αφού η δημοσιογράφος είχε περάσει από τα "γκαράζ". "Τη μαστίγωσαν και τη βασάνισαν, όπως όλους τους άλλους στη Μελιτόπολη", υποθέτει, εκτιμώντας ότι πιθανότατα υποβλήθηκε και σε καταναγκαστική εργασία κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της.

Στην κατάθεσή της στις ουκρανικές αρχές, μια πρώην συγκρατούμενη της Βίκα επιβεβαίωσε ότι είχε δει σημάδια στα χέρια της δημοσιογράφου που φαινόταν να έχουν προκληθεί από μαχαιριές, καθώς και άλλα τραύματα.

Η Μελιτόπολη ήταν απλώς ένας ενδιάμεσος σταθμός για τη Βίκα που είχε παγιδευτεί στο ρωσικό σωφρονιστικό σύστημα. Στα τέλη Δεκεμβρίου, μεταφέρθηκε ανατολικότερα, στο Ταγκανρόγκ, μια ρωσική πόλη στην Αζοφική Θάλασσα που έχει γίνει συνώνυμο της χειρότερης βίας μετά τα σοβιετικά γκουλάγκ.

"Δεν φοβόταν το θάνατο"

Τον Μάιο του 2022, τρεις μήνες μετά την εισβολή στην Ουκρανία, αυτό το πρώην κέντρο κράτησης ανηλίκων φιλοξενεί πλέον Ουκρανούς αιχμαλώτους πολέμου. Σε αυτό το πράσινο φρούριο στεγάζεται το κέντρο προσωρινής κράτησης SIZO-2. Εδώ, οι σκληραγωγημένοι από τη μάχη στρατιώτες συχνά ξυλοκοπούνται κατά την άφιξή τους - ένα τελετουργικό γνωστό ως "καλωσόρισμα". Τέσσερις αιχμάλωτοι έχουν πεθάνει ως αποτέλεσμα, σύμφωνα με πηγή των ουκρανικών μυστικών υπηρεσιών. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, συνολικά 15 Ουκρανοί κρατούμενοι πιστεύεται ότι πέθαναν στο SIZO-2 από το 2022 έως το φθινόπωρο του 2024.

Η Βίκα έμεινε εκεί σχεδόν εννέα μήνες, από τα τέλη Δεκεμβρίου 2023 έως τις αρχές Σεπτεμβρίου 2024. "Μοιραζόταν ένα μικρό κελί με άλλες τρεις γυναίκες πολίτες", λέει ο Μάρκεβιτς, το κελί του οποίου βρισκόταν δύο πόρτες πιο κάτω. Ο άνδρας θυμάται τη φωνή της Βίκα. Την άκουγε κατά τη διάρκεια των καθημερινών ελέγχων. Συχνά φώναζε στους φρουρούς. "Τους αποκαλούσε δήμιους, δολοφόνους", θυμάται ο Μάρκεβιτς. Προσωπικά, τη θαύμαζα. Κανείς μας δεν ήταν σαν κι αυτήν. Δεν ξέρω κανέναν άλλον που επέλεξε να κάνει κάτι τέτοιο στον εαυτό του. Δεν φοβόταν το θάνατο".

Στο Ταγκανρόγκ, οι φύλακες έχουν το ελεύθερο να επιφέρουν κάθε είδους κακομεταχείριση, από την οποία η Βικτόρια ήταν απίθανο να ξέφυγε. Δέκα πρώην κρατούμενοι περιέγραψαν στο Forbidden Stories τα βασανιστήρια που υπέστησαν. Κατήγγειλαν ότι ξυλοκοπήθηκαν, υπέστησαν ηλεκτροσόκ, κρεμάστηκαν από τα πόδια για ώρες και υποβλήθηκαν σε σειρά βίαιων και εξευτελιστικών βασανιστηρίων.

Σύμφωνα με τον Μικαϊλο Τσάπλια, έναν αιχμάλωτο πολέμου που κρατούνταν στο Ταγκανρόγκ και απελευθερώθηκε τον Σεπτέμβριο του 2024, οι ανακριτές είχαν οδηγίες να φτάνουν τον πόνο που προκαλούσαν στους αιχμαλώτους στα άκρα, χωρίς να τους σκοτώνουν. Κατά τη γνώμη του, αυτό το όριο θα μπορούσε να είχε ξεπεραστεί στην περίπτωση της Βίκα. "Το παρατράβηξαν", συνεχίζει. "Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι ότι οι κρατούμενοι είναι ζωντανοί, αλλά σε άθλια κατάσταση. Το να κρατούν έναν κρατούμενο ζωντανό είναι ένας τρόπος για να μπορέσουν να τον ανταλλάξουν".

Το καλοκαίρι του 2024, η υγεία της δημοσιογράφου επιδεινώθηκε και σταμάτησε να τρώει, σύμφωνα με διάφορες πηγές. Η Βίκα εισήχθη τότε σε νοσοκομείο. "Ήταν σε τέτοια κατάσταση που δεν μπορούσε καν να σηκώσει το κεφάλι της από το μαξιλάρι", ανέφερε ένας από τους συγκρατούμενούς της σε δήλωσή του στις ουκρανικές αρχές.

Ένας άλλος πρώην κρατούμενος του Ταγκανρόγκ που γνώρισε τη Βίκα επιβεβαιώνει: "Δεν έδιναν δεκάρα μέχρι που ένιωθε πολύ πεσμένη, οπότε και την έβγαλαν έξω. Ήρθε ένας γιατρός, την εξέτασε και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο. Κανείς δεν ξέρει πού. Επέστρεψε με μια "βελόνα πεταλούδα" στο χέρι της - της είχαν βάλει ορό και την ανάγκασαν να φάει".

Στα τέλη Αυγούστου 2024, μήνες μετά τη νοσηλεία της, ο Βολοντίμιρ Ροσίνα λαμβάνει ένα τηλεφώνημα από ρωσικό αριθμό. Στην άλλη άκρη της γραμμής, ακούει για πρώτη φορά μετά από έναν χρόνο τη φωνή της κόρης του, Βίκα.

Η Βικτόρια μιλούσε ρωσικά, όχι ουκρανικά. "Έτσι δεν ήταν μόνη της", εκτιμά ο Βολοντίμιρ σε μια μακροσκελή συνέντευξη που έδωσε στο Forbidden Stories στο Kryvyi Rih, μια μικρή πόλη στην ανατολική Ουκρανία, όπου εξακολουθεί να ζει, παρά τον συνεχή θόρυβο από τους ρωσικούς πυραύλους που εκτοξεύονται από την άλλη πλευρά του μετώπου. "Μου είχε υποσχεθεί ότι θα επέστρεφε τον Σεπτέμβριο και ότι έπρεπε να ετοιμαστούμε για να την ξανασυναντήσουμε", θυμάται ο πατέρας της.

Κατά τη διάρκεια της σύντομης συνομιλίας, οι γονείς της προέτρεψαν τη Βίκα να φροντίσει τον εαυτό της και να φάει. Εκείνη τους διαβεβαίωσε πως το κάνει και τους αποχαιρέτησε. Όταν ο πατέρας της προσπάθησε να καλέσει ξανά τον αριθμό, απάντησε ο τηλεφωνητής.

Σύμφωνα με την Ευγενία Καπαλκίνα, δικηγόρο της οικογένειας, το τηλεφώνημα ήταν αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων "υψηλού επιπέδου" μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών. Για τους οικείους της Βίκα, το τηλεφώνημα φάνηκε να προμηνύει την επικείμενη απελευθέρωσή της. Η αρχισυντάκτριά της θυμάται μια συζήτηση με έναν ξένο δημοσιογράφο. Ο τελευταίος είχε ακούσει από τις μυστικές υπηρεσίες ότι η Βίκα θα απελευθερωνόταν σε μια ανταλλαγή κρατουμένων που είχε προγραμματιστεί για τα μέσα Σεπτεμβρίου. Αλλά δύο εβδομάδες αργότερα, όταν ένα λεωφορείο με Ουκρανούς αιχμαλώτους πολέμου έφτασε στο Κίεβο, η Βίκα δεν ήταν ανάμεσά τους.

Οι μέρες περνούν και ο Σεπτέμβριος φτάνει στο τέλος του. Η ελπίδα σιγά-σιγά ξεθωριάζει. Εξαφανίστηκε πάλι η Βίκα;

Τον Οκτώβριο, ο πατέρας της έλαβε ένα ηλεκτρονικό μήνυμα από το ρωσικό Υπουργείο Άμυνας. Σε λιτή και τυπική διατύπωση, η επιστολή γνωστοποιούσε τον θάνατο της κόρης του ενώ βρισκόταν σε ρωσική αιχμαλωσία. Ως ημερομηνία θανάτου αναφερόταν η 19η Σεπτεμβρίου 2024.

Από εδώ και στο εξής, τα μόνα στοιχεία για την αιτία και την ημερομηνία του θανάτου της θα μπορούσαν να προέρχονται από τη νεκροψία ή από πρώην τροφίμους.

Το σώμα της ήταν παγωμένο και μουμιοποιημένο. Οι μώλωπες στο λαιμό της συνάδουν με πιθανό κάταγμα του υοειδούς οστού, ένα σπάνιο τραύμα που συνήθως συνδέεται με στραγγαλισμό, σύμφωνα με πηγή προσκείμενη στην επίσημη έρευνα.

Μέχρι σήμερα, οι Ουκρανοί εμπειρογνώμονες δεν έχουν προσδιορίσει την ακριβή αιτία θανάτου. Σύμφωνα με την ίδια πηγή, η σορός της Βίκα επιστράφηκε με αρκετά μέλη να λείπουν — μεταξύ αυτών ο εγκέφαλος, ο λάρυγγας και οι οφθαλμικοί βολβοί — στοιχείο που ενισχύει τις υποψίες για πιθανή προσπάθεια συγκάλυψης των αιτίων του θανάτου της.

Στραγγαλίστηκε μέχρι θανάτου η Βίκα κατά τη μεταφορά της στην ελευθερία; Υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία; Μήπως κάτι πήγε στραβά κατά τη μεταφορά ή υπήρχαν παλιές πληγές;

Σύμφωνα με διάφορες πηγές, η Βικτόρια αποφυλακίστηκε στις 8 Σεπτεμβρίου, σχεδόν δύο εβδομάδες πριν από την επίσημη ημερομηνία του θανάτου της. Προς το παρόν, ωστόσο, ούτε η εισαγγελία ούτε το Forbidden Stories έχουν καταφέρει να προσδιορίσουν τι συνέβη κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.

Κανένας από τους Ρώσους αξιωματούχους με τους οποίους επικοινώνησε η κοινοπραξία - το Κρεμλίνο, η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας (FSB) και η Ομοσπονδιακή Σωφρονιστική Υπηρεσία (FSIN), καθώς και αρκετοί υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι του Ταγκανρόγκ - δεν απάντησε στις ερωτήσεις μας.

Ο πρώην κρατούμενος του Ταγκανρόγκ που συνάντησε τη Βίκα θυμάται εκείνη την ημέρα. "Με τη βοήθεια ενός άλλου κρατούμενου, κατέβηκε κάτω ακριβώς την ώρα που έπρεπε να γίνει η ανταλλαγή", θυμάται. Τότε ένας φύλακας ήρθε να μας πει ότι η δημοσιογράφος δεν είχε προλάβει την ανταλλαγή και ξεσπάθωσε λέγοντας: "Για όλα φταίει αυτή".

Ο πατέρας της Βίκα αρνείται να αποδεχθεί τον θάνατό της. Η οικογένεια, μαζί με τον δικηγόρο της, αναμένουν τα αποτελέσματα δεύτερης ανάλυσης DNA, καθώς και επιπλέον ιατροδικαστικές γνωματεύσεις.

"Ακόμα δεν ξέρω τι της συνέβη και γιατί δεν συμμετείχε στην ανταλλαγή της 13ης Σεπτεμβρίου 2024", λέει. "Η οικογένεια με στηρίζει, προσευχόμαστε για τη Βίκα και είμαστε πεπεισμένοι ότι όλα θα πάνε καλά".

Πηγή: rtbf.be

 

Έφυγε σήμερα από τη ζωή ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς συντάκτες. Ο Γιώργος Χαρωνίτης δεν έγραφε απλώς για μουσικά είδη. Είχε την καρδιά ενός ρομαντικού συλλέκτη, ευφυής και χιουμορίστας, πνευματώδης και ευγενής, ένας άνθρωπος που έκανε τη μουσική να αντηχεί όχι μόνο στα αυτιά αλλά και στη σκέψη.

• ΓΕΩΡΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

Έφυγε σήμερα από τη ζωή ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς συντάκτες, ο Γιώργος Χαρωνίτης. Ένας άνθρωπος με βαθιά και σπάνια γνώση της μουσικής, που είχε το μοναδικό χάρισμα να γράφει για τον ήχο με τρόπο τόσο ζωντανό και ακριβή, ώστε η μουσική σχεδόν… ακουγόταν μέσα από τις λέξεις του.

Η πορεία του στη μουσική δημοσιογραφία ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’70, με άρθρα στο περιοδικό «Ήχος & HiFi», όπου έγραψε επί μια δεκαετία (1978–1988). Αργότερα, υπήρξε η ψυχή πίσω από το περιοδικό «Jazz & Τζαζ», το οποίο ίδρυσε και διηύθυνε για είκοσι χρόνια (1993–2013), αφήνοντας ανεξίτηλο αποτύπωμα στην εγχώρια αρθρογραφία για την τζαζ. Παράλληλα, επί δεκαετίες αρθρογραφούσε για τη μουσική στο Αθηνόραμα, ενώ τα τελευταία χρόνια συνέχιζε να μας μεταφέρει το πάθος και τη γνώση του μέσα από τα κείμενά του στο μουσικό site formiggart.

Γιώργος Χαρωνίτης: Ο Κρητικός του κόσμου που αγαπούσε την τζαζ

Ο Γιώργος Χαρωνίτης γεννήθηκε Κρητικός του κόσμου – όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό του στο Αθηνόραμα– και Χριστιανός Ανορθόδοξος, με μια διάθεση πάντα ελεύθερη, αντισυμβατική, βαθιά ανθρωπιστική. Από μικρός αγάπησε τη μουσική, αλλά και τις επιστήμες — τα μαθηματικά, τη φυσική, τις ιπτάμενες μηχανές. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός στο Πολυτεχνείο, αλλά η πραγματική του σπουδή ήταν η ακρόαση — του ήχου, του ανθρώπου, του κόσμου.
Η καριέρα του στη δημοσιογραφία ξεκίνησε κάπως «τυχαία» στα τέλη της δεκαετίας του ’70, όμως πολύ σύντομα έδειξε ότι το πάθος του για την τζαζ και η ευρύτερη μουσικογνωσία του θα άφηναν στίγμα. Από το περιοδικό «Ήχος & HiFi» και αργότερα το ιστορικό «Jazz & Τζαζ» –το οποίο δημιούργησε και διηύθυνε για δύο δεκαετίες (1993-2013)– μέχρι τις σελίδες του Αθηνοράματος, όπου έγραφε σταθερά από το 1988, ο Χαρωνίτης υπήρξε ένας μοναδικός μεταφραστής του ήχου σε λέξεις.

Ο ίδιος, με αυτοσαρκασμό, λέει στην αυτοπαρουσίασή του στο site Formiggart: «Θεωρούμαι “ειδικός” στην τζαζ γιατί αυτήν μελετούσα στα seventies και eighties… Όμως, πέρα από ειδικότητες, ο Ennio Morricone είναι που με καθοδηγεί, ως πνευματικός πατέρας, από τα 12 χρόνια μου μέχρι σήμερα».

Ο Μορικόνε, ο Dylan, ο Σαββόπουλος, ο Άκης Πάνου, ο Τσιτσάνης, ο Zappa, ο John Zorn… ήταν όλοι τους οδηγοί και συνοδοιπόροι σε μια μουσική διαδρομή που ξεκινούσε από την απόλυτη σιωπή και έφτανε στον απόλυτο θόρυβο.

Ο Γιώργος Χαρωνίτης δεν έγραφε απλώς για μουσικά είδη. Είχε την καρδιά ενός ρομαντικού συλλέκτη, ευφυής και χιουμορίστας, πνευματώδης και ευγενής, ένας άνθρωπος που έκανε τη μουσική να αντηχεί όχι μόνο στα αυτιά αλλά και στη σκέψη.

Η απώλεια του Γιώργου Χαρωνίτη δεν είναι μόνο η απουσία ενός σπουδαίου δημοσιογράφου. Είναι το κενό που αφήνει ένας άνθρωπος που αφιερώθηκε με πάθος και ελευθερία στη μουσική και τη γραφή. Για όσους τον γνώρισαν, τον διάβασαν ή θα τον ανακαλύψουν στο μέλλον, ο Χαρωνίτης θα παραμένει παρών — κάθε φορά που ξεκινά ένα κομμάτι του Μορικόνε, κάθε φορά που η μουσική χρειάζεται λέξεις για να γίνει πιο δυνατή.

Πηγή: efsyn.gr

Η Παλαιστίνια φωτογράφος Φατιμά Χασούνα, 25 ετών, σκοτώθηκε στις 16 Απριλίου σε ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στη Γάζα, μαζί με πολλά μέλη της οικογένειας της.

Αναγνωρισμένη για τη δουλειά της, ήταν η πρωταγωνίστρια ντοκιμαντέρ που έχει προγραμματιστεί να προβληθεί στο Φεστιβάλ των Καννών τον Μάιο.

Το ντοκιμαντέρ που έχει τίτλο “Put Your Soul on Your Hand and Walk” («Βάλε την ψυχή σου στο χέρι σου και περπάτα») βασίζεται στις συνομιλίες μέσω Zoom μεταξύ της Χασούνα και της σκηνοθέτιδας Σεπιντέχ Φαρσί που διήρκεσαν περίπου έναν χρόνο. Η Χασούνα είναι «τα μάτια» της Φαρσί στη Γάζα, παρέχοντας φωτογραφικό υλικό για την καθημερινή ζωή και τον πόλεμο.

Η Χασούνα παρουσίαζε τη δουλειά της στο Instagram, προσελκύοντας πάνω από 25.000 ακόλουθους. Με θάρρος και αποφασιστικότητα, κατέγραφε τη φρίκη των βομβαρδισμών στη Γάζα, αψηφώντας τους κινδύνους. Είχε επιζήσει από μια τραγική επίθεση τον Ιανουάριο του 2024, η οποία στοίχισε τη ζωή σε δώδεκα συγγενείς της.

Εξόριστη στη Γαλλία από το 1984, η σκηνοθέτης Σεπιντέχ Φαρσί (η οποία το 2023 δημιούργησε την ταινία κινουμένων σχεδίων ‘Η Σειρήνα’) ήρθε σε επαφή με τη νεαρή Παλαιστίνια την επομένη της 7ης Οκτωβρίου, όταν οι βομβαρδισμοί μαίνονταν στη Γάζα.

‘«Είχα πάει το Κάιρο για να περάσω τα σύνορα στη Ράφα, αλλά ήταν ήδη αδύνατο να μπω στη Γάζα. Άρχισα να βιντεοσκοπώ Παλαιστίνιους πρόσφυγες και ένας από αυτούς, ο οποίος καταγόταν από την ίδια γειτονιά με τη Φατιμά, μου είπε:

“Έχω μια υπέροχη φίλη φωτογράφο, πρέπει να επικοινωνήσεις μαζί της”. Η πρώτη βιντεοκλήση μεταξύ μας περιλαμβάνεται στην ταινία. Της ζήτησα να μου μιλήσει για την καθημερινότητά της, πώς επιβιώνει, τι κάνει με λεπτομέρειες».

Η Φαρσί περιγράφει μια θαρραλέα νεαρή γυναίκα, πρόθυμη να τρέξει στους τόπους των σφαγών για να φωτογραφίσει, παρά τον κίνδυνο μιας δεύτερης ισραηλινής επίθεσης στο ίδιο σημείο.

«Κάποτε μου έστειλε φωτογραφίες με ένα παιδί σε μία βρύση, ο οποίος φαινόταν να καθαρίζει ανθρώπινη σάρκα. Μου είπε ότι επρόκειτο για τα απομεινάρια της οικογένειας του παιδιού. Είχαμε ανταλλαγές σαν κι αυτή. Μου είπε: ‘Πρέπει να τραβήξω αυτές τις εικόνες ώστε να μείνουν στην ιστορία και στη συνέχεια εναπόκειται στους ανθρώπους να επιλέξουν αν θα τις κοιτάξουν ή όχι’…. αναρωτιόμουν αν θα την έχανα, αν θα απαντούσε στο τελευταίο μήνυμα. Υπήρχαν διακοπές, μια φορά αναγκάστηκε να φύγει μετά τη διαταγή βίαιας εκκένωσης της γειτονιάς».

Κάποιες φορές, εξαντλημένη από την καθημερινή της ζωή κάτω από τις βόμβες, ζητούσε από τη Φαρσί να της στέλνει φωτογραφίες με τις γάτες και τα ταξίδια της, επειδή αυτό τη βοηθούσε να τα βγάλει πέρα.

Η Φατιμά αποδέχτηκε την πρόσκληση για τις Κάννες αλλά ορκιζόταν ότι θα επιστρέφει πάντα στη Γάζα. «”Η ισραηλινή κατοχή θέλει να μας εξοντώσει, να πάρει τη γη μας”, έλεγε, “θέλουν να φύγουμε και εμείς θα μείνουμε, δεν πρόκειται ποτέ να φύγω από τη Γάζα’’».

Η Φατιμά Χασούνα έβγαζε διαφορετικές φωτογραφίες πριν από τον πόλεμο. Έγραφε επίσης ποίηση. Η σκηνοθέτης την περιγράφει ως ένα άτομο γεμάτο φως, «μια ήρεμη δύναμη με την αίσθηση ότι ζει κανείς το πεπρωμένο του, που συχνά συναντάς στους Παλαιστίνιους».

Όπως πολλοί κάτοικοι της Γάζας, δεν είχε φύγει ποτέ από τον θύλακα και φωτογράφιζε κυρίως τη γειτονιά της και τους ανθρώπους γύρω της. Γεννημένη σε μια μεσοαστική οικογένεια, κόρη ενός οδηγού ταξί, ονειρευόταν να ταξιδέψει.

Μόλις δύο ημέρες πριν τη δολοφονία της, η σκηνοθέτης είχε ξεκινήσει τις διαδικασίες για τη βίζα που θα επέτρεπε στη Φατιμά να παρευρεθεί στο φεστιβάλ .

 

Ο ανταποκριτής του BBC βρισκόταν στην Τουρκία για αρκετές ημέρες, προκειμένου να καλύψει τις διαμαρτυρίες που ξέσπασαν μετά τη σύλληψη του Εκρέμ Ιμάμογλου.

 

Ο ανταποκριτής του BBC, Mark Lowen, απελάθηκε από την Τουρκία μετά τη σύλληψή του στην Κωνσταντινούπολη την Τετάρτη, σύμφωνα με ανακοίνωση του βρετανικού καναλιού.

Ο Lowen βρισκόταν στην Τουρκία για αρκετές ημέρες, προκειμένου να καλύψει τις διαρκείς διαδηλώσεις που ξέσπασαν μετά τη σύλληψη του —πρώην πλέον δημάρχου Κωνσταντινούπολης—, Εκρέμ Ιμάμογλου, την περασμένη εβδομάδα.

Ο Ιμάμογλου —ο οποίος βρίσκεται στη φυλακή με κατηγορίες για διαφθορά, τις οποίες αρνείται— θεωρείται ο κύριος πολιτικός αντίπαλος του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Ο Ιμάμογλου έχει επιλεγεί από το κόμμα του ως υποψήφιος για τις προεδρικές εκλογές του 2028 στην Τουρκία.

«Τον κράτησαν για 17 ώρες»

Σε δήλωσή του την Πέμπτη, το BBC ανέφερε: «Το πρωί της 27ης Μαρτίου, οι τουρκικές αρχές απέλασαν τον ανταποκριτή του BBC, Mark Lowen, από την Κωνσταντινούπολη, αφού τον πήραν από το ξενοδοχείο του την προηγούμενη ημέρα και τον κράτησαν για 17 ώρες».

Το πρωί της Πέμπτης, ο ανταποκριτής του BBC ενημερώθηκε μέσω εγγράφου ότι απελάθηκε για «λόγους δημόσιας τάξης», σύμφωνα με τη δήλωση.

Ο ανταποκριτής του BBC, Mark Lowen στην Κωνσταντινούπολη

«Ένα εξαιρετικά ανησυχητικό περιστατικό»

«Η σύλληψη και η απέλαση από τη χώρα στην οποία ζούσα για πέντε χρόνια και για την οποία νιώθω τόση εκτίμηση, ήταν εξαιρετικά αγχωτική. Η ελευθερία του Τύπου και η αμερόληπτη δημοσιογραφία είναι θεμελιώδη στοιχεία κάθε δημοκρατίας», δήλωσε ο Mark Lowen.

Η Διευθύντρια Ειδήσεων του BBC, Deborah Turness, πρόσθεσε: «Πρόκειται για ένα εξαιρετικά ανησυχητικό περιστατικό και θα προβούμε σε διαμαρτυρίες προς τις τουρκικές αρχές.

»Ο Mark είναι ένας πολύ έμπειρος ανταποκριτής με βαθιά γνώση της Τουρκίας και κανένας δημοσιογράφος δεν θα πρέπει να δέχεται τέτοιου είδους μεταχείριση απλώς επειδή κάνει τη δουλειά του. Θα συνεχίσουμε να καλύπτουμε τα γεγονότα στην Τουρκία με αμεροληψία και δικαιοσύνη».

 

BBC’s Mark Lowen deported from Turkey after covering protests https://t.co/Qek7GmEIGf

— BBC News (World) (@BBCWorld) March 27, 2025

 

Χιλιάδες άνθρωποι σε όλη την Τουρκία συμμετέχουν σε διαμαρτυρίες, οι οποίες μέχρι στιγμής έχουν οδηγήσει στη σύλληψη περισσότερων από 1.400 ατόμων.

A sixth straight night of protests in Turkey against the jailing of @ekrem_imamoglu is, for now, passing off peacefully. President Erdogan has denounced them as “evil” and “street terrorists”. This is becoming a fight for democracy in one of the world’s most important countries pic.twitter.com/WbOh6djgBu

— Mark Lowen (@marklowen) March 24, 2025

 

Οι διαδηλωτές υποστηρίζουν ότι η σύλληψη του Ιμάμογλου έχει πολιτικά κίνητρα, ενώ το υπουργείο Δικαιοσύνης επιμένει στην ανεξαρτησία του δικαστικού συστήματος.

Πέθανε σε ηλικία 79 ετών ο γνωστός δημοσιογράφος Κώστας Χαρδαβέλλας. Είχε μια σταδιοδρομία δεκάδων ετών σε εφημερίδες και τηλεόραση.

Γεννήθηκε στον Πειραιά, στις 5 Σεπτεμβρίου 1945 και σπούδασε δημοσιογραφία στην Αθήνα.

Πρωτοεμφανίστηκε στη δημοσιογραφία κατά την περίοδο της Χούντας, όταν προσλήφθηκε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Έθνος.

Συμμετείχε στην ψυχαγωγική εκπομπή «Σάββατο πρωί, Κυριακή βράδυ» το 1978, ενώ μαζί με τους δημοσιογράφους Γιάννη Δημαρά και Γιώργο Λιάνη παρουσίαζε την πετυχημένη και πολυσυζητημένη εκπομπή της εποχής εκείνης «Ρεπόρτερς» στην ΕΡΤ.

Το 1993 μετά το άνοιγμα της ιδιωτικής τηλεόρασης, έφυγε από την κρατική και πήγε στο Mega, όπου παρουσίαζε δύο τηλεοπτικές εκπομπές: το «60 λεπτά χωρίς μοντάζ» και το «Ρεπορτάζ στην ομίχλη» η οποία μετετέθη το 1994 στον τότε ΣΚΑΪ και το 1995 στο Star, όπου παρέμεινε μέχρι το 1999. Τον ίδιο χρόνο ξεκινά να παρουσιάζει για λίγο καιρό, την ψυχαγωγική εκπομπή Πρεμιέρα. Το 2000 πηγαίνει στον ΑΝΤ1 και παρουσιάζει την ενημερωτική εκπομπή «9η Εντολή», ενώ τον επόμενο χρόνο επιστρέφει στην κρατική τηλεόραση και συγκεκριμένα στην ΕΤ1, όπου παρουσίασε ενημερωτική εκπομπή «Ανθρωποι»

Το 2002 μετακινείται στο Alter, όπου παρουσίαζε, μέχρι το κλείσιμο του, τρεις ενημερωτικές εκπομπές: «Ο Αθέατος Κόσμος» (2002-2011), το «Χωρίς Μοντάζ ΙΙ» (2003-2004), και «Οι Πύλες του ανεξήγητου» (2004-2010). Το 2013 εντάσσεται στο δυναμικό του τηλεοπτικού σταθμού GR TV, όπου συνέχισε να παρουσιάζει τον «Αθέατο Κόσμο». Λίγο αργότερα πηγαίνει στο Extra 3, με την ίδια εκπομπή.

Λίγο μετά, εντάσσεται στο δυναμικό του τηλεοπτικού σταθμού Epsilon TV, όπου παρέμεινε μέχρι το 2016, παρουσιάζοντας για λίγο καιρό το Κεντρικό δελτίο του σταθμού και δύο εκπομπές: για λίγους μήνες την ενημερωτική «Εξελίξεις».

Ταυτόχρονα από το 2011, αρθρογραφεί στην εφημερίδα Real News και στο ενημερωτικό ιστότοπο Newsbomb.

Το 2009, ο Κώστας Χαρδαβέλλας, αποκάλυψε ότι έπασχε από καρκίνο, από τον οποίο κατάφερε να απαλλαγεί το 2010.

Την προκλητική καταδίκη της Ολλανδής δημοσιογράφου Ιγκεμποργκ Μπέγκελ αποφάσισε το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιά, επειδή τον Ιούνιο του 2021 φιλοξένησε για λίγες μέρες στο σπίτι της στην Ύδρα Αφγανό πρόσφυγα, που τότε ζητούσε άσυλο το οποίο του παραχωρήθηκε αργότερα.

Ειδικότερα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Δημήτρη Αγγελίδη στην Εφημερίδα των Συντακτών, με μια απόφαση που προκαλεί την κοινή λογική και συνιστά ακραία ποινικοποίηση της αλληλεγγύης στην πιο βασική της μορφή, αυτήν της φιλοξενίας, το Μονομελές Πρωτοδικείο Πειραιά καταδίκασε την Τετάρτη σε οκτώ μήνες φυλακή με τριετή αναστολή την Ολλανδή δημοσιογράφο Ιγκεμποργκ Μπέγκελ επειδή φιλοξενούσε για λίγες ημέρες τον Ιούνιο του 2021 στο σπίτι της στην Υδρα Αφγανό, ο οποίος τότε ζητούσε άσυλο και σήμερα έχει αναγνωριστεί πρόσφυγας.

Το δικαστήριο δέχτηκε το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου, αλλά απέρριψε το ελαφρυντικό των μη ταπεινών αιτίων και ελατηρίων, μολονότι προκύπτει ότι η φιλοξενία δεν είχε σκοπό το κέρδος.

Ο εισαγγελέας στην καταδικαστική του πρόταση παρατήρησε ότι «το αδίκημα αφορά και τις εξωτερικές σχέσεις της χώρας», άγνωστο τι εννοούσε με αυτό, και επισήμανε ότι η ίδια η δημοσιογράφος, η οποία δεν ήταν παρούσα στο δικαστήριο για λόγους υγείας, παραδέχεται ότι είχε φιλοξενήσει και στο παρελθόν τον Αφγανό, «ο οποίος στερείται διαβατηρίων και νομιμοποιητικών εγγράφων», αν και το διαβατήριο δεν αποτελεί προϋπόθεση νομιμότητας για κάποιον που ζητά άσυλο.

Με διάταξη του 1991

Αλλωστε, στις 14 Ιουνίου, την επομένη της σύλληψης του Αφγανού στην Υδρα, η αστυνομία τον μετέφερε στα κρατητήρια του Α.Τ. Μοσχάτου όπου παρέμεινε μόνο δύο ώρες, όπως έγραφε η «Εφ.Συν.». Ο πρόσφυγας αφέθηκε ελεύθερος, αφού δήλωσε στην αστυνομία ότι έχει πού να μείνει και συγκεκριμένα ότι θα φιλοξενείται στο σπίτι της Ιγκεμποργκ Μπέγκελ στην Αθήνα, εξ ου και δεν θεωρήθηκε ύποπτος φυγής.

Με άλλα λόγια, η ίδια η αστυνομία διέταξε, προκειμένου να μην κρατηθεί στα κρατητήρια. να συνεχίσει να φιλοξενείται ο πρόσφυγας στο σπίτι της Ολλανδής δημοσιογράφου στην Αθήνα, κάτι που καταδίκασε το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Πειραιά. Η σύλληψη και η καταδίκη της Ολλανδής δημοσιογράφου γίνονται με ενεργοποίηση προβληματικής και ξεχασμένης εν πολλοίς διάταξης που θεσπίστηκε το 1991 επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, στο πλαίσιο της έντονης ξενοφοβίας που είχε εκδηλωθεί με αφορμή την έλευση μεγάλου αριθμού μεταναστών από την Αλβανία.

Η διάταξη, που επαναλήφθηκε στον νόμο 4251/2014, δεν είχε ενεργοποιηθεί μόνη της αλλά πάντα σε συνδυασμό με άλλα αδικήματα, όπως η διευκόλυνση παράτυπης εισόδου, η μεταφορά και η εργασιακή εκμετάλλευση. Εναντίον της απόφασης θα ασκηθεί έφεση και θα ακολουθηθούν όλα τα ένδικα μέσα μέχρι τη δικαίωση της αλληλέγγυας δημοσιογράφου.

Η Επιτροπή Αλληλεγγύης για τους Αγωνιστές από την Τουρκία καταγγέλλει την πρόθεση των ελληνικών αρχών να απελάσουν στην Τουρκία τον δημοσιογράφο Ali Ercan Gökoğlu και καλεί σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας την Τρίτη 05/11/2024, στις 18.00, στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, Μετρό Κατεχάκη.

Αναλυτικά, η ανακοίνωση της Επιτροπής Αλληλεγγύης:

«ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΕΛΑΘΕΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ ALI ERCAN GÖKOĞLU!

ΝΑ ΑΝΑΚΛΗΘΕΙ ΑΜΕΣΑ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΑΠΕΛΑΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ!

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΣΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ

ΤΡΙΤΗ, 5 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2024, 18.00, ΜΕΤΡΟ ΚΑΤΕΧΑΚΗ

Το ελληνικό κράτος, σε συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό και το τουρκικό κράτος, δεν χάνει ευκαιρία να επιτεθεί στους επαναστάτες της Τουρκίας. Η ελληνική αστυνομία επιτέθηκε και συνέλαβε επαναστάτες που πήγαιναν στη Χαλκίδα για καλοκαιρινή κατασκήνωση, επιτέθηκε, βασάνισε, συνέλαβε τους αγωνιστές. Τους ασκήθηκε δίωξη για 4 πλημμελήματα αυτά της αντίστασης κατά της αρχής, απείθειας, φθοράς και βίας κατά αστυνομικών υπαλλήλων, αλλά δεν τους επιδόθηκε ποτέ κλήση για δικαστήριο, ούτε στους ίδιους ούτε στους συνηγόρους τους με αποτέλεσμα να καταδικαστούν ερήμην σε 3 χρόνια και 9 μήνες! Η έφεση τους απορρίφθηκε ως εκπρόθεσμη και εν τέλει η ποινή τελεσιδίκησε οριστικά.

Οι επαναστάτες, οι οποίοι δεν είχαν ενημερωθεί για κανένα στάδιο της δίκης, δεν είχαν καν το δικαίωμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Με αυτή την άδικη απόφαση συνελήφθησαν 5 αγωνιστές από την Τουρκία και οδηγήθηκαν σε διάφορες φυλακές ανά την Ελλάδα. Η υπόθεση αυτή ήταν μια ενορχηστρωμένη επίθεση της “αντι”τρομοκρατικής και ευρύτερα του ελληνικού κράτους για να κρατάει δέσμιους τους αγωνιστές από την Τουρκία, σε συνεργασία με το τούρκικο κράτος και τον ιμπεριαλισμό.

Μετά από πολιτικές και νομικές μάχες καταφέραμε να μετατρέψουμε την ποινή της Χαλκίδας σε χρηματική ποινή έτσι ώστε να απελευθερωθούν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες. Αν και οι ποινές εξαγοράστηκαν, οι κρατούμενοι δεν απελευθερώθηκαν αμέσως. Η αστυνομία διέταξε τη διοικητική κράτηση των κρατουμένων μας Şadi Naci Özpolat, Ali Ercan Gökoğlu και Hazal Seçer με το σκεπτικό ότι “αποτελούν απειλή για τη χώρα”. Οι αποφάσεις αυτές προσβλήθηκαν στα διοικητικά δικαστήρια και οι αγωνιστές Şadi Naci Özpolat και Hazal Secer.Τέλος, συνεχίζεται η απόφαση απέλασης και διοικητικής κράτησης κατά του Ali Ercan Gökoğlu. Οι προσφυγές στο διοικητικό δικαστήριο δεν έγιναν δεκτές και αποφασίστηκε να συνεχιστεί η κράτηση. Όπως και οι αντιρρήσεις στο Διοικητικό Δικαστήριο των Χανίων για την απέλαση δεν έγιναν δεκτές και αποφασίστηκε η απέλαση του! Ο Ali Ercan Gökoğlu κινδυνεύει με άμεση απέλαση στην Τουρκία!

Ο Ali Ercan Gökoğlu ξεκίνησε απεργία πείνας επ’ αόριστον από τις 5 Οκτωβρίου 2024 εναντίον αυτής της νομικής τρομοκρατίας που συνεχίστηκε εναντίον του. Αυτή τη στιγμή κρατείται στο Αλλοδαπών, στην Πέτρου Ράλλη στην Αθήνα.

Καλούμε όλες τις οργανώσεις, τις συλλογικότητες, τα συνδικάτα, τις ενώσεις, τους συλλόγους και τα άτομα να σταθούν αλληλέγγυοι στον Ali Ercan Gökoğlu, να απαιτήσουν την ελευθερία του και τη μη απέλαση του και να αυξήσουν την αλληλεγγύη απέναντι στη νομική τρομοκρατία του ελληνικού κράτους. Να στηρίξουν την συγκέντρωση την Τρίτη 05/11/2024, στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, 18.00, Μετρό Κατεχάκη. Να προτάξουμε τη Διεθνιστική αλληλεγγύη ενάντια στις επιθέσεις ελληνικού, τούρκικου κράτους και ιμπεριαλισμού.

Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ALI ERCAN GÖKOĞLU ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ ΑΜΕΣΩΣ!

ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΔΕΚΤΑ ΤΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΠΕΙΝΑΣ!

ΝΑ ΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΟΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΑΠΕΛΑΣΗ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗ ΚΡΑΤΗΣΗ!

Η ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!»

Το IPI αποκαλύπτει ότι η ελληνική αστυνομία συνεργάστηκε με την Europol "μόνο διά αλληλογραφίας". Γιατί η ΕΛ.ΑΣ δεν ζήτησε από την Europol να έρθει στην Ελλάδα με φυσική παρουσία ώστε να αξιοποιήσει τη μεγάλη εμπειρία της ευρωπαϊκής αστυνομίας σε παρόμοιες έρευνες; Στις δύο άλλες κρίσιμες δολοφονίες δημοσιογράφων στην Ευρώπη - της Δάφνη Καρουάνα Γκαλιζία στη Μάλτα και του Γιαν Κούτσιακ στη Σλοβακία - η Europol κλήθηκε από τις εγχώριες Αρχές να μεταβεί στη χώρα, έμεινε εκεί για εύλογο χρονικό διάστημα και βοήθησε στην έρευνα, τις επιχειρήσεις αλλά και στο να μην καταστραφεί ή εξαφανιστεί κανένα στοιχείο.

Της Τζένης Τσιροπούλου και του Μπάμπη Πολυχρονιάδη

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στα αγγλικά στο International Press Institute. 

 

Κάθε Παρασκευή, ο Γιώργος Καραϊβάζ αγόραζε λουλούδια ή γλυκά για τη γυναίκα του και τον γιο του επιστρέφοντας από το τηλεοπτικό στούντιο. Στις 9 Απριλίου 2021 δεν πρόλαβε. Ένα μαύρο σκούτερ με δύο αναβάτες σταμάτησε δίπλα του. Δέκα σφαίρες διαπέρασαν το κορμί του αστυνομικού ρεπόρτερ. Ήταν 2.30 το μεσημέρι, κάτω από το σπίτι του. Η Greek mafia μόλις είχε εκτελέσει ένα συμβόλαιο θανάτου για να σιωπήσει για πάντα τη φωνή ενός δημοσιογράφου.

Πρόκειται για μια υπόθεση περίπλοκη αφού η δολοφονία εντάσσεται στους κόλπους του οργανωμένου εγκλήματος το οποίο δεν αφήνει πίσω του ίχνη, ενώ βασίζεται σε πολύ ισχυρά δίκτυα. Η δίκη Καραϊβάζ, που ολοκληρώθηκε πρόσφατα, δεν έφερε στο φως την αλήθεια. Αυτή τη στιγμή, οι δράστες και οι ηθικοί αυτουργοί κυκλοφορούν ελεύθεροι.

Θα τους βρει η ελληνική αστυνομία; Γιατί η Ελλάδα ζήτησε μόνο τη διαδικτυακή συνδρομή της Europol και όχι το να έρθει στη χώρα και να συμβάλει ενεργά στην έρευνα, αξιοποιώντας την εμπειρία της σε παρόμοιες δολοφονίες; Θα συγκρουστεί το κράτος με το οργανωμένο έγκλημα;

Ποιος ήταν ο Καραϊβάζ

Ο Γιώργος Καραϊβάζ καταγόταν από αγροτική οικογένεια, από ένα μικρό χωριό της βόρειας Ελλάδας. Σε νεαρή ηλικία αποφάσισε ότι ήθελε να γίνει δημοσιογράφος. Όνειρό του ήταν να κάνει πολιτικό ρεπορτάζ αλλά στο ξεκίνημα της καριέρας του, του ανέθεσαν το αστυνομικό ρεπορτάζ. Αυτό που 30 χρόνια μετά, θα του κόστιζε την ίδια του τη ζωή.

Ως αστυνομικός ρεπόρτερ, ο Καραϊβάζ εργάστηκε σε εφημερίδες και την τηλεόραση. Το 2009 άνοιξε το bloko.gr. Το site δημοσίευε αστυνομικές ειδήσεις και θέματα για τα οικονομικά της αστυνομίας, τον συνδικαλισμό, τις μεταθέσεις, κλπ.

Στο bloko.gr, ο Καραϊβάζ υπέγραφε και δικά του κείμενα άποψης που βασίζονταν σε όσα γνώριζε σε βάθος για τον κόσμο του εγκλήματος και του παρακράτους χάρη σε ένα μεγάλο δίκτυο πηγών.

Προς το τέλος της ζωής του, τα κείμενα του Καραϊβάζ ήταν συναισθηματικά φορτισμένα εξαιτίας των όσων γνώριζε για την Greek Mafia, αλλά δεν μπορούσε να μιλήσει ανοιχτά.

Greek mafia σημαίνει το οργανωμένο έγκλημα στην Ελλάδα που πουλάει φύλαξη σε οίκους ανοχής και χαρτοπαικτικές λέσχες, ευθύνεται για εκβιασμούς και συμβόλαια θανάτου. Στην εγκληματική οργάνωση βρίσκονται απόστρατοι αστυνομικοί, δικηγόροι και άνθρωποι της νύχτας. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται στην ελληνική Δικαιοσύνη μια μεγάλη υπόθεση κατά της Greek mafia, στην οποία ο Καραϊβάζ θα κατέθετε, αν ήταν ζωντανός. Κοντινοί του άνθρωποι πιστεύουν ότι γι’ αυτό τον εκτέλεσαν. Για να μην προλάβει να μιλήσει σε αυτή τη δική.

Σε ένα από τα τελευταία του κείμενα, μάλιστα, ο δημοσιογράφος έγραφε για το ενδεχόμενο να τον “ισοπεδώσουν βιολογικά”. Όπως και έγινε.

Μια αργή έρευνα και ερωτηματικά για τη (μη) συνεργασία της ελληνικής Αστυνομίας με την Europol

Ο Καραϊβάζ δολοφονήθηκε εξαιτίας της δημοσιογραφικής του ιδιότητας και αυτό δεν αμφισβητήθηκε ποτέ από καμία πλευρά.

Η έρευνα για τη δολοφονία του δεν έθεσε ποτέ το ενδεχόμενο να επρόκειτο για επίλυση ιδιωτικής διαφοράς.

“Είναι ένα ειδεχθές έγκλημα κατά της ελευθεροτυπίας”, είχε πει αμέσως δημόσια ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ενώ διαμήνυσε ότι η ελληνική αστυνομία θα βρει τους ενόχους “πολύ γρήγορα” και “με ρητή εντολή [του Πρωθυπουργού] θα επισπευσθούν οι έρευνες”.

Τα επόμενα δύο χρόνια υπήρξε μόνο σιωπή.

Στις 28 Απριλίου 2023, τελικά, δύο αδέρφια συνελήφθησαν για τη δολοφονία Καραϊβάζ.

Ας θυμίσουμε εδώ, ότι το timing θεωρήθηκε “περίεργο” καθώς σε έναν μήνα θα γίνονταν οι εθνικές εκλογές.

Η ελληνική αστυνομία ισχυρίζεται ότι υπήρξε συνεργασία με την Europol. Πηγές της αστυνομίας μάς διευκρίνισαν ότι η συνεργασία με την Europol έγινε “διά αλληλογραφίας”, μέσω email. Η ελληνική αστυνομία, δηλαδή, δεν ζήτησε από την ευρωπαϊκή αστυνομία να έρθει στην Ελλάδα σε κανένα στάδιο της έρευνας.

Το μεγάλο ερώτημα που εγείρεται είναι το εξής:

Γιατί η ελληνική αστυνομία δεν ζήτησε από την Europol να έρθει στην Ελλάδα με φυσική παρουσία ώστε να αξιοποιήσει τη μεγάλη εμπειρία της ευρωπαϊκής αστυνομίας σε παρόμοιες έρευνες; Στην Ευρώπη, υπήρξαν δύο ακόμα δολοφονίες δημοσιογράφων – της Δάφνη Καρουάνα Γκαλιζία, το 2017, στη Μάλτα και του Γιαν Κούτσιακ, το 2018, στη Σλοβακία. Και στις δύο αυτές δολοφονίες, η Europol κλήθηκε από τις εγχώριες Αρχές να μεταβεί στη χώρα. Στη Μάλτα, όπως μας επιβεβαίωσε η οικογένεια της Καρουάνα Γκαλιζία, μετέβησαν αξιωματικοί της Europol και του FBI. Η Europol έμεινε εκεί “για χρόνια, και βοήθησε στην έρευνα και στο να μην καταστραφεί ή εξαφανιστεί κανένα στοιχείο”. Παρομοίως στη Σλοβακία, κατόπιν αιτήματος των σλοβάκικων Αρχών, αξιωματούχοι της Europol μετέβαιναν τακτικά στη χώρα παίζοντας σημαντικό ρόλο στην έρευνα και τις επιχειρήσεις.

Το δεύτερο ερώτημα που εγείρεται είναι το πότε πραγματικά ξεκίνησε η συνεργασία μεταξύ ελληνικής αστυνομίας και Europol καθώς πηγές της αστυνομίας μάς είπαν ότι η Europol κλήθηκε “από τις πρώτες μέρες μετά τη δολοφονία”, τον Απρίλιο 2021, ενώ στον ελληνικό Τύπο το πρώτο σχετικό ρεπορτάζ δημοσιεύεται στις 29 Απριλίου 2023, αμέσως μετά τις συλλήψεις των κατηγορουμένων, μιλώντας σε μελλοντικό χρόνο για τη συνεργασία με την Europol:

“Ένα από τα πιο σημαντικά χαρτιά στην εξιχνίαση μεγάλων υποθέσεων ενεργοποιεί η Ελληνική Αστυνομία για να καταφέρει να βρει στοιχεία και για τα άλλα τρία άτομα τα οποία αναφέρονται στη δικογραφία για τη δολοφονία του Γιώργου Καραιβάζ […] Είναι η πρώτη φορά που θα γίνει αυτό ενώ το αποτέλεσμα αναμένεται σε λίγους μήνες”.

Να σημειώσουμε, πάντως, ότι επίσημη ανακοίνωση για τη συνεργασία ΕΛ.ΑΣ – Εuropol δεν υπήρξε ποτέ.

Πίσω στους δύο κατηγορούμενους – ποια ήταν τα δύο αδέλφια που συνελήφθησαν;

Οι πρώτες πληροφορίες έκαναν λόγο για άτομα που είχαν “περιφερειακό ρόλο” στην εκτέλεση, ενώ αργότερα διακινήθηκαν πληροφορίες ότι ο ένας ίσως είναι ο εκτελεστής.

Τα δύο αδέλφια, 40 και 48 ετών, είχαν κατηγορηθεί στο παρελθόν για ληστεία αλλά είχαν αθωωθεί. Ο μικρότερος αδερφός κατηγορήθηκε και για δεύτερη δολοφονία της Greek mafia, όμως πρόσφατα αθωώθηκε και για αυτήν.

Οι δύο άντρες προφυλακίστηκαν για 15 μήνες και το καλοκαίρι του 2024, πριν την εκπνοή του 18μηνου ορίου προφυλάκισης, ξεκίνησε η δίκη Καραϊβάζ.

Στη δίκη

Το ημερολόγιο έδειχνε 26 Ιουνίου. Από τη μια πλευρά η μητέρα, η αδερφή και η χήρα του δολοφονημένου δημοσιογράφου, μαζί με τους τρεις δικηγόρους τους. Από την άλλη πλευρά, οι δύο κατηγορούμενοι και οι τρεις συνήγοροι υπεράσπισης.

Βρισκόμαστε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών όπου μαζί με τους τρεις τακτικούς δικαστές, συναποφασίζουν με ισότιμη ψήφο, για την αθώωση ή την ενοχή των κατηγορουμένων, και τέσσερις ένορκοι.

Τα βασικά στοιχεία της αστυνομικής έρευνας στα οποία στηρίχθηκε η δικογραφία ήταν τα εξής:

Ένα λευκό βαν της εταιρείας απολυμάνσεων του μεγαλύτερου αδερφού εντοπίστηκε από κάμερες πολυκατοικιών κοντά στο σπίτι του Καραϊβάζ τόσο την προηγούμενη, όσο και την ημέρα της δολοφονίας.

Ο κατηγορούμενος ισχυρίστηκε ότι βρισκόταν στην περιοχή για να μοιράσει διαφημιστικά φυλλάδια της εταιρείας. Αν και θεωρείται εξαιρετικά ασυνήθιστο μια εταιρεία να διανέμει φυλλάδια επί δύο ημέρες στα ίδια οικοδομικά τετράγωνα, εντούτοις, δεν υπήρχε οπτικό υλικό που να δείχνει τον κατηγορούμενο να ανεβαίνει στο μαύρο σκούτερ που επιβεβαιωμένα οδηγούσαν οι δύο δράστες.

Αστυνομικός του Τμήματος Ανθρωποκτονιών της Ελληνικής Αστυνομίας ισχυρίστηκε στο δικαστήριο ότι, κατά την κρίση του, το βαν είχε παρκάρει σε ένα τυφλό από κάμερες σημείο. Εκεί, το σκούτερ προσέγγισε το βαν, τα δύο αδέρφια επιβιβάστηκαν και διέπραξαν το έγκλημα. Στο ίδιο τυφλό σημείο, μέσα στο βαν, άλλαξαν ρούχα και κράνη μετά τη δολοφονία και διέφυγαν.

Οι κατηγορίες βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στον σωματότυπο των δύο αδερφών σε μια προσπάθεια σύγκρισης με τον σωματότυπο των δραστών, όπως αυτός διακρίνεται στις κάμερες.

Για τον μικρότερο αδερφό δεν αποδεικνύεται ότι βρισκόταν στο σημείο της δολοφονίας, παρ’ όλο που ο μάρτυρας που αποτελούσε βασικό άλλοθί του, έπεσε σε κενά και αντιφάσεις κατά την κατάθεσή του στο δικαστήριο.

Η Εισαγγελέας πρότεινε “την ενοχή και των δύο κατηγορουμένων χωρίς αμφιβολία”. Διευκρίνισε, δε, ότι στο οργανωμένο έγκλημα μπορούμε να βγάλουμε απόφαση με βάση ισχυρές ενδείξεις καθώς είναι πολύ δύσκολο να υπάρχουν αποδείξεις. Ως κίνητρο, η εισαγγελέας είδε τις γνώσεις του Καραϊβάζ για το οργανωμένο έγκλημα και αποκαλύψεις που κάποιοι φοβήθηκαν ότι θα έκανε.

Οι κατηγορούμενοι τελικά αθωώθηκαν. Οι ψήφοι – τακτικών δικαστών και ενόρκων – ήταν 5-2 υπέρ του ενός αδελφού και 6-1 για τον άλλον.

Στο ελληνικό δικαστικό σύστημα, ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας. Ο κατήγορος, δηλαδή, οφείλει να αποδείξει την ενοχή του κατηγορουμένου, και όχι ο κατηγορούμενος την αθωότητά του.

Έτσι, ελλείψει αποδείξεων όπως DNA ή αποτυπώματα, τα δύο αδέλφια αθωώθηκαν λόγω αμφιβολιών.

Το μυστηριώδες CD που καταστράφηκε με… συρραπτικό

Η δίκη Καραϊβάζ με έναν περίεργο τρόπο συνάντησε και το μεγάλο ελληνικό σκάνδαλο των υποκλοπών. Κατά τη διάρκεια της δίκης, η εισαγγελέας ανέφερε ότι υπήρχε ένα CD με περιεχόμενο από το κινητό τηλέφωνο του Καραϊβάζ το οποίο όμως καταστράφηκε γιατί κάποιος το σύρραψε!

Παρά τις διαρροές από παράγοντες της δίκης, ότι το CD περιείχε μόνο κάποια ονόματα τηλεφωνικών επαφών του Καραϊβάζ, γνωρίζουμε από εισαγγελικό έγγραφο που αναγνώσαμε, ότι το CD περιείχε ιστορικό επαφών, φωτογραφίες, βίντεο και γραπτά κείμενα που αντάλλαζε ο εκλιπών με πηγές του.

Ανάμεσα στις επαφές που είχε ο δολοφονημένος δημοσιογράφος στο Whatsapp, ήταν οι “Δημητριάδης” και “Κοντολέων” – ονόματα που παραπέμπουν στον πρώην διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου (και ανιψιό του Έλληνα Πρωθυπουργού), Γρηγόρη Δημητριάδη, καθώς και στον πρώην διοικητή της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, Παναγιώτη Κοντολέων.

Και οι δύο παραιτήθηκαν από τα αξιώματά τους τον Αύγουστο του 2022 μετά τις αποκαλύψεις για το σκάνδαλο των υποκλοπών.

Δεδομένου του ρόλου του οργανωμένου εγκλήματος και των δεσμών του με την αστυνομία καθώς και της σημασίας που είχε το CD ως αποδεικτικό στοιχείο για την έρευνα, τίθεται το ερώτημα: Ποια μέτρα έλαβαν οι Αρχές για να διασφαλίσουν την ακεραιότητα της έρευνας απέναντι σε τυχόν απόπειρες υπονόμευσης; Και διερευνήθηκαν πλήρως οι συνθήκες γύρω από την καταστροφή δυνητικά βασικών αποδεικτικών στοιχείων;

Ο φόβος. Και μια νέα σημαντική απόφαση του Αρείου Πάγου σε αναμονή

Στα διαλείμματα της δίκης, στα δημοσιογραφικά και νομικά πηγαδάκια ακουγόταν συχνά ότι “επικρατεί διάχυτος φόβος”. Όχι χωρίς λόγο, εφόσον πρόκειται για μια δίκη που αφορά το οργανωμένο έγκλημα.

“Επάρκεια αποδείξεων υπήρχε. Όλα τα άλλοθι κατέρρευσαν. Αλλά όποιος δεν θέλει να δει την αλήθεια, δεν θα τη δει ποτέ. Το Κράτος Δικαίου πρέπει να είναι σε συνεχή σύγκρουση με το οργανωμένο έγκλημα και την ελληνική μαφία. Συμβαίνει όμως αυτό;” λέει στο IPI ένας από τους δικηγόρους της οικογένειας Καραϊβάζ, Αντώνης Ξυλουργίδης.

Την ώρα που γράφεται αυτό το ρεπορτάζ, μία κρίσιμη δικονομική εξέλιξη λαμβάνει χώρα:

Η μητέρα και η αδελφή του δημοσιογράφου κατέθεσαν στον Άρειο Πάγο αίτηση αναίρεσης της πρωτόδικης αθωωτικής απόφασης. Οι δικηγόροι της οικογένειας, στην αίτηση αναίρεσης της αθωωτικής απόφασης, επικαλούνται κυρίως το CD που αναφέραμε παραπάνω. Συγκεκριμένα, ισχυρίζονται ότι το CD καταγράφηκε στα πρακτικά της δίκης ως στοιχείο που εξετάστηκε και αναγνώστηκε, ενώ επίσημα, δεν το είδε ποτέ κανείς.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι αν ο Άρειος Πάγος κάνει δεκτό το αίτημα της οικογένειας, η υπόθεση ανοίγει ξανά και η δίκη ξεκινάει από την αρχή.

Εν τω μεταξύ, πηγές της ελληνικής αστυνομίας, είπαν στο IPI ότι “Η έρευνα συνεχίζεται μέχρι να βρεθούν οι δράστες”.

Δεν υπάρχει ελευθερία του Τύπου χωρίς Δικαιοσύνη

Η δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ είναι αδιαμφισβήτητα ένα προσωπικό δράμα για τους αγαπημένους του. Είναι όμως και μια πολύ σοβαρή απειλή για τη δημοσιογραφία και την ελευθερία του Τύπου στην Ελλάδα, η οποία κατατάσσεται τελευταία στις χώρες της ΕΕ στο Press Freedom Index των RSF.

Πόσο εύκολα θα ερευνήσει και θα δημοσιεύσει ένας δημοσιογράφος μετά από τη δολοφονία του συναδέλφου του;

“Η μακροχρόνια ατιμωρησία σε τέτοια σοβαρά εγκλήματα κατά του Τύπου επιδεινώνει αυτόν τον φόβο. Οι ελληνικές Αρχές πρέπει να φέρουν τους δράστες στη Δικαιοσύνη και να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη και το αίσθημα ασφάλειας των δημοσιογράφων” λέει ο Pavol Szalai των RSF.

Στην Ελλάδα, όμως, το 90-95% των ανθρωποκτονιών του οργανωμένου εγκλήματος παραμένουν ανεξιχνίαστες.

Η δολοφονία Καραϊβάζ θέτει επιτακτικά ένα ερώτημα: Η ελληνική κυβέρνηση, η αστυνομία και η Δικαιοσύνη, θα συγκρουστούν επιτέλους με το οργανωμένο έγκλημα που δολοφόνησε τον δημοσιογράφο ή θα εξακολουθήσουν να επιτρέπουν να κυριαρχεί η αδικία, η επίδραση της μαφίας και οι απειλές κατά της ελευθερίας του Τύπου στην Ελλάδα;

Πηγή: thepressproject.gr

Πρώην αιρετός στο Λας Βέγκας (Νεβάδα, δυτικά) καταδικάστηκε χθες Τετάρτη να εκτίσει ισόβια κάθειρξη για τη δολοφονία, το 2022, δημοσιογράφου-ερευνητή, ο οποίος είχε αναφερθεί σε ρεπορτάζ του σε παρενοχλήσεις και ευνοιοκρατία στην υπηρεσία που διηύθυνε ο πολιτικός.

Στη δίκη, το σώμα ενόρκων άκουσε ότι ο κατηγορούμενος, ο Ρόμπερτ Τέγες, κρύφτηκε τον Σεπτέμβριο του 2022 έξω από το σπίτι του Τζεφ Γκέρμαν, έμπειρου ρεπόρτερ, και κατόπιν τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου.

Οι ένορκοι έκριναν ομόφωνα πως η δολοφονία έγινε «από πρόθεση» και «εκ προμελέτης».

«Αποδόθηκε δικαιοσύνη», είπε στον Τύπο ο Στιβ Γούλφσον, εισαγγελέας της κομητείας Κλαρκ, στη Νεβάδα.

«Η σημερινή ετυμηγορία θα πρέπει να στείλει ένα μήνυμα, και το μήνυμα αυτό είναι σαφές: οποιαδήποτε απόπειρα να φιμωθούν ΜΜΕ, ή να εκφοβιστούν δημοσιογράφοι, δεν θα γίνει ανεκτή», πρόσθεσε.

Ο Τζεφ Γκέρμαν, 69 ετών, δημοσιογράφος της εφημερίδας Las Vegas Review-Journal, είχε γράψει τον Μάιο του 2022 ρεπορτάζ για υπηρεσία της κομητείας που διηύθυνε ο Ρόμπερτ Τέγες, ο οποίος διεκδικούσε την επανεκλογή του.

Το άρθρο, που δημοσιεύθηκε έναν μήνα πριν από τις εκλογές, αναφερόταν σε καταγγελίες για ευνοιοκρατία και ανάρμοστη σχέση του αιρετού με μια υπάλληλο.

Ο κ. Τέγες διέψευσε το δημοσίευμα, αλλά έχασε τις εκλογές.

Σύμφωνα με όσα κατατέθηκαν στη δίκη, πήγε, έξαλλος, τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς στο σπίτι του Τζεφ Γκέρμαν, κρύφτηκε σε θάμνους και κατόπιν επιτέθηκε στον ρεπόρτερ και τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου.

Ο πρώην αιρετός αρνήθηκε πως ήταν ο δράστης του εγκλήματος, επιμένοντας ότι η αστυνομία αγνόησε τεκμήρια που θα μπορούσαν να ενοχοποιήσουν άλλους.

Σε μακροσκελή αγόρευσή του στην έδρα, ο κατηγορούμενος, που είχε σπουδάσει νομική, διαβεβαίωσε πως είναι θύμα συνωμοσίας.

Αφού εξέδωσε την ετυμηγορία για την ενοχή του, το σώμα ενόρκων αποσύρθηκε ξανά, για να διαβουλευτεί για την ποινή του Ρόμπερτ Τέγες• κατόπιν του απήγγειλε ποινή ισόβιας κάθειρξης, διευκρινίζοντας πως θα πρέπει να εκτίσει τουλάχιστον 20 χρόνια προτού να έχει δικαίωμα να αιτηθεί αποφυλάκιση υφ’ όρον.

«Ο Τζεφ δολοφονήθηκε επειδή έκανε το είδος της δουλειάς για την οποία αισθανόταν περήφανος: τη δουλειά για να αναγκαστεί αιρετός να λογοδοτήσει για την άσχημη συμπεριφορά του και να επιτραπεί στους ψηφοφόρους να εκλέξουν κάποιον άλλο για τη θέση», σημείωσε ο εκτελεστικός διευθυντής της Las Vegas Review-Journal, ο Γκλεν Κουκ.

Η ΜΚΟ Επιτροπή για την Προστασία των Δημοσιογράφων (CPJ) έχει καταγράψει τον θάνατο 14 δημοσιογράφων και μιας εργαζόμενης σε ΜΜΕ εξαιτίας της δουλειάς τους στις ΗΠΑ από το 1992.

«Μια Στέλλα τι την είχατε; Την είχαμε πηγάδι και νερό. Μα ήταν πλάσμα ανήμερο και ξωτικό απ' άλλον κόσμο. Oι λέξεις της την παίρνανε μακριά από τον κόσμο... Γινόταν δρόμος για τους άλλους...»

Θλίψη στους λάτρεις του ελληνικού τραγουδιού και όχι μόνο για το θάνατο της δημοσιογράφου, ραδιοφωνικής παραγωγού και ποιήτριας, Στέλλας Βλαχογιάννη, σε ηλικία μόλις 66 ετών. 

Μία σπάνια περίπτωση ανθρώπου, μια εξαιρετική επαγγελματίας, που στήριζε και αναδείκνυε την ελληνική μουσική σκηνή, «γιάτρευε» τους ακροατές με τον ανθρώπινο και αιχμηρό λόγο της. Γεννήθηκε στην Τρίπολη, πέρασε τα παιδικά της χρόνια στο Μαρούσι Αττικής, την εφηβεία στο Ναύπλιο και ζούσε στην Αθήνα.

Είχε εργαστεί σε πολλά περιοδικά, όπως «Επίκαιρα», «Μουσική», «ΒΗΜΑgazino», «Μετρονόμος», «Δίφωνο». Στο τελευταίο είχε διατελέσει αρχισυντάκτρια αλλά απολύθηκε το 2008, όταν είχε κάνει εξώφυλλο τους νέους τότε Νατάσα Μποφίλιου, Ελεονώρα Ζουγανέλη και Γιάννη Χαρούλη γιατί ήταν το πιο... «αποτυχημένο εξώφυλλο στην ιστορία του» , όπως είχε δηλώσει η πρώτη.

Από το 2002 μέχρι το 2013 παρουσίαζε ως «ο φύλακας διάβολός μας» την ραδιοφωνική εκπομπή «Ιατρείον Ασμάτων: Μια ώρα μουσικής ψυχικής διαταραχής», στο Δεύτερο Πρόγραμμα 103,7, η οποία δεν χωρούσε φαίνεται στα ερτζιανά, όταν το Μέσο άρχισε να μπαίνει σε βαθιά κρίση με την επικράτηση των playlist και περικοπές εργαζομένων.

Ξεχωριστή η γραφή της και στην ποίηση. Είχε εκδώσει τις συλλογές, «Η θλίψη του σώματος» (2003), «Με λένε θάνατο» (2010), το βιβλίο «Ιατρείον Ασμάτων-αποσπάσματα ραδιοφωνικού λόγου» (2005) και το θεατρικό έργο «Μην παίζεις με τα χώματα» (''ένα έργο αυστηρώς ακατάλληλο για ευτυχισμένους και απροβλημάτιστους ανθρώπους''), που είχε παιχτεί με μεγάλη επιτυχία το 2010 και το 2011.

Βάπτιση 

Κανείς δεν θα φωνάξει το όνομά σου
έτσι που κατέληξες σ' αυτό το άδειο σπίτι
Ένα σκυλί θα ήταν χρήσιμο αλλά υποσχέθηκες 
να τελειώνεις με τα υποκατάστατα.

Κανείς δεν θα φωνάξει το όνομά σου
σ' αυτό το άδειο σώμα που σχεδίασες
μόνο τραίνα θα παιρνούν
θ' αποβιβάζουν αγνώστους έξω από την πόρτα σου
αλλά σε κανέναν δεν θ' ανοίξεις
ούτε ποτήρι νερό σε διψασμένο θα δώσεις
γιατί έμαθες κι από την καλοσύνη των ξένων
το πικρό φαρμάκι που μένει στο τέλος της γνωριμίας.

Κανείς δεν θα φωνάξει το όνομά σου
γιατί κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το αληθινό.
Άλλο έλεγες σε καθένα που ρωτούσε
κι έτσι τώρα είναι σαν να μην υπάρχεις καθόλου
ή σαν να είσαι πάρα πολλά πρόσωπα μαζί
στριμωγμένα σ' έναν καθρέπτη με μνήμη

Πώς σε λένε λοιπόν; Σε βάφτισαν; Σε είπαν κάπως;
Κορίτσι μικρό
νέα γυναίκα 
κυρά με τα χρονάκια σου έτοιμη πάντα
για το μεγάλο ταξίδι

Ποιό είναι το όνομά σου;
Αυτοί που σ' αγάπησαν πώς σε καλούσαν;
κι αυτοί που αγάπησες 
με ποιο προσωνύμιο σε κατέδωσαν;

Κανείς δεν θα φωνάξει το όνομά σου
Σ' αυτό το άδειο σπίτι που κατέληξες.
Εκείνος που θα ανακαλύψει πρώτος την εκπνοή σου
εκείνος και θα σε βαφτίσει οριστικά.

Έξι λόγοι για ένα έγκλημα
...
IV.
Για την ώρα του τέλους θέλω μόνο ένα τραγούδι
Κορίτσι ξένο σαν ίσκιος πλανιέται μονάχο στη γη
μπορεί ακόμα μπορεί
να έχει πια τρελαθεί
και τότε ποιος θα ρωτήσει να μάθει ποτέ το γιατί
Αυτά να πει ο παπάς

Παρόντες οι φίλοι κι ένα σκυλί που αγάπησα
Ο αδελφός μου να αποποιηθεί 
τη μόνη μου κληρονομιά:
τη Θλίψη

Κι εκείνη η γυναίκα που θα στέκεται μακριά
μπορεί ντυμένη μαύρα, μπορεί κόκκινα
εκείνη η γυναίκα που με αγάπησε
περισσότερο από όσο άντεχε
ας ρίξει τότε το ένα το μοναδικό το δάκρυ
που θα μπορούσε να μου ξεδιψάσει μια ζωή

V.
Πείνασα αγάπη, μάτωσα στοργή.
Ένα σκοτάδι, μια νύχτα απέραντη
έβαζε στα χέρια μου τα χρώματα
και κάηκαν οι άνθρωποι οι κοντά
οι άνθρωποι οι μακριά 
οι άνθρωποι που ρώταγαν:
Μια Στέλλα τι την είχατε;

VI. 
Την είχαμε πηγάδι και νερό
Μα ήταν πλάσμα ανήμερο και ξωτικό απ' άλλον κόσμο.
Την στείλαμε σχολείο, πιάνο, αγγλικά
αλλά τα λόγια της γινόντουσαν μαύρος καπνός
κι οι λέξεις της την παίρνανε μακριά από τον κόσμο.
Κυνήγησε καράβια και σχεδίαζε χάρτες
μα δεν ταξίδεψε ποτέ στ' αλήθεια.
Ακίνητη, πετρωμένη σχεδόν
γινόταν δρόμος για τους άλλους.
Πάνω της βάδισαν στρατοί και λεγεώνες
μα μόνο τους τρελούς και τους παρίες
άφηνε να την πληγώνουν.
Κι όταν το σώμα της σκίστηκε
Πληγές και αίμα τα βήματα, το άγγιγμα
Ιδού -είπε- εγώ η σκοτεινή.
Ιδού εγώ η ξένη.
Μπορώ να αγαπώ μέχρι θανάτου

(στίχοι από την ποιητική της συλλογή, «Με λένε θάνατο».)