Περικλής Κοροβέσης

Με τη συμφωνία των Πρεσπών έκλεισε μια εικοσιπενταετής περίοδος εξευτελισμού και ταπείνωσης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σχετικά με το θέμα της γείτονος χώρας, που τώρα πια λέγεται Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας. Δεν έχω υπόψη μου κανένα ιστορικό προηγούμενο που μια χώρα να έχει επιδείξει τέτοια ηλιθιότητα από το σύνολο του πολιτικού της κόσμου.

Να θυμίσουμε πως στα μακεδονικά συλλαλητήρια συμμετείχαν από τη Χρυσή Αυγή μέχρι τον Συνασπισμό, πλην, προς τιμήν του, του ΚΚΕ. Αλλά από ό,τι φαίνεται άλλαξε γραμμή και το 2018 εντάχθηκε στις γραμμές των μακεδονομάχων. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, φυσικός κληρονόμος του ΣΥΝ, αποποιήθηκε τη βαριά κληρονομιά του μακεδονομάχου και μαζί με λίγους άλλους συνετούς πολιτικούς, μας έβγαλε από το διεθνές ρεζιλίκι κερδίζοντας διεθνή εύσημα. Και καλά έκανε. Η υποτέλεια καμιά φορά έχει και τα καλά της, όπως έχει και τις επιτυχίες της.

Το φαινόμενο Τσίπρα είναι πολλαπλώς διδακτικό για τη δύναμη και την προσαρμοστικότητα του καπιταλιστικού συστήματος, που ξέρει να ανανεώνεται όταν βρίσκει πρόθυμους υπηρέτες. Για έξι μήνες ο Τσίπρας διαπραγματευόταν τη θέση του για να πείσει την εξωχώρια πραγματική εξουσία (Ε.Ε., ΗΠΑ, διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί) πως η κυβέρνησή του είναι η μόνη πολιτική δύναμη, που μπορεί να διαχειριστεί υπεύθυνα και σοβαρά τα συμφέροντά της. Και τα κατάφερε. Πήρε άριστα. Με την κρίση των άλλων κομμάτων, αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση Τσίπρα φαίνεται να είναι η πιο φερέγγυα πολιτική δύναμη του συστήματος.

Και από δεξιά Σοσιαλδημοκρατία γίνεται άχρωμο ακραίο Κέντρο. Τώρα που έληξε το Μακεδονικό ας θυμηθούμε μερικά πράγματα, για να γελάσουμε και μετά να δούμε τις σοβαρότατες συνέπειες του χειρισμού του προβλήματος που ίσως μας κάνει να κλάψουμε. Κατ’ αρχήν το εθνικό μας σύνθημα «Η Μακεδονία είναι ελληνική».

Αν αυτό ίσχυε, τότε σήμαινε κήρυξη πολέμου στις χώρες που έχουν κατακτήσει ελληνικό έδαφος. Δηλαδή τη Βουλγαρία, τη Β. Μακεδονία και την Αλβανία. Το βασίλειο των αρχαίων Μακεδόνων βρισκόταν σε αυτή τη γεωγραφική περιοχή. Και είναι γνωστό ότι εκεί που σταματάει η Ιστορία αρχίζει η Γεωγραφία. Στην ουσία έχουμε τέσσερις Μακεδονίες που ανήκουν σε τέσσερις διαφορετικές κυρίαρχες χώρες. Το άλλο ιδιοφυές σύνθημα: «Καμία σύνθετη ονομασία με τη λέξη Μακεδονία».

Από την εποχή που ο Τίτο βάφτισε το νοτιότερο κρατίδιο της Ομοσπονδίας, Μακεδονία, έχουν περάσει περισσότερες από εφτά δεκαετίες, δηλαδή περίπου τρεις γενιές. Εκτός από κάποιους υπέργηρους, που ίσως θυμούνται πως η χώρα τους δεν λεγόταν πάντα έτσι, όλοι οι υπόλοιποι έχουν γεννηθεί Μακεδόνες. Και όταν έχει καθιερωθεί κάτι, έχουμε τη δικτατορία της γλώσσας που καθιερώνει κάτι και δεν αλλάζει. (Ας θυμηθούμε πόσες φορές πήγαμε να αλλάξουμε ονόματα δρόμων ή τοποθεσιών και στάθηκε αδύνατον. Λέμε Παναγή Τσαλδάρη την Πειραιώς, που είναι το επίσημο όνομά της;)

Η Ελλάδα μέχρι την ανεξαρτησία της Β. Μακεδονίας δεν είχε κανένα πρόβλημα με το όνομα. Αλλά μετά την ανεξαρτησία του ομόσπονδου κρατιδίου είχε. Γιατί; Ηταν η χρυσή ευκαιρία να επανακάμψει ο εθνικισμός, τόσο διάχυτος στην κοινωνία, που στο φάντασμα της ανύπαρκτης απειλής της ελληνικής Μακεδονίας από τους βόρειους γείτονες συσπείρωσε κόμματα και λαϊκές μάζες, για να δουλέψουν σε τελική ανάλυση για τη Χρυσή Αυγή, την οποία από περιθωριακή ναζιστική οργάνωση την ανέδειξαν σε τρίτο κόμμα. Στην ουσία ο πνευματικός πατέρας του Μακεδονικού είναι η Χρυσή Αυγή με συγκεκριμένη πολιτική προοπτική. Ναζιστικό πραξικόπημα όπως επισήμως εκφράστηκε στη Βουλή.

Και κάτι που είναι σοκαριστικό: το πνευματικό επίπεδο των νεο-μακεδονομάχων, που θεωρούν την άγνοια εθνική αρετή και την κάνουν φλάμπουρο. Και η τηλεόραση βρίσκει «φυσικούς εθνικούς survivors». Το βασίλειο της αρχαίας Μακεδονίας δεν προσέφερε τίποτα παραπάνω από τις άλλες περίπου χίλιες ελληνικές πολιτείες. Επιπλέον ήταν ολιγαρχικό. Τον πνευματικό πλούτο της αρχαίας κληρονομιάς τον οφείλουμε κυρίως στις δημοκρατικές πολιτείες που είχαν θεμέλιο την ελευθερία.

Ο Αλέξανδρος ο Γ΄, ο επονομαζόμενος Μέγας, δεν έκανε τίποτα για την πατρίδα του (έφυγε πολύ μικρός και δεν ξαναγύρισε ούτε για να δει τη μάνα του). Αλλά δημιούργησε έναν από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς στην Ιστορία της ανθρωπότητας. Με αυτόν αρχίζουν οι Ελληνιστικοί Χρόνοι, που διαρκούν περίπου τρεις αιώνες, μέχρι την εμφάνιση των Ρωμαίων. Αυτή η περίοδος μελετάται από όλο τον κόσμο, εκτός από τους Ελληνες.

Ηταν τέτοια η δύναμη αυτού του πολιτισμού, που το πιο σκληρό καρύδι αυτού του αρχαίου κόσμου, οι Εβραίοι, συσπειρωμένοι γύρω από τη θρησκεία και τη γλώσσα τους, κινδύνεψαν να εξελληνιστούν [όλα τα ιερά βιβλία των Εβραίων μεταφράστηκαν και διαδόθηκαν από ελληνομαθείς Εβραίους, όπως και η Παλαιά Διαθήκη (Μετάφραση των εβδομήκοντα)]. Αν δεν υπήρχε η ηρωική αντίσταση των Μακκαβαίων, οι Εβραίοι θα είχαν εξελληνιστεί, αλλά δεν θα είχαν εκχριστιανιστεί.

Η Χρυσή Αυγή δεν κερδίζει κόσμο μόνο με τις ιδέες της και τις πράξεις της. Τροφοδοτείται και από τον εθνικισμό που υπάρχει στα άλλα κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου. Από όσους άκουσα στη Βουλή να συνηγορούν για το «καμιά λύση με σύνθετη ονομασία που θα έχει τη λέξη Μακεδονία», σκέφτηκα ότι τους λείπει ένα επιχείρημα που είναι τρέχον στη Χρυσή Αυγή.

Ενα μαχαίρι για κάθε Φύσσα που θα μιλάει στο όνομα της λογικής, της ανθρωπιάς και της πατρίδας. Ο εθνικισμός στην ουσία είναι ανθελληνισμός. Ολοι οι εγκληματίες Ελληνες δωσίλογοι ήταν Ελληναράδες.



Αναδημοσίευση από :// efsyn //

Του Περικλή Κοροβέση

Στην αρχαία Αθήνα δεν μπορούσες να είσαι πολίτης, αν ταυτόχρονα δεν ήσουν και οπλίτης. Και από άποψη ορθογραφίας είναι ένας ελάχιστος αναγραμματισμός. Εξαρτάται πού θα βάλεις το όμικρον. Πριν ή μετά το πι. Το νόημα δεν αλλάζει. Απλά οι λειτουργίες αλλάζουν. Στην περίπτωση του πολίτη, όπλο είναι ο λόγος. Στον οπλίτη λόγος είναι το όπλο του. Γιατί μόνον έτσι θα καταλάβει ο εχθρός.

Αλλά ο σκοπός είναι ίδιος. Ο ελεύθερος πολίτης υπεράσπιζε τις αξίες του. Ο μισθοφόρος τον μισθό του. Και έτσι μπορούμε να καταλάβουμε τον Μαραθώνα και τους άλλους μαραθώνιους αγώνες που έκανε η ανθρωπότητα. Και μια μικρή λεπτομέρεια. Η ασπίδα του οπλίτη δεν ήταν για τον εαυτό του. Αλλά για τον διπλανό του. Με το δεξί χέρι πολεμούσε και με το αριστερό χέρι που είχε την ασπίδα υπεράσπιζε τον σύντροφό του. Η φιλότης ήταν η υπέρτατη αρετή.

Αλλά ο πολίτης είχε και άλλες «αγγαρείες». Τη μια έπρεπε να είναι βουλευτής, την άλλη δικαστής και στην καθημερινή του ζωή αγρότης ή τεχνίτης. Και όλα αυτά γίνονταν αγόγγυστα. Και γιατί γίνονταν όλα αυτά; Ηταν μια προχρονολογημένη απάντηση στο αίτημα των Ινδιάνων της εξεγερμένης Τσιάπας, στο μακρινό Μεξικό: Δεν θέλουμε την εξουσία. Θέλουμε εξουσία. Και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι θα απαντούσαν:

Εχουμε την εξουσία. Δεν μας χρειάζεται καμιά άλλη εξουσία πάνω από τα κεφάλια μας. Γιατί αυτό θα είναι Τυραννία. Αυτά μοιάζουν παραμύθια. Και όμως, αυτή ήταν η ιστορική πραγματικότητα εδώ και 2.500 χρόνια. Και εμείς που λεγόμαστε Ελληνες την αγνοούμε.

Σήμερα όλοι μιλάμε για κρίση. Οικονομική, πολιτική, κοινωνική, πνευματική, κρίση του συστήματος, κρίση των κομμάτων. Ολοι μάς πρόδωσαν. Ολα τα κόμματα είναι ίδια. Τι Ν.Δ., τι ΠΑΣΟΚ, τι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. Να μην ξεχνάμε βέβαια τους κακούς Αμερικανούς και τους μοχθηρούς Ευρωπαίους που μας κατάντησαν αποικία τους και χάσαμε κάθε ανεξαρτησία. Ολοι φταίνε εκτός από μας, που είμαστε καθ’ έξιν θύματα. Γιατί εμείς οι φτωχοί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Για να δούμε τα πράγματα λίγο πιο λεπτομερειακά: Οι ΗΠΑ ή η Ε.Ε. έκαναν εισβολή και επέβαλαν ένα κατοχικό καθεστώς; ‘Η μήπως μια ελληνική κυβέρνηση, με τη δική της θέληση -και φυσικά για το αμοιβαίο συμφέρον των δύο συμβαλλόμενων μερών- υπέγραφε φαρδιά-πλατιά τα πάντα; Δεν έχουν ευθύνη αυτές οι κυβερνήσεις;

Απολογήθηκε ποτέ καμιά κυβέρνηση, έστω και σε επίπεδο αυτοκριτικής ή ακόμα και σε επίπεδο απολογισμού λαθών; Πάντα τα λάθη είναι των άλλων. Και αυτές τις κυβερνήσεις ποιος τις εξέλεξε; Περίπου το 35-40% του εκλογικού σώματος απέχει. Αρα μιλάμε για κυβερνήσεις μιας μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού, αλλά όχι όλου του λαού, που αφήνει απ’ έξω μια τεράστια μειοψηφία που μετράει σε εκατομμύρια. Αυτές οι κυβερνήσεις, και όταν ακόμα πάρουν την πλειοψηφία των ψηφισάντων, είναι μειοψηφία στον κορμό των εγγεγραμμένων. Τα πραγματικά ποσοστά των κομμάτων είναι περίπου τα μισά από αυτό που διεκδικούν.

Η αρχή της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας είναι πως η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει. Στην πράξη είναι ακριβώς το αντίθετο. Η μειοψηφία κυβερνά, ένα μέρος της αντιπολιτεύεται και η πλειοψηφία απέχει. Αυτό δεν είναι ολιγαρχία; Και όταν ψηφίζουμε τέτοια καθεστώτα, εμάς δεν μας χρειάζονται και δεν μας υπολογίζουν. Θα μας χρειαστούν για κορόιδα στις επόμενες εκλογές για να νομιμοποιήσουμε τα συμφέροντα της εξουσίας.

Λογικά, λοιπόν, δεν μας φταίει κανείς. Εμείς μόνοι μας ψηφίζουμε τις συμφορές μας. Μήπως το πραγματικό μας πρόσωπο πρέπει να το ψάξουμε στον τηλεοπτικό μας καθρέφτη και να δούμε πως είμαστε τα μεγάλα ποσοστά τηλεθέασης του «Survivor»; Μήπως κατοικούμε στα πρωινάδικα και το βράδυ για ξεκούραση, όταν η οικογένεια πάει για ύπνο, βλέπουμε κάποια τσόντα; ‘Η ίσως το Τζόκερ, που μοιράζει εκατομμύρια, θα διαλέξει εμάς, ως τον περιούσιο παίκτη; Και το αυτοκίνητό μας, εικονοστάσι. Αν τα παραπάνω ισχύουν, τότε ο ναζισμός έχει έτοιμη τη βάση του.

Και φυσικά δεν θα κατέβει με σύνθημα: «Δημιουργήστε ένα και δύο και τρία Αουσβιτς», αλλά θα φωνάζει: «Κάτω το σάπιο καθεστώς της φαυλοκρατίας» και «έξω οι ξένοι που μολύνουν τη φυλή μας». Αλλά προσοχή. Οχι όλοι οι ξένοι που είναι τουρίστες, αλλά μόνον αυτοί που είναι κυνηγημένοι, αδύναμοι και απροστάτευτοι. Ολοι όσοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Μας λένε πως οι πρόσφυγες, οι κυνηγημένοι και οι ανήμποροι, με διαφορετικές καταβολές, πολιτισμό και θρησκεία θα αλλάξουν τον πολιτισμό μας. Αυτό ποτέ και πουθενά δεν έγινε. Παράδειγμα οι ΗΠΑ. Δεκάδες πολιτισμοί και κουλτούρες αφομοιώθηκαν και ίσως έφεραν τις ΗΠΑ σήμερα στην πρώτη γραμμή της σκέψης και της δημιουργίας. Οι ΗΠΑ δεν είναι μόνο Τραμπ.

Αλλά τι κάνουμε εμείς που δεν ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία; Ο,τι κάνουν και τα κυνηγημένα ζώα. Βρίσκουμε καταφύγιο στο μέλλον, που θα το χτίσουμε από τώρα, με μικρές κινήσεις, αλλά σταθερές. Και θα κελαηδάμε, γιατί έτσι αναπνέουμε.

Του Περικλή Κοροβέση

Οποιος έχει δημόσιο αξίωμα ή δημόσιο λόγο πρέπει να είναι προετοιμασμένος να δεχτεί την κριτική ή τον αντίλογο.

Αλλιώτικα δεν κάνει γι’ αυτήν τη δουλειά. Στη θεωρία βέβαια. Στην ουσία είναι ένας δικτάτορας που, ανάλογα με την εξουσία του, επιβάλλει όχι μονάχα την άποψή του, αλλά και την ποινή στον βλάσφημο που αμφισβήτησε την αυθεντία της εξουσίας.

Είτε πολιτικής είτε θρησκευτικής είτε και τα δύο μαζί. Πότε όμως η εξουσία δέχτηκε κριτική ή αντίλογο και απάντησε με επιχειρήματα, στοιχεία, ντοκουμέντα, έτσι που να δημιουργηθεί ένας διάλογος, να προκύψει μια νέα σκέψη και να δούμε την υπάρχουσα πραγματικότητα όπως είναι, με τα σωστά της και με τα λάθη της, και από κει και πέρα ο καθένας να πάρει τις ευθύνες του;

Σχεδόν ποτέ. Η εξουσία, εξ ορισμού, είναι ένα μεταφυσικό φαινόμενο, άσχετα αν δρα στην πραγματικότητα. Θέλει γύρω της πραίτορες, να υποστηρίζεται από πιστούς που δεν έχουν δική τους σκέψη. Αυτό είναι αποκλειστικό προνόμιο της εξουσίας. Μόνο αυτή την παράγει.

Η εξουσία ως κοινωνικό φαινόμενο είναι η ίδια παντού, πέρα από την όποια ιδεολογική, πολιτική, θρησκευτική ή άλλη αναφορά. Ακόμα και στους αντιεξουσιαστικούς κύκλους, υπάρχουν εξουσιαστικές συμπεριφορές.

Εξ ου και οι πολλές διασπάσεις, στο όνομα πάντα της αντιεξουσίας, άσχετα αν δημιουργείται μια νέα, έστω και μίνι εξουσία. Γιατί η εξουσία δεν είναι μόνο ιδιότητα των αυτοκρατόρων, των δικτατόρων, των πρωθυπουργών ή των προέδρων της όποιας δημοκρατίας.

Είναι και μια καθημερινή συμπεριφορά σχεδόν σε όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Από την οικογένεια μέχρι το μικρομάγαζο που έχει δύο υπαλλήλους ή την καφετέρια που έχει τρεις Ουκρανέζες και το αφεντικό είναι πεπεισμένο πως είναι μέσα στη δικαιοδοσία του να τις γαμήσει και τις τρεις, χωρίς ποτέ να περάσει από το μυαλό του πως είναι βιαστής.

Κατά τη δική μου άποψη, η εξουσία είναι μια επικίνδυνη αρρώστια που ακόμα ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας δεν την έχει εντάξει στα κατάστιχά του. Αλλά ούτε έχω υπόψη μου -μπορεί να υπάρχει, αλλά εγώ την αγνοώ- κάποια σοβαρή ψυχαναλυτική μελέτη που να βλέπει την εξουσία ως ασθένεια.

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι από τα πιο αδύναμα ζώα του πλανήτη. Ούτε χαυλιόδοντες έχει, ούτε τη δύναμη του λιονταριού, ούτε την ταχύτητα του ζαρκαδιού, αλλά ούτε και το βάρος του ελέφαντα, ακόμα και στην περίπτωση ακραίας παχυσαρκίας.

Και όμως κυριάρχησε στον πλανήτη, όχι με τη δύναμή του, αλλά με τον λόγο και την κοινότητα.

Η αρρώστια της εξουσίας εμφανίζεται όταν κάποιος θέλει να κυριαρχήσει πάνω στην κοινότητα χωρίς αυτός να είναι ο φυσικός της ηγέτης. Και η διαφορά εδώ είναι μεγάλη.

Ο ηγέτης λειτουργεί για την ενδυνάμωση της συλλογικότητας και ανά πάσα στιγμή χάνει αυτομάτως την ιδιότητά του, αν βρεθεί κάποιος πιο ικανός ή ακόμα όταν ο ίδιος δεν μπορεί πια να ανταποκριθεί στις εντολές της κοινότητας.

Ο εξουσιαστής κυριαρχεί όταν η κοινότητα βρίσκεται σε κρίση. Κατά κανόνα δημιουργείται ένας θεσμός που είναι πάνω από την κοινότητα, σχεδόν πάντοτε θεόπνευστος, και στηρίζεται σε μια ιεραρχία που επιτρέπει στην εξουσία να διαιωνίζεται.

Ας δούμε από λίγο πιο κοντά τη σχέση των εξουσιαστικών θεσμών και της ιεραρχίας, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωσή της. Στον στρατό οι ανθρώπινες ικανότητες ταυτίζονται με το πόσα αστέρια έχει ο καθένας στις επωμίδες του.

Αν κάποιος ασήμαντος φελλός είναι άσος στις ίντριγκες και έχει βύσμα σε κάποιο κόμμα εξουσίας, μπορεί να γίνει αρχηγός του ΓΕΣ. Αυτή του η αξία επιβεβαιώνεται από τα αστέρια του.

Το ίδιο ισχύει με την Εκκλησία, όπως και με τα πολιτικά κόμματα εξουσίας. Είναι ο θεσμός για τον θεσμό και όχι φυσικά για την κοινωνία. Ο εξουσιαστής άνθρωπος είναι αυτός που δεν αποδέχεται τον εαυτό του, δεν δέχεται τη γύμνια του και φοράει τη λεοντή της εξουσίας.

Και για να τραφεί πρέπει να βρει έναν τρόπο να πίνει το αίμα των άλλων. Σε αυτό το κλίμα ευνοείται ο ιός του φασισμού, άσχετα αν εκδηλώνεται ή όχι. Εντούτοις υπάρχει και πολλαπλασιάζεται και την κατάλληλη στιγμή θα εμφανιστεί.

Και με αυτό το πρίσμα να δούμε και το φαινόμενο Τσίπρα. Προερχόμενος από την κομμουνιστική-εξουσιαστική Αριστερά, βρήκε καλύτερη δουλειά στο σύστημα και το αναζωογόνησε.

Ανανέωσε τη Δεξιά, της έκλεψε το πρόγραμμα και πήρε άριστα ως υπηρέτης των πραγματικών κέντρων εξουσίας, των ΗΠΑ και των Βρυξελλών, που βρήκαν αναπάντεχα έναν άφθαρτο πολιτικό, το πραγματικό έργο του οποίου ήταν να εξαφανίσει την Αριστερά -φοβάμαι ίσως για πάντα- και να επιβάλει στην κοινωνία άκρα του τάφου σιωπή.

Τι καλύτερο μπορούσαν να περιμένουν τα πραγματικά κέντρα εξουσίας; Ο Ομπάμα εδώ ήταν και το επιβεβαίωσε.

efsyn.gr

Ο Περικλής Κοροβέσης συζητά με τη Βασιλική Σιούτη σε μια συνέντευξη εφ' όλης της ύλης  την Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016 και ώρα 6 με 7 το απόγευμα στο ραδιόφωνο της ERTopen.

Συντονιστείτε στους 106.7 στα fm στην Αττική στο ραδιόφωνο της ERTOPEN 
Επίσης εναλλακτικά όσοι είστε εκτός Αττικής, μπορείτε να μας ακούσετε από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3 με έδρα τη Βοιωτία ή από τον ραδιοσταθμό του εργατικού κέντρου Εύβοιας στους 96,5, στα Χανιά στους 1134 χιλιόκυκλους στα μεσαία και διαδικτυακά στην www.ertopen.com και στο live24.gr σε ολόκληρο τον κόσμο.

Για την συμμετοχή σας μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10  ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας: 1Π (κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045

Περικλής Κοροβέσης

Τον Αύγουστο του 1970 βρέθηκα στη Στοκχόλμη για να παρουσιάσω το πρώτο μου βιβλίο.

Η οργάνωση της εκδήλωσης ήταν εκ των ενόντων, και αυτό σήμαινε πως δεν υπήρχαν λεφτά για ξενοδοχείο.

Ομως έπρεπε να βρεθεί κάποιο κατάλυμα. Και ο μόνος χώρος δωρεάν διαμονής που βρέθηκε ήταν σε μια κατάληψη.

Ρώτησα τον φίλο μου που έμενε εκεί κατά πόσο σίγουρη ήταν αυτή η κατάληψη, γιατί τα χαρτιά μου δεν ήταν αυτά που θα έπρεπε και στην Ελλάδα η χούντα ανθούσε.

Και η απάντησή του με άφησε ενεό: «Είναι μια νόμιμη κατάληψη στο πλαίσιο της στεγαστικής πολιτικής του δήμου. Οπου υπάρχει ακατοίκητο σπίτι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, θεωρείται πως ο ιδιοκτήτης δεν το χρειάζεται πια. Και η κατοικία είναι πάνω απ’ όλα ανθρώπινο δικαίωμα. Το ίδιο ισχύει και για τα χωράφια. Αν δεν τα καλλιεργείς τα παίρνει ο γείτονας ή ο παραγείτονας. Η γη δεν είναι εμπόρευμα. Εχει αξία χρήσης και παράγει πλούτο».

Περίμενα η κατάληψη να ήταν κανένα ερείπιο. Ηταν μια μεγάλη βίλα με μεγάλο κήπο και μια πισίνα άδεια.

Εμεναν καμιά δεκαριά άτομα και ένα ζευγάρι με ένα μωρό. Οι περισσότεροι φοιτητές. Ολα πεντακάθαρα και σε άψογη τάξη.

Η ατμόσφαιρα εγκάρδια και όλοι τους είχαν μεγάλο ενδιαφέρον για την Ελλάδα.

Λειτουργούσαν σαν κοινότητα και οι δουλειές ήταν μοιρασμένες. Φυσικά δεν έλειψε και η γενική συνέλευση και κλήθηκα να πάρω μέρος και εγώ.

Οποιος έμενε στο σπίτι, έστω και λίγο καιρό, αποκτούσε τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους.

Η κουβέντα ήταν γύρω από την οικολογική οργάνωση του σπιτιού.

Και στο τέλος υπήρχε μια γενική οδηγία να μην πετάμε μπουκάλες και εφημερίδες στα σκουπίδια, γιατί είναι πρώτες ύλες που ανακυκλώνονται.

Επίσης να κοιτάμε πάντα τα προϊόντα που αγοράζονται να είναι οικολογικά και όχι από χώρες που έχουν δικτατορία.

Ολα αυτά τα παραπτώματα τα είχα κάνει εγώ, γιατί η πολιτικοποίηση δεν μου είχε δώσει καμιά οικολογική συνείδηση.

Ας είναι καλά αυτά τα παιδιά. Από εδώ μυήθηκα στην οικολογία.

Αλλά φυσικά, εκείνα τα χρόνια, δεν μπόρεσα να πείσω κανέναν. Απλά, μου βγήκε το κουσούρι πως πήγα στη Σουηδία, βρήκα μια γκόμενα και έγινα φυσιολάτρης.

Κατά κάποιο τρόπο, αποστάτησα από τον επαναστατικό μαρξισμό-λενινισμό και πέρασα στους μικροαστούς.

Σήμερα η Σουηδία ανακυκλώνει το 99% των απορριμμάτων της.

Ηδη από την πηγή γίνεται διαχωρισμός. Ακόμα και τα αποφάγια ανακυκλώνονται.

Στην Ελλάδα το οικολογικό κίνημα δεν ευτύχησε. Οι λίγοι άνθρωποι που βρέθηκαν να έχουν γνώση του προβλήματος δεν βρήκαν μεγάλη απήχηση στην κοινωνία.

Εν τούτοις ένα φωτάκι άναψαν. Ευθύνες βέβαια έχουν και τα κόμματα της Αριστεράς.

Ποτέ δεν πήραν την οικολογία στα σοβαρά. Ο προσανατολισμός τους ήταν πάντα προς την εξουσία, την όποια εξουσία, και όχι στο χτίσιμο μιας άλλης κοινωνίας.

Μια οικολογική κοινωνία εκ φύσεως είναι αντιεξουσιαστική γιατί λειτουργεί για την ευημερία των ανθρώπων.

Και όπου τα οικολογικά κόμματα ή κινήματα γινήκαν εξουσιαστικά, στράφηκαν ενάντια στην οικολογία και έπεσαν σε ανυποληψία.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι οικολογικός παράδεισος. Και γι’ αυτό δεν θα χρειαζόταν να ξανανακαλύψουμε την Αμερική.

Ετσι καλλιεργούσαν οι παππούδες μας έχοντας συσσωρεύσει σοφία αιώνων. Με τις σύγχρονες γνώσεις που έχουμε αυτή η εμπειρία θα μπορούσε να αποδώσει περισσότερο.

Αλλά γι’ αυτό χρειάζεται μια πολιτική βούληση που να εμπνεύσει και να ενισχύσει τους ανθρώπους που θα πάρουν τέτοιες πρωτοβουλίες.

Εχω συναντήσει ανθρώπους που έκαναν τέτοιες αξιέπαινες πράξεις και αντιμετώπισαν ανυπέρβλητες δυσκολίες.

Είναι σαν να βρίσκονται υπό διωγμό. Αλλά επιμένουν. Και αυτό μάς δίνει ελπίδα.

Οπως υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα που γίνονται σε όλη τη χώρα και τα αγνοούμε ελλείψει συντονισμού και δικτύων.

Να δώσω ένα παράδειγμα. Υπάρχει η Οικολογική Κίνηση Πάτρας (ΟΙΚΙΠΑ) που εκδίδει μια εφημερίδα που λέγεται «Εν αιθρία».

Η έκδοση είναι περιοδική και έχει είκοσι έξι χρόνια ζωής. Η ίδια η Κίνηση φέτος κλείνει τα τριάντα της χρόνια.

Εκτός λάθους, δεν νομίζω πως έχουμε αντίστοιχο φαινόμενο στην Ελλάδα.

Η εφημερίδα δίνει πολύτιμες πληροφορίες για το περιβάλλον από όλο τον κόσμο και παράλληλα ασχολείται δραστήρια με τα τοπικά προβλήματα που έχουν σχέση με το περιβάλλον.

Οι Πατρινοί φίλοι μου μού λένε πως η ΟΙΚΙΠΑ είναι ζωντανό κύτταρο της πόλης και έχει σημαντικό έργο.

Τέτοια πράγματα μας χρειάζονται σε κάθε πόλη. Να τους ευχηθούμε τα καλύτερα.


πηγή efsyn

Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ*  

Όποιος έχει δημόσιο λόγο πρέπει να είναι προετοιμασμένος να δεχτεί τον αντίλογο. Αλλιώτικα, έχουμε τυραννία. Δηλαδή μια αλήθεια εξ αποκαλύψεως που δεν σηκώνει καμιά αμφισβήτηση. Η άλλη άποψη είναι εξ ορισμού λάθος και συχνά ποινικό αδίκημα που μπορεί να επιφέρει ακόμα και την εσχάτη των ποινών. Υποτίθεται πως ο ναός του δημόσιου λόγου – αντιλόγου είναι το Κοινοβούλιο. Θεωρητικά, εκεί θα έπρεπε το ένα επιχείρημα να αποδομεί το άλλο επιχείρημα και να επικρατεί εκείνος ο λόγος που πείθει τους περισσότερους. Αν και αυτό ήταν το θεμέλιο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, σήμερα μια τέτοια άποψη μοιάζει ουτοπική. Γιατί υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Οι Αθηναίοι πολίτες είχαν την εξουσίαστα χέρα τους, ενώ σήμερα η πραγματική εξουσία είναι κρυφή και αόρατη. Στην πραγματικότητα αυτοί που ψηφίζουμε δεν είναι εκπρόσωποι μας, αλλά επιστάτες της πραγματικής εξουσίας.  

Οι φεουδάρχες κατά κανόνα διόριζαν τους επιστάτες τους. Αλλά αν βρισκόταν κάποιος καινοτόμος και έδινε ψήφο στους κολίγους του για να επιλέξουν επιστάτη, δεν θα άλλαζαν ιδιαίτερα τα πράγματα. Οφεουδάρχης θα είχε πάντοτες την περιουσία του και ο επιστάτης θα έκανε πάντα τη δουλειά του. Και αυτό το ξέρουν καλά τα κόμματα εξουσίας, που στην ουσία είναι οργανισμοί παροχής υπηρεσιώνστην πραγματική εξουσία. Για όποιον έχει αμφιβολία, συνιστώ τα πονήματα των εκλεκτών συναδέλφων – ερευνητών Τ. Κωστόπουλου και Δ. Ψαρρά για τους δύο εμβληματικούς μας εθνάρχες,Κωνσταντίνου Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου. Ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες και οι δυο -μια γενιά πολιτικών που δεν υπάρχει πια, σήμερα μετράει το τηλεοπτικό προφίλ-, οι οποίοι χωρίςΗΠΑ και Παλάτι ήταν αδύνατο να κρατηθούν στην εξουσία.
Με στόχο πάντα να μην ορθοποδήσει ποτέ η Αριστερά.  

Κάποιοι θα προβάλλουν ενστάσεις και θα πουν πως επιτέλους έχουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Και εδώ μπαίνει ο αντίλογος που λέγαμε στην αρχή. Είναι όντως ο ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά ή απλά είναι έναδεξιό κόμμα με αριστερή ρητορική; Υπάρχει βέβαια και η άποψη πως τα σχήματα Αριστερά - Δεξιά είναι ξεπερασμένα, ο κόσμος είναι δεδομένος και δεν μπορούμε να τον αλλάξουμε και επομένως πρέπει να είμαστε ρεαλιστές γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Η Βόρεια Κορέα ή ακόμα ηΚούβα είναι ένα άλλο ελκυστικό μοντέλο;
Σε αυτά τα επιχειρήματα υπάρχει σκοταδισμός που εμφανίζεται σαν διαφωτισμός. Γιατί οι διακρίσεις υπάρχουν. Το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο είναι η Δεξιά και ο άνθρωπος πάνω από το κέρδος είναι η Αριστερά. Δηλαδή η ευημερία του συνόλου της κοινωνίας και όχι μια ελάχιστης ελίτ. Ποια θα έπρεπε να είναι τα χαρακτηριστικά μιας αριστερήςκυβέρνησης στην Ελλάδα; Θα αναφερθώ σε απόψεις που έχουν ήδη διατυπωθεί από πολλούς ανθρώπους αλλά είχαν ελάχιστη απήχηση στην κοινωνία.  

Το πρώτο πράγμα ήταν το πάγωμα του χρέους. Είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε τα χρέη της χούντας για τους σκοτωμούς, τους βασανισμούς, τις φυλακίσεις: Είναι σαν να ζητάς από τον Χριστό να πληρώσει τα έξοδα του σταυρού του και των καρφιών του. Το δεύτερα θα ήταν εγγυημένο κατώτατοεισόδημα για όλους για να μπορέσει να κινηθεί η αγορά. Όπως επίσης θα μπορούσε να υπάρχειπλαφόν για τα ανώτερα εισοδήματα. Το τρίτο θα ήταν η κοινωνικοποίηση των τραπεζών για να επενδύσουν στην ανάπτυξη και όχι στην κερδοσκοπία. Η δημόσια περιουσία είναι και πατρίδα μας και πλουτοπαραγωγική πηγή. Αν το λιμάνι του Πειραιά είναι κερδοφόρο για την COSCO, γιατί τοδώσαμε; Το ίδιο ισχύει και με τα αεροδρόμια. Μήπως αυτές οι ''επενδύσεις'' είναι για να επιταχύνουντην εξαθλίωση αυτού του λαού; Ακόμα, θα έπρεπε να υπάρχουν μεγάλα δημόσια έργα. Και φυσικά μια γεωργική παραγωγή με βάση την τοπικότητα, με αντικειμενικό στόχο την αυτάρκεια και να μη φέρνουμε σκόρδα από την Κίνα και λεμόνια από την Αργεντινή. Και να μη μιλήσουμε για επενδύσεις στην Υγεία και την Παιδεία, που αποδίδουν πολύ περισσότερα από ό,τι μπορούμε να φανταστούμε. Και υπάρχουν και πολλά άλλα ακόμα. Εδώ σκεφτόμαστε τα προφανή.  

Έκανε τίποτα από όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ; Αποδείχτηκε ένα ακόμα εξουσιαστικό κόμμα, που το μόνο που ενδιαφέρει είναι η παραμονή του στην κεντρική πίστα και από κει όλα τα παιχνίδια είναι θεμιτά. Να δούμε όμως μέχρι πότε. Προς το πατρόν έχει αντιπολίτευση τους θιασώτες της δικής τους πολιτικής. Τα υπόλοιπα είναι επικοινωνιακά παιχνίδια. Και ο παίχτης ελπίζει πάντοτε στο κέρδος. Εκεί δίνει όλη του την ενέργεια. Και όλα αυτά γίνονται ερήμην της κοινωνίας, που προς το παρόν βρίσκεται ύπνωση.  


*Πηγή: ''Εφημερίδα Συντακτών'' 

Υπάρχουν κάποιες στερεότυπες φράσεις που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν συχνά. Σε αυτές βρίσκουν καταφύγιο και ασφάλεια και τις ανάγουν σε υπέρτατες αξίες. Από αυτό δεν ξεφεύγουν ούτε η δημοσιογραφία ούτε η λογοτεχνία.

Οσον αφορά την τηλεόραση, εδώ μπορούμε να διαπιστώσουμε πως τα στερεότυπα έχουν βρει το βασίλειό τους. Συχνά γίνονται θέσφατα και διεκδικούν τη θέση τού απολύτως σωστού. Δημιουργούν ένα είδος δικτατορίας και απαγορεύουν την άλλη έκφραση -στο σημείο που μπορούν- ως λάθος και αίρεση.

Αν αυτό το αναγάγουμε σε ένα άλλο επίπεδο, τότε θα μπορούσαμε να βρούμε την ίδια αναλογία μεταξύ ενός δογματικού ακαδημαϊσμού και μιας πρωτοποριακής δημιουργίας.

Σε όλες τις τέχνες όπου παρουσιάστηκαν νέα ρεύματα που αμφισβητούσαν την ορθότητα ενός επιβεβλημένου κλασικισμού, έμειναν στο περιθώριο για πολλά χρόνια. Ασχετα, αν μετά με τη σειρά τους επιβλήθηκαν και ανέτρεψαν την κατεστημένη αισθητική.

Το χρήμα θεωρείται στην εποχή μας υπέρτατη αξία. Και υπάρχει η εμπεδωμένη φράση «χωρίς χρήματα δεν γίνεται τίποτα». Για να δούμε αν είναι έτσι. Το χρήμα είναι αρχαία ελληνική λέξη, προέρχεται από το ρήμα χρώμαι και σημαίνει χρήσιμο πράγμα.

Από μόνο του δεν έχει καμία αξία. Αν βρεθεί κάποιος στην έρημο με ένα βαλιτσάκι λίρες, θα του είναι μόνο βάρος. Δεν θα μπορέσει να αγοράσει ούτε ένα κομμάτι ψωμί ούτε ένα μπουκάλι νερό. Αν το χρήμα αυτό καθεαυτό είχε αξία, τότε θα έπρεπε να αλλάζαμε τον Ποινικό Κώδικα και να αναποδογυρίζαμε την υπάρχουσα ηθική.

Αν κάποιος δημόσιος λειτουργός υπεξαιρούσε από κάποιο υπουργείο μερικά εκατομμύρια ευρώ, θα λέγαμε πως πάλεψε για τις αξίες του. Το ίδιο για τους πολιτικούς που παίρνουν μίζες. Οι άνθρωποι αυτοί υπηρετούσαν ιδανικά. Και ο κοινός χαφιές που καρφώνει αθώους ανθρώπους είναι ιδεολόγος.

Ή ακόμα, ένας πλούσιος εργοδότης που αφήνει για μήνες απλήρωτους τους εργαζόμενους, που «πτωχεύει» την επιχείρησή του, θα πρέπει να θεωρείται επιτυχημένος επιχειρηματίας. Με μια φράση: Η κάθε κομπίνα θα ήταν ύψιστη αρετή.

Οι παραπάνω γραμμές μπορεί να φαίνονται υπερβολικές. Αλλά με μια άλλη ανάγνωση μπορεί να είναι μια περιγραφή του κόσμου όπου ζούμε. Από τα σκάνδαλα διαφθοράς λίγα φτάνουν στη Δικαιοσύνη. Και συχνά παραγράφονται.

Αφού αυτός ο κόσμος στηρίζεται στο χρήμα, το χρήμα δεν μπορεί να καταδικάσει τον εαυτό του. Ενα άλλο στερεότυπο που ακούμε κατ’ επανάληψη είναι πως η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Αυτό κυρίως προέρχεται από τη Δεξιά, που δεν επιθυμεί αλλαγές και θέλει να συντηρήσει την υπάρχουσα κατάσταση.

Δηλαδή το πλαίσιο στο οποίο θα κάνεις πολιτική είναι δεδομένο και δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Τώρα το ακούμε και από αριστερούς υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, που επιχειρηματολογούν στη βάση αυτού του στερεότυπου.

Μας λένε: «Αυτή η κυβέρνηση έκανε το καλύτερο που μπορούσε να κάνει. Κάνουν πράγματα που δεν θέλουν να κάνουν, αλλά δεν έχουν άλλη λύση. Και είναι καλύτερα από το να έχουμε κυβέρνηση Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ».

Το εφικτό λοιπόν στην πολιτική είναι να σεβαστείς τους κανόνες που έχει επιβάλει το σύστημα και να υπηρετείς τα ίδια συμφέροντα.
Σε αυτήν την περίπτωση το εφικτό είναι η ενσωμάτωση στο σύστημα και η ανανέωσή του. Το πολιτικό μας σύστημα είναι δικομματικό.
Διαλύθηκε το ΠΑΣΟΚ και το κενό που άφησε το κατέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ κατάλαβαν πως ο ΣΥΡΙΖΑ ανανεώνει το ΠΑΣΟΚ και προσχώρησαν χωρίς κανέναν ενδοιασμό στον νέο πρωταγωνιστή.
Με το αζημίωτο βέβαια. Κάποιος υπουργικός θώκος τούς ανήκε δικαιωματικά. Αν η νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ είναι αριστερή πολιτική, τότε ισχύουν οι νόμοι της μετεμψύχωσης.

Και εδώ ας αποτίσουμε φόρο τιμής στον Ρασούλη, που τα είχε προβλέψει: «Πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς Ιούδας».

Οταν γράφονταν αυτές οι γραμμές, ακόμα δεν είχε ψηφιστεί ο εκλογικός νόμος. Αλλά θα περάσει. Το ότι κρατιέται το πλαφόν του 3% στρέφεται εναντίον της Αριστεράς και στοχεύει κατά κύριο λόγο τους πρώην συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ, άσχετα αν κάποια μέρα ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πέσει κάτω από το 3%.

Το είδαμε αυτό με τον Συνασπισμό. Στις εκλογές του 2012, το άθροισμα των πολιτικών φορέων που έμειναν εκτός Βουλής ήταν 19,02%, που θα απέδιδε 60 έδρες αν υπήρχε απλή αναλογική. Και αυτό σημαίνει πως σε κάποιους η ψήφος δεν μετράει, έστω κι αν είναι ένας στους πέντε.

Περικλής Κοροβέσης

Οσοι ισχυρίζονται πως υπάρχει στη χώρα μας λεξιπενία, υπάρχει ένα επιχείρημα που μπορεί να τους αποστομώσει. Να δουν τα κοσμητικά επίθετα που κυκλοφορούν στην πιάτσα για να χαρακτηρίσουν τον πρωθυπουργό μας.

Και εδώ πρέπει να παραδεχτούμε πως η μεγαλύτερη εφευρετικότητα στους χαρακτηρισμούς προέρχεται από τους πρώην συντρόφους. Και αυτό δεν είναι παράξενο. Οπου υπάρχει μια αλήθεια, είτε θρησκευτική είτε πολιτική, οι ερμηνείες είναι πολλές.

Και η πλειοψηφία -κατά κανόνα- καθορίζει το σωστό δόγμα, ενώ η μειοψηφία γίνεται αίρεση ή αιρέσεις, ανάλογα με τις διασπάσεις.

Εντούτοις πίσω από όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς κρύβονται δύο ερωτήματα που ακούω συχνά, ιδίως από νεανικές παρέες: «Είπε ο Τσίπρας συνειδητά ψέματα για να κερδίσει τις εκλογές;» ή «Ο Τσίπρας πρόδωσε τις ιδέες της Αριστεράς και αποστάτησε;»

Και δεν μου ζητούν μια θεωρητική ανάλυση. Αλλά τι έχω καταλάβει εγώ μέσα από τη μακρόχρονη ανάμειξή μου για την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ.

Και έτσι αναγκαστικά αυτό το κoμμάτι θα έχει την προσωπική μου εμπειρία μαζί με τον όποιο κίνδυνο να χάσει την αντικειμενικότητά του. (Κάθε προσωπικό κείμενο είναι υποκειμενικό, άσχετα αν εκφράζει μια αντικειμενική αλήθεια. Π.χ. προσωπικές μαρτυρίες για το Αουσβιτς.)

Η διαδρομή μου στην «κλασική» Αριστερά ξεκινάει από την τότε νεολαία ΕΔΑ και φτάνει μέχρι τον Παρισινό Μάη του ‘68. Ηδη τα προβλήματα που είχαν συσσωρευτεί, όχι μόνο από την ΕΔΑ, αλλά και από την πολιτική της ΕΣΣΔ, με οδηγούν σε οριστική ρήξη με την παραδοσιακή Αριστερά είτε αυτή ήταν του «Εσωτερικού» ή τoυ «Εξωτερικού».

Ο κομμουνισμός, όπως είχε διαμορφωθεί από την ΕΣΣΔ και από εκεί όπως είχε εξαχθεί στις διάφορες αντιπροσωπείες της (τα Κ.Κ. της κάθε χώρας), δεν ήταν μόνο ένα πτώμα, αλλά και μια νεκρή σκέψη που δεν μπορούσε να διαβάσει την πραγματικότητα. Το μόνο που είχε μείνει ήταν η αναφορά στην ιδεολογία του.

Μια αυτοαναφορά που οδηγεί στην τύφλωση. Και όσοι είχαμε καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα μπήκαμε σε νέα κινήματα και οργανώσεις και ανανεώσαμε τις αναφορές μας με σύγχρονους διανοητές της Αριστεράς.

Αυτούς τους άτυπους θεμελιωτές της Αριστεράς του 21ου αιώνα. Και τα κόμματα του παραδοσιακού κομμουνισμού μάς φαίνονταν μια μακρινή προϊστορία. Αλλά αυτός ο προβληματισμός άγγιξε και ανθρώπους της Ανανεωτικής Αριστεράς που δημιούργησαν τον «Χώρο διαλόγου και κοινής δράσης της Αριστεράς» με προεξάρχοντα τον Γιάννη Μπανιά.

Και ήταν ενδιαφέρον αυτό το εγχείρημα γιατί συνένωσε πολλές τάσεις της Αριστεράς που μέχρι την προηγούμενη μέρα ήταν εχθροί. Και αυτό δημιούργησε μια δυναμική που απέδωσε ΣΥΡΙΖΑ, αναγκάζοντας τον ψυχορραγούντα ΣΥΝ να αρπαχτεί από το σωσίβιο που τού προσέφερε ο νέος οργανισμός. Αλλά όχι για καλό. Ηθελε να κυριαρχήσει και να ποδηγετήσει το νέο σχήμα, αδιαφορώντας για κάθε δημοκρατική διαδικασία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε μέλη, αλλά μόνο συνιστώσες. Οσοι ήταν ανένταχτοι, για να γίνουν μέλη έπρεπε να περάσουν από κάποια συνιστώσα. Και αυτό δημιούργησε τραγελαφικά πράγματα. Ο υποφαινόμενος ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μέλος του.

Οταν κλήθηκα από τον «Χώρο Διαλόγου» να συνεισφέρω σε αυτό το εγχείρημα, μέσω της εφημερίδας «Εποχή», διαπίστωσα μια πολιτική έρημο, κυρίως από τα στελέχη του ΣΥΝ που ήταν άσοι στον τακτικισμό και διψασμένοι για εξουσία.

Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, αναφέρομαι στην τάση Τσίπρα, που στην ουσία διέλυσε τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε ξεκινήσει, και τον μετέτρεψε σε ένα αρχηγικό κόμμα, χωρίς αρχές, με μοναδικό στόχο την εξουσία, έστω και την εικονική.

Αυτό που σκέφτηκα ήταν πως η Αριστερά χρειάζεται έναν νέο διαφωτισμό που θα τον βρει από μια ανακύκλωση των ιδεών της και της Ιστορίας της, που είναι ακόμη χρήσιμα υλικά και θάβοντας χωρίς λύπη ό,τι νεκρό κουβαλούσε.

Δηλαδή χρειαζόμαστε μια άλλη σκέψη. Αλλά αυτό δεν έγινε. Οχι πως δεν υπήρχαν πολλά στελέχη της Αριστεράς που δεν καταλάβαιναν. Αλλά το παιχνίδι είχε χαθεί με την κυριαρχία της κλίκας του Τσίπρα. Και η πραγματικότητα δεν μπόρεσε να αναγνωστεί και να χαραχτεί μια άλλη πολιτική.

Επομένως ο Τσίπρας δεν πρόδωσε και δεν αποστάτησε. Απλά απέδειξε αυτό που ήταν, μέσα από μια αριστερή ρητορική που δεν στοιχίζει και τίποτα. Και είμαι σίγουρος πως εκεί στην κυβέρνηση απολαμβάνουν τα αξιώματά τους, άσχετα αν δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους.

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ

Συντάκτης: Περικλής Κοροβέσης

Υπάρχει μια ρήση που είναι σοφή: «Η αλήθεια δεν βλάπτει κανέναν, εκτός από αυτόν που τη λέει».
Και όντως, η αλήθεια είναι μια εξαιρετικά ριψοκίνδυνη πράξη που μπορεί να επιφέρει και την ποινή του θανάτου.
Ας θυμηθούμε μονάχα πόσοι δημοσιογράφοι εκτελούνται και φυλακίζονται κάθε χρόνο.

Αν ακόμα κάνουμε ένα ταξίδι ανά τους αιώνες θα αριθμήσουμε δεκάδες χιλιάδες μάρτυρες, του Χριστού συμπεριλαμβανομένου, άλλους επώνυμους και άλλους ανώνυμους, με κορύφωση τη χριστιανική Ιερή Εξέταση, που ήταν οι πρώτοι διδάξαντες τον τζιχαντισμό.
Το παιχνίδι παίζεται ανάμεσα στον μυθολογικό λόγο και τον ορθό λόγο.

Ο μυθολογικός λόγος δεν έχει ανάγκη επιχειρημάτων και αποδείξεων. Η αλήθεια του επιβεβαιώνεται από την αλήθεια του, δηλαδή με την αυτοαναφορά του.

Αν τώρα προσθέσεις πως είναι μια αλήθεια εξ αποκαλύψεως από κάποια μεταφυσική πηγή ή από τους νόμους της Ιστορίας, δηλαδή είναι νομοτελειακή, τότε κάθε διάλογος είναι αδύνατος και αυτό που μένει είναι η πλήρης υποταγή. Και από εδώ γεννιέται το κάθε είδος φασισμού, που δημιουργεί βία και πολέμους.

Στον ορθό λόγο δεν προϋπάρχει καμιά αλήθεια. Αυτή παράγεται με την έρευνα, το επιχείρημα και τον ισότιμο διάλογο που αποδίδει άμεση δημοκρατία. Θεμελιωτές αυτής της αντίληψης ήταν οι Αθηναίοι, κατά κύριο λόγο, του 5ου και 4ου αιώνα π.Χ. Στην αρχαία τραγωδία και κωμωδία έχει διασωθεί ο διάλογος των αρχαίων στην Αγορά.

Οποιος ήρωας και να μιλήσει σε πείθει με τα επιχειρήματά του. Και δεν υπάρχει ίχνος ρατσισμού. Να θυμηθούμε την «Ιλιάδα» και τους «Πέρσες», όπου τα αντίπαλα στρατόπεδα είναι ισότιμα και υπάρχει συμπόνια για τους ηττημένους.

Οι εθνικιστές, αυτή η μάστιγα που ξανααπειλεί την Ευρώπη, δεν έχουν ιστορικές ρίζες αλλά μυθολογικές. Θέλουν να δείξει την ανωτερότητα μιας φυλής, έστω και επινοημένης, που στην ουσία είναι θεωρία εγκλήματος προς τους αδύναμους και αντιφρονούντες.

Η Χρυσή Αυγή είναι από τη φύση της μια εγκληματική οργάνωση, γιατί αυτή είναι η δομή της και η λειτουργία της. Με αυτόν τον τρόπο αναπτύχθηκε, έτσι μπήκε στο Κοινοβούλιο και έγινε τρίτη δύναμη. Για περαιτέρω ανάπτυξη, πρέπει να μεταλλάξει τον ναζισμό της και να φορέσει κουστούμι αλλάζοντας ρητορική για να περισυλλέξει τον διάχυτο φασισμό αυτής της κοινωνίας.

Αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Και η αναφορά στην Ελλάδα είναι ανθελληνική. Ταυτίζονται με τους ναζί και τα στρατόπεδα εξόντωσης και έχουν από τώρα σχεδιάσει τα «Μακρονήσια» για τους αντιφρονούντες, μπολσεβίκους, αναρχικούς κ.λπ. που αυτομάτως χάνουν την ελληνική τους υπηκοότητα και γίνονται κατώτερη φυλή.

Ο πολιτικός λόγος στην αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως και αυτός των κομμουνιστικών κομμάτων, είναι μυθολογικός, άρα ψευδής. Για να κερδίσεις μια πλειοψηφία πρέπει να την παραμυθιάσεις με κάτι αληθοφανές που θα έρχεται σαν βάλσαμο και σωτηρία για τον δεινοπαθούντα λαό.

Και όταν με το καλό έρθει η παράταξη στην εξουσία θα ξεχάσει αυτά που υποσχόταν προεκλογικά και θα γίνει μηχανοδηγός στο δρομολόγιο του τρένου του κουαρτέτου. Οπως οι γραμμές του σιδηροδρόμου δεν μετακινούνται, έτσι και η πολιτική πλεύση δεν μπορεί να αλλάξει.

Η χώρα μας δεν είναι ανεξάρτητη, αλλά αποικία της Ε.Ε. και του χρέους. Δεν είμαστε εταίροι ισότιμοι. Είμαστε δούλοι των εταίρων μας. Αυτό που ψηφίζουμε για κυβέρνηση είναι υπηρετικό προσωπικό.

Και αυτό ισχύει για όλα τα κόμματα της Βουλής που ανήκουν στο λεγόμενο ευρωπαϊκό τόξο, με άτυπο ηγέτη τον κ. Βασ. Λεβέντη που λέει σε απλά νεοελληνικά:

«Αφού, ρε παιδιά, είμαστε όλοι ίδιοι γιατί δεν κάνουμε μια οικουμενική;» Δηλαδή «όλοι οι υπηρέτες ενωμένοι είναι πιο ισχυροί από τους μεμονωμένους» και αν ο κ. Λεβέντης είχε μαρξιστικές καταβολές θα έλεγε: «Υπηρέτες-πολιτικοί όλης της χώρας ενωθείτε».

Ας υποθέσουμε πως το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ είχε καλές προθέσεις. Στην πρώτη εβδομάδα των διαπραγματεύσεων θα έπρεπε να είχαν καταλάβει πως οι εταίροι χλευάζουν την ελληνική αντιπροσωπεία (το είπε σε συνέντευξή του ο Βαρουφάκης στη «Monde Diplomatique»).

Σε αυτήν την περίπτωση θα έπρεπε η κυβέρνηση να απευθυνθεί στον ελληνικό λαό και να του θέσει το δίλημμα: «Αν θέλετε να μείνουμε στην Ε.Ε. και στο ευρώ, πρέπει να υποταχθούμε πλήρως, όπως ακριβώς ο φαντάρος στον λοχία, και να καταστρέψουμε όσο μπορούμε βαθύτερα τη χώρα.

Ή να φύγουμε από Ε.Ε. και ευρώ και να παλέψουμε μόνοι μας σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, με αδυσώπητους πολέμους από έξω και μέσα από τη χώρα, αλλά θα έχουμε την τύχη και την ευθύνη της χώρας στα χέρια μας». Αλλά δεν το έκανε.

Συνέχισε τον μυθολογικό της λόγο, κάνοντας το «όχι» του δημοψηφίσματος «ναι», δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα και κάνοντας αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση ετεροχρονισμένα. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η Ε.Ε. δεν έχει μέλλον.
Θα αντικατασταθεί από την TTIP, τη Διατλαντική Συμφωνία, όπου θα κυβερνούν κατευθείαν οι πολυεθνικές που δεν χρειάζονται πολιτικό μεσολαβητή και κοινωνικό κράτος ή δικαιώματα.


Αναδημοσίευση από efsyn