Με μεγάλη χαρά απόψε υποδεχόμαστε στα στούντιο της ERT Open τον κιθαρίστα και συνθέτη Γιώργο Κρομμύδα και το τέταρτο προσωπικό του cd με τίτλο "Luteus"!

Από τις πιο σημαντικές και δραστήριες φιγούρες της εγχώριας jazz σκηνής την τελευταία δεκαετία με τρια cd στο ενεργητικό του πριν από το "Luteus", o Γιώργος παρουσιάζει ένα πρότζεκτ με ιδιαίτερη συναισθηματική αξία.

Απόψε 10 με 12 το βράδυ θα είναι μαζί μας στην εκπομπή "Keep Jazzin" που παρουσιάζει ο Μάνθος Γιουρτζόγλου για να το ακούσουμε, κάνοντας παράλληλα και μια μινι αναδρομή στην μέχρι τώρα μουσική του πορεία



Συντονιστείτε στο ελεύθερο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen διαδικτυακά σε ολόκληρο τον κόσμο στην ιστοσελίδα της www.ertopen.com/radio ή στο www.live24.gr
Το πρόγραμμά αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3 στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο.
Από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5
Στα Χανιά στους 1134 χιλιόκυκλους στα μεσαία καθώς και από διάφορους άλλους σταθμούς στην Ελλάδα.

Για τη συμμετοχή σας! Μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10 ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας: 
1Π(κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045

Στην εκπομπή ΠΕΣ ΤΑ ΟΛΑ και την Άννα Ματθαίου, σήμερα Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017, στις 16.00-17.00, η πρόεδρος της ACTION IN GREECE, κ.Σοφία Στάμου στο στούντιο της ΕΡΤopen, μας μιλάει για την παγκόσμια αυτή δραστηριότητα με σκοπό την προβολή της Ελλάδας εκτός των συνόρων της.

Ακούτε καλά, ακούτε ΕΡΤopen

Συντονιστείτε στο ελεύθερο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen διαδικτυακά σε ολόκληρο τον κόσμο
στην ιστοσελίδα της www.ertopen.com/radio ή στο www.live24.gr
Το πρόγραμμά αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3 στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο.
Από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5
Στα Χανιά στους 1134 χιλιόκυκλους στα μεσαία καθώς και από διάφορους άλλους σταθμούς στην Ελλάδα.

Για τη συμμετοχή σας! Μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10 ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας: 
1Π(κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045

της Κλεοπάτρας Ζουμπουρλή, κατοίκου Μάνδρας,
medlabnews.gr

Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω την εικόνα της μητέρας μου να μου λέει ότι ο δρόμος μπροστά στο σπίτι μας μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν ρέμα, το καλοκαίρι στεγνό και τον χειμώνα γεμάτο νερό, και με γεφυράκια περνάγανε στην απέναντι πλευρά της πόλης. 

Πολλές φορές το ρέμα αυτό έκανε την επανεμφάνισή του. Η λίγο πιο δυνατή βροχή αρκούσε για να θυμηθεί το νερό τον παλιό του δρόμο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά στο γυμνάσιο, να πλημμυρίζει η οδός Κοροπούλη και τα παιδιά που έμεναν από την άλλη πλευρά να τα μεταφέρει η μπουλντόζα πάνω στη δαγκάνα για να πάνε στα σπίτια τους.

Μόλις δύο χρόνια πριν, τον Φεβρουάριο του 2015, θυμάμαι να ξυπνάω μέσα στη νύχτα από συναγερμούς και φωνές ανθρώπων να ζητούν βοήθεια.Ήταν γιατί τα σπίτια τους πλημμύριζαν, για μία ακόμα φορά.Παρόμοιες εικόνες με σήμερα, κατεστραμμένα μαγαζιά, πλημμυρισμένα υπόγεια, χαμένα αυτοκίνητα, εγκλωβισμένοι άνθρωποι σε σπίτια.


ΜΑΝΔΡΑ 2015:






Θα έλεγες ότι μία τέτοια καταστροφή θα αρκούσε για να παρθούν τα αναγκαία μέτρα. Ότι θα υπήρχε «θεραπεία» αλλά και «πρόληψη» για τα χειρότερα. Δεν υπήρξε όμως ποτέ.

Στις 15 Νοεμβρίου 2017, ξύπνησα στις 7 το πρωί από τον εκκωφαντικό θόρυβο που κάνει το νερό όταν τρέχει με μεγάλη ταχύτητα. Προς στιγμή απόρησα, στο χωριό μου είμαι και ακούω το ποτάμι; Όταν βγήκα έξω νόμιζα ότι ονειρεύομαι ακόμα. Δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους αυτές τις εικόνες με την πρώτη ματιά. Η οδός Κοροπούλη είχε μετατραπεί στο περήφανο ρέμα που ήταν κάποτε. Αυτοκίνητα αναποδογυρισμένα, σαν καρυδότσουφλα, κάποια με τα φώτα αναμμένα, να φεύγουν με τεράστια ταχύτητα παρασυρμένα από το ορμητικό νερό. Συναγερμοί να χτυπάνε σαν τρελοί. Εκκωφαντικοί θόρυβοι από τα αμάξια και τα υπόλοιπα υλικά που κουβαλούσε ο χείμαρρος και χτυπούσαν πάνω σε σπίτια και σε δέντρα. Φωνές ανθρώπων σε απόγνωση, να προσπαθούν να σώσουν πρώτα τους εαυτούς του και τις οικογένειές τους και μετά τις περιουσίες τους. 
Μία εικόνα βγαλμένη από ταινία καταστροφής.


Ο χείμαρρος πέρναγε μέσα από την πόλη για περισσότερο από δύο ώρες.

Ώρες εφιαλτικές για όσους τον παρακολουθούσαν και κυρίως για όσους ήταν στον διάβα του. Και όταν η στάθμη του νερού κατέβηκε, αυτό που έμεινε πίσω ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Μία πόλη στην κυριολεξία βομβαρδισμένη. Εικόνες που δεν περιγράφονται με λόγια, που δεν μπορείς να τις συνειδητοποιήσεις αν απλά τις δεις σε φωτογραφία, που σε στοιχειώνουν για πάντα αν τις δεις από κοντά.

Οι ίδιοι άνθρωποι που θρηνούσαν το 2015 για τις χαμένες τους περιουσίες, που κάνανε τεράστιο αγώνα να σταθούν ξανά στα πόδια τους, τώρα αντιμετωπίζουν την ολοκληρωτική καταστροφή. Χαμένοι άνθρωποι, χαμένα ζώα, χαμένα αυτοκίνητα, κατεστραμμένα σπίτια και επιχειρήσεις, κατεστραμμένες ζωές. Όλα χάθηκαν μέσα στη λάσπη, τα προσωπικά τους αντικείμενα, τα ρούχα τους, οι ηλεκτρικές συσκευές, τα έπιπλα, τα επίσημα έγγραφα, τα αναμνηστικά και οι φωτογραφίες μίας ολόκληρης ζωής.



ΜΑΝΔΡΑ 2017:

Νεκρό άτομο εντοπίστηκε και ανασύρεται από εξωτερικό χώρο πλησίον του αμαξοστασίου του δήμου Μάνδρας Αττικής σύμφωνα με την πυροσβεστική υπηρεσία.

Ο αριθμός των νεκρών στην Δυτική Αττική από τις πλημμύρες πλέον ανεβαίνει στους 22, ενώ μέχρι τώρα επισήμως η Πυροσβεστική αναζητούσε έναν 70χρονο άντρα, που το πρωί της Τετάρτης 15 Νοεμβρίου όταν ξέσπασε η φονική κακοκαιρία βρισκόταν στην περιοχή για κυνήγι.

Αγνοούμενος ήταν ο κυνηγός Χρήστος Γεωργακόπουλος, μόνιμος κάτοικος Αθήνας με καταγωγή από το Σανταμέρι Αχαΐας.
Η σορός, θα μεταφερθεί στο Θριάσιο Νοσοκομείο, όπου θα γίνει η αναγνώριση.

Η τρομοκρατία δεν θα περάσει και η προσπάθεια ποινικοποίησης των αγώνων θα πέσει στο κενό

Το ΜΕΤΑ καταγγέλλει την τρομοκρατία που έχει εξαπολύσει η εργοδοσία της «Market In», που γίνεται με την ένοχη ανοχή και σιωπή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, εναντίον των εργαζομένων που αγωνίζονται για το δικαιώματά τους και την επιστροφή στη δουλειά τους.

Καταγγέλλει τα «καινά δαιμόνια» που εισάγει πλέον η κυβέρνηση, με τα πρωτοφανή φαινόμενα ανθρωποκυνηγητού των εργαζόμενων, την καταστολή των κινητοποιήσεων και τις συλλήψεις τους, πέραν των χώρων εργασίας, και μέσα στα σπίτια των εργαζομένων.

Είναι ο «προάγγελος» όλων όσα σκοπεύει να εφαρμόσει στη χώρα μας, για να ισοπεδώσει κάθε εναπομείναν εργασιακό δικαίωμα, για να «εξαλείψει» κάθε φωνή αντίστασης μέσω της αλλαγής του συνδικαλιστικού νόμου και το χτύπημα που ετοιμάζει κατά του δικαιώματος στην απεργία.

Απαιτεί την απελευθέρωση των εργαζομένων, να δικαιωθεί ο πολύμηνος αγώνας των εργαζόμενων στην «Καρυπίδης», να δοθούν τα δεδουλευμένα τους και να κατοχυρωθεί το δικαίωμά τους στη μόνιμη και σταθερή εργασία.

Καλεί τους εργαζομένους, τα εργατικά κέντρα, τα νομαρχιακά τμήματα, τα πρωτοβάθμια σωματεία, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, σε συντονισμένη δράση για να μην περάσουν τέτοιες πρακτικές, που γυρίζουν τη χώρα και τον κόσμο της εργασίας σε «μελανές σελίδες» της ιστορίας του εργατικού κινήματος, τα καλεί σε ταξική αντεπίθεση για να μην περάσουν τα μέτρα της γ’ αξιολόγησης, μεταξύ αυτών και η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου.

Τέλος, καλεί τους εργαζομένους και τα σωματεία της περιοχής των Ιωαννίνων να δώσουν δυναμικό «παρών» στη συγκέντρωση αλληλεγγύης, που διοργανώνεται έξω από το Δικαστικό Μέγαρο Ιωαννίνων, στις 12μ., απαιτώντας την αθώωση και δικαίωση των διωκόμενων συναδέλφων.

Η κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία δεν θα περάσει!

Άμεση απελευθέρωση και δικαίωση των εργαζομένων

Να σταματήσει η ποινικοποίηση

Ένα πολυθέαμα που συγκλόνισε τους χιλιάδες που βρέθηκαν το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, στη μεγάλη πολιτική - πολιτιστική εκδήλωση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια από τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση,  ήταν η παράσταση που ακολούθησε την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, με τίτλο «Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε».

Μέσα από τα μάτια ενός νέου εργάτη το παρόν συναντιέται με το παρελθόν και η σύγχρονη πραγματικότητα με την ιστορία. Ένας σύγχρονος εργάτης γνωρίζει την ιστορία της Οκτωβριανής Επανάστασης μέσα από τη συνάντηση με μια γυναίκα που ενσαρκώνει την ιστορική πείρα και αναγκαιότητα να ανατραπεί το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και να οικοδομηθεί η νέα κοινωνία ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός. 

Οι δεκάδες συντελεστές μέσα στην αρένα του ΣΕΦ, τα μοναδικά οπτικοακουστικά υλικά και η μουσική συνέβαλαν στο να φωτίσουν και με καλλιτεχνικά μέσα τα πολύτιμα συμπεράσματα της πορείας της Επανάστασης, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τον 20ό αιώνα, με το βλέμμα πάντα στραμμένο στο φωτεινό μέλλον... 

Το σενάριο βασιζόταν σε κείμενα των Κ. Μαρξ, Φρ. Ένγκελς, Β. Ι. Λένιν, Ι. Β. Στάλιν, Ρ. Λούξεμπουργκ, Λ. Γκιούρκο, Τζ. Ριντ, Βλ. Μαγιακόφσκι και Μπ. Μπρεχτ. 

Τα φώτα σβήνουν στο Στάδιο και οι θεατές παρακολουθούν... Στην αρχή οι εικόνες είναι οικείες, κόσμος να ψωνίζει στο σούπερ μάρκετ. Και στη συνέχεια η αντίστροφη μέτρηση. Από το 2017 φτάνουμε στο 1917. Εικόνες σφαγής, εικόνες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. 

Στη συνέχεια σκηνές από τη μαχητική προετοιμασία των μπολσεβίκων, τη σταθερή αντίθεσή τους απέναντι στην αστική τάξη και τους οπορτουνιστές. Και μετά η Επανάσταση, οι συγκλονιστικές μέρες του Οκτώβρη που συντάραξαν τα θεμέλια του εκμεταλλευτικού κόσμου. Και στη συνέχεια τα τεράστια κατορθώματα της ΕΣΣΔ σε όλους τους τομείς, αλλά και οι αντιφάσεις που οδήγησαν στις ανατροπές. «Κρατάμε ψηλά την κόκκινη σημαία» το ιστορικό πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» εμφανίσθηκε μπροστά στους χιλιάδες θεατές που ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι αυτό το πολυθέαμα, που σχεδιάστηκε ειδικά για την τόσο ξεχωριστή επέτειο, επιτεύχθηκε χάρη στην εθελοντική προσφορά, τη συλλογικότητα και το μεράκι όλων των συντελεστών μπροστά και πίσω από τη σκηνή. Δεκάδες μέλη και φίλοι του Κόμματος και της ΚΝΕ, όλων των ηλικιών, χωρίς να λογαριάζουν κόπο και χρόνο, καθημερινά, μετά τη δουλειά, τη σχολή, την πρακτική άσκηση συμμετείχαν στις πρόβες, έφτιαχναν τη μουσική, τα σκηνικά, τα βίντεο και τόσα άλλα...

Ο Αρμάντο Χαρτ Ντάβαλος, ιστορική μορφή της επανάστασης της Κούβας και κατόπιν στενός συνεργάτης του Φιδέλ Κάστρο, απεβίωσε την Κυριακή στα 87 του χρόνια στην Αβάνα, λόγω αναπνευστικής ανεπάρκειας, μετέδωσαν κρατικά ΜΜΕ.

«Ο διάσημος επαναστάτης Αρμάντο Χαρτ Ντάβαλος απεβίωσε το απόγευμα της Κυριακής», διευκρίνισε ο ιστότοπος Juventud Rebelde.

Ο Χαρτ, ο οποίος ηγήθηκε της εκστρατείας αλφαβητισμού αμέσως μετά την επανάσταση της Κούβας και για δεκαετίες υπήρξε υπουργός Παιδείας και κατόπιν Πολιτισμού στις κυβερνήσεις του Φιδέλ Κάστρο, αντιμετώπιζε χρόνια προβλήματα υγείας και ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό αμαξίδιο.

Ο Χαρτ, δικηγόρος στο επάγγελμα, είχε στρατευθεί στο πλευρό του Κάστρο μετά την επίθεση στη Μονκάδα το 1953 κι εντάχθηκε στους παράνομους αστικούς πυρήνες του Κινήματος της 26ης Ιουλίου. Είχε φυλακιστεί και βασανιστεί επί των ημερών του καθεστώτος του δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα, πριν εξοριστεί ως το 1959.

Μετά τη νίκη της επανάστασης, ανέλαβε υπουργός Παιδείας κι άρχισε εθνική εκστρατεία αλφαβητισμού το 1961. Το 1965, αναδείχθηκε στην κεντρική επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος κι εξελέγη μέλος του πολιτικού γραφείου, στο οποίο παρέμεινε μέχρι το 1991. Το 1976 ανέλαβε το νεοσύστατο τότε υπουργείο Πολιτισμού και παρέμεινε επικεφαλής του μέχρι το 1997.

Ο μαρξιστής διανοούμενος ήταν παντρεμένος ως το 1980 με την Αϊντέ Σανταμαρία, ηρωίδα της επανάστασης της Κούβας και μια από τις σημαντικότερες γυναικείες μορφές της. Είχαν αποκτήσει δύο παιδιά, αλλά και τα δύο σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 2008.

Από το 1997 και μετά ο Χαρτ αφιέρωσε τη ζωή του στην προστασία της κληρονομιάς και στη διάδοση του έργου του ποιητή Χοσέ Μαρτί (1853-1895), του απόστολου της ανεξαρτησίας της Κούβας, αναλαμβάνοντας επικεφαλής του εθνικού κέντρου της Κούβας για τον λογοτέχνη και αγωνιστή, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του.

Επεισόδια με ένα νεκρό και τρεις τραυματίες σημειώθηκαν στο χωριό Πάμφυλα της Λέσβου, μεταξύ ομάδων Αφγανών μεταναστών.

Από τις συγκρούσεις έπεσε νεκρός ένας Αφγανός μετανάστης, που είχε πρόσφατα αποφυλακισθεί αφού εξέτισε ποινή φυλάκισης καταδικασμένος για παράνομη μεταφορά μεταναστών και προσφύγων έναντι αμοιβής το καλοκαίρι του 2015, από τη βόρεια Λέσβο στη Μυτιλήνη σε συνεργασία με Έλληνα ο οποίος επίσης καταδικάστηκε.

Στο χωριό Πάμφυλα διαμένουν Αφγανοί μετανάστες που είχαν πρόσφατα έρθει στο νησί και έβρισκαν στέγη εκεί αντί του γνωστού καταυλισμού της Μόριας που απέχει περίπου τέσσερα χιλιόμετρα.


Αυτόπτης μάρτυρας μιλάει για περίπου 30 άτομα που χτυπιόταν άγρια μεταξύ τους. Κάποιοι από αυτούς ήταν με το μέρος του θύματος και κάποιοι αντίθετοι σε αυτόν. Ο χώρος πάνω στον κεντρικό δρόμο του χωριού γέμισε κυριολεκτικά αίματα. Το θύμα έφυγε τρέχοντας από το σημείο των συγκρούσεων και οι μαρτυρίες Ελλήνων περιοίκων συμφωνούν ότι ένας Αφγανός με το μαχαίρι στο χέρι άρχισε να τον κυνηγά. Όπως όλα δείχνουν, περίπου 300 μέτρα πιο πάνω σε ένα από τα σοκάκια του χωριού τον πρόλαβε και του κατάφερε πολλές μαχαιριές στο στήθος.

Κατά τις συγκρούσεις τραυματίστηκαν, όλοι με μαχαιριές, άλλοι τρεις Αφγανοί οι οποίοι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο της Μυτιλήνης όπου και μέχρι τώρα νοσηλεύονται. Θεωρείται όμως ότι υπάρχουν και άλλοι ελαφρότερα τραυματίες που διέφυγαν στα γύρω κτήματα. Στα ελαιοκτήματα θεωρείται ότι διέφυγαν και πολλοί από τους Αφγανούς μετανάστες ιδιαίτερα όσοι έχουν διαφύγει από τη Μόρια.

Μέχρι στιγμής έχουν προσαχθεί 11 Αφγανοί όλοι μέσα από σπίτια στο χωριό, ενώ η επιχείρηση της Αστυνομίας συνεχίζεται.

Το βιβλίο του Κορνήλιου Καστοριάδη «Η άνοδος της ασημαντότητας» εκδόθηκε τον Ιούλιο του 1995 και αποτελεί μια συλλογή από κείμενα του, με το στοχασμό του για τη σύγχρονη πραγματικότητα, την κοινωνία και την πολιτική.
Μονάχα κάποια από τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται είναι η κρίση των δυτικών κοινωνιών, τα κινήματα της δεκαετίας του εξήντα, η αποσάθρωση της δύσης, η άνοδος της ασημαντότητας, το κενό της εποχής, η δημοκρατία ως διαδικασία και ως καθεστώς. 

Ζούμε σε μια εποχή που όλοι μας - ή τουλάχιστον θα έπρεπε όλοι - αναζητούμε απαντήσεις στα αδιέξοδα.

Ο Καστοριάδης, αρκετά χρόνια πριν, ανέλυε τα σημερινά μας προβλήματα.  Το συγκεκριμένο βιβλίο περιλαμβάνει απίστευτα προφητικές και επίκαιρες αναλύσεις για όσα βιώνουμε. Είναι ένα βιβλίο που αξίζει να μελετηθεί..
Η Αναδημοσίευση είναι από ://roadartist.blogspot.gr
Δύο αποσπάσματα από το βιβλίο του Κορνήλιου Καστοριάδη "Η άνοδος της ασημαντότητας": 


«Από εκεί και πέρα, αν εξετάσουμε τη σημερινή κατάσταση, κατάσταση αποσύνθεσης και όχι κρίσης, κατάσταση αποσάθρωσης των δυτικών κοινωνιών, διαπιστώνουμε μια αντινομία πρώτου μεγέθους: Το απαιτούμενο είναι κολοσσιαίο, πάει πολύ μακριά –και οι άνθρωποι, τέτοιοι που είναι και τέτοιοι που αναπαράγονται συνεχώς από τις δυτικές κοινωνίες μα και από τις άλλες, βρίσκονται σε κολοσσιαία απόσταση από αυτό. Τι είναι το απαιτούμενο; 


Με δεδομένη την οικολογική κρίση, την ακραία ανισότητα της κατανομής των πόρων μεταξύ πλουσίων και φτωχών χωρών, την απόλυτη σχεδόν αδυναμία να συνεχίσει το σύστημα τη σημερινή του πορεία, το απαιτούμενο είναι μια νέα φαντασιακή δημιουργία που η σημασία της δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα ανάλογο στο παρελθόν, μια δημιουργία που θα έβαζε στο κέντρο της ζωής του ανθρώπου σημασίες άλλες από την αύξηση της παραγωγής και της κατανάλωσης, που θα έθετε στόχους ζωής διαφορετικούς, για τους οποίους οι άνθρωποι θα μπορούσαν να πουν πως αξίζουν τον κόπο. Αυτό θα απαιτούσε φυσικά μια αποδιοργάνωση των κοινωνικών θεσμών, των σχέσεων εργασίας, των οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών σχέσεων.

Αυτός όμως ο προσανατολισμός απέχει απίστευτα από τα όσα σκέφτονται, και ίσως από τα όσα ποθούν οι άνθρωποι σήμερα. Αυτή είναι η κολοσσιαία δυσκολία που πρέπει ν’αντιμετωπίσουμε. Θα έπρεπε να θέλουμε μια κοινωνία στην οποία οι οικονομικές αξίες θα έχουν πάψει να κατέχουν κεντρική (ή μοναδική) θέση, όπου η οικονομία θα έχει ξαναμπεί στη θέση της, δηλαδή θα έχει γίνει ένα απλό μέσο του ανθρώπινου βίου και όχι ύστατος σκοπός, στην οποία επομένως θα έχουμε παραιτηθεί από την τρελή κούρσα προς μια συνεχώς αυξανόμενη κατανάλωση. Αυτό δεν είναι απλώς αναγκαίο για να αποφύγουμε την τελεσίδικη καταστροφή του γήινου περιβάλλοντος. Είναι αναγκαίο κυρίως για να βγούμε από τη ψυχική και ηθική εξαθλίωση των σύγχρονων ανθρώπων.



Θα έπρεπε λοιπόν από εδώ και πέρα οι άνθρωποι (μιλάω τώρα για τις πλούσιες χώρες) να δεχτούν ένα αξιοπρεπές αλλά λιτό βιοτικό επίπεδο και να παραιτηθούν από την ιδέα ότι ο κεντρικός σκοπός της ζωής τους είναι να αυξάνεται η κατανάλωση τους κατά 2 με 3% το χρόνο. Για να το δεχθούν αυτό, θα έπρεπε κάτι άλλο να δίνει νόημα στη ζωή τους.
Ξέρουμε, ξέρω ποιο είναι αυτό το κάτι άλλο – τι ωφελεί όμως, από τη στιγμή που η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου δεν το δέχεται και δεν κάνει αυτό που πρέπει ώστε να γίνει πραγματικότητα;
Αυτό το άλλο είναι η ανάπτυξη των ανθρώπων, αντί για την ανάπτυξη των σκουπιδοπροιόντων. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μιαν άλλη οργάνωση της εργασίας, η οποία θα έπρεπε να πάψει να είναι αγγαρεία και να γίνει πεδίο προβολής των ικανοτήτων του ανθρώπου. Άλλο πολιτικό σύστημα, μιαν αληθινή δημοκρατία που θα συνεπαγόταν τη συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων. Μιαν άλλη οργάνωση της παιδείας, ώστε να διαπλάθονται πολίτες ικανοί να ασκούν και να άρχονται, σύμφωνα με τη θαυμάσια έκφραση του Αριστοτέλη- και ούτω καθ’ εξής. 


Εννοείται ότι όλα αυτά θέτουν θεμελιώδη προβλήματα: για παράδειγμα, με ποιον τρόπο θα μπορούσε να λειτουργήσει μια αληθινή, μια άμεση δημοκρατία, όχι πια με 30.000 πολίτες, όπως στην Αθήνα της κλασσικής εποχής, μα με 40 εκατομμύρια πολίτες, όπως στη Γαλλία, ή ακόμα και με πολλά δισεκατομμύρια άτομα στην κλίμακα του πλανήτη; Προβλήματα κολοσσιαίας δυσκολίας, που όμως κατά τη γνώμη μου μπορούν να λυθούν –με την προϋπόθεση ότι η πλειονότητα των ανθρώπων και των ικανοτήτων τους θα κινητοποιηθεί για τη δημιουργία λύσεων, αντί να προβληματίζεται για το πότε θα μπορέσει να αποκτήσει τρισδιάστατη τηλεόραση.


Αυτά είναι τα καθήκοντα που έχουμε μπροστά μας – και η τραγωδία της εποχής μας είναι ότι η δυική ανθρωπότητα κάθε άλλο παρά νοιάζεται για αυτά. Πόσον καιρό ακόμα η ανθρωπότητα θα κατατρύχεται από τις ματαιότητες και τις ψευδαισθήσεις που ονομάζουμε εμπορεύματα;
Μια καταστροφή οποιουδήποτε είδους – οικολογική, για παράδειγμα – θα προκαλέσει άραγε μια βίαιη αφύπνιση, ή μήπως την εμφάνιση αυταρχικών ή ολοκληρωτικών καθεστώτων;
Κανείς δε μπορεί να απαντήσει σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Εκείνο που μπορούμε να πούμε, είναι ότι όλοι όσοι έχουν συνείδηση του φοβερά σοβαρού χαρακτήρα των ζητημάτων πρέπει να προσπαθήσουν να μιλήσουν, να ασκήσουν κριτική σε αυτή την ξέφρενη πορεία προς την άβυσσο, να ξυπνήσουν την συνείδηση των συμπολιτών τους.»  (σελ. 128-131)



«(…) η αποσύνθεση γίνεται φανερή κυρίως μέσα από την εξαφάνιση των σημασιών και το σχεδόν απόλυτο ξεθώριασμα των αξιών. Και αυτό απειλεί μακροπρόθεσμα την επιβίωση του ίδιου του συστήματος. Όταν δηλώνεται ανοιχτά, όπως γίνεται τώρα στις δυτικές κοινωνίες, ότι η μοναδική αξία είναι το χρήμα, το κέρδος, ότι το υπέρτατο ιδεώδες του κοινωνικού βίου είναι το «πλουτίστε» (και η δόξα της δήλωσης αυτής ανήκει, σ’ ότι αφορά τη Γαλλία, στους σοσιαλιστές, οι οποίοι την έκαναν με έναν τρόπο που η Δεξιά δεν είχε τολμήσει να την κάνει), μπορεί να διερωτηθεί κανείς αν είναι ποτέ δυνατόν μια κοινωνία να συνεχίσει να λειτουργεί και να αναπαράγεται μονάχα σ’ αυτή τη βάση. 


Αν τα πράγματα είχαν έτσι, τότε οι δημόσιοι υπάλληλοι θα πρέπει να ζητούν και να δέχονται μπαξίσια για να κάνουν τη δουλειά τους, οι δικαστές να βγάζουν τις δικαστικές αποφάσεις στη δημοπρασία, οι εκπαιδευτικοί να βάζουν καλούς βαθμούς στα παιδιά των οποίων οι γονείς του έδωσαν μια επιταγή κλπ. Πριν από δεκαπέντε σχεδόν χρόνια έγραφα πως ο μόνος φραγμός για τους ανθρώπους σήμερα είναι ο φόβος των ποινικών κυρώσεων. Κατά ποια λογική όμως αυτοί που εισβάλλουν τις κυρώσεις θα είναι οι ίδιοι αδιάφθοροι; Ποιος θα φυλάει τους φύλακες;
Η γενικευμένη διαφθορά που παρατηρούμε στο σύγχρονο πολιτικοοικονικό σύστημα δεν είναι περιφερειακό ή ανεκδοτολογικό φαινόμενο αλλά έχει γίνει δομικό χαρακτηριστικό, ενδογενές στο σύστημα της κοινωνίας στην οποία ζούμε. 


Αγγίζουμε έτσι εδώ έναν θεμελιώδη παράγοντα, γνωστό στους μεγάλους πολιτικούς στοχαστές του παρελθόντος και παντελώς άγνωστο στους σημερινούς δήθεν πολιτικούς φιλοσόφους, κακούς κοινωνιολόγους και άθλιους θεωρητικούς: τη στενή συνάφεια ανάμεσα σ’ ένα κοινωνικό καθεστώς και στον ανθρωπολογικό τύπο (ή το φάσμα τέτοιων τύπων) που είναι αναγκαίος για να λειτουργήσει αυτό το καθεστώς. Τους περισσότερους απ’ αυτούς τους ανθρωπολογικούς τύπους ο καπιταλισμός τους κληρονόμησε από τις προγενέστερους ιστορικές περιόδους: τον αδιάφθορο δικαστή, τον βεμπεριανό δημόσιο υπάλληλο, τον αφοσιωμένο στο καθήκον του εκπαιδευτικό, τον εργάτη για τον οποίον η δουλειά του ήταν, παρ’ όλες τις συνθήκες, πηγή περηφάνιας. Τέτοιου είδους πρόσωπα γίνονται αδιανόητα στη σύγχρονη εποχή: αναρωτιέται κανείς για ποιο λόγο θα αναπαράγονταν, ποιος θα τα αναπαρήγε, στο όνομα τίνος πράγματος θα λειτουργούσαν. Ακόμη και ο ανθρωπολογικός τύπος που αποτελεί δημιούργημα του ίδιου του καπιταλισμού, ο σουμπετερικός επιχειρηματίας –που συνδυάζει την τεχνική επινοητικότητα, την ικανότητα να συγκεντρώνει κεφάλαια, να οργανώνει μια επιχείρηση, να διερευνά, να διεισδύει, να δημιουργεί αγορές -, είναι υπό εξαφάνιση. Αντικαθίσταται από διευθυντικές γραφειοκρατίες και από κερδοσκόπους. 


Κι εδώ πάλι, όλοι οι παράγοντες συγκλίνουν σε αυτό το αποτέλεσμα. Γιατί να πασχίζει κανείς να παραγάγει και να πουλήσει, τη στιγμή που μια σωστή κίνηση με τα επιτόκια στο Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης ή αλλού μπορεί να αποφέρει μέσα σε μερικά λεπτά 500 εκατομμύρια δολάρια; Τα ποσά που διακυβεύονται στην κερδοσκοπία κάθε εβδομάδα είναι της τάξης του ετήσιου ΑΕΠ των ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα είναι η διοχέτευση των πιο «επιχειρηματικών» στοιχείων προς αυτού του τύπου τις δραστηριότητες, οι οποίες είναι εντελώς παρασιτικές, από τη σκοπιά του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.


Αν αθροίσουμε όλους αυτούς τους παράγοντες και λάβουμε επιπλέον υπόψη την ανεπανόρθωτη καταστροφή του γήινου περιβάλλοντος που επιφέρει αναγκαστικά η καπιταλιστική «μεγέθυνση» (αναγκαίος όρος, η ίδια, της «κοινωνικής ειρήνης»), μπορούμε και οφείλουμε να αναρωτηθούμε για πόσον καιρό ακόμα θα μπορεί να λειτουργεί το σύστημα». (σελ. 123-124)



Κ. Καστοριάδης, Η άνοδος της ασημαντότητας, μτφ Κ.Κουρεμένος, Υψιλον, 2000

Δήλωση Μίκη Θεοδωράκη

Η εμπορία πολεμικού υλικού σημαίνει εξαγωγή του Μαύρου Θανάτου. Είναι μια πράξη που μας στιγματίζει ηθικά ως χώρα και ως λαό.

Οι οικονομικές συναλλαγές με τη διάθεση όπλων μαζικής καταστροφής καταλήγουν σε εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας και επί πλέον είναι αντίθετες με τον ειρηνικό χαρακτήρα που θα πρέπει να έχει η εξωτερική μας πολιτική.

Αποτελούν σήμερα την μελανότερη σελίδα για τις Μεγάλες Δυνάμεις που συντηρούν πολεμικές βιομηχανίες και προσπορίζονται τεράστια οικονομικά οφέλη εξάγοντας πόλεμο.

Αυτές οι απεχθείς ενέργειες είναι αντίθετες με τις δικές μας παραδόσεις και γι’ αυτό απαράδεκτες και καταδικαστέες.

Μίκης Θεοδωράκης