Σε 24ωρη πανελλαδική απεργία σήμερα Δευτέρα οι εργαζόμενοι στα λιμάνια όλης της χώρας, διαμαρτυρόμενοι για την επικείμενη πώληση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών των ΟΛΠ και ΟΛΘ.

Στις 11:30 θα συγκεντρωθούν στην πλατεία Κλαυθμώνος και θα πραγματοποιήσουν πορεία προς το ΤΑΙΠΕΔ.

Οι λιμενεργάτες ζητούν να αποσυρθούν οι δύο διαγωνισμοί και να γίνει ουσιαστικός διάλογος, με τη συμμετοχή Κυβέρνησης, Περιφερειακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης, πολιτικών κομμάτων και παραγωγικών φορέων.

Χωρίς μετρό θα μείνει σήμερα  Δευτέρα 21 Δεκέμβρη η Αθήνα, από τις 21:00 έως τη λήξη της βάρδιας, λόγω προειδοποιητικής στάσης εργασίας των εργαζομένων στο μέσο μαζικής μεταφοράς, ενάντια στις αποκρατικοποιήσεις.

Νωρίτερα, στις 12 το μεσημέρι, θα πραγματοποιηθεί πορεία διαμαρτυρίας όλων των εργαζομένων στις μεταφορές, στα λιμάνια και σε άλλους κοινωνικούς φορείς προς το κτήριο του ΤΑΙΠΕΔ. Σημείο συνάντησης είναι η πλατεία Κλαυθμώνος.



ergasianet.gr

Λίγο μετά τις 8 και μισή οι κάλπες έκλεισαν στα εκλογικά τμήματα και άρχισε από τις κατά τόπους εφορευτικές επιτροπές η καταμέτρηση των ψηφοδελτίων με το όνομα καθενός από τους τέσσερις υποψηφίους.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, από τα πρώτα αποτελέσματα από τμήματα της περιφέρειας, χωρίς τα αστικά κέντρα, πρώτος στις εκλογές για την ανάδειξη προέδρου της ΝΔ έρχεται ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης και δεύτερος ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Τετρακόσιες, περίπου, χιλιάδες στις κάλπες της ΝΔ για την εκλογή αρχηγού της Ελληνικής παραδοσιακής δεξιάς, δεν είναι ένας μικρός αριθμός. Ωστόσο,είναι πολύ μικρότερος, μισός περίπου, σε σχέση με τους κοντά 800.000 που πήραν μέρος στην εκλογή Σαμαρά.

Αστάθεια του πολιτικού συστήματος. Τρίτη δύναμη το Podemos.


Κατερίνα Σεργίδου
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η καταμέτρηση των ψηφοδελτίων στις ισπανικές κάλπες έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Ακολουθεί ένα πρώτο σχόλιο για τα αποτελέσματα με την υπόσχεση ότι όπως πάντα θα επανέλθουμε γρήγορα με περισσότερα συμπεράσματα.

Τα νού­με­ρα δε βγαί­νουν...

Τα ΜΜΕ, η αρι­στε­ρά, οι αγω­νι­στές μι­λούν για μια ιστο­ρι­κή ήττα  του δι­κομ­μα­τι­σμού. Πράγ­μα­τι το κα­θε­στώς του 78 και τα κόμ­μα­τα της ομα­λής με­τά­βα­σης από τη δι­κτα­το­ρία στη χού­ντα τα­ρα­κου­νιού­νται συ­θέ­με­λα. Το PP αν και κα­τέ­λα­βε την πρώτη θέση με 28,71% , χάνει 65 βου­λευ­τές συ­γκρι­νό­ντας το  με τις  προη­γού­με­νες εκλο­γές του 2011.  Με τους 123 βου­λευ­τές του, μένει πολύ μα­κριά από την από­λυ­τη πλειο­ψη­φία που χρειά­ζε­ται για να κυ­βερ­νή­σει. Μια με­γά­λη κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία, που πρω­το­εμ­φα­νί­στη­κε στο δρόμο το 2011, απαι­τεί την αλ­λα­γή κυ­βέρ­νη­σης. Το  PSOE με 22% και 90 εδρες ακο­λου­θεί στη δεύ­τε­ρη θέση. Μαζί τα δύο συ­στη­μι­κά κόμ­μα­τα μετα βίας φτά­νουν το 50% όταν το 2011 είχαν το 73% των­ψη­φο­φό­ρων.

 Τα καλά νέα έρ­χο­νται από μια τρι­πλή επι­τυ­χία.  Η πρώτη είναι ότι το ιδιαί­τε­ρα επι­κίν­δυ­νο κόμμα των Ciudadanos (Πο­λί­τες) πάνω στο οποίο είχε επεν­δύ­σει τόσα πολλά το σύ­στη­μα και η ισπα­νι­κή αστι­κή τάξη, μένει αρ­κε­τά πίσω με 13.9% και 40 έδρες. Η δεύ­τε­ρη είναι ότι το   PODEMOS κα­τά­φε­ρε να αντι­στρέ­ψει το κλίμα, κα­τα­κτώ­ντας τη τρίτη θέση με 20,6% και 69 έδρες και το τρίτο καλό νέο ότι η Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά με το σχη­μα­τι­σμό Unidad Popular en Comun κα­τά­φε­ρε έστω και με δύο έδρες να μπει στη βουλή, πράγ­μα που δεν ήταν κα­θό­λου δε­δο­μέ­νο.

Σε αυτό το πο­λυ­κομ­μα­τι­κό σκη­νι­κό που δια­μορ­φώ­νε­ται για πρώτη φορά στην ισπα­νι­κή βουλή δύο είναι τα σε­νά­ρια. Είτε  σχη­μα­τι­σμός κυ­βέρ­νη­σης με συ­νερ­γα­σί­ες κομ­μά­των  είτε και­νού­ριες εκλο­γές. Το πρό­βλη­μα για το σύ­στη­μα,  προ­κύ­πτει από το γε­γο­νός ότι για να εξα­σφα­λι­στεί πλειο­ψη­φία και να προ­κύ­ψει κυ­βέρ­νη­ση, χρειά­ζο­νται 176 έδρες, κάτι που μπο­ρεί να επι­τευ­χθεί μόνο με  τη συ­νερ­γα­σία τριών κομ­μά­των. Τα ισπα­νι­κά μέσα έχουν ήδη αρ­χί­σει να πιέ­ζουν για τέ­τοιες συ­νερ­γα­σί­ες, κα­λώ­ντας το Podemos να πάρει ρε­α­λι­στι­κές απο­φά­σεις. Το σί­γου­ρο είναι πως ακόμα και αν αυτό περνά από το μυαλό της ηγε­σί­ας του Podemos, πρό­κει­ται για σε­νά­ριο αντι­δη­μο­φι­λές τόσο ανά­με­σα στη βάση του Podemos, όσο και στην ισπα­νι­κή κοι­νω­νία.

Το Podemos

Στις δυ­νά­μεις του Podemos θα πρέ­πει να προ­σθέ­σου­με τις τρεις υπο­ψη­φιό­τη­τες που συμ­με­τεί­χαν στο ψη­φο­δέλ­τιο του με δια­φο­ρε­τι­κά ονό­μα­τα, στη Βα­λέν­σια, στη Γα­λι­κία και στην Κα­τα­λο­νία. Το «En Marea Podemos, «En Comú Podem» και το « Compromís/Podemos/És el momento». Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι πως το Podemos για λίγο δεν κα­τά­φε­ρε να πάρει τη δεύ­τε­ρη θέση. Από τα μέσα Νο­έμ­βρη που κα­τα­γρά­φη­κε για πρώτη φορά ως πι­θα­νή πρώτη δύ­να­μη το Podemos έχει πε­ρά­σει από χίλια μύρια κύ­μα­τα. Σε κάθε στρο­φή προς το κέ­ντρο έχανε επιρ­ροή με τον Ιγλέ­σιας να δη­λώ­νει το κα­λο­καί­ρι του 2015 ότι αν στις εκλο­γές πά­ρου­με 16%, εγώ θα πάω σπίτι μου. Με δε­δο­μέ­νο την κα­τα­κό­ρυ­φη πτώση, απο­τέ­λε­σμα της ταύ­τι­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του Podemos , αφού ο Ιγλέ­σιας στή­ρι­ξε με κάθε τρόπο τον Αλέξη Τσί­πρα, το ση­με­ρι­νό απο­τέ­λε­σμα είναι καλό. Το Podemos έσωσε την παρ­τί­δα, ξα­να­ε­μπνέ­ο­ντας το λαό και ξα­να­χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ρι­ζο­σπα­στι­κό λόγο. Κα­ταρ­χήν δή­λω­σε την πρό­θε­ση του να στη­ρί­ξει τε­λι­κά ένα δη­μο­ψή­φι­σμα στην Κα­τα­λο­νία, διορ­θώ­νο­ντας το λάθος του φθι­νο­πώ­ρου με την ου­δέ­τε­ρη στάση στο Κα­τα­λα­νι­κό ζή­τη­μα. Δεύ­τε­ρο ανέ­βα­σε πολύ το σύν­θη­μα όχι στις εξώ­σεις, κα­νέ­να σπίτι χωρίς ρεύμα. Στην τε­λευ­ταία του προ­ε­κλο­γι­κή εμ­φά­νι­ση στη Μούρ­σια, επέ­λε­ξε να κρα­τή­σει  μια πι­κέ­τα στή­ρι­ξης στη απερ­γία των ερ­γα­ζο­μέ­νων στη Juver. Τρί­τον, η επι­τυ­χία του Podemos είναι επί­σης απο­τέ­λε­σμα, της ορ­γα­νω­μέ­νης κα­μπά­νιας που ξε­δι­πλώ­θη­κε σε όλη τη χώρα από την Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά. Δεν μπο­ρού­με να μην ανα­φέ­ρου­με επί­σης και έναν τέ­ταρ­το πα­ρά­γο­ντα. Την αρι­στε­ρή προ­ε­κλο­γι­κή κα­μπά­νια του Podemos. Ο Ιγλέ­σιας μπο­ρεί να μη φω­το­γρα­φή­θη­κε με τον Τσί­πρα ή με κά­ποιον άλλο γραμ­μα­τέα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά φρό­ντι­σε να ταυ­τι­στεί με τις δύο γυ­ναί­κες σύμ­βο­λο στην Ισπα­νία. Τις δύο δη­μαρ­χί­νες Άντα Κο­λά­ου και Μα­νου­έ­λα Καρ­μέ­να. Δύο γυ­ναί­κες που έβα­λαν φρένο στις εξώ­σεις, άλ­λα­ξαν τη δια­νο­μή πόρων στους δή­μους, και απέ­δει­ξαν ότι υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή στη δια­κυ­βέρ­νη­ση.  Ο ση­μα­ντι­κό­τε­ρος ίσως λόγος είναι ότι  ο ισπα­νι­κός λαός, προ­έ­βλε­ψε ότι τα χει­ρό­τε­ρα μέτρα δεν έχουν έρθει ακόμα, ότι η Τρόι­κα θα ζητά όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρες θυ­σί­ες, ότι δεν υπάρ­χει καμιά άλλη διέ­ξο­δος πέρα από τη ψήφο σε ένα ρι­ζο­σπα­στι­κό κόμμα. Τα νέα λοι­πόν είναι καλά. Το σύ­στη­μα οδη­γεί­ται σε αστά­θεια και οι προ­ο­πτι­κές για μια με­γά­λη αλ­λα­γή σε όλα τα επί­πε­δα είναι με­γά­λες.

Η κά­λυ­ψη του γε­γο­νό­τος στην Ελ­λά­δα και οι ανε­ξή­γη­τοι  πα­νη­γυ­ρι­σμοί του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Τα έντυ­πα και ηλε­κτρο­νι­κά Μέσα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ άρ­χι­σαν να κα­λύ­πτουν από νωρίς τις εκλο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες, δί­νο­ντας έμ­φα­ση στην επι­τυ­χία του Podemos. Οι σχο­λια­σμοί της πλειο­ψη­φί­ας των στε­λε­χών του στο Facebook και στο twitter πε­ρι­στρά­φη­καν γύρω από ένα βα­σι­κό στόχο. Να συν­δέ­σουν την επι­τυ­χία του Podemos με την κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ακόμα και αν δε­χτού­με  το επι­χεί­ρη­μα ότι το  Podemos δεν συ­ντρί­φτη­κε μετά από την ελ­λη­νι­κή τρα­γω­δία, σί­γου­ρα δεν μπο­ρού­με να ισχυ­ρι­στού­με το ανά­πο­δο. Ότι δη­λα­δή  το Podemos κα­τέ­λα­βε την τρίτη θέση χάρη στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την υπο­γρα­φή του μνη­μο­νί­ου. Όλη η αγω­νία κε­ντρι­κών στε­λε­χών ήταν και είναι να «την πουν» στη ΛΑΕ, απο­δει­κνύ­ο­ντας υπο­τί­θε­ται ότι οι εκτι­μή­σεις που μι­λού­σαν για πτώση των πο­σο­στών του Podemos δια­ψεύ­στη­καν. Εντω­με­τα­ξύ κου­βέ­ντα για το αδερ­φό κόμμα, την Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά, που φέτος υπό τη νέα ηγε­σία του Αλ­μπέρ­το Γκαρ­σόν συ­νερ­γά­στη­κε με δυ­νά­μεις που συμ­με­τεί­χαν στις δη­μο­τι­κές εκλο­γές. Είναι άξιον απο­ρί­ας, αν τα πράγ­μα­τα εξε­λι­χθούν θε­τι­κά, και το Podemos δώσει κι­νη­μα­τι­κή διέ­ξο­δο και δεν υπο­χω­ρή­σει στις πιέ­σεις, θα συ­νε­χί­σει όλη αυτή η ευ­φο­ρία; Ή μήπως τότε θα γίνει επι­τέ­λους κα­τα­νοη­τό ότι το να υπάρ­χουν και άλλοι τυ­φλοί γύρω μας, αυτό από μόνο δε μας κάνει λι­γό­τε­ρο τυ­φλούς. Κυ­ρί­ως εντυ­πω­σιά­ζει το πως εγκα­λεί­ται με τόση ευ­κο­λία η ΛΑΕ να απο­λο­γη­θεί , για τις «λάθος εκτι­μή­σεις» της  αφού δεν κα­τα­λα­βαί­νου­με ότι η  τρι­τιά του Podemos, απο­δει­κνύ­ει πε­ρί­τρα­να ότι νο­μι­μο­ποιεί­ται η μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή.

Τα νέα από την Ισπα­νία είναι καλά. Η πο­λι­τι­κή κρίση είναι ανοι­χτή, το σύ­στη­μα τα­ρα­κου­νιέ­ται συ­θέ­με­λα. Ανοί­γουν οι προ­ο­πτι­κές και για μια ενω­τι­κή συμ­μα­χία με την Ενω­μέ­νη Αρι­στε­ρά, καθώς και για  συ­νέ­χι­ση των καλών απο­τε­λε­σμά­των στους δή­μους , στους δρό­μους, στους χώ­ρους ανα­σφά­λι­στης και απλή­ρω­της ερ­γα­σί­ας.

Το ισπα­νι­κό κί­νη­μα, βρί­σκε­ται  πιο πίσω μια και ακόμα δεν έχει παι­χτεί το ζή­τη­μα της κυ­βέρ­νη­σης,  και ταυ­τό­χρο­να πιο μπρο­στά από εμάς. Γιατί τώρα πια  ξέρει και μπο­ρεί  να αξιο­ποι­ή­σει  την ελ­λη­νι­κή εμπει­ρία για να απο­φύ­γει την ήττα. Εντω­με­τα­ξύ ανα­ζη­τεί­ται νέο σύν­θη­μα στη θέση του συν­θή­μα­τος  ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-Podemos για να μη φτά­σει ο Σόι­μπλε να πει το Venceremos, όπως εύ­στο­χα σκί­τσα­ρε ο Τάσος Ανα­στα­σί­ου στην Αυγή. Σε αυτές τις συν­θή­κες πρέ­πει και μπο­ρούν, τώρα πια που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν υπάρ­χει, να φω­νά­ξουν το Podemos. Και να τους βγει όντως Podemos.  Για την ώρα αυτό αρκεί. 


πηγή: rproject.gr

Στο 79,45%

"...Εάν  όμως επικρατήσουν οι κεντρικοί τραπεζίτες και μαζί τους το cashless society, τότε ο καταθέτης θα καταντήσει και “δαρμένος και κερατωμένος”.Και θα πληρώνει για να διατηρεί τα “λεφτά” του στην τράπεζα- με τους τραπεζίτες να πλουτίζουν παρασιτικά με τα αρνητικά επιτόκια- και η κάθε του κίνηση θα φακελώνεται. Για το καλό και την ασφάλεια του, πάντοτε!..."

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Θυμάστε που παλιά πηγαίναμε στο ταμείο και εκεί υπήρχε μια επιγραφή “No credit cards accepted here”; Αυτό που θα βλέπετε όλο και πιο συχνά στο ταμείο θα είναι ακριβώς το αντίθετο. Η επιγραφή θα λέει,  “Νο cash accepted here”.

Στις δυτικές κοινωνίες αλλά και στις εκδυτικισμένες, όπως είναι η δική μας, έχει αρχίσει ένας πόλεμος εναντίων του μετρητού χρήματος. Αλλού είναι φανερός, αλλού είναι εκλεπτυσμένος και δόλιος.
 Ο στόχος όμως είναι ένας. 
Αυτός  είναι η εξαφάνιση του μετρητού χρήματος-cash- από την αγορά και η αντικατάστασή του με το πλαστικό ή το ηλεκτρονικό χρήμα, τον απόλυτο έλεγχο του οποίου θα έχουν οι κεντρικές τράπεζες.

Και, παρά την “παραμύθα” με την οποία μας βομβαρδίζουν καθημερινά -και στην οποία θα επανέλθω- μην έχετε απολύτως καμιά αμφιβολία γιατί γίνεται αυτό από τους “πεφωτισμένους” δυτικούς μας ηγέτες.

 Είναι διότι θέλουν τον απόλυτο έλεγχο πάνω στον κάθε ένα από εμάς. Θέλουν να έχουν “λογαριασμό” για τον κάθε ένα, για την κάθε μας κίνηση, για τα όποια γούστα και χούγια της συμπεριφοράς μας-και για να φορολογούν τα πάντα. 

Δεν είναι όμως μόνο αυτό.

 Πίσω από την υπό εξέλιξη πολυεπίπεδη εκστρατεία και την προπαγανδιστική καμπάνια υποκρύπτεται κάτι πολύ πιο ύπουλο και καταχθόνιο. 
Είναι για να αρπάζουν φασιστικά και αυθαίρετα τα χρήματά μας από τις τράπεζες- ακριβώς όπως
αυθαίρετα και φασιστικά έγινε στην Κύπρο τον Μάρτιο του 2013- όποτε τους προκύπτει η ανάγκη να το πράξουν. 

Πριν  τη μεγάλη αυτή αρπαγή-ληστεία του 2013,  υπήρχαν μόνο δυό τέτοια ιστορικά προηγούμενα στον  20ο αιώνα.
 Το πρώτο ήταν η αρπαγή από τους Ναζί του Χίτλερ των  περιουσιών των Γερμανό-Εβραίων το 1937. Και το άλλο ήταν αυτό που οι Κεμαλιστές εφάρμοσαν το 1942 με τον φόρο Varlik Vergisi,  αντιγράφοντας τους ομοϊδεάτες τους,  τους Ναζιστές, και που τους επέτρεψε να δημεύσουν και να κατάσχουν τις περιουσίες Τούρκων πολιτών -πλην μειονοτικών- των Ελλήνων των Αρμενίων και των Εβραίων. (Σχετικά δες, Φαΐκ Οκτέ, “Varlik Vergisi : Ο Ληστρικός Νόμος του Φόρου Περιουσίας των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολις, Εκδόσεις Ηρόδοτος, 1998. Στα αγγλικά, Faik Okte, “The Tragedy of the Turkish Capital Tax”, London: Groom Helm Ltd, 1987). 

Γιατί όμως να θέλουν να αρπάξουν τα λεφτά αφού θα τα έχουν υπό τον έλεγχό τους στις τράπεζες και θα τα εκμεταλλεύονται; 
Εδώ είναι που το παιγνίδι χοντραίνει, όπως λένε. 

Με τη κυριαρχία του πλαστικού ή του ηλεκτρονικού χρήματος,  αφαιρούν από τον καταθέτη την δυνατότητα να αποσύρει τα χρήματα του από την τράπεζα και να τα αποθηκεύσει στο σπίτι του . Και ο κάθε καταθέτης θα κάνει  κάτι τέτοιο μόλις πάρει χαμπάρι πως η τράπεζά του βρίσκεται στα πρόθυρα της  κατάρρευσης- κάτι που θα συμβαίνει όλο και πιο συχνά διότι το χρηματοπιστωτικό σύστημα όπως είναι δομημένο παράγει , εξ ορισμού, διαφθορά και διεφθαρμένους τραπεζίτες, κεντρικούς και μη.  Και αν όλοι οι καταθέτες κάνουν το ίδιο (“run on the bank“) θα υπάρξει η ολοκληρωτική κατάρρευση.

Με την κοινωνία χωρίς μετρητά (“cashless society“) κάτι τέτοιο θα αποκλείεται. Τί θα αποσύρουν οι καταθέτες, ηλεκτρονικές μονάδες για να τις αποθηκεύσουν στους ηλεκτρονικούς τους υπολογιστές; 

Όμως δεν έχουμε τελειώσει ακόμη. 

Είναι όντως καταχθόνιοι οι σχεδιαστές και οι σχεδιασμοί τους. Όπως μας πληροφορεί η Ellen Brown (δες, “Hang on to your Wallets, Bankers are Coming After your Cash”, Web Debt blog, 20/11/15) με την αμερικανική νομοθεσία Dodd-Frank Act, οι αμερικανικές τράπεζες θα επιτρέπεται να κατέχουν μέχρι 10 (δέκα!) δις δολλάρια (προσπάθησε να μετρήσεις  1 εκ. δολλάρια, ένα ανά δευτερόλεπτο- θα σου πάρει 12 μέρες. Και 32 χρόνια για να μετρήσεις 1 δίς!-έτσι μπορεί να γίνουν κατανοητά τα μεγέθη) σε παράγωγα στα χαρτιά τους. Ηλεκτρονικό  χρήμα, δηλαδή. Και η δικλείδα ασφάλειας τους θα είναι οι (ηλεκτρονικές) καταθέσεις και οι φορολογούμενοι!

Κάθε φορά δηλαδή που ο κάθε ανεπαρκής, ανίκανος και, σε τελική ανάλυση κουτοπόνηρος-διεφθαρμένος τραπεζίτης, κεντρικός ή μη, θα τα κάνει “μαντάρα”- όπως διαχρονικά αποδεικνύεται- θα πατά ένα ηλεκτρονικό κουμπί και θα γίνεται αυτόματα “bail in”. Και κάθε  απλός άνθρωπος που δουλεύει και ιδρώνει καθημερινά , που δεν κλέβει και που δεν εξαπατά, θα πληρώνει την νύφη χωρίς να μπορεί να κάνει το οτιδήποτε. Μέσα στην κοινωνία χωρίς μετρητά θα είναι ανίσχυρος και πολιτικά  ευνουχισμένος. Θα του αφαιρεθούν οι επιλογές. Δεν θα είναι πλέον αφέντης  του εαυτού του. 

Έρχομαι τώρα και στην  “παραμύθα” η οποία λειτουργεί σε δυο επίπεδα. 

Το ένα είναι  η στοχευμένη προπαγάνδα έναντι στον μέσο πολίτη και κυρίως στους ηλικιωμένους. Το άλλο στοχεύει τους δήθεν “ψαγμένους” που νομίζουν πως γνωρίζουν τι συμβαίνει γύρω τους και που πολλές  φορές γίνονται οι φορείς υλοποίησης της “παραμύθας”.  Το γενικό πρόβλημα με αυτή την κοινωνική τάξη  δεν είναι αυτά που δεν γνωρίζουν αλλά αυτά που γνωρίζουν και που δεν έχουν έτσι. 

Εδώ και μήνες στη Ελλάδα,  και σε μια περίοδο οικονομικής δυσπραγίας χωρίς προηγούμενο σε ευρωπαϊκή χώρα, ο κόσμος βομβαρδίζεται καθημερινά από προπαγανδιστικές καμπάνιες ως προς το πόσο πιο ευχάριστη και εύκολη θα γίνει η ζωή του και η καθημερινότητά του, αν εγκαταλείψει τις παλιές του συνήθειες,  και αν αρχίσει να κάνει όλες του τις συναλλαγές με πλαστικό χρήμα. Διαφημίζονται “μηχανάκια” για όλες τις ηλεκτρονικές δουλειές, για όλες τις πιστωτικές κάρτες. Λένε στους ηλικιωμένους πόσο πανεύκολο είναι να μάθουν να κάνουν όλες τους τις συναλλαγές ηλεκτρονικά, από το σπίτι τους ή από το καφενείο με το κινητό τους τηλέφωνο. Βάζουν τα  παιδάκια να κλαίνε και να χτυπιούνται επειδή κάτι “λείπει” από το σπίτι ή από το κατάστημα, διότι δεν μπορεί να γίνει κάποια συναλλαγή με πλαστικό χρήμα. 

Στην άλλη ομάδα η προσέγγιση γίνεται πιό…”σοφιστικέ”. Μέσω του πλαστικού χρήματος, λέει το μήνυμα, θα θεραπευθούν όλα τα δεινά που μαστίζουν την κοινωνία. Θα καταπολεμηθεί η φοροδιαφυγή, το μαύρο χρήμα, ο χρηματισμός, η διαφθορά, η μαφία, τα ναρκωτικά, η πορνεία και η εκμετάλλευση, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος, θα νικηθεί η διεθνής τρομοκρατία (μεγάλο μήνυμα αυτό σε τέτοιους καιρούς) και ναι, με τη “σωστή” διαχέριση του ηλεκτρονικού χρήματος θα ξεφύγουμε από την ύφεση και θα πάμε στην πολυπόθητη ανάπτυξη. 

Ως προς το ζήτημα της ανάπτυξης εδώ έχουμε και τη μεγαλύτερη οργανωμένη πλάνη. 
Τί είναι αυτό που προσπαθείται  από τους κεντρικούς τραπεζίτες ; Προσπαθούν, τάχατες, μέσω του “στρατηγήματος” του πλαστικού/ηλεκτρονικού χρήματος και των αρνητικών επιτοκίων,  να αυξήσουν την κατανάλωση ώστε να “τζιράρει” η αγορά. Για τον λόγο αυτό μεγάλες ευρωπαϊκές κεντρικές τράπεζες (η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Ελβετική, η Σουηδική, η Δανέζικη) χρεώνουν τις τράπεζες τους αρνητικά επιτόκια. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και αυτή της Ιαπωνίας προσφέρουν, προς το παρόν, μηδενικά. 

Προς αρνητικά ή μηδενικά επιτόκια κινούνται και ιδιωτικές τράπεζες στην Ελβετία και στις Σκανδιναβικές χώρες. Όπως όμως υπογραμμίζει η Ellen Brown η θεωρία τους, πως έτσι θα προκύψει, τάχατες, ανάπτυξη συγκρούεται με την πραγματικότητα. 
Ο κόσμος δεν ξοδεύει. Πρώτον διότι έχουν περιοριστεί τα εισοδήματά του  και,  δεύτερον, δεν εμπιστεύεται το χρηματοπιστωτικό σύστημα στο σύνολο του και, ατομικά, τους τραπεζίτες του που τους έχει μάθει σαν τον κάλπικο παρά. Εφόσον υπάρχουν λεφτά, προτιμά να τα φυλάει στο σπίτι του. 

Εάν  όμως επικρατήσουν οι κεντρικοί τραπεζίτες και μαζί τους το cashless society, (κάτι που ήδη συμβαίνει στην Σουηδία για παράδειγμα όπου για καφέ ή μια σοκολάτα πληρώνουν με κάρτα και όπου το χρήμα που κυκλοφορεί βρίσκεται στο 50% της προηγούμενης δεκαετίας και συνεχώς συρρικνώνεται),  τότε ο καταθέτης θα καταντήσει και “δαρμένος και κερατωμένος”. Και θα πληρώνει για να διατηρεί τα “λεφτά” του στην τράπεζα- με τους τραπεζίτες να πλουτίζουν παρασιτικά με τα αρνητικά επιτόκια- και η κάθε του κίνηση θα φακελώνεται. Για το καλό και την ασφάλεια του, πάντοτε!

Δεν αμφιβάλω για την πρακτική χρησιμότητα του πλαστικού χρήματος και πως μπορεί να θεραπεύσει πολλές από τις παθογένειες τις κοινωνίας, εφόσον όμως συντρέχουν και μια σειρά από άλλες προϋποθέσεις. Εφόσον κυριαρχεί στην κοινωνία η διαφάνεια, εφόσον υπάρχει  ευθυνοδοσία και λογοδοσία, εφόσον λειτουργούν  οι δημοκρατικές διαδικασίες, εφόσον γίνονται σεβαστά τα αναφαίρετα δικαιώματα των ανθρώπων- πολιτικά, οικονομικά, προσωπικά- και, ίσως πάνω από όλα, εφόσον λειτουργούν  θεσμικές δικλείδες και κράτος δικαίου. Αν τα παραπάνω δεν ισχύσουν κανένα μέτρο δεν θα φέρει αποτέλεσμα. Η ανθρώπινη ευρηματικότητα θα βρίσκει κάθε φορά τρόπους, π.χ.  για φοροδιαφεύγει – που στην Ελλάδα ήδη εφαρμόζονται κατά  κόρο. Και δεν αναφέρομαι καν στον ευρέως διαδεδομένο αντιπραγματισμό. 

Αν όμως ολοκληρωθεί αυτό  που η εξουσιαστική ελίτ επεξεργάζεται, με αιχμή του δόρατος τους κεντρικούς τραπεζίτες,  αν εξαφανιστεί τα μετρητά από τη αγορά και πάμε στις ηλεκτρονικές συναλλαγές, οι εξουσιαστές θα κατέχουν το απόλυτο εργαλείο ελέγχου για αυτούς, και ανελευθερίας για εμάς. Τότε είναι που  θα ακυρωθεί η κάθε δικλείδα ασφαλείας και θα θριαμβεύσει η χειρότερη μορφή του ολοκληρωτισμού, που είναι η φασιστική. 

Σε μια τέτοια περίπτωση οι άνθρωποι θα κάνουν αυτό που διαχρονικά έκαναν. Θα “προσφύγουν στον ουρανό”, δηλαδή θα επαναστατήσουν.  Ας μην έχουν καμία αμφιβολία αυτοί που νομίζουν πως διαμορφώνουν τα πράγματα και που  αυτοπαραμυθιάζονται πως ορίζουν τις ζωές μας.

Ο Παλαιστίνιος ποιητής Ασραφ Φαγιάντ (35 χρόνων) καταδικάστηκε σε θάνατο από τις Αρχές της Σαουδικής Αραβίας με βάση τη σαρία για «αποστασία»  (εγκατάλειψη της ισλαμικής πίστης) αλλά και για την  ποιητική συλλογή του «που καλλιεργεί την αθεΐα».

Ο Ashraf Fayadh συνελήφθη το 2013 με την κατηγορία ότι η ποιητική συλλογή του «Πληροφορίες εντός»» [Instructions Within] προωθεί την αθεΐα. Αρχικά αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση, όμως συνελήφθη ξανά το 2014, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε φυλάκιση 4 χρόνων και 800 βουρδουλιές.

Στην πρώτη δίκη ο Φάγιαντ είχε αρνηθεί πως το έργο του ήταν «βλάσφημο», ενώ παράλληλα είχε δηλώσει πιστός μουσουλμάνος και είχε ζητήσει συγγνώμη.Στην επανεκδίκαση της υπόθεσής πριν ένα μήνα καταδικάστηκε σε θάνατο δια αποκεφαλισμού!!!!!

Δικάστηκε χωρίς υπεράσπιση με βάση τη σαρία.

Η έφεση στην απόφαση, έφερε νέα καταδίκη σε θάνατο, την περασμένη εβδομάδα, διότι η συγχώρεσή του «επαφίεται στον Αλλάχ». Ο Φάγιαντ κατηγορείται για την αποκήρυξη του Ισλάμ, κάτι που ο ίδιος αρνείται, ενώ τα αποδεικτικά στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν για αυτή την απόφαση, εκτός από τους στίχους του είναι οι αναρτήσεις του στο twitter και μία συζήτηση που είχε σε ένα καφέ.

Ο Ασράφ Φαγιάντ είναι ένας από τους ανερχόμενους καλλιτέχνες της Σαουδικής Αραβίας, εξαιρετικά ενεργός σε μία χώρα που επί της ουσίας απαγορεύει την τέχνη. Μίας χώρας που απαγορεύει το σινεμά και δεν έχει καμία σχολή Τεχνών ή δημόσιους χώρους όπου μπορούν να συναθροιστούν άντρες και γυναίκες και να ανταλλάξουν ελεύθερα ιδέες

Η απόφαση έχει ενεργοποιήσεις διεθνείς οργανισμούς (Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα δικαιώματα, Διεθνής Αμνηστία κλπ.) ενώ στην Ελλάδα η είδηση πέρασε απαρατήρητη και μόνο η Εταιρία Ελλήνων Συγγραφέων έβγαλε ανακοίνωση.

Πηγή: atexnos.gr

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ/ΕΣ ΣΤΑ «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΚΟΙΝΩΦΕΛΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ» ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΣΕ ΣΚΗΝΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.




Μήνυμα στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο έξω από το Υπουργείο Ανεργίας. 



► Οι εργαζόμενοι συμβασιούχοι στα “Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας” (5μηνα) ζητούν υποστήριξη στον αγώνα τους ενάντια στις απολύσεις και για μόνιμη σταθερή εργασία για όλους/ες!

Με πρωτοβουλία του Συντονιστικού Αγώνα Εργαζομένων στα 5μηνα και Συμβασιούχων Αττικής (Voucher, 5μηνα,συμβασιούχοι) πάνω από 50 εργαζόμενοι και οι υποστηριχτές τους κατασκήνωσαν από την Τρίτη έξω από το Υπουργείο Εργασίας (οδός Σταδίου).

Σκοπός τους ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ! Να μην απολυθούν στο τέλος της χρονιάς οι 5μηνίτες και οι άλλοι/ες συμβασιούχοι που εργάζονται κύρια σε Δήμους με 495 ευρώ ως «δεύτερης κατηγορίας» εργαζόμενοι.






από την ergatikiantistasi.wordpress.com

Συνέντευξη με τους σκιτσογράφους Δημήτρη Γεωργοπάλη και Πέτρο Ζερβό 

Με αφορμή την έκθεση Plan-Bee της Cartoonbee στις 8-15/12, και τη μεγάλη παρέα σκιτσογράφων που την οργάνωσαν, κουβεντιάσαμε με τον Πέτρο και τον Δημήτρη για την πολιτική επικαιρότητα και όχι μόνο.
Τη συνέντευξη πήρε η Κατερίνα Σεργίδου.

Ο Δη­μή­τρης Γε­ωρ­γο­πά­λης (Δ.Γ.) είναι σκι­τσο­γρά­φος και, όπως μά­θα­με κατά τη διάρ­κεια της συ­ζή­τη­σής μας, οι­κο­νο­μο­λό­γος. Δου­λειά του έχει δη­μο­σιευ­τεί στην εφη­με­ρί­δα Απο­γευ­μα­τι­νή καθώς και στα πε­ριο­δι­κά Αντί, Γα­λέ­ρα, Μότο Τρίτη και Επι­λο­γή. Τώρα ερ­γά­ζε­ται στη Realnews.Ο Δη­μή­τρης Γε­ωρ­γο­πά­λης εμπνέ­ε­ται από την ελ­λη­νι­κή γενιά σκι­τσο­γρά­φων και μι­κρός ξε­κο­κά­λι­ζε όλες τις εφη­με­ρί­δες για να δια­βά­σει όλα τα σκί­τσα.

Ο Πέ­τρος Ζερ­βός (Π.Ζ.) από το 1978 δη­μο­σί­ευ­σε σκί­τσα και κό­μικς στα έντυ­πα Θού­ριος, Βαβέλ, Σχο­λια­στής, Convoy, Πριν, Νέο Επί­πε­δο, Φράση, Εννέα, ενώ τώρα δου­λεύ­ει στην Εφη­με­ρί­δα των Συ­ντα­κτών και συ­νερ­γά­ζε­ται με την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά.
Τον έχου­με απο­λαύ­σει επί­σης και ως ηθο­ποιό. Ο Πέ­τρος Ζερ­βός δη­λώ­νει επη­ρε­α­σμέ­νος από τη γαλ­λι­κή σχολή σκι­τσο­γρά­φων του Μάη του ’68 αλλά και Ελ­λή­νων όπως ο Ιω­άν­νου και ο Κα­λαν­τζής. 

 Η Cartoon Bee είναι ένα ηλε­κτρο­νι­κό κα­τά­στη­μα που φτιά­χτη­κε για να αντι­με­τω­πί­σουν οι σκι­τσο­γρά­φοι την κρίση και την ανερ­γία.

Ακο­λου­θεί η πολύ εν­δια­φέ­ρου­σα συ­νο­μι­λία μας

Πώς είναι να σχε­διά­ζε­τε στην εποχή των μνη­μο­νί­ων, σε μια τόσο «πο­λε­μι­κή» εποχή; Φα­ντά­ζο­μαι, το υλικό σας είναι άφθο­νο. Χω­ρά­ει τε­λι­κά το γέλιο μέσα σε όλη αυτήν τη βαρ­βα­ρό­τη­τα;

Δ.Γ. Κοίτα, δεν είναι ανά­γκη να βγά­ζει πάντα γέλιο μια γε­λοιο­γρα­φία. Πολ­λές φορές παί­ζεις με την ει­ρω­νεία. Με αυτό τον τρόπο μά­λι­στα είναι πιο έντο­νη η κρι­τι­κή που ασκείς σε κάθε λογής εξου­σία. Ναι, όντως η έμπνευ­ση δεν μας λεί­πει, τα ερε­θί­σμα­τα δεν μας λεί­πουν. Βά­ζου­με κάτω τα θέ­μα­τα και «κλέ­βου­με» ιδέες από τα ίδια τα θέ­μα­τα.

Π.Ζ. Ναι, υπάρ­χουν όντως με­ρι­κά δύ­σκο­λα θέ­μα­τα, όπως το προ­σφυ­γι­κό για πα­ρά­δειγ­μα που δεν επι­δέ­χε­ται χιού­μορ. Βέ­βαια ακόμα και κει μπο­ρείς να χρη­σι­μο­ποι­ή­σεις το πικρό χιού­μορ για να εκ­φρά­σεις την κα­τά­στα­ση. Πά­ντως η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μπο­ρεί να σε ξε­πε­ρά­σει. Πολ­λές φορές νιώθω άχρη­στος. Είναι τόσο ακραία τα πράγ­μα­τα που ζούμε. Να σου πω ένα πα­ρά­δειγ­μα. Ο Λε­βέ­ντης κάνει επε­ρώ­τη­ση στη Βουλή. Εγώ τι να πω πάνω σε αυτό; Δη­λα­δή το χιού­μορ βγαί­νει αυ­τό­μα­τα από την ίδια την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα.

Δ.Γ. Ναι, έτσι είναι. Θες να σχο­λιά­σεις τις εκλο­γές της ΝΔ και ανα­βάλ­λο­νται οι εκλο­γές. Εκεί τι να πεις άλλο;

Π.Ζ. Σε ξε­περ­νά η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Υπάρ­χουν θέ­μα­τα για τα οποία νιώθω καμιά φορά ότι δεν έχω να πω τί­πο­τα και νιώθω πε­ριτ­τό πια το ρόλο μου, πα­ρό­τι όλα αυτά έχουν να κά­νουν με τη ζωή μας, με την κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας. Έχου­με μια κοι­νω­νία σε διά­λυ­ση και ένα αφο­πλι­σμέ­νο χιού­μορ.

Βλέ­πο­ντας τα σκί­τσα σας να κυ­κλο­φο­ρούν στα κοι­νω­νι­κά δί­κτυα, στοFacebook, πα­ρα­τη­ρού­με ότι, αντί­θε­τα με ό,τι γρά­φε­ται κάτω από ένα άρθρο όπου θα υπάρ­χει βομ­βαρ­δι­σμός σχο­λί­ων, κα­νείς δεν έχει να πει κάτι κακό για τα σκί­τσα σας. Είναι αφο­πλι­στι­κά.

Δ.Γ. Ναι, γιατί πα­ρου­σιά­ζουν την κοινή λο­γι­κή.

Π.Ζ. Κοίτα, υπάρ­χουν και σκί­τσα που μπο­ρεί να δια­φω­νείς αλλά σε κά­νουν να γε­λά­σεις γιατί στη­ρί­ζο­νται σε μια πολύ καλή ιδέα. Δεν συμ­φω­νείς πάντα με την πο­λι­τι­κή άποψη του γε­λοιο­γρά­φου. Είναι απο­δε­κτά όμως έτσι κι αλ­λιώς. Γιατί έχουν και ένα άλλο στοι­χείο από το απλό γρα­πτό. Είναι άμεσα. Ένα κεί­με­νο δια­τυ­πώ­νει μια άποψη που εσύ μπο­ρεί να την κρί­νεις. Η γε­λοιο­γρα­φία είναι άμεση. Κεί­με­νο και λόγος μαζί. Ή το δέ­χε­σαι ή το προ­σπερ­νάς.

Πόσο έχετε αλ­λά­ξει σε αυτή την πε­ρί­ο­δο των τεσ­σά­ρων χρό­νων μνη­μο­νί­ων; Πώς περ­νούν αυτές οι με­γά­λες αλ­λα­γές στα σκί­τσα σας; Είστε απο­στα­σιο­ποι­η­μέ­νοι ή δρώ­ντες;

Δ.Γ. Νο­μί­ζω ότι σκι­τσά­ρο­ντας βγά­ζεις και συ­ναί­σθη­μα, και όταν υπάρ­χει συ­ναί­σθη­μα είναι κα­λύ­τε­ρο και το σκί­τσο χωρίς βέ­βαια να κα­πε­λώ­νει αυτό που θέ­λεις να πεις. Στην εποχή που ζούμε, υπάρ­χουν πολλά ερε­θί­σμα­τα που σου ξυ­πνούν συ­ναι­σθή­μα­τα και αι­σθή­σεις και έτσι γί­νε­ται πιο εύ­κο­λη η δου­λειά μας. Έχεις επί­σης τη δυ­να­τό­τη­τα να είσαι πιο κα­ταγ­γελ­τι­κός με αυτά που βλέ­πεις. Απο­στα­σιο­ποι­η­μέ­νος ούτως ή άλλως δεν μπο­ρείς να είσαι όταν εκ­φρά­ζεις άποψη. Απλά είναι τόσο δυ­να­τή η κρίση και τόσο δυ­να­τά τα απο­τε­λέ­σμα­τά της που αντί­στοι­χα πάνε όλα μαζί. Και το σκί­τσο θα είναι δυ­να­τό, και το μή­νυ­μα θα είναι πιο δυ­να­τό.

Π.Ζ. Συμ­φω­νώ με όσα είπε ο Δη­μή­τρης. Όλα αυτά που συμ­βαί­νουν τα τε­λευ­ταία χρό­νια αν με γε­μί­ζουν με κάτι είναι το συ­ναί­σθη­μα του θυμού. Ο θυμός μό­νι­μα με πα­ρα­κι­νεί να σκι­τσά­ρω. Είναι ένας λόγος πα­ρα­πά­νω όχι απλά να κοι­τά­ξω και να πω την άποψή μου για τα πράγ­μα­τα, με πα­ρα­κι­νεί να πα­ρέμ­βω μέσα από τα σκί­τσα. Τον τε­λευ­ταίο χρόνο, επει­δή εγώ προ­σω­πι­κά είχα ταυ­τι­στεί με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αυτός ο θυμός έχει γίνει πάρα πολύ με­γά­λος, γιατί στην ουσία βλέπω ότι όλα τα πράγ­μα­τα ενά­ντια στα οποία πα­λεύ­α­με τα τε­λευ­ταία χρό­νια τα δια­χει­ρί­ζε­ται πια η Αρι­στε­ρά. Η Αρι­στε­ρά έχει γίνει ένα συ­στη­μι­κό κόμμα και αυτό έχει απο­νευ­ρώ­σει κάθε αντί­στα­ση του κό­σμου. Πράγ­μα­τα που δεν θα τολ­μού­σε να κάνει η Δεξιά τα κάνει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με έναν πολύ πιο πε­τυ­χη­μέ­νο τρόπο έχο­ντας την προ­βιά της Αρι­στε­ράς. Ξέ­ρεις, είναι πολύ οδυ­νη­ρό να σκι­τσά­ρεις ενά­ντια στην «Αρι­στε­ρά». Αυτήν τη στιγ­μή δεν πα­ρα­κι­νού­μαι να πω κάτι για τη Δεξιά, είναι δια­λυ­μέ­νη ως κόμμα, αλλά κυ­βερ­νά­ει. Το βαθύ σύ­στη­μα είναι η Δεξιά. Και αυτό που με θυ­μώ­νει είναι ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ γί­νε­ται μέρος του βα­θιού συ­στή­μα­τος. Κα­τα­λα­βαί­νεις; Δεν με εν­δια­φέ­ρει να πω κάτι για τον Μεϊ­μα­ρά­κη π.χ.

Πώς εί­δα­τε τη λο­γο­κρι­σία των φω­το­γρά­φων στην Ει­δο­μέ­νη;

Δ.Γ. Εντά­ξει, απα­ρά­δε­κτο. Θυ­μί­ζει Ερ­ντο­γάν και τις κα­τα­στά­σεις που γί­νο­νται στην Τουρ­κία.

Π.Ζ. Το κακό είναι ότι πια βλέ­που­με μια αλα­ζο­νεία και έναν κυ­νι­σμό. Ο Μου­ζά­λας λέει ότι ποτέ στις επι­χει­ρή­σεις της αστυ­νο­μί­ας δεν πα­ρευ­ρί­σκο­νται δη­μο­σιο­γρά­φοι. Το λέει με μια άνεση που είναι απί­στευ­τη. Μι­λά­ει η εξου­σία αυ­το­προ­σώ­πως. Είναι τόσο πα­χυ­δερ­μι­κή αυτή η φράση. Απα­ρά­δε­κτη αυτή η ιστο­ρία. Προ­μη­νύ­ει πολύ δυ­σά­ρε­στα πράγ­μα­τα για το μέλ­λον.

Ποια σκί­τσα σας ξε­χω­ρί­ζε­τε; Ποια σκί­τσα απο­κα­λύ­πτουν το θυμό σας;

Π.Ζ. Αυτή η φι­γού­ρα που μου έχει καρ­φω­θεί είναι ο Τσί­πρας.

Πώς τον απο­τυ­πώ­νεις; Σαν τέρας;

Όχι σαν τσο­γλά­νι τον βλέπω και τον σκι­τσά­ρω.

Δ.Γ. Εγώ θυ­μώ­νω πε­ρισ­σό­τε­ρο με τον τρόπο που αντι­με­τω­πί­ζει τα πράγ­μα­τα η Ευ­ρώ­πη και ένα από τα σκί­τσα που ξε­χω­ρί­ζω είναι η ευ­ρω­παϊ­κή ση­μαία που την ξε­κολ­λά­ει το αν­θρω­πά­κι και από πίσω βλέ­πει την Γκερ­νί­κα... Επί­σης το πι­τσι­ρί­κι που ήταν πνιγ­μέ­νο. Τον Αϊλάν και του­ρί­στες πιο πάνω. Η ΕΕ και τα Ηνω­μέ­να Έθνη να πί­νουν το πο­τά­κι τους και να κα­πνί­ζουν το πούρο τους. Του­ρί­στες είναι οι άν­θρω­ποι και αυτό με ενο­χλεί αφά­ντα­στα. Πόσο αψή­φι­στα και πόσο ελα­φρά παίρ­νουν τις ζωές των άλλων.

Π.Ζ. Ένα σκί­τσο που θυ­μά­μαι είναι αυτό στο οποίο βλέ­που­με τη γε­μά­τη πτώ­μα­τα Με­σό­γειο και τους του­ρί­στες που πα­τά­νε επί πτω­μά­των για να πάνε να κά­νουν σα­φά­ρι στην Αφρι­κή. Αυτό το είχα κάνει με αφορ­μή την ιστο­ρία στη Λα­μπε­ντού­ζα και το ναυά­γιο.

Τε­λι­κά χά­σα­με; Υπάρ­χει ελ­πί­δα; Ποια είναι η διέ­ξο­δος;

Δ.Γ. Τα πράγ­μα­τα είναι πολύ απλά. Όταν βγαί­νει η Μέρ­κελ στο κοι­νο­βού­λιό της και λέει ότι δεν δια­πραγ­μα­τεύ­ο­μαι για τους Έλ­λη­νες αλλά γιατί θα πρέ­πει να γί­νου­με αντα­γω­νι­στι­κό­τε­ροι της Ιν­δί­ας, της Κίνας και της Αμε­ρι­κής, όταν σου λέει αυτό το πράγ­μα... σου λέει πολύ απλά ότι θα πρέ­πει να ρί­ξεις μι­σθούς, να υπο­βαθ­μι­στείς τόσο πολύ για να γί­νεις αντα­γω­νι­στι­κός. Το λέει ξε­κά­θα­ρα. Επι­λέ­γεις εσύ λοι­πόν τι θέ­λεις. Θέ­λεις να μεί­νεις και να γί­νεις αυτό το ευ­ρω­παϊ­κό γρα­νά­ζι του μη­χα­νι­σμού ή θέ­λεις κάτι άλλο; Θα μι­λή­σει ποτέ κα­νείς για το κάτι άλλο; Και ο κα­πι­τα­λι­σμός πα­τώ­ντας πάνω σε όλο αυτό κάνει πάρτι αυτήν τη στιγ­μή... Ο πολύ ακραί­ος κα­πι­τα­λι­σμός που σα­ρώ­νει τα πάντα, χωρίς να λαμ­βά­νει υπόψη ούτε ζωές ούτε τί­πο­τα. Και από την άλλη βλέ­που­με να συσ­σω­ρεύ­ε­ται όλος ο πλού­τος σε συ­γκε­κρι­μέ­να χέρια. Με­τα­κύ­λι­ση και ανα­δια­νο­μή κε­φα­λαί­ου σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο γί­νε­ται αυτήν τη στιγ­μή. Ξα­να­μοι­ρά­ζε­ται σε βάρος μας η ευ­ρω­παϊ­κή πίτα. Ο λαός δεν ζή­τη­σε συμ­βι­βα­σμό. Ζή­τη­σε ρήξη. Θέλαν το Ναι για να μας πουν ότι, ορί­στε, θέ­λε­τε συμ­φω­νία, άρα πάμε σε συμ­φω­νία. Ό,τι συ­ζη­τά και ό,τι δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται ο Τσί­πρας είναι σε βάρος μας. Πρέ­πει να στα­μα­τή­σει να δια­πραγ­μα­τεύ­ε­ται.

Π.Ζ. Πάντα γι­νό­ταν αυτό που πε­ρι­γρά­φει ο Δη­μή­τρης. Απλά ζή­σα­με μια πε­ρί­ο­δο που αυτό είχε γίνει θολό. Τα­ξι­κή είναι η κοι­νω­νία. Κά­ποια στιγ­μή ξε­χά­στη­κε αυτό. Επει­δή υπήρ­χαν κά­ποια ψί­χου­λα νό­μι­ζε ο κό­σμος ότι όλοι θα ζή­σου­με καλά. Τώρα επα­νέρ­χε­ται η ουσία των πραγ­μά­των. Ότι ζούμε σε μια πολύ βάρ­βα­ρη κοι­νω­νία. Όσο προ­χω­ρά­ει η κρίση κα­τα­λα­βαί­νω ότι υπάρ­χει ένα γι­γα­ντιαίο σχέ­διο, νο­μο­τε­λεια­κό... δεν είναι ότι κά­ποιοι σε κά­ποιους σκο­τει­νούς χώ­ρους συ­νε­δριά­ζουν, όμως έχει μια νο­μο­τέ­λεια ο κα­πι­τα­λι­σμός. Προ­χω­ρά προς μια μορφή βαρ­βα­ρό­τη­τας. Ωστό­σο υπάρ­χει ο κό­σμος. Αυτός είναι η εγ­γύ­η­ση για το μέλ­λον. Πρέ­πει να εί­μα­στε αι­σιό­δο­ξοι. Η μελ­λο­ντι­κή Αρι­στε­ρά να γίνει λίγο πιο ευ­φά­ντα­στη. Να προ­σαρ­μο­στεί απέ­να­ντι σε έναν αντί­πα­λο ο οποί­ος έχει τα πάντα, τη δύ­να­μη, τα μέσα. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν τόλ­μη­σε να κάνει ρήξη. Έφαγε τα μού­τρα του και δυ­στυ­χώς και μεις μαζί του.

Δ.Γ. Ανα­ρω­τιέ­μαι πά­ντως τι πα­θαί­νουν όσοι ανε­βαί­νουν στην εξου­σία. Μάγια τους κά­νουν; Μι­λού­σε πριν για το κα­το­χι­κό δά­νειο και τώρα δεν ψελ­λί­ζει ούτε λέξη...

Π.Ζ. Υπάρ­χει ένας πραγ­μα­τι­κός Τσί­πρας κάπου κλει­σμέ­νος στη Γερ­μα­νία. Τον έχουν απα­γά­γει.

Δ.Γ. Ναι, όπως στις επι­κίν­δυ­νες απο­στο­λές.

Κλεί­σα­με με πικρό χιού­μορ! Σας ευ­χα­ρι­στώ

πηγή: rproject.gr