Στις 19.00 αναμένεται να ξεκινήσει η προ ημερησίας διάταξης συζήτηση στη Βουλή για θέματα της Δικαιοσύνης, η οποία είχε αναβληθεί κατόπιν αιτήματος του Πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα λόγω των βομβιστικών επιθέσεων στις Βρυξέλλες.

Για σκληρή "μάχη" προϊδεάζουν οι πολιτικές δυνάμεις στη συζήτηση στη Βουλή για διαπλοκή-διαφθορά με επίκεντρο την καταγγελία εισαγγελέως εναντίον Παπαγγελόπουλου. Με ποιες τακτικές προσέρχονται στη συζήτηση. Οι διαρροές για κρυφούς φακέλους και το ερώτημα αν θα... επιβεβαιωθούν.

Σε μία ηλεκτρισμένη πολιτική ατμόσφαιρα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση (κυρίως, αξιωματική) αναμένεται να δώσουν απόψε "μάχη" στη Βουλή, στέλνοντας σε time out τα φλέγοντα ζητήματα της αξιολόγησης και του προσφυγικού.

Πρόκειται για την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση που έχει ζητήσει από καιρό ο Αλέξης Τσίπρας με αντικείμενο τη Δικαιοσύνη και τη διαφθορά.

Η ειδική αυτή συνεδρίαση είχε προγραμματισθεί για την προηγούμενη Τρίτη, αλλά αναβλήθηκε μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στις Βρυξέλλες.

Στο εφταήμερο που μεσολάβησε οι σχέσεις κυβέρνησης-ΝΔ «χτύπησαν κόκκινο» με τον εκπρόσωπο Τύπου της Συγγρού Γιώργο Κουμουτσάκο να προαναγγέλλει ότι θα καταθέσει αγωγή και μήνυση εναντίον της κυβερνητικής εκπροσώπου Ολγας Γεροβασίλη (σ.σ. για τους διαλόγους Κουμουτσάκου με τον προφυλακισθέντα δημοσιογράφο Τάκη Μουσσά του κυκλώματος εκβιαστών), ενώ στους απρόβλεπτους παράγοντες προστίθεται το ένταλμα σύλληψης του Λεωνίδα Μπόμπολα από τις κυπριακές αρχές.


πληροφορίες από: euro2day.gr, naftemporiki.gr

Δεν ελπίζω τίποτα. 
Φοβάμαι τα πάντα. 
Ναι, αλλά ... 
Είμαι Ευρωπαίος. 

Στις συμπληγάδες του "Αριστερισμού των Διδύμων" του Προσφυγικού και της Τρομοκρατίας, η "Δημοκρατική" Ευρώπη.

Η "Γηραιά" Ήπειρος, διαθέτοντας "τεράστια" αποθέματα "Δημοκρατίας", δικαιολογημένα αποφάσισε πως πρέπει να τα εξάγει.

Μιά συμφέρουσα από οικονομική άποψη εξαγωγή, μιας και συνοδευόταν από αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους τους παλιούς, τους Αμερικάνους. 

Χώρες εξαγωγής, η Λιβύη, η Συρία και ευρύτερα οι χώρες της Μ. Ανατολής. 

Η οσμή του πετρελαίου, "κινητοποιεί" άμεσα τη "Δημοκρατική" ευαισθησία.

Η δε οσμή των πτωμάτων, δεν αποτελεί παρά μόνον απώλεια αμελητέα, μπροστά στα Ιδανικά της "Δημοκρατίας" που πρεσβεύει η Ε.Ε.

Τα καθρεφτάκια, με την αμέριστη υποστήριξη των Μ.Μ.Ε., των κάθε λογής Μ.Κ.Ο. που λανσάρουν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, έχουν ακόμη μεγάλη πέραση τόσο στους Ευρωπαίους Ιθαγενείς, όσο και στους Ιθαγενείς των υπό "Δημοκρατικοποίηση" Χωρών. 

Την αρχή την έκανε ο "Θείος Σαμ", εφαρμόζοντας στην πράξη το περίφημο Δόγμα της Σχολής του Σικάγου. 

Το Δημιουργικό Χάος, κάνοντας "λαμπόγυαλο" το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Ουκρανία, ενώ μπροστά στον κίνδυνο της απώλειας της παγκόσμιας ηγεμονίας, απειλεί να τινάξει στον Αέρα την Υδρόγειο. 

Ε.Ε. & ΝΑΤΟ, το μεγαλύτερο και πιο αιμοσταγές συνδικάτο του εγκλήματος που έχει γνωρίσει μέχρι τώρα στην Ιστορία της η ανθρωπότητα, έχει βαλθεί να επιβάλει την Δικτατορία του Παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού με όλα τα Μέσα.

Κράτη και Χώρες μετρατρέπονται σε χώρους και σε κρανίων τόπους. Ολόκληροι πληθυσμοί σε σύγχρονους τροφοσυλέκτες, προκαλώντας τρόμο στου Ευρωπαίους εργαζόμενους, πιστεύοντας πως το κύμα των προσφύγων, θα συμπαρασύρει και αυτούς στην απόλυτη εξαθλίωση. 

Της Γης οι Κολασμένοι, απελπισμένοι αφού τους διέλυσαν τις χώρες και αρκετοί από αυτούς πίστεψαν στα Ψεύτικα τα Λόγια τα Μεγάλα, βρίσκουν καταφύγιο στον Ισλαμοφασισμό - όπως άλλωστε και τα τρομοκρατημένα λαϊκά στρώματα της Ευρώπης στα Ξενοφοβικά και Φασιστικά κόμματα - εναποθέτοντας τις ελπίδες τους στον "Θεό", ένα Θεό "τυφλό" και "τιμωρό". 

Τυφλό, γιατί οι πράξεις τους δεν τιμωρούν αυτούς που ευθύνονται για το δράμα που βιώνουν, αλλά ανυποψίαστους πολίτες, που η ευθύνη τους "περιορίζεται" στην αδιαφορία που επιδεικνύουν, για τα όσα συμβαίνουν σε αυτές τις χώρες. 

Χώρες που στην περίοδο της Αποικιοκρατίας και του Ιμπεριαλισμού, καταληστεύτηκαν οι πλουτοπαραγωγικές τους πηγές, σε αυτή τη ληστεία οικοδομήθηκε η "Ευημερία" των Δυτικών Χωρών, οδηγώντας τους κατοίκους τους στην εξαθλίωση και σήμερα στην προσφυγιά και σε "σκιάχτρα" για τους Προλετάριους των Δυτικών Χωρών. 

Το Τυφλό Χτύπημα στις Βρυξέλλες, στην καρδιά της Ευρώπης, στην έδρα του ΝΑΤΟ. 

Ξεκάθαρος ο Συμβολισμός. 

Η Ευρώπη εισπράττει τα επίχειρα των πολιτικών της. 

Με έκπληξη διαπιστώνει πόσο ευάλωτη είναι, παρά την Στρατιωτική υπεροπλία που διαθέτει μαζί με τους Αμερικάνους Συμμάχους της, στον λεγόμενο "ασύμμετρο" πόλεμο. 

Μέμφεται τους Τζιχαντιστές για την "ασυμετρία τους", ενώ η δική τους "συμμετρία" συνιστά "ανθρωπιστική" αποστολή, όταν μαζί με τους στρατιωτικούς στόχους που πλήττονται, προκαλούνται εκατόμβες αθώων θυμάτων, χαρακτηρίζοντάς τες κυνικά "παράπλευρες απώλειες". 


Συχνά-πυκνά, τα Μ.Μ.Ε. παρουσιάζουν στο φιλοθεάμων και αποχαυνωμένο δυτικό κοινό την "βαρβαρότητα" των αποκεφαλισμών που διαπράττουν οι Ισλαμοφασίστες Τζιχαντιστές. 

Ταυτόχρονα όμως, εξυμνούν την πολεμική τεχνολογία και την αποτελεσματικότητά της, ως προς την εξόντωση χιλιάδων αμάχων. 

Να τί έχουν να επιδείξουν οι σύγχρονοι "πνευματικοί" Ταγοί τύπου Πρετεντέρη, Μπογνάνου και Σία, ως "πολιτισμένο" τρόπο θανάτου. 

Ο φόβος της "Τρομοκρατίας" αποτελεί Χρυσή Ευκαιρία για τις Άρχουσες Τάξεις των Καπιταλιστικών και Ιμπεριαλιστικών χωρών, για ψήφιση κατασταλτικών νόμων και την λήψη μέτρων που περιστέλουν τις Δημοκρατικές ελευθερίες και προετοιμάζουν το έδαφος για νέες Ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. 

Ούτε σκέψη για μεταφορά πόρων και δημιουργία προϋποθέσεων αξιοπρεπούς διαβίωσης στις λεηλατημένες χώρες της Μέσης Ανατολής. 

Καμία συμμετοχή, των εκατομμυρίων κατοίκων των χωρών αυτών, στον παραγόμενο παγκόσμιο πλούτο. 

Μοίρα τους η προσφυγιά, το μέλλον τους τα σύγχρονα Νταχάου. 

Οι Γερμανοί που Ηγεμονεύουν στην Ευρώπη διαθέτουν αρκετή τεχνογνωσία. 

Αυτό που αναφέρει ο Μάρξ, ότι το Κεφάλαιο είναι κυριολεκτικά βουτηγμένο στο αίμα, επιβεβαιώνεται απολύτως στις μέρες μας, με τα ατέλειωτα καραβάνια των προσφύγων. 

Καραβάνια που συγκροτούν μιά τεράστια εργατική εφεδρεία, δίνοντας την δυνατότητα στο Κεφάλαιο να καταργεί τα εργατικά δικαιώματα και το εργατικό δίκαιο, θέτοντας σε διατίμηση την αξία της εργατικής Δύναμης.

Ο πόνος και η δυστυχία για τον καπιταλισμό, αποτελεί πηγή νέα υψηλής κερδοφορίας.

Ο κίνδυνος να μετατραπεί η Ευρώπη σε πεδίο συρράξεων μεταξύ Ευρωπαίων και Προσφύγων είναι υπαρκτός, ένας κίνδυνος που θα κληθεί να αντιμετωπίσει στο εγγύς μέλλον. 

Άλλωστε η άνοδος και η επιρροή εθνικιστικών, ρατσιστικών και φασιστικών κομμάτων και οργανώσεων, σηματοδοτούν μιά τέτοια εξέλιξη. 

Ο Κίνδυνος αυτός για την χώρα μας είναι αρκετά αυξημένος, μιάς και η Χώρα με τη σύμφωνη γνώμη της Κυβέρνησης, έχει αποδεχτεί την απόφαση της Ε.Ε., να αποτελέσει μιά απέραντη χωματερή των "κοινωνικά απόβλητων" των παιδιών με τα πρησμένα πόδια, που τους έλεγαν αλήτες. 

Και αν η απόσταση μεταξύ Δαμασκού και Βρυξελλών είναι ένα τσιγάρο δρόμος, η καύτρα του τσιγάρου έχει αρχίσει να καίει ήδη τη Χώρα μας και πολύ σύντομα θα μετατραπεί σε πυρκαγιά. 

Η Τρομοκρατημένη Κυβέρνηση Τσίπρα, ενός ανεπαρκούς και με σπιθαμιαίο ανάστημα πολιτικού, αντί του ρόλου του Πυροσβέστη έχει αποδεχτεί τον ρόλο του Εμπρηστή. 

Η Παιδική Χαρά του Μεγάρου Μαξίμου που υποδύεται την Κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στο "τρενάκι" του τρόμου, συνυπογράφοντας την απόφαση των Ηγεμόνων της Ε.Ε., ρίχνει κι άλλο λάδι στη φωτιά, που σύντομα θα λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. 

Στην προσπάθειά της να διασωθεί, εκχωρεί την "φύλαξη" του Αιγαίου στο ΝΑΤΟ,εναποθέτει την ανάσχεση των προσφυγικών ροών στον "φίλο του" Αχμέτ, παραβλέποντας τις αυξημένες απαιτήσεις της Τουρκίας, ενώ με "γαλιφιές" που συνοδεύονται από τριαντάφυλλα ως Άνθη του Κακού, του κλείνει πονηρά το μάτι, πως είναι πρόθυμος να τις ικανοποιήσει. 

Ίσως ένα από τα επιτεύγματα αυτού του Μεγίστου πολιτικού Άνδρα, είναι να γράψει Ιστορία πως συντέλεσε ώστε να καταστεί η Ελλάδα Δορυφόρος της Τουρκίας.

Απτόητος και με "καρφιτσωμένο" μονίμως το χαμόγελο στο πρόσωπό του, αντιμετωπίζει τα καψόνια του φίλου του "Αχμέτ" ως φιλοφρονήσεις. 

Καψόνι που υπέστη όταν αναγκάστηκε να κάνει το γύρω της Μεσογείου προκειμένου να μεταβεί στην Τεχεράνη. 

Το καψόνι αντιμετωπίζεται εκ μέρους του, προφανώς ως υγιεινός τουριστικός περίπατος. 

Είναι γνωστό ότι αυτοί που δεν διαθέτουν έστω και τον στοιχειώδη αυτοσεβασμό όταν τους φτύνουν, πιστεύουν ακράδαντα ότι πρόκειται για ψιχάλα. 

Δυστυχώς η πρωτο-δεύτερη Κυβέρνηση της "Αριστεράς" έχει μετατραπεί σε Θεομηνία για τη Χώρα.

Επιβάλλεται η αφύπνιση του Λαϊκού Παράγοντα, έστω και αν είναι αργά. 

Η Πτώση της πιο θλιβερής, Αντιλαϊκής, Αντεργατικής και Εθνοενδοτικής Κυβέρνησης Τσίπρα, πρέπει να αποτελεί το πρώτιστο καθήκον. 

Καθήκον που επιβάλλεται να αναλάβει ένα παλαϊκό Μέτωπο, Κοινωνικής και Εθνικής Παλιγγενεσίας.

Μια ωραία έκπληξη

Δεν είναι συχνό φαινόμενο το να ακούς ή να διαβάζεις έναν έμμισθο υπάλληλο των εταιρικών ΜΜΕ στις ΗΠΑ να υπερασπίζεται την κουβανέζικη επανάσταση των Φιντέλ Κάστρο και Τσε Γκεβάρα και τα επιτεύγματά της. Γι΄ αυτό έμεινα έκπληκτος όταν διάβασα ένα πρόσφατο άρθρο γνώμης με τον τίτλο “ Η επιτυχία της Κούβας χάθηκε μέσα στη φρενίτιδα των ΜΜΕ”, στο “Iowa City Press-Citizen”, ιδιοκτησίας Gannett. Το άρθρο δεν είχε γραφεί από κάποιον ριζοσπάστη ακαδημαϊκό ή φοιτητή του τοπικού πανεπιστημίου (δεν είμαι σίγουρος ότι , ούτως ή άλλως, μπορεί να υπάρχει πλέον ριζοσπάστης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Αϊόβας) ή από κάποιον ανεξάρτητο ριζοσπάστη όπως εγώ (άρθρα μου στην αξιέπαινα ανοιχτών οριζόντων στήλη γνώμης του Press-Citizen δημοσιεύθηκαν επανειλημμένα) . Όχι, το άρθρο γράφτηκε προς υποστήριξη της πρόσφατης ιστορικής επίσκεψης του προέδρου Ομπάμα στην Κούβα από έναν ευφυή νέο άνδρα ονόματι Ίαν Γκούντραμ , που τυχαίνει να είναι ο υπεύθυνος κοινωνικού ρεπορτάζ. 

Ο Γκούντραμ κάλυψε με ευπρέπεια το θέμα. Ορθώς λοιδώρησε τα “περισσότερα ΜΜΕ των ΗΠΑ” που χρησιμοποιούν την επίσκεψη Ομπάμα “σαν μια ευκαιρία για να καταγγείλουν τη μικρή νησιωτική χώρα επειδή τολμά να έχει ένα οικονομικό και πολιτικό σύστημα διαφορετικό από το δικό μας”. Επέκρινε τα ΜΜΕ γιατί παίρνουν στα σοβαρά “τις όλο και πιο γελοίες ανακοινώσεις των [Κουβανών] εκπατρισμένων”. Δικαίως επέκρινε τον εκπρόσωπο Τύπου του Λευκού Οίκου, Ίρνεστ, διότι υποστήριξε επισήμως, το εξωφρενικό ότι οι ΗΠΑ “αγνοούσαν” την Κούβα για “πάνω από 50 χρόνια”. Όπως παρατήρησε ο Γκούντραμ, το σχόλιο του Ίρνεστ είναι εξοργιστικό δεδομένων των επίμονων προσπαθειών των ΗΠΑ να τιμωρήσουν και να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Κάστρο, συμπεριλαμβανομένων ενός “συντριπτικού εμπορικού αποκλεισμού και εξοντωτικών κυρώσεων” από τις ΗΠΑ και της “περικύκλωσης και απομόνωσης της Κούβας ” για πάνω από μισό αιώνα. 
Ο Γκούντραμ παρουσιάζει λεπτομερώς ορισμένα αξιοσημείωτα “ επιτεύγματα της Κούβας από την επανάσταση [του 1959]” που πραγματοποιήθηκαν παρά τις εχθρικές ενέργειες των ΗΠΑ. Τα επιτεύγματα στα οποία αναφέρεται ο δημοσιογράφος είναι σημαντικά:


“Έχοντας στο μυαλό μας τους προαναφερθέντες ανταγωνισμούς – και κατανοώντας ότι η επιβίωση κάτω από το απειλητικό μάτι της πιο πλούσιας χώρας του κόσμου είναι θαύμα από μόνη της-- οι επιτυχίες της [σοσιαλιστικής Κούβας] δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητες. Η παιδική θνησιμότητα μειώθηκε, ενώ το προσδόκιμο ζωής και τα ποσοστά εγγραμματοσύνης αυξήθηκαν σε τεράστιο βαθμό. Η οικονομική μεγέθυνση ήταν σταθερή με την εξαίρεση των ελάχιστων ετών της ΄Ειδικής Περιόδου΄ [μετά το 1990 έως περίπου το 1998] , όταν η απώλεια του 80% του εμπορίου της Κούβας οδήγησε σε μεγάλη οικονομική δυσπραγία. Ωστόσο το δίχτυ κοινωνικής ασφάλισης, στέγασης , εκπαίδευσης και εγγυημένης διάθεσης τροφίμων από την κυβέρνηση συνεχίστηκε ακόμη και σε εκείνον τον καιρό των ακραίων στερήσεων. Στα ΜΜΕ αρέσει να μιλούν για το ότι ο μηνιαίος μισθός είναι 20-30 δολάρια, αλλά αυτό είναι ένα τέχνασμα. Η σύγκριση των οικονομικών δεικτών της Κούβας με τους δείκτες των ΗΠΑ είναι σαν να συγκρίνονται μήλα με πορτοκάλια. Συγκρινόμενη η Κούβα με χώρες όπως η Δομινικανή Δημοκρατία ή η Αϊτή είναι μπροστά και υπερέχει κατά πολύ των άμεσων ανταγωνιστών της” .
“Αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί διαμάντι του στέμματος της οικονομίας της Κούβας, το δημόσιο σύστημα υγείας, είναι πιθανώς το καλύτερο παράδειγμα για το τι μπορεί να κάνει ένα σύστημα όπως αυτό της Κούβας. Η μετάδοση του ιού του AIDS από τη μητέρα στο παιδί έχει εξαλειφθεί και επίσης έχει παρασκευαστεί εμβόλιο για τον καρκίνο των πνευμόνων. Η αποστολή γιατρών σε όλο τον κόσμο για την αντιμετώπιση ασθενειών όπως η επιδημία του ιού Έμπολα δείχνει την δέσμευση της χώρας στο να βοηθά όσους έχουν ανάγκη και μια δυσανάλογα μεγάλη ικανότητα να το κάνει. Αλλά αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν θέτει κανείς ως προτεραιότητα τη δημόσια ευημερία και όχι το κέρδος”. 


Δεν είμαι σίγουρος ότι θα έπρεπε να πω περισσότερα για το άρθρο του Γκούντραμ: δεν θέλω να συμβάλω περισσότερο στην πιθανότητα να χάσει τη δουλειά του. Ταυτόχρονα –και ίσως η διεύθυνση της εταιρείας Gannett μπορεί να το εκλάβει προς όφελος του Γκούντραμ-- θα ήθελα να πω ότι ένας καλύτερος τίτλος για το άρθρο του θα ήταν “Τα ΜΜΕ συνεχίζουν να αγνοούν την επιτυχία της Κούβας” (ο αποκλεισμός του αμερικανικού κοινού από θετικές ειδήσεις σχετικά με το σοσιαλισμό στην Κούβα είναι παλιά ιστορία). Και θα ήθελα να αναφερθώ σε βασικά στοιχεία που δεν περιέχονται στο ευπρόσδεκτο άρθρο του νεαρού δημοσιογράφου (στοιχεία που , για να είμαστε δίκαιοι, απαιτούν πολύ περισσότερο χώρο απ΄ αυτόν που διατίθεται για ένα άρθρο γνώμης).


Το οικολογικό επίτευγμα: γεμάτη από ζωή

Το πρώτο πράγμα που λείπει είναι το αξιοσημείωτο περιβαλλοντικό επίτευγμα της Κούβας. Η Κούβα ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλες τις χώρες (πλούσιες και φτωχές) με κρίσιμο τρόπο. Οι δημιουργοί του Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης του ΟΗΕ (UNHDI) βρήκαν ότι η Κούβα είναι η μόνη χώρα στον πλανήτη που συνδυάζει ποιότητα ζωής συμβατή με την “υψηλή ανθρώπινη ανάπτυξη” με ένα βιώσιμο ίχνος άνθρακα σε παγκόσμιο επίπεδο. Μια έκθεση του World Wildlife Foundation (Παγκόσμιου Ιδρύματος για την Άγρια Ζωή) περιλαμβάνει ένα γράφημα που δείχνει δύο χαρακτηριστικά των χωρών όλου του κόσμου: τον UNHDI (που συμπεριλαμβάνει μετρήσεις για το προσδόκιμο ζωής, τη φτώχεια, τον αλφαβητισμό, την υγεία και τα παρόμοια) και το “οικολογικό ίχνος” -- την ενέργεια και τους πόρους που καταναλώνει κάθε άτομο σε κάθε χώρα. Μόνο η Κούβα πέρασε τη δοκιμασία και στους δύο τομείς. Όπως ανέφερε το Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας,


“Η πλειονότητα των τροφίμων που καλλιεργούνται στην Κούβα παράγεται χωρίς χημικά. Τα καλά έντομα πολεμούν τα επιβλαβή έντομα στα χωράφια. Τα εδάφη της –όπως και οι κοινότητές της-- βρίθουν από ζωή ... Σήμερα, οι αγροτικοί συνεταιρισμοί παρέχουν το 80% των τροφίμων που παράγονται στην Κούβα και το σύστημα της γεωργίας στο περιβάλλον των πόλεων [σύστημα αστικής γεωργίας] αποτελεί πρότυπο για όλο τον κόσμο. Οικοδομώντας πάνω στην επιτυχία των αγροτικών συνεταιρισμών της, η Κούβα παίρνει σήμερα τολμηρά νέα μέτρα για μια πιο συνεργατική, δίκαιη και με επίκεντρο τον άνθρωπο οικονομία”.


Αυτό το αξιοσημείωτο επίτευγμα δεν είναι μικρής σημασίας σε μια εποχή που επίκειται περιβαλλοντική κατάρρευση η οποία έχει τις ρίζες της (μεταξύ άλλων) στον εθισμό του καπιταλισμού στα ορυκτά καύσιμα. Δεν είναι τυχαίο γεγονός. Πέρα από τις ελλείψεις καυσίμων και συναλλάγματος, αντανακλά μια εμπνευσμένη και διαφωτιστική οικο-σοσιαλιστική καινοτομία στη χρήση και την ανάπτυξη εναλλακτικών πηγών καυσίμων, τεχνολογιών και πρακτικών εκ μέρους του κουβανέζικου κράτους. Όπως σημείωνε ο Γκάρι Λιτς (http://www.counterpunch.org/2015/09/18/redefining-socialism-in-cuba/) , η Κούβα “επαναπροσδιόρισε το σοσιαλισμό” μετά την κατάρρευση της πρώην προστάτιδάς της, της Σοβιετικής Ένωσης. Τις δύο τελευταίες δεκαετίες η Κούβα κινήθηκε προς ένα πιο συμμετοχικό σύστημα που τυχαίνει να είναι επίσης εξέχον μοντέλο περιβαλλοντικά βιώσιμων και υγιών οικονομικών που χαρακτηρίζονται από αυτόνομο οικοσύστημα αγροκαλλιεργειών:

“Στη δεκαετία του 1980, η Κούβα εξέφραζε πιο άμεσα το κρατικό σοσιαλιστικό μοντέλο που τελικά απέτυχε στη Σοβιετική Ένωση ... Αλλά με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την αποσύνθεση του σοσιαλιστικού εμπορικού μπλοκ , η Κούβα έπρεπε να γίνει πιο δημιουργική προκειμένου να επιβιώσει, τόσο κυριολεκτικά όσο και συμβολικά, ως νησίδα σοσιαλισμού σε έναν ωκεανό καπιταλισμού. Οι δημιουργικές στρατηγικές επιβίωσης που αναδύθηκαν τη δεκαετία του 1990 βοήθησαν να επαναπροσδιοριστεί ο σοσιαλισμός στην Κούβα σήμερα … Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ, σε συνδυασμό με την αντίστοιχη κλιμάκωση του 50ετούς αποκλεισμού που επέβαλαν οι ΗΠΑ, σήμαινε ότι η Κούβα δεν μπορούσε πλέον να εισάγει αρκετά τρόφιμα ή πετρέλαιο. Η χώρα αντέδρασε στην έλλειψη παρασιτοκτόνων και λιπασμάτων που βασίζονται στο πετρέλαιο με το να κατακτήσει ηγετική θέση παγκοσμίως στην οργανική γεωργία. Αντέδρασε στην έλλειψη καυσίμων με το να γίνει ηγετική χώρα στην αστική γεωργία, για να μειώσει την ανάγκη μεταφοράς τροφίμων από μακρινές αποστάσεις στις αγορές των πόλεων. Το αποτέλεσμα ήταν ότι σήμερα πάνω από το 80% της γεωργικής παραγωγής της χώρας αποτελείται από βιολογικά προϊόντα ... [και παράγονται από] μικρούς συνεταιρισμούς των οποίων ιδιοκτήτες είναι οι εργαζόμενοι. Οι νέοι συνεταιρισμοί δεν αύξησαν απλώς την παραγωγή, αποτέλεσαν επίσης μια απομάκρυνση από τον κρατικό σοσιαλισμό, με την ενδυνάμωση του ρόλου των εργαζομένων που πριν δεν είχαν ή είχαν μικρό λόγο στη διεύθυνση των χώρων εργασίας... Αυτή η αναδυόμενη εργατική δημοκρατία μέσω των συνεταιρισμών δεν υπάρχει μόνο στην αγροτική παραγωγή, αλλά και στην πώληση των προϊόντων…”
“Η μετατόπιση προς μια πιο οικολογικά βιώσιμη αγροτική παραγωγή κατέληξε στο να γίνουν τα υγιεινά βιολογικά προϊόντα τα πιο διαθέσιμα και φθηνά τρόφιμα για τους Κουβανούς. Λόγω του αμερικανικού αποκλεισμού, τα επεξεργασμένα τρόφιμα είναι πιο ακριβά και όχι εύκολα διαθέσιμα. Αυτή η πραγματικότητα έρχεται σε έντονη αντίθεση με την πραγματικότητα στις πλούσιες καπιταλιστικές χώρες, όπως οι ΗΠΑ και ο Καναδάς, όπου οι αγροβιομηχανίες που επιδοτούνται αδρά από το κράτος πλημμύρισαν την αγορά με φθηνά, ανθυγιεινά, επεξεργασμένα τρόφιμα , ενώ τα εναλλακτικά βιολογικά είναι ακριβά και δεν μπορούν να αγοραστούν εύκολα. Οι συνέπειες αυτής της κατάστασης όσον αφορά τις ΗΠΑ είναι τα υψηλά επίπεδα παχυσαρκίας, ο ζαχαρώδης διαβήτης και οι νόσοι της καρδιάς”.


Είτε το αποκαλέσει κανείς σοσιαλισμό φιλικό στην επιστήμη της Γης ή ίσως ακόμη και επιστημονικό σοσιαλισμό της Γης, κάποια από τη δύναμή του την άντλησε εμφανώς και ουσιαστικά από τον αποκλεισμό που επέβαλαν οι ΗΠΑ στην Κούβα [μάλλον από τη μη υποχώρηση μπροστά σε πολύ δυσμενείς συνθήκες].


Ο σοσιαλισμός ως βάση της βιωσιμότητας 

Το δεύτερο πράγμα που λείπει από το άρθρο του Γκούντραμ είναι το πολύ βασικό γεγονός ότι η Κούβα δεν οφείλει τα επιτεύγματά της απλώς στο ότι θέτει ως προτεραιότητα το κοινό καλό πάνω από το ιδιωτικό κέρδος, αλλά μάλλον το ότι απέρριψε και ανέτρεψε τον καπιταλισμό, το σύστημα του ιδιωτικού κέρδους, πριν από μισό αιώνα. Ο οικο-αγροκαλλιεργητής Ρομπέρτο Πέρες λέει στον Λιτς ότι η Κούβα έθεσε τις βάσεις για μια περιβαλλοντικά βιώσιμη κοινωνία “όταν η επανάσταση πήρε υπό τη δική της κυριαρχία τους πόρους της χώρας, ιδίως τη γη και τα ορυκτά… Δεν μπορείς να σκεφθείς καν τη βιωσιμότητα – την ανάπτυξη χωρίς εξάντληση ή καταστροφή φυσικών πόρων" , εξηγεί ο Πέρες, “ αν οι πόροι σου είναι στα χέρια ξένης χώρας ή στα χέρια ιδιωτών. Ακόμη και χωρίς να το ξέρουμε, δημιουργήσαμε τις βάσεις της βιωσιμότητας”.

Αυτό είναι πολύ κρίσιμο ζήτημα. Όπως παρατήρησε, πέρσι, ο μαρξιστής συγγραφέας από τη Νέα Υόρκη Λούις Πρόγιεκτ, ο “καπιταλισμός και η καπιταλιστική πολιτική πρέπει να ξεπεραστούν για να επιβιώσουν η ανθρωπότητα και η φύση. Από τη στιγμή που θα εξαλειφθεί το κίνητρο του κέρδους, ανοίγει η πόρτα για την ορθολογική χρήση των φυσικών πόρων για πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία. Το πώς θα κάνουμε χρήση αυτών των πόρων θα εμποτιστεί από την κατανόησή μας ότι το αποτέλεσμα το κυβερνά η λογική και όχι τα τριμηνιαία κέρδη. Η εναλλακτική”, μας υπενθυμίζει ο Πρόγιεκτ, “είναι μια κάθοδος στη βαρβαρότητα, αν όχι στην πλήρη εξαφάνιση”. 


Άστοχη ιμπεριαλιστική αλαζονεία

Το τρίτο πράγμα που λείπει από το σχόλιο του Γκούντραμ είναι η αίσθηση του απερίφραστα αλαζονικού, ανόητου και ιμπεριαλιστικού παραλογισμού του Μπαράκ Ομπάμα που πήγε στην Κούβα για να κάνει διαλέξεις στους ανθρώπους για τη δημοκρατία, την ελευθερία και το πώς θα δημιουργήσουν μια αγαθή κοινωνία. Τι, μια κοινωνία σαν αυτή των ΗΠΑ; Αλήθεια;

Οι ΗΠΑ ... πρωτεύουσα του κόσμου στα μαζικά κάτεργα, τόπος του 25% των φυλακισμένων όλου του κόσμου, ένα “ένοπλο τρελοκομείο” (όπως αναφέρει ο Γκρεγκ Πάλαστ), μια χώρα όπου το 1% κατέχει περισσότερο πλούτο από το 90%, οι 6 κληρονόμοι της επιχείρησης Wal-Mart κατέχουν τόσο πλούτο όσο το εισοδηματικά κατώτερο 42%, όπου οι πολιτικοί και η πολιτική βρίσκονται υπό τη στενή εποπτεία μιας μη εκλεγμένης και διαπλεκόμενης δικτατορίας του χρήματος και της ιμπεριαλιστικής εξάπλωσης. Όπου μια πλουτοκρατική ολιγαρχία κυβερνά με πλήρη αδιαφορία για την κοινή γνώμη. Όπου ο παγκόσμιος οικοκτόνος καπιταλισμός έχει τα ηγετικά του χρηματοπιστωτικά και προπαγανδιστικά κέντρα. Όπου ο πλούτος του μέσου νοικοκυριού λευκών είναι 13 φορές μεγαλύτερος από τον πλούτο του μέσου νοικοκυριού μαύρων, πάνω από 16 εκατομμύρια παιδιά (το 22% όλων των παιδιών στις ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένου του 38% των μαύρων παιδιών) ζουν κάτω από το επίπεδο φτώχειας που ορίζει το κράτος και το οποίο είναι διαβόητα ανεπαρκές. Μια χώρα όπου τα δημοτικά συστήματα ύδρευσης είναι γεμάτα με δηλητηριώδη μόλυβδο, οι υποδομές καταρρέουν, η ρύπανση εξαπλώνεται, τα σχολεία υποχρηματοδοτούνται και παραλύουν τη σκέψη, ο δημόσιος διάλογος είναι απελπιστικά υποβαθμισμένος, κυριαρχούν ο ρατσιστικός διαχωρισμός και η ρατσιστική συγκέντρωση της φτώχειας και της ανεργίας (στα γκέτο των μαύρων, στις περιοχές των ιθαγενών και στις γειτονιές των Λατίνων) . Όπου ένας στους τρεις μαύρους φορτώνεται με το εφ΄ όρου ζωής εξοντωτικό στίγμα του ποινικού μητρώου, οι πολιτικοί και η όχι και τόσο “δημόσια” πολιτική αγοράζονται και πουλιούνται όπως κάθε άλλο εμπόρευμα, ... Όπου το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού κρατιέται σε μια αξιοθρήνητη και επικίνδυνη κατάσταση αποβλάκωσης και άγνοιας για την ιστορία, τα τρέχοντα γεγονότα και πολλά άλλα. Όπου οι βίαιοι θάνατοι (τα μεγαλύτερα στον κόσμο ποσοστά ανθρωποκτονιών και αυτοκτονιών) αφθονούν, τα όπλα μαζικής δολοφονικής επίθεσης σκόπιμα διατίθενται ευρέως και παντού, οι διανοητικές ασθένειες εξαπλώνονται. Όπου οι φυσικοί πόροι απογυμνώνονται και καταστρέφονται. Όπου οι θέσεις εργασίας που εξασφαλίζουν αξιοπρεπή ζωή εξαφανίζονται μαζικά και ενδημούν η εμπορευματοποιημένη μαζική αποξένωση και η πωρωμένη ανομία, η κατάχρηση ουσιών και η παχυσαρκία αποτελούν επιδημία, η οικονομικά ανασφάλεια είναι διάχυτη, ο μισός πληθυσμός είναι φτωχός ή σχεδόν φτωχός, τα τρόφιμα δηλητηριάζονται συστηματικά στα χωράφια, στα εργοστάσια, στα εταιρικά εργαστήρια, στη μεταφορά, στις αποθήκες, στα εστιατόρια και στα σούπερ μάρκετ ... Μια χώρα όπου παραπάνω από τις μισές κατ΄ έτος ψηφιζόμενες ομοσπονδιακές δαπάνες διοχετεύονται στη διατήρηση μιας γιγαντιαίας πολεμικής μηχανής και μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας -- και  ισοδυναμούν με το μισό των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών. Όπου δεν μπορείς να δεις ούτε τα τρία τελευταία λεπτά ενός κολεγιακού τουρνουά χωρίς να διακόπτεται από δεκάλεπτες διαφημίσεις μαζικού καταναλωτισμού. 

Αυτή είναι η χώρα που νομίζει ότι θα πει στους Κουβανούς, ή σε όποιους άλλους, πώς να κατακτήσουν τη δημοκρατία, την ελευθερία και μια αξιοπρεπή κοινωνία; Σοβαρά; 


Ο αγγελιοφόρος της ελευθερίας

Και ποιος είναι ο  αγγελιοφόρος της ελευθερίας; Ναι, ο  Μπαράκ Ομπάμα , που σαν γλοιώδης πωλητής μεταχειρισμένων αυτοκινήτων κέρδισε το βραβείο της χρονιάς των διαφημιστικών εταιρειών για την εκλογική καμπάνια του το 2008, καθώς εισήλθε στον Λευκό Οίκο πάνω σ΄ ένα κύμα ελπίδας για προοδευτική αλλαγή, αλλά στη συνέχεια έδωσε στη χώρα (όπως προειδοποιούσε μια οδυνηρά μικρή ομάδα αριστερών διανοουμένων και αγωνιστών που ήταν “κομμένοι” για ιδεολογικούς λόγους από τα κατεστημένα αμερικανικά ΜΜΕ) αυτό που ο Γουίλιαμ Γκρέιντερ [“ Obama Told Us To Speak Out, But Is He Listening?"-- 2009] αποκάλεσε “σταράτο μάθημα για το τι σημαίνει εξουσία”, για το ποιος είναι και ποιος δεν είναι. 

Παρακολουθούσαν [οι Αμερικανοί], έγραφε ο Γκρέιντερ στο παραπάνω άρθρο, “ την Ουάσιγκτον να τρέχει να σώσει τα χρηματοπιστωτικά συμφέροντα που είχαν προκαλέσει την καταστροφή. Έμαθαν ότι η κυβέρνηση είχε πάρα πολλά χρήματα για να ξοδέψει – όταν το ήθελαν οι κατάλληλοι άνθρωποι”. Και λίγα να ξοδέψει για όλους εμάς τους υπόλοιπους , τους λάθος ανθρώπους, που σύντομα έγιναν γνωστοί ως το “99%”, και οι οποίοι έμειναν με το ερώτημα: “Πού είναι η δική μας διάσωση;” 

Ναι, ο Μπαράκ Ομπάμα, αυτός που με το αηδιαστικό βιβλίο της καμπάνιας του του 2006 "The Audacity of Hope" επέκρινε τον “αριστερίζοντα λαϊκιστή” Ούγκο Τσάβες διότι πίστευε ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες “έπρεπε να αντισταθούν στις προσπάθειες της Αμερικής να επεκτείνει την ηγεμονία της” και γιατί θα τολμούσαν –φανταστείτε-- να “πάρουν τον δικό τους δρόμο ανάπτυξης”, απορρίπτοντας ασυγχώρητα “ τα ιδανικά των ελεύθερων αγορών και της δημοκρατίας”.

Ο Ομπάμα έδειξε πόσο βαθιά πίστευε στη δημοκρατία για τη Λατινική Αμερική όταν την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2009 ο ίδιος και η υπουργός του επί των Εξωτερικών Χ. Κλίντον στήριξαν το καταστροφικό πραξικόπημα της Δεξιάς και των επιχειρηματιών που ανέτρεψε τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση του, αριστερών προσανατολισμών, προέδρου Μανουέλ Ζελάγια στην Ονδούρα. 

Όπως ελπίζει ο Ομπάμα, το μάθημα που έδωσε για το τι σημαίνει εξουσία της άρχουσας τάξης θα ολοκληρωθεί με την τελική έγκριση από το Κογκρέσο της ακραία αυταρχικής και υπέρ των μεγάλων εταιρειών Εμπορικής Συμφωνίας των Χωρών του Ειρηνικού – μνημείο ανεξέλεγκτης παγκόσμιας δύναμης των πολυεθνικών και δυνητικά μοιραίο πλήγμα στην ικανότητα της ανθρωπότητας να αντιστρέψει την περιβαλλοντική καταστροφή.

[...]

Ο σκοπός παραμένει ο ίδιος: εάν ο Ομπάμα τα καταφέρει 

Το τέταρτο πράγμα που λείπει από την αναπάντεχα προοδευτική στήλη του Γκούντραμ είναι γιατί ο νεοφιλελεύθερος αυτοκράτορας Ομπάμα πήγε στην Κούβα. Δεν μπορώ να πω τίποτε καλύτερο από αυτό που είπε ο Γκάρι Λιτς (http://www.counterpunch.org/2016/03/24/obamas-cuba-visit-illustrates-us-arrogance/), γι΄ αυτό και παραθέτω απόσπασμα από το άρθρο του:

“Στην ομιλία του προς τον κουβανέζικο λαό στην Αβάνα, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δήλωσε, ΄έχω έλθει εδώ για να ενταφιάσω τα τελευταία υπολείμματα του Ψυχρού Πολέμου στην αμερικανική ήπειρο ...Προέτρεψα τους λαούς της Βόρειας και Νότιας Αμερικής να αφήσουν πίσω τους τις ιδεολογικές μάχες του παρελθόντος΄. Ωστόσο, ο Ομπάμα κατέστησε σαφές ότι η επιθυμία του να τερματίσει τον επί δεκαετίες οικονομικό αποκλεισμό του νησιού δεν εκπηγάζει από το ότι αποτελεί πολιτική εκφοβισμού μιας μικρής χώρας από την πιο ισχυρή καπιταλιστική χώρα του κόσμου, ούτε εκπηγάζει  από την  αντίδραση στην απόλυτη απανθρωπιά του αποκλεισμού, αλλά από την αναγνώριση πως η πολιτική αυτή απέτυχε να κατεδαφίσει το σοσιαλιστικό σύστημα της Κούβας και να την οδηγήσει ξανά στον καπιταλισμό. Στη συνέχεια, ο Ομπάμα αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ομιλίας του λέγοντας στους Κουβανούς ότι θα έπρεπε να ζουν σε μια δημοκρατία σαν αυτή των ΗΠΑ και σε μια καπιταλιστική οικονομία. Με άλλα λόγια, δεν έχει την πρόθεση να αφήσει πίσω “τις ιδεολογικές μάχες του παρελθόντος” . Απλά αλλάζει στρατηγική”.
 

Μην ξεγελιέστε: ο Ομπάμα εργάζεται για να αλλάξει τα μέσα και όχι τους σκοπούς της αμερικανικής πολιτικής έναντι της Κούβας. Ο σκοπός παραμένει ο ίδιος: κατάρρευση του κουβανέζικου σοσιαλισμού και επαναφορά του κυριαρχούμενου από τις ΗΠΑ καπιταλισμού, 90 μίλια έξω από τις ακτές της Φλόριντας. Όπως έγραψα στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης “εάν ο Ομπάμα τα καταφέρει, η Κούβα θα γίνει ένας σάπιος λάκκος εμπορευματοποιημένης αποξένωσης και οικοκτόνου ρύπανσης σε μια δυο δεκαετίες”. Η παχυσαρκία, ο διαβήτης και η κατάθλιψη θα εξαπλωθούν ραγδαία μαζί με τη χημική δηλητηρίαση του νερού, της γης του αέρα, των τροφίμων, η ανισότητα θα αυξηθεί κατακόρυφα και –ποιος ξέρει, αν όλα πάνε σύμφωνα με το σχέδιο-- ο μαζικός εγκλεισμός στις φυλακές, η αρπαγή της δημόσιας υγείας από τις εταιρείες και οι ατέλειωτες επιθετικές διαφημίσεις θα κατακλύζουν το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Οι μεγάλες φαρμακευτικές θα μπορούσαν πραγματικά να κάνουν γερή μπάζα. 

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα εξελιχθούν έτσι τα πράγματα. 

Πριν από ένα χρόνο, πήγα στην Κούβα για να μιλήσω ενάντια στα εταιρικά και εμπορικά ΜΜΕ των ΗΠΑ και έμεινα τρεις ημέρες στην Αβάνα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Η Κούβα με εντυπωσίασε ως η πιο υγιής, ευτυχής, ερωτική, μη αποξενωμένη, εγκάρδια κοινωνία που είχα την τύχη να συναντήσω. “Είναι γεμάτη από ζωή” σε πολλά επίπεδα. 

Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ ήταν σαν μια ψυχρολουσία εχθρότητας και αποξένωσης , μια εμβάπτιση στην ακραία ανισότητα όπου η υλική αφθονία ορισμένων έρχεται σε έντονη αντίθεση με την υλική στέρηση των πολλών μαζί με την αχαλίνωτη πνευματική και κοινωνική παρακμή όλων. Ήταν γεμάτες από θάνατο. 

Ένα πράγμα είναι πολύ σαφές: εμείς οι Αμερικανοί των ΗΠΑ και ο ιμπεριαλιστής πρόεδρός μας, της Γουόλ Στριτ, έχουμε ελάχιστα αν όχι τίποτε να πούμε στους Κουβανούς για το πώς να ζήσουν ή να οργανώσουν την κοινωνία τους.

Πηγή: http://www.counterpunch.org/2016/03/25/cuba-reflections-on-life-and-death/


Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου

Το Σάββατο 2 Απριλίου στις 19:00 στον φιλόξενο πολυχώρο Αντίδοτο, Παναγή Τσαλδάρη 209, Καλλιθέα, τοποθετούμε στο Ράφι το τελευταίο βιβλίο του Θωμά Σιδέρη*, Κανέλα από την Σμύρνη.
Πρόκειται για ένα κείμενο που μέσα στην δίνη των σημερινών πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων αποκτά έναν συγκινητικά επίκαιρο χαρακτήρα. Μέσα από την αφηγηματική σκοπιά της περιπετειώδους ζωής μιας γυναίκας φωτίζονται η συλλογική εμπειρία της προσφυγιάς αλλά και όψεις της κοινωνικής κατάστασης των γυναικών μέσα σε αυτήν.

Πληροφορίες για την εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου, εδώ

Το βιβλίο του Θωμά Σιδέρη, Κανέλα από την Σμύρνη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μπατσιούλας


Θωμάς Σίδερης (Thomas Sideris)

Ιστορικός Ερευνητής/Δημοσιογράφος/Συγγραφέας

Historical Reseacher/Journalist/Writer

Πολιτικές Επιστήμες & Δημόσια Διοίκηση, Παν/μιο Αθηνών 

(Political Science & Public Administration, Univercity of Athens)

ΠΜΣ "Ανθρωπογεωγραφία, Ανάπτυξη & Σχεδιασμός Χώρου", Παν/μιο Αιγαίου 

(Postgraduate Course: "Human Geography, Planning and Development of Space", Univercity of Aegean)

***
DIY και noise τέχνες

Cross-media αυτοσχεδιασμός

Εργαστήρια sound art

1 & 2 Απριλίου 2016

BOOZE
: TerminalStage
: Upstairs

Οι θόρυβοι μιας κοινωνίας έρχονται

πολύ πριν τις υλικές συγκρούσεις της

Electric Nights 2016 – Promo Video:

https://youtu.be/vP8ewDBEprE

H Medea Electronique σε συνεργασία με το ΒOOZE, διοργανώνει για 4η χρονιά το φεστιβάλ ζωντανής πειραματικής ηλεκτρονικήςμουσικής«Electric Nights». Σε αυτό το μοναδικό δρώμενο, παράγει με ισχυρή δημιουργική ενέργεια ένα πρόγραμμα καινοτόμου ηχητικού και μουσικού αυτοσχεδιασμού. Τακτικοί καλεσμένοι της Medea Electronique από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που ασχολούνται με την πειραματική ηλεκτρονική μουσική, τον θόρυβο, τις DIY μουσικές δραστηριότητες και την avant garde, συμπράττουν επί σκηνής, σε performances ηλεκτρονικής μουσικής.

Ένα πρωτοποριακό long trip, διεύρυνσης οριζόντων, στα όρια τέχνης και επιστήμης. Ένα από τα λιγοστά εγχώρια φεστιβάλ για την τέχνη και την τεχνολογία του ήχου, όπου παρουσιάζονται οι δυναμικές παρουσίες της ηλεκτρονικής σκηνής που υπόγεια ρέουν στην πόλη και στο εξωτερικό. Ένα φεστιβάλ-πλατφόρμα, όπου συγκροτημένος διάλογος και βήμα παρουσίασης της σύγχρονης έρευνας για την τεχνολογία του ήχου και της μουσικής στήνεται. Διεθνώς άλλωστε, εδώ και κάποια χρόνια ο προβληματισμός προσανατολίζεται όλο και περισσότερο στον αναξιοποίητο-σε σχέση με την εικόνα και τις τεχνολογίες της-ήχο.

Πάνω απ’ όλα το Electric Nights παρουσιάζει ένα καλλιτεχνικό πρόγραμμα πρωτοποριακό, σε διάλογο με τη σύγχρονη έρευνα για τη μουσική.

Στη φετινή του έκδοση το «ElectricNights» εισάγονται δύο εργαστήρια μουσικής τεχνολογίας. Το πρώτο αφορά τη σύνθεση ήχου και αλγοριθμικής μουσικής με το περιβάλλον προγραμματισμού SuperCollider (εισηγητής: Μαρίνος Κουτσομιχάλης), ενώ το δεύτερο τη δημιουργία αυτοσχέδιων (DIY) μουσικών ηλεκτρονικών κατασκευών (εισηγητής: Ανδρέας Μονόπωλης).

Στο φετινό line-up καλλιτέχνες με διαφορετικές καταβολές, και ερευνητές συμπράττουν στο Booze, και παρουσιάζουν το οπτικοακουστικό τους αλφάβητο, με ενοποιητικό στοιχείο τη διάθεση για αυτοσχεδιασμό και πειραματισμό, διευρύνοντας έτσι τα όρια της τέχνης και της μουσικής.

Line-up (με αλφαβητική σειρά):

• Γιάννης Αναστασάκης – Jannis Anastasakis (GR)
  
  
• Asabe Ensemble (Αll Sounds Are Born Equal) (GR)
  
  
• Μιχάλης Βαρδάκας - Michalis Vardakas (GR)
  
  
• Κωνσταντίνος Βασιλάκος – Konstantinos Vasilakos (GR)
  
  
• Carlos Garate (ES/UK)
  
  
• Gaëtan Gromer – Philippe Boisnard (FR)
  
  
• Άκης Δαούτης – Akis Daoutis (GR
  
  
• Dushume (UK)
  
  
• formuls (UK)
  
  
• Θεόμνη – Theomni (GR)
  
  
• Αγγελική Καράμπελα - Angeliki Karampela (GR)
  
  
• Γιάννης Κοτσώνης – Yannis Kotsonis (GR)
  
  
• Khora (GR)
  
  
• Mats Lindström (SE)
  
  
• Alyssa Moxley (USA)
  
  
• Dirar Kalash (PSE/NL)
  
  
• Luca Nasciuti (IT/UK)
  
  
• Oaes (GR/UK)
  
  
• Obstructions (UK)
  
  
• OMG this is flawless (GR)
  
  
• Scizhic InzC (GR)
  
  
• Παναγιώτης Σιμσίρογλου - Panagiotis Simsiroglou (GR)
  
  
• Γιώργος Στεφάτος – Giorgos Stefatos (GR)

***
Για τη Medea Electronique:

Με ένα υφέρπον λογοπαίγνιο – μεταξύ Μήδειας και Media (από τα νέα μέσα) - η Medea Electronique ιδρύθηκε το 2006, και απαρτίζεται από δημιουργούς που μοιράζονται τη διάθεση για πρωτοπορία, κινούμενοι στον ευρύτερο χώρο της σύγχρονης τέχνης. Ενεργοί σε τομείς όπως η μουσική, η κινούμενη εικόνα, η ζωγραφική, τα πολυμέσα, η ρομποτική, οι διαδραστικές τεχνολογίες και η παραγωγή πολυμεσικών εκδηλώσεων, τα μέλη της ομάδας συγχωνεύουν ξεχωριστά πεδία έρευνας και πρακτικής σε μια προσπάθεια ανάπτυξης ενός ιδιαίτερου ύφους. Η δραστηριότητα της Medea Electronique συμπεριλαμβάνει σύγχρονες θεατρικές παραστάσεις, πειραματικά οπτικοακουστικά δρώμενα, συνθέσεις ηλεκτροακουστικής μουσικής. Παράλληλα, από το 2009 η Medea Electronique διοργανώνει το 10ήμερο καλλιτεχνικό residency «Koumaria» στη Σελλασία Σπάρτης, θεωρούμενο ως ένα από τα καλύτερα σε διεθνές επίπεδο στον τομέα της new media art και της αυτσοχεδιαστικής πρακτικής. Αρκετά από τα μέλη της Medea Electronique συνδυάζουν την καλλιτεχνική δημιουργία με την ακαδημαϊκή έρευνα.

Δουλειά της έχει παρουσιαστεί στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στο Μουσείο Μπενάκη, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών, στο Βυρσοδεψείο, στο Booze σε φεστιβάλ και διοργανώσεις.

Το έργο της «Soundscapes Landscapes» (Οπτικοακουστικός περίπατος στη γειτονιά του Νέου Κόσμου), παρουσιάζεται αυτό το διάστημα στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Για τα εργαστήρια:

«Εργαστήριο Σύνθεσης Ήχου και Αλγοριθμικής Μουσικής με SuperCollider»

Με το Μαρίνο Κουτσομιχάλη, 2 Απριλίου, 11:00

Το Super Collider έχει καθιερωθεί ίσως ως το πιο ισχυρό περιβάλλον συντακτικού προγραμματισμού για αλγοριθμική μουσική, σύνθεση ήχου και ψηφιακή επεξεργασία σήματος σε πραγματικό χρόνο. Προσφέρει και μια πανίσχυρη γεννήτρια σύνθεσης ήχου αλλά και μια τελευταίας τεχνολογίας δυναμική object-oriented γλώσσα προγραμματισμού. Χρησιμοποιείται ευρέως από καλλιτέχνες και ερευνητές ανά τον κόσμο.

Το εργαστήριο θα πραγματοποιηθεί σε δύο μέρη: το πρώτο θα αποτελέσει ένα crash course στο SuperCollider και τον αντικειμενοστραφή προγραμματισμό γενικότερα και το δεύτερο μια άτυπη εισαγωγή σε πιο προχωρημένα θέματα όπως αλγοριθμική/παραγωγική μουσική, τον σχεδιασμό GUI και ψηφιακών οργάνων, το live coding και την ψηφιακή σύνθεση ήχου. Το εργαστήριο απευθύνεται σε ερευνητές, μουσικούς, καλλιτέχνες και γενικότερα σε θιασώτες της τεχνολογίας που επιθυμούν να εξερευνήσουν τα ψηφιακά μέσα και εργαλεία. Δεν απαιτείται προηγούμενη εμπειρία προγραμματισμού ή ιδιαίτερες άλλες γνώσεις. 

Κόστος συμμετοχής: 30ευρώ.

Ο Μαρίνος Κουτσομιχάλης (καλλιτέχνης, ερευνητής και προγραμματιστής) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981 και έκτοτε ζει και έργαζεται σε διάφορες πόλεις. Έχει συνεργαστεί με διάφορα ερευνητικά κέντρα, ακαδημίες και project spaces ανά το κόσμο και έχει παρουσιάσει την δουλειά του διεθνώς σε σημαντικά μουσεία, φεστιβάλ και μπιενάλε, καθώς και σε βιομηχανικούς/underground χώρους, επιστημονικά συνέδρια, εκκλησίες και ανεξάρτητες γκαλερί. Έχει εργαστεί ως ερευνητής στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο και έχει διδάξει στο πανεπίστήμιο του Wolverhampton, το ΤΕΙ Κρήτης και το Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής Έρευνας. Είναι υπεύθυνος για δεκάδες εργαστήρια γύρω από θέματα τέχνης/τεχνολογίας ανά τον κόσμο. Είναι κάτοχος Master στην Σύνθεση με Ψηφιακά Μέσα από το πανεπιστήμιο του Γιόρκ και διδακτορικού στον Ήχο και την Media Art από το πανεπιστήμιο DeMonfort. Είναι ο συγγραφέας του βιβλίου Mapping and Visualization with SuperCollider. – Περισσότερα: www.marinoskoutsomichalis.com

«Εργαστήριο δημιουργίας αυτοσχέδιων (DIY) μουσικών ηλεκτρονικών κατασκευών»

Με τον Ανδρέα Μονόπωλη-MOCM, 2 Απριλίου, 11:00

Το εργαστήριο εστιάζει στις βασικές τεχνικές της παραποίησης κυκλωμάτων (circuit-bending), την προτυποποίηση (prototyping) και την δημιουργία lo-fi μουσικών οργάνων (junk instrument philosophy) καθώς παράλληλα αυτά τα DIY sound modules καταφέρνουν και ανοίγουν μοναδικές δυνατότητες δημιουργίας και πειραματισμού

Το workshop απευθύνεται σε αρχάριους και όχι μόνο. Ενώ οι συμμετέχοντες θα φύγουν από το εργαστήριο κρατώντας το δικό τους.. bended toy!

Κόστος συμμετοχής: 30 ευρώ

Ο Ανδρέας Μονόπωλης γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1976. Δραστηριοποιείται στο χώρο της μουσικής τεχνολογίας, οργάνωσης εκδηλώσεων, πολυμορφικών καλλιτεχνικών δρώμενων.

Εκτός από την μουσική, η καλλιτεχνική του παρόρμηση διαλέγει πότε την εικόνα ή την ύλη για να εκφραστεί ενώ πολλές φόρες εμφανίζεται και ως MoCM. Το MoCM (Monopolis custom made) είναι ένα εργαστήριο δημιουργίας πρωτότυπων ηλεκτρονικών – χειροποίητων κατασκευών. Το MoCM δημιουργήθηκε αρχικά από ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση και εξελίχθηκε ως μια παράπλευρη δραστηριότητα του. Από την εφηβική ακόμη ηλικία ασχολείται με τις χειροποίητες κατασκευές. Οι έννοιες του DIY, Circuit-Bending’s, Jung Instrumentarium και prototyping, έρχονται αργότερα για να συμβάλλουν στην ανάπτυξη μας φιλοσοφίας και στη δημιουργική έκφραση μέσα από τις κατασκευές. Οι επιρροές από την μουσική και τεχνολογική εξέλιξη φέρνουν σε πρώτο πλάνο την ενασχόληση με την ηλεκτρονική μουσική, ενώ η σύνθεση και η ζωντανή εκτέλεση συμβάλλουν προς ττη διέγερση της έρευνας, του πειραματισμού και τη δημιουργία νέων ηχητικών καταστάσεων. – Περισσότερα: http://www.monopolis.gr.


Electric Nights 2016 ●ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Medea Electronique

www.medeaelectronique.com

ΒΟΟΖΕ

:Terminal Stage & :Upstairs

Κολοκοτρώνη 57, Αθήνα

Τηλ: 211 40 53 733

http://www.boozecooperativa.com/

Ημερομηνίες & Ώρες:

Παρασκευή 1 & Σάββατο 2 Απριλίου

Ώρα έναρξης: 21:00

*Το τελευταίο live act κάθε βράδυ θα ξεκινά στις 02.00, και θα διαρκεί περίπου μία ώρα.

Τιμή εισιτηρίου:

Ημερήσιο εισιτήριο: 5€

Ενιαίο εισιτήριο: 8€ (για τις δύο μέρες)

*Οι τιμές των εισιτηρίων αφορούν μόνο τα live acts και όχι τα εργαστήρια.

Πληροφορίες – Κρατήσεις για τα εργαστήρια:

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Electric Nights 2016 – Promo Video:
https://youtu.be/vP8ewDBEprE

Υλικό από προηγούμενες διοργανώσεις του Electric Nights:
https://vimeo.com/album/2187539

https://www.facebook.com/events/597426897084297/ 

***

Αναλυτικά, οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες:

Γιάννης Αναστασάκης – Jannis Anastasakis (GR)

Ο Γιάννης Αναστασάκης ξεχωρίζει για την ιδιαίτερή του προσέγγιση στην κιθάρα, την οποία αντιμετωπίζει ως γεννήτρια πρωτότυπων και ατμοσφαιρικών ήχων καθώς και για την ενασχόλησή του με τα εφέ (είναι o σχεδιαστής και κατασκευαστής των JAM pedals). Η μουσική του είναι ένα κράμα ambient και ψυχεδέλειας που ισορροπεί μεταξύ μελωδίας και θορύβου, ξεπερνώντας πολλές φορές τα «επιτρεπτά» όρια. Ιδρυτής του οπτικο-ακουστικού project «Elektronik Meditation». Στο Electric Nights 2016 παρουσιάζει την τελευταία του δουλειά με τίτλο «Plague», όπου κύριο χαρακτηριστικό είναι η απουσία της κιθάρας, η γείωση ως πηγή ήχου και η ζωντανή επεξεργασία της μέσα από τα εφέ.

Περισσότερα: www.jannisanastasakis.com

Asabe Ensemble (Αll Sounds Are Born Equal) (GR)

Το AsabeEnsemble είναι μετεξέλιξη του κουϊντέτου FETA και αποτελεί τον κορμό του Συνόλου LiveElectronics του Τμήματος Μουσικών Σπουδών στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Αποτελείται από φοιτητές και διδάσκοντες (Αλέξανδρος Αγγελάκης, Κώστας Καλέμος, Θεόδωρος Λώτης, Βασίλης Τοτόσης) θεωρεί όλους του ήχους και όλες τις ηχητικές πηγές ισάξιες και ασχολείται κυρίως με δομημένους και διαισθητικούς αυτοσχεδιασμούς που συχνά περιλαμβάνουν και την τέχνη της εικόνας. Με βάση το νησί της Κέρκυρας, δραστηριοποιείται τα τελευταία 5 χρόνια δίνοντας συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Περισσότερα: https://youtu.be/jChdrIpXGLA

Μιχάλης Βαρδάκας - Michalis Vardakas (GR)

Δουλεύει σχεδόν αποκλειστικά με το super collider για τη σύνθεση ηλεκτρονικής μουσικής, χορευτικής συνήθως. – Περισσότερα: https://soundcloud.com/

Κωνσταντίνος Βασιλάκος – Konstantinos Vasilakos (GR)

Συνθέτης και ερευνητής ηλεκτροακουστικής μουσικής. Μέλος του Birmingham Ensemble for Electroacoustic Research (BEER), ερευνητική ομάδα για τη διαδικτυακή εκτέλεση μουσικής και τον δυναμικό προγραμματισμό αλγορίθμων σύνθεσης ήχου σαν μέσω αυτοσχεδιασμού. Τελευταίο του έργο είναι το “Dark Matter”, το οποίο υλοποιεί την ηχοποίηση και μουσικοποίηση δεδομένων του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων, του μεγαλύτερου και πολυπλοκότερου επιταχυντή σωματιδίων παγκοσμίως. Το έργο αποτελεί συνεργασία μεταξύ του Art@CMS πρότζεκτ του CERN και του BEER ensemble. Αυτόν το καιρό εργάζεται στο Μητροπολιτικό Κολέγιο της Αθήνας όπου διδάσκει μουσική τεχνολογία και διαδραστικά μέσα για τη σύνθεση ήχου με υπολογιστές. – Περισσότερα: https://konstantinosvasilakos.wordpress.com/


Carlos Garate (ES/UK)

ΖεικαιεργάζεταιστοΛονδίνο, όπουμελετάτη sound art στο London College of Communication. Ερευνά τον ήχο, τόσο θεωρητικά, όσο και μέσα από την καλλιτεχνική πρακτική του, δουλεύει κυρίως με τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα και τις υπόγειες δονήσεις, για να χτίσει μουσικές παραστάσεις και εγκαταστάσεις.

Περισσότερα:https://soundcloud.com/carlos-g-rate

Gaëtan Gromer – Philippe Boisnard (FR)

Ο Gaëtan Gromer συνθέτει μουσική για θεατρικά και οπτικοακουστικό έργα, δημιουργεί ηχητικές εγκαταστάσεις και παραστάσεις, όπου τα live electronics του επιτρέπουν να δημιουργήσει σε πραγματικό χρόνο μουσική από διάφορες και μερικές φορές στιγμιαίες πηγές ήχου. Γοητευμένος από τη διεπιστημονικότητα, συμπράττει με άλλους καλλιτέχνες, εν προκειμένω εμφανίζεται μαζί με τον Philippe Poisnard. Είναι ένας από τα βραβευθέντες του Ευρωπαϊκού Βραβείου για την ψηφιακή τέχνη Imagina Atlantica 2012 (Aνγκουλέμ, Γαλλία), ενώ έχει γράψει το soundtrack της ταινίας μικρού μήκους “Juste l'embrasser” από τον Samuel Henry, το οποίο κέρδισε το βραβείο της SABAM στo Διεθνές Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου στις Βρυξέλλες το 2008. – Περισσότερα: www.gaetangromer.com



Άκης Δαούτης – Akis Daoutis (GR)

Από το 1986 εργάζεται στο σύστημα της Πολυαγωγίας. Το πρώτο του έργο “Crystal Forest” για μαγνητοταινία είναι φτιαγμένο στο σύστημα της πολυαγωγίας (UPIC) του ΚΣΥΜΕ και χρησιμοποιεί ως αρχική πηγή ήχους κρυστάλλων. Η επόμενη σύνθεση του “Solar Rain” (1987) παρουσιάστηκε στο 15ο Φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής, στην Μπουρζ της Γαλλίας και το 1988 το έργο του “Into the Light”  προκρίθηκε από την διεθνή επιτροπή για τις Παγκόσμιες Μουσικές Ημέρες 1988 του Χονγκ-Κονγκ. Παράλληλα με την ηλεκτρονική μουσική έχει γράψει τραγούδια σε ύφος φανκ, ροκ και ρέγκε αλλά και μουσική για θέατρο και κινηματογράφο. – Περισσότερα: https://myspace.com/daoutis/




Dushume (UK)

Ο Dushume, ή αλλιώς Amit D Patel, είναι καλλιτέχνης της noise μουσικής, από το Λέστερ, με ενδιαφέρον στη μείξη ασιατικών υπόγειων-underground ήχων με την ηλεκτροακουστική μουσική. Εξερευνά τα επηρεασμένα από την Ινδική μουσική live electronics, τις μεθόδους sampling, τις τεχνικές looping, ενώ χρησιμοποιεί DIY μέσα.


formuls (UK)

formuls είναι το algo-synth περιβάλλον performance; που δημιούργησε ο James Dooley, ψηφιακό καλλιτέχνης και coder με έδρα το Μπέρμπιγχαμ. Η δουλειά του κεντράρει στη δημιουργία “μετα-περιβάλλοντος” και φιλοξενείται διεθνώς σε φεστιβάλ. Επηρεασμένος από την επιστήμη της πολυπλοκότητας, τα έργα του βασίζονται στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ απλών στοιχείων που ενεργούν αυτόνομα και συνενώνονται για να παράγουν νέες μορφές. Πρόσφατα ολοκλήρωσε το διδακτορικό του δίπλωμα πάνω στα ηχητικά περιβάλλοντα. – Περισσότερα: www.formuls.co.uk

Θεόμνη – Theomni (GR)

Είναι ένα ντούο παλαίμαχων μουσικών, του κ. Γάρψα Χείδα και του κ. Άντρας Σπηλαίην που χρησιμοποιούν το όνομα της διάσημης αλεξανδρινής εταίρας του 3ου π.χ. αιώνα, σύγχρονης του Κτησίβιου, που εικάζεται ότι σχετίζεται με την τελειοποίηση της υδραύλεως τουλάχιστον όσο αφορά τις τονικές σχέσεις των παραγόμενων ήχων (βλ. την φιγούρα πίσω από την ύδραυλη στην εικόνα - που φαίνεται να είναι η μοναδική σωζόμενη απεικόνισή της). Ο κ. Χείδας είναι ιατρός γαστρεντερολόγος, σαξοφωνίστας και συνθεσαϊζερίστας. Ο κ. Σπηλαίην είναι μηχανικός ήχου και συνθέτης ζωντανής ηλεκτρονικής μουσικής, με καταγωγή από την Ουγκαρία, που χρησιμοποιεί έντονα το εφέ της αντήχησης στις συνθέσεις του (και για το λόγο αυτό από πολύ νωρίς πήρε το ψευδώνυμο Σπηλαίην - από το σπηλαιώδες).

Dirar Kalash(PSE/NL)

Η δουλειά του Dirar Kalash καλύπτει ένα ευρύ φάσμα μουσικών και ηχητικών πρακτικών με μια ποικιλία από πλαίσια σύνθεσης και αυτοσχεδιασμόυ. Η ερμηνευτική και συνθετική προσέγγιση του προς τα μουσικά όργανα, τις τεχνικές και την αισθητική είναι άκρως πολιτικού περιεχομένου, δεδομένου ότι αμφισβητούν τις διχοτομήσεις, τις ιεραρχίες, καιτη δυαδική λογική των νέων / παλιών και δυτικών / ανατολικών εργαλείων του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού και της ηγεμονίας. Οι μέθοδοι που χρησιμοποιεί βασίζονται στην έρευνα του στις διασταυρώσεις και τις σχέσεις της μουσικής και του ήχου με άλλα πλαίσια, όπως ηγλώσσα, η αρχιτεκτονική, τα μαθηματικά, οι εικαστικές τέχνες, οι κοινωνικές και ανθρωπιστικές επιστήμες. Έδρα του σήμερα είναι η Χάγη, όπου ολοκληρώνει τις μεταπτυχιακές σπουδές του στο Ινστιτούτο Sonology.


Αγγελική Καράμπελα - Angeliki Karampela (GR)

Ηλεκτρονική και ηλεκτροακουστική μουσική, η αισθητική του ήχου, DIY synths από παλιά keybards και παιχνίδια. Χρησιμοποιεί κυρίως το SuperCollider, στον κώδικα του οποίου ενσωματώνει δικά της ηχοτόπια, samples και ηχογραφήσεις από DIYsynths (circuitbentoldkeyboards). Τα βασικά της ενδιαφέροντα περιλαμβάνουν τιςς συχνότητες που κυμαίνονται είτε πολύ ψηλά είτε πολύ χαμηλά στο ακουστό φάσμα, ο θόρυβος, το πώς αυτά συνδυάζονται με πιο συγκεκριμένους ήχους, όπως τα διάφορα fieldrecordings, και το πώς το συνολικό αποτέλεσμα αλληλεπιδρά με τον χώρο.


Γιάννης Κοτσώνης – Yannis Kotsonis (GR)

Noise/Sound Art, Αυτοσχεδιασμός, Drone

Κυκλοφορίες:"the shape of failures past" [2013, Granny Records], "Honey" [2011, organized music from thessaloniki], " 13​.​6​.​2013 (one day series)" [2013, Somehow Ecstatic, "Retroversion: Selected Recordings 2001-2004" [2010, memoryformat], Annick / Philomela [2009, Low Impedance], "Manichope Sessions 1" [2005, post-digital]. – Περισσότερα: https://soundcloud.com/


Khora (GR)

Οι Νίκος Κυριαζόπουλος, Στράτος Μπιχάκης και Άκης Σίνος δραστηριοποιούνται τα τελευταία χρόνια στο χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, με αρκετές εμφανίσεις σε χώρους και φεστιβάλ της Ελλάδας και του εξωτερικού. Μέσα από τη συνεργασία τους υπό το όνομα “Khora” φιλοδοξουν να εξερευνήσουν τη ρυθμική δυναμική των αναλογικών synthesizers. Η εμφάνισή τους στο Electric Nights 2016 θα είναι και η πρώτη παρουσίαση της κοινής δουλειάς τους.

Mats Lindström (SE)

Συνθέτης και μουσικός, ασχολείται κυρίως με live electronics, mixed media και τις οπτικές τέχνες. Η δουλειά του παρουσιάζεται συνεχώς σε συναυλίες, σε παραστάσεις χορού και θεάτρου, αλλά και ως εγκατάσταση ήχου ή radio art. Ως μηχανικός στη βιομηχανία ηλεκτρονικών ειδών, έχει σχεδιασει και κατασκευάσει μια σειρά από μοναδικά ηλεκτρονικά μουσικά όργανα και συσκευές. Είναι ο διευθυντής στούντιο του σπουδαίου Elektronmusikstudion (Electroacoustic Music in Sweden), του Σουηδικού Εθνικού Κέντρου για την ηλεκτρονική μουσική και τη sound art.


Alyssa Moxley (USA)

Ζει και εργάζεται στην Αθήνα, ενδιαφέρεται για της αφηγήσεις της ταυτότητας, του χώρου, του διαστήματος, μέσω του ήχου. Χρησιμοποιεί τεχνικές μικροφώνου, επιτόπιες συνεντεύξεις, τη μουσική σύνθεση, τον ψηφιακό και τον αναλογικό σχεδιασμό ήχου, για να δημιουργήσει λεπτομερείς ηχητικές παρεμβάσεις και περιβάλλοντα που σχετίζονται με τα δίκτυα της μνήμης και της διανομής της γνώσης. Έχει δημιουργήσει έργα μαζί με μουσικούς, εικαστικούς καλλιτέχνες, σκηνοθέτες, φωτογράφους, χορευτές, designers και σήμερα επιμελείται to Φεστιβάλ ήχου “Kinisi”. – Περισσότερα: www.alyssa-moxley.com


Luca Nasciuti (IT/UK)

Field recordings, noise music, σύνθεση, δραματουργία.

Συνθέτης ηλεκτρονικής μουσικής, επιμελητής τέχνης, με έδρα τη Γλασκώβη και το Λονδίνο. Το έργο του αφορά στα installations, το βίντεο και την performance. Είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Μουσική Σύνθεση στο Πανεπιστήμιο του Aberdeen. – Περισσότερα: www.lucanasciuti.com

Oaes (GR/UK) JimHault και Εύη Νάκου

Αυτοσχεδιαστικός ήχος, φλάουτο και liveelectronics. Ο JimHault με έδρα το Λονδίνο, έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε σημαντικές διοργανώσεις και χώρους στην Ευρώπη, τη Δανία και τις Η.Π.Α.,και η μουσικός και soundartist Εύη Νάκου είναι συνιδρύτρια της καλλιτεχνικής κολεκτίβας “ontoSonics”. Κάθε perforance τους είναι ένα στιγμιότυπο της εξέλιξης του συγκεκριμένου project, όπου μετρούν το πώς ένας ήχος αρχίζει, τελειώνει και μορφοποιείται στο χρόνο.




Obstructions (UK)

Λονδρέζικο ντουέτο των SimonCresswell και JimHoult, που χτίζει τα δικά του αλγοριθμικά εργαλεία για ζωντανή ηλεκτρονική μουσική. Η μουσική τους κατασκευάζεται μέσα από από τον συνεχή ηχητική μετασχηματισμό του διαλόγου ανθρώπου-μηχανής. Κάθε παράσταση είναι μια εξέλιξη των αλγορίθμων και της αυθόρμητης φύσης των ανθρώπων που αλληλεπιδρούν με αυτούς. – Περισσότερα: soundcloud.com/obstructions_uk




OMG this is flawless (GR)

Ο Βύρων Χριστοδούλου, ασχολείται με την Computermusic. Είναι ιδρυτικό μέλος, μαζί με την εικαστικό Μαργαρίτα Αθανασίου, της performance art πλατφόρμας Rita Sue (http://ritasue.work), επιμελητής της δισκογραφικής ετικέτας Felt Collective από το 2009 έως το 2014 – Περισσότερα: http://21912fe.co.uk

Scizhic InzC (Χάρης Βακ.) (GR)

Drones, θόρυβοι, xτύποι, βόμβοι και μπιπs. Βασικέs συνιστώσεs του παραγόμενου σήματοs είναι η φύση, η επιστήμη, το xάοs, η μαγεία, το pattern, το hacking, η αποδόμηση, ο επαναπρογραμματισμόs, η εξέλιξη, το yin και το yang, το lingam και το yoni.


Παναγιώτης Σιμσίρογλου - Panagiotis Simsiroglou (GR)

Ο Παναγιώτης Σιμσίρογλου επιδιώκει να προσεγγίσει την κατάσταση της σιωπής μέσω του ήχου. Τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα η αλληλεπίδραση του ήχου με τον χώρο καθώς και η επίδραση του στην νοητική και σωματική κατάσταση του ανθρώπου. Χρησιμοποιεί κυρίως ψηφιακά μέσα και περιβαλλοντικές ηχογραφήσεις.

Γιώργος Στεφάτος – Giorgos Stefatos (GR)

Αυτοδίδακτος μουσικός, που χρησιμοποιεί την ψηφιακή τεχνολογία  ως μέσο για την δημιουργία διαδραστικών οπτικοακουστικών παραστάσεων αναπτύσσοντας πολυμεσικές εφαρμογές  σε Max/Msp, jitter , Processing, C sound. Δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην κατασκευή ψηφιακών οργάνων που να μεταδίδουν στον εκτελεστή και τον ακροατή  την αίσθηση της αμεσότητας και της ελευθερίας που ενυάρχει στον αυτοσχεδιασμό με τα φυσικά όργανα. Είναι απόφοιτος του ΤΕΙ Μουσικής τεχνολογίας και Ακουστικής στο Ρέθυμνο, μέλος του ΕΣΣΗΜ και έχει συμμετάσχει σε συναυλίες και φεστιβάλ.

Περισσότερα: https://soundcloud.com/sinplin

Η ΕΡΤopen είναι εδώ!
Συνεχίζουμε στους 106,7 στα FM στην Αττική.
Καθώς και μέσω του διαδικτυακού ραδιοφώνου της ertopen.com .
Επίσης, το πρόγραμμά μας αναμεταδίδεται από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3 στη Βοιωτία, τη Φωκίδα, και την Βόρεια Πελοπόννησο και από τον ραδιοφωνικό σταθμό του Εργατικού Κέντρου της Εύβοιας στους 96,5 με το παρακάτω πρόγραμμα:


Ραδιοφωνικό Πρόγραμμα Δευτέρας 28-03-2016

Περισσότερα από 11 εκατομμύρια σπίτια σε όλη την Ευρώπη παραμένουν άδεια. Ο αριθμός αυτός είναι υπέρ-αρκετός για να στεγάσει όλους τους άστεγους της Ευρώπης. Αυτό προκύπτει από σχετική έρευνα που δημοσίευσε η εφημερίδα Guardian στο τέλος του προηγούμενου μήνα.

Στην Ισπανία υπάρχουν 3.400.000 σπίτια άδεια, ενώ από 2 εκατομμύρια υπάρχουν σε Γαλλία και Ιταλία. Την ίδια ώρα 1.8 σπίτια κατά μέσο όρο παραμένουν χωρίς κάτοικο στη Γερμανία και περισσότερα από 700.000 στο Ηνωμένο Βασίλειο.

«Είναι απίστευτο. Πρόκειται για τεράστιο αριθμό», λέει ο Ντέιβιντ Άιρλαντ, εκπρόσωπος της οργάνωσης Empty Houses στον Guardian. Σκοπός της οργάνωσης είναι να πιέσει, προκειμένου τα σπίτια αυτά να χρησιμοποιηθούν για τη στέγαση ανθρώπων που έχουν ανάγκη. «Τα σπίτια υπάρχουν για να ζουν άνθρωποι μέσα. Αν αυτό δεν συμβαίνει, τότε κάτι πάει πραγματικά στραβά στη στεγαστική αγορά», συμπληρώνει. Όπως προσθέτει, τα 11 εκατομμύρια άδεια σπίτια της Ευρώπης υπερκαλύπτουν τις ανάγκες μιας ηπείρου που αριθμεί λίγο περισσότερους από 4 εκατομμύρια αστέγους.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο Φρικ Σπίνεγουιν, διευθυντής του FEANTSA, μιας οργάνωσης που ασχολείται με τους άστεγους σε ολόκληρη την Ευρώπη. «Είναι σκάνδαλο. Χρειαζόμαστε απλά τα μισά προκειμένου να λύσουμε το πρόβλημα στέγης σε όλη την Ευρώπη».

Μόλις τον προηγούμενο μήνα, το Ευρωκοινοβούλιο πέρασε ψήφισμα που καλούσε την Κομισιόν να αναπτύξει στρατηγική για επίλυση του προβλήματος στέγασης στην Ευρώπη «χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση». Το ψήφισμα πέρασε με 349 ψήφους υπέρ και 45 κατά.

Η Ισπανία έχει τη θλιβερή πρωτιά στην Ευρώπη. Τα περισσότερα από τα σπίτια που σήμερα παραμένουν ακατοίκητα χτίστηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 2000, προκειμένου να στεγάσουν Βρετανούς και Γερμανούς σε παραθαλάσσιες περιοχές. Τελευταίες έρευνες στη χώρα καταδεικνύουν ότι υπάρχουν 3.400.000 άδειες κατοικίες, δηλαδή το 14% των περιουσιών όλης της Ισπανίας. Ο αριθμός των άδειων σπιτιών αυξήθηκε περισσότερο από 10% μέσα σε μια δεκαετία.

Στη Γαλλία οι τελευταίες επίσημες έρευνες δείχνουν ότι το 2012 υπήρχαν 2.400.000 άδεια σπίτια. Η Ιταλία αναμένεται να δώσει επίσημα στοιχεία το προσεχές καλοκαίρι, όμως σχετική έρευνα που έγινε στη χώρα υπολόγισε ότι ο αριθμός έφτανε το 2012 στα 2 εκατομμύρια ακατοίκητες οικοδομές.

Στην Πορτογαλία υπολογίζονται στις 735.000, ενώ στην Ελλάδα στις 300.000 και στην Ιρλανδία 400.000.

• Το κείμενο του Guardian εδώ

Δυσαρεστημένοι με το παρόν, ανασφαλείς για το μέλλον είναι οι Ελληνες «μιλένιαλ», όπως έχει επικρατήσει να αποκαλούνται σε διεθνείς έρευνες οι νέοι που γεννήθηκαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα.

Η ομπρέλα των «μιλένιαλ» ή αλλιώς «γενιά Υ» (generation Y) καλύπτει ευρύτατο ηλικιακό φάσμα. Από εκείνες και εκείνους που έχουν ήδη γιορτάσει αρκετά γενέθλια με το «3» μπροστά και μετράνε αρκετά χρόνια δουλειάς -ή ανεργίας- στην πλάτη τους μέχρι όσους μόλις ενηλικιώθηκαν και σπουδάζουν ή εισέρχονται στην αγορά εργασίας.

Μόνο που στην περίπτωση της Ελλάδας δεν εισέρχονται ελεύθερα, αλλά ψάχνουν μια χαραμάδα πρόσβασης σε ένα γκρίζο εργασιακό τοπίο, με καθηλωμένους μισθούς και υψηλή ανεργία, που πλήττει διπλά τους νέους και τριπλά τις νέες γυναίκες.

Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι όσοι γεννήθηκαν μετά το 1980 στην Ελλάδα αξιολογούν, σύμφωνα με την έρευνα παγκόσμιων τάσεων του Ινστιτούτου Pew (ερευνητικό κέντρο με έδρα την Ουάσινγκτον), την ανεργία -για την ακρίβεια την «έλλειψη ευκαιριών στην εργασία»- ως το μεγαλύτερο πρόβλημα, πάνω από το δημόσιο χρέος, την ψαλίδα πλούσιων-φτωχών, την ακρίβεια.

Αντίστοιχα, σε πρόσφατη στοχευμένη έρευνα της εταιρείας Pro Rata για τις αξίες και την πολιτική στάση της ελληνικής νεολαίας, το 60% των νέων 18-35 ετών σκέφτεται να αναζητήσει δουλειά στο εξωτερικό και το 6% το έχει ήδη κάνει.

Η υψηλή ανεργία και η μετανάστευση, κυρίως, αλλά όχι μόνο των νέων πτυχιούχων, δεν είναι τα μόνα στοιχεία που διαφοροποιούν τους Ελληνες millenials από τους Ευρωπαίους συνομηλίκους τους. Εμφανίζονται επίσης οι πλέον δυσαρεστημένοι με την κατάσταση της χώρας τους και οι λιγότερο ευτυχισμένοι με τη ζωή τους, σύμφωνα με τα συγκριτικά στοιχεία του Pew.

Η ίδια έρευνα παρουσιάζει τους σημερινούς 20άρηδες-35άρηδες έντονα ευρωσκεπτικιστές, καθώς η πλειονότητα έχει αρνητική γνώμη για την Ε.Ε., τη χειρότερη γνώμη για την ΕΚΤ, ενώ οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η ευρωπαϊκή οικονομική ολοκλήρωση έβλαψε παρά ωφέλησε την ελληνική οικονομία. Το μετριοπαθές θινκ τανκ έχρισε τους Ελληνες μιλένιαλ ως τους «πλέον ρωσόφιλους» και διαπίστωσε ότι ο αντιαμερικανισμός καλά κρατεί, καθώς πάνω από τους μισούς δεν καλοβλέπουν τις ΗΠΑ.

Η νεολαία των αντιφάσεων

Οι Ελληνες νέοι είναι από τους πιο απαισιόδοξους της Ευρώπης, καθώς πάνω από τους μισούς φοβούνται ότι θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η επιτυχία στη ζωή δεν περνάει από τα δικά τους χέρια, αλλά από δυνάμεις που δεν ελέγχουν.

Αντίστοιχα συναισθήματα ανημπόριας και ματαιότητας διαπερνούν την ευρωπαϊκή νεολαία, με όλο και λιγότερους να πιστεύουν ότι η σκληρή δουλειά και η εκπαίδευση είναι ικανά εφόδια για να προοδεύσει κανείς, ακόμα και στη Γερμανία της μονοψήφιας ανεργίας.

Ψηφιδωτό που αλλάζει χρώμα, ανάλογα με το πώς διαθλά το φως, θυμίζει η ακτινογραφία της ελληνικής νεολαίας με βάση την έρευνα που διεξήγαγε η εταιρεία Pro Rata το φθινόπωρο του 2015. Τα ευρήματα είναι αποκαλυπτικά, καταρρίπτοντας τα στερεότυπα περί απολίτικων ή αδιάφορων νέων.

Η ανασφάλεια για το μέλλον χαρακτηρίζει την πλειονότητα των νέων 18 ώς 35 ετών, που σε μεγάλο βαθμό νιώθουν αποξενωμένοι από την πολιτική και αδύναμοι να επηρεάσουν τους γύρω τους. Ωστόσο, οι 9 στους 10 θεωρούν ότι «οι απλοί πολίτες, όταν είναι οργανωμένοι, μπορεί να έχουν σημαντική επιρροή στις αποφάσεις που λαμβάνονται.

Η ελληνική νεολαία, ενώ έχει σε μεγάλο βαθμό απολέσει την εμπιστοσύνη της στη δύναμη της ψήφου να αλλάζει τα πράγματα, εξακολουθεί να πιστεύει στη δύναμη της συλλογικής συμμετοχής στα κοινά.

Το «κοίτα τη δουλειά σου και μη σε νοιάζουν οι άλλοι» βρίσκει αντίθετη την πλειονότητα της νεολαίας, που απορρίπτει την ωχαδερφίστικη εκδοχή του θατσερισμού και επιμένει ότι ο κόσμος μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Εξίσου γενικευμένη είναι η βαθιά δυσαρέσκεια για το έλλειμμα δημοκρατίας: το 90% δηλώνουν «δυσαρεστημένοι με τον τρόπο που λειτουργεί η δημοκρατία στη χώρα μας».

Αν και μετέωροι πολιτικά, καθώς πολλοί δυσανασχετούν με τις παραδοσιακές ιδεολογικές τοποθετήσεις μεταξύ «αριστεράς» και «δεξιάς», οι νέοι που ζουν στην Ελλάδα εμφανίζονται μάλλον προοδευτικοί κοινωνικά. Στο δίλημμα φιλελεύθερος ατομικισμός ή ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη, οι περισσότεροι επιλέγουν το δεύτερο.

Κι ενώ μοιάζουν να προσυπογράφουν το σύνθημα «ίδια είν’ τ’ αφεντικά, δεξιά και αριστερά», παρ’ όλα αυτά περισσότεροι τοποθετούνται στα αριστερά του πολιτικού φάσματος παρά στα δεξιά. Ωστόσο τα υψηλότερα ποσοστά (40%) συνωστίζονται σε ένα αδιευκρίνιστο «κέντρο» που μάλλον δεν συμπίπτει με τον συρρικνωμένο και παραδομένο στον νεοφιλελευθερισμό «μεσαίο χώρο».

Απεχθάνονται τη λογοκρισία

Ακόμα και αν δεν αναγνωρίζει τον εαυτό της στις υπάρχουσες πολιτικές κατηγοριοποιήσεις, η πλειονότητα των νέων απεχθάνεται τη λογοκρισία, δεν θέλει καν να ακούει για επιβολή της θανατικής ποινής, απορρίπτει σκοταδιστικές απόψεις για την ομοφυλοφιλία. Οι περισσότεροι διαφωνούν με τη φράση «η παιδεία πρέπει να μάθει στα παιδιά να σέβονται την εξουσία» και δεν θεωρούν το ελληνικό έθνος ανώτερο από άλλα έθνη.

Πιο συντηρητική εμφανίζεται η ελληνική νεολαία στο μεταναστευτικό, αν και μάλλον προοδευτική σε σύγκριση με το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Οι 4 στους 10 υιοθετούν το αίτημα για νομιμοποίηση των μεταναστών.

Καταρρίπτοντας τον μύθο της κοσμοπολίτικης μορφωμένης ελίτ και της δήθεν ξενόφοβης εργατικής τάξης, οι περισσότεροι νέοι με χαμηλή έως μεσαία μόρφωση είναι υπέρ της νομιμοποίησης των μεταναστών, ενώ αντίθετα οι περισσότεροι απόφοιτοι πανεπιστημίου ώς και κάτοχοι διδακτορικών διαφωνούν. Σε αυτή την περίπτωση, το ταξικό ένστικτο υπερισχύει, κάτι που ερμηνεύεται από τη μεγάλη παρουσία μεταναστών δεύτερης γενιάς στα κατεξοχήν υπό εκμετάλλευση στρώματα της νεολαίας.

Αν στο θέμα του κρατικού παρεμβατισμού στην οικονομία οι απόψεις είναι μοιρασμένες, εκεί που ο νεοφιλελευθερισμός μοιάζει να νικά, έστω οριακά, είναι στην εσωτερίκευση της αποτυχίας. Οι περισσότεροι νέοι νιώθουν ότι φταίνε οι ίδιοι που δεν βρίσκουν δουλειά, ποσοστό που μειώνεται όσο ανεβαίνει το μορφωτικό επίπεδο, και διαπιστώνουν ότι δεν αρκούν τα προσόντα.

Κι όμως, όσο και αν οι νέοι εξακολουθούν να ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο, θεωρώντας ότι η κοινωνία χρειάζεται βαθιές και ριζικές αλλαγές, άλλο τόσο τον βιώνουν ως εχθρικό: οι 8 στους 10 νιώθουν ότι οι γύρω τους είναι έτοιμοι να τους εκμεταλλευθούν αντί να τους φερθούν σωστά και άλλοι τόσοι πιστεύουν ότι οι σημερινοί άνθρωποι κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους και δεν είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν τους άλλους.

Μπορεί το παράδειγμα της αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες να διαψεύδει τον διάχυτο πεσιμισμό, όμως δεκάδες άλλα τον επιβεβαιώνουν. Οταν η νεανική ανεργία παραμένει σκαλωμένη στο 50% και αγγίζει το 60% στις νέες γυναίκες, τότε το «να μου φερθούν σωστά» μοιάζει πολυτέλεια, μαζί με τις συλλογικές συμβάσεις, την ασφάλιση και τον αξιοπρεπή μισθό.

Η Γενιά Υ

«Νονοί» των γενεών είναι οι δημογράφοι και οι κοινωνιολόγοι. Η Γενιά Υ, λοιπόν, είναι η δημογραφική ομάδα που ακολούθησε τη Γενιά Χ. Εναλλακτικές ονομασίες για τους γεννημένους τις δύο τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα είναι «Παγκόσμια Γενιά» (Global Generation) και «Γενιά του Διαδικτύου» (Net Generation), ενώ η Αμερικανίδα κοινωνιολόγος τούς έχει χαρακτηρίσει «Γενιά Πίτερ Παν», καθώς αργούν να ενηλικιωθούν και ζουν με την οικογένειά τους για περισσότερο διάστημα συγκριτικά με τις προηγούμενες γενιές.

Οσοι ανήκουν στη Γενιά Y συχνά χαρακτηρίζονται και «echo boomers» επειδή είναι τα παιδιά αυτών που γεννήθηκαν κατά τη διάρκεια της εξαιρετικά μεγάλης αύξησης των γεννήσεων, των λεγόμενων και «baby boomers».

ΘΑΝΑΣΗΣ: «Είναι δύσκολη απόφαση η φυγή»

Τελείωσα την ιατρική στα Γιάννενα το 2009. Εκανα τη στρατιωτική θητεία, το αγροτικό και το πρώτο κομμάτι της ειδικότητάς μου - δύο χρόνια στο Nοσοκομείο Τρικάλων. Τελείωσα στα μέσα του 2013. Η αναμονή για το δεύτερο κομμάτι της ενδοκρινολογίας ήταν 8 χρόνια. Στην καλύτερη θα γίνονταν 6 με περιστασιακή απασχόληση ή ανεργία. Τότε τέθηκε το δίλημμα. Είτε μένεις και κάνεις μία άλλη ειδικότητα είτε φεύγεις και κυνηγάς το όνειρό σου.

Ηξερα από νωρίς ποια θα ήταν η πορεία, γι’ αυτό ξεκίνησα να μαθαίνω γερμανικά. Είναι δύσκολη απόφαση η φυγή. Ολοι λένε «φύγε» ελαφρά τη καρδία. Ο δρόμος στο εξωτερικό δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα: η καθημερινή επικοινωνία, να βρεις σπίτι, να βρεις δουλειά...

Το κύμα μετανάστευσης των Ελλήνων γιατρών σε ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως Αγγλία - Γερμανία, ξεκίνησε σταδιακά το 2007-2008 και κορυφώνεται. Αρχικά έφευγαν επειδή τα χρόνια αναμονής για κάποιες ειδικότητες ήταν πολλά. Πλέον φεύγουν λόγω των ελλείψεων στα νοσοκομεία, της υποστελέχωσης, των κακών συνθηκών εργασίας και του συστήματος υγείας που πάει από το κακό στο χειρότερο. Αναζητούν μια καλύτερη εκπαίδευση σε πολιτισμένες συνθήκες, με καλύτερες οικονομικές απολαβές.

ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ: «Θέλω να κάτσω να το παλέψω»

Σπουδάζω πολιτικές επιστήμες. Δυστυχώς το αντικείμενό μου είναι αρκετά ασαφές, γι’ αυτό σκέφτομαι να δώσω για τη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Εχω εργαστεί μόνο σε τηλεφωνικά κέντρα. Δουλεύω 8ωρο για 490 ευρώ τον μήνα, σε συνθήκες εντατικοποίησης, άγχους και αξιολόγησης. Είμαι 28 χρόνων και μένω με τους γονείς μου. Πού να πας με 490 ευρώ;

Ο μήνας βγαίνει δύσκολα. Ωστόσο, δεν σκέφτομαι να φύγω. Εχω συναισθηματικούς δεσμούς εδώ. Ασε που έχω την αίσθηση ότι και έξω δεν είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα. Επιπλέον, δεν μπορώ να φύγω και για οικονομικούς λόγους.

Ακόμη και το κόστος ενός μεταπτυχιακού είναι απαγορευτικό. Θέλω να κάτσω να το παλέψω. Συνδικαλίζομαι στο επιχειρησιακό μου σωματείο, παλεύοντας για υπογραφή συλλογικής σύμβασης, αύξηση του μισθού και καλύτερες συνθήκες δουλειάς.

Το παλεύουμε και σε επίπεδο γειτονιάς, με πολιτικούς διαλόγους, δράσεις για το προσφυγικό αλλά και κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό και την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.

ΧΡΥΣΤΑΛΑ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΥ: «Εξω υπάρχουν προοπτικές για καριέρα»

Είμαι τουρκολόγος, απόφοιτος του Τμήματος Τουρκικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, με μεταπτυχιακό στις Ευρωπαϊκές Επικοινωνίες. Εχω δυσκολευτεί πάρα πολύ να βρω δουλειά στον τομέα μου, πέρα από άμισθες πρακτικές σε πανεπιστημιακά ινστιτούτα.

Εδώ και δύο χρόνια ζω στην επαρχία, στο πατρικό μου. Μεγαλώνω τον 18 μηνών γιο μου, δουλεύοντας σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών με περιστασιακή απασχόληση, με ό,τι συνεπάγεται μισθολογικά και ασφαλιστικά...

Είμαι πολύ απογοητευμένη και, το χειρότερο, πολύ απαισιόδοξη για το μέλλον το δικό μου αλλά και του γιου μου. Σκέφτομαι καιρό τώρα να φύγω στο εξωτερικό. Στην Κύπρο.

Εκεί ανοίγουν συχνότερα θέσεις στο αντικείμενό μου. Κι εκεί λειτουργούν με το «μέσον», αλλά τα πράγματα κινούνται περισσότερο σε σχέση με εδώ. Θα είναι πολύ δύσκολο, αλλά τουλάχιστον έξω υπάρχουν προοπτικές για καριέρα και καλύτερης ποιότητας ζωή.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ: «Να γυρίσω πίσω να κάνω τι;»

Σπούδασα Ηλεκτρολόγος Μηχανικός σε ΤΕΙ. Εκανα την πρακτική μου έξι μήνες σε μια εταιρεία, στην οποία με προσέλαβαν με μισθό πείνας των 600 ευρώ. Παραιτήθηκα, και από τον περασμένο Σεπτέμβρη βρίσκομαι στη Γλασκώβη, κάνοντας το μεταπτυχιακό μου, με την προοπτική να το χρησιμοποιήσω ως διαβατήριο για την είσοδό μου στην αγορά εργασίας εδώ.

Η αγορά εργασίας, εδώ, κυνηγάει τον σπουδαστή. Εκπρόσωποι από διάφορες εταιρείες μάς ενημερώνουν για το τι προσφέρουν και τι εξέλιξη μπορεί να έχει κανείς, σε αντίθεση με την Ελλάδα που χάνεται πολύτιμος χρόνος στην ανεργία. Ειδικά από νέους που βγήκαν από τα πανεπιστήμια σε μια νεκρή αγορά εργασίας.

Το σύστημα εδώ είναι άγρια καπιταλιστικό, αλλά λειτουργεί. Τον Αύγουστο ολοκληρώνω το μεταπτυχιακό, αλλά δεν σκέφτομαι να επιστρέψω. Είμαι σχεδόν 30 χρόνων. Να γυρίσω να κάνω τι; Να μένω πάλι στο πατρικό μου και να τη βγάζω με 600 ευρώ; Αν θα τα έχω κιόλας...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΛΙΑΡΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ: «Ανέβαλα τις σπουδές μου και έγινα αεροσυνοδός»

Σπούδασα στην ΑΣΟΕΕ, στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών. Δεν έβρισκα δουλειά στο αντικείμενό μου και εργαζόμουν με ημιαπασχόληση σε τηλεφωνικά κέντρα. Δεν με κάλυπτε, οπότε επέστρεψα στην Πάτρα.

Ούτε εκεί ήταν καλύτερα τα πράγματα. Εκανα αιτήσεις για μεταπτυχιακά σε Ολλανδία και Σουηδία, οπότε από Σεπτέμβρη θα έφευγα ούτως ή άλλως. Στο μεταξύ πήγα σε μια συνέντευξη για την Emirates. Με δέχτηκαν και αποφάσισα να αναβάλω τις σπουδές και να γίνω αεροσυνοδός. Από τον Ιούλιο του 2012 ζω στο Ντουμπάι.

Τον τελευταίο χρόνο κάνω και το μεταπτυχιακό μου στη διαχείριση ανθρωπίνων πόρων. Κι εδώ φαίνονται τα σημάδια της κρίσης: εργαζόμενοι απολύονται, μειώνονται μισθοί, αλλά γενικά η κατάσταση είναι πολύ καλύτερη από την Ελλάδα.

Δεν σκοπεύω να επιστρέψω για τα επόμενα δέκα χρόνια. Γιατί επιπλέον γνωρίζω ότι στην Ελλάδα, τα χρήματα που έχω ξοδέψει για τις σπουδές μου δεν πρόκειται να τα «πάρω ποτέ πίσω». Εχοντας ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο, έχω δει πώς είναι να λειτουργεί σωστά ένα κράτος και τι παροχές πρέπει να προσφέρει. Δεν θέλω να γυρίσω κάπου όπου δεν υπάρχει στοιχειώδης σεβασμός για τους πολίτες και παντού κυριαρχεί η διαφθορά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΤΣΟΠΟΥΛΟΣ: «Θεωρώ λάθος το δυναμικό που πλήττεται να φεύγει έξω»

Σπούδασα μηχανικός αυτοματισμού σε ΤΕΙ. Εδώ και πέντε μήνες δουλεύω σε εργοστάσιο. Φτιάχνω ηλεκτρικούς πίνακες. Την περίοδο των capital controls απολύθηκα με τη δικαιολογία περί ρίσκου. Είμαι 28 ετών και έχω υπάρξει πολύ καιρό άνεργος.

Το μεγαλύτερο διάστημα μετά τον στρατό, επί δύο χρόνια, δεν έβρισκα δουλειά. Δεν σκέφτομαι να φύγω στο εξωτερικό. Πρέπει να κάνουμε κάτι. Αν φύγουμε όλοι, τότε τι θα γίνει; Γενικότερα μου φαίνεται δύσκολο να φύγω καθώς δεν έχω την οικονομική δυνατότητα. Το θεωρώ λάθος το δυναμικό που πλήττεται να διοχετεύεται έξω. Ετσι δεν δημιουργείται κλίμα ανατροπής, να σπάσει η λογική της ηττοπάθειας.

Τα πράγματα, ειδικά με τα νέα μέτρα και το ασφαλιστικό, θα χειροτερεύσουν. Αυτή η κατάσταση μεταφράζεται σε πίεση, απόγνωση και ιδιώτευση. Πρέπει λοιπόν τώρα να κάνουμε το δύσκολο βήμα. Να προσπαθήσουμε με μαζικό τρόπο να το παλέψουμε. Τα δοκιμάσαμε όλα. Αυτό που μας μένει είναι η οργάνωση από τα κάτω, το μαζικό κίνημα, η διεκδίκηση και ο αγώνας.

Δάφνη Σερπάνου

Με συγγενείς, φίλους και αρκετούς γνωστούς στο εξωτερικό, έχω σκεφτεί να φύγω στην Ευρώπη -ή εκτός ευρωπαϊκών συνόρων- με κριτήριο την επαγγελματική αποκατάσταση αλλά και για οικονομικούς λόγους, παρά το γεγονός ότι η οικονομική κρίση είναι παγκόσμιο φαινόμενο και μαστίζει πολλές χώρες. Τέτοιες σκέψεις πληθαίνουν όταν η άνοιξη σε καλωσορίζει με εγγραφή στον ΟΑΕΔ...

Εχω τελειώσει το τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου και έκανα μεταπτυχιακό στα Ψηφιακά Μέσα Επικοινωνίας και Περιβάλλοντα Αλληλεπίδρασης στο ΕΚΠΑ. Αυτό που με κρατάει εδώ είναι η οικογένειά μου, η ανάγκη να αναπνέω ελληνικό αέρα και η ελπίδα πως τα πράγματα θα καλυτερεύσουν. Βιώνοντας την ελληνική κρίση και παρατηρώντας την προσφυγική κρίση, διαπιστώνω ότι πολλές φορές οι ελπίδες ανατρέπονται πιο βίαια απ’ όσο θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς.

Εύα Χατζοπούλου και Γιάννης Παπατζικάκης:

εσσεράμισι χρόνια τώρα μένουμε στο Yorkshire. Ηρθαμε εδώ για μεταπτυχιακές σπουδές. Δεν ξέραμε αν θα μείνουμε και μετά. Τελικά μας άρεσε η ποιότητα ζωής και επαγγελματικά τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα από την Ελλάδα.

Στήνουμε τη δική μας εταιρία εδώ, και δεν σκεφτόμαστε να επιστρέψουμε στην Ελλάδα, τουλάχιστον όχι σύντομα. Ωστόσο, μιας και προωθούμε ελληνικά προϊόντα απαιτείται συχνά να επιστρέφουμε κι έτσι δεν νιώθουμε αποκομμένοι από τη χώρα μας.

Παράλληλα, με τον τρόπο μας νιώθουμε ότι βοηθάμε και παραγωγούς ελληνικών τροφίμων που κάνουν καλή δουλειά στον τομέα τους. 

Ανδρέας Γρίβας

Εφυγα για μεταπτυχιακό στην Αγλλία. Τώρα εργάζομαι σε εταιρεία κατασκευής site, e-shop και εφαρμογών (apps), στην Αθήνα, έχοντας αναλάβει το κομμάτι του digital marketing και των social media. Είμαι ευχαριστημένος από τη δουλειά μου. Αυτό που με απογοητεύει είναι η γενικότερη κατάσταση στην Ελλάδα. Ακόμη κι αν ήθελα να κάνω κάτι άλλο είναι πολύ περιορισμένες οι επιλογές και οι ευκαιρίες.

Φέτος το καλοκαίρι τελειώνω το δεύτερο μεταπτυχιακό και η λογική λέει να ψάξω για δουλειά στο εξωτερικό. Εχει γίνει επένδυση σε σπουδές, που στην Ελλάδα δεν θα αποσβέσει. Οι συνθήκες στην αγορά εργασίας του εξωτερικού είναι πιο αξιοκρατικές και πιο επαγγελματικές απ' όσα ισχύουν εδώ σήμερα

Έρευνα παγκόσμιων τάσεων του Ερευνητικού Κέντρου Pew Institute - Αδημοσίευτα ευρήματα για τους νέους στην Ελλάδα

1) Είστε ευχαριστημένοι ή δυσαρεστημένοι με το πώς πάνε τα πράγματα στη χώρα σας;Ευχαριστημένοι: 6% Δυσαρεστημένοι: 94%

2) Οταν τα σημερινά παιδιά στην Ελλάδα ενηλικιωθούν θα είναι σε καλύτερη ή χειρότερη οικονομική κατάσταση από τους γονείς τους; Καλύτερη: 33% Χειρότερη: 57% Ιδια: 8% ΔΞ/ΔΑ: 3%

3) Πιστεύετε ότι είναι πρόβλημα για τη χώρα σας (πολύ μεγάλο πρόβλημα, σχετικά μεγάλο πρόβλημα, μικρό πρόβλημα, καθόλου πρόβλημα):

α) η ακρίβεια: Πολύ μεγάλο πρόβλημα: 88% Σχετικά μεγάλο πρόβλημα: 11% Μικρό πρόβλημα: 1% Καθόλου πρόβλημα: 0%

β) Η έλλειψη ευκαιριών στην εργασία: Πολύ μεγάλο πρόβλημα: 97% Σχετικά μεγάλο πρόβλημα: 3% Μικρό πρόβλημα: 0% Καθόλου πρόβλημα: 0%

γ) Το χάσμα πλούσιων και φτωχών: Πολύ μεγάλο πρόβλημα: 80% Σχετικά μεγάλο πρόβλημα: 16% Μικρό πρόβλημα: 4% Καθόλου πρόβλημα: 0%

δ) Το δημόσιο χρέος Πολύ μεγάλο πρόβλημα: 87% Σχετικά μεγάλο πρόβλημα: 9% Μικρό πρόβλημα: 3% Καθόλου πρόβλημα: 0% ΔΞ/ΔΑ: 1% (Ταυτότητα έρευνας: Pew Research Institute, Global Attitudes Survey - Aνοιξη 2014).

Πηγή: efsyn.gr

Από τον Πέτρο Ι. Μηλιαράκη

Το παρόν κείμενο αφορά παρέμβαση στα όσα προσφάτως λαμβάνουν χώρα στον τομέα του «ασφαλιστικού προβλήματος», το οποίο (δικαιολογημένα) εγείρει ενστάσεις και δημιουργεί εντάσεις και αντιδράσεις στους αμέσως πληττόμενους. Κρίσιμα (και ίσως χρήσιμα) είναι να λεχθούν τα εξής προς προβληματισμό:

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ

Ο θεσμός της κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα εμφανίσθηκε σχεδόν με τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Πρώτος ασφαλιστικός οργανισμός υπήρξε το Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο -ΝΑΤ (1836), και στη συνεχεία το Ταμείο των Μεταλλωρύχων (1860). Υπ’ όψιν ότι από το 1861 λαμβάνεται η πρώτη πρόνοια για σύνταξη στους δημοσίους υπαλλήλους, ενώ εισάγεται και ο θεσμός της επικουρικής ασφάλισης με την ίδρυση του Μετοχικού Ταμείου Στρατού και Ναυτικού καθώς και του Μετοχικού Ταμείου Πολιτικών Υπαλλήλων. Στη συνέχεια ακολούθησαν τα Ειδικά Ταμεία των Τραπεζικών των Σιδηροδρομικών κτλ. Από το 1925 δε οργανώνονται και τα Ταμεία των αυτοαπασχολουμένων που αφορούν στουςΔικηγόρους, στους Ιατρούς, στους Μηχανικούς κτλ. Ακολούθησαν το ΙΚΑ (1932), ο διανεμητικός λογαριασμός οικογενειακών επιδομάτων μισθωτών (1958) που κατέληξε στη δημιουργία του ΟΑΕΔ, ο ΟΓΑ και τη μεταπολιτευτική περίοδο το ΤΕΑΜ (1979), το οποίο επέκτεινε την ασφαλιστική κάλυψη με επικουρικές παροχές των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι μέχρι τότε δεν είχαν επικουρική ασφάλιση. Υπ’ όψιν δε ότι η επικουρική ασφάλιση επεκτάθηκε σε αρκετούς κλάδους εργαζομένων όπως στην Κλωστοϋφαντουργία με το (τότε) ΤΕΑΜΚ.

Από τα προαναφερόμενα προκύπτει πόσο βαθιά είναι ριζωμένη στη συνείδηση του έλληνα πολίτη και εργαζόμενου (στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αλλά και στον ελεύθερο οικονομικό βίο) η κοινωνική του ασφάλιση, η ασφάλεια ζωής και υγείας, αλλά και η συνταξιοδοτική του αποκατάσταση, για μια αξιοπρεπή διαβίωση όταν τερματίσει τον εργασιακό του βίο και αποχωρήσει από την παραγωγική διαδικασία. Έτσι η κοινωνική ασφάλιση έχει αναγορευθεί στην εσωτερική έννομη τάξη ως υπέρτατο έννομο αγαθό και μάλιστα συνταγματικά κατοχυρωμένο. Ως εκ τούτου, όταν η Ελληνική Δημοκρατία προσχώρησε στην (τότε) Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ήδη Ευρωπαϊκή Ένωση) ενσωμάτωσε στις ήδη υπάρχουσες πρόνοιες της ευρωπαϊκής έννομης τάξης με κανόνα άμεσης ισχύος μέγα μέρος των διατάξεων του κοινοτικού κεκτημένου (acquis communautaire) που αφορούσε και αφορά στην ασφαλιστική προστασία. Αναφέρομαι στο άρθρο 45 της Πράξης Προσχώρησης που κύρωνε τις διατάξεις του Κανονισμού 1612/1968 που αφορούσαν στην ισότητα μεταχείρισης των αποδοχών των εργαζομένων, στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και στις συνολικές παροχές. Έτσι η κοινωνική ασφάλισης την Ελλάδα αποκτά με αυξημένης τυπικής ισχύος κανόνες δικαίου πρώτιστο έννομο αγαθό και ατομικό και κοινωνικό δικαίωμα.

Αξιο όμως ενταύθα είναι να επισημειωθεί ότι η πολιτική των δανειστών παραβιάζει και την παράδοση της ηπειρωτικής Ευρώπης ως προς το έννομο αγαθό της κοινωνικής ασφάλισης. Και τούτο γιατί η κοινωνική ασφάλιση στον ευρωπαϊκό χώρο έχει μακρά παράδοση, εφόσον από τα τέλη του 19ου αιώνα, κυρίως όμως κατά τη διάρκεια του 20ού, ο θεσμός της κοινωνικής ασφάλισης διαμορφώθηκε σταδιακώς στη σημερινή του μορφή. Το πρώτο ολοκληρωμένο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης εμφανίσθηκε στη Γερμανία από το 1883. Με το σύστημα αυτό καθιερώθηκε η υποχρεωτική ασφάλιση των μισθωτών κατά της ασθένειας και του ατυχήματος. Μετέπειτα, το 1889, η ασφάλιση επεκτάθηκε και κάλυψε το γήρας και την αναπηρία.

Το παράδειγμα της Γερμανίας και άλλων χωρών που ακολούθησαν αφορά στο γνωστό κλασικού τύπου σύστημα κοινωνικής ασφάλισης (social insurance).

ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΝΩΣΙΑΚΗ ΕΝΝΟΜΗ ΤΑΞΗ

Αναφορικώς με τα δεδομένα της ενωσιακής έννομης τάξης (της οποίας οι πρόνοιες και αξιώσεις έχουν φαλκιδευτεί με βάση το PSI επί της κοινωνικής ασφάλισης) ισχύουν αντί πολλών τα εξής:

Σύμφωνα με τις διατάξεις των πρωτογενών Συνθηκών που αφορούν: α) στο άρθρο 2 ΣΕΕ (1) με βάση το οποίο ή Ένωση βασίζεται στις Αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ισότητας, του κράτους δικαίου καθώς και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, β) στις παρ.1και 3 του άρθρου 3 ΣΕΕ που θεσμοθετούν την Αξία της ευημερίας των λαών της Ένωσης, γ) στοάρθρο 6 ΣΕΕπου αφορά στην αναγνώριση των δικαιωμάτων του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της (Ευρωπαϊκής) Ένωσης, σε συνάρτηση και τα άρθρα 151-161 ΣΛΕΕ (2) που αφορούν στην κοινωνική πρόοδο, ιδρύονται αυστηρά κεκτημένα των οποίων οι παραβιάσεις συνεπάγονται ακυρωτικές συνέπειες.

Επίσης άξιο αναφοράς είναι ότι ο Κοινοτικός Χάρτης των θεμελιωδών δικαιωμάτων των εργαζομένων του 1989 επικαλύπτεται πλέον από τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της (Ευρωπαϊκής) Ένωσης, τον οποίο διακήρυξαν πανηγυρικά στη Νίκαια, στις 7 Δεκεμβρίου 2000, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο και η Επιτροπή. Ο Χάρτης δε του 2000 πλεονεκτεί έναντι του Χάρτη του 1989,αφενόςγιατί κατοχυρώνει τα κοινωνικά δικαιώματα και όλες τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών της Ένωσης και αφετέρου, γιατί είναι επισήμως γενικώς αποδεκτός από όλα τα κράτη-μέλη.

Τούτα όλα (σύμφωνα και με τα παρακάτω) αποδεικνύουν ότι το PSI σε βάρος των Οργανισμών Κοινωνικής Ασφάλισης οφείλεται όχι απλώς σε εσφαλμένη, αλλά και σε παράνομη προϋπόθεση.Οι κανόνες δε που προαναφέρονται θεμελιώνουν το άκυρο και παράνομο της όλης διαδικασίας.

Ο ΠΥΡΗΝΑΣ ΤΗΣ ΥΠΟΘΕΣΗΣ: ΑΝΤΙ ΤΟΥ PSI ΕΛΑΒΕ ΧΩΡΑ OSI

Οι δημοσιονομικοί θεσμοί στην Ελλάδα που αφορούν στην κοινωνική ασφάλιση (3) ήταν τα κυρίως θύματα του περίφημου PSI. Οι διατάξεις που αφορούν: α) στο Ν.4050/2012 που θεσπίζει τους «Κανόνες τροποποιήσεως τίτλων, εκδόσεως ή εγγυήσεως του Ελληνικού Δημοσίου με συμφωνία των Ομολογιούχων», β) στην Πράξη 5 της 24.2.2012 που θεσπίζει την «Έναρξη διαδικασίας τροποποίησης επιλέξιμων τίτλων και καθορισμό όρων ανταλλαγής τους», γ) στην Πράξη 10 της 9.3.2012 που ρυθμίζει την «Έγκριση της απόφασης των Ομολογιούχων για την τροποποίηση των επιλέξιμων τίτλων, όπως βεβαιώθηκε από την Τράπεζα της Ελλάδος ως Διαχειριστή της Διαδικασίας» και δ) στην υπ’ αριθμ. 2/20964/0023Α Πράξη που αφορά στην «υλοποίηση της τροποποίησης των επιλέξιμων τίτλων ομολόγων κτλ.», υπήρξαν απολύτως καταστροφικές (ως αναγκαστικές διατάξεις), καθόσον στην κοινωνική ασφάλιση με τα coco’s (4) που αφορούν ενεργοποίηση των ρητρών συλλογικής δράσης (5)επιβλήθηκεαναγκαστικώς η λεγόμενη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με Private Sector Involvement(PSI) που αφορά αυστηρώς «ιδιωτικό» (private) «τομέα» (Sector). Κατ’ ουσίαν όμως, για τα Ασφαλιστικά Ταμεία, αφορούσαν κατά την ουσία και κατά τον τύπο (σύμφωνα με το οργανωτικό και λειτουργικό κριτήριο), νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου και κυρίως (όπως υποστηρίζει ο ίδιος ο κεντρικός Τραπεζίτης Γεώργιος Αθ. Προβόπουλος) δημοσιονομικούς θεσμούς και έπρεπε ρητώς να εξαιρεθούν του PSI (6).

Το PSI που έλαβε χώρα (7) σε βάρος των Ασφαλιστικών Ταμείων αφορούσε διαδικασία Official SectorInvolvement (OSI) και όχι Private Sector Involvement (PSI). Δηλαδή αφορούσε διαδικασία εντελώς παράνομη ως προς την κοινωνική ασφάλιση.

Όπως όμως ως δημόσιος τομέας η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), εξαιρέθηκε από το PSI,έτσι έπρεπε να εξαιρεθεί και η συγκεκριμένη περίπτωση των Ασφαλιστικών Οργανισμών από το PSI.Τυχόν «επιχείρημα» ότι η αγορά ομολόγων από τα Ασφαλιστικά Ταμεία, αφορά πράξη ιδιωτικού δικαίου είναι προδήλως εξωνομικό. Και τούτο γιατί αφορά αυτοδικαίως και την ΕΚΤ.

Ασφαλώς η υπόθεση αυτή μπορεί να έχει συνέχειες ακόμη και σε επίπεδο πρωτοβουλίας πολιτών, καθόσον ο πολίτης της Ένωσης μπορεί να επικαλεσθεί τόσο ενώπιον των Εθνικών Αρχών και δικαιοδοτικών Οργάνων, όσο και ενώπιον των Ενωσιακών Αρχών και του δικαιοδοτικού Οργάνου της Ευρωπαϊκής Ένωσης τους κανόνες ακυρότητας.

Ο πολίτης της Ένωσης μπορεί να επικαλείται τους κανόνες της ενωσιακής έννομης τάξης (8). Ένα τέτοιο δικαίωμα επίκλησης συνεπάγεται αυτομάτως και την υποχρέωση εφαρμογής του κανόναπουεπικαλείται ο ιδιώτης –πολίτης της Ένωσης. Και οι κανόνες αυτοί προαναφέρονται ενταύθα.

Στην περίπτωση του PSI ισχύει για τα Ασφαλιστικά Ταμεία ό,τι ισχύει και για την ΕΚΤ. Σε κάθε περίπτωση αρμοδιότητα ακυρωτικής διαδικασίας υφίσταται πάντοτε. Υπάρχουν Δικαστές στο Λουξεμβούργο!

Πηγή: syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.gr

---

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(1) ΣΕΕ: Συνθήκη Ευρωπαϊκής Ένωσης

(2) ΣΛΕΕ: Συνθήκη για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης

(3) Βλ. Γεώργιος Αθ.Προβόπουλος Ελληνικοί Δημοσιονομικοί Θεσμοί, Εκδόσεις Αντ.Ν.Σάκκουλας, 1983, σελ. 227 και επ. και ιδίως 229 και 230)

(4) Τα CoCos είναι μετατρέψιμες ομολογίες υπό αίρεση (Contingent Convertible Bonds).

(5) Βλ. ΠΥΣ 10 ΦΕΚ 50/9.3.2012

(6) Στην απαγόρευση αυτή υπάγεται όλος ο Δημόσιος Τομέας όπως π.χ. τα Πανεπιστήμια ή τα Νοσοκομεία

(7) Βλ. Υ.Α. με αριθμό 2/20964/0023Α ΦΕΚ 682/9.3.2012

(8) Βλ. ΔΕΚ [ήδη ΔΕΕ] Van Gend and Loos, 1963, 26/62)

* Ο Πέτρος Μηλιαράκηςδικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Χώρας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια τουΣτρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC - EU).