Nικηφόρα δράση αποκαθήλωσης κεραίας κινητής τηλεφωνίας πραγματοποιήθηκε στο Ίλιον την Κυριακή 17-04-2016. 

Η θανατηφόρα κεραία ήταν τοποθετημένη δίπλα σε δημοτικό σχολείο και μέσα σε πυκνοκατοικημένη περιοχή.
Μαζική ήταν η συμμετοχή εκατοντάδων κατοίκων, γονέων, δασκάλων, μελών δημοτικών παρατάξεων, συλλογικοτήτων και δημοτικών συμβούλων της περιοχής. Παντελώς απούσα η διοίκηση του δήμου.

Διαβάστε το Δελτίο Τύπου των Επιτροπών Αγώνα Ιλίου ενάντια στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας:

Δεν θα αφήσουμε το καθαρό τους σήμα να καθαρίζει τις ζωές μας...
Στην αρχή σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, ύστερα σε πολεμούν … στο τέλος νικάς



Δυναμικό, μαζικό και αγωνιστικό «παρών» έδωσε ο κόσμος στο κάλεσμα των Επιτροπών Αγώνα Κατοίκων Ιλίου ενάντια στις κεραίες κινητής τηλεφωνίας.
Την Κυριακή 17 Απρίλη ήταν μια ηλιόλουστη μέρα νίκης. Οι Επιτροπές Αγώνα Κατοίκων Ιλίου ευχαριστούν θερμά όσες και όσους έδειξαν αλληλεγγύη στον αγώνα της γειτονιάς του Αγίου Νικολάου.

Μαζικά είναι τα μηνύματα συμπαράστασης στον δίκαιο αγώνα μας.
Στον κοινό αγώνα γονιών και κατοίκων, συμμετέχουν και συμπαραστέκονται οι δημοτικοί σύμβουλοι: Κουτσιανάς, Χρόνης (Αριστερό Σχήμα Ιλίου), Σταματόπουλος (Λαϊκή Συσπείρωση Ιλίου), Ξενάκης (Ανεξάρτητος - Αντιμνημονιακή Κίνηση) Κάβουρας (Αλληλέγγυα Πόλη), και ακόμη εκπρόσωποι και μέλη σωματείων και συλλογικοτήτων της περιοχής: Επιτροπές Αγώνα Κατοίκων Ιλίου,Αριστερό Σχήμα Ιλίου, Λαϊκή Συσπείρωση Ιλίου, Αλληλέγγυα Πόλη, Σύλλογος Εκπαιδευτικών Δυτικής Αττικής "Δ. Γληνός", Σύλλογος Γονέων 24ου Δημοτικού Σχολείου Ιλίου, Συλλόγος Γονέων & Κηδεμόνων 8ου Γυμνασίου Ιλίου, Λαϊκή Ενότητα, Κίνημα Δεν Πληρώνω, ERTOPEN 106,7FM

Την Κυριακή παρευρέθηκε κοντά μας και ο επικεφαλής της δημοτικής κίνησης "Αλληλέγυα Πόλη" και Δημοτικός Σύμβουλος Ιλίου κ. Κώστας Κάβουρας, που έκανε και μια σύντομη δήλωση στήριξης στην κάμερα των Επιτροπών Αγώνα, ανεβάζοντας τον αριθμό των συμπαραστεκόμενων μελών της τοπικής αυτοδιοίκησης:


Πλέον τον αγώνα μας στηρίζει εμπράκτως, εκτός των άλλων, σύσσωμη και η αντιπολίτευση του Δήμου Ιλίου.


Στο Δημοτικό Συμβούλιο της 07/04/2016 πραγματοποιήθηκε ΜΑΖΙΚΗ παρέμβαση των Επιτροπών Αγώνα ενάντια στην Κεραία της VODAFONE επί της Αγίου Νικολάου 103 (έναντι του 25ου Δημοτικού Ιλίου):

Την Κυριακή 17 Απρίλη σταμάτησε η εκπομπή σήματος από την κεραία κινητής τηλεφωνίας της VODAFONE που βρίσκεται στην οδό Αγίου Νικολάου 103 στο Ίλιον, απέναντι από την αυλή του 25ου Δημοτικού σχολείου.

Η μαζική και αγωνιστική παρουσία γονιών, κατοίκων και μαθητών της περιοχής μας ζητούν και απαιτούν πλέον από την πολεοδομία να κάνει εκτελεστή την αυτοψία της 4/11/2013 και να προχωρήσει στην άμεση κατεδάφιση της κεραιοεγκατάστασης της Vodafone.






Στις Δημοκρατίες κυρίαρχη πρέπει να είναι η Κοινωνία των πολιτών και όχι τα συμφέροντα των εταιρειών.




Ζητάμε να αλλάξει ΤΩΡΑ το νομικό καθεστώς που διέπει τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, την χωροθέτηση και την εγκατάσταση των κεραιών. Να γίνει εκστρατεία ενημέρωσης στα σχολεία και στα δημόσια ραδιοτηλεοπτικά μέσα για τους κινδύνους της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας και τους τρόπους προστασίας των πολιτών από την αλόγιστη και συνεχή χρήση κινητών τηλεφώνων, ασύρματων δικτύων κ.λ.π.

πηγή από :  antikeraies-ilion.blogspot.gr ,kinimadenplirono.gr

05.00-08.00  Μουσικές και ενημερωτικές εκπομπές 


Η ΕΡΤopen ανοιχτή ως παράθυρο στην κοινωνία !
ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΗ

20 ΑΠΡΙΛΗ 2016 ΠΕΙΡΑΙΑΣ

ΟΛΠ ΠΥΛΗ Ε2, 6.30 Μ.Μ

Συγκέντρωση – Αλληλεγγύη στους Πρόσφυγες

Το εργατικό κίνημα στην πρώτη γραμμή του αγώνα

Για τα δικαιώματα των προσφύγων  - Ενάντια στις πολιτικές των απελάσεων

Διεκδικούμε  χώρους φιλοξενίας με ανθρώπινες συνθήκες ζωής και διαβίωσης


Η πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία αποτελεί συνέχεια των ρατσιστικών και ξενοφοβικών πολιτικών που έχουν επικρατήσει στις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρώπης όπως ήταν και είναι αυτές των κλειστών συνόρων, της Ευρώπης φρούριου, του αποκλεισμού των προσφύγων που κατατρεγμένοι από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους (που έχουν επιβάλει και συνεχίζουν να υποδαυλίζουν οι ΗΠΑ, η Ε.Ε, η Ρωσία και άλλες δυνάμεις) έχουν οδηγήσει εκατομμύρια λαών στην νοτιοανατολική Μεσόγειο στο ξερίζωμα από τις πατρίδες και τις εστίες τους αναζητώντας μακριά από αυτές ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.

Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, οι πόλεμοι και οι εμφύλιες συρράξεις που υποκινούνται και γίνονται για την προώθηση των γεωστρατηγικών και οικονομικών συμφερόντων του ιμπεριαλισμού έχουν δημιουργήσει σοβαρότατους κινδύνους για την ειρήνη στην περιοχή και διαμορφώνουν συνθήκες για την γενικότερη ανάφλεξη της περιοχής η οποία εξελίσσεται σε εστία πολεμικών αναμετρήσεων.

Η Ελληνική κυβέρνηση είχε και έχει τεράστιες ευθύνες διότι αποδέχτηκε, συμφώνησε και ταυτίζεται με αυτές τις πολιτικές με τον επιδιαιτητικό ρόλο στο Αιγαίο του ΝΑΤΟ, την ενίσχυση των κατασταλτικών δυνάμεων τύπου FRONTEX, με τις πολιτικές των επαναπροωθήσεων και απελάσεων, με την δημιουργία στρατοπέδων τύπου Αμυγδαλέζας!!!

Στον αντίποδα αυτών των πολιτικών σε Ευρωπαϊκό επίπεδο αναπτύσσεται ένα ισχυρό αντιπολεμικό κίνημα που απορρίπτει και αντιμάχεται τις πολιτικές των κλειστών συνόρων, που απαιτεί τον τερματισμό των πολεμικών συγκρούσεων, που αγωνίζεται να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα των προσφύγων.

Στην χώρα μας το κίνημα υπέρ των προσφύγων αποτελεί ίσως το καλύτερο παράδειγμα αλληλεγγύης σε όλη την Ευρώπη. Ο λαός μας και οι εργαζόμενοι τόσο στα νησιά όσο και στην ηπειρωτική χώρα, εκφράζουν καθημερινά με πολύμορφους τρόπους την στήριξη και την συμπαράστασή τους στα δικαιώματα των προσφύγων. Η προσπάθεια της κυβέρνησης και των διαπλεκόμενων ΜΜΕ να ενοχοποιήσουν το κίνημα αλληλεγγύης που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των προσφύγων ή να το ταυτίσουν με κερδοσκοπικές κινήσεις (ΜΚΟ) πέφτει στο κενό!!

Ταυτόχρονα οι ξενοφοβικές κραυγές από την ακροδεξιά και τον νεοφασισμό που επενδύουν στο μίσος, στην μισαλλοδοξία, στον ρατσισμό εναντίον των προσφύγων δεν είχαν και δεν έχουν την παραμικρή απήχηση και ανταπόκριση από τις λαϊκές – εργατικές δυνάμεις της χώρας μας.

Η προσπάθεια διάφορων νεοφασιστών τύπου Χρυσής Αυγής και  άλλων νεοναζιστικών και ρατσιστικών μορφωμάτων χωρίς να υποτιμηθεί στο ελάχιστο, χρειάζεται και επιβάλλεται το εργατικό κίνημα, οι δυνάμεις της Αριστεράς, τα αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά κινήματα να ορθώσουν το ανάστημά τους, να εμποδίσουν με την δράση και τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες τους κάθε απόπειρα η ακροδεξιά και ξενοφοβική ρητορική να περάσει σε λαϊκά και εργατικά τμήματα.

Σε αυτή την κατεύθυνση καλούμε τα εργατικά σωματεία να συμπορευθούν μαζί μας στην συγκέντρωση που πραγματοποιούμε στις 20/4/2016 στον χώρο του δημόσιου λιμανιού που αποτελεί το επίκεντρο του αγώνα των προσφύγων στο λεκανοπέδιο της Αττικής, να διατρανώσουμε για άλλη μια φορά την έμπρακτη αλληλεγγύη μας στους πρόσφυγες, να εκφράσουμε την πλήρη και κατηγορηματική αντίθεσή μας στα πολεμικά σχέδια των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού, να παλέψουμε ενάντια στην συμφωνία Ε.Ε – Τουρκίας, για να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματα των προσφύγων, για την διαμόρφωση χώρων φιλοξενίας με ανθρώπινες συνθήκες, για την πρόσβασή τους στις δομές υγείας – περίθαλψης και εκπαίδευσης.

Η συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί στις 20 Απρίλη 2016, μέρα Τετάρτη , στην Πύλη Ε2 στον Πειραιά, στις 6.30 μ.μ

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς

Οι Διοικήσεις

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΤΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ ΚΑΠΝΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ «ΠΑΠΑΣΤΡΑΤΟΣ»

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΝΑΤ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΝΑΥΤΙΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΥΡΙΣΜΟ (ΤΑΝΠΥ)

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΝΑΤ

ΠΡΟΣΠΕΡΤ

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΜΕΤΡΟ ΑΘΗΝΩΝ (ΣΕΛΜΑ)

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΝΩΣΕΩΝ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ (ΟΕΝΓΕ)

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΝΑΥΤΩΝ ΕΜΠΟΡΙΚΟΥ ΝΑΥΤΙΚΟΥ (ΠΕΝΕΝ)

«Αυτό το κίνημα δε γεννήθηκε και δε θα πεθάνει στο Παρίσι... Δεν έχει όρια, δεν έχει σύνορα και ανήκει σε όλους εκείνους που θέλουν να είναι μέρος του».

Από το Lauren McCauley,
συντάκτη του «Common Dreams»

Τα κατασταλτικά μέτρα της αστυνομίας δεν πρόκειται να αποθαρρύνουν το συνεχώς αυξανόμενο κίνημα Nuit Debout (ή ‘Όλη Νύχτα στο Πόδι’) που σαρώνει τη Γαλλία τις τελευταίες εβδομάδες καθώς το ενωτικό κάλεσμα για αλλαγή πυροδότησε διαδηλώσεις σε πάνω από 50 πόλεις το περασμένο σαββατοκύριακο.

Το πρωί της Δευτέρας η αστυνομία εκκένωσε τον καταυλισμό στην Place de la Republique στο κέντρο του Παρισιού μετά από εφτά νύχτες αλλά οι διαδηλωτές είναι αποφασισμένοι να παραμείνουν.

Αυτό το σαββατοκύριακο πραγματοποιήθηκαν διαδηλώσεις σε 60 πόλεις και δήμους της Γαλλίας καθώς και στο Βέλγιο, τη Γερμανία και την Ισπανία, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, καθώς περίπου 120,000 άνθρωποι βγήκαν στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν κατά της λιτότητας, της παγκοσμιοποίησης, της αυξανόμενης ανισότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, και της σκληρής αντιμεταναστευτικής ευρωπαϊκής πολιτικής.

Αυτό που ξεκίνησε ως διαμαρτυρία κατά της αντιεργατικής πολιτικής του κράτους εξελίχτηκε σε ένα κίνημα υπέρ της δημοκρατίας που θυμίζει το κίνημα των Indignados (αγανακτισμένων) στην Ισπανία, και τις διαδηλώσεις του Occupy στις ΗΠΑ.

Αναφερόμενη στη γέννηση αυτού του κινήματος, η Angelique Chrisafis του Guardian γράφει από το Παρίσι:

Ξεκίνησε στις 31 Μαρτίου με μια ολονύκτια καθιστική διαμαρτυρία στο Παρίσι μετά τις πρόσφατες διαδηλώσεις φοιτητών και ενώσεων εργαζομένων κατά των αλλαγών του εργατικού νόμου που πρότεινε ο Φρανσουά Ολάντ. Αλλά το κίνημα και η ριζοσπαστική νυχτερινή του δράση γεννήθηκε μήνες νωρίτερα σε μια συνάντηση αριστερών ακτιβιστών στο Παρίσι.

“Είμαστε περίπου 300 ή 400 σε μια δημόσια συνάντηση το Φεβρουάριο και αναρωτιόμασταν τι μπορούμε να κάνουμε για να τρομάξουμε πραγματικά την κυβέρνηση; Είχαμε μια ιδέα: στην επόμενη μεγάλη διαδήλωση, δε θα γυρίζαμε στα σπίτια μας», λέει ο Michel, 60, πρώην διανομέας. Οι συμμετέχοντες συζήτησαν θέματα όπως η εθνική ασφάλεια, η στέγαση και οι προτεινόμενες αλλαγές του γαλλικού εργατικού νόμου.

“Στις 31 μαρτίου, τη στιγμή των διαδηλώσεων κατά του εργατικού νόμου, έγινε ακριβώς αυτό. Έπεφτε καταρρακτώδης βροχή, αλλά όλοι επέστρεψαν στην πλατεία. Μετά στις 9 μμ, η βροχή σταμάτησε και μείναμε εδώ. Ήρθαμε και πάλι την επόμενη μέρα και καθώς συνεχίζουμε να ερχόμαστε κάθε βράδυ, η κυβέρνηση είναι τρομοκρατημένη γιατί δεν ξέρει τι να κάνει.

“Υπάρχει κάτι εδώ που δεν το έχω ξαναδεί στη Γαλλία –όλοι αυτοί οι άνθρωποι συμφωνούν μεταξύ τους και δίνουν ραντεβού εδώ κάθε βράδυ για να μιλήσουν και να ανταλλάξουν ιδέες- από το θέμα της στέγασης μέχρι τους μισθούς παγκοσμίως, τους πρόσφυγες, ό,τι θέμα μπορείτε να φανταστείτε. Κανείς δεν τους είπε να το κάνουν, δεν υπάρχουν οργανώσεις από πίσω –έρχονται από μόνοι τους.”

Σε μια προσπάθεια να κατευνάσει τους κατά κύριο λόγο νεαρούς διαδηλωτές, η γαλλική κυβέρνηση ανακοίνωσε τη Δευτέρα ένα νέο κονδύλι ύψους €400-500 εκατομμυρίων που αφορά σε “επιδοτήσεις νέων πτυχιούχων που αναζητούν εργασία και άλλες οικονομικές βοήθειες για ασκούμενους και φοιτητές,” αναφέρει το Reuters.

Αλλά ούτε αυτό φαίνεται να είναι αρκετό καθώς μια ακόμα διαδήλωση έχει ανακοινωθεί για τη Δευτέρα το απόγευμα.

Επί μήνες οι ιδεολογικές εντάσεις φούντωναν σε ολόκληρη τη Γαλλία και την Ευρώπη, ιδιαίτερα απέναντι στα αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας της ΕΕ και, πιο πρόσφατα, τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές που οδήγησαν στην πρωτοφανή περιστολή δικαιωμάτων μετά τις βομβιστικές ενέργειες στις Βρυξέλλες και το Παρίσι.

Στο μεταξύ, παρατηρητές συσχετίζουν αυτό το «αριστερίζον» κύμα της Γαλλία με παρόμοια κινήματα υπέρ της δημοκρατίας που δραστηριοποιούνται σε ολόκληρη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

Και όντως, μια δήλωση που εξέδωσαν οι λαϊκές συνελεύσεις της Nuit Debout λέει μεταξύ άλλων:

Οι κινητοποιήσεις μας είχαν αρχικά στόχο τη διαμαρτυρία κατά του γαλλικού εργατικού νόμου. Αυτή η μεταρρύθμιση δεν είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, μια και έρχεται να προστεθεί στα μέτρα λιτότητας που έχουν ήδη πλήξει τους ευρωπαίους γείτονές μας και θα έχει παρόμοια αποτελέσματα με τoν Ιταλικό Εργατικό νόμο ή τη Reforma Laboral (εργατική μεταρρύθμιση) της Ισπανίας. Αυτό συγκεκριμένα σημαίνει περισσότερες απολύσεις, αυξανόμενες ανισότητες και ενίσχυση των ιδιωτικών συμφερόντων. Αρνούμαστε να υπομείνουμε αυτή τη στρατηγική του σοκ, που επιβάλλεται με την πρόφαση μιας αυθαίρετης και αυταρχικής κατάστασης έκτακτης ανάγκης.

…Αυτό το κίνημα δε γεννήθηκε και δε θα πεθάνει στο Παρίσι. Από την Αραβική Άνοιξη μέχρι το Κίνημα 15M, από την Πλατεία Tahrir μέχρι το Gezi park, η πλατεία της Δημοκρατίας και όλα τα άλλα μέρη που βρίσκονται υπό κατάληψη απόψε στο Παρίσι αντανακλούν τον ίδιο θυμό, τις ίδιες ελπίδες και την ίδια βεβαιότητα: την ανάγκη για μια καινούρια κοινωνία, όπου η Δημοκρατία, η Αξιοπρέπεια και η Ελευθερία δε θα είναι κενά λόγια.

“Αυτό το κίνημα είναι και δικό σου,” καταλήγει το κάλεσμα για αλληλεγγύη. “Δεν έχει όρια, ούτε σύνορα και ανήκει σε όλους εκείνους που θέλουν να είναι μέρος του. Είμαστε χιλιάδες, αλλά μπορούμε να γίνουμε εκατομμύρια.”

Πηγή: pressenza.com

Η πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία αποτελεί συνέχεια των ρατσιστικών πολιτικών που έχουν επικρατήσει στις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρώπης με το κλείσιμο των συνόρων, το άνοιγμα στρατοπέδων συγκέντρωσης, την νομιμοποίηση απελάσεων.Ήδη οι πρώτες εικόνες από τη Χίο και τη Μυτιλήνη, με τη μεταφορά στη Τουρκία προσφύγων δεμένων με χειροπέδες, με τη μετατροπή των κέντρων φιλοξενίας σε κέντρων κράτησης, δείχνει τι σημαίνει η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας: απελάσεις και στρατόπεδα συγκέντρωσης , κανένα ίχνος ευαισθησίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Είναι ώρα να πάρουμε πρωτοβουλίες δράσης των συνδικάτων, των κινήσεων ώστε να σπάσουμε στη πράξη την εφαρμογή της ρατσιστικής συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας.

Με την δράση για να ανοίξουν χώροι φιλοξενίας μέσα στις πόλεις μας, για να εγγραφούν τα προσφυγόπουλα στα σχολεία τώρα, για να ανοίξουν τα νοσοκομεία τις δομές τους, για να υπάρξει κρατική χρηματοδότηση και να γίνουν μαζικές προσλήψεις προσωπικού και όχι να υποβαθμιστεί η αλληλεγγύη στα χέρια των ΜΚΟ και των πακέτων της ΕΕ.

Καλούμε τα σωματεία, τις δημοτικές παρατάξεις, τις ενώσεις γονέων, τους φορείς και τις συλλογικότητες των γειτονιών της Αγίας Παρασκευής, του Χαλανδρίου, του Χολαργού, του Γέρακα και κάθε ενεργού πολίτη, σε κοινή σύσκεψη την Πέμπτη 21 Απρίλη στο δημαρχείο Αγίας Παρασκευής για την οργάνωση αυτών των πρωτοβουλιών.

Από το Χρήστο Παπαδέα

Το συνταξιουχικό κίνημα συμμετείχε και ενίσχυσε τους μεγάλους αγώνες που αναπτύχθηκαν από το 2010 έως σήμερα. Δεν κατάφερε όμως να έχει μια αυτοτελή ενωτική παρουσία όταν χρειάσθηκε, που θα δημιουργούσε όρους κινήματος.

Διανύουμε τον έκτο χρόνο της μνημονιακής επίθεσης που έχει οδηγήσει σε μια πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά δεδομένα οικονομική, κοινωνική και θεσμική καταστροφή. Τα συμπεράσματα πλέον είναι πολύ καθαρά. Και ο πλέον καλοπροαίρετος αντιλαμβάνεται ότι οι πολιτικές αυτές κάθε άλλο παρά δημοσιονομικές αιτίες έχουν.

Είναι ενα συνολικό σχέδιο πολιτικής, οικονομικής και γεωπολιτικής κηδεμόνευσης της χώρας μας από τη γερμανική Ευρώπη, με πρόθυμους πολιτικούς διεκπεραιωτές στη χώρα μας που εξυπηρετούν συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα. Τη δημιουργία μιας χώρας προτεκτοράτο με φτηνό και ανασφαλές εργατικό δυναμικό.

Οι ελπίδες που είχαν δημιουργηθεί και επενδυθεί στην εκλογική νίκη του Σύριζα το Γενάρη του 15, διαψεύσθηκαν. Η συνθηκολόγηση και παράδοσή του επέβαλαν ένα τρίτο μνημόνιο που θα ολοκληρώσει, αν υλοποιηθεί, την πλήρη καταστροφή της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης και του κοινωνικού κράτους, όπως το γνωρίσαμε μεταπολεμικά.

Η συνθηκολόγηση αυτή είναι το φυσιολογικό αποτέλεσμα όσων επέλεξαν να υπηρετήσουν ιδεοληψίες και ευρωλάγνα οράματα, παραβλέποντας τον αντιδραστικό και νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα της γερμανικής Ευρώπης και του Ευρώ.

Οι αγώνες όμως που αναπτύχθηκαν και αναπτύσσονται, παρά τις δυσκολίες, αμέσως μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015 και την ανάδειξη της κυβέρνησης Σύριζα-ΑΝΕΛ, είναι το πιο αισιόδοξο στοιχείο μετά τη συγκλονιστική διάψευση των ελπίδων.

Σε αυτό το μέτωπο το συνταξιουχικό κίνημα όχι μόνο πρέπει να δίνει το δυναμικό «παρών»αλλά και να πρωτοστατεί στην ενίσχυση και ανάπτυξή του. Γιατί μπροστά στον «αργό θάνατο» που επιβάλλουν στους συνταξιούχους η ελπίδα είναι στους αγώνες που αναπτύσσονται.

Πρέπει βέβαια να ξεπεραστούν προβλήματα και αδυναμίες που εμφανίσθηκαν στη πορεία των αγώνων. Το συνταξιουχικό κίνημα συμμετείχε και ενίσχυσε τους μεγάλους αγώνες που αναπτύχθηκαν από το 2010 έως σήμερα. Δεν κατάφερε όμως να έχει μια αυτοτελή ενωτική παρουσία όταν χρειάσθηκε, που θα δημιουργούσε όρους κινήματος, θα το μαζικοποιούσε δίνοντας αισιοδοξία σε μια κοινωνική κατηγορία που πιέζεται αφόρητα, αλλά που συγχρόνως σε μεγάλο βαθμό περιορίζει τις προσδοκίες της ικανοποιημένη με το σίγουρο έστω και ελάχιστο. Ενώ όσες φορές εμφανίσθηκε αυτοτελώς έγινε με όρους ανάδειξης της ηγεμονικής δύναμης μέσα σ΄αυτό.

Αναδεικνύονται αδυναμίες που έχουν να κάνουν:

• Με το περιεχόμενο των αιτημάτων και την συνολική εναλλακτική πρόταση
  
  
• Με την ανάπτυξη της ενωτικής δράσης
  
  
• Με την οργανωτική του δομή
  
  

Η εφαρμογή των μνημονίων και η επικείμενη επιβολή, εφόσον περάσει, της νέας αντιασφαλιστικής μεταρρύθμισης, οδηγούν στην μείωση της διαφορετικότητας μεταξύ των συνταξιούχων και στην αύξηση των κοινών προβλημάτων, αιτημάτων και στόχων.

Το κυρίαρχο σήμερα είναι η ύπαρξη και η βιωσιμότητα του δημόσιου, κοινωνικού, αναδιανεμητικού ασφαλιστικού συστήματος και όχι τόσο, η προστασία κάποιων ιδιαίτερων κατακτήσεων, που και αυτές πρέπει να προστατευθούν, αλλά εξαρτώνται από την ύπαρξη της κοινωνικής ασφάλισης.

Η ανάπτυξη της ενωτικής δράσης απαιτεί την διαμόρφωση ενός πλαισίου κοινών στόχων, το ξεπέρασμα μικροπαραταξιακών, ή μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, παραγοντισμών και προσωπικών σχεδίων.

Απαιτείται δηλαδή η αναγνώριση από όλους τους παράγοντες του συνταξιουχικού κινήματος ότι αν κάποτε αυτού του είδους η δράση μπορεί να πέρναγε απαρατήρητη γιατί η κανονικότητα της ζωής των συνταξιούχων δεν διαταράσσονταν, σήμερα, όποιος συνεχίζει αυτή τη τακτική γίνεται συνυπεύθυνος για την αναποτελεσματικότητα του κινήματος.

Στόχοι αυτής της ενωτικής δράσης μπορούν να είναι:

• http://www.ergasianet.gr/templates/ja_teline_iv/images/bullet.gif) 20px 6px no-repeat;">Η επιστροφή των λεηλατημένων αποθεματικών των ταμείων
  
  
• http://www.ergasianet.gr/templates/ja_teline_iv/images/bullet.gif) 20px 6px no-repeat;">Αποκατάσταση των συντάξεων
  
  
• http://www.ergasianet.gr/templates/ja_teline_iv/images/bullet.gif) 20px 6px no-repeat;">Κρατική χρηματοδότηση και εύρεση νέων πόρων μακροχρόνιας στήριξης του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος
  
  
• http://www.ergasianet.gr/templates/ja_teline_iv/images/bullet.gif) 20px 6px no-repeat;">Η ανατροπή των μνημονίων και όσων την υπηρετούν και εφαρμογή μιας πολιτικής παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας προς όφελος των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων.
  
  

Οι δυο προηγούμενες προϋποθέσεις συνδέονται άρρηκτα με την τρίτη, την ανάγκη οργανωτικής δηλαδή ανασυγκρότησης, σαν το εργαλείο που θα προωθήσει τις δύο πρώτες.

Σήμερα το συνταξιουχικό κίνημα-το οποίο συσπειρώνει περίπου το 10-15% των συνταξιούχων, κάτι ανάλογο με το συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πόλους. Από την μιά, την Ομοσπονδία συνταξιούχων του ΙΚΑ, που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ και από την άλλη από την ΑΓΣΣΕ που συσπειρώνει τα σωματεία των συνταξιούχων των πρώην ΔΕΚΟ, τραπεζών κ.λπ. Οι δύο αυτοί πόλοι λειτουργούν με διαφορετικές στρατηγικές και προσανατολισμούς.

Η Ομοσπονδία συνταξιούχων του ΙΚΑ, έχοντας μια αγωνιστική παρουσία, τη χρησιμοποιεί με άξονα την εξυπηρέτηση των πολιτικών επιδιώξεων του κομματικού φορέα που την στηρίζει, αρνείται να λειτουργήσει με όρους κινήματος δίνοντας διέξοδο σε αγωνιστικές δυνάμεις που ψάχνουν να βρουν κοινό βηματισμό, δημιουργώντας με αυτό το τρόπο την εικόνα ενός κλειστού και περιχαρακωμένου χώρου.

Απ΄την άλλη η ΑΓΣΣΕ, παρά την αριθμητική δύναμη, δεν διαθέτει δυνατότητα κινητοποίησης -όσες φορές το επιχείρησε είχε απογοητευτικά αποτελέσματα- αρκείται σε παρεμβάσεις γραφειοκρατικού χαρακτήρα με μοναδικό στόχο την αναγνώριση της σαν τριτοβάθμια οργάνωση συνταξιούχων και να κατακτήσει το ρόλο του κοινωνικού εταίρου (συμμετοχή σε επιτροπές, διάλογος με πολιτεία για θέματα συνταξιούχων κ.λπ.). Στελεχώνεται από το παλιό συνδικαλιστικό κατεστημένο που κυριάρχησε στους δημόσιους οργανισμούς και στις τράπεζες, με όλες τις αντιλήψεις που αυτό κουβαλάει (κυβερνητισμού, παραγοντισμού,διαμεσολάβηση με την εξουσία, εξυπηρετήσεις κ.λπ]. που σε μεγάλο βαθμό τις χρησιμοποιούν και τώρα προκειμένου να ελέγχουν τους συλλόγους.

Η παρέμβαση και η αποτελεσματικότητα της υπάρχουσας δομής σταδιακά θα μειώνεται γιατί αυτά που θα χρειασθεί να αντιμετωπίσει ξεπερνούν τα όρια και τις δυνατότητες αυτών των σχημάτων και η συνέχιση της θα γίνεται ανασταλτικός παράγοντας.

Διέξοδος από αυτό το δίπολο που θα συσπειρώσει τη μεγάλη πλειοψηφία των συνταξιούχων που βρίσκονται «εκτός των τειχών», είναι η δημιουργία τοπικών σωματείων συνταξιούχων, ανεξάρτητα από ταμείο ασφάλισης, στη βάση των κοινών προβλημάτων και στην βάση του μέγιστου διακυβεύματος που είναι η ύπαρξη της κοινωνικής ασφάλισης. Μια τέτοια επιλογή ανταποκρίνεται στην ανάγκη των καιρών και στις εξελίξεις που προωθούνται στη κοινωνική ασφάλιση.

Επιλογή που δεν θα έρχεται σε αντιπαράθεση με το υπάρχον συνταξιουχικό κίνημα, αλλά, θα λειτουργεί ως ενοποιητικός παράγοντας και καταλύτης κοινής δράσης, ανοίγοντας συγχρόνως το δρόμο για αντιστοίχηση του συνταξιουχικού κινήματος με τις προκλήσεις της εποχής.

Προϋπόθεση για αυτή την πορεία είναι η ανάπτυξη πρωτοβουλιών συνεννόησης και κοινής δράσης που θα αφαιρούν τα εμπόδια που δημιουργεί η αναζήτηση της πρωτοκαθεδρίας στο κίνημα, η ανάπτυξη σχέσεων εμπιστοσύνης και συναδελφικότητας. Μπροστά μας έχουμε τη μάχη των μαχών και εκεί θα δοκιμαστούμε όλοι μας.

Πηγή: kommon.gr

* Ο Χρήστος Παπαδέας είναι συντονιστής της Πρωτοβουλίας Συνταξιούχων.

Αριστομένης Συγγελάκης*:

«Από τον Απρίλη του 1941 ένα κύμα μαύρης σκλαβιάς εσκέπασε την Ελλάδα. Και είναι τούτη η πιο σκληρή, η πιο απάνθρωπη, η πιο αιμοβόρα, η πιο αποπνιχτική σκλαβιά απ’ όσες γνώρισε ως τώρα η πολυβασανισμένη χώρα μας στα τρεις χιλιάδες χρόνια της τρικυμισμένης ιστορίας της». Δημήτρης Γληνός, «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ».

Την Κυριακή 6 Απριλίου 1941, στις 5.15 τα ξημερώματα, η Ελλάδα δέχεται την επίθεση του Γ’ Ράιχ, «μετά από 158 μέρες νικηφόρου αγώνα των Ελλήνων κατά των Ιταλών».[1] Η γενναία αντίσταση των Ελλήνων, ιδίως στα οχυρά της Γραμμής Μεταξά, καταπλήσσει τους πάντες. Όμως οι Γερμανοί, επωφελούμενοι της απροσδόκητα γρήγορης κατάρρευσης της Γιουγκοσλαβίας,  παρακάμπτουν τα οχυρά και στις 8 Απριλίου εισέρχονται σε ελληνικό έδαφος.

Στις 9 Απριλίου ο αγκυλωτός σταυρός, το σύμβολο της καταπίεσης και της βαρβαρότητας, κυματίζει στον Λευκό Πύργο σημαίνοντας την έναρξη της Κατοχής, μίας περιόδου φοβερού μαρτυρίου αλλά και ασύλληπτου μεγαλείου του ελληνισμού.
 
Η ιταμή συνθηκολόγηση και η «αυθόρμητη Αντίσταση»[2]

Στις 20 Απριλίου ο Στρατηγός Γεώργιος Τσολάκογλου και μία ομάδα ανώτατων στρατιωτικών του 1ου και 3ου Σώματος Στρατού παραβαίνοντας τον όρκο τους και τις ρητές εντολές του Γενικού Επιτελείου και της ελληνικής κυβέρνησης προσφέρουν στον εορτάζοντα Χίτλερ ένα ανέλπιστο δώρο γενεθλίων: την ατιμωτική πράξη συνθηκολόγησης με το Γ’ Ράιχ.

Ο Τσολάκογλου και αρκετοί από τους στασιαστές θα ανταμοιφθούν αργότερα από τους Γερμανούς, καθώς στις 29 Απριλίου 1941 διορίζονται από τους κατακτητές Γερμανούς ως Πρόεδρος και μέλη, αντίστοιχα, της πρώτης κυβέρνησης του νεοσύστατου κρατικού φασιστικού εκτρώματος της «Ελληνικής Πολιτείας», ενώ η νόμιμη κυβέρνηση Τσουδερού βρισκόταν στην Κρήτη. Αξίζει να σημειωθεί η γενναία άρνηση του Αρχιεπισκόπου Χρύσανθου να ορκίσει την δωσιλογική κυβέρνηση Τσολάκογλου – μία δημοκρατικά υπεύθυνη και εθνικά υπερήφανη στάση που επέφερε την καθαίρεσή του.

Στις 27 Απριλίου η Βέρμαχτ εισέρχεται στην Αθήνα και συναντά άδειους δρόμους και κατάκλειστα σπίτια, ενδεικτικό των αισθημάτων του ελληνικού λαού, με μόνη εξαίρεση τα μέλη της γερμανικής παροικίας στην Αθήνα κι ελάχιστους Έλληνες. Ο αγκυλωτός σταυρός κυματίζει στον ιερό βράχο της Ακρόπολης.

Μία ύβρις, που δεν θα μείνει αναπάντητη: ένα μήνα μετά, το βράδυ της 30ης προς την 31η Μαΐου 1941, οι πρωτοετείς φοιτητές Απόστολος Σάντας και Μανώλης Γλέζος κατεβάζουν τη μισητή σβάστικα από την Ακρόπολη. Είχε προηγηθεί στις 2 Μαΐου η θυσία του δεκαεφτάχρονου μαθητή του Βαρβακείου Μάθιου Πόταγα, ο οποίος σε μία σπάνιου θάρρους και συμβολισμού ενέργεια, λίγο έξω από τη Βυτίνα, μπήκε μπροστά, μόνος και άοπλος, και σταμάτησε, με τίμημα τη ζωή του, την προελαύνουσα μεραρχία «Σωματοφυλακή SS Αδόλφος Χίτλερ». Πρόκειται για την πρώτη στην Ελλάδα και μία από τις κορυφαίες αντιστασιακές πράξεις στην Ευρώπη[3].

Πολύ γρήγορα, ο αντιστασιακός πυρετός κυριεύει την Ελλάδα: δεκάδες αντιστασιακές ομάδες και οργανώσεις θα σχηματιστούν στις πρώτες μέρες της Κατοχής αψηφώντας την τρομοκρατία του Άξονα. Η Ενωμένη Εθνική Αντίσταση, με καθολικό χαρακτήρα και παλλαϊκή συμμετοχή, δεν θα αφήσει σε χλωρό κλαρί τους κατακτητές μέχρι την συντριβή του Άξονα και την απελευθέρωση της Ελλάδας, της Ευρώπης και της ίδιας της Γερμανίας από το ναζιστικό ζυγό. Ανάμεσα στα επιτεύγματα της Εθνικής μας Αντίστασης είναι και η πρώτη, πανευρωπαϊκά, απεργία των δημοσίων υπαλλήλων, νικηφόρα μάλιστα, από 12-22 Απριλίου 1942 σε Αθήνα, Πειραιά, Πάτρα και Θεσσαλονίκη!
 
Ο ηρωισμός των Ελλήνων και οι ευθύνες του Μεταξά

Παρά τις καταστροφικές αυταπάτες του δικτάτορα Μεταξά ο κύβος έχει ριφθεί πολύ νωρίς: στις 13 Δεκεμβρίου 1940, ο Χίτλερ ζητά την προετοιμασία του σχεδίου «Μαρίτα» και, λίγες μέρες μετά, στις 18.12.1940, την προετοιμασία του σχεδίου Μπαρμπαρόσα[4]. Αν και καταβλήθηκε προσπάθεια εξωραϊσμού των επιλογών του φασιστικού ελληνικού καθεστώτος, είναι γεγονός ότι η Ελλάδα μπήκε στον πόλεμο με πλημμελή προετοιμασία: χωρίς σύγχρονο και επαρκές πολεμικό υλικό, χωρίς ούτε μία μονάδα αρμάτων και με ελάχιστα αεροπλάνα αλλά και χωρίς αντιαρματικά και αντιαεροπορικά, με ανεπαρκές πυροβολικό και μηχανοκίνητα μέσα, χωρίς σιδηροδρομικό και οδικό δίκτυο στην Ήπειρο και ένα μόνο αεροδρόμιο, των Ιωαννίνων, την ώρα που οι Ιταλοί είχαν θωρακίσει την καταληφθείσα απ’ αυτούς Αλβανία και κατασκευάσει εκεί σύγχρονα έργα υποδομής για να διευκολύνουν την εκστρατεία τους. Ακόμη και το εμβληματικό έργο του δικτατορικού καθεστώτος Μεταξά, η δημιουργία της ομώνυμης ισχυρής οχυρωματικής γραμμής, έμεινε ημιτελές![5]

Ο Μεταξάς, πράγματι, προσπάθησε να αποσοβήσει την εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο. Όμως πέτυχε το ακριβώς αντίθετο: και την επίθεση του Άξονα δεν μπόρεσε να αποτρέψει αλλά και την επαρκή υποστήριξη των Βρετανών δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει. Είναι γεγονός ότι η δεινή οικονομική κατάσταση της χώρας δυσκόλευε την πολεμική της προετοιμασία, ενώ και οι Βρετανοί, με έναν κυνισμό που σοκάρει, αντιμετώπιζαν από κάποια στιγμή και μετά την Ελλάδα ως χαμένη υπόθεση, λόγω και των αντιφατικών μηνυμάτων του ελληνικού φασιστικού καθεστώτος.

Ο Μεταξάς δεν κατόρθωσε να γίνει εθνικός ηγέτης - παρέμεινε δικτάτορας έως το τέλος: ακόμα και τις πρώτες, κρίσιμες μέρες, της ιταλικής επίθεσης προέβη με τέχνασμα στον καταστροφικό αφοπλισμό της Κρήτης (για να μην υπάρξει μελλοντική εξέγερση των Κρητών εναντίον του!) και δεν απελευθέρωσε, ως όφειλε, ούτε και τότε, τους χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους, οι οποίοι, παραμερίζοντας τις διαφορές τους με το δικτατορικό καθεστώς, ζητούσαν εναγωνίως να πολεμήσουν για την ελευθερία της πατρίδας τους.

Η αυταπάρνηση της γυναικών της Ηπείρου, που μετέφεραν στις πλάτες τους πολύτιμα για το στρατό εφόδια μέσα στα αδιάβατα από το χιόνι βουνά της Πίνδου, κάλυψε τις κραυγαλέες αδυναμίες της κρατικής προετοιμασίας και η απαράμιλλη γενναιότητα των Ελλήνων φαντάρων, που με μοναδικό ενθουσιασμό έσπευδαν στο μέτωπο, τις ελλείψεις όπλων και τα λάθη του αμυντικού σχεδιασμού! Δεν ήταν όμως δυνατό να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ της Ελλάδας.
 
Η «μεγάλη νύχτα» της Κατοχής

Η Κατοχή αποτέλεσε, αναμφισβήτητα, την χειρότερη περίοδο της σύγχρονης Ελλάδας και την απαρχή των φοβερότερων δεινών για τον ελληνισμό. Η λεηλασία του εθνικού πλούτου και η πλήρης αποδιάρθρωση της Εθνικής μας Οικονομίας, η καταστροφή των υποδομών, η ληστεία της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, αλλά, πάνω απ’ όλα, οι εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι από πείνα, εκτελέσεις, ασθένειες, βασανιστήρια, άφησαν βαθύ το αποτύπωμά τους και υπονόμευσαν την πορεία της χώρας για δεκαετίες.

Ο Εμφύλιος, οι βάσεις του οποίου τέθηκαν στη διάρκεια της Κατοχής, ολοκλήρωσε την καταστροφή. Κι όμως, ο λαός μας δεν υποτάχθηκε˙ πύκνωσε από την πρώτη μέρα τις γραμμές των αντιστασιακών οργανώσεων  και πάλεψε  με αυτοθυσία για την λευτεριά του. Δεν λύγισε ούτε όταν οι Γερμανοί κορύφωσαν την τρομοκρατία εις βάρος του, με τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας που ίδρυσε στις 7 Απριλίου 1943 η κατοχική δωσιλογική κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη, στρέφοντας Έλληνες εναντίον Ελλήνων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ρίζες της σημερινής εξαιρετικά δεινής θέσης της χώρας μας βρίσκονται, αναμφίβολα, στην Κατοχή! Στην πρωτοφανή απώλεια σε ανθρώπινες ζωές και την καθολική καταστροφή της χώρας αλλά και στο γεγονός ότι η Κατοχή κληροδότησε στην μεταπολεμική Ελλάδα μία, σε σημαντικό βαθμό, ένοχη για το παρελθόν της άρχουσα τάξη, που η κυριαρχία της εδραζόταν οργανικά στις σχέσεις εξάρτησης από τον ξένο παράγοντα[6].

Αυτό δεν απαλλάσσει το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας από τις κολοσσιαίες ευθύνες του για το Μνημόνιο και την φοβερή δοκιμασία στην οποία υποβάλλεται εδώ και έξι ολόκληρα χρόνια ο λαός μας. Το αντίθετο! Οι μετακατοχικές κυβερνήσεις, με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, ευθύνονται επιπλέον και γιατί δεν διεκδίκησαν συστηματικά, σθεναρά και αποτελεσματικά, τις γερμανικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις.
 
Αργεί το χάραμα της δικαίωσης;

Όμως και η σημερινή κυβέρνηση, παρά τις ρητές της δεσμεύσεις, δεν τολμά να προχωρήσει στη διεκδίκηση, αν και το θέμα έχει πλέον ωριμάσει όσο ποτέ και τα επιχειρήματα και τεκμήρια υπέρ των ελληνικών αξιώσεων είναι συντριπτικά. Είναι ενδεικτικό ότι έχουν παρέλθει περισσότερα από είκοσι χρόνια από την τελευταία φορά που επιδόθηκε ρηματική διακοίνωση προς τη γερμανική κυβέρνηση (στις 14.11.1995 από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου), ενώ παράλληλα εκκρεμεί η εκτέλεση των αμετάκλητων δικαστικών αποφάσεων της ελληνικής Δικαιοσύνης υπέρ των θυμάτων του Διστόμου, του Αιγίου και της Κρήτης.

Αν δεν τεθεί τώρα το ζήτημα, που ο λαός μας δοκιμάζεται σκληρά και δικαίως αξιώνει από τους κυβερνώντες να διεκδικήσουν τα δίκαιά του, πότε θα τεθεί; Αλήθεια, δεν έχουν κατανοήσει ότι, όπως έχει διαχρονικά αποδειχθεί,η ελληνική αναβλητικότητα στη διεκδίκηση εκλαμβάνεται από τη Γερμανία ως αδυναμία; Είναι ενδεικτικό ότι, παρά τις προσπάθειες της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής, δεν προχωρά ούτε καν η υλοποίηση της πρότασης για αποστολή κλιμακίου της Βουλής των Ελλήνων στα Κοινοβούλια των ευρωπαϊκών χωρών, με πρώτο το γερμανικό - μία ουσιαστική πράξη για την περαιτέρω διεθνοποίηση του ζητήματος.[7]

Μοιάζει ωσάν η κυβέρνηση και η Βουλή να φοβούνται τη Γερμανία ή να μη θεωρούν «κατάλληλη» τη συγκυρία. Αν ακολουθήσουμε όμως αυτό το σκεπτικό, ποτέ δεν θα είναι «κατάλληλη» η συγκυρία για διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών, όσο είμαστε υπό καθεστώς διεθνούς ασφυκτικού, πολιτικού και οικονομικού, ελέγχου. Αλλά, αντίθετα, αυτός είναι ο λόγος να ξαναθέσουμε ως στρατηγικό μας στόχο την ανεξαρτησία και την προοπτική της Ελλάδας, αγωνιζόμενοι ταυτόχρονα για τις γερμανικές επανορθώσεις και την απελευθέρωση της χώρας μας από το μνημόνιο και τους ξένους δυνάστες!
 
Αξίζει να αγωνιστούμε!

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] Γρηγοριάδης Σ. Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974 (τόμος Α’), Εκδόσεις POLARIS, Αθήνα 2009, σελ. 26.
 

[2] Κατά την εξαιρετικά εύστοχη έκφραση του Σόλωνα Γρηγοριάδη στο παραπάνω βιβλίο.

[3] Γλέζος Μ. Εθνική Αντίσταση 1940-1945 (τόμος Α’). Εκδόσεις Στοχαστής, Αθήνα 2006, σελ. 339.

[4] Προετοιμασία επιχείρησης Μαρίτα: Οδηγίες Χίτλερ αριθμ. 20, 13.12.1941 και προετοιμασία επιχείρησης Μπαρμπαρόσσα: Οδηγίες Χίτλερ, αριθμ. 21, 18.12.1941. Η επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης είχε οριστεί για τις 15 Μαΐου 1941 αλλά τελικά, κυρίως λόγω της Μάχης της Κρήτης, άρχισε στις 22 Ιουνίου, πεντέμισι βδομάδες μετά, με αποτέλεσμα τα γερμανικά στρατεύματα να μην αποφύγουν τον φοβερό ρωσικό χειμώνα και, σε συνδυασμό με την απαράμιλλη αντίσταση και θυσία των Σοβιετικών να οδηγηθούν στην πρώτη τους ήττα, που έμελλε να κρίνει, όσο τίποτε άλλο, και την έκβαση του Β’ Π.Π. Δείτε αναλυτικά στο Κέδρος Α. Η ελληνική αντίσταση 1940-44, τόμος Α’. Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 2004, σελ. 61.

[5] Κέδρος Α. Η ελληνική αντίσταση 1940-44, τόμος Α’. Εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 2004.

[6] Δες αναλυτικά: Λυμπεράτος Μ. Μετά τον Εμφύλιο – πολιτικές διαδικασίες και κοινωνική πόλωση στις απαρχές της προδικτατορικής περιόδου. Εκδόσεις Νότιος Άνεμος, Αθήνα 2015.

[7] Η πρόταση αυτή έχει κατατεθεί το 2013 στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Διεκδίκησης από τον Πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Γερμανικών Οφειλών Μανώλη Γλέζο και τυγχάνει ευρύτερης αποδοχής.

* Ο Αριστομένης Ι. Συγγελάκης είναι Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αθηνών και Μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου.

Δραματική επιδείνωση του επιπέδου διαβίωσης των παιδιών στην Eλλάδα  διαπιστώνει  έκθεση που εκπονήθηκε για λογαριασμό της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την UNICEF, μετά από ανάλυση δεδομένων της περιόδου 1995-2015 από την EUROSTAT και την ΕΛΣΤΑΤ.

Για παράδειγμα, η παιδική φτώχεια αυξήθηκε κατά 6,3% ή, σε απόλυτους αριθμούς, 122.340 περισσότερα παιδιά βρέθηκαν αντιμέτωπα με τον κίνδυνο της φτώχειας. 

Από συγχρονική σκοπιά, οι εμπειρικές εκτιμήσεις δείχνουν ότι, το 2014 η παιδική φτώχεια ήταν στο 25,3% (424.000 παιδιά), αυξημένο κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2010 (22,3%). Η μέση μηνιαία ισοδύναμη καταναλωτική δαπάνη σε σταθερές τιμές για μια οικογένεια με δύο παιδιά ήταν το 2014, 1.551€ ενώ αυτή του 2010, 2.359€. Το 2015 η σοβαρή υλική αποστέρηση στις οικογένειες με παιδιά ήταν στο 26,8%. 

Το επίπεδο υλικής αποστέρησης εκφράζει την οικονομική αδυναμία απόκτησης αγαθών που θεωρούνται επιθυμητά ή και απαραίτητα για μια ικανοποιητική ζωή. Ο δείκτης αυτός κάνει τη διάκριση μεταξύ των ατόμων που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά στην απόκτηση ενός ορισμένου αγαθού ή υπηρεσίας και αυτών που δεν το θέλουν ή δεν το χρειάζονται. 

Η σοβαρή υλική αποστέρηση ορίζεται ως η αντικειμενική αδυναμία των οικογενειών να πληρώσουν για τουλάχιστον τέσσερα από εννιά αγαθά και υπηρεσίες (δηλαδή ενοίκιο, ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, θέρμανση, κρέας, διακοπές, τηλεόραση, αυτοκίνητο, τηλέφωνο). 

Το επίπεδο σοβαρής υλικής αποστέρησης έχει επιδεινωθεί δραματικά για όλους τους τύπους νοικοκυριών μετά τα κρίσιμα έτη 2010 και 2011, αγγίζοντας το 36,6% για το 2015 μεταξύ των μονογονεϊκών οικογενειών και το 31,3% στις πολύτεκνες οικογένειες (για τις οποίες το ειδικό επίδομα αντικαταστάθηκε με μια πενιχρή προνοιακή παροχή που χορηγείται μετά από αυστηρό έλεγχο των πόρων). 

Βάσει της ανάλυσης των δεδομένων της EUROSTAT, το ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά ¼ από το 2008 μέχρι σήμερα, η ανεργία έχει αυξηθεί δραματικά στο 27% (και 50% μεταξύ των νέων) και ένας στους πέντε κατοίκους ζουν σε συνθήκες σοβαρής υλικής αποστέρησης. 

Οι αδρές αυτές εκτιμήσεις συνιστούν λόγο ανησυχίας για τις προοπτικές ευημερίας και κινητικότητας παιδιών και εφήβων ιδιαίτερα μεταξύ οικογενειών από χαμηλά και μικρομεσαία κοινωνικοοικονομικά στρώματα. 

Το κόστος από μια πιθανή επιδείνωση της κατάστασης των παιδιών μπορεί να είναι διττό, τόσο από την σκοπιά της παραγωγικότητας και του εισοδήματος για το άτομο, όσο και από την σκοπιά της οικονομικής ανάπτυξης για την κοινωνία ως σύνολο (π.χ. λόγω της μη-αξιοποίησης των δυνατοτήτων και των ταλέντων παιδιών από λιγότερο πλούσιες οικογένειες).

Η παιδική φτώχεια στην Ελλάδα (οριζόμενη ως ποσοστό των παιδιών που ζουν σε οικογένειες με ισοδύναμο διαθέσιμο εισόδημα χαμηλότερο του 60% του αντίστοιχου εθνικού διάμεσου εισοδήματος) ξεκινά από σχετικά χαμηλό αφετηριακό σημείο πριν την επίδραση των συνολικών δαπανών για κοινωνική προστασία (26,5%) για το χρονικό διάστημα 1995-2014 και σε σύγκριση με τις υπό εξέταση χώρες της ΕΕ. 

Ωστόσο, η πολύ μικρή μείωση της παιδικής φτώχειας επιτυγχάνεται κυρίως μέσω των συντάξεων (2,7%), ενώ η επίδραση των λοιπών κοινωνικών μεταβιβάσεων είναι οριακή (2,6%) αν συγκριθεί με την επίδραση αυτή σε χώρες όπως π.χ. οι σκανδιναβικές. Ωστόσο, η τεράστια σημασία των λοιπών κοινωνικών μεταβιβάσεων, δηλαδή παροχών σε χρήμα και σε είδος προς την οικογένεια, την υγεία, την πρόνοια, την στέγαση, κ.λπ. (όπου η Ελλάδα υστερεί σημαντικά) για τον μετριασμό της παιδικής φτώχειας επιβεβαιώνεται από τα εμπειρικά ευρήματα της έκθεσης. 

Πιο συγκεκριμένα, από την ανάλυση των δεδομένων των ερευνών ECHP και EU-SILC προκύπτει ότι οι λοιπές κοινωνικές μεταβιβάσεις σε χρήμα και σε είδος (δηλαδή, εκτός των συντάξεων γήρατος και χηρείας) μπορούν από μόνες τους να εξηγήσουν ένα συντριπτικό ποσοστό (της τάξης του 83%) της μεταβλητότητας της παιδικής φτώχειας στις υπό εξέταση χώρες της ΕΕ.

Από την σκοπιά της διαγενεακής μεταβίβασης της φτώχειας, οι ανισότητες στην παιδική φτώχεια είναι τεράστιες μεταξύ των οικογενειών χαμηλής και υψηλής εκπαίδευσης. Ειδικότερα, η φτώχεια των παιδιών που κατάγονται από οικογένειες χαμηλής εκπαίδευσης (δημοτικό και γυμνάσιο) κυμαίνεται σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα διαχρονικά, προσεγγίζοντας ακόμη και το 60% τα τελευταία χρόνια. 

Στο πλαίσιο της παρούσας προσφυγικής και μεταναστευτικής κίνησης προς την Ευρώπη αναγκαία είναι η αναφορά σε βασικά νομοθετήματα σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο που σχετίζονται με τη διεθνή προστασία και τα δικαιώματα των παιδιών που μετακινούνται, με ιδιαίτερη αναφορά, μεταξύ άλλων, στην Σύμβαση της Γενεύης και στον Κανονισμό ΕΚ 604/2013 (Δουβλίνο ΙΙΙ). 

Η αποτίμηση της κατάστασης, όπως έχει διαμορφωθεί στην Ευρώπη με βάση της ακολουθούμενες πολιτικές, οι οποίες προσανατολίζονται στην ασφάλεια των συνόρων έναντι της ασφάλειας των ανθρώπων, έχει ως αποτέλεσμα την -παρά τις προβλέψεις της εθνικής, ευρωπαϊκής και διεθνούς νομοθεσίας- αμφισβήτηση στην πράξη της θεμελιώδους αρχής του προσφυγικού δικαίου περί μη επαναπροώθησης σε μη ασφαλή χώρα και εν τέλει την παραβίαση των δικαιωμάτων των παιδιών που μετακινούνται.

Επιπλέον η Έκθεση συμπεριλαμβάνει σημαντικές προτάσεις πολιτικής για τη βελτίωση της κατάστασης των παιδιών στη χώρα μας:

Τα παιδιά δεν έχουν τον έλεγχο των συνθηκών της ζωής και εξαρτώνται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τους γονείς για την παρούσα και μελλοντική ευημερία. Η οικογένεια προέλευσης αποτελεί τον βασικότερο προσδιοριστικό παράγοντα για την ευημερία και ανάπτυξη στα πρώιμα χρόνια της ζωής των παιδιών, καθώς επίσης και στη διαμόρφωση των μελλοντικών τους αποτελεσμάτων (π.χ. εκπαίδευση, απασχόληση, εισόδημα, κ.λπ.). 

Για τον λόγο αυτό, η έκθεση αυτή προτείνει την υλοποίηση μιας δημόσιας κοινωνικής επένδυσης (με καθολικές κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες) προκειμένου να περιοριστεί η σημασία της οικογενειακής και ευρύτερα κοινωνικής προέλευσης για την αναπαραγωγή της φτώχειας και της ανισότητας στην ελληνική κοινωνία. 

Η Ελλάδα χαρακτηρίζεται από ένα συνταξιοκεντρικό σύστημα κοινωνικής προστασίας που δεν επιτυγχάνει ουσιαστική μείωση της παιδικής φτώχειας και αποστέρησης. Αντίθετα, οι χώρες της ΕΕ που δίνουν έμφαση σε λοιπές κοινωνικές μεταβιβάσεις χωρίς έλεγχο πόρων των δικαιούχων μειώνουν αισθητά την παιδική φτώχεια και αποστέρηση. Το στοιχείο αυτό δείχνει την αναγκαιότητα υιοθέτησης πολιτικών που εστιάζουν σε παροχές σε χρήμα και σε είδος με βάση την αρχή της καθολικότητας ή, με άλλα λόγια, την ιδιότητα του πολίτη. 

Η κατεύθυνση της κοινωνικής μεταρρύθμισης χρειάζεται να στραφεί στις ευάλωτες οικογένειες με παιδιά και, ιδιαίτερα, στις αυξανόμενες μονογονεϊκές οικογένειες και τις πολύτεκνες οικογένειες. Ακόμη και σε συνθήκες δημοσιονομικής πειθαρχίας χρειάζεται να δοθεί μεγαλύτερη κοινωνικοοικονομική στήριξη στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς μέσα από κοινωνικές παροχές σε είδος και χρήμα, γονικές άδειες από την εργασία (όχι μόνο για τις μητέρες αλλά και τους πατέρες ανεξαρτήτως τομέα εργασίας), φοροελαφρύνσεις και φοροαπαλλαγές σε οικονομικά ασθενείς οικογένειες με παιδιά, κ.λπ.

Η προώθηση της ισότητας των ευκαιριών ανάμεσα στα φύλα και η ένταξη των γυναικών στην αγορά εργασίας μπορεί να αποβεί επωφελής τόσο για την οικογένεια όσο και για την ελληνική κοινωνία ως σύνολο. Τα νοικοκυριά διπλής καριέρας αντιμετωπίζουν σημαντικά χαμηλότερο κίνδυνο φτώχειας και αποστέρησης, ενώ γενικότερα η απασχόληση των γυναικών συμβάλλει στην κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη μέσω της αξιοποίησης του δυναμικού ενός σημαντικού εργασιακά δυνάμενου πληθυσμού. Το κρίσιμο ζήτημα είναι η επιστροφή στην εργασία των γυναικών-μητέρων μετά από μια ορισμένη κατάλληλη ηλικία των παιδιών και η επανένταξη στην αγορά εργασίας με ευνοϊκούς όρους. 

Η συμφιλίωση της οικογενειακής και εργασιακής ζωής μπορεί να ενισχυθεί με την ανάπτυξη των δημόσιων δομών προσχολικής φροντίδας που εστιάζουν στην γνωστική ανάπτυξη των παιδιών (δίχως να διαταράσσεται ο συναισθηματικός δεσμός μέσα στην οικογένεια). 

Το ζήτημα της συναισθηματικής πρόσδεσης στο πλαίσιο της οικογένειας είναι σημαντικό και χρειάζεται να λαμβάνεται υπόψη κατά τη χάραξη και υλοποίηση πολιτικών για την στήριξη της οικογένειας (π.χ. η χορήγηση γενναιόδωρων γονεϊκών αδειών από την εργασία μπορεί να συμβάλλει στην ενίσχυση του συναισθηματικού δεσμού μεταξύ γονέων και παιδιών).

Οι ανάγκες που διαπιστώνονται στο πεδίο της παιδικής προστασίας αφορούν την ίδρυση ενός σαφώς δομημένου φορέα, ο οποίος θα συντονίζει την εφαρμογή των πολιτικών και των προγραμμάτων με αντικείμενο τα δικαιώματα των παιδιών μεταξύ όλων των εμπλεκομένων Υπουργείων και φορέων, καθώς και μεταξύ των διαφόρων επιπέδων διοίκησης, του κεντρικού, του περιφερειακού και του τοπικού και να του παρασχεθούν οι απαραίτητοι πόροι σε τεχνικό και οικονομικό επίπεδο, καθώς και σε ανθρώπινο δυναμικό. 

Ακόμη χρειάζεται να υιοθετηθεί ένα Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού που θα περιλαμβάνει συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα και μετρήσιμους σκοπούς και στόχους, ώστε να παρακολουθεί κατά τρόπο αποτελεσματικό την πρόοδο όσον αφορά την απόλαυση των δικαιωμάτων για όλα τα παιδιά στην Ελλάδα. 

Αναγκαία είναι η ανάπτυξη παιδοκεντρικής δημοσιονομικής πολιτικής, η οποία θα αποτυπώνεται σε φιλικούς για τα παιδιά προϋπολογισμούς και στη διαμόρφωση ιδιαίτερου κωδικού στον προϋπολογισμό για τη χρηματοδότη του συνόλου των κρατικών πολιτικών που αφορούν το παιδί.

Τέλος, προτείνεται η βελτίωση του συστήματος επιτροπείας των ασυνόδευτων ανηλίκων και των ανηλίκων που έχουν χωριστεί από την οικογένειά τους, έτσι ώστε να καταστεί λειτουργικό, ουσιαστικό και αποτελεσματικό και η αύξηση της χωρητικότητας για τους ασυνόδευτους ανηλίκους στα κέντρα υποδοχής.

πηγή: health.in.gr, unicef.gr, sxedio-b.gr

Αναδημοσίευση από το rproject

Πάνος Κοσμάς

Οικονομική κρίση, κρίση πολιτικής συνοχής και ενίσχυση των τάσεων για Ευρώπη πολλών «ταχυτήτων».

Όταν ένας οργανισμός αντιμετωπίζει ό,τι υπό «κανονικές συνθήκες» θα ήταν μια απλή αμυχή σαν να είναι ήδη γάγγραινα, αυτό είναι ο ασφαλέστερος δείκτης ότι είναι εξαιρετικά εξασθενημένος και γι’ αυτό αντιδρά ενεργοποιώντας «πρωτόκολλα» πανικού ακόμη και μπροστά σε ήσσονος σημασίας απειλές. Αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση στην ιμπεριαλιστική «Ευρώπη», δηλαδή την Ευρωζώνη και την ΕΕ αλλά και το σύστημα συμμαχιών και «ολοκληρώσεων» που υφαίνεται γύρω απ’ αυτές. Μόλις τον τελευταίο χρόνο, οι απειλές από το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία στη Σκωτία αλλά και την Καταλονία προκάλεσαν κύμα νευρικότητας και πανικού στις ευρωπαϊκές καγκελαρίες αλλά και τις αγορές.
Στην πρώτη περίπτωση το «μοιραίο» αποφεύχθηκε, αλλά στη δεύτερη όχι. Από αυτό το γεγονός δεν προέκυψε βέβαια κάποια συνολική «καταστροφή», αλλά ήταν ένας πολιτικός σπασμός που επέτεινε και εμβάθυνε την κρίση στο Ισπανικό κράτος, που ζει το τέλος της δικής του μεταπολίτευσης και μια πολιτική κρίση η οποία απειλεί τα βάθρα του πολιτικού συστήματος και των συνταγματικών ρυθμίσεων της μεταφρανκικής αστικής δημοκρατίας. Γενικότερα, η ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική ολοκλήρωση εμφανίζεται τρομερά ευάλωτη σε εστίες κρίσεων που πολλαπλασιάζονται προκαλώντας μια συνολικότερη «κρίση συνοχής» και αναδεικνύοντας έντονα όψεις στρατηγικού αδιεξόδου.      


Μέχρι και τα τέλη περίπου του 2014, η οικονομική ήταν η κυρίαρχη πλευρά της κρίσης. Παρά τη σχετική σταθεροποίηση της Ευρωζώνης από το 2012, ύστερα από την οξεία κρίση του 2009-2011, και παρά το γεγονός ότι διάφορες εκτός ελέγχου «εστίες» της κρίσης όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Κύπρος κ.λπ. τέθηκαν υπό σχετικό έλεγχο, οι βαθύτερες-δομικές αιτίες της κρίσης δεν έχουν ελεγχθεί και παραμένουν ενεργές, παρόλο που απωθήθηκαν από την επιφάνεια και το προσκήνιο σε σχετικά υπόγειες διαδρομές. Αντίθετα, «ωριμάζουν» με πολύ απειλητικό τρόπο - και γι’ αυτή την πραγματικότητα έχουν πλήρη επίγνωση οι εκπρόσωποι του συστήματος. Ενώ λοιπόν παραμένουν και «ωριμάζουν» τα δομικά στοιχεία της οικονομικής κρίσης, από το 2015 έχουν εισέλθει σε μια νέα φάση όπου η κρίση περνάει από την οικονομική βάση στο πολιτικό, θεσμικό και ιδεολογικό εποικοδόμημα, ενώ στην αυγή του 2016 η πολιτική και θεσμική πλευρά της κρίσης γίνεται κυρίαρχη. Ο κύκλος κλείνει με τη νευρικότητα, τους «πανικούς» και την αστάθεια που μεταφέρει στην ίδια την οικονομική βάση η πολιτική, θεσμική και ιδεολογική κρίση, δημιουργώντας τους όρους κρίσης συνοχής και στρατηγικού αδιεξόδου.
Ας δούμε τώρα, συνοπτικά, πώς εκφράζονται όλα αυτά συγκεκριμένα.

Η οικονομική πλευρά του αδιεξόδου

Τα θεμελιώδη οικονομικά δεδομένα -όπου παρά τις πολλές «ταχύτητες», αναδεικνύονται κοινοί παρονομαστές- δείχνουν ένα αδιέξοδο που παραμένει. Η ανάπτυξη είναι τόσο οριακή, ώστε στην πραγματικότητα έχουμε κατάσταση χρονίζουσας οικονομικής στασιμότητας. Τα στοιχεία για το τελευταίο τρίμηνο του 2015 μιλούν για ανάπτυξη 0,3% στο σύνολο της Ευρωζώνης, όσο και της Γερμανίας, της πιο «εύρωστης» από τις ισχυρές οικονομίες. Στην Ιταλία, που έρχεται από 3 διαδοχικά χρόνια ύφεσης, ήταν 0,1%, στη Γαλλία 0,2%. Και σε όλες τις περιπτώσεις, ήταν μειωμένη σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο.

Όσον αφορά, το άλλο βασικό μέγεθος, τον πληθωρισμό, έχουμε πλέον επισήμως αποπληθωρισμό στο σύνολο της Ευρωζώνης: -0,1% το Μάρτιο, σε σχέση με -0,2% το Φεβρουάριο. Και αυτό, παρά την τεράστια ένεση ρευστότητας στην οικονομία με το πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Αναιμική ανάπτυξη και αποπληθωρισμός σημαίνει ότι τα κρατικά χρέη σαν ποσοστό του ΑΕΠ αυξάνονται. Σε αυτό συντείνουν και τα κρατικά ελλείμματα, που παρά τις τεράστιες περικοπές δαπανών των τελευταίων χρόνων, παραμένουν. Η Κομισιόν κάνει διαρκώς εκκλήσεις για συγκράτηση των ελλειμμάτων χωρών-μελών (η πιο πρόσφατη, αφορούσε τα ελλείμματα Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας και Πορτογαλίας, που θεωρούνται «εκτός ελέγχου»), αλλά «συνταγή» για να γιατρευτεί το διαβρωτικό μίγμα οικονομικής στασιμότητας και αποπληθωρισμού δεν διαθέτει.  

Έτσι, το αποτέλεσμα είναι πως η πολυαναμενόμενη «απομόχλευση» που λένε οι νεοφιλελεύθεροι, δηλαδή η απαλλαγή από αυτό που με μαρξιστικούς όρους θα λέγαμε υπερσυσσώρευση και υπερπίστωση, όχι μόνο δεν έρχεται αλλά απομακρύνεται. Χαρακτηριστική είναι η κατάσταση βασικών χωρών όσον αφορά το κρατικό χρέος. Σύμφωνα με προβλέψεις της Κομισιόν, το γαλλικό κρατικό χρέος θα προσεγγίσει το 100% (99,8%) του ΑΕΠ το 2016, που σημαίνει ότι η Γαλλία εισέρχεται σε κατάσταση κρίσης χρέους που ωριμάζει πολύ γρηγορότερα σε σχέση με τις προβλέψεις των προηγούμενων χρόνων. Το χρέος της Ιταλίας έχει «ξεφύγει» και πλησιάζει ταχύτατα το 140% του ΑΕΠ, ενώ πάνω από το 100% είναι το χρέος του Βελγίου, της Πορτογαλίας, της Ιρλανδίας, της Κύπρου και φυσικά της «πρωταθλήτριας» Ελλάδας όπου κινείται σε επίπεδα περί το 180% του ΑΕΠ!

Συνολικά, τόσο το κρατικό χρέος όσο και το ιδιωτικό (χρέος επιχειρήσεων και νοικοκυριών) έχει αυξηθεί σημαντικά στα χρόνια ύστερα από το ξέσπασμα της κρίσης.

Ο συνδυασμός μηδενικής ή αναιμικής ανάπτυξης με αποπληθωρισμό και αύξηση των κρατικών και ιδιωτικών χρεών παραπέμπει σε απόλυτο, στρατηγικού χαρακτήρα αδιέξοδο. Το αδιέξοδο αυτό υπογραμμίζει και επιτείνει ακόμη περισσότερο η επιβράδυνση των λεγόμενων Αναδυόμενων οικονομιών (BRICKS και όχι μόνο), που μεταξύ άλλων έχει συνέπεια τη μείωση του όγκου του παγκόσμιου εμπορίου, άρα της εξωτερικής ζήτησης για προϊόντα και υπηρεσίες που παράγονται στην Ευρωζώνη και την ΕΕ. Το αποτέλεσμα είναι ότι τα πλεονάσματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, τόσο της Ευρωζώνης συνολικά όσο και της «πρωταθλήτριας» Γερμανίας αλλά και της Γαλλίας, μειώνονται.  

Η μείωση της εσωτερικής ζήτησης λόγω λιτότητας ταυτόχρονα με τη μείωση της εξωτερικής ζήτησης λόγω της επιβράδυνσης στις Αναδυόμενες οικονομίες οδηγεί σε στρατηγικό αδιέξοδο, αφού στα χρόνια της κρίσης οι αρνητικές επιπτώσεις της λιτότητας στην ανάπτυξη αντισταθμίζονταν σε ένα βαθμό από τις μεγάλες εξαγωγικές επιδόσεις των βασικών χωρών της Ευρωζώνης. Τώρα, αυτή η στρατηγική δεν είναι αποτελεσματικός «θώρακας» ούτε για την ίδια τη Γερμανία.

Οι φόβοι για νέα τραπεζική κρίση

Αφήσαμε τελευταίο σε αυτό το υποκεφάλαιο, το πρόβλημα που μπορεί να αποβεί  ξανά καθοριστικό, όπως και στο ξεκίνημα της κρίσης: το πρόβλημα των ευρωπαϊκών τραπεζών. Η σπερμολογία περί επανεμφάνισης του κινδύνου τραπεζικής κρίσης -με ορίζοντα μάλιστα τον ερχόμενο Ιούνιο- έχει σοβαρή υλική βάση και παραπέμπει σε τρία βασικά προβλήματα: Πρώτο, η οικονομική στασιμότητα υπονομεύει τις προοπτικές κερδοφορίας των ευρωπαϊκών τραπεζών, δεύτερο, η «ποσοτική χαλάρωση» του Μάριο Ντράγκι δεν απέτυχε μόνο σαν γιατρικό στον αποπληθωρισμό αλλά και σαν μέτρο για τη διολίσθηση της ισοτιμίας του ευρώ, που καθώς ενισχύεται απέναντι στο δολάριο και με αρνητικά επιτόκια, αποτυγχάνει στον παγκόσμιο πόλεμο για την προσέλκυση κεφαλαίων, τρίτο, τα ανοίγματα των ευρωπαϊκών τραπεζικών μεγαθηρίων στις Αναδυόμενες αγορές είναι μεγάλα και μεταφράζονται σε δυνητικά τρομακτικό ύψος ζημιών. Με πίεση στα κέρδη τους, με αύξηση των «κόκκινων» δανείων λόγω μείωσης των εισοδημάτων, με μείωση των δανειοδοτήσεων λόγω οικονομικής στασιμότητας αλλά και «ανοιγμάτων» και αποδυναμωμένες όσον αφορά τη δυνατότητα να προσελκύσουν διεθνή κεφάλαια, οι ευρωπαϊκές τράπεζες φλερτάρουν με μια νέα κρίση.

Ο αρθρογράφος των Financial Times κ. Mark Whitehouse προσθέτει και δύο ακόμη παράγοντες: α) ότι οι ευρωπαϊκές αρχές σπρώχνουν τα προβλήματα «κάτω από το χαλί» επιτρέποντας στις ευρωπαϊκές τράπεζες να έχουν επίπεδα κεφαλαιακής επάρκειας 2 ποσοστιαίες μονάδες χαμηλότερα από τα αντίστοιχα των τραπεζών των ΗΠΑ και του ηνωμένου Βασιλείου και β) ότι ταυτόχρονα επιτρέπουν να συνεχίζεται και να κλιμακώνεται το «πάρτι» με την απόδοση μερισμάτων και μπόνους σε μετόχους και μεγαλοστελέχη, που αδυνατίζει ακόμη περισσότερο την κεφαλαιακή βάση, άρα και τη δυνατότητα παροχής δανείων, άρα και την κερδοφορία. Τα ποσά που επιστράφηκαν στους μετόχους και στα μεγαλοστελέχη αυξήθηκαν από λιγότερο από 50 δισ. ευρώ το 2007 σε 250 δισ. ευρώ στα τέλη του 2010 και σε 400 δισ. ευρώ στα τέλη του 2015!  

Όλα αυτά «σκάνε» με τη μορφή προβλημάτων ακόμη και σε τραπεζικά μεγαθήρια όπως η Deutsche Bank (αύξηση «ανοιγμάτων» σε συνδυασμό με σημαντική μείωση κερδών), αλλά και με τη μορφή άμεσης ανάγκης τραπεζικών αναδιαρθρώσεων, όπως πρόσφατα στην Πορτογαλία και την Αυστρία, ενώ όλοι «κοιτούν» με τρόμο προς τις ισπανικές και ιταλικές τράπεζες.  

Έχει σημασία να θυμόμαστε ότι η κρίση του 2008 εκδηλώθηκε αρχικά σαν κρίση υπερπίστωσης και χτύπησε πρώτα τον τραπεζικό τομέα…  

Η πολιτική και θεσμική πλευρά της κρίσης

Στο έδαφος του οικονομικού στρατηγικού αδιεξόδου γονιμοποιείται η πολιτική και θεσμική κρίση, που είναι επίσης εκτός ελέγχου. Αν ένα χρόνο ή λίγους μήνες πριν μιλούσαμε για τα δημοψηφίσματα ανεξαρτησίας σε Σκωτία και Καταλονία, τώρα μιλάμε για κάτι πολύ σημαντικότερο: για το βρετανικό δημοψήφισμα για παραμονή ή όχι της Μ. Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν το ΟΧΙ, που προηγείται στις δημοσκοπήσεις, νικήσει, θα είναι ένα σεισμικό γεγονός που επιταχύνει δραματικά την κρίση συνοχής και τα διαλυτικά φαινόμενα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμά του μάλιστα, έχει ήδη προκαλέσει μια μη αντιστρέψιμη μεταβολή: την ενίσχυση των τάσεων για μια Ευρώπη πολλών «ταχυτήτων».

Οι συζητήσεις αλλά και οι προτάσεις και πρωτοβουλίες σε αυτή την κατεύθυνση αυξάνονται και πληθύνονται. Ιδού πώς συνοψίζει τα πράγματα σε άρθρο του στους Financial Times στις 6 Απριλίου o John Plender:

«Η απόφαση του Ντέιβιντ Κάμερον να διεξάγει δημοψήφισμα για την παραμονή του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ε.Ε. αποτέλεσε, ηθελημένα ή αθέλητα, το έναυσμα για μια ευρύτερη πολιτική κίνηση αναδιοργάνωσης της Ε.Ε. (…) Η συζήτηση για μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων γίνεται φυσικά εδώ και αρκετό καιρό. Αλλά ποτέ πριν δεν είχε υιοθετηθεί από τόσο πολλές από τις βασικές δυνάμεις πίσω από το ευρωπαϊκό εγχείρημα».

Πράγματι, ποτέ άλλοτε στην ιστορία τους η Ευρωζώνης και η ΕΕ δεν βρέθηκαν τόσο έντονα μπροστά στο δίλημμα είτε της αναδιοργάνωσης με βάση την κεντρική ιδέα των πολλών «ταχυτήτων» είτε μια διαλυτική παρακμή.  

Καθώς το «μπαζούκα» του Ντράγκι έχει αχρηστευτεί, οι πολιτικές πρωτοβουλίες δίνουν και παίρνουν. Όμως -φευ!- οι επιδιώξεις των επιμέρους αστικών τάξεων είναι τόσο διαφορετικές και μη συντιθέμενες, ώστε το τοπίο γίνεται πιο χαοτικό. Για το βρετανικό δημοψήφισμα, που στριμώχνει τον εμπνευστή του Κάμερον πολύ περισσότερο απ’ ό,τι η ανάμιξή του στα panama papers, μιλήσαμε ήδη. Ο Ολάντ, για λογαριασμό του γαλλικού ιμπεριαλισμού, θέλει ο γαλλο-γερμανικός «άξονας» να γίνει ο ανθεκτικός καμβάς της πρώτες ταχύτητας της Ευρωζώνης, αλλά η πολιτική πυγμής (συνδυασμός επιτάχυνσης της λιτότητας και κράτους έκτακτης ανάγκης) βρίσκει αντιστάσεις στο κίνημα αντίστασης αλλά και σε τμήματα της γαλλικής άρχουσας τάξης, η δε γαλλική οικονομία είναι τόσο βαλτωμένη, ώστε αδυνατεί να στηρίξει τα μεγαλεπήβολα σχέδια του γαλλικού ιμπεριαλισμού.     

Ακόμη περισσότερο στον «αέρα» είναι η φιλοδοξία του ιταλικού καπιταλισμού να βρει μια θέση στην «πρώτη σειρά της πρώτης ταχύτητας». Τους τελευταίους μήνες, η Ιταλία έχει αναλάβει μια οιονεί καμπάνια για τη συγκρότηση «πρώτης ταχύτητας» στην Ευρωζώνη, που θα βαθύνει όχι μόνο την οικονομική αλλά και τη θεσμική - πολιτική, ακόμη και την αμυντική, ενοποίηση. Ο Ρέντσι το λέει σε κάθε ευκαιρία, ενώ ο υπουργός του των Εξωτερικών απέστειλε επιστολή προς τα άλλα πέντε ιδρυτικά μέλη της Ε.Ε. για να προτείνει ένα τέτοιο σχέδιο. Ταυτόχρονα, κοινό άρθρο των υπουργών Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας και της Ιταλίας ήδη από τον περασμένο Δεκέμβριο, υποστηρίζει μια πιο χαλαρή σχέση της Μ. Βρετανίας με την ΕΕ. Είναι φανερό: ο κ. Ρέντσι θέλει Ευρώπη (ΕΕ αλλά και Ευρωζώνη) πολλών «ταχυτήτων», ο ίδιος προτιμά την πρώτη «ταχύτητα» της Ευρωζώνης αλλά στηρίζει το δικαίωμα της Μ. Βρετανίας για πιο «χαλαρή» σχέση. Όμως -φευ- προς το παρόν η μόνη πρώτη «ταχύτητα» στην οποία συμμετέχει ο ιταλικός καπιταλισμός είναι της οικονομικής στασιμότητας, του αποπληθωρισμού και πάνω απ’ όλα του κρατικού χρέους…   

Όλα αυτά θέτουν το ύστατο και θεμελιώδες ερώτημα: ποια είναι η στρατηγική του γερμανικού ιμπεριαλιστικού κέντρου; Μπορεί και θέλει να αποτελέσει τη δύναμη που θα εγγυηθεί μια τέτοια πολιτική και θεσμική αναδιάρθρωση της ιμπεριαλιστικής Ευρώπης και θα την εγγυηθεί σε ρόλο ηγεμόνα; Πρόσφατα η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ έκανε μια δήλωση γεμάτη πικρή αυτογνωσία: είπε ότι η Γερμανία πρέπει να ανταποκριθεί καλύτερα στο διεθνή πολιτικό της ρόλο. Το γεγονός ότι ο γερμανικός καπιταλισμός είναι σε συγκριτικά καλύτερη θέση από τους άλλους, δεν σημαίνει ότι δεν αντιμετωπίζει κι ο ίδιος στρατηγικού χαρακτήρα οικονομικά προβλήματα και διλήμματα. Το μεγάλο του έλλειμμα ωστόσο εντοπίζεται στο πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό του «κεφάλαιο». Καθώς λοιπόν η πολιτική και θεσμική κρίση μαίνεται και το «αίτημα» για Ευρώπη πολλών «ταχυτήτων» κερδίζει διαρκώς οπαδούς, καθώς οι «πληγές» μιας διαλυτικής θεσμικής και πολιτικής κρίσης πολλαπλασιάζονται (το προσφυγικό ανέδειξε όλες τις πληγές), ο γερμανικός ιμπεριαλισμός βρίσκεται ενώπιον κρίσιμων αποφάσεων. Η αίσθηση πάντως πως όσο ο άξονας των εξελίξεων μετατοπίζεται από την οικονομία στην πολιτική ο γερμανικός ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να παίξει έναν ενοποιητικό ηγεμονικό ρόλο, εντείνεται… 

Το ολλανδικό δημοψήφισμα και ο φόβος του «μοιραίου»

Με τόσα συσσωρευμένα αδιέξοδα, δεν είναι λοιπόν τυχαίος ο παθολογικός φόβος που κυριεύει τα αστικά μίντια και τους αναλυτές του συστήματος σε όλη την Ευρώπη μπροστά σε δυσάρεστα ξαφνιάσματα της συγκυρίας, καθώς αυξάνονται και πληθύνονται οι «Κασσάνδρες» που προβλέπουν μεγάλα δεινά ύστερα από κάθε πρόβλημα ή «αστοχία» που παρουσιάζεται. Αυτός ο φόβος μπορεί ενίοτε να εκδηλώνεται με σχεδόν παθολογικά χαρακτηριστικά, αλλά είναι εντελώς βάσιμος, από τη στιγμή που είναι παγκοίνως γνωστά τα αρνητικά θεμελιώδη δεδομένα αλλά και εντελώς πρόδηλη η «τάση προς το χειρότερο». 

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι οι αντιδράσεις και αναλύσεις που ακολούθησαν τη συντριπτική νίκη του ΟΧΙ στο ολλανδικό δημοψήφισμα. Πολλοί μίλησαν για «ανατροπή των δεδομένων στην ΕΕ», για πρόκριμα νίκης του ΟΧΙ στο βρετανικό δημοψήφισμα, για στρατηγικό πλήγμα στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Ουκρανίας κ.λπ. Πράγματι, αν εξαιρέσουμε ίσως τους δραματικούς τόνους, όλα αυτά έχουν βάση. Ο «άνεμος του ΟΧΙ» στη Μ. Βρετανία δυναμώνει σε ευθεία αναλογία με τέτοια «επεισόδια» όπου, σύμφωνα με μια στρατηγικού ύφους δήλωση της Μαρίν Λεπέν, κερδίζει νίκες η «Ευρώπη των κυρίαρχων εθνών». Και το ολλανδικό δημοψήφισμα ήταν όντως μια τέτοια περίπτωση, με σοβαρές «παράπλευρες απώλειες» στο ευαίσθητο πρότζεκτ του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της Ουκρανίας. Και όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι το δημοψήφισμα δεν έχει αποφασιστικό παρά μόνο συμβουλευτικό χαρακτήρα! 

Τώρα, ο φόβος που στοιχειώνει τις ευρωπαϊκές καγκελαρίες είναι να νικήσει το ΟΧΙ στο βρετανικό δημοψήφισμα ή να εκδηλωθεί και νέα κρίση των ευρωπαϊκών τραπεζών ή, ακόμη χειρότερα, και τα δύο μαζί. Οι φόβοι για δευτερεύουσες «θρυαλλίδες», όπως μια υποτροπή της ελληνικής κρίσης ή πιθανή αστοχία των κυβερνητικών σχημάτων στην Ισπανία και την Πορτογαλία, επενδύονται σε αυτούς τους δύο κεντρικούς καμβάδες.       

Ιδεολογική κρίση και στρατηγικές απαντήσεις: οι κυρίαρχες δυνάμεις, η ακροδεξιά και η Αριστερά

Η άνοδος της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη, οι όψεις στρατηγικού αδιεξόδου, η οργιάζουσα κινητικότητα στην κατεύθυνση της Ευρώπης των πολλών «ταχυτήτων» και οι σωρευόμενες νίκες στη στρατηγική κατεύθυνση της «Ευρώπης των κυρίαρχων εθνών», αποκαλύπτουν και μια προϊούσα ιδεολογική κρίση: την κρίση της «ευρωπαϊκής ιδέας». Με τόσες διαψεύσεις και καταρρεύσεις, με το μαστίγιο της λιτότητας να σφυρίζει πάνω από τα κεφάλια των Ευρωπαίων εργαζομένων, με τις τράπεζες και τα κέρδη να είναι τα μοναδικά προστατευόμενα είδη στην ευρωπαϊκή επικράτεια, με τη Σένγκεν νεκρή, με την κάθε είδους ανασφάλεια να κυριαρχεί, με τον κίνδυνο του χειρότερου να καραδοκεί διαρκώς, με έναν καπιταλισμό που όχι μόνο δεν «αντέχει» τις ιστορικές δημοκρατικές και κοινωνικές κατακτήσεις που έδωσαν περιεχόμενο στην πάλαι ποτέ προοδευτική εκδοχή του «ευρωπαϊσμού» (από τη Γαλλική Επανάσταση μέχρι το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος) αλλά είναι μια γιγάντια μηχανή που τις καταστρέφει συστηματικά, δεν είναι τυχαίο που η «ευρωπαϊκή ιδέα» είναι νεκρή και η αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης διαρκώς διογκώνεται.     

Στο έδαφος των στρατηγικών αδιεξόδων και αυτής της ιδεολογικής κρίσης, ανεβαίνουν ξανά στην ιστορική σκηνή οι δυνάμεις που εκπροσωπούν τις στρατηγικές, δηλαδή τις ολοκληρωμένες-«οριστικές», απαντήσεις:

Πρώτο, οι κυρίαρχες συστημικές δυνάμεις, που στην ενότητα και τον ανταγωνισμό τους υποστηρίζουν μια στρατηγική γραμμή με βασικά συστατικά την υπερλιτότητα (με δευτερεύουσας σημασίας αποχρώσεις), «δημοκρατικές» εκδοχές ύπαρξης και νομιμοποίησης του κράτους «έκτακτης ανάγκης» και μια αναδιοργάνωση της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης με κάποια εκδοχή της γενικής φόρμουλας της Ευρώπης των πολλών «ταχυτήτων». Είναι η γραμμή όπου συγκλίνουν οι κυρίαρχες μερίδες του χρηματιστικού κεφαλαίου, τα δε ρήγματα και αρρυθμίες οφείλονται στη διάσπαση της «κοινής θέλησης» εξαιτίας των διαφορετικών αναγκών και συμφερόντων των επιμέρους κυρίαρχων αστικών τάξεων. Στο στρατόπεδο αυτό κυριαρχεί η ενότητα κι όχι ο ανταγωνισμός, αλλά στις δυναμικές που αναπτύσσονται μαζί με τα στρατηγικά αδιέξοδα, οι πιθανότητες να αδυνατίσει τόσο η ενότητα, ώστε κάποια στιγμή να πάρει το προβάδισμα ο ανταγωνισμός μόνο αμελητέες δεν είναι.

Δεύτερο, οι δυνάμεις της «λαϊκής», εθνικιστικής και φασίζουσας ακροδεξιάς με στρατηγική γραμμή την «Ευρώπη των κυρίαρχων εθνών». Με ανάκτηση της «εθνικής κυριαρχίας», ώστε το αναγκαίο μίγμα λιτότητας και κρατικού αυταρχισμού να μην κανοναρχείται από τις Βρυξέλλες, αλλά να επιλέγεται με βάση το «μεγαλείο» των επιμέρους εθνών, δηλαδή με βάση τις ανάγκες των επιμέρους αστικών τάξεων. Πιο επιθετικές μορφές ρατσισμού και του κράτους «έκτακτης ανάγκης» είναι βασικά συστατικά αυτής της στρατηγικής, που παραμένει μια εναλλακτική για το χρηματιστικό κεφάλαιο αλλά όχι η βασική επιλογή.

Τρίτο, οι δυνάμεις της Αριστεράς, οι οποίες διχάζονται ανάμεσα σε δύο στρατηγικές: τη στρατηγική της μεταρρύθμισης της «υπαρκτής» Ευρωζώνης και ΕΕ, από τη μια, και τη στρατηγική της ρήξης όχι μόνο με τη λιτότητα, τον κρατικό αυταρχισμό και το ρατσισμό της Ευρώπης-«φρούριο», αλλά και με την ίδια την Ευρωζώνη και την ΕΕ. Καθώς η στρατηγική της μεταρρύθμισης έχει αποτύχει σε όλες τις δοκιμασίες, χρειαζόμαστε μια πιο στιβαρή επεξεργασία της στρατηγικής της ρήξης, που κατά τη γνώμη μας πρέπει να εμπνέεται ταυτόχρονα από δύο στρατηγικές ιδέες: α) τη στρατηγική ιδέα του «αδύναμου κρίκου»: ότι εκεί που ωριμάζουν οι συνθήκες για μια ρήξη με τη λιτότητα, το κράτος «έκτακτης ανάγκης» και το ρατσισμό, η ρήξη αυτή θα πρέπει να ολοκληρώνεται αναπόφευκτα με έξοδο από την Ευρώπη αλλά και με ρήξη και απείθεια προς την ΕΕ με πιθανότατη αν όχι βέβαιη κατάληξη την έξοδο και από την ΕΕ, β) τη στρατηγική ιδέα της ανατροπής-διάλυσης της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης όχι για να οικοδομήσουμε την «Ευρώπη των κυρίαρχων εθνών ή κρατών» (δεν υπάρχει «αριστερή» εκδοχή της στρατηγικής της ακροδεξιάς), αλλά για να οικοδομήσουμε την ευρωπαϊκή σοσιαλιστική ομοσπονδία, ένα πανευρωπαϊκό σοσιαλιστικό σχέδιο σαν απάντηση στην καπιταλιστική κρίση, την ιμπεριαλιστική ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την κρίση της. Οι δύο αυτές στρατηγικές ιδέες όχι μόνο δεν είναι αντιφατικές ή ανταγωνιστικές, αλλά μπορούν και πρέπει να συγχωνευτούν σε μια ενιαία σοσιαλιστική στρατηγική, που θα ενσωματώνει τόσο την ανισόμετρη ανάπτυξη των αντιστάσεων και της δυναμικής της ρήξης στις επιμέρους ευρωπαϊκές χώρες όσο και την ανάγκη κοινού, διεθνιστικού σχεδίου, στόχων πάλης και στρατηγικού προσανατολισμού. Ώστε η ωρίμανση των προϋποθέσεων να σπάσουν αδύναμοι κρίκοι της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής αλυσίδας να «επενδύεται» σε μια κοινή - πανευρωπαϊκή σοσιαλιστική στρατηγική και αντίστροφα, η κοινή - πανευρωπαϊκή σοσιαλιστική στρατηγική να επιταχύνει και να δημιουργεί ευνοϊκό περιβάλλον για την ωρίμανση των «αδύναμων κρίκων».            

Η συγχώνευση σε μια ενιαία στρατηγική των δύο αυτών στρατηγικών ιδεών δεν είναι συμψηφισμός ούτε προσπάθεια να μένουν ανοιχτές οι γέφυρες με τη στρατηγική της μεταρρύθμισης της «υπαρκτής» ΕΕ και Ευρωζώνης, αλλά ο αναγκαίος «συγχρονισμός» και ολοκλήρωση της στρατηγικής της ρήξης. 

Η τύχη της Ελλάδας σε μια Ευρώπη «πολλών ταχυτήτων»

Υπ’ αυτούς τους όρους και σε ένα κλίμα που καλλιεργεί την αίσθηση της προσωρινότητας και ταυτόχρονα, ακόμη και αυθόρμητα ή υποσυνείδητα, την ιδέα ότι «όλα είναι πιθανά», αξίζει να αναρωτηθούμε για τη θέση και την τύχη του ελληνικού καπιταλισμού στο ενδεχόμενο να ξεδιπλωθούν εξελίξεις με βάση τη φόρμουλα της Ευρώπης των πολλών «ταχυτήτων»… Ότι η Ελλάδα θα είναι στην τελευταία «ταχύτητα» της Ευρωζώνης, θα πρέπει να θεωρείται περισσότερο από βέβαιο. Δεν είναι όμως καθόλου αμελητέα η πιθανότητα να μην περιλαμβάνεται καν στην «τελευταία ταχύτητα», αλλά να αποβληθεί με πρωτοβουλία των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών χωρών.

Σε κάθε περίπτωση, όταν σύμπασα η ιμπεριαλιστική Ευρώπη αντιμετωπίζει στρατηγικό αδιέξοδο, το να περιμένουμε ότι ο ελληνικός καπιταλισμός θα σταθεροποιηθεί, είναι ένδειξη υπερβολικής αισιοδοξίας για λογαριασμό του. Αντίθετα, το ενδεχόμενο να επανέλθει οξεία η ηγεμονική κρίση της άρχουσας τάξης, είναι μια δυνατότητα εγγεγραμμένη στη δυναμική των εξελίξεων. Αυτό έχει μεγάλη σημασία, και πρέπει να αποτελέσει το έδαφος για μια αναγκαία «άσκηση προσανατολισμού» και «πολιτικής ευθυγράμμισης» για την ελληνική Ριζοσπαστική και Αντικαπιταλιστική Αριστερά.

Πασχαλινό Bazaar

Μονάδας Κοινωνικής Επανένταξης ΟΚΑΝΑ

Με μεγάλη χαρά σας προσκαλούμε στο πασχαλινό bazaar της Μονάδας Κοινωνικής Επανένταξης ΟΚΑΝΑ, που θα πραγματοποιηθεί στις 21 και 22 Απριλίου 2016 στο χώρο της Μονάδας (Σμύρνης 36, Αθήνα), από τις 11.00 π.μ. ως τις 20.00 μ.μ.

Φέτος για πρώτη χρονιά, η Μονάδα Κοινωνικής Επανένταξης ΟΚΑΝΑ αποφάσισε να υλοποιήσει ένα 'τολμηρό' εγχείρημα. Να ανοίξει το χώρο της και να δείξει ένα μέρος της δουλειάς που γίνεται εδώ, πιο έξω από τα στενά θεραπευτικά πλαίσια.

Να καλέσει φίλους και υποστηρικτές της στο 'μικρό μας σπίτι' και να τους δώσει την ευκαιρία να δουν από κοντά λίγη από την προσπάθεια των μελών για να ξανακερδίσουν πίσω τη ζωή τους.

Η ανάγκη για να ανοίξουμε έναν πιο πολυφωνικό διάλογο με την κοινωνία μας οδήγησε στο να δουλέψουμε με πολύ μεράκι με τα χέρια μας και την ψυχή μας, ώστε να πραγματοποιήσουμε ένα Bazaar με πράγματα φτιαγμένα από τα μέλη και το προσωπικό της Μονάδας. Μπορείτε να βρείτε πασχαλινές λαμπάδες, κεριά αλλά και πολλές χειροποίητες δημιουργίες για τα δώρα σας.

Θα ήταν μεγάλη μας τιμή να παρευρεθείτε στη δράση μας αυτή και να μας υποστηρίξετε με τη δική σας παρουσία, ενθαρρύνοντας ουσιαστικά την προσπάθεια των μελών να αρθρώσουν τη δική τους παρουσία ζωής.

Τα μέλη και το προσωπικό της Μονάδας Κοινωνικής Επανένταξης