Ο Σωτήρης Τσιόδρας επέλεξε να γίνει συνωμότης και
συνεργός στο «έγκλημα» του ξεπλύματος
κυβερνητικών ευθυνών και μεταφοράς τους στους
πολίτες


Θεόκριτος Αργυριάδης

Το δεύτερο κύμα της πανδημίας όχι μόνο βρίσκεται εν εξελίξει στην
χωρά μας, αλλά την σφυροκοπά βάναυσα και αποκαλύπτει
παθογένειες, οι οποίες θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν καιρό
πριν εμφανιστεί η ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων, εάν η
κυβέρνηση δεν επέλεγε την πολιτική του βλέποντας και κάνοντας. Τα
κρούσματα μέσα σε λίγες μέρες διπλασιάστηκαν, τα τοπικά lockdowns
διαδέχονται το ένα το άλλο και ο φόβος είναι και πάλι έκδηλος στην
κοινωνία. Χθες, σπάσαμε κάθε προηγούμενο ρεκόρ, με τις λοιμώξεις να
ανέρχονται σε 1259. Επίσης, ο Σωτήρης Τσιόδρας, μετά από
πολύμηνη απουσία, έκανε την επανεμφάνιση του θέλοντας να στείλει το
δικό του μήνυμα στους πολίτες.

Το όνομα του είχε ταυτιστεί με την επιτυχία αντιμετώπισης του πρώτου κύματος και
τώρα στα δύσκολα που ακολούθησαν, ο κόσμος τον επιζητούσε και τον χρειαζόταν.
Όσο κι αν προσπάθησε ο Γκίκας Μαγιορκίνης να τον αντικαταστήσει, κυρίως στις
καρδιές των πολιτών, δεν τα κατάφερε. Κάτσε ρε συ Γκίκα. Τσιόδρας στην θέση
του Τσιόδρα γίνεται; Δεν γίνεται. Κάτι η αντίθεση του με κυβερνητικές αποφάσεις,
κάτι οι απειλές που δεχόταν ο ίδιος και η οικογένεια του και αποφάσισε να μείνει
πίσω από τις κάμερες. Μέχρι χθες, που με αποφασιστικότητα και περίσσιο
συναισθηματισμό μίλησε στις καρδιές μας, ποντάροντας στο φιλότιμο των Ελλήνων.
Δεν αντιλέγω. Είναι ιδιαιτέρως συμπαθής και ευγενής προσωπικότητα, εμπνέει
εμπιστοσύνη και είναι ίσως ο κατάλληλος άνθρωπος, στην κατάλληλη θέση. Υπηρετεί
ταυτόχρονα και άριστα δύο ρόλους. Από την μία ενημερώνει σαν επιστήμονας και
καθησυχάζει σαν πατέρας και από την άλλη εξυπηρετεί τα συμφέροντα της
κυβέρνησης. Όλοι γνωρίζουν πια, την σχεδόν καθολική κοινωνική αποδοχή που
φέρει. Έτσι επιστρατεύεται στα ζόρικα, για να συνετίσει τους «απείθαρχους»
Έλληνες. Μίλησε, λοιπόν, στις καρδιές και τις ψυχές μας, έκανε ισχυρή επίκληση στο
συναίσθημα, με ύφος συμβουλευτικό, συμπονετικό έως και ρομαντικό. Μόνο που,
καλός ο ρομαντισμός κ. καθηγητά αλλά με τις ευθύνες τι γίνεται; 
 
 Μας είπε πως, αν και γνωρίζει για τις ασφυκτικές συνθήκες και τον
συνωστισμό που επικρατεί στα ΜΜΜ, η κατάσταση είναι αδύνατον να
βελτιωθεί και δεν μπορεί να γίνει κάτι ως προς αυτή την κατεύθυνση. Αλήθεια;
Και οι εξαγγελίες του πρωθυπουργού και του αρμόδιου υπουργού για δεκάδες
νέα λεωφορεία και συμφωνίες με τα ΚΤΕΛ, ώστε να αποφεύγεται ο
συγχρωτισμός; Γιατί δεν έγιναν ποτέ πράξη; Μάλιστα, την ίδια ώρα είναι
ευρέως γνωστό, πως εκατοντάδες λεωφορεία και τρόλεϊ θα μπορούσαν να
χρησιμοποιηθούν άμεσα, εάν προχωρούσαν οι επιδιορθώσεις των αναγκαίων
για την λειτουργία τους ανταλλακτικών.

Μας συμβούλεψε, για την διαφύλαξη της υγείας μας, να μην χρησιμοποιούμε
τα ΜΜΜ. Και η λοιμωξιολόγος κ. Γιαμαρέλλου, μας προέτρεψε, πριν λίγο καιρό,
να αποφεύγουμε τα ΜΜΜ και να περπατάμε. Σοβαρά επιχειρήματα, όχι αστεία.
Για πείτε τα αυτά σε ένα άνθρωπο, σε έναν φοιτητή, σε έναν νέο που δεν έχει
την οικονομική δυνατότητα να πληρώνει ταξί για τις μετακινήσεις του και το
σπίτι του απέχει χιλιόμετρα από την εργασία του. Καλώς ή κακώς, δεν μένω στην
Αθήνα, ωστόσο αντιλαμβάνομαι πως κάποιες αποστάσεις δεν είναι ανθρωπίνως και
χρονικώς δυνατόν να καλυφθούν με τα πόδια. Αντί να πιέζουν την κυβέρνηση
ώστε να αυξηθούν τα δρομολόγια, επιλέγουν να ξεπλένουν τις ευθύνες της. 
 
 Γιατί δεν μας λέει κάτι ο κ. Τσιόδρας για τα σχολεία; Τόσους
μήνες είχε στην διάθεση της η κυβέρνηση για να διαφυλάξει την, όσο τον δυνατόν,
ορθότερη και ασφαλέστερη λειτουργία τους. Κι όμως, δεν έπραξε απολύτως τίποτα.
349 είναι τα σχολεία και τα τμήματα που βρίσκονται σε αναστολή. Τα κρούσματα σε
μαθητές και εκπαιδευτικούς αυξάνονται καθημερινά κατά δεκάδες. Ως ένα βαθμό
αυτό θα ήταν και φυσική εξέλιξη των πραγμάτων από την στιγμή που αποφασίστηκε
το άνοιγμα τους. Όμως, σήμερα μας φταίνε οι μαθητές που προβαίνουν σε
καταλήψεις με αιτήματα όπως το σπάσιμο των τμημάτων, στελέχωση στην
καθαριότητα και οικοδομοτεχνικά έργα αλλά δεν φταίει η κυβερνητική αδράνεια
που άφησε τα παιδιά μας στο έλεος του κορονοϊού. 
 
 Ούτε εκεί μπορούσαμε να κάνουμε κάτι κ. Τσιόδρα;
 
 Για τα νοσοκομεία τι έχετε να μας πείτε; Πέρασαν περίπου έξι
μήνες από το καθολικό lockdown, και ενώ όλοι οι επιστήμονες χτυπούσαν καμπανάκι
για το δεύτερο κύμα του φθινοπώρου, προτρέποντας σε θωράκιση του δημοσίου
συστήματος υγείας, με αύξηση καταλλήλως εκπαιδευμένου προσωπικού, αύξηση
κλινών ΜΕΘ και ιατροφαρμακευτική επάρκεια, η κυβέρνηση και πάλι
απέδειξε πως είναι πρωταθλήτρια στην απραξία και την
ολιγωρία.
Από το χειροκρότημα στους ήρωες υγειονομικούς, περάσαμε στο ξύλο σε
όποιους διεκδικούν αναβάθμιση συστήματος, οι
καταγγελίες για απλήρωτες υπερωρίες και ανειδίκευτο
προσωπικό έγιναν καθημερινότητα και η κυβέρνηση
σφύριζε αδιάφορα. Καλά που έγιναν δωρεές από επιφανείς
και μη επιχειρηματίες και απέκτησε ο Κικίλιας και οι συν
αυτώ αφήγημα. 
 
 ΣΥΝΩΜΟΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΟΣ ΣΤΟ ''ΕΓΚΛΗΜΑ'' ΤΟΥ
ΞΕΠΛΥΜΑΤΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ
 
 Ο κ. Τσιόδρας επέλεξε να γίνει συνωμότης και συνεργός στο «έγκλημα» του
ξεπλύματος κυβερνητικών ευθυνών και μεταφοράς τους στους πολίτες. Ρομαντικός
μεν, συνωμότης δε. Είναι εύκολο και συνάμα... Σωτήριο να κατηγορείς τους πολίτες
και δη τους νέους, ως αποκλειστικούς υπαίτιους για την έξαρση της πανδημίας.
Μόνο που εδώ συγκρούεται η αλήθεια με το ψέμα. Ναι, φταίνε και νέοι, φταίνε και
ηλικιωμένοι, φταίνε και μεσήλικες. Όμως, για τα προβλήματα στα ΜΜΜ, στα σχολεία,
στα νοσοκομεία, στα γηροκομεία, στους χώρους δηλαδή που συναντάμε μεγάλη
διασπορά της νόσου, ευθύνεται κατά κύριο λόγο η κυβέρνηση, με την πολύμηνη
απραξία της, άνευ λόγου και αιτίας, καθώς τότε χρήματα υπήρχαν. Και τώρα,
τελευταία ώρα, τρέχουμε να προλάβουμε τι; Το κακό έχει ήδη γίνει και τα χειρότερα
δεν αποτελούν πλέον απλές εικασίες και απειλές , αλλά θλιβερή πραγματικότητα.
Έτσι δεν είναι κ. Τσιόδρα;

Ο Θεόκριτος Αργυριάδης είναι φοιτητής Πολιτικών Επιστημών στο ΔΠΘ

https://www.koutipandoras.gr/

Γεώργιος Σαρλής δικηγόρος, τέως γ.γ. του υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Κάθε πολίτης θα αντιμετωπίζεται πια σαν να είναι επιχείρηση. Στο πλαίσιο αυτό δεν
υπάρχει κανένα καθεστώς προστασίας της κύριας κατοικίας των φυσικών προσώπων

Την εγκληματολογία και πολλούς ακτιβιστές απασχόλησε από καιρό, ιδίως στις ΗΠΑ, η
ποινικοποίηση της φτώχειας. Δεν χρειάζονται ξένα παραδείγματα για το τι σημαίνει μια τέτοια
πολιτική. Στην Ελλάδα, ενώ βρισκόμασταν ήδη μέσα στην κρίση, ζήσαμε τη νομοθετική αλλαγή
(Ν. 3943/2011) με την οποία η ποινική ευθύνη για τη μη καταβολή χρεών προς το Δημόσιο
υποχώρησε στο «κατώφλι» των 5.000 ευρώ από τα 10.000 ευρώ όπου βρισκόταν.
Έτσι η απειλή και η πραγματικότητα της φυλάκισης λόγω της αδυναμίας να καταβληθούν χρέη
που δημιουργούνταν εν μέσω μιας τέτοιας συγκυρίας έγινε μια εφιαλτική μέγγενη για όσους
αναγκαστικά συντρίβονταν από την κρίση. Κι ενώ κατέρρεαν οικονομικά, φορτώνονταν νέα
βάρη από τις ποινές και από τον βαρύ στιγματισμό της ποινικής καταδίκης.
Ευτυχώς ο νομοθέτης έπειτα από λίγα έτη άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το ποινικό δίκαιο δεν
είναι για να επιλύει τέτοια κοινωνικά προβλήματα. Έτσι, η τάση αυτή ήδη μέσα στο 2015 (Ν.
4321/2015 και 4337/2015) είχε ανατραπεί, αφού η ποινική ευθύνη μετατοπίστηκε στη μη
καταβολή χρεών άνω των 100.000 ευρώ. Παράλληλα πολιτικές αντιμετώπισης της φτώχειας και
αντιμετώπισης της υπερχρέωσης (Ν. 4469/2017 και 4611/2019) δημιούργησαν νέο πλαίσιο
ρύθμισης των χρεών, δηλαδή πλαίσιο ισορροπημένης εκπλήρωσης των υποχρεώσεων και
πρόληψης της δημιουργίας νέων ληξιπρόθεσμων χρεών.

Την ίδια περίοδο με τον Ν. 4336/2015 επεκτάθηκε η προστασία του Ν. 3869/2010 (νόμος
Κατσέλη) έναντι χρεών στην φορολογική διοίκηση, στους ΟΤΑ και στους οργανισμούς
κοινωνικής ασφάλισης. Ανάλογη προστασία συνεχίστηκε με τον Ν. 4605/2019 και τις
παρατάσεις του. Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτά τα τελευταία νομοθετήματα διατήρησαν υπό
συγκεκριμένους όρους την προστασία της κύριας κατοικίας των ασθενέστερων, στοιχείο που
λειτουργούσε σταθεροποιητικά για την κοινωνική υπόσταση των ατόμων μέσα στην κρίση. 
 
 Αυτές τις μέρες, όμως, ενώ αναπτύσσεται ήδη η πανδημικής αιτιολογίας οικονομική κρίση,
συζητιέται στη Βουλή με υπερεπείγουσα διαδικασία, παρά τα περίπου 275 άρθρα του, ο νέος
πτωχευτικός νόμος. Παράλληλα το υπουργείο Δικαιοσύνης έχει καταθέσει σχέδιο νόμου με το
οποίο περίπου 40.000 υποθέσεις του Ν. 3869/2010 (νόμος Κατσέλη) που εκκρεμούν στα
δικαστήρια αναπροσδιορίζονται και υπάγονται αναγκαστικά σε νέο, δυσμενέστερο
δικονομικό καθεστώς.

Η πρόταση δυσπιστίας της αντιπολίτευσης έδωσε την ευκαιρία να παρακολουθήσει κάποιος πιο
καθαρά τη σχέση αναντιστοιχίας ανάμεσα στις ανάγκες που γεννά η προϊούσα κρίση και στον
πτωχευτικό νόμο, που μεταξύ άλλων φέρνει ξανά στο προσκήνιο διατάξεις ποινικοποίησης της
φτώχειας.
Κατ’ αρχάς πτωχός, δηλαδή άτομο που θα πτωχεύει, κατά κανόνα μετά από αίτηση των
πιστωτών του, θα μπορεί να είναι πια όχι μόνο ο έμπορος ή ο επιχειρηματίας. Εγκαταλείπεται το
σύστημα που ίσχυε ανέκαθεν στη χώρα μας. Στο εξής θα πτωχεύουν όλα ανεξαιρέτως τα
φυσικά πρόσωπα (νοικοκύρης/ά, μισθωτός, ελεύθερος επαγγελματίας, συνταξιούχος
κ.λπ.).

Πτώχευση σημαίνει πλήρης υπαγωγή στη διάθεση των πιστωτών, οι οποίοι, μέσω του
λεγόμενου συνδίκου, τον οποίο διορίζει το δικαστήριο κατόπιν πρότασής τους, θα διαχειρίζονται
την πτωχευτική περιουσία του οφειλέτη έχοντας πλήρη πρόσβαση σε αυτή, όπως και σε
προσωπικά του δεδομένα και πληροφορίες (επιστολές, μέιλ κ.λπ.) και θα τη ρευστοποιούν κατά
τα συμφέροντά τους.

Αυτή η νομοθετική στροφή σημαίνει ότι η προσωπική υπερχρέωση δεν γίνεται πια αντιληπτή ως
κατάσταση που συνήθως προέρχεται από αδυναμία διαβίωσης, από ανάγκες κατανάλωσης,
από κοινωνικές υποχρεώσεις ή από την αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών, λ.χ. προβλημάτων
υγείας, ή από την κάλυψη ηθικών ή υλικών υποχρεώσεων έναντι μελών της οικογένειας (λ.χ.
χρηματοδότηση σπουδών, γονική παροχή κ.λπ.).

Σαφώς εξισώνεται με την υπερχρέωση από εμπορική δραστηριότητα, που συνδεόμενη με την
επιδίωξη κέρδους ενείχε την ανάληψη του ρίσκου και την απόδοση της ευθύνης για τις
συνέπειες της επιχειρηματικής αποτυχίας έναντι των άλλων παραγόντων της αγοράς. 
 
 Κάθε πολίτης θα αντιμετωπίζεται πια σαν να είναι επιχείρηση. Στο πλαίσιο αυτό δεν
υπάρχει κανένα καθεστώς προστασίας της κύριας κατοικίας των φυσικών προσώπων, όπως το
γνωρίζαμε με τους Ν. 3869/2010 και 4605/2019, αφού τους δίνεται μόνο η δυνατότητα να γίνουν
ενοικιαστές στα σπίτια τους. Χάνουν την ιδιοκτησία τους και έχουν μόνο δικαίωμα να τα
μισθώσουν για 12 χρόνια, μετά τα οποία έχουν απλό δικαίωμα να προτιμηθούν στην
επαναγορά τους με την καταβολή του αναγκαίου τιμήματος.
Βασικά περιουσιακά στοιχεία των πολιτών αντιμετωπίζονται, λοιπόν, αποκλειστικά ως assets
και όχι ως μέσα διαβίωσης και κοινωνικής εξέλιξης.

Σε αυτό το πλαίσιο παρακολουθεί κανείς και τη διεύρυνση της λειτουργίας των ποινικών
διατάξεων, που ήδη υπάρχουν στον Πτωχευτικό Κώδικα και μεταφέρονται άκριτα και στον
πτωχευτικό νόμο. Διατάξεις ιδιαίτερα προβληματικές, ως υπερβολικά αόριστες και γεμάτες
αξιολογικούς όρους και χωρίς ασφαλή ερμηνευτική βάση. Διατάξεις, όμως, που σήμερα
αφορούν πάντως τη μικρή μειονότητα των εμπόρων. 
 
 Με την επέκταση του κύκλου εκείνων που πτωχεύουν, όμως, όλοι ανεξαιρέτως θα
έρθουν πια αντιμέτωποι με τη φυλάκιση, αφού δεν ελήφθη καμία πρόνοια διόρθωσης των
ποινικών προβλέψεων και προσαρμογής τους στη νέα προοπτική. Αυτή η διαπίστωση δείχνει το
οξύ δικαιοκρατικό πρόβλημα που αναδεικνύεται.
Όλοι λοιπόν θα μπορούν να έρθουν αντιμέτωποι με ποινική ευθύνη στο πλαίσιο της
πτώχευσης. Ακόμη και για πράξεις πριν από την κήρυξή της, μέσα στη λεγόμενη "ύποπτη
περίοδο" -δηλαδή την περίοδο κατά την οποία δεν θα έχουν να πληρώσουν και θα έχουν έρθει
ουσιαστικά, αλλά όχι τυπικά, σε κατάσταση πτώχευσης- ή για πράξεις ενώ βρίσκονται σε
"κατάσταση επαπειλούμενης αδυναμίας κανονικής εκπλήρωσης των ληξιπρόθεσμων
υποχρεώσεων". 
 
 Ακόμη και για πράξεις που ως μια αξιολογική «κινούμενη άμμος» θα μπορούσαν να καταπιούν
όποιον παλεύει να επιβιώσει, εφόσον θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι λ.χ. "καταρτίζει
ριψοκίνδυνες δικαιοπραξίες", με τρόπο που "αντίκειται στους κανόνες της συνετής οικονομικής
διαχείρισης" ή ότι διαθέτει υπερβολικά ποσά "σε αντιοικονομικές δαπάνες" ή ότι προμηθεύεται
εμπορεύματα με πίστωση και τα πράγματα που κατασκευάζει τα διαθέτει "σε τιμές ουσιωδώς
κάτω της αξίας τους" ή και ότι "ικανοποιεί απαίτηση πιστωτή ευνοώντας τον έναντι των λοιπών".
Ένα έγκλημα λοιπόν του "πτωχού", όπως περιορισμένα τον ξέραμε, παίρνει πια διαστάσεις
στοχοποίησης της κοινωνικής πλειονότητας και μεταστρέφεται από μια πράξη με ενδιαφέρον
στενά επιχειρηματικό σε ένα είδος ποινικοποίησης των επερχόμενων εκδηλώσεων της
φτώχειας. Είμαστε μπροστά στην αντιμετώπιση της διεύρυνσης μιας κατηγορίας
εγκλημάτων που απειλεί να εμπλέξει στα δίχτυα της τους νεόπτωχους της πανδημικής
κρίσης.

*https://www.avgi.gr/

Στο ίδιο έργο θεατές είναι οι κάτοικοι των Φούρνων Ικαρίας, που είναι για μία ακόμη φορά αντιμέτωποι με την
έλλειψη ακτοπλοϊκής σύνδεσης με Ικαρία και Σάμο, λόγω της ετήσιας συντήρησης και δεξαμενισμού
του πλοίου «Μεγαλόχαρη» και της μη αντικατάστασής του από άλλο, παρότι κάτι τέτοιο προβλέπεται
από τη σχετική σύμβαση.


Αυτό καταγγέλλει με ανακοίνωσή της η ΚΟΒ Φούρνων του ΚΚΕ, η οποία αναφέρει τα εξής:
«Το έργο επαναλαμβάνεται για μια ακόμα φορά, το πλοίο "Ε/Γ-Ο/Γ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ" δεν εκτελεί τα
προγραμματισμένα δρομολόγια τουλάχιστον έως 31/10/2020, λόγω ετήσιας συντήρησης και δεξαμενισμού
του πλοίου. Ωστόσο μέχρι και σήμερα δεν έχει αντικατασταθεί το πλοίο όπως ορίζεται από τη σύμβαση της
εταιρείας με το υπουργείο, με αποτέλεσμα στη γραμμή Φούρνοι - Θύμαινα - Χρυσομηλιά - Ικαρία - Σάμο
να μην εκτελείται κανένα δρομολόγιο.

Το έργο επαναλαμβάνεται δυστυχώς για πολλοστή φορά, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για την οικονομία
του νησιού μας, για την τροφοδοσία του, για τους εργαζόμενους, για την αντιμετώπιση περιστατικών υγείας
που ούτως ή άλλως δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα υποστελεχωμένα Περιφερειακά Ιατρεία των νησιών
μας. Πριν λίγους μήνες θυμίζουμε ότι πέθανε αβοήθητος συμπατριώτης μας στην Θύμαινα.
Το έργο αυτό έχει βέβαια και "σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές": Κυβερνήσεις και εφοπλιστές με βάση τον
κανονισμό 3577/92 της Ευρωπαϊκής Ένωσης (για την πλήρη απελευθέρωση της δράσης του εφοπλιστικού
κεφαλαίου) και τους νόμους προσαρμογής σε αυτόν τον κανονισμό που ψήφισαν, έχουν μετατρέψει το
Αιγαίο σε "Πέλαγος εφοπλιστικής ασυδοσίας".
Για μια ακόμα φορά η ίδια η ζωή επιβεβαιώνει ότι όσο οι ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες θα σχεδιάζονται με βάση
το κέρδος και τα συμφέροντα των εφοπλιστών, τόσο θα επιδεινώνεται η θέση των νησιωτών, των ταξιδιωτών
και όλων των εργαζομένων. Τόσο τα νησιά μας θα αντιμετωπίζουν την εγκατάλειψη και την απομόνωση.
Η Κομματική Οργάνωση Φούρνων του ΚΚΕ καταγγέλλει αυτήν ακριβώς την πολιτική που δημιουργεί
και γεννά αυτά τα προβλήματα, που επιτρέπει να μένει ο τόπος μας χωρίς καράβι.
Απαιτούμε από την κυβέρνηση να εξασφαλίσει άμεσα την ακτοπλοϊκή σύνδεση των νησιών μας.

Παλεύουμε για την εφαρμογή μιας άλλης πολιτικής που δεν θα υπηρετεί το εφοπλιστικό κέρδος, αλλά θα
ικανοποιεί τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και όπου οι θαλάσσιες μεταφορές θα αποτελούν κοινωνικό
αγαθό, στο πλαίσιο ενός αποκλειστικά δημόσιου ενιαίου φορέα συγκοινωνιών. με εργατικό και λαϊκό έλεγχο
για γρήγορη, ασφαλή και φτηνή μετακίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων. Διεκδικούμε απρόσκοπτη,
τακτική, καθημερινή σύνδεση των νησιών μας, χειμώνα - καλοκαίρι, με την ηπειρωτική Ελλάδα και μεταξύ
τους, με δρομολόγηση σύγχρονων και ασφαλών πλοίων με φτηνά εισιτήρια και με εξασφάλιση της δουλειάς
και των δικαιωμάτων των ναυτεργατών.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι μέχρι σήμερα η μόνη αντίδραση έχει προκληθεί από την παρέμβαση των
εκλεγμένων της "Λαϊκής Συσπείρωσης" στο Δήμο Φούρνων, καλούμε τους φορείς του
νησιού (επαγγελματικοί - πολιτιστικοί - παροικιακοί), τον Δήμο Φούρνων και την Περιφέρεια Βορείου
Αιγαίου να διεκδικήσουν συντονισμένα την άμεση εκτέλεση των δρομολογίων με άλλο πλοίο
ανάλογων προδιαγραφών όπως ορίζει η σύμβαση της εταιρείας με το υπουργείο».

www.902.gr

Ογδόντα χρόνια πριν, το 1940, ένας δικτάτορας - ο Ιωάννης Μεταξάς - αρχηγός
ενός μικρού κόμματος [του Κόμματος των Ελευθεροφρόνων Ελλάδας (3,94 )]
αιφνιδίασε με το ''ΟΧΙ'' του τον Ιταλό κατακτητή Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος
ζητούσε να γίνει νοικοκύρης στα σπίτια μας. Κυρίαρχος της πατρίδας μας, της
συλλογικής πορείας του λαού μας, της επιβίωσης και της ιστορικής του
συνέχειας.

Το ''ΟΧΙ'' του Μεταξά, το ''ΟΧΙ'' που βροντοφώναξαν μαζί του όλοι οι Έλληνες τα
χαράματα της 28ης Οκτωβρίου, σηματοδότησε την πρώτη θριαμβική νίκη του Δαβίδ
(Ελλάδα) εναντίον του Γολιάθ (Ιταλία) και του Άξονα.
Εξέπεμψε διακομματικά το νικητήριο σάλπισμα και ανέδειξε ως υπέρτατο ιδανικό τη βαθιά
αγάπη για την πατρίδα, που ενέπνευσε πολεμιστές και πολίτες σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τους
οδηγήσει στην νίκη ενωμένους!!!..
Απόδειξη αυτού ήταν το γεγονός ότι την αγέρωχη στάση του Μεταξά απέναντι στον ομοϊδεάτη
του Μουσολίνι (στάση που άνοιξε το δρόμο για το Έπος του '40 και για ένα Πάνθεον ηρώων
αντάξιων εκείνων του '21) αποδέχθηκε και επικρότησε ο έγκλειστος στις φυλακές αρχηγός του
ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης.

Όπερ αναδεικνύει σε έωλους και μικρόψυχους τους ισχυρισμούς μερίδας Ελλήνων που
αγωνίζονται επί ματαίω να προσπεράσουν την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου ως
κατασκευασμένη και να υποτιμήσουν τον ηγέτη του ''ΟΧΙ'', ο οποίος πρόταξε τον πατριωτισμό
του θυσιάζοντας την ιδεολογία του στα συμφέροντα της πατρίδας.

Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Σε μια σπάνια γενναιοδωρία της Ιστορίας, ο μάλλον αντιπαθής μέχρι
τότε αρχηγός του μικρού φασιστικού κόμματος και του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, ανέδειξε
τον ηγετικό ρόλο του κάνοντας να υποκλιθούν μέχρι και οι πολιτικοί αντίπαλοί του.

Η επιλογή του Ιωάννη Μεταξά να οδηγήσει την Ελλάδα - με πλήρη συνείδηση - στο πλευρό των
Συμμάχων που είχαν παραταχθεί απέναντι στις φασιστικές δυνάμεις του Άξονα δικαιώθηκε
πανηγυρικά.

Έτσι το ''ΟΧΙ'' στον Εμμανουέλε Γκράτσι, τον Ιταλό πρέσβη που ήρθε να του επιδώσει το
ταπεινωτικό τελεσίγραφο της υπερδύναμης χώρας του τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου,

έδωσε το σύνθημα στους Έλληνες για εθνική ενότητα. Τους έκανε να σπεύσουν να
ανταποκριθούν στο κάλεσμα της πατρίδας συσπειρωμένοι μετά τον άνανδρο τορπιλισμό της
Έλλης (15 Αυγούστου 1940).

Το αξέχαστο έγκλημα της Τήνου βρήκε την απάντησή του στο ''ΟΧΙ'' ενώνοντας τους Έλληνες
σε μια γροθιά: Μικροαστοί, εργάτες, αγρότες, δημόσιοι υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες,
δεξιοί, αριστεροί, βενιζελικοί, βασιλόφρονες, κεντρώοι, όλοι - οπαδοί και αντίπαλοι της 4ης
Αυγούστου - έγιναν ένα απέναντι στον κοινό εχθρό κατακλύζοντας με ενθουσιασμό τα
στρατολογικά γραφεία και τις αμαξοστοιχίες που τους μετέφεραν στην πρώτη γραμμή του
πολέμου.
Κι εκεί που νόμιζε ο Μουσολίνι (παραπληροφορημένος απ' τους φασίστες της Τσαμουριάς) πως
ο τοπικός πληθυσμός κατά μήκος των ελληνοαλβανικών συνόρων θα υποδεχόταν ως
απελευθερωτές τους Ιταλούς στρατιώτες, τον είδε να μάχεται ηρωικά για να τους αποκρούσει.
Να μάχεται στην πρώτη γραμμή και τα μετόπισθεν του πολέμου δίνοντας χώρο στις γυναίκες
της Πίνδου να γράψουν με χρυσά γράμματα και τη συνεισφορά τη δική τους.

Οι Ιταλοί, αν και δεν υστέρησαν σε ανδρεία και θάρρος, ηττήθηκαν σ' όλα τα μέτωπα πέφτοντας
θύματα των ασύγκριτων σε ηρωισμό Ελλήνων, που τους έριξαν τελικά στη θάλασσα. Μάταια ο
Μπενίτο Μουσολίνι αντικαθιστούσε τους διοικητές των μεραρχιών του (Βισκόντι, Πράσκα,
Καβαλέρο, Σοντού) κατηγορώντας τον ένα μετά τον άλλον για έλλειψη θάρρους.

Έτσι που ο τελευταίος έφτασε στο σημείο, μες στην απόγνωσή του, να ζητά απ' τον Ντούτσε να
επέλθει ανακωχή με την Ελλάδα μέσω του Χίτλερ (απομνημονεύματα Ιταλού υπουργού
Εξωτερικών Γκαλεάτσο Τσιάνο, 1944). Όλα όμως είχαν κριθεί. Γι' αυτό και ο Μέραρχος Πρίκολο
έγραψε τότε χαρακτηριστικά: ''Η καταστροφή εκδηλώθηκε τόσο απροσδόκητα, τόσο παράλογα
και τόσο σοβαρά... Είμαστε χαμένοι!..

Απροσδόκητα οδυνηρά για τους Ιταλούς, αλλά απροσδόκητα θριαμβευτικά και ελπιδοφόρα για
τους Έλληνες του '40, με μπροστάρηδες τον λαό και τον ηγέτη του. Έναν ηγέτη που από
πρωταγωνιστής του ''Εθνικού Διχασμού'' - μετά την εγκαθίδρυση του αυταρχικού καθεστώτος
της 4ης Αυγούστου - αναδείχθηκε σε εκφραστή του ανώνυμου Έλληνα ο οποίος δια στόματος
εκείνου εκστόμισε το αθάνατο ''ΟΧΙ''!!!..

Ογδόντα χρόνια μετά από εκείνην την ένδοξη εποχή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, το

ηρωικό ''ΟΧΙ'' και το Έπος του '40-41 που είχαν αποσπάσει τον θαυμασμό όλης της Οικουμένης
και συνέβαλαν καθοριστικά στη νίκη των Συμμάχων και του Άξονα, εξακολουθούν να είναι
επίκαιρα (αν και χωρίς την αλλοτινή λάμψη λόγω της εθνικής κατάθλιψης που προκαλεί η
γενικότερη παρακμή και η κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις).

Ωστόσο η διάθεση του λαού να πάει κόντρα στην κυβερνητική ηττοπάθεια και την εθνική
παρακμή και να αντιπαλέψει μ' ένα δεύτερο ''ΟΧΙ'' το διαφαινόμενο ενδεχόμενο υποταγής στον
προαιώνιο εχθρό μας (ήδη απεμπολήσαμε για χάρη του - δια στόματος πρωθυπουργού - το
κυριαρχικό μας δικαίωμα για επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 νμ), είναι ολοφάνερη
και ειλημμένη.

Κι αυτό γιατί έχει συνειδητοποιήσει στην ιστορική του πορεία ότι όταν αγωνίζεται ενωμένος για
την λευτεριά του, όσο μεγάλα κι αν είναι τα εμπόδια που καλείται να αντιμετωπίσει κι όσες
θυσίες απαιτηθούν για να τα ξεπεράσει, στο τέλος θα δικαιωθεί και θα στεφθεί νικητής!!!..

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

https://www.pronews.gr/

Αυτήν την Τετάρτη ανήμερα της εθνικής μας εορτής θα παρελάσει από το studio και τη συχνότητα της ERT OPEN 106.7 o γνωστός σε όλους μας Μιθριδάτης για χάρη της εκπομπής των Σέξπυρ και Άγγελου Αληγιάννη «Βουτηγμένοι στο Βούρκο». Συντονιστείτε 22:00 με 23:30 το βράδυ.

Συντονιστείτε στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ Open στους 106.7 στα fm και διαδικτυακά σε ολόκληρο τον κόσμο στην ιστοσελίδα της www.ertopen.com/radio ή στο www.live24.gr

Για τη συμμετοχή σας! Μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10 ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας:
1Π(κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045

Το «έπος του '40» δεν έχει καμία σχέση με την προσπάθεια
ανάσχεσης της πανδημίας που συγκλονίζει τον πλανήτη. Και η
«ανδρειοσύνη», η λέξη που διάλεξε ο Σ. Τσιόδρας στο
φορτισμένο τηλεοπτικό μήνυμά του, δεν είναι το χαρακτηριστικό
που θα κρίνει την έκβαση της υγειονομικής κρίσης.

Ακόμη κι αν η πρόθεσή του να ήταν καλή για τη διέγερση του θυμικού, το ηθικοπλαστικό μοτίβο
που επέλεξε είναι εντελώς απρόσφορο για τη βελτίωση της εικόνας σε σχέση με την πορεία της
πανδημίας.

Ο επικεφαλής της επιτροπής εμπειρογνωμόνων εμφανίστηκε στην τακτική ενημέρωση μετά από
καιρό, τη μέρα που τα κρούσματα έσπασαν το φράγμα των 1000 και επιβλήθηκε lockdown στα
Γιάννενα και τις Σέρρες. Η επιστροφή του στο προσκήνιο συνδέεται με την κρισιμότητα της
συγκυρίας, την απώλεια του ελέγχου από την πλευρά της κυβέρνησης και την αγωνία για τις
αντοχές του δημόσιου συστήματος υγείας που δοκιμάζεται σκληρά.

«Περισσότερο από τη γλώσσα των αριθμών μιλάει η γλώσσα
της καρδιάς, μιλάει η φωνή της συνείδησης» είπε ο Σ. Τσιόδρας
που επικαλέστηκε την «προσωπική επιλογή καθενός»
υιοθετώντας πλήρως το κυβερνητικό δόγμα για την ατομική
ευθύνη που λειτουργεί ως πλυντήριο για τις πολιτικές
ευθύνες. Δεν υιοθέτησε όμως μόνο αυτό... 
 
 Μετά το lockdown ο Σ. Τσιόδρας εξαφανίστηκε. Το ρεπορτάζ και η κοινή λογική συνέκλιναν στη
διαπίστωση ότι η απόσυρσή του συνδεόταν με διαφωνίες για το άνευ όρων άνοιγμα του
τουρισμού και για την αύξηση της πληρότητας στα πλοία. Ο ίδιος όμως δεν μίλησε ποτέ, δεν
είπε τίποτα που θα μπορούσε να εκθέσει την κυβέρνηση. Παρέμεινε επικεφαλής της επιτροπής
εμπειρογνωμόνων, εξακολούθησε να συμβουλεύει τον πρωθυπουργό που τον αγνοούσε και
βολεύτηκε στη σιωπή του. 
 
 Η επανεμφάνισή του επιβεβαίωσε ότι η αγωνία του να προστατεύσει την κυβέρνηση είναι
μεγαλύτερη από την αγωνία του να προστατεύσει τη δημόσια υγεία. Αναφέρθηκε στον
συνωστισμό στα μέσα μαζικής μεταφοράς σαν να πρόκειται για αναγκαίο κακό, κάτι σαν
φυσικό φαινόμενο. «Δεν μπορούμε να επενδύσουμε σε Μέσα Μαζικής Μεταφοράς», είπε
σε ρόλο υπουργού, και ζήτησε από τους πολίτες να τα αποφεύγουν. Μα πώς είναι
δυνατόν να τα αποφύγουν οι άνθρωποι που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να
χρησιμοποιούν ταξί και δεν έχουν αυτοκίνητο; Και αλήθεια, δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη
για την ανεπάρκεια λεωφορείων, για τη χαμηλή συχνότητα των δρομολογίων στο μετρό
και στον ηλεκτρικό;

Ο Σωτήρης Τσιόδρας δεν είπε επίσης τίποτα για τον συνωστισμό στις σχολικές
αίθουσες, για την προκλητική αυτοεξαίρεση της Εκκλησίας από τα μέτρα προστασίας,
για τον πλημμελή έλεγχο εφαρμογής των μέτρων στα γηροκομεία και τις βιομηχανίες.
Και για τόσα άλλα... όταν πλέον και μέλη της επιτροπής δημόσια αποκαλύπτουν ότι η
κυβέρνηση δεν εφαρμόζει όσα εισηγούνται οι επιστήμονες. Απευθύνθηκε και αυτός
στους νέους, όπως προχθές η ΠτΔ Κ. Σακελλαροπούλου έξω από την εκκλησία του
Αγίου Δημητρίου στη Θεσσαλονίκη όπου γινόταν το «πατείς με-πατώ σε» από
ηλικιωμένους. 
 
 Είναι αντιεπιστημονικό, είναι και λυπηρό. Η περιβόητη ατομική ευθύνη δεν μπορεί να
απαλλάσσει την πολιτεία από τη δική της ευθύνη. Ο Σ. Τσιόδρας που χθες έκανε δραματική
έκκληση για τη χρήση μάσκας είχε πει στην αρχή του πρώτου κύματος της πανδημίας ότι η
μάσκα μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Αλλά τότε δεν υπήρχε επάρκεια. Και η επιστημονική
ορθότητα υποτάχθηκε στην πολιτική σκοπιμότητα.
Υπάρχουν λόγοι που η κοινή γνώμη, σε ένα βαθμό, είναι ζαλισμένη. Εκπέμπονται αντιφατικά
μηνύματα, οι διαρροές δημιουργούν σύγχυση, όπως και οι αλλεπάλληλες διαψεύσεις ειδήσεων
που λίγο μετά επιβεβαιώνονται στην πράξη. Το πρόβλημα είναι δομικό: Η επιτροπή των
επιστημόνων δεν δημοσιοποιεί τις εισηγήσεις της, όπως θα όφειλε, με αποτέλεσμα να είμαστε
στο έλεος φημών και προπαγάνδας, βυθισμένοι στην άγνοια για το πολύ κοντινό μέλλον και με
την τρομακτική αίσθηση ότι δεν υπάρχει ούτε σχέδιο ούτε κανόνες για τη διαμόρφωσή του.
Η επιτροπή εισηγείται (μυστικά), η κυβέρνηση αποφασίζει. Αυτή η μέθοδος δεν μας βγαίνει σε
καλό και αυτό είναι πλέον φανερό. Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αλλάξει;
Ο καθηγητής λοιμωξιολογίας Σωτήρης Τσιόδρας έκανε λάθος παραλληλίζοντας την
εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου με τη σημερινή συγκυρία. Εκανε ακόμη μεγαλύτερο
λάθος ζητώντας από τους πολίτες να ακολουθήσουν το παράδειγμα των προγόνων
ογδόντα χρόνια πριν. Είναι απλοϊκή σκέψη, είναι υπεκφυγή και είναι κρίμα. Γιατί ο Σ. Τσιόδρας
εξασφάλισε τεράστια κοινωνική αποδοχή και τη στήριξη όλων των κομμάτων της
αντιπολίτευσης, κάτι καθόλου σύνηθες στη δημόσια ζωή, τον καιρό της καραντίνας.
Δεν μίλησε ως γιατρός. Μίλησε ως σύμβουλος του
πρωθυπουργού. Μακάρι την επόμενη φορά να μιλήσει ως
επιστήμονας. 
 
 

Ο Γιάννης Λασπιάς, ο ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και συν-ιδρυτής της θεατρικής ομάδας Square Theatre Company θα δώσει συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης, στο ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ την Τετάρτη στις 20.00 στο ραδιόφωνο EPTopen στους 106.7 fm και www.ertopen.com.
O Γιάννης Λασπιάς έχει παρουσιάσει αξιόλογες παραστάσεις. Ως σκηνοθέτης έχει ασχοληθεί με πρωτότυπα έργα, που αρέσουν στο κοινό. Ένα από τα ταλέντα του είναι και οι διασκευές. Ο Γιάννης Λασπιάς μετά τα πετυχημένα έργα του «Ιστορία Έρωτα και Αναρχίας» και Camille Claudel Mudness παρουσιάζει «Το δικό μου δωμάτιο» στο θέατρο 104 από από 22 Οκτωβρίου κάθε Πέμπτη 21.15 και Παρασκευή 19.00 ,Σάββατο 19.00 και Κυριακή 21.15

Το έργο βασίζεται στο δοκίμιο της Virginia Woolf « Α room of one’s own », αλλά και σε όλες τις γυναικείες φωνές που πάλεψαν και παλεύουν ακόμα για τα δικαιώματα τους.
Τέσσερις γυναίκες διαφορετικών ηλικιών και ιδιοσυγκρασιών μοιράζονται τους προβληματισμούς τους με αφορμή τον πάντα επίκαιρο διάσημο φεμινιστικό λόγο της Virginia Woolf, μπλέκοντας σε ένα άλυτο κουβάρι για τη θέση της γυναίκας από το παρελθόν μέχρι το σήμερα, προσπαθώντας να βρουν τη δική τους φωνή μέσα σε ένα πατριαρχικό κόσμο.
Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους οι Πηνελόπη Μαρκοπούλου, η Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, η Μαρλέν Σαϊτη και η Άντα Κουγιά . Την επιμέλεια της κίνησης και τις χορογραφίες υπογράφει η Βρισηίδα Σολωμού. Το ηχητικό περιβάλλον δημιουργεί ζωντανά στη σκηνή ο μουσικός και συνθέτης Γιώργος Κατσάνος. Το σκηνικό περιβάλλον επιμελείται η Αρετή Μουστάκα, και το σχεδιασμό των κοστουμιών η Βασιλική Σύρμα. Στο σχεδιασμό του φωτισμού ο Βαγγέλης Μούντριχας.

« Ποια είναι η δική μας φωνή; Ποιο είναι το δικό μας δωμάτιο; Ποια είναι η θέση μας στην ιστορία; Ποια είναι η δική μας ιστορία; Τί σημαίνει γυναίκα, τί σημαίνει άντρας; Γιατί δημιουργεί μια γυναίκα; Τι επίδραση έχει η φτώχεια στη λογοτεχνία των γυναικών;
Τι θα συνέβαινε αν ο Σαίξπηρ είχε μια αδελφή, το ίδιο ταλαντούχα, όμορφη και έξυπνη με εκείνον, που την έλεγαν Τζούντιθ; Σε όλα αυτά τα ερωτήματα θα μας απαντήσει ο Γιάννης Λασπιάς την Τετάρτη στις 20.00

Συντονιστείτε στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ Open στους 106.7 στα fm και διαδικτυακά σε ολόκληρο τον κόσμο στην ιστοσελίδα της www.ertopen.com/radio ή στο www.live24.gr

Για τη συμμετοχή σας! Μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10 ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας:
1Π(κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045

Δριμύ κατηγορώ της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών για τον νέο τρόπο εκλογής
των αιρετών στα υπηρεσιακά συμβούλια - Αναφέρει ότι μόνο ...η Χούντα των συνταγματαρχών
τοποθέτησε αιρετούς εκπροσώπους στα υπηρεσιακά συμβούλια

Tην κατηγορηματική της αντίθεση στην επιχειρούμενη «με νομικίστικα τερτίπια αντικατάσταση
της εκπροσώπησης των δημόσιων εκπαιδευτικών στα υπηρεσιακά συμβούλια από
δοτούς εκπροσώπους της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας», σε περίπτωση που οι
Ομοσπονδίες δεν συμμετάσχουν στις «ηλεκτρονικές» εκλογές της 7ης Νοεμβρίου, εκφράζει
η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών.

Αυταρχισμός του Υπουργείου Παιδείας

Όπως αναφέρει στη σχετική ανακοίνωση η ΟΙΕΛΕ, «ο αυταρχισμός της ηγεσίας του Υπουργείου
Παιδείας έχει οδηγήσει σε ένα πρωτοφανές για τα εκπαιδευτικά χρονικά αδιέξοδο με το σύνολο
των παρατάξεων στις δύο Ομοσπονδίες να έχουν αποσύρει τα ψηφοδέλτια από την
εκλογική διαδικασία. Την καταπάτηση των αρχών του διαλόγου και την επιβολή
πολιτικών χωρίς ίχνος διαβούλευσης και αναζήτησης συναινέσεων».
Αναφερόμενη στην ηλεκτρονική ψηφοφορία, η Ομοσπονδία τονίζει επίσης ότι «ότι οι ψηφιακές
διαδικασίες δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τις ζωντανές διαδικασίες μιας συλλογικότητας,
αλλά μπορούν να αποτελέσουν απλώς έναν συμπληρωματικό παράγοντα, και τούτο μόνο υπό
συνθήκες διαφάνειας, δημόσιου ελέγχου και υπό τους όρους αυτών που διενεργούν τις
διαδικασίες, δηλαδή των συνδικάτων. Όχι του κράτους». 
 
 Αναλυτικά η ανακοίνωση της ΟΙΕΛΕ 
 
 Η ΟΙΕΛΕ εκφράζει την κατηγορηματική της αντίθεση στην επιχειρούμενη με νομικίστικα
τερτίπια αντικατάσταση της εκπροσώπησης των δημόσιων εκπαιδευτικών στα υπηρεσιακά
συμβούλια από «δοτούς» εκπροσώπους της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας, σε
περίπτωση που οι Ομοσπονδίες δεν συμμετάσχουν στις «ηλεκτρονικές» εκλογές της
7ης Νοεμβρίου. 

Ας μην ξεχνάμε ότι διορισμένους εκπροσώπους των συνδικάτων
της εκπαίδευσης τόλμησε να τοποθετήσει μόνο η απριλιανή
δικτατορία που αντικατέστησε το 1967 με «τοποτηρητές» τα ΔΣ σε
ΔΟΕ, ΟΛΜΕ και ΟΙΕΛΕ.
  
Η κρίση δημοκρατίας που έχει ξεσπάσει στο χώρο της εκπαίδευσης δεν εκπλήσσει
κανέναν. Ο αυταρχισμός της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας έχει οδηγήσει σε ένα
πρωτοφανές για τα εκπαιδευτικά χρονικά αδιέξοδο με το σύνολο των παρατάξεων
στις δύο Ομοσπονδίες να έχουν αποσύρει τα ψηφοδέλτια από την εκλογική
διαδικασία. Την καταπάτηση των αρχών του διαλόγου και την επιβολή πολιτικών
χωρίς ίχνος διαβούλευσης και αναζήτησης συναινέσεων την ζήσαμε κι εμείς οι
ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί κατά τη διαδικασία ψήφισης ενός νόμου υπαγορευμένου από
μια ομάδα επιχειρηματιών, χωρίς καμιά έγνοια για την ποιότητα στην εκπαίδευση, για
τη διαφάνεια στις διαδικασίες, για την προστασία στοιχειωδών δικαιωμάτων των
εκπαιδευτικών και των μαθητών, για την ισονομία, την ισοπολιτεία και το δημόσιο
συμφέρον.
Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό σε όλους ότι ζητήματα που αφορούν στην
εκπροσώπηση των φορέων της κοινωνίας σε θεσμούς της Πολιτείας δεν μπορούν να
αντιμετωπίζονται με αδιαλλαξία και αυταρχισμό. Είναι, επίσης, σημαντικό να
τονιστεί, με γνώμονα την πλούσια εμπειρία των ευρωπαϊκών συνδικάτων, ότι οι
ψηφιακές διαδικασίες δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τις ζωντανές διαδικασίες μιας
συλλογικότητας, αλλά μπορούν να αποτελέσουν απλώς έναν συμπληρωματικό
παράγοντα, και τούτο μόνο υπό συνθήκες διαφάνειας, δημόσιου ελέγχου και υπό
τους όρους αυτών που διενεργούν τις διαδικασίες, δηλαδή των συνδικάτων. Όχι του
κράτους.
Ωστόσο, η κ. Κεραμέως συνεχίζει απτόητη την πολιτική του «αποφασίζουμε και
διατάσσουμε». Τέτοιες πρακτικές όμως δεν μπορούν να έχουν θέση στον ευαίσθητο
χώρο της Παιδείας. Ταυτόχρονα η αδιαλλαξία της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου
είναι εξαιρετικά πιθανό να «κρύβει» έναν σχεδιασμό απαλλαγής της διοίκησης της
εκπαίδευσης από τον κοινωνικό έλεγχο, από την «ενοχλητική» παρουσία των
εκπροσώπων των συνδικάτων. Η μετωπική κόντρα της Υπουργού Παιδείας με τις
εκπαιδευτικές Ομοσπονδίες ίσως είναι μια πρόβα τζενεράλε για το μέλλον.
Υπογραμμίζουμε ότι την πρακτική εξοβελισμού των εκπροσώπων των
συνδικαλιστών από υπηρεσιακά συμβούλια το ζήσαμε εμείς στην ΟΙΕΛΕ, πρώτοι
από όλους, το Δεκέμβριο του 2013. Τότε, οι εκπρόσωποί μας αποβλήθηκαν από το
ΚΥΣΔΕ, μετά από απαίτηση των νομικών συμβούλων του τότε Πρωθυπουργού
Αντώνη Σαμαρά, για να απολυθεί εν ψυχρώ η συνάδελφός μας Φώφη
Μπουλούτα... Θυμίζουμε έγκαιρα για να προειδοποιήσουμε τι έρχεται...

[www.alfavita.gr]

Αριστομένης Συγγελάκης

«Όταν αυτός ο πόλεμος θα γίνει ανάμνηση η Ελλάδα θα είναι εκείνη που στις σελίδες της ιστορίας της θα αποδίδεται η τιμή ότι είναι η πρώτη χώρα που τσάκισε το αήττητο του άξονα».

(Κόμπτον Μακένζυ, Άγγλος ιστορικός)

Η 28η Οκτωβρίου 1940 αποτελεί τομή στη σύγχρονη Ιστορία. Η Ελλάδα, που πάλευε να γιατρέψει τις πληγές της μετά τον πρώτο Εθνικό Διχασμό και τη Μικρασιατική Καταστροφή, η χώρα με την τρικυμιώδη πολιτική ζωή, που μέσα σε 25 χρόνια είχε μετάσχει σε τέσσερις μείζονες πολέμους μπήκε με προθυμία σε έναν σκληρό και άνισο πόλεμο. Ο ελληνικός λαός, που προσπαθούσε φιλότιμα να ανορθώσει την πατρίδα του και να κάνει μία ελπιδοφόρο νέα αρχή μετά την τραγωδία του 1922, δεν δίστασε να πει το μεγάλο ΟΧΙ στον φασιστικό Άξονα, το μεγάλο ΟΧΙ στην υποδούλωση της πατρίδας του. Οι Έλληνες παραμέρισαν τις βαθιές ιδεολογικές και πολιτικές τους διαφορές και τις προσωπικές τους αδυναμίες και ενωμένοι προέταξαν το εθνικό τους συμφέρον. Διότι, ακριβώς, ο ελληνικός λαός ένοιωσε υπεύθυνος να υπερασπισθεί το μόχθο του(1) το μέλλον και την προοπτική του. Και δεν εφείσθη κόπων και θυσιών για να στηρίξει μέχρι τέλους την απόφασή του αυτή.

Και πράγματι, ήταν πρωτόγνωρος ο ενθουσιασμός, η παλλαϊκή συμμετοχή και η ομοψυχία που χαρακτήρισαν την ελληνική απάντηση στο ιταμό τελεσίγραφο του Μουσολίνι. Μερικά από τα στοιχεία αυτά, όχι άδικα, βρίσκονται ακατάλυτα χαραγμένα στο συλλογικό μας φαντασιακό:

• Οι αυθόρμητοι πανηγυρισμοί με την κήρυξη του πολέμου και τη γενική επιστράτευση έκαναν την 28ηΟκτωβρίου 1940 να μοιάζει με το θριαμβευτικό τέλος ενός πολέμου. «Αυτό το λόγο θα σας πω, δεν έχω άλλο κανένα, μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα» ήταν οι εξαίσιοι στίχοι του Κωστή Παλαμά, με τους οποίους όχι μόνο αποτύπωσε τον φρενήρη ενθουσιασμό του λαού αλλά και συνέδεσε το ΟΧΙ με το 21, όπως έκανε άλλωστε αργότερα και ο Δημήτρης Γληνός.
• Οι φαντάροι μας, που έσπευδαν με χαρά στο μέτωπο σαν να πήγαιναν σε γιορτή. Και, σε αντίθεση με προηγούμενους πολέμους, δεν απουσίασε κανείς από το εθνικό προσκλητήριο. Ανάμεσά τους, ο αφρός της νεολαίας μας, διανοούμενοι, λογοτέχνες, καλλιτέχνες όπως οι Οδυσσέας Ελύτης, Άγγελος Τερζάκης, Γιώργος Θεοτοκάς, Νίκος Καββαδίας, Γιάννης Τσαρούχης, Μάνος Κατράκης, Μίμης Φωτόπουλος, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Λάμπρος Κωνσταντάρας, Κώστας Χατζηχρήστος, κι άλλοι πολλοί πολέμησαν ηρωικά στην πρώτη γραμμή του μετώπου. Ήταν όμως και πολλοί αμούστακοι νέοι, όπως οι Λάκης Σάντας και Μανώλης Γλέζος, που παρακαλούσαν να στρατευθούν και να πάνε στο μέτωπο. Χαρακτηριστικό της ενότητας των Ελλήνων από τη βάση έως την κορυφή ήταν και η επιστολή του φυλακισμένου Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδημε την οποία καλούσε όλους τους Έλληνες να στρατευθούν χωρίς επιφυλάξεις στον «εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο ενάντια στο φασιστικό καθεστώς του Μουσολίνι».
• Οι θρυλικές γυναίκες της Πίνδου, που κουβαλούσαν στην πλάτη τους όπλα και εφόδια στον ελληνικό στρατό, κάλυψαν σε ένα βαθμό τις φοβερές αδυναμίες στην πολεμική προετοιμασία της χώραςτου δικτατορικού καθεστώτος Μεταξά(2).
• Τα γεμάτα θέατρα στην Αθήνα με τους θεατές να τραγουδούν σε εθνική έξαρση τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο καθώς ο στρατός μας νικούσε τους υπερόπτες φασίστες Ιταλούς.

Χωρίς αμφιβολία, το Έπος του ’40, η Μάχη της Κρήτης και η Εθνική μας Αντίσταση αποτελούν φωτεινά ορόσημα της ελληνικής και της ευρωπαϊκής ιστορίας. Ο ηρωικός αγώνας του στρατού και του λαού μας ήταν η εκδήλωση ενός πνεύματος αντίστασης στη φασιστική «νέα τάξη», αλλά και έκφραση του βαθύτερου πόθου για την ελευθερία και την πρόοδο του λαού και της πατρίδας(3).

Απέναντι σε αυτή την υπερήφανη στάση του ελληνικού λαού οι κατακτητές εφάρμοσαν την πιο βάρβαρη λεηλατική και τρομοκρατική πολιτική, στα όρια της γενοκτονίας. Η ναζιστική Γερμανία λήστεψε, δολοφόνησε και υπέβαλε σε ανείπωτες δοκιμασίες τους Έλληνες, καταστρέφοντας παράλληλα τη χώρα μας. Τον Οκτώβριο του 1944, αμέσως μετά την απελευθέρωση, η Ελλάδα ήταν ένας σωρός ερειπίων, μία χώρα ατροφικών παιδιών και μαυροφορεμένων γυναικών. Όμως η πολύπτυχη ναζιστική τρομοκρατία δεν κατάφερε να κάμψει την Αντίσταση του ελληνικού λαού, που τέθηκε εξαρχής στην πρωτοπορία του ευρωπαϊκού λαϊκού αντιφασιστικού κινήματος, συμβάλλοντας αποφασιστικά στη συντριβή του Άξονα και την απελευθέρωση της Ευρώπης από το ναζιστικό ζυγό.

Σήμερα, 80 χρόνια από το έπος του 1940, 75 χρόνια από τη λήξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και 30 χρόνια από την επανένωση της Γερμανίας η σπουδαία συμβολή της Ελλάδας στον αγώνα ενάντια στον φασισμό και τον ναζισμό δεν έχει ακόμη δικαιωθεί: οι απαράγραπτες και θεμελιωμένες στο Διεθνές Δίκαιο και την Ιστορία οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα δεν έχουν ακόμη αποδοθεί. Η ενιαία πλέον Ο.Δ.Γ., καθολικός διάδοχος του Γ’ Ράιχ, συνεχίζει να καταπατά την υπογραφή της στη Συνθήκη του Λονδίνου του 1953 απορρίπτοντας, χωρίς καμία αιτιολόγηση μάλιστα, τη ρηματική διακοίνωση που της επιδόθηκε από την ελληνική κυβέρνηση στις 4.6.2019 κατ’ εντολήν της Ολομέλειας της Βουλής (17.4.2019).

Η Ελληνική Δημοκρατία οφείλει μία ισχυρή απάντηση στη γερμανική αδιαλλαξία και παραβατικότητα: άμεση επικαιροποίηση και εφαρμογή του οδικού χάρτη διεκδίκησης, προετοιμασία της δικαστικής διεκδίκησης, περαιτέρω διεθνοποίηση του ζητήματος. Και, επίσης, αποτελεσματικά αντίμετρα – ακόμη και μονομερείς ενέργειες -, στο πλαίσιο πάντα του Διεθνούς Δικαίου, που θα στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα αποφασιστικότητας της Ελλάδας, όπως η άμεση κατάργηση του άρθρου 923 του ΚΠΔ για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητα η καταγγελία των νεοαποικιοκρατικών γερμανικών πρωτοβουλιών ψευδεπίγραφης «συμφιλίωσης» (Ελληνογερμανική Συνέλευση, Ταμείο για το μέλλον, Ίδρυμα Νεολαίας κτλ) κ.α.

Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του καλείται, επιτέλους, να αντιληφθεί ότι ο αγώνας για Δικαιοσύνη κι Αποζημίωση είναι αγώνας προάσπισης της ιστορικής μνήμης απέναντι στους επίδοξους παραχαράκτες της. Αγώνας ανάκτησης της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Αγώνας θωράκισης της δημοκρατίας απέναντι στους όψιμους ζηλωτές του φασισμού. Αλλά και γέφυρα, δημοκρατική - αντιφασιστική, με το γερμανικό λαό και όλους τους λαούς.

Η καταδίκη της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσής Αυγής ας αποτελέσει έναν ιστορικό σταθμό και όχι το τέλος του αντιφασιστικού αγώνα της γενιάς μας, του αγώνα για Μνήμη και Δικαιοσύνη, Εθνική Ανεξαρτησία και Δημοκρατία.

Σημειώσεις:

(1) Γιώργος Μαργαρίτης, Προαγγελία θυελλωδών ανέμων… Ο πόλεμος στην Αλβανία και η πρώτη περίοδος της Κατοχής, εκδόσεις Βιβλιόραμα, Αθήνα 2009.
(2) Αντρέας Κέδρος, Η Ελληνική Αντίσταση 1940-44, εκδόσεις Θεμέλιο, Αθήνα 2004.
(3) Ανακοίνωση του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα (ΕΣΔΟΓΕ), 27.10.2017.

*Στη μνήμη του σπουδαίου Γερμανού ιστορικού και συναγωνιστή Δρ. Μάρτιν Ζέκεντορφ.

*Ο Αριστομένης Ι. Συγγελάκης είναι Πανεπιστημιακός, Συγγραμματέας του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα και μέλος της Ένωσης Θυμάτων Ολοκαυτώματος Δήμου Βιάννου

https://tvxs.gr/

Πηγή: Το κείμενο αυτό δημοσιεύεται στον Δρόμο της Αριστεράς που κυκλοφορεί.