Έρευνα: Γιάννης Παναγιωτακόπουλος 

Σήμερα συμπληρώνονται 51 χρόνια από την έναρξη της εισβολής του τουρκικού στρατού στην Κύπρο. Τα δύο συνεχόμενα κύματα του Αττίλα, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974, είχαν ως αποτέλεσμα την κατάληψη του 37% του κυπριακού εδάφους και τον βίαιο εκτοπισμό 160.000 Ελληνοκυπρίων από τις εστίες τους. Οι νεκροί, από ελληνικής πλευράς, ανήλθαν περίπου στις 6.000 (συμπεριλαμβανομένων -πλέον- και των αγνοουμένων), εκ των οποίων μόνο οι 414 ήταν στρατιώτες, (309 Ελληνοκύπριοι και 105 Ελλαδίτες). Όλοι οι υπόλοιποι ήταν άμαχοι.

Από τους 1619 αγνοούμενους, έχουν μέχρι σήμερα ταυτοποιηθεί από την Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων (ΔΕΑ), που λειτουργεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, λιγότεροι από τους μισούς. Από το 2006 που ξεκίνησαν οι εκταφές σε ομαδικούς τάφους, δεν έχει επιτραπεί ακόμα η πρόσβαση σε πολλές περιοχές στρατοπέδων του τουρκικού στρατού.

Οι σφαγές, οι βιασμοί, οι απαγωγές και άλλα εγκλήματα πολέμου κατά αμάχων, αποτέλεσαν τον κανόνα της τουρκικής εισβολής του 1974, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει οδηγηθεί ενώπιον της δικαιοσύνης κανένας από τους υπευθύνους, παρά τις σχετικές επίσημες καταγραφές και ταυτοποιήσεις φυσικών και ηθικών αυτουργών, που έχουν υπάρξει από ανεξάρτητους διεθνείς οργανισμούς. Το τουρκικό κράτος, παρά τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αρνείται ακόμα να συνεργαστεί.

Η «Ζούγκλα» σήμερα ανοίγει ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο της μαύρης βίβλου των τουρκικών θηριωδιών του 1974, παρουσιάζοντας περιπτώσεις μαζικών σφαγών κατά αμάχων, που καταμαρτυρούνται από Τούρκους αξιωματικούς και στρατιώτες ή τουρκοκύπριους που λειτούργησαν υπό τις εντολές του τουρκικού στρατού. Πρόκειται για χαρακτηριστικές περιπτώσεις που έχουν δει κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας στον ελληνικό, τουρκικό και διεθνή Τύπο ή έχουν αποτυπωθεί στη διεθνή βιβλιογραφία.

«Γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, σκοτώθηκαν με τους πιο βίαιους τρόπους και μετά διαμελίστηκαν»

Ο κουρδικής καταγωγής δημοσιογράφος Ρόνι Αλάσορ, που συμμετείχε ως στρατιώτης στην τουρκική εισβολή του 1974, εξέδωσε το 1999 στην Τουρκία το βιβλίο με τον τίτλο “Şifreli mesaj, trene bindir!: Mehmetler ilk kez 1974 Kıbrıs işgalini anlatıyor” από τις εκδόσεις Berfin. Το 2002 εκδόθηκε στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Καστανιώτη, υπό τον τίτλο «Διαταγή: “Εκτελέστε τους αιχμαλώτους!”». Το βιβλίο βασίζεται στις επώνυμες μαρτυρίες τούρκων και κούρδων στρατιωτών και αξιωματικών, οι οποίοι αποφάσισαν να καταθέσουν για πρώτη φορά τη δική τους εμπειρία από τον πόλεμο στην Κύπρο. Μια εμπειρία που τους σημάδεψε για όλη τους τη ζωή, αφού και οι ίδιοι κατάλαβαν ότι με το πρόσχημα του να σώσουν τους «αδελφούς Τουρκοκυπρίους» κλήθηκαν απλώς να γίνουν σφαγείς και να υπηρετήσουν τα επεκτατικά σχέδια του τουρκικού κράτους.

Χαρακτηριστικότερη από τις μαρτυρίες που υπάρχουν στο βιβλίο, είναι αυτή της σφαγής 100 περίπου Ελληνοκυπρίων αμάχων στο χωρίο Μόρα:

Ο στρατιώτης Μουσταφά Ονγκάν περιγράφει:

«Αφού συγκεντρωθήκαμε λίγο, προχωρήσαμε στην εισβολή στα χωριά, με την κωδική ονομασία «Επιχειρήσεις Καθαρισμού». Στα χωριά, το μόνο που κάναμε ήταν σφαγές, λεηλασίες και βιασμούς κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Οι κανόνες του πολέμου και οι διεθνείς συμβάσεις σίγουρα δεν ίσχυαν εδώ. Στο χωριό Μόρα (Μερίκ) κοντά στη Λευκωσία, σκοτώθηκαν περίπου 100 Ελληνοκύπριοι άμαχοι, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που προσπαθούσαν να διαφύγουν από εκεί. Οι Κύπριοι μουτζαχεντίν (σ.σ. Τουρκοκυπριακές πολιτοφυλακές) δεν είχαν κανένα λόγο σε αυτό, καθώς ο τουρκικός στρατός αποφάσιζε τα πάντα. Οι τουρκοκύπριοι μουτζαχεντίν φώναζαν «δεν πρέπει να σκοτώνουμε, αλλά να τους δώσουμε ψωμί;» και ήταν οι μόνοι αθώοι. Πολλοί μουτζαχεντίν έφυγαν για να μην συμμετάσχουν στη σφαγή των αμάχων, όσοι έμειναν, έμειναν πίσω αλλά δεν μας βοήθησαν, οι Τουρκοκύπριοι αργότερα διαλύθηκαν.

Πολλοί άνθρωποι πυροβολήθηκαν. Από αυτούς τους ανθρώπους που πυροβολήθηκαν ενώ έφευγαν από τους δρόμους και τις εξόδους του χωριού, ανάμεσά τους υπήρχαν γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι. Τα πτώματα αυτών των ανθρώπων, που σκοτώθηκαν με τους πιο βίαιους τρόπους, διαμελίστηκαν. Παρέμειναν εκεί για περίπου μια εβδομάδα στην ζέστη εκείνου του καλοκαιριού. Η μυρωδιά ήταν φοβερή.

Οι Τούρκοι διοικητές έδωσαν εντολή να κρύψουμε τα πτώματα από φόβο μήπως αρρωστήσουμε, από αηδία και πιθανές επιδημικές ασθένειες. Πήρα μαζί μου τον Şevket Avcıoğlu και έσκαψα έναν μεγάλο και φαρδύ τάφο με μια μπουλντόζα. Ρίξαμε αυτούς τους ανθρώπους, που σκοτώθηκαν με πολύ βίαιες μεθόδους, στον τάφο που ανοίξαμε, τυχαία, και τους καλύψαμε με χώμα. Ενώ το κάναμε αυτό, ο Şevket Avcıoğlu είδε το περιστατικό με τα ίδια του τα μάτια και είναι μάρτυρας. Αφού περνάμε το χωριό Meriç, ο μαζικός τάφος όπου θάψαμε τα πτώματα βρίσκεται σε ένα αγροτικό σημείο, σαν ρυάκι. Βρίσκεται στο χωράφι. Ακόμα θυμάμαι καλά αυτό το μέρος.

Δεν θα το πιστέψεις, ο πόλεμος κάνει τους ανθρώπους τόσο σκληρούς. Ένας ψηλός, μελαχρινός υπολοχαγός από την Αδάνα, αλλά που λέγεται ότι είναι από το Μπαμπαέσκι, βιάζε ένα 13-14χρονη Ελληνίδα στη βιομηχανική περιοχή της Λευκωσίας. Ενώ το κορίτσι έκλαιγε και ούρλιαζε από φόβο και τρόμο, ένας Κούρδος φίλος από την Ούρφα ονόματι Μεχμέτ Ντεμίρ, που μόλις και μετά βίας μιλάει τουρκικά, είδε πρώτος το περιστατικό. Τον ικέτευε επίμονα να μην κάνει τίποτα κακό. Ενώ ο Μπαμπαέσκι συνέχισε να βιάζει, ένας Κούρδος στρατιώτης τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Φυσικά, όταν εξήγησε το περιστατικό στους ανώτερους διοικητές, είπε ότι ενώ ήταν σε περιπολία, οι Ελληνοκύπριοι τους πυροβόλησαν και σκότωσαν τον φίλο του.

Τουρκοκύπριοι υπέφεραν επίσης από βιασμούς

Κύπριοι Τούρκοι υπέφεραν επίσης από καταπίεση και βιασμούς κατά τη διάρκεια της κατοχής του τουρκικού στρατού. Όταν είδαμε δύο ορφανές Τουρκοκύπριες, κορίτσια κοντά στο χωριό Meriç, τις φέραμε στους διοικητές σύμφωνα με την κανονική διαδικασία και τις παραδώσαμε. Αργότερα μάθαμε ότι τους έκαναν το ίδιο κακό.

Ένα από τα δεκάδες γεγονότα που δεν θα ξεχάσω ποτέ συνέβη σε ένα αγρόκτημα με ένα μόνο κτίριο που χρησιμοποιούνταν ως αχυρώνας, κοντά στην Αμμόχωστο. Εκεί πιάσαμε έναν αθώο Ελληνοκύπριο νεαρό ηλικίας 20-23 ετών. Οι τουρκοκύπριοι μουτζαχεντίν προσπαθούσαν να σταματήσουν τις επιθέσεις μας εναντίον αμάχων. Σχεδόν ολόκληρη η ομάδα των νεαρών Τουρκοκυπρίων σκοτώθηκε ή τραυματίστηκε. Αργότερα προχωρήσαμε στους Ελληνοκύπριους. Καθώς δολοφονούσα αυτόν τον νεαρό, η καρδιά μου πονούσε, και αυτό το περιστατικό με έκανε να σκεφτώ”.

«Τους σκοτώσαμε, και αυτούς που χαροπάλευαν τους πετάξαμε μες στα πηγάδια»

Στο ίδιο βιβλίο, ο αυτόπτης μάρτυρας Ο. Σαατ, που το 1974 υπηρετούσε στο Κέντρο Συντονισμού Πυρών στην Πυροβολαρχία Διοικήσεως της 1ης Μοίρας του 21ου Συντάγματος Πυροβολικού, που μεταφέρθηκε στην Κύπρο δύο τρεις μέρες μετά την πρώτη εισβολή, περιγράφει σφαγή 70 αμάχων από το χωριό Άσσια. Αναφέρει:

“Μετά από διαταγή του διοικητή μας, Μεχμέτ Γκιουνγκιορμούς ή Γκιουνγκιορέν, τους φορτώσαμε στα στρατιωτικά οχήματα της μοίρας μας. Οι Αξιωματικοί τους πήραν τα χρήματα, τα ρολόγια, τις αλυσίδες που είχαν πάνω τους. Μερικοί ικέτευαν κλαίγοντας. Ο διοικητής μας, ο οποίος ήταν τότε ταγματάρχης και αργότερα έγινε αντισυνταγματάρχης, δοκίμασε να τους καθησυχάσει, όχι από συμπόνια, αλλά μάλλον για να μην τον ενοχλούν με τις ικεσίες τους, λέγοντας: “Μην κλαίτε, θα σας πάμε στα παιδιά σας”. Ανάμεσα στους αιχμαλώτους υπήρχαν και μερικοί που ήξεραν τουρκικά. Απ’ ότι έλεγαν, αυτούς θα τους έστελναν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων της Λευκωσίας. Γι’ αυτό τους επιβίβασαν σε τρία στρατιωτικά οχήματα ξεχωριστά από τους άλλους. Σε έλεγχο που κάναμε στα σπίτια του χωριού δεν βρήκαμε κανένα είδος όπλου.

Σε λίγες μέρες, με τη δικαιολογία ότι δεν υπήρχε χώρος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης που είχαν μεταφέρει τους αιχμαλώτους, έφεραν πίσω στη μονάδα μας περίπου 70 – 80 Ελληνοκύπριους. Τότε βρισκόμασταν στην Αγυά. Εγώ λόγω ειδικότητας, ήμουν κοντά στη σκηνή του διοικητή. Εκεί άκουσα συνομιλίες που έκανε μέσω ασυρμάτου ο διοικητής της μοίρας μας Μεχμέτ Γκιουνγκιορμούς με τους ανωτέρους του.Ο διοικητής μας τους ρωτούσε τι να κάνει τους αιχμαλώτους. Ήταν ένα πρόβλημα για την μονάδα. Και η διατροφή τους αλλά το κυριότερο η φύλαξή τους. Η εντολή που πήρε ήταν η εξής: “Φορτώστε τους στο τραίνο!” Όποιος άκουσε αμέσως κατάλαβε ότι αυτό σήμαινε: “Εκτελέστε τους αιχμαλώτους! Όλοι ήξεραν ότι στην Κύπρο δεν υπάρχουν σιδηροδρομικές γραμμές, ούτε τραίνα.

Το πρωϊ της επόμενης μέρας ο διοικητής κάλεσε τον Μπιλάλ Γιλμάζ ήταν ένας ρατσιστής και βάρβαρος λοχίας. Φώναξε κι εμένα, γιατί ήμασταν στην ίδια ομάδα. Μας πλησίασε ο Λοχαγός Ερτζάν Σαντίκ και μας ρώτησε αν είμαστε παντρεμένοι ή όχι. Όταν εγώ απάντησα ότι εγώ είμαι παντρεμένος, με διέταξε να κατέβω. Έτσι δεν πήγα μαζί τους. Ο λοχαγός μαζί με την Μπιλάλ Γιλμάζ και τον υπαξιωματικό Μουχαμέρ πήραν τους αιχμαλώτους και τους οδήγησαν σε μια περιοχή που είχε τρία πηγάδια. Τα μάτια και τα χέρια τους ήταν δεμένα.Οι δικοί μας κρατούσαν αυτόματα Τόμσον. Το μέρος με τα τρία πηγάδια ήταν κοντά στα χωριά Αφάνεια και Τύμπου, κάτω από το δρόμο. Τους αιχμαλώτους τους οδήγησαν εκεί. Σε λίγο ακούστηκαν ριπές και πυροβολισμοί. Ο Γιλμάζ, πρέπει να σας πω, παρόλο που ήταν απλός λοχίας, παρουσιαζόταν ως πρωτεργάτης των επιχειρήσεων και ανακατευόταν σε πολλά, έτσι που καμιά φορά αναρωτιόμουν μήπως κατά βάθος είχε κάποιο άλλο αξίωμα και για κάποιο λόγο παρίστανε το λοχία. Μετά από αυτό το επεισόδιο ήρθε με ένα συνωμοτικό αλλά αυτάρεσκο ύφος και μου περιέγραψε την εκτέλεση. Καμάρωνε λες κι’ έκανε κανένα κατόρθωμα. Έλεγε με αλαζονεία: “Τους σκοτώσαμε, και αυτούς που χαροπάλευαν τους πετάξαμε μες στα πηγάδια. Να ήσουν από μια μεριά να ‘βλεπες πως ρίξαμε ένα χοντρό Ρωμιό στο πηγάδι. Έφθασε κατευθείαν στον πάτο. Ξέρεις τι πάταγο έκανε; Είχε μεγάλη πλάκα, το ευχαριστήθηκα”. Αργότερα ο διοικητής μας μίλησε στον ασύρματο “Διαταγή εξετελέσθη. Τους φορτώσαμε στο τρένο.” Αυτοί οι 70 πάνε…, για τους υπόλοιπους 30 δεν έχω καμία πληροφορία….

Όσο μέναμε στην Αφάνεια, μπήκαμε σε κάποια τάξη. Αρχίσαμε να εφαρμόζουμε και πρόγραμμα πρωϊνής γυμναστικής. Εκπαιδευτής μας ήταν μάλλον ο Μπιλάλ Γιλμάζ. Για γυμναστική μας πήγαινε τροχάδην έξω από το χωριό, στην τοποθεσία που βρίσκονταν τα τρία πηγάδια. Ο λοχίας έβαζε το πόδι του πάνω στα καπάκια των πηγαδιών, που ήταν τώρα σφραγισμένα, και φώναζε: “Στρατιώτες, εδώ θάψαμε για πάντα τους εχθρούς μας με τέτοιο τρόπο που δε θα μπορέσουν να ξαναγυρίσουν ποτέ”.

Τα ευρήματα αποδεικνύουν την εγκυρότητα της μαρτυρίας του Ο. Σαατ

Τα ευρήματα κατά την εκταφή που διενήργησε η ΔΕΑ στην περιοχή Ορνίθι το 2009, παρά την Τουρκική προσπάθεια απόκρυψης του εγκλήματος, έχουν επιβεβαιώσει την εγκυρότητα της μαρτυρίας. Ίσως η πιο συγκλονιστική λεπτομέρεια που προκύπτει από την μαρτυρία αφορά την περιγραφή που έκανε ο εγκληματίας Γιλμάζ, όπου περιγράφει πως έριχνε ακόμα και αυτούς που ήταν τραυματίες μέσα στο πηγάδι και κάνει αναφορά σε ένα χοντρό Ρωμιό που έριξε στο πηγάδι και τον πάταγο που έκανε όταν έφτασε στον πάτο. Αυτή η συγκλονιστική λεπτομέρεια κατά γενική ομολογία αφορά τον πιο εύσωμο από την ομάδα των 70 αγνοουμένων της Άσσιας, που ήταν ο Α. Τ. Ο Α.Τ. προφανώς ήταν από τους πρώτους που ρίχτηκαν στο πηγάδι καθότι το λείψανο του βρέθηκε ολόκληρο βαθιά μέσα στην λάσπη. Ήταν ένα από τα τρία λείψανα που εντοπίστηκαν ολόκληρα κατά τις εκταφές καθώς τα υπόλοιπα είχαν εξαφανιστεί. Προφανώς η τουρκική επιχείρηση απόκρυψης των τεκμηρίων του εγκλήματος πολέμου δεν μπόρεσε να αφανίσει εξ ολοκλήρου τα ευρήματα. Ο Α.Τ. κηδεύτηκε με τις αρμόζουσες τιμές το 2015 στη Λευκωσία.

Οι Ομαδικοί τάφοι των αγνοούμενων της Άσσιας στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Η βεβήλωση και εξαφάνιση των οστών των αγνοουμένων μας αποτελεί επίσης έγκλημα πολέμου. Είναι για αυτό το λόγο που η περίπτωση των ομαδικών τάφων των αγνοουμένων της Άσσιας στο Ορνίθι εξετάστηκε ως κατ’ επείγουσα περίπτωση καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 12 Φεβρουαρίου 2015 και μετά από ημίωρη συζήτηση στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υιοθετήθηκε με το ψήφισμα RC8-0150 / 2015 η Κοινή Πρόταση Ψηφίσματος. Το ψήφισμα καταδίκης της Τουρκίας (https://www.europarl.europa.eu/doceo/document/TA-8-2015-0038_EL.html?redirect) υπήρξε καταπελτικό, αλλά ως δυστυχώς δεν παράγει έννομα αποτελέσματα. Κατά την συζήτηση οι ευρωβουλευτες Cecilia Wikstrom (Σουηδία) και Josef Weidenholzer (Αυστρία), καταθέτοντας τις απόψεις τους, πολύ εύστοχα μίλησαν για την κληρονομιά της Αντιγόνης και το “απαραβίαστο ανθρώπινο δικαίωμα να σεβόμαστε τουλάχιστον το σώμα των νεκρών”. Τόνισαν τη σημασία αυτής της κληρονομιάς και βεβαίως το αναφαίρετο δικαίωμα των συγγενών να γνωρίζουν που έχουν ταφεί οι οικείοι τους, να έχουν πρόσβαση στον τάφο τους και να ξέρουν πώς πέθαναν.

Σφαγή 320 αιχμαλώτων στην ακτή της Κερύνειας

H τουρκοκυπριακή εφημερίδα «Αφρίκα», στις 31/8/2009 δημοσίευσε εκτενές ρεπορτάζ για την εκτέλεση Ελληνοκυπρίων στην ακτή της Κερύνειας. Η εφημερίδα φιλοξένησε δηλώσεις Τουρκοκύπριου, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας σε σφαγή 320 περίπου Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων, στην περιοχή του Μάρε Μόντε.

Όπως αναφέρει η «Αφρίκα», Τουρκοκύπριος αυτόπτης μάρτυρας της σφαγής Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων έσπασε τη σιωπή του και αποκαλύπτει στο συντάκτη της εφημερίδας Αλί Οσμάν λεπτομέρειες για το φρικτό έγκλημα, που διαπράχθηκε από τον τουρκικό στρατό.

Το έγκλημα διεπράχθη περί τα τέλη Αυγούστου του 1974. Ο Τουρκοκύπριος, που ήταν ανάμεσα στους συνοδούς που μετέφεραν με 8 λεωφορεία 320 περίπου αιχμαλώτους στο Πέντε Μίλι, για να μεταφερθούν με τα αποβατικά στην Τουρκία, περιγράφει τη φρικαλεότητα. Οι αιχμάλωτοι, δεμένοι πισθάγκωνα, διατάχθησαν να καθίσουν στην άμμο μέχρι τα αποβατικά να ξεφορτώσουν το τελευταίο κύμα των εισβολέων και να τους πάνε στην Τουρκία.

Οι στρατιώτες του Αττίλα, όπως κατέβαιναν φανατισμένοι και παραπληροφορημένοι από τους αξιωματικούς τους, έπεσαν πάνω στους αιχμαλώτους με τις λόγχες εφ’ όπλου και άρχισαν να τους ξεκοιλιάζουν και να τους κτυπούν. Κάποιοι από τους Τούρκους καταδρομείς χρησιμοποίησαν και τα μαχαίρια τους σφάζοντας τους αιχμαλώτους. Μερικοί αιχμάλωτοι, περιγράφει ο Τουρκοκύπριος αυτόπτης μάρτυρας, κατάφεραν να συρθούν μέχρι το κύμα και εκεί απο τα κτυπήματα των Τούρκων η θάλασσα βάφτηκε κόκκινη. Οι Τούρκοι στρατιώτες κτυπούσαν με μανία με τις ξιφολόγχες και τους υποκοπάνους των όπλων, με τα κράνη. Μέσα σε λίγο χρόνο τα ουρλιαχτά των αιχμαλώτων σταμάτησαν, γιατί δεν έμεινε κανείς ζωντανός. Κοντά στο ξενοδοχείο Μάρε Μόντε ανοίχτηκε μεγάλος λάκκος και οι σοροί θάφτηκαν εκεί.

Ο δημοσιογράφος ρώτησε τον Τουρκοκύπριο αν φοβήθηκε από τη σκηνή και αυτός απάντησε καταφατικά: «Φοβήθηκα για τη ζωή μου, επειδή είχε θολώσει σε τέτοιο βαθμό το μάτι των Τούρκων στρατιωτών και δεν απεκλείετο να σφάξουν και εμάς τους ιδίους». Υπεύθυνος για τη φάλαγγα ήταν ο Τ/κ λοχίας Χουσεΐν Ταχίρ.

Όπως ανέφερε ο Τουρκοκύπριος, στους Τούρκους στρατιώτες που διέπραξαν το έγκλημα, προτού αποσταλούν στην Κύπρο, είχε λεχθεί ότι οι Ελληνοκύπριοι υπέβαλλαν σε φρικτά βασανιστήρια τους αιχμαλώτους Τούρκους στρατιώτες.

Ο Τουρκοκύπριος ισχυρίζεται ότι προέβη στις αποκαλύψεις γιατί ο Τύπος της Τουρκίας αναφέρεται στη δολοφονία στο Τζιάος και αφήνει να νοηθεί ότι δολοφόνοι ήταν μόνον οι Τουρκοκύπριοι.

Αδύνατη η πρόσβαση στο σημείο της εκτέλεσης

Το κυπριακό Sigmalive στις 1/9/2009 έθεσε ερωτήματα σχετικά με την αποκάλυψη. Όπως αναφέρει σε δημοσίευμά του, “θέσαμε το θέμα στη Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους και ζητήσαμε να μάθουμε τι γνωρίζουν και πώς θα ενεργήσουν με βάση αυτά τα στοιχεία.

Απ’ όλες τις πλευρές είδαμε ότι υπάρχει φόβος οι αποκαλύψεις να οδηγήσουν τους Τούρκους σε πιο σκληρή στάση. Η περιοχή που αναφέρεται ως χώρος ταφής είναι σήμερα στρατιωτική περιοχή «Α» και είναι αδύνατη η πρόσβαση στην επιτροπή διερεύνησης. Ο Αντρέας Ματσουκάρης, που τα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή ήταν αποσπασμένος στην Υπηρεσία Αγνοουμένων, δήλωσε στη «Σ» ότι από τότε υπήρχαν μαρτυρίες και πληροφορίες για εκτελέσεις που ελάμβαναν χώρα σε όλη την ακτή και την ενδοχώρα της Κερύνειας. Το συγκεκριμένο θέμα, είπε, πρέπει να προστατευθεί, για να μπορέσει η διερευνητική επιτροπή να πλησιάσει στις πηγές της πληροφόρησης και να φέρει σε πέρας το έργο της.

Ο Ηλίας Γεωργιάδης και ο Ξενοφών Καλλής, εκπρόσωποι της ελληνικής κυπριακής πλευράς στη Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους, απηύθηναν έκκληση για αυτοσυγκράτηση από τα Μέσα Ενημέρωσης, για να καταστεί δυνατή η ανεύρεση των εκτελεσθέντων και η απόδοσή τους στους οικείους τους για ταφή. Σε περιοχές που βρίσκονται εκτός στρατιωτικής ζώνης, μας είπαν, η διερεύνηση προχωρεί γρήγορα, αλλά όπου μεσολαβούν στρατόπεδα του τουρκικού στρατού και κλειστές στρατιωτικές περιοχές είναι δύσκολη η ανασκαφή και η αναζήτηση των λειψάνων.

Ο πρόεδρος της Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων Νίκος Θεοδοσίου είπε ότι το θέμα που βγήκε στην επιφάνεια έρχεται για να καταδείξει την ευθύνη του τουρκικού στρατού, ενώ από την άλλη υπάρχουν πληροφορίες για βιαιότητες και εκτελέσεις από τουρκοκυπριακής πλευράς. Στο παρόν στάδιο, μας είπε, δεν νομίζουμε η θέση μας να βοηθά στην όλη προσπάθεια διερεύνησης.
Διατηρούμε τις σκέψεις μας για «ύποπτη» στάση κάποιων όσων αφορά τις τελευταίες αποκαλύψεις. Το παράδοξο είναι πως για χρόνια υπήρχαν αυτές οι μαρτυρίες και δεν έβγαιναν στο φως, για να συντηρείται η ελπίδα των πολλών ότι το παιδί τους είναι στη ζωή. Ωστόσο, με όσα σιγά-σιγά γίνονται γνωστά, η αλήθεια των εκτελέσεων και των δολοφονιών αναδύεται.

Στη δική μας πλευρά υπήρχαν οι μαρτυρίες των εκτελέσεων δίπλα στο κύμα, αλλά δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ, γιατί οι επικεφαλής τότε των ερευνών είχαν μιαν αντίληψη ότι έπρεπε να ζητούμε από την Τουρκία ζωντανούς τους αιχμαλώτους και να δημιουργούμε έτσι διεθνή πίεση σε βάρος του εισβολέα.

Ακόμη και σε περιπτώσεις που ο θάνατος του προσφιλούς κάποιου ήταν βέβαιος, οι συγγενείς έμεναν στο σκοτάδι. Για να λέμε, όμως, την απόλυτη αλήθεια, ούτε το κλίμα της εποχής επέτρεπε να λεχθεί η πλήρης αλήθεια. Άλλωστε, απόλυτη τεκμηρίωση χωρίς τη συνεργασία της άλλης πλευράς ήταν αδύνατη. Κανείς δεν ήθελε να ακούσει ότι το παιδί του μπορούσε να ήταν βίαια και απάνθρωπα εκτελεσμένο από τους Αττίλες”.

“Γυναίκες και άντρες είναι κάτω, αγκαλιασμένοι μεταξύ τους και αυτοί μέσα στα αίματα, νεκροί…”

Το 1990 βγήκε από τις τουρκικές εκδόσεις Alfa Yayınları το βιβλίο του Ερόλ Μουτερτζιμιλέρ, με τίτλο “Satılık Ada Kıbrıs: Kıbrıs Barış Harekatının Bilinmeyen Yönleri” (Κύπρος: ένα νησί πουλιέται – Οι Άγνωστες Πλευρές της Επιχείρησης Ειρήνης).

Στο δεύτερο παράρτημα του βιβλίου, παραθέτει την Έκθεση Αναμνήσεων του Συνταγματάρχη Πεζικού Σαλίχ Γκιουλέργιουζ που ανήκε στην διοίκηση Ταξιαρχίας.

Από αυτό διαβάζουμε περιγραφές εκτελέσεων αμάχων και βιασμών ανήλικων κοριτσιών.

Αναφέρει:

«-3 Αυγούστου 1974

Άρχισε το πρωί με ηρεμία. Δεν υπάρχει ακόμα σύγκρουση πουθενά. Έγραψα για πρώτη φορά επιστολή στο σπίτι.
Ο λοχαγός Νερμί και υπολοχαγός Γκιουρκάν βρέθηκαν σε κατάσταση σήψης κοντά στο χωριό Αγερμόλα [σημ. Άγιος Ερμόλαος, Επαρχία Κυρήνειας]. Δεν υπάρχει το σώμα του ανθυπολοχαγού που είναι στον κατάλογο των αγνοούμενων για πέντε μέρες. Έφεραν το πορτοφόλι του λοχαγού Νερμί. Έχει μέσα την ταυτότητα αξιωματικού και 400 ΛΤ. Μυρίζει τρομερά.

Αρχίσαμε να οργανώνουμε την Ταξιαρχία. Δεν θα είναι για καλό η εκκένωση των βουνών.

Μάθαμε το βράδυ ότι θανατώθηκαν 14 Ρωμιοί μέσα σ’ ένα σπίτι στο χωριό Σύσκληπος [σημ. χωριό δίπλα από τον Άγιο Ερμόλαο, Επαρχία Κυρήνειας]. Διαπιστώθηκε ότι έπραξαν το επεισόδιο ένα υπαξιωματικός πυροβολικού, δύο καταδρομείς και δύο μουτζαχίτιδες [πολιτοφύλακες Τ/Κ].
Πήραμε τις καταθέσεις των στρατιωτών μέχρι αργά.

– 4 Αυγούστου 1974

Νωρίς το πρωί ήλθε ο Επιτελάρχης της Στρατιάς , συμμαθητής και φίλος μου Συνταγματάρχης Μαχμούτ Μπογουσλού . Μαζί μεταβήκαμε στο Σύσκληπο και βρήκαμε το σπίτι που θανατώθηκαν οι Ρωμιοί. Το θέαμα ανατριχιαστικό. Θανατώθηκαν στο χωλ ενός σπιτιού που ήταν κοντά σε αγρόκτημα εκτροφής πουλερικών του χωριού. Οκτώ είναι τρύπιοι από τα κεφάλια και το στήθος τους, πεσμένοι πάνω σε πολυθρόνες και καρέκλες, είναι σε κατάσταση να κάθονται μέσα στα αίματα. Πέντε γυναίκες και άντρες είναι κάτω, αγκαλιασμένοι μεταξύ τους και αυτοί μέσα στα αίματα νεκροί. Ένα πτώμα που κάθετε σε καρέκλα πλάι στην είσοδο δεν έχει κεφάλι και ο λαιμός του είναι κατάλευκος.

‘Έχει βιαστεί ένα 11-12 χρονών ένα αδύνατο Ρωμαίικο κορίτσι. Της έχουν φορέσει ένα επανωφόρι Ρωμιών στρατιωτών. Την είδαμε να προγευματίζει με τους δικούς μας στρατιώτες στο αγρόκτημα τροφής πουλερικών στο Σύσκληπο. Όταν μας βλέπει χαμογελάει ανήμπορα λέγοντας «καλημέρας».

Επιστρέφουμε στο αρχηγεία στον Άγιο Ιλαρίωνα περνώντας από το στενό του Σύσκληπου και το βουνό με υψόμετρο 1023 μέτρα βλέποντας τις μονάδες».

«Έρχονταν, με βίαζαν και έφευγαν. Ύστερα από λίγο άκουσα πυροβολισμούς και φωνές»

Η σφαγή που περιγράφεται παραπάνω, έγινε στο χωριό Σύσκληπος, το οποίο αριθμεί 28 αγνοούμενους, οι 14 από το συγκεκριμένο σπίτι. Τον Αύγουστο του 2018 η 12χρονη που περιγράφεται στο βιβλίο του Ερόλ Μουτερτζιμιλέρ, 45χρονη πλέον, άνοιξε για πρώτη φορά το στόμα της, στην κυπριακή εφημερίδα «Πολίτης», περιγράφοντας τα όσα εφιαλτικά έζησε.

Τη μαρτυρία της κατέγραψε ο δημοσιογράφος Σωτήρης Παρούτης και τη μετέφερε αυτούσια χωρίς παρεμβάσεις.

Λέει η μοναδική επιζήσασα του μαρτυρικού σπιτιού, για το απόγευμα της 3ης Αυγούστου του 1974:

«Εμένα με πήρανε πρώτη. Ο πατέρας μου είχε καταλάβει τι επρόκειτο να γίνει. Φώναζε, έπεσε κάτω και τους παρακαλούσε. Με είχαν πάρει από εκεί που ήμασταν μαζεμένοι όλοι και με πήγαν στην άκρη του σπιτιού όπου ήταν το μπάνιο. Εγώ τον άκουγα ακόμη που φώναζε. Άκουγα και τον αδελφό μου επίσης. Έτσι ξεκίνησε ο βιασμός. Έρχονταν, με βίαζαν και έφευγαν. Ύστερα από λίγο άκουσα πυροβολισμούς και φωνές. Εμένα με κρατούσαν εκεί. Όταν τέλειωσαν οι πυροβολισμοί, φύγανε και αυτοί. Με άφησαν μόνη μου μέσα στο μικρό δωμάτιο του μπάνιου. Έμεινα εκεί πεσμένη, κατατρομαγμένη και σοκαρισμένη. Πέρασε, νομίζω, κάνα μισάωρο και σκεφτόμουνα ότι μπορούσα να ανοίξω την πόρτα, να βγω έξω και να φύγω… Από το μικρό παραθύρι έβλεπα ότι δεν υπήρχε κανένας. Μετά το γκαράζ του σπιτιού μας ήταν τα χωράφια… Μόλις όμως έκανα τη σκέψη να βγω και να φύγω, μπήκε κάποιος και με άρπαξε. Με έβγαλε από την πίσω πόρτα. Εγώ ήμουνα ξυπόλητη. Σε μαύρο χάλι. Με πήγε από γύρω από το σπίτι. Κάποια στιγμή μού έδειξε ότι έπρεπε να φορέσω παπούτσια. Του λέω “δεν έχω”. Για να βρω παπούτσια έπρεπε να μπω ξανά στο σπίτι και να πάω στο δωμάτιό μου. Με πήγε μέσα. Πέρασα από τον χώρο όπου ήταν όλα τα πτώματα. Και του πατέρα μου και του αδελφού μου… Φόρεσα παπούτσια και βγήκα από το δωμάτιό μου. Ο άλλος που με συνόδευε ήταν μαζί μου».

Η γυναίκα, μοναδική επιζήσασα της σφαγής του Συσκλήπου, θυμάται: «Τα πτώματα ήταν δεκαπέντε, είκοσι, δεν τα μέτρησα. Το πτώμα του αδελφού μου ήταν πάντως με κομμένο το κεφάλι. Αυτός που με συνόδευε με πήρε να φύγουμε από το σπίτι. Εκλαιγα διαρκώς. Ούτε μπορούσα να μιλήσω, ούτε να συνειδητοποιήσω το μέγεθος του κακού. Προστέθηκαν και δυο-τρεις άλλοι κατά την απομάκρυνσή μου από το σπίτι. Με πήγαν μέσα στο χωριό. Σούρουπο πια, με έβαλαν σε ένα άλλο σπίτι. Εκεί ξεκίνησαν πάλι τον βιασμό. Ενας έμπαινε, ένας έβγαινε στο δωμάτιο όπου με κρατούσαν. Πέρασε δεν θυμάμαι ακριβώς πόσος χρόνος. Κανένα μισάωρο, καμιά ώρα… και άκουσα έναν πανικό. Ξαφνικά έφυγαν όλοι. Εγώ έμεινα εκεί. Τρομαγμένη στο κρεβάτι».

Το σπίτι του Ευγένιου Χατζηηρακλή που έγινε η μαζική σφαγή και ο βιασμός της 12χρονης

«Υστερα από κάνα πεντάλεπτο μπήκε κάποιος. Οχι από αυτούς που ήταν προηγουμένως. Με έπιασε από το χέρι και με έβγαλε έξω. Είδα ένα στρατιωτικό τζιπ να πλησιάζει. Μόλις έφτασε το τζιπ, οι βιαστές έφυγαν όπως-όπως. Ορισμένοι όμως παρέμειναν. Προτού καλά-καλά σταματήσει το αυτοκίνητο, κατέβηκε “το παιδί” που σας είπα στην αρχή (σ.σ.: Τούρκος αξιωματικός που είχε αναπτύξει καλή σχέση με τον αδελφό της προτού τον αποκεφαλίσουν), ήρθε κοντά μου και με έπιασε από το χέρι. Χάρη σε αυτόν σώθηκα! Μου μίλησε στα αγγλικά… Εγώ συνέχιζα να κλαίω. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Είδε όμως το χάλι μου. Οι υπόλοιποι που ήταν στο τζιπ κατέβηκαν και αυτοί κάτω και πρόταξαν τα όπλα στους υπόλοιπους μιλώντας τη γλώσσα τους. Εγώ δεν καταλάβαινα. Ηρθε κοντά μου και πάλι ο νεαρός αξιωματικός και μου έγνεψε να του δείξω ποιοι. Μου μιλούσε στα αγγλικά, επιτακτικά: “Show me, who? Who did this?” (σ.σ.: Δείξε μου, ποιος; Ποιος το έκανε;).

Αν και 12 χρόνων -και μετά από όλο αυτό το βασανιστήριο που πέρασα-, ήμουν σε θέση να διερωτηθώ μόνη μου: “Τι να πω και τι θα γίνει αν πω;”. Αστραπιαία σκέφτηκα, ανακουφισμένη κάπως, ότι το μυαλό μου ακόμη δούλευε! Σας τα λέω με λεπτομέρεια, όλα όσα έχουν μείνει αποτυπωμένα στη μνήμη μου. Εκανα, λοιπόν, με τους ώμους μου την κίνηση ότι τάχα δεν ξέρω. Εκείνος με τη σειρά του έδιωξε τους διάφορους, με έβαλε στο αυτοκίνητο και ανηφορίσαμε στο βουνό, πάνω από το χωριό, όπου ήταν το στρατόπεδό τους. Επικρατούσε χάος εκεί, πολλά πράγματα του πολέμου, οχήματα, στρατιώτες, όπλα, κανόνια κ.λπ. Απ’ ό,τι αντιλήφθηκα, με πήγε αμέσως στον ανώτερό του, ίσως τον διοικητή του στρατοπέδου. Του εξήγησε, απ’ ό,τι κατάλαβα, τι έγινε. Αυτός με πήρε και με έβαλε στο δωμάτιό του. Μου ετοίμασαν κρεβάτι το οποίο εφαπτόταν στον τοίχο. Ξαναήρθε το παιδί που με πήρε από τα χέρια τους και μου εξήγησε με λίγα αγγλικά ότι ο λόγος που με έδωσε στον διοικητή ήταν για να είμαι ασφαλής, διότι δεν ήξερε, όπως συμπλήρωσε, τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί. Ετσι, λοιπόν, έμεινα όλο το βράδυ στο δωμάτιο του διοικητή».

Στη συνέχεια περιγράφει ότι την μετέφεραν σε στρατιωτικό νοσοκομείο στα Άδανα και στην Άγκυρα. Οταν αισθάνθηκε καλύτερα, τη μετέφεραν πίσω στα Κατεχόμενα και μετά από κάποιες διαδικασίες, τον Νοέμβριο, την παρέδωσαν στον ΟΗΕ, ο οποίος με τη σειρά του τη μετέφερε στις ελεύθερες περιοχές.

«Είχαν αδειάσει τα πιστόλια τους μεσ’ στον κόλπο της»

Συγκλονιστική είναι επίσης και η μαρτυρία ενός Τούρκου οικονομολόγου, του Δρ. Γιαλτσίν Κιουτσούκ, ο οποίος άλλοτε διώχθηκε κατ’ επανάληψη από το τουρκικό καθεστώς και άλλοτε του ενεπιστεύθησαν σημαντικές θέσεις στη χώρα του, ακόμη και στο Τμήμα Εθνικής Ασφαλείας στο τουρκικό ΓΕΕΘΑ. Η Κύπρια δημοσιογράφος Σοφία Ιορδανίδου, πήρε συνέντευξη από τον Δρ. Γιαλτσίν Κιουτσούκ, που το 1974 ήταν αξιωματικός του Αττίλα. Στη συνέντευξη παραθέτει λεπτομερώς, άγνωστες πτυχές της τουρκικής εισβολής: σφαγές αμάχων, βιασμούς, πλιάτσικα, κ.α. Εκδόθηκε σε βιβλίο από τις εκδόσεις Λιβάνη το 1998, υπό τον τίτλο «Νταλγκά νταλγκά (κύματα κύματα) – Η ομολογία Τούρκου αξιωματικού του Αττίλα για τη δεύτερη εισβολή στην Κύπρο».

Από τη μαρτυρία του Κιουτσούκ παραθέτουμε τις παρακάτω χαρακτηριστικές αφηγήσεις:

«Θα σου πω για τη δολοφονία μιας γυναίκας, μια κτηνώδη πράξη που όσο ζω δε θα σβήσει απ’ το μυαλό μου. Ήμασταν σε κάποιο χωριό, δε θυμάμαι πια τ’ όνομά του, για εκκαθαριστική επιχείρηση, υπό τις διαταγές του λοχαγού Αλκατσόγλου. Σ’ ένα από αυτά τα χωριά της Κύπρου, τα γεμάτα κυπαρίσσια κι ευκάλυπτους. Ανταλλάσσονταν λίγοι πυροβολισμοί κι εγώ χώθηκα σ’ ένα κήπο γεμάτο άγουρα ακόμα σταφύλια, σε μια άκρη του οποίου υπήρχε μια μικρή στέρνα. Έκοψα ένα τσαμπί σταφύλι και, όπως γευόμουν τις ξινές ρώγες του, δίσταζα ν’ αποφασίσω αν έπρεπε να κάνω ένα μπάνιο όσο οι στρατιώτες θα λεηλατούσαν τα σπίτια.
Ξαφνικά, άκουσα κοντά μου πυροβολισμούς και είδα δύο στρατιώτες, τον Σεφίκ και τον Σουλεϊμάν, να φωνάζουν περήφανοι: “Oldurdum, oldurdum, komutanim”, δηλαδή “σκότωσα, σκότωσα, αρχηγέ”. Τους ήξερα. Ήταν χουλιγκάνοι. Πλησίασα προς τα εκεί που έδειχναν χειρονομώντας ενθουσιασμένοι. Μια νέα ευτραφής γυναίκα κειτόταν σφαδάζοντας στο χώμα. Είχε τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα και ανοιχτά τα σκέλια, απ’ όπου έτρεχαν άσπρα πηχτά υγρά και αίμα. Είχαν αδειάσει τα πιστόλια τους μεσ’ στον κόλπο της. Παρατηρούσα τα χέρια της και τα πόδια της. Μου φαίνονταν μικρότερα απ’ το υπόλοιπο σώμα της. Καθώς την κοίταγα που ξεψύχαγε με χυμένο έξω το σταφύλι των σπλάχνων της, με κόμπους λίπους κολλημένους στο ανοιχτό πληγωμένο φύλο της, με κυρίεψε μια αναγούλα. Ένα προϊστορικό θηλαστικό πιασμένο στα δίχτυα ενός αποτρόπαιου θανάτου.

Την κοίταζα και ένιωθα να μεγαλώνει, να μεγαλώνει σαν φουσκωτή λαστιχένια κούκλα. Πέταξα πέρα τα σταφύλια. Έκανα μεταβολή κι ακριβώς απέναντι, παρατεταγμένοι στην ευθεία, διακόσιοι είκοσι πέντε στρατιώτες ετοιμάζονταν για την αναφορά, σαν να μην έτρεχε τίποτε. Ο ανθυπολοχαγός Τζεμάλ τους έδινε τις απαραίτητες εντολές παρουσίασης. Ο λοχαγός τους έδινε συγχαρητήρια, επισημαίνοντας ότι η επιχείρηση είχε ολοκληρωθεί με απόλυτη επιτυχία. Στα τελευταία λόγια του λοχαγού, κάτι εξερράγη μέσα μου θρυμματίζοντας την απάθεια που το σοκ είχε δημιουργήσει, γυάλινο κλουβί γύρω μου. Δηλαδή θα ’φευγαν και θα τ’ άφηναν όλα “καθαρά” στο χωριό. Μαζί και τη γυναίκα άταφη, βορά στα όρνια. Πήδηξα με τ’ όπλο προτεταμένο προς τον λοχαγό και ρώτησα κοφτά: “Τι θα γίνει μ’ αυτή τη γυναίκα;”. Θυμήθηκα τα πτώματα που κινούνταν παραμορφωμένα απ’ τη ζέστη και τρελαινόμουν.

Με το δάχτυλο στη σκανδάλη απευθύνθηκα στον Αλκατσόγλου σε τόνο που δε σήκωνε αντίρρηση. “Διέταξέ τους να τη θάψουν, αλλιώς σε σκοτώνω”. Είδα τον φόβο να πλημμυρίζει το βλέμμα του. Έδωσε εντολή να σκάψουν έναν τάφο και να τη ρίξουν μέσα. Υπό την απειλή του όπλου, εκτός εαυτού, τους ανάγκασα να τη σκεπάσουν με τις ματωμένες κουβέρτες της και να βάλουν φωτιά. Εξιλαστήριο πυρ, φλόγες αντί λουλούδια, ήταν ό,τι μπορούσα να προσφέρω μέσα στην κόλαση του πολέμου σ’ αυτή την άγνωστη. Καθώς ανέβαινα με τους άλλους στα καμιόνια να φύγω, με τράνταξε ένα υστερικό γέλιο. Μια σκέψη αταίριαστη στη σοβαρότητα της στιγμής σφήνωσε στο μυαλό μου. Τι μ’ έπιασε και το ’παιξα Αντιγόνη με όπλο και μουστάκια, ξαφνιάζοντας αυτούς τους σκληρούς κι ανυποψίαστους άνδρες;

Μήπως ήταν το πρώτο άταφο κουφάρι που αντίκριζα; Εκατοντάδες ήταν σπαρμένα στα χωράφια. Γιατί αντέδρασα έτσι ειδικά σ’ αυτή τη γυναίκα; Ήταν γιατί δεν μπόρεσα να αποτρέψω τη δολοφονία της, που έγινε μπροστά στα μάτια μου; Ήταν γιατί η στάση του θανάτου της της αφαιρούσε τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια του φύλου της; Λες κι οι νεκροί νοιάζονται να ’ναι αξιοπρεπείς! Ήταν γιατί ξεχείλισε το ποτήρι της αηδίας που ένιωθα μέσα μου για τις κτηνωδίες που αντίκριζα κάθε μέρα; Φαντάζομαι πως απάντηση δεν υπάρχει, όχι τουλάχιστον αρκετά λογική για ν’ αντέχει στην κριτική του μη-εμπόλεμου. Έκανα χρόνια να ξαναφάω σταφύλι. Για εβδομάδες είχα στα μάτια μου εναλλασσόμενες, σαν οπτικό εφφέ ταινίας τρόμου, τις εικόνες του σταφυλιού, των υγρών της νεκρής μήτρας, της νεκρής μήτρας, των σταφυλιών, και πάλι απ’ την αρχή».

Σε άλλα σημεία αναφέρει:

«Για τις μαζικές εκτελέσεις, υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας σε μια απ’ αυτές.
Φαντάσου έναν τοίχο. Έναν τοίχο φρεσκοασβεστωμένο, εκτυφλωτικά λευκό κάτω απ’ το σκληρό φως του μεσημεριού, που καταπίνει κάθε σκιά. Κόντρα στον τοίχο, αραδιασμένοι άνδρες, οι πιο πολλοί ώριμης ηλικίας, ηλιοκαμένοι, με σκούρα ρούχα, που από μακριά φάνταζαν τεράστιοι λεκέδες στην αψεγάδιαστη λευκότητα της πέτρας. Ήμουν στο τζιπ, περαστικός από εκεί. Σταμάτησα ένα λεπτό για να κοιτάξω καλύτερα, σαν να μην πίστευα σ’ αυτό που έβλεπα, σ’ αυτό που καταλάβαινα πως το απόσπασμα απέναντι ήταν έτοιμο να κάνει. Ανάμεσα στους άνδρες ξεχώρισα κάποια παιδιά αμούστακα ακόμα. Ύστερα, απροσδόκητα, το πρόσωπο ενός άνδρα παγίδεψε το βλέμμα μου.

Πρόσωπο ερημωμένο από ελπίδα, τοπίο σεληνιακό. Τα μάτια του δυο σχισμές και μέσα τους λεπίδι η γνώση. Το ’βλεπα, ήξερε! Ήξερε πως πεθαίνει. Κρατούσε ίσιο το σώμα του. Ήταν ψηλός και μυώδης. Φορούσε μπλε πουκάμισο. Τα μάτια του δεν τα ’δα καθαρά τι χρώμα είχαν. Είδα μόνο την απελπισία να φωσφορίζει στους βολβούς του, που γύριζαν τρελά μέσα στις σάρκινες θήκες τους. Έμοιαζε κιόλας φευγάτος από κει. Δεν ξέρω αν έλπιζε ακόμα στον “από μηχανής Θεό”. Έτσι δεν έλεγαν οι δικοί σας κλασικοί; Ένα μπλε πουκάμισο στημένο στον τοίχο, που ιδρώνει απ’ τη ζέστη και το φόβο του θανάτου, μπορεί, πού ξέρεις, να ελπίζει ως την ύστατη στιγμή. Έβαλα μπρος κι απομακρύνθηκα. Στα εκατόν πενήντα μέτρα περίπου, οι ριπές με πρόλαβαν.

Πριν προλάβω να το σκάσω απ’ το χώρο. Επαναλαμβανόμενες σαν εφιάλτης. Δε γύρισα να κοιτάξω. Το πρόσωπο του άνδρα μ’ ακολούθησε, σφηνωμένο στον αμφιβληστροειδή μου, ημέρες πολλές, μέχρι που σβήστηκε από φρέσκια, πιότερο νωπή φρίκη. Ήθελα να ελπίζω, μου ’γινε σχεδόν εμμονή, πως οι ριπές που άκουσα δεν είχαν σχέση με τον τοίχο, με τους ανθρώπους εκεί πέρα. Ήθελα να μην έχω παραστεί στη σκηνή. Ήθελα να ’μουν αλλού. Ήταν πάρα πολλοί για να ’ναι ο θάνατός τους πραγματικότητα. “Πόσοι θάνατοι χρειάζονται μέχρι να καταλάβει κανείς πόσοι άνθρωποι έχουν σκοτωθεί;”, ρωτούσε ο Ντύλαν το ’70. Εγώ, πάντως, δεν ξέρω ν’ απαντήσω…

… Με είχαν στείλει να περισυλλέξω ένα κανόνι που είχε πάθει βλάβη κι είχε μείνει σε κάποιο σημείο του δρόμου. Η διαδικασία αυτή λέγεται στη γλώσσα του στρατού περισυλλογή. Νομίζω ότι είχα πάει μαζί με τον αρχιλοχία τον Νετζατίν, το μάγο των αυτοκινούμενων οβιδοβόλων. Θυμάμαι ότι περάσαμε μέσα από ένα πολύ φτωχό χωριό. Υπήρχαν παντού πτώματα που βρίσκονταν ήδη σε αποσύνθεση και μύριζαν φρικτά. Τα μόνα ζωντανά όντα που συναντούσαμε ήταν οι μύγες. Κοπάδια ολόκληρα, σμήνη, πάνω στα πτώματα. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και το θέαμα μόνο, χωρίς τη βρώμα, θα έπρεπε να μας είχε τρέψει σε φυγή. Όμως πεινούσαμε. Έπρεπε να βρούμε επειγόντως κάτι να φάμε. Η πείνα, βλέπεις, και το αίσθημα αυτοσυντήρησης ήταν πιο δυνατό από τη φρίκη και την αηδία που νιώθαμε.

Ας γυρίσουμε, όμως, πάλι στο ανοικτό νεκροταφείο που σου ’λεγα πριν. Εγώ, μαζί μ’ ένα λοχία, μπήκα σ’ ένα σπίτι. Ανακαλύψαμε μερικά κομμάτια χαλούμι, κυπριακό τυρί. Τα πήραμε και βγήκαμε έξω. Σε δευτερόλεπτα οι μύγες άφησαν τα πτώματα και πέσαν στο τυρί μας. Κόβαμε με το χέρι ένα κομμάτι και ως να φτάσει στο στόμα μας άλλαζε χρώμα. Γινόταν μαύρο…».

«Ο τουρκικός στρατός επιβίωσε στο κυπριακό έδαφος από την πρώτη μέρα της εισβολής μέχρι το τέλος του Αυγούστου με τις λεηλασίες. Ο ανεφοδιασμός δε λειτούργησε ποτέ. Σιτιζόμασταν με τ’ αποθέματα που είχαν εγκαταλείψει στα σπίτια τους οι Ελληνοκύπριοι και με όσα μας έδιναν οι Τουρκοκύπριοι».

Ο Δρ. Κιουτσούκ, στην αφήγησή του στο βιβλίο «Νταλγκά – Νταλγκά», υποστηρίζει πως τις ομαδικές εκτελέσεις τις έκανε ο τουρκικός στρατός και τις δολοφονίες οι Τουρκοκύπριοι.

«Μίλησα για τους νεκρούς Ελληνοκύπριους που είδα στην πορεία μας μέσα απ’ την κυπριακή ύπαιθρο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ζωντανοί αγνοούμενοι… Η παράδοση της διεξαγωγής του πολέμου στην Τουρκία είναι πολύ ισχυρή. Προσπαθούσα να πείσω τους στρατιώτες μου να μη σκοτώνουν αιχμαλώτους, με το επιχείρημα ότι θα μπορούσαμε να τους ανταλλάξουμε με δικούς μας. Είχαμε τόσους πολλούς Έλληνες αιχμαλώτους. Τους έβλεπα στοιβαγμένους κατά δεκάδες μέσα στα λεωφορεία. Άκουγα ότι τους πηγαίναν στις φυλακές στα Άδανα και στο Ισκεντερούν. Ήξερα ότι αυτό δε συμβάδιζε με την τουρκική πρακτική. Εδώ ο Εβρέν, το ’80, όταν άρχισαν οι δολοφονίες των αριστερών, απευθυνόταν αφελέστατα στο λαό και ρωτούσε: “Τι θέλετε να τους κάνω; Να τους βάλω φυλακή για να τους ταΐζω;”. Πόσο μάλλον τους αιχμαλώτους. Εγώ προσωπικά έσωσα πολλούς. Τους άφηνα ελεύθερους να φύγουν. Έρχεται στο νου μου ο Γιώργος. Ήταν μια άγρια τίγρις. Νόμιζα ότι θα μας σκοτώσει. Έφυγε, γλίτωσε. Ομαδικές εκτελέσεις έγιναν από τον τουρκικό στρατό. Όμως, να ξέρεις, τις περισσότερες δολοφονίες τις διέπραξαν οι Τουρκοκύπριοι, οι γνωστοί mukavement mucahit (μουκαβεμέτ μουτζαχίντ). Όταν άρχισε ο πόλεμος, τους συμπεριέλαβαν σε κανονικές μονάδες. Ήταν όμως δειλοί και από τις πρώτες μέρες δραπέτευσαν. Οι μουτζαχίντ ανήκαν στην παραστρατιωτική δύναμη που λειτουργούσε μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, τη γνωστή Οργάνωση Τουρκικής Αντίστασης (ΤΜΤ). Διατηρούσαν στενές σχέσεις με τον αντίστοιχο μηχανισμό που είχε στήσει το ΝΑΤΟ στην Τουρκία, αυτόν που στη Δύση είναι γνωστός ως Gladio και, στην Ελλάδα, αν δεν κάνω λάθος, ως Κόκκινη Προβιά. Αρχηγός τους ήταν ο σημερινός πρόεδρος της “Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου”, ο Ντενκτάς. Αυτός υπήρξε, πράγματι, εγκληματίας πολέμου και όχι ο Κάρατζιτς».

Πηγή: zougla.gr

Νέο πολύνεκρο ναυάγιο με μετανάστες, αυτή τη φορά στη Ρόδο, καθώς οκτώ άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και άλλοι οκτώ οδηγήθηκαν στο νοσοκομείο.

Σύμφωνα με ενημέρωση του Λιμενικού Σώματος, οι μετανάστες έπεσαν στη θάλασσα από ταχύπλοο σκάφος 5 ναυτικά μίλια ανατολικά της περιοχής Αφάντου Ρόδου.

Σύμφωνα με το Λιμενικό, ο χειριστής του ταχύπλοου έχασε τον έλεγχο του σκάφους κατά την εκτέλεση επικίνδυνων ελιγμών προκειμένου να διαφύγει από περιπολικό σκάφος του Λιμενικού.

Μέχρι στιγμής έχουν διασωθεί 18 άνθρωποι και έχουν περισυλλεγεί οκτώ σοροί.

Οι έρευνες στην περιοχή συνεχίζονται από 2 περιπολικά σκάφη του Λιμενικού Σώματος, ενώ στην περιοχή σπεύδει και τρίτο σκάφος.

Επίσης, από αέρος επιχειρεί ελικόπτερο της Πολεμικής Αεροπορίας.

Επίθεση στα κυκλώματα διακινητών εξαπέλυσε ο υπουργός Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, Χρήστος Στυλιανίδης, με αφορμή το γεγονός ότι οχτώ άνθρωποι, ανάμεσά τους και ένα μικρό παιδί, έχασαν τη ζωή τους σήμερα στη Ρόδο.

«Δυστυχώς για άλλη μια φορά, το αδίστακτο κύκλωμα των διακινητών, μπροστά στο παράνομο κέρδος του, θυσίασε και σήμερα τις ζωές οχτώ συνανθρώπων μας, μεταξύ των οποίων είναι και ένα μικρό παιδί. Γι’ αυτό θα ήθελα να εκφράσω τη βαθύτατη θλίψη μου για την απώλεια τόσων ανθρώπινων ζωών και μάλιστα, κάτω από τραγικές συνθήκες».

«Στόχος του Υπουργείου, του Λιμενικού Σώματος – Ελληνικής Ακτοφυλακής και εμού προσωπικά, είναι να μπει ένας φραγμός σε αυτό το άθλιο κύκλωμα των διακινητών. Ο στόχος αυτός είναι μη διαπραγματεύσιμος. Η απόφασή μας είναι να αντιμετωπίσουμε οριστικά το μεγάλο πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης που ξεπερνά τα όρια αντοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και θα το αντιμετωπίσουμε!» είπε ο Χρήστος Στυλιανίδης.

Tουλάχιστον 17 Τυνήσιοι μετανάστες, οι οποίοι επέβαιναν σε αλιευτικό σκάφος το οποίο κατευθυνόταν προς τις ιταλικές ακτές αγνοούνται.

Όπως ανέφερε ο Χούσεμ Εντίν Τζεμπάμπλι, αξιωματούχος της τυνησιακής εθνοφρουράς, οι αγνοούμενοι, μεταξύ των οποίων και ένα 5χρονο παιδί, αναχώρησαν με αλιευτικό σκάφος από την Μπιζέρτ στη βόρεια Τυνησία την προηγούμενη εβδομάδα.

Σύμφωνα με τον Τυνήσιο αξιωματούχο η ακτοφυλακή και δυνάμεις του Πολεμικού Ναυτικού της Τυνησίας, με τη συνδρομή ελικοπτέρου, έχουν ξεκινήσει επιχείρηση έρευνας και διάσωσης.

Η Μεσόγειος θάλασσα έχει γίνει υγρός τάφος για πολλές χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που επιλέγουν τις θαλάσσιες οδούς για να φτάσουν στην Ευρώπη, καθώς οι δρόμοι από τη στεριά είναι κλειστοί. Η Τυνησία και η Λιβύη είναι χώρες από τις οποίες πολλοί άνθρωποι ξεκινούν το επικίνδυνο αυτό ταξίδι με την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.

Βυθίστηκε φορτηγό πλοίο ανοιχτά της Λέσβου με 14 άτομα πλήρωμα, όπως έγινε γνωστό προ ολίγου και όπως μετέδωσε η ΕΡΤ.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, το συμβάν έλαβε χώρα στην θαλάσσια περιοχή 4,5 ναυτικά μίλια νοτιοδυτικά της Λέσβου.

Στην περιοχή βρίσκονται 5 παραπλέοντα Φ/Γ, έχουν αποπλέυσει 3 σκάφη του Λιμενικού, έχουν απογειωθεί ένα ελικόπτερο της Πολεμικής Αεροπορίας και ένα ελικόπτερο του Πολεμικου Ναυτικού, ενώ έχει ενεργοποιηθεί και φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού.

Στο σημείο πνέουν ισχυροί βορειοδυτικοί άνεμοι 8 μποφόρ.

Το πλοίο είχε αναχωρήσει από τη Δεκέλεια της Αιγύπτου φορτωμένο με αλάτι και τελικό προορισμό το λιμάνι της Κωνσταντινούπολης. Λόγω μηχανικού προβλήματος δήλωσε ακυβερνησία και ακριβώς τότε σήμανε συναγερμός. 

Στις 8:20 ο πλοίαρχος του πλοίου ανέφερε κάποια κλίση του ενεργοποιώντας σήμα κινδύνου “mayday, mayday” σε παραπλέοντα σκάφη και στη συνέχεια χάθηκε από τα ραντάρ.

Μεταξύ των μελών του πληρώματος περιλαμβάνονται δύο υπήκοοι Συρίας, τέσσερις ινδοί και οκτώ Αιγύπτιοι, οι οποίοι προς το παρόν αγνοούνται. Έχουν αρχίσει ήδη οι προσπάθειες εντοπισμού τους. Ο ένας ανασύρθηκε σώος ενώ αναζητούνται οι υπόλοιποι 13.

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν τον όλεθρο στη Λιβύη από το φονικό πέρασμα του κυκλώνα Daniel. Οι επιβεβαιωμένοι νεκροί φτάνουν τις 5,5 χιλιάδες, αλλά ο αριθμός τους αναμένεται να αυξηθεί κατακόρυφα. Η θάλασσα ξεβράζει συνεχώς νεκρούς και οι αρχές έχουν στήσει επιχείρηση για να τους περισυλλέξουν. Απευθύνουν μάλιστα δραματική έκκληση για διεθνή βοήθεια, λόγω της απειρίας τους στη διαχείριση μιας τέτοιας καταστροφής.

Διασώστες και κάτοικοι στην Ντέρνα της Λιβύης ανασύρουν πτώματα τα οποία τοποθετούν σε ομαδικούς τάφους. Η κατάσταση από τους απεσταλμένους του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών περιγράφεται ως καταστροφή πέρα από κάθε λογική. Σύμφωνα με τον Ερυθρό Σταυρό πάνω από 10.000 άνθρωποι αγνοούνται όταν τα δύο φράγματα έσπασαν, ενώ τουλάχιστον 30.000 έχουν εκτοπιστεί.

Οι αρχές αναφέρουν ότι τα περισσότερα από τα θύματα παρασύρθηκαν στη θάλασσα. Οι κάτοικοι πιάστηκαν στον ύπνο. Καταγγέλλουν ότι οι αρχές δεν τους είχαν προειδοποιήσει για την έλευση της σφοδρής κακοκαιρίας.

Η εικόνα της Ντέρνα πριν και μετά το χτύπημα της κακοκαιρίας συγκλονίζει. Οι δρόμοι έχουν κοπεί στη μέση και τα συνεργεία διάσωσης δυσκολεύονται να φτάσουν στις πληγείσες περιοχές.

Οι δορυφορικές εικόνες αποτυπώνουν το μέγεθος της καταστροφής καθώς δείχνουν πώς ήταν η πόλη πριν από το πέρασμα του Ντάνιελ και πώς μετά.

Στα αίτια της απίστευτης καταστροφής στη Λιβύη εστίασε η επικεφαλής των διεθνών ειδήσεων της ΕΡΤ, Άννα Παπασωτηρίου.

Όπως είπε η Ντέρνα είναι το σημείο μηδέν του ολέθρου αυτού. Έπεσαν περισσότερα από 30 εκατομμύρια κυβικά μέτρα βροχής ενώ έσπασαν τα δύο φράγματα που βρίσκονται στα «νώτα» της το πρώτο σε απόσταση 12χλμ. από το κέντρο και το δεύτερο στο νοτιότερο άκρο της, με αποτέλεσμα τόνοι λασπόνερων να εισβάλουν με ορμή στην παραθαλάσσια πόλη των 100.000 κατοίκων και να καταστραφεί το 25% αυτής.

Ακόμα μίλησε για κακοσυντηρημένες υποδομές και απουσία σύγχρονων αντιπλημμυρικών έργων, είπε ότι αγνοήθηκε η προειδοποίηση της ΕΜΥ της Λιβύης 72 ώρες πριν για ακραία καιρικά φαινόμενα ενώ η πρώτη βοήθεια άρχισε να φτάνει 36 ώρες μετά με μεγάλη δυσκολία γιατί το οδικό δίκτυο έχει καταστραφεί .

Πηγή: ΕΡΤ

Τις πληγές της μετρά η Λιβύη, μετά το «χτύπημα» της κακοκαιρίας Daniel. Οι νεκροί από τις πλημμύρες στην πόλη Ντέρνα, στα ανατολικά της χώρας, ξεπερνούν τους 2.300, σύμφωνα με τις υπηρεσίες διάσωσης.

Ωστόσο, οι τοπικές αρχές και ο Ερυθρός Σταυρός εκφράζουν φόβους ότι ο τελικός απολογισμός θα είναι πολύ μεγαλύτερος.

Ο Ουσάμα Άλι, εκπρόσωπος της «Υπηρεσίας Διάσωσης και Επειγόντων» που εξαρτάται από τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Τρίπολης, είπε ότι μόνο στην Ντέρνα οι καταρρακτώδεις βροχές και οι πλημμύρες που προκλήθηκαν από τον Daniel είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους «περισσότεροι από 2.300 άνθρωποι» και «7.000 να τραυματιστούν. Οι αγνοούμενοι ξεπερνούν τις 5.000».

«Σε άλλες πόλεις και κοινότητες της ανατολικής Λιβύης σκοτώθηκαν τουλάχιστον 65 άνθρωποι», πρόσθεσε.

Τεράστια κύματα λάσπης κατέστρεψαν γέφυρες και παρέσυραν κτίρια, μαζί με τους ενοίκους τους.

Αξιωματούχοι της αντίπαλης κυβέρνησης, που εδρεύει στα ανατολικά, έκαναν λόγο για «χιλιάδες» νεκρούς στη Ντέρνα, μια πόλη 100.000 κατοίκων. Ο Ερυθρός Σταυρός είπε ότι ο απολογισμός θα είναι «τεράστιος».

Σύμφωνα με αυτές τις πηγές, τα δύο κυριότερα φράγματα στον μικρό ποταμό Ουάντι Ντέρνα υποχώρησαν τη νύχτα της Κυριακής με την Δευτέρα, με αποτέλεσμα τεράστια κύματα λάσπης να καταστρέψουν γέφυρες και να παρασύρουν κτίρια, μαζί με τους ενοίκους τους, στις δύο όχθες του ποταμού που εκβάλλει στη Μεσόγειο.

 

Νεκροί τρεις εθελοντές της Ερυθράς Ημισελήνου

Νωρίτερα, ένα στέλεχος της Διεθνούς Ομοσπονδίας του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου είπε ότι ο αριθμός των νεκρών είναι «τεράστιος», θα μπορούσε να ανέλθει σε «χιλιάδες» καθώς οι αγνοούμενοι φτάνουν τις 10.000.

«Οι ανθρωπιστικές ανάγκες ξεπερνούν κατά πολύ τις δυνατότητες της Ερυθράς Ημισελήνου της Λιβύης, ακόμη και τις δυνατότητες της κυβέρνησης», είπε ο Τάμερ Ραμαντάν, σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στην έδρα του ΟΗΕ στη Γενεύη.

Τρείς εθελοντές της Ερυθράς Ημισελήνου σκοτώθηκαν στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν τους πλημμυροπαθείς.

Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εσωτερικών της κυβέρνησης της ανατολικής Λιβύης είπε ότι στην Ντέρνα σκοτώθηκαν «περισσότεροι από 5.200 άνθρωποι». Ο υπουργός Υγείας Οτμάν Αμπντελτζαλίλ εξέφρασε τον φόβο ότι τα θύματα θα είναι τουλάχιστον 10.000, εξηγώντας ότι σε πολλές συνοικίες ακόμη δεν υπάρχει πρόσβαση.

Τα ερασιτεχνικά βίντεο που τράβηξαν κάτοικοι και αναρτήθηκαν στα social media δίνουν μια εικόνα Αποκάλυψης… Δρόμοι κόπηκαν στη μέση ενώ το έδαφος υποχώρησε. Οι διασώστες δυσκολεύονται να φτάσουν στους εγκλωβισμένους, οι οποίοι, με αυτοσχέδια μέσα, ανασύρουν πτώματα και βγάζουν επιζώντες που κινδυνεύουν να πνιγούν.

Η Ντέρνα και άλλες πόλεις έχουν αποκλειστεί από τον υπόλοιπο κόσμο, παρά τις προσπάθειες των αρχών να αποκαταστήσουν την τηλεφωνική σύνδεση και το Ίντερνετ.

Αυτή είναι η χειρότερη φυσική καταστροφή που έχει πλήξει ποτέ την Κυρηναϊκή, μετά το μεγάλο σεισμό του 1963 στην πόλη Αλ Μαρτζ.

Δρόμοι κόπηκαν στη μέση και το έδαφος υποχώρησε

Από τις φωτογραφίες που αναπαράγονται περισσότερο από τα Μέσα Ενημέρωσης, ορισμένες δείχνουν δεκάδες πτώματα, τυλιγμένα σε κουβέρτες ή σεντόνια, στην κεντρική πλατεία της Ντέρνα, κάτω από δέντρα. Στους δρόμους έχουν σχηματιστεί λοφίσκοι από λάσπη, στις προσόψεις των κτιρίων έχουν σπάσει όλα τα τζάμια, πολλά αυτοκίνητα παρασύρθηκαν από τα νερά και ανατράπηκαν.

Χώρες στέλνουν ανθρωπιστική βοήθεια και διασώστες

Αυτοκινητοπομπές με είδη πρώτης ανάγκης οδεύουν από την Τριπολίτιδα στην Ντέρνα. Η κυβέρνηση του Αμπντελχαμίντ Ντμπεϊμπά ανακοίνωσε ότι στέλνει επίσης δύο ειδικά αεροσκάφη-ασθενοφόρα και ένα ελικόπτερο, 87 γιατρούς, μια ομάδα διασωστών με ειδικά εκπαιδευμένους σκύλους και τεχνικούς της Εθνικής Εταιρείας Ηλεκτρισμού που θα αναλάβουν να αποκαταστήσουν την ηλεκτροδότηση.

Ομάδες διασωστών που στάλθηκαν από την Τουρκία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έφτασαν επίσης στην ανατολική Λιβύη.

Η Αλγερία ανακοίνωσε ότι θα στείλει τρόφιμα και ιατροφαρμακευτικό υλικό, σκηνές και ρουχισμό για τους πληγέντες, με οκτώ στρατιωτικά αεροσκάφη. Η Αίγυπτος και η Ιταλία ανακοίνωσαν επίσης την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση «παρακολουθεί στενά την κατάσταση και είναι έτοιμη να παράσχει βοήθεια», ανέφερε από την πλευρά του ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Ζοζέπ Μπορέλ.

Πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ

Τουλάχιστον οκτώ μετανάστες εργάτες γης αγνοούνται στη Θεσσαλία μετά το πέρασμα της φονικής κακοκαιρίας Daniel. Υπάρχει φόβος ότι υπάρχουν κι άλλοι αγνοούμενοι, καθώς μετανάστες εργάζονταν σε στάνες της περιοχής με αποτέλεσμα να μην είναι ξεκάθαρο τι έχει συμβεί με τους ίδιους, καθώς τα ορμητικά νερά παρέσυραν τα πάντα.

Υπενθυμίζεται ότι ο αριθμός των αγνοούμενων σύμφωνα με την επίσημη λίστα του υπουργείου Πολιτικής είναι δύο, μετά τον εντοπισμό της σορού του 42χρονου αγνοούμενου στον Βόλο που ήταν το 15ο θύμα εξαιτίας της κακοκαιρίας.

Σύμφωνα με την Κίνηση Ενωμένοι Ενάντια στον Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή (ΚΕΕΡΦΑ), που επικαλείται πληροφορίες από τους εργάτες γης της περιοχής γύρω από τον Παλαμά Καρδίτσας, ιδιαίτερα της κοινότητας Σελλάνων, «περίπου 300 εργάτες γης και κτηνοτροφίας είχαν αποκλειστεί από τη φονική πλημμύρα μαζί με τους ντόπιους. Αρκετοί έβλεπαν τα ελικόπτερα διάσωσης για πολλές ώρες να φεύγουν χωρίς αυτούς. Εκτιμούν ότι ακόμη παραμένουν στην περιοχή της Αγίας Τριάδας περί τους 50-70 Πακιστανούς και Ινδούς εργάτες, χωρίς νερό, τρόφιμα, κουβέρτες».

«Όμως, το πιο τραγικό είναι ότι εκτιμούν ότι υπάρχουν τουλάχιστον 8 ‘εξαφανισμένοι’ για τους οποίους δεν μπορεί να πιστοποιηθεί η παρουσία σε σημεία διάσωσης. Εκφράζουν φόβους ότι έχουν πνιγεί», τονίζεται.

«Στον θεσσαλικό κάμπο εργάζονταν εκατοντάδες μετανάστες εργάτες, με ή χωρίς χαρτιά. Δεν έχουμε συνολική εικόνα τι έχει συμβεί, ιδιαίτερα στις στάνες, όπου διέμεναν εργάτες γης και τα νερά παρέσυραν τα πάντα», προστίθεται στην ίδια ανακοίνωση.

Ρομά ζητούν βοήθεια στους Σοφάδες

«Δίπλα στους μετανάστες, δεχτήκαμε και την καταγγελία Ρομά από την περιοχή των Σοφάδων ότι στο χωριό αυτό η διάλυση των δρόμων επικοινωνίας και η κατάρρευση γεφυριών κάνουν αδύνατη την τροφοδοσία. Αρκετός κόσμος είναι αβοήθητος, χωρίς τα στοιχειώδη μέσα επιβίωσης, όπως το καθαρό νερό, τα τρόφιμα, οι κουβέρτες και η πρόσβαση σε περίθαλψη και φάρμακα.

Καλούμε τις αρχές να ολοκληρώσουν άμεσα τη διάσωση όλων των αποκλεισμένων στις πλημμυρισμένες περιοχές», τονίζει στην ανακοίνωσή της η ΚΕΕΡΦΑ.

«Δεν θα ανεχτούμε τη συνέχιση των ρατσιστικών επιθέσεων της κυβέρνησης και των φασιστών, που ξεκίνησαν με τη στοχοποίηση των μεταναστών ως εμπρηστών των δασών στον Έβρο για να καλύψει τις ευθύνες της η κυβέρνηση της ΝΔ.

Απαιτούμε:

• Κάλυψη των αναγκών επιβίωσης ΟΛΩΝ των πλημμυροπαθών, χωρίς διακρίσεις.
• Καταβολή μισθών και επιδομάτων ανεργίας για όσους έχασαν τις εργασίες τους στις καταστροφές.
• Άμεση στέγαση σε ξενοδοχεία, παροχή φαγητού και νερού σε όσους είναι στα σπίτια τους και παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης για όλους».

Η ανάρτηση της ΚΕΕΡΦΑ

 

Τέσσερις νεκροί είναι ο τραγικός απολογισμός της κακοκαιρίας Daniel, καθώς νεκρός εντοπίστηκε ακόμα ένας συμπολίτης μας στον Δομοκό το μεσημέρι της Πέμπτης. Πρόκειται για τον κτηνοτρόφο που αγνοούνταν στο Πετρωτό.

Ο 49χρονος εντοπίστηκε το μεσημέρι από άνδρες της 7ης ΕΜΑΚ, με το σώμα του να είναι καταπλακωμένο από φερτά υλικά, τα οποία παρέσυρε ο μεγάλος όγκος νερού που προκάλεσε η κακοκαιρία.

Ο άτυχος άνδρας είχε φύγει νωρίς το πρωί της Τετάρτης από το σπίτι του για να φροντίσει τα ζώα του, προτού εκδηλωθούν τα επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα, κι έκτοτε δεν είχε δώσει ίχνη ζωής.

Οι αγνοούμενοι είναι έξι στην Αγία Τριάδα Καρδίτσας, σύμφωνα με τον υπουργό Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας Βασίλη Κικίλια, ανάμεσά τους και ένα ζευγάρι 35χρονων Αυστριακών, όπου παραθέριζαν στα Ποτιστικά του Νοτίου Πηλίου όταν το σπίτι τους παρασύρθηκε από τους χειμάρρους.

Κόσμος σε απόγνωση

Σοβαρά προβλήματα, που θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και ανθρώπινες ζωές, αντιμετωπίζουν τα περισσότερα χωριά αλλά και οι πρωτεύουσες των Περιφερειακών Ενοτήτων Καρδίτσας και Τρικάλων, από τις έντονες βροχοπτώσεις των τελευταίων ωρών.

Κατοικίες, κτηνοτροφικές μονάδες και επιχειρήσεις έχουν πληγεί με ανυπολόγιστες ζημιές από την επέλαση του νερού, ενώ οι κάτοικοι, σε ορισμένες περιοχές, αδυνατούν να βγουν από τα σπίτια τους, στα οποία είναι εγκλωβισμένοι, λόγω του ύψους του νερού που έχει φτάσει μέχρι τις αυλές.

«Δεν βρίσκουμε κάποιους ανθρώπους στο χωριό Αγία Τριάδα», λέει κάτοικος του χωριού Αγία Τριάδα Καρδίτσας.

Όπως έλεγε ο Βασίλης Γαγανάς, μιλώντας στην ΕΡΤ, «παίρνουμε στα τηλέφωνα κατοίκους και δεν τους βρίσκουμε. Ελπίζουμε μόνο να μην έχουν πνιγεί».

Μάλιστα, τονίζει ότι οι έρευνες συνεχίζονται για να εντοπιστούν όσοι δεν έχουν επικοινωνήσει με κανέναν.

«Κατεβαίνουν τα βουνά»

Σπίτια έχουν γκρεμιστεί, καταπτώσεις βράχων σημειώνονται σε πολλά δημοτικά διαμερίσματα και των δύο Περιφερειακών Ενοτήτων, ενώ ο Πηνειός ποταμός αρχίζει και ξεχειλίζει σε χωριά των Τρικάλων. Επίσης, ο Ληθαίος ποταμός που διασχίζει την πόλη των Τρικάλων έχει ξεχειλίσει προς γειτονιές της πόλης.

Ο αντιπεριφερειάρχης Τρικάλων Χρήστος Μιχαλάκης με δηλώσεις στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, απευθύνει έκκληση να σταλεί ειδικός εξοπλισμός για να γίνει απεγκλωβισμός ανθρώπων, ενώ κάνει λόγο και για πολλές κατολισθήσεις στον ορεινό όγκο, τονίζοντας χαρακτηριστικά, πως «κατεβαίνουν τα βουνά μας».

Ο αντιπεριφερειάρχης Καρδίτσας κ. Κωνσταντίνος Νούσιος, τονίζει επίσης, πως το μεγαλύτερο πρόβλημα υφίσταται ο δήμος Παλαμά, όπου πολλοί κάτοικοι είναι εγκλωβισμένοι στις κατοικίες και επιχειρήσεις τους και θα πρέπει άμεσα να γίνει ο απεγκλωβισμός τους.

«Έχουν πεθάνει, έχουν πνιγεί άνθρωποι»

Μιλώντας το πρωί της Πέμπτης στον ΣΚΑΪ, η κ. Χαρούλα ανέφερε: «Δε χτύπησε το 112. Έχουν καταπλακωθεί άνθρωποι μέσα στα σπίτια τους. Καλώ σε βοήθεια.

Έχουν σωθεί άνθρωποι από τα γύρω σπίτια και έχουν έρθει σε εμένα. Έχουν πεθάνει, έχουν πνιγεί άνθρωποι. Ακριβώς στο απέναντι σπίτι από το δικό μου. Δεν μπόρεσαν να τον βοηθήσω. Δεν μπορώ να πάω να τον βρω».

«Δεν έχετε ξαναδεί κάτι τέτοιο»

Στη συνέχεια είπε: «Κάθε δέκα λεπτά ακούς σπίτι να γκρεμίζεται. Κάθε δέκα λεπτά. Ζητάω βοήθεια. Από την άλλη πλευρά του δρόμου είναι εγκλωβισμένοι πολλοί άνθρωποι.Θέλετε να σας πω το αστείο; Σε δύο ώρες θα στείλουν βάρκα. Αυτή τη στιγμή το νερό είναι σαν να υπάρχει μία απέραντη θάλασσα.

»Δεν έχετε δει κάτι τέτοιο στη ζωή σας. Αυτή τη στιγμή η στάθμη ανεβαίνει. Βοήθεια, έχει πνιγεί κόσμος. Εμείς θα ανεβούμε στα ψηλά. Το σπίτι μου είναι διώροφο. Το κάτω σπίτι έχει πλημμυρίσει, τα ζώα μας έχουν πνιγεί όλα. Όσα μπόρεσα να σώσω από σκυλιά και γατιά βρίσκονται στον πάνω όροφο. Το θέμα είναι πως κινδυνεύει πολύς κόσμος».

«Έχουμε μικρά παιδιά»

Η κακοκαιρία Daniel συνεχίζει να δείχνει το τρομακτικό πρόσωπό της και να σαρώνει την Εύβοια και στα ειδικά στα βόρεια η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη και οι κάτοικοι, που έχουν εγκλωβιστεί κάνουν δραματικές εκκλήσεις για βοήθεια.

Τα ορμητικά νερά που ξεχύθηκαν στην περιοχή από την επίθεση της κακοκαιρίας Daniel μετέτρεψαν σε λιμνοθάλασσα τα πάντα, μπήκαν σε σπίτια, προκάλεσαν καθιζήσεις σε δρόμους.

«Χρειαζόμαστε άμεσα τρόφιμα και κάποιον φακό γιατί είμαστε χωρίς ρεύμα. Επίσης χρειαζόμαστε και με κάποιον τρόπο να φορτίσουμε ένα κινητό για να έχουμε μια επικοινωνία γιατί έχουμε μικρά παιδάκια εδώ έτσι ώστε αν χρειαστούμε κάτι να μπορούμε να επικοινωνήσουμε», είπε ένας εκ των εγκλωβισμένων στο χωριό της Εύβοιας στο evima.gr

Ο κ. Γιάννης έδωσε στο φως βίντεο και εικόνες που αποτυπώνουν το μέγεθος της καταστροφής στο Μακρύ Γιαλό.

«Ο δρόμος θα πέσει γιατί είναι κούφιος», τόνισε χαρακτηριστικά.

Πηγή: in.gr

Headlines

Ακόμη ένα ναυάγιο μεταναστών στο Αιγαίο. Από τις 04:30 τα ξημερώματα της Πέμπτης (23/2) βρίσκεται σε εξέλιξη επιχείρηση έρευνας και διάσωσης μεταναστών στην θαλάσσια περιοχή Σαμιοπούλα νότια της Σάμου. Μέχρι στιγμής έχουν διασωθεί 18 άτομα, ενώ αγνοούνται άλλοι τέσσερις.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, κάποιος από τους επιβαίνοντες ειδοποίησε μέσω του ευρωπαϊκού αριθμού έκτακτης ανάγκης 112 ότι το σκάφος βρίσκεται σε δυσχερή θέση και ότι τέσσερα άτομα πήδηξαν στη θάλασσα.

Οι διασωθέντες μεταφέρονται στο Βαθύ της Σάμου. Στη θαλάσσια περιοχή πνέουν νότιοι άνεμοι 2 με 3 μποφόρ. 

Συνολικά 76 άνθρωποι εξακολουθούν να αγνοούνται μετά το ναυάγιο σκάφους με μετανάστες ανοιχτά της Τυνησίας, δήλωσε στο Reuters αξιωματούχος του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης (IoM).

Κατά τον ίδιο αξιωματούχο, 24 άνθρωποι διεσώθησαν.

Ο αξιωματούχος του IoM δήλωσε ότι το σκάφος, το οποίο αναχώρησε από τις ακτές της Λιβύης, βυθίστηκε ανοιχτά του Σφαξ.

 

 

Τους τελευταίους μήνες, δεκάδες άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στη Μεσόγειο, μετά την αύξηση των μεταναστευτικών ροών από την Τυνησία και τη Λιβύη προς την Ιταλία.