Βησσαρία Ζορμπά-Ραμμοπούλου
Ουμπάιντα, Το καραβάνι των ψυχών
Σελίδες: 256, Τιμή: 12.90 ευρώ
ISBN: 978-960-16-9576-1
Εκδόσεις Πατάκη

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη το εφηβικό-νεανικό μυθιστόρημα της Βησσαρίας Ζορμπά-Ραμμοπούλου «Ουμπάιντα, Το καραβάνι των ψυχών».
Μέκκα, 633 μ.Χ. Ένα έτος μετά τον θάνατο του Μωάμεθ στη Μεδίνα.

Ο Ουμπάιντα, Άραβας αρχηγός καραβανιού, μαζί με τον παραγιό του Ισμαέλ περιμένουν στο παζάρι της Κάαμπα τους επιβάτες για την Ιερουσαλήμ. Αρχικά, εμφανίζονται δύο Ελληνίδες, η Σωσώ και η όμορφη ανιψιά της Σωσάννα. Αργότερα, οι καλλιτέχνες Ισίδωρος και Ιουστίνος. Ανάμεσα στον Ισμαέλ και στη Σωσάννα γεννιέται μια αμοιβαία συμπάθεια, που υποδαυλίζεται από την προφητεία μιας περιπλανώμενης μάντισσας: θα ζήσουν μαζί, αν σκοτώσουν πρώτα έναν τρικέφαλο δαίμονα!

Στον δρόμο τους εμφανίζονται δυο νέοι ταξιδιώτες: ο μοναχός Ιερόθεος και ο παράξενος νεαρός κλέφτης Ρετζί. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού η ανόμοια συντροφιά θα αντιμετωπίσει ασθένειες και μάντισσες γιάτρισσες, θα συναντήσει χωριά φαντάσματα και κατακόμβες, θα τρομοκρατηθεί από φήμες για φυλάρχους που απάγουν κοριτσάκια, μάγους που προσφέρουν ανθρώπινες θυσίες, ανατρεπτικές αποκαλύψεις και αναπάντεχους θανάτους. Εν τω μεταξύ, η έλξη μεταξύ του Ισμαέλ και της Σωσάννας βαθαίνει.

Περιπέτεια ενός νεανικού αταίριαστου έρωτα ανάμεσα σε μία αρχοντογεννημένη Ελληνίδα και σε έναν Άραβα σκλάβο. Η ιστορία, εκμεταλλευόμενη τη δεδομένη ιστορική εποχή, όταν αρχαίες θρησκείες ξεψυχούν και νέες ανατέλλουν, καταδεικνύει την εξαθλίωση που προκύπτει από τη δεισιδαιμονία καθώς και τα αδιέξοδα της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας.
Ένα συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα από την εξαιρετική συγγραφέα.

Βιογραφικό
Η Βησσαρία Ζορμπά-Ραμμοπούλου σπούδασε Φιλολογία και Αρχαιολογία, μετεκπαιδεύτηκε στα Παιδαγωγικά, είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος Ειδίκευσης του Πανεπιστημίου Πατρών και διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστημίου. Έργα της για παιδιά και ενηλίκους βραβεύτηκαν σε Πανελλήνιους Διαγωνισμούς και κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ψυχογιός, Κέδρος, Πατάκη, Ωκεανίδα, Aρτέον, Σαΐτη. Το μυθιστόρημά της «Το κρυμμένο εργοστάσιο παιχνιδιών» (εκδ. Πατάκη, 2015) απέσπασε το Βραβείο Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, οι «Σελίδες ενός έφηβου χειμώνα» (εκδ. Πατάκη, 2012) συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων, ενώ το μυθιστόρημα «Το καλοκαίρι των Αβάρων» (εκδ. Κέδρος, 2016) στη Βραχεία Λίστα του περιοδικού Αναγνώστης. To 2018 κυκλοφόρησε το επιστημονικό σύγγραμμα κοινωνιολογικού περιεχομένου «Νέοι εκπαιδευτικοί θεσμοί και παγκοσμιοποίηση» (εκδ. Γρηγόρη), βασισμένο στα ερευνητικά πορίσματα της διδακτορικής της διατριβής. Την ίδια χρονιά, επίσης, βραβεύτηκε από το Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, για την τραγωδία «Μελέαγρος: Ο γιος της Αλθαίας». Το 2019 κυκλοφόρησε, σε συνεργασία με τη Μυρτώ Ραμμοπούλου, το εικονογραφημένο αφήγημα «Το θαυμαστό ταξίδι της πρωτονιφάδας» (εκδ. Αρτέον). Το 2019 επίσης, κυκλοφόρησαν το εικονογραφημένο παραμύθι «Νίνιαν, οι περιπέτειες ενός ευτυχισμένου νάνου που έγινε δυστυχισμένος γίγαντας» (εκδ. Σαΐτη) και το ιστορικό μυθιστόρημα για εφηβικό-νεανικό κοινό «Οι ματαιωμένοι αρραβώνες - Η 29η Απρίλη 1453» από τις εκδόσεις Πατάκη (Βραχεία Λίστα Υποψηφιοτήτων για Κρατικό Βραβείο Εφηβικού Μυθιστορήματος). To 2022 από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα «Ουμπάιντα, Το καραβάνι των ψυχών». To 2025 το ιστορικό μυθιστόρημά της «Ο Σπετσέρης του Λεπάντο: 1571 - Η χρονιά της Ναυμαχίας» (εκδ. Αρτέον) συμπεριλήφθηκε στη Βραχεία Λίστα για το Βραβείο Ιστορικού Μυθιστορήματος του Ιδρύματος Κων/νου και Αρτέμιδος Κυριαζή.
Εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ως διευθύντρια Γυμνασίου.

Εκδόσεις Πατάκη
Παναγή Τσαλδάρη 38, 104 37, 210 3650 000
patakis.gr, Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, πολιτικός σχολιαστής της πολιτικής αλλά και της καθημερινής μας ζωής, με πλήθος ανάλογων δημοσιεύσεων και βιβλίων στο ενεργητικό του, ο Νικόλας Σεβαστάκης είναι δοκιμασμένος και στην πεζογραφία.

Στο πρώτο μυθιστόρημά του «Άνθρωπος στη σκιά» (2019), που συνιστά ένα αμιγώς πολιτικό μυθιστόρημα, η πολιτική, και μάλιστα στην οριακή της μορφή, που είναι η τρομοκρατία, ανεβαίνει στην κεντρική σκηνή, ανακαλώντας εκ παραλλήλου ολόκληρο το μεταπολεμικό παρελθόν της Ελλάδας (μια ορισμένη πολιτική εξωστρέφεια ο Σεβαστάκης είχε επιδείξει και στην πρώτη συλλογή διηγημάτων του «Γυναίκα με ποδήλατο», 2014).

Το δεύτερο μυθιστόρημα του Σεβαστάκη «Καταγωγή ή οι ιστορίες των άλλων», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Πατάκη, κολυμπά στα νερά της νεότερης πολιτικής ιστορίας και ειδικότερα της δικτατορίας των συνταγματαρχών (1967-1974), όπως και στον ελληνικό κόσμο της δεκαετίας του 1990.

Πρωταγωνιστής στο μυθιστόρημα είναι ένας σημερινός πενηντάρης, αλλά η αφήγηση εστιάζει τον φακό της στη δεκαετία του 1990 (με μουσικές, ταινίες και λογοτεχνικά βιβλία της εποχής), όταν ο ίδιος ζει από τα φιλολογικά μαθήματα τα οποία δίνει σε ένα φροντιστήριο. Ο Άρης Χειμωνίτης κάνει μια αθόρυβη καθημερινή ζωή, όντας κάπως ερωτευμένος με ένα κορίτσι, που γρήγορα θα φύγει στη Γερμανία, καθώς και αρκετά απομονωμένος από τους ανθρώπους της γενιάς του, οι οποίοι απολαμβάνουν την οικονομική ασφάλεια και την ξεγνοιασιά μιας ανέφελης Ελλάδας. Αδιάφορος για τον πολιτικό του περίγυρο και αμέτοχος από πεποίθηση στα δημόσια πράγματα, ο Άρης σκαρώνει διηγήματα του φανταστικού και είναι επίδοξος συγγραφέας όταν γνωρίζεται με δυο συνομηλίκους των γονιών του, που τον σπρώχνουν εκόντα άκοντα να βουτήξει το κεφάλι στην ιστορία των διώξεων και των βασανισμών της χούντας, οπότε και η μάνα του, διορθώτρια τυπογραφικών δοκιμίων λογοτεχνίας, υπέστη σοβαρό σωματικό και ψυχικό τραυματισμό.

Η Δέσποινα Μπουζιάνη είναι το πραγματικό πρωταγωνιστικό πρόσωπο του μυθιστορήματος του Σεβαστάκη μια και ο κύκλος τόσο της δράσης όσο και των προσώπων κινείται γύρω της: λόγω της Δέσποινας ο Άρης ξεκινά να διερευνά τα αρχεία των εφημερίδων της δικτατορίας, τη Δέσποινα υπεραγαπά ο άντρας της και πατέρας του, πετυχημένος αρχιτέκτονας, στη Δέσποινα προσβλέπει και ο Οδυσσέας Αγαθάγγελος, ο ένας εκ των δύο πρόσφατων γνωρίμων του γιου της (ο άλλος λατρεύει τα ποιήματα και τους στίχους του Νίκου Γκάτσου). Ο Αγαθάγγελος, όπως αποδεικνύεται, είναι ένας αμετανόητος ακροδεξιός διανοούμενος (το είδος σπανίζει αλλά φύεται δηλητηριωδώς τόσο στα καθ’ ημάς όσο και στην Εσπερία), ο οποίος ως στενός συνεργάτης του χουντικού καθεστώτος γνώριζε από πρώτο χέρι την ιστορία του βασανισμού της Δέσποινας και τη θαύμαζε σε όλη την κατοπινή του ζωή για τη γενναιότητα και την ευψυχία της μολονότι δεν μετατοπίστηκε ποτέ ούτε κατά ένα ιώτα από τις πολιτικές του ιδέες.

Ο Σεβαστάκης έχει δουλέψει αποτελεσματικά με τους χαρακτήρες του – με τον πάντοτε διστακτικό και μαζεμένο Άρη, με τον πατέρα του, στον οποίο μοιάζει βαθμιαία πολύ περισσότερο από όσο καταλαβαίνουμε στην αρχή, με τον ούτως ή άλλως ιδιόρρυθμο Αγαθάγγελο και ιδιαιτέρως με το αμάλγαμα της Δέσποινας: ήσυχη μα και εκρηκτική, επαναστατημένη στα νιάτα της και με μεγάλη πολιτική ωριμότητα τώρα (βλέπει με επιφύλαξη τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008), φανατική με τη γλώσσα και τη λογοτεχνία, πνιγμένη στο αλκοόλ και στον καπνό, αποστασιοποιημένη μα και αγαπητή μάνα. Με μια διαφορά: μάνα και πατέρας έχουν αποκρύψει συστηματικά από τον γιο τους τα όσα συνέβησαν επί δικτατορίας και ο Άρης μετά από τις αναμενόμενες συγκρούσεις μαζί τους, όταν ανακαλύπτει την απόκρυψη, θα καταφέρει να γράψει το πρώτο έγκριτο διήγημά του, μιλώντας πλαγίως για τα αποσιωπημένα βιώματα της μάνας του και περνώντας στη συγγραφική ενηλικίωσή του, που φέρνει μαζί της και μια ενηλικίωση σε όλα τα επίπεδα.

Με προσεγμένο γράψιμο, με αντιηρωικούς πρωταγωνιστές, με πολλαπλές παράλληλες ξεχωριστές ιστορίες, οργανικά συνδεδεμένες μεταξύ τους, με ευρεία πλην κάθε άλλο παρά χαλαρή συνθετική επιφάνεια, με σωστά υπολογισμένες και κατανεμημένες χρονικές μετακινήσεις από τη δεκαετία του 1990 προς την ιστορία της χούντας και από εκεί προς το παρόν και των ημερών μας, ο Σεβαστάκης δείχνει με ποιον τρόπο το τραύμα των παλαιότερων μεταβιβάζεται στους νεότερους, τροφοδοτημένο εξαρχής και ριζικά πλέον μετασχηματισμένο (θυμάμαι με την ευκαιρία την ομόλογη θεματική της νουβέλας του Ηλία Μαγκλίνη «Η ανάκριση», 2008). Μολονότι δεν μαθαίνουμε πώς η Δέσποινα κατόρθωσε να κερδίσει τον σεβασμό αντιπάλων όπως ο Αγαθάγγελος (είναι μια εμβάθυνση που μοιάζει να λείπει από όλο το μυθιστόρημα), ποιο ακριβώς ήταν το τίμημα του τραύματος (δραματοποίηση πιθανώς αναγκαία για τη στήριξή του ως κομβικού μυθιστορηματικού σημείου), η σύνδεση με τη διάδοχη γενιά και εν κατακλείδι η επούλωση στο πρόσωπο του Άρη εγγράφεται στις κατακτήσεις του Σεβαστάκη. Αναρωτιέμαι μάλιστα μήπως η έλλειψη εμβάθυνσης στο πρωτογενές τραύμα της Δέσποινας οφείλεται στο ότι ο Σεβαστάκης αποφεύγει συνειδητά να το απεικονίσει και να το περιγράψει – ως τόσο επώδυνο ίχνος που είναι σε τελευταία ανάλυση προτιμότερο να μην αναδυθεί, μένοντας στο ημίφως. Ένα πολιτικό μυθιστόρημα με ισχυρά στοιχεία ιστορικής μνήμης που κηρύσσει όχι τη λήθη αλλά τον νηφάλιο αναστοχασμό του τραυματικού παρελθόντος.

Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο, ο θρύλος του παγκόσμιου ποδοσφαίρου γνωστός και ως Πελέ, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 82 ετών την Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2022. Υπήρξε ο κορυφαίος μιας γενιάς Βραζιλιάνων ποδοσφαιριστών που, κατά γενική ομολογία, άφησαν εποχή στο άθλημα. Κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο τρεις φορές και είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών της Εθνικής Βραζιλίας. Πώς κατάφερε όμως αυτός ο άνθρωπος, που απλώς αγαπούσε το ποδόσφαιρο όπως τόσοι άλλοι, να γίνει ένα παγκόσμιο είδωλο; Ήταν απλά ο καλύτερος σ’ αυτό που έκανε ή υπάρχουν και κάποια άλλα χαρακτηριστικά που τον κάνουν να ξεχωρίζει;

Πριν λίγες ημέρες επανακυκλοφόρησε το βιβλίο «Πελέ: Η αυτοβιογραφία» (Μετάφραση Θανάσης Χειμωνάς), στο οποίο ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών αφηγείται την ιστορία της εκπληκτικής ζωής του και της μοναδικής του καριέρας. Ο Πελέ γράφει με σεμνότητα και χιούμορ, αποκαλύπτει όλες τις πτυχές της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας, διηγείται τις εμπειρίες του ως πολιτικού, ως πρέσβη του αθλητισμού, ως συμβόλου μιας ολόκληρης κουλτούρας. Η αυτοβιογραφία του Πελέ είναι ένα βιβλίο που θα αγαπήσει κάθε φίλαθλος αλλά και όλοι όσοι εκτιμούν τα αληθινά ιδιοφυή πνεύματα που με τη δράση τους γράφουν Ιστορία.

«Εμείς οι Βραζιλιάνοι έχουμε χρέος να δείξουμε στον κόσμο πως δεν είμαστε απλώς οι πέντε φορές Παγκόσμιοι Πρωταθλητές αλλά και άνθρωποι με συναισθήματα και καλούς τρόπους, υπακούοντας πάντα στον υπ’ αριθμόν ένα κανόνα του αθλητισμού και της ζωής: Να ξέρουμε να χάνουμε. Ελπίζω αυτό το βιβλίο, στο οποίο μιλάω για τη ζωή μου, να αποτελέσει ως ένα βαθμό παράδειγμα, να προβάλει ό,τι καλό μού πρόσφερε το ποδόσφαιρο και τη ζωτική σημασία αυτού του αθλήματος για μένα, και τέλος, να αναδείξει το γεγονός ότι, για να πετύχεις, πρέπει να ξέρεις να αποδέχεσαι τις προκλήσεις. Στον αθλητισμό, στη ζωή, υπάρχουν νίκες και ήττες.»

Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο (Πελέ).

Από τον πρόλογο του βιβλίου.

Βρείτε το εδώ.