Έρευνα: Γιάννης Παναγιωτακόπουλος 

Σήμερα συμπληρώνονται 51 χρόνια από την έναρξη της εισβολής του τουρκικού στρατού στην Κύπρο. Τα δύο συνεχόμενα κύματα του Αττίλα, τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974, είχαν ως αποτέλεσμα την κατάληψη του 37% του κυπριακού εδάφους και τον βίαιο εκτοπισμό 160.000 Ελληνοκυπρίων από τις εστίες τους. Οι νεκροί, από ελληνικής πλευράς, ανήλθαν περίπου στις 6.000 (συμπεριλαμβανομένων -πλέον- και των αγνοουμένων), εκ των οποίων μόνο οι 414 ήταν στρατιώτες, (309 Ελληνοκύπριοι και 105 Ελλαδίτες). Όλοι οι υπόλοιποι ήταν άμαχοι.

Από τους 1619 αγνοούμενους, έχουν μέχρι σήμερα ταυτοποιηθεί από την Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων (ΔΕΑ), που λειτουργεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, λιγότεροι από τους μισούς. Από το 2006 που ξεκίνησαν οι εκταφές σε ομαδικούς τάφους, δεν έχει επιτραπεί ακόμα η πρόσβαση σε πολλές περιοχές στρατοπέδων του τουρκικού στρατού.

Οι σφαγές, οι βιασμοί, οι απαγωγές και άλλα εγκλήματα πολέμου κατά αμάχων, αποτέλεσαν τον κανόνα της τουρκικής εισβολής του 1974, χωρίς μέχρι σήμερα να έχει οδηγηθεί ενώπιον της δικαιοσύνης κανένας από τους υπευθύνους, παρά τις σχετικές επίσημες καταγραφές και ταυτοποιήσεις φυσικών και ηθικών αυτουργών, που έχουν υπάρξει από ανεξάρτητους διεθνείς οργανισμούς. Το τουρκικό κράτος, παρά τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, αρνείται ακόμα να συνεργαστεί.

Η «Ζούγκλα» σήμερα ανοίγει ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο της μαύρης βίβλου των τουρκικών θηριωδιών του 1974, παρουσιάζοντας περιπτώσεις μαζικών σφαγών κατά αμάχων, που καταμαρτυρούνται από Τούρκους αξιωματικούς και στρατιώτες ή τουρκοκύπριους που λειτούργησαν υπό τις εντολές του τουρκικού στρατού. Πρόκειται για χαρακτηριστικές περιπτώσεις που έχουν δει κατά καιρούς το φως της δημοσιότητας στον ελληνικό, τουρκικό και διεθνή Τύπο ή έχουν αποτυπωθεί στη διεθνή βιβλιογραφία.

«Γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, σκοτώθηκαν με τους πιο βίαιους τρόπους και μετά διαμελίστηκαν»

Ο κουρδικής καταγωγής δημοσιογράφος Ρόνι Αλάσορ, που συμμετείχε ως στρατιώτης στην τουρκική εισβολή του 1974, εξέδωσε το 1999 στην Τουρκία το βιβλίο με τον τίτλο “Şifreli mesaj, trene bindir!: Mehmetler ilk kez 1974 Kıbrıs işgalini anlatıyor” από τις εκδόσεις Berfin. Το 2002 εκδόθηκε στα ελληνικά, από τις εκδόσεις Καστανιώτη, υπό τον τίτλο «Διαταγή: “Εκτελέστε τους αιχμαλώτους!”». Το βιβλίο βασίζεται στις επώνυμες μαρτυρίες τούρκων και κούρδων στρατιωτών και αξιωματικών, οι οποίοι αποφάσισαν να καταθέσουν για πρώτη φορά τη δική τους εμπειρία από τον πόλεμο στην Κύπρο. Μια εμπειρία που τους σημάδεψε για όλη τους τη ζωή, αφού και οι ίδιοι κατάλαβαν ότι με το πρόσχημα του να σώσουν τους «αδελφούς Τουρκοκυπρίους» κλήθηκαν απλώς να γίνουν σφαγείς και να υπηρετήσουν τα επεκτατικά σχέδια του τουρκικού κράτους.

Χαρακτηριστικότερη από τις μαρτυρίες που υπάρχουν στο βιβλίο, είναι αυτή της σφαγής 100 περίπου Ελληνοκυπρίων αμάχων στο χωρίο Μόρα:

Ο στρατιώτης Μουσταφά Ονγκάν περιγράφει:

«Αφού συγκεντρωθήκαμε λίγο, προχωρήσαμε στην εισβολή στα χωριά, με την κωδική ονομασία «Επιχειρήσεις Καθαρισμού». Στα χωριά, το μόνο που κάναμε ήταν σφαγές, λεηλασίες και βιασμούς κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Οι κανόνες του πολέμου και οι διεθνείς συμβάσεις σίγουρα δεν ίσχυαν εδώ. Στο χωριό Μόρα (Μερίκ) κοντά στη Λευκωσία, σκοτώθηκαν περίπου 100 Ελληνοκύπριοι άμαχοι, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που προσπαθούσαν να διαφύγουν από εκεί. Οι Κύπριοι μουτζαχεντίν (σ.σ. Τουρκοκυπριακές πολιτοφυλακές) δεν είχαν κανένα λόγο σε αυτό, καθώς ο τουρκικός στρατός αποφάσιζε τα πάντα. Οι τουρκοκύπριοι μουτζαχεντίν φώναζαν «δεν πρέπει να σκοτώνουμε, αλλά να τους δώσουμε ψωμί;» και ήταν οι μόνοι αθώοι. Πολλοί μουτζαχεντίν έφυγαν για να μην συμμετάσχουν στη σφαγή των αμάχων, όσοι έμειναν, έμειναν πίσω αλλά δεν μας βοήθησαν, οι Τουρκοκύπριοι αργότερα διαλύθηκαν.

Πολλοί άνθρωποι πυροβολήθηκαν. Από αυτούς τους ανθρώπους που πυροβολήθηκαν ενώ έφευγαν από τους δρόμους και τις εξόδους του χωριού, ανάμεσά τους υπήρχαν γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι. Τα πτώματα αυτών των ανθρώπων, που σκοτώθηκαν με τους πιο βίαιους τρόπους, διαμελίστηκαν. Παρέμειναν εκεί για περίπου μια εβδομάδα στην ζέστη εκείνου του καλοκαιριού. Η μυρωδιά ήταν φοβερή.

Οι Τούρκοι διοικητές έδωσαν εντολή να κρύψουμε τα πτώματα από φόβο μήπως αρρωστήσουμε, από αηδία και πιθανές επιδημικές ασθένειες. Πήρα μαζί μου τον Şevket Avcıoğlu και έσκαψα έναν μεγάλο και φαρδύ τάφο με μια μπουλντόζα. Ρίξαμε αυτούς τους ανθρώπους, που σκοτώθηκαν με πολύ βίαιες μεθόδους, στον τάφο που ανοίξαμε, τυχαία, και τους καλύψαμε με χώμα. Ενώ το κάναμε αυτό, ο Şevket Avcıoğlu είδε το περιστατικό με τα ίδια του τα μάτια και είναι μάρτυρας. Αφού περνάμε το χωριό Meriç, ο μαζικός τάφος όπου θάψαμε τα πτώματα βρίσκεται σε ένα αγροτικό σημείο, σαν ρυάκι. Βρίσκεται στο χωράφι. Ακόμα θυμάμαι καλά αυτό το μέρος.

Δεν θα το πιστέψεις, ο πόλεμος κάνει τους ανθρώπους τόσο σκληρούς. Ένας ψηλός, μελαχρινός υπολοχαγός από την Αδάνα, αλλά που λέγεται ότι είναι από το Μπαμπαέσκι, βιάζε ένα 13-14χρονη Ελληνίδα στη βιομηχανική περιοχή της Λευκωσίας. Ενώ το κορίτσι έκλαιγε και ούρλιαζε από φόβο και τρόμο, ένας Κούρδος φίλος από την Ούρφα ονόματι Μεχμέτ Ντεμίρ, που μόλις και μετά βίας μιλάει τουρκικά, είδε πρώτος το περιστατικό. Τον ικέτευε επίμονα να μην κάνει τίποτα κακό. Ενώ ο Μπαμπαέσκι συνέχισε να βιάζει, ένας Κούρδος στρατιώτης τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Φυσικά, όταν εξήγησε το περιστατικό στους ανώτερους διοικητές, είπε ότι ενώ ήταν σε περιπολία, οι Ελληνοκύπριοι τους πυροβόλησαν και σκότωσαν τον φίλο του.

Τουρκοκύπριοι υπέφεραν επίσης από βιασμούς

Κύπριοι Τούρκοι υπέφεραν επίσης από καταπίεση και βιασμούς κατά τη διάρκεια της κατοχής του τουρκικού στρατού. Όταν είδαμε δύο ορφανές Τουρκοκύπριες, κορίτσια κοντά στο χωριό Meriç, τις φέραμε στους διοικητές σύμφωνα με την κανονική διαδικασία και τις παραδώσαμε. Αργότερα μάθαμε ότι τους έκαναν το ίδιο κακό.

Ένα από τα δεκάδες γεγονότα που δεν θα ξεχάσω ποτέ συνέβη σε ένα αγρόκτημα με ένα μόνο κτίριο που χρησιμοποιούνταν ως αχυρώνας, κοντά στην Αμμόχωστο. Εκεί πιάσαμε έναν αθώο Ελληνοκύπριο νεαρό ηλικίας 20-23 ετών. Οι τουρκοκύπριοι μουτζαχεντίν προσπαθούσαν να σταματήσουν τις επιθέσεις μας εναντίον αμάχων. Σχεδόν ολόκληρη η ομάδα των νεαρών Τουρκοκυπρίων σκοτώθηκε ή τραυματίστηκε. Αργότερα προχωρήσαμε στους Ελληνοκύπριους. Καθώς δολοφονούσα αυτόν τον νεαρό, η καρδιά μου πονούσε, και αυτό το περιστατικό με έκανε να σκεφτώ”.

«Τους σκοτώσαμε, και αυτούς που χαροπάλευαν τους πετάξαμε μες στα πηγάδια»

Στο ίδιο βιβλίο, ο αυτόπτης μάρτυρας Ο. Σαατ, που το 1974 υπηρετούσε στο Κέντρο Συντονισμού Πυρών στην Πυροβολαρχία Διοικήσεως της 1ης Μοίρας του 21ου Συντάγματος Πυροβολικού, που μεταφέρθηκε στην Κύπρο δύο τρεις μέρες μετά την πρώτη εισβολή, περιγράφει σφαγή 70 αμάχων από το χωριό Άσσια. Αναφέρει:

“Μετά από διαταγή του διοικητή μας, Μεχμέτ Γκιουνγκιορμούς ή Γκιουνγκιορέν, τους φορτώσαμε στα στρατιωτικά οχήματα της μοίρας μας. Οι Αξιωματικοί τους πήραν τα χρήματα, τα ρολόγια, τις αλυσίδες που είχαν πάνω τους. Μερικοί ικέτευαν κλαίγοντας. Ο διοικητής μας, ο οποίος ήταν τότε ταγματάρχης και αργότερα έγινε αντισυνταγματάρχης, δοκίμασε να τους καθησυχάσει, όχι από συμπόνια, αλλά μάλλον για να μην τον ενοχλούν με τις ικεσίες τους, λέγοντας: “Μην κλαίτε, θα σας πάμε στα παιδιά σας”. Ανάμεσα στους αιχμαλώτους υπήρχαν και μερικοί που ήξεραν τουρκικά. Απ’ ότι έλεγαν, αυτούς θα τους έστελναν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης αιχμαλώτων της Λευκωσίας. Γι’ αυτό τους επιβίβασαν σε τρία στρατιωτικά οχήματα ξεχωριστά από τους άλλους. Σε έλεγχο που κάναμε στα σπίτια του χωριού δεν βρήκαμε κανένα είδος όπλου.

Σε λίγες μέρες, με τη δικαιολογία ότι δεν υπήρχε χώρος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης που είχαν μεταφέρει τους αιχμαλώτους, έφεραν πίσω στη μονάδα μας περίπου 70 – 80 Ελληνοκύπριους. Τότε βρισκόμασταν στην Αγυά. Εγώ λόγω ειδικότητας, ήμουν κοντά στη σκηνή του διοικητή. Εκεί άκουσα συνομιλίες που έκανε μέσω ασυρμάτου ο διοικητής της μοίρας μας Μεχμέτ Γκιουνγκιορμούς με τους ανωτέρους του.Ο διοικητής μας τους ρωτούσε τι να κάνει τους αιχμαλώτους. Ήταν ένα πρόβλημα για την μονάδα. Και η διατροφή τους αλλά το κυριότερο η φύλαξή τους. Η εντολή που πήρε ήταν η εξής: “Φορτώστε τους στο τραίνο!” Όποιος άκουσε αμέσως κατάλαβε ότι αυτό σήμαινε: “Εκτελέστε τους αιχμαλώτους! Όλοι ήξεραν ότι στην Κύπρο δεν υπάρχουν σιδηροδρομικές γραμμές, ούτε τραίνα.

Το πρωϊ της επόμενης μέρας ο διοικητής κάλεσε τον Μπιλάλ Γιλμάζ ήταν ένας ρατσιστής και βάρβαρος λοχίας. Φώναξε κι εμένα, γιατί ήμασταν στην ίδια ομάδα. Μας πλησίασε ο Λοχαγός Ερτζάν Σαντίκ και μας ρώτησε αν είμαστε παντρεμένοι ή όχι. Όταν εγώ απάντησα ότι εγώ είμαι παντρεμένος, με διέταξε να κατέβω. Έτσι δεν πήγα μαζί τους. Ο λοχαγός μαζί με την Μπιλάλ Γιλμάζ και τον υπαξιωματικό Μουχαμέρ πήραν τους αιχμαλώτους και τους οδήγησαν σε μια περιοχή που είχε τρία πηγάδια. Τα μάτια και τα χέρια τους ήταν δεμένα.Οι δικοί μας κρατούσαν αυτόματα Τόμσον. Το μέρος με τα τρία πηγάδια ήταν κοντά στα χωριά Αφάνεια και Τύμπου, κάτω από το δρόμο. Τους αιχμαλώτους τους οδήγησαν εκεί. Σε λίγο ακούστηκαν ριπές και πυροβολισμοί. Ο Γιλμάζ, πρέπει να σας πω, παρόλο που ήταν απλός λοχίας, παρουσιαζόταν ως πρωτεργάτης των επιχειρήσεων και ανακατευόταν σε πολλά, έτσι που καμιά φορά αναρωτιόμουν μήπως κατά βάθος είχε κάποιο άλλο αξίωμα και για κάποιο λόγο παρίστανε το λοχία. Μετά από αυτό το επεισόδιο ήρθε με ένα συνωμοτικό αλλά αυτάρεσκο ύφος και μου περιέγραψε την εκτέλεση. Καμάρωνε λες κι’ έκανε κανένα κατόρθωμα. Έλεγε με αλαζονεία: “Τους σκοτώσαμε, και αυτούς που χαροπάλευαν τους πετάξαμε μες στα πηγάδια. Να ήσουν από μια μεριά να ‘βλεπες πως ρίξαμε ένα χοντρό Ρωμιό στο πηγάδι. Έφθασε κατευθείαν στον πάτο. Ξέρεις τι πάταγο έκανε; Είχε μεγάλη πλάκα, το ευχαριστήθηκα”. Αργότερα ο διοικητής μας μίλησε στον ασύρματο “Διαταγή εξετελέσθη. Τους φορτώσαμε στο τρένο.” Αυτοί οι 70 πάνε…, για τους υπόλοιπους 30 δεν έχω καμία πληροφορία….

Όσο μέναμε στην Αφάνεια, μπήκαμε σε κάποια τάξη. Αρχίσαμε να εφαρμόζουμε και πρόγραμμα πρωϊνής γυμναστικής. Εκπαιδευτής μας ήταν μάλλον ο Μπιλάλ Γιλμάζ. Για γυμναστική μας πήγαινε τροχάδην έξω από το χωριό, στην τοποθεσία που βρίσκονταν τα τρία πηγάδια. Ο λοχίας έβαζε το πόδι του πάνω στα καπάκια των πηγαδιών, που ήταν τώρα σφραγισμένα, και φώναζε: “Στρατιώτες, εδώ θάψαμε για πάντα τους εχθρούς μας με τέτοιο τρόπο που δε θα μπορέσουν να ξαναγυρίσουν ποτέ”.

Τα ευρήματα αποδεικνύουν την εγκυρότητα της μαρτυρίας του Ο. Σαατ

Τα ευρήματα κατά την εκταφή που διενήργησε η ΔΕΑ στην περιοχή Ορνίθι το 2009, παρά την Τουρκική προσπάθεια απόκρυψης του εγκλήματος, έχουν επιβεβαιώσει την εγκυρότητα της μαρτυρίας. Ίσως η πιο συγκλονιστική λεπτομέρεια που προκύπτει από την μαρτυρία αφορά την περιγραφή που έκανε ο εγκληματίας Γιλμάζ, όπου περιγράφει πως έριχνε ακόμα και αυτούς που ήταν τραυματίες μέσα στο πηγάδι και κάνει αναφορά σε ένα χοντρό Ρωμιό που έριξε στο πηγάδι και τον πάταγο που έκανε όταν έφτασε στον πάτο. Αυτή η συγκλονιστική λεπτομέρεια κατά γενική ομολογία αφορά τον πιο εύσωμο από την ομάδα των 70 αγνοουμένων της Άσσιας, που ήταν ο Α. Τ. Ο Α.Τ. προφανώς ήταν από τους πρώτους που ρίχτηκαν στο πηγάδι καθότι το λείψανο του βρέθηκε ολόκληρο βαθιά μέσα στην λάσπη. Ήταν ένα από τα τρία λείψανα που εντοπίστηκαν ολόκληρα κατά τις εκταφές καθώς τα υπόλοιπα είχαν εξαφανιστεί. Προφανώς η τουρκική επιχείρηση απόκρυψης των τεκμηρίων του εγκλήματος πολέμου δεν μπόρεσε να αφανίσει εξ ολοκλήρου τα ευρήματα. Ο Α.Τ. κηδεύτηκε με τις αρμόζουσες τιμές το 2015 στη Λευκωσία.

Οι Ομαδικοί τάφοι των αγνοούμενων της Άσσιας στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Η βεβήλωση και εξαφάνιση των οστών των αγνοουμένων μας αποτελεί επίσης έγκλημα πολέμου. Είναι για αυτό το λόγο που η περίπτωση των ομαδικών τάφων των αγνοουμένων της Άσσιας στο Ορνίθι εξετάστηκε ως κατ’ επείγουσα περίπτωση καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 12 Φεβρουαρίου 2015 και μετά από ημίωρη συζήτηση στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υιοθετήθηκε με το ψήφισμα RC8-0150 / 2015 η Κοινή Πρόταση Ψηφίσματος. Το ψήφισμα καταδίκης της Τουρκίας (https://www.europarl.europa.eu/doceo/document/TA-8-2015-0038_EL.html?redirect) υπήρξε καταπελτικό, αλλά ως δυστυχώς δεν παράγει έννομα αποτελέσματα. Κατά την συζήτηση οι ευρωβουλευτες Cecilia Wikstrom (Σουηδία) και Josef Weidenholzer (Αυστρία), καταθέτοντας τις απόψεις τους, πολύ εύστοχα μίλησαν για την κληρονομιά της Αντιγόνης και το “απαραβίαστο ανθρώπινο δικαίωμα να σεβόμαστε τουλάχιστον το σώμα των νεκρών”. Τόνισαν τη σημασία αυτής της κληρονομιάς και βεβαίως το αναφαίρετο δικαίωμα των συγγενών να γνωρίζουν που έχουν ταφεί οι οικείοι τους, να έχουν πρόσβαση στον τάφο τους και να ξέρουν πώς πέθαναν.

Σφαγή 320 αιχμαλώτων στην ακτή της Κερύνειας

H τουρκοκυπριακή εφημερίδα «Αφρίκα», στις 31/8/2009 δημοσίευσε εκτενές ρεπορτάζ για την εκτέλεση Ελληνοκυπρίων στην ακτή της Κερύνειας. Η εφημερίδα φιλοξένησε δηλώσεις Τουρκοκύπριου, που ήταν αυτόπτης μάρτυρας σε σφαγή 320 περίπου Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων, στην περιοχή του Μάρε Μόντε.

Όπως αναφέρει η «Αφρίκα», Τουρκοκύπριος αυτόπτης μάρτυρας της σφαγής Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων έσπασε τη σιωπή του και αποκαλύπτει στο συντάκτη της εφημερίδας Αλί Οσμάν λεπτομέρειες για το φρικτό έγκλημα, που διαπράχθηκε από τον τουρκικό στρατό.

Το έγκλημα διεπράχθη περί τα τέλη Αυγούστου του 1974. Ο Τουρκοκύπριος, που ήταν ανάμεσα στους συνοδούς που μετέφεραν με 8 λεωφορεία 320 περίπου αιχμαλώτους στο Πέντε Μίλι, για να μεταφερθούν με τα αποβατικά στην Τουρκία, περιγράφει τη φρικαλεότητα. Οι αιχμάλωτοι, δεμένοι πισθάγκωνα, διατάχθησαν να καθίσουν στην άμμο μέχρι τα αποβατικά να ξεφορτώσουν το τελευταίο κύμα των εισβολέων και να τους πάνε στην Τουρκία.

Οι στρατιώτες του Αττίλα, όπως κατέβαιναν φανατισμένοι και παραπληροφορημένοι από τους αξιωματικούς τους, έπεσαν πάνω στους αιχμαλώτους με τις λόγχες εφ’ όπλου και άρχισαν να τους ξεκοιλιάζουν και να τους κτυπούν. Κάποιοι από τους Τούρκους καταδρομείς χρησιμοποίησαν και τα μαχαίρια τους σφάζοντας τους αιχμαλώτους. Μερικοί αιχμάλωτοι, περιγράφει ο Τουρκοκύπριος αυτόπτης μάρτυρας, κατάφεραν να συρθούν μέχρι το κύμα και εκεί απο τα κτυπήματα των Τούρκων η θάλασσα βάφτηκε κόκκινη. Οι Τούρκοι στρατιώτες κτυπούσαν με μανία με τις ξιφολόγχες και τους υποκοπάνους των όπλων, με τα κράνη. Μέσα σε λίγο χρόνο τα ουρλιαχτά των αιχμαλώτων σταμάτησαν, γιατί δεν έμεινε κανείς ζωντανός. Κοντά στο ξενοδοχείο Μάρε Μόντε ανοίχτηκε μεγάλος λάκκος και οι σοροί θάφτηκαν εκεί.

Ο δημοσιογράφος ρώτησε τον Τουρκοκύπριο αν φοβήθηκε από τη σκηνή και αυτός απάντησε καταφατικά: «Φοβήθηκα για τη ζωή μου, επειδή είχε θολώσει σε τέτοιο βαθμό το μάτι των Τούρκων στρατιωτών και δεν απεκλείετο να σφάξουν και εμάς τους ιδίους». Υπεύθυνος για τη φάλαγγα ήταν ο Τ/κ λοχίας Χουσεΐν Ταχίρ.

Όπως ανέφερε ο Τουρκοκύπριος, στους Τούρκους στρατιώτες που διέπραξαν το έγκλημα, προτού αποσταλούν στην Κύπρο, είχε λεχθεί ότι οι Ελληνοκύπριοι υπέβαλλαν σε φρικτά βασανιστήρια τους αιχμαλώτους Τούρκους στρατιώτες.

Ο Τουρκοκύπριος ισχυρίζεται ότι προέβη στις αποκαλύψεις γιατί ο Τύπος της Τουρκίας αναφέρεται στη δολοφονία στο Τζιάος και αφήνει να νοηθεί ότι δολοφόνοι ήταν μόνον οι Τουρκοκύπριοι.

Αδύνατη η πρόσβαση στο σημείο της εκτέλεσης

Το κυπριακό Sigmalive στις 1/9/2009 έθεσε ερωτήματα σχετικά με την αποκάλυψη. Όπως αναφέρει σε δημοσίευμά του, “θέσαμε το θέμα στη Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους και ζητήσαμε να μάθουμε τι γνωρίζουν και πώς θα ενεργήσουν με βάση αυτά τα στοιχεία.

Απ’ όλες τις πλευρές είδαμε ότι υπάρχει φόβος οι αποκαλύψεις να οδηγήσουν τους Τούρκους σε πιο σκληρή στάση. Η περιοχή που αναφέρεται ως χώρος ταφής είναι σήμερα στρατιωτική περιοχή «Α» και είναι αδύνατη η πρόσβαση στην επιτροπή διερεύνησης. Ο Αντρέας Ματσουκάρης, που τα πρώτα χρόνια μετά την εισβολή ήταν αποσπασμένος στην Υπηρεσία Αγνοουμένων, δήλωσε στη «Σ» ότι από τότε υπήρχαν μαρτυρίες και πληροφορίες για εκτελέσεις που ελάμβαναν χώρα σε όλη την ακτή και την ενδοχώρα της Κερύνειας. Το συγκεκριμένο θέμα, είπε, πρέπει να προστατευθεί, για να μπορέσει η διερευνητική επιτροπή να πλησιάσει στις πηγές της πληροφόρησης και να φέρει σε πέρας το έργο της.

Ο Ηλίας Γεωργιάδης και ο Ξενοφών Καλλής, εκπρόσωποι της ελληνικής κυπριακής πλευράς στη Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους, απηύθηναν έκκληση για αυτοσυγκράτηση από τα Μέσα Ενημέρωσης, για να καταστεί δυνατή η ανεύρεση των εκτελεσθέντων και η απόδοσή τους στους οικείους τους για ταφή. Σε περιοχές που βρίσκονται εκτός στρατιωτικής ζώνης, μας είπαν, η διερεύνηση προχωρεί γρήγορα, αλλά όπου μεσολαβούν στρατόπεδα του τουρκικού στρατού και κλειστές στρατιωτικές περιοχές είναι δύσκολη η ανασκαφή και η αναζήτηση των λειψάνων.

Ο πρόεδρος της Επιτροπής Συγγενών Αγνοουμένων Νίκος Θεοδοσίου είπε ότι το θέμα που βγήκε στην επιφάνεια έρχεται για να καταδείξει την ευθύνη του τουρκικού στρατού, ενώ από την άλλη υπάρχουν πληροφορίες για βιαιότητες και εκτελέσεις από τουρκοκυπριακής πλευράς. Στο παρόν στάδιο, μας είπε, δεν νομίζουμε η θέση μας να βοηθά στην όλη προσπάθεια διερεύνησης.
Διατηρούμε τις σκέψεις μας για «ύποπτη» στάση κάποιων όσων αφορά τις τελευταίες αποκαλύψεις. Το παράδοξο είναι πως για χρόνια υπήρχαν αυτές οι μαρτυρίες και δεν έβγαιναν στο φως, για να συντηρείται η ελπίδα των πολλών ότι το παιδί τους είναι στη ζωή. Ωστόσο, με όσα σιγά-σιγά γίνονται γνωστά, η αλήθεια των εκτελέσεων και των δολοφονιών αναδύεται.

Στη δική μας πλευρά υπήρχαν οι μαρτυρίες των εκτελέσεων δίπλα στο κύμα, αλλά δεν δημοσιοποιήθηκαν ποτέ, γιατί οι επικεφαλής τότε των ερευνών είχαν μιαν αντίληψη ότι έπρεπε να ζητούμε από την Τουρκία ζωντανούς τους αιχμαλώτους και να δημιουργούμε έτσι διεθνή πίεση σε βάρος του εισβολέα.

Ακόμη και σε περιπτώσεις που ο θάνατος του προσφιλούς κάποιου ήταν βέβαιος, οι συγγενείς έμεναν στο σκοτάδι. Για να λέμε, όμως, την απόλυτη αλήθεια, ούτε το κλίμα της εποχής επέτρεπε να λεχθεί η πλήρης αλήθεια. Άλλωστε, απόλυτη τεκμηρίωση χωρίς τη συνεργασία της άλλης πλευράς ήταν αδύνατη. Κανείς δεν ήθελε να ακούσει ότι το παιδί του μπορούσε να ήταν βίαια και απάνθρωπα εκτελεσμένο από τους Αττίλες”.

“Γυναίκες και άντρες είναι κάτω, αγκαλιασμένοι μεταξύ τους και αυτοί μέσα στα αίματα, νεκροί…”

Το 1990 βγήκε από τις τουρκικές εκδόσεις Alfa Yayınları το βιβλίο του Ερόλ Μουτερτζιμιλέρ, με τίτλο “Satılık Ada Kıbrıs: Kıbrıs Barış Harekatının Bilinmeyen Yönleri” (Κύπρος: ένα νησί πουλιέται – Οι Άγνωστες Πλευρές της Επιχείρησης Ειρήνης).

Στο δεύτερο παράρτημα του βιβλίου, παραθέτει την Έκθεση Αναμνήσεων του Συνταγματάρχη Πεζικού Σαλίχ Γκιουλέργιουζ που ανήκε στην διοίκηση Ταξιαρχίας.

Από αυτό διαβάζουμε περιγραφές εκτελέσεων αμάχων και βιασμών ανήλικων κοριτσιών.

Αναφέρει:

«-3 Αυγούστου 1974

Άρχισε το πρωί με ηρεμία. Δεν υπάρχει ακόμα σύγκρουση πουθενά. Έγραψα για πρώτη φορά επιστολή στο σπίτι.
Ο λοχαγός Νερμί και υπολοχαγός Γκιουρκάν βρέθηκαν σε κατάσταση σήψης κοντά στο χωριό Αγερμόλα [σημ. Άγιος Ερμόλαος, Επαρχία Κυρήνειας]. Δεν υπάρχει το σώμα του ανθυπολοχαγού που είναι στον κατάλογο των αγνοούμενων για πέντε μέρες. Έφεραν το πορτοφόλι του λοχαγού Νερμί. Έχει μέσα την ταυτότητα αξιωματικού και 400 ΛΤ. Μυρίζει τρομερά.

Αρχίσαμε να οργανώνουμε την Ταξιαρχία. Δεν θα είναι για καλό η εκκένωση των βουνών.

Μάθαμε το βράδυ ότι θανατώθηκαν 14 Ρωμιοί μέσα σ’ ένα σπίτι στο χωριό Σύσκληπος [σημ. χωριό δίπλα από τον Άγιο Ερμόλαο, Επαρχία Κυρήνειας]. Διαπιστώθηκε ότι έπραξαν το επεισόδιο ένα υπαξιωματικός πυροβολικού, δύο καταδρομείς και δύο μουτζαχίτιδες [πολιτοφύλακες Τ/Κ].
Πήραμε τις καταθέσεις των στρατιωτών μέχρι αργά.

– 4 Αυγούστου 1974

Νωρίς το πρωί ήλθε ο Επιτελάρχης της Στρατιάς , συμμαθητής και φίλος μου Συνταγματάρχης Μαχμούτ Μπογουσλού . Μαζί μεταβήκαμε στο Σύσκληπο και βρήκαμε το σπίτι που θανατώθηκαν οι Ρωμιοί. Το θέαμα ανατριχιαστικό. Θανατώθηκαν στο χωλ ενός σπιτιού που ήταν κοντά σε αγρόκτημα εκτροφής πουλερικών του χωριού. Οκτώ είναι τρύπιοι από τα κεφάλια και το στήθος τους, πεσμένοι πάνω σε πολυθρόνες και καρέκλες, είναι σε κατάσταση να κάθονται μέσα στα αίματα. Πέντε γυναίκες και άντρες είναι κάτω, αγκαλιασμένοι μεταξύ τους και αυτοί μέσα στα αίματα νεκροί. Ένα πτώμα που κάθετε σε καρέκλα πλάι στην είσοδο δεν έχει κεφάλι και ο λαιμός του είναι κατάλευκος.

‘Έχει βιαστεί ένα 11-12 χρονών ένα αδύνατο Ρωμαίικο κορίτσι. Της έχουν φορέσει ένα επανωφόρι Ρωμιών στρατιωτών. Την είδαμε να προγευματίζει με τους δικούς μας στρατιώτες στο αγρόκτημα τροφής πουλερικών στο Σύσκληπο. Όταν μας βλέπει χαμογελάει ανήμπορα λέγοντας «καλημέρας».

Επιστρέφουμε στο αρχηγεία στον Άγιο Ιλαρίωνα περνώντας από το στενό του Σύσκληπου και το βουνό με υψόμετρο 1023 μέτρα βλέποντας τις μονάδες».

«Έρχονταν, με βίαζαν και έφευγαν. Ύστερα από λίγο άκουσα πυροβολισμούς και φωνές»

Η σφαγή που περιγράφεται παραπάνω, έγινε στο χωριό Σύσκληπος, το οποίο αριθμεί 28 αγνοούμενους, οι 14 από το συγκεκριμένο σπίτι. Τον Αύγουστο του 2018 η 12χρονη που περιγράφεται στο βιβλίο του Ερόλ Μουτερτζιμιλέρ, 45χρονη πλέον, άνοιξε για πρώτη φορά το στόμα της, στην κυπριακή εφημερίδα «Πολίτης», περιγράφοντας τα όσα εφιαλτικά έζησε.

Τη μαρτυρία της κατέγραψε ο δημοσιογράφος Σωτήρης Παρούτης και τη μετέφερε αυτούσια χωρίς παρεμβάσεις.

Λέει η μοναδική επιζήσασα του μαρτυρικού σπιτιού, για το απόγευμα της 3ης Αυγούστου του 1974:

«Εμένα με πήρανε πρώτη. Ο πατέρας μου είχε καταλάβει τι επρόκειτο να γίνει. Φώναζε, έπεσε κάτω και τους παρακαλούσε. Με είχαν πάρει από εκεί που ήμασταν μαζεμένοι όλοι και με πήγαν στην άκρη του σπιτιού όπου ήταν το μπάνιο. Εγώ τον άκουγα ακόμη που φώναζε. Άκουγα και τον αδελφό μου επίσης. Έτσι ξεκίνησε ο βιασμός. Έρχονταν, με βίαζαν και έφευγαν. Ύστερα από λίγο άκουσα πυροβολισμούς και φωνές. Εμένα με κρατούσαν εκεί. Όταν τέλειωσαν οι πυροβολισμοί, φύγανε και αυτοί. Με άφησαν μόνη μου μέσα στο μικρό δωμάτιο του μπάνιου. Έμεινα εκεί πεσμένη, κατατρομαγμένη και σοκαρισμένη. Πέρασε, νομίζω, κάνα μισάωρο και σκεφτόμουνα ότι μπορούσα να ανοίξω την πόρτα, να βγω έξω και να φύγω… Από το μικρό παραθύρι έβλεπα ότι δεν υπήρχε κανένας. Μετά το γκαράζ του σπιτιού μας ήταν τα χωράφια… Μόλις όμως έκανα τη σκέψη να βγω και να φύγω, μπήκε κάποιος και με άρπαξε. Με έβγαλε από την πίσω πόρτα. Εγώ ήμουνα ξυπόλητη. Σε μαύρο χάλι. Με πήγε από γύρω από το σπίτι. Κάποια στιγμή μού έδειξε ότι έπρεπε να φορέσω παπούτσια. Του λέω “δεν έχω”. Για να βρω παπούτσια έπρεπε να μπω ξανά στο σπίτι και να πάω στο δωμάτιό μου. Με πήγε μέσα. Πέρασα από τον χώρο όπου ήταν όλα τα πτώματα. Και του πατέρα μου και του αδελφού μου… Φόρεσα παπούτσια και βγήκα από το δωμάτιό μου. Ο άλλος που με συνόδευε ήταν μαζί μου».

Η γυναίκα, μοναδική επιζήσασα της σφαγής του Συσκλήπου, θυμάται: «Τα πτώματα ήταν δεκαπέντε, είκοσι, δεν τα μέτρησα. Το πτώμα του αδελφού μου ήταν πάντως με κομμένο το κεφάλι. Αυτός που με συνόδευε με πήρε να φύγουμε από το σπίτι. Εκλαιγα διαρκώς. Ούτε μπορούσα να μιλήσω, ούτε να συνειδητοποιήσω το μέγεθος του κακού. Προστέθηκαν και δυο-τρεις άλλοι κατά την απομάκρυνσή μου από το σπίτι. Με πήγαν μέσα στο χωριό. Σούρουπο πια, με έβαλαν σε ένα άλλο σπίτι. Εκεί ξεκίνησαν πάλι τον βιασμό. Ενας έμπαινε, ένας έβγαινε στο δωμάτιο όπου με κρατούσαν. Πέρασε δεν θυμάμαι ακριβώς πόσος χρόνος. Κανένα μισάωρο, καμιά ώρα… και άκουσα έναν πανικό. Ξαφνικά έφυγαν όλοι. Εγώ έμεινα εκεί. Τρομαγμένη στο κρεβάτι».

Το σπίτι του Ευγένιου Χατζηηρακλή που έγινε η μαζική σφαγή και ο βιασμός της 12χρονης

«Υστερα από κάνα πεντάλεπτο μπήκε κάποιος. Οχι από αυτούς που ήταν προηγουμένως. Με έπιασε από το χέρι και με έβγαλε έξω. Είδα ένα στρατιωτικό τζιπ να πλησιάζει. Μόλις έφτασε το τζιπ, οι βιαστές έφυγαν όπως-όπως. Ορισμένοι όμως παρέμειναν. Προτού καλά-καλά σταματήσει το αυτοκίνητο, κατέβηκε “το παιδί” που σας είπα στην αρχή (σ.σ.: Τούρκος αξιωματικός που είχε αναπτύξει καλή σχέση με τον αδελφό της προτού τον αποκεφαλίσουν), ήρθε κοντά μου και με έπιασε από το χέρι. Χάρη σε αυτόν σώθηκα! Μου μίλησε στα αγγλικά… Εγώ συνέχιζα να κλαίω. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Είδε όμως το χάλι μου. Οι υπόλοιποι που ήταν στο τζιπ κατέβηκαν και αυτοί κάτω και πρόταξαν τα όπλα στους υπόλοιπους μιλώντας τη γλώσσα τους. Εγώ δεν καταλάβαινα. Ηρθε κοντά μου και πάλι ο νεαρός αξιωματικός και μου έγνεψε να του δείξω ποιοι. Μου μιλούσε στα αγγλικά, επιτακτικά: “Show me, who? Who did this?” (σ.σ.: Δείξε μου, ποιος; Ποιος το έκανε;).

Αν και 12 χρόνων -και μετά από όλο αυτό το βασανιστήριο που πέρασα-, ήμουν σε θέση να διερωτηθώ μόνη μου: “Τι να πω και τι θα γίνει αν πω;”. Αστραπιαία σκέφτηκα, ανακουφισμένη κάπως, ότι το μυαλό μου ακόμη δούλευε! Σας τα λέω με λεπτομέρεια, όλα όσα έχουν μείνει αποτυπωμένα στη μνήμη μου. Εκανα, λοιπόν, με τους ώμους μου την κίνηση ότι τάχα δεν ξέρω. Εκείνος με τη σειρά του έδιωξε τους διάφορους, με έβαλε στο αυτοκίνητο και ανηφορίσαμε στο βουνό, πάνω από το χωριό, όπου ήταν το στρατόπεδό τους. Επικρατούσε χάος εκεί, πολλά πράγματα του πολέμου, οχήματα, στρατιώτες, όπλα, κανόνια κ.λπ. Απ’ ό,τι αντιλήφθηκα, με πήγε αμέσως στον ανώτερό του, ίσως τον διοικητή του στρατοπέδου. Του εξήγησε, απ’ ό,τι κατάλαβα, τι έγινε. Αυτός με πήρε και με έβαλε στο δωμάτιό του. Μου ετοίμασαν κρεβάτι το οποίο εφαπτόταν στον τοίχο. Ξαναήρθε το παιδί που με πήρε από τα χέρια τους και μου εξήγησε με λίγα αγγλικά ότι ο λόγος που με έδωσε στον διοικητή ήταν για να είμαι ασφαλής, διότι δεν ήξερε, όπως συμπλήρωσε, τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί. Ετσι, λοιπόν, έμεινα όλο το βράδυ στο δωμάτιο του διοικητή».

Στη συνέχεια περιγράφει ότι την μετέφεραν σε στρατιωτικό νοσοκομείο στα Άδανα και στην Άγκυρα. Οταν αισθάνθηκε καλύτερα, τη μετέφεραν πίσω στα Κατεχόμενα και μετά από κάποιες διαδικασίες, τον Νοέμβριο, την παρέδωσαν στον ΟΗΕ, ο οποίος με τη σειρά του τη μετέφερε στις ελεύθερες περιοχές.

«Είχαν αδειάσει τα πιστόλια τους μεσ’ στον κόλπο της»

Συγκλονιστική είναι επίσης και η μαρτυρία ενός Τούρκου οικονομολόγου, του Δρ. Γιαλτσίν Κιουτσούκ, ο οποίος άλλοτε διώχθηκε κατ’ επανάληψη από το τουρκικό καθεστώς και άλλοτε του ενεπιστεύθησαν σημαντικές θέσεις στη χώρα του, ακόμη και στο Τμήμα Εθνικής Ασφαλείας στο τουρκικό ΓΕΕΘΑ. Η Κύπρια δημοσιογράφος Σοφία Ιορδανίδου, πήρε συνέντευξη από τον Δρ. Γιαλτσίν Κιουτσούκ, που το 1974 ήταν αξιωματικός του Αττίλα. Στη συνέντευξη παραθέτει λεπτομερώς, άγνωστες πτυχές της τουρκικής εισβολής: σφαγές αμάχων, βιασμούς, πλιάτσικα, κ.α. Εκδόθηκε σε βιβλίο από τις εκδόσεις Λιβάνη το 1998, υπό τον τίτλο «Νταλγκά νταλγκά (κύματα κύματα) – Η ομολογία Τούρκου αξιωματικού του Αττίλα για τη δεύτερη εισβολή στην Κύπρο».

Από τη μαρτυρία του Κιουτσούκ παραθέτουμε τις παρακάτω χαρακτηριστικές αφηγήσεις:

«Θα σου πω για τη δολοφονία μιας γυναίκας, μια κτηνώδη πράξη που όσο ζω δε θα σβήσει απ’ το μυαλό μου. Ήμασταν σε κάποιο χωριό, δε θυμάμαι πια τ’ όνομά του, για εκκαθαριστική επιχείρηση, υπό τις διαταγές του λοχαγού Αλκατσόγλου. Σ’ ένα από αυτά τα χωριά της Κύπρου, τα γεμάτα κυπαρίσσια κι ευκάλυπτους. Ανταλλάσσονταν λίγοι πυροβολισμοί κι εγώ χώθηκα σ’ ένα κήπο γεμάτο άγουρα ακόμα σταφύλια, σε μια άκρη του οποίου υπήρχε μια μικρή στέρνα. Έκοψα ένα τσαμπί σταφύλι και, όπως γευόμουν τις ξινές ρώγες του, δίσταζα ν’ αποφασίσω αν έπρεπε να κάνω ένα μπάνιο όσο οι στρατιώτες θα λεηλατούσαν τα σπίτια.
Ξαφνικά, άκουσα κοντά μου πυροβολισμούς και είδα δύο στρατιώτες, τον Σεφίκ και τον Σουλεϊμάν, να φωνάζουν περήφανοι: “Oldurdum, oldurdum, komutanim”, δηλαδή “σκότωσα, σκότωσα, αρχηγέ”. Τους ήξερα. Ήταν χουλιγκάνοι. Πλησίασα προς τα εκεί που έδειχναν χειρονομώντας ενθουσιασμένοι. Μια νέα ευτραφής γυναίκα κειτόταν σφαδάζοντας στο χώμα. Είχε τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα και ανοιχτά τα σκέλια, απ’ όπου έτρεχαν άσπρα πηχτά υγρά και αίμα. Είχαν αδειάσει τα πιστόλια τους μεσ’ στον κόλπο της. Παρατηρούσα τα χέρια της και τα πόδια της. Μου φαίνονταν μικρότερα απ’ το υπόλοιπο σώμα της. Καθώς την κοίταγα που ξεψύχαγε με χυμένο έξω το σταφύλι των σπλάχνων της, με κόμπους λίπους κολλημένους στο ανοιχτό πληγωμένο φύλο της, με κυρίεψε μια αναγούλα. Ένα προϊστορικό θηλαστικό πιασμένο στα δίχτυα ενός αποτρόπαιου θανάτου.

Την κοίταζα και ένιωθα να μεγαλώνει, να μεγαλώνει σαν φουσκωτή λαστιχένια κούκλα. Πέταξα πέρα τα σταφύλια. Έκανα μεταβολή κι ακριβώς απέναντι, παρατεταγμένοι στην ευθεία, διακόσιοι είκοσι πέντε στρατιώτες ετοιμάζονταν για την αναφορά, σαν να μην έτρεχε τίποτε. Ο ανθυπολοχαγός Τζεμάλ τους έδινε τις απαραίτητες εντολές παρουσίασης. Ο λοχαγός τους έδινε συγχαρητήρια, επισημαίνοντας ότι η επιχείρηση είχε ολοκληρωθεί με απόλυτη επιτυχία. Στα τελευταία λόγια του λοχαγού, κάτι εξερράγη μέσα μου θρυμματίζοντας την απάθεια που το σοκ είχε δημιουργήσει, γυάλινο κλουβί γύρω μου. Δηλαδή θα ’φευγαν και θα τ’ άφηναν όλα “καθαρά” στο χωριό. Μαζί και τη γυναίκα άταφη, βορά στα όρνια. Πήδηξα με τ’ όπλο προτεταμένο προς τον λοχαγό και ρώτησα κοφτά: “Τι θα γίνει μ’ αυτή τη γυναίκα;”. Θυμήθηκα τα πτώματα που κινούνταν παραμορφωμένα απ’ τη ζέστη και τρελαινόμουν.

Με το δάχτυλο στη σκανδάλη απευθύνθηκα στον Αλκατσόγλου σε τόνο που δε σήκωνε αντίρρηση. “Διέταξέ τους να τη θάψουν, αλλιώς σε σκοτώνω”. Είδα τον φόβο να πλημμυρίζει το βλέμμα του. Έδωσε εντολή να σκάψουν έναν τάφο και να τη ρίξουν μέσα. Υπό την απειλή του όπλου, εκτός εαυτού, τους ανάγκασα να τη σκεπάσουν με τις ματωμένες κουβέρτες της και να βάλουν φωτιά. Εξιλαστήριο πυρ, φλόγες αντί λουλούδια, ήταν ό,τι μπορούσα να προσφέρω μέσα στην κόλαση του πολέμου σ’ αυτή την άγνωστη. Καθώς ανέβαινα με τους άλλους στα καμιόνια να φύγω, με τράνταξε ένα υστερικό γέλιο. Μια σκέψη αταίριαστη στη σοβαρότητα της στιγμής σφήνωσε στο μυαλό μου. Τι μ’ έπιασε και το ’παιξα Αντιγόνη με όπλο και μουστάκια, ξαφνιάζοντας αυτούς τους σκληρούς κι ανυποψίαστους άνδρες;

Μήπως ήταν το πρώτο άταφο κουφάρι που αντίκριζα; Εκατοντάδες ήταν σπαρμένα στα χωράφια. Γιατί αντέδρασα έτσι ειδικά σ’ αυτή τη γυναίκα; Ήταν γιατί δεν μπόρεσα να αποτρέψω τη δολοφονία της, που έγινε μπροστά στα μάτια μου; Ήταν γιατί η στάση του θανάτου της της αφαιρούσε τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια του φύλου της; Λες κι οι νεκροί νοιάζονται να ’ναι αξιοπρεπείς! Ήταν γιατί ξεχείλισε το ποτήρι της αηδίας που ένιωθα μέσα μου για τις κτηνωδίες που αντίκριζα κάθε μέρα; Φαντάζομαι πως απάντηση δεν υπάρχει, όχι τουλάχιστον αρκετά λογική για ν’ αντέχει στην κριτική του μη-εμπόλεμου. Έκανα χρόνια να ξαναφάω σταφύλι. Για εβδομάδες είχα στα μάτια μου εναλλασσόμενες, σαν οπτικό εφφέ ταινίας τρόμου, τις εικόνες του σταφυλιού, των υγρών της νεκρής μήτρας, της νεκρής μήτρας, των σταφυλιών, και πάλι απ’ την αρχή».

Σε άλλα σημεία αναφέρει:

«Για τις μαζικές εκτελέσεις, υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας σε μια απ’ αυτές.
Φαντάσου έναν τοίχο. Έναν τοίχο φρεσκοασβεστωμένο, εκτυφλωτικά λευκό κάτω απ’ το σκληρό φως του μεσημεριού, που καταπίνει κάθε σκιά. Κόντρα στον τοίχο, αραδιασμένοι άνδρες, οι πιο πολλοί ώριμης ηλικίας, ηλιοκαμένοι, με σκούρα ρούχα, που από μακριά φάνταζαν τεράστιοι λεκέδες στην αψεγάδιαστη λευκότητα της πέτρας. Ήμουν στο τζιπ, περαστικός από εκεί. Σταμάτησα ένα λεπτό για να κοιτάξω καλύτερα, σαν να μην πίστευα σ’ αυτό που έβλεπα, σ’ αυτό που καταλάβαινα πως το απόσπασμα απέναντι ήταν έτοιμο να κάνει. Ανάμεσα στους άνδρες ξεχώρισα κάποια παιδιά αμούστακα ακόμα. Ύστερα, απροσδόκητα, το πρόσωπο ενός άνδρα παγίδεψε το βλέμμα μου.

Πρόσωπο ερημωμένο από ελπίδα, τοπίο σεληνιακό. Τα μάτια του δυο σχισμές και μέσα τους λεπίδι η γνώση. Το ’βλεπα, ήξερε! Ήξερε πως πεθαίνει. Κρατούσε ίσιο το σώμα του. Ήταν ψηλός και μυώδης. Φορούσε μπλε πουκάμισο. Τα μάτια του δεν τα ’δα καθαρά τι χρώμα είχαν. Είδα μόνο την απελπισία να φωσφορίζει στους βολβούς του, που γύριζαν τρελά μέσα στις σάρκινες θήκες τους. Έμοιαζε κιόλας φευγάτος από κει. Δεν ξέρω αν έλπιζε ακόμα στον “από μηχανής Θεό”. Έτσι δεν έλεγαν οι δικοί σας κλασικοί; Ένα μπλε πουκάμισο στημένο στον τοίχο, που ιδρώνει απ’ τη ζέστη και το φόβο του θανάτου, μπορεί, πού ξέρεις, να ελπίζει ως την ύστατη στιγμή. Έβαλα μπρος κι απομακρύνθηκα. Στα εκατόν πενήντα μέτρα περίπου, οι ριπές με πρόλαβαν.

Πριν προλάβω να το σκάσω απ’ το χώρο. Επαναλαμβανόμενες σαν εφιάλτης. Δε γύρισα να κοιτάξω. Το πρόσωπο του άνδρα μ’ ακολούθησε, σφηνωμένο στον αμφιβληστροειδή μου, ημέρες πολλές, μέχρι που σβήστηκε από φρέσκια, πιότερο νωπή φρίκη. Ήθελα να ελπίζω, μου ’γινε σχεδόν εμμονή, πως οι ριπές που άκουσα δεν είχαν σχέση με τον τοίχο, με τους ανθρώπους εκεί πέρα. Ήθελα να μην έχω παραστεί στη σκηνή. Ήθελα να ’μουν αλλού. Ήταν πάρα πολλοί για να ’ναι ο θάνατός τους πραγματικότητα. “Πόσοι θάνατοι χρειάζονται μέχρι να καταλάβει κανείς πόσοι άνθρωποι έχουν σκοτωθεί;”, ρωτούσε ο Ντύλαν το ’70. Εγώ, πάντως, δεν ξέρω ν’ απαντήσω…

… Με είχαν στείλει να περισυλλέξω ένα κανόνι που είχε πάθει βλάβη κι είχε μείνει σε κάποιο σημείο του δρόμου. Η διαδικασία αυτή λέγεται στη γλώσσα του στρατού περισυλλογή. Νομίζω ότι είχα πάει μαζί με τον αρχιλοχία τον Νετζατίν, το μάγο των αυτοκινούμενων οβιδοβόλων. Θυμάμαι ότι περάσαμε μέσα από ένα πολύ φτωχό χωριό. Υπήρχαν παντού πτώματα που βρίσκονταν ήδη σε αποσύνθεση και μύριζαν φρικτά. Τα μόνα ζωντανά όντα που συναντούσαμε ήταν οι μύγες. Κοπάδια ολόκληρα, σμήνη, πάνω στα πτώματα. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική και το θέαμα μόνο, χωρίς τη βρώμα, θα έπρεπε να μας είχε τρέψει σε φυγή. Όμως πεινούσαμε. Έπρεπε να βρούμε επειγόντως κάτι να φάμε. Η πείνα, βλέπεις, και το αίσθημα αυτοσυντήρησης ήταν πιο δυνατό από τη φρίκη και την αηδία που νιώθαμε.

Ας γυρίσουμε, όμως, πάλι στο ανοικτό νεκροταφείο που σου ’λεγα πριν. Εγώ, μαζί μ’ ένα λοχία, μπήκα σ’ ένα σπίτι. Ανακαλύψαμε μερικά κομμάτια χαλούμι, κυπριακό τυρί. Τα πήραμε και βγήκαμε έξω. Σε δευτερόλεπτα οι μύγες άφησαν τα πτώματα και πέσαν στο τυρί μας. Κόβαμε με το χέρι ένα κομμάτι και ως να φτάσει στο στόμα μας άλλαζε χρώμα. Γινόταν μαύρο…».

«Ο τουρκικός στρατός επιβίωσε στο κυπριακό έδαφος από την πρώτη μέρα της εισβολής μέχρι το τέλος του Αυγούστου με τις λεηλασίες. Ο ανεφοδιασμός δε λειτούργησε ποτέ. Σιτιζόμασταν με τ’ αποθέματα που είχαν εγκαταλείψει στα σπίτια τους οι Ελληνοκύπριοι και με όσα μας έδιναν οι Τουρκοκύπριοι».

Ο Δρ. Κιουτσούκ, στην αφήγησή του στο βιβλίο «Νταλγκά – Νταλγκά», υποστηρίζει πως τις ομαδικές εκτελέσεις τις έκανε ο τουρκικός στρατός και τις δολοφονίες οι Τουρκοκύπριοι.

«Μίλησα για τους νεκρούς Ελληνοκύπριους που είδα στην πορεία μας μέσα απ’ την κυπριακή ύπαιθρο. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν ζωντανοί αγνοούμενοι… Η παράδοση της διεξαγωγής του πολέμου στην Τουρκία είναι πολύ ισχυρή. Προσπαθούσα να πείσω τους στρατιώτες μου να μη σκοτώνουν αιχμαλώτους, με το επιχείρημα ότι θα μπορούσαμε να τους ανταλλάξουμε με δικούς μας. Είχαμε τόσους πολλούς Έλληνες αιχμαλώτους. Τους έβλεπα στοιβαγμένους κατά δεκάδες μέσα στα λεωφορεία. Άκουγα ότι τους πηγαίναν στις φυλακές στα Άδανα και στο Ισκεντερούν. Ήξερα ότι αυτό δε συμβάδιζε με την τουρκική πρακτική. Εδώ ο Εβρέν, το ’80, όταν άρχισαν οι δολοφονίες των αριστερών, απευθυνόταν αφελέστατα στο λαό και ρωτούσε: “Τι θέλετε να τους κάνω; Να τους βάλω φυλακή για να τους ταΐζω;”. Πόσο μάλλον τους αιχμαλώτους. Εγώ προσωπικά έσωσα πολλούς. Τους άφηνα ελεύθερους να φύγουν. Έρχεται στο νου μου ο Γιώργος. Ήταν μια άγρια τίγρις. Νόμιζα ότι θα μας σκοτώσει. Έφυγε, γλίτωσε. Ομαδικές εκτελέσεις έγιναν από τον τουρκικό στρατό. Όμως, να ξέρεις, τις περισσότερες δολοφονίες τις διέπραξαν οι Τουρκοκύπριοι, οι γνωστοί mukavement mucahit (μουκαβεμέτ μουτζαχίντ). Όταν άρχισε ο πόλεμος, τους συμπεριέλαβαν σε κανονικές μονάδες. Ήταν όμως δειλοί και από τις πρώτες μέρες δραπέτευσαν. Οι μουτζαχίντ ανήκαν στην παραστρατιωτική δύναμη που λειτουργούσε μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, τη γνωστή Οργάνωση Τουρκικής Αντίστασης (ΤΜΤ). Διατηρούσαν στενές σχέσεις με τον αντίστοιχο μηχανισμό που είχε στήσει το ΝΑΤΟ στην Τουρκία, αυτόν που στη Δύση είναι γνωστός ως Gladio και, στην Ελλάδα, αν δεν κάνω λάθος, ως Κόκκινη Προβιά. Αρχηγός τους ήταν ο σημερινός πρόεδρος της “Τουρκικής Δημοκρατίας Βορείου Κύπρου”, ο Ντενκτάς. Αυτός υπήρξε, πράγματι, εγκληματίας πολέμου και όχι ο Κάρατζιτς».

Πηγή: zougla.gr

ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Η πλευρά του TikTok στην οποία βρίσκομαι, συχνά μου εμφανίζει βίντεο με γυναίκες που εξηγούν πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα. Είδα βίντεο μίας creator που έλεγε ότι υπάρχει ομαδική συνομιλία στο Telegram με άνδρες που ανταλλάσσουν tips για «σωστούς βιασμούς», μοιράζονται αρρωστημένες φαντασιώσεις με ανήλικα. Λίγη ώρα μετά, δεύτερο βίντεο, από άντρα αυτήν τη φορά. Έλεγε ακριβώς το ίδιο, με μία επιπλέον λεπτομέρεια: Τα μέλη αυτού του τσατ αλληλοβοηθούνταν για να κακοποιήσουν τις γυναίκες του κύκλου τους -θείες, αδελφές, μητέρες, συντρόφους, φίλες.

 

Μετά την υπόθεση Πελικό, θα έπρεπε να ήμασταν υποψιασμένοι -δεν γίνεται μόνο ο πρώην σύζυγος και βιαστής της να είχε αυτήν την ιδέα. Όσο κι αν το περιμένεις, ωστόσο, δε γίνεται παρά να αισθάνεσαι αηδία και τρόμο. 

Αυτό το τσατ, υπάρχει και το ανακάλυψαν Γερμανοί αστυνομικοί. Δεν περιορίζεται μόνο στη Γερμανία, ωστόσο. Έχει μέλη από ολόκληρο τον κόσμο.

Οι κακοποιητές επικοινωνούν κυρίως στα αγγλικά και μοιράζονται με λεπτομέρειες όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να ακινητοποιήσουν ή να ναρκώσουν γυναίκες που βρίσκονται στα ίδια τους τα σπίτια. Στέλνουν μέχρι και φωτογραφίες και βίντεο από βιασμούς, ενώ σύμφωνα με την Telegraph καυχιούνται για τις πράξεις τους. Ανεβάζουν links που οδηγούσαν σε e-shops όπου οι κακοποιητές θα μπορούσαν να αγοράσουν ναρκωτικές ουσίες συσκευασμένες σε μπουκαλάκια προϊόντων μαλλιών, ώστε τα θύματα να μην έχουν ιδέα για αυτό που θα τους συμβεί.

Η έρευνα του ARD κράτησε έναν ολόκληρο χρόνο. Για κάθε τσατ που «έριχναν», οι βιαστές δημιουργούσαν καινούργιο -κάτι σαν λερναία ύδρα. Κι ο επικεφαλής του Telegram, που συνελήφθη στη Γαλλία τον Αύγουστο με την κατηγορία της μη αντιμετώπισης της διανομής παράνομου υλικού, εξακολουθεί να δηλώνει πως η πλατφόρμα του θα κάνει περισσότερα για την πάταξη του «προβληματικού περιεχομένου».

Σε αυτό το τσατ, υπήρχαν 70 χιλιάδες άντρες. Εβδομήντα χιλιάδες άντρες που σίγουρα έχουν ακούσει γυναίκες της ζωής τους να λένε ότι είναι δύσκολο να νιώσεις ασφαλής, επειδή απλώς είσαι γυναίκα. Εβδομήντα χιλιάδες άντρες που, μάλλον, τις καθησύχασαν. Και μετά τους έκαναν κακό.

Σε καμία περίπτωση δεν φταίνε όλοι οι άντρες. Πάντα, όμως, φταίει ένας άντρας -είτε επειδή είναι ο ίδιος κακοποιητής, είτε επειδή έχει στον κύκλο του κακοποιητές που «είναι καλά παιδιά, εγώ δεν μπορώ να τους κρίνω έτσι». Επειδή δεν μπορεί να τους κρίνει έτσι, εκείνοι συνεχίζουν ακάθεκτοι. Κι εκείνος είναι εξίσου μεγάλο μέρος του προβλήματος.

Πηγή: rosa.gr

 

 

Το ανώτατο δικαστήριο της Ινδίας δημιούργησε την Τρίτη μια  Task Force αποτελούμενη από εθνική ομάδα γιατρών που θα κάνουν συστάσεις για την ασφάλεια των εργαζομένων στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης στους χώρους εργασίας τους, μέρες μετά τον βιασμό και τη δολοφονία μιας ασκούμενης γιατρού που προκάλεσε οργή και διαμαρτυρίες σε εθνικό επίπεδο.

Άντρες και γυναίκες γιατροί σε όλη την Ινδία πραγματοποιούν διαμαρτυρίες, πορείες υπό το φως των κεριών και ακόμη και αρνούνται προσωρινά τη φροντίδα για μη επείγοντα περιστατικά από τις 9 Αυγούστου όταν έγινε ο φόνος στην ανατολική πόλη Καλκούτα, την πρωτεύουσα της πολιτείας της Δυτικής Βεγγάλης.

Οι γιατροί λένε ότι η επίθεση υπογραμμίζει την ευπάθεια των εργαζομένων στον τομέα της υγείας σε νοσοκομεία και ιατρικές πανεπιστημιουπόλεις σε όλη την Ινδία.

Ο βιασμός και η δολοφονία της 31χρονης ασκούμενης γιατρού στο Kar Medical College and Hospital  της Καλκούτα έχει επίσης επικεντρώσει την οργή στο χρόνιο ζήτημα της βίας κατά των γυναικών. Ένας εθελοντής της αστυνομίας συνελήφθη και κατηγορείται για το έγκλημα.

Γκάια Πιανιτζάνι / The New York Times

Σπασμένα γυαλιά περιστοιχίζουν την εγκαταλελειμμένη πισίνα μαζί με διαλυμένα παγκάκια, σπασμένα πλακάκια και ένα μονό βρώμικο στρώμα. Ανδρες της τοπικής αστυνομίας αναγνώρισαν τον τόπο ως ένα από τα σημεία όπου βιάστηκαν επανειλημμένως δύο νεαρά κορίτσια από μια ομάδα συνομηλίκων, όλοι τους κάτοικοι της ιταλικής πόλης Καϊβάνο, έξω από τη Νάπολη. Αν και οι βιασμοί των δύο κοριτσιών, ξαδέλφων 10 και 12 ετών, σημειώθηκαν πριν από αρκετούς μήνες, συγκέντρωσαν τα φώτα της δημοσιότητας την περασμένη εβδομάδα, οπότε μεταδόθηκαν από τα τοπικά ΜΜΕ και επανέφεραν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος την έμφυλη βία στην Ιταλία.

Αυτές οι επιθέσεις ήταν μεταξύ μιας σειράς αποτρόπαιων εγκλημάτων που απασχόλησαν την ειδησεογραφία φέτος το καλοκαίρι. Πριν από δύο εβδομάδες η έμφαση δόθηκε στους επτά νεαρούς άνδρες, ανάμεσά τους κι ένας 17χρονος, οι οποίοι θεωρούνται ύποπτοι για τον βιασμό μιας 19χρονης στο Παλέρμο. Πριν από αυτό υπήρξαν περιστατικά γυναικών που μαχαιρώθηκαν, πυροβολήθηκαν ή δηλητηριάστηκαν από συντρόφους τους ή ανθρώπους από τον στενό τους κύκλο. Οι υποθέσεις προκάλεσαν συζητήσεις στην Ιταλία για τις παραμελημένες περιοχές της, τις σεξιστικές απόψεις έναντι των γυναικών και τον ρόλο των σόσιαλ μίντια που αναπαράγουν και ανατροφοδοτούν τέτοιες στάσεις. Παράλληλα αποκάλυψαν βαθιές διαφωνίες για την ανθεκτικότητα του φαινομένου της έμφυλης βίας και τον τρόπο αντιμετώπισής του.

Την περασμένη εβδομάδα η πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι επισκέφθηκε το Καϊβάνο, μια εργατική πόλη με 37.800 κατοίκους, όπου οι τοξικοεξαρτημένοι κάνουν χρήση δημοσίως στο φως της μέρας. Η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας παρέβλεψε το ζήτημα της βίας των γυναικών και επέμεινε στο θέμα του νόμου και της τάξης, αποκαλώντας τα εγκλήματα «βάρβαρα». «Αυτή η περιοχή θα καθαρίσει και σύντομα θα δείτε τα αποτελέσματα της παρουσίας μας εδώ», διακήρυξε αναφερόμενη στο πρόβλημα της ανομίας και των ναρκωτικών. Υποσχέθηκε να ανοίξει ξανά το αθλητικό κέντρο, να οικοδομήσει μια βιβλιοθήκη multimedia και να στείλει περισσότερους εκπαιδευτικούς στα σχολεία του Καϊβάνο. «Δεν μπορεί να υπάρχουν ζώνες όπου δεν λειτουργεί το κράτος στην Ιταλία», είπε μιλώντας στην αυλή ενός σχολείου. «Και το λέω αυτό στα πολλά Καϊβάνο της Ιταλίας».

Μία μέρα πριν από την επίσκεψη, δεκάδες αστυνομικοί περιπολούσαν σε γωνίες δρόμων και πάρκα με ψηλά χόρτα. Τοπικοί αξιωματούχοι δεσμεύθηκαν πως θα στείλουν ενισχύσεις μετά τα πρόσφατα περιστατικά. «Δεν χρειαζόμαστε περισσότερους αστυνομικούς», λέει ο ηλικιωμένος κάτοικος Αντόνιο, ο οποίος αρνήθηκε να πει το επίθετό του φοβούμενος εξοστρακισμό από τη γειτονιά. «Χρειαζόμαστε περισσότερες ώρες στο σχολείο, περισσότερους κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους να βοηθήσουν τα παιδιά των οποίων οι οικογένειες αδυνατούν να τα φροντίσουν».

«Δεν μπορεί να υπάρχουν ζώνες όπου δεν λειτουργεί το κράτος», είπε η Μελόνι μιλώντας στην αυλή ενός σχολείου στο Καϊβάνο.

Οι ανήλικες ξαδέλφες

Οι νεαρές ξαδέλφες μεγάλωσαν σε κοινωνικές κατοικίες στη Νάπολη από προβληματικούς γονείς. Ενα δικαστήριο αποφάσισε να αναθέσει την ανατροφή τους σε ανάδοχες οικογένειες. Η υπόθεση ερευνάται και ακόμη δεν έχουν απαγγελθεί κατηγορίες. «Τώρα τα κορίτσια είναι ασφαλή σε αποτελεσματικές δομές, πρέπει να σκεφτούμε όλα τα άλλα παιδιά που ζουν εδώ», επισημαίνει ο Μπρούνο Μάτσα, πρόεδρος της οργάνωσης «Μια παιδική ηλικία να ζήσεις», που έχει αναλάβει απογευματινές εξωσχολικές δραστηριότητες για παιδιά στη συγκεκριμένη γειτονιά. «Δεν μπορούμε να μεταφέρουμε όλα τα παιδιά, πρέπει να ξεκινήσουμε εδώ και τώρα».

Υπέρμαχοι των δικαιωμάτων των γυναικών λένε ότι η έμφυλη βία δεν είναι απαραίτητο πως αυξάνεται, αλλά συγκεντρώνει μεγαλύτερη προσοχή το καλοκαίρι, όταν μειώνονται οι υπόλοιπες ειδήσεις.

Οι ειδικοί εκτιμούν ότι οι αριθμοί στην Ιταλία (27% των γυναικών λένε ότι έχουν βιώσει βία) είναι αντίστοιχοι με εκείνους άλλων ευρωπαϊκών χωρών. «Υπάρχουν υποθέσεις που προκαλούν αίσθηση, αλλά δυστυχώς δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι ένα πολιτισμικό φαινόμενο βαθιά ριζωμένο σε μια πατριαρχική κοινωνία εδώ και δεκαετίες», τονίζει η Αντονέλα Βέλτρι, πρόεδρος του Δικτύου Γυναικών κατά της Βίας. «Απλώς τώρα παίρνει μια νέα, ακόμη πιο φρικιαστική τροπή, με τα σόσιαλ μίντια να λειτουργούν ως μεγάφωνο».

ΦΩΤΟ :Τοιχογραφία σε πολυκατοικία με κοινωνικές κατοικίες στο Καϊβάνο, έξω από τη Νάπολη, όπου ζουν τα δύο ανήλικα κορίτσια που βιάστηκαν από συμμορία. Και άλλα αποτρόπαια εγκλήματα συνέβησαν το καλοκαίρι στην περιοχή, ενώ τα σόσιαλ μίντια λειτουργούν ενισχυτικά, ως μεγάφωνο. [Gianni Cipriano / The New York Times]

Πηγή: newyorktimes

Χριστίνα Πάντζου

Παράπλευρη απώλεια» του πολέμου στο Σουδάν οι γυναίκες, οι οποίες βιάζονται συστηματικά από τους ενόπλους και πολλές φορές δεν έχουν καν τη δυνατότητα να το καταγγείλουν κάπου • Οι Σουδανές είχαν πρωτοστατήσει στην εξέγερση του 2018, που οδήγησε στην πολιτική αλλαγή, ώσπου οι άντρες τις... ευχαρίστησαν και τις έκλεισαν ξανά στα σπίτια τους

Οπλο πολέμου οι βιασμοί και στο σπαραζόμενο Σουδάν, όπου πληθαίνουν δραματικά οι καταγγελίες για σεξουαλικές επιθέσεις κατά γυναικών. Καθώς η σύρραξη κλείνει την πέμπτη εβδομάδα της, γιατροί και εθελοντές ανθρωπιστικών οργανώσεων δημοσιοποιούν σωρεία κρουσμάτων τα οποία, όπως σημείωνε το Al Jazeera, αποκαλύπτουν μια συστηματική πρακτική βιασμών και σεξουαλικής βίας κατά γυναικών, σε κάποιες περιπτώσεις δε μπροστά στα μέλη της οικογένειάς τους.

Σύμφωνα με τη Στρατηγική Πρωτοβουλία για τις Γυναίκες στο Κέρας της Αφρικής (SIHA) έχουν επιβεβαιωθεί καταγγελίες για απαγωγές και βιασμούς περίπου 24 γυναικών και κοριτσιών σε καταυλισμό εκτοπισμένων στο Νότιο Νταρφούρ και 30 κρούσματα βιασμών στο Χαρτούμ. Οι σφοδρές μάχες συνοδεύονται από βιασμούς στην πρωτεύουσα, γράφει η βρετανική Guardian, παραθέτοντας δηλώσεις της Σουλιέμα Ισάκ, διευθύντριας της Μονάδας Καταπολέμησης της Βίας κατά των Γυναικών, ότι τις τελευταίες ημέρες τέσσερις γυναίκες και ένα κορίτσι (τρεις εξ αυτών προσφύγισσες) δέχονται αρωγή από τις αρμόδιες υπηρεσίες. «Τα κρούσματα είναι πολλά περισσότερα, αλλά λόγω των συγκρούσεων δεν μπορούν όλα τα θύματα να μας προσεγγίσουν... Κι εμείς μπορούμε να τους προσφέρουμε μόνο τα ελάχιστα, γιατί δεν υπάρχουν ασφαλείς δίοδοι για να πάνε σε σημεία όπου διατίθενται φάρμακα».

Από το ξέσπασμα της ένοπλης σύρραξης στις 15 Απριλίου ανάμεσα στις ένοπλες δυνάμεις του στρατηγού αλ Μπουρχάν και τους παραστρατιωτικούς των Δυνάμεων Ταχείας Υποστήριξης (RSF) υπό τον στρατηγό Ντάγκλο, ή «Χαμέντι», έχουν σκοτωθεί περίπου 600 άνθρωποι και έχουν τραυματιστεί περισσότεροι από 5.000, ενώ γυναίκες εγκλωβισμένες στα σπίτια καταφεύγουν στα κοινωνικά δίκτυα για να καταγγείλουν τη σεξουαλική βία εναντίον τους και να λάβουν συμβουλές από γιατρούς και ψυχολόγους, ελλείψει δομών να τις υποδεχτούν.

Οι πρωτεργάτριες... στα σπίτια τους

Η ειρηνική εξέγερση των Σουδανών, που ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 2018 και οδήγησε τον Απρίλιο του 2019 στην πτώση του καθεστώτος του Ομάρ Αλ Μπασίρ και στον σχηματισμό μιας μεταβατικής κυβέρνησης τέσσερις μήνες μετά, χαρακτηρίστηκε ως η «επανάσταση των γυναικών»: εκτιμάται πως εκείνες αποτέλεσαν το 70% των κινητοποιημένων. Ηταν άλλωστε η εικόνα μιας γυναίκας, της 23χρονης Αλάα Σαλάχ, ανεβασμένης σε ένα αυτοκίνητο και με το χέρι ψηλά να τραγουδά την επανάσταση και να ενθαρρύνει τους συμπατριώτες της να συνεχίσουν τη μάχη, που έγινε σύμβολο αυτής της εξέγερσης.

Οι γυναίκες οργάνωσαν μεγάλο μέρος των διαδηλώσεων και ανέλαβαν τον επιτελικό σχεδιασμό τους. Αψήφησαν οικογένειες και πατριαρχικές νοοτροπίες για να βρεθούν στην πρώτη γραμμή, συστήνοντας ομάδες περιφρούρησης, στήνοντας σημεία πρώτων βοηθειών για τους τραυματίες, δημιουργώντας επιτροπές αντίστασης στις γειτονιές και τα συνδικάτα. Βρέθηκαν στην καρδιά του δημοκρατικού κινήματος της χώρας ενάντια στον «εξισλαμισμό» που είχε επιβάλει το καθεστώς του αλ-Μπασίρ καταδικάζοντάς τες σε σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας με περιορισμένα δικαιώματα. Γι’ αυτό και η συμμετοχή τους στην εξέγερση ήταν τόσο μαζική και δυναμική δίνοντας τον τόνο της διεκδίκησης της άρσης των δομικών ανισοτήτων στη χώρα.

Αλλά, όπως συμβαίνει σε πολλές ανάλογες εξεγέρσεις, μετά τις ευχαρίστησαν και τους είπαν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Στις διαπραγματεύσεις για τη συμφωνία που έδωσε τη μεταβατική κυβέρνηση σε πολιτικούς και στρατιωτικούς, μετείχε μόνο μια γυναίκα. Στην 11μελή χούντα που ανέλαβε τη μεταβατική διακυβέρνηση υπήρχαν μόνο δύο. Το ίδιο συνέβη με τους κυβερνήτες επαρχιών.

Από την άλλη, η μεταβατική κυβέρνηση πολιτικών – στρατιωτικών πήρε κάποια σημαντικά μέτρα στα θέματα της ισότητας: απαγόρευσε τον ακρωτηριασμό των γεννητικών οργάνων των γυναικών (86% τον έχει υποστεί), κατάργησε νόμο για τον ενδυματολογικό κώδικα (που απαγόρευε στις γυναίκες να φορούν παντελόνια) κι άλλους που τους απαγόρευαν να ταξιδεύουν μόνες τους ή να χορεύουν δημόσια και ανήγγειλε και το τέλος των παιδικών γάμων (34% των κοριτσιών παντρεύονταν πριν κλείσουν τα 18). Η εκπρόσωπος της κυβέρνησης Ναταλίνα Γιακούμπ βεβαίωνε τότε πως «η κυβέρνηση εργάζεται για την ειρήνη, τη δικαιοσύνη και την ελευθερία και αυτό σημαίνει να θέσουμε ως προτεραιότητα τις γυναίκες».

Αν υπήρξε μια περίοδος ελπίδας, αυτή εξανεμίστηκε στις 25 Οκτωβρίου του 2021, όταν με πραξικόπημα αποπέμφθηκαν οι πολιτικοί που μετείχαν στη μεταβατική κυβέρνηση και τα ηνία ανέλαβαν ο αρχηγός του στρατού στρατηγός Αλ Μπουρχάν και ο στρατηγός Νταγκάλο (ή Χεμέντι) αρχηγός των διαβόητων παραστρατιωτικών Δυνάμεων Ταχείας Υποστήριξης (RSF).

Οι προθέσεις των πραξικοπηματιών σχετικά με τις γυναίκες έγιναν σαφείς την ίδια την ημέρα του πραξικοπήματος, όταν στρατιωτικοί επιτέθηκαν στο Πανεπιστήμιο του Χαρτούμ, εισβάλλοντας στους κοιτώνες των φοιτητριών και ξυλοκοπώντας τες με όπλα και κλομπ, προκαλώντας αυτό που κάποιες περιέγραψαν ως «νύχτα του τρόμου». Εναν μήνα μετά, ομάδα νομάδων που φέρεται να είχαν σχέση με τους πραξικοπηματίες επιτέθηκε στο Τζεμπέλ Μουν, στο Δυτικό Νταρφούρ: χώρισαν τις γυναίκες και τα κορίτσια από τους άντρες, βίασαν κάπου 70 και έπειτα τις ανάγκασαν να περπατήσουν γυμνές στον οικισμό. Ενώ στις 19 Δεκεμβρίου 2021, στην επέτειο των τριών χρόνων από το ξέσπασμα της εξέγερσης, χιλιάδες πολίτες, όταν με πρωταγωνίστριες ξανά τις γυναίκες βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για το πραξικόπημα, ο στρατός κατηγορήθηκε –σύμφωνα με αναφορές που κατατέθηκαν στο γραφείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ- για τον ομαδικό βιασμό τουλάχιστον 13 γυναικών και κοριτσιών.

«Μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους στρατιωτικούς (με τη συνενοχή ομάδων ισλαμιστών του καθεστώτος του Αλ Μπασίρ) πλήθυναν οι επιθέσεις κατά των γυναικών», γράφει ένα ρεπορτάζ του Μαρκ Εσπανιόλ στην El País. Επιθέσεις και σεξουαλική βία που τώρα, με το ξέσπασμα της σύρραξης ανάμεσα στους δύο πολέμαρχους, εντείνονται απειλώντας να γίνουν μάστιγα.

Πηγή: efsyn.gr

Μια τρομακτική έρευνα από το πρακτορείο Reuters, αποκαλύπτει πάνω από 10.000 παράνομες αμβλώσεις στη Νιγηρία στο περιθώριο του πολέμου κατά της Μπόκο Χαράμ. Χιλιάδες γυναίκες βασανίστηκαν και από τους απαγωγείς και από τους... σωτήρες τους.

Τουλάχιστον από το 2013 οι ένοπλες δυνάμεις της Νιγηρίας πραγματοποιούν ένα μυστικό, συστηματικό και πλήρως παράνομο πρόγραμμα αμβλώσεων στα βορειοανατολικά της χώρας, με θύματα χιλιάδες γυναίκες.

Αυτό αποκαλύπτει τρομακτική έρευνα του πρακτορείου Reuters το οποίο σημειώνει ότι οι αρχές έχουν κάνει τουλάχιστον 10.000 αμβλώσεις σε γυναίκες και κορίτσια, πολλές από τις οποίες είχαν απαχθεί και βιαστεί από ισλαμιστές αντάρτες. Όσες αντιστάθηκαν έπεσαν θύματα ξυλοδαρμού, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις, όπως καταγγέλλουν μάρτυρες, οι αμβλώσεις έγιναν υπό την απειλή όπλου ή ενώ οι γυναίκες είχαν ναρκωθεί.

Το πρόγραμμα αμβλώσεων πραγματοποιείται στις βορειοανατολικές επαρχίες Γιόμπε, Μπόρνο και Ανταμάουα, όπου ο στρατός μάχεται εδώ και χρόνια με ισλαμιστικές ένοπλες ομάδες. Αντάρτες της Μπόκο Χαράμ είναι, εξάλλου, υπεύθυνοι για πολλά περιστατικά υποχρεωτικών γάμων και συστηματικών βιασμών κατά γυναικών και κοριτσιών που έχουν πιαστεί αιχμάλωτες. 

Όπως επισημαίνουν στο πρακτορείο οκτώ πηγές που έχουν γνώση της κατάστασης, το πρόγραμμα είναι παράνομο και αρκετές φορές κρατείται μυστικό ακόμη και από νοσηλευτικό προσωπικό. Σε ορισμένα νοσοκομεία οι γυναίκες που μεταφέρονται για αναγκαστικές αμβλώσεις παραμένουν σε ξεχωριστές πτέρυγες ή καταγράφονται σε διαφορετικές λίστες.

Πρακτικά, η έρευνα αποκαλύπτει ότι χιλιάδες γυναίκες βασανίστηκαν συστηματικά τόσο από τους απαγωγείς όσο και από τους... σωτήρες τους. 

Τις έδερναν και τις απειλούσαν

Οι αμβλώσεις έγιναν στην πλειοψηφία τους χωρίς τη συγκατάθεση των εγκύων, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις δεν ήξεραν καν τι τους συμβαίνει ιατρικά. Γυναίκες και κορίτσια σε εγκυμοσύνη, από μερικές εβδομάδες έως οκτώ μήνες, ενώ ορισμένες ήταν ακόμη και 12 ετών.

Η έρευνα του Reuters βασίζεται σε συνεντεύξεις με 33 γυναίκες και κορίτσια που λένε ότι τις εξανάγκασαν από τον νιγηριανό στρατό να κάνουν υποχρεωτικά άμβλωση. Μόνο μία δήλωσε ότι έδωσε τη συγκατάθεσή της.

Το πρακτορείο πήρε συνέντευξη από πέντε πολίτες που εργάζονται ως νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά και εννέα άτομα που εργάστηκαν ως προσωπικό ασφαλείας στο τρομακτικό πρόγραμμα. Ανάμεσά στους συνεντευξιαζόμενους είναι στρατιώτες και άλλοι κυβερνητικοί υπάλληλοι, όπως ένοπλοι φρουροί που συνόδευαν τις εγκύους στους χώρους των αμβλώσεων.

Παράλληλα, το Reuters έχει λάβει αντίγραφα στρατιωτικών εγγράφων και αρχείων από νοσοκομεία που περιγράφουν χιλιάδες αμβλώσεις. 

Η ύπαρξη του στρατιωτικού προγράμματος αμβλώσεων καταγράφεται για πρώτη φορά, ενώ τα θύματα εξαναγκάζονταν σε επεμβάσεις είτε μέσω ψεμάτων είτε μέσω απειλών για φυσική βία, ενώ κρατούνταν σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις για ημέρες ή και εβδομάδες.

Τρεις στρατιώτες και ένας φρουρός δηλώνουν ότι έλεγαν ψέματα στις γυναίκες ότι τα χάπια και οι ενέσεις που τους έδιναν προορίζονταν στο να βελτιώσουν την υγεία τους και να καταπολεμήσουν ασθένειες όπως η ελονοσία. Άλλες γυναίκες, όμως, παρέμεναν δεμένες ή ακινητοποιημένες, ενώ τους έδιναν υποχρεωτικά τα συγκεκριμένα φάρμακα.

Η μαρτυρία της Φατί

Νιγηριανοί στρατιώτες περικύκλωσαν το χωριό στη λίμνη Τσαντ, όπου αντάρτες της Μπόκο Χαράμ την κρατούσαν αιχμάλωτη μαζί με άλλες γυναίκες. Ακούστηκαν εκρήξεις και πυροβολισμοί και καθώς οι αντάρτες άρχισαν να υποχωρούν, εκείνη προσπάθησε να διαφύγει τρομαγμένη.

Όταν ξύπνησε βρισκόταν σε μια στρατιωτική βάση κοντά στο χωριό. «Αισθανόμουν πιο χαρούμενη από ποτέ», δηλώνει η Φατί, τώρα 20 ετών, περιγράφοντας τα όσα συνέβησαν πριν από επτά χρόνια.

Για περίπου έναν χρόνο οι αντάρτες την είχαν παντρέψει παρά τη θέλησή της, ενώ τη βίαζαν και την ξυλοκοπούσαν συστηματικά. 

Τώρα, ενώ ήταν έγκυος, είχε διασωθεί και αισθανόταν μεγάλη ευγνωμοσύνη προς τους στρατιώτες.
Μία εβδομάδα μετά, λέει η Φατί, ενώ βρισκόταν σε ένα δωμάτιο γεμάτο κατσαρίδες, μπήκαν στον χώρο ένστολοι και έδωσαν σε αυτή και σε άλλες πέντε κοπέλες μυστηριώδεις ενέσεις και χάπια.

Πέρασαν τέσσερις ώρες προτού η Φατί αρχίσει να αισθάνεται φρικτούς πόνους στο στομάχι της, ενώ έβγαζε μαύρο αίμα. Οι υπόλοιπες γυναίκες επίσης αιμορραγούσαν και υπέφεραν στο πάτωμα.

«Οι στρατιώτες ήθελαν να μας σκοτώσουν», σχολιάζει η Φατί και υπογραμμίζει ότι προσπάθησαν να βάλουν τέλος στις εγκυμοσύνες τους χωρίς καν να τις ρωτήσουν ούτε να τις ενημερώσουν.

Αφού πλύθηκαν, οι στρατιώτες τις απείλησαν ότι θα τις χτυπήσουν πολύ άσχημα εάν πουν πουθενά τι συνέβη σε εκείνες.

Ερωτήματα στην ηγεσία και στον ΟΗΕ 

Νιγηριανοί αξιωματούχοι, πάντως, επισημαίνουν ότι εάν υπήρχε τέτοια κακοποίηση και σε τέτοιο βαθμό, θα ήταν αδύνατο να αποκρυφτεί από τις πολλές διεθνείς οργανώσεις που βρίσκονται στη χώρα δίνοντας ανθρωπιστική βοήθεια, ανάμεσά τους και απεσταλμένοι του ΟΗΕ. 

«Όλοι έχουν ελεύθερη πρόσβαση στις ενέργειές μας. Δεν υπάρχει τίποτα κρυμμένο, τίποτα. Κανένας δε μας έχει κατηγορήσει για κάτι τέτοιο. Δεν το έχουμε κάνει και δεν θα το κάνουμε», υποστηρίζει ο στρατηγός Μούσα.

Από την πλευρά του ο Ματίας Σμάλε, επικεφαλής αξιωματούχος του ΟΗΕ στη Νιγηρία σημειώνει ότι «αυτή τη στιγμή δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε δημόσια τοποθέτηση για το συγκεκριμένο ευαίσθητο και σημαντικό θέμα».

Λεπτομέρειες για το πρόγραμμα του νιγηριανού στρατού παραμένουν θολές. Επειδή επικρατεί μεγάλη μυστικότητα, είναι αδύνατο να γνωρίζουμε ακριβώς πόσες αμβλώσεις έχουν πραγματοποιηθεί. Συνεντεύξεις και έγγραφα μιλούν για περισσότερες από 10.000 περιπτώσεις, με τους ασθενείς αρκετές φορές να έχουν ερωτηθεί εάν επιθυμούν άμβλωση, αλλά χωρίς να έχει ξεκαθαριστεί πόσες είχαν πραγματικά την επιλογή. 

Σε πρώτο πλάνο βρίσκεται η ομάδα του νιγηριανού στρατού «Έβδομη Μεραρχία», που ιδρύθηκε από τον πρώην πρόεδρο Γκούντλακ Τζόναθαν, με εκπρόσωπό του να υποστηρίζει ότι δεν είχε καμία γνώση ή καταγγελίες για τέτοιες πράξεις.

Η έρευνα του πρακτορείου, πάντως, καταγράφει ότι ορισμένες από τις πιο ισχυρές στρατιωτικές προσωπικότητες της χώρας επέβλεπαν τέτοιες επιχειρήσεις στα βορειοανατολικά.

Η τωρινή ηγεσία της χώρας, αλλά και οι Ένοπλες Δυνάμεις, δεν απάντησαν στο αίτημα του Reuters να θέσει συγκεκριμένα ερωτήματα.

Η κυβέρνηση της Πολωνίας οφείλει να σεβαστεί τα δικαιώματα των γυναικών θυμάτων και να κάνει δεκτό το δίκαιο αίτημά τους να προχωρήσουν σε αμβλώσεις.

Ο φόβος και ο πόνος συνεχίζεται για τις Ουκρανές γυναίκες που εγκαταλείπουν την πατρίδα τους. Η δικηγόρος για τα πολιτικά δικαιώματα, υπεύθυνη του Ουκρανικού Κέντρου Πολιτικών Ελευθεριών, Oleksandra Matviichuk, ανακοίνωσε στο Twitter ότι Ουκρανές γυναίκες πρόσφυγες που κατέφυγαν στην Πολωνία, αφού έπεσαν θύματα βιασμού από Ρώσους στρατιώτες, δεν μπορούν να κάνουν έκτρωση.

Οι αμβλώσεις είναι παράνομες στην Πολωνία σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις, συμπεριλαμβανομένων των εμβρυϊκών δυσμορφιών, ήδη από το 2021. Υπάρχουν εξαιρέσεις στο νομοθετικό πλαίσιο σε περιπτώσεις βιασμού, ωστόσο στην περίπτωση των Ουκρανών προσφύγων η Matviichuk τονίζει ότι επειδή δεν έχουν ασκηθεί ποινικές διώξεις από τα θύματα κατά των δραστών, καθώς δεν γνωρίζουν τα ονόματά τους, οι αμβλώσεις δεν προχωρούν. Η Διεθνής Αμνηστία έχει ξεκινήσει καμπάνια για το ζήτημα ώστε να πιέσει την πολωνική κυβέρνηση να επιταχύνει κάποιες διαδικασίες και να επιτρέψει στα θύματα να προχωρήσουν σε άμβλωση.

«Οι άνθρωποι που φεύγουν από τον πόλεμο δικαιούνται σεβασμό, κατανόηση και ενσυναίσθηση. Πρέπει να γίνονται σεβαστά τα δικαιώματά τους, που προβλέπονται από διεθνείς διατάξεις, μεταξύ των οποίων τα σεξουαλικά και αναπαραγωγικά δικαιώματα. Η κυβέρνηση της Πολωνίας οφείλει να σεβαστεί τα δικαιώματα των γυναικών θυμάτων και να κάνει δεκτό το δίκαιο αίτημά τους να προχωρήσουν σε αμβλώσεις» τονίζει με ανακοίνωσή της η διεθνής οργάνωση. 

Αναδημοσίευση από tvxs:
Εντός του 2019 ένα απίστευτο σκάνδαλο ξέσπασε με επίκεντρο το χώρο της K-pop, του δημοφιλούς μουσικού ρεύματος της Νότιας Κορέας. Γρήγορα αποκαλύφθηκε από πίσω, μια σκοτεινή ιστορία που εδώ και χρόνια εξελίσσεται στο Gangnam, το «Beverly Hills» της Σεούλ. Μια ιστορία που περιλαμβάνει βιασμούς ναρκωμένων γυναικών, βιασμούς ανηλίκων και βιντεοσκόπηση τους από υπερ - πλούσιους πελάτες που πλήρωναν για να βιάζουν. 

Ο Σέουνγκρι, τραγουδιστής στους Big Bang, ένα από τα πιο διάσημα boy bands στον κόσμο, ανακρίθηκε από την αστυνομία μετά τις κατηγορίες εναντίον του για εμπόριο γυναικών και υπεξαίρεση χρημάτων στο Burning Sun, ένα νυχτερινό κλαμπ στο οποίο ήταν συνιδιοκτήτης και το οποίο βρισκόταν στην αποκλειστική ζώνη Gangnam στη Σεούλ. 

Επίσης πολλοί από τους διάσημους φίλους του πιάστηκαν να ανταλλάσσουν σεξ βίντεο και να καυχιούνται ότι συμμετείχαν σε ομαδικούς βιασμούς γυναικών σε ένα τσατ ρουμ. Έτσι, ένας - ένας οι δημοφιλείς Κορεάτες που είχαν συνηθίσει να τους κυνηγούν τα κορίτσια βρέθηκαν να κρύβονται από τους δημοσιογράφους καθώς πήγαιναν στον ανακριτή κατηγορούμενοι για αδικήματα από χρήση ναρκωτικών μέχρι βιασμό. 

Από εκεί και μετά το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται και ένα σκάνδαλο με διαστάσεις Λερναίας Ύδρας ήρθε στην επιφάνεια.
Όλο ξεδιπλώθηκε γύρω από το Gangnam, όπου ζει, εργάζεται και διασκεδάζει η υψηλή κοινωνία της Νότιας Κορέας.

Σύμφωνα με το BBC, στις απίστευτες κατηγορίες για το τι συμβαίνει στο Gangnam περιλαμβάνονται πληρωμένοι βιασμοί γυναικών από ισχυρούς άντρες - αφού τις νάρκωσαν - και σεξουαλική εκμετάλλευση ανήλικων κοριτσιών για το κέρδος. Τόσο θαμώνες, όσο και τα ίδια τα θύματα καταγγέλλουν ότι τα παιδιά αυτά εξαναγκάζονταν να κάνουν σεξ με πελάτες που πλήρωναν γι’ αυτό και ότι η κακοποίηση των γυναικών στα κλαμπ του Gangnam είναι πολύ συχνή και πολύ βίαιη. 

Πλήρωναν για να βιάζουν 

Οι VIP πελάτες και οι ακόμη πιο πλούσιοι VVIP (Very Very Important Person) έδιναν δεκάδες χιλιάδες δολάρια για να σύρουν γυναίκες που διασκέδαζαν στα κλαμπ, ναρκωμένες, να τις μεταφέρουν σε κοντινά ξενοδοχεία και να τις βιάσουν. Συχνά μάλιστα κατέγραφαν τους βιασμούς με κάμερα. «Αυτοί οι άντρες είναι κυνηγοί και πληρώνουν για να μπουν στο παιχνίδι, οπότε χρειάζονται θήραμα. Είναι ανόητο να πιστεύει κανείς ότι δεν θα σκοτωθεί σε αυτό το μέρος», λέει ένας θαμώνας. 

Σε ένα από τα βίντεο που έφτασαν στο BBC, φέρεται να έχει καταγραφεί μια σεξουαλική επίθεση. Μια γυναίκα είναι γυμνή σε έναν κόκκινο καναπέ και τρεις άντρες την κοιτάζουν από πάνω. Ένας σηκώνει το χέρι της γυναίκας που πέφτει σα νεκρό και βάζει τα γέλια. Η γυναίκα δεν ανταποκρίνεται. Στη συνέχεια οι τρεις άντρες τη βιάζουν επανειλημμένα. Το βίντεο αυτό φέρεται να μοιράστηκε σε ένα τσατ ρουμ. Τώρα αποτελεί μέρος της αστυνομικής έρευνας για τις παράνομες δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα στα κλαμπ του Gangnam.

Ο σκοτεινός κόσμος του λαμπερού Gangnam

Το Gangnam συχνά αναφέρεται ως το Beverly Hills της Σεούλ. Φανταχτερό και μέσα στη μόδα, θεωρείται σύμβολο ευημερίας και στάτους. Το βράδυ μετατρέπεται στην «αρένα» των πλουσίων και εκείνων που θέλουν να δοκιμάσουν τον τρόπο ζωής των διασήμων. 

Στα κλαμπ η διακόσμηση είναι κραυγαλέα. Οι Djs σε αυτά τα μέρη είναι διασημότητες. Οι γυναίκες που σερβίρουν τα μπουκάλια σαμπάνιας των χιλιάδων δολαρίων πρέπει να είναι πάση θυσία όμορφές. Για να μπει κάποιος πρέπει να είναι στη λίστα. Τα ρούχα των θαμώνων είναι ακριβά, μεγάλων σχεδιαστών. 

Εντός, ξοδεύονται δεκάδες χιλιάδες δολάρια. Είναι εξωφρενικό. Ένας πλούσιος πελάτης λέει ότι έχει ξοδέψει μέχρι και 17.000 δολάρια σε ένα μόνο βράδυ. Ένα βίντεο που έγινε viral δείχνει έναν άντρα να χορεύει στην πίστα και να πετά χαρτονομίσματα στον αέρα, σαν κομφετί. 

«Φοβήθηκα πως θα πεθάνω»

Η Κιμ - δεν είναι το πραγματικό της όνομα - ήταν συχνή θαμώνας στα κλαμπ του Gangnam. Της άρεσε να χορεύει και ακολουθούσε τους αγαπημένους της Djs. Ένα βράδυ, τον περασμένο Δεκέμβρη την κάλεσαν σε ένα κλαμπ για ποτά. Στην παρέα ήταν ένας Ασιάτης επιχειρηματίας, ο οποίος έδειξε ενδιαφέρον γι’ αυτήν και άρχισε να την κερνάει ουίσκι. «Όταν ήπια εκείνο το ποτό, δεν τον ήξερα», λέει η Κιμ. «Είχε την πλάτη του γυρισμένη. Εγώ ήπια τρία ή τέσσερα ποτά και κάθε φορά που τελείωνα ένα ποτήρι μου έδινε να πιω νερό». 

Κάποια στιγμή, όπως ισχυρίζεται η Κιμ, μαύρισαν όλα. Αργότερα ξύπνησε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου με τον άντρα από πάνω της να την κοιτά. «Με ανάγκασε να ξαπλώσω, αλλά δεν ήθελα να το κάνω και άρχισα να προσπαθώ να σηκωθώ. Εκείνος έπιασε το λαιμό μου και με έσπρωχνε στο κρεβάτι, ξανά και ξανά. Νόμισα ότι θα μου σπάσει το λαιμό και θα πεθάνω. Ξεκίνησα να φωνάζω. Τότε ανέβηκε πάνω μου και μου έκλεισε το στόμα και με τα δυο χέρια. Άρχισε να μου λέει: ‘χαλάρωσε, χαλάρωσε’. Φοβήθηκα για τη ζωή μου. Δεν μπορούσα να αντισταθώ στη δύναμή του και πονούσα τόσο πολύ που νόμιζα ότι θα πεθάνω, οπότε απλώς εγκατέλειψα τις προσπάθειες και έμεινα εκεί σα νεκρό σώμα». 

Η Κιμ λέει ότι τη νάρκωσε στο κλαμπ και μετά τη βίασε. Εκείνη, μετά το συμβάν έκανε εμετό και ικέτευσε να την αφήσει να πάει σπίτι της. «Πήρα τα ρούχα και τα πράγματα μου για να φύγω και τότε εκείνος πήρε το τηλέφωνό του για να τραβήξει μια σέλφι με τους δυο μας. Εγώ του είπα: ‘τι κάνεις, όχι, όχι’, αλλά τότε άρπαξε το χέρι μου και δεν με άφηνε να φύγω. Σκέφτηκε ότι θα ήταν καλύτερο να τον αφήσω να τραβήξει τη φωτογραφία και να φύγω πριν πάθω κάποιο χειρότερο κακό. Έτσι τράβηξε τη φωτογραφία και μετά έφυγα». 

Η Κιμ πήγε στην αστυνομία την επόμενη ημέρα. Δεν βρέθηκαν ίχνη ναρκωτικών στο αίμα της, αλλά οι εισαγγελείς λένε ότι αυτό δεν είναι ασυνήθιστο. Το πιο συνηθισμένο φάρμακο που χρησιμοποιείται για τη νάρκωση θυμάτων βιασμών είναι το GHB, ή Gamma -Hydroxybutyrate, ένα ισχυρό ηρεμιστικό που δεν ανιχνεύεται στο σώμα μετά από λίγες ώρες. «Ευτυχώς ήμουν ξύπνια όταν συνέβη και μπορώ να περιγράψω πλήρως τα όσα αντιμετώπισα», λέει η Κιμ. 

Η Κιμ υποστηρίζει ότι βρήκε on line και άλλες γυναίκες οι οποίες πιστεύουν επίσης ότι τις νάρκωσαν και τις βίασαν ενώ διασκέδαζαν σε κλαμπ το Gangnam, αλλά δεν έχουν ξεκάθαρες μνήμες για τα όσα συνέβησαν. Ο επιχειρηματίας της δικής της υπόθεσης βρέθηκε και ανακρίθηκε αλλά υποστηρίζει ότι είναι αθώος. Σε δήλωσή του προς το BBC είπε ότι η Κιμ δεν λιποθύμησε. Επίσης υποστηρίζει ότι ούτε τη βίασε, ούτε της επιτέθηκε και ότι ένα βίντεο του CCTV δείχνει ότι εκείνη έφυγε μαζί του από το κλαμπ και περπάτησε μέχρι το ξενοδοχείο. Η έρευνα για την υπόθεση συνεχίζεται. 

«Κουλτούρα εκμετάλλευσης»

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, η αστυνομία ανέκρινε περίπου 4.000 ανθρώπους, μετά από καταγγελίες για ναρκωτικά, πορνεία, σεξουαλική επίθεση και παράνομη κινηματογράφηση. Όλες συνδέονται με το Gangnam και στους υπόπτους υπάρχουν πολλοί διάσημοι άντρες από την σκηνή της K-pop. Ο Σέουνγκρι των Big Bang αποτραβήχτηκε από τη show business, αρνούμενος ότι εξέδιδε γυναίκες αλλά λέγοντας ότι το σκάνδαλο «παρά πήρε μεγάλες διαστάσεις». 

Αντίστοιχα παραιτήθηκε και ο επικεφαλής μιας μεγάλης ψυχαγωγικής εταιρείας της Νότιας Κορέας, ο Γιανγκ Χίουν Σουκ, παραγωγός της YG Entertainment. Ήταν ο άνθρωπος πίσω από το viral χιτ Gangnam Style. Αρνήθηκε ότι διέπραξε κάποιο αδίκημα αλλά δήλωσε ότι δεν μπορεί πλέον να αντέξει τους «ταπεινωτικούς ισχυρισμούς για τη συμμετοχή του σε ένα σκάνδαλο με ναρκωτικά και παραιτήθηκε για να τους πολεμήσει». 

Το ξέσπασμα του σκανδάλου ενθάρρυνε αρκετούς ανθρώπους να μιλήσουν. Αυτοί περιέγραψαν μια κουλτούρα εκμετάλλευσης, όπου το εμπόριο γυναικών για τη σεξουαλική ικανοποίηση πλούσιων πελατών είχε γίνει σχεδόν ρουτίνα. Τα κλαμπ απασχολούσαν τους λεγόμενους «οικοδεσπότες» (MDs) που είχαν ως αρμοδιότητα την ικανοποίηση των επιθυμιών των πελατών. Είναι ένας σκοτεινός ρόλος. 

Μια γυναίκα MD εξηγεί ότι μεταξύ άλλων στις «αρμοδιότητές» τους είναι να δημιουργούν σχέσεις με όμορφα κορίτσια και στη συνέχεια να τα καλούν στα κλαμπ, προσφέροντας δωρεάν είσοδο και δωρεάν ποτά. Στη συνέχεια ενθαρρύνουν τις κοπέλες να πίνουν μαζί με τους πελάτες του κλαμπ και από αυτό βγάζουν περίπου 13% - 15% ανά ποτό. Ικανοποιώντας τους πελάτες, μερικοί βγάζουν περίπου 20.000 δολάρια το μήνα. Όπως λέει ένας MD, «για να εξασφαλίσουμε υψηλού επιπέδου πελάτες, πρέπει να είμαστε σε θέση να παρέχουμε ωραία κορίτσια». 

Ένας πρώην MD σε ένα από τα διάσημα κλαμπ του Gangnam δήλωσε ότι ένας VVIP ήταν γνωστός «για την τρελή του όρεξη για γυναίκες χωρίς τις αισθήσεις τους». «Με διέταξε να του φέρω δυο εντελώς μεθυσμένες ή αναίσθητες γυναίκες. Η εντολή του ήταν: ‘φέρτε μου ζόμπι’». Ο συγκεκριμένος MD ισχυρίζεται ότι είδε πολλές απόπειρες βιασμών. «Έβλεπα κάθε εβδομάδα αρκετές γυναίκες που δεν φαίνονταν μεθυσμένες αλλά ναρκωμένες. Μπορείτε να δείτε τη διαφορά ανάμεσα σε κάποιον που έχει πιει αλκοόλ και σε κάποιον που έχει πάρει κάτι άλλο». 

Ο Λι - δεν μιλά με το πραγματικό του όνομα - λέει ότι αυτές οι γυναίκες ήταν απλά πελάτισσες στο κλαμπ. Δηλαδή γυναίκες που πήγαν απλώς για να διασκεδάσουν βρέθηκαν ναρκωμένες και βιασμένες. Αφού προμηθεύονταν τις γυναίκες, οι πελάτες «τις πήγαιναν συνήθως στο ξενοδοχείο πάνω από το κλαμπ ή σε κάποιο άλλο κοντινό ξενοδοχείο ή μοτέλ».  

Ένας τακτικός πελάτης των κλαμπ του Gangnam λέει ότι μια φορά, ενώ βρισκόταν στην VIP αίθουσα ενός νυχτερινού κέντρου στη Σεούλ, ένας σερβιτόρος έφερε γυναίκες που δεν είχαν τις αισθήσεις τους. «Δεν ξέρω αν κάποιος τη νάρκωσε αλλά εγώ βρέθηκα με μια γυναίκα που ήταν σαφώς ναρκωμένη και χωρίς συνείδηση. Αναρωτήθηκα αν ήταν ψυχικά άρρωστη, αφού τις έτρεχαν τα σάλια και δεν έλεγχε το σώμα της. Ανησύχησα μήπως πεθάνει εκεί μέσα». 

Ο άντρας αυτός αρνείται ότι ενεπλάκη σε χρήση ναρκωτικών ή σεξουαλική επίθεση και υποστηρίζει ότι τα έβαλε με τον ΜD. «Του είπα ότι ήταν πολύ μεθυσμένη και εκείνος απάντησε: ‘Δεν είναι μεθυσμένη, δεν θα θυμάται τίποτε, οπότε μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε». «Οι σέξι και όμορφες γυναίκες είναι το θήραμα. Αυτοί οι άντρες είναι οι κυνηγοί και οι MDs είναι αυτοί που απελευθερώνουν τη λεία», καταλήγει. 

Ένας μυστικός… πάστορας 

Ο Χου Γουόν Γκι είναι ένας πάστορας που αγωνίζεται κατά της σεξουαλικής εκμετάλλευσης που λαμβάνει χώρα στο Gangnam. Από το 2015 ασχολείται με έφηβους που το έσκασαν από τα σπίτια τους, αφού 20 από αυτά τα παιδιά εξαφανίστηκαν. Προσπάθησε να τους βρει και τελικά ανακάλυψε ότι τα παιδιά αυτά τα εκμεταλλεύονταν ως ανήλικες πόρνες στα κλαμπ. 

Αποφάσισε τότε να δουλέψει ως οδηγός σε κάποια από τα κλαμπ ώστε να ανακαλύψει περισσότερα για το πως οι έφηβοι κατέληγαν εκεί. Εξηγεί λοιπόν, ότι υπήρχαν «ανιχνευτές» επιφορτισμένοι με το «καθήκον» να βρίσκουν παιδιά που το είχαν σκάσει και να τους υπόσχονται ότι θα τα βοηθήσουν να γίνουν σταρ ή ηθοποιοί αφού δούλευαν για δυο ή τρία χρόνια στα κλαμπ. Τους υπόσχονταν ακόμη και πλαστικές χειρουργικές επεμβάσεις. Ένα από τα νεότερα κορίτσια ήταν μόλις 13 ετών όταν βρέθηκε στον δήθεν λαμπερό κόσμο του Gangnam. Η ηλικία της συγκατάθεσης στη Νότια Κορέα είναι τα 18 έτη κι επομένως το σεξ με ανήλικες είναι εξ ορισμού βιασμός. 

Ο Γκι λέει ότι είδε αρκετές αναίσθητες γυναίκες που βιάστηκαν εκείνη την εποχή. Κατά την άποψή του, το σύστημα λειτουργούσε ως εξής. «Οι VIPs έλεγαν στους MDs θέλω να κοιμηθώ με αυτό το κορίτσι. Οι MDs έλεγαν στο κορίτσι ότι ο τάδε VIP είναι υπέρ - πλούσιος και το οδηγούσαν στην ειδική περιοχή όπου του έδιναν να πιει αλκοόλ εμπλουτισμένο με GHB. Ακολουθούσε η σεξουαλική επίθεση ή βιασμός». «Είδα γυναίκες να βιάζονται μέσα στα κλαμπ, έξω από τα κλαμπ, πίσω από αυτοκίνητα, να είναι ναρκωμένες, να τις χτυπούν κλπ. Έβλεπα κάτι τέτοιο τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα». 

Ο Χου προσπάθησε αλλά απέτυχε να απομακρύνει αρκετά κορίτσια από τα κλαμπ. Ένα από τα κορίτσια που βρέθηκε σε αυτά, σε ηλικία 16 ετών, λέει: «Όταν ήμασταν εκεί πίναμε, παίρναμε ναρκωτικά, χορεύαμε σαν ηλίθιες και δίναμε το κορμί μας». «Οι άντρες ήταν σαν ‘βασιλιάδες’ και το σεξ ήταν συχνά βίαιο. Μερικές φορές χρειαζόμασταν ιατρική περίθαλψη». 

Οι πελάτες συχνά την κινηματογραφούσαν, ενώ της ζητούσαν να κάνει σαν να τη βιάζουν. «Τα κορίτσια σαν εμάς τα εκμεταλλεύονταν για να φτιάξουν πορνό. Εγώ ενεργούσα σαν να μην ήξερα ότι με τραβάνε». Ο Χου εξηγεί ότι αυτά τα βίντεο χρησιμοποιούνταν για τον εκβιασμό των κοριτσιών έτσι ώστε να μη φύγουν από τα κλαμπ και να μην πάνε στην αστυνομία. 

Κάποιες από τις ανήλικες είπαν ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν ήταν μόνες τους με του άντρες στα μοτέλ. Οι VVIPs έφερναν και ναρκωμένες γυναίκες από τα κλαμπ τις οποίες βίαζαν μπροστά τους. Σύμφωνα με τον Χου, «μόνο κάποιος με πολύ δυνατό μυαλό θα μπορούσε να επιβιώσει από αυτά που έζησε στο Gangman. 

Αγώνας ενάντια στους πλούσιους και ισχυρούς 

Η κοινή γνώμη στη Νότια Κορέα είναι έξαλλη. Οι φωνές των θυμάτων έχουν αγνοηθεί για πάρα πολύ καιρό και τα όσα συνέβαιναν έγιναν γνωστό μόνο όταν ξέσπασε το σκάνδαλο του Burning Sun. Η αστυνομία ήξερε τι γινόταν και έκανε τα στραβά μάτια. Ο επικεφαλής του αστυνομικού τμήματος του Gangnam απομακρύνθηκε και έχει ξεκινήσει έρευνα για διαφθορά στην αστυνομία. 

Την ίδια ώρα τα θύματα που έχουν καταγραφεί είναι ελάχιστα σε σχέση με τον αριθμό που εκτιμάται ως πραγματικός. Στην υπόθεση αυτή υπάρχουν ζητήματα που δυσκολεύουν τις έρευνες. Ορισμένες γυναίκες φοβούνται να καταγγείλουν το βιασμό τους για να μην σταμπαριστούν από την πατριαρχική κοινωνία της Νότιας Κορέας. Άλλες καθώς ήταν ναρκωμένες με GHB δεν έχουν μνήμες από τη νύχτα που βιάστηκαν. 

Παράλληλα είναι πολύ δύσκολο να αποδειχτεί ότι ναρκώθηκαν με GHB αφού πρόκειται για να ναρκωτικό που αποβάλλεται πολύ γρήγορα από το σώμα και δεν μπορεί εύκολα να εντοπιστεί με ιατρική εξέταση. Οι γυναίκες αυτές φοβούνται ότι κανείς δεν θα τις πιστέψει. Είναι ο λόγος τους ενάντια στον λόγο των πλούσιων και των ισχυρών. 

Δικηγόροι και ακτιβιστές δείχνουν αποφασισμένοι να προχωρήσουν και να παλέψουν για τη δικαίωση των θυμάτων. Ορισμένες από τις γυναίκες θύματα όμως φοβούνται ότι μόλις καταλαγιάσει το σκάνδαλο η εκμετάλλευση τους θα συνεχιστεί. Κάποιες είναι πιο αποφασισμένες. Η Κιμ λέει, «θέλω πραγματικά να τους πιάσω, θέλω να αλλάξει ο νόμος, θέλω μια κοινωνία όπου αυτά τα ναρκωτικά δεν θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν, μια κοινωνία που δεν θα παράγει θύματα». 


πηγή: TVXS

Η φινλανδική κυβέρνηση εργάζεται για να τεθεί σε εφαρμογή νέος νόμος βάσει του οποίου θα αντιμετωπίζεται ως βιασμός κάθε σεξουαλική πράξη που δεν είναι συναινετική, ακόμη και στις περιπτώσεις εκείνες που δεν έχει ασκηθεί σωματική βία, γνωστοποίησε χθες το φινλανδικό υπουργείο Δικαιοσύνης.

Η Φινλανδία, μολονότι χαρακτηρίζεται μια χώρα όπου το επίπεδο της ισονομίας με ελάχιστα άλλα κράτη στον κόσμο μπορεί να συγκριθεί, δέχεται έντονες επικρίσεις για τον ορισμό του βιασμού από το νομικό και δικαστικό της σύστημα.

Με βάση την κείμενη νομοθεσία, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για βιασμό παρά μόνο εάν η σεξουαλική πράξη συνοδεύτηκε από την άσκηση σωματικής βίας, εάν το θύμα φοβόταν, ή εάν δεν ήταν σε θέση να αντιδράσει.

«Τον Ιανουάριο αποφάσισα ότι το υπουργείο Δικαιοσύνης θα πρέπει να αρχίσει μια εκ βάθρων μεταρρύθμιση της νομοθεσίας για τον βιασμό», σημείωσε ο υπουργός Δικαιοσύνης Άντι Χάκανεν, ο οποίος εκφράστηκε κατά τη διάρκεια κινητοποίησης που οργάνωσε η Διεθνής Αμνηστία.

«Η νομοθεσία θα γίνει πιο σαφής απ’ ό,τι είναι σήμερα, θα εκσυγχρονιστεί, εν μέρει με την ενίσχυση του κριτηρίου της συναίνεσης από νομική σκοπιά», διευκρίνισε. Έναν μήνα πριν από τις βουλευτικές εκλογές, ο υπουργός συμπλήρωσε πως αναμένει το σχέδιο νόμου να κατατεθεί προς συζήτηση και ψήφιση κατά τη διάρκεια της επόμενης κοινοβουλευτικής περιόδου.

Το 2017 δικαστήριο έκρινε έναν άνδρα ένοχο για σεξουαλική επίθεση – όχι για τον βιασμό – σε βάρος ενός κοριτσιού δέκα ετών, διότι το παιδί δεν πρόβαλε αντίρρηση και δεν μπόρεσε να αποδειχθεί η άσκηση βίας. Η απόφαση προκάλεσε κατακραυγή στη χώρα.

Ο 23χρονος άνδρας καταδικάστηκε να εκτίσει δύο χρόνια φυλάκιση, ποινή που επικυρώθηκε από εφετείο.

Σε έκθεσή της που δημοσιεύθηκε χθες η Διεθνής Αμνηστία κατήγγειλε ότι το φινλανδικό σύστημα δικαιοσύνης «αγνοεί, αρνείται και ανέχεται σιωπηρά τη σεξουαλική βία σε βάρος των γυναικών».

Η Φινλανδία έχει υπογράψει τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, η οποία χαρακτηρίζει τη βία σε βάρος των γυναικών παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και προβλέπει τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να προλαμβάνεται η βία, να προστατεύονται τα θύματα και να διώκονται οι δράστες.

Σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία, μόνο ορισμένα κράτη της Ευρώπης ορίζουν ως βιασμό κάθε μη συναινετική σεξουαλική πράξη.

Η Σουηδία είναι η χώρα που υιοθέτησε πιο πρόσφατα νέο νόμο για τη σεξουαλική συναίνεση: ως βιασμός ορίζεται κάθε σεξουαλική πράξη χωρίς ρητή συναίνεση. Τέθηκε σε ισχύ τον Ιούλιο του 2018.

ΑΠΕ

Σχεδόν 5.000 άνθρωποι συμμετείχαν στο Νέο Δελχί στην «Πορεία για την Αξιοπρέπεια», αφού διέσχισαν χιλιάδες χιλιόμετρα για να φτάσουν στην πρωτεύουσα, από κάθε γωνιά της Ινδίας και να καταγγείλουν τους βιασμούς που υπέστησαν οι ίδιοι ή μέλη της οικογένειάς τους και να ζητήσουν να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Μετά τον αποτροπιασμό που προκάλεσε διεθνώς ο ομαδικός βιασμός και η δολοφονία μιας φοιτήτριας, μέσα σε ένα λεωφορείο το 2012, οι πολιτικοί υποσχέθηκαν ότι θα γίνουν αλλαγές στον νόμο. Όμως σε πολλές περιπτώσεις, τα θύματα εξακολουθούν να διασύρονται και να κατηγορούνται. Μάλιστα, ο ένας από τους βιαστές της φοιτήτριας υποστήριξε ότι «τα κορίτσια ευθύνονται περισσότερο από τα αγόρια» γιατί «οι γυναίκες που βγαίνουν έξω αργά το βράδυ προσελκύουν τους άνδρες. Τόσο αυτός όσο και οι συνεργοί του έχουν καταδικαστεί σε θάνατο.

Ο Μαχίντερ Σινγκ, η αδελφή του οποίου βιάστηκε το 2017, περπατούσε επί 30 ημέρες μαζί με τους διαδηλωτές που κάλυψαν 10.000 χιλιόμετρα για να φτάσουν στο Νέο Δελχί. «Ήρθα για να στηρίξω αυτήν την προσπάθεια, να σταματήσει ο στιγματισμός των θυμάτων. Η αδελφή μου είναι αθώα, αλλά τιμωρήθηκε από την κοινωνία επειδή επιβίωσε από τον βιασμό», είπε εξοργισμένος ο νεαρός άνδρας. Η αστυνομία χρειάστηκε έναν χρόνο για να συλλάβει τον δράστη, ο οποίος κατόπιν απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Ο Σινγκ υποστηρίζει ότι οι αστυνομικοί δωροδοκήθηκαν και ότι μετά τη δίκη η οικογένειά του δέχεται απειλές.

Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν καταγγελθεί περίπου 1,4 εκατομμύριο εγκλήματα σε βάρος γυναικών στην Ινδία. Από τα 325.000 που αναφέρθηκαν το 2016, τα 36.500 αφορούσαν βιασμούς. Οι ειδικοί ωστόσο επισημαίνουν ότι τα επίσημα στοιχεία δεν αποτελούν παρά μόνο την κορυφή του παγόβουνου γιατί πάρα πολλά θύματα δεν μιλούν ποτέ για όσα τους συνέβησαν επειδή φοβούνται ότι το περιβάλλον τους θα τις απορρίψει.

«Οι επιζήσαντες φέρουν το στίγμα της ντροπής στην οικογένεια, την κοινότητα, τους συγγενείς τους. Οι δράστες χαίρουν σθεναρής υποστήριξης» είπε ο Άσιφ Σάιχ, ένας από τους οργανωτές της πορείας.

«Δεν πρέπει να σιωπούμε», τόνισε από την πλευρά της η Μπανουάρι Ντέβι, μια 60χρονη γυναίκα από ένα χωριουδάκι του Ρατζαστάν που εδώ και δεκαετίες δίνει αγώνα για τις γυναίκες που πέφτουν θύματα βιασμού. Η ίδια βιάστηκε από πέντε άνδρες ανώτερης κάστας όταν εμπόδισε έναν γάμο παιδιών στο χωριό της. Κατήγγειλε τον βιασμό, όμως οι δράστες παραμένουν ακόμη ελεύθεροι.

Πηγή: Γαλλικό Πρακτορείο, ΑΠΕ, ΕΡΤ