«Δυστυχώς αυτό που φοβόμασταν συνέβη σήμερα» και «Στο καλό Βάσο! Έγινε το αίμα σου μελάνι. Έγινες αυτό το ποίημα που στ' αλήθεια υπήρξες» έγραψαν στα social για τον Βάσο Γεώργα που πίστευε στη ρήση του Γκοντάρ ότι κάθε ταινία έχει τουλάχιστον έναν θεατή, αυτόν που την έφτιαξε.

Ο Βάσος Γεώργας, που γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στα Εξάρχεια, είχε αφηγηθεί τη ζωή του στη LiFO, το 2012.

«Δεν υπάρχουν πια οι χαρακτηριστικοί τύποι της γενιάς των Εξαρχείων. Εννοώ από τον Ιωάννου μέχρι τον Μίνω Βολανάκη. Από τον Κώστα Καραγιάννη μέχρι τον Λεωνίδα Χρηστάκη και τον Πάνο Κουτρουμπούση. Δεν υπάρχει κανένας πια. Δηλαδή, για κάποιον που έχει ζήσει πάρα πολλά χρόνια εδώ, νιώθει μοναξιά, απόλυτη μοναξιά» είχε πει στη LiFO.

Βάσος Γεώργας: Μια ζωή αφιερωμένη στον πολιτισμό

Ο Βάσος Γεώργας υπήρξε δημιουργός με πολυσχιδή πορεία στον χώρο του πολιτισμού. Γεννημένος και μεγαλωμένος στα Εξάρχεια, συνδέθηκε στενά με την περιοχή, την οποία θεωρούσε πάντα πνευματικό του σπίτι.

Εργάστηκε ως παραγωγός και σκηνοθέτης, συμμετέχοντας σε κινηματογραφικές και καλλιτεχνικές παραγωγές, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με την ποίηση και τη συγγραφή κειμένων. Ξεχώρισε για την εναλλακτική του ματιά, διοργανώνοντας εκδηλώσεις μικρής κλίμακας με έντονο προσωπικό αποτύπωμα.

Η παρουσία του στον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών χαρακτηρίστηκε από αφοσίωση, συνέπεια και αυθεντικότητα. Το έργο του «Το Σινεμά Γυμνό» (2010) αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα της καλλιτεχνικής του προσέγγισης, ενώ το όνομά του συνδέεται και με εκδοτικές πρωτοβουλίες. Δημιουργός πολιτιστικού site, βιβλιοπωλείων και δικών του εκδόσεων άφησε το στίγμα του στον πολιτισμό.

Ο Βάσος Γεώργας αφήνει πίσω του ένα πλούσιο πολιτιστικό αποτύπωμα, έχοντας συμβάλει στην καλλιτεχνική ζωή της Αθήνας και διατηρώντας πάντα ζωντανό τον διάλογο γύρω από τον κινηματογράφο, τη λογοτεχνία και την καλλιτεχνική δημιουργία.

Ο θρυλικός Αμερικανός ηθοποιός και σκηνοθέτης Ρόμπερτ Ρέντφορντ πέθανε την Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2025, σε ηλικία 89 ετών, στο σπίτι του στην πολιτεία Γιούτα.

Γεννημένος στις 18 Αυγούστου 1936 στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια. Ήταν μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του κινηματογράφου, με μια καριέρα που εκτείνονταν από τον κινηματογράφο μέχρι τη σκηνοθεσία και τον ακτιβισμό. Κέρδισε δύο βραβεία Όσκαρ: το πρώτο το 1980 για τη σκηνοθεσία της ταινίας Συνηθισμένοι Άνθρωποι (Ordinary People), και το δεύτερο το 2002 για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Με τα χαρακτηριστικά του ξανθά μαλλιά και την ακαταμάχητη γοητεία του, κατάφερε να καθιερωθεί ως το απόλυτο σύμβολο του ωραίου και του στιλάτου Αμερικανού ηθοποιού για περισσότερα από 25 χρόνια.

Robert Redford AP Photo Christian Alminana

Ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ γεννήθηκε σε μια οικογένεια με βρετανικές και ιρλανδικές ρίζες, με τον πατέρα του να εργάζεται ως λογιστής και τη μητέρα του να είναι νοικοκυρά. Η παιδική του ηλικία ήταν γεμάτη αναταραχές, καθώς συχνά είχε προβλήματα συμπεριφοράς και καταναλωνόταν σε μικροκλοπές και αλκοόλ. Ωστόσο, κατάφερε να κερδίσει μια υποτροφία για το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο μέσω των ικανοτήτων του στον αθλητισμό, κυρίως στο μπέιζμπολ.

Ήταν, ένας από τους τελευταίους θρύλους του αμερικανικού σινεμά με ταινίες όπως “Τα Καλύτερά μας Χρόνια”, “Το Κεντρί“, “Οι μέρες του Κόνδορα”, “Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου”. Είχε κερδίσει μάλιστα Οσκαρ ως σκηνοθέτης για την ταινία «Συνηθισμένοι Ανθρωποι» και ένα δεύτερο για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά με τη Λόλα βαν Γουάγκενεν.

Ο πρώτος ρόλος και το θέατρο

Ο πρώτος του ρόλος ήταν στην παράσταση Tall Story το 1958, η οποία παίχτηκε στο θέατρο Μπρόντγουεϊ. Ακολούθησαν μικροί ρόλοι στις τηλεοπτικές σειρές The Naked City και Route 66. Το πρωταγωνιστικό ντεμπούτο του σε τηλεοπτική σειρά έγινε το 1960 στο Maverick. Ακολούθησαν και άλλες σειρές και θεατρικές παραστάσεις.. Η σπουδαιότερη παράσταση, στην οποία συμμετείχε ήταν το “Ξυπόλυτοι στο πάρκο”, με συμπρωταγωνίστρια την Ελίζαμπεθ Άσλι. Η παράσταση παίχθηκε στο Θέατρο Μπρόντγουεϊ το 1963 και, το 1967, κυκλοφόρησε και ως κινηματογραφική ταινία. Μέσα στο ίδιο έτος, έπαιξε στην τηλεοπτική σειρά Alcoa Premiere, για την εμφάνισή του στην οποία, κέρδισε το βραβείο Έμμυ β’ ανδρικού ρόλου.

Η κινηματογραφική του πορεία

Η πρώτη φορά που συμμετείχε σε κινηματογραφική ταινία ήταν το 1962, στο ανεξάρτητο War Hunt (Ο πόλεμος μας έκανε σκληρούς), το οποίο γυρίστηκε μέσα σε δύο εβδομάδες. Το 1965, έπαιξε στο Situation Hopeless… But Not Serious, το οποίο ήταν η πρώτη του επίσημη ταινία. Την ίδια χρονιά, συμπρωταγωνίστησε με τους Νάταλι Γουντ και Κρίστοφερ Πλάμερ, στο Inside Daisy Clover, του Ρόμπερτ Μάλιγκαν, το οποίο προτάθηκε, τελικά, για δύο βραβεία Όσκαρ, ενώ ο ίδιος ο Ρέντφορντ κέρδισε την πρώτη του Χρυσή Σφαίρα, αφού ανακηρύχθηκε ο πιο πολλά υποσχόμενος ηθοποιός.

Το 1966, του δόθηκε ο ρόλος του σερίφη στο The Chase, του Άρθουρ Πεν, όμως, ο ίδιος επέλεξε αυτόν του κατάδικου. Ο σερίφης ενσαρκώθηκε από τον Μάρλον Μπράντο. Επίσης, συνεργάσθηκε και πάλι με τη Νάταλι Γουντ, αυτή τη φορά, για το This Property Is Condemned, του Σίντεϊ Πόλακ, το οποίο είχε βασιστεί στο ομότιτλο έργο του Τένεσι Ουίλιαμς. Το 1967, πρωταγωνίστησε μαζί με την Τζέιν Φόντα στην κινηματογραφική εκδοχή του Ξυπόλυτοι στο Πάρκο. To 1968, υπέγραψε συμφωνία για το γύρισμα μιας ταινίας γουέστερν με την Paramount. Ωστόσο, αθέτησε την υπόσχεσή του, με αποτέλεσμα η υπόθεση να οδηγηθεί στα δικαστήρια και ο Ρέντφορντ να μείνει για αρκετό χρονικό διάστημα χωρίς δουλειά. Το 1969, πρωταγωνίστησε στο γουέστερν Οι δύο ληστές του Τζορτζ Ρόι Χιλ, μαζί με τον Πωλ Νιούμαν.

Στη συνέχεια, πρωταγωνίστησε σε ταινίες που είχαν μέτρια απήχηση, όπως, το Downhill racer, του Μάικλ Ρίτσι (1969). Παρ’ όλα αυτά κέρδισε βραβεία BAFTA καλύτερου ηθοποιού για το Downhill racer και το Tell them Willie Boy is here.

Συνεργάσθηκε ξανά με τον Σίντεϊ Πόλακ το 1972 για το γουέστερν Jeremiah Johnson και το 1973 για τη δραματική ιστορία αγάπης The Way We Were, μαζί με τη Μπάρμπρα Στράιζαντ. Στην ταινία αυτή, η οποία συγκαταλέγεται στις κορυφαίες του είδους της, έπαιξε έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους του, αυτόν του Χάμπελ. Ακόμη, το τραγούδι της Στράιζαντ The Way We Were κέρδισε βραβείο Όσκαρ.

Σκηνή από το «Ξυπόλυτοι στο Πάρκο» με την Τζέιν Φόντα:

Μεταξύ των δύο ταινιών του Πόλακ, μεσολάβησε το The Candidate του Μάικλ Ρίτσι (1972). Στην επόμενη συνεργασία του με τους Τζορτζ Ρόι Χιλ και Πωλ Νιούμαν, ο Ρέντφορντ κατάφερε να είναι υποψήφιος για το βραβείο α’ ανδρικού ρόλου για την ταινία Το Κεντρί. Το 1974, ακολούθησε μια νέα επιτυχία, Ο μεγάλος Γκάτσμπυ, η οποία βασίσθηκε στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.

Το 1975, συνεργάσθηκε και πάλι με τον Πόλακ για το πολιτικό θρίλερ Οι τρεις μέρες του κόνδορα, ενώ το 1976, στην ταινία All the President’s Men, η οποία και βραβεύθηκε με τέσσερα Όσκαρ, πήρε το ρόλο του δημοσιογράφου Μπομπ Γούντγουορντ, ο οποίος πάσχιζε να διαλευκάνει το σκάνδαλο Γουότεργκεϊτ. Ακολούθησαν δύο ακόμη ταινίες, με τον Πόλακ παραγωγό και την Τζέιν Φόντα συμπρωταγωνίστρια, οι οποίες ήταν: το A Bridge Too Far, του 1977 και το The Electric Horsemen, του 1979.

Η απονομή του Όσκαρ σκηνοθεσίας το 1981 για την ταινία «Συνηθισμένοι άνθρωποι»:

Robert Redford AP Photo

Η πρώτη σκηνοθεσία και τα Όσκαρ

Το 1980, ο Ρέντφορντ σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία (Ordinary People), στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Ντόναλντ Σάδερλαντ. Η ταινία αυτή κέρδισε τέσσερα Όσκαρ και ο Ρέντφορντ αυτό του καλύτερου σκηνοθέτη. Οι κριτικοί ανέφεραν πως, ο Ρέντφορντ κατάφερε να βγάλει μια πολύ δυνατή δραματική ερμηνεία τόσο από τη Μάιρη Τάιλερ Μουρ, όσο και από τον Σάδερλαντ και τον Τίμοθυ Χάτον, ο οποίος κέρδισε βραβείο β’ ανδρικού ρόλου. Η δεκαετία του 1970 έκλεισε με το Brubaker, του 1980.

Τη δεκαετία του 1980 συμμετείχε σε ελάχιστες ταινίες: το The Natural, του 1984, στην οποία υποδύθηκε τον πρωταθλητή του μπέιζμπολ και το Out of Africa του 1985, το οποίο βραβεύθηκε με επτά Όσκαρ και ήταν καρπός μιας νέας συνεργασίας του και του Σίντεϊ Πόλακ. Το 1988, σκηνοθέτησε την ταινία The Milagro Beanfield War.

Το 1992, συμπρωταγωνίστησε με τον Σίντεϊ Πουατιέ στην κωμωδία Sneakers και σκηνοθέτησε τη δραματική ταινία A River Runs Through It, με πρωταγωνιστή τον Μπραντ Πιτ. Ο Ρέντφορντ διεκδίκησε το βραβείο της Χρυσής Σφαίρας για τη δουλειά του στην ταινία αυτή. To 1993, συμπρωταγωνίστησε με τους Γούντι Χάρελσον και Ντέμι Μουρ, στην ταινία Ανήθικη πρόταση, του Έιντριαν Λάιν. Ωστόσο, ο ρόλος του χαμηλής ηθικής εκατομμυριούχου τον έφερε αντιμέτωπο για πρώτη και μοναδική -μέχρι σήμερα- φορά, με την υποψηφιότητα για το βραβείο του Χρυσού Βατόμουρου.

Robert Redford nvision/AP Chris Pizzello

Το 1994, σκηνοθέτησε το Quiz Show και έθεσε, έτσι, υποψηφιότητα για δύο βραβεία Όσκαρ: αυτού του καλύτερου σκηνοθέτη και αυτού της καλύτερης τανίας. Το 1996, έπαιξε, μαζί με τη Μισέλ Φάιφερ, στο Up Close & Personal. Το 1998, πρωταγωνίστησε και σκηνοθέτησε το The Horse Whisperer, όπου συμμετείχε και η πολύ νεαρής ηλικίας -τότε- Σκάρλετ Γιοχάνσσον. Η ταινία αυτή πήγε σχετικά καλά εμπορικά, ενώ οι κριτικές που απέσπασε ήταν -ως επί το πλείστον- θετικές.

Ο Ρέντφορντ προτάθηκε για τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερου σκηνοθέτη. Το 2000, σκηνοθέτησε το The Legend of Bagger Vance, με πρωταγωνιστές τους Γουίλ Σμιθ, Ματ Ντέιμον και Σαρλίζ Θερόν.

Το 2001, συμπρωταγωνίστησε με τον Μπραντ Πιτ στο Spy Game, του Τόνυ Σκοτ. Το 2002, βραβεύθηκε με Όσκαρ για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο. Ακολούθησε το θρίλερ μυστηρίου The Clearing, του 2004 με συμπρωταγωνιστές τους Γουίλεμ Νταφόε και Έλεν Μίρεν. Το 2005, έπαιξε με τους Τζένιφερ Λόπεζ και Μόργκαν Φρίμαν στην ταινία An Unfinished Life. Το 2007, σκηνοθέτησε το Lions for Lambs, συμπρωταγωνιστώντας με τη Μέριλ Στριπ και τον Τομ Κρουζ. To 2011, ο Ρέντφορντ σκηνοθέτησε το The Conspirator.

Σκηνή από την ταινία «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου»:

To 2012, γύρισε, σε συνεργασία με το γιο του, το Watershed ένα ντοκιμαντέρ, με θέμα την αλόγιστη εκμετάλλευση και τη σταδιακή πτώση της στάθμης του νερού του ποταμού Κολοράντο, ο οποίος αποτελεί την κύρια πηγή νερού για τις δυτικές πολιτείες της Αμερικής. Το 2012 παρουσίασε την ταινία The Company You Keep, στην οποία συμπρωταγωνιστεί με τη Τζούλι Κρίστι και τη Σούζαν Σαράντον, ενώ ήταν και σκηνοθέτης. Το 2013 πρωταγωνίστησε στην ταινία Όλα Χάθηκαν του Τζέι Σι Τσάντορ, που προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών και απέσπασε θερμά χειροκροτήματα από το κοινό.

Την εισβολή Ισραηλινών στρατιωτών στο σπίτι του βραβευμένου με Όσκαρ Παλαιστίνιου σκηνοθέτη της ταινίας «No Other Land» Μπασέλ Άντρα, καταγγέλλει με ανάρτησή του, ο Αλέξης Τσίπρας.

Σημειώνεται ότι ο πρώην πρωθυπουργός είχε βραβεύσει τον σκηνοθέτη και με το βραβείο Ειρήνης των Πρεσπών.

Επίσης, ο Αλέξης Τσίπρας καταγγέλλει «όλεθρο που βιώνει ο παλαιστινιακός λαός», ενώ δεν κρύβει τη ντροπή που νιώθει, όπως επισημαίνει, τόσο για τη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και για εκείνη της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Ολόκληρη η ανάρτηση του Αλέξη Τσίπρα έχει ως εξής:

«Ο ισραηλινός στρατός κατέλαβε χθες το σπίτι του παλαιστίνιου, βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη Μπασέλ Άντρα, στον οποίο τον περασμένο Ιούνιο στην Αθήνα απονείμαμε το Βραβείο Ειρήνης των Πρεσπών, για το ντοκιμαντέρ “No Other Land”, μαζί με τον ισραηλινό σκηνοθέτη, Γιουβάλ Αμπραχάμ.

Είχε προηγηθεί, σύμφωνα με δημοσιεύματα, ο ξυλοδαρμός του αδελφού και του ξαδέλφου του, από ομάδες Ισραηλινών εποίκων που επιτέθηκαν στο χωριό του, Αλ Τουβάνι, στη νότια κατεχόμενη Δυτική Όχθη. Μέχρι στιγμής, ο Μπασέλ Άντρα αγνοείται.

Ο Μπασέλ ήρθε τον Ιούνη στην Αθήνα με την οικογένειά του. Στην αγκαλιά της γυναίκας του ήταν διαρκώς το νεογέννητο παιδί τους. Η βίαιη επίθεση εναντίον τους είναι μια από τις χιλιάδες που βιώνει καθημερινά ο παλαιστινιακός λαός, ο οποίος σφαγιάζεται και λιμοκτονεί με επιλογή της κυβέρνησης Νετανιάχου και υπό την ανοχή της διεθνούς κοινότητας. Ως ευρωπαίους πολίτες, μας ντροπιάζει η στάση της ΕΕ, που αρνείται να επιβάλει κυρώσεις στο Ισραήλ, αποδεικνύοντας την αποτυχία της ως διεθνής δύναμη, αλλά και την υποκρισία της, όταν ισχυρίζεται ότι δήθεν βασίζεται σε ανθρωπιστικές αρχές και αξίες.

Ως Έλληνες, μας ντροπιάζει διπλά η στάση του κ. Μητσοτάκη, που μιλάει για “τη σωστή πλευρά της ιστορίας”, αλλά μπλοκάρει τις κυρώσεις κατά της ισραηλινής κυβέρνησης και αγνοεί επιδεικτικά τον όλεθρο που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι, προσβάλλοντας τον λαό μας, τις αρχές, την ιστορία και τους αγώνες του».

Με έντονο ενδιαφέρον και υψηλές προσδοκίες υποδέχθηκε το Φεστιβάλ Βενετίας 2025 την άφιξη του Γιώργου Λάνθιμου και της Έμα Στόουν (Emma Stone), με αφορμή την παρουσίαση της νέας τους ταινίας «Bugonia», που συμμετέχει στο Διαγωνιστικό Τμήμα και διεκδικεί τον Χρυσό Λέοντα.

Το μήνυμα που θέλησε να περάσει

Ο καταξιωμένος Έλληνας σκηνοθέτης και η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός, που έχουν καθιερώσει μια στενή δημιουργική συνεργασία τα τελευταία χρόνια, εμφανίστηκαν στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας πλαισιωμένοι από τους συμπρωταγωνιστές Τζέσε Πλέμονς και Έινταν Ντέλμπις. Ο Λάνθιμος τράβηξε επιπλέον τα φλας, φορώντας καρφίτσα με τα χρώματα της Παλαιστίνης, σε μια κίνηση με προφανές πολιτικό συμβολισμό.

Η Στόουν μίλησε με ενθουσιασμό για την εμπειρία της από τα γυρίσματα του «Bugonia», χαρακτηρίζοντας τη συνεργασία με τον Λάνθιμο «βαθιά δημιουργική και ελευθερωτική». Όπως είπε χαρακτηριστικά: «Λατρεύω να δουλεύω με τον Γιώργο. Οι ιστορίες που τον ελκύουν, οι κόσμοι που χτίζει, οι χαρακτήρες που μου επιτρέπει να ενσαρκώσω… όλα είναι ξεχωριστά».

Αναφερόμενη στην ταινία, την περιέγραψε ως «συναρπαστική, συγκινητική, αστεία και γεμάτη ζωή», υπογραμμίζοντας τη διαχρονική και κοινωνικά επίκαιρη θεματολογία της.

Από την πλευρά του, ο Γιώργος Λάνθιμος επισήμανε πως παρά τη δυστοπική αισθητική της, η ταινία είναι ρεαλιστική: «Δεν είναι και τόσο φανταστικό το δυστοπικό στοιχείο. Σε μεγάλο βαθμό αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Αυτό που παρουσιάζει συμβαίνει ήδη σήμερα, με την τεχνολογία, την τεχνητή νοημοσύνη, την κλιματική κρίση και τους πολέμους. Η ανθρωπότητα βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις».

Το νόημα της ταινίας

Το «Bugonia», ριμέικ της νοτιοκορεατικής cult ταινίας «Save the Green Planet», πραγματεύεται την απαγωγή μιας ισχυρής διευθύντριας φαρμακευτικής εταιρείας από δύο συνωμοσιολόγους, οι οποίοι είναι πεπεισμένοι πως πρόκειται για εξωγήινη που απειλεί την ανθρωπότητα. Η ιστορία εξερευνά τη λεπτή γραμμή μεταξύ λογικής και παράνοιας, σχολιάζοντας τον καπιταλισμό, την κοινωνική αποξένωση και την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.

Το σενάριο υπογράφει ο Γουίλ Τρέισι (γνωστός από το «Succession»), ενώ εκτός από τη Στόουν και τον Πλέμονς, συμμετέχουν οι Αλίσια Σίλβερστοουν και ο Έλληνας κωμικός Σταύρος Χαλκιάς.

Υπενθυμίζεται ότι ο Έλληνας σκηνοθέτης είχε αιτηθεί να πραγματοποιήσει γυρίσματα για την ταινία στην Ακρόπολη – ένα αίτημα που απορρίφθηκε ομόφωνα από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ), προκαλώντας δημόσια συζήτηση για τα όρια πρόσβασης του κινηματογράφου στα πολιτιστικά μνημεία.

Η τελευταία φορά που οι δύο καλλιτέχνες συμμετείχαν μαζί στο διαγωνιστικό της Βενετίας ήταν με το «Poor Things» που απέσπασε τον Χρυσό Λέοντα, τέσσερα Όσκαρ και δύο Χρυσές Σφαίρες. Το «Bugonia» θεωρείται ήδη φαβορί για διάκριση, επιβεβαιώνοντας τον Λάνθιμο ως μια από τις σημαντικότερες φωνές του σύγχρονου σινεμά.

Καθώς η Μόστρα αποτελεί την παραδοσιακή αφετηρία της οσκαρικής σεζόν, η πορεία της ταινίας ενδέχεται να επαναλάβει το γνωστό μονοπάτι επιτυχιών, εδραιώνοντας ακόμη περισσότερο τον Γιώργο Λάνθιμο στο παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα.

Η Ελένη Καρπέτα γεννήθηκε το 1937 στην Χιλιαδού Φθιώτιδας. Απόφοιτη της σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Το 1971 ίδρυσε με τον ηθοποιό Θανάση Παπαγεωργίου το θέατρο Στοά, στου Ζωγράφου, όπου ανέβασε αρκετά έργα έως το 1974 οπότε και αποχώρησε.

Έπαιξε και σκηνοθέτησε πολλές παραστάσεις του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και από το 1974 έως το 1986 δίδασκε εκεί την υποκριτική τέχνη. Ζούσε μόνιμα στην Θεσσαλονίκη. Είχε παντρευτεί τον Νίκο Ξανθόπουλο με τον οποίο απέκτησε έναν γιο.

Ελένη Καρπέτα

«Πέθανε η Ελένη Καρπέτα. Η πρώτη μου δασκάλα στην σχολή του ΚΘΒΕ» έγραψε ο Ευδόκιμος Τσολακίδης

Τη θλιβερή είδηση του θανάτου της έκανε γνωστή ο συνάδελφος της, Ευδόκιμος Τσολακίδης μέσα από τα social media.

Πιο συγκεκριμένα, αναρτώντας μια εικόνα της αείμνηστης πια καλλιτέχνιδας ο ηθοποιός και σκηνοθέτης έγραψε χαρακτηριστικά στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram τα εξής: «Πέθανε η Ελένη Καρπέτα. Η πρώτη μου δασκάλα στην σχολή του ΚΘΒΕ. Τη θυμάμαι με πολλή αγάπη και νοσταλγία αλλά θα ήθελα να τονίσω κάτι που δεν ξέρω γιατί αλλά δεν το γράφουν ούτε το λένε στα αφιερώματα για το συγκεκριμένο θέατρο ή τέλος πάντων το περνάνε στα ψιλά γράμματα: Η Ελένη Καρπετα λοιπόν ίδρυσε το θέατρο Στοά. Αντίο δασκάλα μου».

Ο Λάμπρος Παπαδημητράκης, σκηνοθέτης και ένας από τους εκφωνητές του ραδιοφωνικού Σταθμού της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, έφυγε σήμερα το πρωί της Παρασκευής από τη ζωή, σε ηλικία 77 ετών.

Ο Λάμπρος Παπαδημητράκης ήταν το κατάλληλο πρόσωπο που θα μπορούσε να αναλάβει τον σταθμό αφού ήξερε ορθοφωνία και σκηνοθεσία και επιλέχθηκε από τη Συντονιστική της εξέγερσης για να αναλάβει τον Σταθμό μαζί με τον Δημήτρη Παπαχρήστο και τη Μαρία Δαμανάκη.

Είχε έντονη αντιδικτατορική δράση ως πρόεδρος του Συλλόγου Χίων φοιτητών την περίοδο της δικτατορίας και τα επόμενα χρόνια της ζωής του έδινε το δυναμικό παρόν στους αγώνες της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών.

Συνολικά γύρισε 80 ταινίες, μεταξύ αυτών και το εμβληματικό φιλμ «Κύπρος, Η Άλλη Πραγματικότητα» με συνεργάτιδά του στην σκηνοθεσία την Κύπρια σκηνοθέτιδα Θέκλα Κίττου. Μάλιστα η ταινία απέσπασε 2 μεγάλα Βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1976. Στην Κύπρο η ταινία ήταν απαγορευμένη για 7 χρόνια. Προβλήθηκε με μεγάλη επιτυχία σε όλη την Ελλάδα ξεπερνώντας τους 500.000 θεατές.

Το νέο site (mariabakopulu.gr) της συγγραφέως και σκηνοθέτιδος Μαρίας Μπακοπούλου βρίσκεται σε λειτουργία. Σε αυτό οι αναγνώστες/-τριες μπορούν να βρουν συγκεντρωμένη και ταξινομημένη όλη τη δουλειά της: βιβλία (ποιητικές συλλογές, μονόπρακτα), θεατρικές παραστάσεις (σκηνοθεσία, διδασκαλία, ερμηνείες, μουσική), κριτικές για το έργο της, δημοσιεύματα, φωτογραφίες, βιογραφικά στοιχεία.

Υπεύθυνη για τη δημιουργία και τη λειτουργία του site είναι η ArtsPR, η εταιρεία επικοινωνίας που εξειδικεύεται στην κατασκευή ιστοσελίδων για συγγραφείς και εκδοτικούς οίκους.

Βιογραφικό
Η Μαρία Μπακοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε μουσική με τον Μάριο Βάρβογλη και τον Αντίοxo Ευαγγελάτο στο Ελληνικό Ωδείο, από όπου αποφοίτησε. Επίσης σπούδασε στη Σχολή Μουσικού Θεάτρου (Μενέλαου Θεοφανίδη) και τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Δημήτρη Κωνσταντινίδη. Παρακολούθησε τη θεατρική πράξη στην Αμερική (Υale Rep.Theater, Longwarph, Broadway), στο Λονδίνο και στη Γερμανία (Gelsenkirchen). Eργάστηκε στο Ελεύθερο Θέατρο και στο ραδιόφωνο ως σκηνοθέτης, ηθοποιός, μεταφράστρια και μουσικός.
Με πολυδιάστατη παρουσία στον χώρο του πολιτισμού, έχει σκηνοθετήσει θεατρικές παραστάσεις, έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές («Ποιήματα 69», «Προσόμοια», «Χωρίς επίφαση», «28 Ποιητές» (Ανθολογία), «Αιφνίδιος Λόγος») και το θεατρικό έργο «Αυλαία, Οκτώ Μονόπρακτα», έχει μεταφράσει σημαντικά κείμενα και έχει αρθρογραφήσει, μελετώντας σε βάθος ποικίλες πτυχές του λόγου και της τέχνης.

Σε ηλικία 87 ετών πέθανε ο κινηματογραφικός και θεατρικός σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας, Δημήτρης Κολλάτος. Είχε γεννηθεί στην Αθήνα, στις 9 Ιουνίου του 1937.  Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή με ανάρτηση του ο Σπύρος Μπιμπίλας. 

Μεταξύ άλλων, ο Δημήτρης Κολλάτος έγραψε 13 βιβλία, κινηματογράφησε 15 ταινίες, απέσπασε διακρίσεις στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ανέβασε προκλητικές παραστάσεις στο θέατρο και μίλησε ανοιχτά για τον αυτισμό, από τον οποίο έπασχε ο γιος του. 

Ειδικότερα, ο Δ. Κολλάτος ίδρυσε το 1959-1960 το «Πειραματικό Θέατρο Τσέπης» ανεβάζοντας έργα όπως η «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκο, το «Τέλος του παιχνιδιού» του Σάμιουελ Μπέκετ και το «Δωμάτιο» του Χάρολντ Πίντερ. Σκηνοθέτησε επίσης την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη, με τη Μαριέτα Ριάλδη στον ρόλο της Ιφιγένειας.

Στις 7 Οκτωβρίου 1961 στο Παρίσι ανέβασε την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη, στο Centre culturel Πρωταγωνιστές ήταν οι: Arlette Baumann, Roger Jandly, Nicolas Ruffieux,M.-F. Bonte, F. Guiman. Το γαλλικό περιοδικό "L'Express" χαρακτήρισε την παράσταση «μία άνοιξη στο γαλλικό θέατρο». Η Αρλέτ Μπωμάν έγινε σύζυγός του, από την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Αλέξανδρο και τον Άλκη, και η οποία πρωταγωνίστησε στις ταινίες του.

Το 1962 γύρισε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους «Αθήνα Χι Ψι Ξι», που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.  Ακολούθησε η μεσαίου μήκους ταινία του «Ελιές» το 1964, που κι αυτή βραβεύτηκε.

Το 1966 η μεγάλου μήκους ταινία του «Θάνατος του Αλέξανδρου» στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αγνοήθηκε από τα επίσημα βραβεία, πήρε όμως τρία βραβεία Κριτικών (καλύτερης ταινίας, καλύτερου σεναρίου, καλύτερης μουσικής) και γνώρισε όχι μόνο καλλιτεχνική αλλά και εισπρακτική επιτυχία, αφού όταν κατάφερε επιτέλους να προβληθεί στους αθηναϊκούς κινηματογράφους έκοψε σε μία εβδομάδα, 29.900 εισιτήρια.

Ο Μάνος Χατζηδάκις είχε πει: «Η σημαντικοτέρα ταινία που προεβλήθη εις το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αληθινά πανίσχυρη παρουσία που με άφησε άναυδον με το θάρρος και την δύναμιν της συλλήψεώς της, ήταν η ταινία του Δημήτρη Κολλάτου "Ο Θάνατος του Αλέξανδρου". Αυτή είναι η αληθινά μεγάλη ταινία του φεστιβάλ. Ο Δημήτρης Κολλάτος είναι ο πρώτος Δραματουργός του ελληνικού κινηματογράφου».

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Γαλλία, όπου ανέβασε 20 θεατρικές παραγωγές, δημιουργώντας το «Θέατρο της Τέχνης» (Théatre de l'Art) στο ίδιο κτίριο του Châtelet Σατλέ, στο Παρίσι. Εκεί παρουσίασε, μεταξύ άλλων, το έργο Philippe Pétain  και το θεατρικό έργο του "Γυναίκα του Σωκράτη", ένα μονόλογο με πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του Αρλέτ Μπωμάν που ανέβασε στο θέατρο Τέχνης. Η πρεμιέρα έγινε στις 22 Δεκεμβρίου 1973. Επιλέχτηκε ως καλύτερη παράσταση της χρονιάς, και παρουσιάστηκε στο θέατρο των εθνών στις Βρυξέλλες και επαναλήφθηκε τον Ιανουάριο του 1975 και το Σεπτέμβριο του 1976. Γύρισε επίσης την ταινία "Συμπόσιο" (1972), με θέμα τον έρωτα και την ομοφυλοφιλία. Το 1974 ανέβασε το θεατρικό του έργο "Καλησπέρα κύριε Τσέχοφ " με συμπρωταγωνίστριες την Αρλέτ Μπωμάν και την Φανί Αρντάν.

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1975, άρχισε να ανεβάζει μια σειρά παραστάσεων που από πολλούς θεωρήθηκαν πως έχουν ως στόχο την πρόκληση (όπως τα «Σόδομα και Γόμορρα» με γυμνό που εκείνη την εποχή έκανε σάλο) ή έστω τον πολιτικοκοινωνικό ακτιβισμό και όχι την τέχνη, όπως οι «Οι εφοπλιστές», «Άγιος Πρεβέζης» που έγινε και ταινία (1982), «Οι Γιατροί». Κέρδισε ωστόσο τις συμπάθειες με τη μαχητική του στάση όσον αφορά τα δικαιώματα των αυτιστικών παιδιών, ορμώμενος από την προσωπική του εμπειρία με τον γιο του Άλκη, και τη δημιουργία ειδικού χώρου στην Αίγινα για τα αυτιστικά παιδιά.

Στην αυτοβιογραφική ταινία «Ζωή με τον Άλκη» (1988), το ρόλο του αυτιστικού νεαρού έπαιξε ο άλλος του γιος, Αλέξανδρος Κολλάτος, που βραβεύτηκε με ειδική Μνεία για την ερμηνεία του στο ρόλο του αυτιστικού αδελφού του. Ο Αλέξανδρος έκτοτε έγινε ηθοποιός και σκηνοθέτης. Άλλη μια ταινία, «Κόκκινα τριαντάφυλλα σου έκοψα» (1993), μιλά όχι μόνο για την εμπειρία ενός γονιού με αυτιστικό παιδί αλλά και για την αυτοκτονία της συζύγου του Αρλέτ Μπωμάν. Στην ταινία του «Αλέξανδρος και Αϊσέ» (1998), πάλι με πρωταγωνιστή τον γιό του Αλέξανδρο, προσεγγίζει το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας μέσα από μια ερωτική ιστορία. Ενώ η «Διαθήκη του ιερέα Ζαν Μεσλιέ» (2009), επιστρέφει πάλι στο θέμα της θρησκείας και το ρόλο της εκκλησίας.

Στη Γαλλία το 1977 γύρισε τη μεσαίου μήκους "Η Γαλλία του Ζισκάρ", μια κριτική ματιά στη Γαλλία της δεκαετίας του '70.

Στην τηλεόραση είχε για ένα χρόνο δική του εκπομπή με τίτλο: «Ο Κολλάτος χωρίς λογοκρισία». Το 1989 και ξανά το 2013 έθεσε υποψηφιότητα ως ευρωβουλευτής. Το 2011 δημιούργησε την Ένωση Πολιτών Πόρτα-Πόρτα, μια νέα μορφή πολιτικής παρέμβασης που οργανώνει διάφορα "χάπενινγκ" διαμαρτυρίας κατά της πολιτικής ηγεσίας, της παρέμβασης ξένων δυνάμεων στη χώρα κτλ. Το 2014 γύρισε την ταινία "Διόνυσος", με θέμα την Ελλάδα της κρίσης που συμμετείχε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Πέθανε σε ηλικία 78 ετών, ο εμβληματικός και βραβευμένος σκηνοθέτης Ντέιβιντ Λιντς.

Η οικογένεια του Ντέιβιντ Λιντς ανακοίνωσε τον θάνατό του σε μια ανάρτηση στο Facebook, γράφοντας: «Υπάρχει ένα μεγάλο κενό στον κόσμο τώρα που δεν είναι πια μαζί μας. Αλλά, όπως θα έλεγε και ο ίδιος, έχε το νου σου στο ντόνατ και όχι στην τρύπα». Στο μήνυμά της η οικογένεια του Ντέιβιντ Λιντς ζητά από τον κόσμο να σεβαστεί την ιδιωτικότητά τους.

Τον περασμένο Αύγουστο, ο Ντέιβιντ Λιντς αποκάλυψε ότι διαγνώστηκε με εμφύσημα, επειδή κάπνιζε από πολύ μικρή ηλικία. «Το κάπνισμα ήταν κάτι που αγαπούσα πολύ, αλλά στο τέλος με χτύπησε. Ήταν μέρος της καλλιτεχνικής ζωής για μένα» είχε δηλώσει χαρακτηριστικά.

Ποιος ήταν ο Ντέιβιντ Λιντς

Ο Ντέιβιντ Λιντς γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1946, στην πόλη Μιζούλα της πολιτείας Μοντάνα, και μεγάλωσε με τη φιλοδοξία να γίνει ζωγράφος. Γράφτηκε στην Σχολή Καλών Τεχνών της Βοστώνης, την οποία γρήγορα εγκατέλειψε, επειδή δεν πληρούσε τις αισθητικές του αντιλήψεις.  

Περιπλανήθηκε για λίγο στην Ευρώπη και αφού δεν κατόρθωσε να συμπεριληφθεί στους μαθητές του διακεκριμένου εξπρεσιονιστή ζωγράφου Όσκαρ Κοκόσκα, επέστρεψε στις ΗΠΑ και γράφτηκε στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φιλαδέλφειας. Στην σχολή του δημιούργησε το πρώτο του φιλμ, ένα ταινιάκι κινουμένων σχεδίων 60 δευτερολέπτων με τίτλο «Six Men Getting Sick», για τις ανάγκες ενός πειραματικού εικαστικού διαγωνισμού. 

Μετά από χρόνια που πέρασε ως ζωγράφος και δημιουργός μικρού μήκους ταινιών κινουμένων σχεδίων, ο Λιντς έκανε το ντεμπούτο του στις ταινίες μεγάλου μήκους με το «Eraserhead» το 1977. Το ασυμβίβαστο ύφος του κέρδισε γρήγορα την προσοχή του Χόλιγουντ και του διεθνούς κινηματογραφικού κατεστημένου.

Η επόμενη ταινία του, η διασκευή του μυθιστορήματος επιστημονικής φαντασίας Dune του Frank Herbert, δεν είχε την ίδια επιτυχία. Η παραγωγή, που έγινε με προϋπολογισμό 40 εκατομμυρίων δολαρίων κατά τη διάρκεια επίπονων τριετών γυρισμάτων, ήταν μια κολοσσιαία εισπρακτική αποτυχία. Ωστόσο, ο Ντέιβιντ Λιντς επέστρεψε με δύο ταινίες που καθόρισαν το ώριμο στυλ του - το «Blue Velvet», ένα τταξίδι στο ψυχοσεξουαλικό υπογάστριο μιας μικρής αμερικανικής πόλης, και το «Wild at Heart» που τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών.

Το 1990, έφερε την επανάσταση στην αμερικανική τηλεόραση με το Twin Peaks, μια σειρά που δημιούργησε μαζί με τον σεναριογράφο Μαρκ Φροστ, με την εβδομαδιαία σειρά του ABC να διερευνά θέματα ταμπού καταστώντας το ανεξήγητο σταθερό στοιχείο της σύγχρονης αφηγηματικής τηλεόρασης. 

Παρόλο που ξεκίνησε ως ζωγράφος και έγινε διάσημος ως σκηνοθέτης, έτρεφε πάντα ιδιαίτερο σεβασμό για τη μουσική. «Η μουσική μπορεί να πει διανοητικά πράγματα, αλλά μπορεί επίσης να μιλήσει στην καρδιά με έναν τρόπο χωρίς λόγια που είναι τόσο ισχυρός. Η μουσική είναι μαγεία», είχε δηλώσει.

Αργότερα στην καριέρα του, σε ταινίες όπως το «Lost Highway», το «Mulholland Drive» -που του χάρισε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας στις Κάννες το 2001- και το «Inland Empire», ο Ντέιβιντ Λιντς δούλεψε πάνω σε πλοκές που έδιναν έμφαση σε διπλές προσωπικότητες, ανεξήγητες μεταμορφώσεις και συγκλονιστικές πράξεις

Ο ίδιος ήταν σταθερά επιφυλακτικός στο να ταξινομήσει το νόημα του έργου του για τους θεατές του. Στη συλλογή συνεντεύξεων στο βιβλίο «Lynch On Lynch» ασχολήθηκε με τον αινιγματικό πυρήνα της δουλειάς του με τον συγγραφέα Κρις Ρόντλεϊ:

«Λοιπόν», είπε ο Λιντς, «φανταστείτε ότι όντως βρήκατε ένα βιβλίο με γρίφους και μπορούσατε να αρχίσετε να τους ξετυλίγετε, αλλά ήταν πολύ περίπλοκοι. Τα μυστήρια θα γίνονταν φανερά και θα σε ενθουσίαζαν. Όλοι βρίσκουμε αυτό το βιβλίο με τους γρίφους και είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει. Και μπορείτε να τα καταλάβετε. Το πρόβλημα είναι ότι τα καταλαβαίνεις μέσα σου, και ακόμα κι αν το έλεγες σε κάποιον, δεν θα σε πίστευε ή δεν θα το καταλάβαινε με τον ίδιο τρόπο που το καταλαβαίνεις εσύ».

Η μοναδική καριέρα του Ντέιβιντ Λιντς αναγνωρίστηκε με ειδικό βραβείο -το οποίο μοιράστηκε με τη -συχνά- πρωταγωνίστριά του Λόρα Ντερν στα Independent Spirit Awards του 2007 και με Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας το 2006.

Με πληροφορίες από Guardian, Variety

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 74 ετών ο ευρέως αγαπητός σκηνοθέτης Μανούσος Μανουσάκης, ένας από τους πιο ποιοτικούς δημιουργούς της ελληνικής τηλεόρασης αλλά και του κινηματογράφου, ο οποίος για το 2024 είχε αναλάβει τη σκηνοθεσία της αστυνομικής σειράς «το Δίχτυ», που προβάλεται από την ΕΡΤ.

Έβαλε την υπογραφή του σε μερικές από τις πιο πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές όπως το «Κόκκινο Ποτάμι», το «Τμήμα Ηθών», ο «Ταύρος με Τοξότη», οι «Δρόμοι της Πόλης», και οι «Ψίθυροι Καρδιάς», μεταξύ άλλων.

Ο Μανούσος Μανουσάκης γεννήθηκε το 1950 στην Αθήνα και σπούδασε σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηματογράφου του Λονδίνου, ενώ με την επιστροφή του στην Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του 1970 ξεκίνησε την επαγγελματική του πορεία στον κινηματογράφο.

Η πρώτη του ταινία, Βαρθολομαίος (1973), τον καθιέρωσε ως έναν τολμηρό δημιουργό, στην οποία είχε τριπλό ρόλο ως σεναριογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός, και η οποία απέσπασε ειδική μνεία στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σαν Ρέμο το 1973, ενώ στην Ελλάδα απαγορεύτηκε από τη χούντα.

Ακολούθησαν ταινίες όπως Άρχοντες (1978) και Η σκιάχτρα (1985), ενώ συμμετείχε ως ηθοποιός σε ταινίες όπως το Σουβλίστε τους! με τον Δημήτρη Πουλικάκο(1981).

Παρότι το όνομά του συνδέθηκε κυρίως με την τηλεόραση, ο Μανουσάκης διατήρησε δυναμική παρουσία στον κινηματογράφο, σκηνοθετώντας και παραγωγές όπως το Παραλάβατε διορισμόν (1996), τον Κόκκινο δράκο (1998) και το ιστορικό δράμα Ουζερί Τσιτσάνης (2015).

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ο Μανουσάκης ξεκίνησε τη δραστηριότητά του στην τηλεόραση, με τις σειρές Καλλικαντζαροδουλειές (1985-1986), Μικρογραφίες (1986-1987) και Τα καλύτερά τους χρόνια (1989), αλλά έλαβε μεγαλύτερη αναγνώριση στη δεκαετία του ’90 όταν ανέλαβε τη σκηνοθεσία και την παραγωγή δραματικών σειρών για την ιδιωτική τηλεόραση, όπως το Άγγιγμα ψυχής, Μη μου λες αντίο και Η αγάπη ήρθε από μακριά, που θεωρούνται από τις κορυφαίες στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης.

Με θεματολογία που πραγματευόταν απαγορευμένους έρωτες και κοινωνικά ζητήματα οι σειρές του κατάφεραν να αγγίξουν το κοινό και να καταγράψουν υψηλά νούμερα τηλεθέασης, συνδυάζοντας την καλλιτεχνική ευαισθησία με την εμπορική επιτυχία.