«Μόλις ψηφιστεί αυτή η τροπολογία για τα τετραγωνικά μέτρα που θα ορίζει η τροπολογία, τα οποία θα προκύπτουν από όλα όσα ισχύουν για το συγκεκριμένο μνημείο, στο συγκεκριμένο σημείο που θα ρυθμίζεται από την τροπολογία δεν θα επιτρέπεται τίποτα ούτε διαμαρτυρία, ούτε γκράφιτι, ούτε πανό, ούτε διαδήλωση είτε είναι από μια αριστερή οργάνωση είτε είναι από μια κεντροδεξιά οργάνωση», δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Π. Μαρινάκης στο Mega αποκαλύπτοντας πλήρως την πραγματική επιδίωξη της κυβέρνησης με την νέα τρομοκρατική κατασταλτική της προωτοβουλία, να δημιουργήσει “υγειονομική ζώνη” γύρω από το Σύνταγμα, περιστέλλοντας βασικά δημοκρατικά και συνταγματικά δικαιώματα και ελευθερίες του ελληνικού λαού.

Για την τροπολογία που θα έρθει, όπως είπε, την Τρίτη στη Βουλή για το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και η οποία θα υποστηριχθεί πιθανότατα από τον ίδιον τον πρωθυπουργό, σημείωσε ότι «Η τροπολογία αυτή δεν είναι εκδικητική, δεν είναι διχαστική και θεωρώ, ότι θα έπρεπε να μην είναι και απαραίτητη. Δηλαδή, θα έπρεπε ένας άγραφος νόμος να προστατεύει το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Γιατί; Τι συμβολίζει αυτό το ιερό μνημείο; Συμβολίζει τον αγώνα όλων όσοι έδωσαν τη ζωή τους, ούτε είναι Νεοδημοκράτες, ούτε είναι στο ΠΑΣΟΚ, ούτε είναι στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι άνθρωποι οι οποίοι θυσιάστηκαν πολλά χρόνια πριν για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι. Θεωρώ ότι το μεγαλύτερο λάθος που μπορούμε να κάνουμε όλοι μας, είτε είμαστε στην κυβέρνηση είτε είμαστε στην αντιπολίτευση είτε είμαστε δημοσιογράφοι είτε οτιδήποτε, είναι να βάζουμε στο ζύγι δύο ιερές έννοιες».

«Είναι ό,τι πιο ιερό υπάρχει, η θυσία για την πατρίδα και βέβαια είναι ιερό το δικαίωμα ενός πατέρα, μίας μάνας, ενός συγγενή, ενός φίλου, να θρηνήσει το παιδί του, τον φίλο του, τον άνθρωπό του. Άρα, είναι λάθος να λέμε «ή το ένα ή το άλλο». Οι πολίτες που μας βλέπουν δεν θέλουν να χωριστούν σε βόρειους- νότιους, ολυμπιακούς- παναθηναϊκούς ή σε άσπρο-μαύρο. Η κοινωνία δεν είναι εκεί και δεν πρέπει και εμείς να συμβάλλουμε σε αυτή τη διαδικασία. Η τροπολογία τι θα λέει; Ότι στο μνημείο αυτό, όπως συμβαίνει σε πολλά, σε όλα τα πολιτισμένα κράτη, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στις ΗΠΑ, στο μνημείο αυτό και σε ένα συγκεκριμένο χώρο γύρω από το μνημείο δεν θα επιτρέπεται καμία διαμαρτυρία, διαδήλωση, πανό, γκράφιτι, οτιδήποτε. Η προστασία του μνημείου αυτού, δηλαδή η επιβολή της τάξης θα είναι από την ελληνική αστυνομία. Όχι από τον στρατό. Δεν θα κατέβει ο στρατός στο Σύνταγμα και η ανάδειξη, η συντήρηση του μνημείου θα είναι αρμοδιότητα του υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Αυτά θα εκτεθούν όλα αναλυτικά από την τροπολογία» εξήγησε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Ό,τι δικαιολογίες και να σκαρφιστούν στην κυβέρνηση, η ουσία είναι ότι θέλουν να ξεμπερδεύουν με την λαική διαμαρτυρία και αντίσταση στα σχεδιά τους και την πολιτική τους, και να πάρουν ρεβάνς από την ήττα τους απέναντι στον απεργό πείνας και χαροκαμένο πατέρα Πάνο Ρούτσι που κονιορτοποίησε την αρχικά άτεγκτη στάση της κυβέρνησης απέναντι στο δίκαιο αίτημά του.

Αλλα είναι βαθιά γελασμένοι εάν νομίζουν ότι με τέτοιες διατάξεις θα περιορίσουν την λαϊκή οργή και τις μαζικές κινητοποιήσεις λαού και νεολαίας!

Με αφορμή την προαναγγελία του πρωθυπουργού σχετικά με το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, η Μαρία Καρυστιάνου, πρόεδρος του Συλλόγου Συγγενών των Θυμάτων των Τεμπών, σχολιάζει με λόγο τη στάση της κυβέρνησης απέναντι στην απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι, πατέρα του 22χρονος Ντενίς.

«Ο Πρωθυπουργός, θυμωμένος και φανερά αγχωμένος από την πρόσφατη δικαίωση με πρώτη αποδοχή του αιτήματος για εκταφές, επιδόθηκε σε μια ευθεία, απάνθρωπη επίθεση εναντίον του ήρωα απεργού πείνας και πατέρα θύματος των Τεμπών, δηλαδή εναντίον του συνόλου της κοινωνίας που τον στήριξε. Ο πανικός και η ανάγκη για “damage control” έριξαν τις μάσκες της ψευδοευαισθησίας», σημειώνει χαρακτηριστικά.

Ολόκληρη η ανάρτηση της Μαρίας Καρυστιανού:

«Με τη σημερινή πρωινή δήλωση του Πρωθυπουργού για το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και το προκαταβολικό πνίξιμο κάθε μελλοντικού αγωνιστή – Πάνου Ρούτσι, ακόμη και η πιο μικρή ελπίδα για δημοκρατία στη χώρα μας έσβησε.

Ο Πρωθυπουργός, θυμωμένος και φανερά αγχωμένος από την πρόσφατη δικαίωση με πρώτη αποδοχή του αιτήματος για εκταφές, επιδόθηκε σε μια ευθεία, απάνθρωπη επίθεση εναντίον του ήρωα απεργού πείνας και πατέρα θύματος των Τεμπών, δηλαδή εναντίον του συνόλου της κοινωνίας που τον στήριξε. Ο πανικός και η ανάγκη για “damage control” έριξαν τις μάσκες της ψευδοευαισθησίας.

“Μπορεί ένα ιστορικό μνημείο όπως του Αγνώστου Στρατιώτη να γίνεται πεδίο εκδηλώσεων άσχετων με την αποστολή του;” αναρωτήθηκε ο Πρωθυπουργός, με προφανή σκοπό να αποκλείσει κάθε μελλοντικό αγώνα αποκάλυψης της όποιας αλήθειας του χαλάει τα σχέδια του.

Άραγε, γνωρίζει ο Πρωθυπουργός τι ακριβώς συμβολίζει το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη;

Σίγουρα όχι τους καλοβολεμένους επίορκους ανώτατους αξιωματούχους. Συμβολίζει την αυτοθυσία των πολιτών, τη γενναιότητα τους, την υπέρτατη αγάπη προς την πατρίδα και το δίκαιο.

Δηλαδή συμβολίζει όλες εκείνες τις αξίες που ο κ. Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του έχουν καταπατήσει.

Μίλησε για «τσαντίρι» και «εκδηλώσεις», υποβιβάζοντας την ιερή πράξη διαμαρτυρίας ενός χαροκαμένου πατέρα, που παλεύει ενάντια στην οργανωμένη συγκάλυψη, αγνοώντας πως μπροστά σε αυτό το Μνημείο – σύμβολο αυτοθυσίας και ανιδιοτέλειας – βρισκόταν ένας πολίτης που διεκδικούσε το αυτονόητο: να μάθει την αλήθεια για τον θάνατο του παιδιού του από ένα έγκλημα που η ίδια η κυβέρνηση προκάλεσε και προσπάθησε να συγκαλύψει.

Πίσω από το μνημείο όμως βρίσκεται το κτίριο της Βουλής, ένα μέγαρο όπου τα τελευταία χρόνια ξεπλένονται τεράστια σκάνδαλα, καταπατώνται κανονισμοί και νόμοι, διοργανώνονται εξεταστικές της ντροπής και προανακριτικές «μαϊμού», προκειμένου οι υπόλογοι βουλευτές/υπουργοί να μην ερευνηθούν, να μην τιμωρηθούν και να βγουν αλώβητοι ακόμα και από κακουργήματα.

Το μεγάλο έγκλημα κατά του λαού συντελείται ΠΙΣΩ από το μνημείο!

Μπροστά από το μνημείο, η κοινωνία είδε μια γενναία πράξη αυτοθυσίας (την απεργία πείνας), μια κραυγή ενάντια στην αδικία και την παρανομία, και μια πράξη έμπρακτης απόλυτης αγάπης του γονέα προς το παιδί του.

Πώς μπορεί αυτή η υπέρτατη αγάπη να αφήσει ασυγκίνητο έναν Πρωθυπουργό;

Πώς μπορεί κάποιος να παρομοιάσει αυτή την ύστατη πράξη, που στοχεύει στο Δίκαιο και την Αλήθεια, με «τσαντίρια» και «άστοχες εκδηλώσεις», αν δεν έχει χάσει κάθε ίχνος ενσυναίσθησης και σεβασμού στη δημοκρατία;

Η προσπάθεια φίμωσης της διαμαρτυρίας είναι βαθιά αντιδημοκρατική και απάνθρωπη και είναι προφανές ότι γίνεται με δόλιο στόχο: να πνίγει από πριν κάθε φωνή που θα διαμαρτυρηθεί για την αλήθεια και θα συγκεντρώσει την αγάπη και τη στήριξη όλου του κόσμου.

Αυτό φοβούνται, αυτό και πνίγουν.

Δεν θα τους αφήσουμε.

Καμία φωνή αλήθειας και δικαιοσύνης δεν θα πνιγεί στο βωμό της κυβερνητικής αναλγησίας».

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου οι υπερήρωες ξεπάστρεψαν κατ’ επανάληψη τους ναζί και εξουδετέρωσαν τον ηγέτη τους. Μετά τον πόλεμο, ωστόσο, η αντιναζιστική θεματολογία άρχισε να ατονεί.
Το 1966, ένας αλλόκοτος χαρακτήρας επανέφερε τα πολεμικά κόμικς στο προσκήνιο. Και λίγα χρόνια αργότερα, περιμένοντας τους ελευθερωτές Σοβιετικούς, εκτέλεσε τον Αδόλφο Χίτλερ, ανενδοίαστα, με μια σφαίρα στο κεφάλι.

Κλασικά ηθικά διλήμματα που εγείρουν συχνά κινηματογραφικοί και λογοτεχνικοί χαρακτήρες και πρωταγωνιστές των κόμικς είναι ο τρόπος και η αυστηρότητα στην επιβολή δικαιοσύνης, τα όρια στη χειροδικία, η έννοια της τιμωρίας ως εκδικητικότητας, η αυτοδικία, η ποινή του θανάτου. Ιδιαίτερα στα κόμικς που απευθύνονταν κατά το μακρινό παρελθόν στο ευρύ κοινό και σε αναγνώστες νεαρών ηλικιών, υπήρχαν άγραφοι κανόνες -μετά το 1954 θεσπίστηκαν και γραπτοί- που παρότρυναν ή ακόμα και υποχρέωναν τους δημιουργούς να μην παρουσιάζουν θανάτους, δολοφονίες και εκτελέσεις και τους απέτρεπαν από τις σκηνές βίας.

Στα υπερηρωικά κόμικς των πρώτων δεκαετιών μετά το 1940, οι ατσαλάκωτοι και αυτόκλητοι εκπρόσωποι της τάξης και της νομιμότητας δεν σκότωναν -κατά κανόνα- τους αντιπάλους τους. Αντιθέτως, τους έπειθαν με επιχειρήματα, τους φυλάκιζαν, τους εξόριζαν, τους «σωφρόνιζαν» αλλά δεν τους εκτελούσαν εν ψυχρώ. Τα χρόνια της τεχνητής αθωότητας και των μανιχαϊστικών διπόλων, όμως, παρήλθαν και ο κυνισμός της ζωής μαζί με την προϊούσα εγκληματικότητα βρήκαν το ανάλογό τους και στα κόμικς, όπου η σκληρότητα και η βία έγιναν συνώνυμα της αποφασιστικότητας και του ρεαλισμού.


Το τέλος του πολέμου, σύμφωνα με τους δημιουργούς του Unknown Soldier, οφείλεται σε αυτήν ακριβώς τη βίαιη (και λυτρωτική;) σκηνή | 

Στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου της δεκαετίας του 1960, όταν το Χόλιγουντ αλλά και οι εταιρείες των κόμικς αναζητούσαν όλο και πιο πολυδιάστατους και ευφάνταστους νέους εγκληματίες, όλο και πιο πανούργους και δολοπλόκους ψυχοπαθείς κακούς για να αποτελέσουν τον αντίθετο πόλο στους όλο και πιο πολυσύνθετους και ευρηματικούς νέους υπερήρωες, γεννήθηκε ένας φαινομενικά παλιομοδίτης ήρωας.

Ο Αγνωστος Στρατιώτης (Unknown Soldier) των Robert Kanigher και Joe Kubert εμφανίστηκε στο τεύχος Νο. 168 του περιοδικού Our Army at War το 1966, κυρίως σε περιπέτειες ανδραγαθημάτων, αυτοθυσίας και αλτρουισμού εν καιρώ πολέμου. Ηταν ένας ειδικός πράκτορας του αμερικανικού στρατού. Εκρυβε όμως μια τραγική προσωπική ιστορία.

Το πρόσωπό του ήταν τόσο παραμορφωμένο από έκρηξη χειροβομβίδας, ώστε είχε επιλέξει να κυκλοφορεί μόνο καλύπτοντάς το με επιδέσμους. Το πραγματικό του όνομα παρέμενε μυστήριο και προτιμούσε να λύνει τα προβλήματά του μόνος, χωρίς συνεργάτες. Ηταν, επίσης, ειδικός στις μεταμφιέσεις. Και φυσικά ατρόμητος και πολυμήχανος τιμωρός. Οχι, όμως, χαιρέκακος κι εκδικητικός. Φαινόταν να μην ενθουσιάζεται με το να σκοτώνει άλλους, αν και ήταν παρορμητικός με ιδιαίτερη δυσκολία στη διαχείριση του θυμού του. Η ψυχραιμία δεν αποτελούσε ένα από τα προτερήματά του. Αλλά και ο πόλεμος δεν του ταίριαζε και πολύ. Το 1982, στο τελευταίο τεύχος της πρώτης περιόδου της σειράς από τους Bob Hayne, Dick Ayers, Gerry Talaoc προέβη στο απονενοημένο. Εισχώρησε στις γραμμές των ναζιστών μέσα στο Βερολίνο, τέλη Απριλίου του 1945.

Εν αναμονή των Σοβιετικών που έρχονταν ως ελευθερωτές, απέτρεψε την είσοδο στον πόλεμο των βομβών Nosferatu, τεράτων-υπερόπλων που προέκυψαν από τα πειράματα διασταύρωσης ανάμεσα σε αιμοβόρες νυχτερίδες και πελώρια χταπόδια. Μεταμφιεσμένος σε Γερμανό αξιωματικό έφτασε μέχρι το γραφείο του Χίτλερ. Μετά από μάχη σώμα με σώμα δίπλα στο άψυχο κορμί της Εύα Μπράουν, τον εξουδετέρωσε και του φύτεψε μια σφαίρα στο κεφάλι. «Αντίο Σατανά! Να καίγεσαι στην κόλαση μέχρι την τελευταία στιγμή της αιωνιότητας» ήταν τα λόγια του «αποχαιρετισμού».

Λίγες μέρες μετά, ο πόλεμος τελείωσε με νίκη των συμμάχων. Αλλά αυτό που έμεινε στους αναγνώστες των κόμικς ήταν η ωμότητα της πράξης ακόμα και απέναντι στον απόλυτο εγκληματία. Κάτι αντίστοιχο με τη δολοφονία του παρανοϊκού και μεθοδικού serial killer Κέβιν Σπέισι από τον μπάτσο Μπραντ Πιτ στο Seven του Ντέιβιντ Φίντσερ. Φυσικά, οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες αλλά οι συζητήσεις αξίζει να γίνονται.

Ο Αγνωστος Στρατιώτης επανήλθε αρκετές φορές στο μέλλον, σε νέους τίτλους από νέους δημιουργούς (Garth Ennis, Joshua Dysart κ.ά.) και συνήθως σε πιο σκοτεινές και πιο πολυεπίπεδες ιστορίες, διασταυρώθηκε ακόμα και με τον Σούπερμαν, τη Γουόντερ Γούμαν και το Swamp Thing. Σήμερα, πενήντα χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή του, μπορεί να μην είναι ο πιο δημοφιλής και εμπορικός χαρακτήρας των κόμικς. Θα είναι, όμως, πάντα ο άνθρωπος που σκότωσε τον Χίτλερ.