Οι Κάλπηδες

διήγημα του

Στρατή Μυριβήλη

από τη θεατρική ομάδα «Πτωχαλαζόνες»

σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου

 

Δεύτερη χρονιά παραστάσεων

Θέατρο OLVIO

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=KF9co6HEV4U

 

Μετά τα συνεχόμενα sold out και τις διθυραμβικές κριτικές η θεατρική ομάδα «Πτωχαλαζόνες» παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά το κωμικό διήγημα του Στρατή Μυριβήλη «Οι Κάλπηδες», σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου και παραγωγή «Ξανθίας» ΑΜΚΕ, στο Θέατρο OLVIO.

Ένα παραμύθι γεμάτο φως, από τον Στρατή Μυριβήλη, έναν σημαντικό νεοέλληνα πεζογράφο που ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει μόνο από τα «σκοτεινά» αντιπολεμικά του αριστουργήματα.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Τα παλιά τα χρόνια, ζούσαν πάνω στο νησί της Λέσβου δύο ξακουσμένοι κατεργάρηδες. Ο Ψευτοθόδωρος στη Χώρα και ο Καλπομανώλης στη Συκαμιά (το χωριό του Μυριβήλη). Κόμπαζαν και οι δύο πως κανείς δεν τους παραβγαίνει στην πονηριά και την μπαμπεσιά. Δεν άντεχαν όμως να ακούνε ο ένας για τα κατορθώματα του άλλου κι έτσι ξεκίνησαν να βρουν τον ανταγωνιστή τους, να τον ξεγελάσουν και να αποδείξουν μια και καλή ποιος είναι ο πρωταθλητής στην κατεργαριά. Συναντιούνται στη μέση της διαδρομής, και χωρίς να αναγνωρίσει ο ένας τον άλλον, ξεγελούν και ξεγελιούνται αμοιβαία, σε μια ευτράπελη σκηνή. Το «ματς» έχει έρθει ισόπαλο κι ο αντίπαλος αποδεικνύεται υπολογίσιμος.

Ποιος είναι όμως ο αρχικάλπης;

Είναι ζήτημα τιμής και αξιοπρέπειας και πρέπει να λυθεί.

Στην προσπάθειά τους να το λύσουν, οι δύο κάλπηδες μπλέκουν σε περιπέτειες, συναντούν πειρατές, θησαυρούς, βρυκόλακες, δαιμόνους και «περιποιητικούς» Ανατολίτες.

Αφού κακοπάθουν αρκετά, αναγκάζονται να παραδεχτούν ο ένας την αξία του άλλου στην απατεωνιά,

και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...

 

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Οι «Κάλπηδες» είναι ένα άκρως κωμικό διήγημα, με έντονη δράση, αλλαγή σκηνικών χώρων, και σπαρταριστές σκηνές.

Σατιρίζει στοιχεία κουλτούρας και συμπεριφοράς που αν και αρνητικά, αποδίδονται ως χαριτωμένα στην ελληνική ράτσα, όπως: το ψέμα, η επιπολαιότητα, η πονηριά, η καπατσοσύνη, η κομπορρημοσύνη, ο εύκολος πλουτισμός κ.α.

Ως παράσταση, θέλουμε μέσα από το γέλιο, να αναγνωρίσουμε τα ελαττώματά μας, να συμφιλιωθούμε μαζί τους, όχι όμως για να τα αποδεχτούμε, αλλά μήπως καταφέρουμε έτσι να λυτρωθούμε από αυτά, αφήνοντάς τα πίσω μας.

Με τους «Κάλπηδες», επιστρέφουμε ως ομάδα στο είδος θεάτρου με το οποίο ξεκινήσαμε, γίναμε γνωστοί, ασχοληθήκαμε για χρόνια και το αγαπάμε, την δραματοποίηση λογοτεχνίας.

Επιστρέφουμε κυρίως στην πρωτότυπη μέθοδο δραματοποίησης τής τριτοπρόσωπης αφήγησης που επινοήσαμε και χρησιμοποιήσαμε στις παραστάσεις μας: «οι Χαλασοχώρηδες» του Αλ. Παπαδιαμάντη, «Μαζώχτρα» του Αργ. Εφταλιώτη, «Αυτόχειρ» του Μιχαήλ Μητσάκη, «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως» του Γ. Βιζυηνού. H μέθοδος αυτή αντιμετωπίζει όλο το κείμενο ως διάλογο και επιτρέπει στο διήγημα να αποκτήσει θεατρική μορφή, διατηρώντας το όμως αυτούσιο, χωρίς διασκευή. Για 3 χρόνια (2019-22) δίδαξα αυτή τη μέθοδο στο μάθημα «δραματοποίηση της λογοτεχνίας» στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ.

Κ.Π.

*Η θεατρική ομάδα «Πτωχαλαζόνες» έχει παρουσιάσει από το 2012 έως σήμερα 8 έργα, αν και απέκτησε το όνομά της μόλις φέτος.

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου

Κινησιολογία: Μαργαρίτα Τρίκκα

Σκηνικά / Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα, Φιλάνθη Μπουγάτσου

Μουσική: Νίκος Ζουρνής

Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Αγιαννίτης

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Αγγελική Στρατάκη, Ιλεάνα Παπαγιάννη

Βοηθός Σκηνογράφος: Νατάσα Λέκκου

Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης, Μελίνα Μπουκουβάλα

Γραφιστική επιμέλεια: Μαύρα Γίδια

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Παραγωγή: «Ξανθίας» ΑΜΚΕ

 

Ηθοποιοί: Ελισσαίος Βλάχος, Αγγελική Μαρίνου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός

Πληροφορίες Παράστασης

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:

Κυριακή στις 18:15, μέχρι την Κυριακή 13 Απριλίου

 

Τιμές εισιτηρίων

Γενική Είσοδος: 15€ / (τις Τετάρτες, γενική είσοδος 12€)

Φοιτητικό, ομαδικό (γκρουπ άνω των 10 ατόμων):12 €

Ανέργων, ΑμεΑ: 8€

Ατέλειες ΣΕΗ: Δωρεάν

 

Διάρκεια παράστασης 75 λεπτά

Προπώληση εισιτηρίων: MORE

https://www.more.com/theater/oi-kalpides-2os-xronos/ 

 

Έγραψαν για την παράσταση

«[...]Το αποτέλεσμα, δικαιώνει στο απόλυτο τη σκηνική τοποθέτηση. Η παράσταση έχει τον χαρακτήρα ενός λαϊκού ανέκδοτου καθρεφτίζοντας τόσο με απλόχερη ευθύτητα όσο και με εσωτερικό πικρό σχόλιο, την ελληνική ψυχή και όλα τα στερεότυπα στα οποία έχει γαλουχηθεί. Οι ηθοποιοί, οι «Πτωχαλαζόνες», Ελισσαίος Βλάχος, Αγγελική Μαρίνου και Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, συνεργάτες του σκηνοθέτη από χρόνια, οι οποίοι έχουν ολοκληρωτικά βαπτιστεί στη σκηνική τεχνοτροπία του σκηνοθέτη, επικοινωνούν όχι μόνο μεταξύ τους επί σκηνής (βασικό συστατικό της), αλλά και με το ίδιο το κοινό, με τον ίδιο πηγαίο και αυθόρμητο τρόπο. Και, κάπως έτσι, αναστέλλεται η στείρα ηθογραφία του Μυριβήλη, από την ίδια τη σκηνική δημιουργικότητα».

Κώστας Β. Ζήσης, Fragile.gr

 «...Πιστή σε ένα σκηνικό ύφος που μπλέκει την αφήγηση με τη δράση χωρίς να τα διαχωρίζει, η ομάδα ξαναβρίσκεται εδώ σε μια απολαυστική παράσταση υψηλής ενέργειας (άκρως κατάλληλη και για παιδιά και

εφήβους), που αποθεώνει τόσο το συγκινητικό στην απλότητά του αφήγημα του Μυριβήλη όσο και τη θεατρική τέχνη..».

Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα

«Όλα και όλοι μαζί δημιούργησαν ένα πολύ εύστοχο ως προς την ανάδειξη της ιστορίας και τη σκηνική της αφήγηση και ευφρόσυνο αποτέλεσμα, που χάρισε αβίαστο γέλιο στους θεατές και μια πολύ ωραία ιστορία ενός σημαντικού Έλληνα συγγραφέα».

Όλγα Σελλά, oanagnostis.gr

 «Είναι πολύ σπάνιο για τους καλλιτέχνες να είναι δοτικοί για τη χαρά του μοιράσματος και όχι ως πράξη προεπίβουλη, μπας και φανεί μια κάποια «σύνδεσις». Τόσο γνήσιοι ήταν και οι τρεις τους, που είτε ήμασταν δέκα ετών είτε τριάντα είτε ογδόντα, το ίδιο, νομίζω, θα νιώθαμε: μια σχεδόν αγνή απόλαυση της ιστορίας. Την οποία θέλουμε να ξαναδούμε και πάλι, για να ξανανιώσουμε ακριβώς το ίδιο».

Νόρα Ράλλη, Η εφημερίδα των συντακτών

 «Οι Κάλπηδες» είναι μια παράσταση πλημμυρισμένη από ευφυές χιούμορ, από φαντασία, γεμάτη με θεατρικά ευρήματα και κάποιες στιγμές με δραματική ένταση, για τις αδυναμίες, τα ελαττώματα, τα ήθη, την υποκρισία, τη στενοκεφαλιά και τον συντηρητισμό της μικρής κοινωνίας της υπαίθρου. Η κωμικότητα της παράστασης και οι απολαυστικοί ηθοποιοί (Ελισσαίος Βλάχος, Αγγελική Μαρίνου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός) δημιουργούν οικειότητα. Μια οικειότητα που αμβλύνει τις αποστάσεις ανάμεσα στα πρόσωπα, φτιάχνει

κώδικες και στήνει γέφυρες επικοινωνίας. [...] Στους «Κάλπηδες» η ευτράπελη ατμόσφαιρα από τη μια μας φέρνει πιο κοντά στους ηθοποιούς, ενώ από την άλλη μας συνδέει δραστικά με τον Μυριβήλη. [...] Καταπληκτικές ερμηνείες, σκηνική λιτότητα, έντονη δράση και θεατρική αρτιότητα. Άριστα σε όλα!

Ειρήνη Αϊβαλιώτου, Catisart.gr

 «Η δύναμη της αφήγησης και η δραματική ορμή του θεάτρου, συναντιούνται και σμίγουν αρμονικά υπό την σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου. “Οι Κάλπηδες” είναι μια έξοχη ευκαιρία για να ευχαριστηθείτε καλό θέατρο, χωρίς τέταρτο τοίχο, σαν να μοιραζόμαστε μια ιστορία από το χωριό, και να μας την διηγούνται - αναπαριστούν οι πιο “θεατρίνοι” της παρέας, μέσα στην παρέα αλλά και απέναντι της, σαν ένα μοντέρνο “μπουλούκι”».

Νάγια Παπαπάνου, Boemradio.gr

[…η Αγγελική Μαρίνου, ο Δημοσθένης Ξυλαρδιστός και ο Ελισσαίος Βλάχος δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, κάτω από αυστηρές σκηνοθετικές οδηγίες. Ένα απόλυτα κωμικό διήγημα δίνει το υλικό για ένα θέατρο στοιχειακό, οργανικά λαϊκό, με σαφείς βολές κατά του πολιτικού προσκηνίου: «Κρίμας που δεν ζούνε στα χρόνια μας! Θα μπορούσαν ακόμα να γίνουνε και υπουργοί!..].

Νίκος Ξένιος, bookpress

 […Πανάξιοι οι τρεις ηθοποιοί που επωμίστηκαν όλους τους ρόλους.

Πάντα τέτοια. Η παράσταση κύλησε νερό. Αφηγηματικός ρυθμός από τους λίγους, ζωντάνια, κέφι, μπρίο, μεράκι. Θέαμα κι ακρόαμα αντάξιο τής εορταστικής μας διάθεσης, για κάθε μέρα, εάν θέλουμε να επανεκτιμούμε και να αξιολογούμε διαρκώς το ανεκτίμητο, το ανεπανάληπτο, το … ανεπανόρθωτο δώρο τής ζωής…]

Κωνσταντίνος Μπούρας, periou.gr

 […Η παράσταση «Κάλπηδες» αποτελεί μια τρυφερή αλλά και διδακτική σάτιρα της ανθρώπινης πονηριάς, κούτοπονηριάς και αλαζονείας, προσφέροντας ταυτόχρονα πολύ γέλιο. Παράλληλα, καταφέρνει να αγγίξει βαθύτερα θέματα, όπως η ανάγκη συμφιλίωσης με τα ανθρώπινα ελαττώματα και η υπέρβαση αυτών μέσα από την αποδοχή και το γέλιο. Η επιλογή του κειμένου του Μυριβήλη αναδεικνύει την αξία της νεοελληνικής λογοτεχνίας στο σύγχρονο θέατρο, ενώ οι σκηνοθετικές και ερμηνευτικές επιλογές της ομάδας «Πτωχαλαζόνες» αποδεικνύουν την επιμονή τους σε ένα υψηλής ποιότητας αποτέλεσμα...]

Άρης Γαβριελάτος, Debop.gr

 […Εξαιρετική η Αγγελική Μαρίνου στο ρόλο και των δυο συζύγων της Ψευτοθοδωρίνας και της Καλπομανώλενας. Ενθαρρυντική για τις αλογισιές του συζύγου της και επικριτική στην αποτυχία του, ενώ είναι σταθερή παραστάτης του και εκτελεστής των οδηγιών του…]

[…]Ο Ελισσαίος Βλάχος και ο Δημοσθένης Ξυλαρδιστός είναι αυθεντικοί, γήινοι, ξεκαρδιστικοί. Οι δύο ήρωες είναι σαν ένα πρόσωπο με δύο όψεις. Είναι η πραγματική ενσάρκωση του Καραγκιόζη, του πονηρού ραγιά, που πρέπει να ελιχθεί στους χαλεπούς καιρούς της τουρκοκρατίας…]

Μαρία Μαρή, Catisart.gr

 [...Η δραματοποίηση ενός λογοτεχνικού κειμένου σε μια παράσταση με γρήγορες εναλλαγές και καταιγιστικό ρυθμό, που θυμίζει comedia dell arte, μετουσιώνει ένα διήγημα ή μάλλον ένα σκωπτικό παραμύθι, που μιλάει για την επιβίωση, την απάτη, την κομπορρημοσύνη, την κουτοπονηριά, τη μπαμπεσιά, τη λαμογιά, αποτελώντας τελικά έναν καθρέφτη της κοινωνίας μας. Ένα κείμενο που αναφέρεται στο χθες, στο σήμερα και (δυστυχώς) στο αύριο. Μια παράσταση για να συνειδητοποιήσουμε, για ακόμη μια φορά, πως όλα τριγύρω αλλάζουνε, μα κι όλα τα ίδια μένουν…]

Έλενα Χατζοπούλου, Sin Web Radio

 [...Η σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου χρησιμοποιεί ως όχημα την κωμωδία, διανθίζοντάς τη με φόρμες από το παιδικό θέατρο. Οι ήρωες παρότι πονηροί δεν γίνονται πότε «κακοί» αντιθέτως καταλήγουν έως και συμπαθείς στους θεατές λόγω των παθημάτων-μαθημάτων τους. Το λιτό σκηνικό της Ματίνας Μέγκλα και της Φιλάνθης Μπουγάτσου είναι πλήρως λειτουργικό στις ανάγκες αλλαγής τόπων. Τα φώτα του Γιώργου Αγιαννίτη και η μουσική του Νίκου Ζουρνή πλαισιώνουν όμορφα τις εναλλαγές της ιστορίας...]

Μαίρη Μαρκογιαννάκη, Ζω ένα δράμα

«Οι τρεις ηθοποιοί Ελισσαίος Βλάχος, Αγγελική Μαρίνου και Δημοσθένης Ξυλαρδιστός αναλαμβάνουν με παροιμιώδη δεξιοτεχνία να ενσαρκώσουν τους χαρακτήρες του Μυριβήλη και να μας υπενθυμίσουν την αξία του λαϊκού θεάτρου σε μια ιστορία που πρέπει όλοι να ακούσουμε και να δούμε. Έχοντας ως εργαλεία τις πρακτικές της comedia dell arte, τη ζωηρή κίνηση, συμβολικά και πρακτικά σκηνικά αντικείμενα, τη παιχνιδιάρικη υπαινικτική μουσική οι τρεις ηθοποιοί καταφέρνουν να σφυρηλατήσουν μια εξαιρετικά ζωντανή σκηνική αφήγηση [...] η Ομάδα «Πτωχαλαζόνες» μας υπενθυμίζει τη δύναμη και την αξία του λαϊκού θεάτρου σφυρηλατώντας μια αδιάρρηκτη και ασυνείδητη σχέση μεταξύ των παραδοσιακών μορφών θεάτρου και του σήμερα ως μια μορφή υπενθύμισης που θα έπρεπε να μας αφορά περισσότερο».

Ελένη Αντωνίου, Quinta Blogspot

/////////////////////////////////////////////////

ο Μπαμπάς ο Πόλεμος

κωμωδία

του Ιάκωβου Καμπανέλλη

από τη θεατρική ομάδα «Πτωχαλαζόνες»

σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου

 

  Δεύτερη χρονιά παραστάσεων

Θέατρο OLVIO

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=5NlEqWFUgOE

Μετά τη θερμή υποδοχή κοινού και κριτικών, η θεατρική ομάδα «Πτωχαλαζόνες» παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά την κωμωδία του Ιάκωβου Καμπανέλλη «ο Μπαμπάς ο Πόλεμος» σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου και παραγωγή «Ξανθίας» ΑΜΚΕ στο θέατρο OLVIO.

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης εμπνέεται από το ιστορικό γεγονός της πολιορκίας της Ρόδου το 305 π.Χ. από τον Μακεδόνα Δημήτριο τον Πολιορκητή, και παραφράζοντας τον Ηράκλειτο «πόλεμος πατήρ πάντων», μας δίνει την κωμωδία «ο Μπαμπάς ο Πόλεμος».

Γράφει την πρώτη εκδοχή του έργου το 1952, μόλις λίγα χρόνια μετά τον β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Όπως ο ίδιος αναφέρει: «Το ερέθισμα που κατέληξε στην κωμωδία «Ο μπαμπάς ο πόλεμος» – ακατάλληλο από πρώτη άποψη για Κωμωδία - το έδωσε η ψυχροπολεμική ένταση που ακολούθησε τις μεγάλες προσδοκίες. Η ελπίδα πως ο πόλεμος που λίγα χρόνια πριν είχε τελειώσει ήταν ο τελευταίος πόλεμος έμοιαζε με παιδαριώδη αφέλεια. Η κατάσταση ήταν και τότε θολή και απειλητική. Οι σύμμαχοι σαν να είχαν μολυνθεί από το κακό που πολέμησαν και γίνηκαν και νικητές και διάδοχοι του.»

Περίληψη του έργου

Λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι διάδοχοι του πολεμούν μεταξύ τους για την κυριαρχία του κόσμου.

Η Ρόδος, κηρύσσοντας αυστηρά ουδετερότητα, έχει μετατραπεί σε έναν ασφαλή τουριστικό παράδεισο. Δημόσια κτίρια και ναοί έχουν μετατραπεί σε επιχειρήσεις ενώ η κυβέρνηση έχει αντικατασταθεί από το Ανώτατο Ξενοδοχειακό Συμβούλιο.

Όταν ο πόλεμος μεταφέρεται στην θάλασσα, οι Ροδίτες με τον φόβο ότι οι Μακεδόνες του Δημητρίου του Πολιορκητή πλέουν εναντίον τους, στέλνουν τον καλύτερο τους μάγειρα και την πιο όμορφη κοπέλα του νησιού για να τον ξελογιάσουν. Ο Δημήτριος όμως ερωτεύεται την Ρόδο και αποφασίζει να την κατακτήσει. Οι τουρίστες φεύγουν, ο στρατός του Δημητρίου αποβιβάζεται στο νησί, κι όταν ένας σερβιτόρος εκσφενδονίζει ένα πιάτο εναντίον τους, οι Μακεδόνες καίνε όλα τα μαγαζιά της παραλίας προς παραδειγματισμό. Ο λαός της Ρόδου τότε παίρνει τα όπλα, μαχαιροπήρουνα στην αρχή, και πολεμάει.

Ο μπαμπάς της Ιστορίας ο πόλεμος έχει ξεκινήσει και όλα μέλλουν να αλλάξουν.

Οι Ροδίτες αντιγράφουν τους Μακεδόνες, γίνονται άριστοι πολεμιστές και νικούν.

Ο Δημήτριος ξελογιάζεται από την ομορφιά και τις χαρές της ζωής και χάνει.

Η Ρόδος θα συνεχίσει να πλουτίζει αλλά πλέον μέσω μιας άλλης πιο επικερδούς επιχείρησης, της βιομηχανίας του πολέμου.

«Πατήρ πάντων Πόλεμος», Ηράκλειτος

 

Σημείωμα της ομάδας

Όταν ξεκινούσαμε την οργάνωση της παρούσας παραγωγής, βρεθήκαμε μουδιασμένοι από τα θλιβερά και δυσοίωνα νέα, της επέμβασης της Ρωσίας στην Ουκρανία. Λίγες εβδομάδες πριν την πρεμιέρα μας, παρακολουθήσαμε με αγωνία τα όσα ακόμη και σήμερα, δυστυχώς, διαδραματίζονται για μια ακόμη φορά στην Παλαιστίνη. Θεωρώντας σταθερά το θέατρο ως ένα φόρουμ κοινωνικού και πολιτικού διαλόγου μέσω της τέχνης, προσδοκούμε, με όχημα την αιχμηρή κωμωδία του Ιάκωβου Καμπανέλλη «ο Μπαμπάς ο Πόλεμος», να συνδιαλεχθούμε ουσιαστικά με το κοινό, για αξίες και έννοιες που διαμορφώνουν συνειδήσεις. Στον πόλεμο, έννοιες όπως η δημοκρατία και η ελευθερία θρυμματίζονται. Οι μεγάλες ιδέες για οικονομικό και στρατιωτικό imperium δημιουργούν κρίση για τους αδύναμους και ευκαιρίες για τους ισχυρούς. Η δίψα για κέρδος και η δίψα για εξουσία, είναι όψεις στο ίδιο νόμισμα και ας προβάλλονται ως κάτι διαφορετικό.

Ο Καμπανέλλης πλέκει επί σκηνής έναν κόσμο με συμμαχίες, συγκρούσεις, πάθη, ματαιώσεις και προσδοκίες. Έναν κόσμο διόλου μακριά από την πραγματικότητα, διόλου μακριά από τη φαιδρότητα και την τραγικότητα που έχει η ίδια η ζωή, ο ίδιος ο Πόλεμος. Στον επίλογο του έργου, βουτηγμένη στην ειρωνεία, έρχεται η συμφιλίωση που ελπίζει σε ένα αύριο ειρηνικό που θα σέβεται την αξία της ανθρώπινης ζωής.

*Η θεατρική ομάδα «Πτωχαλαζόνες» έχει παρουσιάσει από το 2012 έως σήμερα 9 έργα, αν και απέκτησε το όνομά της μόλις πέρσι.

 

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Σκηνοθεσία: Κώστας Παπακωνσταντίνου

Κινησιολογία: Ηλίας Χατζηγεωργίου

Σκηνικά: Βίκυ Πάντζιου

Κοστούμια: Ματίνα Μέγκλα

Μουσική: Βασίλης Κουτσιλιέρης

Σχεδιασμός φωτισμών: Γιώργος Αγιαννίτης

Kατασκευή σκηνικού: Γκάυ Στεφάνου, Άννα Σάπκα, Χαρά Παπουνίδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Βάλια Τζιτζικάκη

Φωτογραφίες: Νίκος Βαρδακαστάνης, Μελίνα Μπουκουβάλα

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Γραφιστική επιμέλεια: Μαύρα Γίδια

Παραγωγή: «Ξανθίας» ΑΜΚΕ

 

Ηθοποιοί: Ελισσαίος Βλάχος, Χαρά Δημητριάδη, Αγγελική Μαρίνου, Δήμητρα Μητροπούλου, Μαριάννα Ντίρου, Δημοσθένης Ξυλαρδιστός, Γιώργος Σύρμας, Δημήτρης Τσιγκριμάνης

 

Πληροφορίες Παράστασης

Ημέρες & ώρες παραστάσεων:

Κάθε Σάββατο στις 18:00 – μέχρι το Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 

Τιμές εισιτηρίων

Γενική Είσοδος: 15€

Φοιτητικό, ομαδικό (γκρουπ άνω των 10 ατόμων):12 €

Ανέργων, ΑμεΑ: 8€

Ατέλειες ΣΕΗ: Δωρεάν

 

Διάρκεια παράστασης 98 λεπτά

 

Προπώληση εισιτηρίων: MORE.COM

https://www.more.com/theater/o-mpampas-o-polemos-1/  

 

 

Έγραψαν για την παράσταση

 

«Κι ενώ το έργο πρόκειται για αναμφισβήτητη κωμωδία, αποτελεί ταυτόχρονα και ζωντανό εγχειρίδιο πολιτικής επιστήμης και οικονομίας,

αποδίδοντας ένα θέατρο εξίσου ψυχαγωγικό αλλά βαθιά πολιτικοκοινωνικό…

(…) Eπιτυγχάνεται της βομβαρδισμός κωμικότητας χωρίς υπερβολικές μεγαλοσχημίες, καφρίλες, και της ευκολίες της κωμωδίας. Είναι η εύστοχη ανάδειξη του ευτράπελου, η εναλλαγή σαρκασμού και μαύρου χιούμορ, το παιχνίδι ανάμεσα στο ειλικρινές και το απατηλό, το προσωπείο και το πρόσωπο, σε μια παράσταση «έξω καρδιά», που υψώνει ανάστημα στον μιλιταρισμό και της πολιτικές και πολιτιστικές αυταπάτες της εποχής. Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου σκηνοθετεί με οίστρο, γοητευτική ευεξία και με διακριτή ευγένεια, ακολουθώντας κατά γράμμα την «αποχαρακτήριση» των χαρακτήρων που ο της ο συγγραφέας επιβάλλει στη γραφή του, ακουμπώντας της με ευφυΐα σε όρους γελοιογραφίας».

Κώστας Β. Ζήσης, Fragile.gr

«Yπάρχουν πολλοί λόγοι να παρακολουθήσει κανείς την παράσταση του έργου «Ο μπαμπάς μου ο πόλεμος». Η υποδειγματική σκηνοθεσία είναι του Κώστα Παπακωνσταντίνου, ο οποίος κατάφερε έναν άθλο, ανεβάζοντας με λίγα μέσα ένα πολυπρόσωπο έργο. Το ανήσυχο πνεύμα της ομάδας «Πτωχαλαζόνες» με της εξαιρετικές ερμηνείες, την κίνηση, τα σκηνικά. Αλλά κυρίως το γεγονός ότι όλα τα παραπάνω βοηθούν το εξαιρετικό και καθόλου πολυπαιγμένο αντιπολεμικό έργο του Καμπανέλλη να αναδειχθεί και να φανεί το πόσο επίκαιρο αφού το σχόλιο του δεν αφορά μόνο τον πόλεμο αλλά, τον υπερτουρισμό και τα διαχρονικά πάθη της πολιτικής».

Φωτεινή Λαμπρίδη, Tvxs.gr

«Σημαντικό κείμενο για τις ιστορικές, πολιτικές, κοινωνικές, ακόμα και λαογραφικές συνυποδηλώσεις του (...) Εκτονωτικό το αποτέλεσμα για το συλλογικό θυμικό μας. (…) ΔΕΙΤΕ ΤΟ! ΘΑ ΓΕΛΑΣΕΤΕ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΑΣ. ΣΑΣ ΤΟ ΕΓΓΥΩΜΑΙ ως γευσιγνώστης εξειδικευμένος εις τα θεάματα…»

Κωνσταντίνος Μπούρας, Περί ου

«Μια καυστική σάτιρα του πολέμου και όσων τον καπηλεύονται. Μια κωμωδία καταστάσεων με αλλεπάλληλες ανατροπές που χαρίζει στους θεατές μια απολαυστική ώρα ψυχικής ανάτασης και ευφορίας, μέσα από πολυχρωμία, αισθητική απόλαυση, λεπτό χιούμορ και αλληγορίες. (…) Η σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου μετρημένη, ευφάνταστη, ουσιαστική, εμπνευσμένη».

Μαρία Μαρή, catisart.gr

«Βγαίνοντας από το Θέατρο Olvio, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η φράση: Όλα είναι εμπόριο. Όλα. Ακόμα και ο πόλεμος που «γεννά» μια νέα φάρα ανθρώπων. Η θεατρική ομάδα «Πτωχαλαζόνες» ζωντανεύει φέτος την καυστική πολεμική σάτιρα του Ιάκωβου Καμπανέλλη «ο Μπαμπάς ο Πόλεμος» και σε τρομάζει με το πόσο επίκαιρη είναι, καθώς δεν μπορείς παρά να τη συνδέσεις με όσα έχουν συμβεί γύρω σου τα τελευταία χρόνια. Από τον σερβιτόρο στη Ρόδο και τη βαριά

βιομηχανία του τουρισμού μέχρι τον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας, τον πόλεμο στη Λωρίδα της Γάζας κι εκείνους που έχουν στήσει γύρω τους ένα τρελό πανηγύρι».

Μαρία Παπαδοδημητράκη, ow.gr

 [...Ένας Καμπανέλλης σημερινός, που συνδιαλέγεται με το κοινό και που με έμμεσο τρόπο υπενθυμίζει έννοιες, όπως ηθικές αξίες, δημοκρατία, ελευθερία, ειρήνη, τονίζοντας έτσι την απαξίωσή τους. Μια αιχμηρή κωμωδία, με ένα κείμενο γραμμένο μετά από έναν πόλεμο, που θίγει την χωρίς λογική κι όμως επικρατούσα θέση, ακόμη και σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, «Πατήρ πάντων Πόλεμος»...]

Έλενα Χατζοπούλου, Sin Web Radio

Θέατρο OLVIO
Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός, τηλ: 210 34 14 118
Ώρες κράτησης εισιτηρίων: 17:00- 21:00
W www.olviotheater.gr | Μ Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. | FB OLVIO.theater

 

 

Περίπου μία εβδομάδα μετά το έγκλημα των Τεμπών, είχε προκαλέσει αίσθηση η είδηση για τα εγκαύματα που αποκόμισαν οι πυροσβέστες, οι οποίοι επιχείρησαν στο σημείο μετά την πολύνεκρη τραγωδία. 

Την ύπαρξη των εγκαυμάτων αναφέρει και το τελικό πόρισμα του εμπειρογνώμονα οικογενειών θυμάτων των Τεμπών, Βασίλη Κοκοτσάκη: ένα πόρισμα που αποτέλεσε ακόμα μια αφορμή για τις μαζικότατες κινητοποιήσεις των πολιτών κατά της συγκάλυψης του εγκλήματος, αλλά και για την αλλαγή της κυβερνητικής γραμμής, από την οποία προέκυψε και ο «παραπλανημένος» πρωθυπουργός.

Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Κοκοτσάκης, σχολιάζοντας το πόρισμα που κατέθέσε στις ανακριτικές αρχές, είχε κάνει λόγο για έναν αριθμό ανθρώπων που πέθαναν –όχι από τη σύγκρουση των αμαξοστοιχιών, αλλά– από την έκρηξη που ακολούθησε. Υποστήριξε μάλιστα, ότι στην εμπορική αμαξοστοιχία υπήρχαν εύφλεκτα υλικά (ξυλόλιο, τουλόλιο, κλπ) που δεν... δικαιολογούν την παρουσία τους με κανέναν τρόπο, υπαινισσόμενος την ύπαρξη παράνομου φορτίου καυσίμων.

Το γεγονός αυτό το τεκμηρίωσε με βάση την ένταση της έκρηξης, τα ηχητικά των θυμάτων μετά την σύγκρουση, το οποίο αποδεικνύει ότι υπήρχαν επιζώντες μετά τη σύγκρουση, αλλά και από την εξαφάνιση όλων των καρέ από τις 40 κάμερες στους 15 σταθμούς του ΟΣΕ –από όπου πέρασε το τρένο– καθώς και από πλάνα από τη φόρτωση της εμπορικής αμαξοστοιχίας. 

Στο πόρισμά του ο κ. Κοκοτσάκης, λοιπόν, υπενθυμίζει και το «μυστηριώδες» τότε γεγονός του τραυματισμού τεσσάρων πυροσβεστών, προσθέτοντας ακόμη ένα τεκμήριο που ενισχύει το επιχείρημά του για παράνομο φορτίο εύφλεκτων υλικών. Οι συγκεκριμένοι πυροσβέστες είχαν μεταφερθεί στο Θριάσιο, από όπου διαπιστώθηκε ότι είχαν υποστεί «χημικά εγκαύματα» διάφορων βαθμών. 

Οι ιατρικές γνωματεύσεις από το Θριάσιο με ημερομηνία 7/3/2023:

Ο κ. Κοκοτσάκης σημειώνει στο πόρισμά του ότι οι πυροσβέστες δεν ήλθαν σε επαφή με άμεσες φλόγες, αλλά πιθανόν με τα κατάλοιπα κατάσβεσης (νερά με φερτά από αυτά υλικά) και τα οποία διαπέρασαν τη στολή τους και τους προκάλεσαν τέτοιου είδους τραυματισμό. Επισημαίνει, δε, ότι η γνωμάτευση επιβεβαιώνει την ύπαρξη χημικού τραυματισμού και επίσης αποδίδεται στην επαφή των πυροσβεστών με χημικές ουσίες, όπως υδρογονάνθρακες, αφού η στολή δεν μπορούσε να τους προστατεύσει.

Οι «τρύπιες» στολές

Ο τραυματισμός των συγκεκριμένων πυροσβεστών οφείλεται –όπως αναφέρει το πόρισμα του εμπειρογνώμονα– στο γεγονός πως η στολή των πυροσβεστών δεν είναι κατασκευασμένες σύμφωνα με τις τεχνικές προδιαγραφές και κανονισμούς προστασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης: φορούσαν στολές με EN ISO 11612, και ISO 13668/2013, ενώ θα έπρεπε να φορούν στολές των Ευρωπαϊκών προτύπων προστασίας που ορίζεται από ΕΙΔΙΚΟ ISO EN 469/2020.

Σύμφωνα πάντα με το πόρισμα, οι (ακατάλληλες, δηλαδή) στολές που χρησιμοποιούσαν οι πυροσβέστες, δεν τους προστάτευαν από την έκθεση σε χημικές ουσίες, όπως το θειικό οξύ, το ξυλόλιο, τολουόλιο κλπ, καθώς θα έπρεπε το εξωτερικό ύφασμα να φέρει επεξεργασία αδιαβροχίας και αντοχής στα χημικά.

Η στολή που χρησιμοποιήθηκε δεν είναι κατασκευασμένη με υψηλό βαθμό προστασίας για πυροσβέστες, είχε αραιή πλέξη αντί πυκνή στερούμενη ειδικής μεμβράνης, με αποτέλεσμα τα μόρια της χημικής ουσίας να είναι μικρότερα από τους πόρους του υφάσματος, να διαπεράσουν αυτό και ερχόμενα σε επαφή με τον φυσιολογικό ιδρώτα του σώματος, να προκαλέσουν καταστροφή του λιπώδους ιστού.

Οι προδιαγραφές των πυροσβεστικών στολών:

Τέλος, ο κ. Κοκοτσάκης διευκρινίζει ότι τα χημικά τραύματα των πυροσβεστών δεν συνάδουν σε επαφή με έλαιο σιλικόνης σε οποιαδήποτε μορφή του, διότι ούτε αυτή ούτε τα παράγωγα της έχουν αρνητικές επιδράσεις στο δέρμα των ανθρώπων (δεν έχει αναφερθεί παγκοσμίως τέτοιο περιστατικό), αντίθετα τα χημικά αυτά εγκαύματα συνάδουν με την επαφή με ουσίες, όπως οργανικοί διαλύτες που είναι ισχυρά τοξικοί.

Γιώργος Γεωργιάδης

 

ατομική έκθεση

 

ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ >72 αιώνες μ.Χ.

 

Επιμέλεια έκθεσης: Ίρις Κρητικού

 

Εγκαίνια έκθεσης: Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2025, 19:00

Διάρκεια έκθεσης: 17 Ιανουαρίου έως 8 Φεβρουαρίου 2025

 

Η Sianti Gallery παρουσιάζει την ατομική έκθεση γλυπτικής του διακεκριμένου και πάντα νέου καλλιτέχνη Γιώργου Γεωργιάδη υπό τον τίτλο «Επαναφορά > 72 αιώνες μ.Χ», σε επιμέλεια της αρχαιολόγου και ιστορικού τέχνης Ίριδας Κρητικού. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου στις 19:00.

Ο Γιώργος Γεωργιάδης συγκεντρώνει έργα του από την τελευταία δεκαετία. Με την γλυπτική δεινότητα και το σαρωτικό χιούμορ που τον διακατέχει επιλέγει να σμιλέψει πιθήκους με πλήθος ανθρώπινων χαρακτηριστικών.

Η επιμελήτρια της έκθεσης Ίρις Κρητικού σημειώνει μεταξύ άλλων: «...Οι πιθηκάνθρωποι του Γεωργιάδη, πάνω από όλα, έχουν ασύγκριτο στυλ και ακτινοβόλα vintage γοητεία. Διαθέτουν -όπως ακριβώς και ο ίδιος- αειθαλή σοφία, πηγαίο χιούμορ, καυστικό αυτοσαρκασμό, εγγενή ευγένεια και ακμάζουσα νεότητα. Ποζάρουν με αυταρέσκεια, στολισμένοι με γυαλιά ηλίου και ανεμιζόμενα κασκόλ, ζεμένοι με τα ελαφριά σακίδια μίας μελλοντικής ουράνιας εκδρομής. Ερωτοτροπούν και ερωτεύονται. Γεννοβολούν. Κρατούν σε προστατευτική αγκαλιά τα νεογέννητα. Αγορεύουν, πολιτικολογούν και φωνασκούν. Τσακώνονται και παρεκτρέπονται. Τρώνε μπανάνες. Φορούν τραγιάσκες και ημίψηλα. Κυματίζουν με στόμφο και εμφανή υπεροχή την αστερόεσσα. Ταξιδεύουν. Ισορροπούν σε ποδήλατα, οδηγούν με χαρακτηριστική άνεση συλλεκτικά ακριβά αμάξια ή καβαλούν με θάρρος απαράμιλλο παλιές μοτοσυκλέτες. Κάποτε συναντιούνται στα καρουζέλ ενός αθέατου νυχτερινού λούνα παρκ και σεληνιάζονται κάτω από το φεγγάρι, κι άλλοτε στριμώχνονται στα εντόσθια ενός ινδικού λεωφορείου με γιρλάντες, λαμπιόνια και άλλα λαμπρά και εφήμερα γαμήλια στολίσματα. Οι πιθηκάνθρωποι του Γεωργιάδη, φτιάχνουν κυκλώματα και μουσικές μπάντες, ροκάρουν και αδημονούν για νέες περιπέτειες. Ως γνήσια μιμητικά όντα, κλέβουν ρόλους και αναγνωρίσιμες ανθρώπινες συμπεριφορές. Κλέβουν ό,τι τραβά την προσοχή τους και ό,τι γυαλίζει. Κλέβουν, γενικώς, την παράσταση».

 

Το σύνολο των έργων, τα οποία είναι μοναδικά χωρίς αρίθμηση, καθώς και δεκαπέντε έργα μικρότερου μεγέθους της ίδιας σειράς, φιλοτεχνήθηκαν την περίοδο 2014-2024, παράλληλα με αυτά της προηγούμενης ενότητας με τίτλο «Μυθολογία Ανάποδα». Για τον καλλιτέχνη αποτελεί πρόκληση να δουλεύει με το δίπυρο χυτευμένο κεραμικό stoneware, υλικό ταυτόχρονα εύπλαστο και ανθεκτικό, που τον βοηθά να αναπλάσει και να αποδώσει τις ανατροπές στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων: «...Με τον καιρό και τη φαντασία μου είχα εμπεδώσει πως οι άνθρωποι φτάνοντας στο ανώτερο σημείο της εξέλιξής τους είχαν αρχίσει να επανέρχονται σιγά-σιγά και σε βάθος χρόνου στις αρχικές τους ρίζες, στα πρωτεύοντα δηλαδή, όπως τους όριζε με τη θεωρία της εξέλιξης των ειδών ο Άγγλος φυσιολόγος Κάρολος Δαρβίνος, σαν μια σχεδόν ολική επαναφορά στην αφετηρία τους. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της μετάλλαξης θα είναι ότι στην πορεία τους ίσως αυτοί να διατηρήσουν κάποιες συνήθειες από την προηγούμενη ζωή τους ως Homo Sapiens: κατ’ αρχάς την όρθια βάδιση, όπως και κάποιες προτιμήσεις στην αμφίεσή τους, αλλά κυρίως τη λατρεία τους στην τεχνολογία και τις μηχανές, κι η μοτοσυκλέτα σ’ αυτή την περίπτωση αποτελεί ένα αιώνιο σύμβολο της μηχανικής εξέλιξης από τον άνθρωπο».

Τέλος, η Ίρις Κρητικού σημειώνει για την χαρισματική αγέλη του Γεωργιάδη: «...κατανοούμε ακόμη καλύτερα το εννοιολογικό κίνητρό του, το μαεστρικό ταλέντο και την οξύνοια που καταθέτει με τη σειρά του στο παιχνίδι αυτό των ηχηρών και φαινομενικά μόνον αστείων μεταμορφώσεων, του πιθηκισμού που με τη μεταδοτική δύναμή του ακολουθεί το ρεύμα της κοινής γνώμης, το ρεύμα της εποχής, θυμίζοντας κατά κάποιον τρόπο την επιδημική «ρινοκερίτιδα» του μεγάλου Ρουμάνου θεατρικού συγγραφέα, Ιονέσκο. Στο χέρι μας είναι, ωστόσο, να αντισταθούμε στον πολιτικό και συμπαντικό ζόφο, στην υποκρισία και την κομφορμιστική ύπνωση, στην απέραντη μοναξιά της ατομικότητας, στην καταλυτική και κενή γράμματος σοβαροφάνεια με τέχνη, ομορφιά και αστείρευτη χιουμοριστική σοβαρότητα».

 

 

Σύντομο Βιογραφικό:

Ο Γιώργος Γεωργιάδης γεννήθηκε το 1934, στο Μαρούσι. Το 1954-59 σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με την οικονομική ενίσχυση του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών, στα εργαστήρια του Μιχάλη Τόμπρου και του Γιάννη Παππά. Το 1958, με υποτροφία εσωτερικού, μελέτησε τη λαϊκή τέχνη στην Λέσβο, ενώ το 1959 με υποτροφία του Ιδρύματος Ευγενίδη παρακολούθησε στη Φλωρεντία την τεχνική του μετάλλου κοντά στον Μπρούνο Μπεάρτζι. Το 1975 πήρε χορηγία του Ιδρύματος Φόρντ. Το 1960-1980 δίδαξε σχέδιο στον Αθηναϊκό Τεχνολογικό Όμιλο Δοξιάδη. Πραγματοποίησε έντεκα ατομικές εκθέσεις και συμμετείχε σε πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το 1984 εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Μπιενάλε Βενετίας. Έχει τιμηθεί με A’ βραβείο Πανελλαδικής Νέων (1961), τιμητικό δίπλωμα Συλλόγου Ελλήνων Λογοτεχνών (1974), A’ βραβείο διεθνούς εκθέσεως Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις Βρυξέλλες (1976) και Β’ βραβείο της δεύτερης Μπιενάλε Αλεξάνδρειας, βραβείο Ιταλών Δημοσιογράφων (1985), βραβείο του Δήμου Αθηναίων (1988) και το δεύτερο βραβείο της Διεθνούς εκθέσεως Mόντε Κάρλο. Έλαβε ακόμα το βραβείο «Αrte e sport» - Ρώμη (1990), το βραβείο «Fontane di Roma» - Ρώμη (1991) και το χρυσό μετάλλιο της Ιταλικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Επιστημών της Λιγυρίας (1993). Τιμήθηκε από τους Δήμους Πεύκης και Αμαρουσίου για το σύνολο του έργου του. Είναι μέλος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών όπου υπήρξε μέλος της επιτροπής κατατάξεων και κρίσεων, και των συλλόγων Γλυπτών και αποφοίτων της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών.

 

Βασ. Αλεξάνδρου 2 και Μιχαλακοπούλου Αθήνα, (πίσω από την Εθνική Πινακοθήκη)   Τ.: 210 7245432 | 210 3648335 Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.  www.siantigallery.com	Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 10:00-20:00 Τετάρτη: 10:00-15:00 Σάββατο: 10:00-16:00 Κυριακή και Δευτέρα: κλειστά

Την απομάκρυνση 2.500 παιδιών από τη Γάζα για ιατρική περίθαλψη ζήτησε ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, μετά από συνάντηση με Αμερικανούς γιατρούς που προειδοποίησαν ότι τα παιδιά αυτά βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο θανάτου μέσα στις επόμενες εβδομάδες.

Οι τέσσερις γιατροί, οι οποίοι προσέφεραν εθελοντικά ιατρικές υπηρεσίες στη Γάζα κατά τη διάρκεια του 15μηνου πολέμου μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς, περιέγραψαν την καταστροφή του συστήματος υγείας στον παλαιστινιακό θύλακα και την αδυναμία περίθαλψης των τραυματισμένων παιδιών.

Ο Γκουτέρες δήλωσε ότι ήταν «βαθιά συγκλονισμένος» από τη συνάντηση με τους γιατρούς και τόνισε μέσω ανάρτησής του ότι «2.500 παιδιά πρέπει να απομακρυνθούν άμεσα, με την εγγύηση ότι θα μπορέσουν να επιστρέψουν στις οικογένειες και τις κοινότητές τους».

Λίγες ημέρες πριν από την κατάπαυση του πυρός στις 19 Ιανουαρίου, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας είχε προειδοποιήσει ότι πάνω από 12.000 ασθενείς περίμεναν να διακομιστούν εκτός Γάζας για επείγουσα ιατρική φροντίδα.

«Κάποια από αυτά τα παιδιά πεθαίνουν τώρα. Κάποια θα πεθάνουν αύριο. Κάποια θα πεθάνουν τις επόμενες ημέρες», δήλωσε ο Φερόζ Σίντγουα, τραυματιολόγος από την Καλιφόρνια, ο οποίος εργάστηκε στη Γάζα από τις 25 Μαρτίου έως τις 8 Απριλίου του περασμένου έτους.

Ο Σίντγουα ανέφερε ως παράδειγμα ένα αγόρι 3 ετών με εγκαύματα στο χέρι, το οποίο κινδυνεύει να υποστεί ακρωτηριασμό, καθώς οι ουλές έχουν προκαλέσει σταδιακή διακοπή της κυκλοφορίας του αίματος. «Η πλειονότητα αυτών των παιδιών χρειάζεται πολύ απλές ιατρικές παρεμβάσεις», τόνισε.

Χιλιάδες ακρωτηριασμένα παιδιά χωρίς πρόσβαση σε περίθαλψη – Δραματικές μαρτυρίες γιατρών

Η Ayesha Khan, γιατρός επειγόντων περιστατικών στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Στάνφορντ, εργάστηκε στη Γάζα από τα τέλη Νοεμβρίου έως την 1η Ιανουαρίου. Όπως περιγράφει, πολλά παιδιά με ακρωτηριασμούς δεν έχουν πρόσβαση σε προσθετικά μέλη ή αποκατάσταση, γεγονός που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή και το μέλλον τους.

Κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης, παρουσίασε μια φωτογραφία δύο μικρών αδελφών, οι οποίες έχουν υποστεί ακρωτηριασμό και αναγκάζονται να μοιράζονται ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Τα δύο κορίτσια έμειναν ορφανά από την επίθεση που τις τραυμάτισε και, σύμφωνα με την Khan, «η μοναδική τους ευκαιρία να επιβιώσουν είναι να απομακρυνθούν για ιατρική περίθαλψη».

Ωστόσο, τα περιοριστικά μέτρα ασφαλείας δεν επιτρέπουν στα παιδιά να ταξιδεύουν με περισσότερα από ένα συνοδό πρόσωπο. Στην περίπτωσή τους, η θεία τους έχει αναλάβει τη φροντίδα τους, όμως θηλάζει ένα βρέφος, με αποτέλεσμα να βρίσκεται μπροστά σε ένα τραγικό δίλημμα.

«Παρότι με μεγάλη δυσκολία εξασφαλίσαμε τη μεταφορά τους, οι αρχές δεν επιτρέπουν στη θεία να πάρει μαζί της το βρέφος. Έτσι, πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στο μωρό που θηλάζει και στη ζωή των δύο ανιψιών της», δήλωσε η Khan.

Χωρίς απάντηση το αίτημα για την απομάκρυνση των 2.500 παιδιών

Η Cogat, η ισραηλινή στρατιωτική υπηρεσία που συντονίζει τις επαφές με τους Παλαιστινίους, δεν απάντησε στο αίτημα του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, και των γιατρών για την άμεση ιατρική απομάκρυνση 2.500 παιδιών από τη Γάζα. Το ίδιο ισχύει και για την ισραηλινή αποστολή στον ΟΗΕ, η οποία επίσης δεν τοποθετήθηκε επί του ζητήματος.

Οι γιατροί ζητούν τη δημιουργία ενός κεντρικού μηχανισμού για τις ιατρικές εκκενώσεις με σαφείς διαδικασίες και πρωτόκολλα.

«Στο πλαίσιο της κατάπαυσης του πυρός, θα έπρεπε να έχει δημιουργηθεί ένας μηχανισμός για την απομάκρυνση των ασθενών. Μέχρι στιγμής, όμως, δεν έχουμε δει κάποια διαδικασία να εφαρμόζεται», δήλωσε ο Thaer Ahmad, γιατρός επειγόντων περιστατικών από το Σικάγο, που εργάστηκε στη Γάζα τον Ιανουάριο του 2024.

Η Khan τόνισε πως «δεν υπάρχει καμία διαδικασία σε εφαρμογή για την απομάκρυνση των παιδιών», ενώ εξέφρασε ανησυχίες σχετικά με το αν θα τους επιτραπεί να επιστρέψουν: «Υπάρχουν συζητήσεις για το άνοιγμα του περάσματος της Ράφα μόνο για έξοδο, αλλά χωρίς δικαίωμα επιστροφής».

Πριν από την εκεχειρία, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανέφερε ότι 5.383 ασθενείς είχαν απομακρυνθεί από τη Γάζα με τη στήριξή του από την έναρξη του πολέμου τον Οκτώβριο του 2023, με την πλειονότητα των εκκενώσεων να γίνονται τους πρώτους επτά μήνες, πριν κλείσει το πέρασμα της Ράφα μεταξύ Αιγύπτου και Γάζας.

Με επιτυχία ολοκληρώθηκε το Spectacolo Erasmus+ Project

Το Erasmus+ Project "Spectacolo" ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία, θέτοντας τις βάσεις για τη μεταφορά τεχνογνωσίας και εμπειριών ανάμεσα σε θεατρικούς οργανισμούς της Ευρώπης και της Υποσαχάριας Αφρικής.

Το πρόγραμμα, που διήρκεσε δύο χρόνια, επικεντρώθηκε στη διοργάνωση και υλοποίηση εξειδικευμένων webinars σε θεατρικά επαγγέλματα όπως η σκηνογραφία, η ενδυματολογία, οι φωτισμοί, το live streaming και το θεατρικό μακιγιάζ. Οι εκπαιδεύσεις αυτές που έγιναν δια ζώσης σε Ελλάδα, Ουγκάντα, και Ρουάντα και on line μέσω τηλεκπαίδευσης, στόχευσαν στην ενίσχυση των γνώσεων και δεξιοτήτων επαγγελματιών και εκπαιδευομένων, καλλιεργώντας έναν δημιουργικό διάλογο μεταξύ διαφορετικών πολιτισμών και θεατρικών παραδόσεων.

Το πρόγραμμα συντόνισε το Κέντρο Σπουδών Λαϊκού Θεάτρου, με συντονιστή τον καλλιτεχνικό διευθυντή του θεάτρου ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ, σκηνοθέτη Νίκο Καμτσή.

Στο "Spectacolo" συμμετείχαν θεατρικοί οργανισμοί από την Ελλάδα και τη Σερβία, καθώς και φορείς από την Υποσαχάρια Αφρική, συγκεκριμένα από την Ουγκάντα, τη Ρουάντα και το Cape Verde. Οι συμμετέχοντες είχαν την ευκαιρία να ανταλλάξουν τεχνικές, ιδέες και καλές πρακτικές, ενώ παράλληλα ενίσχυσαν τη διαπολιτισμική κατανόηση μέσω της Τέχνης.

Στις εκπαιδευτικές διαδικασίες και στα webinars συμμετείχαν συνολικά πάνω από 350 εκπαιδευόμενοι που παρακολούθησαν τα μαθήματα από εξειδικευμένους καθηγητές και επαγγελματίες του θεάτρου. Το έργο πέτυχε να συνδέσει ανθρώπους από διαφορετικές ηπείρους, εμπνέοντας νέες μορφές συνεργασίας στον τομέα του θεάτρου και των παραστατικών τεχνών. Ολοκληρώθηκε με μία σειρά εκδηλώσεων που ανέδειξαν τα αποτελέσματα της συνεργασίας και τη δυναμική του πολιτιστικού διαλόγου.

Στο επίσημο site του project https://spectacolo-project.eu υπάρχουν αναλυτικά τα μαθήματα και μπορούν, ακόμη και τώρα οι ενδιαφερόμενοι για την σκηνογραφία, ενδυματολογία, φωτισμούς, live-streaming, sound design, video art και το θεατρικό μακιγιάζ να παρακολουθήσουν τα μαθήματα βήμα-βήμα.

Το "Spectacolo" είναι ένα ζωντανό παράδειγμα της δύναμης της Τέχνης να ενώνει λαούς και να δημιουργεί νέες προοπτικές για τον πολιτισμό και την εκπαίδευση.

Για περισσότερες πληροφορίες:
Κέντρο Σπουδών Λαϊκού Θεάτρου
Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ, Αθήνα
Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

 

Οι ένοπλες δυνάμεις της Γαλλίας παρέδωσαν χθες Πέμπτη την τελευταία τους βάση στο Τσαντ στον στρατό της χώρας σε τελετή αυστηρά στρατιωτική, κεκλεισμένων των θυρών, με την οποία ολοκληρώνεται η ιστορική αποχώρησή τους από το κράτος του Σαχέλ, σχεδόν 65 χρόνια μετά την αποαποικιοποίηση — και πάνω από 125 χρόνια αφότου αναπτύχθηκαν στο έδαφός του.

Το γεγονός ανακοίνωσαν τα γενικά επιτελεία των ενόπλων δυνάμεων των δυο χωρών.

Επίσημη τελετή είναι προγραμματισμένο να γίνει αργότερα σήμερα.

Ως πρόσφατα στο Τσαντ, που καλύπτεται κατά μεγάλο μέρος του από έρημο, ήταν ανεπτυγμένοι κάπου 1.000 Γάλλοι στρατιωτικοί.

Η παραχώρηση της βάσης Sergent Adij Kossei στην πρωτεύουσα Ντζαμενά «κλείνει οριστικά τη γαλλική (στρατιωτική) παρουσία στο Τσαντ», όπως ζήτησε η πολιτική ηγεσία, συνόψισε το γενικό επιτελείο σε ανακοίνωσή του.

Το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού και του υλικού των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων ήδη μεταφέρθηκε στη Γαλλία, διευκρίνισε από την πλευρά του στο Παρίσι ο εκπρόσωπος του γενικού επιτελείου συνταγματάρχης Γκιγιόμ Βερνέ με δελτίο Τύπου που δημοσιοποίησε για την εξέλιξη. Απομένουν μόνο κάποια εμπορευματοκιβώτια, που θα μεταφερθούν στη Γαλλία διά χερσαίων και θαλάσσιων οδών από ιδιώτες, πρόσθεσε.

Το Τσαντ ήταν η τελευταία χώρα του Σαχέλ όπου απέμενε γαλλική στρατιωτική παρουσία. Το Παρίσι είχε αναπτύξει εκεί πάνω από 5.000 μέλη των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων στην κορύφωση της αντιτζιχαντιστικής επιχείρησης Μπαρχάν, που τερματίστηκε τον Νοέμβριο του 2022.

Παρότι το Τσαντ έπαψε να είναι γαλλική αποικία το 1960, στο έδαφός της επιχειρούσε συστηματικά η γαλλική πολεμική αεροπορία, εκτελώντας όχι μόνο εκπαιδευτικές αποστολές αλλά και εξόδους μάχης, τόσο για την αντιμετώπιση τζιχαντιστών, όσο και ανταρτών.

Όμως, στα τέλη Νοεμβρίου, το Τσαντ ανακοίνωσε πως βάζει τέλος στη διμερή συμφωνία στρατιωτικής συνεργασίας.

Πριν από την Ντζαμενά, άλλες τέσσερις πρώην αποικίες της Γαλλίας (Νίγηρας, Μαλί, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Μπουρκίνα Φάσο) ζήτησαν από το Παρίσι να αποσύρει τα στρατεύματά του από τα εδάφη τους, έπειτα από δεκαετίες που βρίσκονταν εκεί, και στράφηκαν στη Ρωσία.

Σύμφωνα με τον πρόεδρο του Τσαντ Μααμάτ Ιντρίς Ντεμπί Ιτνό, στρατιωτικό που ανέλαβε την εξουσία το 2021, διαδεχόμενος τον επίσης στρατιωτικό πατέρα του αφού ο τελευταίος σκοτώθηκε σε μάχη, οι συμφωνίες στρατιωτικής συνεργασίας με τη Γαλλία είχαν γίνει «εντελώς ανώφελες» μπροστά στις «πολιτικές και γεωστρατηγικές πραγματικότητες της εποχής μας».

Η απόφαση που πήρε να προχωρήσει σε ρήξη με τη Γαλλία χαιρετίστηκε σ’ όλη τη χώρα και ακολουθήθηκε από διαδηλώσεις νέων με συνθήματα όπως «ζήτω το Τσαντ, έξω η Γαλλία» στην πρωτεύουσα και άλλες πόλεις.

Η Σενεγάλη διαπραγματεύεται επίσης την αποχώρηση των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων ως το τέλος του 2025.

Παράλληλα, το γαλλικό στρατιωτικό προσωπικό μειώνεται στην Ακτή Ελεφαντοστού και στην Γκαμπόν, βάσει σχεδίου αναδιάταξης της γαλλικής στρατιωτικής παρουσίας στη δυτική και στην κεντρική Αφρική.

Η γαλλική βάση στο Τζιμπουτί, στην οποία φιλοξενούνται 1.500 μέλη των ενόπλων δυνάμεων, μένει ανεπηρέαστη. Το Παρίσι θέλει να τη μετατρέψει σε «σημείο προβολής» της ισχύος του, κόμβο για την εκτέλεση «αποστολών» στην Αφρική, μετά την αναγκαστική αποχώρηση των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων από τις βάσεις του Σαχέλ.

Το Τσαντ, αχανής, φτωχή, περίκλειστη χώρα του Σαχέλ, βρισκόταν σε πολιτική μετάβαση μετά το πραξικόπημα που έφερε στην εξουσία τον στρατηγό Ντεμπί τον Απρίλιο του 2021, πριν από την τυπική νομιμοποίηση της εξουσίας του με τις προεδρικές εκλογές του Απριλίου του 2024 — η εγκυρότητα των οποίων αμφισβητείται. Βουλευτικές εκλογές, από τις οποίες απείχε η αντιπολίτευση, εδραίωσαν την εξουσία του στα τέλη της περασμένης χρονιάς.

Το τρέχον διάστημα η χώρα υφίσταται επιθέσεις της τζιχαντιστικής οργάνωσης Μπόκο Χαράμ στο βορειοανατολικό της τμήμα, ενώ έχει υποδεχτεί χιλιάδες πρόσφυγες από το γειτονικό εμπόλεμο Σουδάν.

Η Ντζαμενά αρνείται τις κατηγορίες πως αναμιγνύεται στις σουδανικές υποθέσεις.

Την 8η Ιανουαρίου, ανταλλαγή πυρών μπροστά στο προεδρικό παλάτι στην Ντζαμενά, που παρουσιάστηκε από τις αρχές ως «επίθεση» με σκοπό τη δολοφονία του αρχηγού του κράτους, είχε απολογισμό 20 νεκρούς: 18 δράστες και δυο μέλη της προεδρικής φρουράς.

Στο Τσαντ, όπως και στη Σενεγάλη και στην Μπουρκίνα Φάσο, πρόσφατες δηλώσεις του γάλλου προέδρου Εμανουέλ Μακρόν περί «αχαριστίας» αφρικανικών χωρών για τη γαλλική στρατιωτική βοήθεια έναντι των τζιχαντιστών πυροδότησαν κύμα αγανάκτησης.

Η τραγουδίστρια και ηθοποιός Marianne Faithfull πέθανε σε ηλικία 78 ετών, όπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπός της.

«Με βαθιά θλίψη ανακοινώνουμε τον θάνατο της τραγουδίστριας, τραγουδοποιού και ηθοποιού Marianne Faithfull», αναφέρεται σε δήλωση.

«Η Marianne έφυγε ειρηνικά από τη ζωή σήμερα στο Λονδίνο, έχοντας στο πλευρό της την αγαπημένη της οικογένεια. Θα μας λείψει πολύ».

Marianne Faithfull: Η ζωή και η καριέρα της

Η Marianne Faithfull έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής τη δεκαετία του 1960 με την κυκλοφορία της επιτυχίας της “As Tears Go By”, που την κατέστησε μία από τις κορυφαίες Βρετανίδες καλλιτέχνιδες της στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Γεννημένη στο Χάμπστεντ του Λονδίνου, η Faithfull ξεκίνησε την καριέρα της το 1964, όταν ανακαλύφθηκε από τον Andrew Loog Oldham σε ένα πάρτι των Rolling Stones. Το πρώτο της άλμπουμ, Marianne Faithfull (1965), που κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με το Come My Way, σημείωσε εμπορική επιτυχία, ακολουθούμενο από αρκετά άλμπουμ στην Decca Records.

Από το 1966 έως το 1970, διατηρούσε μια πολυσυζητημένη σχέση με τον Mick Jagger. Η δημοτικότητά της ενισχύθηκε μέσα από τους κινηματογραφικούς της ρόλους σε ταινίες όπως I’ll Never Forget What’s’isname (1967), The Girl on a Motorcycle (1968) και Hamlet (1969). Ωστόσο, τη δεκαετία του 1970, η καριέρα της επισκιάστηκε από σοβαρά προσωπικά προβλήματα, καθώς υπέφερε από ανορεξία, ήταν άστεγη και εθισμένη στην ηρωίνη.

Η Faithfull ήταν γνωστή για τη μοναδική χροιά της. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, η φωνή της ήταν μελωδική και σε υψηλή τονικότητα, όμως μια σοβαρή λαρυγγίτιδα σε συνδυασμό με παρατεταμένη χρήση ναρκωτικών τη δεκαετία του 1970 άφησε μόνιμα τη φωνή της βραχνή. Αυτή η νέα χροιά περιγράφηκε από τους κριτικούς ως “ποτισμένη με ουίσκι”, προσθέτοντας έναν έντονο συναισθηματικό χαρακτήρα στη μουσική της.

Μετά από μακρά περίοδο εμπορικής απουσίας, η Faithfull έκανε δυναμική επιστροφή με το άλμπουμ Broken English (1979), που έτυχε εξαιρετικών κριτικών και αναβίωσε την καριέρα της. Το άλμπουμ γνώρισε εμπορική επιτυχία και της χάρισε υποψηφιότητα για Grammy στην κατηγορία Καλύτερης Γυναικείας Ροκ Ερμηνείας, ενώ συχνά θεωρείται η πιο αντιπροσωπευτική της δισκογραφική δουλειά. Συνέχισε με μια σειρά άλμπουμ, όπως Dangerous Acquaintances (1981), A Child’s Adventure (1983) και Strange Weather (1987).

Το 2009 τιμήθηκε με το World Lifetime Achievement Award στα Women’s World Awards, ενώ η γαλλική κυβέρνηση την αναγόρευσε Commandeur του Ordre des Arts et des Lettres για την προσφορά της στις τέχνες.

Συρμός του Ηλεκτρικού που κινούνταν με κατεύθυνση προς Πειραιά εκκενώθηκε στον σταθμό του Μοσχάτου καθώς βαγόνι γέμισε με καπνούς.

Σε ανακοίνωση της η ΣΤΑΣΥ αναφέρει πως συρμός στη Γραμμή 1 του Μετρό εκκενώθηκε στις 2 το μεσημέρι της Παρασκευής στον σταθμό Μοσχάτο, λόγω τεχνικής βλάβης, που προκάλεσε έκλυση καπνού, πιθανότατα κατά το φρενάρισμα.

Ο συρμός αποσύρθηκε στο αμαξοστάσιο για τεχνικό έλεγχο. Το περιστατικό προκάλεσε προσωρινά μικρές καθυστερήσεις μέχρι την πλήρη αποκατάσταση της κυκλοφορίας στη Γραμμή.

Σε ηλικία 87 ετών πέθανε ο κινηματογραφικός και θεατρικός σκηνοθέτης, ηθοποιός και συγγραφέας, Δημήτρης Κολλάτος. Είχε γεννηθεί στην Αθήνα, στις 9 Ιουνίου του 1937.  Την είδηση του θανάτου του έκανε γνωστή με ανάρτηση του ο Σπύρος Μπιμπίλας. 

Μεταξύ άλλων, ο Δημήτρης Κολλάτος έγραψε 13 βιβλία, κινηματογράφησε 15 ταινίες, απέσπασε διακρίσεις στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ανέβασε προκλητικές παραστάσεις στο θέατρο και μίλησε ανοιχτά για τον αυτισμό, από τον οποίο έπασχε ο γιος του. 

Ειδικότερα, ο Δ. Κολλάτος ίδρυσε το 1959-1960 το «Πειραματικό Θέατρο Τσέπης» ανεβάζοντας έργα όπως η «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκο, το «Τέλος του παιχνιδιού» του Σάμιουελ Μπέκετ και το «Δωμάτιο» του Χάρολντ Πίντερ. Σκηνοθέτησε επίσης την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη, με τη Μαριέτα Ριάλδη στον ρόλο της Ιφιγένειας.

Στις 7 Οκτωβρίου 1961 στο Παρίσι ανέβασε την «Ιφιγένεια εν Ταύροις» του Ευριπίδη, στο Centre culturel Πρωταγωνιστές ήταν οι: Arlette Baumann, Roger Jandly, Nicolas Ruffieux,M.-F. Bonte, F. Guiman. Το γαλλικό περιοδικό "L'Express" χαρακτήρισε την παράσταση «μία άνοιξη στο γαλλικό θέατρο». Η Αρλέτ Μπωμάν έγινε σύζυγός του, από την οποία απέκτησε δύο γιους, τον Αλέξανδρο και τον Άλκη, και η οποία πρωταγωνίστησε στις ταινίες του.

Το 1962 γύρισε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους «Αθήνα Χι Ψι Ξι», που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.  Ακολούθησε η μεσαίου μήκους ταινία του «Ελιές» το 1964, που κι αυτή βραβεύτηκε.

Το 1966 η μεγάλου μήκους ταινία του «Θάνατος του Αλέξανδρου» στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αγνοήθηκε από τα επίσημα βραβεία, πήρε όμως τρία βραβεία Κριτικών (καλύτερης ταινίας, καλύτερου σεναρίου, καλύτερης μουσικής) και γνώρισε όχι μόνο καλλιτεχνική αλλά και εισπρακτική επιτυχία, αφού όταν κατάφερε επιτέλους να προβληθεί στους αθηναϊκούς κινηματογράφους έκοψε σε μία εβδομάδα, 29.900 εισιτήρια.

Ο Μάνος Χατζηδάκις είχε πει: «Η σημαντικοτέρα ταινία που προεβλήθη εις το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αληθινά πανίσχυρη παρουσία που με άφησε άναυδον με το θάρρος και την δύναμιν της συλλήψεώς της, ήταν η ταινία του Δημήτρη Κολλάτου "Ο Θάνατος του Αλέξανδρου". Αυτή είναι η αληθινά μεγάλη ταινία του φεστιβάλ. Ο Δημήτρης Κολλάτος είναι ο πρώτος Δραματουργός του ελληνικού κινηματογράφου».

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Γαλλία, όπου ανέβασε 20 θεατρικές παραγωγές, δημιουργώντας το «Θέατρο της Τέχνης» (Théatre de l'Art) στο ίδιο κτίριο του Châtelet Σατλέ, στο Παρίσι. Εκεί παρουσίασε, μεταξύ άλλων, το έργο Philippe Pétain  και το θεατρικό έργο του "Γυναίκα του Σωκράτη", ένα μονόλογο με πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του Αρλέτ Μπωμάν που ανέβασε στο θέατρο Τέχνης. Η πρεμιέρα έγινε στις 22 Δεκεμβρίου 1973. Επιλέχτηκε ως καλύτερη παράσταση της χρονιάς, και παρουσιάστηκε στο θέατρο των εθνών στις Βρυξέλλες και επαναλήφθηκε τον Ιανουάριο του 1975 και το Σεπτέμβριο του 1976. Γύρισε επίσης την ταινία "Συμπόσιο" (1972), με θέμα τον έρωτα και την ομοφυλοφιλία. Το 1974 ανέβασε το θεατρικό του έργο "Καλησπέρα κύριε Τσέχοφ " με συμπρωταγωνίστριες την Αρλέτ Μπωμάν και την Φανί Αρντάν.

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1975, άρχισε να ανεβάζει μια σειρά παραστάσεων που από πολλούς θεωρήθηκαν πως έχουν ως στόχο την πρόκληση (όπως τα «Σόδομα και Γόμορρα» με γυμνό που εκείνη την εποχή έκανε σάλο) ή έστω τον πολιτικοκοινωνικό ακτιβισμό και όχι την τέχνη, όπως οι «Οι εφοπλιστές», «Άγιος Πρεβέζης» που έγινε και ταινία (1982), «Οι Γιατροί». Κέρδισε ωστόσο τις συμπάθειες με τη μαχητική του στάση όσον αφορά τα δικαιώματα των αυτιστικών παιδιών, ορμώμενος από την προσωπική του εμπειρία με τον γιο του Άλκη, και τη δημιουργία ειδικού χώρου στην Αίγινα για τα αυτιστικά παιδιά.

Στην αυτοβιογραφική ταινία «Ζωή με τον Άλκη» (1988), το ρόλο του αυτιστικού νεαρού έπαιξε ο άλλος του γιος, Αλέξανδρος Κολλάτος, που βραβεύτηκε με ειδική Μνεία για την ερμηνεία του στο ρόλο του αυτιστικού αδελφού του. Ο Αλέξανδρος έκτοτε έγινε ηθοποιός και σκηνοθέτης. Άλλη μια ταινία, «Κόκκινα τριαντάφυλλα σου έκοψα» (1993), μιλά όχι μόνο για την εμπειρία ενός γονιού με αυτιστικό παιδί αλλά και για την αυτοκτονία της συζύγου του Αρλέτ Μπωμάν. Στην ταινία του «Αλέξανδρος και Αϊσέ» (1998), πάλι με πρωταγωνιστή τον γιό του Αλέξανδρο, προσεγγίζει το θέμα της μουσουλμανικής μειονότητας μέσα από μια ερωτική ιστορία. Ενώ η «Διαθήκη του ιερέα Ζαν Μεσλιέ» (2009), επιστρέφει πάλι στο θέμα της θρησκείας και το ρόλο της εκκλησίας.

Στη Γαλλία το 1977 γύρισε τη μεσαίου μήκους "Η Γαλλία του Ζισκάρ", μια κριτική ματιά στη Γαλλία της δεκαετίας του '70.

Στην τηλεόραση είχε για ένα χρόνο δική του εκπομπή με τίτλο: «Ο Κολλάτος χωρίς λογοκρισία». Το 1989 και ξανά το 2013 έθεσε υποψηφιότητα ως ευρωβουλευτής. Το 2011 δημιούργησε την Ένωση Πολιτών Πόρτα-Πόρτα, μια νέα μορφή πολιτικής παρέμβασης που οργανώνει διάφορα "χάπενινγκ" διαμαρτυρίας κατά της πολιτικής ηγεσίας, της παρέμβασης ξένων δυνάμεων στη χώρα κτλ. Το 2014 γύρισε την ταινία "Διόνυσος", με θέμα την Ελλάδα της κρίσης που συμμετείχε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Ραγδαίες εξελίξεις προμηνύει για το έγκλημα των Τεμπών η έκθεση-«κόλαφος» του Βασίλη Κοκοτσάκη που παραδόθηκε σήμερα στον Εφέτη Ανακριτή Λάρισας.

Ο ειδικός πραγματογνώμονας και τεχνικός σύμβουλος των οικογενειών των θυμάτων κατέθεσε συμπληρωματική τεχνική μελέτη τα ευρήματα της οποίας διαψεύδουν τα όσα δήλωσε ο πρωθυπουργός στην συνέντευξή του ότι ίσως να μην μάθουμε ποτέ πόσοι άνθρωποι επέζησαν της σύγκρουσης και πέθαναν τελικά από την πυρκαγιά.

Στην έκθεση που φέρνει στη δημοσιότητα το ethnos.gr καταγράφεται ότι 27 από τα 57 θύματα δεν σκοτώθηκαν από τη σύγκρουση, αλλά βρήκαν μαρτυρικό θάνατο από την φωτιά που ακολούθησε την έκρηξη. Στο έγγραφο παρουσιάζονται, ακόμη, και τα ονοματεπώνυμα των νεκρών, ενώ οι οικογένειες των θυμάτων ζητούν την αναβάθμιση των κατηγοριών σε κακουργηματική θανατηφόρα έκθεση.

Κατά τον Βασίλη Κοκοτσάκη υπάρχουν «αδιάσειστα στοιχεία» που συμπεριλαμβάνονται στην δικογραφία και περιλαμβάνονται στις ιατροδικαστικές αναφορές και εκθέσεις, όπως και σε συγκεριμένη διάταξη του ίδιου του Εφέτη Ανακριτή, ο οποίος κάνει αποδεκτή την αιτία θανάτου.

Η αιτία του θανάτου για όλα τα θύματα:

• Νεκροί με αιτία θανάτου βαρύτατες θανατηφόρες κακώσεις : 29
• Νεκροί με αιτία θανάτου πλήρη απανθράκωση: 24
• Νεκροί με απανθράκωση και σε στάση πυγμάχου: 3
• Νεκροί από σύνθλιψη και απανθράκωση: 1

Στην έκθεση επισημαίνεται ακόμη ότι  στις 10 Ιουλίου 2024 με υπόμνημά του προς τον Εισαγγελέα Εφετών Λάρισας ο ιατροδικαστής Λάρισας, Χρήστος Κραββαρίτης είχε αναφέρει «..στις μεν απανθρακωμένες σορούς ο θάνατος επήλθε λόγω της άμεσης επίδρασης της φωτιάς, και ως προς την αιτία ουδεμία αμφισβήτηση υπήρχε» και λίγο παρακάτω «Το αδιαμφισβήτητο γεγονός πρόκλησης του θανάτου λόγω της άμεσης επίδρασης της φωτιάς, αποδεικνύεται από την κατάσταση κάθε σορού».

Ο Βασίλης Κοκοτσάκης επισημαίνει πως τα ευρήματα της νεκροψίας δεν αφήνουν περιθώριο αμφισβήτησης της αιτίας θανάτου. 

Και υπογραμμίζει πως η έκθεση έχει σκοπό να επιβεβαιώσει αδιαμφισβήτητα τον ακριβή αριθμό των επιβατών που επιβίωσαν από τη σύγκρουση και κατέληξαν λόγω της πυρκαγιάς που ακολούθησε «εκδηλωθείσας ακαριαίας ανάφλεξης διαρρέουσα μεγάλης ποσότητας εύφλεκτων πτητικών ατμών ανάφλεξης χημικών διαλυτών και εξελίχθηκε επί μακρύ χρόνο, λόγω της ιδιαιτερότητας των καυσέντων χημικών διαλυτών-υδρογονανθράκων, υλικά που είναι ξένα προς την ιδιοσυστασία των τρένων και των δηλωμένων φορτίων τους».

Την έκθεση υπογράφουν εκτός του κ. Κοκοτσάκη, ο οποίος είναι ειδικός πραγματογνώμονας σε θέματα πυρκαγιών, ο Dr Μανόλης Παπαδάκης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Χιούστον και ο Μάρκος Χρυσός, Διπλωματούχος Χημικός Μηχανικός Πραγματογνωμονας μεταφορών επικίνδυνων φορτίων.