Δραματική 2010 | Έγχρ. | Διάρκεια: 120′
Νορβηγική ταινία, σκηνοθεσία Μάριους Χολστ
με τους: Στέλαν Σκάργκαρντ, Κρίστοφερ Γιόνερ, Μπέντζαμιν Χέλσταντ

Εκδήλωση που συνδιοργανώνουν η ΕΡΑ Βόλου και η Λέσχη Εργαζομένων και Νεολαίας Βόλου

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 Μαρτίου 2015
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΘΕΑΤΡΟΥ

Απόψε, μετά το τέλος του Δελτίου Ειδήσεων,παρακολουθήστε στην ΕΡΤ3
δύο θεατρικές παραστάσεις που παραχωρήθηκαν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στην ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΡΤ για τηλεοπτική μετάδοση


●Στις 23.30, «Ο ΡΟΜΠΙΝΣΟΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΩΝΑ»
από την Πρεσβεία της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας

ΥΠΟΘΕΣΗ:
Βρισκόμαστε στην πόλη Αμοτάπε του Περού, ξημερώματα της 28ης Φεβρουαρίου του 1854, τη στιγμή του θανάτου του Σιμόν Ροντρίγκες, δασκάλου και μέντορα του Απελευθερωτή Σιμόν Μπολίβαρ. Ο Ροντρίγκες πεθαίνει έχοντας αγκαλιά τα χειρόγραφα, τις ιδέες και τις σκέψεις του για την ελευθερία και την παιδεία, παρόλο που σε όλη του τη ζωή τον συντρόφευαν η πείνα και η φτώχεια.
Είμαστε μάρτυρες της στιγμής εκείνης κατά την οποία ο άνθρωπος εισέρχεται στο λαβύρινθό του για να εξιλεωθεί από τις αμαρτίες του, εισέρχεται σε έναν ευφάνταστο διάλογο με το άλλο του εγώ, μπροστά στον καθρέφτη του παρελθόντος. Εμφανίζονται όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος, η σχέση του με τους μεγάλους άνδρες της Αμερικής και αναβιώνει αμαρτίες, τόσο τις δικές του όσο και άλλων.
Σε αυτή τη μινιμαλιστική σκηνική πρόταση, γνωρίζουμε την πολιτική σκέψη και τη δημιουργικότητα του μεγάλου δασκάλου, Σιμόν Ροντρίγκες, ο οποίος καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην ιστορική λήθη ή στην αιώνια ζωή.

•σκηνοθεσία: Κάρλος Αρόγιο
•συγγραφέας: Τομάς Χουράδο
•ηθοποιοί: Ανίμπαλ Γκρουν,Γουιλφρέντο Περάσα
•παραγωγή: 2014


●Στις 00.30, «Ο ΜΑΡΞ ΣΤΟ SOHO»
θεατρικό έργο του Χάουαρντ Ζιν (Howard Zinn)

•παρουσιάζουν οι: Θεατρική Ομάδα «Φάντης Μπαστούνι»,το Συνεργατικό Βιβλιοπωλείο-καφέ «Ακυβέρνητες Πολιτείες» και οι Εργαζόμενοι της ΕΤ3

ΥΠΟΘΕΣΗ:
"Δεν αναρωτιέστε γιατί νιώθουν την ανάγκη να με ανακηρύσσουν νεκρό, ξανά και ξανά;" Στο επίκαιρο θεατρικό του Zinn ο Μαρξ, απαυδισμένος από τις επιθέσεις που δέχεται μετά θάνατον, ζητάει από τις αρμόδιες αρχές του άλλου κόσμου να επιστρέψει στη ζωή για να αποκαταστήσει την αλήθεια. Φτάνει στο Σόχο και, απευθυνόμενος σε ένα σύγχρονο ακροατήριο, μιλάει σε πρώτο πρόσωπο για τη ζωή του και υπερασπίζεται την επικαιρότητα των ιδεών του

•μετάφραση: Άρης Λασκαράτος
•παίζει ο Βασίλης Κυριάκου
•Σκηνοθεσία: Νίκος Σέργης
•Τηλεοπτική σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραθανάσης

Λίγα λόγια για τον Howard Zinn:
Γνωστός ακτιβιστής κατά του πολέμου στο Βιετνάμ και παθιασμένος υποστηρικτής των κινημάτων των αφροαμερικανών για πολιτικά δικαιώματα στις ΗΠΑ, ο Zinn βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής αναταραχής στη χώρα του από την δεκαετία του 1950 ως τα τέλη εκείνης του 1970. Ευρύτερα γνωστός έγινε για το βιβλίο του «A People's History of the United States» (Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών, μετάφραση Θεόδωρου Καλύβα, Αιώρα, Αθήνα 2008), που πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα.
Ο Zinn ήταν αυτό που τοποθέτησε στη θέση των κεντρικών ηρώων της ιστορίας των ΗΠΑ όχι τους «ιδρυτές» της, αλλά τους πρώτους συνδικαλιστές, τις φεμινίστριες και μαχητές για διάφορους σκοπούς.
«Τα γραπτά του άλλαξαν τη συνείδηση μιας γενιάς, βοήθησαν να ανοίξουν νέοι δρόμοι προς την κατανόηση και την κρίσιμη σημασία της για τις ζωές μας», είχε γράψει για αυτόν ο Noam Chomsky.
Ο Howard Zinn γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, δούλεψε ως εργάτης σε ναυπηγείο και υπηρέτησε ως βομβαρδιστής στην αμερικανική πολεμική αεροπορία στην διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πριν πάει στο κολέγιο και πάρει το διδακτορικό του από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια.
Δίδαξε στο Spellman, ένα κολέγιο με φοιτήτριες κυρίως νεαρές μαύρες στην Ατλάντα της Τζόρτζια, και κατόπιν στο Boston University, όπου απέκτησε ακόμα μεγαλύτερη φήμη πρωταγωνιστώντας σε πολλές απεργίες και αντιπολεμικές κινητοποιήσεις.
Στην αυτοβιογραφία του (You Can't Be Neutral on a Moving Train, Beacon Press, Βοστόνη 2002), σημείωνε ότι η αντικειμενικότητα ουδέποτε υπήρξε στόχος στα μαθήματα που παρέδιδε.
«Ήθελα οι φοιτητές να φεύγουν από την τάξη όχι απλά καλύτερα πληροφορημένοι, αλλά προετοιμασμένοι να παρατήσουν την ασφάλεια της σιωπής, πιο έτοιμοι να μιλήσουν, να δράσουν ενάντια στην αδικία όπου την έβλεπαν. Αυτή, φυσικά, ήταν μια συνταγή για φασαρίες».