Αστάθεια του πολιτικού συστήματος. Τρίτη δύναμη το Podemos.
Κατερίνα Σεργίδου
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η καταμέτρηση των ψηφοδελτίων στις ισπανικές κάλπες έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Ακολουθεί ένα πρώτο σχόλιο για τα αποτελέσματα με την υπόσχεση ότι όπως πάντα θα επανέλθουμε γρήγορα με περισσότερα συμπεράσματα.
Τα νούμερα δε βγαίνουν...Τα ΜΜΕ, η αριστερά, οι αγωνιστές μιλούν για μια ιστορική ήττα του δικομματισμού. Πράγματι το καθεστώς του 78 και τα κόμματα της ομαλής μετάβασης από τη δικτατορία στη χούντα ταρακουνιούνται συθέμελα. Το PP αν και κατέλαβε την πρώτη θέση με 28,71% , χάνει 65 βουλευτές συγκρινόντας το με τις προηγούμενες εκλογές του 2011. Με τους 123 βουλευτές του, μένει πολύ μακριά από την απόλυτη πλειοψηφία που χρειάζεται για να κυβερνήσει. Μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, που πρωτοεμφανίστηκε στο δρόμο το 2011, απαιτεί την αλλαγή κυβέρνησης. Το PSOE με 22% και 90 εδρες ακολουθεί στη δεύτερη θέση. Μαζί τα δύο συστημικά κόμματα μετα βίας φτάνουν το 50% όταν το 2011 είχαν το 73% τωνψηφοφόρων.
Τα καλά νέα έρχονται από μια τριπλή επιτυχία. Η πρώτη είναι ότι το ιδιαίτερα επικίνδυνο κόμμα των Ciudadanos (Πολίτες) πάνω στο οποίο είχε επενδύσει τόσα πολλά το σύστημα και η ισπανική αστική τάξη, μένει αρκετά πίσω με 13.9% και 40 έδρες. Η δεύτερη είναι ότι το PODEMOS κατάφερε να αντιστρέψει το κλίμα, κατακτώντας τη τρίτη θέση με 20,6% και 69 έδρες και το τρίτο καλό νέο ότι η Ενωμένη Αριστερά με το σχηματισμό Unidad Popular en Comun κατάφερε έστω και με δύο έδρες να μπει στη βουλή, πράγμα που δεν ήταν καθόλου δεδομένο.
Σε αυτό το πολυκομματικό σκηνικό που διαμορφώνεται για πρώτη φορά στην ισπανική βουλή δύο είναι τα σενάρια. Είτε σχηματισμός κυβέρνησης με συνεργασίες κομμάτων είτε καινούριες εκλογές. Το πρόβλημα για το σύστημα, προκύπτει από το γεγονός ότι για να εξασφαλιστεί πλειοψηφία και να προκύψει κυβέρνηση, χρειάζονται 176 έδρες, κάτι που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με τη συνεργασία τριών κομμάτων. Τα ισπανικά μέσα έχουν ήδη αρχίσει να πιέζουν για τέτοιες συνεργασίες, καλώντας το Podemos να πάρει ρεαλιστικές αποφάσεις. Το σίγουρο είναι πως ακόμα και αν αυτό περνά από το μυαλό της ηγεσίας του Podemos, πρόκειται για σενάριο αντιδημοφιλές τόσο ανάμεσα στη βάση του Podemos, όσο και στην ισπανική κοινωνία.
Το PodemosΣτις δυνάμεις του Podemos θα πρέπει να προσθέσουμε τις τρεις υποψηφιότητες που συμμετείχαν στο ψηφοδέλτιο του με διαφορετικά ονόματα, στη Βαλένσια, στη Γαλικία και στην Καταλονία. Το «En Marea Podemos, «En Comú Podem» και το « Compromís/Podemos/És el momento». Η πραγματικότητα είναι πως το Podemos για λίγο δεν κατάφερε να πάρει τη δεύτερη θέση. Από τα μέσα Νοέμβρη που καταγράφηκε για πρώτη φορά ως πιθανή πρώτη δύναμη το Podemos έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα. Σε κάθε στροφή προς το κέντρο έχανε επιρροή με τον Ιγλέσιας να δηλώνει το καλοκαίρι του 2015 ότι αν στις εκλογές πάρουμε 16%, εγώ θα πάω σπίτι μου. Με δεδομένο την κατακόρυφη πτώση, αποτέλεσμα της ταύτισης του ΣΥΡΙΖΑ και του Podemos , αφού ο Ιγλέσιας στήριξε με κάθε τρόπο τον Αλέξη Τσίπρα, το σημερινό αποτέλεσμα είναι καλό. Το Podemos έσωσε την παρτίδα, ξαναεμπνέοντας το λαό και ξαναχρησιμοποιώντας ριζοσπαστικό λόγο. Καταρχήν δήλωσε την πρόθεση του να στηρίξει τελικά ένα δημοψήφισμα στην Καταλονία, διορθώνοντας το λάθος του φθινοπώρου με την ουδέτερη στάση στο Καταλανικό ζήτημα. Δεύτερο ανέβασε πολύ το σύνθημα όχι στις εξώσεις, κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα. Στην τελευταία του προεκλογική εμφάνιση στη Μούρσια, επέλεξε να κρατήσει μια πικέτα στήριξης στη απεργία των εργαζομένων στη Juver. Τρίτον, η επιτυχία του Podemos είναι επίσης αποτέλεσμα, της οργανωμένης καμπάνιας που ξεδιπλώθηκε σε όλη τη χώρα από την Αντικαπιταλιστική Αριστερά. Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε επίσης και έναν τέταρτο παράγοντα. Την αριστερή προεκλογική καμπάνια του Podemos. Ο Ιγλέσιας μπορεί να μη φωτογραφήθηκε με τον Τσίπρα ή με κάποιον άλλο γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά φρόντισε να ταυτιστεί με τις δύο γυναίκες σύμβολο στην Ισπανία. Τις δύο δημαρχίνες Άντα Κολάου και Μανουέλα Καρμένα. Δύο γυναίκες που έβαλαν φρένο στις εξώσεις, άλλαξαν τη διανομή πόρων στους δήμους, και απέδειξαν ότι υπάρχει εναλλακτική στη διακυβέρνηση. Ο σημαντικότερος ίσως λόγος είναι ότι ο ισπανικός λαός, προέβλεψε ότι τα χειρότερα μέτρα δεν έχουν έρθει ακόμα, ότι η Τρόικα θα ζητά όλο και περισσότερες θυσίες, ότι δεν υπάρχει καμιά άλλη διέξοδος πέρα από τη ψήφο σε ένα ριζοσπαστικό κόμμα. Τα νέα λοιπόν είναι καλά. Το σύστημα οδηγείται σε αστάθεια και οι προοπτικές για μια μεγάλη αλλαγή σε όλα τα επίπεδα είναι μεγάλες.
Η κάλυψη του γεγονότος στην Ελλάδα και οι ανεξήγητοι πανηγυρισμοί του ΣΥΡΙΖΑΤα έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα του ΣΥΡΙΖΑ άρχισαν να καλύπτουν από νωρίς τις εκλογικές διαδικασίες, δίνοντας έμφαση στην επιτυχία του Podemos. Οι σχολιασμοί της πλειοψηφίας των στελεχών του στο Facebook και στο twitter περιστράφηκαν γύρω από ένα βασικό στόχο. Να συνδέσουν την επιτυχία του Podemos με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και αν δεχτούμε το επιχείρημα ότι το Podemos δεν συντρίφτηκε μετά από την ελληνική τραγωδία, σίγουρα δεν μπορούμε να ισχυριστούμε το ανάποδο. Ότι δηλαδή το Podemos κατέλαβε την τρίτη θέση χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ και την υπογραφή του μνημονίου. Όλη η αγωνία κεντρικών στελεχών ήταν και είναι να «την πουν» στη ΛΑΕ, αποδεικνύοντας υποτίθεται ότι οι εκτιμήσεις που μιλούσαν για πτώση των ποσοστών του Podemos διαψεύστηκαν. Εντωμεταξύ κουβέντα για το αδερφό κόμμα, την Ενωμένη Αριστερά, που φέτος υπό τη νέα ηγεσία του Αλμπέρτο Γκαρσόν συνεργάστηκε με δυνάμεις που συμμετείχαν στις δημοτικές εκλογές. Είναι άξιον απορίας, αν τα πράγματα εξελιχθούν θετικά, και το Podemos δώσει κινηματική διέξοδο και δεν υποχωρήσει στις πιέσεις, θα συνεχίσει όλη αυτή η ευφορία; Ή μήπως τότε θα γίνει επιτέλους κατανοητό ότι το να υπάρχουν και άλλοι τυφλοί γύρω μας, αυτό από μόνο δε μας κάνει λιγότερο τυφλούς. Κυρίως εντυπωσιάζει το πως εγκαλείται με τόση ευκολία η ΛΑΕ να απολογηθεί , για τις «λάθος εκτιμήσεις» της αφού δεν καταλαβαίνουμε ότι η τριτιά του Podemos, αποδεικνύει περίτρανα ότι νομιμοποιείται η μνημονιακή πολιτική.
Τα νέα από την Ισπανία είναι καλά. Η πολιτική κρίση είναι ανοιχτή, το σύστημα ταρακουνιέται συθέμελα. Ανοίγουν οι προοπτικές και για μια ενωτική συμμαχία με την Ενωμένη Αριστερά, καθώς και για συνέχιση των καλών αποτελεσμάτων στους δήμους , στους δρόμους, στους χώρους ανασφάλιστης και απλήρωτης εργασίας.
Το ισπανικό κίνημα, βρίσκεται πιο πίσω μια και ακόμα δεν έχει παιχτεί το ζήτημα της κυβέρνησης, και ταυτόχρονα πιο μπροστά από εμάς. Γιατί τώρα πια ξέρει και μπορεί να αξιοποιήσει την ελληνική εμπειρία για να αποφύγει την ήττα. Εντωμεταξύ αναζητείται νέο σύνθημα στη θέση του συνθήματος ΣΥΡΙΖΑ-Podemos για να μη φτάσει ο Σόιμπλε να πει το Venceremos, όπως εύστοχα σκίτσαρε ο Τάσος Αναστασίου στην Αυγή. Σε αυτές τις συνθήκες πρέπει και μπορούν, τώρα πια που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει, να φωνάξουν το Podemos. Και να τους βγει όντως Podemos. Για την ώρα αυτό αρκεί.
πηγή:
rproject.grΣτο 79,45%
