Η νέα έρευνα του Eteron που παρουσιάζουμε σήμερα εντάσσεται στο ερευνητικό πρόγραμμα “Youth Precarity”, το οποίο συνεχίζει την ερευνητική δουλειά του Ινστιτούτου σε σχέση με τη νέα γενιά και επικεντρώνεται στη θεματική της εργασιακής επισφάλειας.

Του Κώστα Γούση, συντονιστή του ερευνητικού προγράμματος του Eteron “Youth Precarity”

Πρόκειται για ποσοτική έρευνα που πραγματοποιήθηκε από την aboutpeople σε όλη τη χώρα τον Μάρτιο του 2024 σε δείγμα 626 ατόμων, ηλικίας 17 – 34 ετών, υπαλλήλων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και αυτοαπασχολούμενων με μπλοκάκι. Στην έρευνα περιλαμβάνονται νέοι και νέες που εργάζονται σε διαφορετικά καθεστώτα εργασίας (πλήρους, προσωρινής και μερικής απασχόλησης), όπως και περιορισμένος αριθμός νέων εργαζομένων με καθεστώς αδήλωτης εργασίας.

Τα ευρήματα της έρευνας είναι αποκαλυπτικά τόσο ως προς τις συνθήκες εργασίας των νέων, όσο και σε σχέση με τις επιδράσεις των εμπειριών εργασιακής επισφάλειας στην ταυτότητα, τις απόψεις και τις προσδοκίες τους.

Το σύνολο της έρευνας είναι ελεύθερα διαθέσιμο στην ιστοσελίδα του Eteron, περιλαμβάνοντας όλους τους σχετικούς πίνακες, καθώς και τη διαφοροποίηση των απαντήσεων σε καθένα από τα ερωτήματα, λαμβάνοντας υπόψη τις μεταβλητές του φύλου, της ηλικίας, του μορφωτικού επιπέδου, του εισοδήματος και των διαφορετικών καθεστώτων εργασίας.

Στην παρούσα έκθεση, θα ξεχωρίσουμε και θα σχολιάσουμε ορισμένα από τα κύρια ευρήματα χωρίζοντας την παρουσίαση σε δύο μέρη, καθένα από τα οποία επικεντρώνεται σε τρεις άξονες. Πιο ειδικά, τα ευρήματα ρίχνουν φως στις εξής θεματικές:

• Κόστος διαβίωσης, μηνιαίο εισόδημα και χρέη
• Παράλληλη απασχόληση, χρόνος εργασίας και υπερωρίες
• Δυσμενείς συμπεριφορές και κακομεταχείριση στο χώρο εργασίας
• Ιεραρχήσεις, συναισθήματα & προσδοκίες για την εργασία τους στο παρόν και το μέλλον
• Συνδικαλιστική συμμετοχή, απεργίες και άλλες μορφές συλλογικής δράσης
• Στάση απέναντι στην κυβέρνηση και τις κινητοποιήσεις της περιόδου

Α’ Μέρος: Οι συνθήκες εργασίας των νέων 17-34 ετών  

1. Κόστος διαβίωσης, μηνιαίο εισόδημα και χρέη 

1 στα 3 άτομα δυσκολεύονται αρκετά για να καλύψουν τις ανάγκες του μήνα και περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα. Για το 35,3% των νέων, ο μισθός φτάνει για τα βασικά έξοδα του μήνα αλλά δεν αποταμιεύουν. Μόλις το 16% των νέων απαντούν ότι καλύπτουν χωρίς πρόβλημα τις βασικές-βιοτικές ανάγκες κάθε μήνα και αποταμιεύουν. Τέλος, ένα 12,2% απαντούν ότι συχνά αναγκάζονται να δανειστούν χρήματα για να βγει ο μήνας.

Το μηνιαίο μηνιαίο εισόδημα κυμαίνεται μεταξύ 700 – 1000 ευρώ για το 35,5% των νέων εργαζομένων. Λιγότερα από 700 ευρώ λαμβάνει το μήνα 27,6%, ενώ  το ποσοστό όσων το μηνιαίο εισόδημα ξεπερνά τα 1000 ευρώ ανέρχεται στο 29,3%.

Ένας επιπλέον παράγοντας που επηρεάζει με πολλαπλούς τρόπους τις ζωές των εργαζομένων – νέων και μη – είναι τα χρέη. Προκύπτει από τα στοιχεία της έρευνας ότι παρά το νεαρό της ηλικίας τους, το 22,1% των νέων εργαζομένων πληρώνουν μηνιαίες δόσεις για χρέη προς ΕΦΚΑ/εφορία/τράπεζες. Ένα επιπλέον 6% των νέων είχαν στο παρελθόν χρέη αλλά έχουν αποπληρώσει τις οφειλές τους.

Εστιάζοντας στις ηλικίες 25-34 ετών, παρατηρούμε ότι το ποσοστό είναι ακόμη μεγαλύτερο (26,2%). Μάλιστα, αν προσθέσουμε και όσους/ες δηλώνουν ότι είχαν στο παρελθόν χρέη αλλά έχουν αποπληρώσει τις οφειλές τους, απο τα στοιχεία της έρευνας προκύπτει ότι 1 στα 3 άτομα  της ηλικιακής αυτής ομάδας αντιμετωπίζει τώρα ή έχει αντιμετωπίσει στο παρελθόν πρόβλημα με χρέη.

 

1 ΣΤΑ 5 ΑΤΟΜΑ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΟΤΙ ΣΤΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΠΕΡΑ ΑΠ’ ΤΟ ΜΙΣΘΟ ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΠΟΡΟΙ, ΟΠΩΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΑΠΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, ΕΙΣΠΡΑΞΕΙΣ ΑΠΟ ΕΝΟΙΚΙΑ Κ.Α.).

 

2. Παράλληλη απασχόληση, χρόνος εργασίας και υπερωρίες

3 στα 8 άτομα κάνουν τώρα ή έκαναν στο παρελθόν δεύτερη ή και περισσότερες δουλειές παράλληλα με την κύρια απασχόληση (37,8%). Ιδιαίτερα στις ηλικίες 25-34 ετών το ποσοστό ανεβαίνει στο 41,3%, ενώ πρωτιά καταγράφουν όσοι και όσες κατέχουν μεταπτυχιακό/διδακτορικό δίπλωμα, όπου 1 στα 2 άτομα κάνουν τώρα ή έκαναν στο παρελθόν δεύτερη ή και περισσότερες δουλειές παράλληλα με την κύρια απασχόληση.

Σε σχέση με τον εργάσιμο χρόνο, το 35,9% των νέων δηλώνουν ότι εργάζονται πάνω από 40 ώρες την εβδομάδα, ποσοστό που ανεβαίνει στο 47,8% για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους πλήρους απασχόλησης.

Το 52,8% των νέων απαντά ότι δεν τηρείται το ωράριο που προβλέπεται στη σύμβαση. Αξιοσημείωτο είναι ότι ως προς την υπέρβαση ωραρίου δεν εμφανίζονται διαφορές μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου τομέα.

Εκτεταμένο προκύπτει το φαινόμενο των απλήρωτων υπερωριών, καθώς καταγράφεται ένα ποσοστό νέων εργαζομένων της τάξης του 36,3% που ούτε αμείβονται ούτε παίρνουν ρεπό για τις υπερωρίες που κάνουν. 

 

 

 

 

3. Δυσμενείς συμπεριφορές και κακομεταχείριση στο χώρο εργασίας 

Εξετάζοντας ξεχωριστά τις απαντήσεις νέων γυναικών και νέων ανδρών για δυσμενείς συμπεριφορές και κακομεταχείριση που έχουν υποστεί στο πλαίσιο της εργασίας τα στοιχεία της έρευνας είναι αποκαλυπτικά:

Το 43,6% των νέων γυναικών θεωρούν το ρυθμό εργασίας εξουθενωτικό, ενώ το 28,5% έχουν υποστεί ψυχολογικό εκφοβισμό. Χρήζει ιδιαίτερης προσοχής το ποσοστό των νέων γυναικών που έχουν υποστεί σεξιστική συμπεριφορά (26%) και σεξουαλική παρενόχληση (12%) στο πλαίσιο της εργασίας. Τέλος, το 6% των νέων γυναικών δηλώνουν ότι έχουν υποστεί ρατσιστική συμπεριφορά

 

 

Αντίστοιχα, το 36,7% των νέων ανδρών θεωρούν το ρυθμό εργασίας εξουθενωτικό, ενώ το 19,8% έχουν υποστεί ψυχολογικό εκφοβισμό. Το 7,2% δηλώνουν ότι έχουν υποστεί ρατσιστική συμπεριφορά, το 3,8% σεξιστική συμπεριφορά και το 3,8% σεξουαλική παρενόχληση.

Αξιοσημείωτο είναι ότι στην πρώτη θέση όσων θεωρούν εξουθενωτικό το ρυθμό εργασίας τους βρίσκονται οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Σχολιασμός ευρημάτων Α’ Μέρους 

“Η επισφάλεια επικρατεί σήμερα παντού” 

Με αυτή τη φράση ο Γάλλος κοινωνιολόγος Πιερ Μπουρντιέ αναφέρθηκε στην επισφάλεια (précarité) σε διάλεξή του το μακρινό 1997, διατυπώνοντας τη θέση ότι δεν πρόκειται για ένα παροδικό φαινόμενο στις εργασιακές σχέσεις, αλλά μορφή κυριαρχίας που χαρακτηρίζει την ιστορική περίοδο που διανύουμε. Και η φράση αυτή είναι νομίζω και η πιο ταιριαστή για να συνοψίσει τα συμπεράσματά μας σε σχέση με τις σημερινές συνθήκες εργασίας των νέων στην ελληνική περίπτωση.

Τα ευρήματα της έρευνας του Eteron επιβεβαιώνουν τη δυσκολία των νέων εργαζομένων να ανταπεξέλθουν με το μισθό τους στο κόστος διαβίωσης, με την κατάσταση να χειροτερεύει τόσο λόγω της στεγαστικής επισφάλειας όσο και της ακρίβειας που – και σε προηγούμενες έρευνες του Eteron – ιεραρχείται από τους νέους και τις νέες ως το σημαντικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν.

Η έρευνα φέρνει στο φως και μια επιπλέον διάσταση που σχετίζεται με το χρέος των νέων εργαζομένων σε τράπεζες, εφορίες και ασφαλιστικά ταμεία, ζητήματα που υποεκπροσωπούνται στο δημόσιο διάλογο και οφείλουν να αναδειχθούν και να τεθούν στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης.

Η εκμετάλλευση μέσω του χρέους αποτελεί ένα διεθνές φαινόμενο με τις νεότερες ηλικίες να συσσωρεύουν χρέη λόγω φοιτητικών και στεγαστικών δανείων, πιστωτικών καρτών κ.α. Την τάση να ζούνε όλο και περισσότεροι άνθρωποι στο όριο του μη βιώσιμου χρέους υπογράμμισε στην πρόσφατη συνέντευξη που παραχώρησε στο Eteron ο Βρετανός οικονομολόγος Γκάι Στάντινγκ, σημειώνοντας χαρακτηριστικά: “Ένα ατύχημα, μια αρρώστια, ένα λάθος και κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο. Και αυτό δημιουργεί απίστευτο άγχος, ανασφάλεια, ψυχικές ασθένειες και θανάτους από απόγνωση.”

Τα ευρήματα της έρευνας για τον εργάσιμο χρόνο ανά εβδομάδα, την υπερωριακή απασχόληση, τις απλήρωτες υπερωρίες και την παράλληλη απασχόληση, αντανακλούν τη μεγάλη εργασιακή απορρύθμιση –για να δανειστώ τον τίτλο του βιβλίου του Γιάννη Κουζή και το επιχείρημά του περί ισοπέδωσης της εργασίας–, ιδίως την δεκαετία της κρίσης και των μνημονίων, και τη διαμόρφωση ενός νέου εργασιακού τοπίου µε κύρια χαρακτηριστικά την χαμηλά αμειβόμενη, ευέλικτη και επισφαλή εργασία. Σε αυτό το πλαίσιο, η επισφάλεια επικρατεί παντού, τόσο στον ιδιωτικό όσο και το δημόσιο τομέα, καθώς και σε όλα τα καθεστώτα  εργασίας που περιλαμβάνονται στην έρευνα

Τη διάσταση της απορρύθμισης ανέδειξε και η έρευνα του Γιώργου Τσιώλη, ο οποίος στο βιβλίο του “Επισφαλείς βιογραφίες” καταγράφει εκδηλώσεις εργοδοτικού αυταρχισμού και αυθαιρεσίας, όπως η άσκηση λεκτικής και σωματικής βίας, απειλές, σεξουαλική παρενόχληση, καταστρατήγηση του ωραρίου εργασίας, μη έγκαιρη καταβολή των δεδουλευμένων, μη καταβολή μισθού κατά τις ημέρες ασθενείας, άρνηση χορήγησης νόμιμης άδειας κ.α.

Τα παραπάνω συνάδουν με τις απαντήσεις στην έρευνα του Eteron σχετικά με δυσμενείς και κακοποιητικές συμπεριφορές στο πλαίσιο της εργασίας και τα υψηλά ποσοστά όσων θεωρούν εξουθενωτικό το ρυθμό εργασίας ή έχουν υποστεί ψυχολογικό εκφοβισμό, σεξουαλική παρενόχληση, σεξιστική ή ρατσιστική συμπεριφορά. Τα ακόμη υψηλότερα ποσοστά που καταγράφονται στις απαντήσεις των γυναικών αναδεικνύουν τη μεγαλύτερη συχνότητα και το διαφορετικό τρόπο με τον οποίο οι γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με τον καθημερινό σεξισμό και τη σεξουαλική βία στο πλαίσιο της εργασίας τους, όπως και σε κάθε άλλη δραστηριότητα της ζωής τους.

Η μεταβλητή του φύλου ως παράμετρος διαφοροποίησης των απαντήσεων σχετικά με κακοποιητικές συμπεριφορές σχετίζεται με τις ανισότητες φύλου, οι οποίες όπως σημειώνει η Μαρία Καραμεσίνη, “αποτελούν δομικό στοιχείο των πατριαρχικών καπιταλιστικών κοινωνιών” και σχετίζονται, όπως εξηγεί, πρώτον, με τη μεγαλύτερη οικονομική και πολιτική ισχύ των ανδρών, δεύτερον, τις κοινωνικές αντιλήψεις περί ανδρικής υπεροχής, που ταυτόχρονα υποτιμούν τις ικανότητες, την αξία της εργασίας και την κοινωνική συνεισφορά των γυναικών και, τρίτον, τις διακρίσεις κατά των γυναικών στην αγορά εργασίας και την υπερεκμετάλλευση της εργασίας τους από το κεφάλαιο.

Παράλληλα, για μια εμβάθυνση στο ζήτημα της εξουθένωσης των γυναικών, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη και την ανάλυση των έμφυλων ανισοτήτων στην απλήρωτη οικιακή εργασία φροντίδας, καθώς – όχι τυχαία – στον κυρίαρχο λόγο παραγνωρίζεται η εργασία της κοινωνικής αναπαραγωγής ως αναγκαία προϋπόθεση της μισθωτής εργασίας.

Επιπλέον και σε συνδυασμό με τα παραπάνω, τα ευρήματα για τη ρατσιστική συμπεριφορά στο πλαίσιο της εργασίας, αναδεικνύουν την ανάγκη τα υπό εξέταση κακοποιητικά φαινόμενα να σταματήσουν να αντιμετωπίζονται ως “μεμονωμένα περιστατικά” και να τα δούμε υπό το πρίσμα ενός εργασιακού τοπίου βασισμένου στο ευέλικτο πρότυπο και την κανονικοποίηση πρακτικών υπερεκμετάλλευσης και πολλαπλών καταπιέσεων λόγω του φύλου, της ηλικίας, της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής, του χρώματος, της θρησκείας, του σεξουαλικού προσανατολισμού και της ταυτότητας φύλου.

Με αυτή την έννοια, τα ευρήματα αποτελούν καμπάνα αφύπνισης και υπογραμμίζουν την ανάγκη να πέσει φως σε κακοποιητικές και αυταρχικές συμπεριφορές στο χώρο εργασίας που συχνά περιβάλλονται από ένα πέπλο σιωπής και συγκάλυψης.

Β’ Μέρος: Στάσεις, απόψεις και πρακτικές των νέων εργαζομένων 

4. Ιεραρχήσεις, συναισθήματα και προσδοκίες για την εργασία τους στο παρόν και το μέλλον  

Σε σχέση με τις ιεραρχήσεις των νέων για την εργασία τους στο μέλλον, στην πρώτη θέση βρίσκονται οι υψηλές αποδοχές με 42,6%. Ακολουθεί η  σταθερότητα, ο ελεύθερος χρόνος και ο χαλαρός ρυθμός εργασίας, που ιεραρχείται από το 28,5% των νέων που συμμετείχαν στην έρευνα. 

Πιο κάτω στις ιεραρχήσεις βρίσκεται το να συμβαδίζει το περιεχόμενο της εργασίας με τις προσωπικές τους αξίες (22,1%), η ευελιξία ως προς τον τρόπο, το χρόνο και τον τόπο και τον τρόπο απασχόλησης (21,7%), η επαγγελματική ανέλιξη (21,5%), η υγεία και ασφάλεια στην εργασία (20,8%), ενώ στην τελευταία θέση είναι η στροφή στο επιχειρείν (10,2%).

Είναι αξιοσημείωτο ότι η υγεία και η ασφάλεια στην εργασία τοποθετείται ψηλά ως δεύτερη πιο σημαντική ιεράρχηση μόνον από τους/τις ιδιωτικούς υπαλλήλους μερικής απασχόλησης (34,5%).

 

 

Σε ερώτηση για τα κυρίαρχα συναισθήματα που νιώθουν για την τωρινή εργασιακή τους κατάσταση, στις πρώτες θέσεις των απαντήσεων του συνολικού δείγματος προκύπτουν ζεύγη αμοιβαία αντίθετων συναισθημάτων, όπως ικανοποίηση (32,4%) και ανασφάλεια (27,6%), δημιουργικότητα (24,3%) και πλήξη/βαρεμάρα (24,1%), χαρά (15,9%) και απελπισία (15,5%).

Η μεταβλητή του φύλου είναι και σ’ αυτή την περίπτωση παράγοντας διαφοροποίησης των απαντήσεων, καθώς στις εργαζόμενες γυναίκες διατηρούνται μεν τα παραπάνω ζεύγη αλλά με διαφορετικό συσχετισμό μεταξύ αρνητικών και θετικών συναισθημάτων, με τα αρνητικά να υπερτερούν. Πιο ειδικά, στην πρώτη θέση στις απαντήσεις των νέων γυναικών είναι η ανασφάλεια (32,1%) και ακολουθεί η ικανοποίηση (28,2%), η πλήξη/βαρεμάρα (25,1%), η δημιουργικότητα (24%), η απελπισία (18,1%) και η χαρά (14,5%).

Παράλληλα, σε ερώτηση για το άγχος που νιώθουν για ζητήματα που σχετίζονται με τη δουλειά τους, το 52,9% των νέων ανδρών και το 64,3% των νέων γυναικών δηλώνουν αρκετά και πολύ αγχωμένοι/ες.

Σε σχέση με την τωρινή τους δουλειά, το 35,6% των νέων εργαζομένων θεωρούν ότι οι δεξιότητες τους είναι υψηλότερες απ’ αυτές που απαιτούνται για να κάνουν τη δουλειά τους, ποσοστό που φτάνει το 48,3% στους/ις κατόχους μεταπτυχιακού/διδακτορικού διπλώματος. Επιπλέον, το 30,9% των νέων δουλεύουν πάνω σε αντικείμενο άσχετο από αυτό που σπούδασαν.

 

 

Παράλληλα, 1 στα 4 άτομα θεωρεί ότι η τωρινή εργασία παρέχει ευκαιρίες επαγγελματικής ανάπτυξης. Απ’ την άλλη, το 18,9% των νέων δηλώνουν ότι έχουν βαλτώσει στη δουλειά τους και σκέφτονται να παραιτηθούν. Κι ένα επιπλέον 16,3% θεωρούν το εργασιακό τους περιβάλλον τοξικό αλλά δεν παραιτούνται γιατί φοβούνται την ανεργία. Στο μεταξύ, μόλις το 7,7% απαντούν ότι η τωρινή τους δουλειά αποτελεί εκπλήρωση των ονείρων τους.

Στρέφοντας την προσοχή στις προσδοκίες και τα μελλοντικά σχέδια, το 58,7% των νέων εκτιμούν ότι η προσωπική εργασιακή κατάσταση θα βελτιωθεί τα επόμενα δύο χρόνια. Το 59,4% θεωρούν ότι αυτό θα συμβεί μέσα από την απόκτηση νέων δεξιοτήτων και τη συνεχή μετεκπαίδευση και το 40,6% με την καλή δικτύωση και τις καλές γνωριμίες.

Το 27% προκρίνει την παραίτηση από την τωρινή και την αναζήτηση άλλης εργασίας, ενώ 1 στα 5 άτομα θεωρούν ότι η εργασιακή τους κατάσταση θα βελτιωθεί μέσα από τη συνδικαλιστική συμμετοχή και τη συλλογική διεκδίκηση.

 

 

Τέλος, σε σχέση με το πολυσυζητημένο brain drain, προκύπτουν από τα στοιχεία της έρευνας τα ακόλουθα: Το 37,3% των νέων 17-34 ετών σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό για να αναζητήσουν καλύτερη θέση εργασίας (στη σχετική ερώτηση 14,4% απαντούν Ναι + 22,9% μάλλον ναι).

Στους/ις κατόχους μεταπτυχιακού/διδακτορικού το ποσοστό όσων σκέφτονται να φύγουν καταγράφεται στο 36,8% (21,2% Ναι + 15,6% μάλλον ναι). Επιπλέον, σχεδόν 1 στα 10 άτομα με μεταπτυχιακό/ διδακτορικό δίπλωμα σκέφτονται να μείνουν στην Ελλάδα και να αναζητήσουν εξ αποστάσεως εργασία στο εξωτερικό.

Είναι, δε, αξιοσημείωτο ότι στις ηλικίες 17 – 24 ετών το ποσοστό όσων σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό ανεβαίνει στο 44,4%.

 

 

5. Συνδικαλιστική συμμετοχή, απεργίες και άλλες μορφές συλλογικής δράσης 

Όπως είδαμε και παραπάνω, 1 στους 5 νέους/ες 17-34 ετών θεωρούν ότι η προσωπική εργασιακή τους κατάσταση θα βελτιωθεί μέσα από τη συνδικαλιστική συμμετοχή και τη συλλογική διεκδίκηση (20,2%). Την εικόνα εμπλουτίζουν τα παρακάτω ευρήματα:

Το 15,8% δηλώνει ότι είναι μέλος σε σωματείο/συνδικάτο/σύλλογο εργαζομένων, ενώ το 81,1% απαντά αρνητικά. Τα υψηλότερα ποσοστά συνδικαλιστικής συμμετοχής καταγράφονται στους/ις κατόχους μεταπτυχιακού/διδακτορικού (28%) και τους/ις δημοσίους υπαλλήλους (32%).

Επιχειρώντας να εμβαθύνουμε στη θεματική αυτή, παραθέσαμε στο ερωτηματολόγιο μια σειρά από πιθανούς λόγους για τη μη συνδικαλιστική δραστηριοποίηση με δυνατότητα επιλογής μέχρι δύο απ’ αυτούς τους λόγους. Στην πρώτη θέση ξεχωρίζει η έλλειψη χρόνου, συγκεντρώνοντας το 29,9% των απαντήσεων. Δεύτερη δημοφιλέστερη είναι η απάντηση “Δεν έχει νόημα, τίποτα δεν θα αλλάξει” που συγκεντρώνει το 26,1% των απαντήσεων. Ακολούθως, 1 στα 4 άτομα δηλώνουν ότι δε συμμετέχουν γιατί δεν εμπιστεύονται τους συνδικαλιστές/ριες, ενώ το 23% των νέων δηλώνουν άγνοια για το αν δραστηριοποιείται σωματείου στον κλάδο ή χώρο δουλειάς τους.

 

 

Παράλληλα, το 64,4% των νέων εργαζομένων συμφωνούν ή μάλλον συμφωνούν με την άποψη ότι “χωρίς ισχυρά συνδικάτα/σωματεία δεν υπάρχουν καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας”. Ακόμη μεγαλύτερα είναι τα ποσοστά συμφωνίας των νέων εργαζομένων με την άποψη ότι “το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό”, καθώς φτάνουν στο 80,6%. Ιδίως στην ηλικιακή κατηγορία 25 – 34 ετών η αποδοχή της άποψης αυτής φτάνει στο 85,6%.

Σε σχέση με τη συμμετοχή τους σε συλλογικές δράσεις, προκύπτει ότι το 19,3% έχει εμπειρία συμμετοχής σε απεργία/στάση εργασίας και το 22,5% έχει συμμετάσχει σε συγκεντρώσεις/διαδηλώσεις/διαμαρτυρίες για εργασιακά ζητήματα. Ακόμη μεγαλύτερο είναι το ποσοστό των νέων εργαζομένων που έχουν συμμετάσχει σε συγκεντρώσεις/διαδηλώσεις/διαμαρτυρίες για άλλα ζητήματα (29,5%). Παράλληλα, το 27,1% έχει εμπειρία διαδικτυακού ακτιβισμού, όπως χρήση κάποιου hashtag / κατάργηση κάποιας εφαρμογής / υπογραφή κάποιου κειμένου). Την πρωτιά σε όλες τις μορφές συμμετοχής (πλην του διαδικτυακού ακτιβισμού όπου είναι στη δεύτερη θέση) έχουν οι κάτοχοι μεταπτυχιακού/διδακτορικού.

Τέλος, το ποσοστό των νέων εργαζομένων που δηλώνουν ότι εμπιστεύονται πολύ/αρκετά τους/τις συναδέλφους/ισσες για ζητήματα που σχετίζονται με τη δουλειά ανέρχεται στο 58,5%.

 

 

6.Στάση απέναντι στην κυβέρνηση και τις κινητοποιήσεις της περιόδου     

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα ευρήματα για την πολιτική της κυβέρνησης στα εργασιακά, καθώς και τις κινητοποιήσεις της περιόδου.

Στην κλίμακα 0 – 5 όπου 0 = απόλυτα δυσαρεστημένος/η και 5 = απόλυτα ικανοποιημένος/η, οι νεότερες ηλικίες των εργαζομένων εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους απέναντι στην κυβέρνηση με τον μέσο όρο των απαντήσεων να διαμορφώνεται στο 1,9, ενώ 1 στα 4 άτομα δηλώνουν απόλυτα δυσαρεστημένα.

 

 

Παράλληλα, σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας πλειοψηφική και κλιμακούμενη είναι η υποστήριξη των νέων εργαζομένων στις κινητοποιήσεις τους πρώτους δύο μήνες του 2024. Χαρακτηριστικά, το 61,3% συμφωνούν/μάλλον συμφωνούν με τις κινητοποιήσεις ενάντια στην ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων, το 74,1% με τις αγροτικές κινητοποιήσεις και το 83,2% με την απεργία που κήρυξαν στις 28 Φεβρουαρίου Εργατικά Κέντρα, πρωτοβάθμια σωματεία και η ΑΔΕΔΥ και συνδέθηκε με τις διαδηλώσεις για δικαιοσύνη για τα θύματα των Τεμπών ένα χρόνο αργότερα.

Ακόμη μεγαλύτερη είναι η υποστήριξη των προαναφερθέντων κινητοποιήσεων από τις νέες εργαζόμενες με τα αντίστοιχα ποσοστά να ανέρχονται στο 67%, το 75,7% και το 85,7% αντίστοιχα.

 

 

Σχολιασμός ευρημάτων Β’ Μέρους 

Εξατομίκευση των όρων εργασίας και συλλογικές αντιστάσεις απέναντι στην εργασιακή επισφάλεια: Στάσεις, τάσεις και αντιφάσεις 

Το ότι στην προμετωπίδα των ιεραρχήσεων των νέων για την εργασία τους στο μέλλον βρίσκονται τα ζητήματα του μισθού, του ελεύθερου χρόνου και του χαλαρού ρυθμού εργασίας, αποτελεί εύρημα που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Είναι γεγονός ότι δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς μια μετασχηματιστική πολιτική ατζέντα προς όφελος της μισθωτής εργασίας που να μη θέτει στο επίκεντρο τους αξιοπρεπείς μισθούς, τη σταθερή εργασία και τη ριζική μείωση του χρόνου εργασίας.

Στο θεμελιακό ζήτημα του χρόνου είναι αφιερωμένο το νέο βιβλίο του Γκάι Στάντινγκ το οποίο κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 2023 και τιτλοφορείται: “Η πολιτική του χρόνου: Αποκτώντας τον έλεγχο στην εποχή της αβεβαιότητας“. Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε τόνισε ότι ο χρόνος είναι – μαζί με την υγεία – το πιο ζωτικό αγαθό που έχουμε. Κι εκεί, συνεχίζει ο Στάντινγκ, εδράζεται η επιθυμία των επισφαλώς εργαζομένων “να ρίξουν λίγο τους ρυθμούς τους, να αισθανθούν ότι έχουν έλεγχο του χρόνου τους και ότι μπορούν να τον χρησιμοποιούν με τρόπους που δεν υπόκεινται στις επιταγές του κεφαλαίου ή του κράτους”.

Πριν προχωρήσουμε στις προσδοκίες των νέων για την εργασιακή τους κατάσταση στο μέλλον, υπογραμμίζουμε το ανησυχητικό εύρημα ότι η προστασία της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων δεν βρίσκεται ψηλά στις ιεραρχήσεις των νεότερων ηλικιών, ιδίως λαμβάνοντας υπόψη τη ραγδαία αύξηση των εργατικών ατυχημάτων, με 179 νεκρούς και 287 σοβαρά τραυματίες για το 2023 σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ.

Οι νέοι και οι νέες εκτιμούν στην πλειονότητά τους ότι θα βελτιωθεί η εργασιακή τους κατάσταση μέσα στα επόμενα δύο χρόνια. Την προσδοκώμενη βελτίωση τη συνδέουν, όμως, κυρίως με την απόκτηση νέων δεξιοτήτων, τη συνεχή μετεκπαίδευση, την καλή δικτύωση και τις καλές γνωριμίες. Τα ευρήματα αυτά συνάδουν με το νέο τύπο εργαζομένου στον οποίο αναφέρεται ο Τσιώλης στην έρευνά του, όσους και όσες δηλαδή “προσπαθούν να παραμένουν διαρκώς επιλέξιμοι στην αγορά εργασίας μέσω της διαρκούς κίνησης και ενεργοποίησης∙ μέσω της ικανότητάς τους να διατηρούν το επαγγελματικό τους προφίλ ελκυστικό και ανταλλάξιμο στην αγορά εργασίας”. Σε αυτό το πλαίσιο, οι εργαζόμενοι/ες καλούνται να λειτουργούν ως επιχειρηματίες του εαυτού τους και, ιδίως στη «δημιουργική οικονομία» αυτό περνάει μέσα από την οικοδόμηση φήμης και δικτύων, “με τους κανόνες της αγοράς να επιβάλλουν μία συνεχή διαδικασία self-marketing”, όπως εύστοχα το διατυπώνει η Χριστίνα Καρακιουλάφη κάνοντας λόγο για οικονομίες φήμης (reputation economy) και δικτύωσης.

Η επιταγή για συνεχή “προσαρμοστικότητα” στις ανάγκες της αγοράς με ατομικούς όρους συνεπάγεται δυσανάλογα βάρη και έχει και τις αντίστοιχες συνέπειες στη συνείδηση των νέων εργαζομένων που τείνουν να θεωρούν ως δεδομένη συνθήκη την πλήρη εξατομίκευση των όρων εργασίας, την ευελιξία, την κινητικότητα και τον γενικευμένο ανταγωνισμό. Παράλληλα, το κυνήγι δεξιοτήτων, η συνεχής μετεκπαίδευση και η οικοδόμηση δικτύων συνδέονται με την όξυνση της υπερβολικής εργασίας και επίδοσης, που καταλήγουν να γίνουν αυτοεκμετάλλευση, φαινόμενο το οποίο πραγματεύεται ο Μπιούνγκ-τσουλ Χαν στο έργο του Η κοινωνία της κόπωσης. Σύμφωνα με τον Τσιώλη ως αυτοεκμετάλλευση ορίζουμε την “εκούσια αποδοχή εκμεταλλευτικών όρων και εξαρτήσεων προκειμένου ο εργαζόμενος να εμπλουτίσει το βιογραφικό του ή να εξασφαλίσει μια υπόσχεση μελλοντικής εργασίας”. Στη συνθήκη αυτή, συνεχίζει ο ίδιος, “ετερόκλητες εργασιακές εμπειρίες, νέα καθήκοντα και απαιτήσεις, ακόμη και δοκιμασίες αντιμετωπίζονται ως μαθησιακές προκλήσεις που εξελίσσουν τον εργαζόμενο”.

Τα παραπάνω θα μπορούσαμε να τα συνοψίσουμε ως το “φαύλο κύκλο της επισφάλειας”: Ενώ ιεραρχούν ψηλά τον ελεύθερο χρόνο και το χαλαρό ρυθμό εργασίας, καλούνται να υποβάλουν τον εαυτό τους σε εθελοντική εξάντληση στο παρόν με την υπόσχεση της βελτίωσης της εργασιακής τους κατάστασης στο μέλλον. Αυτό το παρόν διαιωνίζεται με τη μελλοντική υπόσχεση της καλυτέρευσης να λειτουργεί ως κίνητρο για την αυτοπαγίδευση στο φαύλο κύκλο. Υπάρχει άραγε τρόπος να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος;

Κάνοντας την παραδοχή ότι ο μισθός και ο χρόνος εργασίας είναι ζητήματα συσχετισμού δύναμης, σε καθοριστικό κρίκο κάθε ενδεχόμενης απάντησης αναδεικνύονται τα συλλογικά εργασιακά δικαιώματα, η συνδικαλιστική δράση και ευρύτερα οι συλλογικές δράσεις.

Αν και το ζήτημα της μέτρησης της συνδικαλιστικής πυκνότητας απαιτεί συστηματική προσέγγιση και η παρούσα έρευνα μπορεί μόνον να αποτυπώσει μια τάση που χρήζει περαιτέρω επεξεργασίας, αποτελεί κοινή παραδοχή ότι η Ελλάδα ακολουθεί τη γενική τάση μείωσης της συνδικαλιστικής πυκνότητας πανευρωπαϊκά. Παρόλα αυτά, υπάρχουν τα τελευταία χρόνια καταγράφεται, αφενός, η μαζικοποίηση μιας σειράς πρωτοβάθμιων σωματείων από την είσοδο νέων εργαζομένων και αφετέρου η έντονη υποστήριξη των νέων σε αποφασιστικούς και συχνά νικηφόρους αγώνες συνδικάτων, όπως για παράδειγμα ο αγώνας των εργαζομένων στην e-food την περίοδο της πανδημίας.

Επομένως, αναδεικνύεται μια αντιφατική συνύπαρξη, απ’ τη μια, τάσεων προσαρμογής με ατομικούς όρους στους κανόνες της αγοράς και, απ’ την άλλη, τάσεων που προκρίνουν τις συλλογικές αντιστάσεις και τη συνδικαλιστική συμμετοχή. Κι ενώ αναμφίβολα οι τάσεις προσαρμογής υπερτερούν αποτυπώνοντας τον γενικότερο αρνητικό συσχετισμό δύναμης για τον κόσμο της εργασίας, υπάρχουν κάποιες ενδείξεις σε σχέση με δυνατότητες πιθανής αντιστροφής της κατάστασης στις νεότερες ηλικίες.

Πρώτον, καταγράφεται δυσαρέσκεια των νέων για την πολιτική της κυβέρνησης στα εργασιακά.  Ιδιαίτερα μεγάλη είναι η υποστήριξη των νέων εργαζομένων σε φοιτητικές, αγροτικές και εργατικές κινητοποιήσεις, καθώς και σε δράσεις για δικαιοσύνη για τα θύματα των Τεμπών. Επιπλέον, προκύπτει – όπως και σε προηγούμενες έρευνες – εξοικείωση των νέων με κινηματικά ρεπερτόρια δράσης (απεργίες, διαδηλώσεις κτλ.), με τα ποσοστά συμμετοχής να κυμαίνονται μεταξύ 20 – 30%.

Στην ίδια κατεύθυνση, το γεγονός ότι 8 στα 10 άτομα θεωρούν ιερό το δικαίωμα στην απεργία – στην παρούσα αλλά και σε προηγούμενες έρευνες του Eteron όπου είχε τεθεί το ίδιο ερώτημα – έχει βαρύνουσα σημασία σε μια περίοδο που αποδυναμώνονται τα συνδικάτα, περιστέλλονται τα συλλογικά εργασιακά δικαιώματα και ποινικοποιείται η απεργιακή δράση. Εξίσου σημαντικό είναι το εύρημα ότι σχεδόν 2 στα 3 άτομα συνδέουν τις καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας με την ύπαρξη ισχυρών συνδικάτων/σωματείων. Πόσο μάλλον όταν, όπως είδαμε, οι υψηλές αποδοχές αποτελεί τη δημοφιλέστερη απάντηση στις ιεραρχήσεις των νέων για την εργασία τους στο μέλλον.

Τέλος, σε πείσμα των κανόνων της αγοράς και την προώθηση του ανταγωνισμού όλων εναντίον όλων, στην έρευνα του Eteron εντοπίζεται κλίμα εμπιστοσύνης μεταξύ των εργαζομένων για ζητήματα που σχετίζονται με τη δουλειά. Το στοιχείο αυτό εντοπίζεται και στην έρευνα του Τσιώλη, όταν αναφέρεται σε “πρακτικές αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης των εργαζομένων, που αποσκοπούν στο να αντιπαρέλθουν τους δυσμενείς εργασιακούς όρους και να αμυνθούν απέναντι στις άδικες και καταπιεστικές συμπεριφορές”. Όπως σημειώνει, αυτές οι πρακτικές δείχνουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι/ες “μια ηθική της φροντίδας, την οποία αντιπαραβάλλουν στην εξουσιαστική λογική της εργοδοσίας”.

Απ’ την άλλη, οι λόγοι μη συμμετοχής στα σωματεία είναι ερμηνευτικό κλειδί για τις στάσεις απέναντι στην επισφάλεια, ιδίως όταν 8 στα 10 άτομα έχουν απαντήσει στην έρευνα ότι δεν συμμετέχουν σε σωματείο/συνδικάτο/σύλλογο εργαζομένων. Σύμφωνα με τα ευρήματα, στη συζήτηση για την εν δυνάμει στροφή των νέων στα συνδικάτα, χρειάζεται να ληφθεί σοβαρά υπόψη το ζήτημα της έλλειψης χρόνου για συνδικαλιστική δραστηριοποίηση, η δυσπιστία των νέων για τους συνδικαλιστές/ριες και η άγνοια ή και αδιαφορία για το αν υπάρχει σωματείο στον κλάδο και χώρο δουλειάς.

Τελευταίος, αλλά καθοριστικός παράγοντας, η πεποίθηση ότι δεν έχει νόημα [η συνδικαλιστική συμμετοχή], καθώς τίποτα δεν θα αλλάξει. Η πεποίθηση αυτή, η δεύτερη δημοφιλέστερη απάντηση των νέων χωρίς συνδικαλιστική συμμετοχή, καταδεικνύει τη σημαντική επίδραση του δόγματος “δεν υπάρχει εναλλακτική”, του ατομικισμού και άλλων βασικών πυλώνων της κυρίαρχης ιδεολογίας. Εδώ εδράζεται η διαιώνιση του φαύλου κύκλου της επισφάλειας και η εμπέδωση μιας κατάστασης ανημπόριας σε σχέση με συλλογικές διεξόδους και εναλλακτικές. Φαινόμενο που εύστοχα έχει περιγραφεί από τον Μαρκ Φίσερ ως “αναστοχαστική ανικανότητα” (reflexive impotence), εκείνων που “ξέρουν ότι τα πράγματα είναι άσχημα, αλλά ακόμα περισσότερο ξέρουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γι’ αυτό. Αυτή η «γνώση», όμως, αυτός ο αναστοχασμός, δεν αποτελεί παθητική παρατήρηση μιας ήδη υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.”

Νομίζω ότι θα ήταν σοβαρό λάθος αν υποτιμηθεί αυτή η τελευταία διάσταση σε απόπειρες συστηματικής διερεύνησης των συλλογικών αντιστάσεων απέναντι στην επισφάλεια, της απουσίας τους, καθώς και των ευρύτερων επιδράσεων των εμπειριών εργασιακής επισφάλειας στην ταυτότητα, τις απόψεις και τις προσδοκίες των νέων.

Επίλογος

Συνολικά, τα ευρήματα αναδεικνύουν πτυχές και διαστάσεις της καθημερινότητας των νέων εργαζομένων που υποεκπροσωπούνται στο δημόσιο διάλογο.

Ο παραπάνω σχολιασμός των έξι θεματικών που αναδείχθηκαν στο πρώτο και δεύτερο μέρος φιλοδοξούμε να αποτελέσει την αρχή ενός ευρύτερου διαλόγου πάνω στα ευρήματα και τη σημασία τους, θεωρώντας ότι κάθε έρευνα είναι ανοιχτή σε διαφορετικές ερμηνείες.

Στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος του Eteron “Youth Precarity” θα φιλοξενήσουμε σχόλια και αναλύσεις για την έρευνα και θα επιχειρήσουμε να εμβαθύνουμε σε ζητήματα που θίξαμε παραπάνω, καθώς και να αναδείξουμε επιπλέον ζητήματα.

Επιπλέον, και μεταξύ άλλων, το επόμενο διάστημα θα δημοσιευτεί από το Eteron report ερευνητικής ομάδας με ανάλυση πρόσφατων στοιχείων από την πλέον περιεκτική και πλούσια διαθέσιμη βάση δεδομένων, την Ελληνική Έρευνα Εργατικού Δυναμικού, η οποία διενεργείται από την Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). Παράλληλα, θα συνεχιστούν οι εκπομπές “On Precarity”, σειρά vidcast συζητήσεων με συγγραφείς βιβλίων γύρω από την εργασιακή επισφάλεια συμβάλλοντας στη θεωρητική τεκμηρίωση και το διαμοιρασμό της γνώσης.

Η ομάδα θεάτρου Ars Moriendi παρουσιάζει:

 «1984» του George Orwell

Διασκευή – Σκηνοθεσία: Θάνος Νίκας

 

20 και 21 Απριλίου

στο Δημοτικό Θέατρο ΑΝΕΤΟΝ

στο πλαίσιο της Ανοιχτής Θεατρικής Σκηνής της Πόλης

 

Μετά από το HUM@NITARIUM και τη διερεύνηση των εννοιών της ηθικής και της τιμωρίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η ομάδα θεάτρου Ars Moriendi καταπιάνεται με ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνικά έργα του εικοστού αιώνα, το προφητικό «1984» του George Orwell. Το έργο του Orwell, σε διασκευή και σκηνοθεσία Θάνου Νίκα, ανεβαίνει για δύο παραστάσεις στο Δημοτικό Θέατρο Άνετον, στις 20 και 21 Απριλίου, στο πλαίσιο της «Ανοιχτής Θεατρικής Σκηνής της Πόλης» που διοργανώνει η Διεύθυνση Πολιτισμού και Τουρισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης.

«Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος, φαντάσου μια μπότα να πατάει το πρόσωπο ενός ανθρώπου, για πάντα.»

Πόσο απέχει το δικό μας 2024 από το 1984 του Orwell; Πόσο μακριά είναι το παρόν μας από το ζοφερό, ολοκληρωτικό μέλλον του έργου; Και πόσο μοιάζει η κοινωνία μας με την «Ωκεανία», ένα κράτος στο οποίο κυριαρχούν οι οθόνες, η εκτεταμένη παρακολούθηση και η μόνιμη κατάσταση κρίσης και πολέμου; Στον θαυμαστό 21^ο αιώνα, με ολοένα και περισσότερες κυβερνήσεις και εταιρείες τεχνολογίας να αποκτούν ανεξέλεγκτη δύναμη, η «μπότα» παίρνει ψηφιακή μορφή και ο «Μεγάλος Αδελφός» δεν είναι άλλος από τον υπερτροφικό αλγόριθμο που δημιουργήσαμε: ένα πολύπλοκο σύστημα που παρακολουθεί τις προτιμήσεις μας, προβλέπει τις συμπεριφορές μας, διαμορφώνει το περιεχόμενο που ακόρεστα καταναλώνουμε, διαγράφει αναρτήσεις μας που «ενοχλούν» και μας επιβάλλει ποινές, κατασκευάζοντας μια εικονική πραγματικότητα που καθορίζει τις αντιλήψεις μας∙ μια πραγματικότητα από την οποία είμαστε τόσο εξαρτημένοι που παθαίνουμε κρίση πανικού αν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης «πέσουν» για λίγη ώρα, όπως έγινε πρόσφατα.

«Η πραγματικότητα υπάρχει μόνο στο μυαλό και πουθενά αλλού.»

Ισορροπώντας ανάμεσα στον ωμό και τον φανταστικό ρεαλισμό, η παράσταση δημιουργεί έναν κόσμο φτιαγμένο από τις υποκειμενικές και θραυσματικές αναμνήσεις του κεντρικού ήρωα, Winston Smith, προκαλώντας παράλληλα το κοινό να αποφασίσει αν τα γεγονότα που απεικονίζονται στη σκηνή είναι αυθεντικά, να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα. Θα σηκώσουν, άραγε, το βλέμμα τους από τις οθόνες τους για αρκετή ώρα, ώστε να παρατηρήσουν τι πραγματικά συμβαίνει;  

*Η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους, καθώς περιέχει σκηνές γυμνού και βίας.

 

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Κείμενο: George Orwell

Μετάφραση – Διασκευή – Σκηνοθεσία: Θάνος Νίκας

Σκηνικός χώρος – Κοστούμια: Ευαγγελία Κιρκινέ

Χειρισμός κονσόλας: Δέσποινα Παντελάδη

Παίζουν: Βύρων Αναγνωστόπουλος, Δημήτρης Δάγκαλης, Άννα Μαρία Κόκκινου, Θάνος Νίκας, Μάιρα Σιδερίδου

Επικοινωνία: Λία Κεσοπούλου

Γραφιστικός σχεδιασμός: Λίζα Γεωργοπούλου

Παραγωγή: Ars Moriendi Theatre Group

Η παράσταση πραγματοποιείται με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού.

 

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Χώρος: Δημοτικό Θέατρο Άνετον, Παρασκευοπούλου 42, Θεσσαλονίκη

Παραστάσεις: Σάββατο 20 και Κυριακή 21 Απριλίου 2024 στις 21:00

Διάρκεια παράστασης: 80’ (χωρίς διάλειμμα)

Τιμές εισιτηρίων: 15€ κανονικό | 12€ φοιτητών, ανέργων, ΑμεΑ, πολυτέκνων & άνω των 65 | 10€ ατέλειες

Προπώληση εισιτηρίων: https://www.ticketservices.gr/event/theatro-aneton-1984-george-orwell/

Περισσότερα:

Facebook page: https://www.facebook.com/arsmorienditheatregroup    

Facebook event παράστασης: https://fb.me/e/4lYVdxK56

Instagram profile: https://www.instagram.com/arsmoriendi.theatre/

Ισχυρή δύναμη ΜΑΤ προσπαθεί να εμποδίσει αλληλέγγυους και γείτονες που έχουν συγκεντρωθεί για να διαμαρτυρηθούν.

Σύμφωνα με πληροφορίες, βγάζουν στον δρόμο τα υπάρχοντα της ιδιοκτήτριας, η οποία δεν βρίσκεται μέσα στο διαμέρισμα.

 

Μάλιστα, σε προηγούμενη απόπειρα έξωσης είχε προσπαθήσει να αυτοκτονήσει.

Εκείνη η έξωση είχε αποτραπεί χάρη στην κινητοποίηση του κόσμου.

Η ίδια καταγγέλλει πως το χρέος της από δάνειο σε ελβετικό φράγκο είχε αυξηθεί από 50.000 ευρώ σε 240.000, παρόλο που η ίδια έχει πληρώσει 170.000 ευρώ.

«…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς»

του Χρόνη Μίσσιου

ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ

Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 

 

Μετά τις διθυραμβικές κριτικές και τα απόλυτα sold out

το «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς» ολοκληρώνει τη δεύτερη χρονιά παραστάσεων στο Σύγχρονο Θέατρο

(Έως Τρίτη 30 Απριλίου)

Trailer: https://bitly.ws/TXcJ

Η  ομάδα GAFF και η βραβευμένη σκηνοθέτης Σοφία Καραγιάννη, (Βραβείο Διεθνούς Ρεπερτορίου από την Ένωση Θεατρικών Κριτικών για την «Πανούκλα» του Α. Καμύ) μετακομίζουν στο Σύγχρονο Θέατρο και παρουσιάζουν για δεύτερη χρονιά το αφήγημα του Χρόνη Μίσσιου «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς». Η παράσταση παίχτηκε τη σεζόν 2022-2023 στο Θέατρο 104 με απόλυτα sold out και απέσπασε διθυραμβικές κριτικές από τους πλέον έγκριτους κριτικούς θεάτρου, αλλά κυρίως αγαπήθηκε από το κοινό και απέδειξε ότι ο πολιτικός λόγος του Χρόνη Μίσσιου είναι πάντα επίκαιρος.

Το έργο

Μετά τον  Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που η Ελλάδα παραδίνεται στο χάος του Εμφυλίου, ο δεκαεξάχρονος Χρόνης Μίσσιος συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο.  Αποφυλακίζεται το 1973, αφού έχει περάσει εικοσιένα χρόνια σε φυλακές και εξορίες. Αυτήν την περίοδο της ζωής του διηγείται στο σπουδαίο αφήγημα-μαρτυρία «…καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς».

«Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη», έλεγε ο Μίσσιος. Η θέση του αυτή έδωσε στην ομάδα μας το έναυσμα να τολμήσουμε να ανεβάσουμε στη σκηνή τις αυτοβιογραφικές αναμνήσεις  ενός πραγματικά γενναίου. Ίσως γιατί η περίοδος που διανύουμε μοιάζει να έχει κάτι από τη σκοτεινή νιότη του Μίσσιου. Ίσως πάλι γιατί ο Μίσσιος δεν απευθύνεται μόνο στο νεκρό του φίλο αλλά κυρίως στους απόντες, σε ‘μάς. Ίσως γιατί η αντίληψη του Μίσσιου για τη ζωή , την ιστορία, το όνειρο δεν είναι μόνο γεμάτη από πολιτική κριτική αλλά  και από αισιοδοξία για τη ζωή και πίστη στη δημιουργική δύναμη του ανθρώπου. Ίσως, πάλι, γιατί μας έχουν συμβεί αδιανόητα πράγματα και είναι η στιγμή να αναρωτηθούμε, πώς αντιστέκεται κάποιος σήμερα; 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σκηνοθεσία: Σοφία Καραγιάννη

Δραματουργική επεξεργασία: Σοφία Καραγιάννη, Μυρτώ Αθανασοπούλου

Σκηνικά-Κοστούμια: Γεωργία Μπούρδα

Μουσική: Μάνος Αντωνιάδης

Επιμέλεια κίνησης: Μαργαρίτα Τρίκκα

Φωτισμοί: Βασιλική Γώγου

Βοηθός σκηνοθέτη: Αθανασία Κυμπούρη

Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Trailer: Στέφανος Κοσμίδης

Επικοινωνία: Χρύσα Ματσαγκάνη

Παραγωγή:GAFF

 

Ερμηνεία: Ιωσήφ Ιωσηφίδης, Κωνσταντίνος Πασσάς, Δημήτρης  Μαμιός, Γιάννης Μάνθος

Πληροφορίες Παράστασης

Παραστάσεις:  Από Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου έως Τρίτη 30 Απριλίου

Ημέρες & ώρες παραστάσεων

Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15

 

Τιμές εισιτηρίων:

Γενική Είσοδος: 16, 15 ευρώ

Μειωμένο: 14, 13 ευρώ

 

Διάρκεια παράστασης  85 λεπτά 

Προπώληση εισιτηρίων

Viva.gr: https://www.more.com/theater/kala-esy-skotothikes-noris-1/

 

Θέατρο Σύγχρονο

Ευμολπιδών 45, Γκάζι

(σταθμός Μετρό: Κεραμεικός)

Τηλέφωνα επικοινωνίας: 210 3464380

Από τις εφιαλτικότερες στιγμές της οδήγησης, είναι να κοιμηθεί ο/η οδηγός στο τιμόνι. Από τον ερχόμενο Ιούλιο, λοιπόν, θα είναι υποχρεωτικό στα καινούρια αυτοκίνητα της ΕΕ το σύστημα εντοπισμού υπνηλίας του οδηγού.

Όπως μεταδίδει η ΕΡΤ, πρόκειται για ένα σημαντικό σύστημα υποβοήθησης οδηγού, το οποίο μέσω υπέρυθρων ακτινών θα διαβάζει την κόρη του οδηγού και θα διακρίνει αν αυτός έχει τάσεις υπνηλίας ή είναι αφηρημένος.

Καθώς η ΕΕ επιδιώκει να μειώσει τον αριθμό των θανάτων στους δρόμους της έως το 2050, έχει θεσπίσει ένα σύνολο κανονισμών και τεχνολογιών, που θα βοηθήσουν στην επίτευξη αυτού του στόχου.

Ο λεγόμενος GSR ή Γενικοί Κανονισμοί Ασφάλειας, είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται στην αυτοκίνηση και έχει να κάνει με όλες εκείνες τις τεχνολογίες που έχουν ως στόχο την μείωση των ατυχημάτων σε περίπτωση λάθους του οδηγού.

Ήδη από τον Ιούλιο του 2022 είναι υποχρεωτική στα αυτοκίνητα η έξυπνη ειδοποίηση ταχύτητας ISA, η οποία προειδοποιεί ακουστικά και οπτικά τους οδηγούς όταν υπερβαίνουν το όριο ταχύτητας.

Στην προσπάθεια της ΕΕ να επιτύχει μια ομοιόμορφη προσέγγιση, όλες οι αυτοκινητοβιομηχανίες πρέπει να εγκαταστήσουν μια κάμερα υπέρυθρων που σαρώνει την κίνηση των ματιών και του κεφαλιού του οδηγού για απώλεια προσοχής, ακολουθούμενη από μια προειδοποίηση.

Αυτή η μορφή ενεργού συστήματος θα είναι υποχρεωτική, ενώ οι λιγότερο δαπανηρές λύσεις δεν θα ισχύουν. Εάν μια αυτοκινητοβιομηχανία θέλει να προχωρήσει σε πωλήσεις των υφιστάμενων μοντέλων με την συγκεκριμένη τεχνολογία, τότε θα πρέπει να τα εξοπλίσει εκ των υστέρων με ένα σύστημα ανίχνευσης και αυτό όχι αργότερα από τον Ιούλιο του 2026.

Το πακέτο για τις αυτοκινητοβιομηχανίες στοιχίζει αρκετά. Αυτό ίσως συμπαρασύρει προς τα πάνω τις τιμές των καινούριων αυτοκινήτων.

Η κατηγορία αυτοκινήτων που επηρεάζεται περισσότερο θα η B-SUV κατηγορία, όπου ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, καθώς και τα οχήματα χαμηλού περιθωρίου κέρδους που ίσως να μην μπορέσουν να απορροφήσουν την επιπλέον τιμή. Επί του παρόντος, η ανίχνευση υπνηλίας εντοπίζεται σε αυτοκίνητα που έχουν αυξημένα επίπεδα άνεσης και ασφάλειας. Ωστόσο, οι έρευνες δείχνουν ότι η κόπωση του οδηγού αυξάνει τον κίνδυνο ατυχημάτων.

Το σύστημα αποτελεί σημείο αναφοράς και των ασφαλιστικών εταιρειών, καθώς με αυτόν τον τρόπο θα μειωθούν τα ατυχήματα στους δρόμους. Στα αυτοκίνητα που θα έχουν αυτή την τεχνολογία ίσως να παρέχεται επιπλέον έκπτωση. Το σίγουρο είναι ότι η πλήρης εφαρμογή του GSR θα μπορούσε να οδηγήσει σε χαμηλότερα ασφάλιστρα.

Τα σημερινά αυτοκίνητα που διαθέτουν ειδοποιήσεις για υπνηλία του οδηγού πολλές φορές γίνονται υπερβολικά, με αποτέλεσμα να αναγκάζουν τον οδηγό στην απενεργοποίησή τους. Όμως η διακοπή της λειτουργίας θα είχε το αντίθετο από το στοχευμένο αποτέλεσμα της ΕΕ για την ασφάλεια.

Επομένως, οι πολιτικές των αυτοκινητοβιομηχανιών για τα αυτοκίνητα ίσως να χρειάζονται επανεξέταση και προσαρμογή του τρόπου λειτουργίας τους, για να αποτρέψουν την απενεργοποίηση των συστημάτων από τους οδηγούς.

Σε κάθε περίπτωση, η ασφαλεστερη οδήγηση επιτυγχάνεται μόνο με έναν ξεκούραστο οδηγό.

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ

Το Σώμα όπου Ανατέλλει η Αντοχή

 

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν – Υπόγειο

 

Τελευταίες παραστάσεις έως την Κυριακή 28 Απριλίου 2024

 

«Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα σε σκηνοθεσία της Μαρία Πρωτόπαππα, η παράσταση που συζητήθηκε όσο λίγες την φετινή σεζόν, ολοκληρώνει τον κύκλο της την Κυριακή 28 Απριλίου 2024 στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης.

Μια αυταρχική χήρα, μετά τον θάνατο του δεύτερου συζύγου της, επιβάλλει στις πέντε κόρες της 8 χρόνια πένθους και εγκλεισμού. Εκείνες απεγνωσμένα αντιδρούν, η κάθε μια με τον δικό της τρόπο, και με την αφορμή ενός νέου άντρα, ο οποίος για άλλην είναι εραστής, για άλλην μνηστήρας, για άλλην φαντασίωση, η ανάγκη για ζωή φουσκώνει, εκρήγνυται και ο θάνατος ξαναχτυπάει το σπίτι για να το πνίξει σε δεύτερο κύμα πένθους.

Ο Λόρκα, παρότι «προνομιούχος» ταξικά, δυσανασχετεί με την φτώχεια, την πείνα, την κοινωνική αδικία, την πολιτική αστάθεια και τα παρελκόμενά της. Με το ιδιαίτερο βλέμμα του οδηγεί τους θεατές σε μια γωνιά του κόσμου, σε μια άγονη γη, μια άνυδρη άκρη του, όπου τοποθετεί τον μεγεθυντικό και ποιητικό του φακό πάνω από ένα «Σπίτι», έναν συμβολικό τόπο, όπου μέσα του βράζει κυριολεκτικά η κλεμμένη ελευθερία και αξιοπρέπεια των γυναικών της γειτονιάς του, και όχι μόνο, της εποχής του, και όχι μόνο, νιώθοντας ο ίδιος φρίκη για τον τρόπο αντιμετώπισης τους. 

Κάθε μεγάλος ποιητής πίσω από τις λέξεις του κρύβει ένα κομμάτι του εαυτού του, ένα κομμάτι της κοινωνίας που ζει και της πολιτικής στιγμής που αφομοιώνει. Ο εμφύλιος της Ισπανίας, που κυλά μέσα στις φλέβες των γυναικών αυτού του ποιήματος, γίνεται το εφαλτήριο μιας αποκαλυπτικής εξερεύνησης ενός υπέροχου κόσμου, αυτού του Λόρκα.

Στο ρόλο της Μπερνάρντα Άλμπα ο Χρήστος Στέργιογλου.

«Εγώ πάντα θα είμαι στο πλευρό αυτών που δεν έχουν τίποτα και στους οποίους δεν επιτρέπεται καν να απολαύσουν ειρηνικά το τίποτα που έχουν». ΛΟΡΚΑ

 

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Μετάφραση, Απόδοση κειμένου: Μαρία Πρωτόπαππα, Ελένη Σπετσιώτη

Σκηνοθεσία: Μαρία Πρωτόπαππα

Σκηνικά-Κοστούμια: Εύα Νάθενα

Μουσική: Φώτης Σιώτας

Κίνηση: Μαργαρίτα Τρίκκα

Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη

Βοηθός σκηνοθέτιδας: Ηλέκτρα Μπαρούτα

Προωθητικές Φωτογραφίες παράστασης: Ρούλα Ρέβη

Βοηθός Φωτογράφου: Ολίνα Κάτσαρη

Περούκες: Χρόνης Τζήμος

Κομμώσεις: Θοδωρής Μπουρνέλης

Μακιγιάζ: Ειρήνη Γάτου

Γραφίστας: Γιάννης Σταματόπουλος

Φωτογραφίες παράστασης: Μαριλένα Αναστασιάδου

Trailer Παράστασης: Μιχαήλ Μαυρομούστακος

Επικοινωνία παράστασης: Ανζελίκα Καψαμπέλη

Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Καβαλλάρη

Εκτέλεση Παραγωγής: Kart Productions- Μαρία Ξανθοπουλίδου

 

ΠΑΙΖΟΥΝ (αλφαβητικά)

Ευγενία Αποστόλου, Άννα Καλαϊτζίδου, Δημήτρης Μαργαρίτης, Ελένη Σπετσιώτη, Χρήστος Στέργιογλου, Κατερίνα Φωτιάδη, Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη.

Σε ηχογράφηση συμμετέχει η Έρση Μαλικένζου.

 

Συμπαραγωγή Kart Productions-Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν

www.kartproductions.gr

https://www.theatro-technis.gr/

TRAILER ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: https://www.youtube.com/watch?v=cJ5nyiScfZ4

 

ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

Η Μαρία Πρωτόπαππα προτείνει νέους παραστασιακούς κώδικες, νέες αναγνώσεις, νέο τρόπο σύνδεσης με το κοινό, νέα υψηλά θεατρικά ήθη
Ελένη Κουτσιλαίου, elculture

Μια πραγματικά πρωτοποριακή παράσταση
Νόρα Ράλλη, Εφημερίδα των Συντακτών

Μια άρτια σκηνοθετημένη παράσταση από τη Μαρία Πρωτόπαππα
Γεωργία Οικονόμου, news247.gr

Ο Στέργιογλου όπως αποδίδει την Μπερντάρνα μοιάζει αληθινά σπουδαίος
Γρηγόρης Ιωαννίδης, Εφημερίδα των Συντακτών

Εξαιρετική είναι η Άννα Καλαιτζίδου στο ρόλο της Πόνθια
Μυρτώ Λοβέρδου, Τα Νέα
 

Η Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη…ξεχωρίζει με τη φλογισμένη ερμηνεία της
Τώνια Καράογλου, Αθηνόραμα

Mια παράσταση υψηλής αισθητικής και ίσως την ωριμότερη και πιο επιδραστική σκηνοθεσία της μέχρι τώρα καριέρα της Μαρίας Πρωτόπαππα
Αναστάσης Πινακουλάκης, viewtag.gr

 

INFO

Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν-Υπόγειο, Πεσμαζόγλου 5

Τηλ. 210.3228706- 210.3222760

 

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Έως την Κυριακή 28 Απριλίου 2024

Τετάρτη 20.00, Πέμπτη έως Σάββατο στις 21.00,  Κυριακή στις 19.00

 

Προπώληση:

-Στο ταμείο του Θεάτρου Τέχνης-Υπόγειο (Πεσμαζόγλου 5), τηλ 2103228706

- more.com  ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΑ ΑΛΜΠΑ | Εισιτήρια online! | More.com

 

H παράσταση πραγματοποιείται με την επιχορήγηση και υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού 

 

• ΧΡΗΣΤΟΣ ΜΠΑΡΟΥΝΗΣ

“Το 2050 η θάλασσα θα έχει περισσότερο πλαστικό απ’ ότι ψάρια”. Αυτό δήλωσε τον περασμένο Ιανουάριο ο Ευρωβουλευτής του “Κόσμος” Πέτρος Κόκκαλης, μιλώντας στην Επιτροπή Περιβάλλοντος.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγεται η εν λόγω εκτίμηση, η οποία δεν αποτελεί κάποια προσωπική άποψη, αλλά μία επίσημη θέση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπως και αρκετών ερευνητών, η οποία βασίζεται σε έναν επιστημονικό υπολογισμό λαμβάνοντας υπόψη τα ετήσια αριθμητικά δεδομένα της θαλάσσιας ρύπανσης.

Οι επιπτώσεις της κουλτούρας να πετάμε τα πλαστικά μετά την πρώτη τους χρήση, όπως και αυτές της υπεραλίευσης είναι αισθητές στους ωκεανούς, στα ζώα της θάλασσας και -φυσικά- στον άνθρωπο.

Τα πλαστικά μιας χρήσης είναι η μεγαλύτερη ομάδα απορριμμάτων στις ακτές: Προϊόντα όπως πλαστικά μαχαιροπίρουνα, πλαστικά μπουκάλια, γόπες από τσιγάρα και μπατονέτες αποτελούν σχεδόν το 50% των εκατομμυρίων απορριμμάτων που μολύνουν καθημερινά τη θάλασσα.

Κι αν θέλετε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, αρκεί να αναφέρουμε πως σχεδόν 5 εκατομμύρια τόνοι πλαστικού καταλήγουν κάθε χρόνο στους ωκεανούς. Μόνο στις ελληνικές θάλασσες υπολογίζεται ότι καταλήγουν 11.500 τόνοι πλαστικών ετησίως.

Οι αριθμοί της θαλάσσιας ρύπανσης στο Infographic του NEWS 24/7:

 

Τι κάνει η Ε.Ε. για να μειώσει τη ρύπανση των θαλασσών

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ξεκίνησε το νομοθετικό του έργο πάνω στο θέμα από το 2018, εγκρίνοντας νόμο σχετικά με την απαγόρευση των πλαστικών μίας χρήσης, όπως τα πιάτα, τα μαχαιροπήρουνα, τα καλαμάκια και οι μπατονέτες. Το πλαίσιο ορίστηκε να τεθεί σε ισχύ από το 2021.

Παράλληλα, τέθηκε ως στόχος για τα κράτη μέλη η συλλογή 90% πλαστικών μπουκαλιών μέχρι το 2029, προσθέτοντας πως αυτά θα πρέπει να προέρχονται τουλάχιστον κατά 25% από ανακυκλωμένο υλικό μέχρι το 2025 και 30% μέχρι το 2030.

Η συμφωνία ενίσχυσε την εφαρμογή της αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει», εισάγοντας καθεστώς αυξημένης ευθύνης για τους παραγωγούς, εντάσσοντας σε αυτό το νέο καθεστώς και τα αλιευτικά εργαλεία Να σημειωθεί εδώ ότι τα αλιευτικά είδη αντιπροσωπεύουν το 27 % των θαλάσσιων απορριμμάτων.

Δύο χρόνια αργότερα, σε σχετικό ψήφισμα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζήτησε τη λήψη μέτρων για την άμεση μείωση των θαλάσσιων απορριμμάτων, συμπεριλαμβανομένης της επιβολής περισσότερων περιορισμών όσον αφορά τα πλαστικά μιας χρήσης και της αύξησης της χρήσης αλιευτικού εξοπλισμού που κατασκευάζεται με βιώσιμα υλικά.

Ως επιμέρους στόχοι τέθηκαν η αύξηση της συλλογής, της ανακύκλωσης και της επαναχρησιμοποίησης στην αλιεία και στις υδατοκαλλιέργειες, προσθέτοντας στα υλικά που πρέπει να καταργηθούν και το διογκωμένο πολυστυρένιο (φελιζόλ) που βρίσκεται στα αλιευτικά προϊόντα.

Πόσα μικροπλαστικά “τρώμε” κάθε χρόνο

Σε εκείνη τη διαδικασία, το Κοινοβούλιο ανέφερε πως τα μικροπλαστικά και τα νανοπλαστικά, «συνιστούν σοβαρή απειλή για πολλά θαλάσσια είδη», καθώς και για τους αλιείς και τους καταναλωτές. Σημείωσε , δε, ότι ο μέσος καταναλωτής οστρακοειδών της Μεσογείου καταπίνει περίπου 11.000 θραύσματα πλαστικού κάθε χρόνο, εκτιμώντας επίσης ότι ο τομέας της αλιείας θα χάσει μεταξύ 1% και 5% των εσόδων του λόγω της θαλάσσιας ρύπανσης.

Παράλληλα, δεδομένου ότι τα απόβλητα αλιείας και υδατοκαλλιέργειας αντιπροσωπεύουν πολύ υψηλό ποσοστό των θαλάσσιων απορριμμάτων, το ΕΚ κάλεσε την ΕΕ να επιταχύνει την ανάπτυξη της κυκλικής οικονομίας στον εν λόγω τομέα, καταργώντας σταδιακά το διογκωμένο πολυστυρένιο και βελτιώνοντας τα συστήματα συλλογής και ανακύκλωσης των θαλάσσιων αποβλήτων.

Τέλος, το ΕΚ ζήτησε ένα σχέδιο δράσης της ΕΕ για τη σημαντική μείωση της χρήσης πλαστικών υλών και την αντιμετώπιση της ρύπανσης των ποταμών, των υδάτινων ρευμάτων και των ακτών, τονίζοντας ότι το 80% των θαλάσσιων αποβλήτων προέρχεται από την ξηρά.

Πηγή: news247.gr

“Be.ar | Be Artist” Theatre Festival 2024

17-30 Ιουνίου 2024 | Μικρός Κεραμεικός

 

Ένα ολοκαίνουριο ξεχωριστό θεατρικό φεστιβάλ ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του και καλεί όλη τη νέα γενιά καλλιτεχνών, τους νέους δημιουργούς και τις θεατρικές ομάδες να συμμετάσχουν. Από τις 17 έως τις 30 Ιουνίου 2024, το θέατρο «Μικρός Κεραμεικός» υποδέχεται το «BE.AR | Be Artist Theatre Festival», το οποίο από φέτος φιλοδοξεί να γίνει μια μεγάλη γιορτή νέου θεάτρου.

Στο νεοσύστατο «BE.AR | Be Artist Theatre Festival», υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του σκηνοθέτη Χρήστου Καρασαββίδη, θα δοθεί η ευκαιρία σε πολλές νέες ομάδες και νέους καλλιτέχνες, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, συγγραφείς αλλά και κάθε είδους συντελεστές, να παρουσιάσουν τις δουλειές τους, να πειραματιστούν, να δημιουργήσουν και να συναγωνιστούν, σε ένα φεστιβάλ που επιδιώκει να αποτελέσει τη νέα πρόταση στην ανάδειξη της νέας γενιάς καλλιτεχνών της χώρας. Για δύο εβδομάδες, η σκηνή και το φουαγιέ του θεάτρου «Μικρός Κεραμεικός» θα γεμίσουν με παραστάσεις, performances, μουσικά live και κάθε είδους καλλιτεχνικά events.

Κορωνίδα του «BE.AR | Be Artist Theatre Festival» θα αποτελέσει το διαγωνιστικό τμήμα θεάτρου, όπου νέες θεατρικές ομάδες θα διαγωνιστούν παρουσιάζοντας μια παράσταση 20’, με τη νικήτρια ομάδα να κερδίζει το μεγάλο έπαθλο των 700€ καθώς και τη δυνατότητα να παρουσιάσει την παράστασή της, στην ολοκληρωμένη πια μορφή της, τη σεζόν 2024-2025, στη σκηνή του θεάτρου «Μικρός Κεραμεικός» κάνοντας το Bear, το μοναδικό επαμειβόμενο φεστιβάλ.

Με πίστη στη νέα γενιά καλλιτεχνών, θα θέλαμε να σας προσκαλέσουμε σ’ αυτή τη νέα μεγάλη γιορτή του θεάτρου με την ελπίδα να δημιουργήσουμε μαζί ένα ελληνικό θέατρο για το οποίο θα είμαστε περήφανοι.

 

Κατάθεση προτάσεων

Έως 12 Μαΐου 2024 στο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Νέοι ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς, χορευτές, μουσικοί και νέες ομάδες καλλιτεχνών καλούνται να καταθέσουν τις ιδέες και τις προτάσεις τους και να τις παρουσιάσουν στο πλαίσιο του «BE.AR | Be Artist Theatre Festival», που θα πραγματοποιείται από τις 17 έως τις 30 Ιουνίου 2024 στο χώρο του θεάτρου «Μικρός Κεραμεικός» από νωρίς το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ.

 

ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ 

Διαγωνιστικό Τμήμα Θέατρου 

Αφορά προτάσεις πρωτοεμφανιζόμενων παραστάσεων θεάτρου διάρκειας έως 20΄. Στο τμήμα αυτό θα επιλεγούν ομάδες που θα κληθούν να παρουσιάσουν μια σύντομη μορφή της ιδέας τους με σκοπό να κερδίσουν την ψήφο του κοινού και της επιτροπής. Η διαδικασία θα ολοκληρωθεί σε δύο φάσεις μέχρι τη βραδιά του τελικού, όπου θα διαγωνιστούν οι φιναλίστ. Η νικήτρια ομάδα εκτός από το χρηματικό έπαθλο των 700€, θα έχει τη δυνατότητα να παρουσιάσει την παράστασή της στην ολοκληρωμένη πια μορφή της τη σεζόν 2024-2025, στη σκηνή του Μικρού Κεραμεικού για 8 παραστάσεις.

Διαγωνιστικό Τμήμα Χορού 

Αφορά προτάσεις πρωτοεμφανιζόμενων παραστάσεων χορού διάρκειας έως 20΄. Στο τμήμα αυτό θα επιλεγούν ομάδες που θα κληθούν να παρουσιάσουν μια σύντομη μορφή της ιδέας τους με σκοπό να κερδίσουν την ψήφο του κοινού. Η νικήτρια ομάδα θα έχει τη δυνατότητα να παρουσιάσει την παράστασή της στην ολοκληρωμένη της πια μορφή, τη σεζόν 2023-2024, στη σκηνή του Μικρού Κεραμεικού.

Θέατρο – Παραστάσεις 

α) Ολοκληρωμένες παραστάσεις κανονικής διάρκειας που θα παρουσιαστούν πρώτη φορά στο φεστιβάλ
β) Παραστάσεις κατηγορίας «in progress» διάρκειας έως 45΄
γ) Παραστάσεις που έχουν παιχτεί ήδη

δ) Μουσικές παραστάσεις και μουσικά live κάθε είδους

ε) Παιδικές παραστάσεις

Κείμενα – Αναλόγια 

Αφορά πρωτότυπα κείμενα και θεατρικά έργα νέων συγγραφέων (αποστέλλονται σε μορφή pdf). Τα κείμενα που θα επιλεγούν θα διαβαστούν από επαγγελματίες ηθοποιούς σε μορφή επιμελημένου αναλογίου.

Bazaar – Meet Market & Εκθέσεις ζωγραφικής, φωτογραφίας, χειροτεχνιών 

Τα πρωινά, κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ, στο χώρο του φουαγιέ, καλλιτέχνες θα έχουν την ευκαιρία να εκθέσουν τις δημιουργίες τους  καθώς και να πωληθούν (χειροτεχνίες, κοσμήματα, αφίσες -poster, ρούχα κλπ). 

Όσοι επιθυμούν να συμμετέχουν καλούνται να στείλουν e-mail με τις προτάσεις τους στο: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΤΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΙΚΑ

Προκειμένου οι προτάσεις να είναι έγκυρες, καλούνται οι ομάδες να αναγράφουν στο email για ποιο τμήμα του Φεστιβάλ ενδιαφέρονται και να καταθέσουν:

 

•            Τίτλο, ολοκληρωμένη σύνοψη της ιδέας τους, καθώς και μια περίληψη έως 250 λέξεις

•            Βιογραφικά των συντελεστών

•            Δύο φωτογραφίες σχετικές με την παράσταση

Το κόστος συμμετοχής στο Διαγωνιστικό Τμήμα Θεάτρου είναι 100€ ανά ομάδα (με ανώτατο όριο τους 6 ηθοποιούς ανά παράσταση), στο Διαγωνιστικό Tμήμα Χορού 50€ ανά ομάδα (με ανώτατο όριο τους 6 performers ανά παράσταση).

 

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ

«Περιμένω πολλά από τη γενιά μου. 

Περιμένω να διαφύγουμε από τα στεγανά του θεάτρου, να δημιουργήσουμε νέους κόσμους και κινήματα, να πειραματιστούμε πάνω στο ανέφικτο μπας και ξορκίσουμε το εφικτό. Να πειστούμε πως η τέχνη γεννήθηκε από ανθρώπους κι απευθύνεται σ΄ αυτούς, να πιστέψουμε σ΄ εκείνον που δεν ξέρει γιατί κάνει κάτι, ξέρει όμως σίγουρα γιατί δεν κάνει το αντίθετο. 

Περιμένω να βυθιστούμε στα νέα επιθετικά κείμενα, τα κείμενα των επικίνδυνων σκέψεων, τα κείμενα των παρατημένων ιδεών, τα κείμενα που δεν αντιμετωπίζουν τίποτα ως κάτι άπιαστο, αλλά τα πάντα ως θεμελιώδη. Να τολμήσουμε να γράψουμε με ασυνήθιστα σημεία στίξης, την άνω και τη διπλή τελεία, να μην αγκιστρωθούμε στην παρατακτική σύνδεση αλλά να χαθούμε στη διάσπαση, να γράφουμε χωρίς να φοβόμαστε τους κανόνες, να δούμε τη δομή αλλιώς, μπορεί να είναι καλύτερη από τα χάρτινα βαρίδια του παρελθόντος μας. 

Περιμένω να σκηνοθετήσουμε δημιουργικά κι απόκοσμα, να δούμε γαλάζιο εκεί που όλοι βλέπουν κόκκινο, να επανεκτιμήσουμε τι θα πει φορμαλισμός, σωματοποίηση, αισθητηριακή, μπορεί να μην τα καταλάβαμε ποτέ πραγματικά, να γελάσουμε εκεί που θα μας πουν πως ο ρόλος παίζεται έτσι, να φτύσουμε τον κόρφο μας όπου μας μιλήσουν για κουλτούρα, να επιμείνουμε σε ένα όραμα, σε πείσμα των αναμενόμενων, σε πείσμα των ήδη πεπραγμένων, σε πείσμα καθενός που θα μας πει πως κάτι δεν μπορεί να γίνει· ίσως ποτέ να μην κατάλαβε πως η ερώτηση “γιατί” δεν χρήζει ορθολογικής απάντησης. 

Περιμένω να παίξουμε καλύτερα απ΄ όσο διδαχθήκαμε, να αξιοποιήσουμε τη δύναμη και την ορμή της ηλικίας, της σκέψης, του αυθορμητισμού, του άγιου παρορμητισμού. Να κρύψουμε στην καρδιακή κρυψώνα τα μυστηριώδη χαμόγελα των πεπεισμένων χαρακτήρων, να μην φοβηθούμε τους ρόλους, τις ατάκες, τις σκηνές, να μην φοβηθούμε οτιδήποτε χαρακτηρίζεται μεγάλο· έτσι κι αλλιώς αν δεν σηκώσουμε το κεφάλι, οι σκιές πάντα μεγάλες και τρομακτικές θα φαίνονται. 

Περιμένω πολλά από τη γενιά μου, να εμπιστευτεί εμένα, εσένα, τον άλλο, να εμπιστευθεί κάθε κομμάτι της, να κοιταχθεί στον καθρέφτη και να συνειδητοποιήσει πως είναι πολύ ομορφότερη απ΄ όσο την έχουν πείσει πως είναι. Μαραθήκαμε ανάμεσα σε φόβους κι αμφιβολίες, ανάμεσα σε περασμένες αγάπες και σε καιρού χαλάσματα, μετρώντας μέρες. 

Έχουμε τόσα να κάνουμε που μπορεί να μην ξέρουμε αν θα πετύχουμε, στο πλάγιο βλέμμα, όμως, στους όρκους των επόμενων χρόνων, στη σιωπή, στο αυριανό χαμόγελο, θα ξέρουμε πως, τουλάχιστον, δεν πρόκειται να αποτύχουμε ποτέ.»

Σαν «πρόβατα επί σφαγή» προκύπτει ότι πήγαν για δουλειά οι οκτώ εργάτες και ο ειδικός φρουρός το πρωί της περασμένης Τρίτης στο υπό κατεδάφιση κτίριο στον Πειραιά, που έμελε να γίνει ο τάφος για τον 31χρονο αστυνομικό που δούλευε εκεί εκτός υπηρεσίας για το έξτρα μεροκάματο, ενώ άλλος ένας εργαζόμενος κινδυνεύει να μην περπατήσει ξανά.

Δικηγόρος τριών εκ των κατηγορούμενων, αλλοδαπών εργατών αποκαλύπτει συγκλονιστικές λεπτομέρειες γύρω από το δυστύχημα που, προκλήθηκε, όπως φαίνεται, από αλλεπάλληλες εγκληματικές παραλείψεις. «Δεν υπήρχε κανένα μέτρο προστασίας, ούτε κράνη, ούτε κορδέλες υπήρχαν γύρω από το κτίριο ενώ κατεδαφιζόταν», αποκάλυψε ο Γιώργος Σαπουντζάκης, επισημαίνοντας και τον εν δυνάμει κίνδυνο από το έργο για τους ανυποψίαστους περαστικούς. 

Ο δικηγόρος σημείωσε επίσης ότι όλοι όσοι εργάζονταν στην κατεδάφιση ήταν ανασφάλιστοι, αναφέροντας ακόμη ότι δεν είχε εκδοθεί η κατάλληλη οικοδομική άδεια, αλλά «μία μικρής κλίμακας. Δηλαδή, για ελαιοχρωματισμούς και πλακάκια, ενώ γινόταν κατεδάφιση του κτιρίου». 

Περιγράφοντας στο Action24 το πώς συνέβη το εργατικό δυστύχημα, ο κ. Σαπουντζάκης ανέφερε, μεταφέροντας τα όσα του είπαν οι εργάτες- πελάτες του, ότι «την προηγούμενη μέρα είχαν ρίξει τον πρώτο όροφο και είχαν μείνει μόνο οι περιμετρικοί τοίχοι. Απέμεναν λίγα πράγματα, μόλις πήγαν να ρίξουν κάτι από το μπάνιο έγινε το ατύχημα. Τους ρώτησαν οι αστυνομικοί πώς στηριζόταν το κτίριο αφού είχαν κατεδαφιστεί και οι κολώνες και απάντησαν ότι είχαν μείνει τα δοκάρια».

Παράλληλα, ανέφερε ότι ένας εκ των τραυματιών είναι σε σοβαρή κατάσταση κι εκφράζονται φόβοι για το ότι δε θα μπορέσει να περπατήσει ξανά.

Ο δικηγόρος των εργατών ανέφερε ακόμα ότι στους εργάτες δεν είχε επιδειχθεί η οικοδομική άδεια, αλλά δεδομένου ότι οι τέσσερις από τους πέντε είναι αλλοδαποί, ακόμα και να τους είχε επιδειχθεί η άδεια, δε θα μπορούσαν να τη διαβάσουν γιατί δε γνωρίζουν τη γλώσσα.

Υπενθυμίζεται ότι οι οκτώ εργαζόμενοι που είχαν συλληφθεί μετά το εργατικό δυστύχημα, για παραβίαση του οικοδομικού κανονισμού, αφέθηκαν ελεύθεροι, ενώ εξακολουθεί να κρατείται ο εργολάβος, ο οποίος κατηγορείται για παραβίαση του άρθρου 286 που αφορά παραβίαση των κανόνων οικοδόμησης και του γενικού οικοδομικού κανονισμού.

ΘΕΑΤΡΟ ΜΙΚΡΟΣ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ

Ευμολπιδών 13, Αθήνα 118 54
τηλ. 210 3454831
E-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
(χάρτης)

 

«Ο ΛΟΥΛΗΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ»

της Ρένας Σιγάλα σε σκηνοθεσία Βάσως Γουλιελμάκη 

 

Κυριακή 7, 14, 21 Απριλίου στις 11:30

Κυριακή 12, 19, 26 Μαΐου στις 11:30

 

Το ταξίδι του Λούλη, του χαρούμενου χαρταετού, συνεχίζεται με επιτυχία σε μεγαλύτερο θέατρο, από την Κυριακή  7 Απριλίου στο θέατρο Μικρός Κεραμεικός, για 6 μόνο παραστάσεις.

Η αγάπη των μικρών θεατών  έκανε αυτή την αλλαγή αναγκαία για να μπορούν περισσότερα παιδιά να ταξιδέψουν και να ξεναγηθούν  στους σημαντικότερους αρχαιολογικούς τόπους της πατρίδας μας.

Μια μουσικοχορευτική παράσταση, σε κείμενο Ρένας Σιγάλα και σκηνοθεσία Βάσως Γουλιελμάκη που γνωρίζει στα παιδιά διασκεδάζοντας τα ήθη και έθιμα της χώρας μας, ενώ παράλληλα, με οπτικοακουστικό υλικό, τα φέρνει σε επαφή με σπουδαίους αρχαιολογικούς τόπους της Ελλάδας μας.

 

Λίγα λόγια για το έργο:

Ο Λούλης ο χαρούμενος χαρταετός, που τόσο αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους, συνεχίζει τα ταξίδια του και μας γνωρίζει την Αρχαία Ελλάδα, παρέα με τη φίλη του,την Ήρα το γλυκό σπουργίτι.

Τα παιδιά μαθαίνουν διασκεδάζοντας σπουδαίους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας, μέσα από το πέταγμα του Λούλη!

Πρώτος σταθμός των ταξιδιωτών του Ονείρου, η Ακρόπολη και ένας γάτος τενόρος τραγουδάει για την Αθήνα. Στη Κνωσσό συναντάνε τον βασιλιά Μίνωα και στη Νεμέα το ονομαστό Λιοντάρι της. Στη ξακουστή Δήλο τους περιμένει ο Διαδούμενος και στην Αρχαία Μεσσήνη ένας τσαγκάρης καλλιτέχνης. Πηγαίνοντας στην Αρχαία Ολυμπία με έκπληξη συναντούν τη Πυθία, ενώ στη Βεργίνα θα τους καλωσορίσει μια Βασίλισσα.

Όλοι τους είναι μια όμορφη, χρωματιστή παρέα, που τη διακρίνει η αγάπη, η φιλία και η αλληλεγγύη.

 

Το κείμενο είναι βασισμένο στο βιβλίο«ΛΟΥΛΗΣ ΕΝΑΣ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΣ ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ», το οποίο είναι εγγεκριμένο από το Υπουργείο Παιδείας για τις σχολικές βιβλιοθήκες,  της συγγραφέα Ρένας Σιγάλα, μουσικοπαιδαγωγού και εικαστικού.

Συντελεστές:

Κείμενο-στίχοι τραγουδιών: Ρένα Σιγάλα

Σκηνοθεσία-Χορογραφίες: Βάσω Γουλιελμάκη

Μουσική: Άκης Μελλής

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιάσων Λαγουτάρης

Ηχογράφηση: Studio Earth

Σκίτσα: Φώτης Φωτίου

Ήχος: Γιάννης Τσούκας

Επικοινωνία: Αντώνης Κοκολάκης

 

Παίζουν με αλφαβητική σειρά:

Σταυριάνα Καδή

Άννα -Μαρία Κόρνια

Ιάσων Λαγουτάρης

Σίμος Τζίτζης

Θεόδωρος Τούτσης

 

Παραστάσεις:

Κυριακή 7, 14, 21 Απριλίου στις 11:30

Κυριακή 12, 19, 26 Μαΐου στις 11:30

 

Προπώληση εισιτηρίων:

https://www.more.com/theater/o-loulis-o-xartaetos-taksideuei/

 

Διάρκεια παράστασης: 50 λεπτά