«Ο Φίλιπ Γκλας αγοράζει μια φραντζόλα ψωμί»

Παράταση Παραστάσεων έως 6 Ιανουαρίου 2017

Κάθε Παρασκευή στις 21.15




Η πιο πολυσυζητημένη παράσταση της περασμένης σεζόν παρατείνεται μέχρι και την Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017. Οι τελευταίες 5 παραστάσεις μας.

Η Oμάδα Θεάτρου «ΑΤΟΝΑλ» και η Σοφία Μαραθάκη παρουσιάζουν, σε συμπαραγωγή με το Θέατρο 104, την παράσταση «Ο Φίλιπ Γκλας αγοράζει μια φραντζόλα ψωμί». Ο Τρότσκι με ένα τσεκούρι καρφωμένο στο κεφάλι πεθαίνει σε παραλλαγές, τρεις πίθηκοι γράφουν τον Άμλετ ενώ ο Φίλιπ Γκλας αγοράζει μια φραντζόλα ψωμί, τη στιγμή που ένα ζευγάρι ερωτεύεται, προσπερνώντας τις λάθος ατάκες, κάθε φορά που ο ήχος ενός κουδουνιού επαναλαμβάνει τη μεταξύ τους συνάντηση.



Τα μονόπρακτα αυτά, που φλερτάρουν με το Θέατρο του Παραλόγου, γράφτηκαν μεταξύ 1987 και 1993 και μαζί με άλλα δυο –στο σύνολο έξι- παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη το 1993, με τον γενικό τίτλο: «Το κάθε πράγμα στην ώρα του».



Ο συγγραφέας Ντέιβιντ Άιβς είναι ευρύτερα γνωστός για το θεατρικό του έργο «Η Αφροδίτη με τη γούνα»,ενώ στο παρελθόν έχουν παρουσιαστεί στην ελληνική θεατρική σκηνή κάποια από τα μονόπρακτα του,καθώς και το έργο του «Ο Δον Ζουάν στο Σικάγο».



Συντελεστές



Μετάφραση: Αιμιλία Αλεξάνδρα Κρητικού

Σκηνοθεσία: Σοφία Μαραθάκη

Δραματολόγος: Ελένη Τριανταφυλλοπούλου

Σκηνικά: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα

Μουσική: Βασίλης Τζαβάρας

Κίνηση: Βρισηίδα Σολωμού

Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης

Βοηθός σκηνοθέτη: Λήδα Κουτσοδασκάλου

Φωνητική προετοιμασία: Αθηνά Τρέβλια

Κατασκευή σκηνικού: Αδριανός Ζαχαριάς

Ειδικές κατασκευές: Σαββίνα Πατρικίου

Μοδίστρα: Ελένη Μελισσού

Φωτογραφίες: Andrea Bonetti

Ηχογράφηση/Μίξη: DNA lab/ Φίλιππος Μαρινέλλης (Smart Audio Services)

Σχεδιασμός αφίσας, προγράμματος και flyer: Λίλα Σιμιτζή



Ερμηνεύουν οι: Φωτεινή Παπαχριστοπούλου, Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, Γιώργος Σύρμας, Σοφία Μαραθάκη





Info παράστασης

Μέρες και ώρες παράστασης: Παρασκευή 21.15

Γενική είσοδος : 12 ευρώ / φοιτητικό 8/ ατέλειες 5

Διάρκεια παράστασης: 75’



Θέατρο 104

Ευμολπιδών 41, Γκάζι, Αθήνα- Στάση Μετρό Κεραμικός

Τηλ επικοινωνίας 2103455020 – 6940290312







Η ομάδα Θεάτρου «ΑΤΟΝΑλ» ιδρύθηκε το 2012 απ’ την ηθοποιό και σκηνοθέτη Σοφία Μαραθάκη. Κατά τη θεατρική περίοδο 2012/2013 παρουσίασε την - εμπνευσμένη απ’ το ομώνυμο παραμύθι των Γκριμ- παράσταση «Το κόκ(κ)αλο που τραγουδούσε» (KNOTgallery, Θέατρο του Νέου Κόσμου, σκην. Σοφία Μαραθάκη). Το καλοκαίρι του 2014 συνεργάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών με την ομάδα «DOT» του Θέμελη Γλυνάτση παρουσιάζοντας το έργο της Ανχέλικα Λίντελ «Και τα ψάρια βγήκαν να πολεμήσουν ενάντια στους ανθρώπους» (σκην. Θέμελης Γλυνάτσης). Κατά τη θεατρική περίοδο 2013/2014 ανέβασε το έργο του Μωρίς Μαίτερλινκ «Εσωτερικό» (Θέατρο του Νέου Κόσμου, σκην. Σοφία Μαραθάκη). Η παράσταση αυτή παίχτηκε σε επανάληψη και την επόμενη χρονιά,ενώ επελέγη από το «Σύστημα Αθήνα 2014», πλατφόρμα που οργανώνεται από το Ελληνικό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, με στόχο την προβολή της ελληνικής θεατρικής και χορευτικής παραγωγής στο εξωτερικό.



Το καλοκαίρι του 2016 παρουσίασε την παράσταση “ La Dispute μια παράσταση βασισμένη στη Φιλονικία του Μαριβώ” στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 84 ετών ο σπουδαίος ηθοποιός και σκηνοθέτης Πέτρος Φυσσούν

Γεννήθηκε στις 5 Οκτωβρίου1933 στη Ρωσία (άλλες πηγές αναφέρουν στο Αγρίνιο), γιος πρόσφυγα απο τη Ρωσία που εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα μετά τη ρωσική επανάσταση.
Αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης το 1954. Μέχρι το1956 συνεργάσθηκε με το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν. Υπήρξε πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου στο χρονικό διάστημα 1961-1965 και στη συνέχεια ομοίως στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος 1976-1978. Στη θεατρική σκηνή ερμήνευσε όλα σχεδόν τα είδη θεάτρου, δράμα, κωμωδία, τραγωδία αλλά και επιθεώρηση.

Είχε συμμετάσχει στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών (1965), Μόσχας και τότε Λένιγκραντ (1966), Αθηνών, Φιλίππων αλλά και στα Επιδαύρια. Υπήρξε θιασάρχης και θεατρικός επιχειρηματίας αλλά και μέλος του Ινστιτούτου Καταναλωτών.

Τιμήθηκε με πολλά βραβεία όπως Α΄ ανδρικού ρόλου στα Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου 1963 και 1964 καθώς και με Α΄ Βραβείο ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεάτρου Ιθάκης το 1975.

Ήταν μόνιμος κάτοικος Αθηνών (οδού Χοϊδά) μιλούσε Αγγλικά, Ρωσικά και Σουηδικά. Αδερφός του, ο επίσης ηθοποιός Κώστας Φυσσούν.




wikipedia

Έναρξη: παραμονή Πρωτοχρονιάς, 31 Δεκεμβρίου





Τα Αθηναϊκά Θέατρα παρουσιάζουν ένα μεγάλο, λαμπερό, γιορτινό υπερθέαμα στο Παλλάς με τίτλο «Μαρινέλλα-Ζαχαράτος στον καθρέφτη του Παλλάς».

Η μεγάλη κυρία του τραγουδιού, η Μαρινέλλα, συναντά τον showman με τα χίλια πρόσωπα, τον Τάκη Ζαχαράτο, σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και κείμενα Γιάννη Ξανθούλη.

Τη μουσική της παράστασης γράφει και ενορχηστρώνει ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, τις χορογραφίες ετοιμάζει ο Δημήτρης Παπάζογλου, τα σκηνικά ο Μανόλης Παντελιδάκηςκαι τα κοστούμια η Ντένη Βαχλιώτη.



Τη Μαρινέλλα και τον Ζαχαράτο πλαισιώνουν 12 νέα ταλαντούχα παιδιά που χορεύουν και τραγουδούν και ζωντανή ορχήστρα.



«ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ – ΖΑΧΑΡΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΤΟΥ ΠΑΛΛΑΣ», η καλύτερη επιλογή για να υποδεχτούμε το 2017!



Ένα μουσικό υπερθέαμα, για 20 μόνο παραστάσεις.



Παραστάσεις:

Κυριακή 1, 8, 15, 22 /1

Δευτέρα 2/1

Τρίτη 3/1

Τετάρτη 4, 11, 18/1

Πέμπτη 5, 12, 19/1

Παρασκευή 6, 13, 20/1

Σάββατο 7, 14, 21/1



Ώρα έναρξης: 20:30





Η προπώληση ξεκίνησε:



Κρατήσεις – αγορά εισιτηρίων:



ΠΑΡΑΓΩΓΗ: ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΘΕΑΤΡΑ Α.Ε.














                                                                              





                                      

«Ο Γκάτσος Που Αγάπησα»

Ερμηνεύει ο Μανώλης Μητσιάς

Διαβάζει η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη

3 Ξεχωριστές Συναυλίες
στην αίθουσα του ιστορικού Φ.Σ. «Παρνασσού»

 ogka

Παρασκευές
23 & 30 Δεκεμβρίου
και 6 Ιανουαρίου


στις 9 μ. μ.

 

Ο Μανώλης Μητσιάς, ο οποίος ευτύχησε να ερμηνεύσει πρώτος τα περισσότερα τραγούδια του Νίκου Γκάτσου, καλεί την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, την κορυφαία Ελληνίδα ηθοποιό, να αποδώσουν μαζί τραγούδια που όλοι αγαπήσαμε και θα αγαπάμε πάντα γιατί συνθέτουν τη συλλογική μας μνήμη και μας εμψυχώνουν και στους καλούς και στους δύσκολους καιρούς.

 

Τραγούδια σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική Μάνου Χατζιδάκι (από τρεις κύκλους «Αθανασία», «Της γης το χρυσάφι», «Χειμωνιάτικος ήλιος»), καθώς και από τη συνεργασία του ποιητή με άλλους συνθέτες όπως οι Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Δήμος Μούτσης, Λουκιανός Κηλαηδόνης.

 

Ένα αφιέρωμα από καρδιάς στον ποιητή των τραγουδιών και μέσα από αυτό μια ολοκάθαρη μουσική διαδρομή στην ιστορία και τον πολιτισμό της νεώτερης Ελλάδας.

 

Πλαισιωμένοι από ένα λιτό μα στιβαρό μουσικό σχήμα που παραπέμπει στη λιτότητα και στιβαρότητα της ζωής και του έργου του Νίκου Γκάτσου, οι δύο ερμηνευτές υπόσχονται να μας χαρίσουν το πορτρέτο αυτής της Δωρικής μορφής των Γραμμάτων μας σκιαγραφημένο τόσο από στίχους και κείμενα του ιδίου όσο και από κείμενα άλλων για εκείνον σε επιμέλεια Αγαθής Δημητρούκα.

 

Συντελεστές
Αχιλλέας Γουάστωρ, πιάνο
Ηρακλής Ζάκας, μπουζούκι, μαντολίνο


Τιμές εισιτηρίων

12,15,20,25 ευρώ

του Κώστα Παπουλή

Ακόμη και σήμερα, διάφοροι αρθρογράφοι της αριστεράς και της δεξιάς, προσπαθούν να αποσυνδέσουν την τραγική κατάσταση της χώρας από την βασική αιτία της καταστροφής της, την συμμετοχή της στην διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης και ιδιαίτερα στον σκληρό της πυρήνα την ζώνη του ευρώ. Και στις δύο περιπτώσεις, δεν έχουμε παρά αριστερο(α)δέξιες προσπάθειες που δεν έχουν βάση την λογική, την οικονομική επιστήμη και την πραγματικότητα, παρά μόνο την ιδεοληψία.



Οι «δεξιοί», πιστεύουν ακράδαντα όπως οι ιαχωβάδες, στις δυνάμεις της αγοράς, στην απολυτή ελευθερία του εμπορίου και στην απουσία κρατικής παρέμβασης. Η συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. και στο ευρώ εξασφαλίζει ακριβώς αυτή την απόλυτη κυριαρχία των δυνάμεων της αγοράς. Όμως, ως γνωστόν, σε μια τέτοια κατάσταση επιβιώνουν οι επιχειρήσεις που διαθέτουν απόλυτο πλεονέκτημα εις βάρος των πιο αδύναμων. Το ίδιο ισχύει και για ολόκληρες οικονομίες. Οι πιο αδύναμες αποδιαρθρώνονται περαιτέρω, ενώ αυτές της υψηλής παραγωγικότητας ενισχύονται. «Κάτι» που μεταφράζεται στον οικονομικό χώρο σε αποψίλωση της «περιφέρειας» και σε ενίσχυση του «κέντρου». Η πόλωση είναι ο κανόνας της απελευθέρωσης του εμπορίου, του κεφαλαίου και των υπηρεσιών. Η παγκοσμιοποίηση σήμερα, εκφράζει τους ισχυρούς παίκτες στον πλανήτη, το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και τις πολυεθνικές. Η Ε.Ε. λοιπόν, αποτελεί τον χώρο της υπερπαγκοσμιοποίησης του πλανήτη αφού οι τέσσερις ελευθερίες της, καταργούν κάθε έννοια προστατευτισμού της οικονομίας. Το δε ευρώ, αναιρεί και την τελευταία δυνατότητα προστασίας μιας οικονομίας για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς της, αφού καταργεί και την συναλλαγματική πολιτική. Τέλος, το ευρώ απαγορεύει οποιαδήποτε κρατική παρέμβαση, ή επεκτατική πολιτική στην οικονομία, αφού δεσμεύει και ελέγχει τόσο την δημοσιονομική όσο και την νομισματική πολιτική.  Οι «λάτρεις» των δυνάμεων της αγοράς όμως δεν έχουν να επιδείξουν ούτε ένα παράδειγμα που μια χώρα ανήλθε στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, χωρίς προστατευτισμό.

Οι «αριστεροί» ζούν και αυτοί στην δικιά τους ιδεοληψία. «Φταίει» η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Τι και αν η Ελλάδα βρίσκεται στα τάρταρα, τι και αν, χώρες ισχυρές όπως η Ιταλία έχουν δεχτεί ισχυρό πλήγμα και αδυνατούν να παραμείνουν στο κοινό νόμισμα. Τι και αν ακόμη, και από τα ορθόδοξα οικονομικά (θεωρία των άριστων νομισματικών περιοχών) προκύπτει ως αιτία της κρίσης, το ευρώ.

Οι «αριστεροί» δεν θέλουν να παραδεχτούν την πραγματικότητα, γιατί τους χαλάει την «σοσιαλιστική» τους σούπα. Αν αιτία δεν είναι ο καπιταλισμός και η κρίση του σκέφτονται, τότε δεν προκύπτει η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού και της επανάστασης. Αν η Ελλάδα μπορεί να βγει από την κρίση μέσω της «αποπαγκοσμοιοποιησής» της, δηλαδή πρώτα με επιστροφή στην δραχμή και κατόπιν με αποδέσμευση από την Ε.Ε., τότε μπορεί να βγει από την κρίση, ίσως και χωρίς σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.  Τι και αν ενισχυθούν οι δυνάμεις της εργασίας και της δημοκρατίας, τι και αν αναπνεύσουν οι συνταξιούχοι, τι και αν σταματήσει η αιμορραγία της μετανάστευσης και η μαζική κατάθλιψη των ελλήνων. Τι και αν «σωθούμε» από τον εφιάλτη, τι και αν κατακτήσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, αφού υπάρχει περίπτωση, η έξοδος από   την κρίση να μην συνδεθεί αυτόματα με τον σοσιαλισμό.

Δυστυχώς τέτοιους «αριστερούς» έχουμε πολλούς και για να πούμε την αλήθεια, φαίνεται να έχουν την ιδεολογική ηγεμονία στην οργανωμένη και αυτοχαρακτηριζόμενη κομμουνιστική, ή αντικαπιταλιστική αριστερά.

Σήμερα είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει, δεν υπάρχει στην πολιτική σκηνή διαίρεση ανάμεσα σε δεξιά και αριστερά, αλλά ανάμεσα σε αυτούς που είναι με την συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη και σε αυτούς που είναι με την δραχμή. Γιατί όπως έδειξε και η ζωή, καμία κυβέρνηση, είτε αριστερή είτε δεξιά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά στο σύνολο της ζώνης του ευρώ δεν μπορεί να ακολουθήσει δικιά της και ανεξάρτητη πολιτική. Ιδιαίτερα στις χώρες της περιφέρειας, σε αυτές που είναι πολύ χαμηλής ανταγωνιστικότητας όπως η Ελλάδα, όλες οι κυβερνήσεις προσπαθούν να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, κτυπώντας τους μισθούς τα εργατικά δικαιώματα και το κοινωνικό κράτος. Για αυτό δεν έχει καμία μα καμία σημασία, αν έχουμε πρωθυπουργό τον Τσίπρα, η τον Κούλη. Έχουμε κυβερνήτη έναν και μοναδικό, το ευρώ με τους μηχανισμούς του.

Ο λαός πρέπει να αναλογιστεί ότι σήμερα το 2016,το κατακεφαλήν ΑΕΠ της χώρας είναι ακριβώς ίδιο σε σταθερές τιμές ευρώ με αυτό του 1981. Η χώρα ανάμεσα στο 1981 και στο 2001 έχασε 500.000 θέσεις εργασίας στην γεωργία και στην μεταποίηση. Το γεωργικό ισοζύγιο έγινε αρνητικό, ενώ η αποβιομηχάνιση είναι διαρκής. Όσο για την ανεργία, από 1,5% πριν την ένταξη ακόμη και τα χρόνια της πλαστής ευμάρειας ήταν κοντά στο 10%. Με την είσοδο στην ΕΟΚ η οικονομία άρχισε να αποδιαρθρώνεται και η χώρα πέρασε στην στασιμότητα τουλάχιστον για 15 χρόνια. Η μετέπειτα «ανάπτυξη» ήταν φούσκα, που στρέβλωσε περισσότερο την οικονομία και οφειλόταν στον εξωτερικό δανεισμό ιδιωτικό και δημόσιο.

Πρέπει πάντοτε να προσέχουμε και να κάνουμε την ιεράρχηση των δύο καταστροφικών και διαδοχικών φάσεων της ευρωπαϊκής ενοποίησης για την χώρα. Την είσοδο στην ΕΟΚ και την προσχώρηση στην συνθήκη του Μάαστριχτ και στην ΟΝΕ. Το σύνολό τους όμως, είναι 36 χαμένα χρόνια που κατέληξαν στον σύγχρονο εθνικό τιτανικό.

Αν η Ελλάδα τότε, είχε παραμείνει εκτός συνθήκης του Μάαστριχτ μέσα στην Ε.Ε., με εθνικό νόμισμα, θα βρισκόνταν σήμερα ναι μεν σε παρακμή και στασιμότητα, αλλά δεν θα χρεοκοπούσε δημοσιονομικά, δεν θα ήταν σήμερα μετααποικία του Βερολίνου και των Βρυξελών.

Αντίθετα με τις «θεωρίες» της δημόσιας «σπατάλης», η της παγκόσμιας κρίσης, όσο και της συνομωσίας (όπου η χώρα έπεσε θύμα ξένων κέντρων), οι αριθμοί αλλά και η οικονομική επιστήμη, αποδεικνύουν ως βασικό υπεύθυνο της χρεοκοπίας και της σημερινής δεινής κατάστασης, την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ. Για να είμαστε πιο σαφείς, η είσοδος στο ευρώ προϋπόθετε εξαρχής λιτότητα και όχι δημοσιονομικά ελλείμματα, κύρια ο εξωτερικός δανεισμός, ιδιωτικός και δημόσιος θα έπρεπε να περιοριστεί. Αλλά έτσι η κρίση και η λιτότητα θα έπληττε την χώρα πριν 15 χρόνια. Γιατί η παρούσα κρίση, ύφεση και λιτότητα, τα μνημόνια, δεν είναι τίποτε άλλο, από την βίαιη προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας στην ευρωζώνη που κάποτε έπρεπε να γίνει.

Αυτό που δεν λέγεται είναι ότι η χρεοκοπία δεν αφορά μόνο το μέγεθος του χρέους. Ο Σημίτης, βάζοντας την χώρα στην ΟΝΕ κατάφερε σε μια νύχτα να μετατρέψει όλο το χρέος της χώρας σε ένα οθνείο νόμισμα, το ευρώ. Ένα νόμισμα ξένο και ανεξέλεγκτο, άρα και το χρέος δεν μπορούσε να ελεγχθεί από τις ελληνικές οικονομικές αρχές.

Οι κύριες αιτίες, λοιπόν της δημοσιονομικής χρεοκοπίας είναι η αλλαγή της σύνθεσής του, από εσωτερικό σε εξωτερικό και ο μετασχηματισμός του από δραχμικό σε «ξένο» νόμισμα, το ευρώ, καθιστώντας το έτσι ανεξέλεγκτο. Ας δούμε συνοπτικά τρία σημεία.

Πρώτον, Το μέγεθος του χρέους: Αρχές του 2001, το δημόσιο χρέος ήταν 141 δις ευρώ, ενώ το ΑΕΠ 135 δις και κατά συνέπεια η σχέση χρέους/ΑΕΠ ήταν 104%. Τέλη του 2009 (πριν εφαρμοστεί το μνημόνιο), το δημόσιο χρέος προσέγγισε τα 300 δις και το ΑΕΠ ήταν 231 δις και άρα η σχέση χρέους/ΑΕΠ έφτασε στο 130%. Είναι αλήθεια ότι στην μέτρηση προστέθηκαν πολλά, που ναι μεν είναι στους ευρωπαϊκούς κανόνες, αλλά δεν εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Αυτά τα χρόνια το ΑΕΠ αυξήθηκε ονομαστικά (λόγω πληθωρισμού) κατά 33%, ενώ πραγματικά κατά 29%, συνολικά 71%, μέση ετήσια αύξηση 6,2%. Το δε χρέος αυξήθηκε κατά 112%, μέση ετήσια αύξηση κατά 8,8%. Άρα τα «χρυσά» χρόνια του ευρώ, το χρέος μεγάλωσε σε σχέση με το ΑΕΠ, αλλά δεν είναι το μέγεθος η αιτία της χρεοκοπίας.

Δεύτερον, Η σύνθεση του χρέους: Το 1994 άρχισε η εφαρμογή της συνθήκης του Μάαστριχτ. Τέθηκε ο στόχος της εισόδου στην ΟΝΕ. Απελευθερώθηκε ο χρηματοπιστωτικός τομέας. Η είσοδος στην ΟΝΕ σύμφωνα με τα κριτήρια, περιελάμβανε και χαμηλό πληθωρισμό. Για να επιτευχθεί ο στόχος, ακολουθήθηκε η πολιτική της «σκληρής» δραχμής. Η δραχμή δηλαδή, ακολουθούσε μικρότερη ονομαστική υποτίμηση σε σχέση με τον πληθωρισμό της χώρας αφαιρούμενου και του πληθωρισμού των βασικότερων εμπορικών εταίρων. Έτσι μειωνόταν ο εισαγόμενος πληθωρισμός, αλλά γινόταν και πραγματική ανατίμηση της δραχμής, άρα τα εγχώρια προϊόντα γινόταν ακριβότερα, ενώ τα ξένα φτηνότερα. Με την είσοδο στο ευρώ, η κατάσταση συνεχίστηκε μια που ο ελληνικός πληθωρισμός ήταν ο υψηλότερος της ευρωζώνης, άρα το ελληνικό ευρώ έγινε το πιο ακριβό. Συγχρόνως το ευρώ ανατιμήθηκε σημαντικά έναντι του δολαρίου. Έτσι η χώρα βρέθηκε σε τραγική εμπορική θέση στις συναλλαγές της, τόσο με τις εντός όσο και με τις εκτός ευρώ χώρες. Από το 1994 άρχισαν λοιπόν να διογκώνονται τα εμπορικά-εξωτερικά ελλείμματα, εξ αιτίας της προσπάθειας για ένταξη στην ΟΝΕ, για να φτάσουν στα τραγικά επίπεδα του 2007-2008-2009. Όμως το εξωτερικό έλλειμμα συνεπάγεται εξωτερικό δανεισμό (ιδιωτικό ή δημόσιο) για να καλυφτεί. Καθώς η καθαρή εγχώρια αποταμίευση μηδενιζόταν, για να γίνει αρνητική -όλα τα χρόνια του ευρώ-, το δημόσιο δανειζόταν όλο και περισσότερο από το εξωτερικό. Το 1993, μόνο το 10% του δημοσίου χρέους ήταν στα χέρια ξένων δανειστών, το 2001 ήταν το 40%, ενώ το 2008 ήταν το 75%-80%. Πλέον οι τόκοι του δημοσίου χρέους κατευθύνονταν στο εξωτερικό, δημιουργώντας αιμορραγία της ελληνικής οικονομίας και νέες ανάγκες νέου και ξένου δανεισμού.

Τέλος μελέτες αποδεικνύουν, ότι το εμπορικό έλλειμμα στην Ελλάδα, ευθύνεται κυρίως για το δημοσιονομικό έλλειμμα. Η παραγωγική χρεοκοπία οδηγεί και στην δημοσιονομική χρεοκοπία. Όταν φτάνεις να έχεις ετήσιο εξωτερικό έλλειμμα της τάξης του 15% του ΑΕΠ, αργά ή γρήγορα θα χρεοκοπήσεις.

Τρίτον, χρέος σε «ξένο» νόμισμα: Παραμονές της ένταξης της χώρας στο ευρώ, το 80% του χρέους ήταν σε δραχμές, ενώ το υπόλοιπο σε άλλα νομίσματα. Με την ένταξη όλο το χρέος μετατράπηκε σε «ξένο» νόμισμα, παρά το ότι το ελληνικό κράτος θεωρούσε δικό του νόμισμα το ευρώ.

Ήδη με την συνθήκη του Μάαστριχτ, το ελληνικό κράτος απώλεσε το εκδοτικό του προνόμιο, την δυνατότητά του να κόβει χρήμα και να καλύπτει δημόσιο έλλειμμα, έτσι παραδόθηκε στις αγορές. Με το ευρώ έχασε και κάθε δυνατότητα νομισματικής πολιτικής, π.χ., να ανεβάσει τον πληθωρισμό και να ροκανίσει το χρέος. Το χρέος σε εθνικό νόμισμα είναι ελέγξιμο και δεν οδηγεί ποτέ στην χρεοκοπία.

Συμπέρασμα: Στο παρελθόν το ελληνικό κράτος διαχειριζόταν με επιτυχία το δημόσιο χρέος του, είτε τυπώνοντας χρήμα, είτε ανεβάζοντας τον πληθωρισμό, δανειζόμενο κύρια από το εσωτερικό και την εγχώρια αποταμίευση που προστάτευε και διατηρούσε η συναλλαγματική του πολιτική, συμμαζεύοντας τα εμπορικά του ελλείμματα. Το ευρώ, ένα οθνείο νόμισμα κατάργησε κάθε δυνατότητα ελέγχου του δημοσίου χρέους και μαζί με το τεράστιο έλλειμμα ανταγωνιστικότητας που δημιούργησε και διεύρυνε,   οδήγησε στην παραγωγική και δημοσιονομική χρεοκοπία και στην αποικιοποίηση της χώρας.

Μοναδική λύση σωτηρίας της πατρίδας μας και του λαού μας, είναι η κήρυξη χρεοστασίου, η επιστροφή στην Δραχμή και σε επόμενο βήμα, η ενεργοποίηση του άρθρου 50 για αποδέσμευση από την Ε.Ε., για να ανακτηθεί η εμπορική, η βιομηχανική και αγροτική πολιτική. Αν δεν γίνουν αυτά, ίσως σε μερικά χρόνια δεν θα υπάρχει Ελλάδα. Δυστυχώς και εδώ, η πλειοψηφία της κομμουνιστικής αριστεράς δεν καταλαβαίνει ότι δεν χρειάζεται πολιτική σοσιαλιστικής βυζαντινολογίας, αλλά πρέπει να   συγκροτηθεί ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο εθνικής σωτηρίας. Αυτό αναγκαστικά θα γίνει σε μίνιμουμ σημεία και σε ένα πρόγραμμα ανασυγκρότησης κατά το ιστορικό παράδειγμα του ΕΑΜ.

Δεν χρειαζόμαστε φιλολογίες περί σοσιαλισμού, αλλά ένα πλατύ δημοκρατικό και πατριωτικό μέτωπο, που θα βγάλει την χώρα από την κρίση και θα εξασφαλίσει ψωμί-παιδεία-ελευθερία αλλά και εργασία στον ελληνικό λαό. Πόσο μεγάλη θα είναι η ρωγμή για να δημιουργηθεί ένα διαφορετικό κοινωνικό και πολιτικό παράδειγμα στη Μεσόγειο είναι ζήτημα που αντικειμενικά δεν μπορούμε να το «λύσουμε» σήμερα.



πηγή sxedio-b

Το αποτέλεσμα του Ιταλικού δημοψηφίσματος θα σημάνει ΡΑΓΔΑΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ στην Αμερικανόπνευστη ΕΕ .

Η "άμυνα" της Γερμανίας ενδεχόμενα να σημάνει και ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΕΕ.

Άλλωστε ο Ευρωπαϊκός Νότος πλέον τους είναι "άχρηστος", αφού ΥΠΟΘΗΚΕΥΣΑΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΤΟΥ για σχεδόν ΟΛΟ ΤΟ ΜΗΚΟΣ ΤΟΥ ΤΡΕΧΟΝΤΑ ΑΙΩΝΑ , υπό την σαφή προϋπόθεση ότι ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΤΡΙΒΕΣ, που θα οδηγήσουν σε μοιραίες για την ανθρωπότητα ανακατατάξεις.

Η "Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία" υπέστη μια ΑΚΟΜΑ ΒΑΡΙΑ ΗΤΤΑ γιατί ακριβώς έπαψε να εκφράζει την ΕΛΠΙΔΑ στις ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ τάξεις ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ που την στήριζαν στις δυνάμεις της ΕΡΓΑΣΙΑΣ και του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ.

Αυτό ΟΥΤΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ είναι ΟΥΤΕ ΕΚΠΛΗΞΗ αποτελεί.

Από τον Οκτώβρη του 1990 (πτώση του τείχους του Βερολίνου) και εντονότερα από την κατάρρευση του Ανατολικού συμφώνου γνωστού σαν Συμφώνου της Βαρσοβίας, ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΦΑΣΜΑ ΚΙΝΕΙΤΑΙ ΔΕΞΙΑ -ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ έως των ορίων της ΝΕΑΣ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑΣ !

Η περίοδος της Παγκοσμιοποίησης ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΧΤΗΚΕ ΑΠΟ ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΚΑΙ "ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΧΡΩΜΑΤΟΣ" ΦΑΣΙΣΤΟΕΙΔΗ και στην Χώρα μας (ζώντα και τεθνεώτα) μετακίνησε το "πολιτικό φάσμα" δεξιά .
Τα άλλοτε Χριστιανοδημοκρατικά κόμματα και η φιλελεύθερη δεξιά, κινήθηκαν προς την ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ που δεν παράγει υπεραξία γιατί ΔΕΝ ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ όπως αυτή ήταν παραδεκτή στον άλλοτε Δυτικό Κόσμο.
Κινήθηκε στην υποστήριξη του ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΚΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΣΜΟΥ ,που με μεθόδους χρηματιστηριακού τζόγου, θέλει την ΥΠΕΡΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΣΕ ΛΙΓΑ ΧΕΡΙΑ και επομένως αυτά τα κόμματα, εκφράζουν την ΝΕΑ ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΩΝ, μετατρεπόμενα από πολιτικά κόμματα συλλογικής σκέψης και δράσης σε "οργανισμούς" πολιτικής διαμετακόμισης ΤΩΝ ΕΠΙΘΥΜΙΩΝ ΤΟΥ ΠΛΕΟΝ ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΜΟΝΤΕΛΟΥ ΤΗΣ ΝΕΟ-ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑΣ, υπό το πρόσχημα του κινδύνου από την ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΚΙΝΑΣ που οι ΙΔΙΟΙ -πάντα στο πλαίσιο της αδηφάγου αποσυγκεντρώσεως του πλούτου - ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ.

Η Σοσιαλδημοκρατία μετακινήθηκε στο χώρο που ΚΑΛΥΠΤΕ ΑΛΛΟΤΕ Η ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΔΕΞΙΑ από χαρακτηριστική ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑ να διαμορφώσουν εναλλακτικό σχέδιο στο πλαίσιο της ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΓΕΩΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Η "Δυτικοτροπη" Αριστερά ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΕΚΜΑΥΛΙΣΜΕΝΗ και σταθερά επαμφοτερίζουσα παραδόθηκε αμαχητί στις επιταγές της Νεοφεουδαρχιας απεμπολώντας βασικές Αξίες και προτάγματα που ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ !

Ο ΑΙΘΕΡΟΒΑΜΩΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΟΥΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και η Αριστερά της "Δύσης" χάθηκε στα "γρανάζια" της παραδοσιακής "διαμεσολάβησης" που εως τότε ΗΞΕΡΕ ΜΟΝΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ανάμεσα στο καπιταλιστικό κεφάλαιο και στις δυνάμεις της εργασίας που την εξέφραζαν οι οργανωμένες δομές των Συνδικάτων.

Επομένως το αποτέλεσμα του Ιταλικού δημοψηφίσματος δείχνει ότι η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΑΙΡΕΣΗ στις τάξεις της Ευρωπαϊκής κοινωνίας - και όχι μονο- είναι ΒΑΘΙΑ ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΈΨΙΜΗ ότι κι'αν σκαρφιστούν οι θιασώτες της Παγκοσμιοποίησης .

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΕΣ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΣΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑΣ εκκινώντας από την ΗΠΕΙΡΟ-ΠΕΙΡΑΜΑ ,δηλαδη την Ευρώπη και εκεί ίσως πλησιάσουμε στο "τέλος της Ιστορίας" μέσα από ανέλεγκτες ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ, μιας κοινωνίας που θα αρνείται επίμονα το τέλος των προοπτικών της, όπως αυτές είχαν εμπεδωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο της άλλοτε "Δυτικής Κοινωνίας".

Πάντα ευπειθής
Νίκος Σίμος

 

Το «ΟΧΙ» του ιταλικού λαού πολιτικός σεισμός για την Ιταλία και «βόμβα»για το ευρώ.

Ο Ρέντσι παραιτήθηκε.

Το κατεστημένο της ΕΕ συνετρίβη και δεν έχει κανένα μέλλον. Άμεση και επείγουσα η ανάγκη στην Ελλάδα για ένα μεγάλο μέτωπο όλων, χωρίς εξαίρεση, των αντιμνημονιακών δυνάμεων με αιχμή την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την θεσμοθέτηση εθνικού νομίσματος στη βάση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος για μια βιώσιμη προοπτική ανασυγκρότησης της χώρας.

Βαριά ήττα του Ματέο Ρέντσι στο δημοψήφισμα για τη συνταγματική μεταρρύθμιση δείχνουν τα exit poll στην Ιταλία και η αγωνία στην Ευρώπη χτυπά «κόκκινο» αναμένοντας την κανονική ροή αποτελεσμάτων. Μπροστά το «Όχι» με ποσοστό μεταξύ 58%-60% έναντι 40% -42% του «Ναι» δίνει το exit poll της RaiNews24 που δημοσιοποιήθηκε με το κλείσιμο της κάλπης τα μεσάνυχτα ώρα Ελλάδας. Ανάλογη εικόνα, με προβάδισμα τουλάχιστον δέκα ποσοστιαίων μονάδων, δίνουν τα  exit poll των Tecne’ και La7.

Με ενσωματωμένο περίπου το 40% των ψήφων το «Όχι» βρίσκεται μπροστά γύρω στο 59,5% έναντι του 40,5% του «Ναι».

Περίπου στη 1.00 ώρα Ελλάδος ο Ματέο Ρέντσι θα μιλούσε από το Παλάτσο Κίτζι και, σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, ήταν έτοιμος να υποβάλει την παραίτησή του.

Ρεκόρ κατέγραψε η συμμετοχή των Ιταλών στις κάλπες με την προσέλευση στο 57,2% έως τις 19.00 το απόγευμα, βάσει των στοιχείων του υπουργείου Εσωτερικών. Ψήφισε το 30,89% των Ιταλών.

Η Εμίλια-Ρομάνια και το Βένετο είναι μεταξύ των περιφερειών με τη μεγαλύτερη προσέλευση, 65,91% και στις δύο περίιπτώσεις. Στην Καλαβρία καταγράφεται η χαμηλότερη συμμετοχή με ποσοστό 44,32%.

Στο Μιλάνο η προσέλευση το απόγευμα είχε φθάσει το 60% (στις δημοτικές εκλογές του Ιουνίου ψήφισε το 54%).

Στη συνέχεια παραθέτουμε ολόκληρο το προηγούμενο ρεπορτάζ της Iskra για το ίδιο θέμα:

Πιθανή βόμβα στην ΕΕ οι κάλπες στην Ιταλία

Άμεση ανάγκη για αντιμνημονιακό μέτωπο στην Ελλάδα

Την ώρα που στην Αθήνα η εκλογολογία κυριαρχεί ανάμεσα στους κατεστημένουςκύκλους, με τον Τσίπρα να διαψεύδει από το Άμπου Ντάμπι τα περί εκλογών, που ο ίδιος διέδιδε, την ίδια ώρα όλη η Ευρώπη παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τις κάλπες που έχουν στηθεί σήμερα για το Ιταλικό δημοψήφισμα αλλά και τις Αυστριακές εκλογές.

Στη χώρα μας ελάχιστοι, μάλλον, αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα και την ιστορικότητατων στιγμών για τις ευρωπαϊκές αλλά και τις παγκόσμιες εξελίξεις.

Μια νίκη του ”ΟΧΙ” στο σημερινό Ιταλικό δημοψήφισμα, μετά και το Brexit, θα κλονίσεισυθέμελα την ευρωζώνη, αν δεν σημάνει και την αρχή του γρήγορου τέλους της.

Και, όμως, σε τέτοιες κάτι παραπάνω από κρίσιμες ώρες, κάθε νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί παρά να γελάει μέχρι δακρύων για όλα αυτά τα εκτός τόπου και χρόνου που συμβαίνουν στην Αθήνα.

Από τη μία ο αξιοθρήνητος μνημονιακός πολιτικός κόσμος της χώρας μας βουλιάζει μέχρι το λαιμό στη έσχατη παρακμή και κατάπτωση, με την κυβέρνηση και όλες τις μνημονιακές δυνάμεις να ακολουθούν τυφλά τον καταστροφικό δρόμο της τρόικας και να δίνουν μεταξύ τους ανούσιο αγώνα μίσους και αλληλοεξόντωσης με έπαθλο την καρέκλα τηςεξουσίας.

Από την άλλη, όλες, πλην ”Λακεδαιμονίων”, οι δημοκρατικές αντιμνημονιακές δυνάμεις του τόπου οχυρώνονται με αυταρέσκεια στην απόλυτη μοναδική αλήθεια τους, στηναυτοεπιβεβαίωση και αυτοπεριχαράκωση τους, ενώ, φανερά ή κρυφά, ανταγωνίζονται η μία με την άλλη και περίπου μέχρις εσχάτων για το προβάδισμακαι την επικυριαρχία με έπαθλο ένα πουκάμισο αδειανό.

Αργά το βράδυ της Κυριακής, μετά από ένα πιθανό νικηφόρο ΟΧΙ στην Ιταλία, θα αποδειχθεί και θα καταστεί πιο φανερό ότι ο μόνος δρόμος που έχει η Ελλάδα είναι η άμεση καισχεδιασμένη, στη βάση προοδευτικού προγράμματος, έξοδος από την ευρωζώνη.

Όλα αυτά απαιτούν επειγόντως, θα έπρεπε να έχει γίνει χτες, ένα μεγάλοκαι πλατύτατοδημοκρατικόριζοσπαστικόαντιμνημονιακόμέτωπο, ικανό να ανταποκριθεί στην πρόκληση της δημοκρατικήςανατροπής στη χώρα.

Αυτό μπορεί να είναι το επείγον κάλεσμα το βράδυ αυτής της Κυριακής για τη χώρα.

Από εδώ και μπρος θα είναι πελώριες και πολιτικά αυτοκτονικές, οι ευθύνες όσων δυνάμεων στον ριζοσπαστικό και δημοκρατικό αντιμνημονιακό χώρο συνεχίζουν τη μοναχική,αυτάρκη και αυτάρεσκηαλλά αδιέξοδη αντιενωτική διαδρομή.

Το βράδυ της Κυριακής ίσως φέρει μια καινούργια πολύ διαφορετική Δευτέρα, που θα απαιτεί μια πολύ διαφορετική Ελλάδα και μια πολύ πιο διαφορετική νοοτροπία και ενωτική τακτική από όλες τις δυνάμεις του αριστερού, προοδευτικού δημοκρατικού αντιμνημονιακού χώρου.

Την Ελλάδα που θα πρέπει να πει πολύ δυνατά και αγωνιστικά ένα διπλό ΟΧΙ

• ΟΧΙ στα μνημόνια, την ευρωζώνη και τη νεοφιλελεύθερη ΕΕ
  
  
• ΟΧΙ στην ξενοφοβία και τον φασισμό
  
  

N.Z



πηγή iskra

«Η καρδιά μου πονεί για σας ...»

Γκαλά Ελληνικής Οπερέτα
16 Δεκεμβρίου, 20.30

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Μουσική διεύθυνση: Γιώργος Πέτρου

Σολίστ: Μυρσίνη Μαργαρίτη, Ελένη Σταμίδου, Ειρήνη Καράγιαννη, Δημήτρης Πακσόγλου, Γιάννης Καλύβας



Οι καλύτερες στιγμές της ελληνικής οπερέτας παρουσιάζονται σε μία φαντασμαγορική συναυλία με λαμπερούς σολίστ και τους Μουσικούς της Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής. Ο διεθνώς διακεκριμένος μαέστρος Γιώργος Πέτρου, πάντα έτοιμος να εκπλήξει και να συναρπάσει το ακροατήριο, οδηγεί το πολυαγαπημένο αθηναϊκό σύνολο σε ένα νοσταλγικό μουσικό ταξίδι στον μαγευτικό κόσμο της ελληνικής οπερέτας.

Το γκαλά Ελληνικής Οπερέτας με τίτλο

Η Καρδιά μου Πονεί για Σας

συγκεντρώνει μουσικές που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά με στίχους που άλλοτε υπογραμμίζουν κι άλλοτε περιγελούν τη ματαιότητα της αγάπης, την έξαψη του έρωτα και την ανάγκη μας για τέλος καλό”, για «Happyend” και δίνει την ευκαιρία στους μουσικούς της Καμεράτα να μαγέψουν ξανά το κοινό.

Πασίγνωστες άριες και σύνολα από τις δημοφιλέστερες ελληνικές οπερέτες ("Βαπτιστικός", "Θέλω να δω τον Πάπα", "Απάχηδες των Αθηνών" κ.α.) ζωντανεύουν μέσα από τον πληθωρικό ήχο της πολυβραβευμένης και διάσημης σε Ελλάδα και εξωτερικό Καμεράτα, με τις μαγευτικές φωνές πέντε από τους σημαντικότερους Έλληνες λυρικούς τραγουδιστές, που έχουν εντυπωσιάσει το αθηναϊκό κοινό με τις εμφανίσεις τους σε παραγωγές οπερέτας.

Η ελληνική οπερέτα αποτελεί ένα από τα τρία μεγάλα κεφάλαια του ευρωπαϊκού "ελαφρού" μουσικού θεάτρου και μια από τις μεγάλες δόξες της ελληνικής μουσικής του 20ου αιώνα. Η Καμεράτα και ο πάντα εφευρετικός Γιώργος Πέτρου πρωτοστάτησε στη σύγχρονη αναβίωση της ελληνικής οπερέτας με εξαιρετικές παραστάσεις που συζητήθηκαν πολύ, (Βαπτιστικός, Πικνικ), με νέες εκδόσεις βασισμένες σε χειρόγραφα έργα, και σύγχρονες, ποιοτικές σκηνικές παραγωγές που αφουγκράστηκαν τη δίψα του κοινού γι αυτό το κομμάτι της κλασικής μουσικής.

Mια μοναδική μουσική εμπειρία μέσα από αριστουργηματικές άριες, σύνολα και ορχηστρικά αποσπάσματα από θρυλικά έργα που άφησαν εποχή και αγαπήθηκαν από γενιές και γενιές Ελλήνων.

Το πρόγραμμα της βραδιάς αναλυτικά:

Σπύρος Σαμάρας: - Intermezzo από την "Πριγκίπισσα της Σάσσωνος"

Θεόφραστος Σακελλαρίδης: - "Γλέντι που θ' αρχίσει" από τον "Βαπτιστικό"

Νίκος Χατζηαποστόλου: - Πρελούδιο, "Σαν όνειρο", Ελένη, "Ρετσίνα μου" από τους "Απάχηδες των Αθηνών"

- Χορωδιακό "Στον ουρανό ανεβαίνει σιγαλά" από το "Πόλεμος εν πολέμω"

Θεόφραστος Σακελλαρίδης: - "Το ταγκό της Λεϊλάς", Χορός, "Έχεις δίκιο" από την "Χαλιμά"

Χορός και Τσιγγάνικο Ταγκό από τον "Βαπτιστικό"

(διάλειμμα)

Θεόφραστος Σακελλαρίδης: Ιntermezzo από τα "Παραπήγματα"

Μονωδία της Άννας από το "Θέλω να δω τον Πάπα"

"Στο στόμα" βαλς-ντουέτο από τον "Βαπτιστικό"

- Σερενάτα, "Έλα τώρα κοντά μου", Νυχτωδία από το "Πικ νικ"

- "Θέλω να δω τον Πάπα"

- "Σφίξε με" βαλς-ντουέτο από το "Πικ νικ"

- "Ψηλά στο μέτωπο" από τον "Βαπτιστικό"



Τιμές εισιτηρίων:

14 €, 25 €, 35 € και 50 € (Διακεκριμένη Ζώνη).

Ειδικές τιμές: 7,50 € (Φοιτητές, νέοι, άνεργοι, ΑΜΕΑ), 9,50 € (65+, πολύτεκνοι).

Σταύρος Σταυρόπουλος
Πράξη εξαφάνισης



ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΜΙΛΗ

Είπα σε όλους πως δεν ήσουν ποτέ εδώ

Πως ήσουν ένα φανταστικό πρόσωπο

Ιδέα για βιβλίο

Σενάριο

Κινηματογραφική ταινία

 

Τους είπα πως δεν υπήρχες

 

Επειδή μόνο εσύ υπήρχες για μένα

Πριν τώρα και πάντοτε



Τα 39 ποιήματα που συγκροτούν τον κορμό της «Πράξης εξαφάνισης» - συνέχεια ενός μεγάλου κύκλου βιβλίων που αφορούν στην ιδέα του κόσμου, το τέλος και την ενδεχόμενη επανασυγκρότησή του από άλλη βάση, με κυρίαρχο πρόσωπο την γυναίκα που ήταν ο κόσμος – χωρίζονται σε 4+1 ενότητες, και αποτελούν, κατά τον συγγραφέα, τις 4 νέες εποχές ενός κόσμου που συρρικνώνεται μόνο στην εποχή του φθινοπώρου: Η εποχή της συνήθειας, η εποχή της σιωπής, η εποχή της πέτρας και η εποχή της βροχής. Η τελευταία ενότητα του βιβλίου τιτλοφορείται η άλλη εποχή και αποτελεί μια νύξη για το μακρινό μέλλον, με μια διάθεση αυτοσαρκασμού και βυθομέτρησης όλων όσων συνέβησαν στο διάστημα μεταξύ.



[Στο μεταξύ, ο κόσμος συνεχίζεται μέσα απ' την απουσία του. Μέσα απ' την απελπισμένη του εκδοχή να συνεχίζει να λείπει.]



O ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ γεννήθηκε και ζει στο Μοσχάτο. Έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα 20 βιβλία του. Έχει γράψει ποίηση, πεζογραφία, δοκίμιο και έχει συνεργαστεί, ως αρθρογράφος, με πολλά έντυπα και εφημερίδες.

 

 

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ

Οι επίσημες εκθέσεις της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας τον Δεκέμβρη του ’44 είναι αποκαλυπτικές για την καταστροφική μανία των Βρετανών στρατιωτών στην Ακρόπολη, την ίδια στιγμή που σημάδευαν τον λαό της Αθήνας, τους ΕΑΜιτες και ΕΛΑΣίτες που μάχονταν με λιανοντούφεκα ενάντια στη νέα συμμαχική σκλαβιά.



Δεκέμβρης του ’44. Δύο μήνες πριν η Απελευθέρωση. Δύο μήνες αργότερα, οι «δημοκράτες», «σύμμαχοι» και «απελευθερωτές» ρίχνουν τις μάσκες και αποφασίζουν να συντρίψουν το ΕΑΜικό κίνημα, να αλυσοδέσουν στο δικό τους άρμα τον ελληνικό λαό. Η «πολιτισμένη» αυτοκρατορία βομβαρδίζει ανελέητα. Ο λαός μάχεται και αντιστέκεται. Οι «σύμμαχοι» μακελάρηδες δεν ορρωδούν προ ουδενός… ούτε μπροστά στα ερείπια της ιστορικής μνήμης.

Δεν δίστασαν να κάνουν την Ακρόπολη πολυβολείο, να σπάσουν, να λεηλατήσουν, να βρωμίσουν, να ρημάξουν, να αρπάξουν ως οι νέοι κατακτητές. Οι εκθέσεις που συντάσσονταν εκείνες ακριβώς τις ημέρες από τους αρχαιολόγους και τους αρχαιοφύλακες της Ακρόπολης είναι ανατριχιαστικές και εξοργιστικές.

Ο αρχιφύλακας της Ακρόπολης Δημήτριος Διαμαντής σε εκτενή αναφορά προς τον Υπουργό Εθνικής Παιδείας  (το έγγραφο έχει δημοσιεύσει ο γενικός γραμματέας της Αρχαιολογικής Εταιρείας και ακαδημαϊκός Βασίλειος Πετράκος στο βιβλίο του «Πρόχειρον Αρχαιολογικόν. 1828- 2012» (Βιβλιοθήκη της εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρείας)   γράφει (σ.σ. οι υπογραμμίσεις δικές μας):

 «Περί τα ξημερώματα της 7 – 12 – 44, περί την 3^ηνπ.μ.κατέφθασαν τανκς εις την Ακροπόλινκαι ανήλθον επ’ αυτής δύο λόχοι Αγγλων με πολύ μεγάλον και βαρύν οπλισμόν και κατασκευάσαντες διάφορα οχυρώματα πρόχειρα ήρχισαν σφοδράν μάχην με τους πέριξ ευρισκόμενους ενόπλους».Ο αρχιφύλακας αναφέρει ότι οι Αγγλοι του ζήτησαν τα κλειδιά του Μουσείου και του μιναρέ του Παρθενώνα. Εκείνος παρέδωσε τα κλειδιά στον νυκτοφύλακα με την εντολή να ανοίξει τις κενές αίθουσες του Μουσείου, εκείνες στις οποίες στρατωνίζονταν οι Ιταλοί και Γερμανοί στη διάρκεια της Κατοχή. Αλλά όταν ο νυχτοφύλακας έφτασε στο Μουσείο«οι Αγγλοι είχαν ήδη παραβιάσεις όλας τας θύρας και είχον εισελθει εντός όλων των αιθουσών, ότι μόνον των κενών αιθουσών, αλλά και εις εκείνας ένθα εφυλάσσοντο αρχαιότητες και εντός του μικρού μουσείου. Μετά ταύτα εξεδίωξαν τον νυχτοφύλακα καιαπηγόρευσαν εις πάντα Ελληνα να ανέρχεται εις την Ακρόπολιν». Στον αρχιφύλακα απαγορεύτηκε η έξοδος από το σπίτι του ενώ όπως ο ίδιος αναφέρει «υπέστην εκ μέρους τούτων πολλάς έρευνας εις την οικίαν μου».

Στις 17 Δεκεμβρίου ο αρχιφύλακας προσπαθεί να φτάσει στο σπίτι του Διευθυντή της Ακρόπολης, Ιω. Μηλιάδη και γράφει σχετικά: «μου συνέστησε να καταβάλλω κάθε δυνατή προσπάθεια προς περιφρούρησιν και διατήρησιν  των Αρχαιοτήτων της Ακροπόλεως, αι οποίαικατά την ρήσιν του αξίζουν περισσότερο και αυτής της ζωής μας».

Στις 31 Δεκεμβρίου επισκέπτεται μαζί με τον Εφόρο Αρχαιοτήτων, Γ. Μπακαλάκη τον Κεραμεικό όπου διαπιστώνουν ότι οι αποθήκες ήταν ανοιχτές και είχαν διαρρηχθεί.

Στην επίσημη έκθεσή του ο Γ. Μπακαλάκης είναι αποκαλυπτικός για τα δεινά που υπέστη η Ακρόπολη:

«Εις την είσοδον της Ακροπόλεως (πύλην Beulé) εγκατεστάθη πολυβολείον δια την ασφάλειαν του οποίου μετεφέρθησαν εκεί εκτός των αρχαίων ενεπιγράφων λίθων, αρχιτεκτονικών μελών και γλυπτών μεγάλη ποσότης κ της ειδικής ξυλείας, της χρησιμοποιουμένης δια τα ικριώματα της αναστηλώσεως των αρχαίων. Πυροβολείον εγκατεστάθη ωσαύτως και παρὰ την ΝΑ. γωνίαν του δεξιὰ τω εισερχομένω πύργου, όπου εκτός διαφόρων γλυπτών και αρχιτεκτονικών μελών μετεφέρθη εκεί και το ήμισυ του μαρμαρίνου κορμού του ίππου, του κειμένου προηγουμένως ολίγον κάτωθεν του πρώτου πλατυσκάλου της κλίμακος της Ακροπόλεως. Δια το πολυβολείον τούτο μετεκινήθησαν ακόμη και μέρη του ενεπιγράφου επιστυλίου του ιερού της Αφροδίτης Πανδήμου».

Οι Βρετανοί στρατιώτες εισέβαλαν στο Μουσείο της Ακρόπολης και προέβησαν σε καταστροφές πρωτοφανείς.  Ο Εφορος Αρχαιοτήτων Γ. Μπακαλάκης  αναφέρει:  

«Το δάπεδον των αιθουσών αυτών παρουσιάζει όψιν ακαθάρτου δρόμου. Εντός του γραφείου της Ακροπόλεως οι στρατιώτες διέρρηξαν την βιβλιοθήκην, πολλά εκ των βιβλίων της οποίας διήρπασαν ή έκαψαν. Ανέτρεψαν, διεσκόρπισαν και έκαυσαν το Αρχείον της Ακροπόλεως. Εκ της προθήκης διαφόρων υλικών αφήρεσαν όλην την γραφικής ύλης, τον έντιτλον χάρτη, τα υπέρ των φυλάκων πωλούμενα δελτάρια και βιβλιάρια, 3 οκάδες σαπούνι, μίαν δερμάτινην θήκην φωτογραφικής μηχανής και διάφορα άλλα αντικείμενα (…). Διήρπασαν και έκαυσαν πολλά επιστημονικά βιβλία, άλλα δε έρριψαν εις τα σκουπίδια.  Εκλεισαν τα παράθυρα της μικράς αιθούσης, όπου οι δύο γνήσιαι μετόπαι των Παρθενώνος, διά ξύλων και σάκκων άμμου, διότι επολυβόλουν εκείθεν (…)». 

Οι Αγγλοι στρατιώτες με μανία ρήμαζαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους και δεν δίσταζαν να ανάβουν ακόμα και φωτιές πάνω στην Ακρόπολη!  Ο Εφορος Αρχαιοτήτων περιγράφει:«Εντός των αποθηκών της αναστηλώσεως εν τη Πινακοθήκη οι στρατιώται διέρρηξαν τα πάντα και κυρίως τα προθήκας όπου εφυλάσσοντο διάφορα τεμάχια και εργαλεία της ως άνω Δ/σεως. Εκεί οι στρατιώται ανάπτουν πυρ παρά τον μαρμάρινον  βόρειον του κτιρίου τοίχον, ο οποίος σήμερον είναι κατάμαυρος, αύριον δε θα μεταβληθή εις άσβεστον.
Πολλαπλαί παρακλήσεις και συστάσεις μας εις τους επί κεφαλής αξιωματικούς ουδόλως μεταβάλλουν την κατάστασιν».

Για να ταίσουν  τα πολυβολεία«κατέσκαψαν και εξήγαγον εις τεμάχια πλάκας του δαπέδου της εσωτερικής στοάς των Προπυλαίων. Ολο το αρχιτεκτονικόν υλικόν, το κατακείμενον εσωτερικώς και αριστερά των Προπυλαίων ετροφοδότησε τα κατά μήκος του βορείου τείχους της Ακροπόλεως πολυβολείο, πολλά αρχαία έσπασαν και εκ την χρησιμοποιήσεως, αλλά και εκ βλημάτων των βαλλόμενων αντιπάλων. Πολυβολεία εστήθησαν δι’ αναλόγου τρόπου και εις όλον το νότιον τείχος του οποίου μάλιστα οι κιμώνειοι δόμοι ετρυπήθηκσαν εις διάφορα σημεία και μετεβλήθησαν εις πολεμίστρας».

Είναι, δε, περισσότερο από βέβαιο ότι άρπαξαν ακόμα και αρχαία αντικείμενα, όπως προκύπτει από τη λεπτομερή εξέταση της κατάστασης στην οποία είχε καταντήσει ο χώρος.   «Εις το δάπεδον της αιθούσης του Παρθενώνος κατάκεινται λύχνοι ακατάγραφοι και ακαθάριστοι, ευρήματα Κοίλης.
Ότι θα πήραν εξ αυτούς αρκετούς αποδεικνύεται εκ του γεγονότος ότι μερικούς εξ αυτών ανεύρον εις την πρώτην αίθουσαν των πώρινων εναετίων.Εκ του νοτίου παραθύρου της αιθούσης ταύτης έβαλον πολυβόλον και προ αυτού έπεσεν όλμος. Κατεστράφησαν γενικών όλα τα τζάμια του Μουσείου, όλαι αι θύραι και μέγα μέρος των προθηκών και ραφιών (…). Εκτός των ραφιών, τα οποία ελήφθησαν εκείθεν η καύσιμος και οχυρωματική ύλη, ανέτρεψαν και διάφορα κιβώτια, τα οποία περιείχαν διάφορα ειδώλια, πήλινα, αρχαϊκών χρόνων. Πήραν προφανώς τα κιβώτια, αλλά και μέρος ίσως του περιεχομένου των. Προ δύο κιβωτίων περιεχόντων χάλκινα ευρήματα, ευρίσκονται πολλαί λαβαί και άλλα τεμάχια επί του εδάφους. Αυτό σημαίνει ότι εγένετο κάποια διαλογή ευρημάτων».

Και να πως περιγράφει όλα αυτά ο λόγος του Ποιητή, του Γιάννη Ρίτσου, στις «Γειτονιές του κόσμου»:

 «Τα μπαρ είναι γεμάτα ξένους φαντάρους,/ οι εγγλέζοι ανεβοκατεβαίνουν στα μπορντέλα και στα μεγάλα σπίτια/ μεθυσμένοι περνάνε αγκαλιά με τις πουτάνες στα Χαυτεία/ κι ο ηλεκτροφωτισμένος Παρθενώνας πάντα να πλέει πάνου απ’ την Πολιτεία/ έτσι άσπρος έτσι ανάλαφρος ο Παρθενώνας μες στη νύχτα/ σαν μυστικό μετέωρο καράβι που δεν ήξερες πια τι κουβαλάει/ κι ο Μπάρμπα Στάθης να επιμένει:/ «δε μοιάζει μ’ άσπρο περιστέρι;» Τι περιστέρι;/ Από βραδίς είχανε δει που ανέβαζαν κανόνια/ εγγλέζικα κανόνια στην Ακρόπολη. Πού να το βάλει νους ανθρώπου;/ Οχιά που ζέσταινες στον κόρφο σου καημένη Ρωμιοσύνη.»




πηγή imerodromos