Ο Βαγγέλης Γερμανός και η Κρινιώ Νικολάου στο MΠΟΕΜ ART &BAR Σάββατο 6 Μαΐου στις 22:00 σε ένα μοναδικό μουσικό πρόγραμμα που μας ταξιδεύει από τα «Μπαράκια» μέχρι το «Χατήρι».

Οι εξαιρετικοί αυτοί τραγουδιστές και συνθέτες παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο ακουστικό και καλοκαιρινό live, γεμάτο μελωδίες και δυνατές ερμηνείες που θα ξεσηκώσει αλλά και θα συγκινήσει το κοινό. Το ρεπερτόριο περιλαμβάνει όχι μόνο τις γνωστές επιτυχίες της δισκογραφίας τους αλλά και πρωτότυπες διασκευές από το ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο.



Πληροφορίες:

ΜΠΟΕΜ

Λεωφόρος Καλαμακίου 24, Άλιμος Αθήνα

Τηλέφωνο Κρατήσεων: 2130442700

Ώρα:22:00

Oι ασκήσεις θανάτου το θεατρικό έργο του Χρήστου Ναούμ είναι μια κωμωδία που θέμα της έχει την εξαπάτηση και την υπονόμευση του θανάτου από τον έρωτα. Τελετάρχες κηδειών, ντιζέζ ,υπηρέτριες, θεούσες και απατημένες τραβεστί στριμώχνονται σε σκάλε κρύβονται σε μπαούλα, κρεμάστρες και φέρετρα πασχίζοντας να παρατείνουν όσο γίνεται περισσότερο την ηδονή και την εξουσία. Απρόβλεπτες καταστάσεις τους αναγκάζουν να συνυπάρξουν αλλά όχι   να αγαπηθούν, εξαρτημένοι καθώς είναι ψάχνουν τρόπο διαφυγής αλλά δεν βρίσκουν παρά μόνο στον φθηνό έρωτα και στο ακριβό χρήμα. Μια απολαυστική σάτιρα που στόχο έχει να μας απελευθερώσει από το φόβο όχι μόνο του θανάτου αλλά και του απαγορευμένου έρωτα… Μια παράσταση γεμάτη ευρήματα, μουσική, χορό τραγούδι με το καλλιτεχνικό βλέμμα της Εύης Δημητροπούλου που σκηνοθετεί με κέφι μια ικανή ομάδα νέων αλλά και έμπειρων ηθοποιών.



Οι συντελεστές της παράστασης

Σκηνοθεσία & Μουσική επιμέλεια | Έυη Δημητροπούλου

Σκηνικά – Κοστούμια | Γιώργος Παναγιάρης

Χορογραφίες | Ναλίνη Σπαθαράκη

Βοηθός Σκηνοθέτη |Βασίλης Γκούφας

Δημόσιες Σχέσεις | Άντζυ Νομικού

Trailer παράστασης | Σπουδαστές του ΔΙΕΚ ΧΑΙΔΑΡΙΟΥ

Φωτογραφίες | ΚορίναΓιαλίδου

Παίζουν οι ηθοποιοί

Τατιάνα Μελίδου | Ντενίζ

Δημήτρης Μπούρας | Νταμίρα

Βασίλης Τριανταφύλλου | Ερρίκος

ΝαταλίΤσάβεζ | Τερέζα – Αθανασία

Δώρα Χουρσανίδου | Βερεσές

Φιλική συμμετοχή : Ελισάβετ Σταυρίδου | Τζος



Μέρες & ώρες παραστάσεων

Παρασκευή 23:00 | Σάββατο 21:00 | Κυριακή 21:00

Τιμές εισιτηρίων

10€ κανονικό |7€ συνταξιούχοι – φοιτητές | 5€ ατέλεια

Διάρκεια παράστασης | 75’ χωρίς διάλειμμα

Έναρξη παραστάσεων | Παρασκευή 21 Απριλίου στις 23:00

& για λίγες παραστάσεις  

Πολυχώρος Τέχνης & Έκφρασης +Αίσθημα

211 406 18 30

Αθηνάς 30, Μοναστηράκι

Τηλ. Επικοινωνίας : 6946 105 520

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Η καυστική σάτιρα του διάσημου Αυστριακού καμπαρετίστα Georg Kreisler, παρουσιάζεται από τις 4 Μαϊου και μόνο για 4 παραστάσεις στην Κεντρική Σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, με την Κατερίνα Γιαμαλή στον ομώνυμο ρόλο.



Παραστάσεις

4, 5, 6, 7 Μαϊου 2017 | Ώρα 21.00



Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Πειραιώς 206 | Τ: 210 341855 | www.mcf.gr

Εισιτήρια: Προπώληση: 8,00€, Γενική είσοδος 12,00€, φοιτητικό, ανέργων 10,00€



video teaser:https://www.youtube.com/watch?v=DpiqHJmBIYE



Απόψε: LolaBlau. Ένα εξαιρετικό όχημα για μία σόλο ηθοποιό και έναν πιανίστα.



H καριέρα μιας νεαρής Εβραίας ηθοποιού, που ξεκινά στη Βιέννη το 1938, λίγες στιγμές πριν την προσάρτηση της Αυστρίας στο Γ΄ Ράιχ. Από την Ελβετία μέχρι την Αμερική και από τα πρώτα της βήματα ως την πραγματοποίηση του ονείρου της να γίνει μία μεγάλη σταρ. Η συνειδητοποίηση της ψευδαίσθησης και η συντετριμμένη επιστροφή της στη μεταπολεμική Βιέννη, για να ανακαλύψει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ.



Μια ιστορία τρυφερή και σκληρή, ειπωμένη μέσα από 20 τραγούδια καμπαρέ, κωμικά και τραγικά. Τραχιά σκετς, πολιτικά αστεία και μουσικές της εποχής που προσδίδουν ένα ξάφνιασμα ειρωνείας και μια γερή γροθιά στο στομάχι.



Τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα μέσα από τη μικρή ζωή της ηρωίδας.



Το έργο παρουσιάστηκε πρώτη φορά στις 17 Οκτωβρίου 1971

στο Μικρό Θέατρο του προαστίου Josefstadt της Βιέννης



***



Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου.

Απόδοση στίχων τραγουδιών Κατερίνα Γιαμαλή – Κοραλία Σωτηριάδου

Σκηνοθεσία: Michael Seibel

Σκηνικά - Κοστούμια: Λαμπρινή Καρδαρά

Επιμέλεια κίνησης: Όλγα Σπυράκη

Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος

Video: Χρήστος Καρτέρης



Επί σκηνής

Lola Blau: Κατερίνα Γιαμαλή

Πιάνο: Τάσος Σπηλιωτόπουλος



Φωνές: Θυρωρός(Κος Νόβακ): Δημήτρης Λάλος

               Ξενοδόχος(Κος Φίνι): Χρήστος Σαπουντζής

               Σιδηροδρομικός: Α.Π Βαγιανός

                Jack Wood,Κονφερασιέ: Γρηγόρης Σταμούλης

               Κος Μπέργκερ: Κώστας Καζάκος

Εκφωνητής Δελτίου Ειδήσεων: Βαγγέλης Χαλκιαδάκης

               Κος Σμίτ: Michael Seibel



Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

O Γκέοργκ Φράντς Κραϊσλερ (1922—2011) γεννημένος στη Βιέννη από Αυστριακούς γονείς μετανάστευσε μαζί με την οικογένειά του εξαιτίας της εβραϊκής του καταγωγής στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας από τους Εθνικοσοσιαλιστές το 1938 στην Αυστρία. Το 1943 απέκτησε την Αμερικανική υπηκοότητα, ενώ το 1955 επέστρεψε από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής στην Ευρώπη. Ασχολήθηκε με το θεατρικό είδος της επιθεώρησης και από τα νεανικά του χρόνια κέρδιζε τα προς το ζην ως ποιητής, συνθέτης και ερμηνευτής επιθεωρησιακών έργων. Όμως, εναντιωνόταν στον χαρακτηρισμό του δημιουργού και τραγουδιστή θεατρικών επιθεωρήσεων, όπως και σε αυτόν του Αυστριακού πολίτη: «Σε καμία περίπτωση δεν είμαι Αυστριακός. Από το 1943 είμαι Αμερικανός υπήκοος, μολονότι ο Κλίντον ποτέ δεν μου ευχήθηκε και δεν με συνεχάρη στα γενέθλιά μου.» Η καριέρα του ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 έγινε δημοφιλής στον γερμανόφωνο χώρο με τα τραγούδια του όπως Tauben vergiften(Φόλα στα περιστέρια), Der Tod, das muss ein Wiener sein(Ο θάνατος πρέπει να είναι Βιεννέζος) καιWie schön wäre Wien ohne Wiener(Πόσο όμορφη θα ήταν η Βιέννη χωρίς τους Βιεννέζους). Με το βαθυστόχαστο, μαύρο χιούμορ του και με τα λεκτικά του αστεία διαμόρφωσε και σφράγισε ως ερμηνευτής και δημιουργός αρκετών έργων τη γερμανόφωνη μουσική επιθεώρηση της εποχής του.Τα θέματα που απασχολούσαν τον Kreisler αφορούσαν σε καταστάσεις που έπρεπε και ο ίδιος να αντιμετωπίσει και από τις οποίες πολλές φορές είχε πληγεί: Ο Εθνικοσοσιαλισμός, η μεταπολεμική πολιτική αποκατάσταση ή η απουσία της, η προσφυγιά, ο διωγμός και η πολιτιστική μικρόνοια. Σε αυτό το πλαίσιο βρίσκεται και η συνεχής δηκτική και κριτική αντιπαράθεσή του με τη γενέτειρά του τη Βιέννη σε συνάρτηση με το αίσθημα του απάτριδος.Το 1996 συνέταξε μία ανοιχτή επιστολή με αποδέκτη τους πολιτικούς εκπροσώπους της Αυστρίας, στην οποία κατέγραψε τις θέσεις του και τα αισθήματά του σχετικά με τον πολιτιστικό αποκλεισμό του.  

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΧΟΛΕΒΑΣ:

Από τον Μάη του 1886, στο Σικάγο, την πρώτη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα (Αθήνα – 1893), τον ματωμένο Μάη (Θεσσαλονίκη – 1936), την Πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή μέχρι και το μέλλον…Γιατί η Ιστορία δεν τελείωσε. Το μέλλον των ανθρώπων δεν είναι καταδικασμένο στη βαρβαρότητα.     

  Γιατί «…η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή / που δεν την αρμενίσαμε ακόμα. / Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα./ Τις πιο όμορφες μέρες,/ τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα…» (Ναζίμ Χικμέτ).

Μια θαυμάσια μέρα…

 «Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα. Ο παγωμένος άνεμος, που συχνά ήταν πολύ διαπεραστικός την άνοιξη, ξαφνικά έπεσε και είχε βγει ο δυνατός ήλιος (…) Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν για το οχτάωρο, είπε ο Σπάις, δείχνοντας με συγκίνηση, βρίσκονταν εδώ και περίμεναν να αρχίσει η διαδήλωση (…) Τη Δευτέρα η απεργία απλώθηκε…» (Η άγνωστη Ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ, Ρ. Ο. Μπόγιερ – Χ. Μ. Μορέ, μετφ: Αθηνά Παναγουλοπούλου, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 152-155).

  Η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας το 1884 είχε αποφασίσει πως εάν οι εργοδότες δεν αποδέχονταν το αίτημα του οκτάωρου θα πραγματοποιούσε πανεργατική απεργία την 1η Μάη του 1886.

  Στις 3 του Μάη, έξι εργάτες δολοφονήθηκαν και 30 τραυματίστηκαν όταν η αστυνομία πυροβόλησε σε μεγάλη συγκέντρωση έξω απ’ το εργοστάσιο «Μακ Κόρμικ», στο Χάρβεστερ. Τα συνδικάτα καλούν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την επόμενη μέρα στην πλατεία Χαϊμάρκετ.

  130 αστυνομικοί με επικεφαλής έναν γνωστό αξιωματικό, διώκτη των εργατών, επιτέθηκαν στη συγκέντρωση. Κάποιος, που έμεινε άγνωστος, πέταξε μια βόμβα. Σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί, 4 εργάτες και πολλοί άλλοι εργάτες τραυματίστηκαν.

  Η αστυνομία συλλαμβάνει εργατικά στελέχη και οκτώ παραπέμπονται σε δίκη. Οι 4 (Α. Σπάις, Α. Φίσερ, Τζ. Ενγκελ, Α. Πάρσον) καταδικάζονται σε απαγχονισμό και τους κρεμάνε στις 11 του Νοέμβρη του 1887.



«Η φωτιά είναι υπόγεια και δε θα μπορέσετε να τη σβήσετε»

  Τα λόγια με τα οποία ο Αύγουστος Σπάις απευθύνθηκε στους κατηγόρους τους παραμένουν ζωντανά:

  «Είναι αυτό που εσείς αποκαλείτε «αύξηση του εθνικού πλούτου»!«Εθνικού»! Τι ειρωνεία! Τη χαρά μερικών προνομιούχων του έθνους να λέτε.

  (…)Όποιος λέει ιδιωτική βιομηχανία, λέει αναρχούμενη βιομηχανία. Μετρημένα άτομα χρησιμοποιούν προς όφελός τους τις εφευρέσεις. Ο κόσμος είναι για τους λίγους. Δεξιά και αριστερά πέφτουν οι όμοιοί τους, θύματα του πλούτου και της καλοζωίας τους. Λίγο τους ενδιαφέρει.
Με τις μηχανές τους μετατρέπουν το ανθρώπινο αίμα σε βώλους χρυσαφιού.

  (…)Εδώ θα ποδοπατήσετε μία μικρή σπίθα, εκεί όμως και πιο πέρα και απέναντι και γύρω μας παντού, θα ξεπεταχτούν οι φλόγες.
Η φωτιά είναι υπόγεια και δε θα μπορέσετε να τη σβήσετε…».

«Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι…»

  «…Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα, / μόν’ ήρθαν μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι. Και πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνου απ’ όλους / κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος…» (Κώστας Βάρναλης – Πρωτομαγιά 1944).



   «Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί./Γυμνοί: κατάσαρκα φορώντας σημαίες -/ η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο. / Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα. / Είδατε τα πουλιά που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες / αγγίζοντας με τα φτερά τους τον ανατέλλοντα πυρφόρον./ Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς να ανοίγουν στο μέλλον. Εμείς / μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνο θυμηθείτε το: αν η ελευθερία / δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, / εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας» (Γιάννης Ρίτσος, «Σκοπευτήριο Καισαριανής»).

  Οι εφημερίδες της εποχής δημοσίευσαν την εντολή:

 «Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μιας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τους τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:
1.Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μάη 1944.
2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωριών. Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.Ο στρατιωτικός διοικητής της Ελλάδος».

  Οι «εθελοντές» δεν ήταν τίποτα άλλο από ταγματασφαλίτες.

  Ο Θέμος Κορνάρος έγραψε: «Ο διοικητής του Χαϊδαρίου (σ.σ. του στρατοπέδου όπου ήταν φυλακισμένοι Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές της Αντίστασης) δεν είχε κανένα δικαίωμα ν’ αλλοιώσει τη σύνθεση του καταλόγου. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ν’ αντικαταστήσει έναν ορισμένο αριθμό ονομάτων με άλλα(…) Ο διοικητής απάν’ στη βιάση του φώναξε το επίθετο του Ναπολέοντα (…)Οχι. Οχι εσύ Ναπολέων(…) Το στρατόπεδο αναταράσσεται.

  Ως ετούτη τη στιγμή αιτία της αναταραχής είναι η αγωνία και ο φόβος για τη ζωή του «Παιδιού». Ο Ναπολέων απαντά στο διοικητή. Κι όλα τα αυτιά είναι τεντωμένα και αφουγκράζονται. Οσοι ξέρουν γερμανικά μεταφράζουνε την ίδια στιγμή τα λόγια του: Δέχομαι, κύριε διοικητά, τη ζωή μόνο με τον όρο πως δεν πρόκειται να την πάρω από άλλον κρατούμενο. Μόνο όταν η θέση μου μείνει κενή!…

  Το στρατόπεδο ξεχνά τον κανονισμό, ξεχνά τη θέση του, ξεπερνά κάθε όριο πειθαρχίας και χειροκροτά σαν ηλεχτρισμένο την αποκάλυψη. Την κρυμμένη ψυχή της Ελλάδας που κάνει την παρουσία της. Οι Γερμανοί σαστίζουν, κοιτάζονται και σα νευρόσπαστα χτυπούνε τα τακούνια και στέκονται προσοχή!…».

«Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος»

 Ο Ναπολέων Σουκατζίδης στο δρόμο για το εκτελεστικό απόσπασμα γράφει στον πατέρα του: «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να ‘σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου». Στην αρραβωνιαστικιά του: «Η τελευταία σκέψη μαζί σου. Θα ‘θελα να σε κάνω ευτυχισμένη. Να βρεις σύντροφο άξιό σου και άξιό μου». Το ίδιο δωρικά και τα γράμματα των άλλων ηρώων. Ο Ηπειρώτης δάσκαλος Κώστας Τσίρκας: «Πρωτομαγιά. Γεια σας, όλοι πάμε στη μάχη».

  Ο εργάτης μεταλλουργός Σάββας Σαββόπουλος: «Ας μάθει όλη η Ελλάδα, δε χάσαμε την πίστη μας στην τελική νίκη της Σοβιετικής Ενωσης… Καμία δύναμη δε θα τσακίσει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα νικήσει. Καλώ τον αδελφό μου με σκληρή δουλιά να προσπαθήσει να ξεπλύνει το κακό που έκανε με τη δήλωση και την αδελφούλα μου να πάρει τη θέση μου στο ΚΚΕ».

  Ο Μήτσος Ρεμπούτσικας: «Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές». Ο Νίκος Μαριακάκης: «Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος». Ο νεαρός Δημήτρης Σοφής από την Πεντέλη με μόλις οκτώ λέξεις: «Χαίρετε φίλοι. Εκδίκηση. Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα».

  Ηταν, έγραψε ο Νίκος Καραντηνός, «μέρα μουντή πνιγμένη στην ομίχλη. Λένε όσοι τη ζήσανε, πως το πρωινό εκείνο πνιγόσουν. Δεν ανάσαινες. Ηταν Δευτέρα. Ηταν Πρωτομαγιά του 1944. Και το ημερολόγιο έλεγε πως ο ήλιος θα ‘βγαινε στις 5.33΄… Από την Κυριακή κιόλας το ρολόι της ζωής για 200 παλικάρια είχε αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση.

  Ηταν 200 αντιφασίστες. Δεσμώτες όλοι της Ακροναυπλίας κι εξόριστοι της Ανάφης, που η μεταξική δικτατορία τους είχε παραδώσει στους χιτλερικούς. Μια τραγωδία με 200 πρωταγωνιστές… Από τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη ως το νεολαίο το Σοφή.
Η πρώτη πράξη γράφτηκε χαράματα, στο Χαϊδάρι. Στο προσκλητήριο του θανάτου. Με την ιαχή της λευτεριάς. Κι η άλλη, όλο το πρωινό, στην αδούλωτη γειτονιά της Καισαριανής: Το Σκοπευτήριο.

  (…) Ο Στέλιος Φραγκίσκος, Ακροναυπλιώτης, θυμόνταν: «Τέτοιο δράμα, τέτοια μέρα η Καισαριανή δεν την ξανάζησε. Περιμένοντας να ακούσει 10 φορές την ομοβροντία και δέκα φορές τις χαριστικές βολές, που τις διέκοπταν τα τραγούδια κι οι ζητωκραυγές των μελλοθάνατων».

  (…) Η Μαίρη Παρασκευοπούλουήταν τότε 14 χρόνων. Είχε βρεθεί σε μια ταράτσα. Και καθώς θυμάται κόντευε μεσημέρι. Ηταν η ταράτσα του αστυνομικού Θάνου. Από εκεί με τα κιάλια παρακολουθούσαν. Διέκρινες μια ομάδα να σηκώνει τα χέρια. Είδε τα χέρια ψηλά με τ’ άσπρα πουκάμισα. Και είχε καρφωθεί στη μνήμη της η κραυγή και μια ριπή: Αδέλφια Γεια σας. Και με το Γεια σας η ριπή. Κι αμέσως μετά οι χαριστικές βολές».

  Το ΕΑΜ, λίγες μέρες μετά, σε ανακοίνωσή του γράφει για τις «ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΑΘΗΝΑΙΟΣ»:

  «… Η φρικώδης και πρωτάκουστη τρομοκρατία που εξασκεί στην Ελλάδα ο καταχτητής με τη βοήθεια γερμανοράλληδων δεν είναι στην ουσία αντίποινα για τη δράση του ΕΛΑΣ εδώ και στην ύπαιθρο. Αυτό είναι απλή δικαιολογία. Γίνεται για να τρομοκρατηθεί ο λαός να σταματήσει την αντίστασή του και να πραγματοποιήσουν ανενόχλητοι οι καταχτητές την επιστράτευση και τη ληστεία του τόπου μας.

 (…) Η στιγμή είναι κρίσιμη. Αν σκύψουμε το κεφάλι είμαστε χαμένοι. Τα θύματα του αγώνα είναι πολύ λιγότερα από τα θύματα της επιστράτευσης, από τα θύματα της πείνας. Οι κρεμασμένοι και τουφεκισμένοι ήρωες, τα καμένα μας χωριά φωνάζουν. Μην αφήστε τη θυσία μας να πάει χαμένη! Μην υποταχθείτε! Αγωνιστείτε για να μη γίνει η επιστράτευση. Αγωνιστείτε για τη ζωή σας. Εκδικηθείτε μας. Αγωνιστείτε για να σταματήσουν οι σφαγές».

Ο ματωμένος Μάης του 1936

 Θεσσαλονίκη 1936. Οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, του Βόλου, της Ξάνθης, της Δράμας και της Καβάλας κατεβαίνουν σε απεργία ζητώντας την εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης. Στην απεργία πήραν μέρος 40.000 καπνεργάτες. Τις επόμενες μέρες ακολουθούν συγκρούσεις.



 Στις 9 του Μάη οι χωροφύλακες αρχίζουν επιθέσεις στις συγκεντρώσεις των απεργών. Οι αυτοκινητιστές είχαν κατέβει σε απεργία αλληλεγγύης στην Εγνατία. Για να αμυνθούν στήνουν οδοφράγματα.

  Οι χωροφύλακες χτυπάνε «στο ψαχνό». Πρώτος νεκρός ο Τάσος Τούσης.
Ακολουθούν άλλοι τέσσερις. Αντί για σημαίες υψώνονται μαντίλια βουτηγμένα στο αίμα. Οι διαδηλωτές φωνάζουν: «Κάτω οι δολοφόνοι, να φύγει η κυβέρνηση Μεταξά».



 Λίγο πιο πέρα οι χωροφύλακες πυροβολούν άοπλο πλήθος. «Απολογισμός»: 20 νεκροί, 300 τραυματίες. Το απόγευμα γίνεται νέα διαδήλωση, τη νύχτα η κυβέρνηση Μεταξά στέλνει στρατιωτικές δυνάμεις από τη Λάρισα και τέσσερα αντιτορπιλικά.

 Την επόμενη μέρα η κηδεία των θυμάτων είναι πραγματικός παλλαϊκός ξεσηκωμός. Στο νεκροταφείο συγκεντρώνονται 150.000 άνθρωποι. Στις 11 του Μάη κηρύσσονται απεργίες διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις της χώρας και στις 13 του Μάη πανελλαδική απεργία. Οι καπνέμποροι υποχωρούν στις περισσότερες οικονομικές διεκδικήσεις. Η κυβέρνηση Μεταξά αρνείται να ικανοποιήσει τα πολιτικά αιτήματα.




Ο Γιάννης Ρίτσος (γεννήθηκε, σαν σήμερα, την Πρωτομαγιά του 1909), συγκλονισμένος απ’ τα γεγονότα, γράφει τον «Επιτάφιο».
Στις 10 του Μάη ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει τη συγκλονιστική φωτογραφία, όπου απεικονίζεται μια μάνα να θρηνεί καταμεσής του δρόμου το νεκρό παιδί της. Ο νεκρός είναι ο Τάσος Τούσης.

Η πρώτη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα

 Αθήνα 1893. Στις 2 του Μάη του 1893 γιορτάστηκε πρώτη φορά η Πρωτομαγιά στην Ελλάδα, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Εγκρίθηκε ειδικό ψήφισμα με αιτήματα το 8ωρο, την κυριακάτικη αργία, τη σύνταξη. Επιδόθηκε στη Βουλή αλλά ο πρόεδρός της το παρουσίασε χλευαστικά στους βουλευτές. Ο Καλλέργης, εξοργισμένος, προσπάθησε να το διαβάσει απ’ το δημοσιογραφικό θεωρείο, όπου βρισκόταν. Αμέσως πιάστηκε και οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα. Κρατήθηκε και παραπέμφθηκε στο πλημμελειοδικείο, όπου καταδικάστηκε σε 10 μέρες φυλάκιση.

***

 Πηγές: Η άγνωστη Ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ, Ρ. Ο. Μπόγιερ – Χ. Μ. Μορέ), μετφ. Αθηνά Παναγουλοπούλου ,εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή – Η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα (1890-1999), Δημήτρης Λιβιεράτος, εκδόσεις Προσκήνιο – Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ Τόμος, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή – Θέμος Κορνάρος, «Το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου», χαρισμένο στη μνήμη του εθνικού ήρωα Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Νεοελληνικές Εκδόσεις, Αθήνα, 1963 – «Γράμματα και μηνύματα εκτελεσμένων πατριωτών», εκδόσεις Κέδρος, 1974 – Νίκος Καραντηνός, «Ο λαός της Καισαριανής ξαναθυμάται τους 200», «Ριζοσπάστης», 27 Απριλίου 1980 –  «Ριζοσπάστης».

  Το χαρακτικό για τους 200 της Καισαριανής είναι έργο του Τάσσου.

  Σημείωση: Τηρείται η ορθογραφία των πρωτότυπων κειμένων.




Από imerodromos 1 ΜΑΪΟΥ 2016

Από Σάββατο 6 Μαΐου έως Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

| κάθε Σάββατο και Κυριακή | 21:00

10 €, 8 € (φοιτητικό, άνω 65), 5 € (κάρτα ανεργίας, ΣΕΗ)


Μουσική παράσταση βασισμένη στο βιβλίο του Ηλία Πούλου Τασκένδη / Εξόριστες μνήμες και στο αφήγημα του Δημήτρη Αλεξάκη Πόλεμος Τοπίων, σε σκηνοθεσία της Irène Bonnaud.


Βασισμένο σε συνεντεύξεις μαχητών του Δημοκρατικού Στρατού που μεταφέρθηκαν τον Οκτώβριο του 1949, μετά το τέλος του ελληνικού εμφυλίου, στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν, το βιβλίο του Ηλία Πούλου Τασκένδη / Εξόριστες μνήμες χαράζει μια ψυχογεωγραφία μέσα από φωνές και πρόσωπα, όπου αναμειγνύονται η μικρή με τη μεγάλη Ιστορία, η προσωπική με την πολιτική ζωή, το ενδόμυχο με το συλλογικό.



Με αφετηρία το βιβλίο του Ηλία Πούλου και το αφήγημα του Δημήτρη Αλεξάκη Πόλεμος Τοπίων, δύο κείμενα που πρώτη φορά παρουσιάζονται επί σκηνής, η γαλλίδα σκηνοθέτις Irène Bonnaud αποδίδει αυτή την ευαίσθητη γεωγραφία μέσα από μια μουσική παράσταση, ανάμεσα στην προφορική ποίηση, τη συναυλία και το θέατρο-ντοκουμέντο, παραπέμποντας τόσο στο ίδιο το γεγονός του εμφυλίου όσο και στη μνήμη του.



Επί σκηνής, οι πρωταγωνιστές διασχίζουν ένα χώρο που βρίσκεται ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, συναντώντας τα φαντάσματα και τις μουσικές της εποχής, μελωδίες ηπειρώτικες, ρεμπέτικες, ρώσικες... Αυτοσχεδιάζοντας, επιστρέφουν πάντα στον εαυτό τους, στους ήχους και στην πραγματικότητα του παρόντος.



Με τους: Φωτεινή Μπάνου (ερμηνεία/τραγούδι), Μιχάλη Καταχανά (βιόλα), Βασίλη Τζαβάρα (κιθάρα, loops).

Φωτισμοί: Αλέκος Γιάνναρος | φωτογραφίες: Ηλίας Πούλος | κατασκευή σκιών: Άθως Δανέλλης | τεχνικός παράστασης: Γιάννης Ζέρβας | video art: cοm.odd.or| φωτογραφίες παράστασης: Δημήτρης Αλεξάκης

Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά




Μια συμπαραγωγή του Κέντρου Ελέγχου Τηλεοράσεων, της Comédie de Reims (Festival Scènes d’Europe) και της La Commune CDN d’Aubervilliers. Με την υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδος.
ΚΕΝΤΡΟ ΕΛΕΓΧΟΥ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΩΝ

Κύπρου 91Α & Σικίνου 35Α

Κυψέλη

213 00 40 496

69 45 34 84 45

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

site|facebook|instagram|twitter

ΠΡΟΣΒΑΣΗ

με αυτοκίνητο: εύκολο παρκάρισμα|με λεωφορείο (στάση Καλλιφρονά): 054, 608, 622, Α8, Β8|με τρόλεϊ (στάση Καλλιφρονά): 3, 5, 11, 13, 14|(στάση Πλατεία Κυψέλης): 2, 4|με ΗΣΑΠ: Άγιος Νικόλαος (12 λεπτά με τα πόδια)

4, 5, 6 &7 Μαΐου, στις 21:00



Πώς διαμορφώνονται έξι work in progress έργα μέσα από την καλλιτεχνική συνομιλία.

Στην 3η πλατφόρμα έξι καλλιτέχνες δημιουργοί έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν και να αναπτύξουν διάλογο επί του έργου τους με έξι επιλεγμένους καλλιτέχνες των παραστατικών τεχνών: τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο, την Ίρις Καραγιάν, τον Ευριπίδη Λασκαρίδη, τη Σοφία Μαυραγάνη, τον Αλέξανδρο Μιστριώτη και την Αργυρώ Χιώτη.

Ο Φίλιππος Βασιλείου, ο ΙάσοναςΔαμοράκης με την Αγγελική Αναργύρου, η Μαρκέλλα Δεμερτζή με την Μαρία Παπαδοπούλου, ο Στράτος Μπιχάκης, η Εύα Παπαδοπούλου και οι ReCompulsiveBehaviours (Μυρτώ Λάντζα, Άννα Σαπουνάκη, Μυρτώ Σαρμά, Δήμητρα Τρούσα) διατρέχουν τους τελευταίους μήνες την καλλιτεχνική τους αναζήτηση με την πολύτιμη συνδρομή των συνομιλητών τους, μέσα από μία σχέση εμπιστοσύνης και δημιουργικής ανταλλαγής. Ανά τακτά διαστήματα, με συναντήσεις feedback και διαλόγου με ολόκληρη την πλατφόρμα, οι καλλιτέχνες δημιουργοί εξελίσσουν το έργο τους.

Η ενσάρκωση του ανοιχτού και ελεύθερου πεδίου αυτής της αλληλεπίδρασης συμβαίνει, δίνοντας χώρο στους δημιουργούς να συνδιαλέγονται τόσο μεταξύ τους όσο και με άλλους καλλιτέχνες, ανταλλάσσοντας ιδέες και ερεθίσματα για το έργο τους.

Η Mēta συνεχίζει τη δημιουργική της πορεία, με την 3η Πλατφόρμα Παραστατικών Τεχνών, που θα παρουσιαστεί από τις 4 ως τις 7 Μαΐου στο Θέατρο ΠΟΛΗ, με παράλληλη σχετική έκθεση, που αφορά ολόκληρη τη διαδικασία σύλληψης και δημιουργίας των έργων.



Η κεντρική ιδέα της Mēta

H Mētaαποτελείμια πλατφόρμα καλλιτεχνών, οι οποίοι καλούνται να συμπράξουν, με απώτερο σκοπό τη δημιουργία σειράς παραστατικών έργων. Η γενεσιουργός ιδέα βασίζεται στην ανάγκη ώθησης νέων καλλιτεχνών στη σύμπραξη, με βασικό άξονα τη διεύρυνση των δημιουργικών οδών και του σύγχρονου καλλιτεχνικού πεδίου. Η επίτευξη αυτής της ιδέας πραγματοποιείται μέσω της αλληλεπίδρασης διαφορετικών τεχνών και καλλιτεχνών, προωθώντας μια αντίληψη ολιστικής προσέγγισης του σύγχρονου παραστατικού έργου, ανεξαρτήτως είδους. Πρόκειται για αλληλεπίδραση που εμπλέκει τον χορό, το θέατρο, τη μουσική και τις καλές τέχνες. Η Mētaείναι μία διαδικασία σε εξέλιξη που αποσκοπεί να αποτελέσει το έναυσμα και για άλλες τέτοιου είδους πρωτοβουλίες.

Το όλο εγχείρημαδενέχεικερδοσκοπικόχαρακτήρακαιλειτουργείυπότηνομικήυπόστασητηςTripodium AMKE.





Καλλιτέχνες Δημιουργοί:Φίλιππος Βασιλείου, ΙάσοναςΔαμοράκης και Αγγελική Αναργύρου, Μαρκέλλα Δεμερτζή και Μαρία Παπαδοπούλου, Στράτος Μπιχάκης, Εύα Παπαδοπούλου, ReCompulsiveBehaviours (Μυρτώ Λάντζα, Άννα Σαπουνάκη, Μυρτώ Σαρμά, Δήμητρα Τρούσα)





Συνομιλητές Καλλιτέχνες:Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, Ίρις Καραγιάν, Ευριπίδης Λασκαρίδης, Σοφία Μαυραγάνη, Αλέξανδρος Μιστριώτης, Αργυρώ Χιώτη









Συντελεστές Mēta – Ομάδα Υποστήριξης και Επιμέλειας της Διαδικασίας:

Επιμελητής της Πλατφόρμας: Γιώργος Δεληγιάννης Σιώρας

Βοηθός Επιμελητή: Γιάννης Πεδιαδιτάκης

Εικαστικός, Υπεύθυνη Σκηνής: Ιωάννα Πλέσσα

Εικαστικός, Δραματουργός: Αλέξανδρος Μιστριώτης

Χορογράφος: Ίρις Καραγιάν        

Αρχιτέκτονας-Σκηνογράφος: Δημήτρης Θεοδωρόπουλος

Μουσικός-Σοπράνο: ΜάιραΜηλολιδάκη

Μουσικοσυνθέτης, SoundDesigner: Μηνάς Εμμανουήλ

Εικαστικός, Υπεύθυνη Φωτισμού: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Επιμέλεια Φωτισμού: Ζωή Μολυβδά- Φαμέλη



Εικαστικός, CostumeDesigner: Βίβιαν Μεσσήνη 



Επιμέλεια Κειμένων: Κατερίνα Χάλκου



Γραφιστική Επιμέλεια: Βασίλης Παπαδάτος

Δημιουργία Ιστοσελίδας: ΠαναγιώτηςΔελλαμάνης

Συντονισμός Παραγωγής: Νεφέλη Γιώτη

Εκτέλεση Παραγωγής: Κατερίνα Κώτσου

Βοηθοί Παραγωγής: Ελένη Κοκκίνου, Νίκος Μακρογιαννάκης

Επικοινωνία, Προώθηση: Ιωάννα Ιακωβίδη







Περισσότερες Πληροφορίες για τη Mēta:

http://platformameta.com/

VideoTeaser

https://www.facebook.com/platformameta/

Facebook Event





ΘέατροΠΟΛΗ (http://www.politheatro.gr/)

Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87 Πλατεία Βικτώριας (δίπλα στον ηλεκτρικό)

Τηλεφωνικές Κρατήσεις: 6938446793

4 – 7 Μαΐου, στις 21:00

Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά

Τιμές εισιτηρίων: 10 ευρώ γενική είσοδος / 8 ευρώ μειωμένο

Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Ιωάννα Ιακωβίδη

Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε. / Τηλ: 6942611792



Χορηγοί Επικοινωνίας



www.artplay.gr

www.popaganda.gr

www.dancetheater.gr

www.dancepress.gr

www.culturenow.gr

www.artcoremagazine.gr

Με την υποστήριξη:



και της Επαγγελματικής Σχολής Χορού Άννα Πέτροβα.

Τρίτη 2 Μάιου 2017 στην Ertopen - radio 106,7 στις 22:00 το βράδυ.
Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να μεταβάλλεται σε ήρωα όταν εκτελέσει μια υπερβατική πράξη. Μια πράξη που μπορεί να του στοιχίσει ακόμα και την ίδια του τη ζωή. Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο Γιώργος Μωράκης. Ο φρουρός του Αλέκου Παναγούλη στο Μπογιάτι, που τον βοήθησε να αποδράσει από τη φυλακή τα χρόνια της χούντας, τον Ιούνιο του 1969.
Με αφορμή τον θάνατο του Αλέκου Παναγούλη την Πρωτομαγιά του 1976, η εκπομπή On the third day στην ΕΡTopen  με τον Γιώργο Μουργή,δεν ξεχνά τον τελευταίο ήρωα της νεότερης ιστορίας του τόπου μας.
Τηλεφωνικά παρεμβαίνει ο ανεξάρτητος βουλευτής Στάθης Παναγούλης, αδελφός του Αλέκου.

Από τον Γ. Μηλιώνη

Το ημερολόγιο έδειχνε τέλη Απριλίου 1944, όταν η τανάλια της φρίκης έσφιξε για μια ακόμα φορά τις καρδιές του λαού που διάβαζε στους τοίχους των σπιτιών της Αθήνας και στον κατοχικό Τύπο την εξής ανακοίνωση: «Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μίας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως έναν Γερμανό στρατηγό και τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες.



Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν:

1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μαΐου 1944.

2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωρίων.

Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Έλληνες εθελονταί (σσ: ταγματασφαλίτες) εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς.

Ο στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος».

Με μπροστάρηδες τις οργανώσεις του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, που έδιναν στην κυριολεξία το αίμα τους, σηκώνοντας το βάρος της Εθνικής Αντίστασης, ξεκίνησαν πολύμορφες και μαζικές εργατικές, λαϊκές και φοιτητικές κινητοποιήσεις για να σωθούν από την εκτέλεση οι αγωνιστές που ήταν φυλακισμένοι στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Το Στρατόπεδο αυτό άρχισε να λειτουργεί στις 3 Σεπτεμβρίου 1943 και ήταν ένα από τα πλέον σκληρά, από τα συνολικά 36 αντίστοιχα που υπήρχαν στην Ελλάδα.

Ο αριθμός των κρατουμένων σε αυτό, που ανανεωνόταν συνεχώς, ξεπέρασε τους 3000. Στο κολαστήριο πέρασαν μέρες, μήνες και χρόνια άνδρες, γυναίκες, ακόμα και παιδιά με τις μητέρες τους. Νους και καρδιά της αντίστασης της οργάνωσης, της αγωνιστικής ανάτασης και καθοδηγητικός πυρήνας στο κολαστήριο του Χαϊδαρίου, ήταν οι Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές, που παραδόθηκαν από το αστικό κράτος στα κατοχικά στρατεύματα.

Το Στρατόπεδο του Χαϊδαρίου ήταν έρημο μέχρι τις αρχές Σεπτέμβρη του 1943, όταν έφτασαν από τη Λάρισα οι πρώτοι κρατούμενοι. Ήταν η περίοδος που η ΕΑΜική Εθνική Αντίσταση είχε φουντώσει και το ΕΑΜ, με κύριο αιμοδότη και τροφοδότη του το ΚΚΕ, είχε ήδη εξελιχθεί στην κύρια πολιτική δύναμη, κύριο εκφραστή του αγώνα του λαού, για την απαλλαγή από τη χιτλερική, φασιστική κατοχή. Την ίδια περίοδο, ο ΕΛΑΣ, είχε ήδη απελευθερώσει μια σειρά από περιοχές στη χώρα.

Η ολοένα αυξανόμενη δύναμη του ΕΑΜικού κινήματος οδήγησε τις ιταλικές φασιστικές δυνάμεις, που έλεγχαν τις φυλακές-στρατόπεδα στη Νότια Ελλάδα, στην απόφαση να διαλύσουν εκείνα που βρίσκονταν σε επισφαλείς θέσεις. Οι κρατούμενοι της Ακροναυπλίας και των Τρικάλων μεταφέρθηκαν στη Λάρισα τον Μάιο του 1943, αλλά επειδή ακόμα και εκεί οι ιταλικές φασιστικές δυνάμεις δεν ήταν σίγουρες, στις 29 Αυγούστου 1943 επέλεξαν πάνω από 600 κρατούμενους και τους απέστειλαν σιδηροδρομικώς στην Αθήνα. Μεταξύ αυτών ήταν οι 243 κομμουνιστές, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ, Ακροναυπλιώτες, από την εποχή του Μεταξά, και 20 Αναφιώτες. Ήταν οι κομμουνιστές δεσμώτες, που αφού το αστικό κράτος τούς αρνήθηκε τη συμμετοχή -που είχαν ζητήσει- στον Πόλεμο του 1940, τούς κράτησε στην Ακροναυπλία και την Ανάφη και με την είσοδο των χιτλερικών στην Ελλάδα τους παρέδωσε στους ναζί. Επίσης, υπήρχαν και 327 ήρωες του Αλβανικού Μετώπου, αλλά και όσοι είχαν κατά καιρούς συλληφθεί στα μπλόκα.

Από τον Οκτώβριο του 1943 και μετά, στο Στρατόπεδο Χαϊδαρίου οδηγούνταν ολοένα και περισσότεροι κρατούμενοι, συλληφθέντες είτε σε μπλόκα, είτε από την Γκεστάπο. Οι τελευταίοι αρχικά οδηγούνταν στο αρχηγείο των «Ες-Ες» στην Αθήνα, το διαβόητο κτίριο της οδού Μέρλιν στο Κολωνάκι, προκειμένου να ανακριθούν και να βασανιστούν. Στη Μέρλιν, συντάσσονταν τα φυλακιστήρια για το Χαϊδάρι, καθώς και οι καταστάσεις των εκτελέσεων. Οι «Ες-Ες», τέθηκαν σχεδόν αμέσως επικεφαλής του Στρατοπέδου Χαϊδαρίου, το οποίο ήταν στρατηγικής σημασίας γι’ αυτούς, διότι δεν ήταν απλώς ένας χώρος όπου κρατούνταν, βασανίζονταν και εκτελούνταν τα παιδιά του λαού, οι αγωνιστές της Αντίστασης.

Οι διαδόσεις σχετικά με τα βασανιστήρια και τα εγκλήματα που γίνονταν στο Χαϊδάρι, αποτελούσαν ένα από τα βασικότερα μέσα τρομοκρατίας του λαού για την προσπάθεια καταστολής εξεγέρσεων και της αντιστασιακής δράσης. Στόχος των χιτλερικών, ήταν το στρατόπεδο να μετατραπεί σε ένα είδους «φόβητρο» για τον ίδιο το λαό.

«Η διαμονή στο Χαϊδάρι έπρεπε να έχει κάτι το αβέβαιο, το αόριστο, το διαρκώς επικίνδυνο. Να γίνει ο μπαμπούλας, φόβητρο, συνώνυμο με το Χάρο και να παραδοθεί έτσι στη φαντασία του ευαίσθητου Λαού μας, που με τη δύναμη και τη γονιμότητά της το συμπλήρωνε, το τελειοποιούσε, και αυτόματα η δύναμη αυτή έμπαινε στην υπηρεσία του εχθρού. Το Χαϊδάρι ιδρύθηκε περισσότερο για τους έξω και λιγότερο για τους ίδιους τους κρατούμενους», Θέμος Κορνάρος: «Στρατόπεδο του Χαϊδαρίου».

Στις 30 Απριλίου 1944, φάνηκαν στο Στρατόπεδο τα προμηνύματα της ματωμένης Πρωτομαγιάς, όταν έγινε γνωστή η γερμανική ανακοίνωση.

Οι Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές αμέσως κατάλαβαν ότι αυτοί ήταν που θα εκτελεστούν. Περπάτησαν το θάνατο δίχως να σκοντάψουν. Συγκεντρώθηκαν αμέσως στο θάλαμό τους, αποχαιρέτησαν φίλους και συντρόφους τους κρατούμενους σε άλλα μπλοκ και νίκησαν τον Χάρο στα μαρμαρένια αλώνια με τραγούδι και χορό.

Τα ξημερώματα της Πρωτομαγιάς, άρχισαν να διαβάζουν τα ονόματα όσων θα πήγαιναν για εκτέλεση. Όσοι άκουγαν τα ονόματά τους φώναζαν ζωηρά «παρών», αποχαιρετούσαν τους άλλους, ζητωκραύγαζαν για την Ελλάδα και τη λευτεριά, για το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το ΚΚΕ, και με σταθερό και περήφανο βήμα προχωρούσαν και σχημάτιζαν εικοσάδες, μπροστά στο Μπλοκ 15.

ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΣΟΥΚΑΤΖΙΔΗΣ

Διακόσια ονόματα. 200 ήρωες, 200 «Παρών!» Όταν ακούστηκε το όνομα Σουκατζίδης Ναπολέων, και η βροντερή απάντηση «Παρών!», όλο το στρατόπεδο πάγωσε. Έπαιρναν τον Ναπολέοντα, τον διερμηνέα του στρατοπέδου, το στήριγμα όλων των κρατουμένων. Η συγκίνηση μεγάλωσε πιο πολύ, όταν παρέδωσε τη σφυρίχτρα και τα χαρτιά στο δεύτερο διερμηνέα, Θανάση Μερεμέτη, λέγοντας του: «Θανάση, μην ξεχνάς ποτέ πως είσαι Έλληνας κρατούμενος και εξυπηρετείς Έλληνες στρατιώτες. Να είσαι πάντα καλός μαζί τους. Στο πρόσωπό σου τούς αποχαιρετώ όλους».

Ο διοικητής Φίσερ πρότεινε στον Ναπολέοντα να τον εξαιρέσει. Ο Ναπολέων τον ρώτησε αν μετά την αφαίρεση του ονόματός του, η λίστα θα συμπληρωνόταν από άλλον κρατούμενο. Μετά την καταφατική απάντηση του Φίσερ, ο Σουκατζίδης αρνήθηκε να εξαιρεθεί και να μπει άλλος αγωνιστής στη θέση του, προτιμώντας τον παλικαρίσιο θάνατο παρά την ταπεινή συναλλαγή.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 1944

Δέκα φορτηγά ξεκίνησαν από το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου κουβαλώντας μελλοθάνατους στην Καισαριανή. Ο δρόμος προς το Σκοπευτήριο γέμισε ρούχα και σημειώματα των μελλοθάνατων, όχι «αποχαιρετιστήρια» σημειώματα, αλλά πλήρους λεβεντιάς και περηφάνιας καλέσματα για αγώνα και εκδίκηση: «Δε σας ξέχασα ποτές. Για σας και για τον ελληνικό λαό έδωσα τη ζωή μου. Σήμερα, 1η Μάη 1944, σας φιλώ για τελευταία φορά»/ «Αγαπημένοι μου. Ο θάνατος δε θα πρέπει να σας λυπήσει, αλλά να σας ατσαλώσει πιο πολύ για πάλη που διεξάγετε. Σφίξετε τις καρδιές σας και βγείτε παλικάρια από τη νέα αυτή δοκιμασία. Έτσι θα μας τιμήσετε καλύτερα. Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτέ. Με πολλή αγάπη. Σας φιλώ»/ «Καλύτερα να πεθαίνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά, παρά να ζει σκλάβος»/ «Πρωτομαγιά. Γεια σας. Όλοι πάμε στη μάχη».

Στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής οι 200 χωρίστηκαν ανά 20άδες για να στηθούν στον τοίχο. Ακούστηκαν, δέκα φορές η ομοβροντία του εκτελεστικού αποσπάσματος και δέκα φορές οι χαριστικές βολές. Τα πτώματα μετέφεραν στα φορτηγά οι επόμενοι 20 που ήταν για εκτέλεση. Πήγαιναν ως το απόσπασμα τραγουδώντας και χορεύοντας ώσπου να έλθει η σειρά τους. Οι φωνές τους πάσχιζαν να καλύψουν τους ήχους των όπλων: «Αδέλφια, γεια σας!», «Ζήτω το ΚΚΕ! Ζήτω το ΕΑΜ! Ζήτω η Ελλάδα», «Εκδίκηση! Λευτεριά!»

«…10 η ώρα το πρωί, τους φέρανε και ως τις 12 το μεσημέρι βάσταξε κείνη η τελετή. Κατά εικοσάδες έβγαιναν και στήνονταν στον τοίχο. Αντίκρυ στον τοίχο, απάνω σε σιδερένια τρίποδα, στις γωνιές ήταν τα πολυβόλα. Και τα πυρά τους τα ‘ριχναν διασταυρωμένα. Μέσα στο χώρο της εκτέλεσης ήταν δύο εργάτες του Δήμου κι ένας παπάς. Ο παπάς εξομολόγαγε, τι του εξομολογιόντανε οι μελλοθάνατοι. Χαιρετίσματα στη γυναίκα μου. Ζήτω ο Κόκκινος Στρατός. Εκδίκηση. Ζήτω η ελευθερία. Πεθαίνουμε για τη Λευτεριά και τη Δημοκρατία. Δεν άντεξε για μια στιγμή ο παπάς, κάνει να στρίψει αλλού το πρόσωπο. Τον πρόγκιξαν οι Γερμανοί με τα πιστόλια. Ο κόσμος γύρω στα λοφάκια και τις ταράτσες στέκεται βουβός. Ακούγεται καθαρή – καθαρή η ομοβροντία και η ριπή της κάθε ομάδας. Τότε ο κόσμος όλος μαζί άρχισε να κλαίει. Κλαίγαν και οι γέροι και παιδιά. Λέγαν «Κατάρα – ανάθεμα». Σ’ όλο το διάστημα οι καμπάνες του συνοικισμού χτυπούσαν νεκρικά. Μια γυναίκα αστυφύλακα, που κοίταζε από ψηλά τρελάθηκε…

Ο κόσμος πήρε ξοπίσω τα καμιόνια, που φεύγαν με τα νεκρά κορμιά. Οι άνδρες βγάζαν στο πέρασμά τους τα καπέλα, οι γυναίκες τρέχανε και κουβαλούσανε λουλούδια.

Την ίδια μέρα όλοι οι γύρω συνοικισμοί κήρυξαν γενική απεργία.

2 ΜΑΗ 1944

Την επόμενη μέρα, ο λαός της Καισαριανής, αψηφά την τρομοκρατία και μετονομάζει το δρόμο που κύλησε το αίμα, την οδό Σκοπευτηρίου, σε «ΟΔΟ ΗΡΩΩΝ». Στους τοίχους του γράφεται το σύνθημα: «Αυτός ο δρόμος είναι ΔΡΟΜΟΣ ΗΡΩΩΝ. Τον διαβαίνουν οι λεβέντες του έθνους. Χτες 1 του Μάη τον διάβηκαν 200 παλικάρια».

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

«Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί. / Γυμνοί: κατάσαρκα φορώντας τις σημαίες – / η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο. / Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα. / Είδατε τα πουλιά που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες/ αγγίζοντας με τα φτερά τους τον ανατέλλοντα πυρφόρον. / Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς ν’ ανοίγουν στο μέλλον. Εμείς/ μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνον/ θυμηθείτε το: αν η ελευθερία/ δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, / εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γειά σας», Γιάννης Ρίτσος: «Σκοπευτήριο Καισαριανής».





Από eleftheria.gr

Η τουρκική αστυνομία έκανε σήμερα χρήση δακρυγόνων για να διαλύσει μια ομάδα περίπου 200 διαδηλωτών που ήθελαν να φθάσουν στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης με την ευκαιρία της Πρωτομαγιάς, παρά τη σχετική απαγόρευση των αρχών.

Η Τουρκια γιορτάζει σήμερα την Εργατική Πρωτομαγιά σε συνθήκες έντασης, δύο εβδομάδες μετά το δημοψήφισμα που ενίσχυσε σημαντικά τις εξουσίες του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Οι συμμετέχοντες στη διαδήλωση που διαλύθηκε από την αστυνομία ?κυρίως μέλη διαφόρων αριστερών οργανώσεων? κρατούσαν πλακάτ και πανώ όπου είχαν γράψει αντικυβερνητικά συνθήματα όπως "Ζήτω η Πρωτομαγιά, όχι στον δικτάτορα!". Τουλάχιστον ένας άνθρωπος συνελήφθη από αστυνομικούς.

Οι τουρκικές αρχές έχουν απαγορεύσει τις συγκεντρώσεις στην πλατεία Ταξίμ και η αστυνομία έχει αποκλείσει την πρόσβαση στην περιοχή αυτή που έχει εξελιχθεί σε σύμβολο των αντικυβερνητικών κινητοποιήσεων στην Τουρκία.

Πάντως πολλές χιλιάδες άνθρωποι διαδηλώνουν την ίδια ώρα στο Μπακίρκοϊ, κοντά στο αεροδρόμιο Ατατούρκ, στην ευρωπαϊκή πλευρά της Κωνσταντινούπολης.






AΠΕ

Εργατικά σωματεία, φορείς, φοιτητικοί σύλλογοι καθώς και οργανώσεις της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου, που είχαν συγκεντρωθεί στο Μουσείο πραγματοποιούν πορεία με κατεύθυνση τη Βουλή. Οι συγκεντρωμένοι τιμώντας την εργατική Πρωτομαγιά διαμαρτύρονται «για την πολιτική λιτότητας που ακολουθεί η κυβέρνηση εφαρμόζοντας τα σχέδια της ΕΕ και του ΔΝΤ».

Όπως αναφέρουν στα καλέσματα τους η σημερινή μέρα είναι «ένας αγώνας ενάντια στον εργασιακό μεσαίωνα που επιβάλλουν κεφάλαιο, κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση και ΔΝΤ».

Με σύνθημα την «εναντίωση στα νέα μέτρα της δεύτερης αξιολόγησης, κόντρα σε παλιά και νέα μνημόνια», οι διαδηλωτές ζητούν να μπει ένα τέλος στις πολιτικές λιτότητας απαιτώντας «ελεύθερες συλλογικές συμβάσεις με αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις» καθώς επίσης και «διαγραφή του χρέους και έξοδο από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση».

Με τρεις συγκεντρώσεις και πορείες τιμήθηκε στην Πάτρα η εργατική Πρωτομαγιά.

Η πρώτη συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε μπροστά από το εργατικό κέντρο, στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης, και συμμετείχαν μεταξύ άλλων, το νομαρχιακό τμήμα της ΑΔΕΔΥ, εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, εκπαιδευτικοί, γιατροί, ελεύθεροι επαγγελματίες, φοιτητές, μαθητές, άνεργοι κ.ά.

Οι ομιλητές κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης τόνισαν μεταξύ άλλων ότι οι εργαζόμενοι έχουν υποχρέωση να επαναφέρουν τα κεκτημένα τους, τα οποία όπως είπαν, «ισοπέδωσαν και προσπαθούν να αποτελειώσουν οι νεοφιλελεύθερες και τροϊκανές πολιτικές, που εξαθλιώνουν την κοινωνία, εξοντώνουν τους εργαζόμενους και έχουν ως στόχο την κατάργηση των συνδικάτων». Επίσης απηύθυναν κάλεσμα προς όλους να δώσουν «ηχηρή απάντηση ενάντια στα μέτρα που προετοιμάζονται», διότι όπως υπογράμμισαν, «το οφείλουμε προς όλους αυτούς που έχασαν τη ζωή τους και προς τα παιδιά μας, να ανατρέψουμε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές».

Η δεύτερη συγκέντρωση οργανώθηκε από το ΠΑΜΕ και συνδικάτα στην πλατεία Γεωργίου. Συμμετείχαν εργαζόμενοι από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, καθηγητές, δάσκαλοι, εργαζόμενοι στον χώρο της υγείας, άνεργοι, φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, καθώς και η δημοτική αρχή, με επικεφαλής τον δήμαρχο Πατρέων Κώστα Πελετίδη

Όπως σημείωσαν οι ομιλητές, «η αντεργατική- αντιλαϊκή βαρβαρότητα δεν έχει τέλος, αν δεν τη σταματήσουμε με τη δύναμη της οργάνωσής μας, με την απόφασή μας να την ανατρέψουμε». «Κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση και ΔΝΤ μαζί με τα κόμματα που ψήφισαν το 3ο μνημόνιο έχουν συμφωνήσει και με εκβιασμούς και απειλές θέλουν την ανοχή και συνενοχή των εργαζομένων, για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, νέα μείωση μισθών και μεροκάματων, νέα άγρια φοροληστεία με την μείωση του αφορολόγητου, νέα επιδρομή στις συντάξεις και πλειστηριασμούς για τα σπίτια του λαού», ανέφεραν μεταξύ άλλων, και απηύθυναν κάλεσμα για συμμετοχή «στον αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς».

Η τρίτη συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στην πλατεία Τριών Συμμάχων και συμμετείχαν μέλη αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, μετανάστες, αλληλέγγυοι, καθώς και μέλη αντιεξουσιαστικών κινήσεων.

Μετά τις τρεις συγκεντρώσεις, ακολούθησαν πορείες στους κεντρικούς δρόμους της Πάτρας. Να σημειωθεί, ότι πριν ξεκινήσει η πορεία από το Εργατικό Κέντρο, μέλη της «Λαϊκής Ενότητας», αποχώρησαν και έκαναν την δική τους πορεία στο κέντρο της πόλης.

Επίσης, συγκεντρώσεις και πορείες για την εργατική Πρωτομαγιά πραγματοποιήθηκαν και σε άλλες πόλεις της Δυτικής Ελλάδας, όπως στο Αγρίνιο, στο Μεσολόγγι, στον Πύργο, στο Αίγιο, στην Ναύπακτο κ.α.

Με δύο διαφορετικές συγκεντρώσεις και αντίστοιχες πορείες τιμήθηκε στα Χανιά η εργατική Πρωτομαγιά

Η συγκέντρωση που οργάνωσαν το Εργατικό Κέντρο της πόλης το Νομαρχιακό Τμήμα της ΑΔΕΔΥ και άλλοι φορείς και οργανώσεις, πραγματοποιήθηκε στην πλατεία της δημοτικής αγοράς με τη συμμετοχή ωστόσο των πολιτών να μην ανταποκρίνεται στις προσδοκίες των οργανωτών.

« Είμαστε εδώ για να τιμήσουμε τους αγώνες της εργατικής τάξης και να στείλουμε το μήνυμα της αντίθεσης στα μέτρα που λαμβάνονται», δήλωσε ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Γιάννης Μανωλικάκης που κάλεσε τους εργαζόμενους να συμμετάσχουν δυναμικά στην προγραμματισμένη για τις 17 Μαΐου πανελλαδική απεργία της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ.

Οι συγκεντρωμένοι στην πλατεία της δημοτικής αγοράς πραγματοποίησαν στη συνέχεια πορεία σε κεντρικούς δρόμους της πόλης. Η δεύτερη απεργιακή συγκέντρωση που οργανώθηκε από το ΠΑΜΕ πραγματοποιήθηκε στην πλατεία 1866.

«Ο λαός θα πρέπει να βρίσκεται σε συνεχή ετοιμότητα και εγρήγορση.

Να αντιδράσει στα νέα μέτρα που έρχονται και να συμμετέχει δυναμικά στην πανελλαδική απεργία στις 17 Μαΐου». δήλωσε το μέλος της γραμματείας του ΠΑΜΕ Φώτης Ριγανάκος.

Οι συμμετέχοντες στην κινητοποίηση του ΠΑΜΕ πραγματοποίησαν πορεία στο παλιό λιμάνι των Χανίων και οργάνωσαν λαϊκό γλέντι στην περιοχή των Αγίων Αποστόλων.





ΑΠΕ