Κλιμακώνεται ο εμπορικός πόλεμος ανάμεσα στην Κίνα και τις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την επιβολή, νέων, επιπρόσθετων τελωνιακών δασμών από την Ουάσινγκτον σε κινεζικά προϊόντα αξίας 200 δις δολαρίων. Το Πεκίνο προειδοποίησε ήδη για αντίμετρα.
Τα μεσάνυχτα ώρα Ουάσινγκτον (07:01 ώρα Ελλάδας), η αμερικανική κυβέρνηση αύξησε από το 10% στο 25% τους τελωνειακούς δασμούς σε προϊόντα αξίας 200 δισεκ. δολαρίων που εξάγονται από την Κίνα στις ΗΠΑ.
Η αύξηση είχε ανασταλεί τον Ιανουάριο από τον Αμερικανό πρόεδρο που προτίμησε να γίνουν σε κλίμα ηρεμίας οι διαπραγματεύσεις των δύο πλευρών για το εμπόριο.
Ωστόσο αποφάσισε να εφαρμόσει τους δασμούς, υποστηρίζοντας ότι οι διαπραγματεύσεις δεν προχωρούν με αρκετά ταχύ ρυθμό, αμφισβητώντας την καλοπιστία των κινέζων διαπραγματευτών και κατηγορώντας το Πεκίνο ότι αθετεί δεσμεύσεις του.
«Η Κίνα λυπάται βαθιά» όμως «δεν έχει άλλη καμία επιλογή παρά να λάβει μέτρα ανταπόδοσης», ανέφερε το κινεζικό υπουργείο Εμπορίου. Δεν διευκρίνισε ποια θα είναι τα μέτρα.
Παρά την επιβολή των δασμών, οι δύο πλευρές συνεχίζουν σήμερα — επιβεβαίωσε ο Λευκός Οίκος — τις διαπραγματεύσεις για να κλειστεί συνολική συμφωνία για το εμπόριο.
Οι διαπραγματεύσεις ξανάρχισαν χθες σε κλίμα σχετικής ηρεμίας, με τον Τραμπ να εκτιμά ότι είναι πάντα «εφικτή» η επίτευξη συμφωνίας αυτή την εβδομάδα και να δηλώνει ότι έλαβε μια «όμορφη επιστολή» από τον κινέζο ομόλογό του — χωρίς να αποκαλύψει το περιεχόμενό της.
Η πίεση στους ώμους των διαπραγματευτών είναι τεράστια. Η συζήτηση αφορά την αποκατάσταση της εμπορικής σχέσης των δύο ισχυρότερων οικονομιών του κόσμου, που διεκδικούν την κυριαρχία στις τεχνολογίες του μέλλοντος.
Η κυβέρνηση Τραμπ απαιτεί από το Πεκίνο μείωση του τεράστιου αμερικανικού ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών εμπορικών συναλλαγών, «διαρθρωτικές αλλαγές», τον τερματισμό της «εξαναγκαστικής» μεταφοράς τεχνολογιών, την προστασία της αμερικανικής πνευματικής ιδιοκτησίας. Ακόμη, απαιτεί να τερματιστούν οι μεγάλες επιδοτήσεις στις κρατικές εταιρείες, όπως αυτές που προβλέπει το στρατηγικό σχέδιο της κινεζικής κυβέρνησης ώστε η χώρα να μετατραπεί σε πρωταθλήτρια στις τεχνολογίες κάθε είδους («Made in China 2025»).
Οι δύο μεγάλες δυνάμεις ενεπλάκησαν από πέρυσι σε εμπορικό πόλεμο που απειλεί την παγκόσμια οικονομία. Ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Μπρουνό Λεμέρ δήλωσε σήμερα πως η κλιμάκωση της εμπορικής διένεξης ανάμεσα στην Κίνα και τις ΗΠΑ αποτελεί τη σοβαρότερη απειλή για την παγκόσμια ανάπτυξη και απειλεί θέσεις εργασίας σε όλη την Ευρώπη.
210.82.24.134 / Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Μια πόλη βυθίζεται στο σκοτάδι. Η Tania El Khoury φωτίζει την ιστορία του ηλεκτρισμού στη Βηρυτό, προκειμένου να μιλήσει για τις σκοτεινές πλευρές της ιστορίας και την απροσπέλαστη γνώση. Πώς μπορούμε να καταγράψουμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και πώς γινόμαστε ενεργό μέρος τους;
Μια νύχτα με ξαφνική διακοπή ρεύματος στη Βηρυτό έδωσε την αφορμή στην καλλιτέχνιδα Τάνια Ελ Χούρυ να διερευνήσει την ιστορία των διακοπών ρεύματος στον Λίβανο. Μαζί με τον ιστορικό και σύζυγό της, Ziad Abu-Rish, ξεκίνησαν ένα ταξίδι στον χρόνο συλλέγοντας τεκμήρια. Το νήμα των τεκμηρίων αυτών τους οδήγησε σε αρχεία πέντε διαφορετικών χωρών. Έφτασαν μέχρι και το 1906, όταν για πρώτη φορά ήρθε ο ηλεκτρισμός στη Βηρυτό. Έτσι, ανακάλυψαν μια διεθνική ιστορία, στην οποία εμπλέκονταν επιχειρηματίες, πολιτικοί, πολέμαρχοι, πολυεθνικές επιχειρήσεις και αποικιοκρατικές δυνάμεις. Βρήκαν τα ίχνη καθημερινών πράξεων επιβίωσης, αντίστασης και δολιοφθοράς από τους εργάτες και τους καταναλωτές της ηλεκτρικής ενέργειας. Αποφάσισαν λοιπόν να ξεδιπλώσουν αυτή την πορεία σε μια οικεία συνάθροιση.
«Με ενδιαφέρουν οι διαδικασίες του πώς γράφεται η ιστορία, τόσο στα επίσημα κρατικά αρχεία όσο και στις προφορικές καταγραφές, που γράφουν την ιστορία από τα κάτω» λέει η ίδια. Το The Search for Power, που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Fast Forward Festival 6 της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση από 10 έως 12 Μαΐου, είναι μια διάλεξη και εγκατάσταση-περφόρμανς, που προσκαλεί το κοινό να εξετάσει αρχειακά έγγραφα, απροσπέλαστες γνώσεις και μια προσωπική αναζήτηση εκδίκησης.
Συντελεστές
Ένα έργο της Tania El Khoury
σε συνεργασία με τον Ziad Abu-Rish
Ερμηνεύουν: Tania El Khoury, Ziad Abu-Rish, Petra Abousleiman
Έρευνα: Ziad Abu-Rish, με υποστήριξη από τον Owain Lawson
Γραφιστικός Σχεδιασμός: Jana Traboulsi
Σχεδιασμός Παραγωγής: Petra Abousleiman
Σχεδιασμός Ήχου & Μοντάζ Βίντεο: Ali Beidoun
Δραματουργία: Deborah Pearson
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Kim Saarinen
Ανάθεση του Anti Festival και του Shubbak Festival.
Με την υποστήριξη του Arts Council England.
Με την υποστήριξη της ΔΕΗ Α.Ε.
Διαβάστε περισσότερα
Στα υβριδικά έργα της Τάνια Ελ Χούρυ, είναι θολά τα όρια μεταξύ των site-specific περφόρμανς και των διαδραστικών εγκαταστάσεων με την πολιτική δυναμική. Η ίδια διερευνά τη σχέση μας με τον αστικό και δημόσιο χώρο, μέσω της δουλειάς της με το Dictaphone Group στον Λίβανο. Εστιάζει στην προφορική ιστορία, στην αστική αντίσταση, στην περφόρμανς του ορίου και στη διαδραστικότητα.
Η Τάνια Ελ Χούρυ επιστρέφει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση τρία χρόνια μετά το Gardens Speak, το οποίο παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Fast Forward Festival 3 (Μάιος 2016). Η ντοκουμενταρίστικη περφόρμανς της παρουσίαζε –μέσα από ηχητικά αρχεία και αφηγήσεις οικείων προσώπων– τις ιστορίες δέκα Σύριων που έχασαν τη ζωή τους την περίοδο 2011-13, κατά το πρώτο κύμα εξέγερσης στην πατρίδα τους.
Στην έρευνα για το Search for Power συμμετείχε ο ιστορικός και σύζυγος της Ελ Χούρυ, Ζιάντ Αμπού-Ρις. Ο Αμπού-Ρις είναι επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου του Οχάιο, με ειδίκευση στα ζητήματα Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής, ενώ το ερευνητικό του ενδιαφέρον εστιάζεται στην πολιτική οικονομία των κρατικών θεσμών.
TANIA EL KHOURY
Η Τάνια Ελ Χούρυ είναι δημιουργός ζωντανής τέχνης, το έργο της οποίας εστιάζει στη διαδραστικότητα με το κοινό και εξετάζει το ηθικό και πολιτικό δυναμικό τέτοιων συναντήσεων. Το έργο της έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει παρουσιαστεί σε 32 χώρες όλων των ηπείρων, σε ευρύτατου φάσματος χώρους, από μουσεία έως τελεφερίκ. Έχει τιμηθεί με το International Live Art Prize 2017, το Total Theatre Innovation Award και το Arches Brick Award 2011. Αυτή την εποχή είναι επισκέπτρια καθηγήτρια και συνεπιμελήτρια φεστιβάλ στο Fisher Center του Bard College (Πολιτεία της Νέας Υόρκης). Συνεργάζεται με το Forest Fringe του Εδιμβούργου και είναι συνιδρύτρια του Dictaphone Group, μιας συλλογικότητας έρευνας και περφόρμανς της Βηρυτού που δημιουργεί site-specific περφόρμανς, οι οποίες εξετάζουν τη σχέση μας με την πόλη και επαναπροσδιορίζουν τον δημόσιο χώρο της. Η Τάνια είναι διδάκτορας Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Royal Holloway του Λονδίνου.
Ομαδικές κρατήσεις στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Πληροφορίες
FAST FORWARD FESTIVAL 6
THE SEARCH FOR POWER
TANIA EL KHOURY
10 – 12.5.2019
Σημείο εκκίνησης: Κεντρική είσοδος Στέγης | 20:00
Η δράση ξεκινά αυστηρά στις 20:00. Παρακαλούμε να βρίσκεστε 10 λεπτά πριν από την έναρξη στο σημείο εκκίνησης.
Ελεύθεροι αφέθηκαν οι 12 από τους 15 προσαχθέντες, συνολικά, για την επίθεση που σημειώθηκε χθες βράδυ, από περίπου 30 κουκουλοφόρους σε καταστήματα και τράπεζες, στο κέντρο της Αθήνας, αφού δεν προέκυψε κάτι σε βάρος τους.
Τα 3 άτομα που κρατούνται είναι αλλοδαποί, οι οποίοι δεν κατηγορούνται, εξάλλου, για τη χθεσινή επίθεση, αλλά επειδή δεν είχαν τα απαραίτητα έγγραφα παραμονής τους στη χώρα.
Σημειώνεται, ότι οι κουκουλοφόροι, που κρατούσαν ρόπαλα, έσπασαν τζαμαρίες και προκάλεσαν διάφορες επιπλέον ζημιές σε 11 καταστήματα και 2 τράπεζες, στις οδούς Ακαδημίας, Βουκουρεστίου και Βαλαωρίτου, ενώ παράλληλα φώναζαν συνθήματα υπέρ του Δημήτρη Κουφοντίνα.
Απέδωσαν τη δολοφονία του σε ομάδα αποστατών της FARC, της πρώην οργάνωσης ανταρτών, που απορρίπτουν τη συμφωνία ειρήνης που υπέγραψε η ηγεσία της με την κυβέρνηση της Κολομβίας τον Νοέμβριο του 2016.
Ένας κολομβιανός σκηνοθέτης δολοφονήθηκε χθες Πέμπτη ενώ γύριζε ένα ντοκιμαντέρ για τα θύματα των βίαιων επεισοδίων στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας, γνωστοποίησαν οι τοπικές αρχές.
Ο Μαουρίσιο Λεσάμα κατέγραφε μαρτυρίες ανθρώπων που έπεσαν θύματα της βίας τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου όταν τον σκότωσαν τέσσερις οπλοφόροι στην πόλη Αραουκίτα, στην περιφέρεια Αράουκα, ανέφερε στον Τύπο ο περιφερειάρχης Ρικάρδο Αρέβαλο.
Ο Αρέβαλο απέδωσε τη δολοφονία του σκηνοθέτη σε ομάδα αποστατών της FARC, της πρώην οργάνωσης ανταρτών, που απορρίπτουν τη συμφωνία ειρήνης που υπέγραψε η ηγεσία της με την κυβέρνηση της Κολομβίας τον Νοέμβριο του 2016.
Το ντοκιμαντέρ, που θα είχε τον τίτλο «Μάγιο», είχε θέμα τη δολοφονία μιας νοσοκόμας που είχε διαπραχθεί εν μέσω αυτής που πολλοί χαρακτηρίζουν «γενοκτονία» των μελών του κόμματος της Πατριωτικής Ένωσης (Unión Patriótica, UP).
Η Αράουκα, που γειτονεύει με τη Βενεζουέλα, χαρακτηρίζεται εστία του λαθρεμπορίου ναρκωτικών και άλλων αγαθών. Στην περιοχή δρουν αποστάτες των FARC. Οι ομάδες τους, οι οποίες δεν έχουν πλέον κεντρική διοίκηση, εκτιμάται από τις αρχές πως αριθμούν περίπου 1.700 μαχητές. Στην περιοχή αυτή δρα επίσης ο Στρατός Εθνικής Απελευθέρωσης (ELN), επισήμως η τελευταία οργάνωση ανταρτών που συνεχίζει τον ανταρτοπόλεμο στην Κολομβία.
Tο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών του Βόλου απέρριψε τη νέα αίτηση του μέλους της 17Ν Δημήτρη Κουφοντίνα για χορήγηση νέας άδειας.
Με το υπ΄αριθμόν 93/2019 βούλευμά τους, ομόφωνα οι δικαστές του Συμβούλιου Πλημμελειοδικών Βόλου, υιοθέτησαν την εισαγγελική πρόταση και για δεύτερη φορά έκριναν ότι ο πολυισοβίτης της 17 Ν δεν πληροί τις προϋποθέσεις του νόμου για να του χορηγηθεί άδεια.
Την Παρασκευή 10 Μαίου στις 11πμ ο πανελλαδικός σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα, στο πλαίσιο της Παγκόσμιας εβδομάδας για την Οδική Ασφάλεια του Ο.Η.Ε. καλεί σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην είσοδο του υπουργείου Δικαιοσύνης στην Αθήνα για την διαχρονική συστηματική άρνηση αντιμετώπισης του θέματος της οδικής ασφάλειας και της προστασίας των ευάλωτων χρηστών του οδικού δικτύου με αποτέλεσμα τα τροχαία εγκλήματα να αποτελούν επί δεκαετίες την κύρια αιτία θανάτου και αναπηρίας για τους νέους της χώρας μας.
Χωρίς Δικαιοσύνη δεν θα υπάρξει Ειρήνη στους δρόμους!
Ενώ σ όλες τις χώρες, που επιδιώκουν την δραστική μείωση των τροχαίων συγκρούσεων και των συνεπειών τους, υιοθετούνται συγκροτημένες πολιτικές ουσιαστικό στοιχείο των οποίων είναι η θέσπιση αυστηρών διοικητικών ποινών για τους παραβάτες του Κ.Ο.Κ. και αυστηρών ποινικών κυρώσεων για τους παραβάτες που σκοτώνουν ή τραυματίζουν άλλους ανθρώπους, η χώρα μας ακολουθεί το δικό της δρόμο: βαφτίζοντας «αμέλεια» κάθε παραβατική συμπεριφορά που θα οδηγήσει στο θάνατο ή την αναπηρία ένα ή και περισσότερους ανθρώπους έχει δημιουργήσει ένα προστατευτικό νομικό πλαίσιο για τους χρήστες μηχανοκίνητων που μπορούν ανενόχλητα και ατιμώρητα να σκοτώνουν (ακόμα και να εγκαταλείπουν) τα θύματα τους παραβιάζοντας τα όρια ταχύτητας, τους κόκκινους σηματοδότες, οδηγώντας πιωμένοι ή χρησιμοποιώντας το κινητό ή κάνοντας οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς.
Η άδεια οδήγησης αποτελεί αξία ανώτερη της ζωής σ αυτό το δικαιικό σύστημα, μια και η δεύτερη αφαιρείται ενώ η πρώτη ποτέ. Προς δόξα των υπουργών μας της δικαιοσύνης έχουμε σήμερα στους δρόμους οδηγούς που έχουν σκοτώσει ανθρώπους σε 2 και 3 διαφορετικά τροχαία (αν δεν το έκαναν με αυτοκίνητο θα ήταν πασίγνωστοι και θα ονομάζονταν serial killers…) να κυκλοφορούν νόμιμα με την άδεια οδήγησης τους μια και αυτή είναι ιερή και είναι αδύνατον να τους αφαιρεθεί. Έχουμε το μοναδικό φαινόμενο οδηγοί που σκότωσαν ανθρώπους οδηγώντας χωρίς άδεια οδήγησης να κυκλοφορούν επίσης νόμιμα έχοντας βγάλει στη συνέχεια άδεια οδήγησης (κάποιος που σκοτώνει με όπλο μπορεί στη συνέχεια να πάρει άδεια οπλοφορίας; Και βέβαια όχι, εκτός κι αν το όπλο είναι το αυτοκίνητο).
Στη χώρα που το 88% του συνόλου των ανθρωποκτονιών οφείλεται σε τροχαία εγκλήματα η θεωρία της «αμέλειας» αποτελεί μια προτροπή διαιώνισης του τροχαίου εγκλήματος ένα κλείσιμο ματιού στους δράστες και στους εν δυνάμει δράστες και ταυτόχρονα μια προσβολή της μνήμης των θυμάτων και μια βάναυση συμπεριφορά του κράτους απέναντι στις οικογένειες τους.
Ο SOS Τροχαία Εγκλήματα έχει υποβάλει διαχρονικά δέσμη αιτημάτων και για το θέμα της Δικαιοσύνης στη Βουλή, στους εκάστοτε υπουργούς Δικαιοσύνης από το 2011 και στην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου.
Κανένα από τα αιτήματα μας, ακόμα και σ αυτά που δηλώθηκε συμφωνία, δεν έγινε πράξη.
-Για να υπενθυμίσουμε το ελάχιστο (γι αυτούς) ούτε καν το θέμα να προτάσσονται τα τροχαία με θάνατο ή βαρύ τραυματισμό στο πινάκιο των δικαστηρίων για να αποφεύγονται οι αλλεπάλληλες αναβολές δεν υλοποιήθηκε. Κατά το δικαιικό τους σύστημα η εκδίκαση μιας υπόθεση με ένα νεκρό άνθρωπο δεν έχει καμιά διαφορά από την εκδίκαση μια ζωοκλοπής μιας καταπάτησης ή οτιδήποτε άλλο…
-Για να επισημάνουμε το πιο ακραίο, καμιά πρωτοβουλία δεν υπήρξε για την κατάργηση του άρθρου 43 του ΚΟΚ που θεσπίζει ειδική ευνοική αντιμετώπιση για τους οδηγούς που εγκαταλείπουν θύματα τους τιμωρώντας τους με 6 μηνες φυλάκιση όταν για το ίδιο αδίκημα όταν ο τραυματισμός δεν προκληθεί από οδηγό η τιμωρία είναι 6 χρόνια (άρθρο 306 ΠΚ).
Από τον Οκτώβρη του 2018 ο SOS Τροχαία Εγκλήματα έχει ζητήσει τρεις φορές συνάντηση με τον υπουργό Δικαιοσύνης. Όχι μόνο δεν έγινε συνάντηση αλλά ούτε καν μια τυπική απάντηση δεν μας δόθηκε.
Από τον Μάρτιο του 2018 στείλαμε στον τότε υπουργό επιστολή υπογεγραμμένη από 270 οικογένειες με θύματα από τροχαία ζητώντας την άμεση κατάργηση του άρθρου 43 του Κ.Ο.Κ. Καμία απάντηση.
Δεν έχει νόημα να απαριθμήσουμε ακόμα μια φορά το σύνολο των προτάσεων μας.
Έχει νόημα όμως να μαζευτούμε για να διαμαρτυρηθούμε και να συζητήσουμε μεταξύ μας πως θα μεθοδεύσουμε τις παραπέρα δράσεις μας για να γίνουμε αποτελεσματικοί. Καλούμε κάθε πολίτη που τον απασχολεί το ζήτημα της ανασφάλειας στο οδικό δίκτυο και ιδιαίτερα τα μέλη οικογενειών που έχουν βιώσει τι θα πει τροχαίο έγκλημα να έρθουν μαζί μας.
Καλούμε όλες τις κινήσεις πολιτών που τους απασχολεί το ζήτημα της οδικής ασφάλειας και της βιώσιμης κινητικότητας να συμμετάσχουν.
Τέλος καλούμε τους κάθε είδους υποψήφιους να σεβαστούν τον χαρακτήρα της εκδήλωσης και να μη προσέλθουν για ομιλίες.
Όλοι και όλες που θα συναντηθούμε εκεί ας φανούμε αντάξιοι αυτών που έχουμε χάσει.
Ούτε τη λύπη κανενός έχουμε ανάγκη, ούτε αόριστες υποσχέσεις.
Δυστυχώς ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας είναι πολύ μακρύς. Αλλά είναι Μονόδρομος.
Αθήνα 1η Μαίου 2019
Πανελλαδικός Σύλλογος SOS Τροχαία Εγκλήματα
Στην κινητοποίηση συμμετέχουν η ΕΥΘΥΤΑ – Ρόδου και ο ΕΣΥΠΡΟΤΑ - Ηρακλειου
Η θάλασσα παραμένει υπόθεση για..γενναίους, καθώς τα νερά στην Ελλάδα και γενικότερα στην Μεσόγειο είναι ακόμη πολύ κρύα, κάτω από το αναμενόμενο για τέτοια εποχή.
Αρνητική απόκλιση εμφανίζει η επιφανειακή θερμοκρασία της θάλασσας από τις φυσιολογικές για την εποχή τιμές σχεδόν σε όλη τη Μεσόγειο, συμπεριλαμβανομένης της χώρας μας, σύμφωνα με την μετεωρολογική υπηρεσία meteo του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών.
Οι δορυφορικές εκτιμήσεις με βάση στοιχεία της Τετάρτης 8 Μαΐου δείχνουν ότι η θερμοκρασία κυμαίνεται μεταξύ 16 και 17 βαθμών Κελσίου στο Βόρειο Αιγαίο, 18 ως 19 στο Νότιο Αιγαίο και περί τους 16-17 στο Ιόνιο, δηλαδή περίπου ένα έως δύο βαθμούς χαμηλότερα από τις κανονικές τιμές για το πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου.
Οι χαμηλές θερμοκρασίες και οι ισχυροί άνεμοι στη χώρα μας, που είχαν επικρατήσει το προηγούμενο διάστημα, επηρεάζουν και τη θάλασσα με μια χρονική διαφορά μερικών ημερών, οδηγώντας σε αρνητική απόκλιση μετά από πολλούς μήνες κατά το 2018 και τις αρχές του 2019, όταν η επιφανειακή θερμοκρασία των ελληνικών θαλασσών κυμαινόταν κοντά στον μέσο όρο των τελευταίων 11 ετών.
Γενικότερα πάντως στη λεκάνη της Μεσογείου οι δορυφορικές παρατηρήσεις από το 1982 μέχρι σήμερα δείχνουν μια μικρή αλλά σταθερή άνοδο της θερμοκρασίας των θαλασσών κάθε χρόνο, ακολουθώντας την υπερκείμενη ατμόσφαιρα, ιδιαίτερα στην Ανατολική Μεσόγειο όπου η θερμοκρασία των νερών είναι πλέον περίπου δύο βαθμοί Κελσίου υψηλότερη από το 1982.
Σε ηλικία 75 ετών έφυγε από τη ζωή ύστερα από μάχη με τον καρκίνο ο ΓιάννηςΙωάννου, ένας από τους σημαντικότερους πολιτικούς σκιτσογράφους των τελευταίων δεκαετιών.
Ο καταξιωμένος σκιτσογράφος, υπήρξε ένας από τους πιο διακεκριμένους πολιτικούς γελοιογράφους στην περίοδο της μεταπολίτευσης, με πλήθος συνεργασιών σε εφημερίδες, περιοδικά και έντυπα.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1944, σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης από όπου αποφοίτησε με πτυχίο αρχιτεκτονικής, ενώ συνέχισε τις σπουδές του και στο Παρίσι όπου πήρε πτυχίο πολεοδομίας.
Παρέμεινε στο Παρίσι δουλεύοντας σε αρχιτεκτονικό γραφείο. Εκεί όμως είναι που τελικά τον κέρδισε η πολιτική γελοιογραφία.
Οι πρώτες του γελοιογραφίες δημοσιεύτηκαν στο ιστορικό περιοδικό "Αντί", ενώ στη συνέχεια συνεργάστηκε με το "Βήμα" με το ψευδώνυμο "Ιωάννου", για να ακολουθήσει στη συνέχεια η συνεργασία του με "το Ποντίκι" και το θρυλικό πλέον πολιτικό κόμικ "Τριτος Δρόμος".
Τα τελευταία χρόνια συνεργαζόταν με την "Εφημερίδα των Συντακτών" και την "Athens Voice". Παράλληλα, δημοσίευε καθημερινά σκίτσα του και γελοιογραφίες του στο blog του, όπου μπορείτε να δείτε να ξεδιπλώνεται και πάλι όλη η πολιτική και όχι μόνο επικαιρότητα μέσα από τη σατιρική ματιά και το αστείρευτο χιούμορ του.
Σε ένδειξη πένθους για τη σημαντική απώλεια, οι σκιτσογράφοι αντικατέστησαν με "μαύρο" την εικόνα του προφίλ τους στο Facebook και τα κοινωνικά δίκτυα
Με δραματικό τρόπο στις 9 Μαΐου 1936 εξελίχθηκαν οι απεργιακές εκδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη, στις οποίες αρκετοί εργάτες έχασαν τη ζωή τους χτυπημένοι από τη χωροφυλακή.
Ήταν ίσως το κορυφαίο γεγονός που σηματοδότησε την αλλαγή της περιόδου, αφού η ήττα του εργατικού κινήματος εκείνης της εποχής, διευκόλυνε τον ερχομό της δικτατορίας του Μεταξά.
Λίγα χρόνια μετά μία άλλη 9η Μαΐου, αυτή του 1945, σηματοδοτούσε το επίσημο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, κλείνοντας μία αιματηρή ιστορική περίοδο και ανοίγοντας μία άλλη.
O θρήνος της μάνας του Τ. Τούση, γλυπτό έξω από το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης
Εκείνα τα χρόνια, όλοι οι κλάδοι διεκδικούσαν σημαντικά αιτήματα για τη δυνατότητα της εργατικής τάξης να επιβιώσει με αξιοπρέπεια και η αρχικά καπνεργατική απεργία στη Θεσσαλονίκη, μετά τα χτυπήματα της χωροφυλακής και φασιστικών συμμοριών, είχε εξαγριωθεί και γενίκευσε την απεργία με συμμετοχή τουλάχιστον 25.000 απεργών στις απεργιακές διαδηλώσεις.
Στο πολιτικό πεδίο, η επιτυχία το Γενάρη του 1936 του Παλλαϊκού Μετώπου (ΚΚΕ και Αγροτικό Κόμμα, με 73.411 ψήφους και 15 βουλευτές) το ανέδειξε σε ρυθμιστικό παράγοντα για την εξασφάλιση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και προέκυψε το σύμφωνο Σοφούλη – Σκλάβαινα. Στο πρόγραμμά του περιλάμβανε την ακύρωση της αφαίρεσης δικαιωμάτων όσων είχαν καταδικαστεί για παράβαση του «ιδιώνυμου», θα καταργούσε τις επιτροπές ασφάλειας, θα έδινε αμνηστία στον Ν. Ζαχαριάδη, στον Β. Βερβέρη και στον Β. Νεφελούδη, αλλά και σε όλους τους πολιτικούς κατάδικους, τους φυλακισμένους και τους εξόριστους.
Επίσης θα διέλυε όλες τις φασιστικές οργανώσεις , θα καθιέρωνε σαν μόνιμο εκλογικό σύστημα την αναλογική, θα ελάττωνε, μέσα σε δυο μήνες, την τιμή του ψωμιού, θα απαγόρευε την προσωποκράτηση για οφειλές προς το Δημόσιο μέχρι τρεις χιλιάδες δραχμές, θα καθιέρωνε πεντάχρονο χρεοστάσιο χωρίς όρους για τα χρέη των αγροτών στις τράπεζες και στους ιδιώτες και θα προχωρούσε στην άμεση εφαρμογή των Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
Δράστης και πρωταγωνιστής της καταστολής ο τότε πρωθυπουργός και λίγους μήνες αργότερα και δικτάτορας, Ιωάννης Μεταξάς. Είχε δώσει διαταγή ένα σύνταγμα στρατού από τη Λάρισα να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη και μοίρα του στόλου να καταπλεύσει στο λιμάνι της πόλης προς αντιμετώπιση των εργατών που βρίσκονταν σε απεργία.
Χαρακτηριστικό ήταν το «διάγγελμα» του Μεταξά που έλεγε: «Κατέστη φανερόν ότι οι σκοποί οι επιδιωκόμενοι από τους διευθύνοντας την απεργιακήν κίνησιν είναι πολιτικοί, ανατρεπτικοί. Αν ήσαν οικονομικοί θα εδέχοντο οι ιθύνοντες τας δύο εργατικάς ομοσπονδίας την λύσιν, την οποίαν η κυβέρνησις επέβαλε εις τους καπνεμπόρους, και η οποία όχι μόνον καθορίζει κατώτατον ημερομίσθιον 90 δραχμών, αλλά προβλέπει και περί μέσου ημερομισθίου 100 περίπου δραχμών… Η κυβέρνησις δε θα εμποδίση βεβαίως το δικαίωμα της απεργίας από εκείνους οι οποίοι το έχουν, αλλά δε θα επιτρέψη διατάρραξιν της τάξεως. Όσοι το επιχειρήσουν, θα συναντήσουν το κράτος του νόμου».
Αποτέλεσμα της κτηνώδους βίας που εξαπέλυσε η χωροφυλακή ήταν η δολοφονία του αυτοκινιτιστή Τάσου Τούση, της εργάτριας Αναστασίας Καρανικόλα, αλλά και των Β. Σταύρου, Ιντο Σενόρ, Γ. Πανόπουλου, Αγλαμίδη, Σαλβατόρ Ματαράσο, Δημ. Λαϊλάνη, Σ. Διαμαντόπουλου, Γιάννη Πιτάρη, Ευθύμη Μάνου, Μανώλη Ζαχαρίου.
Αναδημοσιεύουμε από το εξαντλημένο βιβλίο «Εργατικές Ιστορίες – Συνεντεύξεις με πρωταγωνιστές του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα από το 1920 έωςτο 1967″ (εκδόσεις BUX, 1998, συγγραφέας Νάσος Μπράτσος, ISBN: 960-7939-00-X), συνεντεύξεις εργατών – συνδικαλιστών που συμμετείχαν στα γεγονότα του Μαΐου του 1936 στη Θεσσαλονίκη.
Γιάννης Πασαλίδης (γραμματέας του συνδικάτου μετάλλου Θεσσαλονίκης το 1936 και μέλος της απεργιακής επιτροπής):
«Ήταν ένας ξεσηκωμός, μία λαμπρή σελίδα στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος. Μία πανεργατική παλλαϊκή απεργία της εργατομάνας Θεσσαλονίκης, με τεράστιες κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις που οδήγησε στη συναδέλφωση λαού και στρατού και στη σφαγή απεργών εργατών από τις δυνάμεις καταστολής.
Είχα πάρει μέρος από τις πρώτες μέρες στη μεγαλειώδη απεργία, η οποία ξεκίνησε τον Απρίλη από τους καπνεργάτες και στη συνέχεια εξελίχθηκε με τη συμμετοχή όλων των κλάδων των εργαζομένων, στη γενική απεργία της Πρωτομαγιάς που πάντα κατέληγε σε συμπλοκές με την αστυνομία. Υπήρχαν όλα τα σωματεία της Θεσσαλονίκης, τροχιοδρομικοί, καπνεργάτες, μυλεργάτες, οικοδόμοι, ναυτεργάτες, κλπ όλα τα σωματεία ήταν οργανωμένα τότε και κάθε σωματείο έβαζε τον εκπρόσωπό του μέλος της απεργιακής επιτροπής.
Το πρώτο βήμα θυμάμαι έγινε το πρωί της 9ης Μάη 1936 στη στάση Κολόμβου. Χτυπήθηκε από πυροβολισμούς που έριξαν από το ξενοδοχείο «Ήλιον», η Αναστασία Καρανικόλα, πέφτοντας νεκρή στη μέση του δρόμου. Ήταν καπνεργάτρια και πήγαινε με πορεία στην κεντρική συγκέντρωση. Τότε ένας νεαρός καπνεργάτης από την Καλαμαριά, 23 χρονών, έτρεξε και την αγκάλιασε, τη σήκωσε στα χέρια του στο αίμα βαμμένη και προχώρησε ακολουθώντας την πορεία προς το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Σε πέντε μέτρα τους πυροβόλησαν πάλι από το ίδιο ξενοδοχείο και έπεσαν από τα βόλια των φασιστών και οι δύο αγκαλιασμένοι στην άσφαλτο, που βάφτηκε κόκκινη από το αίμα τους.
Οι εργαζόμενοι χωρίς να φοβηθούν, με τον ηρωισμό τους, ακολούθησαν την πορεία προς το κέντρο της πόλης.
Δύο ήταν οι πορείες που θα γινόταν. Η μία του ανατολικού τομέα από την Αγία Σοφία και η άλλη από το δυτικό τομέα. Μαθεύτηκε ότι σκοτώσανε ακόμα έναν, το σοφέρ Τάσο Τούση, τον οποίο βάλαμε πάνω σε μία πόρτα και γινόταν η πορεία.
Βαδίζοντας από την Εγνατία, είδαμε τεθωρακισμένα αυτοκίνητα της χωροφυλακής και στη μέση ήταν ένα τμήμα χωροφυλακής, με τα όπλα στραμμένα προς τα μας. Οι απεργοί βλέποντας αυτό το θέαμα, για μία στιγμή δειλιάσαμε, αλλά συνήλθε το επικεφαλής τμήμα και βαδίσαμε όλοι μαζί προς τη Βενιζέλου. Άρχισαν να μας ρίχνουν με τα όπλα οι χωροφύλακες και οπισθοχώρησε ο κόσμος για να σωθεί, άλλοι μπήκαν σε κτήρια, άλλοι σε στενά της Βενιζέλου, κλπ
Τότε ανέβηκα σε ένα περίπτερο βοηθούμενος από ένα τμήμα των τροχιοδρομικών και φώναξα προς τους εργάτες: «είμαστε νικητές, προχωρείτε προς τα εμπρός». Μαζεύτηκε ο κόσμος από τις παρόδους και σχηματίστηκε ένας τεράστιος όγκος. Τότε παρουσιάζεται ένας φοιτητής, ο Νίκος Ακριτίδης, που ήτανε γραμματέας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και αυτός έκανε την παρότρυνση στον κόσμο να προχωρήσουμε.
Τότε ο κόσμος έσπασε τον κλοιό των χωροφυλάκων και τα τεθωρακισμένα αυτοκίνητα πετάχτηκαν σα σπιρτόξυλα. Όμως οι χωροφύλακες είχαν οπλοπολυβόλα και άρχισαν να ρίχνουν βροχή σφαίρες στο λαό και είχαμε απώλειες.
Στην απέναντι πλευρά στην Αγία Σοφία, υπήρχε κόσμος που περίμενε να ενωθεί μαζί μας. Προχωρήσαμε και ενωθήκαμε με τους συγκεντρωμένους στην Αγία Σοφία, πηγαίνοντας προς το Γ΄ Σώμα Στρατού. Πριν από αυτά, είχε δοθεί εντολή από το διοικητή του στρατού να βοηθήσει ο στρατός τη χωροφυλακή, όμως έγινε το αντίθετο.
Κατορθώσαμε με τη βοήθεια των στρατιωτών, που τους φωνάζαμε «αδέλφια» και είχαμε συναδελφωθεί να περάσουμε. Να πούμε ότι μεγάλο μέρος των φαντάρων ήταν από την ευρύτερη περιοχή, με αποτέλεσμα να έχουν φίλους και συγγενείς ανάμεσα στους απεργούς (εγώ είχα αδελφό φαντάρο και τον έβλεπα) γι αυτό έγινε η συμφιλίωση λαού – στρατού. Για την καταστολή της εξέγερσης χρησιμοποιήθηκε στρατός που μεταφέρθηκε από τη Λάρισα, για να μην υπάρχει δέσιμο με τον τοπικό πληθυσμό.
Βαδίζοντας, φτάσαμε στην παλιά έκθεση, όπου μείναμε εκεί και βγάλαμε την πρώτη επιτροπή, για να πάει το υπόμνημα των εργαζομένων στο σωματάρχη. Ξαναπάμε με δεύτερη επιτροπή, γιατί δεν είχαμε αποτέλεσμα, στέλνουμε και Τρίτη που είχε εκλεγεί επί τόπου, στην οποία συμμετείχα και εγώ. Τα αιτήματά μας ήταν, η τιμωρία των δολοφόνων, η ταφή των νεκρών επίσημα, να γίνει μεγαλειώδης συγκέντρωση στην πλατεία Ελευθερίας, να αποζημιωθούν οι οικογένειες των θυμάτων. Τα δέχτηκε ο στρατηγός ορκιζόμενος στη στρατιωτική του τιμή και αποχωρήσαμε, ενώ η ώρα ήταν 11.30 το βράδυ.
Το πρωί ξεκινήσαμε για την ταφή, κοιτάμε δεξιά – αριστερά και δεν βλέπουμε κόσμο στους δρόμους. Υπήρχε μπλοκάρισμα στους δρόμους για να μην αφήσουν τον κόσμο να συμμετάσχει. Παρ΄ όλα αυτά, ο κόσμος τελικά συμμετείχε. Όσοι καταφέραμε να περάσουμε, κάναμε την ταφή και πήγαμε στην πλατεία Ελευθερίας για να κάνουμε τη συγκέντρωση.
Αντί να ικανοποιήσουν τα αιτήματά μας, απάντησαν με τρομοκρατία. Στη Βουλή δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης στο Μεταξά και τον κάνουν πρωθυπουργό και σε λίγες μέρες γίνεται η δικτατορία του Μεταξά, που αρχίζει διώξεις και εξορίες. Εμένα με έκλεισαν στα 19 μου χρόνια στο Επταπύργιο, εξορίστηκα στην Ίο, όλα αυτά γιατί συμμετείχα στις απεργίες.
Πρέπει να τονισθεί πως ό,τι έχουμε κερδίσει σήμερα, οφείλεται στις θυσίες και στους νεκρούς της εργατικής τάξης. Πρέπει να είναι ο μπούσουλας για τους αγώνες της εργατικής τάξης».
Γιάννης Ταμτάκος (συνδικαλιστής τσαγκάρης στη Θεσσαλονίκη από το 1920 έως το 1940) – απόσπασμα από τη συνέντευξή του:
«Στη Θεσσαλονίκη υπήρχε μία φασιστική οργάνωση η 3Ε, με την οποία είχαμε συνέχεια προβλήματα. Ακόμα και όταν πηγαίναμε φαντάροι μας δημιουργούσαν προβλήματα. Πήγαιναν στα αποχωρητήρια του στρατώνα, ζωγράφιζαν σφυροδρέπανα με τα περιττώματα και περίμεναν πότε θα πάμε εμείς, ώστε όταν βγούμε να μας χρεώσουν αυτές τις πράξεις, ήταν δηλαδή παρακρατικοί προβοκάτορες. Όταν ανέβηκε ο Χίτλερ στην εξουσία, έκαναν μία παρέλαση με κράνη και φυσικά ντύθηκαν με γερμανικές στολές στην Κατοχή. Πριν την κατοχή, τους είχαν δώσει όπλα και ήταν απεργοσπαστική ομάδα. Η γενική εξέγερση του 1936 βρήκε δύο συνδικαλιστικές οργανώσεις, την ενωτική ΓΣΕΕ – το ΚΚΕ ο βασικός της κορμός – και τη δεξιά του Καλομοίρη. Κάτω από τις πιέσεις της βάσης, ενώθηκαν τα καπνεργατικά τμήματα των δύο ομοσπονδιών. Τα γεγονότα ξεκίνησαν από το εργοστάσιο Κομέρσιαλ, στο οποίο κλείστηκαν μέσα οι εργάτες, όταν δε δέχτηκε τα αιτήματά τους ο εργοδότης. Κρέμασαν κόκκινες και μαύρες σημαίες από τα παράθυρα και ζήτησαν συμπαράσταση και από τους άλλους κλάδους. Έτσι σιγά – σιγά εξελίχθηκε σε πανθεσσαλονική απεργία.
Εμείς κάναμε κινητοποιήσεις συμπαράστασης και σε μία από αυτές στη διασταύρωση Βενιζέλου και Εγνατίας, οι χωροφύλακες όταν μας είδαν συγκεντρωμένους, πυροβόλησαν και σκότωσαν 4 – 5 εργάτες. Συνολικά ο αριθμός των σκοτωμένων ανέβηκε αργότερα σε 12 και σε 300 τραυματίες. Eκείνες τις μέρες είχαμε κλείσει τους χωροφυλάκους στα τμήματα και μάλιστα σκεφτόμαστε να τους βάλουμε φωτιά, γιατί αυτοί ήταν η πηγή του κακού.
Όταν έγιναν οι σκοτωμοί χτυπούσαν οι καμπάνες και όλος ο κόσμος μαζεύτηκε στο κέντρο. Ήμασταν σε μία περίοδο που υπήρχε και η ισπανική επανάσταση και πολλοί εργάτες σήκωναν τα χέρια και φώναζαν «επανάσταση».
Γ. Χατζηδήμου
Γιάννης Χατζηδήμου (τσαγκάρης, συνδικαλιστικό στέλεχος του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης και της Εργατικής Βοήθειας) – απόσπασμα από τη συνέντευξή του:
«Τα γεγονότα του 1936 συνετάραξαν την Ελλάδα, γιατί μέχρι στρατό έφεραν, μία μεραρχία από τη Λάρισα, γιατί η αστυνομία ήταν κλεισμένη στα αστυνομικά τμήματα. Όμως ο στρατός πήγε με το μέρος των απεργών. Ο ταγματάρχης Μαρινάκης αιχμαλωτίστηκε από τη διαδήλωση που τον στεφάνωσε και στις νεκρώσιμες ομιλίες των θυμάτων, είπε ότι και εγώ παιδί του λαού είμαι και δεν θα έπρεπε να συμβούν αυτά τα γεγονότα. Μετά ήρθε η δικτατορία του Μεταξά, που σε μία νύχτα συνέλαβε 30.000 κόσμο και εν συνεχεία έφτασαν τις 50.000.
Τα 3 Ε (φασιστική οργάνωση – Εθνική Ένωσις Ελλάς) στα γεγονότα του 36 ήταν ενεργά μαζί με την αστυνομία και αμέσως μετά μαζί με τη δικτατορία του Μεταξά. Ο Μεταξάς έβαλε δικούς του ανθρώπους στα συνδικάτα σφραγίδες.
Εμείς υποστήκαμε τις διώξεις και εγώ προσωπικά, καταδικάστηκα σε πέντε χρόνια φυλακή και δύο χρόνια εξορία στην Ανάφη».
Ο Γιάννης Ρίτσος με αφορμή το θρήνο της μάνας του Τάσου Τούση, έγραψε το «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες», με τους ακόλουθους στίχους.
