Την Δευτέρα 8 Φλεβάρη συµπληρώνονται 36 χρόνια από το θάνατο του Νίκου Ξυλούρη.....
Την Κυριακή 7 Φλεβάρη στις 10 το βράδυ στην ΕΡΤopen στις ''Μουσικές Αναμνήσεις'' ένα δίωρο αφιέρωμα στον μεγάλο Έλληνα μουσικό και τραγουδιστή!!!




Συντονιστείτε στους 106.7 στα fm στην Αττική στην ΕΡΤopen. Επίσης εναλλακτικά όσοι είστε εκτός Αττικής, μπορείτε να μας ακούσετε από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3 με έδρα τη Βοιωτία ή από τον ραδιοσταθμό του εργατικού κέντρου Εύβοιας στους 96,5 και διαδικτυακά στην www.ertopen.com σε ολόκληρο τον κόσμο

Αφιέρωμα στον Νίκο Ξυλούρη
Στις Μουσικές αναμνήσεις 
από τις 22.00-24.00

Το Σάββατο 6/2, 17.00- 19.00 η κόρη του Ιάκωβου Καμπανέλλη, Κατερίνα Καμπανέλλη, σκηνογράφος- ενδυματολόγος και υπεύθυνη του Αρχείου Καμπανέλλη, καλεσμένη του Σπύρου Αραβανή στο Ποιείν Radio σε μια συζήτηση γύρω από τη ζωή και το έργο του Καμπανέλλη και την προσωπική της πορεία.

Συντονιστείτε στους 106.7 στα fm στην Αττική στην ΕΡΤopen. Επίσης εναλλακτικά όσοι είστε εκτός Αττικής, μπορείτε να μας ακούσετε από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3 με έδρα τη Βοιωτία ή από τον ραδιοσταθμό του εργατικού κέντρου Εύβοιας στους 96,5 και διαδικτυακά στην www.ertopen.com σε ολόκληρο τον κόσμο.

Συνεχίζεται και την ερχόμενη εβδομάδα η απεργία-αποχή όλων των διπλωματούχων μηχανικών από τη συμμετοχή τους σε τεχνικά συμβούλια έργων και μελετών, καθώς και από το σύνολο των επιτροπών με τεχνικό αντικείμενο (π.χ. Επιτροπές Αρχιτεκτονικού Ελέγχου, Αυθαιρέτων κλπ., περιλαμβανομένων και των Επιτροπών Δημοπράτησης).

Σύμφωνα τον πρόεδρο του ΤΕΕ Γιώργο Στασινό, οι κινητοποιήσεις προβλέπεται να κλιμακωθούν και να συνεχιστούν δυναμικά τις επόμενες ημέρες. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει, «οι μηχανικοί, το ΤΕΕ και όλοι οι τεχνικοί φορείς συντονίζονται με όλους τους επιστημονικούς φορείς της χώρας, αλλά πλέον το μέτωπο ενάντια στο ασφαλιστικό είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας, γιατί καταστρέφει ολόκληρη την κοινωνία».

Η εν λόγω απόφαση έρχεται σε συνέχεια των αποφάσεων των διοικήσεων του Τεχνικού Επιμελητήριου Ελλάδος, της ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ και του συνόλου των συνδικαλιστικών, επιστημονικών, εργοληπτικών και μελετητικών φορέων των μηχανικών, με δεδομένο το προσωρινό, τουλάχιστον, αδιέξοδο που παρατηρείται στις συζητήσεις για το νέο ασφαλιστικό που προτείνεται από την κυβέρνηση, καθώς επίσης και των κινητοποιήσεων που κλιμακώθηκαν κατά τη διάρκεια της εβδομάδας.





ergasianet

Με 24ωρους, αλλά και επ' αόριστον αποκλεισμούς, κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις τους οι αγρότες και παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες δηλώνουν ότι δεν αποχωρούν από τα μπλόκα.

Κοινή συνισταμένη όλων παραμένει η απόσυρση του σχεδίου για το ασφαλιστικό και φορολογικό και η εκ νέου κατάρτισή του με τη δικής τους συνδρομή, αλλά και η συγκρότηση διακομματικής επιτροπής, προκειμένου όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί των κομμάτων να τοποθετηθούν επί των θεμάτων που οδήγησαν τον κλάδο στα μπλόκα.
Κλειστό παραμένει για έκτη ημέρα το τελωνείο του Προμαχώνα στα σύνορα της Ελλάδας με τη Βουλγαρία και η ουρά που σχηματίζουν νταλίκες και φορτηγά «υπερβαίνουν» πλέον τα 25 χλμ», όπως τόνισε μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο αγρότης Βισαλτίας, Στέργιος Λίτος, μέλος στη συντονιστική.

Το συγκεκριμένο μπλόκο, με τη δύναμη των τρακτέρ να υπερβαίνει τα 1.400, αποτελεί ένα από τα πιο σθεναρά και όπως μας επισήμανε ο κ. Λίτος «είναι δύσκολη και κουραστική υπόθεση αυτό που κάνουμε, αλλά δεν θα σταματήσουμε. Θα το πάμε μέχρι τέλους και θα μείνουμε στο μπλόκο όσο καιρό χρειαστεί».

Το βράδυ της Παρασκευής αποφασίστηκε και τέθηκε σε ισχύ επ' αόριστον κλείσιμο του τελωνείου και για τα ΙΧ οχήματα και τα τουριστικά λεωφορεία.

Ωστόσο, ακριβώς την ίδια ώρα το μπλόκο στο τελωνείο της Εξοχής, στα Ελληνο-Βουλγαρικά σύνορα, αποφάσισε να ανοίξει μέχρι τις 11 το πρωί, οπότε και θα κλείσει και πάλι για ένα 24ωρο». Επισημαίνεται ότι στο Νομό Δράμας έχουν στηθεί τρία μπλόκα, συμπεριλαμβανομένου και αυτού στην Εξοχή. Τα δύο υπόλοιπα δεν θα κάνουν καμία κινητοποίηση, αφού θα ενισχύσουν με δυνάμεις τους το τελωνείο της Εξοχής.

Σήμερα, στις 12.00 το μεσημέρι η Πρωτοβουλία Αγροτών, που αριθμεί 62 μπλόκα σε όλη την Ελλάδα, έχει συγκαλέσει συνάντηση των μπλόκων της χώρας στη Βέροια, για να συζητηθούν τα αιτήματα των ανθρώπων του πρωτογενούς τομέα, τα οποία και θα τεθούν επί τάπητος εκ νέου, την Κυριακή στην Νίκαια.




πληροφορίες από Απε

Παρατείνουν έως τις 15 Φεβρουαρίου την αποχή τους οι δικηγόροι μετά από σχετική απόφαση της συντονιστικής επιτροπής των προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων που συνήλθε σήμερα στα γραφεία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Οι δικηγόροι αντιδρούν στο ασφαλιστικό προσχέδιο της κυβέρνησης και ζητούν την άμεση απόσυρση.

Παράλληλα, οι επιστημονικοί φορείς της χώρας και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, μετά την άρνησή τους για συμμετοχή σε διάλογο με την κυβέρνηση για το ασφαλιστικό, θα συνεδριάσουν την ερχόμενη Δευτέρα, 8 Φεβρουαρίου 2016 (12.00) στα γραφεία του Συμβολαιογραφικού Συλλόγου Εφετείων Αθηνών - Πειραιώς - Αιγαίου - Δωδεκανήσου, για να αποφασίσουν τη συνέχιση ή μη των κινητοποιήσεών τους

Υπερψηφίστηκε τροπολογία του Νίκου Χουντή, με την οποία, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζητά τη συνέχιση των ειδικών φορολογικών ρυθμίσεων για τα νησιά (μειωμένος ΦΠΑ)

Νίκος Χουντής: «Έκθετη η κυβέρνηση που, για τον ΦΠΑ, προτίμησε να υπακούσει στις απαιτήσεις των ανταγωνιστών της Ελλάδας στο πεδίο του τουρισμού»

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο υπερψήφισε χθες με 495 ψήφους, τροπολογία που συνέταξε και κατέθεσε ο ευρωβουλευτής της Λαϊκής Ενότητας Νίκος Χουντής, στο πλαίσιο του ψηφίσματος σχετικά με την ειδική κατάσταση στα νησιά (νησιωτικότητα), της Επιτροπής Περιφερειακής Ανάπτυξης.

Η τροπολογία «φωτογραφίζει» την Ελλάδα και ιδιαίτερα τα ελληνικά νησιά, αναφέροντας ότι «σε ορισμένα ευρωπαϊκά νησιά έχουν χορηγηθεί ειδικές φορολογικές ρυθμίσεις» και τονίζοντας ότι πρέπει «οι ρυθμίσεις αυτές να συνεχίσουν να υφίστανται, ιδίως σε εκείνα τα κράτη μέλη που υπάγονται σε προγράμματα οικονομικής προσαρμογής»

Την τροπολογία του Νίκου Χουντή, συνυπέγραψαν οι ευρωβουλευτές της GUE, Σοφία Σακοράφα, Tania González Peñas (Ισπανία, Podemos), Miguel Urbán Crespo (Ισπανία, Podemos), Lola Sánchez Caldentey (Ισπανία, Podemos), Xabier Benito Ziluaga (Ισπανία, Podemos), Estefanía Torres Martínez (Ισπανία, Podemos), Νεοκλής Συλικιώτης (Κύπρος, ΑΚΕΛ), Τάκης Χατζηγεωργίου (Κύπρος, ΑΚΕΛ).

Ο Νίκος Χουντής, μετά την υπερψήφιση της τροπολογίας, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«Η τροπολογία αυτή, που ψηφίστηκε με ευρύτατη πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, εκθέτει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που έσπευσε να καταργήσει τον μειωμένο συντελεστή ΦΠΑ σε όλα τα νησιά του Αιγαίου, και στα πιο φτωχά, στα πιο μικρά, στα πιο απομονωμένα, και σε αυτά που δέχονται την τεράστια μεταναστευτική πίεση.

Είναι φανερό ότι, αυτή η κυβέρνηση αρνήθηκε να αξιοποιήσει ακόμα και τις Συνθήκες και τους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που επιτρέπουν την ύπαρξη ειδικών φορολογικών ρυθμίσεων για τις νησιωτικές περιοχές, αλλά προτίμησε να δεχθεί την κατάργηση του μειωμένου ΦΠΑ, υπακούωντας στις απαιτήσεις των ανταγωνιστών της Ελλάδας στο πεδίο του τουρισμού».

Οι διοικούντες την ΕΠΟ – όπως αναμενόταν – απάντησαν στην ανακοίνωση της ΓΓΑ. Στο σχετικό κείμενο γίνεται (μεταξύ άλλων) λόγος για «η επιθυμία πολιτικών και παραγοντικών κύκλων να ελέγξουν το ποδόσφαιρο». Ακόμα… ενημερώνουν τον υφυπουργό αθλητισμού ότι «δεν δέχονται υποδείξεις για το πώς να ασκούν τα καθήκοντά τους».

Αναλυτικά η τοποθέτηση της ΕΠΟ:

«Χαιρετίζουμε το πρώτο αμυδρό δείγμα ενδιαφέροντος του κ. Υφυπουργού για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο μετά από ένα σχεδόν χρόνο θητείας του. Η αναλογία 20 ευρώ ανά ερασιτεχνικό σωματείο, δεν αλλάζει, όμως, όσες ανακοινώσεις και αν εκδοθούν.

Επίσης, η επιθυμία πολιτικών και παραγοντικών κύκλων να ελέγξουν το ποδόσφαιρο χωρίς να προσφέρουν σε αυτό ούτε ευρώ δεν θα ευοδωθεί όσες ανακοινώσεις και να εκδοθούν.

Οφείλουμε να θυμίσουμε  στον κ. Υφυπουργό εν όψει μελλοντικών ανακοινώσεων, ότι η αθλητική δικαιοσύνη λειτουργεί υποδειγματικά, όπως αναφέρει, χάρη στην εκλογή τακτικών δικαστών από την Γενική Συνέλευση της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.

Οφείλουμε, επίσης, να θυμίσουμε, ότι στην Ελλάδα, όπου ισχύει ακόμη το τεκμήριο της αθωότητας και η διάκριση των εξουσιών, το ποιοι δεν μπορούν να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο το αποφασίζει η δικαστική εξουσία. Σε όσους λοιπόν έχει απαγορεύσει η Δικαιοσύνη την ενασχόληση, δεν ασχολούνται. Όσοι ασχολούνται, ασχολούνται νομίμως.

Οφείλουμε ακόμη, να ενημερώσουμε ότι η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία έχει περάσει περισσότερους ελέγχους, από όσους μπορεί να φανταστεί ο κ. Υφυπουργός, από την περίοδο που ο ίδιος αγνοούσε την ύπαρξη της. Και όλοι βγήκαν καθαροί.

Καταληκτικά, οφείλουμε να ενημερώσουμε τον κ. Υφυπουργό ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο ευτυχώς δεν έχει ανάγκη από καμιά κρατική χρηματοδότηση. 

Χρηματοδοτείται από ίδια έσοδα και τα διανέμει με δικαιοσύνη. Βάση του σχεδιασμού της διοίκησης της ΕΠΟ, ο οποίος τηρείται , σε αντίθεση με τους σχεδιασμούς των πολιτικών, αυτά τα έσοδα θα αυξηθούν ακόμη περισσότερο τα επόμενα χρόνια.

Αυτοί που διοικούν την ΕΠΟ και την ΚΕΔ, με γνώμονα το όφελος του αθλήματος, δεν δέχονται υποδείξεις για το πώς να ασκούν τα καθήκοντά τους. Ας κάνει ο καθένας τη δουλειά του και ας αφήσει τους υπολοίπους να κάνουν τη δική τους».

Η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης Τσίπρα αναδεικνύεται σε βαρόμετρο για την ίδια την πορεία της. Οι γενικευμένες κοινωνικές αντιδράσεις (με αποκορύφωμα τις μαζικότατες απεργιακές κινητοποιήσεις για το έκτρωμα Κατρούγκαλου στις 4/2) και οι ασφυκτικές απαιτήσεις των δανειστών ‒που θέλουν περισσότερο «αίμα» συνταξιούχων‒ έχουν μεγαλώσει την ανησυχία του Μαξίμου, που βλέπει ότι η επιβολή του νεοφιλελεύθερου σχεδίου διάλυσης της κοινωνικής ασφάλισης μόνο περίπατος δεν θα είναι.

Μπροστά σε αυτές τις δυσκολίες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ καταφεύγει στην ακατάσχετη δημαγωγία, επιλέγει την τεχνητή πόλωση με τη ΝΔ του Μητσοτάκη και προσπαθεί να περιορίσει τις κινητοποιήσεις με συκοφαντίες για «κατσαρολάδες», μπόλικο «κοινωνικό αυτοματισμό» και διαρροές περί «βελτιώσεων» για τους αγρότες και τους ελεύθερους επαγγελματίες.

Δανειστές

Όπως αναμενόταν, τα τεχνικά κλιμάκια του κουαρτέτου, αφού εξέτασαν το κυβερνητικό προσχέδιο για το Ασφαλιστικό, εκτιμούν ότι το 1,8 δισ. ευρώ που προβλέπει το μνημόνιο ως «εξοικονόμηση» από τη συνταξιοδοτική δαπάνη (όπως και η αύξηση της φορολογίας κατά 300 εκατ. ευρώ) δεν καλύπτεται. Ορισμένες δημοσιογραφικές πληροφορίες κάνουν λόγο για ολοκληρωτική απόρριψη της πρότασης Κατρούγκαλου, και «πνιγηρό» κλίμα συναντήσεων. Ακόμα και κυβερνητικές πηγές επιβεβαιώνουν ότι οι «θεσμοί» συζητούν μόνο με μικρότερη βασική σύνταξη από τα 384 ευρώ, η οποία θα δίνεται μετά από 20 χρόνια δουλειάς (αντί για 15) και μάλιστα με εισοδηματικά κριτήρια, ενώ θεωρούν υψηλά και τα προβλεπόμενα ποσοστά αναπλήρωσης. 

Σύμφωνα με τη Huffington Post, το ΔΝΤ πιστεύει ότι ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μειώσεις συντάξεων ύψους 15% μεσοσταθμικά. Μόλις χθες, η Λαγάρντ-συνδέοντας για άλλη μια φορά την απορρύθμιση του Ασφαλιστικού με το «τυράκι» της συζήτησης για το χρέος-ζήτησε περικοπή της δαπάνης για την κοινωνική ασφάλιση κατά 7,5% σε σχέση με τη σημερινή! Συγχρόνως, το Ταμείο διαφωνεί με την αύξηση των εργοδοτικών εισφορών (κατά μόλις... 1%), ενώ ξαναβάζει στο τραπέζι τις αντιδραστικές ανατροπές στα εργασιακά (μείωση κατώτατου μισθού, ομαδικές απολύσεις, συνδικαλιστικός νόμος κ.ά.), επαναφέροντας έτσι τους εφιάλτες της μακρόσυρτης «αξιολόγησης», της χρηματοδοτικής ασφυξίας και της πολιτικής αστάθειας. Όπως και τα σενάρια για «Grexit» με μνημόνιο διαρκείας, υπό την καθοδήγηση του Σόιμπλε και των Βρυξελλών, όπου το τίμημα θα κληθούν να πληρώνουν και πάλι οι φτωχοί.

Δίπολο

Με τα μπλόκα των αγροτών να πολλαπλασιάζονται και τις εργατικές διαδηλώσεις να αποτελούν καθημερινή εικόνα στους δρόμους της Αθήνας (και όχι μόνο όπως έδειξαν τα ογκώδη συλλαλητήρια πανελλαδικά), η πρόσφατη συζήτηση στη βουλή για το Ασφαλιστικό ήταν αποκαλυπτική της κυβερνητικής απόπειρας να εμφανιστεί ανανεωμένο το δίπολο «κοινωνική δικαιοσύνη-νεοφιλελευθερισμός» ή «Αριστερά-Δεξιά», πάντα βέβαια με πυξίδα την πολιτική που ορίζει ο «αναγκαίος» μνημονιακός οδοστρωτήρας. Διαφορετικά, κινδυνεύει η «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», δηλαδή τα στρατηγικά συμφέροντα και η ανάκαμψη του ελληνικού κεφαλαίου, όπως ισχυρίζεται ο γνωστός εκβιασμός όλων των τελευταίων πρωθυπουργών.

Ο Τσίπρας, αφού έκανε μια δημοσιογραφική αναδρομή στη διαχρονική λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων, διεκδίκησε την πατρότητα της επιχειρούμενης κατεδάφισης του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, την οποία βάφτισε «εξασφάλιση του δημόσιου και αναδιανεμητικού χαρακτήρα του» (!). Τον βοήθησε σε αυτό και η σκληρά νεοφιλελεύθερη παρουσία του Μητσοτάκη στην ίδια συζήτηση. Οι θέσεις που διατύπωσε ο Κυριάκος (επιμονή για πιστή εφαρμογή του προγράμματος, ανάπτυξη της ιδιωτικής ασφάλισης, μείωση μισθών στο Δημόσιο, άμεση εφαρμογή των περικοπών που εμπεριέχουν οι προβλέψεις του νόμου Λοβέρδου-Κουτρουμάνη για τις επικουρικές συντάξεις) έκαναν τα κυβερνητικά επιτελεία να «τρίβουν τα χέρια τους», εμφανίζοντας τον μεταλλαγμένο ΣΥΡΙΖΑ ως «λιγότερο επώδυνη» επιλογή απέναντι στον φανατικό οπαδό της αγοράς.

Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε την κυβερνητική πλειοψηφία, που δήθεν υπερασπίζεται τους άνεργους και τους επισφαλώς εργαζόμενους, να φέρει στη βουλή και να ψηφίσει, μαζί με τα υπόλοιπα μνημονιακά κόμματα, την οδηγία της ΕΕ «Φερεγγυότητα ΙΙ». Με την επικύρωσή της ενσωματώνονται στο ελληνικό δίκαιο μια σειρά διατάξεις που ρυθμίζουν την ασφαλιστική αγορά στην κατεύθυνση της ενίσχυσης των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών και της «πίτας» που τους αναλογεί. Εξάλλου, η μετατροπή της δημόσιας ασφάλισης σε προϊόν στοιχειώδους «κρατικής φιλανθρωπίας» ανοίγει το δρόμο για την επέκταση του συγκεκριμένου κλάδου, άρα απαιτείται και το ανάλογο ρυθμιστικό πλαίσιο.

Εξαπάτηση

Πέρα όμως από τις στημένες αντιπαραθέσεις Τσίπρα-Μητσοτάκη, συνεχίζονται και οι απόπειρες εξαπάτησης μισθωτών και συνταξιούχων από την κυβερνητική προπαγάνδα, όπως και οι «βελτιωτικές» προτάσεις Κατρούγκαλου, οι οποίες όμως δεν αλλάζουν την ουσία του αρχικού σχεδίου, που πλήττει τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα όλων μας.

Στους συγκριτικούς πίνακες που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Εργασίας, οι συντάξεις που προβλέπονται με το νέο σύστημα (εθνική σύνταξη 384 ευρώ + ανταποδοτικό μέρος) αποτυπώνονται ελαφρώς μεγαλύτερες από όσα προβλέπει ο διαβόητος Ν. 3863/2010. Μόνο που οι «φωστήρες» της απάτης «ξέχασαν» να παρουσιάσουν παραδείγματα ασφαλισμένων με 35+ έτη ασφάλισης (διαφορά έως και 600 ευρώ λιγότερα σε ορισμένες περιπτώσεις), ενώ οι συγκρίσεις αφορούν προβολή στοιχείων του μακρινού... 2045 στο σήμερα.

Ταυτόχρονα, παρά τα παζάρια των δεξιών ηγεσιών διάφορων επιστημονικών φορέων με την κυβέρνηση, τα αποτελέσματα του «διαλόγου» ήταν πενιχρά. Σύμφωνα με τη βελτιωμένη κυβερνητική πρόταση, οι ασφαλιστικές εισφορές δικηγόρων, γιατρών, μηχανικών, συμβολαιογράφων και λοιπών επιστημόνων από 20%, όπως προβλεπόταν αρχικά, διαμορφώνονται στο 14% για τα πρώτα 2 χρόνια και στο 17% για την επόμενη τριετία. Ακόμη και έτσι όμως, π.χ. για έναν μηχανικό η συνολική ασφαλιστική επιβάρυνση του 38,45% (αρχικό σχέδιο) παραμένει και πάλι εξαιρετικά υψηλή, στο 32, 45%. Για τους δε αγρότες, οι εξοντωτικές εισφορές διατηρούνται και το μόνο που εξετάζει ο Κατρούγκαλος είναι μια «επέκταση της μεταβατικότητας» των νέων διατάξεων.

Εξελίξεις

Τα καθεστωτικά ΜΜΕ υποστηρίζουν ότι από τους 153 της κυβέρνησης δεν θα υπάρξει καμία έκπληξη, αν και εφόσον οι διαπραγματεύσεις καταλήξουν και έρθει για έγκριση το τελικό σχέδιο νόμου στη βουλή. Η απειλή Τσίπρα για κάλπες με λίστα (κατά το ανάλογο του Σεπτεμβρίου 2015) και τα σενάρια «ηρωικής εξόδου» χρησιμοποιούνται ως αντίβαρο στις εκδηλώσεις λαϊκής οργής που συναντούν στα χωριά τους οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ.

Ακόμα και ο Μητσοτάκης, που συμφωνεί στο σφαγιασμό των συντάξεων, απορρίπτει την «οικουμενική» και αρνείται τις εκλογές, μέχρι να ανασυνταχθεί η ΝΔ και να βγάλει σε πέρας όλη τη «βρόμικη δουλειά» ο Τσίπρας. Όμως το τελευταίο δεν είναι καθόλου δεδομένο. Ήδη οι σκέψεις για διεύρυνση της κυβερνητικής πλειοψηφίας προς τα δεξιά (με ή χωρίς τον Τσίπρα στο Μαξίμου) ακούγονται όλο και πιο φωναχτά στους διαδρόμους του κοινοβουλίου και όχι μόνο.

Με την απεργία της 4ης Φλεβάρη να παίρνει χαρακτήρα γενικού ξεσηκωμού, η συντονισμένη κλιμάκωση του αγώνα «από τα κάτω» και τα αδιέξοδα του οικονομικού προγράμματος, μπορούν να επιταχύνουν απότομα τις πολιτικές εξελίξεις. Γι’ αυτό και ο «παθών» Γιαννίτσης επιμένει ότι δεν αρκεί απλά η «συναίνεση» στο Ασφαλιστικό, αλλά απαιτείται «πολιτική σύμπραξη»…

Σκίτσο: Π. Ζάχαρης-"Το Ποντίκι" (3/2/16)



rproject

Καμία έκπληξη δεν προκαλεί βέβαια το ότι, με την εφαρμογή των πολιτικών του 3ου Μνημονίου, ανοίγει ήδη ένας νέος κύκλος κοινωνικών αντιδράσεων, με κύρια –αλλά όχι μοναδική– αιχμή σε αυτή τη φάση το ασφαλιστικό και το φορολογικό.

Καμία έκπληξη δε θα ’πρεπε να προκαλεί επίσης ότι αυτός ο νέος κύκλος φαίνεται να έχει τα δικά του διακριτά χαρακτηριστικά, τόσο σε σχέση με την περίοδο 2010-2012 (περίοδο κινηματικής έξαρσης, με συγκεχυμένα όμως πολιτικά χαρακτηριστικά), όσο και σε σχέση με την περίοδο 2012-2015 (περίοδο σχετικής κινηματικής ύφεσης και εναπόθεσης των προσδοκιών στο κεντρικό πολιτικό πεδίο και, συγκεκριμένα, στην προοπτική διακυβέρνησης του ΣυΡιζΑ).

Τα ειδοποιά χαρακτηριστικά του νέου κύκλου, όπως αρχίζουν ήδη να διαγράφονται, οφείλουν να μας απασχολήσουν σοβαρά, αν θέλουμε η παρέμβασή μας να μην εξαντλείται σ’ έναν τυφλό πρακτικισμό και αδιέξοδο κινηματισμό από τη μια μεριά και στην άκριτη αποδοχή αιτημάτων των κινητοποιούμενων κοινωνικών ομάδων από την άλλη. Το πρώτο πράγμα που οφείλουμε να λάβουμε υπόψη είναι ότι οι επαγγελματικές ομάδες, που μπήκαν πρώτες στη μάχη για το ασφαλιστικό (αγρότες, δικηγόροι, μηχανικοί κ.α.) χαρακτηρίζονται από βαθύτατες διαιρέσεις στο εσωτερικό τους. Είναι άλλο πράγμα από κοινωνική/ταξική άποψη π.χ. ο μεγαλοαγρότης –στην πραγματικότητα επιχειρηματίας του πρωτογενούς τομέα– και άλλο, τελείως διαφορετικό πράγμα η μεγάλη μάζα των μικρομεσαίων αγροτών. Το ίδιο ισχύει λίγο-πολύ και στην περίπτωση των δικηγόρων, των μηχανικών κλπ.

Με βάση τις διαπιστώσεις αυτές, για την Αριστερά προκύπτει το άμεσο πολιτικό καθήκον ν’ αντιπαλέψει την προσπάθεια των «πατρικίων» του κάθε κλάδου να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα ως γενικά συμφέροντα του κλάδου και να επιβάλλουν τη δική τους ρητορική και αισθητική στις κινητοποιήσεις. Δεν είναι τυχαία η –εμφανιζόμενη ως «αυθόρμητη»– τάση των αγροτικών κινητοποιήσεων να υιοθετούν μια ρητορική και μια αισθητική, που παραπέμπει έντονα στην πάνω Πλατεία του 2011. Πρόκειται για την ιδεολογική αποτύπωση των πραγματικών υλικών σχέσεων και εξαρτήσεων που έχουν διαμορφωθεί στον αγροτικό κόσμο, ήδη πριν από τα χρόνια της κρίσης, αλλά πολύ εντονότερα κατά τη διάρκειά της. Καθόλου τυχαία δεν είναι επίσης η –και πάλι εμφανιζόμενη ως «αυθόρμητη»– τάση για υιοθέτηση της ρητορικής και της αισθητικής των «Μένουμε Ευρώπη» στην περίπτωση των δικηγόρων (και όχι μόνο). Πρόκειται ξανά για την ιδεολογική αποτύπωση της πραγματικής κυριαρχίας των πατρικίων του δικηγορικού σώματος σε υλικό επίπεδο, από την οποία απορρέει και η δυνατότητά τους να εμφανίζουν προς τα έξω τη δική τους άποψη και αντίληψη ως γενική άποψη και αντίληψη του κλάδου.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, γίνεται φανερό ότι τα πολιτικά καθήκοντα της Αριστεράς δεν εξαντλούνται στην αυτονόητη διαθεσιμότητά για συμμετοχή στις όποιες κινητοποιήσεις. Τα άμεσα πολιτικά καθήκοντα αυτή τη στιγμή επικεντρώνονται (α) στην προσπάθεια χειραφέτησης και αυτοτελούς έκφρασης των μικρομεσαίων αγροτών από τη μια  και του επιστημονικού προλεταριάτου της εξαρτημένης εργασίας ή/και της επισφάλειας από την άλλη, (β) στην ανάδειξη των προνομιακών για την παρέμβαση της Αριστεράς πεδίων όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, οι πλειστηριασμοί κλπ, και (γ) στην ανάγκη να βγει μπροστά ο κόσμος της μισθωτής εργασίας, της ανεργίας, της άτυπης απασχόλησης, της επισφάλειας, ο μόνος κόσμος που μπορεί να δώσει στις κινητοποιήσεις τη μαζικότητα και τα πολιτικά χαρακτηριστικά που θέλουμε.

Από την άποψη αυτή, η απεργία της 4ης Φεβρουαρίου συγκεντρώνει όλες τις προϋποθέσεις να λειτουργήσει ως σημείο καμπής, όχι μόνο για τη μαζικότητα (που αυτή πρέπει να θεωρείται πλέον δεδομένη), όσο και για τον χαρακτήρα των κινητοποιήσεων. Άλλωστε, αν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι, και στην περίπτωση της μισθωτής εργασίας ισχύουν, τηρουμένων πάντοτε των αναλογιών, τα όσα αναφέραμε για τις κοινωνικές ομάδες που μπήκαν πρώτες στο χορό του νέου κύκλου κινητοποιήσεων. Ποιος δε βλέπει, φερ’ ειπείν, τις διαφορετικές ταχύτητες στο εσωτερικό της μισθωτής εργασίας (δημόσιος/ιδιωτικός τομέας, μόνιμοι/συμβασιούχοι κλπ) και ποιος μπορεί να τρέφει αυταπάτες για το ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας; Και, στο κάτω-κάτω, δεν ήταν μονάχα ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών που τάχτηκε με το «Ναι» στο δημοψήφισμα. Και η ΓΣΕΕ την ίδια θέση πήρε. Από τη στιγμή όμως που βγαίνουν οι μεγάλες μάζες στο προσκήνιο, μικρή σημασία έχει πλέον τι ρόλο και τι θέση έχει η ΓΣΕΕ, ή οποιοσδήποτε άλλος.

It’s the implementation, stupid

Μια επιπλέον παράμετρος, που εξηγεί κάποια από τα χαρακτηριστικά των μέχρι τώρα κινητοποιήσεων, σχετίζεται με το γεγονός ότι στο ρόλο του μείζονος κυβερνητικού εταίρου βρίσκεται ένα κόμμα που, όσα διαπιστευτήρια κι αν δώσει στο αστικό μπλοκ εξουσίας, πολύ δύσκολα θα θεωρηθεί ως αξιόπιστη επιλογή σε βάθος χρόνου. Παρά την πλήρη και οριστική προσχώρησή του στο δόγμα της ΤΙΝΑ, ο μεταλλαγμένος πλέον ΣυΡιζΑ παραμένει ένα εξαιρετικά αντιφατικό μόρφωμα, τόσο από την άποψη της ιστορικότητάς του, όσο και από την άποψη των κοινωνικών στρωμάτων που αποτέλεσαν τον κύριο όγκο της εκλογικής του βάσης.

Από την άποψη αυτή, η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ. εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο την αναζήτηση του αστικού μπλοκ εξουσίας και των κοινωνικών του ερεισμάτων για πιο αξιόπιστες, πιο συμβατές με την κυρίαρχη ιδεολογία κυβερνητικές λύσεις στο μέλλον. Από την πλευρά του αστικού μπλοκ εξουσίας, εντός και εκτός συνόρων, η ανάθεση της εφαρμογής του νεοφιλελεύθερου προγράμματος σε ένα κόμμα όπως ο ΣυΡιζΑ φαντάζει ως λύση εξαιρετικά άβολη, ως λύση ανάγκης. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει μία δουλειά να φέρει εις πέρας. Μόλις την ολοκληρώσει –πολλώ δε μάλλον στην περίπτωση που δεν καταφέρει να την ολοκληρώσει, πράγμα καθόλου απίθανο– θα μπει κι αυτός στη λίστα των αναλώσιμων πρωθυπουργών, που έπεσαν θύματα στο βωμό της υλοποίησης μνημονιακών πολιτικών. Και, ακριβώς επειδή η Κυβέρνηση Τσίπρα υπήρξε εξ αρχής μια λύση εξαιρετικά άβολη, ενδέχεται να πέσει με πολύ μεγαλύτερο πάταγο απ’ ό,τι οι προηγούμενες. Πρόκειται για μια Κυβέρνηση, της οποίας η μεταπήδηση στο μνημονιακό μπλοκ είχε σα συνέπεια την αποδόμηση των ίδιων των κοινωνικών της ερεισμάτων,  γεγονός που την επιβαρύνει με έναν επιπλέον παράγοντα αστάθειας. 

Οι παραπάνω διαπιστώσεις κάθε άλλο παρά προεξοφλούν ότι η χώρα οδηγείται νομοτελειακά σε πρόωρες εκλογές. Με την παρούσα σύνθεση της Βουλής, οι καθεστωτικές δυνάμεις έχουν πλέον στη διάθεσή τους απεριόριστες κοινοβουλευτικές εφεδρείες και, αν χρειαστεί, είναι σε θέση να δοκιμάσουν έναν πρακτικά ανεξάντλητο συνδυασμό κυβερνητικών λύσεων, φτάνοντας κάποια στιγμή μέχρι και σε σενάρια Οικουμενικής, «Κυβέρνησης τεχνοκρατών» κλπ. Επιπλέον, στην παρούσα φάση τουλάχιστον, το ενδεχόμενο διαφοροποιήσεων στο εσωτερικό της Κ.Ο. του ΣυΡιζΑ θα πρέπει να θεωρείται εξαιρετικά απίθανο, ενώ μόνο τυχαία δε μπορεί να θεωρηθεί η αναφορά του Π. Κουρουμπλή ότι, μέχρι και τον Ιούλιο του 2016, τυχόν πρόωρες εκλογές θα διεξαχθούν ξανά με λίστα. Με λίγα λόγια, όσο κι αν το αστικό μπλοκ εξουσίας, υπό κανονικές συνθήκες, θα προτιμούσε μια διαφορετική κυβέρνηση, αντιλαμβάνεται ωστόσο τη μη κανονικότητα των συνθηκών και δίνει περίοδο ανοχής στην κυβέρνηση Τσίπρα, μη παραλείποντας ωστόσο να της θυμίζει σε κάθε ευκαιρία ότι η εφαρμογή των συμφωνηθέντων είναι αδιαπραγμάτευτη. (Το περιβόητο “It’s the implementation, stupid!”, δια στόματος Σόιμπλε).

Αυτό ακριβώς είναι και το πεδίο όπου θα δοθεί η πολιτική μάχη του επόμενου διαστήματος: Η εφαρμογή των συμφωνηθέντων. Απέναντι στην αδιαλλαξία του αστικού μπλοκ για αταλάντευτη εφαρμογή των μέτρων του 3ου Μνημονίου, οφείλουμε να αντιτάξουμε την εξίσου αταλάντευτη αδιαλλαξία της «από δω» μεριάς, της μεριάς των «από κάτω». Με κάθε πρόσφορο μέσο. Από τις μαζικές κινητοποιήσεις και τις απεργίες (π.χ. για το ασφαλιστικό) μέχρι τους δυναμικούς ακτιβισμούς (π.χ. για τους πλειστηριασμούς) και μέχρι την παθητική αντίσταση και την πολιτική ανυπακοή (π.χ. στάση πληρωμών), ο στόχος οφείλει να είναι ένας: Να μην εφαρμοστούν τα μέτρα, να μπλοκαριστεί η εφαρμογή αυτής της πολιτικής.

Αναπόσπαστο συστατικό αυτής της αδιαλλαξίας των «από κάτω», οφείλει να είναι η ξεκάθαρη απάντηση στις γνωστές και μονίμως ανακυκλούμενες απειλές ότι «Αν δεν υλοποιήσουμε τα συμφωνηθέντα, δε θα πάρουμε τη δόση του Μαρτίου (θα μας διώξουν από το ευρώ, την Ε.Ε., τη Συνθήκη Σένγκεν κλπ)» , στις οποίες πανικόβλητη καταφεύγει πλέον και η Κυβέρνηση Τσίπρα. Και η απάντηση δε παρά να είναι ότι ο δικός μας μονόδρομος, οι δικές μας «κόκκινες γραμμές» είναι η μη υλοποίηση των συμφωνηθέντων. Τα υπόλοιπα (η δόση του Μαρτίου, το ευρώ, η Ε.Ε., η Συνθήκη Σένγκεν) απλούστατα δε μας αφορούν. Δεν τη θέλουμε τη δόση του Μαρτίου, όπως δε θέλουμε το ευρώ, την Ε.Ε., τη Συνθήκη Σένγκεν. Ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει το ευρώ, η Ε.Ε., η Συνθήκη Σένγκεν. Με άλλα λόγια: Ευχαριστούμε, δε θα πάρουμε!

Στο –κάθε άλλο παρά αθώο– ερώτημα αν επιδιώκουμε να πέσει η κυβέρνηση, η απάντησή μας θα πρέπει να είναι απλή και ξεκάθαρη: «Δε μας απασχολεί καθόλου η τύχη της Κυβέρνησης! Η Κυβέρνηση όπως έστρωσε θα κοιμηθεί! Το μόνο που μας απασχολεί είναι να μην περάσουν τα μέτρα, να μην εφαρμοστεί το Μνημόνιο».

Στο ερώτημα αν προτιμούμε Αλέξη Τσίπρα ή  Κυριάκο Μητσοτάκη, η απάντηση είναι ότι προτιμούμε μία Κυβέρνηση που δε θα μπορέσει να υλοποιήσει τα συμφωνηθέντα. Ούτε Τσίπρας λοιπόν, ούτε Μητσοτάκης, ούτε «ίσες αποστάσεις», ούτε η λογική του «μικρότερου κακού». Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο (πρώτα απ’ όλα σε μας τους ίδιους) ότι το ζήτημα αυτή την στιγμή δεν τίθεται με όρους κυβέρνησης. Η πτώση της κυβέρνησης ούτε στόχος μπορεί να είναι, ούτε όμως και φόβητρο. Το πολύ-πολύ να αποτελέσει  παράπλευρη συνέπεια της πάλης να μην υλοποιηθούν οι πολιτικές του Μνημονίου, μια συνέπεια που θα μας αφήσει παγερά αδιάφορους και θα την αξιολογήσουμε μόνο με γνώμονα το κατά πόσο συμβάλει στην επίτευξη του στόχου.

Κυβέρνηση της (πραγματικής) Αριστεράς;

Μέσα από αυτό το πρίσμα θα πρέπει να εξετάσουμε και το εάν εξακολουθεί να έχει νόημα η αναφορά σε μια «κυβέρνηση της (πραγματικής) Αριστεράς».  Το θέμα εδώ δεν είναι μόνο ότι η εμπειρία του ΣυΡιζΑ μαγάρισε την ίδια την έννοια της Αριστεράς. Αν ήταν έτσι, θα μπορούσαμε εύκολα να παρακάμψουμε το πρόβλημα, αποφεύγοντας  απλώς τη λέξη «Αριστερά». Το θέμα είναι ότι δε μπορούμε για μία ακόμη φορά να λειτουργούμε πρωθύστερα, επικεντρώνοντας ξανά την αντιπαράθεση στο θέατρο σκιών της πολιτικής αντιπροσώπευσης μέσω της εκλογικής διαδικασίας. Όσο κι αν αληθεύει ότι δεν πρέπει να χάνουμε από το οπτικό μας πεδίο το ζήτημα της εξουσίας (μέρος της οποίας αποτελεί ασφαλώς και η κυβέρνηση), ο στόχος στην παρούσα φάση είναι να μπλοκαριστεί η περιβόητη  implementation,  που είναι άλλωστε και η μοναδική απαίτηση του αστικού μπλοκ εξουσίας.

Για να τεθεί ξανά ως ρεαλιστικός στόχος το σύνθημα για «κυβέρνηση της (πραγματικής) Αριστεράς», ως απαραίτητη προϋπόθεση τίθεται σε πρώτη φάση να μπλοκαριστεί η εφαρμογή των συμφωνηθέντων και σε δεύτερη φάση η κυβέρνηση –η όποια κυβέρνηση!– να πέσει από το κίνημα και να πέσει προς τα αριστερά, από έναν λαό που είναι σε θέση να πάρει τις τύχες του στα δικά του χέρια. Και θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι, για ν’ αρχίσουν να υλοποιούνται αυτές οι προϋποθέσεις, έχουμε μπροστά μας δρόμο πολύ και δύσβατο. Αν όμως κάτι μας έμαθε η εμπειρία του ΣυΡιζΑ είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος να κόψουμε δρόμο. Αυτός είναι ο δρόμος, αυτόν θα βαδίσουμε.





rproject