Κυρίες και κύριοι δικαστές,

κυρίες και κύριοι προσκεκλημένοι, 

Με έναν τρόπο αισθάνομαι ανακούφιση που θα πω τα ίδια που είπα και πριν από περίπου έναν χρόνο ως Πρόεδρος της Βουλής και πριν από δύο χρόνια ως υπεύθυνη Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ενός κόμματος, στο οποίο δεν ανήκω πια και το οποίο δεν λέει πια τα ίδια. 

Με έναν τρόπο αισθάνομαι ανακούφιση που άκουσα και τον κ. Φαϊτά ως συντονιστή της εκδήλωσης και οικοδεσπότη και την κα Γιανναδάκη Πρόεδρο της Ένωσης να λένε τα ίδια.

Όχι γιατί τίποτε δεν έχει διορθωθεί, αυτό δεν είναι καθόλου ανακουφιστικό ούτε αποδεκτό, αλλά τουλάχιστον γιατί κάποιοι άνθρωποι από θεσμική θέση και από το μετερίζι το οποίο υπηρετούν ή από την κοινωνία, την εργασία και το λειτούργημά τους δεν παύουν να μάχονται για όσα κατοχυρώθηκαν συνταγματικά, για όσα είναι ιερά και όσια του πολιτεύματός μας και τα οποία δεν επιτρέπεται με κανένα πρόσχημα, με κανένα αντάλλαγμα και για καμία εξουσία να τα ξεπουλάμε ή να τα τσαλαπατάμε. 

Η αξιοπιστία και η θεσμική αξιοπιστία είναι ζητούμενο. Και η αλήθεια είναι ότι η Δικαιοσύνη αποτελεί ίσως το τελευταίο προπύργιο αξιοπιστίας, με πάρα πολλές βέβαια αδυναμίες, αλλά και την τελευταία ελπίδα των πολιτών. Γιατί γνωρίζετε καλύτερα απ' όλους, το βιώνετε μέσα από την καθημερινότητά σας, το βιώνετε μέσα από την επαφή με τους πολίτες ως διαδίκους, απέναντι στο κράτος, απέναντι σε υπηρεσίες του κράτους, ότι η αδικία και ειδικά η αδικία που προέρχεται από την εξουσία είναι πράγμα αφόρητο για μία κοινωνία. Η αδικία είναι παράγοντας διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής, είναι παράγοντας υπονόμευσης της Δημοκρατίας.


Κυρίες και κύριοι δικαστές, 

Δεν μπορούμε να παριστάνουμε ότι ζούμε σε μία τρέχουσα καθημερινότητα συνταγματικής ομαλότητας. Ζούμε σε καθεστώς κατάλυσης της Δημοκρατίας από το 2010, όταν στη χώρα επιβλήθηκε το καθεστώς των Μνημονίων. Και την κατάλυση της Δημοκρατίας την βιώνετε εμπειρικά εσείς οι δικαστές μέσα από την αμφισβήτηση της ανεξάρτητης δικαστικής λειτουργίας, μέσα ακόμη και από τη διεκδίκηση των δανειστών να παρακάμπτονται οι αποφάσεις των δικαστών και, μάλιστα, εκείνες οι αποφάσεις που εγγυώνται τα πιο θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών. 

Γνωρίζετε πολύ καλά ότι σήμερα στη χώρα εφαρμόζονται εντολές, παραγγελίες και ουσιαστικά διαμορφωμένες αντιδημοκρατικές στρατηγικές, που θέλουν ακόμη και την εξοικονόμηση παραβίασης των δικαστικών αποφάσεων μέσα από την κοινοβουλευτική και εκτελεστική λειτουργία. Αυτό έχει ξεκάθαρα διατυπωθεί στην αλληλογραφία των δανειστών, της πρώην Τρόικας που αντί να φύγει επέστρεψε ενισχυμένη ως κουαρτέτο, με τις προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά και την σημερινή. Γνωρίζετε ότι το πρόγραμμα που εφαρμόζεται σήμερα, το τρίτο Μνημόνιο, εφαρμόζεται για να παρακαμφθούν οι δικαστικές αποφάσεις, που αφορούν την αντισυνταγματικότητα των περικοπών των συντάξεων του 2012. Γνωρίζετε ότι η Δικαιοσύνη έχει κρίνει αντισυνταγματικές τις τότε περικοπές, του 2012, και η σημερινή Κυβέρνηση, εκείνη που θα αποτίνασσε τον μνημονιακό ζυγό και θα αποκαθιστούσε την δημοκρατία, το κράτος δικαίου και τα δικαιώματα των πολιτών, έχει αναλάβει και να παρακάμψει τις δικαστικές αποφάσεις, δηλαδή να παραβιάσει την ανεξάρτητη δικαστική λειτουργία και να φέρει νέες, μεγαλύτερες, εφιαλτικότερες, αβίωτες περικοπές στις συντάξεις, και έχει το θράσος να ονομάζει ένα τέτοιο νομοσχέδιο «ασφαλιστικό». 

Στις 22 Ιουλίου 2015 και το λέω γιατί χρειάζεται μια αιδώς όταν απευθυνόμαστε σε γνωρίζοντες, άκουσα τον εκπρόσωπο του Πρωθυπουργού να μιλά για την κακονομία και την πολυνομία, και τον Υπουργό Δικαιοσύνης να μιλά για μια νομοπαρασκευαστική επιτροπή για τον Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας. Όμως υπήρχε νομοπαρασκευαστική επιτροπή και για τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας. Αλλά στις 22 Ιουλίου 2015, με ένα άρθρο, σε ένα νόμο 997 σελίδων που ήρθε για να ψηφισθεί σε λιγότερο από 24 ώρες, συμπεριελήφθησαν για να ψηφισθούν και δυστυχώς ψηφίσθηκαν, 1008 άρθρα, ενός Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που είχε αποσύρει ο προηγούμενος Υπουργός Δικαιοσύνης, ο κύριος Αθανασίου, το Δεκέμβριο 2014 μετά από το πανηγυρικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος των δικηγόρων με 93% στον Κώδικα αυτόν. Και σήμερα, αν θεσμοθετείται η διαταγή πληρωμής κατά του Δημοσίου, η εντύπωση δεν είναι ότι αυτό γίνεται για να δικαιωθούν οι άμοιροι πολίτες, που δεν έχουν καν την δυνατότητα συμψηφισμού των εκατέρωθεν οφειλών, αλλά για να διευκολυνθούν οι δανειστές και οι Τράπεζες. 

Οι ίδιοι που διευκολύνονται από τον τερατώδη Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που έφερε ο παριστάμενος Υπουργός Δικαιοσύνης, αρθρογραφήσας εναντίον του κειμένου αυτού, λέγοντας «δεν έχω άλλη επιλογή». Υπέγραψε τον νόμο τον οποίο είχε κατακρίνει, τον έφερε στη Βουλή και ζήτησε να ψηφισθεί, ρωτήθηκε αν μπορούν να γίνουν από την Βουλή αλλαγές σε αυτό το κείμενο, επιφυλάχθηκε να ρωτήσει τους δανειστές, και επανήλθε στην Βουλή, λέγοντας ότι λυπάται πολύ αλλά δεν μπορούν να γίνουν αλλαγές. Δεν μπορεί λοιπόν να μιλούμε εδώ σαν να είναι όλα ομαλά. Δεν μπορεί να μην αναγνωρίζεται η κατάλυση την δημοκρατικής λειτουργίας. Και αν για ένα λόγο έπρεπε να είναι απολογητικός ο κύριος υπουργός, αν και για τον ίδιο θα έπρεπε να έχει παραιτηθεί, είναι ακριβώς, η κατάλυση αυτής της Δημοκρατίας. Λυπάμαι που άκουσα, για την αρχή της επιεικείας έναντι της εξουσίας. Ως δικηγόρος του ποινικού δικαίου, γνωρίζω ότι η αρχή της επιεικείας αφορά τον κατηγορούμενο. Τον πολίτη, όχι την εξουσία. Και η αρχή της επιείκειας σίγουρα δεν αφορά την κυβερνητική ασυδοσία. Λυπάμαι πολύ που άκουσα και μια απόπειρα επηρεασμού δικαστικής κρίσης, υπήρξαν ευτυχώς τα αντανακλαστικά αμέσως, σε σχέση με την εκτροπή που σημειώθηκε ως προς την διάλυση, με κυβερνητική απόφαση, των ανεξάρτητων αρχών. 


Κύριε Υπουργέ, 

Δεν επιτρέπεται εσείς που γνωρίζετε να λέτε ότι δεν υπάρχει Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Γνωρίζετε ότι υπάρχουν τέσσερις συνταγματικά κατοχυρωμένες ανεξάρτητες αρχές, το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, ο Συνήγορος του Πολίτη, η Αρχή Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών, και η Αρχή Προστασίας των Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, όλες συναφείς και με το έργο της Διοικητικής Δικαιοσύνης. Όλες προοριζόμενες ακριβώς να αντιμετωπίσουν εκείνα τα οποία δεν θα έπρεπε να απασχολούν την Διοικητική Δικαιοσύνη. Είναι ψευδές, και πραγματικά οχληρό, να ισχυρίζεστε ότι δεν υπάρχει Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, ενώ γνωρίζετε ότι η Κυβέρνηση με εκπρόθεσμη τροπολογία της τελευταίας στιγμής, την οποία ονόμασε «νομοτεχνική βελτίωση» έπαυσε όλα τα μέλη, όλα τα εν ενεργεία μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης και με αυτήν τη διάταξη, που προοριζόταν φωτογραφικά για τα εν ενεργεία μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, κατάφερε να διαλύσει και να απενεργοποιήσει όλες τις Ανεξάρτητες Αρχές.

Γνωρίζετε ότι μέλη της κυβέρνησης είπαν «τι τις θέλουμε τις Ανεξάρτητες Αρχές»; και το λέω σε αυτήν εδώ τη Γενική Συνέλευση γιατί ίσως να ακούσουμε και αντίστοιχες διατυπώσεις για τη Δικαιοσύνη, «τι τη θέλουμε τη Δικαιοσύνη όταν μπορούμε να αποφασίζουμε και να διατάσσουμε;». Γνωρίζετε ότι αυτό που συμβαίνει  σήμερα σε επίπεδο Ανεξαρτήτων Αρχών, Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης και των λοιπών Ανεξαρτήτων Αρχών είναι μία εκτροπή, την οποία η Κυβέρνηση αποφάσισε Δεν προέκυψε ούτε από τον κακό καιρό ούτε από την κακή μοίρα μας.

Κυρίες και κύριοι Δικαστές, 

Mε χαροποίησε ιδιαιτέρως το γεγονός ότι επισημάνθηκε σε αυτήν την εκδήλωση εισηγητικά ότι η Δικαιοσύνη λειτουργεί για τους πολίτες αλλά η Δικαιοσύνη σήμερα είναι απρόσιτη, οικονομικά απρόσιτη για τους πολίτες. Και τα χαράτσια στη Δικαιοσύνη, που επιβλήθηκαν με αντισυνταγματικούς τρόπους, όχι απλώς δεν καταργήθηκαν αλλά εξακολουθούν να εμποδίζουν τους πολίτες από το να προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη. Εξακολουθούν, δηλαδή, να καταλύουν το δικαίωμα, το συνταγματικά και υπερνομοθετικά θεσμοθετημένο και εγγυημένο, προσφυγής στο φυσικό δικαστή, το δικαίωμα δικαστικής προστασίας. Και είναι μη ανεκτό να συμβαίνει αυτό την ίδια ώρα που με κραυγαλέο τρόπο διαπιστώνεται μια ασύδοτη κυβερνητική συμπεριφορά: Δηλώσεις «πόθεν έσχες» στις οποίες παραλείπονται εκατομμύρια ευρώ, διορισμοί ημετέρων και ,γενικότερα, μία κυβερνητική διαγωγή, η οποία ουδόλως δικαιολογεί την ρητορεία περί έλλειψης εναλλακτικής.

Κυρίες και κύριοι Δικαστές,

Eίχα την χαρά και την τιμή, πριν από λιγότερο έναν χρόνο στις 8 Μαρτίου 2015 σε μια εκδήλωση για την Ημέρα της Γυναίκας, ως Πρόεδρος τότε της Βουλής, να τιμήσω μεταξύ άλλων εκ μέρους της Βουλής την Πρόεδρο της Ενώσεώς σας, την κα Ειρήνη Γιανναδάκη, μεταξύ των γυναικών που η Βουλή τίμησε για την προσφορά τους στους αγώνες για Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Δικαιώματα, Δημοκρατία. Και με αυτήν την αφορμή θα ήθελα να σας πω ότι επειδή οι καιροί έχουν αλλάξει, έχουν αλλάξει και οι ρόλοι. Συνηθίζω να αναφέρομαι στον εαυτό μου και στους συναδέλφους μου, τους δικηγόρους εννοώ γιατί έχουμε διαφορετικά λειτουργήματα, ως μαχόμενους δικηγόρους και να τιμώ τους μαχόμενους δικηγόρους. Νομίζω ότι μέσα από τη συγκυρία των Μνημονίων έχει αναδυθεί και αναδειχθεί, έχει γίνει πιο διακριτή και η λειτουργία του μαχόμενου δικαστή, των μαχόμενων δικαστών, που σε πείσμα των συνθηκών, σε πείσμα της υπονόμευσης της θεσμικής λειτουργίας, σε πείσμα ακόμη ακόμη της κατάλυσης της Δημοκρατίας, επιμένουν να προστατεύουν το Σύνταγμα και την κοινωνία. Κλείνοντας, λοιπόν, αυτόν τον χαιρετισμό θα ήθελα να σας καλέσω, όπως έχω κάνει και πέρυσι και πρόπερσι, και αντιπρόπερσι από αυτό εδώ το βήμα με άλλες ιδιότητες, να προστατεύσετε την κοινωνία και την Δημοκρατία, να προστατεύσετε εντέλει την Δικαιοσύνη από αυτήν την μνημονιακή απολυταρχία που απειλεί και, τελικά, σκοτώνει.


Σας ευχαριστώ.

Η υπόθεση των λιμανιών μάς αφορά όλους. Αυτή η πολιτική μάς οδηγεί όλους στη φτώχεια και στην ανεργία και πρέπει να ανατραπεί.

Όπως έχουν γνωστοποιήσει, οι εργαζόμενοι στα λιμάνια της χώρας έχουμε προκηρύξει 48ωρη παλλιμενική απεργία στις 16 και 17 Φεβρουαρίου 2016 ενάντια στο ξεπούλημα και στις ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών της χώρας. Στο πλαίσιο αυτό:

• Την Τρίτη 16 Φεβρουαρίου, θα πραγματοποιηθούν δυναμικές πολύμορφες κινητοποιήσεις στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη.
• Την Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου, θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος, ώρα 11:30, και πορεία προς τη Βουλή. Και όπως σημειώνουν χαρακτηριστικά, «θα απαιτήσουμε συνάντηση με την κυβέρνηση, προκειμένου να δοθούν απαντήσεις στα αναπάντητα ερωτήματα που αφορούν το μεγάλο ξεπούλημα».

Σ’ αυτόν τον αγώνα μας, υπογραμμίζουν σε ανακοίνωσή τους η ΟΜΥΛΕ και η Ένωση Δοκίμων & Μονίμων Λιμενεργατών ΟΛΠ, «καλούμε για μια ακόμη φορά το Εργατικό Κέντρο Πειραιά και όλα τα Συνδικάτα του Πειραιά, την Πανελλήνια Ομοσπονδία Σιδηροδρομικών, την Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση Πειραιά και τις Τοπικές Αυτοδιοικήσεις Πειραιά και όλους τους παραγωγικούς φορείς της ευρύτερης περιφέρειας Πειραιά να συμπαρασταθούν στον αγώνα μας και να συμμετάσχουν με τις δυνάμεις τους στην ανατροπή αυτής της πολιτικής»

Με επιστολή της σε τέσσερις υπουργούς (Γ. Χουλιαράκη, Π. Κουρουπλή, Π. Καμμένο και Ν. Παρασκευόπουλο), η εκτελεστική επιτροπή της ΑΔΕΔΥ καταγγέλλει την κυβέρνηση ότι με ερμηνευτική εγκύκλιο του άρθρου 18 του Ν.4354/2015, «Διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, μισθολογικές ρυθμίσεις και άλλες επείγουσες διατάξεις εφαρμογής της συμφωνίας δημοσιονομικών στόχων και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» (ΦΕΚ 176Α/16-12-2015), επέρχεται περικοπή του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας «σε όλες τις περιπτώσεις θεσμοθετημένων αδειών, εκτός της κανονικής άδειας και της βραχυχρόνιας αναρρωτικής άδειας έως έξι (6) ημέρες κατ' έτος».

Η νομοθετική σας παρέμβαση, υπογραμμίζει στην επιστολή της η εκτελεστική επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, «είναι έξω από κάθε ηθική αλλά και νομική δεοντολογία καθώς προσπαθείτε σε μια μεγάλη κατηγορία εργαζομένων που είναι καθημερινά εκτεθειμένοι σε ασθένειες και εργατικά ατυχήματα και που απασχολούνται σε επικίνδυνες και ανθυγιεινές εργασίες, όπου σήμερα δεν παρέχονται ούτε τα καν τα προβλεπόμενα Μέσα Ατομικής Προστασίας (ΜΑΠ), σε δύσκολες συνθήκες, με δεδομένη την επιβάρυνση της υγείας τους όταν αρρωσταίνουν, να στερήσετε και το επίδομα Επικίνδυνης και Ανθυγιεινής Εργασίας»!!!

Την στιγμή δε που η πλειονότητα των εργαζομένων αυτών προσβάλλονται από ασθένειες (ηπατίτιδα κ.λπ.) λόγω του αντικειμένου της εργασίας τους και με ανύπαρκτους εμβολιασμούς αλλά και Μέτρα Προληπτικής Ιατρικής, «θα τιμωρούνται και από πάνω που αρρώστησαν, με περικοπή αποδοχών», συμπληρώνει και προσθέτει: «Το ίδιο θα συμβαίνει και σε όσους εργαζόμενους χορηγούνται οι άδειες μητρότητας, ανατροφής τέκνων κ.λπ., φτάνοντας στο ακραίο και απολύτως αντικοινωνικό επίπεδο γονείς να μην λαμβάνουν το Επίδομα Επικίνδυνης και Ανθυγιεινής Εργασίας όταν οι υπόλοιπες αποδοχές τους καταβάλλονται κανονικά».

Η εκτελεστική επιτροπή της ΑΔΕΔΥ ζητεί, «επειδή με όλα αυτά διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι ο στόχος σας είναι η οριστική κατάργηση των ΒΑΕ», να προβούν οι υπουργοί άμεσα σε όλες τις ενέργειες: «αφενός για να μην ισχύσουν οι προβλέψεις του άρθρου 18 του Ν.4354/2015 για τον τρόπο περικοπής του επιδόματος με νεότερη διορθωτική ρύθμιση και αφετέρου να συμπληρωθεί η ισχύουσα κοινή Υπουργική Απόφαση για την χορήγησή του και σε άλλες ειδικότητες που χωρίς αμφιβολία το δικαιούνται και οι οποίες αυθαίρετα έχουν αποκλειστεί, σύμφωνα και με την πρόταση των Ομοσπονδιών-Μελών της ΑΔΕΔΥ».

• ΕΔΩ το πλήρες κείμενο της επιστολής.

Ραδιοφωνικό Πρόγραμμα Δευτέρας 15-2-2016

Ο Γιούνκερ, ένας εξ αυτών που όταν άρχισε η «Οδύσσεια» των Μνηµονίων είχε ευχηθεί «καλό κουράγιο» στον ελληνικό λαό, τον Οκτώβριο του 2010 έκανε µια πολύ ενδιαφέρουσα δήλωση: Το «ελληνικό πρόβληµα», είπε, «ξεκινάει εδώ και τρεις δεκαετίες».

    Όμως από µια µατιά στο ηµερολόγιο, όπως την πρότεινε ο Γιούνκερ, προκύπτει ότι ακριβώς πριν από τρεις δεκαετίες εκείνο που ξεκίνησε στην Ελλάδα δεν ήταν άλλο πέρα από το ταξίδι της χώρας στον «παράδεισο της ΕΟΚ» και νυν ΕΕ.

    Η έναρξη του ελληνικού «δράµατος», δηλαδή, όπως τουλάχιστον την τοποθέτησε ο πρόεδρος της Κομισιόν, ξεκινάει από την εποχή του «θα φάτε µε χρυσά κουτάλια»!     

    Αυτό υπόσχονταν στο λαό όσοι έσυραν τη χώρα στην ΕΕ. Αλλά εν µέσω παγκόσµιας κρίσης ήρθε ο Γιούνκερ να οµολογήσει ότι όλη η προηγούµενη τριακονταετής προπαγάνδα ήταν µια απάτη. Μάλιστα, πρόσθεσε κάτι ακόµα βαρύτερο: «Ήξερα», είχε πει τότε, «ότι η Γερµανία και η Γαλλία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα, αλλά εγώ δεν µπορούσα να πω δηµόσια αυτό που γνώριζα»!

     Με άλλα λόγια, η ΕΕ όχι µόνο δεν είναι το «απάνεµο λιµάνι» που περιέγραφαν οι αστοί πολιτικοί στον ελληνικό λαό, αλλά δεν έχει και καµία σχέση µε τα φληναφήµατα περί της λέσχης των «ισότιµων εταίρων», της αγάπης και της συναλληλίας µεταξύ «φίλων».

     Αντίθετα, µέσα στην ΕΕ εκείνο που ευδοκιµεί νοµοτελειακά είναι η ανισοµετρία και οι αντιθέσεις.

     Ιδού ορισµένες επιµέρους αλλά χαρακτηριστικές πλευρές της ανισοµετρίας αυτού του «παραδείσου», όπως τις υπέστη η Ελλάδα από το 1981, χρονολογία ένταξής της στην ΕΟΚ μέχρι και πριν από την κρίση, δηλαδή σε συνθήκες… «ευημερίας»:

        1) Από το 1980 µέχρι το 2008 το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου της χώρας, απέναντι στον υπόλοιπο κόσµο, εννεαπλασιάστηκε! Σε τρέχουσες τιµές από τα 5,2 δισ. ευρώ το 1980, το 2008 εκτινάχτηκε στα 44 δισ. ευρώ.

        2) Το 1980, η Ελλάδα είχε πλεόνασµα 3,3 δισ. δραχμές στο γεωργικό ισοζύγιο, αλλά το 1981, πρώτη χρονιά της ένταξης στην ΕΟΚ, παρουσιάστηκε έλλειµµα ύψους 290 εκατ. ευρώ. Με βάση τα διαθέσιμα στοιχεία η κατάσταση εξελίχθηκε δραµατικά: το έλλειµµα του γεωργικού ισοζυγίου έφτασε το 2008 στα 3 δισ. ευρώ και αυξήθηκε από το 1981 κατά 934%! Ένα ακόµα στοιχείο ως προς το γεωργικό ισοζύγιο: µόνο µέσα στον πρώτο χρόνο εισαγωγής του ευρώ, η Ελλάδα παρουσίασε αύξηση του ελλείµµατος του γεωργικού της ισοζυγίου µε όλες τις χώρες του κόσµου (κοινοτικές και µη) της τάξης του 74%.

        3) Ο εξωτερικός δανεισµός της χώρας από τα 694 εκατ. ευρώ το 1990, έφτασε το 2000 στα 7,16 δισ. ευρώ. ∆ηλαδή, την περίοδο 1990-2000, που, κατά τ' άλλα, «έρεαν» προς βιοµηχάνους, εργολάβους και λοιπούς ευεργέτες τα περίφηµα «πακέτα», η υποθήκευση του µέλλοντος του τόπου αυξήθηκε κατά 931%. Όσο για το 2009, ο εξωτερικός δανεισµός της χώρας ανήλθε στα 85 δισ. ευρώ. ∆ηλαδή, το 2009 οι Έλληνες ήταν τουλάχιστον κατά 1.087% πιο φεσωµένοι από το 2000, πριν δηλαδή από την εισαγωγή του ευρώ, και κατά 12.150% (!) πιο φεσωµένοι από το 1990, πριν δηλαδή από τη συνθήκη του Μάαστριχτ.

        4) Το συνολικό δηµόσιο χρέος της χώρας ήταν το 1980 στα 600 εκατ. ευρώ. Μετά από τρεις δεκαετίες ένταξης στην ΕΕ το χρέος εκτινάχθηκε (βάσει της Eurostat για το 2009) στα 298 δισ. ευρώ. ∆ηλαδή, από τη στιγµή που η Ελλάδα µπήκε στην ΕΟΚ µέχρι και το 2009, το χρέος της χώρας αυξήθηκε (σε τρέχουσες τιµές) κατά 497 φορές!

     Μια πολύ ενδιαφέρουσα πλευρά των σχέσεων ΕΕ-Ελλάδας είναι τα περίφηµα «πακέτα» σε συνδυασμό με την προπαγανδιστική απάτη που εµφανίζει τον ελληνικό λαό να «χρηµατοδοτείται» και να ζει από τα «πακέτα» της ΕΕ. Το κύριο βρίσκεται στη λεηλασία που κρύβεται πίσω από αυτή τη γελοία προπαγάνδα.

    Απόδειξη: Το συνολικό ποσό των «πακέτων» για όλη την περίοδο της ένταξης και προ κρίσης, δηλαδή την περίοδο 1981-2009, δεν ξεπέρασε τα 43 δις ευρώ (Στοιχεία Υπουργείου Οικονοµικών, Ελευθεροτυπία, 15/6/2010).

    Το ποσό αυτό, αν θέλουµε να έχουµε µια ουσιαστική απάντηση στην εξίσωση των «ωφελειών - κόστους» όσον αφορά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ, θα πρέπει να συγκριθεί βασικά µε ένα στοιχείο: µε το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας έναντι της ΕΕ από το 1980 µέχρι το 2009. Αν, λοιπόν, δει κανείς τα συγκεντρωτικά στοιχεία για το εµπορικό ισοζύγιο της Ελλάδας µε την ΕΕ (Εµπορικό ισοζύγιο Ελλάδας – ΕΕ, ΕΣΥΕ), προκύπτει ότι:  

     Αθροιστικά οι εισαγωγές της χώρας ανήλθαν στα 379,2 δις ευρώ. Οι εξαγωγές της στα 125,4 δις ευρώ. Εν ολίγοις, το αθροιστικό έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας έναντι της ΕΕ µέσα σε αυτά τα χρόνια εκτινάχτηκε στο δυσθεώρητο ύψος των 254 δις ευρώ!

     Συµπέρασµα: Τους δώσαµε 254 (για εισαγωγές από τις χώρες της ΕΕ) και πήραµε 43 (από τα «πακέτα»). ∆ηλαδή: Κάθε ένα ευρώ που «µας δίνουν», τους το πληρώνουµε... έξι! Για κάθε ένα ευρώ που υποτίθεται ότι οι Βρυξέλλες µας «προσφέρουν» µέσω των «πακέτων» ο ελληνικός λαός χρεώνεται µε... έξι ευρώ (!), όπως προκύπτει από την εκτίναξη του εµπορικού ισοζυγίου της χώρας έναντι της ΕΕ.   

     Για κάθε ένα ευρώ που εκταµίευσε η ΕΕ από τα ταµεία της προς την Ελλάδα, η Ελλάδα έχει εκταµιεύσει έξι ευρώ προς την ΕΕ ως κόστος της συµµετοχής της ελληνικής οικονοµίας στην Ένωση. Το είχε άλλωστε οµολογήσει και η Γαλλίδα υπουργός Οικονοµικών, επικεφαλής κατόπιν του ∆ΝΤ, η Κριστίν Λαγκάρντ, τον Οκτώβρη του 2010: «Τα ελλείµµατα της Ελλάδας είναι τα πλεονάσµατα της Γερµανίας»...

     Προφανώς το τεράστιο κόστος της συµµετοχής της Ελλάδας στη λυκοσυµµαχία των τάχα «ισότιµων εταίρων» δεν το πληρώνουν όλοι. Αυτός που πληρώνει είναι ο λαός. Γιατί (όντως) υπάρχουν και εκείνοι που ωφελούνται και κερδίζουν. Πρόκειται για τους πλουτοκράτες, τους µόνους που – στην πραγµατικότητα – αφορούν τα «πακέτα». Εκείνοι είναι που εισπράττουν τα κοινοτικά «πακέτα», τα οποία προηγουµένως τα έχει πληρώσει στο εξαπλάσιο ο ελληνικός λαός.

     Είναι χαρακτηριστικό: Πάνω από το 50% του Γ’ ΚΠΣ πήγε σε προγράµµατα για δρόµους και συγκοινωνιακούς άξονες, δηλαδή σε εργολάβους ή για πολυποίκιλα και ποικιλώνυµα προγράµµατα «κατάρτισης», δηλαδή ζεστό χρήµα στους βιοµηχάνους για τη µείωση του λεγόµενου «εργατικού κόστους».

    Το επόμενο «µεγάλο φαγοπότι», το ∆ʹ ΚΠΣ, ή άλλως το «Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς» (ΕΣΠΑ), υπήρξε και πάλι µια υπόθεση που κατά κύριο λόγο αφορούσε µια χούφτα µεγάλων επιχειρηµατικών οµίλων. Οι όποιες αµφιβολίες σχετικά µε το σε ποιες τσέπες κατευθύνθηκαν τα περίπου 40 δισ. ευρώ διαλύθηκαν µε τα στοιχεία που έδωσε η κυβέρνηση της Ν∆ το 2007. Η µερίδα του λέοντος κατευθύνθηκε στις μεγάλες επιχειρήσεις τη δημιουργία… μισής θέσης εργασίας ανά επιχείρηση.

    Σε ό,τι αφορά στο τρέχον ΕΣΠΑ 2014 – 2020 ύψους περίπου 45 δισ. ευρώ το ξεκοκάλισμα βρίσκεται σε εξέλιξη, οπότε θα περάσουν μερικά ακόμα χρόνια για να δούμε το ακριβές της κατανομής του, όμως ήδη γνωρίζουμε τις «ευεργετικές» παρενέργειές του στον λαό και στον τόπο: Ανεργία, μετανάστευση, φτώχεια, φόροι, μέτρα κι άλλα μέτρα…

    Φυσικά δεν έχει υπάρξει «πακέτο» που να μην έχει προπαγανδιστεί η μέσω αυτού «αγροτική ανάπτυξη». Στην πραγµατικότητα συμβαίνει το εξής:

• Σύµφωνα µε την έκθεση του 2002 της Eurostat για τις γεωργικές εκµεταλλεύσεις, την πρώτη 20ετία της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ εξαφανίστηκαν από το «χάρτη» 185 χιλιάδες αγροτικά νοικοκυριά στην Ελλάδα.
• Έκτοτε υπολογίζεται σταθερά ότι στην Ελλάδα ξεκληρίζονται ετησίως περί τα 20.000 αγροτικά νοικοκυριά.
• Την ίδια περίοδο, οι αγρότες µε γη κάτω των 50 στρεµµάτων λιγόστεψαν κατά 21%, αντίθετα οι εκµεταλλεύσεις από 200 έως 500 στρέµµατα αυξήθηκαν κατά 93% και οι εκµεταλλεύσεις από 1.000 έως 1.400 στρέµµατα αυξήθηκαν κατά 135% (οι νεοτσιφλικάδες που λέγαµε...).
• Επιπλέον, όπως προκύπτει από τα ίδια τα στοιχεία της Κοµισιόν, από τα 55 δισ. ευρώ κατά μέσο όρο των επιδοτήσεων που διατέθηκαν ετησίως στα κράτη-µέλη της ΕΕ την προηγούμενη δεκαετία στο πλαίσιο της περιβόητης Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ),  το 80% εισπράττεται από τους µεγαλογαιοκτήµονες, δηλαδή από το µεγάλο κεφάλαιο.

    Το θέµα των επιδοτήσεων, µάλιστα, απασχόλησε την επικαιρότητα το 2007 στην Αγγλία, καθώς αποκαλύφθηκε ότι τις µεγαλύτερες αγροτικές επιδοτήσεις τις µοιράζονται η... βασιλική οικογένεια και διάφοροι άλλοι πάµπλουτοι «ευγενείς»!

    Όπως προέκυψε:

• Η βασίλισσα Ελισάβετ εισέπραττε από (... αγροτικές) επιδοτήσεις 544.000 στερλίνες ετησίως,
• ο διάδοχος Κάρολος 225.000 στερλίνες,
• ο δούκας του Μάρλµπορο 370.000 στερλίνες,
• ο δούκας του Ουεστµίνστερ 325.000,
• ο δούκας του Μπρέντφορντ 380.000,
• ο κόµης του Λέστερ 250.000 στερλίνες κοκ.

    Σχετικά µε τη διάθεση των κονδυλίων των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης εξαιρετικά αποκαλυπτική ήταν η έρευνα που διεξήχθη τότε, στοιχεία της οποίας δηµοσιεύθηκαν στους «Financial Times» και αποδεικνύουν αφενός τον προπαγανδιστικό χαρακτήρα των ΚΠΣ, αφετέρου ότι οι ωφελούµενοι δεν είναι οι εργαζόµενοι, αλλά οι πολυεθνικές, οι µεσάζοντες, ακόµη και η... Μαφία.

    Όπως προέκυψε και ενώ τα ΚΠΣ δηµιουργήθηκαν δήθεν για την ενίσχυση των πιο αδύνατων κρατών-µελών της ΕΕ, που µε τη σειρά τους ισχυρίζονται ότι µέσα από τα ΚΠΣ χρηµατοδοτούν µικρές και µεσαίες επιχειρήσεις, η έρευνα διαπιστώνει ότι µεταξύ των «αναξιοπαθούντων» που χρηµατοδοτούν τα ΚΠΣ είναι κάποιες από τις µεγαλύτερες πολυεθνικές του κόσµου, όπως η ΙΒΜ, η Coca-Cola, η Siemens και η Nokia. Μεταξύ άλλων είναι και η καπνοβιοµηχανία British American Tobacco, η οποία επιδοτήθηκε από την ΕΕ και από εθνικά κεφάλαια µε 1,6 δισ. ευρώ για την κατασκευή εργοστασίου παραγωγής τσιγάρων σε µια εποχή που κατά τα άλλα η ΕΕ δαπανούσε εκατοµµύρια ευρώ σε προγράµµατα για τον... περιορισµό του καπνίσµατος. Η δε γνωστή αλυσίδα φαστ φουντ McDonald’s χρηµατοδοτήθηκε από κοινοτικά κονδύλια µε πρόσχηµα την εκπαίδευση των... µαγείρων της στη Σουηδία.

    Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες επισηµάνσεις εκείνης της έρευνας αφορούσε τις επιχειρήσεις που αποφασίζουν να µεταφέρουν τις δραστηριότητές τους σε χώρες εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, αναζητώντας φτηνότερα εργατικά χέρια: «Άλλες επιχειρήσεις χρησιµοποιούν, ακόµη, τα ευρωπαϊκά κονδύλια για τη µεταφορά εργοστασίων τους σε χώρες µε χαµηλό εργατικό κόστος, παρότι οι κανονισµοί απαγορεύουν τέτοιου είδους πρακτικές», αποκάλυπτει η έρευνα.

    Α, ναι, σε άλλο σηµείο της έρευνας αναφερόταν και το εξής καταπληκτικό:  «Δεκάδες δισ. ευρώ από τα παραπάνω κονδύλια αντλήθηκαν από το οργανωµένο έγκληµα, συµπεριλαµβανοµένης και της ιταλικής Μαφίας»! («Ελευθεροτυπία» 30/11/2010, Ριζοσπάστης 5/12/2010)

***

    Ακόµα λοιπόν κι αν δεν υπήρχαν οι «εκρήξεις ειλικρίνειας» που προκαλούνται λόγω των αντιθέσεων και των συγκρούσεων στο εσωτερικό της ΕΕ και που οδηγούν κάποιες φορές να τους ξεφεύγουν µερικές αλήθειες, όπως συνέβη µε τον Γιούνκερ ή τη Λαγκάρντ, µιλούν τα γεγονότα:

    Η χώρα, ο ελληνικός λαός και οι αγρότες ειδικότερα, έχουν πληρώσει ακριβά την ενσωµάτωση στον ευρωενωσιακό ιµπεριαλιστικό οργανισµό.

     Δεν είναι επομένως μόνο τα Μνημόνια που περιγράφουν επ’ ακριβώς τον σφαγιασμό των λαϊκών στρωμάτων και των αγροτών, ειδικότερα. Στον µισό και πλέον αιώνα των σχέσεων της Ελλάδας µε την ΕΕ έχει από κάθε άποψη αποδειχτεί ότι δεν µπορεί να υπάρξει ένας δήθεν «ειλικρινής διάλογος» (πόσο «ειλικρινής» και πόσο «διάλογος» είναι αυτός που προτείνει η κυβέρνηση στους αγρότες όταν έχει ως προαπαιτούμενο το Μνημόνιο και το Ασφαλιστικό που απορρέει από αυτό;) ή μια τάχα «καλύτερη διαπραγµάτευση» που θα επιφέρει µια δήθεν «καλύτερη αναδιανοµή των εισροών-εκροών προς όφελος της Ελλάδας» εντός της ΕΕ, η οποία µε τη σειρά της θα συµβάλει σε µια «φιλολαϊκή» πολιτική πάλι εντός της ΕΕ.  

    Αυτό το παραμύθι το κρατά ζωντανό μόνο η προπαγάνδα εκείνων των λίγων που πραγματικά κερδίζουν από την συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ. Η πραγματικότητα, όμως, σε ό,τι αφορά στη ζωή του λαού, είναι μια: Η προοπτική για μια πραγματικά φιλολαική πολιτική προϋποθέτει ρήξη και αποδέσµευση από την ΕΕ.


αναδημοσίευση από τον enikos

Πέθανε μετά από μακρά μάχη με τον καρκίνο  ο σκιτσογράφος Γιάννης Καλαϊτζής. Ο Γιάννης Καλαϊτζής υπήρξε ένας από τους πιο σημαντικούς και πολυβραβευμένους σκιτσογράφους στην Ελλάδα με μακρά πορεία στον χώρο του Τύπου και όχι μόνο.

Γεννημένος στις 11 Νοεμβρίου του 1945, ο Γιάννης Καλαϊτζής υπήρξε ενεργός για αρκετές δεκαετίες και έχει συνεισφέρει με σκίτσα σε έντυπα όπως «Πανσπουδαστική», «Δρόμοι της Ειρήνης», «Αυγή», «Αντί», «Ελευθεροτυπία», «Σχολιαστής», «Ντέφι», «Βαβέλ», «ΔΗΩ», «Σχολιαστής», «Γαλέρα» «Εφημερίδα των Συντακτών».  

Το 1976 σχεδίασε τα σκηνικά και τα κοστούμια για την ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Happy Day». Εξέδωσε και τα άλμπουμ Τσιγγάνικη ορχήστρα, Το μαύρο είδωλο της Αφροδίτης, Τυφών, Γιαταλεφτά Νοέμβρη, 2000 στα 4. 
Ήταν μέλος της λέσχης γελοιογράφων της ΕΣΗΕΑ και είχε εκλεγεί σε συνέδρια της ΠΟΕΣΥ.

Υπήρξε ένας από τους κύριους συντελεστές του περιοδικού «Γαλέρα», του οποίου υπήρξε διευθυντής μέχρι το 2010, όταν και έκλεισε.
Βρέθηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» από την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας της και δημοσίευσε το τελευταίο του σκίτσο στις 5 Φλεβάρη με θέμα το φλέγον ζήτημα του αγροτικού.



Ο ίδιος περιέγραφε την πορεία του με τον δικό του τρόπο στην επίσημη ιστοσελίδα του: 

«Μεγάλωσα στο καφενείο του πατέρα μου στην Κοκκινιά. Πάνω στα τραπέζια κυκλοφορούσαν δύο-τρεις εφημερίδες. Γελοιογραφικά σκίτσα κάνω από μωρό. Ήμουν παρατηρητικό και κακό και το ‘δειχνα. Το περιβάλλον μου ένοιωσε την απειλή. Χάριν εξευμενισμού μου διέθεσε μια αποδοχή διαρκείας. Το να επιδοθώ στην πολιτική σάτιρα ήταν αυτονόητο. Ήμασταν αριστεροί, το κράτος μας έκανε και ρατσιστές.

Η δεξιά, η εξουσία, οι αρχές ήταν έξω από την κοινωνία μας, ήταν το ξένο, το άλλο. Μου την είχε στημένη στο νηπιαγωγείο. Κατανάγκαζαν εμένα το σκιτσογράφο να πλέκω καλαθάκια και να κεντάω με μπρισίμι μηλαράκια σε χαρτόνι. Για να με σπάσουν. Δε μίλησα.

Καταδικάστηκα σε δωδεκαετή εκπαίδευση. Μου’ριξαν και έναν χρόνο επι πλέον ως μη συνεργάσιμο. Δραπέτευσα πριν εκτίσω την ποινή.

Ακολούθησε ο κατήφορος. Από τα χαμαιτυπία της Αριστεράς στα καταγώγια των Καλών Τεχνών. Έμαθα κινηματογράφο στους κινηματογράφους, θέατρο στο θέατρο, μουσική την νύχτα και εικόνες στο πεζοδρόμιο. 

Ακουλουθεί μια χούντα που επι 40 χρόνια παραμένει 7 ετών. Σκιτσάρω αγωνιόντας να κατανοήσω το προηγούμενο».


πηγή efsyn

Σαν σήμερα, στις 14 Φεβρουαρίου 1987, έφυγε από τη ζωή ο άνθρωπος που άλλαξε την πορεία του θεάτρου, στη χώρα μας.
Σαν σήμερα έφυγε ο Κάρολος Κουν.

 Αντί αφιερώματος λίγα λόγια από τον ίδιο:

  «…Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στο χώρο μας. Μόνος του ο καθένας είναι ανήμπορος. Μόνος του ο καθένας από σας τους πιο κοντινούς στην προσπάθειά μας, είναι ανήμπορος. Μαζί ίσως κάτι μπορέσουμε να κάνουμε. Το θέατρο, ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νιώσουμε μαζί την αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σα μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου…» (Απόσπασμα από τη διάλεξη που δόθηκε στις 17 Αυγούστου 1943 για τον Όμιλο των Φίλων του «Θεάτρου Τέχνης».




από τον imerodromos, πηγή: theatro-technis.gr

13 - 15 Φεβρουαρίου 1945

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
«Μέσα από τα χαλάσματα εξείχαν χέρια, κεφάλια, πόδια, σπασμένα κρανία. Οι δεξαμενές νερού ήταν γεμάτες μέχρι τα χείλη με πτώματα και με μεγάλα κομμάτια τσιμέντου από πάνω. Οι περισσότεροι φαίνονταν πρησμένοι, με μεγάλα κίτρινα και καφέ σημάδια στα σώματά τους(…). Νομίζω ήμουν ανίκανη να αντιληφθώ τη σημασία αυτής της απάνθρωπης πράξης, γιατί υπήρχαν και πάρα πολλά μωρά, φρικτά ακρωτηριασμένα κι οι άνθρωποι ήταν στοιβαγμένοι τόσο κοντά ο ένας στον άλλον, ώστε σχημάτιζες την εντύπωση ότι κάποιος τους είχε στριμώξει εκεί μέσα σκόπιμα»*

(Μάργκαρετ Φρέγερ, Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης, «Τα μεγάλα Ρεπορτάζ», Β’ τόμος, εκδόσεις «Νάρκισσος»)

*

Η περιγραφή του βομβαρδισμού της Δρέσδης, στις 13-14 Φλεβάρη 1945, είναι η περιγραφή ενός εγκλήματος. Γιατί ο βομβαρδισμός της Δρέσβης ήταν ακριβώς αυτό: Ενα έγκλημα. Που δεν το «επέβαλε» καμία στρατιωτική σκοπιμότητα και που μαζί με το έγκλημα της Χιροσίμα αποτελούν δυο κραυγαλέες αποδείξεις ότι ενώ οι λαοί έδιναν το μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα και ενώ αυτός ο πόλεμος έβαινε νικηφόρος για τους λαούς και την ανθρωπότητα, οι ηγεσίες των «δημοκρατιών» (που είχαν εκθρέψει τον Χίτλερ) έβαζαν την ιμπεριαλιστική τους σφραγίδα στον κόσμο.

***

«Η Δρέσδη έπρεπε να βομβαρδιστεί όπως έπρεπε να βομβαρδιστεί και κάθε άλλη γερμανική πόλη», γράφτηκε στον ελληνικό Τύπο πριν λίγες μέρες, στο πλαίσιο της συζήτησης που διεξήχθη λόγω της επετείου των 60 χρόνων από το βομβαρδισμό. Συζήτηση περί της «αναγκαιότητας» εκείνης της στρατιωτικής επιχείρησης.

*

Επρόκειτο, όμως, για «στρατιωτική» επιχείρηση;

*

Σύμφωνα με την απόφαση της Καζαμπλάνκα (4/2/1943) για το βομβαρδισμό των γερμανικών πόλεων, που υπέγραψαν οι Βρετανοί και οι Αμερικάνοι, και στην οποία δε συμμετείχαν οι Σοβιετικοί (θα μας χρειαστεί αυτό παρακάτω), η διαταγή προέβλεπε βομβαρδισμούς με την ακόλουθη σειρά προτεραιότητας:

«α) Ναυπηγεία υποβρυχίων, β) αεροναυτική παραγωγή, γ) μέσα μεταφοράς, δ) διυλιστήρια πετρελαίων, ε) άλλους στόχους πολεμικών βιομηχανιών» (Ουίνστον Τσόρτσιλ, «2ος Παγκόσμιος Πόλεμος», τόμος Στ).

*

Ερώτηση 1η: Τι από αυτά υπήρχαν στη Δρέσδη, ώστε να «επιβάλλεται» ο βομβαρδισμός της;

*

Ερώτηση 2η: Ο Τσόρτσιλ, στο παραπάνω έργο του, το οποίο βραβεύτηκε και με το βραβείο Νόμπελ (συμβαίνουν αυτά), αν και η μνήμη του για τα γεγονότα του πολέμου δείχνει να είναι εξαιρετική, στο σημείο των αναφορών του για τους βομβαρδισμούς των γερμανικών πόλεων, γιατί «ξεχνάει» να αναφέρει οτιδήποτε για το βομβαρδισμό της Δρέσδης;

Μήπως γιατί το έγκλημα ήταν τόσο οφθαλμοφανές, που (συνομιλώντας πια με την Ιστορία) ούτε ένας κυνικός σαν τον Τσόρτσιλ δεν μπορούσε να το υπερασπιστεί, επικαλούμενος σαθρότητες περί «στρατιωτικών λόγων»;

***

Για να μην αδικούμε τον Τσόρτσιλ, η εξήγηση του βομβαρδισμού της Δρέσδης δίνεται από τον «πατέρα της νίκης» εκατοντάδες σελίδες παρακάτω, όπου πια ομολογεί ότι «τα αποφασιστικά και πρακτικά σημεία της στρατηγικής και της πολιτικής» των «δυτικών δημοκρατιών» από ένα σημείο του Πολέμου και μετά ήταν ότι:

*

«Πρώτον, η Σοβιετική Ρωσία είχε γίνει ένας θανάσιμος κίνδυνος για τον ελεύθερο κόσμο. Δεύτερον, έπρεπε να δημιουργήσουμε χωρίς καθυστέρηση ένα νέο μέτωπο για να σταματήσουμε την πορεία της προς τα μπρος. Τρίτον, στην Ευρώπη, το μέτωπο αυτό έπρεπε να ευρίσκεται όσο το δυνατόν ανατολικότερα (...)».

*

Προφανώς μια Δρέσδη πέφτοντας ισοπεδωμένη στα χέρια των Σοβιετικών, τους επέβαλε να διαχειριστούν μια καταστροφή που η έκτασή της ήταν τέτοια, με συνέπεια να δυσχεραίνεται η πορεία του Κόκκινου Στρατού προς τα δυτικά και έτσι να ικανοποιείται ο στόχος των Δυτικών να κρατηθούν οι Σοβιετικοί όσο γινόταν «ανατολικότερα».

***

Από εκεί και πέρα, είναι πραγματικά παράδοξο να προβάλλεται ο ισχυρισμός πως εκείνο που συνέβαλε στην ήττα της Γερμανίας ήταν «οι βαρύτατοι βομβαρδισμοί».

*

Και τούτο αντικρούεται όχι μόνο από τους Σοβιετικούς, που ειδικά για τη Δρέσδη σημειώνουν ότι επρόκειτο για το βομβαρδισμό «μιας πόλης η οποία τη στιγμή που η φασιστική Γερμανία βρισκόταν στο χείλος της καταστροφής, στην ουσία δεν είχε στρατιωτική στρατηγική σημασία» («Παγκόσμια Ιστορία», Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ, εκδόσεις «Σκέψη»).

*

Αντικρούεται από τους ίδιους τους Βρετανούς ιστορικούς, που παραδέχονται ότι οι βομβαρδισμοί αυτοί «δεν έπαιξαν κανένα ρόλο στην πορεία και στην έκβαση του Πολέμου» (Υπουργείο Αμύνης ΕΣΣΔ, Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, εκδόσεις «Κάδμος», 1959),αλλά ότι επρόκειτο για «τρομακτική εξόντωση ανθρώπων, που θα δυσφήμιζε ακόμα και τον Αττίλα» και που οι Αγγλοαμερικανοί μόνο προσχηματικά «έλεγαν πως γίνεται για στρατηγικούς λόγους» (Τζ. Φούλερ, «Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, 1939 – 1945»).

*



Αλλά αντικρούεται (αυτό είναι το κυριότερο) και από εκείνους που ενώ αποδέχονται αξιωματικά την «αναγκαιότητα» των βομβαρδισμών, εντούτοις είναι οι ίδιοι που ομολογούν πως βομβαρδισμός όπως της Δρέσδης «είχε απογοητευτικά» και «πενιχρά αποτελέσματα» από στρατιωτική άποψη (Παρνέλ, «Ιστορία του 20ού αιώνος», «Χρυσός Τύπος», τόμος 5).

***

Μήπως, όμως, η εκτίμηση ότι στη Δρέσδη έγινε ένα έγκλημα ήταν μια φτηνή «λαϊκιστική προπαγάνδα» στην οποία επιδόθηκε λίγα χρόνια μετά τον Πόλεμο η Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας και η οποία «έπιασε»;

*

Αν είναι έτσι τότε πώς εξηγείται ότι ακόμα και οι πατενταρισμένοι αντικομμουνιστές συγγραφείς, όπως ο Ρεμόν Καρτιέ («Ιστορία του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου», τόμος δεύτερος, εκδόσεις «Πάπυρος») σημειώνουν ότι το έγκλημα ήταν τόσο ειδεχθές, ώστε αμέσως μετά το βομβαρδισμό (και όχι λίγα χρόνια αργότερα) από τους ίδιους τους Βρετανούς (και όχι από τη ΓΛΔ) καλείται «στη Βουλή των Κοινοτήτων ο υπουργός Αεροπορίας σερ Αρτσιμπαλ Σίνγλερ (και) υποχρεώνεται να απαντήσει σε δριμύτατες ερωτήσεις» για το δολοφονικό έργο της ΡΑΦ;

*

Πώς εξηγείται ο ίδιος αντικομμουνιστής συγγραφέας να σημειώνει ότι κύριος «στόχος των 650.000 εμπρηστικών βομβών είναι το κέντρο της πόλεως», να παραδέχεται ότι «η ΡΑΦ διογκώνει τη βιομηχανική σημασία της Δρέσδης για να δικαιολογηθεί» και να αποκαλύπτει ότι από τη στρατιωτική πλευρά του βομβαρδισμού «η αποτυχία είναι πλήρης», καθώς ακόμα και τα μέσα μεταφοράς «ξαναρχίζουν να κυκλοφορούν από τις 15 Φλεβάρη», δηλαδή μια μέρα μετά το βομβαρδισμό;

*

Η εξήγηση είναι ότι το έγκλημα της Δρέσδης είναι τόσο αναίτιο από στρατιωτικής άποψης που αφενός δεν κρύβεται, αφετέρου είναι τόσο ειδεχθές που επιχειρείται να χρεωθεί σε αυτούς που δε συμμετείχαν στην Καζαμπλάνκα (απόφαση για βομβαρδισμούς γερμανικών πόλεων), δηλαδή στους… Σοβιετικούς: «…ο βομβαρδισμός είχε ζητηθεί από τους Ρώσους…» υποστηρίζει ο Καρτιέ το 1965 (σ.σ.: είναι ο ίδιος γκεμπελισμός που ακούστηκε σήμερα, σαράντα χρόνια μετά).



Συμπέρασμα:

*

Πρώτον, αν υπήρχε προπαγάνδα αυτή προερχόταν από τους Δυτικούς, που μπροστά στην αδυναμία να υπερασπιστούν ένα τόσο μεγάλο έγκλημα, προσπάθησαν να το χρεώσουν στους Σοβιετικούς. Τότε όμως, το 1965, υπήρχε ακόμα η ΕΣΣΔ και συνεπώς το ψέμα είχε κοντά ποδάρια.

*

Δεύτερον, η αντιμετώπιση της αναβίωσης του φασισμού στην Ευρώπη και των νεοναζί, που αξιοποιούν την υπόθεση της Δρέσδης για την εμετική τους προπαγάνδα, δε γίνεται με το ξαναγράψιμο της Ιστορίας στα μέτρα του Τσόρτσιλ και του Τρούμαν.



πηγή: «Ριζοσπάστης» 

*Δημοσιεύθηκε στο imerodromos.gr

Σε επ΄ αόριστον αποκλεισμό των Τεμπών, προχώρησαν και πάλι από τις 12 το μεσημέρι οι αγρότες του μπλόκου, οι οποίοι το διήμερο των αγροτικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας στην Αθήνα είχαν αφήσει την Κοιλάδα ανοιχτή για περισσότερες ώρες προκειμένου να διευκολύνουν τη μετακίνηση των συναδέλφων τους.

Οι αγρότες των Τεμπών, που δεν έλαβαν μέρος στο συλλαλητήριο του Συντάγματος, τηρούν στάση αναμονής και περιμένουν συγκεκριμένη πρόσκληση από την κυβέρνηση για διάλογο, στη βάση των προτάσεων που έχουν καταθέσει μαζί με τους αγρότες του μπλόκου Μικροθηβών, με τις οποίες έχουν συνταχθεί και αγρότες πολλών ακόμη μπλόκων.

Η εβδομάδα που έρχεται αναμένεται να είναι καθοριστική για το μέλλον των αγροτικών κινητοποιήσεων.

Γενική συνέλευση συγκαλεί η Συντονιστική Επιτροπή Μπλόκων

Η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή Μπλόκων πρόκειται να συγκαλέσει γενική συνέλευση των 68 μπλόκων που συμμετείχαν στα δύο ογκώδη συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας, προκειμένου να αποφασίσουν κλιμάκωση των κινητοποίησεών τους.

Η Συντονιστική ζητεί απόσυρση των προωθούμενων σχεδιασμών για το ασφαλιστικό και το φορολογικό και λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση του υψηλού κόστους παραγωγής, όπως μεταξύ άλλων αφορολόγητο πετρέλαιο, μείωση του αγροτικού ρεύματος και κατάργηση του ΦΠΑ στα αγροτικά μέσα και εφόδια.

Κλιμακώνουν οι αγρότες στη Ροδόπη

Την ίδια ώρα, κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις τους οι αγρότες της Ροδόπης από τη Δευτέρα μετά την απόφαση της γενικής τους συνέλευσης για καθολικό αποκλεισμό 72 ωρών του τελωνείου της Νυμφαίας στην ελληνοβουλγαρική μεθόριο, στον κόμβο του Τυχηρού.

Όπως μεταδίδει ο ανταποκριτής του ΑΜΠΕ στην περιοχή, αυτό πρακτικά σημαίνει ότι από τη Δευτέρα έως και την Τετάρτη δεν θα μπορεί να εισέρχεται και να εξέρχεται από και προς Βουλγαρία κανένα τροχοφόρο όχημα.

Μέχρι και τα μεσάνυχτα της Κυριακής το μπλόκο των αγροτών θα ανοίγει ανά δύο ώρες για 15 λεπτά προκειμένου να διευκολύνεται η κίνηση των οδηγών που είναι εγκλωβισμένοι στον κόμβο του Τυχηρού, λίγα χιλιόμετρα από τη συνοριακή διάβαση.

Στο μεταξύ, οι αγρότες της Ξάνθης τη Δευτέρα επανέρχονται στους επτάωρους αποκλεισμούς από τις 12 το μεσημέρι έως και τις 7 το απόγευμα της γέφυρα του Νέστου, επάνω στην Εγνατία Οδό.

Να σημειωθεί πως αποκλεισμό δρόμοι θα γίνουν και στην υπόλοιπη χώρα, όπου είναι στημένα μπλόκα, καθώς οι αγροτοκτηνοτρόφοι δεν έχουν αποχωρήσει από τις θέσεις τους.

Σενάριο διατήρησης της αυτοτέλειας του ΟΓΑ εξετάζει ο Κατρούγκαλος

Σύμφωνα, τέλος, με τη «Ναυτεμπορική», εισηγήσεις για τη διατήρηση του ΟΓΑ ως αυτοτελούς ταμείου ασφάλισης των αγροτών δέχεται ο υπουργός Εργασίας Γιώργος Κατρούγκαλος από στελέχη με μεγάλη εμπειρία στον χώρο της κοινωνικής ασφάλισης.

Οι προτάσεις για τη διατήρηση του ΟΓΑ ως ξεχωριστού ταμείου έχουν γίνει προς τον υπουργό πολύ πριν ξεκινήσουν οι κινητοποιήσεις των αγροτών και το υπουργείο Εργασίας εξετάζει με ιδιαίτερη προσοχή αυτό το ενδεχόμενο χωρίς να αποκλείει τίποτε. Ο υπουργός Εργασίας,μιλώντας την Παρασκευή στη Βουλή, ανέφερε ότι «θα μπορούσαμε να συζητήσουμε τη δημιουργία τριών Ταμείων αντί για ένα», αφήνοντας έτσι ανοιχτό το ενδεχόμενο για μια διαφορετική προσέγγιση τουλάχιστον στο θέμα του ΟΓΑ. Ηδη στο τραπέζι των σεναρίων του υπουργείου Εργασίας εξετάζονται εναλλακτικές προσεγγίσεις για τον ΟΓΑ και τις ασφαλιστικές εισφορές των αγροτών.

Στο πλαίσιο αυτό, βασική αρχή παραμένει η σύνδεση των ασφαλιστικών εισφορών με το πραγματικό εισόδημα των αγροτών, αλλά υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές για τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου εφαρμογής του μέτρου, για τις κατηγορίες των αγροτών που θα αφορά, αλλά και για τις προϋποθέσεις. Για παράδειγμα, εξετάζεται το ενδεχόμενο σύνδεσης της ασφαλιστικής ενημερότητας με την απορρόφηση των επιδοτήσεων.

Η σκέψη είναι να πιστώνονται στις τράπεζες οι λογαριασμοί των αγροτών με τα ποσά των επιδοτήσεων που δικαιούνται, αλλά για να γίνει η εκταμίευση των χρημάτων θα πρέπει ο αγρότης να έχει ασφαλιστική ενημερότητα και να έχει προχωρήσει σε ρύθμιση των οφειλών του προς τον ΟΓΑ.



από το ergasianet με πληροφορίες από ΑΜΠΕ, naftemporiki

Σαν σήμερα, το 1883, γεννήθηκε στη Βουλγαρία ο Κώστας Βάρναλης, Έλληνας ποιητής, πεζογράφος, δοκιμιογράφος και μεταφραστής. Ήταν αγαπημένος «δάσκαλος» για μία ολόκληρη γενιά προοδευτικών ανθρώπων και λογοτεχνών, ενώ για την τέχνη του τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν το 1959.

Ο Κώστας Βάρναλης γεννήθηκε στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας, όπου βίωσε το κλίμα του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897.
Έδειξε σε νεαρή ηλικία την κλίση του προς τα γράμματα, καθώς τελειώνοντας τις σπουδές του στο Ελληνικό Σχολείο ήρθε στην Ελλάδα, όπου φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έλαβε μέρος στη διαμάχη για το Γλωσσικό Ζήτημα ως υποστηρικτής των δημοτικιστών.

Εργάστηκε για χρόνια ως καθηγητής στη δημόσια μέση εκπαίδευση σε Βουλγαρία και Ελλάδα και το 1919 έλαβε υποτροφία για μετεκπαίδευση στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Γαλλία παρακολούθησε μαθήματα φιλοσοφίας, φιλολογίας, κοινωνιολογίας και αισθητικής, ενώ ήρθε σε επαφή με τα προοδευτικά ιδεολογικά ρεύματα του μαρξισμού και του διαλεκτικού υλισμού και τον επαναστατικό αέρα του μεσοπολέμου.

Οι αριστερές ιδέες έγιναν έκδηλες στην ποίησή του, κάτι που αργότερα του κόστισε τη δουλειά του στο δημόσιο, απ’ όπου τον απέλυσε η δικτατορία του Πάγκαλου το 1925. Χωρίς προοπτική ακαδημαϊκής καριέρας στρέφεται στη δημοσιογραφία, μελετώντας παράλληλα όλα τα φιλοσοφικά ρεύματα και μεταφράζοντας έργα της κλασικής ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας (Αριστοφάνης, Ευριπίδης, Μολιέρος κ.α.).

Βέβαια είχε κάνει την εμφάνισή του στα γράμματα πολύ νωρίτερα, το 1905 με την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής «Κηρήθρες». Το 1907 συμμετείχε στην ίδρυση του ποιητικού περιοδικού Ηγησώ. Από τα πιο σημαντικά έργα του είναι «Το φως που καίει» (το οποίο εξέδωσε το 1922 στην Αλεξάνδρεια, με το ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας), η συλλογή αφηγημάτων «Ο λαός των μουνούχων» (1923), το κριτικό δοκίμιο «Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική» (1925), το ποιητικό«Σκλάβοι πολιορκημένοι» (1927), το αφηγηματικό «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη» (1931) κ.α. Τη διετία 1956-1958 κυκλοφόρησαν τα άπαντά του σε τρεις τόμους και έκτοτε η παραγωγή του περιορίστηκε στο ελάχιστο.

Ο Κώστας Βάρναλης θεωρείται μοναδικός κοινωνικός ποιητής και συγγραφέας: πουθενά στο έργο του δεν υπάρχουν τα ίχνη ενός διανοουμενισμού, πού συχνά συναντάται σε ανάλογες περιπτώσεις. Το ισχυρό ταλέντο του μετέβαλλε σε καθαρή «λαϊκή» τέχνη και σπαρταριστό υλικό οποιαδήποτε ιδέα ή ιδεολογία βρισκόταν στην αφετηρία της δημιουργίας του, μιλώντας στις καρδιές και των πιο απλών «προλεταρίων». Η ασυμβίβαστα κοινωνική στρατευμένη τέχνη του ήταν ο λόγος που τιμήθηκε με το Βραβείο Ειρήνης του Λένιν το 1959.

Έγραφε στη δημοτική, με καλά επιμελημένη μορφή και πλαστικότητα στην έκφραση. Το έργο του χαρακτηρίζεται από θερμή λυρική φαντασία και σατιρική διάθεση με ενδιαφέρον για τον σύγχρονο άνθρωπο. Η ποίηση του, ιδιαίτερα, χαρακτηρίζεται από έντονο «διονυσιασμό», παιχνιδιάρικη διάθεση και βαθύ μουσικό αίσθημα που συνδυάζεται άριστα με τη σάτιρα.

Παντρεύτηκε την ποιήτρια Δώρα Μοάτσου το 1929, ενώ πέθανε το 1974 πλήρης ημερών και έχοντας δρέψει τις δάφνες του, που δεν ήταν άλλες από την αγάπη του λαού.
Αξίζει να σημειωθεί η καλλιτεχνική σημασία των μεταφράσεων του του Αριστοφάνους, με τον όποιο τον συνέδεε μια πηγαία αγάπη προς τις άσεμνολογίες ή, όπως ο ίδιος έλεγε, τις ελευθεροστομίες.