Τετράωρη στάση εργασίας από τις 12 το μεσημέρι και συγκέντρωση στις 12.30 μ.μ. στο υπουργείο Πολιτισμού θα πραγματοποιήσει σήμερα το Πανελλήνιο Σωματείο Έκτακτου Προσωπικού του υπουργείου Πολιτισμού.

Διαμαρτύρονται για μια σειρά διαχρονικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν όπως ανεργία, επισφάλεια, καθυστερήσεις πληρωμών, αυθαιρεσίες, διαχωρισμούς με βάση τη σχέση εργασίας, επιβλαβείς εργασιακές συνθήκες, ενώ το πάγωμα των έργων ΕΣΠΑ έχει οδηγήσει στην ανεργία και την ανασφάλεια εκατοντάδες εργαζόμενους.

Το Σωματείο διεκδικεί:

• Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους
• Εξασφάλιση όλων των ανέργων
• Άμεσες προσλήψεις προσωπικού
• Άμεση επανεκκίνηση όλων των έργων ΕΣΠΑ
• Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων
• Λύση στα μακροχρόνια προβλήματα καθυστέρησης των πληρωμών
• Καμία απόλυση κανενός συμβασιούχου
• Τήρηση των μέτρων προστασίας, υγιεινής και ασφάλειας. Να περιγράφονται και προβλέπονται υποχρεωτικά τα μέτρα στις προκηρύξεις
• Άμεση καταβολή και αναδρομικά σε όλους τους δικαιούχους του επιδόματος ανθυγιεινής εργασίας
• Ξεκάθαρα κριτήρια κατά τις προσλήψεις ΙΔΟΧ προσωπικού
• Να σταματήσει η πρακτική παράτυπων αποσπάσεων και παράτυπης απασχόλησης συναδέλφων σε εργασίες άσχετες με το περιεχόμενο της σύμβασής τους
• Κατάργηση του 24μηνου και 60μηνου «κωλύματος»
• Κατάργηση όλων των μορφών ελαστικής και ευέλικτης εργασίας. Σταθερή σχέση εργασίας για όλους.

πηγή 902.gr

Σε 24ωρη απεργία προχωρούν σήμερα, Πέμπτη, οι εργαζόμενοι στην Εγνατία Οδό, ζητώντας την ακύρωση των σχεδιασμών παραχώρησης της Εγνατίας Οδού και των αυτοκινητοδρόμων της Βόρειας Ελλάδας.

Οι εργαζόμενοι θα πραγματοποιήσουν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στον σταθμό διοδίων των Μαλγάρων, σε περιφερειακούς σταθμούς της Εγνατίας Οδού και στα κεντρικά γραφεία της ομώνυμης εταιρείας.

«Παραμένουμε σταθεροί στην εναντίωσή μας στη σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση του αυτοκινητόδρομου της Εγνατίας Οδού και του συνόλου του στρατηγικού δικτύου αυτοκινητοδρόμων της Βόρειας Ελλάδας, μήκους σχεδόν 1.000 χιλιομέτρων, γιατί είναι ενάντια στο δημόσιο συμφέρον, θα ωφελήσει μόνο τον πιθανό παραχωρησιούχο και θα επιβαρύνει περαιτέρω τους πολίτες από την αύξηση των διοδίων» υπογραμμίζουν σε ανακοίνωσή τους.

Κατά τους εργαζομένους, με την παρούσα διαχείριση από την «Εγνατία Οδός Α.Ε.» και διατηρώντας τα διόδια σε επίπεδο κοινωνικά αποδεκτό, στα επόμενα 30 έτη μπορεί να παραχθεί πλεόνασμα έως και 2 δισ. ευρώ.

Την Τετάρτη προχώρησαν σε τετράωρη στάση εργασίας ενώ το πρωί της Τετάρτης διέκοψαν την προγραμματισμένη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της εταιρείας, με συνέπεια την αναβολή της

Τα αθώα θύματα ενός άδικου Πολέμου- Δυο φορές ξένοι: Μια στην Μικρά  Ασία και μια στην «μητέρα Ελλάδα»- Ιστορίες της προσφυγιάς τόσο επίκαιρες σήμερα με τα χιλιάδες θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων που κατέφυγαν στη χώρα μας

ΓΙΩΡΓΟΣ ΘΕΟΛΟΓΙΤΗΣ
αναδημοσίευση από imerodromos

Τα κρούσματα της ξενοφοβίας και του ρατσισμού κατά των προσφύγων από τη Συρία πολλαπλασιάζονται. Στο Ωραιόκαστρο, στη Φιλιππιάδα, στην Αλεξάνδρεια, σύλλογοι γονέων απειλούν ότι θα καταλάβουν τα σχολεία, αν φιλοξενηθούν σ΄ αυτά προσφυγόπουλα.

Δεν είναι μόνο ζήτημα ανθρωπισμού, ή αλληλεγγύης. Τα περισσότερα από τα χωριά όπου εμφανίστηκαν αυτά τα κρούσματα είναι χωριά προσφύγων από τον Πόντο και τη Μικρασία.

Οι σημερινοί γονείς, που αποκλείουν από τα σχολεία τα παιδιά των προσφύγων, είναι εγγόνια και δισέγγονα ανθρώπων που ήρθαν σ΄ αυτά τα μέρη, ξεριζωμένοι από τις πατρίδες και τα σπίτια τους.

Και για ένα λόγο παραπάνω θα έπρεπε αυτοί οι γονείς να συμπονούν και να συντρέχουν τους σημερινούς πρόσφυγες. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνούν ότι οι ξεριζωμένοι πρόγονοι τους, όταν εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, αντιμετώπισαν παρόμοιες συμπεριφορές, αποκλεισμού και απόρριψης από τους ντόπιους.

Το αντίδοτο

Επειδή, λοιπόν, πιστεύουμε ότι το καλύτερο αντίδοτο στο δηλητήριο της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και του φασισμού, είναι η ιστορική γνώση, θα προσπαθήσουμε να αναπαραστήσουμε το περιβάλλον και το κλίμα που αντιμετώπισαν οι δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες από τη Μικρασία και τον Πόντο, όταν μετά από την τραγική εμπειρία του ξεριζωμού, έφθασαν στην Ελλάδα. Σ΄ αυτή την προσπάθεια θα χρησιμοποιήσουμε μόνο τις δικές τους μαρτυρίες, από τα αρχεία του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών και της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες.



Πριν απ΄ αυτό, όμως, αξίζει να σημειώσουμε τη στάση του επίσημου ελληνικού κράτος, το οποίο ευθυνόταν εξ ολοκλήρου για το δράμα αυτών των ανθρώπων.

Να θυμίσουμε δηλαδή ότι ο πρώτος τόπος «φιλοξενίας» των προσφύγων από την Μικρασία, ήταν η Μακρόνησος! Εκεί, όπου είχε στηθεί υγειονομικός σταθμός (καραντίνα), όπου εξετάζονταν για μολυσματικές ασθένειες όσοι έρχονταν με τα καράβια από τα μικρασιατικά παράλια.

«Αγέλη προσφύγων» 

Αξίζει όμως να σταθούμε και στο πως αντιμετωπίστηκαν αυτοί οι πρόσφυγες, στην ίδια τους την πατρίδα, από τον πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο της εποχής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο εκδότης της «Καθημερινής», Γεώργιος Βλάχος, αυτός που στις 14 Αυγούστου 1922 μία μέρα μετά την έναρξη της επίθεσης του Κεμάλ Ατατούρκ, που σήμανε την αρχή του τέλους του μικρασιατικού ελληνισμού, έγραψε το πασίγνωστο άρθρο με τίτλο «Οίκαδε», με το οποίο καλούσε την ελληνική κυβέρνηση και το στρατό να εγκαταλείψουν στην τύχη τους τους Έλληνες της Ιωνίας και του Πόντου. Ο Βλάχος λοιπόν ακόμη και το 1928 όταν έγραφε, ή μιλούσε για τους πρόσφυγες, χρησιμοποιούσε δύο λέξεις : «Αγέλη προσφύγων». Ακόμη, ο Νίκος Κρανιωτάκης, ο φιλομοναρχικός εκδότης της εφημερίδας «Πρωινός Τύπος», το 1933 ζητούσε επιτακτικά να επιβληθεί στους πρόσφυγες να φορέσουν κίτρινα περιβραχιόνια για να τους διακρίνουν και να τους αποφεύγουν οι Έλληνες!

Οι πρόσφυγες ήρθαν σε μια χώρα, μικρή και  φτωχή. Οι συνθήκες ζωής τον πρώτο καιρό ήταν τραγικές. Η Αθήνα , η Θεσσαλονίκη και οι άλλες πόλεις περιτριγυρίζονταν από ατέλειωτα στρατόπεδα με σκηνές και ένα άθλιο δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης. Και το ψωμί λιγοστό που μοιράζονταν σε συσσίτια. Και από πάνω οι αρρώστιες ο τύφος και η ευλογιά που θέριζαν τους δυστυχισμένους πρόσφυγες. Για να αποσοβηθεί ο κίνδυνος επιδημιών, αμερικανικές φιλανθρωπικές οργανώσεις δημιούργησαν υγειονομικό σταθμό ( καραντίνα) στη Μακρόνησο, όπου γινόταν έλεγχος σε όσους επέβαιναν στα πλοία που μετέφεραν τους πρόσφυγες. Άλλες οργανώσεις μοίραζαν φάρμακα και παρείχαν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στους πρόσφυγες.

 Ανθρώπινα ράκη

Οι Έλληνες που ζούσαν στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας ήταν τα πρώτα θύματα της ανταλλαγής. Υποχρεώθηκαν σε μια μαρτυρική πορεία οκτακοσίων χιλιομέτρων κάτω από τραγικές συνθήκες. Ανθρώπινα ράκη έπρεπε να πορευτούν μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον, και με κίνδυνο ζωής από τις συμμορίες των Τούρκων εθνικιστών.




Πολλοί πέθαναν από κακουχίες και ασιτία. Συνολικά, το φθινόπωρο του 1922 έφθασαν στην Ελλάδα περίπου 900.000 πρόσφυγες (ανάμεσά τους και 50.000 Αρμένιοι). Περίπου 200.000 Έλληνες παρέμεναν στην Καππαδοκία και γενικότερα στην Κεντρική και Νότια Μικρά Ασία. Αυτοί μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα το 1924 και το 1925 με τη φροντίδα της Μικτής Επιτροπής. Ένα τμήμα των Ελλήνων του Πόντου κατέφυγε στη σοβιετική Ρωσία. 

Τους θέριζαν ο τύφος, η ελονοσία και η φυματίωση

Ο αριθμός πρέπει να ήταν πολύ μεγαλύτερος, αν υπολογίσουμε την υψηλή θνησιμότητα των πρώτων χρόνων λόγω των άθλιων συνθηκών διαβίωσης και των επιδημιών, το μειωμένο αριθμό των γεννήσεων και τη μετανάστευση πολλών προσφύγων σε άλλες χώρες. Στην απογραφή του 1928 καταγράφηκαν 1.220.000 πρόσφυγες. Οι αρρώστιες κατέβαλλαν τους πρόσφυγες που ήταν ταλαιπωρημένοι, πρόχειρα στεγασμένοι και υποσιτίζονταν. Ο τύφος, η γρίπη, η φυματίωση (κυρίως στις πόλεις) και η ελονοσία (κυρίως στην ύπαιθρο) τους θέριζαν. Σύμφωνα με στοιχεία της Κοινωνίας των Εθνών, ένας σημαντικός αριθμός προσφύγων πέθαναν μέσα σ’ ένα χρόνο από την άφιξή τους στην Ελλάδα.

Χαρακτηριστικές για τις τραγικές ώρες που έζησαν οι πρόσφυγες είναι μερικές μαρτυρίες τους που παρουσιάζουμε  από τα αρχεία του Κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών και της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τους πρόσφυγες.

«Και ποιος δεν έκλαψε νεκρούς;»

  Απόστολος Μυκονιάτης ( από το παραθαλάσσιο χωριό Ατζανός, κοντά στην Πέργαμο, απέναντι από τη Λέσβο):

«…Εμείς οι άλλοι περιμέναμε τρεις μέρες, ώσπου μπήκαμε σε καΐκια και μπαρκάραμε για τη Μυτιλήνη. Ώσπου να πατήσει το ποδάρι του ο τούρκικος στρατός στο χωριό, άραζαν καΐκια και μας παίρναν, Πίσω-πίσω στη Μυτιλήνη δεν μας δέχουνταν. Δεν είναι και πλούσιος τόπος- από ένα μαξούλι (σοδειά] περιμένει. Βασανιστήκαμε, κακοκοιμηθήκαμε, κακοφάγαμε, μεγάλη συμφορά πάθαμε. Και ποιος δεν έκλαψε νεκρούς; Και ποιος δεν κακοπάθησε και ποιος δεν κλαίει ακόμα; Μονάχα τα παιδιά που γεννήθηκαν εδώ, τ’ ακούνε σαν ψεύτικα παραμύθια…».



Αβραάμ Ελβανίδης ( ήρθε στην Ελλάδα από τον Πόντο):

«Από το χωριό το Kαράτζορεν του Πόντου βγήκαμε με την ανταλλαγή εκατόν δεκατέσσερις οικογένειες. Aπό τη Mερσίνα φύγαμε δυο αποστολές. H πρώτη αποστολή πήγε στη Θεσσαλονίκη κι από εκεί στην Άνω Bροντού Σερρών.
 H δεύτερη αποστολή, από τον Aϊ-Γιώργη του Πειραιά, πήγε με το πλοίο στο Bόλο. Tα Φάρσαλα είπαν ότι στην περιοχή τους δεν υπάρχουν πρόσφυγες και να έρθουν να εγκατασταθούν. Έτσι ήρθαμε στα Φάρσαλα. Tο 1924 έγινε αυτό, τέλη Oκτωβρίου (…) Eίχαμε αρρώστιες, δεν μας σήκωσε το κλίμα. O τόπος όπου χτίσαμε το συνοικισμό μας ήταν τσιφλίκι της Nομικίνας. Δεν ξέρω ποια ήταν. Aσχολούμαστε με τη γεωργία, δημητριακά, επίσης και βαμβακοκαλλιέργεια.
 Όταν πρωτοήρθαμε, δεν ήξερε ο κόσμος ελληνικά. Oι ντόπιοι μας κορόιδευαν, μας έλεγαν τουρκόσπορους. Έλεγαν ότι ήρθαμε και στένεψε ο τόπος τους. Αυτοί ήταν κακομοίρηδες. Εμείς καθόμασταν στο καφενείο παρέα δέκα άντρες. Βάζαμε και οι δέκα τα πακέτα μας με τα τσιγάρα που ανοίγαμε πάνω στο τραπέζι. Οι ντόπιοι απορούσαν: «Βρε, δέκα πακέτα τσιγάρα. Μήπως τα πουλάτε;…».

Κατίνα Εμφιετζή-Μητσάκου ( Ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία τριών ετών. Η μαρτυρία της στηρίζεται σ’ αυτά που της περιέγραψε η μητέρα της Αναστασία. Ο πατέρας της, Ιορδάνης Εμφιετζής, εκτελέστηκε από τον τουρκικό στρατό. Ως Τούρκος υπήκοος κλήθηκε να υπηρετήσει σ’ αυτόν. Λιποτάκτησε , τον συνέλαβαν και τον εκτέλεσαν. Τα όσα υπέφερε η οικογένειά της τα περιέγραψε λίγο πριν πεθάνει ):




«… Από την Προύσα φύγαμε το Σεπτέμβριο του ’22, όταν κατέρρευσε το μέτωπο. Ένας γνωστός μας στρατιωτικός ειδοποίησε να τα μαζέψουμε και να κατεβούμε στην παραλία για να μας φυγαδέψει. Ήρθαν τα καράβια, τα γαλλικά, τα εγγλέζικα. Γέμισε η παραλία με κόσμο. Μια γυναίκα που ήταν έγκυος έπεσε στην πλατφόρμα και περνούσαν από πάνω της! Το βγάλανε το παιδί, αυτή όμως πέθανε. Με είχε εμένα η μητέρα στην αγκαλιά και καθόταν στην πλατφόρμα άκρη-άκρη εκεί στη θάλασσα, κι έλεγε αν έρθουν να μας σφάξουν, να πέσει με το παιδί της στη θάλασσα. Ο δε αδερφούλης μου, ο Ζαχαρίας, άφαντος! Πού να πάει η μητέρα μέσα στον πανζουρλισμό να ψάχνει το παιδί! Κάποια στιγμή ήρθε και τη βρήκε.«Βρε, που ήσουνα;» «Πήγα να κολυμπήσω!». Πήγε να κολυμπήσει στη θάλασσα! Το βάζει το μυαλό σου; Την άλλη μέρα, πλησίασε ένα ελληνικό καράβι. Μπήκαμε μέσα, βρήκαμε μια θέση να καθίσουμε. Μια οικογένεια έστρωσε να φάνε. Λένε στη θεία Ελένη: εσύ έχεις ένα παγούρι νερό, δώσε μας να πιούμε και να πάμε να σας φέρουμε . Απ’ το καράβι, όμως, πού να φέρεις νερό; Το’ δωσε η θεία και μείναμε χωρίς νερό. Η μάνα μου έπαθε αφυδάτωση. Ο ξάδερφος μου, ο Σωτήρης, με το Ζαχαρία να πηγαίνουν στις μηχανές και να βάζουν κυπελλάκια να μαζέψουν τα υγρά που πέφτανε, να της φέρουν να πιει.

Ποιος θα εμπιστευόταν έναν πρόσφυγα;

Βγήκαμε στη Ραιδεστό με το καράβι, κατεβήκαμε και ξανά πάλι στο τρένο για την Αδριανούπολη. Ο κόσμος εκεί είχε ξεσηκωθεί να υποδεχτεί τους πρόσφυγες, αλλά έγινε φασαρία με τους Τούρκους, κι αναγκαστήκαμε να μπούμε πάλι στα τρένα. Δεν χωρούσανε όλοι κι ανεβήκανε ακόμα και πάνω στις σκεπές. Κι έτσι ήρθαμε στην Ελλάδα… Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη, στα στρατόπεδα που μένανε παλιά οι Άγγλοι στρατιώτες στον ευρωπαϊκό πόλεμο. Εκεί πάλι, είχαν αφήσει πολεμοφόδια. Κάθε μέρα γίνονταν εκρήξεις. Πεθαίνανε παιδιά που πειράζανε ό,τι βρίσκανε. Έσκαγαν οι οβίδες και είχαμε θανάτους πολλούς. Κάποια φορά, η μητέρα με τον Ζαχαρία και οι θείοι μου γύριζαν τη Θεσσαλονίκη να νοικιάσουν σπίτι. Μα, έλεγα στη μητέρα μου μετά, στην κατάσταση που ήσασταν, βρωμεροί, τσαλακωμένοι, πατημένοι, ποιος θα σας νοίκιαζε σπίτι; Ποιος θα εμπιστευόταν έναν πρόσφυγα; Η εγκατάσταση στην Ελλάδα: τα πρώτα χρόνια και ο ρατσισμός Κι έτσι πήγαμε στα Σέρρας – μας είχαν πει ότι εκεί είχε άδεια σπίτια – και στην αρχή μείναμε σ’ ένα αρχοντικό. Του «Αλή πασά», έτσι το λέγανε. Στη σάλα καθόταν μια οικογένεια, στα δωμάτια μια άλλη… Στη συνέχεια χτίσαμε σπίτι, αλλά ούτε παράθυρα ούτε κουφώματα είχε γιατί δεν υπήρχε ξυλεία. Το μισό δωμάτιο δεν είχε πάτωμα. Φέρνανε ξυλεία αλλά πού να φτάσει για όλον αυτό τον κόσμο που ήθελε να χτίσει!

«Οι ντόπιοι δεν μας θέλανε»

Αλλά κι αφού ήρθαμε στα Σέρρας, οι ντόπιοι δε μας θέλανε. Πήγαινε ο θείος να πάρει ζάχαρη για το τσάι και δεν του δίναν. Κάρβουνα δεν δίναν σε πρόσφυγα! Να, ο ρατσισμός πώς ήταν! Εγώ μέχρι που τέλειωσα το σχολείο, στην Ελλάδα, βιβλία δεν είχα, εκτός από το αναγνωστικό κι ένα βιβλίο φυσικής! Η ιστορία ήταν ένα τεύχος σαν κόμικς, ούτε γραμματική είχα, τα μαθηματικά μας τα ‘λεγαν προφορικά και τα σημειώναμε. Κι εγώ έπαιρνα και διάβαζα από τα βιβλία των αγοριών, που τα είχαν φέρει από την πατρίδα, γιατί εκεί είχαν όλα τα βιβλία, είχαν και σάλπιγγες και κάνανε και μουσική! Μόνο τις σάλπιγγες δεν μπόρεσαν να φέρουν! Όλα τα είχαμε στην πατρίδα!».

«Ο τόπος μας ξεπάστρεψε- Πέθαναν οι μισοί» 
    

Ευάγγελος Γκάλας(από το χωριό Κόλντερε, κοντά στη Μαγνησία):

«…Πήγαμε πάλι στη Θεσσαλία. Βάλαμε καπνά στον Αλμυρό,δουλέψαμε όλοι, νέοι, γέροι, γυναίκες και παιδιά. Είχε όμως ελονοσία και μας θέρισε, πέθαναν οι μισοί. Ο τόπος μας ξεπάστρεψε. Κερδίσαμε πολλά, μα τι τα θες; Μετά φοβηθήκαμε την αρρώστια και πήγαμε στη Θήβα. Μείναμε κι εκεί λίγο και κάναμε καπνά, μετά πήραμε αποζημίωση κι ήρθαμε δω. Μπήκαμε σε καλές δουλειές. Ο αδερφός μου έπιασε δουλειά στο σιδηρόδρομο- εγώ έγινα φορτοεκφορτωτής στο σταθμό. Πήρα και σπιτάκι στην Καισαριανή το ’26…».

 Ανδρονίκη Καρασούλη Μαστορίδου :

«…Στους Σπαρταλιώτες έδωσαν 24 ώρες προθεσμία να φύγουν. Άλλοι με τα πόδια, άλλοι με αμάξι πήραν τον δρόμο της εξορίας. Στο δρόμο τους έγδυσαν και απ’ αυτά που μπόρεσαν να πάρουν μαζί τους. Οι δικοί μας είχαν την προνοητικότητα να βάλουν σόλες στα παλιά τους παπούτσια και μέσα απ’ αυτήν να στρώσουν φλωριά όσα μπορούσαν. Αν και τα τρύπησαν τα καρφιά του τσαγκάρη, αυτά τουλάχιστον έμειναν. Με χίλια βάσανα έφθασαν στην Μερσίνα.
     Εκεί τους παρέλαβαν Ελληνικά πλοία, δυστυχώς και ο πλοίαρχος και το πλήρωμα ήσαν εναντίον των προσφύγων. Τους βασάνισαν όσο δεν φαντάζεσθε. Νερό δεν τους έδιναν και τους ανάγκαζαν να πιουν θαλάσσιο νερό. Έκαμαν δεκατέσσερις μέρες στο βαπόρι, όταν σταματούσε το βαπόρι στα νησιά, μια λίρα χρυσή την στάμνα το νερό τούς πουλούσαν οι νησιώτες. Και ενώ με λαχτάρα τραβούσαν την στάμνα δεμένη με σχοινί, το πλήρωμα έκοβε το σχοινί και έμεναν με την λαχτάρα. Πάει και η στάμνα, πάει και η λίρα. Από τα θαλάσσια νερά που ήπιαν μια ξαδέλφη του Κυριάκου Δέσποινα Χότζογλου έπαθε μόλυνση των εντέρων εικοσάχρονη κοπέλα και ύστερα από μερικές μέρες στης πεθεράς μου πέθανε και αυτή. Ποιος ξέρει και πόσοι άλλοι.

«Πόσα ανθρωπόμορφα θηρία υπάρχουν ανάμεσά μας;»

 Αλήθεια πόσα ανθρωποφόρα θηρία υπάρχουν ανάμεσά μας; γιατί τους βασάνιζαν τους βασανισμένους; τι ήθελαν; δεν έβλεπαν τα χάλια τους; διωγμένοι από τη χώρα τους, από τα σπίτια τους, χωρισμένοι απ’ τα αγαθά τους, ίσως ίσως εξ αιτίας τους. Τι ήθελαν και ήλθαν στις χώρες αυτές; για να ερεθίσουν τα θηρία εκείνα; αφού δεν ήσαν άξιοι να κρατήσουν όσα κατέκτησαν και μας άφησαν ύστερα στην οργή τους; ενάμισι εκατομμύρια Χριστιανισμός εχάθη εξ αιτίας τους. Και τώρα στα υπολείμματα, στα ανθρώπινα ράκη, όπως κατάντησαν οι ίδιοι, είχαν τον σαδισμό να τους βασανίσουν. Ας όψονται οι υπεύθυνοι…».

«Ο κόσμος πέθαινε κάθε μέρα»

Καλλισθένη Καλλίδου (από τo χωριό Φερτέκι της Καππαδοκίας, κοντά στη Νίγδη).

«Δεκαπέντε μέρες μείναμε στα βαπόρια. Έπειτα φτάσαμε στον Πειραιά. Απ’ τον Πειραιά μόνο τα σύρματα ξέρω. Στα σύρματα είκοσι μέρες μας κρατήσανε. Αμάν, πολύ μας ρεζιλέψανε, πολύ μας βασανίσανε. Μας βάλαν στη σειρά. Τα μικρά και τις γριές απ’ τη ρίζα μας κουρεύανε. Έκλαιγα, φώναζα: — Ψάξε με, δες με, δεν έχω ψείρες! Με το ζόρι με κουρέψανε. Σαν κολοκύθι με κάνανε. Πολύν καιρό έπειτα ντρεπόμουνα να βγω στην αγορά να ψουνίσω. 
      Μας γδύσανε. Ό,τι φορούσαμε στον κλίβανο, άντε, τα βάλανε. Παπούτσια δεν είχαμε έπειτα να φορέσουμε. Μας δίνανε να φάμε. Είχαμε και μαζί μας. Όμως στην καραντίνα μεγάλο ρεζιλίκι, μεγάλο σεφιλίκι (κακοπάθεια) ήτανε. Είκοσι μέρες κράτησε.
      Από τον Αι-Γιώργη, απ’ τον Πειραιά, μας βάλανε στο βαπόρι, στη Θεσσαλονίκη μας φέρανε. Μας βγάλανε και μας αφήσανε. Στα σοκάκια της Θεσσαλονίκης μας αφήσανε. Στα σοκάκια της Θεσσαλονίκης πεταμένοι ήμαστε. Έτσι ξαπλωμένοι, μέσα στα σοκάκια. Περνούσε κόσμος και μας έβλεπε. Αμάν, ρεζιλίκι!
      Πέρασε ένας άντρας, ένας τρανός. Μας πέταξε μια πεντάρα. Έπιασα την πεντάρα, φώναζα, έκλαιγα: —Εμείς έχομε λεφτά! Εμείς έχομε να φάμε! Αφήσαμε τα σπίτια μας, τόσα αμπέλια αφήσαμε! Δεν είμαστε ζητιάνοι εμείς! — Άσε την πεντάρα. Ησύχασε έλεγε η μητέρα μου. Η μάνα μου άρρωστη ήταν. Ένα κουβάρι μαζεμένη καθότανε. 
      Περνούσε ο κόσμος. Μας βλέπανε από μακριά. Δεν ερχόντανε κοντά μας: 
      — Προσφυγιά! προσφυγιά! λέγανε και περνούσανε….».

«Τους έδεσαν με σίδερα και τους πέταξαν στη θάλασσα»

Δέσποινα Συμεωνίδουαπό το χωριό Κενάταλα της Καππαδοκίας, κοντά στο Γκέλβερι.

«…Στη Μερσίνα μείναμε μια βδομάδα στα σύρματα… ύστερα ήρθε το βαπόρι και μας πήρε. Στο ταξίδι έκανε φουρτούνα και οι γυναίκες λιγοθυμούσαν από το φόβο τους. Άκουγες φωνές, κλάματα. Εγώ είχα μαζί μου τον άντρα μου, τη μάνα μου και τα τρία παιδιά μου, το Χαράλαμπο, το Δημήτρη και τη Μαρίκα, από ένα ως έξι χρονώ. Ευτυχώς δεν έπαθα τίποτε άφησα τα παιδιά σε μια γωνιά του βαποριού κοντά στη μάνα μου και κουβαλούσα νερό στις λιπόθυμες γυναίκες. Μερικοί άνθρωποι δε βάσταζαν από τα βάσανα που τράβηξαν και πέθαναν στο βαπόρι τους έδεσαν με σίδερα και τους πέταξαν στη θάλασσα. Επιτέλους φτάσαμε στον Πειραιά. Άλλοι κατέβηκαν εκεί εμείς συνεχίσαμε το ταξίδι για την Καβάλα. Μας πήγαν στο Τσινάρ Ντερέ, κοντά στη σημερινή Νέα Καρβάλη. Δυο χρόνια μείναμε εκεί κάτω από τα τσαντίρια. Ο κόσμος αρρώσταινε και πέθαινε κάθε μέρα. Πέθανε ο άντρας μου, πέθανε και το παιδί μου ο Χαράλαμπος. Τη νύχτα έρχονταν τα τσακάλια, σκάβανε τους τάφους και έτρωγαν τους πεθαμένους..»

Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1857 που χειροτέρευσε πολύ τη θέση του προλεταριάτου και των αγροτών, ήταν η αρχή μιας καινούριας ανάπτυξης του διεθνούς εργατικού κινήματος. Η αναζωογόνηση και η καινούρια ανάπτυξη του διεθνούς εργατικού κινήματος προβάλλουν το φλέγον θέμα της συσπείρωσης των δυνάμεων του παγκόσμιου προλεταριάτου για τον επαναστατικό αγώνα που πλησίαζε.


Αντιπρόσωποι του Συνεδρίου της 1ης Διεθνούς



Οι προσπάθειες να ιδρυθεί μια παγκόσμια προλεταριακή οργάνωση που έγιναν στην αρχή της 6ης δεκαετίας, καθρέφτιζαν την έντονη επιθυμία των πρωτοπόρων εργατών της Ευρώπης και της Αμερικής να ενωθούν σε παγκόσμια κλίμακα. Η επιθυμία αυτή φαίνεται πιο καθαρά στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης που έδειξαν οι εργάτες στις διάφορες χώρες για την πολωνική εξέγερση, στα συλλαλητήρια των Αγγλων εργατών για να υποστηρίξουν τον αγώνα του αμερικανικού λαού εναντίον της δουλείας κλπ.

Στις 28 Σεπτέμβρη του 1864 στο Λονδίνο, στο Σεντ Μάρτινς Χολ, έγινε μια διεθνής συγκέντρωση για να διαβαστεί η απάντηση των Γάλλων εργατών. Στη συγκέντρωση αυτή πήραν μέρος αντιπρόσωποι του προλεταριάτου της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας, της Πολωνίας και της Ιρλανδίας. Ο Μαρξ εκλέχτηκε στο προεδρείο της συγκέντρωσης σαν αντιπρόσωπος των Γερμανών εργατών. Η συγκέντρωση αποφάσισε να ιδρυθεί η Διεθνής ένωση των εργατών.

Σκοπός της Διεθνούς (International) ένωσης των εργατών ήταν να εκπληρώσει το ιστορικό καθήκον της συσπείρωσης των δυνάμεων του παγκόσμιου προλεταριάτου. Είχε και έναν άλλο σκοπό που ο Μαρξ τον διατύπωσε αργότερα στο γράμμα που έστειλε στο Γερμανό σοσιαλιστή Φρ. Μπόλτε. «Η διεθνής, έγραφε ο Μαρξ, ιδρύθηκε για να αντικαταστήσει τα διάφορα σοσιαλιστικά και μισοσοσιαλιστικά τμήματα με μια πραγματικά αγωνιστική οργάνωση της εργατικής τάξης».


Το πολιτικό πρόγραμμα και το καταστατικό της 1ης Διεθνούς φέρουν τη σφραγίδα του Μαρξ



Τα καθήκοντα αυτά προσδιόρισαν το περιεχόμενο του ιδρυτικού μανιφέστου και του καταστατικού της Διεθνούς ένωσης των εργατών. Και τα δυο κείμενα γράφτηκαν από τον Μαρξ και εγκρίθηκαν ομόφωνα την 1η Νοέμβρη 1864 από την επιτροπή που εκλέχτηκε από τη συγκέντρωση του Σεντ Μάρτινς Χολ για να καταρτίσει το πρόγραμμα της Διεθνούς ένωσης της εργατικής τάξης.

Η Διεθνής ένωση των εργατών βασίστηκε στην αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Ανώτατο όργανο ήταν το ετήσιο συνέδριο. Το συνέδριο εξέλεγε από τα μέλη του για ένα χρόνο το κεντρικό, ή όπως ονομάστηκε αργότερα, το γενικό συμβούλιο, που ήταν το ανώτερο όργανο της Διεθνούς στο χρονικό διάστημα που μεσολαβούσε ως το επόμενο συνέδριο.

Η Ιδρυτική Διακήρυξη 

Η «Ιδρυτική Διακήρυξη» της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών, την οποία διατύπωσε ο Μαρξ (ολόκληρο το κείμενο στα «Διαλεχτά Εργα», τ.1ος, σελ. 440 – 451), που είναι το πρόγραμμά της, είναι ένα από τα πιο σημαντικά ντοκουμέντα στην ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος.

Στην «Ιδρυτική Διακήρυξη» χαιρετιζόταν η μεγάλη νίκη των Αγγλων εργατών για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου στα 1847, ύστερα από τριαντάχρονο αγώνα, με την κατάχτηση με νόμο της δεκάωρης εργάσιμης μέρας. Πιο συγκεκριμένα αναφέρεται: «Το νομοσχέδιο για το δεκάωρο δεν ήταν μόνο μια μεγάλη πραχτική επιτυχία, ήταν η νίκη μιας αρχής. Για πρώτη φορά η πολιτική οικονομία της αστικής τάξης νικήθηκε μπροστά στα μάτια όλων από την πολιτική οικονομία της εργατικής τάξης». Μετά απ’ αυτή τη νίκη των Αγγλων εργατών, σ’ όλη τη Δυτική Ευρώπη οι κυβερνήσεις αναγκάστηκαν να υιοθετήσουν παρόμοιους νόμους μείωσης του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου.

Η «Ιδρυτική Διακήρυξη» ανέφερε επίσης: «Το μεγάλο καθήκον της εργατικής τάξης είναι σήμερα η κατάχτηση της πολιτικής εξουσίας». Ενώ υπογράμμιζε την ανάγκη να έχουν οι εργάτες δική τους εξωτερική πολιτική. Πιο συγκεκριμένα, σχετικά μ’ αυτό αναφέρει: «Αν η χειραφέτηση της εργατικής τάξης απαιτεί την αδελφική συνεργασία των εργατών διαφόρων εθνών, πώς θα μπορέσουν να εκπληρώσουν αυτή τη μεγάλη αποστολή με μια εξωτερική πολιτική που επιδιώκει εγκληματικά σχέδια, που εκμεταλλεύεται τις εθνικές προκαταλήψεις και που κατασπαταλά σε ληστρικούς πολέμους το αίμα και τον πλούτο του λαού;».

Το ντοκουμέντο κατέληγε με το σύνθημα του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου»: «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!».

Το σχέδιο Καταστατικού

Οι αντιπρόσωποι της Α΄ Διεθνούς



Το προσωρινό καταστατικό της Ενωσης αρχίζει μ’ ένα προοίμιο που θέτει στην οργάνωση το καθήκον να καθοδηγήσει την εργατική τάξη για την κοινωνική της απελευθέρωση ως εξής: «Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης πρέπει να καταχτηθεί από την ίδια την εργατική τάξη.

Ο αγώνας για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης δεν είναι αγώνας για ταξικά προνόμια και μονοπώλια, αλλά για ίσα δικαιώματα και καθήκοντα και για την κατάργηση κάθε ταξικής κυριαρχίας.

Η οικονομική υποδούλωση του εργάτη στο μονοπωλητή των μέσων εργασίας, δηλαδή των πηγών της ζωής, αποτελεί τη βάση όλων των μορφών της δουλείας, τη βάση της κοινωνικής αθλιότητας, του διανοητικού μαρασμού και της πολιτικής εξάρτησης.


Η πρώτη έκδοση της Διακήρυξης και του Καταστατικού της 1ης Διεθνούς



Η οικονομική απελευθέρωση της εργατικής τάξης είναι, επομένως, ο μεγάλος τελικός σκοπός, στον οποίο πρέπει να υποταχθεί σαν μέσο κάθε πολιτικό κίνημα.

Ολες οι προσπάθειες που τείνουν σ’ αυτό το μεγάλο σκοπό απέτυχαν ως τώρα από έλλειψη αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργατικούς κλάδους κάθε χώρας και από την απουσία ενός αδελφικού δεσμού ανάμεσα στους εργάτες των διαφόρων χωρών.

Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης δεν είναι ούτε τοπικό, ούτε εθνικό, αλλά ένα κοινωνικό καθήκον που αγκαλιάζει όλες τις χώρες, στις οποίες υπάρχει η σύγχρονη κοινωνία και που η λύση του εξαρτάται από την πραχτική και θεωρητική συνεργασία των πιο προχωρημένων χωρών.

Το σημερινό ξαναζωντάνεμα του κινήματος της εργατικής τάξης στις πιο προχωρημένες βιομηχανικές χώρες της Ευρώπης, ενώ γεννά νέες ελπίδες, απευθύνει, ταυτόχρονα, μια πανηγυρική προειδοποίηση να μην επαναληφθούν τα παλιά λάθη και απαιτεί την άμεση συνένωση των ασύνδετων ακόμα κινημάτων».



πηγή imerodromos

Η πρώην πρόεδρος της βουλής και επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας , Ζωή Κωνσταντοπούλου, είναι καλεσμένη την Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016 και ώρα 14.00 με 15.00 το μεσημέρι, στο στούντιο της Ελεύθερης Ραδιοφωνίας της ERTopen.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου στην μεσημβρινή Ραδιοεφημερίδα της ERTOPEN αυτή την Πέμπτη με τον Νίκο Κλέτσα, θα σχολιάσει εφ' όλης της ύλης την επικαιρότητα:

  Η κ. Κωνσταντοπούλου θα μιλήσει στο ελεύθερο ραδιόφωνο της πόλης, για την εκχώρηση δημόσιας περιουσίας και αγαθών στο Υπερταμείο από την κυβέρνηση - τις συνέπειες υπογραφής του Μνημονίου 3 στην ζωή των φτωχομεσαίων και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων και θα προτείνει λύσεις και δράσεις απέναντι στις μνημονιακές εφαρμοζόμενες πολιτικές και για πρωτοβουλίες της Πλεύσης Ελευθερίας, όπως ο νέος, υπό ίδρυση, νομικός φορέας διεκδίκησης της Δικαιοσύνης και υπεράσπισης του Δημοσίου Συμφέροντος.

Συντονιστείτε στους 106.7 στα fm στην Αττική στην ΕΡΤopen. Επίσης εναλλακτικά όσοι είστε εκτός Αττικής, μπορείτε να μας ακούσετε από τον ραδιοφωνικό σταθμό του σωματείου Εργαζομένων Αλουμινίου στους 97,3 με έδρα τη Βοιωτία ή από τον ραδιοσταθμό του εργατικού κέντρου Εύβοιας στους 96,5, στα Χανιά στους 1134 χιλιόκυκλους στα μεσαία και διαδικτυακά στην www.ertopen.com σε ολόκληρο τον κόσμο.

Για την συμμετοχή σας μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10  ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας: 1Π (κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045

Υπό τον φόβο της απόλυσης εργάζονται 4 στους 10 Ελληνες, σύμφωνα με της τριμηνιαία έρευνα Workmonitor της Randstad για το διάστημα Ιουλίου – Σεπτεμβρίου 2016, καθώς το 40% των ανδρών και το 39% των γυναικών θεωρούν πολύ πιθανή την απώλεια εργασίας ή τη μη ανανέωση του συμβολαίου τους στους επόμενους έξι μήνες. Η ανασφάλεια εκτινάσσεται στο 57% στους νέους που ανήκουν στην ηλικιακή ομάδα 18-24 ετών, ενώ μεγαλύτερο από τον μέσο όρο φόβο απώλειας της εργασίας τους εμφανίζουν οι ερωτηθέντες που απάντησαν ότι έχουν χαμηλό επίπεδο εκπαίδευσης (42%).

Η έρευνα Workmonitor της Randstad για το γ΄ τρίμηνο του 2016 ασχολείται με τον ρόλο που διαδραματίζουν τα φύλα στον χώρο εργασίας, καθώς και τις ηγετικές θέσεις που αναλαμβάνουν. Σύμφωνα με τους Ελληνες συμμετέχοντες, το 72% πιστεύει ότι ο εργοδότης του αντιμετωπίζει ισότιμα τόσο τους άνδρες όσο και τις γυναίκες. Ωστόσο, μόνο το 60% θεωρεί ότι και τα δύο φύλα υποστηρίζονται εξίσου όταν κάνουν αίτηση για δουλειά ή όταν επιδιώκουν προαγωγή.

Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι υφίστανται ακόμη διακρίσεις λόγω φύλου στο εργασιακό περιβάλλον, καθώς το 68% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι οι άνδρες προτιμούνται από τις γυναίκες, όταν δύο υποψήφιοι έχουν τα ίδια προσόντα για μια θέση.

Ένα ποσοστό της τάξης του 80% υποστηρίζει ότι οι άνδρες και οι γυναίκες συνάδελφοι ανταμείβονται το ίδιο από τον εργοδότη τους για παρόμοιους ρόλους. Τα ευρήματα της έρευνας αποκαλύπτουν ότι η προτίμηση στους άνδρες για διευθυντικές θέσεις είναι πολύ υψηλή στην Ελλάδα, σε ποσοστό 80%.

Η έρευνα περιλαμβάνει και τον δείκτη κινητικότητας της Randstad για την αγορά εργασίας, ο οποίος αξιολογεί την προσδοκία των εργαζομένων να αλλάξουν επάγγελμα μέσα στους επόμενους έξι μήνες. Ο δείκτης βασίζεται στην τρέχουσα εργασιακή ικανοποίηση, τον φόβο απόλυσης, την ανάγκη των εργαζομένων για νέες προσωπικές προκλήσεις και στο επίπεδο αισιοδοξίας ότι θα βρουν δουλειά αλλού. Ο δείκτης κινητικότητας για την Ελλάδα παρέμεινε σταθερός στις 107 μονάδες για το γ΄ τρίμηνο. Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο δείκτης κινητικότητας αυξήθηκε ελάχιστα από τις 109 στις 110 μονάδες.




Πηγή: kathimerini.gr

Το ποσό των 1,8 δισ. ευρώ πρέπει να καταβάλουν μέχρι το τέλος της εβδομάδας εκατομμύρια φορολογούμενοι, προκειμένου να τακτοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους που σχετίζονται με την πληρωμή της πρώτης δόσης του ΕΝΦΙΑ και της δεύτερης δόσης του φόρου εισοδήματος. Ο τρέχων μήνας θεωρείται από κυβερνητικούς παράγοντες καταλυτικός για την πορεία της εκτέλεσης του προϋπολογισμού, καθώς θα πρέπει να εισπραχθούν συνολικά περί τα 4,7 δισ. ευρώ.

Ωστόσο, ο στόχος που έχει τεθεί δεν είναι σίγουρο ότι θα επιτευχθεί, καθώς τα εξαντλημένα νοικοκυριά από απόψεως φοροδοτικής ικανότητας, ενδεχομένως να μην καταφέρουν να καταβάλουν τους φόρους που τους αναλογούν, κάτι που διαπιστώθηκε τον περασμένο Ιούλιο όπου αρκετοί δεν πλήρωσαν την πρώτη δόση του φόρου εισοδήματος.

Πάντως, δεν είναι μόνο οι ανωτέρω φόροι που θα δοκιμάσουν τις αντοχές των πολιτών. Εκτός από τις μηνιαίες δόσεις που πρέπει να πληρώσουν για τον ΕΝΦΙΑ, από τον Οκτώβριο αυξάνεται το πετρέλαιο θέρμανσης, ενώ περιορισμένες αλλαγές αναμένονται και στα τέλη κυκλοφορίας.

Αυτό σημαίνει ότι κάποιοι θα ελαφρυνθούν και κάποιοι θα πληρώσουν υψηλότερα τέλη. Η κορύφωση όμως θα γίνει από τον Ιανουάριο, καθώς θα αυξηθούν τα καύσιμα, ο καφές και τα τσιγάρα. Ειδικότερα:

• Πετρέλαιο θέρμανσης: Από τις 15 Οκτωβρίου, αυξάνεται ο ειδικός φόρος κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης. Ο ΕΦΚ θα αυξηθεί κατά 0,05 ευρώ το λίτρο, από τα 0,23 στα 0,28 ευρώ το λίτρο.

• Τέλη κυκλοφορίας 2017: Σχεδιάζονται αλλαγές στα τέλη κυκλοφορίας με στόχο τα έσοδα να υπερβούν το 1 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με πληροφορίες, εξετάζεται μείωση των τελών για τα παλαιά αυτοκίνητα υψηλού κυβισμού και αύξηση για τα Ι.Χ. που πρωτοκυκλοφόρησαν από το 2007 και μετά.

• Αυξήσεις στα καύσιμα: Από την 1η Ιανουαρίου 2017 ο ΕΦΚ στη βενζίνη θα αυξηθεί κατά 3 λεπτά το λίτρο, από 0,67 σε 0,7 ευρώ το λίτρο, ενώ στο πετρέλαιο κίνησης θα αυξηθεί κατά 8 λεπτά το λίτρο, από 0,33 σε 0,41 ευρώ το λίτρο. Ο ΕΦΚ στο υγραέριο κίνησης θα αυξηθεί κατά 10 λεπτά το λίτρο, από 0,33 σε 0,43 ευρώ το λίτρο. Στο πετρέλαιο κίνησης η αύξηση του φόρου κατά 8 λεπτά το λίτρο θα έχει ως συνέπεια η μέση λιανική τιμή να υπερβεί το 1,10 ευρώ, ενώ στο υγραέριο κίνησης κατά 12-13 λεπτά το λίτρο.

• Τσιγάρα: Αυξάνονται από την 1η Ιανουαρίου 2017 ο ειδικός φόρος κατανάλωσης στα τσιγάρα και στα λοιπά προϊόντα καπνού. Το αποτέλεσμα των αυξήσεων αυτών στον ΕΦΚ των τσιγάρων και του καπνού θα είναι να αυξηθούν οι λιανικές τιμές πώλησης από 0,50 έως 1 ευρώ ανά πακέτο.

• Καφές: Επιβάλλεται ειδικός φόρος κατανάλωσης στον εισαγόμενο και εγχωρίως παραγόμενο καφέ. Η επιβολή του φόρου αυτού αναμένεται να επιβαρύνει κατά 10%-20% τις λιανικές τιμές πώλησης των διαφόρων ειδών καφέ. Από την 1η Ιανουαρίου 2017 θα επιβληθεί ειδικός φόρος κατανάλωσης στα υγρά που χρησιμοποιούνται στα ηλεκτρονικά τσιγάρα: Το ύψος του φόρου θα είναι 10 λεπτά ανά ml υγρού.

• Σταθερή τηλεφωνία: Νέο φορολογικό τέλος 5% σε κάθε μηνιαίο ή διμηνιαίο λογαριασμό τηλεπικοινωνιακών τελών σταθερής τηλεφωνίας. Το νέο αυτό τέλος θα επιβάλλεται από την 1η Ιανουαρίου 2017 επί των καθαρών (προ ΦΠΑ) τηλεπικοινωνιακών τελών κάθε μηνιαίου ή διμηνιαίου λογαριασμού. Επί του νέου αυτού τέλους θα επιβάλλεται εν συνεχεία ο ΦΠΑ με συντελεστή 24%.

Πηγή: kathimerini.gr

Νίκος Φωτόπουλος

Με έναν εντελώς τραγικό τρόπο φαίνεται ότι ξεκινάει η ικανοποίηση των τραπεζών για τα «κόκκινα» δάνεια, λίγες μέρες αφότου ο υπουργός Οικονομίας Γιώργος Σταθάκης ξεκαθάρισε από τη συμπρωτεύουσα πως «είναι προϊόν της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς».

Παρ' όλ' αυτά, ο κόσμος είναι έτοιμος να αντιδράσει, τουλάχιστον σε περιπτώσεις χυδαίας αναλγησίας, σαν αυτή που παρουσιάζει η Επιτροπή Δυτικών Συνοικιών της Θεσσαλονίκης και για την οποία σήμερα, Τετάρτη, θα πραγματοποιήσουν κινητοποίηση διαμαρτυρίας στα δικαστήρια της πόλης.

Η υπόθεση ήρθε στο φως από τον άνθρωπο που απειλείται με κατάσχεση της πρώτης κατοικίας του και, όπως καταγγέλλει, παρά τις προσπάθειες να ενταχθεί στον νόμο Κατσέλη, συνάντησε μεθοδευμένες καθυστερήσεις στην έκδοση των απαιτούμενων εγγράφων από τις τράπεζες!

Ο Μιχάλης Π. αναφέρει στην επιστολή του που είδε το φως της δημοσιότητας:

Την Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016 και ώρα 16:00 με 17:00 στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης είναι ο πλειστηριασμός του μοναδικού ακινήτου που έχουμε τόσο εγώ όσο και η σύζυγός μου. Ένα διαμέρισμα 86 τετραγωνικών μέτρων, δωρεά από τον δάσκαλο πατέρα μου, που αγοράστηκε με δάνειο διάρκειας 40 χρόνων, πριν από 45 περίπου χρόνια.

Είχα μια εταιρία Μονοπρόσωπη Ε.Π.Ε. και σαν υπεργολάβος εγκατέστησα τους πομπούς για την ψηφιακή τηλεόραση της ΕΡΤ Α.Ε. και κατασκεύασα το σύγχρονο STUDIO Δ' της ΕΡΤ.

Η ΕΡΤ βρήκε τρόπο να πληρώσει τους υπεργολάβους-ιταλικές εταιρίες και την έκπτωτη εταιρία, αφήνοντας παντελώς απλήρωτη τη δική μου εταιρία. Για το θέμα ενημερώθηκε ο τότε αρμόδιος υπουργός, οι μετέπειτα υπουργοί και το γραφείο του πρωθυπουργού, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, παρά μόνο υποσχέσεις.

Για τα έργα αυτά, πήρα δάνεια και έβαλα το σπίτι μου εγγύηση για το κεφάλαιο κίνησης της εταιρίας μου. Αφήνοντάς με απλήρωτο η ΕΡΤ, δενμπορούσα να αποπληρώσω τις υποχρεώσεις μου, και ταυτόχρονα από την πίεση των καταστάσεων αυτών, καταστράφηκε η υγεία μου, αφήνοντάς με ολικά ανάπηρο με πολλά και σοβαρότατα προβλήματα.

Εγώ είμαι ένας ολικά ανάπηρος, με ποσοστό αναπηρίας 85% πιστοποιημένο από τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.), με πολλά και πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας. Σημειώνω ότι δεν έχω κανένα εισόδημα, ούτε σύνταξη, ούτε και κανένα επίδομα αναπηρίας από πουθενά. Δεν έχω κανένα έσοδο, διότι ενώ κατέθεσα τα δικαιολογητικά και την αίτηση για κρίση από επιτροπή για χορήγηση ποσοστού αναπηρίας για συνταξιοδότηση το 2010, λόγω κατάργησης των επιτροπών και δημιουργίας των ΚΕΠΑ, μου επέστρεψαν με συστημένο τον φάκελο που είχα καταθέσει, ενημερώνοντάς με ότι πρέπει να ξεκινήσω τη διαδικασία αυτή από την αρχή στα ΚΕΠΑ. Τελικά,πέρασα από επιτροπή και πήρα την απόφαση στα τέλη του 2014. Ολα αυτά τα χρόνια που δεν εργαζόμουν, το ταμείο μου, ο ΟΑΕΕ, με χρέωνε με εισφορές και τελικά δεν μου χορήγησαν σύνταξη, λόγω οφειλών!!!!! Επίσης, δεν μου χορηγήθηκε ούτε το πενιχρό επίδομα βαριάς αναπηρίας για τους ίδιους λόγους!!!!

Είμαι πολύτεκνος πατέρας 4 παιδιών, με το ένα από τα παιδιά μου αυτιστικό, ανάπηρο με ποσοστό αναπηρίας 80% πιστοποιημένο από τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕ.Π.Α.)

Έχω μηδενικό εισόδημα, είμαι άπορος με βιβλιάριο απορίας του Δήμου μου, για να μπορώ να έχω τα στοιχειώδη φάρμακα που χρειάζομαι για να κρατηθώ στη ζωή.

Είμαι στη διαδικασία υπαγωγής στον νόμο 3869/2010 Κατσέλη, αλλά οι τράπεζες δεν μου χορηγούν τα απαραίτητα για την υπαγωγή στην προστασία του νόμου αντίγραφα δανειακών συμβάσεων, παρ' όλο το μεγάλο χρονικό διάστημα αναμονής μου από την υποβολή της αίτησης χορήγησης, επικαλούμενες τη συγχώνευση και τη δυσκολία στην αναζήτηση παλιών συμβάσεων.

Το ακίνητο αυτό είναι το μοναδικό μας περιουσιακό στοιχείο, και η τράπεζα το γνωρίζει αυτό. Παρ' όλα αυτά συνεχίζει στον πλειστηριασμό του.

Κατόπιν αυτών, η Λαϊκή Συνέλευση Δυτικών Συνοικιών θα είναι την Τετάρτη 28 Σεπτέμβρη, στις 3.30μ.μ. στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης και καλεί με ανακοίνωσή της όλους τους κατοίκους της πόλης και κάθε εργατική, τοπική, νεολαιίστικη και κοινωνικοπολιτική συλλογικότητα «να είμαστε εκεί για να μην επιτρέψουμε στα κοράκια τους τραπεζίτες να αρπάξουν το σπίτι του συμπολίτη μας»


πηγή efsyn

Σήμερα Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016 στο Ραδιόφωνο της ertopen.com και στην εκπομπή "4ο Πρωτόκολλο" με τον Γιώργο Φιλιππάκη είναι καλεσμένος στο studio ο γνωστός γιατρός και συγγραφέας κ. Βαγγέλης Μαυρουδής .

Ο κ. Μαυρουδής που ζεί και εργάζεται στη Ραφήνα συνεργάσθηκε με τον πρόωρα χαμένο σκηνοθέτη Κώστα Κουτσομύτη και έγραψαν μαζί το βιβλίο " Τό Κόκκινο Τανγκό " που κυκλοφόρησε φέτος από τις εκδόσεις Κέδρος και αναφέρεται στη ζωή και τη δράση του Γ. Γ. του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη .

Ο κ. Μαυρουδής έγραψε επίσης και τη γνωστή τριλογία Η θάλασσά μας το 2010 Ittihat ve Terakki επίσης την ίδια χρονιά και τέλος το Φως εξ Ανατολών το 2011 με το γενικό τίτλο "ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ" .

Η εκπομπή μεταδίδεται στις 11 με 12 το πρωί στη συχνότητα των 106,7 στα FM για την Αττική .
Στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλα και σε ολόκληρο τον κόσμο μέσω διαδικτύου www.ertopen.com .